Успамінаючы гэтыя словы, Дуняша не заўважыла, як каля яе спынілася машына. Спахапілася толькі, калі пачула сігнал.
— Замерзнеш на дарозе, прыгажуня,— адчыніўшы дзверцы, вызірнула калматая і рудая галава хлопца.— Куды ідзеш? Мо нам па дарозе, то падвязу.
— У Шышкаўку мне трэба,— абыякава прамовіла дзяўчына.
— Сядай, падкіну.
Адразу адчуліся цеплыня і зацішнасць у кабіне машыны.
— У госці да каго? — з усмешкаю спытаўся вадзіцель.
— Ды не. 3 працы дамоў дабіраюся.
— А дзе ж такія красатулі робяць? — хлопец падміргнуў. Дуняша, чырванеючы, адвяла вочы.— Калі сакрэт, то пытацца не буду.
— Кіяскёр я. Сакрэту няма.
— Ого, нядрэнна. Давай знаёміцца. Міхасём бацькі мяне назвалі, а табе якое імечка далі?
— Дуня Гарбацэвіч,— патупіўшы вочы, прамовіла яна.
— У Заполлі я жыву,— працягваў далей Міхась. - Хоць і другі гэта раён, але мы, лічы, суседзі. Нас жа ўсяго чатыры кіламетры аддзяляе. Год ужо, як з войска прыйшоў, цяпер шукаю жонку.
Дуняша заўважыла, як хлопец, не саромеючыся, зірнуў на яе правую руку. Відаць, што шукаў заручальнага пярсцёнка, якога, вядома, не было.
Міхась заўважна пасмялеў.
— Бяры мяне,— немаведама як вырвалася ў Дуняшы.
— А ты пойдзеш? — сур’ёзна паглядзеў на дзяўчыну Міхась.
— Пабачым,— гулліва адказала яна.
XI
— Сёння зноў на заняткі не хадзіў? — адразу з парога запытаўся ў Лёніка Валодзька Кухар, сусед па пакоі.— Далежышся, што турнуць з інстытута, вось тады і задумаешся па-сапраўднаму. Захочаш локаць грызануць, а не ўдасца. Папоўніш рады беларускага пралетарыяту.
— Заткніся,— няхоцькі агрызнуўся Лёнік.
— Мне няцяжка і памаўчаць. Толькі ж хто цябе, пустадомка, розуму вучыць будзе? Смешна падумаць, што ты, хлопец не толькі з рукамі і нагамі, а яшчэ і з неблагой галавою, прычынай найвялікшай трагедыі ў свеце зрабіў дзяўчыну. Цьфу на цябе! — Валодзька шпурлянуў на свой ложак дыпламат з канспектамі і, грукнуўшы дзвярыма, выйшаў з пакоя.
Лёнік зноў застаўся адзін і моўчкі глядзеў у патрэсканую столь. Яму анічагусенькі не хацелася рабіць ці на злом галавы некуды спяшацца. Вось ужо з месяц ён не можа сустрэцца з Веранікай. Звоніць кожны дзень, а ў яе адны пустыя адгаворкі.
Часта спрабаваў тэлефанаваць вечарам, толькі ж ніколі не мог застаць яе дома. Бацькі альбо сястра гаварылі, што яна пайшла да сябровак, з’явіцца позна. Лёнік адным разам не вытрымаў і пад’ехаў да яе інстытута, па раскладзе заняткаў даведаўся аўдыторыю і высачыў усё ж Вераніку. Яна здзівілася, пабачыўшы хлопца.
— Ты што тут робіш? — выдыхнула першыя словы.
— Цябе шукаю,— вінавата прамовіў Лёнік.
Калі пабачыў Вераніку, злосць на яе адразу ж некуды знікла, выпарылася. Сэрца зашчаміла ад радасці. Яны адышлі ў закутак калідора, прытуліліся каля падаконніка.
— Якое ж ты яшчэ дзіцё, Лёнічак,— іскрыста ўсміхнулася дзяўчына.— Сотню разоў тлумачыла па тэлефоне, што зараз у мяне спраў па самую макаўку. Ні дня, ні ночы не ведаю. Дужа цяжкі семестр. Прадыхнуць няма калі, адно ў галаве бібліятэкі і заняткі.
— Ну хоць бы разкі з два, тры мы можам сустракацца ў тыдзень? 3 гадзіну пагуляць, некуды зазірнуць, пагаварыць альбо проста моўчкі паглядзець адно аднаму ў вочы,— Лёнік вінавага зыркнуў на каханую.
— Да цябе, як да слупа, нічога не даходзіць! — засердавала дзяўчына.— Я ж тлумачыла, што ў нас наперадзе цэлае жыццё. Трэба крыху счакаць, пакуль паменее спраў і клопатаў. Вось пасля ўжо і будзем любавацца.
— Я адчуваю, што ты, Вераніка, пахаладзела да мяне. Стала не такой, як раней. Быццам бы мы зусім чужыя.
— Ды люблю я цябе, дурненькі мой хлопец! — Яна хуценька дакранулася губамі да шчакі Лёніка.— Уласнік ты непераадольны. Паглядзіш — праз нейкі час паспеюць надакучыць да помараку ў галаве і размовы, і сустрэчы. А пакуль набярыся цярпення, і ўсё будзе, як у самых лепшых і шчаслівых казках. Цяпер едзь да сябе. Мне трэба яшчэ на адну лекцыю. Больш сюды не прыходзь. Праз некалькі дзён я сама заскочу да цябе ў інтэрнат.
Вось ужо з месяц ён і чакае прыходу Веранікі. Першы тыдзень, ды і другі яшчэ, на кожны стук у дзверы ён падбягаў да іх і з расчараваннем адыходзіў, калі бачыў на парозе зусім іншыя твары. Лёнік стаміўся чакаць...
А слёзныя пісьмы ад Дуняшы з яго роднай Шышкаўкі ўсё ішлі і ішлі. Ён перастаў іх распячатваць. I цяпер канверты ляжалі стосам на яго тумбачцы.
«Навошта ты мне, дурніца,— зірнуўшы на канверты, думаў Лёнік.— Пазабаўляліся крыху, і хопіць. Няхай тое, што было, адыдзе назаўсёды разам з былымі летнімі
