Абжыты кут [Алесь Асіпенка] (fb2) читать онлайн

Апошні дзень нашага развітання са школай выдаўся на дзіва ясны і ціхі. Мы хадзілі па нешырокай дарозе пад шатамі разгалістых ліп: дзяўчаты пабраўшыся за рукі, хлопцы няроўным, ломкім строем. Трыста метраў ад шашы да школы, трыста — назад.

Гаварыць не хацелася. Ды і не вельмі было пра што. За дзесяць гадоў мы добра вывучылі адзін аднаго, шмат спрачаліся, і цяпер чамусьці не хапала тэм, быццам пра ўсё ўжо было перагаворана. Перакідваліся то жартам, то нязначным, пустым словам. Бавілі час, як умелі. Трохі было сумна.

3 поплаву да шпакоўняў адзін за другім прыляталі шпакі. Тады с птушыных домікаў далятаў піск дзятвы. Стары шпак ныраў у круглае акенца, бурчаў там проста-такі чалавечым голасам, а неўзабаве вылазіў вонкі — альбо ўзрадаваны нечым, альбо засмучаны і злосны. Цыкнуўшы на малечу, ён распраўляў крылы і зноў ляцеў на поплаў.

Іншым разам мы не звярнулі б увагі на шпакоў. Па загаду дырэктара кожную вясну вучні рабілі шпакоўні, развешвалі іх на ліпах, яблынях і проста на шастах ля хат. Гэта была наша політэхнізацыя. Яна нам так надакучыла, што часам разбірала злосць на птушак, якім трэба будаваць хаты. Сёння мы развітваліся са школай, дырэкцыяй і політэхнізацыяй. Мабыць таму, мы і зацікавіліся шпакамі. якія клапатліва лёталі з поплаву і на поплаў.

Задраўшы галовы, мы доўга сачылі за палётам шпакоў. У іх руплівасці было нешта зварушлівае і ў той жа час будзённае, простае. Клапатлівае чырыканне, плаўнь; палёт, вяртанне з дабычай, ганарыстае ф’юіць,— усё мела нейкі незвычайны сэнс.

Я задумаўся. У шпачыным жыцці мне бачылася штосьці вельмі зразумелае і блізкае. Таму спачатку, калі пачуўся ўстрывожаны голас Галіны Янчык: «Глядзіце, глядзіце, ах, каб яго!», я не адразу ўцяміў, што здарылася. Мне давялося доўга пакруціць галавой, пакуль не ўгледзеў тую шпакоўшо, што зацікавіла сяброў.

Гэта была адмысловая шпакоўня — гонар пяцікласнікаў, якіх сёлета першы раз у жыцці дапусцілі да варштата. Сіняя, з ажурнай разьбой на франтоне, з какетлівай палічкай пад круглай адтулінай-лазам і жоўтым вастраверхім дахам, яна ў свой час выклікала нямала кпін, Старэйшыя вучні даволі паздзекаваліся з пяцікласнікаў, казалі, што жыць у той шпакоўні ніводзін шпак не будзе, бо ён сціплая птушка і такая раскошная дача яму прыйдзецца не па густу. Калі і паселіцца ў ёй, дык зладзюга-верабей. Аж там пасяліўся шпак. Вывеў дзяцей, і цяпер у круглую адтулінку раз-поразу вытыркалася чорная галоўка. Яна паяўлялася і адразу прападала, быццам нехта адцягваў шпачка за хвост. Пасля, і неяк зусім нечакана, ён выкуліўся на палічку, узмахнуў крыламі і здзіўлена пакруціў чорнай галавой. Яго доўгая і яшчэ белаватая дзюба задралася ўгору. Так ён стаяў даволі доўга, асцярожна мацаючы крыламі паветра. Потым апусціў дзюбу, павярнуў галаву на бок і насцярожана замёр. Да зямлі было далекавата.

Шпачок паварочваў галаву і так і гэтак, пасля зноў задраў дзюбу ўверх. I зноў яго крылы пачалі мацаць паветра. Разы са два ціўкнуў, відаць для смеласці, потым нязграбна махнуў крыламі, замалаціў імі бязладна і паляцеў уніз.

Дзяўчаты спалохана войкнулі. Але шпачок учапіўся за галінку і зноў цвыркнуў, як здалося, узрадавана.

Галінка была тоненькая. Яна хісталася ўсё мацней і мацней. Шпачок спалохана махаў крыламі і толькі разгойдваў галінку. Нарэшце, не ўтрымаўся, упаў на траву і адразу ж паспрабаваў схавацца. Рабіў ён гэта смешна: шыўся ў траву галавой, не вельмі, аднак, дбаючы пра свой куртаты, карычняваты хвост.

Падабрала шпачка Галіна Янчык. Заціснула яго ў кулак, а ён усяляк спрабаваў схаваць галаву і бездапаможна міргаў.

— Кінь ты яго,— параіў Стасёк.— Шпакі яго і ў траве знойдуць.

— Пакуль знойдуць, дык кот з’есць.— Галя паднесла шпачка да твару і, нібы ён мог нешта зразумець, запыталася: — Праўда, ты не хочаш трапіць кату ў лапы?

Шпачок спачатку напалохаўся, а пасля дзюбнуў Галю ў вусны.

— Ах, ты задзіра…

Галя хацела выпусціць шпачка, але мне чамусьці стала шкада яго. Яшчэ і праўда зловіць кот.

— Давай, Галка, пасаджу яго ў шпакоўню…

Я ўзабраўся на сук. Галя падала шпачка, і я палез. Хоць і трымаўся адной рукой, але да шпакоўні я ўсё ж дабраўся.

Уцекача сустрэлі гнеўным піскам і валтузнёй.

— Ну, вы там, не вельмі на яго нападайце!..— сказаў я ўголас.

У шпакоўні адразу зрабілася ціха. Я пачаў злазіць. Не паспеў саскочыць з ліпы, як усе зарагаталі.

— Чаго вы?..

— Ён жа зноў вылез…

Шпачок, і праўда, сядзеў на палічцы. Толькі цяпер ён не кідаўся безразважна ў прастору, а прымерваўся, прыцэльваўся, махаў крыламі… і раптам паляцеў, неяк нясмела, але быстра.

Вось табе і шпачок!

МАРЫ

1

Рэчка Расянка, берагі якой скрозь зараслі алешнікам і вербалозам, непадалёк ад Кардону, як бы наткнуўшыся на стары здзірванелы курган, крута паварочвае на захад. Адсюль, аж да самае Віцьбы, раскінуліся Русакоўскія паплавы, увосень і вясной залітыя вадой, пярэстыя ад квецені ўлетку.

Зімой і пасля таго, як спадзе веснавая вада, мы, я і Стась, ходзім са школы напрасткі, праз поплаў. Але сёння нам хочацца ісці кружной дарогай.

Школа закончана. Атэстаты ўручаны. Можа болей ніколі не давядзецца хадзіць у абход кургана.

Курган гэты мае сваю легенду. Кажуць, што яго насыпалі па загаду Івана Грознага. Адсюль рускі цар кіраваў боем. Пасля бою ў кургане пахавалі воінаў. Кожнага ў латах, са зброяй. А наверсе цар паставіў капліцу з залатым крыжам.

Гэта, пэўна, няпраўда. А тое, што было на нашай памяці, факт. У сорак другім годзе, у блакаду, на гэтым кургане трынаццаць партызан дзень і ноч стрымлівалі немцаў. Ніводзін з партызан не ўратаваўся ад смерці. Затое брыгада і ўсё Зарэчча паспела схавацца ў Данькаўскіх лясах.

На іх магіле — невысокі курганок. Зроблены ён з каменя, бо тады, адразу пасля вайны, цэглы не хапала і на печы.

— А праўда,— пытаецца Стась,— што хутка паставяць сапраўдны помнік?

Я не адказваю, бо гэтыя размовы бываюць кожны год. Але сапраўднага помніка так і няма.

Прозвішчы загінуўшых партызан выпалены на дошцы, якая прымацавана дротам да каменнага курганка. Летась увосень, калі лазілі на курган, мы ледзьве разабралі сцёртыя непагодай літары. А што пакінула сёлетняя зіма?

— Давай, Стась, злазім на курган,— кажу я.

Стасю не дужа хочацца караскацца па крутых схілах. Ён муляецца, аднекваецца, але ўсё ж ідзе.

Каменны курганок прытуліўся на паўночным схіле. Неабчэсаныя камяні, змацаваныя вапнай, моцна трымаюцца адзін за адзін. А вось дошка трэснула, відаць, ад марозу. I літары вылінялі. Затое тры бярозкі набіраюць моцы. Яны шумяць самотна і глуха: тут, на гары, вецер. I нам трохі самотна, і сорамна, што мы жывём…

Моўчкі падымаемся яшчэ вышэй, туды, дзе стаіць расшчэпленая мінай вярба. Доўгае тонкае голле звісае ледзь не да зямлі. Стась адразу кладзецца на ўгрэтую зямлю.

— Давай пазагараем,— кажа ён і, не чакаючы мяне, скідае кашулю.

Стасю жывецца лёгка. Толькі што ён стаяў, схіліўшы галаву, і вось ужо на ўсё забыўся. А я стараюся ўявіць, што ў апошні раз бачылі з гэтага кургана партызаны.

Унізе паблісквае на сонцы Расянка, разліваецца за Чыжоўкай возерам, а далей, за плацінай, цячэ нямоглым ручаём да Віцьбы. На поўдні нашы вёскі — Зарэчча, Русакі, Халябы, Краты, Астроўна, а далей сінія Данькаўскія лясы. На поўначы — Кацярынінскі шлях, раскіданыя на пяці ўзгорках хаты вёскі Кардон. Ліпавыя прысады, калгасны сад. 3 Кардона, вось гэтай дарогай, што віецца сярод жытоў, той вераснёўскай раніцай ехалі паліць нашы вёскі карнікі.

Нічога гэтага я не помню, бо мне было тады ўсяго тры месяцы. Пра вайну я чытаў ды слухаў расказы старэйшых. Расказы асаблівых пачуццяў не выклікалі, мабыць таму, што ў іх больш апавядалася пра пакуты. Затое кнігі абуджалі прагу да гераізму. I вось сёння штосьці перайначыдася, штосьці трэснула ў душы, як тая дошка з прозвішчамі партызан.

Ці не можна было зрабіць неяк інакш? Людзі жывуць, радуюцца. А курганок стаіць забыты. Чаму? Хто яны былі? Кажуць, не тутэйшыя.

— Чаго ты стаіш? — перапыняе мае думкі Стась.

— Здорава, брат, прыпякае. Пазагараем і — у рэчку…

Я кладуся на траву тварам уверх.

— Бачыў, як Маргарытка сёння слязу падпускала? — пытаецца Стась.

— Бачыў. Ну і што?..

— Гэта яна таму, што больш двоек нам не паставіць, гаравала.

— Ідзі ты, Стась…

— Яшчэ заступаецца. Не магла яна табе чацвёрку паставіць. Скнара. Атэстат сапсавала. Кругом пяцёркі, а дэйтшэ шпрахе — драйка.

— Нічога, яшчэ пабачым…

— А думаеш, не. Слухай, давай махнём у Адэсу.— Стась прыўзнімаецца, дастае з кішэні сцізорык, пачынае стругаць лазовы прут. Жаўтлявая стружка падае на траву. Ля адной трэскі збіраюцца лабатыя мурашкі. Ім, відаць, надта патрэбен будаўнічы матэрыял. Яны хапаюць трэсачку, напружваюцца, аж лезуць на лоб і так лупатыя вочы.

— Эх вы, механізатары! —усміхаецца Стась і пачынае памагаць мурашкам.

Мне здаецца, што ён ужо забыўся на сваю прапанову. Але я памыляюся.

— Ну, дык чаго ты маўчыш?

— А чаму ў Адэсу?

— Хоць свет пабачым. Там жа мора. Можа ў мараходнае паступім…

— А калі не паступім?

— Прыстроімся матросамі. Здорава было б трапіць на кітабойную флатылію.

Звычайна я згаджаюся са Стасем. Але сёння мне чамусьці хочацца гаварыць насуперак яму.

— Не хачу я ў мараходнае. Падумаеш, шчасце…

— То можа лепш у геалагічны інстытут. Мне то ўсё роўна, а ты ж хацеў падарожнічаць.

— Хацеў, хацеў, бо дурны быў. А цяпер паразумнеў. Што ты адкрыеш? Пакуль вывучышся, дык ужо ўсё паадкрываюць. Ніводняй плямінкі нідзе не застанецца. Будзеш у канторы паперкі падшываць.

Стась уважліва сочыць за мной. Ён хоча зразумець: жартую я ці не. I мне гэта падабаецца. Чалавек павінен выдаваць крыху таямнічым. Якая каму справа да таго, якія думкі толькі што непакоілі мяне.

Шчыра кажучы, я даўно ўжо вырашыў, куды буду паступаць пасля школы. I Стасю не варта ўгаворваць мяне ісці ў геалагічны.

— Дык ты што, усё ж рашыў на літаратурны? — нецярпліва пытаецца ён.

— Рашыў,— абыякава адказваю я.

Стась нейкі час узважвае свае шанцы. Потым панура кажа:

— Што ж, табе ў самы раз. Ты — паэт. У цябе вершы друкаваліся.

У голасе Стася — крыўда. Паступаць на літаратурны факультэт яму не выпадае. Пісьменніка са Стася не будзе, бо ён не ўмее звязаць чатыры словы. Усе сачыненні ў Стася напісаны трохслоўнымі фразамі. «Горкі — вялікі рэаліст. Ён выкрываў мяшчанства. Мяшчанства было рэакцыйнае. Яно падтрымлівала цара. Цар душыў народ. Горкі любіў народ. Народ — герой твораў».

Але я ведаю, што Стасю не хочацца са мной разлучанца. Дзесяць гадоў запар мы разам хадзілі ў школу, сядзелі на адной парце, і большасць хатніх заданняў Стась спісваў у мяне. Мне шкада Стася. Ці варта трымацца літаратурнага факультэта? Якая, зрэшты, розніца, дзе вучыцца? Але мне хочацца паздзекавацца са Стася.

— Не, Стась, я пайду на літаратурны. А ты на юрыдычны падавай заяву.

Стась адкідвае лазовы прут, падкурчвае пад сябе голыя ногі.

— Выдумаў,— незласліва кажа ён.— Радасць вялікая — людзей судзіць…

— Як хочаш…

Стась лажыцца на жывот, зрывае тонкую сцяблінку, пачынае жаваць. А я гляджу, як па галінках вярбы пырхае маленькая зеленаватая птушка. Адна. I ёй весела. А можа сумна? Хто яго разбярэ, каму на свеце весела, а каму горка…

— Янка, калі ты пойдзеш на юрыдычны, дык і я з табой. Давай, Янка, махнём на юрыдычны. Удвох весялей. Хіба мала юрысгаў стала пісьменнікамі. Кончыш, будзеш вершы пісаць.

— Ладна,— згаджаюся я.

— Вось ты сапраўдны сябар. Знаеш, нам усе зайздросцяць, бо ніхто так не сябраваў, як мы. Было б крыўдна, каб мы рассталіся.

Стасевы словы расчульваюць мяне. Добра ўсё-такі рабіць людзям нешта прыемнае. Здаецца, і сам сябе пачынаеш паважаць. Каб была ў мяне магчымасць, дык я толькі і рабіў бы добрае. Няхай радуюцца людзі.

— Цяпер пойдзем пакупаемся і дамоў…

Стась нацягвае штаны, надзявае кашулю і задумліва кажа мне:

— Можа, пакой адзін на двух атрымаем. Здорава было б. I давай усё жыццё не разлучацца.

Задаволеныя адзін другім, мы спускаемся з кургана да рэчкі. Распранаемся і з берага ныраем у зеленаватую ваду затокі. Тут вада цяплейшая, чым у рацэ. Плаваем на сажонкі, фыркаючы, адсопваючыся, аж пакуль цела не пакрываецца пупыркамі.

Пасля мы ляжым на беразе, грэемся, і Стась развівае нашы планы:

— Суддзямі мы, Янка, не будзем. Пойдзем працаваць адвакатамі. Адвакатаў любяць, а суддзяў не любяць. Хоць суддзя і правільна судзіць, усё роўна яго лаюць. Справядлівасць, Янка, мала хто паважае…

Апошняе мяне крыху здзіўляе. Вось ужо ніколі не думаў, што Стась можа рабіць нейкія мудрыя вывады. Я ўсміхаюся. Стась заўважае гэта.

— Не верыш, можа? Вунь Хведарыха больш за ўсіх крычыць пра справядлівасць, а сама так і грабе ўсё, што дрэнна ляжыць. Толькі паспрабуй ёй пра гэта сказаць — вочы выдзярэ. Альбо брыгадзір наш. Дык ён жа цябе за праўду з’есць.

— Брыгадзір яшчэ не факт.

— А былы старшыня? Думаеш, чаму майго бацьку з механікаў знялі? Бо старшыні праўду ў вочы рэзаў…

— Пайшлі дамоў,— кажу я.— Нешта есці захацелася.

— Пайшлі…

Мы ідзём праз поплаў. 3-пад ног скачуць бурыя маленькія конікі, знікаюць у траве і пачынаюць цвыркаць. Здаецца, увесь поплаў звініць, спявае.

За ўзгоркам пачынаецца поле. Па ім поўзае маленькі трактар «Беларусь». На ім працуе Стасеў бацька Ягор Пацябня, ці, як яго завуць на вёсцы, Чолка. Мне не хочацца сустракацца са Стасевым бацькам. Ён любіць жартаваць і не вельмі каб удала, хутчэй абразліва. Але Стась не зварочвае на дарогу. Ён шыбуе па кукурузным полі проста да трактара.

Чолка заўважае нас, спыняе трактар сярод поля. Я здалёк бачу яго кплівую ўсмешку, і мне вельмі няёмка.

— Ну як, выпусцілі вас, дармаедаў?

— Выпусцілі,— адказвае Стась.

— Час і за розум брацца. I ахвота ж савецкай уладзе такіх бэйбасаў за партай трымаць…— Ягор крывіць шырокі, аброслы рыжай шчэццю рот.— Пакаж табялёк.

Стась неахвотна падае бацьку атэстат. Ягор выцірае рукі аб штаніну, разгортвае скрутак чорнымі ад мазуту пальцамі.

— Ото ж, бамбіза,— хмурэе ён.— Што ты толькі ў школе рабіў? Адны тройкі.

— Сам пасядзеў бы,— агрызаецца Стась.

— Я пасля чатырох класаў чалавекам стаў і болей за цябе знаю.— Ягор звяртаецца да мяне:— Ну, а ты куды? Мы дык заўтра заяву панясём. 3 такой дзіравай башкой, як у майго Стася, адна дарога…

Стась горбіцца, набычвае галаву, коса пазіраючы на бацьку, невыразна мычыць:

— Сам ідзі ў ветэрынарны…

Ягор пе зважае на сынавы словы. Для яго, па ўсім відаць, усё вырашана.

— Дурань ты і больш нічога. Чым жа ветэрынары горш за другіх жывуць. Хоць бы вунь Іваноў. Хату пяцісценку паставіў. Карову трымае. Дзве свінні. Курынага малака хіба не хапае. I работы той — кот наплакаў. Не тое, што нам, грэшным.

— Не хачу я свінням хвасты круціць,— Стась яшчэ больш натапырваецца.

— А ты не круці. Твая справа загадваць. Другія няхай круцяць. Праўду я кажу, Янка?

Ягор падміргвае мне і яхідна ўсміхаецца. Ніколі не разбярэш, жартуе ён ці гаворыць сур’ёзна.

— Мы са Стасем надумалі ў Мінск ехаць,— адказваю я.

— Во-во, толькі яшчэ вас там не хапала… Такіх, як вы, там набярэцца дай божа: да Масквы ракам не настаўляеш. I ўсе ў Мінск. А ён хіба гумавы? Не, Стась у Мінск не паедзе. Тут ён у мяне на вачах. А там… Я ягоную натуру ведаю. Яго лянота заела.

Стась бялее ад злосці. А Ягор толькі ўсміхаецца сваёй здзеклівай усмешкай.

— Давай атэстат,— рашуча кажа Стась.— А то вунь штэмпель мазутны паставіў.

Ягор згортвае атэстат, але не аддае. Яму, відаць, падабаецца, калі Стась злуецца.

— Нічога, атэстат і ў мяне цэлы будзе. А то ты яшчэ яго ў Мінск адашлеш. А што заляпаў крыху, дык не бяда. Адразу скажуць: рабочага чалавека сын паступае.

Мне робіцца крыўдна за Стася. Столькі абраз не выцерпеў бы ні адзін чалавек. А Стась церпіць. Ён толькі мяняецца ў твары, то чырванее, то бялее. Не мая справа абараняць Стася, але я ўжо не магу стрымацца. Якая справа бацькам да нас? Чаго ім трэба? Мы неяк і без іх знойдзем дарогу.

— Дзядзька Ягор,— лезу я ў размову.— Стась не хоча быць ветэрынарам.

— А кім жа вы хочаце быць? — сярдзіта пытаецца Ягор.— Можа міністрамі? То яшчэ няхай зады пер’ем абрастуць.

— Мы адвакатамі будзем.

— Знайшліся аблакаты. На лёгкі хлеб пацягнула. А ты ў зямлі пакалупайся… — Ягор ужо не ўсміхаецца. Ён адкінуў прэч свой кплівы тон і цяпер гаворыць усур’ёз: — Стрыкулістаў гэтых цяпер усюды хапае. А толку ніякага. Ды і заробак у іх курам на смех. Адно званне толькі што аблакат. Сербане ўранку чайку і ходзіць увесь дзень, кішкі падшчаміўшы. А Іваноў вунь леташняга сала кубел мае. Ды сёлетняга два. Во як жыць трэба…

— А я так не хачу жыць. Мне тваё сала во дзе сядзіць, аж горка.

Яны стаяць адзін супраць другога, абодва сухарлявыя, злосныя, з гнеўнымі вачыма. Стась ужо не выдае прыбітым і баязлівым. Але я ведаю, што вытрымкі ў яго хопіць ненадоўга. Таму я пачынаю падтрымліваць Стася.

— Дзядзька Ягор,— крычу, каб заглушыць іх галасы,— думаеце, сала — дык гэта ўсё? Думаеце, пяцісценка — раскоша? А што ў Іванова яшчэ ёсць? На душы? Нічога. П’е.

Ягор спыняе на мне цяжкі, нібы свінцовы, позірк. Верхняя губа з рэдкай рыжай шчэццю ўздрыгвае, агаляючы пракураныя зубы.

— А табе якое дзела? Іш, замалаціў. Па мне, ідзі хоць на пракурора — слова не скажу… А яго не пушчу. Баста!

Ягор падцягвае шырокія штаны.

— Я з табой яшчэ пагавару,— узлазіць ён на трактар і грозіць адтуль Стасю.— Бач ты, наслухаўся гэтага байструка Дар’інага і тожа мне лыч закапыліў… Я табе яго саб’ю.

Трактар натурліва тузаецца, спыняецца і, зноў ірвануўшыся, бяжыць па полі. Мы стаім, схіліўшы галовы, і чамусьці саромеемся паглядзець адзін аднаму ў вочы. Быццам не хто іншы, а мы самі зрабілі нешта благое. Потым ідзём па полі на дарогу. Мне хочацца сказаць Стасю, што ягоны бацька жорсткі і несправядлівы чалавек, але баюся пакрыўдзіць сябра. Яму і так горка. I раптам Стась сам загаворвае са мной. Але як!

— Ляпнуў! Ну хто цябе прасіў казаць, што ў Мінск едзем.

— А чаго тут хавацца. Раз дамовіліся, дык і кажы. Мяне хай бы на кавалкі рэзалі, а ад свайго не адступіўся б.

— Табе што. У цябе маці. А мой, што не так — па зубах. Думаеш, ахвота мне, каб кожны раз па мордзе білі?

— Дурняў заўсёды білі, а яны дома сядзелі.

— Падумаеш, разумнік… Ці даўно цябе матка венікам хвастала.

Гэта праўда. Але яна абурае. Навошта Стасю ўспамінаць пра тое, што было. I я адказваю злосна:

— Маю маці не чапай. Твой бацька і падэшвы яе не варты. Як яго з механікаў гналі, тады ён не тое казаў…

Стась спыняецца, глядзіць на мяне ашалелымі ад злосці вачыма. А я прыбаўляю кроку. Сорамна. Навошта пакрыўдзіў хлопца?

2

У канцы дваццатых гадоў наша вёска Зарэчча была цэнтрам зарачанскага калгаса. Пазней, калі калгас вырас, яна стала цэнтрам брыгады. Цяпер Зарэчча частка дзевятай брыгады вялізнага калгаса «Наперад». Але, як і некалі, брыгадзір або яго намеснік, ці ўчотчык бегаюць па хатах, угаворваюць людзей ісці на працу. Людзі папрывыкалі да гэтага. Зручна. 3 вока на вока з брыгадзірам можна палаяцца або пагаварыць шчыра. Можна пачаставаць брыгадзіра чаркай і атрымаць лягчэйшую работу. Можна, наогул, нікуды не ісці. Выгод шмат.

Зарэчча на водшыбе. Да цэнтра калгаса аж восем вёрст. Таму да нас начальства заглядае рэдка. Можа каб у Зарэччы быў цэнтр брыгады, начальства заглядала б часцей, а так рабіць яму тут няма чаго. I людзі не вельмі засмучаюцца гэтым.

Зарачанцы таксама нідзе не бываюць. Скаргі адсылаюць праз паштальёна, аднарукага Піліпа Вострыка. Праз яго ж атрымліваюць і адказы. Вострык — адзінае, хоць і не вельмі надзейнае, звяно сувязі з цэнтрам калгаса. Але ён часта хварэе. Тады весткі з канторы даходзяць да зарачанцаў праз памочніка брыгадзіра Сцяпана Макуху. Але гэтым весткам не дужа вераць, бо Сцяпан добры манюка.

Клуба ў Зарэччы няма. Даўней, калі ў вёсцы была брыгада, на раскрыжаванні дарог стаяў клуб. Там можна было згуляць у даміно на доўгім стале, а таксама патанцаваць. Цяпер клуб пераданы сельпо. Хоць наша вёска і не цэнтр брыгады (цэнтр знаходзіцца ў Русаках), але краму адчынілі тут. Яно і сапраўды, лепшага месца для крамы не знойдзеш. Зарэчча ляжыць на скрыжаванні дарог, адна з якіх ідзе з горада на Баваршчыну, другая са смаленскай шашы на суражскую. Месца тут бойкае, і гандаль ідзе поўным ходам.

Каб не гэтая крама, дык наша Зарэчча было б самай глухаманню. Ды і так не вельмі весела і людна. Некалі ў горад ездзілі на конях. Цяпер больш на машынах. I шафёры часцей за ўсё абмінаюць краму.

У нас амаль увесь дзень цішыня. Зарачанцы не любяць шумных сварак, не любяць вырашаць спрэчкі з дапамогай начальства. У часе вайны не любілі тых, хто распускаў язык, хто бегаў скардзіцца. Даражэй за ўсё людзі цанілі тады згоду. Вайна даўно закончылася, але прывычка жыць згодна — засталася. Згода гэтая толькі знешне здаецца трывалай. Людзі не вельмі каб дружылі. Але ж ледзьве што здарыцца, усе пачынаюць трымаць адну лінію.

Наша хата стаіць пад узгоркам. 3 акна добра відаць імшара, а за ёй рэдкі лясок на беразе рова. Другое выходзіць на дарогу і на вокны Хведарышынай хаты, што па той бок вуліцы. 3 Хведарышынай Нюсяй я тры гады вучыўся ў адным класе. Нашы імёны адзін час плюсавалі на ўсіх дошках плота. Я злаваў, біўся з хлопцамі. А Нюся толькі ўсміхалася. Яна была старэйшая за мяне на паўтара года. Пасля сямігодкі Нюся падалася ў Мінск на курсы медсясцёр, і цяпер Хведарыха кожнаму кажа, што за Нюськай ухажвае «нацэнт».

Ў тую раніцу я прачнуўся даволі позна. Сонца паднялося высока, бо жаўтлявая палоска святла ляжала ўжо не на сцяне, а на падлозе. Маці ў хаце не было. Яна тупала ў сенцах. Адтуль чуўся парасячы піск.

Пад акном прамільгнула знаёмая постаць, і неўзабаве я пазнаў жартаўлівы, хрыпаты голас Сцяпана Макухі, ці па вясковаму — «Слухай сюды».

— Памагай бог, Дар’я!

— А-а-а, Сцяпанька, дзякуй табе, і сама ўпраўлюся. Можа, смятанкі вып’еш. I ці снедаў, глядзі?..

— Квасу б мне,— хрыпіць Макуха.— Гэта ж, слухай сюды, Хведарыха пачаставала ўчора нейкім паскудствам, дык і сёння грудзі пячэ.

— Жмінда!

— Жмінда!

— Можа депей настойкі. У мяне на бярозавых пупышках. Рабіла спіну націраць, ды слава богу…

Нейкі час Сцяпан Макуха маўчыць, пасля нерашуча, баязліва просіцца:

— Пахнуць жа будзе. А тут жа, слухай сюды, рэвізія едзе. Сам меўся быць…

— Госпадзі, а чаму ж сам? Ці не напісаў хто?

— Думаеш, не… Русакоўцы ўсё, каб іх немач. Усё ім мала.

— Аняго ж, вочы мы ім колем, ці што?

— Хіба адну чарку,— раздумліва кажа Макуха.— Ну так пячэ ў сярэдзіне, хоць плач.

— Выпі, Сцяпанька.

Зноў на нейкі час усталёўваецца маўчанне. Сцяпан куляе запар, мабыць, тры чаркі. Бо неўзабаве гаворыць ужо звонка. Хрыпаты як і не было:

— Ай, Дашачка, дзякуй. Гэта ж, слухай сюды, ратунку не было. А то, як рукой зняло.

— У мяне рука лёгкая, бо не шкадуючы частую,— хваліцца маці.

— Во, ледзь не забыўся. Усю дарогу думаў і — на табе! Галава, хай на яе немач. Гэта ж во, слухай сюды, якую навіну пачуў. Загурскі прыязджае.

Я аж прыўзняўся на ложку. Прыслухаўся. Маці адказала спакойна:

— А мне што, няхай едзе.

— Упусціла ты, Дашка, такога хлопца. Маёрыхай была б.

— Хіба знаеш, дзе згубіш, а дзе знойдзеш?

— Яно так. А толькі, слухай сюды, шкада…

Маці не адказала. Мне здалося што прамаўчала яна не выпадкова. Вось, каб пабачыць яе твар, тады я адразу сказаў бы, чаму яна змоўкла. А Сцяпан Макуха засабіраўся ўжо далей па хатах.

— Дык, слухай сюды, Дар’я. Начальства трэба сустрэць, каб камар носу не падтачыў. Усе бабы на кукурузу пойдуць, дык і ты ўжо не адстань. Паедзе, тады і палёгку можна дапусціць.

— Як усе, так і я.

— Гэта я знаю. Ты не адстанеш. А Янку свайго пашлі ток чысціць. Гэта ж, слухай сюды, даўно ўказанне было такі і свірны да ладу прывесці, а вось рук дацягнуць не было як.

— Няхай бы дома пабыў. Экзаменты на носе.

— Адзін дзень, слухай сюды, не ратунак, а нам козыр.

— Добра, скажу. Ці паслухае толькі?

— Я ля Данілавай хаты буду. Няхай туды прыходзіць.

Сцяпанава шапка мільгае ў акне. У хату заходзіць маці. Я спадцішка ўглядаюся ў матчын твар, шукаючы на ім усхваляванасці. Але на ім, апрача прыкрасці, нічога не відаць.

— Няхай яго разарве,— бурчыць маці.— Не паспее вочы прадраць, як ляціць па хатах, каб пахмяліцца дзе. Во ўжо ненажэрная прорва!..

Мне балюча слухаць матчыны словы. Сама ж набівалася, а цяпер лае чалавека за вочы. Брыдка, хоць я і прывык да гэтага. Чаму маці ў вочы кажа адно, а за вочы другое? Можа і другія так робяць? Можа і пра мяне кажуць што-небудзь благое, хоць у вочы гавораць толькі добрае?

— Спіш во да паўдня,— кажа маці да мяне.

Я адчуваю сябе няёмка. Папрок горкі, які я не раз чуў, прымушае мяне падняцца. Навошта маці папракае?

Маці спяшаецца падаць снеданне. Яна хапаецца за ўсё адразу. Насыпае ў міску бульбы, на хаду пераапранаецца, прыбірае стол. Я вельмі люблю глядзець, як яна завіхаецца ля печы. Усё выходзіць у яе прыгожа, аж люба глядзець. I мне становіцца весялей.

— Сцяпан казаў, каб памог ток чысціць,— кажа яна, прысаджваючыся на табурэтку.

— Добра,— адказваю я.

Снедаем мы паспешліва. Я першы выходжу на вуліцу, бяру кірунак на Данілаву хату.

Макухі яшчэ няма. Ён, відаць, ніяк не дойдзе да канца вёскі. Ля хаты, на бярэзіне, вісіць вагонны буфер, але ў яго даўно ўжо не звоняць: усё роўна на працу не пойдуць, пакуль Сцяпан не абыдзе хаты. Пад бярозай — лавачка. Я саджуся на яе, дастаю сцізорык, пачынаю стругаць палку.

3 хаты выходзіць Шура. Яна спыняецца на ганку і жмурыцца ад сонца. Потым пачынае рагатаць.

— Дык ці не цябе прыслалі ток чысціць?

— А што, думаеш, не змагу?

— Не, гэта ж Сцяпан агітаваў нас, дык абяцаў самага лепшага хлопца з усяго калгаса за старшага прыслаць.

Я крыху бянтэжуся. Шура заўважае гэта і абрывае смех, потым гукае дзяўчат:

— Дзеўкі, старшы прыйшоў!..

Дзеўкі высоўваюцца ў расчыненыя вокны.

— Іван Дар’і,— а бо! — во дык старшы!

Гэта гаворыць Анютка Какосцікава, якую хлопцы празвалі «шкілетам». Мяне пачынае разбіраць злосць. Не мог гэты «слухай сюды» паслаць на лепшую работу?..

— А што, ён і праўда, нічога!.. Фацэтненькі… Толькі гонару шмат. Мы яго, дзеўкі, праз мялку прапусцім, дык памякчэе,— у вачах Веры Какосцікавай здзеклівы смех.

— Ты лепш свайго Стася праз мялку прапусці,— агрызаюся я.

— Гэта ўжо не твой клопат.

Спрэчку спыняе Сцяпан Макуха. Ён паяўляецца, як здань, нечакана.

— Дзеўкі, слухай сюды, ідры вашу тры, хутчэй збірайцеся, хопіць чапурыцца!.. А ты бяжы па хамут. У каго ён толькі? Здаецца, у Тараса.

— Вупраж, дзядзька, у нас,— адказвае Шура.— Вунь там пад паветкай, на калку.

Яна першая бяжыць пад паветку, а я іду за ёй следам памалу. Стаўшы на дыбачкі, Шура спрабуе зняць вупраж з калка, але да хамута яна дастае толькі кончыкамі пальцаў.

— Пачакай, я сам,— кажу і таксама цягнуся рукамі ўгору.

— Ты, Янка, прабач, што так няўдала пажартавала,— просіць Шура, і гэта вельмі здзіўляе мяне.

— Палезуць гэтыя Какосцікавы — дам па мордзе… Знайшліся прыгажуні…— бурчу я і цягну вупраж на вуліцу.

Сцяпан-«слухай сюды» цягне за аглоблі ад Какосцікавых калёсы з драбінамі, ці, як завуць у нас, мары. Анютка і Верка папіхаюць мары ззаду. Папіхнуць крыху і прысядуць на градку. Сцяпан азіраецца, пачуўшы цяжар, нязлосна крычыць: «Ну, я зас, сухарэбрыцы!» Шурчын брат Лёшка прыводзіць з пашы каня, рыжага і маленькага. Сцяпан памагае мне запрэгчы каня, дзяўчаты ўзлазяць на мары, і мы едзем на ток.

Летась у ім малацілі, а пасля мялі лён. На застаронках і ў ёўні поўна мякіны, гнілой трасты, кудзелі і кастрыцы. Усё гэта зляжалася, прагніло, а зверху пакрылася шараватай плесенню.

На таку халаднавата ад вільгаці, хоць на двары так і прыпякае сонца. Дзяўчаты бяруць вілкі, пачынаюць чысціць застаронак. У нос шыбае гніллю. Абедзве Какосцікавы працуюць ленавата: учора яны былі на вечарынцы і, мабыць, не выспаліся. Яны больш стаяць, паставіўшы нагу на край вілак. Затое Шура працуе шчыра. Падкалупвае смецце, лёгка ўскідае на воз.

— Дзеўкі,— кажа яна,— калі так працаваць, дык мы і за тыдзень ток не ачысцім.

Какосцікавы пераміргваюцца, але пачынаюць завіхацца больш старанна. Нарэшце, воз поўны. Разам з Шурай я вязу яго на поле. Шура ідзе побач са мной, ускінуўшы вілкі на плячо.

— Куды ты, Янка, заяву падаў? — пытаецца яна.

— На літаратурны, у Мінск.

— Зайздрошчу я табе. Мне яшчэ год вучыцца.

Шура вучыцца не ў Кардонскай школе, а ў Задуброўскай. Да Задуброўя бліжэй. Калі я пачынаў хадзіць у пяты клас, Задуброўскай школы яшчэ не было. Таму мы неяк мала ведаем адно аднаго, хоць і жывём у адной вёсцы.

— Год непрыкметна праляціць,— падбадзёрваю я Шуру.

— Гэта праўда. А конкурс там вялікі?

— Канечне, з усёй Беларусі едуць…

— Страшна будзе трымаць экзамены. Гэта ж сваім настаўнікам здаеш і то перакалоцішся як.

— Нічога, калі ведаеш, дык не так ужо боязна. Вось з нямецкай мовай горш. Там, кажуць, па-нямецку пытанні задаюць.

— А я нямецкай не баюся. Нас настаўнік прывучае размаўляць па-нямецку. Хочаш, магу памагчы?

Я адмаўляюся. Не хапала, каб пасля смяяліся з нас. Ды і Шура не настойвае. Але ўсё ж прыемна, што Шура таварыская дзяўчына, не тое, што гэтыя Какосцікавы.

Мы вяртаемся на ток. Яшчэ здалёку чуем, як пяюць Какосцікавы, стараюцца перакрычаць адна другую:

Матросёнок молодой,

Аленькие губки.

Ты возьми меня с собой,

Еду в одной юбке.

Шура ўсміхаецца. I мяне разбірае смех. Я ўспамінаю традыцыйны недарэчны танец абедзвюх Какосцікавых, Марыны Макухі і тоўстай Алены, дачкі жулікаватага Халімона Лепятухі. Не было яшчэ ні адной вечарынкі, каб гэтая чацвёрка вараных не выходзіла на круг. Стануць адна супраць другой, накрыж, як малыя дзеці, пляскаюць у далоні і крычаць пранізлівымі галасамі пра матрасёнка. Мне чамусьці было сорамна за дзяўчат. Здавалася, што яны на ўсю вечарынку выстаўляюць сваю дурасць.

Дзяўчаты ляжаць на траве, абняўшыся ў самазабыцці, і нібы скардзяцца на свой лёс:

Прошёл год, прошёл другой,

Дочь идёт уныло:

На руках она несёт

Матросёнка-сына.

Шура саскоквае з мараў, ідзе да дзяўчат і нерашуча садзіцца побач. Тыя не звяртаюць на Шуру ўвагі. Яны прадаўжаюць цягнуць пастылую песню.

— Дзяўчаты,— просіць Шура,— кіньце вы гэтую песню. Давайце што-небудзь новае спяём.

Какосцікавы абрываюць песню на самай высокай ноце, ляжаць заплюшчыўшы вочы. Здаецца, тое, пра што яны спявалі, узрушыла іх да глыбіні душы.

— Янка. «I ў снег, і ў вецер» — знаеш? Садзіся, Янка.

Я неахвотна апускаюся побач з Шурай. Спяваць мне не вельмі хочацца. Я сяджу, абхапіўшы калені, чакаю, пакуль Шура, пачне запеў:

Забота у нас простая,

Забота наша такая:

Жила бы страна родная,—

И нету других забот.

У Шуры чысты, звонкі голас. I нейкая незвычайная страснасць. Проста немагчыма ўседзець з закрытым ротам. I я падхопліваю прыпеў:

И снег, и ветер,

И звёзд ночной полёт…

Меня моё сердце

В тревожную даль зовёт.

Какосцікавы слоў не ведаюць. Яны толькі варушаць вуснамі. А мы спяваем на ўсе грудзі:

Пока я ходить умею,

Пока глядеть я умею,

Пока я дышать умею,

Я буду идти вперёд.

Песня кліча, бударажыць. Здаецца, устаў бы і пайшоў як мага далей ад усяго недарэчнага і дурнога, што вакол нас.

Мы канчаем песню і доўга маўчым. Усе словы, што прыходзяць у галаву, здаюцца цяпер пустымі, непатрэбнымі. Дзіва, як бы нічога не адбылося, але я пачынаю адчуваць цёплую прыхільнасць да Шуры. Нібы за гэты час мы прайшлі з ёю доўгі, цяжкі шлях і цяпер назаўсёды будзем звязаны ўспамінам пра гэты паход. Какосцікавы таксама маўчаць. Мне думаецца, што і іх перайначыла песня.

— А я больш тужлівыя песні люблю,— летуценна кажа Анютка.— Такія, каб за сэрца брала. Спяваеш, і ўсё сэрца жалем абліваецца… Затое пасля весялей на свеце жыць.

— Сумна ў нас,— Вера закідвае рукі над галавой.— Вы дык хутка ў горад паедзеце… Пайшлі ток чысціць. А то «слухай сюды» прыйдзе, лаяцца будзе.

«Слухай сюды» паяўляецца пасля абеду, і не адзін. Ён прыязджае на брычцы разам са старшынёй калгаса Чукраем і нашым брыгадзірам Кузьмом Цопай. Старшыню я бачу ўпершыню. Яго прыслалі ў наш калгас сёлетняй вясной з вобласці, дзе ён працаваў намеснікам начальніка статыстычнага ўпраўлення. Чукрай — невысокі, лысаваты чалавек у сінім гарнітуры і пад гальштукам. Побач з Макухай і Цопай ён выдае залішне святочным. Быццам і сапраўды не старшыня, а рэвізор, ці, як кажа Макуха, «сам».

Чукрай пакуль ездзіць на брычцы, бо «масквіч», які быў у яго папярэдніка, знік бясследна разам з былым старшынёй. Апошнія тры старшыні вось так прыязджалі на гэтай брычцы, а пасля, калі іх знімалі з пасады, ад’язджалі кудысьці на «масквічах».

Новы старшыня заходзіць у ток, прыўзняўшы капронавы капялюш, вітаецца з намі за руку. Дзяўчаты, перш чым падаць руку, выціраюць яе аб падол. Капнуўшы нагой зляжалую парахню, Чукрай пытаецца ў Веры Какосцікавай:

— За сёння ачысціце?

На пытанне адказвае не Вера, а Сцяпан Макуха. Ён, як завадны чорцік, падскоквае да старшыні:

— Мяльян Мяльянавіч, вось пабачыце — ачысцяць… Я, слухай сюды, усё прадумаў.

Чукрай выцягвае з кішэні запісную кніжку і аловак.

— Колькі вазоў вывезлі? — пытаецца ён у мяне.

— Дзесяты канчаем.

— Ну, вось я і кажу. Дзесяць,— спакойна гаворыць Чукрай.— А яшчэ і адзін край не вычысцілі. Пачалі вы ў восем гадзін. Цяпер тры дваццаць, няхай — тры… Гадзіна на абед. Усяго выходзіць шэсць гадзін. Дзесяць вазоў за шэсць гадзін. Абсурд! Ды з такімі тэмпамі вы і за тры дні, таварыш Макуха, не справіцеся.

— Справімся, Мяльян Мяльянавіч,— бадзёра адказвае Сцяпан і чамусьці падміргвае мне.

— Дык мы не ў восем пачалі, а ў адзінаццаць,— разгублена кажу я, нічога не разумеючы ў вылічэннях старшыні.

«Слухай сюды» міргае мне, а Цопа стараецца перавесці размову на другое.

— Мы, Амяльян Амяльянавіч, цяпер галоўны ўдар на кукурузу зрабілі. Зарасла, самі бачылі.

— Зарасла,— згаджаецца старшыня.— I зноў прыступілі вы да праполкі без плану. Так, таварышы, працаваць нельга. У брыгадзе ў вас па кнігах дзевяноста шэсць жанчын, а на праполку выходзіць сорак пяць, пяцьдзесят. Калі ж вы кончыце? Так і восень на праполцы застане.

— Не застане, Амяльян Амяльянавіч.

— Як жа не застане?.. Вось вам лічбы. У сярэднім цяпер за дзень жанчына выполвае…

Чукрай называе лічбы, множыць. дзеліць, складае і аднімае іх, нібы жангліруе, а Макуха і Цопа пераміргваюцца і робяць выгляд, што ўважліва слухаюць старшынёвы разлікі. Нарэшце Чукрай адрываецца ад запісаў. Узрадавана, нібы адкрыў нешта важнае, гаворыць да Цопы:

— Я і казаў. Лічбы, таварышы, не пядвядуць. Калі вы здолееце вывесці дзевяноста жанок і кожная з іх будзе працаваць па восем гадзін, выконваючы норму на сто працэнтаў, дык праполку закончыце праз тыдзень. А ў вас сенакос на носе.

— Раней кончым, Амяльян Амяльянавіч. Праз пяць дзён адрапартую. Можаце не сумнявацца,— Цопа гаворыць вельмі ўпэўнена, што нават я пачынаю верыць — кукуруза будзе праполата.

— А вы ўсё ж разлікі вазьміце. Прыгадзяцца. I вось так заўсёды — спачатку разлічыце, а пасля да справы прыступайце.

Цопа кладзе паперку ў кішэню. Макуха, як чорцік, скача па застаронку, дзяўбе віламі ў смецце, быццам памагае нам. Мне робіцца брыдка і сорамна. Няёмка за Макуху, за Цопу, якія хлусяць без сэнсу і карысці, абводзяць старшыню вакол пальца. Сорамна за старшыню. Няўжо ён не разумее, што яго ашукваюць? Хай бы ён прыехаў у брыгаду нечакана. Хіба ён не можа здагадацца, што Цопа з Макухай падрыхтаваліся да сустрэчы? Нават Цопава жонка сёння выйшла на работу. Лічбы, вядома, не падвядуць. А вось Макуха і Цопа? Хіба з імі так гаварыць трэба? Паедзе Чукрай, і яны ўдвух будуць смяяцца, як лоўка абдурылі старшыню…

Старшыня садзіцца на брычку. Побач прымошчваецца Цопа. Макуха таксама хоча залезці ў брычку, але Чукрай спыняе яго.

— Вы таварыш Макуха, застаньцеся, панаглядайце, каб ток хутчэй ачысцілі. Моладзь, ведама. За шэсць гадзін — дзесяць вазоў. Абсурд!..

Макуха збянтэжана глядзіць услед брычцы. Потым паварочваецца да нас.

— Харошы чалавек, памяркоўны. Жызню, слухай сюды, знае,— і бяжыць у вёску.

Неўзабаве і мы едзем дамоў. Рэвізія кончылася. Заўтра Цопа пашле ў кантору рапарт: ток ачышчаны. На душы так брыдка, што хочацца крычаць. А тут яшчэ Какосцікавы зноў завялі матрасёнка з аленькімі губкамі…

Ля Данілавай хаты стаяць людзі. Мы пад’язджаем бліжэй, і я адчуваю, як пачуццё нялоўкасці і нейкай дзіўнай сарамлівасці скоўвае мяне. У натоўпе я заўважаю блішчастыя пагоны і здагадваюся, што прыехаў Загурскі. Мне чамусьці сорамна на людзях сустракацца з ім, хоць за ўсё сваё жыццё я ні разу не бачыў яго.

Дзецца, аднак, няма куды. Я саскокваю з мараў, пачынаю распрагаць каня. Стараюся не глядзець туды, дзе стаіць Загурскі. За маёй спіной чуваць Данілаў голас:

— Гэта вось мая, меншая. У вайну нарадзілася, у самую разруху.

— А гэта ж чый хлопец? — пытаецца Загурскі.

Я здагадваюся, што гаворка ідзе пра мяне. Чакаю адказу, уцягнуўшы галаву ў плечы. А Даніла, як знарок, не спяшаецца.

— Ды гэта ж Дар’ін сын,— нарэшце адказвае ён.

— Ну!.. Які вялікі хлопец!..— у голасе Загурскага і здзіўленне і нейкая горыч.

Я чую яго крокі. Чую, як кладзецца ягоная рука на маё плячо.

— Як жа маці жыве? — пытаецца Загурскі.

Мне вельмі цяжка паглядзець яму ў вочы. Не разумею чаму? А вось сорамна, ды і ўсё.

— Нічога, жыве…

Ён пакідае мяне, і я спяшаюся ўцячы. Вупраж, калёсы кідаю на вуліцы, а сам вяду каня на выпас. Нейкія трывожныя думкі не пакідаюць мяне.

Платон Загурскі наш, тутэйшы чалавек. Кажуць, што да вайны ён быў закаханы ў маю маці. Платон працаваў сакратаром у сельсавеце і, калі фронт пачаў прыбліжацца, прыехаў на сельсавецкім кані па маці. Клікаў яе ў адступленне, прасіў выходзіць за яго замуж. Але маці не паехала. Яна так і сказала Платону: «Астанешся, пайду замуж». Пасля вайны Загурскі нешта на другі месяц па дарозе заехаў у Русакі, але маці там ужо не было.

Пра ўсё гэта я даведаўся ад Сцяпана Макухі. Неяк п’яны ён сустрэў мяне на вуліцы і, не ведаю чаму, расказаў пра ўсё:

— Гэта ж, слухай сюды, маёрыхай была б цяпер.

Я тады пакрыўдзіўся за свайго бацьку, які вярнуўся з вайны з асколкам у лёгкіх, а ўсё ж пабудаваў нам хату і загінуў, зваліўшыся з рыштавання. Але Загурскі быў далёка, і ўся колішняя гісторыя зусім не турбавала мяне. А сёння я ўпершыню адчуў, што быццам у чымсьці вінаваты. Быццам я лішні на свеце і замінаю камусьці жыць. Было няёмка і больш крыўдна таму, што я мала ведаў, а мне здавалася, што ўсе ведаюць штосьці большае.

3

Нешта дні праз два Загурскі паявіўся ля нашай хаты. Быў ён у цывільным, і я не адразу пазнаў яго. Убачыў толькі, як маці ўспыхнула чырванню і выпусціла з рук пілу. (Мы якраз пілавалі дровы.)

Загурскі падпёр пахілы пляцень, не спяшаючыся зайшоў на двор, павітаўся. Я заўважыў, што і ён хвалюецца. Ён то хаваў рукі за спіной, то спрабаваў засунуць іх у кішэні. Нейкі час маці і Загурскі стараліся не сустракацца позіркамі. Затое я з нецярплівай цікаўнасцю сачыў за імі. Маці адводзіла вочы, быццам баялася Загурскага. Потым яна замітусілася, завойкала, абтрэсла падол ад пілавіння і, не ведаючы, як быць, склала рукі на грудзях. Загурскі па-мужчынску трымаў раўнавагу, хоць гаварыў ён залішне гучна і нешта зусім не абавязковае, а сам стаяў, як укапаны, на адным месцы. Я не стрываў. Выцягнуў з недапілаванага палена пілу, пайшоў у сенцы.

У хаце было душна. Пахла аерам, прысакам і смажаным салам. Кот кінуўся мне пад ногі, паспрабаваў лашчыцца, але я адкінуў яго нагой. Штосьці прыгнятала мяне. Асцярожна зірнуў праз акно. Маці ўсміхалася, а Загурскі стаяў сур’ёзны і быццам троху злосны. Потым ён скупа ўсміхнуўся, а маці пазмрачнела, зірнула на вокны. Я паспешліва адскочыў.

Трэба было некуды дзяваць сябе. Я падумаў, што найлепш пайсці ў вёску, хоць бы да Данілы. Хуценька пераапрануўся і, думаючы над тым, як бы прашмыгнуць незаўважана, выглянуў на двор. Загурскага не было. Маці падбірала круглякі, складвала іх пад страху.

— Куды ты? Во ўжо гора!.. Дома яму не сядзіцца…— яна выпрастала спіну, дакорліва паківала галавой.— Такі вялікі, а з людзьмі па-людску абысціся не можаш. Хоць бы павітаўся як след.

— Чаго ён прыходзіў?

— Ішоў па дарозе — зайшоў. Чалавек шмат свету пабачыў. Дзе толькі не быў… Мабыць, навёз усяго загранічнага… Ды і пенсію вунь якую палучае… Паашалеюць цяпер дзеўкі. За такога любая пойдзе, дарма, штоўдавец.— Маці гаварыла, як звычайна, але мне здавалася, быццам яна злуецца на кагосьці: — Доўга ж не баўся. Заўтра ранічкай у лес пойдзеш. Я палянку нагледзела — травы на ёй па калена. Скосіш рана, дык да вечара і высахне…

Сонца ўжо кацілася за лес. Доўгі чорны цень сунуўся ў мяне наперадзе, пералазіў цераз узгоркі і канавы, карабаціўся, як скурат на агні. Потым прапаў, расплыўся ў шэранькім змроку.

Недзе на тым баку вёскі дзяўчаты спявалі:

Над бярозай светлы месяц,

Пад бярозаю туман.

Ой, не веру гарманісту:

Яго музыка — абман.

Па галасах чую, што тон задаюць Какосцікавы. I адразу прападае ахвота ісці на дзявочыя галасы. Але і дома сядзець няма як. Вучыць нямецкую мову агоркла, ды і вельмі цяжка аднаму, калі шмат чаго не ведаеш. Перабіраючы нагой за нагу, усё ж іду далей.

Дзяўчат сустракаю за ручаём. Яны пабраліся за рукі, занялі ўсю дарогу. Па баках, нібы вартавыя,— два хлопцы. Аднаго я пазнаю адразу. Восіпаў Хведар, саламяны ўхажор, бо летась ён пайшоў быў у прымы ў Каралішчавічы, але нешта вельмі хутка прыбег адтуль. Другі хаваецца за дзяўчат, прыгінае галаву, потым выскоквае, крычыць:

— Дзеўкі, трымай яго!..— і штурхае мяне ў гурт.

Дзяўчаты прытворна пішчаць. Стась рагоча. Толькі Данілава Шура працягвае руку, пытаецца:

— Атрымаў выклік?

— Атрымаў…

— Не шкадуеш?

— Не. Хутчэй бы паехаць…

— Сумнавата будзе. Каб бліжэй да дому…

— Янка, дурны ты,— ляпае мяне па плячы Стась.— Мой інстытут во! Горад! Трэба было і табе падаваць. Конкурсу не будзе. Я ўсё разшохаў.

— Ідзі ты… Што я — флюгер які?

— Флюгер… Правалішся, дык пашкадуеш.

Вера бярэ Стася пад руку, прыладжваецца патрапляць у крок.

— Хопіць вам пра навуку. I так жызня кароткая. Давайце спяём лепей — і, не чакаючы, зацягвае сваім пранозлізым голасам: «Цыганка гадала, цыганка гадала…»

Я адстаю. Перада мной Шурына постаць. Кароткая каса пагойдваецца ў такт крокам. Шура таксама спявае. Але голасу яе не чуваць, бо астатнія стараюцца перакрычаць адзін аднаго. Мне чамусьці вельмі хочацца, каб Шура азірнулася, убачыла мяне самотнага і пашкадавала. Але яна нібы забылася пра мяне.

Яшчэ нядаўна Шура нічога не значыла ў маім жыцці. А цяпер я хачу, каб яна хоць адзін раз глянула на мяне. Проста таму, што сумна.

Я іду за дзяўчатамі, як прывязаны. Угаворваю сябе адстаць, пайсці дамоў і не магу. Не маю сіл, дый годзе.

— Пайшлі, дзяўчаты, на возера,— кажа Шура і, павярнуўшыся да мяне, пытае: — А ты, Янка, пойдзеш?

— Не ведаю нават, часу няма…

— Хадзем, а то не будзе каму веславаць.

Іншы раз я, напэўна, абразіўся б, а сёння іду. Веславаць, дык веславаць!

Мы падкасваем штаніны, лезем у чараты, дзе да дубовай цяжкой калоды прымацаваны лодкі. Хведар цвіком адмыкае ржавыя замкі, і мы падганяем лодкі да берагу.

— Хто са мной? Скачы! — камандуе Хведар.

Першыя залазяць Анютка Какосцікава і Марына Макуха. Хведар штурхае лодку, і яна, захістаўшыся, лёгка разразае ваду.

У другую лодку садзяцца Верка і Алена. А Шура застаецца на беразе. Мне радасна, што яна не села ў тыя лодкі, бо тады мне давялося б катаць тоўстую Халімонаву Алену ці Марыну.

Шура знімае чаравікі, ідзе па вадзе да лодкі, садзіцца на нос. Я адштурхоўваюся вяслом, пачынаю грэбсці. За спіной у мяне сядзіць Шура. Чаму яна села там?

Над альховымі зараснікамі загараецца неба. Там устае месяц — поўня. I адразу пачынае серабрыцца вада. Светлы, блішчасты след бяжыць за кармой аж да самага берагу.

Наўкол цішыня, урачыстая, велічная, як і ўсё ў гэтую ноч. Адно рыпяць вёслы, ды чуваць галасы з тых лодак. Мы маўчым. Неяк нязручна гаварыць, калі не бачыш субяседніка. Ды і ці ўшчаў бы я гаворку, калі Шура сядзела б на карме, да мяне тварам. Наўрад. Я спрабую ўявіць, што я сказаў бы, і не магу знайсці словы, адпаведныя майму настрою і гэтай урачыстай цішыні.

На тых дзвюх лодках узнімаецца крык, смех, піск. Па вадзе здаецца, што крычаць і рагочуць недзе побач, але лодак нідзе не відаць. Яны схаваліся па той бок вострава.

— Ашалеў! Дурань! Ай-яй-яй! — чуваць, як захліпваецца, крычучы, Марына.

Плюх!

— Федзька? Цьфу табе, паскуда. Ай, Федзечка, родненькі, баюся…

Плюх.

Хведар рагоча.

— Стась, выкульвай сваіх,— чуваць яго голас.— Няхай памокнуць, каб ласыя не былі…

На Стасевай лодцы валтузня, гоман.

Плюх!

— Га-га-га, здорава!..— рагоча Стась.— Усё роўна і вы пакупаецеся.

Дзяўчаты зноў крычаць. Відаць, Стась ухапіўся за край лодкі, хоча перавярнуць яе. Я налягаю на вёслы, пад’язджаю да вострава з усходняга боку.

— Не трэба туды,— просіцца Шура.

Але я ўпарта вяслую. Сам не разумею, чаму мне хочацца абавязкова ўбачыць, як борсаюцца ў вадзе дзяўчаты. Мабыць, такое ж пачуццё прымушае людзей бегчы на пажар…

Дзяўчаты, усе чацвёра, ужо стаяць на беразе астраўка і незласліва лаюць хлопцаў.

Хведарава лодка, высока задраўшы нос, застыла на вадзе непадалёку ад вострава. Сам Хведар сядзіць на карме, курыць і глядзіць на дзяўчат, якія выкручваюць падалы. Другая лодка плавае дагары кілем, і Стась падпіхвае яе к берагу адной рукой, другой грабе.

Я крута разварочваю лодку, вяслую назад. Хочацца цішыні. Лодка шыбуе быстра, нячутна плыве, пакідаючы за сабой пасярэбраную месяцам дарожку. Шура маўчыць. Цікава, пра што яна думае? Ніколі не спадзяваўся, што яна такая летуценніца. Можа і яна ні пра што не думае? Проста хораша на вадзе. Пад зорным небам. Адной у далечыні ад гоману.

— Янка, давай заўтра днём пакатаемся. Днём тут добра. Асабліва на востраве. Я, знаеш, плаваць не ўмею. Калі б мяне выкінулі вось так, утапілася б.

— Добра,— згаджаюся я.— Калі работы не будзе.

Шура змаўкае, а я лаю сябе: «Цяльпук пракляты! Хіба так можна было казаць. Пакрыўдзіў. Цяпер яна не прыйдзе».

— А па нямецкай мове ты мне паможаш?..

— Не ведаю нават ці змагу… Вяслуй, Янка, к берагу. Дамоў ужо трэба.

3-за вострава выплываюць тыя дзве лодкі. Яны ідуць наперагонкі. Сваркі там ужо не чуваць. Толькі смех.

4

Накрыж зведзеныя рукі — таямнічы знак. Шура тры разы скрыжавала рукі. Значыць, бацька яшчэ дома, і Шура не хоча, каб я заходзіў у хату.

Шурын бацька Даніла Амельнічэнкаў, ці, як яго завуць у вёсцы, Налягач, чалавек шчыры, просты, але троху засуровы. Так, прынамсі, здаецца мне. Калі я сустракаюся з ім, то адчуваю сябе ніякавата. Мабыць таму, што Даніла заўсёды бывае пры рабоце. I мне здаецца, што шэрыя Данілавы вочы асуджаюць мяне.

Даніла ўночы пасе коней. Днём ён бывае на калгаснай пасецы, якую сам развёў. Але і там ён знаходзіць пабочны занятак: круціць з лёну гужы і лейцы. А калі бывае дома, дык ладзіць хамуты, сядзёлкі, аброці. Каб не Даніла, дык у нашай вёсцы даўно не было б чым запрэгчы каня.

Мабыць Даніла цяпер у хаце, таму Шура не хоча, каб я заходзіў. Я ведаю, што Даніла не будзе бурчаць, выгаворваць нам за бяздзелле. Ён паглядзіць з-пад ілба і гнеўна крактане. Але ад гэтага толькі яшчэ больш адчуваеш няёмкасць і сорам.

Я мінаю Данілаў двор, зварочваю ў раўчук, адтуль іду ў бярозавы гаёк за вёскай. У гайку стаіць нямоўчны гармідар галак. Яны абляпілі сукі і крычаць на ўсю сілу, аж рэжа ў вушшу: на мяне яны не звяртаюць асаблівай увагі. Я выбіраю найлепшую мясціну, кладуся на мяккую траву.

Пад бярозамі ляжыць на траве блакітны цень. Глядзіш, і здаецца — разаслаў нехта абрус. Сядай да яго, калі ласка. Гукні толькі, і паявіцца на абрусе ўсё, што пажадае душа. А яна жадае шмат чаго.

Добра было б заляцець куды-небудзь вельмі далёка на бязлюдны востраў. Не аднаму, а з Шурай. Мы селі б на пясчаным беразе і пазіралі, як коціць зялёныя хвалі акіян.

Не, лепей бы паляцець на Марс ці на Венеру. Касманаўт Сітоў. А што, гучыць! «Дазвольце сесці на Марс». «Дазваляем!» I карабель імкліва ляціць насустрач невядомаму свету. Лёгка дакранаецца да Марса. Я адкрываю люк, азіраюся. Марсіянскае неба шэрае, а на ім побач з зоркамі плыве сонца, намнога меншае, але сляпучае, яркае.

«Слухайце, слухайце, гаворыць касманаўт Сітоў з Марса». Гучыць!

Добра было б пайсці ў тайгу. Наперадзе я, за мной Шура, Стась. А каго яшчэ ўзяць? Галю Янчык хіба? Пайсці на ўсё лета. Туды, дзе ўпаў тунгускі метэарыт. Кажуць, што гэта быў карабель з нейкага іншага свету. Напэўна ж, ёсць недзе яшчэ людзі. Што яны робяць зараз? Можа вось такі самы хлопец, як я, сядзіць пад дрэвам і таксама чакае дзяўчыну…

— А вось і я. Зачакаўся?..

Шура ўсміхаецца. Я заўважаю, што ўсмешка ў яе нейкая асаблівая, вельмі прыветлівая, ласкавая і шчырая. У Шуры пад пахай пасцілка, а ў ёй загорнута кніга. Шура любіць чытаць, я гэта ведаю. Можа таму мне цікава гаварыць з ёю, хоць пры сустрэчах мы больш маўчым.

— Загурскі сёння сына прывёз. У нас жыць будуць, пакуль хату паставіць.

Маці казала, што Загурскі паехаў па сына, але што ён вярнуўся так хутка, я не ведаў. Мне хочацца запытаць, як выглядае Платонаў сын, але зноў чамусьці робіцца няёмка. I я спрабую ўявіць гэтага сына. Мроіцца нешта спешчанае, круглатварае, малое, але ўжо нахабнае.

— Ён, ведаеш, ва ўніверсітэце вучыцца. Так што будзеце сустракацца. Толькі ён на фізічным аддзяленні.

Гэта мяне крыху здзіўляе. Сцяпан Макуха гаварыў, што Загурскі прыязджаў у Русакі халасцяком. Шура тлумачьіць:

— А сын яму не родны. Загурскі ажаніўся на жонцы свайго камандзіра, калі той загінуў у Берліне,

Я не падтрымліваю размовы, хоць Шуры, як відаць, хочацца яшчэ нешта расказаць пра Загурскіх. Настае надакучлівае, няёмкае маўчанне. Яно цягнецца аж пакуль я не адмыкаю лодку.

— Чыя гэта лодка?

— Спірыдонава, здаецца.

— Лепей бы ты яшчэ чыю-небудзь адамкнуў. Клопатаў не абярэшся, калі Спірыдон дазнаецца, што яго лодку бралі.

— Сядай вось, усё роўна ўжо.

На гэты раз Шура садзіцца на карму, тварам да мяне. Сонца слепіць Шурыны вочы. Яна заплюшчвае іх, моршчыць маленькі носік, потым прыкрывае вочы далонню-брыльком.

Пад задраным носам лодкі хлюпае, лапоча вада. Звонкі капеж падае з вёслаў. Рыпяць уключыны. Хвалісты бурунчык бяжыць з-пад кармы. Шура апускае руку ў возера, зачэрпвае вады і пырскае. Над яе галавой паяўляецца яркая вясёлка і знікае.

— Павярні ўправа,— просіць Шура. Мабыць я, заглядзеўшыся на яе, мінаю востраў.— Цяпер самы раз…

Міма нас праплываюць кучаравыя бярозы і разгалісты, рагозлівы алешнік. Мы едзем па ім, перавернутым у вадзе. Глыбей неба. Сіняе. А на ім белыя воблачкі. Здаецца, што я не вяслую, а махаю крыламі, лячу ў небе, над густым таямнічым лесам.

Лодка нячутна прыстае да берагу. Пакуль я прывязваю яе да алешыны, Шура рассцілае пасцілку, кладзецца на яе і пачынае чытаць «Каралеву Марго». Я кладуся побач на траве, разгортваю падручнік нямецкай мовы.

Перфект.

Плюсквамперфект.

Парціцып цвай.

На ліха мне ўсе гэтыя перфекты і плюсквамперфекты? Няўжо толькі дзеля таго, каб паступіць ва ўніверсітэт? Дык хіба я збіраюся стаць дыпламатам? Хіба давядзецца калі падарожнічаць? Дзе я прымяню гэтыя перфекты? Колькі таго народу на свеце, што гавораць па-нямецку? А ў Германію я ехаць не збіраюся. У Францыю таксама. Што я там не бачыў? Калі ўжо ехаць, дык у Афрыку, у Новую Гвінею, у джунглі, да дзікуноў. Туды, дзе не ступала нага чалавека. А хіба там спатрэбіцца нямецкая, французская або англійская мовы? Ведаць бы ўсе мовы, што ёсць на свеце. Надзеў бы на галаву гэткі шлем, што на хаду перакладае табе і падказвае, як гаварыць на самай невядомай мове. Тады паехаў бы на Амазонку, у горы, дзе жыве племя, у якім не быў яшчэ ніводзін белы чалавек…

Я адсоўваю падручнік. Гляджу ў хмызнякі. У іх прытаіўся невядомы звер з зялёнымі вачамі. Ён зараз выскача на паляну. Мы пакоцімся па зямлі ў мёртвай хватцы. Я задушу звера, і Шура перавяжа мае раны. Потым яна напоіць мяне вадой, сядзе побач, час ад часу будзе прыкладаць руку да ілба.

У Шуры на вачах слёзы. Не плач, Шура! Я буду жыць. Мы будзем доўга жыць. А калі памру, дык не забывай мяне. Не забудзеш, Шура?

Шурыны вочы ўтаропіліся ў кнігу. Слязінка застыла на шчацэ. Эх, Шура, Шура! Я паміраю, абараняючы цябе, а ты плачаш над пакутамі кніжных герояў…

Хрыпла заклекатаўшы, на бярозу апускаецца зязюля. Яна пачынае ляніва адлічваць камусьці гады. «Ку-ку, ку-ку!» Голас у зязюлі старэчы, маркотны. Гэта толькі здаля ён здаецца вясёлы. «Ку-ку, ку-ку!» Шура адрываецца ад пажоўклых старонак, сарамліва сцірае са шчакі адзіную слязу.

— Кукушка, кукушка, шэрая птушка, скажы мне, колькі гадоў на свеце жыць?

Зязюля палохаецца чалавечага голасу, абрывае кукаванне: «Ку!» і ляціць над возерам у лес.

Шзрая, непрыкметная птушка.

— Янка, а колькі гадоў ты жадаў бы жыць на свеце?

— Не ведаю. Не думаў яшчэ. Па-мойму, чалавеку заўсёды хочацца жыць.

— Гэта праўда. Калі наша бабка захварэла сёлета, дык усё богу малілася і прасіла хоць бы яшчэ адзін гадок пажыць. А чаму, Янка, чалавеку жыць хочацца?

— А які сэнс паміраць? Закапаюць цябе, і ўсё… А людзі і пасля цябе будуць жыць, весяліцца.

— Не, мабыць, не толькі таму…

Мы абое задумваемся над сэнсам жыцця. Навокал яшчэ шмат такога, што трывожыць і нават прымушае пакутаваць. У нашым калгасе няма парадкаў. Сцяпан Макуха і брыгадзір Цопа на кожным кроку хлусяць. Какосцікавы спяваюць брыдкія песні. Маці сварыцца, бо я не ўмею цягнуць у хату. У нас вельмі сумна. Няма дзе адвесці душу. Але ж жыць мне ўсё роўна падабаецца. Хораша, што на свеце ёсць Шура, і прыгожае возера. Хораша, што можна паехаць у Мінск, пабачыць там славутых пісьменнікаў. Хораша, што свеціць сонца, а на свеце многа разумных кніг. Хораша, што жыць не так ужо і кепска, як часам здаецца. Хораша, што ёсць вера ў лепшае. Ну, не будуць жа Макуха і Цопа век хадзіць у начальстве? Некалі іх заменяць. Прыйдуць на іх месца іншыя, лепшыя, сумленныя і шчырыя…

— Янка, чаму ты не купаешся?

Пра што гэта яна? Ага, купацца. Гэта таксама добра.

— А ты будзеш?

— Я плаваць не ўмею. Троху, троху трымаюся.

— Дык я цябе павучу.

— Не, Янка, я сама. Ты, Янка, ідзі вунь туды, распранайся. I блізка дужа не падплывай. А то мне сорамна будзе.

Вада ў возеры чыстая, празрыстая. Нырнеш, расплюшчыш вочы, і перад табой адкрываюцца таямніцы падводнага жыцця. Вада здаецца зеленаватая. А ў ёй, як прывіды, плаваюць водарасці, мільгаюць маляўкі, варушацца на дне ракавінкі, шныпараць жукі. Шмат куды яшчэ чалавеку закрыты доступ. Многае ён не бачыць. Дзіўна, былое ён ведае лепш. Хоць яно таксама відаць праз далёкія пласты гадоў, як дно возера праз тоўшчу вады. Чалавеку трэба ведаць усе таямніцы, тады ён адарвецца ад таго, што само трапляе на вочы. А што можа трапіць на вочы ў нашым Зарэччы? Перш за ўсё п’яны Макуха. А можа і ў нас шмат таямнічага? Хоць бы прыезд Загурскага…

Шкада, што пад вадой доўга не прабудзеш. Я выплываю на паверхню. Шура стаіць у вадзе па пояс і ніяк не адважыцца акунуцца.

— Плы-ыві-і-і…

— За-а-раз!

Яна плыве па-сабачаму: грабе пад сабой ваду і з ўсяе сілы малоціць па вадзе нагамі. Пырскі ляцяць на ўсе бакі, пакрываюць рабаціннем люстраную роўнядзь возера.

— Не так, Шура, не так. Глядзі, як трэба!

Я паказваю, як трэба плаваць па сажонкі. Шура стаіць ужо на глыбіні. Над вадой відаць толькі шыя і галава. Каб Шура не саромелася, я навучыў бы яе плаваць вельмі хутка. Але яна не хоча, каб я блізка падплываў да яе. I я трымаюся воддаль.

— Не выходзіць у мяне.

— Выйдзе. Ты толькі нагамі не боўтай. I дыхай роўна. Глядзі, як трэба… Ну, плыві!..

Шура плыве на сажонкі і даволі быстра. Потым хоча павярнуць назад і знікае пад вадой. Што з ёй? Галава паяўляецца з-пад вады.

— А-а-а! — раздзірае цішыню немы крык.

Шура зноў знікае. Я стараюся плысці як мага хутчэй, але чамусьш не магу. Здаецца, што я спыніуся на месцы. Шура то паяўляецца, то знікае. I ўжо не крычыць.

Хутчэй! Хутчэй!

Ныраю, але Шуры не відаць. Зноў ныраю. Рука намацвае голае цела, саслізгвае. Адкрываю вочы. Рука сутаргава хапаецца за валасы. Абое паяўляемся над вадой. Шура крычыць, што ёсць моцы, з рота фантанам б’е вада, як у рыбак-стральцоў. Шура стараецца ўчапіцца за мяне рукамі і зноў тоне. Я цягну яе з усёй сілы, грабу адной рукой.

— Не хапай рукамі,— крычу я ёй.

Але Шура не слухае. Яна хоча ўчапіцца мне за шыю. Не дастае і хапаецца за плечы. Яе рука не можа ўтрымацца на плячы, і гэта выратоўвае нас. Я крыху праплываю яшчэ. Шура ўрэшце абхоплівае мяне за шыю. Я яшчэ спрабую хоць раз загрэбсці рукой ваду і тану разам з Шурай. Ногі намацваюць дно. Я стаю на ім і падымаю падбародак уверх, каб не захлынуцца. Вада сціскае грудзі. Шурын перакошаны твар побач з маім. Яе ногі не дастаюць зямлі. Шура вісіць у мяне на шыі.

Я раблю крок, другі. Дно крута ідзе ўгору. Так я і выношу Шуру на востраў. Яна ніяк не хоча адпускаць рук. А я ўжо смяюся:

— Ледзь мы з табой рыб не накармілі…

Шура падае на пасцілку і плача, у яе ўздрыгваюць плечы.

— Чаго ты галосіш? Скажы дзякуй, што я далёка не адплываў.

Шура працягвае плакаць, а рукой ужо шукае плацце. Я таксама іду апранацца. Калі вяртаюся, дык бачу, што Шура ляжыць на спіне, прыкрывае вочы далонямі. Ляжыць прыціхлая. Няўжо ўсё яшчэ плача? Ну і плакса. Усе дзяўчаты такія. Чаго раўці, калі ўсё абышлося добра.

Я станаўлюся на калені, бяру Шурыны рукі ў свае. Шура мацней прыціскае далоні да твару. Ах ты! Адрываю далоні ад твару. Шура ўсміхаецца…

— Спалохаўся? — пытаецца яна.

— Я? Чаго?..

— У цябе быў вось такі выцягнуты твар.

Калі яна паспела гэта заўважыць?

— На сябе паглядзела б лепей,— злуючыся, кажу я.

— Я дужа напалохалася. Думала ўсё ўжо… Шкадаваў бы, каб утапілася?

— Я? Ніколечкі.

— А я шкадавала б…

Мне няёмка за сябе. Чаго было саромецца сказаць праўду? Канечне, перажываў бы.

3 берагу далятае крык.

— Эгэ-гэ-гэ! Э-э! Вы там, на востраве, ганіце лодку, нягоднікі!

— Спірыдон?! — палохаецца Шура.

— Здаецца, ён.

— Давай схаваем лодку. А то лаяцца будзе.

Мы зацягваем лодку ў кусты, маскіруем яе голлем, а самі хаваемся. Спірыдон доўга галёкае на беразе. Потым мы чуем плёскат вёслаў.

Хлюп-хлюп, хлюп-хлюп…— лапоча пад лодкай вада.

Скрып-скрып, скрып-скрып…— рыпяць вёслы.

Спірыдон едзе паўз востраў і бурчыць:

— Ото-ж, нягоднікі. Ну і адхлабышчу, як злаўлю…

Шура кісне ад смеху.

— Цішэй ты, а то пачуе,— шапчу я.

Шура заціскае рот рукой, потым прыпадае да маіх каленяў і калоціцца ад стрыманага смеху.

Хлюп-хлюп-хлюп… Скрып-скрып-скры…

Лодка аддаляецца. Чуваць, як Спірыдон, гаворыць сам з сабою:

— Куды яны яе падзелі? От жа, вісусы, байструкі няшчасныя!..

Усё заціхае. А мы сядзім, прытуліўшыся адно да аднаго. Нам вельмі хораша. Мне, ва ўсякім разе. Рука мімаволі кладзецца на Шурыны плечы. Шура выпростваецца, неяк спалохана глядзіць на мяне, потым ускоквае.

— Пайшлі на сонца.

— Пайшлі,— як рэха, адгукаюся я.

На траве ляжыць забыты мной падручнік. Плюсквамперфект выгарае на сонцы. Няхіай выгарае.

5

Мы выязджаем на золаку. Вёска яшчэ спіць. Нідзе ні душы. Нават сабакі і тыя спяць. А мы едзем.

Над імшарай вісіць туман. Глухі алешнік у ім здаецца яшчэ больш рагозлівы. Ён нагадвае здані ў белай вопратцы. Зябка. Росна. I вельмі хочацца спаць.

Небакрай яшчэ не пачаў нават ружавець. Неба шараватае, з рэдкімі зоркамі. У такі час самы салодкі сон. Але маці разбудзіла мяне. Я хуценька запрог у калёсы прыведзенага з вечара каня. Маці вынесла з сянец сякеру, пілу і вяроўку і не выпускае іх з рук. Размяшчаемся на возе, я кратаю лейцы.

Колы мякка коцяцца па маланаезджанай, зарослай травой дарозе, што вядзе ў Данькаўскі лес. Мы едзем па бярозу. Яна патрэбна маці на растопку. Дроў нарыхтавалі, а вось растопкі няма. Як я ні ўпарціўся, а еду. Калі маці пачынае скардзіцца, плакаць і клясці сваю долю, я гатоў зрабіць усё. Толькі б не чуць яе літанняў.

Я разумею: красці нядобра, брыдка, хоць і не так ужо страшна і сорамна. Сорамна бывае пасля, калі зловяць. Але маці ўпэўнена, што нас не зловяць. Так рана добрыя людзі спяць. Зрэшты, маці лічыць, што яна не крадзе. Лес казённы. Нічый. Адна справа ўкрасці ў суседа. Вось гэта сорам. Іншая — у казны. Ні ў кога. Але ўсё ж у лес яна едзе не днём, а досвіткам. Гэта яна баіцца штрафу, суда.

Мы маглі б выпісаць на растопку печы якую-небудзь сухастоіну. Аднак жа за яе трэба плаціць грошы. Каму? Казне? Маці сумленна і ў час аддасць пазыку суседу, пераплоціць грошы, купляючы ў Хведарыхі расаду, але каб яна заплаціла казне!..

I вось мы едзем. Кашлаты канёк весела трухае. Хоча, відаць, сагрэцца. Канька нам даў Сцяпан Макуха. Учора разам з Цопай яны выпілі паўлітра гарэлкі, якую маці купіла ў Хведарыхі. За гарэлку яна плаціла грошы. I гэта яшчэ не канец. Давядзецца частаваць Макуху і Цопу яшчэ раз. Так што тая бярэзіна ўляціць у капеечку. Але ж затое не трэба хадзіць у лясніцтва, пісаць заявы, падпісваць іх. Валакіты і сапраўды шмат.

Неяк маці расказвала мне, як яе бацьку стары Цопа падарыў ягнё для разводу. А магарыч пілі два дні, і ўсё ж Цопа пры кожным выпадку напамінаў пра свой падарунак. «Ото ж цемната была»,— звычайна кажа маці, успамінаючы пра тое.

Цяпер малады Цопа дае нам калгаснага каня, каб мы паехалі па бярозу. I таксама п’е магарыч, а пасля будзе казаць, што ён добры. Маці гэта не лічыць «цемнатой». Нібы так трэба.

Думкі бягуць адна за адной, нейкія вялыя, сонныя. Але ад іх няма ратунку. Хутчэй бы ўжо здаць экзамены, паступіць ва ўніверсітэт. Вучыўся б я добра. Пісаў бы вершы.

— Падганяй ты яго, ваўкарэзіну. Гэта ж мы да снядання не ўправімся.

Я падганяю каня лейцамі. Ён неахвоча пераходзіць на рысь. Колы грукаюць мацней, рыпяць драбіны. 3 дарогі мы зварочваем на прасеку. У канцы яе ёсць паляна са стромкімі, стройнымі бярозамі. Самае грыбное месца ў Данькаўскім лесе.

Лес стаіць насцярожаны, маўклівы, быццам здагадваецца пра нашы намеры. Ад гэтай маўклівасці робіцца не па сабе.

Сонная варона ляніва пазірае з вершаліны ёлкі, неахвоча каркае, як бы скардзіцца, што мы патрывожылі яе сон. А вось і паляна.

Бярозы стаяць у ранішняй смузе, як нявесты ў вэлюме. Доўгае голле спадае ўніз, ледзь не да зямлі. Якая прыгажосць!

Маці злазіць з калёс, ідзе па бярозавым гаі да рэчкі. Спынясцца пад гонкай бярозай.

— Прывязвай каня,— кажа маці.— Вось гэту звалім.

— Можа вунь тую? — паказваю я на каржакаватую бярозу, што прыгнулася да зямлі пад цяжарам голля.

— А голле куды дзенеш? Не столькі дроў, колькі сукоў. Голле схаваць трэба,— маці па-мужчынску расетаўляе ногі, плюе на далоні і з усяго размаху падсякае бярозу пад корань.

Бяроза ўздрыгвае. Зверху мзкам еыплецца раса. Дробная, як пыл. Гак, гак, гак…

— Давай пілу,— маці падсцілас світку, каб пілавінне не рассыпалася па траве.

Бяроза не старая і не маладая. У самай красе. Кара, як той аксаміт, белая, гладкая і прыемна халодкая. А сама бяроза мяккая. Піла не звініць, а неяк шыпіць, выдзіраючы са ствала белае, буйное пілавінне. На сіняватым палатне пілы то паяўляецца, то сціраецца аб край надрэзу мокрая, слязлівая палоска.

Мы пілуем моўчкі. Проста цяжка гаварыць. Хутчэй бы ўжо кончыць гэтую працу!

Бяроза ўздрыгвае, без стогну і хрыпення падае долу. Вось і ўсё. Была бяроза і няма яе. Застаецца пустое месца. Шчарбіна ў лесе…

Вяртаемся дамоў моўчкі. Бярозавыя круглякі хаваем у хляве, пад леташнюю салому. Маці распрагае каня, а мне неяк вельмі ласкава гаворыць:

— Ідзі, сынку, паспі. Самы сон цяпер.

Я зарываюся галавой у падушку, заплюшчваю вочы і бачу, як ціха і самотна валіцца на зямлю бяроза. Падае і ніяк не ўпадзе…

Прачынаюся ад яраснага гоману і адразу чую плаксівы матчын голас:

— На ўдаву ўсё можна ўзваліць.

— Знайшоў! — далятае, як з-пад зямлі, мужчынскі голас.

Зноў крык, лаянка, літанні. Я стараюся схавацца ад усяго пад коўдрай. Але гоман насцігае ўсюды. У хату заходзяць людзі.

— Ну што, Сітова, мне з табой рабіць? Ну хай бы ты крывульку якую спіліла, а то… ах, ты…

— Думаеш, у самой сэрца не балела. Гора прымушае.

— Якое там гора. Дурасць… Во ўлепяць штрафу, тады пачухаешся,— гаворыць ляснічы.

— За такое судзіць трэба,— кажа аб’ездчык.— Я, Васіль Лявонавіч, ужо з ног збіўся. Цягнуць…

— Зразумей ты, Сітова, што з гэтай бярэзіны можна было колькі рэчаў прыгожых нарабіць. А ты яе на дровы. Пішы, Мікола, пратакол.

Я паціху злажу з ложка, прыпадаю тварам да дзіркі ў полагу.

Аб’ездчык садзіцца к сталу. Выцягвае з сумкі сшытак, слюніць аловак, пачынае пісаць.

— А можа, Васіль Лявонавіч. абыдзецца неяк. Сам жа знаеш, удава. Гора хлебанула нямала. I ўсё адна,— маці ўсхліпвае, шморгае носам.— Дзе я тыя грошы вазьму… Тады хоць у пятлю. Не жадаю я, Васілька, каб твая Марфа ўдавой засталася.

— Ты, Сітова, сырасць не развадзі. Я даўно за табой сачу. Удава, удава, а дроў на ўсю зіму назапасіла.— У Міколы Аўсейчыка няма спачування. Я чую гэта па ягоным голасе.— Нябось рубля на дровы не патраціла.

— Пабойся бога, Мікола, якія ж то дровы. Ламаччо адно. Ды і не з вашага лесу. Заплаціла трактарыстам трыццаць рублёў, а яны во гнілля прывезлі.

— Ідзі распішыся,— кажа Аўсейчык.

— Не пайду, не пайду,— крычыць маці і раптам падае на калені.— Лявонавіч, таварыш ляснічы, Васілёк, родненькі, не губі ты мяне бедную… Ну што табе палягчае, калі аштрафуеш. Лявонавіч!..

Роспачлівы крык заганяе мяне пад коўдру. На душы так брыдка, што, здаецца, лепей бы праваліцца скрозь зямлю.

— А ну яе,— збянтэжана кажа ляснічы.— Парві, Аўсейчык, пратакол… Глядзі, Дар’я. Толькі таму, што з Косцем тваім разам ваявалі. А то ўляпілі б штрафу. I не сячы больш самавольна. Трэба табе, прыйдзі — выпішу лесу.

— Ото ж, дзякую. Век тваю дабрату це забуду. Ды куды ж ты?.. Не-не, так я вас не выпушчу. I не думайце, бо пакрыўдзіце. Гэта ж, во, гады ў рады ў хаце бываеш. Каб Косця быў жывы, хіба не пасядзеў бы. А мяне, во, паслухаць не хочаш.

— Ну, што з табой зробіш…— весялее ляснічы.— Толькі ты не падумай, што за чарку мы пратакол парвалі.

— Што ты, Лявонавіч,— маці выбягае ў сенцы.

Аб’ездчык незадаволена бурчыць:

— Бачыш, Лявонавіч, як атрымліваецца. Я гэтую Дашку ні за што не выаусціў бы. Самая што ні ёсць урвіцелька.

— Ладна табе, Мікола. Баба… Што з яе возьмеш…

Маці весела бразгае патэльнямі і гаворыць бясконца. Быццам нічога не здарылася. Быццам не было страху, сораму, слёз.

— Сядайце, госцейкі дарагія. Сюды, Лявонавіч, тут зручней.

У сенцах чуецца тупат. Дзверы адчыняюцца, і я чую голас Сцяпана Мэкухі.

— Добрай раніцы ў хату.

Сцяпан, кажуць, за тры вярсты чуе, дзе гарэлкай пахне. I я не вельмі здзіўляюся. Бо не было яшчэ ў Зарэччы такога выпадку, каб Макуха прапусціў дзе-небудзь выпіўку.

А маці, па-мойму, злуецца. Трэба ж будзе яшчэ аднаго паўлітра ставіць. I сапраўды яна заходзіць у пакой, штурхае мяне пад бок.

— Уставай. Да Хведарыхі збегай. Гэтая прорва прывалаклася. Ото ж скажы, як носам чуе,— маці зноў ідзе да гасцей, і я чую ўжо зусім палагаднелы яе голас: — Куды ж ты, Сцяпанька, пасядзі з намі. Можа яшчэ і не снедаў.

— А яно, слухай сюды, і праўда нічога ў роде не было,— весела адгукаецца Сцяпан Макуха.

Я наперад ведаю, што будзе казаць памочнік брыгадзіра. Пахваліць маці за ўменне гаспадарыць, потым скажа, што трэба на сенажаць выйсці і, нарэшце, дазволіць не ісці. А маці ў вочы будзе хваліць памочніка брыгадзіра, а пасля зганьбіць апошнімі словамі.

Чаго яны прыкідваюцца? Я ніяк не магу ўцяміць. Каб я быў дарослы, дык рэзаў бы праўду ў вочы. I раптам мне прыходзіць на дзіва простая думка. А што, калі і я прыкідваюся: хіба нас не вучылі ў школе быць сумленнымі і праўдзівымі? «Тады ідзі і скажы ім, чаго варты Сцяпан Макуха. Ага, баішся, няёмка. Ну дык і не разважай…»

Я бяру грошы і іду да Хведарыхі. Тая паліць у печы і сварыцца на дзяўчат, якія нешта не так зрабілі. Убачыўшы мяне, Хведарыха пачынае ўсміхацца і ўжо не крычыць, а неяк залішне ласкава просіць дачок:

— Хрузачка, збегай па ваду, дачушка. А ты, Клаўдзюша, бульбу патаўчы. А пасля снедаць будзем: блінцоў вам напякла ў масле і кохвію зварыла.

Хведарыха хлусіць. Такой скупой жанчыны няма на сто вёрст у ваколіцы. Кажуць, што ў яе на кніжцы ляжыць дзесяць тысяч, а дачок яна корміць бульбай у мундзірах.

— Ляснік злавіў? — пытаецца яна ў мяне.

— Злавіў,— адгукваюся я.

— Каб іх нячысцік лавіў!.. Для таго і ловяць, каб гарэлку жлукціць. Хавай жа гарэлку ў кішэні, а то яшчэ да мяне заявяцца.

Маці сустракае мяне ў кухні, выхоплівае бутэлькі і бяжыць у залу. Па ўсім відаць, што маці таксама выпіла. Яна расчырванелася. Вочы блішчаць, як у маладой.

— Во і яшчэ саматужыцы,— кажа яна.— Дзякую табе, Лявонавіч, што не забыўся на дружбу з Косцем маім.

У матчыным голасе я лаўлю штосьці незнаёмае, шчырае, праўдзівае.

— Забыўся ты, Лявонавіч, на нас. А помніш, як, бывала, прыходзіў. Пасядзіш, бывала, пагаворыш, і аж святлей жыць робіцца.

— Ты, слухай сюды,— лезе ў размову Макуха,— прамахнулася сама і цяпер не наракай. Хоць, слухай сюды, і цяпер не позна. Удавец. Пенсія, слухай сюды, мінісцерская.

— Ото ж завёў,— маці заходзіцца ад смеху.

— Дык што ён і праўда назусім у калгас прыехаў? — пытаецца ляснік.

— Па-мойму, слухай сюды, тут нейкія хітрыкі. Ну, скажы мне, чаго чалавеку, які столькі пенсіі палучае, з гораду ехаць?

— Ты, Макуха, людзей на свой аршын мераеш, вось таму і дрэнна пра іх думаеш. А я Загурскага як свае пяць пальцаў ведаў. Чыстага сумлення чалавек. Думаю, такім і застаўся. I не дзеля выгады сюды прыехаў. А жыць вам памагаць. Вось ты, Макуха, бегаеш па хатах. А чаму? Бо да гарэлкі ласы. Як у калгасе справы ідуць, цябе зусім не цікавіць. Больш бы такіх Ззгурскіх сюды ехала, дык і ты, можа, чалавекам стаў бы. А то кантролю над табой няма.

Я ніколі не думаў, што пахмуры, нелюдзімы Аўсейчык можа так проста і ясна выказаць Сцяпану тыя думкі, што былі і ў мяне пра яго. Дзіўна, але чамусьці благое само лезе ў вочы. Яно ляжыць на паверхні. Затое добрае як бы схавана ў чалавеку. Трэба прыгледзецца, каб яго заўважыць. Я даўно ведаю Аўсейчыка і ніколі не думаў, што ён вось так адкрыта можа выказаць свае думкі Макуху. Мабыць, і ў нас у вёсцы шмат такіх людзей, справядлівых, сумленных. Толькі я вельмі мала іх ведаю.

Сцяпан Макуха ўстае з-за стала, дзякуе за частаванне.

— Сена стагаваць трэба. Метэазводка вунь прыйшла, а ў ёй пішуць, што цыклон ідзе. Можа, слухай сюды, пайшла б на поплаў?

— А мой ты Сцяпанька, грады зусім пазарасталі: і рада памагчы, ды не магу.

— Ладна, ужо абыдземся неяк.

— Пасядзеў бы яшчэ, Сцяпанька,— лісліва просіць маці.

Мне здаецца, усе ведаюць, што грады даўно выпаланы, што маці збіралася ісці ў лес, дзе я ўчора накасіў сена для нашай каровы. Я баюся, каб Аўсейчык не сказаў пра гэта маці. Тады ёй давядзецца зноў хлусіць.

I я вырашаю выручыць яе.

— Можа, я больш зраблю за маці…

— А, слухай сюды, больш. Няма каму стагі рабіць.

— То я пайду…

— А экзаменты? — хмурыцца маці.— Гэта ж во ўжо дзесяць кон-чыў,— звяртаецца яна да лесніка.

— Перад смерцю не надыхаешся,— адказваю я і хутчэй выбягаю з хаты.

6

Поплаў, як бубен, голы. Сена ўчора ўвечары скаталі ў валкі. Сёння яго будуць сцягваць валакушамі ў адно месца, складаць у стагі. Ля валкоў пахаджвае Даніла Налягач, Шурын бацька.

Убачыўшы мяне, дзядзька Даніла шырока расстаўляе ногі, па-жаночаму ўпіраецца рукамі ў бакі.

— Пазней ты не мог прыйсці?

— Пазней не мог,— адгукваюся я.

— Гэта ж трэба такое. Заўтра-паслязаўтра дождж пойдзе, а ім хоць бы што…— абураецца дзядзька Даніла.— Макуху не бачыў?

— Бачыў.

— Во каго паганай мятлой з калгасу гнаць трэба. Дык не,— яго ў начальства паставілі. А чаму? Бо Макуха гультай, а гультая можна не саромецца. Вось так і коцімся ўніз. А далей як жыць? Людзі ўгору падымаюцца, багацеюць, а мы бяднеем. Дык каб ад няшчасця якога, крыўдна не было б. А то ж ад ляноты. Самі бяднеюць і тых, хто працаўлівы, прымушаюць галець. Гэта як па-твойму, справядліва?

— Ды чаго ж вы маўчыцё?

— А я і не маўчу. Хадзіў у кантору, лаяўся. Каго вы, кажу, брыгадзірам выбралі? А старшыня мне ў адказ: не я, а самі выбіралі. У нас, кажа, дэ-ма-кра-ці-я.— Дзядзька Даніла смачна плюе.— Для каго дэмакрація? Для гультаёў? Я, скажам, на сённяшні дзень трыста восемдзесят дзён маю. Во з начлегу на поле прыйшоў. А ў тваёй маці яшчэ і пяцідзесяці працадзён нямашака. Дык якая ж тут дэмакрація, калі і ў яе і ў мяне па аднаму голасу? Тваёй маці выгадна, каб Макуха кіраваў, а мне ён косткай у горле засеў. Не ўжо, калі хочаце дэмакрацію, дык тых слухайце, хто кожны дзень на работу ходзіць. Яны гультая не выберуць. А такога чалавека паставяць, што і сам будзе працаваць і іншым не дасць спаць у шапку. Во як трэба да парадкаў падступаць…

Каб дзядзька Даніла прывёў у прыклад Хведарыху, мне было б не так крыўдна. Навошта яму чапаць маю маці? Хіба ёй лёгка жывецца? Гаспадарка на яе плячах. Пяцьдзесят сотак гароду. Карова. Кабан. Парсючок. Дзесяць авечак. Не так ужо мала на адну жанчыну. Калі ўжо ёй зарабляць працадні? I, нібы адгадаўшы мае думкі, дзядзька Даніла ляпае мяне па плячы.

— А што, Янка, праўда не крыўда, яна калючая-балючая? Так ужо яно ў нашым Зарэччы павялося. Барані божа, каму праўду ў вочы сказаць. Адразу — крыўда. Нахлусіш, як маслам душу змажаш. Вось табе і адказ на запытанне. Гаварыў я, лаяўся, даводзіў людзям. А што ж у замену палучыў? Даніла ў начальства лезе. Вось што людзі кажуць, а таго не бачаць, што я за праўду стаю. Каб усе як след працавалі, каб багацей жылі. У нас вось крычаць, абураюцца: працадзень бедны! Як жа ён багаты будзе, калі адзін працуе, а сямера дагары пузам ляжаць?

На поплаве паяўляюцца Платон Загурскі і яго пасынак Кірыла. Кожны з іх цягне па доўгай жардзіне. Воддаль Халімон Амельнічэнка, па-вясковаму Лепятуха, гоніць каня, запрэжанага ў валакушу. На кані сядзіць Данілаў Лёшка. Без яго нідзе не абыходзіцца. Лёшка вельмі любіць коней. Мабыць, удаўся ў бацьку.

— Нарэшце,— уздыхае Даніла.

Кірыла скідвае з пляча доўгую жэрдку, выцірае рукавом пот. Я гляджу на яго, вельмі высокага, у акулярах з шырокай аправай, і мне становіцца смешна. Які з яго работнік! Згубіць яшчэ акуляры ў сене! Трэба будзе пасля ўвесь стог ператрасаць.

Мне чамусьці радасна ад таго, што Кірыла такі няўклюдны. Як гара з плеч! На такога дзяўчаты заглядацца не стануць. Хіба Какосцікавы.

Кірыла глядзіць на мяне праз шкелцы акуляраў шэрымі, задумлівымі вачыма. Потым падыходзіць, падае руку.

— Вас Янкам завуць? Шура мне расказвала… А мяне Кірылам Пластавым.

Я паціскаю руку без асаблівай радасці. Адчуваю сябе несамавіта. Трэба цешта было б сказаць, каб Кірыла не падумаў, што я нейкі там цяльпук. Але, як на злосць, маўчу.

— Вы хіба вершы пішаце? Я таксама пісаў. А потым убачыў, што паэта з мяне не выйдзе…

Тым часам Халімон падганяе каня да валкоў, закладае валакушу — доўгае бервянцо, становіцца на яго, і бервянцо валачэ капу сена да нас.

— Ну, чаго вы стаіцё? — гукае дзядзька Даніла.— Мацуйце жэрдку.

Кірыла разам з вотчымам ставяць жэрдку ў ямку, абціскаюць зямлёй. I вось ужо жэрдка стаіць па поплаве, як свечка. Я падсцілаю на зямлю фашынне-хвораст, каб сена не прэла знізу. Даніла хапае на вілы бярэма сена і выкладвае роўны круг.

— Вось так і жывём, Максімавіч,— звяртаецца Даніла да Загурскага.— Ты, ды я, ды мы з табой. Усю брыгаду на сваім карку возім. Адзін памочнік, другі — у краме сядзіць. На ім бы зямлю араць, а ён бабам паркаль мерае, пернічкі важыць. Трэці звяном кіруе. У звяне пяць жанок. Дык ён у іх за старэйшага. Чацвёрты — учотчыкам. Мы з табою стог складзём, а ён прыйдзе пад вечар, запіша на паперку, што стог і праўда складзены.

Платон Загурскі арудуе віламі хвацка. Чапляе на іх паўкапы сена і кідае з размаху аж да самай жэрдкі. Стог вырастае ўвачавідкі. Мы з Кірылам прытоптваем сена, раўняем краі. Я прыслухоўваюся да размовы Данілы і Загурскага. Платон больш маўчыць. Мне нават здаецца, што калгасныя справы яго мала турбуюць. А чаму яны яго павінны турбавань? Пенсія ў Загурскага добрая. Работа для яго — забава. Затое Даніла гаворыць з горыччу:

— Помніш жа, Максімавіч, як да вайны было? Любата, як працавалі! Мужчыны, жанкі, дзеці, старыя — усе на работу беглі. Затое жылі як? I сабе хапала, і дзяржаве. А цяпер? Быццам апошнія дні дажываем. Няма парадку і ўсё. I калі ён будзе?..

— Будзе, дзядзька Даніла,— адгукаецца Загурскі.

— Надакучыла чакаць. Чэснаму чалавеку ніякага разгарнення няма. Затое гультаям выгода.

На поплаў прыходзяць яшчэ чацвёра мужчын, дзяўчаты, а з імі Стась. У гэтыя дні Стась неяк вельмі ўжо туліцца да дзяўчат.

— Эй ты, лайдак,— заву я Стася,— хадзі да нас. Хопіць табе за Верчыну спадніцу трымацца.

Стась грозіць мне кулаком, а сам смяецца. Сёння мне асабліва хочацца быць са Стасем, бо я чамусьці саромеюся Кірылы.

— Што ж гэта, мужчыны, за работа такая? — дакорліва кажа Даніла.— Ці ж то панскае сена? Не складзем у стагі, пагніе ўсё. Як жа глядзець пасля будзе?

Мужчыны адчуваюць сябе ніякавата. Яны пераступаюць з нагі на нагу, пакашліваюць, але ні слова ў сваю абарону.

Дзядзька Даніла талкова распараджаецца людзьмі. Ён усё ведае: і каму лепей быць на стагу, і каму падаваць сена з зямлі, і каму з воза. Людзі слухаюць яго ўважліва. Так, як кладзе стагі дзядзька Даніла, ніхто не ўмее.

Наш стог вырас ужо ў рост чалавека. Другі яшчэ не пачыналі. Даніла па-маладому падміргвае мужчынам.

— Што ж, мужчынкі, давядзецца нас даганяць.

— Дзе ўжо нам? Цяпер не дагнаць.

— Ну што ж, давайце мяняцца. Як ты глядзіш, Максімавіч, калі мы новы пачнем, а яны наш будуць канчаць?

Платон Загурскі смяецца, выскаляючы белыя зубы.

— Я, вядома, вытрымаю. А вось хлопцы як?

Мы запэўняем, што вытрымаем. Спрэчка падбадзёрвае нас. Добра было б абагнаць тых, хто спазніўся. Але мужчыны не дужа ахвотна згаджаюцца на такую мену. I я разумею чаму: тады перакураў ужо не будзе.

I вось пачынаецца работа. Дзяўчаты і маладзейшыя хлопцы-падлеткі падвозяць вазы з далёкіх участкаў поплаву. Халімон Лепятуха падцягвае сена валакушай. А мы ўскідваем сена на стог. Цяпер на стагу Даніла. I мы здзіўляемся, як ён спраўляецца ладкаваць сена, якое на козлы падае Загурскі з Кірылам, а адтуль мы са Стасем.

Душна, трохі пыльна, але працуецца весела. Мы даўно ўжо абагналі мужчын. Цяпер і яны ніяк не хочуць адстаць. Пачынаецца гонка.

Прыходзіць яшчэ колькі мужчын. Справа пачынае ісці спарней. I неяк весела. Стомы чамусьці не адчуваецца. Мабыць таму, што працуеш не адзін. Нездарма ж некалі людзі на ўсякую цяжкую работу збіралі талаку.

Цяпер я залез на самы верх стога, да дзядзькі Данілы. Я падхопліваю пададзенае мне сена і перакідваю яго далей. Даніла прытоптвае яго. Стог выцягваецца ўверх, усё больш закругляецца.

Зверху відаць прастора поплаву, палавелая збажына і нашы вёскі. Ля Стасева сельбішча стаіць напалову ўсохшы ясакар з бусліным гняздом-кучомкай. Мне добра відаць галовы буслянят з доўгімі дзюбамі. Самі буслы дыбаюць па беразе Расянкі і звонка кляцаюць дзюбамь Потым адзін з іх падымаецца, ляціць на ясакар, трымаючы ў дзюбе жабу.

На русакоўскай дарозе паяўляецца брычка. Я адразу пазнаю яе. Едзе старшыня калгаса Чукрай. За вочы яго празвалі «Абсурд». Але пры людзях да яго звяртаюцца ветліва, хоць усмешка і тады не знікае з людскіх твараў.

Сёння Чукрай едзе адзін, без Цопы. Гэта крыху здзіўляе. Бо старшыня ніколі не прыязджае ў вёску без брыгадзіра ці яго памочніка.

Крыху здзіўляе і тое, што на гэтым месяцы ён прыязджае ў нашу брыгаду другі раз. Усе спадзяваліся, што старшыня не пакажа да нас носу яшчэ месяцы два.

Брычка зварочвае на поплаў, кіруе проста да стагоў. Старшыня выкульваецца з брычкі і нерашуча спыняецца. Людзі як бы не заўважаюць яго. Яны заняты сваёй справай. Ім цяпер не да старшыні. Праца захапіла іх, узяла ў палон. Чукрай збянтэжана топчацца ля суседняга стога, і нечакана ягоны твар расплываенца ўсмешкай. Каго ўбачыў Чукрай? Ён распасцёр рукі і пайшоў да нашага стога. Я гляджу ўніз і бачу, што Загурскі кінуў працаваць і таксама развёў рукі.

Яны сустракаюцца ля стагоў, абнімаюцца і доўга ляпаюць адзін аднаго па плячы, смяюцца і маўчаць.

— А я да цябе ехаў, ды вось на поплаў завярнуў. Не спадзяваўся тут убачыць. Думаў, ты ў цяньку дзе ляжыш,— узрадавана гаворыць Чукрай.

— Не тваёй, браце, натуры,— жартуе Загурскі.— Ну і раз’еўся ты, Амяльян.

— Дзе там, пахудзеў…— махае рукой старшыня.

Абодва рагочуць. Калгаснікі спынілі работу, з цікавасцю паглядаюць на Загурскага і Чукрая.

— Ты вось што, Амяльян, бяры вілы ў рукі, ды на стог. А то вунь Даніла з Янкам удвух запарыліся. Прытупнеш нагой — стог, як пад прасам, асядзе.

— Ай-яй-яй!..— ківае галавой Чукрай.— А кіраваць жа хто будзе? Абсурд.

Але ён бярэ вілы, лезе на козлы, упоперак якіх ляжаць дошкі, адтуль, узяўшыся за вілачнік, адзін канец якога трымае Даніла, караскаецца на стог.

Узабраўшыся на верх, Чукрай нейкі час глядзіць на поплаў. Там, у далечыні, ля Расянкі, завіхаюцца ля стагоў русакоўцы. Яны выйшлі пазнейза нас і зрабілі не так многа, але, як відаць, і яны стараюцца не адстаць.

— А я думаў, што Цопа з Макухай ні на што не здатныя,— як бы разважае Чукрай.— Аж яны вунь як разгарнуліся… Глядзі, сёння і стагаваць кончым.

Даніла чмыхае носам. Атрымліваецца гэта ў яго так выразна і шматзначна, што Чукрай здзіўлена глядзіць, не разумеючы, відаць, чым ён незадаволены.

— Вашага Цопу мятлой гнаць трэба. Каб не Загурскі, дык тут можа і пяці чалавек не было б.

Старшыня больш не ўсчынае гаворкі. Ён моўчкі пачынае падаваць сена. Працаваць ён умее. Хоць даводзіцца яму не лёгка. А знізу ўсё падаюць і падаюць новыя ахапкі. Толькі паспявай прымаць іх. Стог расце, закругляецца. Нам усё цясней на яго круглавіне.

Абедаць так ніхто і не пайшоў, хоць усіх дацінае голад. Але ў працы неяк забываеш пра яго. Толькі даводзіцца ўсё часцей падшморгваць штаны. Яны не хочуць трымацца на апусцелым жываце.

Сонца паволі коціцца на небакрай. Ад стога праз увесь поплаў кладзецца шэры цень. 3 рэчкі патыхае вільгаццю. Як толькі за ляском схаваецца сонца, з прырэчных кустоў на голы поплаў выпаўзе туман.

Мы стараемся хутчэй кончыць стагі. Колькі той работы, каб усе вось так кожны дзень выходзілі б…

— Шабаш,— кажа Даніла, укладаючы апошнюю ахапку сена.— Каціся ўніз.

Мяне падхопліваюць пад рукі, потым ловяць старшыню. Даніла прытоптвае ля калка сена, надзявае на калок шапку з жытняга снапа і таксама з’язджае ўніз.

Чукрай знімае сарочку, вытрасае пацяруху.

— Ото ж, напрацаваўся ў смак!..

— Часцей трэба,— усміхаецца Загурскі.— Даўно я цябе не бачыў. Гадоў пятнаццаць. Як ты да нас трапіў, ніяк не магу зразумець?..

Чукрай хмурнее. Невыразныя шэрыя цені кладуцца на яго твар. Не разбярэш ад чаго.

— Вось так і трапіў… Выклікалі, загадалі збірацца на добраахвотных пачатках.

Калгаснікі акружаюць старшыню. У кожнага ёсць нешта сказаць. У самы разгар размовы паяўляецца Сцяпан Макуха. Ён вясёлы, як ніколі. Мабыць, недзе добра выпіў. Заўважыўшы старшыню, Макуха гуллівым чорцікам падлятае да Чукрая.

— Добры вечар, Мяльян Мяльянавіч. Ну, як мы сёння папрацавалі? Гэта ж, во, слухай сюды, сам толькі нядаўна адлучыўся.

Мужчыны рагочуць. Макуха разумее, што схлусіў няўдала, але яму цяжка паверыць, што старшыня даўно працуе з намі. Такога яшчэ ніколі не было. Таму Макуха збянтэжана азіраецца.

— Ідзіце праспіцеся, таварыш Макуха.

Чукрай гаворыць спакойна, нават лагодна. I гэта збівае Макуху з тропу. Ён не ведае, што яму рабіць цяпер. Спачатку ён кідаецца да стога. Выхапіўшы ў кагосьці граблі, пачынае абграбаць вакол стога пацяруху. Пасля бяжыць да дзяўчат, пачынае крычаць і размахваць рукамі.

— Чуе мышка, што не мінуе кошчыных лап…— весела гаворыць Даніла і, ускінуўшы на плячо вілы-трызубцы, дадае:— Пайшлі, мужчыны.

На марах пад’язджаюць дзяўчаты. Смех, гоман. Стась непрыкметна прысуседжваецца да Веры. За ім узлазіць на другі воз Кірыла. Я бачу, як ён прысаджваецца да Шуры. Мне робіцца ніякавата. Я чакаю, што Шура пакліча мяне. Тады і я паеду. Але Шура мяне быццам і не заўважае. Яна смяецца. Мабыць, Кірыла расказаў нешта смешнае.

Мы ідзём дамоў утраіх. Загурскі, Чукрай і я. Чамусьці мне вельмі хочацца пачуць, пра што будуць гаварыць Загурскі і старшыня.

Я ўжо неяк раней заўважыў, што пра чалавека нельга меркаваць з адной сустрэчы. Вось і Чукрай мінулы раз мне вельмі не спадабаўся. А сёння я слухаю яго і дзіўлюся, нібы давялося ўбачыць другога чалавека.

Наогул людзей распазнаваць нялёгка. У нутро ім не заглянеш. А сам чалавек чамусьці любіць выстаўляць на паказ тое, чаго ў яго натуры няма. Лагодны хоча выдаваць сярдзітым, подлы — прыветлівым і шчырым, бязвольны — настойлівым.

Я ўважліва прыслухоўваўся да размовы двух незразумелых для мяне людзей.

— Які з цябе старшыня, Амяльян? — не то насмешліва, не то спачувальна кажа Загурскі.

Мне здаецца, што Чукрай зараз пакрыўдзіцца. Але, на мае здзіўленне, ён адказвае зусім не так, як я думаў.

— А то я сам не знаю… Абсурд.

— Табе, брат, у канторы дзе-небудзь сядзець. Характар у цябе слабы. А тут цвёрдую руку мець трэба.

— Думаеш, не казаў? Ды і самі яны ўсё ведалі, а вось бачыш… Можа таму і паехаў, што характар слабы. Выклікалі мяне. Так і так, кажуць, кадры на сяле патрэбны. Я думаў, эканамісты. Згадзіўся, што патрэбны. А яны мяне адразу старшынёй. Заікнуўся быў, што не спраўлюся. Дык дзе там!..

— А толк які?

— Ніякага,— выгукнуў Чукрай.— Адно званне, што старшыня.

— Так жа ты зусім калгас заваліш.

— У мяне перад сабой апраўданне ёсць. Усіх адсюль выпіралі за хабарніцтва, зладзейства. А мяне, як сумленнага, выставяць за тое, што не справіўся. Хоць калгаснікі не будуць гаварыць, што прыехаў да іх на брычцы, а назад на ўласнай машыне паехаў.

— Н-да-а… Нічога сабе апраўданне. Эх, Амяльян, Амяльян! Не перамяніўся ты ні на каліва. Лічбамі ты добра камандуеш. А людзьмі, браце, не твой занятак… Пайшоў бы ты лепей у райком, ды прызнаўся: не спраўлюся, таварышы, завалю калгас.

Чукрай нейкі час ішоў моўчкі. Сонца ўжо зусім хілілася за лес, і цень зрабіўся шэры, невыразны. Такім невыразным здаваўся мне і сам Чукрай. Мабыць, і ён прыкідваецца. Не хоча раскрываць перад былым сваім аддапалчанінам душу. Яму падабаецца хадзіць у начальстве, ездзіць на брычцы, пакуль не пракоцяць яго ў апошні раз на вараных. Тады ён будзе шукаць новую пасаду, больш спакойную. Але адказ Чукрая ўразіў мяне сваёй прастатой, раскрыў перада мной невядомы дасюль куток чужога жыцця, з яго складанымі перапляценнямі.

— Дзівак ты, Платон. Паслалі б мяне дырэктарам завода, дык я не задумаўся б. Адразу ў райком, карты на стол — не магу кіраваць, і баста. I ніхто не стаў бы пярэчыць. А тут — калгас!.. Хто ж мне паверыць? Падумаюць, прыкідваюся, хачу збегчы. Абсурд палучаецца.

— Але ж ты сапраўды не можаш.

— Не магу. Ты вот разумееш, а другія не зразумеюць. Падумаюць. сімулірую.

— Дакажы, чорт вазьмі…

— Эге, дакажаш?.. Справай дакажаш…

— Ну, знаеш, Амяльян, не чакаў…

— Думаеш, я спадзяваўся ў такім становішчы апынуцца. Што ў нас палучаецца? А вось што. Адзін і праўда не можа кіраваць такой гаспадаркай, як цяперашні калгас. I ён чэсна пра гэта кажа. Але яму не вераць, бо той, хто можа кіраваць, не вельмі хоча быць на вёсцы. I ён таксама ўсякія довады прыводзіць. Вось тут і разбярыся…

— I ніводзін з вас такіх людзям не патрэбны,— Загурскі загаварыў злосна.— На ліха вы такія калгасу? Знойдуцца, урэшце, людзі, якія і хочуць і могуць кіраваць.

— Ну, вось і бярыся, Платон. А я ў цябе за планавіка застануся. Усё табе распланую як след. Думаеш, калгас нельга на ногі паставівіць? Абсурд. Я ўсё разлічыў. За два гады ў мільянеры можна выйсці. А вось арганізаваць не ўмею.

— Ты што, здурэў? Як жа вось так без усяго-ўсякага з’яўлюся і скажу: давайце мне калгас…

— А-а-а,— узрадаваўся Чукрай.— Бачыш. Няёмка. А што тут дрэннага? Камуніст, маёр-гвардзеец. Дзіўнага нічога няма, калі сам з’явішся. А вось жа чагосьці няёмка. Думаеш, а што, як пачнуць сумнявацца, не давераць?

— Нічога я не думаю.

— Затое я ведаю. Калі яшчэ ў райсельгасаддзеле працаваў і калгасы былі маленькія. Пайшоў у райком. Прашуся: пастаўце мяне за старшыню. Не паставілі. Спалохаліся, а можа здзівіліся. Не тыпова такое. Сам просіцца. Значыць, хітрасць нейкая. Во, брат, адкуль усё ідзе. Падбор кадраў, а не добраахвотнае выстаўленне кандыдатур для абмеркавання.

— Што ж, па-твойму, і міністраў па добраахвотнаму набору прызначаць?

— Навошта. Разумна падыходзіць трэба,— Чукрай падумаў крыху, дадаў няўпэўнена:— А што — і міністраў… Нядрэнна было б параіцца хоць бы з актывам. «Думаем, таварышы, міністрам сельскай гаспадаркі прызначыць Іванова. Як вы на гзта гледзіцё?» А мы Іванова, як аблупленага, ведаем. Балбатун ён. Мякка сцеле, ды спаць жорстка. А вось дырэктар саўгаса Сідараў — рабацяга. Яго — міністрам… Думаеш, горш было б? Шкоду партыі прынеслі б? Не, карысць!

— Плануеш ты здорава,— усміхнуўся Загурскі.— А кіраваць не так проста.

Загурскі закурыў. Ішоў, смокчучы папяросу. Побач тэпаў кароткімі нагамі Чукрай і чамусьці хмурыўся. Задумаўся і я. Можа ўпершыню я зазірнуў у самае нутро жыцця і, хоць нічога пакуль не зразумеў, адчуў, аднак, што я нічога не ведаю і што ўсё тое, што здавалася простым, выглядае вельмі складана.

СУСТРЭЧЫ

1

Два рады цяністых ліп збягаюць з горкі і, як бы наткнуўшыся на высокую жалезную агарожу, зварочваюць адзін направа, другі — налева. Па той бок вуліцы за агарожай — стадыён. Ля брамы ходзяць міліцыянеры ў белых пальчатках. Адразу відаць, што гэта вясковыя хлопцы, якія зусім нядаўна надзелі міліцэйскія мундзіры. Форменныя фуражкі збіты на бакір, каб лепей вытыркаўся з-пад іх чуб. Кіцелі ў абліпачку, а на грудзях надзімаюцца пухіры, надаючы хлопцам бравы і трохі смешнаваты выгляд. Боты наглянцаваны да бляску, халяўкі прыспушчаны гармонікам. Хлопцы стаяць, адставіўшы нагу, каб усе бачылі, якія ў іх боты, і раз-пораз ляніва падносяць руку ў белай пальчатцьі да твару — кураць папяросы. Няхай усе бачаць, што рука ў пальчатцы. Вось так і я некалі хацеў, каб усё Зарэчча бачыла, што на мне новы гарнітур і новыя чаравікі. Я разоў пяць прайшоўся па вуліцы, выстаўляючы свае набыткі напаказ. I быў вельмі рады, калі нарэшце заўважылі мой новы гарнітур.

Мне хочацца падысці да міліцыянераў і сказаць ім што-небудзь прыемнае. Але яны неяк падазрона назіраюць за мной. Мабыць лічаць, што я хачу ашукаць іх, прабрацца на стадыён без білета.

Міліцыянерам сумна. Яны смачна, у ахвоту пазяхаюць, прыслухоўваюцца да людскога гоману, што далятае са стадыёна. Стадыён раве тысячамі глотак.

— Гу-гу-у-у-у!.. А-а-а-ах!..

— Праходзь, праходзь,— міліцыянер махае мне рукой у белай пальчатцы.— Ну, чаго стаіш?

— Хіба не можна? — пытаюся я.

— Можна — не можна… Праходзь,— весялей кажа міліцыянер.— Знаем мы вас…

Яму, відаць, вельмі падабаецца начальніцкі тон. Міліцыянер аж ззяе і яшчэ больш надзімае грудзі.

— Ну, каму я кажу…

— А-а-а-а!..— гудзе стадыён. Чародка галубоў зрываецца з даху і імкліва кружыць над стадыёнам.

— Забілі! — крычыць другі міліцыянер, нізенькі, з рыжым чубам.— Яй-богу, забілі!

— Прамазалі,— адказвае той, што хацеў прагнаць мяне, і адразу ж забывае пра мяне.— Паглядзіш, прамазалі.

— Яй-богу, забілі! — пярэчыць нізенькі.

— Хіба нам…

— Яй-богу, ім!..

Міліцэйскую спрэчку перапыняе вусаты дзядзька ў зашмальцаванай спяцоўцы. Ён паяўляецца нечакана, як з-пад зямлі.

— Як там нашы? — занепакоена пытаецца ён і пацірае рука аб руку.

— Два — нуль.

— У нас?

— У іх…

Дзядзька ківае галавой:

— Вылецяць жа, як піць даць. Ой-ёй-ёй, што робіцца?! Запалачка знойдзецца?..

— Дык жа іграць няма каму,— абыякава кажа міліцыянер, падаючы запалкі.

Дзядзька частуе міліцыянераў «беламорам». Тыя ніяк не могуць ухапіць папяросу пальцамі ў пальчатках. Дзядзька разрывае пачак, каб спрытней можна было браць папяросы.

— Куды толькі начальства глядзіць?..— абураецца дзядзька.— Адна каманда і тая… Ганьба, сорамна на людзях паказацца.

— Дык жа біць па варотах няма каму.

— А я што кажу,— згаджаецца вусаты.— Слухайце, хлопцы, прапусціце. Білет, разумееш, не мог дастаць. Крыўдна…

Стадыён узрываецца ад крыку і пляскату.

— Ура! Забілі!..— крычыць вусаты.

— Ну, валяй,— кажа яму міліцыянер.— Толькі хутчэй. Нам, знаеш, за такое…

Дзядзька бяжыць, як заяц. Міліцыянеры ўсміхаюцца. Яны, відаць, вельмі задаволены, што зрабілі штосьці добрае.

— Давай бяжы і ты,— лагаднее міліцыянер.— Бяжы, пакуль мы добрыя…

— А мне і не цікава,— я ўсміхаюся, а міліцыянеры адразу хмурэюць.

— Тады няма чаго тут тырчаць. Ну, ну, праходзь!

Я іду па апусцелым горадзе. На душы горыч. Чаму шкадуюць футбалістаў? А вось нас няма каму пашкадаваць. Мы не маем балельшчыкаў. Зрэшты, хто мы такія? I не вучні ўжо і не студэнты яшчэ — абітурыенты. Слова гэта гучыць неяк здзекліва, не па-людску. Абітурыенты!..

Думкі, як. тая мяцеліца ў завулку-тупіку, круцяцца ў замкнёным коле. Усё вакол аднаго.

Тое, што жменька футбалістаў можа трапіць у клас ніжэй, узрушыла ўвесь горад. Можа гэта і сапраўды жахліва, што ў наступным годзе ў нас не будзе каманды ў вышэйшым класе? Можа трэба хвалявацца і спачуваць? Але чаму спачуваюць адным футбалістам? У іх быў час добра падрыхтавацца да свайго экзамену. Іх ніхто не падганяў. Ім стваралі ўсе ўмовы. I калі яны дрэнна гуляюць, дык чаго ўжо там перажываць. Футбалісты, урэшце, будуць гуляць, як і гулялі.

Мы вылятаем з гульні не па аднаму, а сотнямі. I сезон экзаменаў у нас меншы — дваццаць хвілін і — будзь здаровы, развітвайчя са сваімі намерамі. А можа з нас выйшлі б вучоныя, пісьменнікі, інжынеры, урачы. Хіба за дваццаць хвілін можна выявіць, на што ты здатны? Дык не. Тры асноўныя пытанні, тры-чатыры дадатковыя і — вылятай. Ніхто табе не паспачувае. Ты — абітурыент. Гэтым усё сказана.

Ад думак няма спакою. Мне хочацца дакапацца да самых глыбінь жыцця, адшукаць у ім тую адзіную справядлівасць, што раўняла б людзей, рабіла іх аднолькава шчаслівымі на свеце. Як бы трымаючыся за тоненькую нітачку, я нецярпліва разблытваю складаны вузел супярэчнасцей. От, я ўсё ж прыдумаў бы, як зрабіць, каб не вельмі захапляліся аднымі і зусім забываліся на другіх. Я, канечне, прыдумаў бы…

Неяк незаўважна я прыходжу на гарадское возера. Тут я начаваў ужо дзве ночы пасля таго, як зрэзаўся па нямецкай мове, і цвёрда вырашыў, што дамоў не паеду. Начаваў вунь там, у парку, на лаўцы, што стаіць у самым гушчары. Мабыць, натомленыя за дзень ногі самі прывялі мяне да месца начлегу. Але яшчэ вельмі рана, і на маёй лаўцы сядзіць закаханая пара і цалуецца, як і ўчора. Таму я не спяшаюся ў гушчар. Іду паволі, бы на шпацыры.

На пясчаным беразе многа народу. Загарэлыя, бестурботныя, людзі ляжаць на пяску, падстаўляючы сонцу спіны. Сінія лодкі сноўдаюць па возеры: то сходзяцца ў гурт — тады чуваць піскатня дзяўчат і звонкі рогат хлопцаў; то распаўзаюцца ў бакі — тады ўсё заціхае і на бераг далятае ценькае трымканне балалайкі.

Я іду берагам усё далей і далей, туды, дзе менш народу, менш вясёлага гоману, дзе можна пасядзець, паразважаць над тым, што рабіць далей.

У маёй кішэні дзве траячкі, металічны рубель, якім мне яшчэ ў першы дзень экзаменаў здалі рэшту ў магазіне, і капеек шэсцьдзесят медзякамі. Рубель і медзякі я магу патраціць на харч. А траячкі давядзецца берагчы. Я, вядома, ганю прэч здрадлівую думку. Дамоў мне не хочацца ехаць. I ўсё ж зусім застацца без грошай боязна. За гэтыя тры дні я добра зведаў, што жыццё не вясёлая прагулка ад Зарэчча да возера. На кожным заводзе мне гаварылі адно і тое ж: «Прапішыся, малады чалавек, тады прыходзь».

На ўскраіне горада, дзе драўляныя домікі фарсіста выстаўляюць на вуліцу пафарбаваныя ліштвы вокан і зашклёныя веранды, у мяне запрасілі дзвесце рублёў за прапіску. Я, напэўна, выглядаў дурань-дурнем, бо зладзеяватая, чырванашчокая жанчына, вельмі падобная на нашу Хведарыху, пачала тлумачыць мне ўсю няхітрую механіку, як абысці суровы закон.

— А мой жа ты коцік, а мой жа ты харошы, сама ведаю — дарагавата. Але ж другія бяруць і больш. Анягож, бяруць, ды яшчэ і за адну прапіску. А я цябе і прапішу, і жыць у мяне будзеш. За печкай каморка ёсць. Выберам адтуль непатрэбшчыну, і жыві на здароўечка. Будзеш мне ў месяц дзесятку плаціць. Дзешавей ніхто не прапіша. 3 сямейных вунь па пяцьсот бяруць. Прынясеш мне справачку, што абяцаюць цябе на работу ўзяць, адным словам, што месца знайшоў, а я цябе, як радню сваю, прапішу. I станеш ты гарадскі. Самі во, коцік ты мой, нядаўна з вёскі пераехалі, таму і спачуваю.

А мне ўжо не хацелася ні яе спачування, ні ласкі, ні прапіскі. Мне хацелася сумленна ўладзіцца на працу, быць бліжэй да ўніверсітэта. I таму, мабыць, я трэція суткі нікуды не магу прыстаць. А грошы плывуць з кішэні незаўважна, хоць я і не раскашую. Ды і маці выдзеліла мне не вельмі багата, так што не вельмі разгонішся.

Там, дзе возера закругляецца, круты схіл берагу пераходзіць у пакатую раўніну, зарослую асакой і аерам. Па-над самай вадой віецца сцежка. Да яе падступаюць стромкія танкастволыя бярозы, выносістыя клёнікі і рагазлівыя ліпы — прыазёрны парк, некалі неразважна густа быў пасаджаны. Дрэвы кідаюць на возера густы цень. Таму вада з краю здаецца чорнай. Я выбіраю сушэйшае месца і саджуся, сагнуўшы ў каленях ногі. Сядзець так не вельмі зручна. Думаць не хочацца. Няхай адпачне галава. Ды, зрэшты, што прыдумаеш, седзячы на гэтым беразе?

Людзі пакрысе збіраюцца дадому. Па сцежцы праходзяць дзве дзяўчыны ў аднолькавых сукенках, коса пазіраюць на мяне і чамусьці яхідна смяюцца. Потым прабягаюць хлапчукі, спаважна праходзяць дарослыя. Усе заклапочаныя, або вясёлыя, але не панурыя, як я.

Бераг пусцее. Апошні пакідае яго хлапчук. Ён зматвае вуды, пацешна хмыкае носам, падлічваючы ўлоў, потым па-старэчаму, уразвалку ідзе паўз возера. Хлапчук чымсьці нагадвае Данілавага Лёшку. Мне вельмі захацелася закрануць яго.

— Ловіцца хіба тут? — запытаўся я.

Хлопчык прыпыніўся. Пытанне, відаць, яго не здзівіла. Ён працягнуў руку з лазовым прутком, на якім было нанізана штук пятнаццаць драбнечы.

— Якая тут лоўля… Так, праседзіш дзень,— хлопчык адказвае стала, быццам хвацкі рыбалоў.

— Што ж ты рабіць з ёю будзеш? Юшку хіба варыць?

— Сказаў…— усміхнуўся хлопчык.— Якога тут ражна юшка… Гэта я Наташцы лавіў. Раней, халера, не хацела мёртвую есці, жывую ёй прынось, а цяпер — прывыкла.

Я быў здзіўлены: жартуе ён ці не? Хлапчук усміхнуўся: яго шыракаваты рот з прыпухлымі вуснамі зрабіўся яшчэ шырэйшы.

— Наташкай я ласку назваў. У яе такія ж вострыя зубы, як у мамінай сяброўкі Наташы. Сцерва, не давядзі бог. Не ласка, канечне, а Наташка.

— Дзе ж ты ласку злавіў? Хіба яны водзяцца тут?

— Скажаш. Ласкі ў вялікіх лясах водзяцца,— кажа хлапчук, мабыць, верачы ў тое, што ласкі водзяцца ў бары. — Гэта мне адзін дзядзька прывёз. Яна тады маленькая была, вось такенечкая, а цяпер вырасла.

— Навошта ж ты яе трымаеш?

— Вывучыць хачу. Ты Золлу бачыў? У яго ўсякія зверы прывучаны. Што загадае ім, тое яны і робяць. Во здорава, праўда? Толькі мама кажа, што ласку не вывучыш. Яна, кажа, ад прыроды на характар сапсутая. Злосніца…

— Тыгры яшчэ больш злыя.

— Гэта праўда. А я неяк не падумаў.— Хлопчык памаўчаў, потым запытаўся:— А ты чаго тут сядзіш?

— Так… Ісці няма куды.

— Ты хіба злодзей?

— Чаму?

— Не ведаю. Падумалася. Я аднаго злодзея знаў. Чыжыкам звалі.

— Хіба ён на мяне падобны?

— Не, ён рыжы быў,— хлопчык задумаўся.

Апошнія промні сонца, што залацілі верхавіны дрэў на могілках, патухлі. Толькі высока на небе ўсё яшчэ гарэла чырванню маленькае воблачка. Але неўзабаве і яно пабурэла.

Увачавідкі цямнела. Зарослы кустамі востраў пазмрачнеў і неяк наблізіўся да нас. Здавалася, што чарната ночы паволі выпаўзае з зараснікаў. Рабілася страшнавата і няўтульна.

Хлапчук кашлянуў, пацёпаў плячыма, пэўна, ад туману, што ўздымаўся над вадой.

— Слухай, ці любіш ты страшнае?

— Сам не ведаю…

— А я люблю. Чым страшней, тым цікавей бывае. Не верыш? От, каб мне з гэтага месца не сысці. Я аднаго разу на татарскія могілкі хадзіў. Адзін пацан быў выдумаў, што нябожчыкі кожную ноч з магіл вылазяць. Знаеш, татар без труны хаваюць. Вось я і паверыў, што ім лёгка выбрацца. Залез пад куст і да раніцы ляжаў. Страху было… А цікава. Калоцішся ўвесь, а сам думаеш: не, усё роўна не ўцяку.

— Ну і што?..

— Нічога. Глупства. Ніхто з магіл тых не вылазіць.

— Хіба ж ты верыў, што нехта вылезе?

— Не верыў, а ўсё роўна страшна… А хочаш, я табе пра самае страшнае раскажу,— хлопчык дапытліва паглядзеў на мяне.— Аднаго разу Чыжык вучыў мяне красці. Вось гэта страхаццё.

— Красці брыдка,— перапыніў я хлапчука,

— Канечне, брыдка. Але больш — страшна. Слухай, а ты быў калі ў вялікім лесе? Во дзе, напэўна, жах? Як вырасту, дык паеду ў тайгу, дзе мядзведзі водзяцца.

— Ты ў якім класе?

— Я? У трэці перайшоў бы. Дык мову праваліў. Ніяк пісаць не навучуся.

— Вось і ў мяне такая бяда. Таксама мову праваліў.

Хлопчык паглядаў на мяне з недаверам. У поцемку я дрэнна бачыў ягоны твар, але адчуваў, што хлопчык сумняваецца. Чамусьці мне захацелася расказаць гэтаму выпадковаму знаёмаму пра сваю няўдачу. Бадай гэта быў першы чалавек, які пасля майго правалу вось так шчыра размаўляў са мной.

Хлопчык слухаў уважліва, з нейкім асаблівым пачуццём пашаны і недаверу.

— Куды ж ты цяпер? — запытаўся ён.

— Сам не ведаю.

— Не пазайздросціш. Хоць што табе… Паехаў бы дамоў. А на лета зноў прыязджай. А ў вас там лес ёсць?

— Яшчэ які! I возера з сапраўдным востравам.

— Вот бы мне там пабыць.

— Прыязджай у госці,— пажартаваў я.

— Праўда?

— А чаму? Прыязджай.

— Здорава было б,— летуценна вымавіў хлопчык і раптам запытаўся:— Слухай, а ты сёння еў што-небудзь? Ці можа галодны ходзіш?

— Як ты думаеш? Еў, канечне. Паўталеркі баршчу…

Хлопчык падабраў вуды, лазовы пруток і, ускочыўшы на ногі, запытаўся:

— Ты, можа, пасядзіш яшчэ тут? — і ўжо іншым голасам дадаў: — Пасядзі, слухай. Добра?

Я паабяцаў, хоць ніяк не мог тады ўцяміць, чаму павінен сядзець тут.

Хлопчык пабег проста праз парк. Яго кволая постаць мільганула сярод дрэў і знікла ў цемрачы.

Я застаўся адзін сярод ночы. Вільготны вецер несціхана шамацеў аерам, навяваючы сум. За спіной паныла і глуха гаманілі дрэвы ў парку. Ледзь чутна плюхалася аб бераг вада. Ды здалёк далятаў сюды глухі шум горада.

Пад гэты аднастайны начны гоман думалася прывычна і лёгка. Чамусьці прыгадалася родная хата, маці, уся наша вёска, з яе неўладкаваным яшчэ жыццём.

Чамусьці ўсплыла ў памяці тая раніца, калі я з маці ездзіў у лес па бярэзіну. Я заплюшчыў вочы і адразу ўбачыў, як падае ніц стройная прыгажуня-бяроза. Чаму я тады не адмовіўся, чаму не запярэчыў маці. Няхай бы пакрычала, нават паплакала. Затое бяроза і дасюль бы стаяла ў лесе. Выходзіць, што я звычайны слабак.

Успамін узварушыў жаласць. Даўкі камяк застраў у горле, і не было як пракаўтнуць яго. Нечакана паявілася думка, што я нечым нагадваю хлопчыка, які толькі што сядзеў са мной. Хіба я калі хацеў рабіць дрэнна? А нейкія сілы цягнулі мяне, бы ў прорву.

Вось і бярозу паехаў красці, паехаў, не хочучы таго. Чаму так выходзіць, што часам самыя блізкія людзі штурхаюць цябе на злачынства? Што іх прымушае? Як зрабіць так, каб нішто не пахіснула тваёй сумленнасці?

Крыху счакаўшы, думкі паплылі новым рэчышчам. А як утрымацца, стоячы супраць ветру? Быць бы непахісным! Як скіраваў, так і пайшоў, не збіваючыся з тропу. Рэж праўду ў вочы. Жыві па-людску, як Даніла Налягач. Таго і чорт не саб’е на дрэннае. Недарма кажуць, што Даніла выпэцкае палец у мёд і не абліжа, а саскрабе ў міску, бо калгасны, не свой.

У той вечар мне захацелася быць такім харошымм праўдзівым, шчырым. Чаго я тады не перадумаў, як толькі не прымяраў сябе да розных абставін.

Я нават не пачуў, як падышоў хлопчык. Ён узнік перада мной, як здань. Працягнуў руку з пакункам:

— На, павячэрай. Не вельмі каб якія прысмакі, але сытна будзе.

— Навошта ты? Не трэба было,— папярхнуўся я ад ягонай чуласці. Хацеў быў не ўзяць пакунак, але зразумеў, што гэта пакрыўдзіць хлопца.— Дзякуй. Не ведаю, як зваць цябе.

— Віцька я. Еж на здароўе,— неяк вельмі самавіга сказаў ён і прысеў побач.

— А мяне Янкам, прозвішча Сітоў. Запомніш, можа?

— Дзіва! У мяне памяць — будзь здароў! Ды ты еж, еж!

У газеціне быў загорнуты кавалак хлеба, гурок і скрылёк сала. Мабыць ад гурка пахла такім знаёмым і родным пахам, што я забыўся на ўсё: на ноч, на сырасць і холад.

— Маці хацела не пусціць,— азваўся Віцька.— Кажа, хай бы ты ў кватэру ішоў. А толькі, ну яе!

— Вы ўдвох з маці? Бацькі хіба няма?

— Няма. Я, разумееш, незаконны. Таму і на матчына прозвішча запісаны.

Я змоўчаў. Было няёмка распытваць, як ды што. Уяўлялася нешта непрыстойнае, пра што не гавораць уголас. Але Віцька разгаварыўся сам.

— Маці кажа, што я выпадкова паявіўся. А мне ўсё роўна, абы паявіўся.

— Гэта яна табе так кажа? — здзівіўся я.

— Не, гэта яна Наташцы казала.

Я адразу ўспомніў пра Віцькаву ласку і папікнуў сябе за няўважлівасць. Трэба ж было адразу запытацца, ці спадабалася ёй рыба.

— А ласка твая павячэрала ўжо?

— Павячэрала,— адказаў Віцька, думаючы пра нешта сваё. Ён памаўчаў крыху, потым запытаўся:

-— А твая маці п’е гарэлку?

— Не. А чаму ты запытаўся?

— Мая любіць. Ёй бы толькі піць ды гуляць.

— Хіба яна не працуе?

— Хто яе трымаць будзе. Пайшла была дворнічыхай, дык не да спадобы. Пачала скардзіцца, што цяжка. Ну, я і кажу ёй: кідай ці што, а то надакучыла твой лямант слухаць.

— Як жа яна жыве?..

Віцька памаўчаў. Пасля неахвотна адказаў:

— Купіць — перапрадасць,— і зноў, памаўчаўшы, прапанаваў:— Слухай, пайшлі да мяне. Дзе ты начаваць будзеш… Холадна ўжо. Я дык зусім азяб.

Я сумеўся. Мне чамусьці вельмі хацелася ўбачыць Віцькаву маці, каб сказаць ёй, што за Віцькам трэба добра глядзець. I ў той жа час я пабойваўся, нават сам не ведаю чаго.

— Пайшлі,— ужо рашуча сказаў Віцька.— Не бойся, яна сёння цвярозая. Так, можа, ледзь-ледзь узяла.

— Пайшлі,— адважыўся я.

Страшнае і таямнічае сапраўды выклікала цікавасць.

Двухпавярховы цагляны дом на восем вокнаў па фасаду ляпіўся да ўзгорка. 3 завулка ён здаваўся даволі высокім, бо пярэдняя сцяна была прыўзнята на чатырох цагляных слупах. Жалезная лесвіца вяла на ганак. Адтудь, праз абабітыя лямцам дзверы, мы ўвайшлі ў калідор. Там было цёмна, хоць выкалі вочы.

Віцька ўзяў мяне за руку, папярэдзіў: «Асцярожна, тут дзве прыступкі». Мы павярнулі направа і адразу ўпёрліся ў сцяну. Віцькава рука пачала шукаць клямку. Глуха бразнула засаўка, дзверы адчыніліся ўнутр, і адразу ў нос шыбануў тытунёвы дым і пах гарэлкі.

— Наташка прывалаклася,— шапнуў мне Віцька.

Я ўжо каяўся, што пайшоў. Але адступаць не было як.

Мы спыніліся ў прыхожай, якая служыла і за кухню. Ад жылога пакоя яе аддзяляла квяцістая і даволі брудная шырма, што вісела на дроце. Па той бок шырмы ціха бубнелі жанчыны.

— Хто там? Ці ты, Віцька?

— А то хто… Я,— адказаў Віцька і шапнуў мне: — Ты тут пастой крыху.

Ён пайшоў у пакой. Да мяне далятаў прыглушаны шэпт. Потым на кухню выйшла жанчына — Віцькава маці, здагадаўся я. Цяжка было сказаць: прыгожая яна ці непрыгожая, маладая ці ўжо старая. Твар у Віцькавай маці быў акруглы, пухлаваты і вельмі маладжавы. А стан распаўнелы, друзлы. Цеснаваты халат яшчэ больш падкрэсліваў нейкую нездаровую паўнату.

— Дык гэта ты і ёсць? —спыталася Віцькава маці, пазіраючы на мяне круглымі на выкаце вачыма.

Я не ведаў, што адказаць. Крыху збянтэжаны, маўчаў. Віцька прыйшоў мне на дапамогу.

— Яго завуць Янкам,— сказаў ён і стаў са мной побач.

— Янка дык Янка. Мне ўсё роўна. Праходзь і садзіся, калі прыйшоў.

У пакоі за сталом сядзела вастраносая жанчына, з твару вельмі падобная на клін. Яна курыла, выпускаючы з роту густыя клубы дыму. Асавелыя маленькія вочы бессэнсоўна глядзелі на мяне з п’янай усмешкай. Жанчына і сапраўды была падобна на ласку.

— Есці будзеш? — запыталася Віцькава маці.

Наташка бязладна замахала рукамі.

— Чакай, Людка, чакай трохі. Няхай паўлітра прынясе. Тожа мне — госць без выпіўкі…— яна старалася непрыкметна падміргнуць, але я ўсё бачыў і таму адчуваў сябе вельмі ўжо няёмка.

— Ладна табе,— адмахнулася Віцькава маці,— абыдзецца. Можа вып’еш?.. Не хочаш — не трэба. А мы вып’ем.

Яны налілі гарэлку ў шклянкі, чокнуліся і выпілі, скрывіўшы ад гарэлачнага духу твары. Віцька, прыладзіўшыся на ложку, прагна еў хлеб з каўбасой і ўвесь час боўтаў нагамі.

— Дык ты з вёскі? — спыталася Віцькава маці.

— 3 вёскі,— адказаў я.

— Не люблю мужыкоў,— азвалася Наташка.— Скнары яны. Неяк у мяне баранавіцкі мужык начаваў. Двух кабаноў прывозіў прадаваць. Дык, халера, адно паўлітра з чорнай галоўкай купіў. А назаўтра ўсе скваркі, што ад вячэры засталіся, з сабой забраў. Во, скнара!

— А знаеш, мама,— убіўся ў размову Віцька,— Янка мяне ў госці запрашаў. Прыязджай, кажа, да мяне.

— Дурненькі ты мой, ашукаў ён цябе…

— Чаму? Няхай прыязджае,— запярэчыў я. Не хацелася быць падобным на таго баранавіцкага мужыка.

Жанчыны зноў налілі гарэлкі, доўга пералівалі з адной шклянкі ў другую, каб было пароўну. Потым павялі гаворку пра нейкія свае справы.

Маленькі насценны гадзіннік з піўной бутэлькай, падвешанай замест гіры, чыкаў аднастайна і глуха. Са сцяны, выскаляючы белыя зубы, насмешліва паглядала на нас маладая дзяўчына ў чырвоным купальным касцюме — ілюстрацыя з часопіса мод. Віцькава маці і Наташка, абняўшыся, спявалі пра «красавіцу ў высокім цераму». Здавалася, сум і маркота насыцілі да рэшты паветра невялікага пакоя з адным акном на двор.

Мне страшэнна захацелася дадому, у роднае Зарэчча. Цяпер у нас, мусіць, усе спяць. Ціха.

Віцька злез з ложка, пазяхаючы, сказаў:

— Я сабе з Янкам на кухні пасцялю.

— Сцялі,— азвалася маці.

Віцька падышоў да мяне, зашаптаў, каб не пачулі:

— Ты толькі не ўздумай з Наташкай ісці. Яна, шэльма, прыстане, каб адвёў дамоў,— і пайшоў на кухню.

Наташка абарвала песню, памутнелымі вачыма доўга глядзела на мяне.

— Вып’ем, студэнт. Усё адно паміраць…

— А ты не выскаляйся,— сыкнула Віцькава маці.— Ён мой госць.

— Твой, мой — наш. Вып’ем,— яна падсунула крэсла бліжэй да мяне, падпёрла падбародак кулакамі.— Асуджаеш, студэнт? Не хлусі, бачу. Ну і чорт з табой. Усе вы роўныя. Вырасцеш — лепшым за другіх не будзеш. Эх, піць буду і гуляць буду, а смерць прыйдзёт — паміраць буду.

Яна выпіла яшчэ, адна. Прыблізіўшы свой твар да майго, дыхаючы перагарам, пачала гаварыць хутка, захліпваючыся:

— Баба роўная, кажуць. Роўная! А як ваш брат на яе глядзіць? Не, ты скажы. Баба, як забаўка: пагуляў і кінуў. Справядліва, скажаш?

— Наташка, памаўчы лепей,— ляніва папрасіла Віцькава маці.

— Не, няхай ён скажа.

— Не ведаю я такіх, як вы кажаце,— нясмела пачаў я.

— А я ведаю,— перапыніла мяне Наташка.— Во ў яе запытайся. Пагуляў, пазабаўляўся і кінуў з дзіцём. А на ліха ёй дзіця? Сама прападзе і яго загубіць. Справядліва, скажаш?

Віцькава маці паглядзела на Наташку п’янымі вачыма, пустымі і невідушчымі.

— Паскуда ты і больш нічога,— сказала яна і раптам заплакала п’янымі, шчодрымі слязьмі.

Мне стала шкада яе. Пэўна ўпершыню за ўсё сваё жыццё я зразумеў, што каханне можа прыносіць не толькі радасць. Яно можа стаць і вялікім горам, калі хто-небудзь адзін ашукае другога.

Наташка непрыкметна штурхнула мяне пад бок. Яна старалася гаварыць шэптам, але ёй гэта не ўдавалася.

— А ну яе, пайшлі са мной… Правядзеш… Адна не дабяруся. Ды і пасцель у мяне мя-ка-анькая!

Віцькава маці, мабыць, пачула Наташку, бо раптам ускочыла з крэсла, стукнула кулаком па стале:

— Нікуды я яго не пушчу. А ты выматвайся.

Наташка ані не спалохалася. Яна скінула плацце, чаравікі і павалілася на ложак:

— Тады і я не пайду. Не гані мяне, Людмілка…

— Ну і шэльма,— нязлосна азвалася Людміла.— I ты яе не слухай. Ваабчэ, не трэба табе было прыходзіць. П’яная баба горш за свінню.

— Мне Віцьку вашага шкада. Ён добры хлопец, а тут такое…— Я не пасмеў далей гаварыць, каб не абразіць гаспадыню.

Віцькава маці задумалася. Вочы страцілі тую блішчастую пустату, якая дасюль была ў іх. Яны зрабіліся журботныя.

— Сволач я, вось хто…— працадзіла яна скрозь зубы.— I яна сволач, можа большая, як я. Мяне хоць жызня скавырнула. А яе што? Балаўство ды лень. Яе, шэльму, тры гады на ўсім гатовым вучылі, спецыяльнасць далі, дык не!.. Ёй усякая праца дужа цяжкая была. Па вечарынках хацелася бегаць, у рэстаранах да позняй ночы сядзець. Во і даседзелася. А хто вінаваты? Ківаць на другіх мы любім. Ого, яшчэ як… А на сябе глянуць не хочацца. Думаеш, мне Віцьку не шкада? Свой жа, не чужы. От, так развярэджу іншы раз сэрца, думаю: кіну ўсё. А пасля не ўтрымаюся. Чорт з ёй. Такая я ўрадзілася, мусіць. А ў цябе дзяўчына ёсць? Ты не чырваней. Гэта добра. Беражы яе толькі. Дзеўкі яркае любяць. Яны на прыгожых ды языкатых падкія. Ад такіх беражыся. Выгадую Віцьку і ажаню яго на самай добрай дзяўчыне, а сама ўнукаў буду няньчыць. Піць кіну… Хоць… Ідзі ты хлопец спаць.

Наташка высвіствала носам. Сапеў за шырмай Віцька. Сонна чыкаў гадзіннік, і бутэлька-гіра апускалася ніжэй да падлогі. Усё здавалася несапраўдным, як у сне.

— Пайду,— ціха вымавіў я.

— Куды ты пойдзеш? Лажыся з Віцькам. Спаць трэба, позна ўжо.

…Прахапіўся я ад лёгкага шолаху, але доўга не мог расплюшчыць павекі. Яны зліпаліся, у галаве гуло, і вельмі цягнула на сон. Нарэшце я перамог санлівасць.

3 пакоя ў кухню праз квяцістую шырму цадзілася сонечнае святло. Па столі гулялі зіхатлівыя зайчыкі. Было ціха. Толькі побач пасопваў Віцька. Ён спаў, падклаўшы пад шчаку далонь. Мне трэба было ісці, але я не ведаў, ці добра пайсці не развітаўшыся. Асцярожна, каб не разбудзіць Віцьку, адзеўся і паглядзеў за шырму. У пакоі на крэсле ў адной сарочцы сядзела Наташка, нацягвала панчохі. Яна прыклала палец да вуснаў, каб я маўчаў. Я сарамліва адступіў за шырму. Не ведаў, як быць далей.

Неўзабаве Наташка выйшла на кухню. Пры сонечным святле яна здалася мне прыгажэйшай. Старыла яе толькі пухліна пад вачыма.

— Што, коцік, не спіцца? Мулка, відаць, спаць было. Звіні, канечне, што такая нездагадлівая.— Яна зарагатала.— Даспіш яшчэ, коцік,— сказала яна і выбегла.

Я стаяў, уражаны яе словамі. Было вельмі сорамна. Прачнуўся Віцька.

— Спі яшчэ,— параіў ён і ўткнуў нос у падушку.

— Пайду ўжо,— адказаў я.

— Тады пачакай і я з табой. Днём дасплю…

Мы выйшлі з хаты на прастор вуліцы, і абодва шчасліва ўздыхнулі.

2

Было яшчэ вельмі рана. Шырокая нямошчаная вуліца ўзбягала на пагорак і недзе хавалася за ім. Ад густых прысадаў на жоўты пясок, прыбіты расой, падалі на яе густыя цені. У засені было халаднавата. Віцька пацепваўся, стараўся як мага глыбей засунуць у кішэні рукі.

Тут амаль усюды стаялі прыватныя дамы, абнесеныя высокімі платамі. Праз плот на вуліцу звешвалася голле, ужо абцяжаранае пладамі. У садах стаялі буданы і вялізныя, злыя сабакі-ваўкадавы пільна сцераглі садавіну ад такіх, як Віцька, хлапчукоў.

У агародзе на другім баку вуліцы варушылася жанчына: цягала з град доўгую сіняватую рэдзьку і акуратна складвала на двухколку. Калі мы прыпыніліся, яна падняла галаву, падазрона паглядзела на нас і зноў урупілася ў працу.

— Гэта татарка Зарына,— зашаптаў Віцька.— Страх якая багатая!.. А скупая… Хоць памры — яблыка не дасць. I ўсю ноч не спіць. Хлопцы да яе саду ніяк не дабяруцца… Цётка Зарына,— паклікаў ён,— пачастуйце рэдзькай…

— Ідзі, ідзі,— закрычала татарка,— я цябе пачастую. Вось зараз сабаку з ланцуга спушчу.

— Каму вы, цётка, стараецеся?..— не сунімаўся Віцька.

— Ідзі, ідзі, ведаю я вас. Султан, цуй іх, дзе ты, каб здох…

Шэры вялізны сабака, загрымеўшы ланцугом, стаў лапамі на нізкі плот, разявіў чорную пашчу, люта захрыпеў.

Мы пайшлі, азіраючыся, бо баяліся, што сярдзітая татарка спусціць з ланцуга ваўкадава. Нейкі час ішлі моўчкі. Я думаў над тым, што вось і ў горадзе, пад самым бокам новых заводаў, туліцца старое, нікчэмнае жыццё. Мне было брыдка, што яшчэ жывуць такія людзі, і шкада іх. Гэтая цётка Зарына ўсё жыццё трымаецца за свой гародчык, корпаецца на ім, як крот у нары, і не бачыць нічога: ні хараства сонечнай раніцы, ні новага горада, які наступае на яе хату, ні прыгажосці дрэў, што дораць ёй садавіну. На ўсё яна глядзіць прагнымі вачыма, ва ўсім бачыць адну карысць, выгаду, грошы. Чаму людзі неахвотна адмаўляюцца ад сваёй уласнасці? Хіба не зразумела ім, што жыць без яе спакайней і радасней?..

— Куды мы пойдзем? — перапыніў мае думкі Віцька.— Давай спачатку пакупаемся на возеры, а потым на дзіцячую чыгунку сходзім. Ты, мусіць, не бачыў яе.

Я згадзіўся. Мне было ўсё роўна куды ісці. Вядзі мяне, Віцька, куды хочаш, абы далей ад гэтых ціхіх хат пад шатамі садоў…

На возеры нікагусенькі. На тым баку ля прычала выстраіліся сінія, чырвоныя, белыя лодкі. На флагштоку трапеча марскі флаг, і ў празрыстай вадзе добра відаць яго адбітак. Мы распрануліся і адзін за адным кінуліся ў возера.

Вада яшчэ халодная. Яна апякае, як крапіва, калі нечакана ўпадзеш у яе. Але цела хутка прызвычайваецца. Хораша…

Мы плывём на сажонкі, ныраем, плывём на спіне, паказваем адзін аднаму свой спрыт. Недзе ў далечыні лапоча матор. Неўзабаве на возеры паяўляецца маторка. На ёй на ўвесь рост стаіць чалавек у паласатай майцы і нешта крычыць. Але мы не звяртаем на яго ўвагі. Крычы сабе…

Лодка крута разварочваецца. Цяпер я бачу, што чалавек на ёй — хлопец маіх гадоў. I ніякай майкі на ім няма. Дзіва ды й годзе! Проста хлопец загарэў неяк дзіўна, паласа чорная, паласа — белая.

— А ну, вылазь! — крычыць ён.— Чаму за буйкі заплываеце? Хто адказваць будзе, калі ўтопіцеся?

— Коля, мы ўмеем плаваць,— кажа Віцька, і я разумею, што хлопцы гэтыя даўно знаёмыя. Але Коля робіць выгляд, што Віцька яму чужы.

— Плыві назад да берагу, а то аштрафую…

Мы вымушаны адступаць. Лодка чэрціць вакол нас кругі. Пад яе канвоем мы плывём да берагу. Вылазім. Віцька злуе.

— Чаго ты фарсіш? Думаеш, спалохаліся? Сам дык усюды плаваеш.

— Я магу. Мне дазволена,— ганарыста кажа Коля.

— А чаму нам нельга? — пытаюся я.

— Бо вы салака несалёная. I наогул мне часу няма з вамі вадзіцца.

Ён хоча павярнуць лодку, але Віцька спыняе яго.

— Коля, пакатай нас.

— Шчасце вялікае вас катаць.

— Знаеш, Коля, гэта Іван Сітоў. Ён у інстытут не паступіў. Пакатай, Коля…

— Ну, добра, сядайце. Толькі хутчэй.

Мы залазім у лодку, Віцька прыладжваецца на карме, дзе чырванее новенькі матор.

— Коля, дай я пакірую?

Коля спачатку паказвае поўную непрыступнасць. Потым мякчэе, і вось ужо Віцька вядзе па возеры маторку. Цяністы востраў і дальні парк вяртаюць нам гулкі пошчак. Ранішні ветрык працінае наскрозь цела. Холадна, але вельмі ж хораша. Можа і дарэмна я не паслухаў тады Стася? Махнулі б у Адэсу, уладзіліся б там на якую-небудзь пасудзіну, надзелі б сапраўдныя марскія цяльняшкі… Любата!.. Чалавеку, мабыць, трэба быць смялейшым у жыцці. Чаго трымацца за сваю хату, за свой гародчык? Вунь яна якая наша краіна! Ездзі па ёй толькі, і ўсюды безліч цікавых спраў…

Я шкадую, што нарадзіўся крыху позна. Каб хоць на якіх пяць-шэсць гадоў раней. Тады разам з усімі паехаў бы на цаліну ці на Брацкую ГЭС. А так спазніўся, і цяпер, во, пазнюся. Так без мяне ўсё пабудуюць, усе рэкі перагародзяць плацінамі. Трэба спяшацца жыць, каб ніводзін дзень не прападаў дарэмна.

I вось тут я лаўлю сябе на слове. Дык чаго ж я блукаю па горадзе? Чаго не еду дамоў, а, як той дармаед, глумлю дзень за днём? Спачатку дамоў, а пасля ўжо трэба рынуцца ў працу…

Над возерам носяцца тры чайкі і чамусьці крычаць. Мусіць, і яны дамаўляюцца аб новых падарожжах. Ды і што ім рабіць на гэтым возеры, дзе заўсёды шмат людзей?

Лодка тым часам агінае востраў — купку пераплеценых між сабою дрэу — і крута вырульвае на рэчку. За ёй поле злева і апошнія тры будыніны горада — направа. Тут пачынаецца вёска. Удалечыні на лузе чарада рабых кароў як бы наступае на нас разгорнутым строем. Статак вартуюць дзве жанчыны ў квяцістых хустках. Яны вітаюць нас, махаючы над галавой рукамі. На мяне павявае чымсьці дарагім і вельмі знаёмым. I цяпер я ўжо цвёрда вырашаю, што няма чаго мне блукаць па горадзе, што трэба ехаць дамоў.

Накрэніўшыся, лодка зразае яшчэ адзін вугал і цяпер шыбуе насустрач жанчынам, што стаяць на самым беразе невялічкай затокі. I зусім гэта не жанчыны, а дзяўчаты, маладзенькія яшчэ і, здаецца, вельмі прыгожыя.

Гуллівы вятрыска трэпле падалы іх спаднічак, і яны прытрымліваюць іх рукой. Сонца асвятляе іх твары, і мне здаецца, што смяюцца не дзяўчаты, а ранішнія сонечныя праменні. Усё адразу знікае: ноч, Наташка, гадзіннік з бутэлькай замест гіры, татарка Зарына, сонная вуліца — перада мной таямнічая зямля, дзе цудоўныя дзяўчаты на акіянскім беразе, што набліжаецца з зайздроснай хуткасцю.

Ткнуўшыся ў бераг, лодка спыняе свой разбег, і я першы саскокваю на зямлю. I адразу губляюся, бо ўсмешкі дзяўчат належаць не мне, а камусьці іншаму. Азіраюся. Коля глушыць матор, нетаропка сходзіць на бераг, падцягвае лодку, каб зачапіла носам зямлю, і толькі пасля гэтага падае дзяўчатам руку. У Колі сарамлівы, нават збянтэжаны твар, і толькі ў вачах бездань пяшчоты.

— Табе і рукі не варта падаваць,— кажа чарнявая,— бо вунь Зоська зусім учора змаркоцілася, цябе чакаючы.

Коля яшчэ больш бянтэжыцца. На маё здзіўленне, бянтэжыцца і чарнявая. Я пачынаю здагадвацца, што калі і маркоціўся хто, дык сама гэтая чарнявая.

— Няхайсумуе, а мне што…— панурыўшыся, гаворыць Коля.— Каб мог, дык прыйшоў бы. У нас вунь матрос захварэў, дык я ўдзень за яго працаваў, а ў ноч за дзеда вахту нёс.

— Кінь ты, Валька,— кажа другая дзяўчына, крыху падобная на Шуру. — Ты яе, Коля, не слухай. Яна сама сумавала.

— Ах ты, ябеда, Ленка!

Віцька корпаецца ў лодцы, не звяртаючы на нас ніякай увагі. Дзяўчаты дастаюць з плашчоў, што ляжаць непадалёк, яблыкі і першага частуюць Віцьку. Ён бярэ яблык і хавае ў кішэню. А сам зноў нештэ робіць у лодцы ці, можа, робіць выгляд, што робіць…

Размова неяк не ладзіцца. Я адчуваю сябе тут лішнім. Чую, як Лена ціха пытае ў Колі, хто я такі. Коля адказвае проста: Віцькаў знаёмы. Гэтага вельмі мала для характарыстыкі чалавека. Мне б цяпер улезці ў размову, але не хапае смеласці.

Дзяўчаты і Коля перакідваюцца нейкімі толькі ім зразумелымі словамі. Каб не перашкаджаць, я залажу ў лодку. Віцька бурчыць, як заўсёды, па-старэчаму разважліва.

— Прыліп ужо. Без гэтай Валькі жыць не можа.

Віцька яўна раўнуе Колю. Каб не дзяўчаты, дык мы імчалі б па люстранай вадзе, а так — загарай тут…

Трое нечага шэпчуцца. Дзяўчаты адмахваюцца ад Коліных прапаноў, а ён усе больш настойліва ўпрошвае іх. Потым дзяўчаты садзяцца ў лодку. Яна ледзьве ўмяшчае нас, пецярых. Коля разварочвае лодку, і мы ляцім назад паўз астравок, туды, дзе відаць пляж з парасонамі грыбкоў, сінімі павільёнамі «Марожанае» і брызентавымі палаткамі «Газіраваная вада».

Віцька пасопвае, седзячы на носе, і стараецца не глядзець у наш бок. Дзяўчаты на крутых паваротах ускрыкваюць, а Коля знарок кладзе то на адзін, то на другі бок нашу перагружаную лодку і радасна смяецца.

— Ой, Колечка, хопіць ужо…— просіцца Валя.— Каровы нашы яшчэ ў шкоду ўб’юцца.

Коля глухі да яе просьбаў. Ён бясконца рады, што можа пракаціць яе, паказаць свой матроскі спрыт. Лена толькі ўсміхаецца. Потым яна пытае ў мяне:

— А вы даўно Віцьку ведаеце?

— Не, з учарашняга,— адказваю я і, раптам асмялеўшы, пачынаю расказваць пра сябе, пра тое, як не паступіў на філалагічны факультэт.

Лена здзіўляецца.

— Як жа мы з вамі не сустракаліся? Я таксама сёлета паступала. Толькі на біялагічны. Вы ў якім патоку былі?

— У другім.

— I я. Ой, як жа мы не сустракаліся?

Лена шчыра шкадуе, што мы не сустрэліся раней. Гэта збліжае нас, хоць Лена ўсё ж паступіла, а я астаўся за конкурсам.

— Трэба было на матэматычны ісці,— кажа яна.— Хлопцам добра даецца матэматыка, не тое, што нам.

— Не, Лена, я толькі на літаратурны пайду,— адказваю я.

— То можа вы пісьменнік?

Я бянтэжуся. Мне сорамна прызнацца, што пішу вершы і іх нават друкавалі ў піянерскай газеце. А што, калі Лена чытала мае вершы? Чаму так сорамна прызнацца, што ты друкаваўся, што тваё прозвішча, можа, і не такое ўжо невядомае?

На шчасце, лодка зноў прыстае да берагу. Мне не трэба адказваць, бо Коля гаворыць дзяўчатам:

— Вы мяне крыху пачакайце, я зараз.

Дзяўчаты ўтрымліваюць Колю. Але ён непахісны. А тут яшчэ Віцька бурчыць, ужо трымаючы за павадок лодку:

— Ну, чаго залемантавалі? Цэлы вашы каровы будуць. Не разумееце хіба, што чалавек пачаставаць вас хоча.

Коля ўжо ідзе па пясчаным беразе, шырока стаўляючы ногі, быццам пад ім не зямля, а палуба марскога карабля. Вось тады зрываюся з месца і я. Мне хочацца быць далікатным і гасцінным, як і Коля. Хіба ў мяне няма грошай?..

У сінім павільёне, над якім смешны белы мядзведзь трымае ў лапах эскімо, яшчэ нікога няма. Нават трыногія столікі згружаны ў адзін кут, а лёгкія рознакаляровыя зэдлікі — у другі. Але Коля не губляецца. Адразу відаць, што тут ён свой чалавек. Ён ідзе за высокі прылавак, адтуль у нізенькія дзверы. Там у цемнаватым пакойчыку дзябёлая ў белым халаце жанчына парадкуе скрыні. Навалам ляжаць доўгія брускі штучнага лёду і дымяцца. Другая жанчына, крыху маладзейшая, стаіць у дзвярах рукі ў бокі.

— А-а-а, Коля, добры дзень,— кажа яна.— Ну, што, зноў па марожанае прыйшоў? Калі ты ўжо нас з ёй пазнаёміш?

У Колі чырванеюць вушы. Гэта добра відаць насупраць святла, што падае з дзвярэй. Ён нешта мармыча, а паўнаватая жанчына разгінае стан і пачынае сварыцца на маладзейшую:

— Ну, чаго ты да яго вяжашся? От ужо языкатая. Не за твае ж грошы ён частуе.

— Ды я нічога,— апраўдваецца тая.— Ты, Колечка, не крыўдуй. Я па-харошаму запытала. Любіць не сорамна, калі па-харошаму ўсё. Якое табе марожанае даць? Свежанькае ўсё. Толькі прывезлі.

Коля бразгоча дробяззю.

— Эскімо, цётка Ксаня.

— Колечка, нямашака. Малочнае толькі і ленінградскае. Ленінградскае — смачнае з ізюмам. Колькі табе?

Коля выцягвае руку з кішэні, і тады я бачу, што на далоні ў яго адны медзякі.

— Пачакай,— кажу я.— Я купляю. У мяне грошы ёсць, а ты свае схавай. Дайце нам дзесяць штук.

Коля хоча запярэчыць, потым совае мне свае медзякі. Я адводжу ягоную руку. Якія там разлікі! Хіба мы не сябры? Так і трэба выручаць адзін аднаго заўсёды.

Мяне апаноўвае прага транжырыць грошы. Пакуль прадаўшчыца загортвае ў кардонку дзесяць пачак марожанага, пакуль абкладае яго лёдам, я рашаюся яшчэ на адну ахвяру: бяру тры бутэлькі «кока-мока». Я забраў бы ўвесь павільён, каб меў грошы, або каб тут было яшчэ што акрамя марожанага.

Нагружаныя, мы вяртаемся на лодку. Дзяўчаты сварацца на Колю. Яны і не падазраюць, што піруюць за мой кошт. I няхай! Самае галоўнае — рабіць людзям прыемнае. Мне падзякі не трэба. I вось мы імчымся назад адной сям’ёй. Нават Віцька больш не сапе ад злосці. Хораша!

Ля статка паходжваюць ужо Валін бацька і малодшы Ленчын брат, якіх дзяўчаты падмянялі ўранку. Валін бацька ківае галавой і знарок пагрозліва кажа Колю:

— Пачакай, матрос, от станеш зяцем, я табе тады пакажу, як дзевак ад работы забіраць.

— Ну што вы, тата,— заступаецца за Колю Валя.— Мы зусім недалёка былі. Толькі вось гэты востраў абагнулі.

— А марожанае дзе куплялі? Ці можа яно на востраве за ноч вырасла?..

Дзяўчаты і Коля бянтэжацца. Затое я адчуваю сябе героем.

— Дзядзька,— кажу я,— вы ўжо на нас не сварыцеся. Гэта ўсё я вінаваты. Угаварыў паступленне Лены на вучобу адзначыць.

— Ды я нічога… Ну, дзяўчаткі, а цяпер марш дамоў. Там вас маці чакае.

Потым мы ўтрох едзем на дзіцячую чыгунку. Круцімся на каруселі ў парку. Снедаем і абедаем на адкрытай верандзе ў кафэ. Частую я, нібы той шчодры казачны прынц.

Расстаемся мы пад вечар, стомленыя, але задаволеныя сустрэчай, знаёмствам, усім тым цудоўным і добрым, што было сённяшнім днём. Пасля развітання настае тое самотнае пачуццё адзіноты, якое бывае, калі страчваеш, і можа назаўсёды, добрых сяброў. Але недзе ў грудзях яшчэ трымціць радасць, і ты адчуваеш, што тое, што было, застанецца назаўсёды ў тваёй душы, як дарагі скарб.

Я праводжу позіркам трамвай, у якім паехалі мае сябры. Нехта, мабыць Віцька, махае мне на развітанне рукой аж да тае пары, пакуль трамвай не зварочвае за вугал вялізнага дома.

Цяпер трэба збірацца ў дарогу і мне. Пара!..

3

На трэцім пуці стаіць цягнік, якім я магу даехаць да дому. Ля вагонаў тоўпяцца людзі. Пасажыраў у гэты час багата. Едуць навучэнцы, настаўнікі, выкладчыкі. Чорны вялізны паравоз час ад часу пыхкае парай, усё роўна як дзед Гаўрыла люлькай. Мітусня такая, што аж гудзе ў галаве. Але яна мне мала памагае. Ля кожнага вагона стаяць кандуктары і прыдзірліва правяраюць білеты.

Я разы чатыры прайшоўся ля цягніка, але так і не здолеў, ці можа не асмеліўся, праскочьшк у вагон. Гэты цягнік — мой адзіны ратунак. Не сяду ў яго, тады хоць ваўком вый.

Ля аднаго з вагонаў два матросы забаўляюць маладзенькую кандуктарку. Другога кандуктара не відаць. Я спыняюся непадалёк, задзіраю галаву ўгору, быццам мне вельмі цікава глядзець на руды вакзальны дах. Але ж трэба прыкідвацца, што я не проста «заяц», а звычайны, людскі пасажыр, якому трохі сумнавата чакаць адпраўкі цягніка.

Матросы ўвесь час нешта гавораць і смяюцца. I кандуктарка смяецца. Я прыслухоўваюся, але нічога не разумею. Проста хлопцам няма чаго рабіць, і яны выскаляюцца.

Паравоз далікатна свішча і памалу кратае вагоны.

— Садзіцеся, хлопцы,— кажа правадніца,— а то застаняцеся…

— Марская служба не адстане,— адказваюць ёй матросы і па аднаму ўскокваюць на падножкі.

Я іду побач і працягваю рукі, каб ухапіцца за поручні. Колы бяруць разбег. I я прыбаўляю крок. Цяпер або ніколі…

— Давай руку,— крычыць матрос і спрытна хапае мяне пад руку.

— А білет ці ёсць у яго? — сумняваецца правадніца.

— Ёсць, сястрыца, ёсць,— адказвае матрос і ўпіхвае мяне ўтамбур.

I вось я еду, прытаіўшыся ў купэ. За акном цёмная жнівеньская ноч.

Калі прыкладзешся тварам да шкла, дык добра відаць яркія, яркія зоркі. На двары, мусіць, холадна. А тут цёпла. Мяне турбуе толькі адно: раптам пойдзе кантроль? Матросы, вядома, не здагадваюцца, што ў мяне няма білета. А я ніколі ў гэтым ім не прызнаюся. Можа я не так ужо баюся кантралёраў, як сораму, калі выявяць, што ў мяне няма білета. Што тады падумаюць хлопцы?

Я заплюшчваю вочы, бачу возера, лодку, Віцьку і раптам прахопліваюся ад нягучнага голасу:

— Грамадзяне пасажыры, прад’явіце білеты…

Ускокваю, як абвараны. Ніяк не магу зразумець, з якога канца вагона даляцеў голас. Потым бачу вусатага дзядзьку, які прабівае кампосцерам білеты. Спачатку асцярожна, потым зусім не асцерагаючыся, пачынаю выбірацца з вагона.

Адступаць давядзецца ў хвост цягніка. Што будзе са мной, калі дайду да апошняга вагона?.. Хай ужо ловяць там.

Я адступаю, не спяшаючыся, здаю адзін вагон за другім. Мне здаецца, што цягніку няма канца. Каторы раз я пераходжу чыгунныя масткі, што злучаюць вагон з вагонам. На мастках ірве вецер, па-ваўчынаму падсвіствае. Агідна ляскаюць колы і вагонныя буферы: ах-ах-бац, ах-ах-бац,— папаўся…

Мінуўшы пераход, я не спыняюся ў вагоне. Тут мяне, не паспееш азірнуцца, схопяць. Я стаю ў тамбуры і праз шкляныя дзверы назіраю, калі паявяцца кантралёры. Толькі тады, як вусаты чыгуначнік даходзіць да сярэдзіны вагона, я іду ў наступны.

Вось вусач зноў паявіўся на супрацьлеглым баку. Я выбягаю на пляцоўку, аглохнуўшы ад тахкання колаў. На хвіліну спыняюся, потым рашуча адчыняю цяжкія, каваныя дзверы, каб перайсці ў наступны вагон.

Спачатку не магу зразумець, куды я трапіў. 3-пад маіх ног вырываецца чорная зямля з двума палоскамі рэек і знікае ў ночы. 3 бакоў бягуць прысады, нібы прывіды ў зачараваным царстве. Спіной да мяне, аблакаціўшыся на нізкі бар’ерчык, стаіць затуленая ў плашч постаць. Яна паволі паварочваецца.

— Чаго табе тут?

Я маўчу, нялоўка пераступаю з нагі на нагу. Чырвоны ліхтарык цьмяна асвятляе чалавека, ад таго ягоны твар выдае страшны.

— Кантралёр там…— нясмела адказваю я.

— А-а-а, Чыгунок. Гэты зловіць.

Я чую, як з грукатам адчыняюцца дзверы вагона, як натужна, захліпнуўшыся ад пылу, кашляе кантралёр. Я адступаю ў куток тармазной пляцоўкі і прысядаю. Мабыць, ад страху. Ў дзвярах паварочваецца ручка. Яна варушыцца, як галава гадзюкі. Дзядзька ў плашчы не спяшаючыся падыходзіць да мяне, так што я хаваюся за шырокімі поламі яго плашча. Сяджу на кукішках і не дыхаю. Ад плашча пахне брызентам і мазутам. Але гэты пах мне здаваўся найлепшым у свеце.

— Што, Панас, газуем? —пачуўся вясёлы голас кантралёра.

— Газуем, таварыш Чыгунок. Ўсё жыццё газуем.

— На хвасце, гы-гы-гы! На хвасце — проста.

— I хвост і галава — адно цела. Так што, гледзячы якая галава…

— Хвост і ёсць хвост. А мяне, брат, бабы чаркай пачаставалі. От, я табе скажу, баба дык баба!.. Аж мяне старога завідкі бяруць. А дурню дасталася. Філатава знаеш? Дык яго жонка.

На нейкі час усталёўваецца цішыня. Толькі ляскаюць колы, ды пыхкае, сапе паравоз. Мой збаўца маўчыць. Цікава, пра што ён думае? Якія адносіны ў гэтых людзей? Дзіўна, але ў крытычныя хвіліны мяне заўсёды ахопліваюць самыя неверагодныя думкі. Я пачынаю дакопвацца да сутнасці і ніяк не магу пасля зразумець, навошта мне гэта патрэбна. Няўжо такое бывае з усімі людзьмі?

— Неба якое зорнае,— дзівіцца кантралёр.

— Восень,— адказвае яму кандуктар.

— Ну, я пайшоў. Ты не думай, што я правяраў, ці не вязеш якога зайца. Па дружбе зайшоў.

— А я і не думаю. Думаць табе даводзіцца. Я на хвасце,— кандуктар яўна здзекуецца, але кантралёр або не хоча, або і сапраўды не разумее здзеклівага тону.

Ён яшчэ крыху затрымліваецца, потым паважна адчыняе дзверы і знікае.

— Ну, як, перадрыжаў, мабыць? Знайшоў бы цябе Чыгунок, дык дасталося б і мне на арэхі. А ты чаму без білета?..

Мы стаялі, абапёршыся на бар’ерчык і паціху размаўлялі. Я расказваў пра ўсё, што адбылося са мной. Дзядзька Панас слухаў уважліва і ўвесь час курыў. Вецер падхопліваў іскры, і яны, не дагнаўшы вагон, тухлі ў далечыні.

— Ага, брат, бываюць жа такія людзі, што ўласных дзяцей выракаюцца,— разважліва кажа дзядзька, выслухаўшы маё апавяданне пра Людмілу і Віцьку,— а дзеці — бацькоў. Ды яно было б і лепш, каб яна каму гэтага Віцьку аддала б. Можа харошы чалавек выйшаў бы. А харошы чалавек даражэй золата. Харошымі ўсе людзі павінны быць. От у сям’і, скажам, калі ўсе дружныя, дык як радасна жывецца, весела. А як толькі адзін нягодны завёўся, дык і ўсёй сям’і свет нямілы робіцца. I няхай там дастатак у хаце, а шчасця няма. I так яно ўсюды.

Дзядзька Панас змоўк, дакурыў папяросу, кінуў на вецер. Папяроса ўдарылася аб чыгуначнае палатно, разляцелася вогненнымі пырскамі.

— А чаму, дзядзька, скажьше вы мне, благіх людзей шмат. Няхай бы ўсе харошыя былі, каб, як вы кажаце, весялей жылося. Дык жа не, благіх шмат.

— Сысунок ты і больш нічога,— перабіў мяне Панас.— Шмат кажаш. А таго не бачыш, што іх ўсё меней ды меней сустракаеш.

— Якое там меней,— запярэчыў я.— Не паспееш азірнуцца, як абавязкова сустрэнешся з такім, што і сам не рады.

— Я і кажу, што малады ты, вопыту ў цябе няма, ды і жыцця не бачыў. Вось я табе раскажу пра адзін жыцейскі выпадак, а ты падумай, што і да чаго. Жыла некалі ў нашай вёсцы баба, Зубіхай звалі. Звычайная баба. Можа трохі неахайная, але гаспадарка яе спраўная была. Каровы, свінні, авечкі, куры — усё, адным словам, як трэба. Іх хата вялікая, прасторная, на пяць акон. За хатай нагляд патрэбен. А калі там простай бабе за чысцінёй глядзець, калі гаспадарка немалая? Ды баба і прывыкла да бруду, быццам так і трэба. Ёй нават здавалася, што ў хаце ўтульна. А тут раптам уздумаў сын жаніцца. Вяселле прызначылі. Хутка і маладую трэба ў хату прыводзіць.

Паглядзела Зубіха на вокны, а на іх копаці — бы на патэльні спадыспаду. Свету божага не відаць. «Дай,— думае Зубіха,— вокны пратру, усё святлей у хаце будзе, усё нявестку лепей разгледзець можна. Узяла анучку, працёрла шыбы да бляску. Адышлася і вохнула. Дасюль копаць толькі на шыбах была відаць, а цяпер і на падаконніку, і на рамах, і на ліштвах. Зноў узялася за анучу. Вымыла, выскрабла рамы, адышлася ў парог і за галаву ўхапілася: падлога, як зямля чорная. А раней жа гэтага не відаць было. Падаткнула спадніцу за пояс і ўзялася падлогу скрэбці. Бывала, пройдзе з анучай і здаецца, што падлога чыстая, а тут дзярэ, дзярэ дошкі, а яны ўсё брудныя, бо гразь глыбока ўелася ў іх. Вымыла ўрэшце, разагнула спіну: хвала богу, цяпер і нявестку можна сустракаць, дык так і села на лаўку. Здалося ёй, што печка неяк нахабна вылезла на сярэдзіну хаты, як жабрак у рызманах — закапцелая, чорная, з абабітай пабелкай. Давялося печку бяліць. А пасля печкі — столь мыць, сцены скрэбці, падпечак чысціць, паграбец пад падлогай да ладу прыводзіць, каб духу смярдзючага не было. Во як яно здарылася… Чым больш святла ў хаце, тым відней бруд. А каб вымыць бруд, што здаўна заведзены быў, дык і нявестцы Зубішынай давялося яшчэ нямала папрацаваць.

Поезд весела бег па рэйках. Святлела неба, і недзе там, куды бег паравоз, разгараўся ўжо новы дзень. Дзядзька Панас хітравата паглядзеў на мяне, сказаў:

— Чыгунок ужо спіць. Так што не бойся. Ды глядзі, другі раз без білета не ездзі. 3 білетам спакайней. Законна.

КАХАННЕ

1

Так, відаць, бывае з кожным: адлучышся на якіх тры дні з дому і ўжо думаеш, што там многае змянілася. А вернешся, і застаеш усё такім, як было, быццам за гэтыя дні час спыніў свой бег.

Змяркалася, калі я ўвайшоў у роднае Зарэчча. Вячэрняя зорка ўжо ярка гарэла над небакраем. К ночы ўзнімаўся вецер, і ад яго парывістых павеваў прыглушана і сярдзіта шумелі дрэвы, абтрасаючы на зямлю першыя пажоўклыя лісты.

Вуліца, як і заўсёды ў гэты час, пуставала. Людзі тупалі недзе па дварах, дарабляючы незакончаную за дзень справу. Сям-там ужо запальваліся агні, няяркія, бо няма чаго лішне глуміць газу: працадзіць малако можна і ў змроку.

Я знарок прыйшоў дамоў прыцемкам. Не хацелася трапляць людзям на вочы, слухаць іх спачуванні. I без таго на душы было пагана.

Але як я не асцерагаўся, сустрэча адбылася. Ля Восіпавага двара нехта вынырнуў з весніц, потырч паляцеў мне пад ногі. Упаўшы на карачкі, чалавек спрабаваў падняцца, але гарэлка не на жарт прыгінала яго да зямлі. Давялося памагчы.

— А я, слухай сюды, сам,— запярэчыў чалавек, і я адразу пазнаў Сцяпана Макуху.

Ён быў п’яны. Я ледзьве падняў яго, абапёр на плот. Сцяпан раскірэчыў ногі, учапіўся рукамі за штакеціны. Стаяў, звесіўшы галаву, і нешта бурчаў, відаць, кагосьці лаяў.

— Хадземце, дзядзька, правяду вас,— сказаў я Сцяпану.

— А ты хто будзеш? — Сцяпан выцягнуў шыю, каб разгледзець мяне лепей, адарваўся ад плота і зноў грымнуў аб зямлю. Ужо лежачы, зноў запытаўся: — Хто ты і якога ліха табе трэба?

— Іван я. Дар’і Сітовай. Хадзем, дзядзька,— гаварыў я, падымаючы Сцяпана.

— Іван? Сукін сын ты. Ну, вядзі… Люблю я цябе.

Сцяпан прыўзняўся на ногі, абхапіў мяне за шыю, хацеў, мабыць, пацалаваць, ды зноў не ўстаяў на нагах. Я ледзьве ўтрымаў яго.

Абняўшыся, мы папляліся па вуліцы. Сцяпан чапляўся нагамі, падаў, а падняўшыся, усчынаў гаворку.

— Начальства любіць трэба. Праўду я кажу ці не? А ў нас што? Маладзёж пайшла… Ні павагі, ні ўвагі. Праўду я кажу ці не? Злыдні вы, во хто… Пілі мы разам ці не? Пілі. Дык чаго ты мяне, слухай сюды, з хаты гоніш…

Я здагадаўся, што Восіпаў Хведар выгнаў Макуху з хаты, таму ён так і лаяўся, вылецеўшы з двара праз фортку. Не было што сказаць Сцяпану, і я маўчаў. Нейкі час і Сцяпан ішоў моўчкі. Потым з п’янай настойлівасцю зноў браўся за сваё…

— Не, ты мне скажы, чаму ён мяне гоніць? Мае ён права ці не?..

Мне хацелася пакінуць Макуху на вуліцы, але не хапала смеласці.

Было горка і крыўдна. На ліха было падбіраць гэтага п’янчугу? Няхай бы ляжаў пад плотам. Дык не — пашкадаваў і цяпер, во, цягніся з ім, валачы на карку ды яшчэ слухай п’яныя трызненні.

Сцяпаніха даіла карову. Убачыўшы нас, яна выхапіла з дрывотні дручок, але замахнулася ім не на Сцяпана, а на мяне. Я аж утуліў галаву ў плечы. На шчасце, Сцяпаніха прызнала мяне.

— Авой, Яначка, ці ж гэта ты? Ледзьве цябе не перасвянціла. Думала гіцаль той, Цопа, з ім прывалокся. Гэта ж, во, спойвае чалавека, рады не магу даць… Скажы ты, не прызнала. Багаты будзеш… А ты чаго вылупіўся? — накінулася яна на Сцяпана, але не ўдарыла, а падхапіла яго пад пахі.— Ідзі ўжо, няшчасце маё горкае. Давядзе цябе гэтая гарэлка.

Я пастараўся знікнуць непрыкметна. Цяпер прыгода са Сцяпанам выдавала крыху смешнаватай. Так ужо вядзецца ў нас, у Зарэччы, што вінавацяць не вінаватага, а таго, хто на вочы трапіць. Вось і мне ледзьве не папала па галаве. Сцяпана ёй біць шкада — свой.

У нашай хаце ярка гарэла лямпа. Сляпучы пук святла выбіваўся праз акно на панадворак, і ад яго росная трава выдавала вельмі зялёнай. Я мімаходзь зазірнуў у акно. Маці стаяла ля печы, падпёршы падбародак рукой. Здалося, што яна плача. Зрабілася брыдка. Чаму было не напісаць пісьма? Напэўна, маці турбавалася…

Знаёмыя прыступкі неяк жаласліва зарыпелі, калі я падымаўся па іх у сенцы. 3 дзвярэй дыхнула цёплым малаком і салёнымі гуркамі. На гарышчы буркнуў спрасонку голуб, быццам вітаўся. Сэрца страпянулася і балюча сціснулася. Дома!

На крэсле ля стала сядзеў Загурскі. Ён першы ўбачыў мяне і неяк мітусліва падняўся. А я дык зусім разгубіўся. 3-за печы выбегла маці, заламала рукі і, як заўсёды, залемантавала, быццам здарылася нейкая бяда:

— А божачка мой, дзе ж ты прападаў? Во ўжо на пакуты мне дастаўся. З’ехаў і — ні слова. Перадумала ўсяго…

— Я казаў табе, што нідзе ён дзенецца,— неяк сурова вымавіў Загурскі і звярнуўся да мяне: — Маці вунь як перахвалявалася. Што ж ты?..

Выйшла, канечне, нядобра. А толькі і хвалявацца няма чаго. Хіба я маленькі?

— Чаго ж ты стаіш у парозе? — зноў накінулася на мяне маці, потым палагаднелым голасам дадала: — Ці еў жа што? Згатую чаго, бо не чакала ўжо.

Загурскі засабіраўся дамоў, але маці затрымала яго, ды ён не вельмі ўпарціўся. Ён настругаў трэсак. Маці расклала агонь на загнетцы, пачала смажыць сала. Усё неяк адразу ўвайшло ў сваё звычнае рэчышча.

— Ну, дык што, Янка, паступіў? — перабіў мае думкі Загурскі.

— Не паступіў,— азваўся я, думаючы над тым, што бачыў у горадзе, з кім сустракаўся ў гэтыя дні. Шмат што здалося мне пачварным, але больш людзей добрых, шчырых, і таму так хораша цяпер сядзець у сваёй хаце, не адчуваючы за сабой віны, што зрэзаўся на экзаменах. Праўда, сустрэча са Сцяпанам Макухай троху і расчаравала. Гэта лёгка, седзячы на лодцы, уяўляць сябе героем. А вось паспрабуй перайнач гэтага Макуху… У нашым калгасе мяняліся старшыні, а брыгадзіры аставаліся, і ўсё ідзе як ішло.

— Канечне, прыкра,— Загурскі прыкурыў ад лямпы, прысеў супроць мяне, прадоўжыў: — а галоўнае — крыўдна: мог бы паступіць. Бедаваць няма чаго. Малады яшчэ. Ды і ў калгасе папрацаваць не шкодзіць. Смялейшы будзеш.

Маці падала голас ад печы:

— Не ўжо, як там ні будзе, а няхай у горад ідзе,— яна абапёрлася рукой аб загнетку. Другой варочала скрыдлікі сала, каб не падгарэла, і нейкім чужым, незнаёмым голасам расказвала нам, як баялася ўпачатку аставацца адна ў вёсцы, думала ці справіцца, а цяпер пабачыла, што жыць і адной можна, бо я не вельмі вялікая ёй падмога. Потым яна ўсміхнулася сваім думкам, паглядзела на мяне хітравата: — Дзеўкі вунь кожны дзень прыбягалі. Ні сораму, ні сумлення. Бывала, калі пройдзеш з хлопцам, дык баішся на вочы яго бацькам трапіць. Вот і падумала я: таго і глядзі абкруцяць яны хлопца. Малады, неразумны яшчэ, трапіць да якой, дык роднай хаты не ўзлюбіш. 3 цяперашняй нявесткай сам знаеш, якое ўдовіна жыццё. Ты ёй слова, яна табе сто…

Маці больш звярталася да Загурскага, быццам не пра мяне вяла гаворку. Платон зацягваўся дымам, барабаніў пальцамі па стале, слухаў моўчкі. Было не зразумець —згаджаецца ён з маці ці не.

У кутку за печкай азваўся цвыркун. Яго падтрымаў другі. На патэльні гучна стрэліла сала. Маці адхінулася, выцерла твар, пачала біць яйкі аб край патэльні. Яйкі сквірчэлі, патрэсквалі. Пад столлю сонна гулі мухі. Некалькі камароў кружылася перад лямпай, усё нацэльваліся сесці на шкло, апякаліся і цененька звінелі, быццам скардзіліся. I зноў мне зрабілася моташна ад гэтай утульнасці. Хата неяк паменшала, а столь апусцілася ніжэй, прыціскала да падлогі.

Загурскі, папярхнуўшыся дымам, доўга кашляў. Было відаць, як высокі каўнерык кіцеля моцна ўразаецца ў шыю і на ёй уздуваюцца сіняватыя ад натугі вены.

— Мы з табой, Даша, горшыя ад таго не сталі, што некалі пасвілі кароў,— адкашляўшыся, пачаў ён.— Зусім не важна, кім чалавек працуе. А які ён — во што важна. Я вунь увесь свет аб’ехаў, а зноў у Зарэчча вярнуўся. Пад старасць. I пайшоў адсюль не малады. А яму чаго ў такія гады ў свет ісці? Гора яго адсюль гоніць, ці што?

Маці прынесла патэльню, запрасіла Загурскага да стала і толькі пасля гэтага адказала:

— Табе што. У цябе пенсія. А ён што тут заробіць?

— Будзе працаваць, дык заробіць. Не ад каго іншага, як ад нас заробкі залежаць.

— Што ты гаворыш, Платон? Каб жа ад нас толькі. А то вунь яшчэ ад Хведарыхі, Лепятухі, Восіпа. Ды і брыгадзіры нешта значаць. Табе можна працаваць і за так. А нам з якой патрэбы?

— 3 такімі брыгадзірамі, як нашы,— азваўся я,— не вельмі заробіш. Вунь толькі што адвёў Макуху дамоў. Як зямля п’яны…

Загурскі неяк порстка павярнуўся да мяне і ўжо не лагодна, як размаўляў з маці, а жорстка і нават злосна загаварыў:

— Некалі мы не так разважалі. Да ўсяго цягнуліся, усё на свае плечы бралі. Я ў твае гады ў гэтым самым Зарэччы калгас ствараў. Не чакаў, пакуль гэта нехта зробіць. Сам! А вы чаго чакаеце? Каб нам у свой час такую асвету — мы чорт ведама як працавалі б. Не, брат, утрыманцам жыць — апошняя справа.

Я запярэчыў:

— Вам прасцей было…

— Прасцей, кажаш? — перабіў Загурскі.— Не, брат, складаней. Класавая барацьба — гэта табе не жартачкі… А тут Макуха нейкі.

— Хопіць вам,— сказала маці.— Чаго дарэмна спрачацца. Слава богу, і пры Макуху жывём. Хто яе ведае, як яно было б, каб другі хто на яго месцы працаваў. Гэты хоць не прыціскае дужа.

Нейкі час вячэралі моўчкі. Я стараўся асэнсаваць усё, пра што гаварылі маці і Загурскі.

Я хутчэй спрачаўся ў думках з сабой, бо ўсё тое, пра што так горача гаварыў Загурскі, хвалявала мяне не першы дзень. Жыць і далей так, як мы жывём у Зарэччы, не выпадае. Камусьці трэба ўзяцца і моцна страсянуць нас, захапіць такой справай, якая не пакінула б раўнадушных.

Я адчуў, што не ведаю, як перайначыць парадкі ў нашай брыгадзе. Нас гэтаму не вучылі. За дзесяць гадоў мы навучыліся пісаць і чытаць, рашаць задачы і ставіць доследы па хіміі, рабіць шпакоўні і садзіць расаду на школьным агародзе. А як жа дамагчыся таго, каб уся брыгада працавала добра?

У галаве ўзнікалі ўрачыстыя словы.

Вы абавязаны змагацца…

Вам даны правы…

Будзьце настойлівыя і прынцыповыя…

Не цярпіце недахопаў…

— Як жа нам быць? — крыкнуў я і спалохана азірнуўся.

Відаць, я закрычаў у думках, бо Загурскі і маці па-ранейшаму паціху размаўлялі. Я прыслухаўся, спачатку не вельмі разумеючы, пра што яны гавораць.

— Кажу так, бо ведаю Даніліху, абярэ яна цябе, от паглядзіш,— гаварыла маці.

— Хопіць і мне і ёй…

— Дык я зноў пра сваё. Як сабе хочаш, а жаніцца трэба. Дзевак у нас вунь колькі. Кожная пойдзе.

— А мне, Даша, кожная не падыходзіць.

Загурскі глядзеў у парог, міма маці. I яна старалася не глядзець на яго. Толькі цяпер я заўважыў, што маці ў новай кофце. Валасы ў яе гладка прычасаны, а на лбе закручаны ў завіточкі. Усё гэта неяк насцярожыла мяне. Далей я ўважліва слухаў размову, стараўся адшукаць у іх словах пацверджанне маім здагадкам.

— Кожная, гэта толькі так гаворыцца,— ледзь зірнуўшы на Загурскага, адказала маці.— Добрых дзевак, яно і праўда, не шмат.

— От бачыш, сама прызналася.

— I ўдаўцом жыць не выпадае.

— Ты, во, жывеш…

— Жызня, хай на яе…

На мяне яны як бы забыліся. I я моўчкі цікаваў за імі. Звычайная гаворка, якую я не раз чуў у нашай хаце. I ўсё ж мне здавалася, што размова вядзецца не так сабе. Яны як бы прыглядаліся адзін да аднаго, як бы хацелі сказаць нешта больш значнае, ды не адважваліся.

Цвыркуны перасталі крычаць за печчу. Тады выразна пачулася, як шуміць за сценамі вецер, як сіпіць, патрэсквае ў лямпе кнот.

— Хай яно скісне, думай, думай, а толку ніякага. Завялі мы з табой не пра тое зусім.

Цяпер яна глядзела Загурскаму проста ў вочы і чамусьці ўсміхалася.

— Што ж ты рабіць намеран? На мой бабскі розум, дык табе варта ехаць. Думаць няма чаго.

— А я думаю. Яшчэ як, аж галава пухне,— Загурскі памаўчаў крыху.— Знаеш, Даша, да горычы крыўдна. Помню, прыехаў да нас упаўнаважаны з горада. Сабраў нас, камсамольцаў, пачаў расказваць, што, як і для чаго мы рабіць павінны. Мне тады толькі шаснаццаць гадоў мінула. Увосень у камсамол уступіў. Слухаў я таго ўпаўнаважанага, і нібы пада мной агонь гарэў — уседзець ніяк не мог. Так ясна і проста ён пра ўсё расказваў. Спачатку арцель, пасля саўгас, камуна. Камунізм. Усяго хапае. Усе свядомыя — не за страх, а па сумленню працуюць. Вось павер, Даша, хацелася ўскочыць і праз ноч ісці арцель арганізоўваць, цягнуць людзей да святла, да шчасця, якога яны разумець не хацелі. Зарад мы той дарма не растрацілі. Калгас стварылі. I парадкі навялі ў ім. Ты, можа, не помніш, а толькі наш калгас у трыццатым годзе атрымаў першую прэмію.

— Помню, як жа не помніць,— азвалася маці.

— Ну, вось, помніш. I да вайны жылі як людзі, хоць і падсеклі нас аднаасобнічкі ў трыццаць трэцім. Расфундзілі сваю гаспадарку, ды галякамі ў калгас уступілі. Ні кароў, ні насення. А вытрымалі ж мы. За два гады на ногі сталі. I зноў да нас ездзілі вучыцца.

Загурскі задумаўся. Круціў у пальцах відэлец, хмурыў густыя бровы. Маці таксама нешта ўспамінала, але сваё, вясёлае. Вочы гарэлі жартаўлівымі агеньчыкамі. Загурскі грукнуў відэльцам аб стол, прыціснуў яго двума пальцамі:

— Дык чаму ж цяпер парадкаў няма? Вайна? Так, вінавата. Але ж колькі гадоў мінула, а Зарэчча ўсё ніяк на ногі не стане. Дык як жа я магу кінуць-рынуць усё і на лёгкі хлеб. Пачэсна, канечне. Інструктар. Лектар. Дакладчык. А тут хто будзе працаваць? Макуха? Цопа?

— На ліха табе здароўе гробіць? — ні то спыталася, ні то параіла маці.— Ды і са сваімі заядацца не варта. Людзі ў нас папрывыкалі да такой жызні. Работы не бог ведае колькі, а жыць можна.

— Што ж у нас палучаецна? — у Загурскага разы два торгнулася шчака, а брыво неяк заламалася, выгнулася трохкутнікам.— Партыя нас на дарогу выводзіць, а мы, як блазнюкі, хто куды, па абочынах. Не, Даша, не ўсе так думаюць, як ты кажаш. Паслухай Данілу. Ён іншай думкі. I не адзін ён. А ўсе тыя, што кожны дзень працуюць, ды сапраўды з-за іншых нічога са свайго працадня не маюць.

— Ат, знайшоў каго слухаць— Данілу. Той спіць і ў сне партфель бачыць…

— Ну, ты кінь. Гэта ўжо няпраўда.

Я таксама не мог уцярпець. Даўней, калі Даніла быў брыгадзірам, у нашым тады невялічкім калгасе парадак быў намнога лепшы. Маці, аднак, слухаць мяне не стала, махнула рукой.

— А ты што разумееш? — і панесла ад стала патэльню.

Калі Загурскі пайшоў, маці неяк дзіўна ўздыхнула, быццам пачула пра нейкую радасць, і пашкадавала, што яна прызначаецца не ёй.

— Будзе камусьці шчасце. I грошы ёсць, і, от паглядзіш, паставяць у начальства. Ды і не стары яшчэ. Шляхціцы ў яго гады на маладзенькіх жаніліся.

Мне здалося, што маці шкадуе сябе і зайздросціць камусьці нядобрай, злой зайздрасцю.

2

Паляцелі сумныя, аднастайныя дні. Ужо ў сярэдзіне кастрычніка паплылі з захаду бурыя калматыя хмары, сеючы на зямлю золкі, дробны дождж. Дарогі набрынялі, распаўзліся. У нізінах на пожнях стаялі вялізныя лужы і ў іх адбівалася свінцовае, непрыветлівае неба. Сяк-так з дапамогай студэнтаў выкапалі бульбу і скасілі авёс. Работа адвалілася, хоць, на добрае вока, яе хапала.

Людзі выходзілі з хат неахвотна. Больш завіхаліся на сваёй гаспадарцы. Чакалі пагодлівых дзён, каб распачаць малацьбу. Пакуль да нас нават нельга было прывезці малатарню.

Я не знаходзіў сабе месца. Чытаць не было чаго. Дзесятак тоненькіх кніг, некалі набытых на кніжных кірмашах, даўно быў вывучаны на зубок. Ісці ў цэнтр калгаса па кнігі — далекавата. Колькі разоў я хадзіў да Данілы ў хату. Там заўсёды было тлумна. Прыходзілі калгаснікі, спрачаліся, расказвалі Загурскаму пра парадкі ў брыгадзе. Я заўважыў, што прыходзяць сюды больш тыя, хто заняты на пастаяннай рабоце, хто сапраўды працуе ўвесь дзень. Астатнія збіраліся ў Восіпа. Зарэчча як бы раскалолаея папалам.

Пзслухаўшы размовы дзядзькоў, я непрыкметна ішоў на другую палавіну хаты, да Шуры. Звычайна заставаў яе за сталом. Нізка схіліўшыся, яна рашала задачы або нешта пісала. Са мной віталася ветліва, цёпла. Але гаварыць не было пра што. Добра яшчэ, калі ў яе не выходзіла задача. Тады, нахіліўшы над задачнікам галовы, мы ўпарта шукалі рашэння. Прызнацца, я часам знарок не падказваў яго, каб хоць крыху больш пабыць разам.

Успаміналіся летнія дні. Востраў на возеры. Нашы размовы. Аднаго разу, напярэдадні майго ад’езду на экзамены, заікаючыся і чырванеючы ад сораму, я прачытаў Шуры свой верш, напісаны па-руску.

Копошится в сердце грусть.

(Отчего бы? — спрашиваю…)

Копошится,

Ну и пусть —

Семнадцатую весну ведь вынашиваю.

На закат посмотрел:

Он сегодня красный.

Видно, ветер-пострел

В солнце дул напрасно.

Не погасло оно,

                     разгорелось только…

Почему же, скажи, так на сердце горько?

Неужели от того,

                     что любовь нагрянула?..

С нею я поборюсь:

К черту грустную грусть…

Грусть, как в воду, канула.

Шура тады здзіўлена паглядзела на мяне. У яе вачах была збянтэжанасць. Ды і я адчуваў сябе не дужа добра.

— Сам напісаў? — запыталася яна.

— Сам,— адказаў, чакаючы адабрэння.

Але Шура загаварыла пра іншае. Быццам я і не чытаў ёй верша. А потым, ідучы дамоў, сказала:

— У цябе, Янка, ёсць талент. I праўда, раскідацца ім не варта…

Тады я не надаў значэння яе словам, а цяпер было няёмка. Хацелася пагаварыць з Шурай, сказаць ёй, што ў тым вершы не было і грама праўды. Хіба ж я сумаваў з Шурай? Хіба баяўся кахання або збіраўся ахвяраваць ім? Проста, аднаго разу глядзеў на заход сонца, маркоціўся, што нельга было пайсці на спатканне, і вельмі лёгка, адразу, напісаў верш.

Пагутарыць нам не ўдавалася. У хаце заўсёды была Шурына маці. Ды і Шура, як мне здалося, неахвотна заставалася са мной. Не было і тых шчырых адносін, як улетку. I я вінаваціў толькі сябе. Атрымалася так, што я абразіў дзяўчыну, абвінаваціў, быццам яна навязваецца мне са сваім каханнем.

Было шкада летніх дзён і невыказаных слоў, якіх вельмі многа тады хацелася сказаць. Не было б дажджу, можа зноў пайшлі б калі на возера. Шура ўсё зразумела б. Яна ж разумная.

Неяк у суботу пад вечар маці паслала мяне да Макухі. Трэ было папрасіць назаўтра каня, каб адвезці на рынак яблыкі.

Сцяпана не было. Цётка Марына сустрэла мяне ў сенцах, пацягнула ў хату.

— Зайдзі, во, Канстанцінавіч, пасядзі троху. Адны ўвесь дзень ў хаце. Словам няма з кім перакінуцца.— А калі мы увайшлі, крыкнула ў бок перагародкі: — Хрысціна, паглядзі, хто да нас прыйшоў…

3-за аксамітнай парт’еры неўзабаве паявілася Хрысціна. У яе быў заспаны твар, але чорныя косы акуратна заплецены. Яна пазяхнула і неяк ляніва сказала:

— Спіцца ў дождж. Ачмурэць можна,— і адразу ж запыталася: — На вечарынку заўтра пойдзеш, ці можа, ужо і знацца з намі не хочаш? У горад, я чула, ісці збіраешся.

Сцяпаніха падхапіла яе словы:

— А божачка, чаго ён тут не бачыў!.. Гэта ж ты, во, не захацела вучыцца.

— Завяла ты, мама, сваё,— абыякава сказала Хрысціна і прысела да стала.

Сцяпаніха прынесла вяндлёную шынку, салёныя гуркі, памідоры.

— Давайце, во, дзетачкі, пачастуйцеся. Побач жывём, а за сталом адзін у аднаго не бываем.

За стол садзіцна не хацелася. Трохі было сорамна,— які я госць,— трохі пабойваўся маці — будзе сварыцца, што забавіўся.

— Запрашай, Хрысцінка, госця,— казала цётка Марына, бегаючы ад печы да стала.— Я ж і кажу — самае залатое ўрэмечка ў вас цяпер. I пагуляць, і павесяліцца трэба, пакуль клопаты не зваляцца на плечы. Я дык Хрысціну не прымушаю працаваць. Хопіць, што сама за свой век нарабілася. Бывала, і жыта жнеш, і бульбу капаеш, увосень малоціш, пасля кудзелю прадзеш. Хапіла работы. Ды яно іначай і не было як жыць. Бацька мой некалі ўсё на зямлю ўзбіваўся, пасля машыны хацеў купіць, каб не трэба было ў людзей браць малатарні ды веялкі. А мы са Сцяпанам да вайны хату будавалі. А вам цяпер няма чаго шчыраваць. Камунізм, кажуць, скора будзе. У Мікалаеўшчыне вунь загад прыйшоў. Дамы цагляныя, як у горадзе, будуць будаваць. Так што цяпер пра адно клопаты, як бы паесці ды адзець што было.

— Ладна табе ўжо,— ленавата махнула рукой Хрысціна.— Відэльцы во падавай хутчэй.

Сцяпаніха борздзенька пабегла на кухню па відэльцы. Мне было непрывычна, што маці так шчыра слухае дачку. У нас дома такой завядзёнкі не было: распараджацца магла толькі маці.

Пасля, калі мы вылезлі з-за стала, Сцяпаніха хвалілася гаспадаркай і набыткам у хаце. Паказвала адрэзы на паліто і плацці. Запыталася, ці падабаецца мне гардэроб з вялізным люстэркам і драўляны нізенькі ложак. Прымусіла Хрысціну адкрыць швейную машыну, каб я на свае вочы пераканаўся, што яна не абы-якая, а падольская. Потым яна прынесла альбом, чырвоную тоўстую кнігу, пачала паказваць фатакарткі, найбольш тыя, дзе сфатаграфавана Хрысціна.

— Авой, што ж гэта я сама!.. Твой альбом — ты і паказвай,— спахапілася яна і ўступіла крэсла Хрысціне.

Тая прысела на край, тыцкала пальцам у фатакарткі, тлумачыла:

— Гэта во я, калі ў чацвёртым класе вучылася. А гэта наш Пятрусь з жонкай.

Сняпаніха пасядзела крыху, выйшла. Хрысціна ўсміхнулася, паглядзеўшы ёй услед.

— Маці цябе вунь як упадабала. Жызні не дае мне. Усё Янка, ды Янка…

Мяне быццам ашпарылі. Прапала цікавасць да альбома, Хрысціны і гэтай вялікай з фарбаванай падлогай хаты. Хрысціна зайшлася ад смеху.

— А ты не бойся. Замуж я за цябе не сабіраюся.

— Што ты, я нічога не думаў,— засаромеўся я.

— Думаў ці не — няважна. Жартую я.— Хрысціна адкінулася на спінку крэсла, заклала рукі за галаву.— Сумна ў нас. 3 самага мая кіно не бачыла. Занеслі цэнтр калгаса на край свету і забыліся пра нас. Дык тут чорт ведае да чаго дадумаешся…

Яна зноў пачала гартаць альбом, блізка прыхінаючыся да мяне. Яе валасы пахлі кветкамі маку, і гэты саладкаваты пах кружыў галаву. Перад вачыма ўвесь чае мільгалі Хрысцініны рукі, маленькія і па-дзіцячаму пульхныя.

Раптам на адной са старонак альбома я ўгледзеў Шурыну фатакартку. Мая рука сама прытрымала тую старонку. Хрысціна заўважыла гэта. Яна выцягнула фатаграфію, падала мне. На адвароце акуратным Шурыным почыркам было напісана: «Дарагой Хрысціне ад Шуры. Няхай наша дружба будзе вечная».

Прызнацца, я троху здзівіўся. Хрысціна намнога старэйшая за Шуру, і я ніколі не чуў, каб яны сябравалі.

— У леташнім годзе я ў Данілішыным звяне працавала, вось Шура і ўпадабала мяне,— растлумачыла Хрысціна і раптам запыталася: — Кажуць, што ў вас з Шурай неразліўная любоў?

— Выдумляюць,— паспешліва адказаў я і пачырванеў: было сорамна, што выракся нашай дружбы. Каб хоць крыху зменшыць няёмкае маўчанне, што было ўсталявалася ў хаце, пажартаваў: — Да любві мы не дараслі, а дружба моцная.

Хрысціна дапытліва глядзела мне ў вочы, ківала галавой.

— Ой, хлусіш. Толькі дарма ўсё. Яна цяпер з пасынкам Загурскага перапісваецца.

Нешта вострае балюча ўпілося ў сэрца, пачало смактаць яго. Я прыгадаў, што не раз бачыў на сцяне ў Данілавай хаце Кірылаву фатаграфію. Потым успомніў, што аднарукі Піліп Вострык нешта залішне часта забягае да Данілы. Не можа быць, каб Кірыла так часта пісаў лісты бацьку. Пэўна, іх палучае Шура.

I раптам усё здалося мне вельмі простым. Шура на мяне не злавалася. I верш тут не мае ніякага значэння Проста ёй сорамна было, што першая здрадзіла. Ну і няхай. Плакаць не стану…

Але я думаў пра яе. Калі ўсё пачалося? Няўжо з сенакосу? Я тады пайшоў з мужчынамі, а Кірыла паехаў на возе з дзяўчатамі. Успомнілася, як Шура смяялася, слухаючы Кірылу. Усё ясна. Вось тады і пачалося ў іх…

Мне ўжо не хацелася разглядаць фатакарткі. Хацелася хутчэй пабачыць Шуру, выказаць ёй ўсё, што накіпала на душы. Крыху пасядзеўшы, я пайшоў.

Дождж надціх. На захадзе, над Русакамі, вецер разарваў хмары, і скупыя, няласкавыя промні прабіліся на зямлю, азарылі вёску жаўтаватым святлом. А ў Зарэччы было змрочна. Мутныя лужыны здаваліся рабымі ад дробнага дажджу. I ручаі беглі паныла, быццам хацелі хутчэй выбрацца на прастор палёў.

3

Вечарынкі ў Зарэччы былі амаль кожную нядзелю. Музыканта і хату наймалі па чарзе. У тую нядзелю за гаспадара быў Восіпаў Хведар.

Пасля таго, як Хведар вярнуўся з прымаў, ён вельмі перамяніўся. Даўней Хведар быў ціхманы, сарамлівы і крыху цельпукаваты хлопец. Цяпер яго падхапіла і панесла, як трэску ў паводку. Ён напрапалую гуляў з дзяўчатамі, падкочваўся да ўдоў і замужніх жанчын. Разы тры яго бязлітасна за гэта білі. Але ён быў жывучы, як кот. 3 тыдзень адлежваўся на печы і зноў, ссунуўшы на патыліцу шапку, хадзіў па вёсцы лянівай хадой.

Жанчыны сустракалі яго лаянкай, але я не раз заўважаў у іх вачах нездаровую цікаўнасць. Многія яго шкадавалі, бо Хведара жывасілам аддалі ў прымы да гарбаносай удавы-акушэркі з каралішчавіцкай бальніцы. Але мне здавалася, што і шкадуюць Хведара па-асабліваму, быццам ахвяруюць сабой. А ён гэта адчувае і неяк брыдка глядзіць на жанчын. Можа таму я не любіў Хведара і, мусіць, не пайшоў бы на вечарынку, каб не спадзяваўся сустрэць там Шуру.

У суботу я доўга хадзіў па бярэзніку, пільнаваў Шуру, бо яна заўсёды вярталася са школы гэтай дарогай. Прамок да ніткі, а Шуру не сустрэў. У нядзелю разы два прайшоўся паўз Данілаву хату. Спадзяваўся ўбачыць Шуру ля акна. Але надзеі мае былі марныя.

Ідучы на вечарынку, я думаў над тым, што скажу Шуры і што адкажа яна. У галаве, як рой, гулі гнеўныя словы.

Вечарынкі заўсёды гулялі ў Цітковай Пелагеі. Вялізная на пяць акон Пелагеіна хата стаяла на водшыбе, за ручаём. Яшчэ здалёк я ўбачыў яркае святло, невыразныя цені на вокнах, што мітусіліся, яккамары ў пагодлівы вечар, і спалохаўся. Як я паяўлюся ў чужой хаце? Думалася, што ўсе адразу заўважаць мяне, будуць глядзець, як на нейкае дзіва.

На тое ліха, нідзе нікога не было. Хоць бы адзін спадарожнік.

Калола вочы цемра, і я раз-пораз трапляў у лужы. Надакучлівы дождж ціха сіпеў у хмызняках. Навокал толькі і чулася вось гэтае самотнае сіпенне. Ды прыгінала да зямлі цемра.

За ручаём крыху пасушэла. Праз хлюпанне данесліся кволыя гукі гармоніка і прыглушаная гамонка людзей. Дзверы ў хаце былі адчынены насцеж.

У сенцах тоўпіліся дзеці. Я спыніўся ў парозе, баючыся віднаты і людскіх вачэй.

На вечарынку я прыйшоў упершыню. Калі быў яшчэ ў дзевятым класе, падмеўся быў схадзіць на вечарынку. Але маці мяне не пусціла, сказала са злосцю: «Што ты там забыўся? Добраму там не навучышся, а дрэннае само прыйдзе. Ходзяць туды тыя, хто вучыцца не захацеў. Так што яны табе не таварышы…» Я так і вырас у далечыні ад вёскі, ад людзей, пазіраючы на іх вачыма маці. А яна зарачанцаў не любіла.

Танец якраз кончыўся, і, разагрэтыя полькай, хлопцы і дзяўчаты хлынулі ў сенцы. Мяне запіхнулі ў кут на дзежкі. Я стаяў, прыслухоўваўся да размоў і не мог адшукаць у іх ні сэнсу, ні цікавасці. Так, пустыя размовы.

Я быў сабраўся пайсці, але мяне заўважыла Хрысціна. Яна стаяла на парозе і махала хустачкай перад тварам.

— Прыйшоў!..— здзівілася яна.— I як цябе маці пусціла…

Было крыху крыўдна. Няўжо я такі маленькі. Маўчаў. Пайсці цяпер не выпадала.

— Чаго ты ў хату не заходзіш? Распранайся, а то там горача.— Яна паклікала Пелагею, а калі тая прыйшла, папрасіла:— Цётачка, павесце ягонае паліто ў шафу.

Мне зрабілася няёмка. Навошта такая ўвага. Але Пелагея прымусіла распрануцца і, нібы нейкую дарагую рэч, панесла паліто на выцягнутых руках у пакой.

3 натоўпу выдраўся Хведар. Доўга ціснуў руку, гаварыў:

— Во, малайчына, што прыйшоў. Дзевак адусюль панайшло, а мальцаў небагата,— і пацягнуў мяне за сабой у закутак за печчу.

Там стаяла тумбачка. На сцяне цьмяна гарэла шасцілінейная лямпа. На табурэтках сядзелі данькаўскія і русакоўскія хлопцы. Двух я ведаў. Астатнія — незнаёмыя.

— Во, падмогу прывёў,— абняўшы мяне за плечы, сказаў Хведар.— Садзіся, Іван. Сёння ўсіх частую. Не тое, што дзеўкі. Зробяць вечарынку, а пасля з музыкантам нават не могуць разлічыцца.

Хлопцы паціснуліся, далі месца.

Я прысеў, але піць не стаў, хоць мяне і прымушалі. Калі ўжо не было як адмовіцца, дык я стараўся непрыкметна выліць гарэлку пад ногі.

Хлопцы хвалілі Хведара, дзівіліся, адкуль бярэ ён грошы. Хведар падміргваў, адказваў коратка:

— Жыць, браточкі, трэба ўмець!

Нарэшце гарманіст ускінуў на плячо лямкі, трохі няўпэўненай хадой пайшоў у хату. Хведар ускочыў, піхнуў табурэтку.

— А цяпер лінція, мальцы. Якраз на два кругі.

— Што ты, я ж не танцую,— мяне ахапіў страх. Нават гарэлка не адабрала развагу.

— Чапуха, навучым. Механіка не дужа хітрая. Пайшлі.

«Лінція», як і кадрылю, танцуюць чатыры хлопцы і чатыры дзяўчыны — круг. Самы для мяне танец, бо ніякіх складаных фігур у ім няма.

Усёй гурбой мы спыніліся сярод хаты. Хлопцы курылі, прыглядаліся да дзяўчат. На тое ён і «лінція», каб усё рабіць не спяшаючыся, спакваля. Дзяўчат запрашалі па чарзе. Нехта адзін пакідаў нас, ішоў да купкі дзяўчат, кланяўся адной з іх. Калі дзяўчына схіляла галаву — значыць, давала згоду на танец. Я стаяў, баючыся сысці з месца, бо ведаў, што калі першы раз запрашаеш на «лінція», дык не толькі таму, каб патанцаваць. Першае запрашэнне, як бы выбар дзяўчыны па каханню. Яе пасля трэба будзе і дамоў весці. Каб была Шура, дык я не задумваўся б. Але яе не было.

— Чакай, Янка, я сам табе запрашу,— сказаў Хведар, і я ўзрадваўся.

Шырока расстаўляючы крывыя, як абады, ногі, Хведар пайшоў у парог, згубіўся сярод дзяўчат. Мне вельмі хацелася пабачыць, каго ён запросіць на танец, але так і не ўбачыў. Хведар вярнуўся да нас, падміргнуў:

— Крыўдаваць не будзеш…— і тры разы пляснуў у далоні: — Дзеўкі — на круг!

Справа ад мяне стала Хрысціна, усміхнулася:

— А ты чаму сам не прыйшоў запрашаць?

Я адказаў, што было боязна, раптам адмовіла б. Танцор з мяне няважны.

Пасля на працягу ўсяго танца мы не перакінуліся з ёй ніводным словам. Мне даводзілася больш думаць над тым, што і як рабіць, каб зусім не заблытацца сярод сваіх партнёраў. Хрысціна танцавала лёгка. Можа таму ўсё сышло для мяне гладка.

Пасля танца Хрысціна пайшла ў куток, прысела там на ложку. Мяне цягнула да яе, але было сорамна падыходзіць. Я стаяў адзін, бо хлопцы гаварылі пра нейкія свае справы і зусім забыліся на мянё. Непрыкметна адступаючы, я апынуўся побач з Хрысцінай. Яна адразу пасунулася, каб я мог сесці ля яе.

— Дык ты зусім нядрэнна танцуеш. Прыкідваешся толькі.

Я нешта адказаў. Завязалася няхітрая размова, у часе якой я мімаволі абдумваў кожнае слова. Не ведаю чаму, але мне заўсёды хочацца разважаць над кожным словам і сваім, і субяседніка.

Хрысціна слухала мяне не вельмі ўважліва. Я адчуваў, што ёй сумна ад маіх цяжкаватых размоў, важкіх слоў і старэчай разважлівасці. Але не мог перамагчы сябе.

— Праўда, сумна ў нас? — запыталася Хрысціна.

Я адчуў, што яна як бы спачувае мне, быццам адгадала мае невясёлыя думкі.

— Не весела…

— Нічога, прывыкнеш. Гэта спачатку толькі,— яна памаўчала трохі і ўжо неяк зусім па-другому сказала: — Ты, Янка, не вельмі з Хведарам дружы.

Я здзівіўся. Цяпер Хрысціна гаварыла так, як мая маці. Насцярожана, з недаверам і крыху таямніча, быццам ведала нешта такое, чаго не магу ведаць я.

— Чаму? Ён — кампанейскі.

— Ай, кампанейства яго…

Побач з намі на ложку сядзеў у абдымку з Хведарышынай дачкой данькаўскі хлопец. Мне вельмі хацелася пачуць, пра што яны гавораць. Але яны ўвесь час маўчалі і, здаецца, самі больш прыслухоўваліся да нас.

— Трэба дамоў ісці,— сказала Хрысціна.— Нам жа ў адну дарогу.

Мы выйшлі на двор. Дажджу не было. На захадзе праяснялася неба, як на мароз. Яно было нейкае вельмі сіняе на фоне чорных хмар. У прасветлінах дрыжалі яркія зоркі.

3 хатняй віднаты ўсё навокал танула ў цемры. Каб не гэтая пасвятлелая стужка неба, ісці было б зусім няможна. Я стараўся прыладзіцца ў нагу да Хрысціны, пакутліва разважаў, ці прыстойна ў першы ж вечар браць яе пад руку? I раптам узлавауся: вечна я раздумваю.

Яна нічога не сказала, калі я ўзяў яе за локаць. Перамяніла толькі нагу, і мы пачалі ступаць улад, выбіраючы сушэйшыя мясціны. Маўчалі. Не паяўляліся тыя патрэбныя ў гэты час словы, якія б разбурылі скаванасць і няёмкасць. Пустыя вымаўляць не хацелася.

Ля веснічак Сцяпанавай хаты спыніліся. 3-пад Русакоў дзьмуў золкі вецер, шалахцеў голлем таполі. Даводзілася тупаць, каб трохі сагрэцца. Пайсці неяк адразу было няёмка, каб пасля Хрысціна не паемяялася, што збег. Перакідваліся нязначнымі словамі. Хрысціна больш гаварыла пра дзяўчат, што спявалі прыпеўкі. Высмейвала іх. А мне хацелася, каб размова была больш значная.

— Зойдзем на той бок двара. Там зацішней будзе,— сказала яна і пайшла вакол хаты па палісадніку.

На тым баку пад хлевам ляжала салома. Тут і сапраўды было зацішна. Нават цёпла. Мы прыселі. Хрысціна абапёрлася спіной аб сцяну, глядзела на мяне і, здаецца, загадкава ўсміхалася. У хляве сапла карова, раз-пораз нехта грукаў у сцяну, і тады пачынаў незадаволена рохкаць парсючок.

Сядзець было нязручна. Але я ніяк не мог адважыцца ўстаць і пайсці. Чакаў, пакуль Хрысціна скажа сама, што пара ўжо дамоў.

— Шкада будзе, калі ты пойдзеш у горад,— азвалася яна, і я здзівіўся, чаго ёй шкадаваць. Хрысціна дадала: — 3 табой добра. Ты не такі, як усе. Сарамлівы.

Было цяжка зразумець, хваліць яна мяне або насміхаецца, бо апошнія словы яна вымавіла неяк па-асабліваму.

— Холадна ўжо як…— прадаўжала Хрысціна.— Лета так хутка прамільгнула, што і не заўважыла.

Яна шчыльней захуталася ў куртку, падняла каўнерык, затуліла ў яго твар. Рукі схавала ў рукавах. Цяпер яна здавалася маленькай і вельмі кволай. Неяк было шкада яе. Хацелася сказаць штосьці добрае, ласкавае, такое, што сагрэла б яе. Але па-ранейшаму не знаходзіліся разумныя словы. Хрысціна падсунулася бліжэй. Цяпер яе плячо ўпіралася мне ў грудзі. Здавалася, што я чую, як ад яго ідзе цеплыня.

— Чаго ты такі маўклівы? Галя Янчык аднойчы казала мне, што ты самы разумны ў школе. Калі пачнеш гаварыць, дык заслухаешся. А ты маўчыш. Аж няёмка. Ці можа я табе надакучаю?

— Не. Чаму ж? Мне цікава цябе слухаць.

— Праўда?

— Канечне, праўда.

— Разумныя, мабыць, заўсёды больш маўчаць. У залеташнім годзе мяне разы два данькаўскі настаўнік праводзіў з вечарынкі. Дык таксама больш маўчаў. Ідзе і — ні слова за ўсю дарогу. Я тады маладзейшая была, дурная, раззлавалася на яго і аднаго разу ўцякла. Ну, ён больш і не пайшоў. А летась паехаў у Мінск вучыцца. Аспірант цяпер. А Мікола Шугалей, з Русакоў, дык той усю дарогу трэплецца. Аж моташна бывае…

— Пустое гаварыць няёмка.

— Праўда. Толькі, Яначка, і маўчаць усягды не выпадае. Хочацца іншы раз душу адвесці. А на разумнае розуму не хапае. Ды і пра што гаварыць будзеш, калі на падзеі нашае Зарэчча не багата. Усё адно і тое ж.

— Гэта праўда.

Мы яшчэ крыху пасядзелі. Потым Хрысціна запыталася:

— На цябе маці сварыцца не будзе? Мая, дык нічога. А ў цябе — строгая.

— Хіба я маленькі?

— Яно так. Але на сёння хопіць. Пасядзелі, нагаварылі. Заходзь, Янка, калі час будзе,— і ўжо развітваючыся, запыталася:— У цябе кнігі, мусіць, ёсць? Даўно ўжо нічога не чытала. Прынясеш можа?

— Добра,— згадзіўся я.

Расстаўся я з Хрысцінай лёгка. Надакучала скаванасць, няёмкасць, якія я адчуваў увесь вечар. Але чым далей адыходзіў я ад Хрысцінінай хаты, тым больш яскрава ўяўляў Хрысцінін твар, з вечнай усмешкай на ім, тым выразней чуў яе голас. Нейкі дзіўны сум агортваў мяне. Хрысціна вабіла да сябе, выклікала цікавасць, як дарагая, мімаходзь убачаная рэч. Цяпер пачалі паяўляцца прыгожыя і разумныя словы, якія я мог сказаць, але так і не сказаў.

У тую ноч я доўга не мог заснуць. Усё вырашаў, што за чалавек Хрысціна. У сне бачыў Данілаву Шуру з вянком васількоў на галаве і доўгага без акуляраў пасынка Загурскага, які піў гарэлку шклянкамі.

4

Пасля снядання ля тока паставілі малатарню, падагналі трактар. Стасеў бацька Ягор Пацябня важна хадзіў ля трактара, выціраў перапэцканыя рукі вяхоткай. Убачыўшы мяне, усміхнуўся, паклікаў пальцам:

— Хадзі сюды, Янка. Як ты жывеш? Чаго не зайдзеш калі ў нядзелю? Стась часам на выхадны прыходзіць, хоць, я табе скажу, работы ў яго многа…

— А чаго ж ён сам не зойдзе? Я дык усягды дома.

— У іх, брат, не абы-які інсцітут. Дужа не пагуляеш.— Чолка памаўчаў, потым надумаў паспачуваць мне: — Прамахнуўся ты тады. I Стася ледзьве не звёў. Добра, што я табялёк у яго адабраў. А то цяпер бы ўдвух бібікі абівалі. Харошы інсцітут, я табе скажу. Свая гаспадарка, у сталовай дзяшоўка. Інтэрнат на ўсіх, і не цесны. Не паслухаў ты тады мяне, сукін сын. Мабыць, сам каешся, дык жа цяпер за локаць не ўкусіш.

— У мяне, дзядзька Ягор, зайздрасці няма. Я ў ветэрынарны інстытут ніколі не пайду.

— Ну і дурань. Будзеш боўтацца тут, як каровін шавяк у прорубцы. А гады бягуць! Іх, брат, не дагоніш.

— Не, дзядзька Ягор, вучыцца я ўсё роўна паступлю. Туды, куды цягне. А не туды, куды лягчэй…

— Кім жа ты быць хочаш? Міністрам можа?..

— Я пісаць хачу.

— Яно і такая спецыяльнасць не пыльная… Аднаго разу ў мяне карэспандэнт начаваў, дык хваліўся, што ім добра плацяць.

— Я не пра тое думаю, колькі плацяць. Хочацца, каб ад працы радасць была.

— Эге, радасць! А па мне любая работа, калі не цяжкая ды заработачная,— радасць. Да вайны мяне, знаеш, у ціятры цягнула. У гуртках выступаў. Пра «Вочную стаўку» можа чуў што? Дык я там шпіёна іграў… Ледзь быў у ціятр не трапіў. Я там натоўп прадстаўляў. Намажуць грымам, і ходзіш па сцэне, крычыш, калі трэба, або рукамі махаеш. Дужа мне такая работа падабалася. Хоць грошы невялікія, але і работа не бі ляжачага. Паставілі мяне асвяціцелем. Гэта, знаеш, ліхтарамі на сцэну трэба было свяціць з верхатуры. Ну я і гэтую работу палюбіў. Думаў, што лепей за яе на свеце няма. А тут хоп-лоп — вайна. Мяне за шкірку, ды на фронт, заходніх беларусаў, значыць, вызваляць. Адтуль, як і водзіцца, на Карэльскі перашыек. Потым у Эстонію пайшлі. Я ўжо тады памкамузвода служыў. Хоць і не было ў мяне асветы, а службу нёс спраўна. Гэта толькі прыдуркам вайсковая жызня страшнай здаецца.

Ягор кінуў анучку ў скрыню, дастаў кісет, скруціў тоўстую, з аглоблю, цыгарку. У паветры паволі таяў сіняваты дымок. Я глядзеў на яго кволыя наміткі, што паволі раствараюцца ў чыстым марозным паветры, і мне здавалася, што вось гэтак жа знікае, раствараецца мая нянавісць да Стасевага бацькі. Што ты ад яго хочаш, калі чалавеку пэўна што не салодка жыць даводзілася?

Ягор, памаўчаўшы, прадаўжаў апавядаць. Ён, відаць, захапіўся ўспамінамі і цяпер ужо не помніў, з якога выпадку пачаў гаворку. Я не перабіваў яго.

— Ага… Дык я, значыць, пра тое, як ваяваў. У мяне тады два кубарыкі на пятліцах віселі. А якраз пагоны ўвялі. Здаёцца, гэта зімой было. Наш брат, акопнік, яшчэ тых пагонаў і ў вочы не бачыў. Толькі што ў газетах на малюнках паглядзелі, і ўсё. А тут раптам генерал прыехаў. Я якраз на НП адзін быў. Афіцэр, значыць, я адзін. Адказыраў, далажыў чын па чыну, а сам на пагон генеральскі гляджу. Генерал, мабыць, заўважыў мой позірк ды і пытае: «Ну што, лейтэнант, зайздросціш?» Генералы таксама жартаваць любілі. Адказваю яму чын па чыну: «Так што, таварыш генерал, не тое што зайздросна, а ў сувязі з маёй любоўю да вайсковай справы, не дрэнна было б вось такія пагоны хоць адзін дзень панасіць. А там хоць і памірай». Ну, генерал усміхнуўся і кажа: «Золата, лейтэнант, шмат, а прасветліны няма…» Во, брат, урэзаў. Значыць, я так разумею, што, чым вышэй на пасаду ўзбіраешся, тым жыць трудней. А калі жыць цяжка, дык якая тут радасць… Няма яе.

— А вось гэта няпраўда,— узгарэўся я.

— Дык я не пра тую, што ваабчэ. Ваабчэ яна ёсць. Іншы раз сам не знаеш, чаго радуешся. Во, я, скажам, закурыў — і то на душы лёгка зрабілася…

Да тока на машыне пад’ехаў Хведар. Ён выскачыў з кабіны, смачна вылаяўся.

— У шыю гоніць, а малацьбу не пачынаў.

— А ты не гарачыся. Няхай машына адпачне,— азваўся Ягор і зноў заняўся сваёй справай.

Хведар абабег вакол машыны, пастукаў ботам па колах.

— Гаспадары, скула ім у бок! Гума ўся на манжэтах, а яны — каб плюнуць…

Ён падышоў да мяне, падаў руку, запытаўся:

— Як у цябе з Хрысцінай? Газуеш?.. Яна, брат…

Я пачырванеў. Мне і без слоў, па адным падміргванні, зразумела, на што намякае Хведар. Сорамна. Нават у думках я не трымаю таго, пра што думае Хведар.

— Ты Хрысціну не чапай…

— Даруй, канечня. А толькі баб я навылёт бачу. Зойка навучыла на баб без усякіх там ахаў ды вохаў глядзець. Акушэрка, брат, як поп: ёй ва ўсіх грахах прызнаюцца.

— Чаго ты ад яе збег? — з’едліва запытаўся я, бо спрачацца з Хведарам марная справа.

— Ад яе збяжыш! Пажывеш — будзеш ведаць, чаго ад баб уцякаюць.

Ён смачна плюе пад ногі. Гаварыць у нас больш няма пра што. Хведар ідзе да Ягора, кпліва аглядае маленькі трактар «Беларусь». Ягор корпаецца ў машыне, быццам побач нікога няма. Хведар абапіраецца аб задняе кола, выцягвае губы — свішча.

— Чаго свішчаш? — не разгінаючыся, пытаецца Ягор.

— Весела.

— Ну-ну, весяліся…

— А табе што, сумна?

— I мне нічога… весела.

— Па начальніцкаму партфеліку не сумуеш?

— Не.

— Думаў, твая праўда камусьці трэба. Тыя часці сам страшыня тады загадаў прывезці.

— Гэта я ведаю.

— А чаго кіпяціўся?

— Мяне б ён пасадзіў…

— Навошта ж пра «масквіча» пісаў? Пагляджу на цябе: састарыўся, а розуму не набраўся..

— Цяпер разумнейшы буду. Начальству наперакор ісці, што супраць ветру пляваць.

Я пачынаю разумець, пра што ідзе гаворка. Стасеў бацька пры тым старшыні, што вызвалілі сёлета напрадвесні, працаваў механікам гаража. Старшыня загадзя рыхтаваўся да ўцёкаў. Ён загадаў памяняць на «масквічы» матор, колы, каб дзешавей было адкупіць яго ў калгасе. Адначасова ў горадзе быў абменены матор з-пад «зіла» на запасны матор і колы для «масквіча». Усё гэта рабіў Хведар, а Ягор Пацябня глядзеў-глядзеў ды і напісаў у раён. Адтуль прыязджала камісія. Для старшыні ўсё сышло гладка. А ў Ягора выявілі недахоп інструментаў. Яго знялі з пасады механіка, ды яшчэ налічылі грошай рублёў пяцьдзесят. Усе казалі, што вінаваты Ягор. А выходзіць, жулікам быў старшыня. Ды пасля і без таго стала зразумела.

Пакуль я ўспамінаю пра вясковую калатнечу паміж Ягорам і старшынёй, Хведар шэпчацца з Ягорам. Стасеў бацька спачатку адмахваецца, пасля як бы пачынае згаджацца з Хведарам.

3 вёскі паяўляюцца дзяўчаты, жанчыны, мужчыны. Сярод іх я бачу Шуру і доўгага Кірылу, пасынка Загурскага. Ён ідзе побач з Шурай, і яго акуляры пабліскваюць на сонцы, калі ён паварочваецца да яе тварам.

Адкуль ён паявіўся? Я нямею ад рэўнасці. Чаго мне раўнаваць? Хіба я люблю Шуру? У мяне ёсць Хрысціна. А вось жа раўную. Аж сэрца калоціцца ад злосці. Крыўдна!

3-за трактара паяўляецца Хведар. Ён стаіць, адставіўшы нагу, раз-пораз цыркае сліной.

— Бач ты, і Данілаў недаростак у дзеўкі лезе,— я разумею, што ён гаворыць пра Шуру, абражае яе, але ў мяне пагана на душы, і я маўчу.— Гадкоў шаснаццаць ёй, мабыць, стукнула? У самы раз… А гэты ў падфарніках чаго прыехаў? Так, брат, і чэшуцца рукі звездануць яму па фарах, каб шкелцы пасыпаліся. Накачала іх з войчымам на нашы галовы.

Натоўп разыходзіцца па пляцоўцы ля тока. Дзяўчаты папраўляюць хусткі. Прычэсваюцца. Па чарзе глядзяцца ў ашкелачак люстэрка, быццам ім прадстаіць не малацьба, а пагулянка. Кірыла падыходзіць да мяне, вітаецца за руку.

— Не вельмі перажываеце, што праваліліся? — пытаецца ён.

— Анічуць,— бадзёра адказваю я і падыходжу да Хведара, які адбрэхваецца ад дзяўчат.

Неўзабаве паяўляецца Сцяпан Макуха, зусім цвярозы. Следам за ім прыязджае на кані Цопа. Таксама цвярозы. Відаць, прачулі, што будзе Чукрай.

— Мяхі прынёс? — пытаецца Цопа.

— Слухай сюды, я думаў, ты прывязеш.

— Дзе ж я іх вазьму?

— А я што, хвокуснік які?

— Хведар,— крычыць Цопа,— матай у цэнтр, няхай мяхі даюць. Скажы, што малацьбу пачалі, а ссыпаць няма куды.

Хведар лаецца, потым гаворыць мне:

— Лезь у кабіну. Удвух весялей.

I вось мы гонім машыну ў цэнтр калгаса. Едзем па мяхі. Але чаму яны павінны быць там? Вясной мяхі раздалі па брыгадах. Дзе яны дзеліся, ніхто не ведае.

У канторы тлумна. Чукрай зрабіў тут рамонт, і цяпер кантора раздзелена на тры часткі: кабінет старшыні, кабінет галоўнага бухгалтара і агульная канцылярыя. Людзі ляскаюць на лічыльніках. Чукрай сядзіць у крэсле і таксама нешта лічыць. Чукрай любіць лічыць, а што любіць начальства, тое падабаецца і падначаленым. На Хведара і мяне старшыня глядзіць сярдзітымі вачыма.

— Што вам трэба?

— Мяхоў няма,— кажа Хведар,— па мяхі нас паслалі.

Чукрай адкідаецца на спінку крэсла. Цяпер у яго вачах разгубленасць.

— Якія мяхі? Абсурд! Хіба ў мяне склад?

— Зерне няма як вазіць з току,— падказваю я.

— А бястаркі? Чаму скрыні не зрабілі?

— Нас паслалі — мы прыехалі. Дык што сказаць Цопу?

Чукрай апранае паліто, капялюш, выкочваецца з канторы. Мы ідзём за ім. Чукрай пагражае, што некалі ўсё ж дабярэцца да гэтага Цопы. Але мы чамусьці не верым у гэта. Хто пагражае, той не дужа спяшыць. Было б, вядома, не дрэнна, каб Чукрай дабраўся, разагнаў гэтую неразлучную пару. Добрых людзей у нас хапае. Дык чаго трымацца за Цопу?

Мы прыходзім у свірны. Чукрай загадвае кладаўшчыку:

— Выдай ім мяхі.

Кладаўшчык панура маўчыць.

— Каму ім? Нашто ім? — пытаецца нарэшце ён.

— Дзевятай брыгадзе. Хіба не бачыш?..— злуе Чукрай.

— У мяне мяхоў няма,— адразае кладаўшчык.

— Як жа яны хлеб у свіран адвязуць.

— А мая якая справа? Я без мяхоў не астануся.

— Абсурд!..— крычыць Чукрай.— Як жа яны, па-твойму, будуць хлеб вазіць? Заўтра яны мяхі прывязуць.

— Прывязем,— бурчыць Хведар.

Мы спрачаемся яшчэ хвілін дзесяць. Кладаўшчык аж не плача: ён, вядома, разумее, што мяхі гэтыя ў свіран не ўсе вернуцца.

— Пішыце распіску,— кідае ён нам і вырывае ліст накладной.— Трыццаць хопіць?

— Хопіць,— адказвае Хведар і да мяне: — Пішы, Іван, распіску. У мяне рукі акачанелі.

Я пішу распіску. Кладаўшчык акуратна складае яе ў чатыры столкі, запіхвае ў кішэню. Хведар бяжыць па машыну. Чукрай таксама ідзе ў кантору, а мы з кладаўшчыком лічым мяхі. Яны новенькія, з фабрычным кляймом і чорным штампам.

Кладаўшчык кажа мне:

— От, Сітоў, глядзі, як адзін, мяхі новыя. Каб прывёз такія ж назад. У нас ёсць сквалыгі, што мех і той падменяць. Ад цябе я буду прымаць толькі вось гэтыя, са штампам. Так што глядзі, каб усё цэла было.

Пад’язджае Хведар. Мы грузім мяхі ў кузаў, развітваемся з кладаўшчыком і газуем, але не дамоў у Зарэчча, а на ўскраіну сяла, дзе стаіць вялізная крама-сельмаг.

— Папярос трэба купіць,— тлумачыць Хведар.

У краме даволі людна. Прывезлі бочку піва. Піва — дэфіцытны напітак. Яго прывозяць сюды раз у паўтара-два месяцы. Часта прывозіць піва крамніку нявыгадна. Кожны дзень піць піва не станеш. А раз у два месяцы кожны захоча пакаштаваць.

Крамнік з зубілам і малатком у руках, закасаных па локаць, выдзёўбвае затычку. А вакол бочкі стаяць з напружанымі тварамі мужчыны, чакаюць. 3-за шырмы жонка крамніка выносіць паўлітровыя слоікі з пад кансерваў, ставіць іх на прылавак і таксама пачынае сачыць, як выдзёўбвае яловую затычку яе муж.

— Бяры папяросы, ды хутчэй паедзем. Людзі ж чакаюць,— кажу я.

— Пачакаюць,— усміхаецца Хведар.— Свежае піва — гэта, браце ты мой, прадукт. Яго пасля месяцы два не паспытаеш…

Бочка нарэшце адкрыта. Мы п’ём бакал, другі, трэці… Піва сапраўды добрае. Ці ведалі толькі тыя рабочыя, што зварылі яго, хто будзе піць іх піва? Сумленны чалавек цяпер на працы. А вось такім гультаям, як мы, дык не варта было б варыць піва…

Думка гэтая мільгае і змяняецца другой, больш зямной: у мяне няма і граша за душой. Але піва скіроўвае мяне на дабрадушны лад.

Частуе ж Хведар. Ён дапівае пяты бакал, выцягвае пяць рублёў і па-царску, гэтак абыякава, кідае грошы на прылавак. Рэшту абыякава ссыпае ў кішэню.

— Цяпер паехалі,— гаворыць ён.

У Зарэччы малацьба ідзе поўным ходам. Малатарня не Цопа — яна чакаць не будзе. Людзі завіхаюцца на стозе, ля барабана.

— Дзе вас чорт насіў? — перакрыкваючы гул малатарні, крычыць Даніла Налягач.

Мы скідваем мяхі, ахапкамі носім іх на той бок, дзе з бункера сыплецца пшаніца. Я заўважаю, што мяхі аднекуль паявіліся. Яны стаяць у рад, паўнюткія, як завязаць. На ліха тады нас ганялі ў цэнтр.

Я, Хведар, Халімон Лепятуха і Сцяпан Макуха пачынаем грузіць мяхі на машыну.

— А хіба ўзважваць не будзем? — пытаюся ў Макухі.

— Дык жа вагі, слухай сюды, зламаліся, Я сам буду ездзіць, каб гэты п’яніца Хведар не адсыпаў часам з мяхоў.

Цопа лічыць мяхі, стоячы на коле, запісвае ў блакнот. А мы грузім. Не ведаю чаму, але я таксама лічу, колькі мяхоў укінута ў кузаў.

— Хоп!..— крычыць Хведар.— Хоп, кажу. Не бачыш, колы на манжэтах…

Макуха з Халімонам узвальваюць яшчэ два мяхі.

— Сорак два,— кажа Цопа.

Няўжо я памыліўся. Па-мойму, мы пагрузілі сорак чатыры мяхі.

— Сорак чатыры,— кажу я.

Хведар узлазіць наверх, пачынае пералічваць мяхі. Ён лаецца на чым свет стаіць. Асабліва дастаецца Цопу. Брыгадзір таксама адбрэхваецца. Хведар доўга лічыць, выпрамляецца і катэгарычна заяўляе: сорак два.

Я і Лепятуха залазім у кузаў. Макуха і Хведар у машыну. Ля вушэй свішча вецер, пранізвае наскрозь. Зябка. Я хутаюся ў каўнер, нацягваю шапку на вушы.

Ля Сцяпанавай хаты машына спыняецца. Макуха выскоквае з кабіны, на хаду крычыць:

— Я зараз. Перахвачу чаго, бо макавай расінкі ў роце не было.

Хведар зноў лаецца. Колькі я помню, дык Хведар заўсёды сварыцца з брыгадзірам і яго памочнікам. Мне здаецца, што яны самыя лютыя ворагі. Лепятуха чмыхае носам, спаўзае з машыны.

— Ото ж чалавечак, ото ж расцяпа! Прывык на хаду ўсё рабіць. Мне, можа, таксама есці хочацца…

На двары паяўляецца Хрысціна. Яна бачыць мяне і бянтэжыцца. Хведар рагоча.

— Хрысціна, чаго не здароўкаешся? Зазналася?

— Ідзі ты…

Мне вельмі хочацца пагаварыць з Хрысцінай, але сорамна падысці да яе. Хведар будзе смяяцца. I я стаю. Хрысціна развешвае на плоце бялізну. У наш бок яна не глядзіць. Але я ведаю, што яна думае пра мяне. I ад гэтага так хораша, так вусцішна на сэрцы. Мілая, добрая Хрысціна!..

Хведар усё яшчэ лаецца, абзывае Сцяпана самымі брыдкімі словамі. На ганак выходзіць Сцяпаніха. Яна здароўкаецца з адным мной, пляскае ў далоні:

— Авой, ён жа прастудзіцца! Чаго ж ты, Канстанцінавіч, не адзеўся цяплей?

— Мне цёпла,— храбруся я.

— Ідзі хоць пагрэйся ў хаце. Мой нячысцік яшчэ доўга будзе корпацца.

— Ідзі, цешча кліча,— смяецца Хведар.

I тут з хаты выходзіць Макуха, на хаду дажоўвае нешта. Цётка Марына накідваецца на яго:

— Чалавека нашто марозіце? Ці бачаць твае п’яныя бельмы, што на ім апранута? Другога каго не было хіба пасадзіць…

На Макуху жончына буркатня ніякага ўражання не робіць. Затое Лепятуха падае голас:

— Мы і ўтрох згрузім. Кладаўшчык, калі што, паможа.

Хведар зноў пачынае лаяцца. А я адчуваю няёмкасць, хоць праваліся скрозь зямлю.

— Я і не думаю не ехаць,— кажу я ім.— Давайце толькі хутчэй.

I тут усе пачынаюць мяне пераконваць, што я прастуджуся, што мне будзе холадна наверсе. Іх клопаты расчульваюць мяне.

— Ідзі апраніся, слухай сюды, цяплей ды шпар з Хрысцінай на ток. Там людзей малавата. А мы ўжо самі справімся.

Калі яны міналі Восіпаву хату, я падумаў, што мог паехаць у кабіне, а Макуха няхай бы пасядзеў наверсе. Спрэчка Хведара, Сцяпана і Халімона Лепятухі нагадвала цяпер добра наладжаны спектакль. Толькі я не мог зразумець, навошта ім разыгрываць мяне. I тут я ўспомніў, што налічыў на два мяхі пшаніцы больш, чым Цопа. Няўжо яны згаварыліся?

Хрысціна запрасіла мяне ў хату. Пакуль яна пераапраналася, я размаўляў з цёткай Марынай.

— Яначка ты мой,— казала Сцяпаніха,— не вадзіся ты з гэтым вісусам Хведзькам. Да дабра ён цябе не давядзе. Ён каго хочаш утравіць так, што пасля не адкапаешся.

Я не паспеў адказаць, бо з каморкі выйшла Хрысціна.

— А вось і я,— сказала Хрысціна, і мы пайшлі.

Упершыню днём ішоў я з Хрысцінай па вуліцы. Трохі саромеўся, але больш ганарыўся.

На Хрысціне плюшавая жакетка на ваце, цёплая хустка, ногі ў гумавых боціках на засцёжцы. 3-пад жакеткі відаць сіняя спадніца, расклёшаная ўнізе. Любата, а не дзяўчына! Шчокі расчырванеліся, вочы пабліскваюць, а бровы чорныя-чорныя. Вот бы так і хадзіць усё жыццё побач…

Цопа заганяе нас у ток скідаць пшаніцу з застаронка на такаўню. Адсюль яе носяць да малатарні. Па шуле я ўзлажу на застаронак. Хрысціна падае мне вілы, потым я падаю ёй чэран вілак і ўсцягваю дзяўчыну наверх. Мы падхопліваем снапы, шпурляем уніз. Трохі пыльна, але ж побач Хрысціна. Я бачу яе вочы, ясныя, чыстыя, яе вусны, ледзь раскрытыя, чую яе голас, і мне хочацца працаваць і працаваць. Мы скочваем уніз вал за валам так, што знізу крычаць нам: «Чакайце, адпачніце, а то зусім завалілі нас».

Мы садзімся. Хрысціна смяецца, і я смяюся. Чаму? Проста нам хораша. У працы забываешся на ўсё: на крыўды, на сумненні, на непаладкі. У працы харашэеш душой.

— Хрысцінка…— шапчу я.

— Ну што?— ціхутка пытаецца яна.

— Добра як.

— Ага.

Я абдымаю Хрысціну за плечы. Яна спачатку прытуляецца да мяне, а пасля адхінаецца і шэпча:

— Убачаць жа.

— Ну і няхай бачаць…— храбруся я, але адсоўваюся. Усё ж боязна плётак.

Назаўтра мы закончылі малацьбу. Толькі цяпер я ўспомніў пра мяхі. Адказваю ж за іх я, а не Цопа. Пачынаем збіраць мяхі. Паўтузіна не хапае, і я хвалююся, ледзь не плачу.

— Ды не бойся ты,— кажа Цопа,— нешта прыдумаем. У мяне тут лязерва ёсць.

Ён прыносіць шэсць латаных-пералатаных мяхоў, скідае ў агульную кучу.

— Не прымуць жа,— кажу я.

— Прымуць,— адказвае Цопа.

Зноў мы едзем на Хведаравым грузавіку. Я думаю, як бы абхітрыць кладаўшчыка. Лаўлю сябе на думцы, што гэта подла. Але ж неяк трэба выкручвацца: мяхі абмяняў не я. Добра яшчэ, што падмянілі шэсць штук, маглі больш.

Кладаўшчык, аднак, заўважае падмену. I тут пачынаецца. На мяне пішуць акт. Я распісваюся. Цяпер за мной доўг, які я мушу пагасіць з запрацаваных мною працадзён. Крыўдна. Але навука добрая. Няўжо маці казала праўду, што не трэба нідзе лезці наперад? Хавайся за спіны другіх. Вось таму мы і жывём дрэнна. А каб усе разам узяліся за працу. Ды сумленна. Ды не стараліся абхітрыць адзін аднаго…

У горадзе паяўляюцца брыгады камуністычнай працы. Пра гэта я ведаю з газет. I я зайздрошчу тым людзям. Чаму ж у нас жыццё не ладзіцца? Што трэба зрабіць, каб паправіць яго? Што трэба рабіць мне?

5

Загурскі ходзіць пануры. Часам ён бывае ў нас. Тады твар яго святлее, робіцца мякчэйшы. Маці таксама весялей трымае галаву. Яны аб нечым гавораць, спрачаюцца, а потым, калі змаўкаюць, пазіраюць адзін на аднаго крадком і ўсміхаюцца. Я — не маленькі, я ўсё разумею, але ад гэтага боль не сціхае. Мне было б вельмі непрыемна, каб Загурскі перасяліўся да нас. Гэту хату будаваў мой бацька. Тут нябачна для нас ён жыве і цяпер… Добра, што аб перасяленні Загурскага пакуль што не ідзе гаворка. Я нават чуў, што Загурскі хоча вясной будаваць хату. Пакуль ён жыве ў Амельнічэнкаў.

— Іншага выйсця, Дашанька, няма,— чую я голас Загурскага.

— Рабі як хочаш. Толькі я свайму ворагу такога не пажадаю.

— Час жа канчаць гэту каніцель. Цопа з Макухай зусім расцягнуць брыгаду.

— А табе што, больш за. ўсіх трэба…

— Даша, што ты кажаш, падумай. Хіба ж сумленны чалавек можа такое цярпець? Камунізм — не за гарамі, а ў нас што? Абсурд, як кажа Чукрай. Час цяпер, Даша, не той, каб маўчаць. Гэта мы прывыклі некалі аднаго чалавека слухаць, дык ніяк не навучымся думаць і змагацца з непарадкамі. А камунізм — гэта найвялікшая самадзейнасць народа, калі кожнаму да ўсяго ёсць справа, калі кожны выкрывае хібы і ўсе разам выпраўляюць іх.

— Глядзі, прапішуць табе хібы!..

Настае доўгае маўчанне. Мне здаецца, што ў хаце нікога няма. Гэта мяне палохае, але я чамусьці саромеюся заходзіць у хату. Грукаю ботамі, кашляю і толькі пасля гэтага адчыняю дзверы.

— Дык я пайду… I так заседзеўся,— далятае з залы голас Загурскага.

Відаць, ён адчуваё, што я не надта люблю яго.

Хвіліну счакаўшы, маці гаворыць мне:

— Платона брыгадзірам будуць выбіраць. На ліха яму тое здалося!.. 3 нашымі людзьмі хіба кашу зварыш… Сядзеў бы ціха.

— Калі будуць выбіраць?

— Ты ж пра гэта, глядзі, нікому не кажы.

Навіна здзіўляе. Па шчырасці, лепшага брыгадзіра ў нас не знойдзеш.

У суботу з раніцы Макуха хадзіў па хатах, наказваў ісці на сход. У Сельпоўскай краме на раскрыжаванні пілі гарэлку, спрачаліся да хрыпаты. Вечарам усе рынулі ў Русакі. Як на кірмаш ішлі.

Цесненькі русаковіцкі клуб запоўнены да рэшты. Пальца не ўваб’еш! За сталом рэжуць «казла». На лаўках кураць самасад, лускаюць гарбузікі. Дым — слупам. Пыл — каромыслам. Я прабіваюся праз натоўп у сенцах. Нехта ляскае па плячы, закрывае вочы рукамі, якія прапахлі лякарствам.

— Стась,— здагадваюся я.

— Здароў, Янка. Колькі зім, колькі летаў…

Мы выходзім на двор. Спыняемся ў зацішку пад плотам. Я гляджу на Стася і ўсміхаюся, як здурнелы.

— Як ты?. Расказвай!

— Вучуся. Грызу навуку.

— Задаволены?

— Ты, можа, пасмяешся, а толькі я сапраўды задаволены. Знаеш, сельская гаспадарка — праблема нумар адзін. Работы ў нас непачаты край…

— Не, Стась, я смяяцца не буду. Я разумею цябе і рад, што ты знайшоў сваю дарогу.

— I ты не гаруй, знойдзеш.

— Я не гарую.

— Ты тут, кажуць, да Хрысціны заляцаешся. А Шура як?

— Што Шура? Ну, а ты?..

— Я, брат, таксама пазнаёміўся з адной цудоўнай дзяўчынай. Яна на два курсы старэй за мяне. Дачка палкоўніка-адстаўніка. Добрая дзяўчына.

— Глядзі, брат,— усміхаюся я,— каб пасля інстытута ты не пачаў вырашаць праблему нумар адзін на цесцевай дачы…

— Не, мы з Эмай на вёску махнём. Яна ўрачом, я — заатэхнікам. Яна ў мяне талковая.

— Тады добра, бо ты, Стась, крыху несур’ёзны.

Стась не ведае, крыўдаваць яму ці не.

Да клуба імчыць грузавік. На ім, трымаючыся за абшыўку кузава, стаяць Чукрай і Загурскі. Машына спыняецца, з кабіны выходзіць незнаёмы чалавек, відаць, прадстаўнік з раёна. Адразу ж ад хаты Кузьмы Цопы паяўляецца натоўп: сам Кузьма, Сцяпан Макуха, Халімон Лепятуха, Стасеў бацька — Ягор Пацябня, кладаўшчык Змітрок Бабчык і яшчэ дзесятак русаковіцкіх мужыкоў.

Мяне вельмі здзіўляе, што на звычайны брыгадны сход прыехаў прадстаўнік з раёна. Але Стась растлумачвае, што адбылося ў нас.

— Загурскі гэты,— шэпча Стась,— не ўпадабаў нашы парадкі. Яны, праўда, нікому не падабаюцца. Ну, вось і павёў ён атаку на Цопу. А Кузьму, брат, зваліць не так проста. У яго палова раёна знаёмых. Ды і хітры ён, як чорт. Чукрай спачатку гатовы быў скінуць Цопу, а тады назад падаўся. Мабыць у раёне сказалі, каб не чапаў Кузьму. Загурскі, канечне, пачаў пісаць. А знаеш жа, як любяць скаргі? Сёння будзе такая бітва, якой наша дзевятая брыгада даўно не бачыла.

У клубе стала яшчэ цясней. Мы са Стасем сяк-так узабраліся на вітрыну. Хоць і хісткае збудаванне, а трымацца можна.

За сталом ужо сядзелі прадстаўнік з раёна, Чукрай, Цопа і Сцяпан Макуха. У брыгадзіра на кіцелі медалі і ордэн. Нехта з пярэдніх радоў выгукнуў:

— А штой-та ты, Кузьма, культ на паказ носіш?

Успыхнуў і патух смех. Цопа доўга глядзеў у залу, працадзіў праз зубы:

— Ты мне культам не тыцкай. Гэтыя медалі мне за пралітую кроў далі. Такім, хто за печкай вайну прасядзеў, гэтага не зразўмець.

— Ты сход адкрывай,— падаў голас Чукрай.— Дыскусіі чаго разводзіць.

Цопа аб’явіў, што сход адкрыты. Выбралі прэзідыум: Чукрая, прадстаўніка з раёна Вараніцына, Цопу, звеннявую па кукурузе Наталлю Смулёву і Змітрака Бабчыка.

Зала не сціхала. Асабліва было шумна ў парозе. Чукрай доўга супакойваў людзей, а калі шум надціх, пачаў гаварыць:

— Мы, таварышы, склікалі сход, каб пагутарыць на чыстату. Да мяне і ў раён, і нават вышэй, паступалі скаргі на брыгадзіра таварыша Цопу і яго памочніка, а фактычна брыгаднага ўчотчыка таварыша Макуху.— У зале настала напружаная цішыня.— Хадзілі чуткі таксама, што Цопа, Макуха і яшчэ хтосьці прысвоілі сабе, ці, проста кажучы, укралі некалькі мяхоў пшаніцы ў часе малацьбы. Былі і другія сігналы. Пра іх вы і скажаце пасля таго, як таварыш Цопа дасць вам справаздачу аб сваёй рабоце. Слова мае брыгадзір дзевятай брыгады таварыш Цопа.

Лёгкі шолах прабег па радах. Цопа ўстаў, расшпіліў кіцель. На грудзях жаласліва звінелі медалі, пакуль ён даставаў з-за пазухі сшытак — тэзісы сваёй справаздачы.

Звычайна Цопа гаворыць па-беларуску, але на сходах ці з начальствам трымае форс — размаўляе па-гарадскому, бязбожна крыўляючы рускія словы на мясцовы лад.

— Мой адчот, значытца, будзіт кароткі, іба ўсе знаюць і маю работу і мае ўсловія жызні. Я ўвесь на віду і значытца без народа нічога не раблю, бо анцірэсы народа для мяне святы закон. А цяпер па сушчэству майго адчота, дарагія таварышы,— ён разгарнуў сшытак, пачаў чытаць, зрэдку ўзнімаючы галаву:— Па плану нашая дзевятая брыгада ўзяла на сябе павышаныя, значытца, абавязацельствы, каторыя мы або выпалнілі, або перавыпалнілі. Клеверу, ці па-нашаму канюшыны, мы пасеялі на дзесяць гектараў больш. Ржа, жыта, значытца, таксама перавыканана. Тры гектара. Зноў жа кукурузы. Выпалнена на сто і пяць дзесятых працэнты. Замінка ў нас, таварышчы, палучылася, значытца, з агароднінай. Тут вінаваты і я па лічнасці і нашае праўленне з яго быўшым старшынёй таварышам Дубасекавым. Апяць жа нам не далі сямян і расады. Так што недасеў аднаго мы перакрылі другім.

— Сеяць вы з Макухай умееце, а што сабралі? — прагучаў адзінокі ў цішыні голас.

Цопа падняў галаву. На хвіліну адарваўся ад сшытка, хацеў быў адказаць, але, мабыць, палічыў, што спрачацца пакуль не варта.

— Пераходжу цяперака на догляд, значытца, пасеваў і ўборку. Людзі нашы, асазнаўшы важнасць догляду, харашо, таварышчы, трудзіліся не ўсе, канечня, што само сабой непахвальна. Апяць жа ўлічыць нада тое, што трудаспасобных у нас мала. Сенаў’борку, праўда, мы зацягнулі. Апяць жа — цехнікі, самі знаеце, мала. Тут ужо віна праўлення — «масквічы» старшыням купляем, а касілак нямашака.

Гул адабрэння пракаціўся па зале. Я адразу скеміў, што Цопа надзвычай хітра адводзіць ад сябе крытыку. Я ўжо не так уважліва слухаў, што гаворыць брыгадзір, колькі сачыў за тым, як паступова Цопа скіроўвае людзей на выступленне супраць тых старшынь, якіх ужо знялі з работы.

— Дык вот, таварышчы, такая наша работа. Цяперака пра жалабы і кляўзы. Жалаб на кожнага брыгадзіра будзіць. Аднаму каня не дасі, другога палаеш, што на работу спазніўся — людзі абіжаютца. Абідаў гэтых многа. Можа каго і абіжаў, дык даруйце. Нашчот пшаніцы. Сказаць, што гэта сабачая брахня, дык тыя, хто пісаў, абідзятца. Другога слова не найду. Анцірэсна знаць, як жа я мог красць, калі ад малатарні не адхадзіў. Вінават, вагаў не было. Но, вы, таварышч Чукрай, тожа зналі пра вагі. I што вы мне сказалі? Нечага пяць разоў важыць тое, што за адзін раз можна.

— А дзе шэсць пустых мяхоў дзелі? 3 дурня майго хочаце сарваць? — гэта ўжо мая маці.

— Ты, Дар’я, не шумі. Што мяхі падмянілі, факт, но Івана твайго мы ў абіду не дадзім. Нада было яму мне сказаць. Я плату за мяхі са Сцяпана, Хведара і Халімона ўзяў бы. Хаця і твой сынок вінаваты. Я яго, значытца, на пагрузку паставіў, а ён Макухіну дзеўку пад паху, дый на ток. Мяхі грузіць яму цяжка. Хай цяжка, але ж самавольна. Но грошы мы з яго не будзем браць. Несправядліва было б.

Цопа сеў, выцер насоўкай нос, потым зноў падняўся.

— Забыўся на галоўнае. Дашка Сітова мыслю перабіла. Дзела, значытца, у следуюшчым, я ўжо нарабіўся брыгадзірам во, па горла, нада, каб хто другі паспытаў гэтага хлеба. Чуў я, што Загурскага мецяць. Харошая кандзідатура. Канечня і камуніст, і ваяка, паболей ардзяноў, чым у мяне. Дый нашанскі, тутэйшы, як кажуць. Хаты, праўда, у яго нямашака. Нічога, пабудуем. Нам не прывыкаць. Хай абжывецца чалавек. Па свеце паездзіў дай бог кожнаму. I тут ён доўга не ўседзіць. Я вунь чуў, што яго хацелі ў райком браць. I возьмуць. Такі чалавек доўга не ўседзіць. Але ж няхай парадак навядзець. Апяць жа дзісціпліну. Каб, значытца, на работу, як у горадзе, хадзілі, апяць жа сена каб не касілі сваім каровам, бо скаціна, што ў лічнасці кожнага імеецца, бальшая загваздка ў дзісціпліне і ва ўсім нашым абчэственным трудзе. Я вас заклікаю, значытца, галасаваць за Платона Максімавіча, нашага дарагога маёра роднай Савецкай Арміі.

— Ну, брат, і пахваліў,— зашаптаў Стась,— цяпер Загурскага ні ў жысць не выберуць.

Я толькі кіўнуў галавой. Вараніцын, мабыць, успрыняў апошнія словы так, як хацелася Цопу, бо паціснуў брыгадзіру руку і задаволена кіўнуў галавой. Цопа павесялеў, ён паглядаў на людзей невінаватымі вачыма, як святы анёлак, якога без віны аддаюць на здзек натоўпу.

— У каго будуць пытанні да таварыша Цопы? — запытаўся Чукрай.

— На другую палавіну працадзён будуць выдаваць прадукт, ці авансам абмяжуемся?..

— Сказануў!.. Не знаеш…

— 3 сенам як будзе?

— Коней чаму ў Русаковічах трымаеце?

— А-а-а, вы іх бы даўно замарылі голадам.

— У вас лепшыя?..

— Дазвольце. Чаму нам бульбянішча не даяце пераворваць?

— Яго і так рыдлёўкамі перакапалі.

— Гультаі капаюць.

— Ты ўжо нарабіўся.

У-у-у-га-га-га-а-а! Сход шуміць, гамоніць, як лес у непагоду. Спачатку яшчэ можна разабраць асобныя словы, нават фразы, пасля яны зліваюцца ў адзін суцэльны гул. Чукрай стукае алоўкам па стале. У лямпе хліпае агонь. На сярэдзіне з трэскам ломіцца лаўка, і ўвесь рад падае на зямлю. Смех, крыкі, лаянка… Чукрай б’е па стале кулаком. Настае цішыня, у якой недарэчна гучаць абрыўкі людской гамонкі.

— Так мы да раніцы прасядзім. Не сход, а адзін абсурд. Выступаць трэба па адным. Хіба яшчэ не навучыліся? Хто хоча выступіць?

Цяпер людзі маўчаць. Крычаць у грамадзе куды спадручней, бо крыкі з натоўпу не запісваюцца ў пратакол, за іх ніхто і ніколі не адказваў. А выступаць боязна. Нават не боязна, а няёмка. 3 Цопам давядзецца жыць. А як паглядзіш яму ў вочы, калі перад начальствам будзеш яго бэсціць? У гарачцы чалавеку можна нагаварыць лішняе, і ён не пакрыўдзіцца. Гэта не слова, а пух, які здзімае лёгкі ггодых ветру. А выступленне на сходзе — гэта ўжо нешта значнае. Гэта, як скарга, як данос. А хто іх любіць? Тых, хто крытыкуе, на сходзе слухаюць уважліва нават тыя, каго крытыкуюць. Да крытыкі трэба быць уважлівым. За выступленне супраць крытыкі можна мецьнепрыемнасці. А вось пасля сходу са смельчаком можна разлічыцца. Неўпрыкметку, вядома. Спакваля. Так насаліць, каб век помніў.

— Давайце, таварышы, выступайце, кажыце, чым незадаволены. Улічым, паправім.

Зала, як туга нацягнутая струна. Людзі хаваюць галовы за спіны пярэдніх.

— Дай мне слова,— не чакаючы дазволу, ля акна ўстае на ўвесь рост Даніла Налягач.

— Слова мае таварыш Амельнічэнкаў,— аб’яўляе Чукрай.

— Я, гражданы, без запісу скажу,— пачынае дзядзька Даніла.— У каго баліць, той пра свой боль і гаворыць. Я пра пчол скажу. За сёлетняе лета ў мяне пяць калод загінула. Зараз скажу, чаму загінулі. У самы медазбор Кузьма надумаў кукурузу падкармліваць. Я тады хадзіў да яго, прасіў, каб падкормку перад дажджом пасеялі. Яно так і па інструкцыі лепей, бо падкормка хутчэй да корняў дабярэцца. Кузьма мяне тады не паслухаў. У самую гарачыню ўгнаенне высявалі. Мала таго. Я неяк ужо гаварыў у праўленні. Макуха на п’яныя вочы змяшаў угнаенне з гексахларанам. Ну і сеялі мешаніну гэту. Як зацярушылі ёю кукурузу, дык два тыдні, пакуль дажджы не пайшлі, брыдка на поле было глядзець. Быццам мукой хто абсыпаў. Вось так і ўгнаенне зглумілі і пчол атруцілі. А за ўгнаенне грошы плацілі.

— Недагляд выйшаў,— кінуў Цопа.

— Недагляд, кажаш? Калісьці гэта шкодніцтвам называлася і за такі недагляд на Калыму ссылалі. Добра, час не той, але ж нехта адказваць і цяпер павінен. Ты кажаш, недагляд? А што ўгнаенне па поплаве сеялі, таксама недагляд? Засталося тры тыдні да касавіцы, а па поплаве ўгнаенне з дустам рассыпаюць. А чаму, бо ты, Цопа, хацеў першым у калгасе правесці падкормку. Табе няважна было, дзе і што падкормліваць. Абы рассеяць угнаенне. А аграном наш калгасны ў гэты час зводкі ў раён страчыў. Каго ж мы абманваем, гражданы? Сябе абманваем.

Было вельмі ціха. Людзі настройваліся на сур’ёзную гаворку, бо ў кожнага было што сказаць пра непарадкі ў брыгадзе.

— Цяпер яшчэ пра адну справу скажу. Пра коней, гражданы. Да вайны я разам з Мікітам Батоўкіным на нарадзе быў. Як цяпер помню, Будзённы пасля нарады з намі гаварыў. Наказваў каня берагчы. А як мы яго беражом? Мы дабіваем каня, гражданы. У Русаковічах і Зарэччы калісьці было за сто коней. А цяпер дваццаць восем ваўкарэзін. Я часта думаю, каб хто-небудзь пачаў знішчаць паравозы, паравыя рухавікі толькі таму, што электраматоры лепей, дык яго палічылі б за вар’ята. А вось каня мы выводзім. Не трэба нам конь. Машыны ёсць. Па-гаспадарску гэта? Вось хоць бы старшыня наш. На трохтонцы на сход прыехаў. А бензін — тыя ж грошы. Захварэе хто, зноў у горад гані машыну. За нявестай ехаць — падавай дзве машыны. I так скрозь. Гаспадары так не робяць.

Вараніцын шаптаўся з Чукраем. Я адчуваў, што Вараніцыну не спадабалася прамова Данілы. Даніла, між тым, узяўся за Цопу і Макуху. Быў ён бязлітасны ў словах, і ўсё тое, пра што ён гаварыў, было правільна. Хто скажа, што Цопа і Макуха не п’юць? Што яны не маюць любімчыкаў? Што не абдурваюць старшыню калгаса? I ўсё ж залішне рэзка гаворыць Даніла…

Пасля выступлення Данілы пачулася некалькі галасоў: цяпер многія хацелі выступіць. Налягач развярэдзіў балючыя раны. Але Чукрай даў слова Вараніцыну. Гэта здзівіла, бо ўпаўнаважаныя звычайна выступаюць пад канец.

— Мяне вымусілі выступіць антымехзнізатарскія настроі папярэдняга прамоўцы. На кані, таварышы, у камунізм не ўедзеш. I паравозы, лакаматывы мы замяняем электравозамі. Нам не трэба чапляцца за каня. Я разумею таварыша. Ён жыве мінулым, дарагімі яму ўспамінамі. Але мы, таварышы, выступалі і будзем выступаць супраць антымеханізатарскіх настрояў. Такая крытыка не памагае нам, а цягне назад, у мінулае.

Вараніцын сеў, горды ад усведамлення выкананага ім абазязку. Наступіла тая прыкрая паўза, калі людзі пачынаюць раздумваць над сваімі намерамі: варта выступаць ці не? Паўза зацягнулася.

Дарэмна Чукрай пытаўся, хто яшчэ будзе выступаць. Людзі маўчалі, як набраўшы ў рот вады.

— Дазвольце мне,— пачуўся гучны, крыху хрыплаваты голас Загурскага.

Як толькі Загурскі пачаў гаварыць, я зразумеў, што дыпламатнічаць ён не ўмее. Так можна выступаць хіба ў арміі. У Русаковічах такі тон не падыходзіць. Людзі, праўда, слухалі яго ўважліва, але з той увагай, якая азначае толькі адно: у начальства меціш, прыціснуць думаеш, а мы яшчэ паглядзім…

— Так далей працаваць нельга,— грымеў голас Загурскага.— На работу ходзяць каму калі ўздумаецца. Многія зусім не ходзяць. А калгасным дабром карыстаюцца нароўні з другімі, сумленнымі. Агарод — пяцьдзесят сотак. Карову і авечак на калгаснай пашы пасе. Сена калгаснае косіць. Свіней калгаснай бульбай корміць. А бульбу накопвае на калгасным полі, якое сам жа стараўся дрэнна ўбіраць. Не, таварышы, так мы не хутка ў камунізм прыйдзем. Пара з гэтым канчаць. Рашуча і без аглядкі. Цяпер, таварышы, наконт несумленнасці. Я веру ў тое, што большасць нашых людзей сумленныя. Але ж ёсць і такія, што гатовы расцягнуць калгас па вінціку, па зярнятку. У каго яны крадуць? У нас, у сумленных. Дык як жа можна цярпець, калі да цябе ў кішэню злодзей залазіць? Не можам мы цярпець! Ганьба таму, хто церпіць. Вось вы, цётка,— звярнуўся Загурскі да Хведарыхі,— бачылі, як Макуха, Восіпаў Хведар і Халімон Амельнічэнка скідвалі ў рове мяхі з пшаніцай. Чаму ж вы сказалі пра гэта праз пяць дзён, а не адразу?

Хведарыха ўнурыла галаву ў плечы, апусціла вочы. А я падумаў, што тады не ашукаўся: два мяхі былі лішнія на машыне. Загурскі чакаў адказу. Некалькі разоў ён паўтарыў: «Скажыце, цётка, не бойцеся».

— Нічога я не бачыла.

— Але ж вы казалі.

— Мала чаго. Ну вас! Няма чаго цёмную бабу ў вашу грызню ўмешваць.

— Афіцэр, а плёткі бабскія збірае,— жаночы з кута голас. Відаць, Цопавай жонкі.

I панеслася душа ў пекла. Крыкі, гоман.

— Каровак чым карміць?..

— Мы пенсіі не палучаем.

— Яму што…

— Такога пастаў, жызні не захочаш.

Чукрай крычаў да хрыпаты. Вараніцын усміхаўся, нешта гаварыў Цопу. Загурскі пабялеў, на лбе ў яго выступіў пот. Ён не выціраў яго. Нарэшце настала сякая-такая цішыня. Чукрай пастараўся перакрычаць няўмоўчны шум.

— Выступаць хто будзе?

— Хопіць.

— Нагаварыліся.

— Спаць пара.

— А цю, не выспаўся?..

— Канчай!

— Каго ж брыгадзірам выберам? — запытаўся Чукрай.

Зноў шум, гоман, з якога часам вырываліся асобныя прозвішчы, словы.

— Цопу!..

— Адпіў. Няхай другі параскашуе.

— Цопу.

— Налегача.

— Загурскага.

— Ці стане ён яшчэ?

— Не трэба.

— Міколу… Гарбуза.

— Ідзі ты…

— Міколу…

— Гарбуза…

Узапрэлы Чукрай не ведаў, што рабіць. Тады на выручку яму прыйшоў Вараніцын. Людзі як бы выбеглі на глухую сцежку, спыніліся, разгубленыя.

— Давайце па парадку. Без шуму. Што ў нас — наўгародскае веча ці калгасны сход? У нас была думка рэкамендаваць на пасаду таварыша Загурскага.

— Не хочам!..

— Свайго выберам.

— Хопіць.

— Няхай хату сам будуе.

— Таварышы, я знімаю сваю кандыдатуру,— сказаў Загурскі.

Людзі супакоіліся.

— Хто такі Налягач?

У зале смех. Вараніцын ніяк не зразумее, чаму смяюцца людзі. Цопа растлумачвае.

— Налягач — гэта мянушка. Устань, Даніла.

Даніла ўстае, знімае шапку, запіхвае ў кішэню.

— Я, таварышы, немалады ўжо,— гаворыць Даніла.— Быў я адзін час брыгадзірам. Не падабаўся тады некаторым. Бо я за справу нашую стаяў. I цяпер стаяць буду. От вы тут крычалі, што Загурскі прыцісне з работай. Дык і ад мяне палёгкі не чакайце. Трэба, людцы добрыя, за парадак брацца. I зноў — адзін я нічога не зраблю. А гультаі, п’яніцы няхай ад мяне дабра не чакаюць.— Даніла памаўчаў крыху, абдумваючы штосьці, потым павярнуўся тварам да прэзідыума.— Можа таварышу ўпаўнаважанаму не спадабаецца, але я скажу. Скажу!.. От вы тут мяне абвінавачвалі і так справу павярнулі, быццам хоць зноў Цопу на пасадзе брыгадзіра пакідай. А ці ж вам давядзецца з ім працаваць? Вось у чым справа… Я сам сумленна скажу, што працаваць нам давядзецца і вось яму, старшыні калгаса. Дык хіба Чукрай падыме калгас з такімі, як Цопа ці Макуха? Цопу не выгадна, каб Загурскі тут застаўся. Ого, ён такіх баіцца. А гэта нам, тым хто дабра хоча, на руку. На месцы Чукрая, я паставіў бы Загурскага сваім памочнікам. Тады ў нас справа пайшла б. Загурскі свой чалавек. Ён гэты калгас з аднаасобных гаспадарак збіраў. Ён і цяпер за яго перажывае. Крычалі тут тыя, каму дысцыпліна не па нутру, хто прывык вудзіць рыбку ў мутнай вадзіцы. Дык, можа, хопіць слухаць такіх?..

Данілу слухалі ўважліва. Было відаць, што згаджаюцца з ім. Аднекуль з куткоў нарастаў гул абурэння супраць былога кіраўніцтва брыгадай. Яго, відаць, зразумеў Вараніцын, бо, нахіліўшыся да Чукрая, нешта казаў, мабыць, прасіў хутчэй канчаць сход.

Галасавалі дружна. Данілу выбралі амаль аднагалосна. Устрымалася чалавек пяць, не больш.

Вараніцын адчуваў, што сход пайшоў не так, як яму хацелася. Таму ён, пакуль галасавалі, думаў, як далажыць райкому. Вырашыў, што варта ўсё ж далажыць так, каб у начальства склалася пра Загурскага дрэнная думка. «Няхай бы,— разважаў ён,— Загурскага выбралі брыгадзірам. А то зноў павядуць гаворку, каб забраць яго ў райком». Гэтага Вараніцыну не хацелася.

ЗДРАДА

1

Пасля абеду, калі я «паміраў» ад суму, а хутчэй ад нецярплівасці, што так марудна коціцца пад адхон зімовы дзень, а значыць адцягваецца наша сустрэча, дзверы адчыніліся і Хрысціна нясмела пераступіла парог. За апошні год яна ні разу не была ў нас. Я здзівіўся і невыказна ўзрадаваўся.

— Маці хіба няма? — запыталася Хрысціна.

— Няма…

Я спалохаўся, што Хрысціна адразу ж пойдзе з хаты, як толькі даведаецца, што маці няма дома. Але яна стаяла ля парога, пераступала з нагі на нагу.

— Вось жа не пашанцавала,— сказала яна.— Хацела абрус вышыць, а ў тваёй маці, кажуць, узоры ёсць…

Яна нібы шкадавала, што так няўдала выбрала час, каб прыйсці да маці. А я пакутаваў ад невыразнага пачуцця крыўды: навошта яна прызнаецца, што прыйшла не да мяне.

— Пачакай,— папрасіў я Хрысціну,— пашукаю ўзор. Можа знайду…

Хрысціна, не распранаючыся, прайшла на другую палавіну хаты, прысела на лаўку. Я пачаў шукаць узор, хоць добра ведаў, што яго няма. Мне хацелася, каб Хрысціна яшчэ крыху пасядзела.

— Сёння хіба вечарынкі не будзе? — запытаўся я.

— У Данькава збіраюцца ісці.

— Ты таксама, мабыць, пойдзеш? А я павінен дома сядзець, бо няма на каго пакінуць хату.

— Мне таксама не хочацца ісці. Але дзеўкі клічуць.

Замест узору я дастаў з шафы патэфон і горку пласцінак.

Старэнькі патэфон хрыпла крычыць на ўсю хату пра маё каханне да Хрысціны:

Любовь нечаянно нагрянет,

Когда её совсем не ждёшь.

М каждый вечер сразу станет

Так удивнтельно хорош…

У хаце мы ўдваіх. Маці няма. Яна паехала ў горад. Вернецца заўтра. а можа паслязаўтра. Зрэшты, сённяшні дзень увесь належыць нам.

Вось так блізка адно да аднаго мы не былі з таго самага вечара, калі я праводзіў Хрысціну з вечарынкі.

Я мяняю пласцінку. I зноў на ўсю хату крычыць патэфон аб каханні. Хрысціна задумліва глядзіць у акно, усміхаецца сваёй ленаватай, прывабнай усмешкай. Яна, відаць, забылася, чаго прыйшла. Мы слухалі песні моўчкі, быццам баяліся парушыць зачараванне, што навявалі словы любві. Шчырае каханне заўсёды нясмелае. Гэта я зразумеў крыху пазней, калі перажыў здраду. А ў той вечар я праклінаў сябе за баязлівасць. Мне здавалася, што ў вачах Хрысціны я выглядаю не толькі смешным, але няшчасным, вартым жалю чалавекам. Каб хоць крыху перамяніць Хрысцініну думку, я стараўся іграць ролю ганарыстага маўчуна. Мне здавалася, што трэба быць разумным, і я пачынаў прыпамінаць чужыя думкі, вычытаныя калісьці ў кнігах.

Хрысціне, мабыць, надакучылі песні, маё маўчанне і сам я, такі недарэчна цельпукаваты ў сваім старанні быць арыгінальным. Я адчуваў, што сустрэча наша канчаецца так, як не хацелася нам. Я баяўся Хрысцінінай усмешкі, якога-небудзь няўцям кінутага крыўднага слова.

У думках я заўсёды быў смелы. Доўгімі зімовымі вечарамі, калі не хацелася спаць, я прыдумляў цудоўныя словы, якія павінны былі скарыць Хрысцініна сэрца. Дасюль мне не было як выказацца перад Хрысцінай, бо мы сустракаліся толькі на людзях. I вось цяпер, калі ніхто не перашкаджаў нам, я спалохаўся.

Хрысціна паднялася, каб пайсці дамоў. Ну, вось і ўсё, пракляты бая-злівец!..

— Дык ты на вечарынку не пойдзеш?

— Не,— панура адказаў я.

Хрысціна паволі пайшла да дзвярэй. Здавалася, яна не хоча ісці, але разумее, што заседжвацца непрыстойна. У цішыні, што раптам настала ў хаце, было чуваць, як драпае аб пласцінку іголка. Хрысціна прыпынілася. Вінаватая ўсмешка кранула яе падфарбаваныя вусны, але вочы глядзелі сур’ёзна.

— Іголка сапсуецца,— сказала яна.

Я спыніў патэфон. Не ведаю чаму, пачаў разглядаць бліскучую фірменную пласцінку, што была прыбіта да вечка з унутранага боку.

— Хрысціна, можа не трэба ісці ў Данькава? — голас у мяне быў, як у жабрака, што выпрошвае міласціну.

— А ты хацеў бы, каб я не пайшла?

— Можа, мы сустрэліся б?

— На вуліцы мяцеліца, мароз…

Я падумаў, што было б добра, каб Хрысціна прыйшла да мяне. Але адважыцца на такую прапанову баяўся. Хто яе ведае, што падумае Хрысціна? Можа пакрыўдзіцца…

— Пасядзела б яшчэ крыху.

— Не, Яначка, мне дамоў трэба. Заседзелася я.

Цяпер я зразумеў, што Хрысціна пойдзе назаўсёды.

— Хрысціна,— сказаў я, як асуджаны на смерць,— мне трэба было сказаць табе… Ты, канечне, не злуйся… Я кахаю цябе… Даўно хацеў сказаць…

Я стараўся не глядзець на Хрысціну. Мне было сорамна адарваць ад падлогі вочы, бо, сказаўшы пра сваё пачуццё, я адчуў: словы тут былі не патрэбны. Хрысціна смяялася, прыкрываючы рукой твар. Мне відаць былі толькі яе вочы, што па-блазенску паблісквалі з-пад далоні.

— Не, Хрысціна,— крыкнуў я, сам здзіўляючыся сваёй смеласці,— як хочаш, а я цябе не пушчу!..

— А вось і пусціш…

Яна, аднак, не збіралася ўцякаць. Ей было смешна, што я раптам расхрабрыўся.

— А вось і пусціш… Слабо ўтрымаць…

Я ўхапіў Хрысціну за рукі, злёгку пацягнуў ад дзвярэй. Яна не вельмі супраціўлялася. Я адчуваў, што сілы ў яе не менш, як у мяне: калі б яна захацела, дык вельмі лёгка вырвалася б з маіх рук.

— Ой, Яначка, пусці,— папрасілася яна.

У яе сініх вачах я заўважыў дакор. Я пусціў яе рукі. Хрысціна засмяялася:

— Ты, нібы воск, мяккі дужа…

Гэта прагучала як абраза. Я зусім збянтэжыўся. Дзяўчат, мабыць. ніхто не разумее, нават Хведар, які выхваляецца, што наперад угадвае кожнае іх слова.

Хрысціна пачала завязваць хустку, што спаўзла з галавы.

— Не думала, што ты такі дужы… Аж боязна…

— Чаму? — здзівіўся я. Мне было прыемна чуць, што я дужы, значыць, заўсёды магу абараніць сваю каханую.

— Горача як,— сказала Хрысціна.— Выйдзеш на вуліцу, дык адразу прастудзішся…

Яна адшпіліла верхні гузік кажушка.

Я хацеў памагчы ёй. Хрысціна адвяла мае рукі, але цяпер мяне было не лёгка спыніць. Пачалася тая прыемная гульня, што хвалюе кроў. Хрьісціна адводзіла мае рукі, а яны зноўку цягнуліся да яе.

— Ой, не магу…— сказала яна.— Які ты!

Яна падняла ўгору рукі, каб паправіць хустку, кажушок расхінуўся. Пад ім была лёгкая сукенка ў буйны чырвоны гарошак. Маленькія пругкія грудзі туга нацягвалі яе.

Я прасунуў рукі пад кажушок, і яны лёгка сышліся за спіной. Хрысціна як бы пахіснулася, прытулілася да мяне, адкінула галаву назад.

Усё навокал завярцелася, замільгала перад вачыма; было непрывычна хораша.

— Ой, не трэба, Яначка,— прасілася Хрысціна, прытуляючыся, абпальваючы мяне гарачым целам, а я ашалела цалаваў яе шыю, вусны, шчокі…

Раптам я выразна пачуў, што ў маіх грудзях б’ецца два сэрцы: адно злева, другое — справа. Гэтае дзіўнае, не чутае раней біццё выклікала салодкае кружэнне галавы.

— Ой, які ты, замарыў усю,— пачуў я прыглушаны і як бы незадаволены Хрысцінін голас.

Следам за гэтым шэптам з яе плячэй упаў на падлогу кажушок, а голыя па локаць рукі моцна абвіліся вакол маёй шыі…

Далей усё напамінала цудоўны палёт. Мне здалося, што я стаў лёгкі і вельмі дужы. Я ўзляцеў над зямлёй, трымаючы ў руках Хрысціну, закружыўся ў віхуры стамляючага, салодкага палёту.

…Я расплюшчыў вочы, не разумеючы, што раптам змянілася. Хрысціна ўсміхалася. На яе вачах ужо не было той мутнаватай смугі, што затуманьвала іх. Яны зрабіліся густа-сінія і добрыя.

— Якія мы,— сказала яна, абняла мяне і пацалавала доўгім, але зусім інакшым, як раней, пацалункам.

Мне чамусьці зрабілася сорамна. Можа таму, што было няёмка. Нешта турбавала. Каб не паказаць гэтую няёмкасць, я пачаў прыгладжваць далонню завіточкі чорных Хрысцініных валасоў.

— Ніколі не думала, што ты такі ласкавы.

Яна падняла кажушок, потым у другім пакоі доўга прычэсвала валасы, прыглядалася, быццам даўно бачыла сябе ў люстэрка. Я стаяў, абапёршыся аб перагародку. Мне было шкада сябе, Хрысціны. Думалася, што цяпер, пасля ўсяго, што адбылося, мне трэба абавязкова жаніцца. Гэтая думка прыгнятала. Я ведаў, што маці будзе сварыцца. Яна не раз ужо дакарала мяне за тое, што праводзіў з вечарынкі Хрысціну. Тады я хлусіў, казаў, што ішоў з хлопцамі. Цяпер трэба будзе прызнацца.

Потым думкі мае знайшлі сабе новае рэчышча. Нават добра, што так здарылася. Інакш я ніколі не пасмеў бы заікнуцца пра сваё каханне. Цяпер у мяне ставала смеласці на любы рашучы крок. Я ж кахаю самую прыгожую дзяўчыну ў Зарэччы, а можа нават ва ўсім свеце.

Хрысціна ўсміхалася мне па-змоўніцку. Яна завязала хустку, апранула кажушок і, павярнуўшыся да мяне тварам, распасцерла рукі. Мы зноў абняліся.

— Хочаш яшчэ сустрэцца? — запыталася яна.— Чакай увечары. Добра?.. А праводзіць мяне не трэба.

Яна пайшла, памахаўшы з парога рукой. Мая душа спявала нейкую дзіўную песню. Увесь свет, раней такі няўтульны, нечакана адступіў кудысьці са сваімі турботамі, а на яго месцы вырасла Хрысціна. Яна падмяніла свет. Мне здавалася, што свет і Хрысціна адно і тое ж. Свет — гэта Хрысціна. Яе ўсмешка — сонца, яе валасы — бярозавыя галіны ў цёплыя вячэрнія прыцемкі, яе вочы — ясныя зоркі, а пацалункі — радасць і святло, якія прыносіць нам вясна.

Недзе за вокнамі хаты ішло шэрае, будзённае жыццё. У ім жылі нецікавыя, сумныя людзі, якія ніколі не адчувалі радасці кахання. Мне было шкада іх. Хацелася крыкнуць: людзі, кахайце! Потым я марыў пра тое, якім прыгожым і радасным будзе маё жыццё. Уяўляўся ціхі дом з палісаднікам, ружовыя прыцемкі, ласкавы шэпт любімай. Я адкінуў прэч гэтую залішне шчаслівую ідылію. Я захацеў падарожнічаць па свеце. I мы паехалі на новыя землі.

Поўны прыгожых мар, перапоўнены высакароднымі пачуццямі і думкамі, чакаў я вечара. На двары ўсё гэтак жа, як і ўдзень, падаў густы, ціхі снег. Было шэра ад марудлівай мітусні сняжынак і надзвычай прыгожа. На агарожы, на дрэвах, на кожнай былінцы, што тырчала з зямлі, асядаў мяккі белы пух. Ён ляжаў у насцярожанай цнатлівасці, быццам баяўся, каб хто-небудзь грубы не прымяў часам гэтую далікатную прыгажосць. Снег абуджаў пачуццё бясконцай радасці і нейкай сарамлівасці за сваё існаванне. Усё будзённае, звычайнае выклікала абурэнне, але не злоснае, а спагадлівае.

Мне трэба было дагледзець жывёлу, прыбраць у хаце, павячэраць. Я рабіў усё, нібы ў сне. Навошта працаваць, тупаць ля хаты, есці, калі існуе каханне. У той надвячорак я дадумаўся чорт ведама да чаго: «Чалавек дрэнна прыстасаваны да прыроды,— думаў я.— Ён павінен толькі любіць. Больш нічога». Праўду кажуць, што закаханыя страчваюць розум. Я, у кожным разе, той дзень быў блізкі да гэтага.

Потым насталі прыцемкі. Не хацелася запальваць лямпу, бо святло магло сапсаваць невымоўна шчаслівы настрой чакання. Паступова, як бы неахвоча, цемра заваёўвала хату. Сцены, столь, рэчы — усё адступала, хавалася ў чарнаце. Затое вокны з кожнай хвілінай шарэлі ўсё больш выразна. Праз іх нясмела заглядала ў хату скупое святло заснежанай зямлі.

Грукат у сенцах адарваў мяне ад думак. Па той бок дзвярэй нехта шукаў у цемры клямку. Хрысціна! Як жа я не пачуў, калі яна прайшла паўз вокны? Я выбег на кухню. Сэрца калацілася, а вусны смяглі, нібы я ўвесь дзень пёкся на сонцы. Нарэшце дзверы адчыніліся, і на парозе паявілася чорная здань.

— Ці ёсць хто ў хаце?..

Я пазнаў голас аднарукага Піліпа Вострыка, нашага паштальёна.

— Ёсць…

— Чаго ж ты сядзіш у цемры? Газы мо шкадуеш?

— Вялікай патрэбы ў святле няма. Зараз знайду запалкі, пачакайце.

— Не трэба. Я не збіраюся сядзець. Яшчэ і дома не быў. Тут, Канстанцінавіч, во якое дзела. Заўтра ў канцылярыі нарада, а Даніла захварэў. Дык табе сказана ехаць.

Я добра ведаў, што нікуды заўтра не паеду, але баяўся, што Піліп пачне ўгаворваць мяне. Тады нас застане Хрысціна. Гэтага я не хацеў.

— Пастараюся быць, калі маці прыедзе,— сказаў я.

— Маё дзела перадаць, а там як хочаш… Ну, дабранач…

Піліп Вострык пайшоў, а я застаўся адзін у цёмнай пустаце хаты. Яна палохала, выклікала недарэчную пужлівасць. Апрануўшыся, я выйшаў на двор.

Снег ужо не падаў, як раней, а церушыўся дробным, калючым пылам. Узгараўся мароз, і на захадзе, дзе праяснілася неба, трапятала малінавая стужка зары. 3-за Расянкі пацягваў калючы вецер. Пад яго парывамі ўвачавідкі абтрасаліся ад снежнага пуху кусты. Усё навокал перамянілася.

Снег не здаваўся такім мяккім, як раней, а шорсткім і грубым.

Я прыслухаўся. У марознай цішыні чуліся чыесьці крокі. Потым я ўбачыў танклявую постаць. Хрысціна!

Яна падышла ўзбуджаная і нейкая неспакойная.

— Ніяк не магла з дому выбрацца,— сказала яна.— Бацька нейкіх п’яніц прывёў. Надумаў, каб я ім песні спявала. Ледзьве адчапілася.

Хрысціна ніяк не магла перамагчы хваляванне. Я ўзяў яе за руку. Так мы і зайшлі ў хату. 3 панадворку тут было цёмна, як у яме. Я дастаў быў запалкі, але Хрысціна адабрала іх.

— Не трэба, Яначка, яшчэ хто са двара ўбачыць. А нам і ў поцемках добра. Праўда? — і абняла мяне, тулячыся ўсім целам.

Потым было тое ж адчуванне нязведакага, чароўнага палёту, мільганне квяцістых вясёлак, задыханы шэпт гарачых вуснаў і прагная моц абдымкаў. Яе валасы казыталі мой твар, але я не мог прыгладзіць іх, бо адчуваў ленаватую стому, што адабрала сілы і ахвоту варушыцца. Гэтая знямога, прыцішаны шэпт, ласкавая цеплыня Хрысцініных рук, глухая, парная цемра стваралі ўяўленне незямнога, нават нерэальнага быцця. Не хацелася думаць, гаварыць.

— Калі ты першы раз адчуў, што любіш мяне? — запытаўся хтосьці з цемры.

Я страпянуўся, бо пытанне заспела мяне знянацку. Гледзячы ў чарнату ночы, я стараўся ўспомніць, калі першы раз адчуў, што кахаю Хрысціну. Успаміналася, аднак, іншае: мая пужлівасць, панічны страх ад некалькіх слоў наконт таго, што Хрысцініна маці ўпадабала мяне, і няёмкая радасць, калі я пачуў адказ, што яна, Хрысціна, замуж за мяне не пойдзе. Цяпер мне было сорамна за той дзіцячы страх.

Хрысціна чакала, што я ёй адкажу. Не надта ўпэўнены ў праўдзівасці сваіх слоў, я сказаў, што пакахаў яе з той вечарынкі, калі першы раз праводзіў дамоў.

— А я цябе раней прыкмеціла… Летась, калі кінафільм прывозілі. Помніш, той, дзе служанка за гаспадарскага сына замуж выходзіць. Я яшчэ з табой пачала гаварыць, а ты павярнуўся і пайшоў. Вельмі я тады ўзлавалася. Потым мне Галя Янчык сказала, што ты да дзяўчат халодны. Ну, я і адступілася. Думаю, не варта хлопцу галаву тлуміць. I раптам даведваюся, што ты з Данілавай Шуркай на востраве быў. Нібы пакрыўдзіў ты мяне гэтым. Чаму, думаю, хто не чакае шчасця, таму яно, як снег на галаву?

Хрысціна гаварыла разважліва, спакойна, быццам думала ўголас. Яе словы выклікалі ў мяне дваістае пачуццё: радасці — мяне любяць! — і прыкрасці — не я пакарыў дзяўчыну, а яна мяне.

У хаце святлела. Вецер, мабыць, разагнаў хмары і пухлячок-маладзік сеяў на зямлю кволы россып сіняватага агню.

— Позна ўжо,— сказала Хрысціна. Яна паднялася з лаўкі, на якой мы сядзелі, пачала завязваць хустку.— Дамоў я, мусіць, не пайду. Усё роўна ці сем грахоў, ці сем разоў па сем грахоў. Не баішся, калі заўтра тваё імя разам з маім ва ўсіх на языках будзе?

— Што ты!..

— Я так. Ведаю, што ты не з тых, якія ноччу дзяўчыну цалуюць-мілуюць, а назаўтра ў душу ёй плююць.

Яна прайшлася па хаце. Я то губляў яе ў цемры, то зноў бачыў, калі яна падыходзіла да мяне. Потым, спыніўшыся, сказала:

— Ты, Яначка, пра мяне дрэнна не думай. Табе добра са мной? Ну, вось бачыш! Я часта дзіўлюся: чаго любві саромяцца? Калі чалавека моцна кахаеш, дык нічога не баішся. Не будзеш мяне асуджаць? Ці можа Хведзьку заўтра пахвалішся, як я цябе сёння цалавала?

— Навошта ты так? Хіба я не кахаю цябе? — у мяне перасохла ў горле ад крыўды.

Хрысціна, відаць, адчула, што зрабіла мне балюча. Яна нахілілася нада мной, доўга цалавала, паўтараючы адно і тое ж: «Памаўчы, мілы, памаўчы…»

— Я вельмі люблю цябе, Хрысціна,— сказаў я крыху пазней.— Я абавязкова ажанюся з табой. Толькі ты пачакай крыху…

Яна не дала мне дагаварыць:

— Ах ты, харошы мой! Хіба ж я не бачу, які ты добры!

Мы сядзелі так блізка, што яе калені дакраналіся да маіх каленяў. Мне было хораша ад яе слоў, ад той інтымнай шчырасці, якая ўстанавілася між намі. Можа ўпершыню за сваё жыццё я сам падабаўся сабе. 3 Хрысцініных вуснаў мне чулася, які я ласкавы, сумленны, шчыры, праўдзівы. I я верыў у гэта. За адзін вечар я невымерна вырас ва ўласным уяўленні. Гэта кранала, узварушвала шквал пачуццяў, якія прымушалі мяне быць яшчэ лепшым.

Раптам Хрысціна прытулілася да маіх грудзей і доўга сядзела так, прыціхлая і нібы чужая. Я не ведаў, што з ёй і што мне рабіць. Асцярожна пакратаў яе за плячо. Хрысціна нават не паварушылася. Тады я паспрабаваў падняць яе галаву. Твар у Хрысціны быў мокры. Я не мог зразумець, чаго яна плача? Хіба я пакрыўдзіў яе? А можа Хрысціна няправільна зразумела мае словы? Няўжо яна не верыць, што я шчыра буду чакаць з жаніцьбай, пакуль стану на ногі.

— Няўжо ты не верыш мне? — запытаўся я, адчуваючы невыказны боль у сэрцы.

Яна пачала смяяцца праз слёзы.

— Не, што ты! Я табе больш, як сабе, веру. Проста дурная, не зважай на мае слёзы. Вось раптам шкада сябе стала. Хочаш, я табе пра сваё жыццё раскажу? А пасля ты мне пра сваё раскажаш. Без утойвання.

Мы прасядзелі да раніцы. Я і не падазраваў тады, што гэта была наша апошняя сустрэча. Бадай, апошняя…

2

Чалавек прывыкае да ўсяго, нават да кахання. Яшчэ ўчора ўвечары я трызніў каханнем, марыў пра адзіноту ўдвух, пра ўцёкі з шэрага, будзённага жыцця. Мне хацелася вечнага свята. Каб у мітусні яркага агню гарэла жыццё…

Сёння, калі я прачнуўся, быў сонечны, іскрысты дзень. 3-за бярозавага гаю, пакрытага лёгкай шэранню, узнімалася над зямлёй вялікае барвовае сонца. Над вёскай таялі ў сінім небе наміткі ружовага дыму. Гулкую цішыню раніцы пранізвалі рыпучыя чалавечыя крокі, кашаль, далёкая нетаропкая размова.

Я выйшаў на вуліцу і адчуў, як сцюдзёнае марознае паветра апаліла мне твар; пачуў, як звонка рыпіць снег; убачыў, як гарыць на сонцы аснежанае поле, як ззяе высокае і вельмі празрыстае неба,— і мне захацелася самай звычайнай, вельмі цяжкай і можа нават бруднай работы. Такой, каб ад яе нылі рукі і ногі, балела спіна, а вочы зліпаліся ад стомы. У мяне было шмат сілы, якая не давала спакою. Я схапіўся за калоду, прымёрзлую да зямлі, і закаціў яе пад паветку. Але гэта была не тая праца, якой прагнуў. Мне хацелася, як тады, улетку, на поплаве, працаваць у дружным гурце, на відавоку, каб адчуваць вясёлы рытм агульнай працы.

…На брыгадным двары пахаджваў перавязаны шарсцяной хусткай Даніла Налягач. Мне зрабілася сорамна: хворы чалавек падняўся з ложка, бо я, захоплены сваімі марамі, спазніўся на размеркаванне нарадаў. Людзі, мабыць, не дачакаўшыся мяне, пайшлі да брыгадзіра, і ён вымушаны быў ісці на вуліцу.

— Што ж гэта, Янка, я хворы, а ты ад ляноты нават нарады не раздаў.

— Да доктара вам трэба было б,— азваўся я, каб спачуваннем згладзіць дрэннае ўражанне, якое магло скласціся ў брыгадзіра пра мяне.

— Да дактароў, кажаш. А сена калі перавозіць будзем? Раптам адліга, дык чым тады жывёлу карміць? Не ўжо, браце ты мой, няхай другія ляжаць. А нам да самай смерці няма адпачынку. Нам брыгаду трэба з прарыву выводзіць, вось што я табе скажу. Раз ужо ты прыйшоў, дык бяжы ў Русакі, трэба змабілізаваць мужчын, ды пабольш саней запрэгчы. За сёння каб хоць палову стагоў перавезці.

— А на нараду вы самі паедзеце?

— Не, табе прыйдзецца. А цяпер я пайду. Глядзі ж тут добранька…

Дзень прайшоў у клопатах пра сена. Зарачанцы, ды і русакоўцы не надта шчыравалі, а што астровенцы возяць сабе сена з нашых паплавоў, ім зусім не падабалася. I ўсё ж мы паспелі перавезці два стагі. Астровенцы перавезлі тры.

Пад вечар калгасны вартаўнік дзед Мікіта запрог мышастага шустрага коніка ў сані-розвальні, ускінуў на іх ахапак сена. Я кратануў лейцы, і сані лёгка вынеслі мяне за аколіцу.

Я вельмі люблю ездзіць на кані, люблю бялюткія, заснежаныя палі, па-зімоваму асмужанае вячэрняе неба, маўклівыя ў шэрані прысады. Хораша ехаць на санях. Куды лепей, як у машыне. I дарэмна людзі пагардліва крывяцца на каня, дарэмна шафёры ўсміхаюцца здзеклівымі ўсмешкамі, палохаючы коней гудкамі сваіх машын. Той, хто едзе на кані, не пралятае міма прыгажосці. Яна спадарожнічае яму, любоўна раскрываецца перад яго здзіўленым позіркам.

Я ляжу на духмяным, шорсткім ад марозу сене тварам уверх. Калматы канёк, пушчаны на волю, лёгка трухае. На выбоінах падскокваюць, рыпяць сані, спяваюць адвечную песню палазы, а конскія капыты гопаюць аб дарогу, як аб мокры бубен. 3-пад ног лятуць, звонка бомкаюць па бляшаным перадку саней камячкі снегу. Марознае паветра пахне дарогай, сенам, потнай конскай поўсцю. Здаецца, ляціш пад белавата-сінім небам у невядомы, казачны свет.

У небе плыве малады яшчэ месяц. Ён вылез на неба да заходу сонца, ашчэрыўся, бы блазнюк, задаволены сваімі пракудамі, бяжыць навыперадкі з маім мышастым канём. Непадалёк ад яго, нібы навагодняя ёлачная свечка, мігае белаватая зорка і таксама стараецца не адстаць ад каня.

Пад вечар бярэцца мароз. Хвацка пашчыпвае нос і вушы. Усё мацней дзьме вецер, узнімаючы снежны пыл. На дарогу, падвільваючы доўгімі хвастамі, выпаўзаюць снежныя касякі. Санкі разразаюць іх палазамі, і рабацяга-вецер тут жа латае сумёты.

Добра было б пракаціцца з Хрысцінай у санях… Пад дугой званочкі. На аброці між конскіх вушэй белыя султаны. Шырокія лейцы з кутасамі…

Падляцелі б коні да сельсавецкага ганка. Бомкнулі і сціхлі званочкі. Прыехалі!..

— Каго там прывезлі?

— Сітова… Брыгадзіра зарачанскага…

— А то нявеста яго, Хрысціна…

— Прыгожая…

— Лепшай на сто вёрст не знойдзеш.

— Эй ты, дышла табе ў рот! На бок павярні, рыла!

Гэта ўжо не мары. Я ашалела ўскокваю, хапаю лейцы, каб павярнуць каня на абочыну. На сустрэчных санях два п’янаватыя тыпы. Адзін вусаты, з гарбатым, арліным носам, другі — з круглым, нібы аўсяны блін, тварам. Шчокі, нос, лоб — усё на твары плоскае і нейкае шурпатае.

— Зварочвай, дубіна! — крычаць з саней.

Мне няма куды звярнуць. Направа — канава. Налева я не магу павярнуць, бо іх конь замінае майму.

— Вам жа лепш крыху саступіць з дарогі,— кажу я.

Вусаты зварочвае свайго каня, а майго з усяе сілы б’е пугай. Я амаль што не вылятаю з саней. У гэты час шыракатвары пхае нагой мае сані, і іх заносіць на бок, у канаву. Як на злосць, аглобля выскоквае з уключыны, сані перакульваюцца, а я качуся на дно канавы ў снег. Падняўшыся на ногі, махаю кулаком услед нахабнікам, што ўцякаюць ад мяне.

У цэнтр калгаса я прыязджаю на прыцемку. Пад абураны брэх сабак мінаю доўгую вуліцу, што самотна прыціхла пад заінелымі прысадамі. А вось і наш адміністрацыйны цэнтр. Тут вёска падобна на мястэчка або маленькі гарадок. У хатах электрычныя агні. На вуліцах бялеюць у марозным тумане ліхтары. Над дахамі распасцёрліся тэлевізійныя антэны-крыжы. Усімі вокнамі свеціцца калгасны клуб. Ярка гараць агні ў вячэрняй школе.

Гледзячы на ўсю гэтую раскошу, я адчуваў, як падбіраецца пад сэрца крыўда. Чаму яшчэ ёсць такія вёскі, як наша Зарэчча? Можа недахопы, якія любяць цемру, уцяклі адсюль да нас?..

Прывязаўшы каня да баскетбольнай вышкі, я пайшоў у кантору.

— Хто там?

— 3 Зарэчча, учотчык Сітоў,— сказаў я, заходзячы ў маленькі кабінет галоўнага бухгалтара.

Сяргей Сяргеевіч сядзеў за сталом, верх якога быў размаляваны пад шашачную дошку чорнымі і белымі фарбамі. Бухгалтар гуляў у шашкі з начальнікам паштовага аддзялення. Гульня набліжалася да таго кульмінацыйнага пункту, калі кожны ход вырашае лёс партыі. Ігракам было не да мяне, і ўсё ж Сяргей Сяргеевіч запытаўся:

— А чаму не сам Амельнічэнка прыехаў?

— Ён хворы,— адказаў я.— А нарада хіба кончылася?

— Ідзі ў клуб, там пра ўсё даведаешся.

У глядзельнай зале прыезджы лектар расказваў пра далёкія сусветы. Быў ён невысокі, круглы, нібы калабок, а голас меў тонкі. За ім на сцэне віселі карта зорнага неба і дыяграмы палётаў першых спадарожнікаў Зямлі. Лектар, трымаючы ў руках доўгую ўказку, падбягаў на кароткіх нагах да карты, за нейкае імгненне пераносіўся ў далёкія прасторы сусвету. Людзі слухалі яго, затаіўшы дыханне, і я не захацеў перашкаджаць ім. Пастаяў пад дзвярыма, паглядзеў крыху ў шчыліну на лектара і на дыбачках адышоў.

Праз цемнаваты калідор была зала адпачынку. Я пайшоў туды і яшчэ за дзвярыма пачуў, як там гулка ляскаюць більярдныя шары. Тут сабралася кампанія, што гатова ўсю ноч прастаяць з більярдным кіем. I Чукрай быў тут.

— А-а-а, Сітоў!..— заўважыў ён мяне.— Пачакай крыху. Кончыцца лекцыя, і мы пачнем нараду. Доўга не затрымаемся. А пакуль можаш тут пасядзець. Хочаш — схадзі ў бібліятэку…

Я пайшоў у бібліятэку. Там прыглушана гарэла сіняе святло. Было ўтульна і ціха. Мяне пацягнула да паліц, да кніг, да тоненькіх яшчэ газетных падшывак гэтага года.

За парэнчай, што аддзяляла чытальную залу ад кнігасховішча, ля століка сядзела невысокая, драбнатварая дзяўчына, чытала кнігу. Заўважыўшы мяне, яна хуценька зняла акуляры, схавала іх у стол, і я аблаяў сябе ў душы, што так нечакана ўварваўся сюды, выведаў сакрэт, які ніхто, відаць, не ведае. Мне здалося, што з акулярамі дзяўчына выглядае, бадай, больш самавіта. Без іх яна была падобна на дзяўчыну-падростка, якая сёлета кончыла восем класаў.

— Вы па кнігу прыйшлі? —запыталася яна.

— Бадай што так. Нават не ведаў, што ў нас новая бібліятэкарка. Ранейшая трымала ўсё гэтае багацце на замку.

— Я яшчэ не паспела ўсім апавясціць,— як бы пачала апраўдвацць дзяўчына.— Я ўсяго паўтара тыдні тут. Можа пройдзеце за перагародку. пагледзіцё, што ў нас ёсць?

Яна падняла парэнчу, і я, бясконца ўзрадаваны, пераступіў той рубеж, які звычайна аддзяляе чытача ад кнігі.

— Давайце пазнаёмімся спярша,— сказаў я, адчуваючы, што далей будзе цяжка весці размову.— Мяне завуць Сітоў Іван. Я не тутэйшы, а з Зарэчча.

— Салей… Фруза,— працягнула руку дзяўчына.— Гэта добра, што мы пазнаёміліся. Мне пра вас таварыш Загурскі казаў.

Напамінак пра Загурскага крыху збянтэжыў мяне. Чалавек гэты ўладна ўрываецца ў нашу хату. Я добра разумею ўсё. Маці адной сумна і не лёгка жыць. I яшчэ: маці, мабыць, любіць Загурскага, хоць мне здаецца, што для любві яна старая. А можа я проста баюся перамен у хаце? Можа я проста баюся за сваё каханне?

Як не дзіўна, але пасля таго брыгаднага сходу маці стала хваліць Загурскага. I калі я часам гаварыў што-небудзь благое, яна сварылася на мяне. Цяпер Загурскі працуе сакратаром партыйнай арганізацыі калгаса і намеснікам Чукрая. А да гэтага ў яго было шмат непрыемнасцей. Вараніцын напісаў тады дакладную, і Загурскага выклікалі ў райком партыі. Што там адбылося, я не ведаю. Але неўзабаве ў калгас прыехала камісія, нешта правярала, склікала нарады. Потым Загурскага зноў выклікалі ў райком, прапаноўвалі пасаду дырэктара цагельнага завода Загурскі адмовіўся. Мне здаецца, што ён не захацеў ехаць з-за маёй маці. А зусім нядаўна яго ўвялі ў праўленне калгаса, выбралі партыйным сакратаром.

— Што ён казаў? — пытаюся я.

— Пасля пагаворым.

Кнігі займалі ўвесь пакой. Мы ішлі па вузкіх праходках між паліц, што туліліся да сцен, стаялі пасярэдзіне, утвараючы дзіўны лабірынт з кніг. Часам я браў кнігу, адгортваў вокладку і, гледзячы на тытульны ліст, стараўся прыгадаць, што я ведаю пра аўтара. Пісьменнікі, якіх я ніколі не чытаў, сустракаліся даволі часта. Спачатку гэта збянтэжыла, нават засмуціла мяне. Потым падумаў, што засмучацца няма чаго, калі я магу пазнаёміцца яшчэ з сотняй добрых, цікавых людзей. Мне хацелася пазнаёміцца з імі адразу, і я пазайздросціў гэтай ціхмянай з выгляду і нейкай узнёслай дзяўчыне, што можа ў любы час хадзіць сярод кніг.

Яна не адставала ад мяне. Калі я спыняўся ля паліцы і даставаў кнігу, дзяўчына прыўзнімалася на дыбачкі, чытала назву і нешта шаптала сабе. Мне здалося, што яна гэтак жа, як і я, экзаменуе сябе, ці ўсё ведае пра аўтара кнігі.

Было надта ціха. Часам я забываўся, што недзе за гэтымі кнігамі, апроч іх, існуе звычайнае жыццё, поўнае трывог, чалавечага неспакою, вялікіх спраў і дробязных непаразуменняў. Кнігі, як жывыя істоты, захаплялі маё ўяўленне і, здаецца, размаўлялі са мной, адкрываючы свае патаемныя думы.

Я трымаў у руцэ тоненькую кнігу невядомага мне пакуль пісьменніка з дзіўнай назвай «Месяц і грош». Першыя радкі здзівілі мяне ёмістасцю слоў і думак. Я ледзьве адарваў вочы ад кнігі. Фруза стаяла побач нейкая сур’ёзная і ўрачыстая. Так бывае з чалавекам, які спадзяваўся на тое, што другі, менш вопытны, вось-вось зробіць нейкае вялікае адкрыццё — і ўжо зрабіў яго.

Я ледзьве адарваўся ад кнігі. Фруза, мабыць, заўважыла, што мяне захапіла кніга.

— Гэта Маэм,— сказала яна.— Цудоўны пісьменнік, хоць я і не згодна з ім.

Я быў здзіўлены яе словамі. Часам я таксама адчуваў незадаволенасць кнігай, але выказваць сваю нязгоду з пісьменнікам пакуль нікому не адважваўся. У літаратуры мне ўсё здавалася бясспрэчным.

— А хто вам найбольш падабаецца? — запытаўся я.

— 3 рускай ці замежнай літаратуры?

I зноў я выдаваў сябе з галавой, што не ўмею весці размову аб літаратуры. Я проста яшчэ зусім мала ведаю…

— 3 рускай мне падабаюцца Дастаеўскі, Талстой, Чэхаў. Люблю Горкага, Шолахава. Разумееце, у іх ёсць нешта блізкае мне. От, здаецца, пра іншых людзей напісана, такіх далёкіх і незнаёмых, а нібы пра цябе ўсё гэта. А вам што падабаецца?

— Мне ўсё, што цікава напісана.

— Без разбору чытаць не трэба. Я вельмі рана пачала чытаць. Маці мая — настаўніца. Яна мяне з пяці год навучыла чытаць. Спачатку казкі чытала, вершы, а з чацвёртага класа я ўжо за Чэхава ўзялася — другіх кніг у нашай пачатковай школе не было. Бывала, забяруся куды ў куток, падкурчу ногі і чытаю, чытаю… Жылі мы тады няважна. Бацька памёр, а нас трое на мамчыну зарплату… Голадна часам было, а пачнеш кнігу чытаць — і на ўсё забываешся.

— Гэта я ведаю…

Мне было прыемна адчуваць, што напаткаўся вельмі блізкі чалавек, які за кнігай адчуваў тое ж, што і я. Гэта радніла нас.

— Я яшчэ прыгодніцкую літаратуру люблю,— пахваліўся я.

— Хлопцам яна падабаецца,— сказала Фруза і зноў пачала пра сваё, што было, відаць, дорага ёй:— Пасля мы ў школу-дзесяцігодку пераехалі. Там літаратуру Іван Барысавіч выкладаў. Сухенькі такі дзядок, а расказваў так, што можна ўсё жыццё слухаць і не адарвацца. Бывала, пасядзем ля яго, і пачне Іван Барысавіч пра пісьменнікаў апавядаць… От ужо ведаў!.. У яго бібліятэка была: уся хата кнігамі забіта. Толькі кнігі ён не кожнаму даваў. Але мяне ўпадабаў чамусьці. Сам мне кнігі выбіраў. Помню, дае мне аднойчы Пушкіна. Гляджу — вершы. Хацела была адмовіцца, потым узяла, думаю сабе: перагартаю і прынясу назад. А ўзялася чытаць — не магу адарвацца. Помніце вось гэта: «У лукоморья дуб зелёный, златая цепь на дубе том…»

— «И днём, и ночью кот учёный всё ходит по цепи кругом».

— Вам падабаецца?..

— Я Лермантава люблю. Вось гэта: «Немного лет тому назад, там, где, сливаяся, шумят, обнявшись, будто две сестры, струи Арагвы и Куры, был монастырь».

— Гэта «Мцыры». А «Казакоў» вы чыталі?

Цяпер мы закідвалі адно аднаго пытаннямі і, не чакаючы адказу, ведалі ўжо, што нам падабаюцца аднолькавыя кнігі, адны і тыя ж героі.

У цішыні непрыкметна бег час, але мы ўсё ніяк не маглі нагаварыцца. Потым унізе пачуліся галасы, і я зразумеў, што лекцыя закончылася, што трэба ісці на нараду. Ой, як не хацелася мне тады пакідаць гэты ўтульны пакой…

— Можа вы, Янка, паможаце мне зрабіць у вашай брыгадзе бібліятэку. Работы ў вас будзе не шмат…

Я з радасцю згадзіўся.

Яна дастала з паліцы нейкую кнігу і, падставіўшы крэсла да грубкі, пачала чытаць. Я пайшоў на нараду. Яна прадаўжалася не больш дваццаці хвілін. Чукрай прачытаў з газеты перадавы артыкул, у якім аб’яўляўся месячнік па вывазцы ўгнаенняў. Потым аграном раздаў графікі. Нас распусцілі, загадаўшы дасылаць у кантору звесткі кожную пяцідзёнку.

Дамоў я вяртаўся ў бадзёрым настроі. Нада мной у чорнай бездані неба ярка гарэлі зоркі. На захадзе, надсамым лесам, цьмяна пабліскваў маладзік. Я падганяў каня, бо мне хацелася як можна хутчэй прыехаць у Зарэчча, каб назаўтра зрабіць дзве вялікія справы: абагнаць усе брыгады па нарыхтоўцы торфу і адкрыць перасоўную бібліятэку.

У Русаках мяне сустрэў дзед Мікіта.

— Каня не запарыў? — запытаўся ён, прасоўваючы пад хамут руку, і задаволена пахваліў.— Малайчына! Іншыя і пяці мінут не могуць ціха праехаць. Усё ім наўскач. А конь не машына. Яго берагчы трэба, тады і ён табе верна паслужыць… Чаму там вас добраму вучылі?

— Торф вазіць трэба.

— А-а-а-а… Ну і што ты думаеш?..

— Заўтра пачнем капаць…

— Капаць яго не трэба. Ён ужо накапаны. Толькі ўсё роўна вазіць на поле яго не выпадае.

— Чаму? — здзівіўся я.

— Торф у самыя дажджы капалі. Высахнуць ён не паспеў і цяпер, мабыць, перамерз. Яго толькі ламамі ўдзяўбеш. 3 гноем яго кампаставаць, дык палова бяды… Да вясны ён, бадай, перагарэў бы. А калі мёрзлыя камлыгі ў полі злажыць — вясной з іх поліўка пацячэ. Карысці з яе аніякай. У нас і так глебы кіслыя.

Я нічога не разумеў. Успамінаю ўрокі па раслінаводству і нічога не магу прыпомніць. Тэарэму Піфагора помню, біном Ньютана таксама, як размнажаецца саламандра, якім памерам напісана паэма «Яўгені Анегін», якая самая высокая гара ў Афрыцы, у якім годзе Пір «перамог» рымлян — усё гэта я помню. А вось якія адносіны маюць мёрзлыя камлыгі торфу да кіслых глеб і чаму пракісаюць гэтыя самыя глебы, не ведаю. Можа такой тэмы мы наогул у школе не праходзілі?..

— Вось жа графік,— кажу я, выцягваючы з кішэні аркуш паперы.

Дзед Мікіта моўчкі разгортвае графік перад ліхтаром, круціць галавой.

— Здорава малююць…

Ён вядзе ў хлеў каня. Следам за ім я нясу вупраж. На душы ў мяне неспакойна.

— Дык што ж мне рабіць? — пытаюся я.

— Трэба, каб толкам сказалі, дзе гной браць. А так хапу-лапу вазіць торф на поле — марная справа.

— Відаць, дзед,— кажу я,— памочнік брыгадзіра з мяне не выйдзе…

Мікіта ставіць каня ў станок, падкладае сена ў яслі, потым доўга стаіць, пагладжваючы мышастага па грыве.

— Чаму не выйдзе? Выйдзе. Толькі малады ты яшчэ залішне.

3

Праз замураваныя марозам вокны ў хату прабіваецца крохкі чырвоны прамень. Ён ломіцца на густой наледзі, нібы ў прызме, адбіваецца на белай печы вясёлкавым узорам. Я доўга моўчкі гляджу на гэтае дзіва прыроды. На белым фоне печы выразна бачны толькі аранжавыя, жоўтыя і сінявата-фіялетавыя палосы. Іншыя колеры спектру чамусьці прапалі.

Успамінаю лекцыі па фізіцы. Стараюся ўзнавіць у памяці ўрокі кульгавага і бясконца добрага Паўла Міхайлавіча. Хтосьці вось цяпер слухае яго нетаропкую, глухаватую гаворку і, напэўна, так, як і мы ў свой час, не ўмее ацаніць выдатны талент свайго настаўніка. Чалавек заўсёды спазняецца. Вось і я толькі цяпер пачынаю разумець, які цудоўны чалавек Павел Міхайлавіч. На жаль, гэта позна…

У хаце холадна. Я прыношу з панадворку бярозавыя дровы, накладваю ў грубку. Праз хвіліну ў ёй шугае зыркае полымя, і ўтульная цеплыня спакваля выцясняе халадзіну. Прымасціўшыся на перакуленай табурэтцы, я пазіраю на агонь. Белыя паленцы дроў увачавідкі абвугліваюцца, чырванеюць яркім жарам. Потым па галавешках бегаюць, мітусяцца сінія трапяткія агеньчыкі, пакідаючы за сабой белаваты налёт на вуголлях. 3 грубкі патыхае гарачынёй, якая абпальвае твар, грудзі, рукі. Здаецца, вось-вось засмыліць кашуля. Хочацца адсунуцца далей ад агню і не стае сіл, бо па ўсім целе разліваецца млявасць. Так цёпла, утульна, хораша! Нават не верыцца, што на двары зіма, што ўсё навокал замецена снегам, а ў калодзежы на пасёлку дашчэнту вымерзла вада.

Вячэрнія прыцемкі непрыкметна атуляюць закуткі. Толькі ля грубкі ляжыць на падлозе светлая, мітуслівая пляма. Хочацца яшчэ бліжэй падсунуцца да агню, каб быць далей ад змроку, што выклікае непрыемнае адчуванне адзіноты. Так бывае ўначы, калі ты сядзіш ля кастра, а навокал цябе чорная, непрыветлівая цемра. Здаецца тады, што, як толькі адыдзешся ад агню, цябе адразу праглыне страшная пачвара, і ты тулішся да кастра, баішся азірнуцца і з надзеяй глядзіш на агонь: можа ён захаваецца да світання.

Людзі заўсёды любяць святло і вельмі баяцца цемры. Не ўсе, вядома…

У сенцах хтосьці грукае, абівае снег з ботаў. Чалавек кашляе, і я адразу пазнаю яго. Гэта Загурскі. Ён напускае поўную хату холаду. Белае воблака пары коціцца па падлозе, абдае марозам ногі.

— Здароў, брыгадзір,— вітаецца Загурскі, падаючы мне руку, як роўнаму.

Мне і няёмка і прыемна. Цяпер я не проста Іван Сітоў, а брыгадзір. Пасада надае чалавеку сталасць, павагу і нешта яшчэ такое, што не паддаецца разуменню.

— Які я брыгадзір…— сарамліва адказваю, бо сарамлівасць, на маю думку, сведчыць аб сціпласці.

— Э-э-э, браце ты мой, той не салдат, хто не марыць быць генералам. Ну, як твае справы?

— Жыць, як кажуць, можна.

— Гэта праўда. Ў хаце цёпла. Мухі на зіму падохлі. Любата. А пра інвентар, што пад снегам ляжыць, пачнем думаць тады, як трэба будзе на поле ехаць.

Я маўчу. У грубцы дагараюць дровы, і яркі водсвет агню паступова цямнее. Ціха датлявае пакрытае белаватым попелам вуголле. Змрок смялей вылазіць з закуткаў, апранаючы ўсё навокал у чорную, нязграбную апранаху. Я зачыняю грубку, прынюхваюся, ці не чадзіць, і запальваю лямпу.

3 печы саскоквае кот. Ён выгінае спіну, трэцца аб мае ногі і ленавата мяўкае: «няў-няў». Загурскі моўчкі наглядае за катом, ідзе да дзвярэй. Кот бяжыць за ім трушком, весела задраўшы пушысты чорны хвост. Загурскі адчыняе дзверы, і з сенцаў у хату зноў паўзе белае воблачка халоднага паветра.

— Маразы, хай на іх…— кажа Загурскі.— Баюся, каб сад не вымерз… А як у вас тут з кампасціраваннем? Многа гною вывезлі? Мы, брат, абмеркавалі гэтую праблему. 3 вясны пераводзім у Зарэчча ферму. Не дзела вазіць гной за пяць кіламетраў. Ды і людзям выгадней будзе: калі ёсць пастаянная работа, дык і дысцыпліна лепшая.

Ён ходзіць па хаце, засунуўшы рукі ў кішэні кароткай футравай тужуркі. Я адчуваю, што Загурскага штосьці непакоіць. Але ж не ў маіх звычках лезці да людзей з пытаннямі. Я саджуся за стол, каб кончыць табель, а Загурскі ўсё ходзіць і ходзіць па хаце. Нарэшце яму надакучае гэтае падарожжа. Ён садзіцца на лаўку, сашчэплівае пальцы і моўчкі глядзіць на бацькаў партрэт у багетавай рамцы. Бацька на партрэце зусім не падобны на сябе. Я памятаю яго іншым.

Гэта было тады, калі ён будаваў вось гэтую, дзе мы сядзім, хату. Бацька абчэсваў бервяно, стоячы на хісткім рыштаванні. Я бегаў унізе, збіраў трэскі. Бацькаў голас напалохаў мяне да смерці:

— Уцяка-а-ай!

Я задраў галаву ўверх. Бацька трымаў з усіх сіл бервяно. У яго быў барвовы твар і вялізныя вырачаныя вочы. Адна бацькава нага вісела ў паветры, другая ледзьве трымалася на вугле. Рыштавання не было.

— Уцяка-а-ай!

Перапалоханы крыкам, я кінуўся бегчы. Ззаду нешта загрукатала, гулка ўдарылася аб зямлю. Я азірнуўся — бацькі на сцяне не было. Ён ляжаў пад хатай на трэсках, а бервяно ўсё яшчэ кацілася па зямлі.

Я запомніў гэта на ўсё жыццё. Перад вачыма зноў паўстаў схуднелы бацькаў твар. Ад успамінаў мяне адарваў голас Загурскага.

— Хачу з табой, Ваня, пагутарыць… Як мужчына з мужчынам.

Да гэтай размовы я рыхтаваўся даўно, але яна ўсё роўна заспела мяне неспадзявана. Я толькі ніжэй апусціў галаву. Было няёмка бачыць сарамлівыя, пакутлівыя вочы Загурскага.

— Ты, Ваня, не маленькі. Улетку ў інстытут пойдзеш. А не паступіш, яшчэ праз зіму ў армію прызавуць. Маці адна застанецца. А ёй яшчэ і сарака няма. Маладая і ўжо шмат гадоў як удава. I мяне лёс шчасцем абмінуў. Жыву, як той бабыль… Вось і пагаварылі мы з ёю…

Тупатня ў сенцах абарвала Загурскага. Ён змоўк. Пазіраў на дзверы з надзеяй і радасцю. Мне тады здалося, што яны знарок згаварыліся і маці сышла з хаты, ды, відаць, паспяшалася прыйсці.

Дзверы адчыніліся, і на парозе ў воблаку белай пары паявілася маці. Хустка, бровы, пасмачка валасоў, што выбілася на лоб, каўнер кажушка — усё было пад інеем. Як ніколі, у той вечар, я ўбачыў, што маці вельмі прыгожая і зусім яшчэ маладая. Мне зрабілася сумна.

— Авой, госць!..— праспявала яна і тут жа збянтэжылася, замітусілася па хаце, мабыць, зразумела, што размова між намі адбылася.— Ці даўно ж ты чакаеш? А я ў Мікалаіхі заседзелася. Пасцілкі з ёй навівалі…

Маці гаварыла паспешліва, як бы баялася, што нехта з нас перавядзе размову на іншае. Мы абодва маўчалі. Маці кінула на нас насцярожаны позірк і раптам змоўкла. Загурскі паволі паднімаўся з-за стала.

— Мы, Даша, пагаварылі тут…— пераселым голасам сказаў ён.— Дакуль жа цягнуць…

Маці закрыла твар далонямі, хістаючыся, нібы параненая, адышлася да полага, што аддзяляў залу ад спальні, уткнулася ў яго тварам. Плакала яна ціха. Нават не ўздрыгвалі плечы. Мне здалося, што маці проста саромеецца мяне, таму яна хавае твар. Я не ішоў яе суцяшаць. Навошта? Што я ёй мог сказаць? Я быў прыгнечаны, разгублены, збянтэжаны гэтым дзіўным сватаннем.

— Даша, чаго ты? Нам жа ўсім лепей будзе,— пачуў я голас 3агурскага.

Маці нясмела адарвалася ад полага. Твар у яе быў заплаканы, а вочы свяціліся, як у маладзенькай дзяўчынкі.

— Сыночак, табе будзе добра, паглядзіш…— сказала яна, мабыць, не вельмі верачы ў тое, што мне будзе лепш.

Я зацята маўчаў. Сам не ведаю, чаму я тады маўчаў. Маці зноў заплакала. Цяпер яна не хавала твару, не саромелася сваіх слёз. Яны цяклі па шчоках, на хвілінку затрымліваліся ў двух неглыбокіх зморшчынках ля рота, потым капалі адтуль на грудзі. Яна, відаць, хацела, каб я пашкадаваў яе. Але мне было не шкада яе. Затое Загурскі адчуваў сябе ніякавата. Ён падышоў да маці, нялоўка паклаў руку на плячо, грубаватым голасам сказаў:

— Перастань ты! От жа слязлівая стала.

Я адвярнуўся. Глядзеў праз акно, думаў: «Як мне цяпер называць Загурскага? Бацькам? Ніколі».

…Вяселля не спраўлялі. Назаўтра Загурскі перанёс да нас рэчы. Іх аказалася на дзіва мала: афіцэрскі шынель, коўдра з верблюдовай поўсці, цяжкая, нібы набітая каменнем, падушка ды два старыя аблупленыя чамаданы. У адным была бялізна, у другім — кубкі, граматы і спартыўная стралковая форма.

Прызы і кубкі Загурскі паставіў на падаконнікі, астатняе запіхнуў у шафу. Пакуль ён ладкаваў рэчы, маці стаяла, скрыжаваўшы на грудзях рукі.

— Не разумею,— сказала яйа,— як ты жыў… Гэта ж нібы ў таго цыгана: адно крысо пад бок, другім — накрыўся.

Загурскі ўсміхаўся. Ён, мабыць, не адгадваў матчыных думак. А ёй, я ведаў гэта добра, вельмі хацелася, каб муж прывёз у хату не адну машыну дабра.

— Яно і праўда, мы з Антанінай, як цыганы, жылі. Усё па свеце вандравалі. Рэчы нам як бы перашкаджалі…

— Як жа яны могуць перашкаджаць? — у матчыным голасе было здзіўленне і расчараванне.— У хаце кожны цвічок, кожная трэсачка да месца. Дзе ж вы ложкі, крэслы, усякую драбязу дзявалі?

— Суседзям пакідалі.

— Столькі дабра пагублялі…— пашкадавала маці.

— Не рэчы нас набываюць, а мы іх,— азваўся Загурскі.

Раніцай, яшчэ нацямку, Загурскі снедаў, браў з сабою абед, старанна падрыхтаваны маці, і на ўвесь дзень знікаў з хаты. Я ведаў, што работы ў яго хапае. Неяк выходзіла так, што на плечы Загурскага з першага дня работы намеснікам лёг асноўны цяжар клопатаў аб калгасе. Вяртаўся дамоў ён позна, калі Зарэчча ўжо спала. Маці адчыняла дзверы, нешта буркавала, тупаючы па кухні. Загурскі смяяўся звонка і весела.

Пасля вячэры яны яшчэ доўга сядзелі. Загурскі расказваў пра справы ў калгасе, і маці падтаквала яму або часам старалася нешта парадзіць. Звычайна Загурскі адказваў:

— Так, Даша, не пойдзе. 3 людзьмі трэба па людску жыць. Загадваць ды палохаць прасцей простага.

— Але ж з нашымі людзьмі інакш нельга,— не здавалася маці.

— То, Даша, толькі здаецца, што па-харошаму не можна кіраваць. Я нядаўна падлічыў, што ў леташнім годзе праўленне аштрафавала дзевяноста чалавек. Але дысцыпліна ад гэтага не палепшылася. Сёлета яшчэ нікога не штрафавалі, а людзі працуюць лепей. Нават тут, у Зарэччы, людзі мяняюцца.

— Хто там мяняецца,— не згаджалася маці.— Цопа вунь у краму прыстроіўся. А Макуха толькі і глядзіць, дзе можна ўкрасці.

— I яны ўжо не тыя.

— Гэта праўда,— згаджалася маці.— Цяпер і яны пабойваюцца.

Я слухаў іх гамонку і адчуваў, як ніколі, адзіноту. Яны як бы забываліся на мяне, бо ім было добра ўдвух. А можа мне здавалася? Можа я выдумляў тую адзіноту, бо зрэшты мне хапала клопату. Не ведаю чаму, але дзядзька Даніла стараўся ўскласці на мяне як мага больш работы.

— Хачу з цябе сапраўднага брыгадзіра зрабіць,— казаў ён, і я быў рады, што мне давяраюць, што ёсць дзе размахнуцца, паказаць сябе з лепшага боку.

Яшчэ мяне сагравала каханне. Я клаўся спаць з думкай аб Хрысціне і з гэтай думкай прачынаўся ўранку. Паснедаўшы, я бег да Макухі, кожны раз выдумляючы прычыну. Цётка Марына сустракала мяне прыветліва, нават залішне прыветліва. А Сцяпан заўсёды лаяў Загурскага, вучыў мяне не паддавацца айчыму, бо калі я папушчуся, дык толькі і чакай, што Загурскі выжыве з хаты. Я цярпеў і цётчыны пахвалы і Сцяпанавы павучанні. Мы перакідваліся з Хрысцінай некалькімі словамі, абменьваліся позіркамі, пасля якіх я мог варочаць горы. Так беглі дні…

4

Фруза Салей была таварыская дзяўчына. 3 выгляду яна, вядома, не дужа эфектная, але, як толькі пачынае гаварыць пра кнігі, адразу забываешся на яе востры носік, на шыракаваты рот, на кароценькія рэдкія бровы, на шэрыя бясколерныя вочы — адным словам, забываешся на ўсе Фрузіны недахопы.

Не ведаю чаму, але неяк так вядзецца на свеце, што прыгожыя дзяўчаты часцей за ўсё пуставатыя, а тыя, што разумныя, не маюць вялікай прыгажосці. Стась кажа, што гэта разумны баланс прыроды. А я лічу, што — найвялікшая несправядлівасць. Прыгажосць і розум павінны дзяліцца пароўну.

Я быў разгубіўся, калі Фруза паявілася ў нашым Зарэччы. Мы з Хведарам везлі са станцыі ўгнаенне і за Пагостам дагналі дзяўчыну ў вузенькіх штоніках і рабенькім паліто.

— Глядзі,— здзівіўся Хведар,— адкуль тут гэтая божая задрыпа ў штанах паявілася?

Ён пад’ехаў зусім блізка і з усёй сілы націснуў сігнал. Машына загула, як пажарная сірэна. Дзяўчына падскочыла, нібы той заяц з перапуду, потым сіганула ўбок. Я пазнаў яе. Мне стала сорамна.

— Гэта бібліятэкарка,— сказаў я Хведару.

Ён спыніў машыну, адчыніў дзверцы і, высунуўшы ў іх галаву, іранічна заўсміхаўся:

— Даруйце, што напалохаў. Мо падвезці?

Я стрымана прывітаўся, думаючы, што Фруза дарэмна зусім надзела штаны. У горадзе, можа, штаны і прыстойная для дзяўчыны вопратка, а на вёсцы гэта ўсё роўна, што голай хадзіць — кожны будзе лупіць вочы.

— А не цесна нам утрох будзе? — запыталася Фруза, спрытна ўзлазячы на падножку.

— Не, вы толькі да Янкі цясней туліцеся, ён любіць гэта. Я і сам бы не супраць, але баранка ў руках.

Мне давялося пасунуцца, каб Фруза магла ўціснуцца ў кабіну.

Хведар усю дарогу падколваў бібліятэкарку, яна даволі дасціпна зводзіла яго хамаватыя жарты на бяскрыўдныя жарцікі, а я думаў, што трэба будзе запрасіць Фрузу дамоў і тут ужо не абмінеш матчыных калючых вачэй і вострага языка.

Усё, аднак, абышлося добра. Фруза мела дзіўны талент падабацца людзям. Я знарок (хоць гэта было не дужа прыстойна) пакінуў Фрузу, як толькі прывёў яе ў хату. А калі вярнуўся з надворку, дык убачыў, што маці вельмі міла гутарыць з Фрузай.

Потым мы гутарылі пра літаратуру. Я прызнаўся, што пішу нататкі аб сваім жыцці, дзе нічога не выдумана: усё спісана з нашага Зарэчча і зарачанцаў.

— Хоць гэта і нязручна, але мне хацелася б пачытаць твае нататкі,— сказала Фруза.— Вядома, калі не сакрэт. Я сама пішу вершы. Хочаш, прачытаю адзін. Толькі ты не смейся.

Яна раптам захвалявалася, зняла чамусьці акуляры, працёрла шкелцы. Без акуляраў у яе быў зусім іншы, больш мяккі выраз твару. Мабыць, яна была зусім блізарукая, бо занадта жмурылася.

Яе ўсхваляванасць напамінала мне маю, калі я напрасіўся прачытаць Шуры свой верш. I вось гэтая зразумелая ўсхваляванасць дашчэнту разбурыла маю насцярожанасць.

Чытала Фруза нараспеў і ўвесь час сарамліва і з надзеяй пазірала на дзверы, быццам хацела ўпэўніцца, што ніхто не перашкодзіць ёй уцячы. Я пахваліў верш. Фруза сканфузілася, пачырванела.

Яна прызналася, што пасылала гэты верш у раённую газету, а ёй параілі напісаць пра вывазку гною, бо цяпер па раёну аб’яўлен месячнік нарыхтоўкі ўгнаенняў. Мне таксама прысылалі не вельмі бадзёрыя адказы на вершы, таму я зноў адчуў блізкасць да Фрузы.

Чытала Фруза мае нататкі ўважліва, нахмурыўшы лоб. Часам яе вочы ўсміхаліся або станавіліся журботныя ці калючыя. Тады я заглядаў у сшытак, цікавіўся, якія мясціны выклікалі ў Фрузы тыя або іншыя эмоцыі.

— Ты, відаць, моцна кахаў Шуру,— сказала яна.

Я ўспомніў пра Хрысціну. (Апошні сшытак я чамусьці не адважыўся паказаць Фрузе.) Было крыху няёмка. Што сказаць? Калісьці мне здавалася, што я вельмі люблю Шуру. Але тая любоў растаяла, як веснавы туман.

— Як табе сказаць, каханне — гэта…

— А вось я ніколі не кахала. I мяне не кахалі. Я, Янка, непрыгожая. А непрыгожых каму ахвота любіць. Толькі і мне часам хочацца вялікага і прыгожага кахання. Таму я вершы пішу. I ўсё пра каханне.

Мне было шкада Фрузу. Праўда, хто яе пакахае? Кахаюць такіх, як Хрысціна. Але мне вельмі хацелася суцешыць Фрузу.

— Галоўнае не прыгажосць, а розум,— разважліва сказаў я.— Прыгажосць з гадамі вяне, а розум вастрэйшы робіцца…

Фруза паківала галавой.

— I ўсё ж добра быць прыгожай. Я часам, Янка, думаю, што прыгожая дзяўчына ніколі не шкадуе, што ў яе мала розуму, а вось непрыгожая заўсёды зайздросціць прыгожай.

Потым мы хадзілі па хатах. Фруза вельмі хутка знаёмілася з дзяўчатамі, ды і старэйшыя ставіліся да яе з павагай. Нават не звярталі ўвагі на вузенькія штаны і рабенькі палітончык. Я не зусім разумеў, чаго яна дамагаецца ад людзей, бо Фрузу цікавіла ўсё чыста, што можа цікавіць дапытлівага чалавека.

На развітанне мы зноў доўга гутарылі. Вось тады я і даведаўся, што Фруза няштатны інструктар райкома камсамола. Яна надавала мне безліч даручэнняў. Скажу шчыра, што ўпершыню за сваё жыццё я ўзяўся за іх з ахвотай. Такая ўжо яна дзяўчына, гэтая Фруза Салей…

3 усяго калгаса неўзлюбілі Фрузу толькі Восіпаў Хведар і Кузьма Цопа. Таго ж дня пад вечар я заглянуў у краму. Цопа стаяў за прылаўкам, нібы той манумент. За гэтыя месяцы ён раздабрэў, старэнькі халат, апошні раз мыты, відаць, вясной леташняга года, аж трашчаў на ім. У парозе стаялі вагі і дзве бочкі: адна з-пад фруктовага віна — дзевяноста капеек літр, другая з-пад селядцоў. На вагах і на бочках сядзелі шафёры з далёкіх калгасаў і некалькі нашых зарачанскіх аматараў дармаўшчынкі. Сярод іх быў і Хведар. Ён зусім сп’янеў, але не здаваўся.

— Чаго гэта зануда ў акулярах прыязджала? — запытаўся ў мяне Хведар.

Я пажартаваў:

— Кажа, хопіць ужо зарачанцам праводзіць культурны адпачынак у краме. Хоча раскатурхаць нашу глухамань. А мы ёй памагчы павінны…

Хведар грукнуў кулаком па прылаўку:

— Нагнала іх з Загурскім на нашу галаву. Культуры ім захацелася. А на які хрэн мне іх культура? Мне і без яе добра. Праўду я кажу ці не?.. Можа яшчэ дружыннікаў, як у горадзе, завядзе?..

— А ты што думаў,— каб падахвоціць Хведара, падаў голас Цопа.— Наступаюць на нас, як вясна на зіму. Хутка так цябе прыціснуць, што і пікнуць не пасмееш.

— Баюся я іх!

— Забаішся, як пятнаццаць сутак палучыш…— сказаў Цопа.

Хведар адразу скіс. Мне чамусьці падабалася Хведарава пужлівасць.

Я разумеў, чаму ён напалохаўся, і абрадаваўся: прыходзіць канец яго-наму верхаводству ў вёсцы.

3 таго дня пачала расці між намі варожасць. Я ўсё больш бачыў Хведараву грубасць, а ён адплачваў мне нянавісцю, стараўся абразіць на людзях, а калі быў п’яны, пагражаў: «Пачакай, інцілігенцік, я з табой яшчэ на кароткім замыканні сустрэнуся».

Ішлі дні, але «кароткага замыкання» не было. Затое іншая падзея на нейкі час аглушыла мяне.

5

3 вялізнага аркуша паперы чорныя і чырвоныя літары запрашаюць людзей у маю хату, дзе кожны дзень з сямі да дзесяці вечара можна атрымаць або абмяняць кнігу. Я доўга прыглядаюся да размаляванага аркуша. Чагосьці ў ім як бы нестае. Я дастаю з шафы скрутак з матчынай тканінай на плацце. Якраз тое, што трэба. Тканіна загорнута ў фірменны аркуш, на якім намалявана дзяўчына з моднай прычоскай і энергічна працягнутай рукой. «Наведайце магазіны Белдзяржунівермага!» Цяпер патрэбна капірка. Яна ляжыць у табелі. Я пераводжу малюнак на аб’яву, размалёўваю дзяўчыну ў зялёны і чырвоны колер. Выходзіць не вельмі добра, затое такую аб’яву ніхто не абміне.

Мяне, праўда, крыху бянтэжыла адно. Маці паабяцала была спаліць кнігі, або ў лепшым выпадку выкінуць іх у сенцы.

— Колькі ж табе працадзён за гэты тлум будуць налічваць? — запыталася яна, калі я сказаў, што ў нашай хаце адкрываецца бібліятэка-перасоўка.

— Гэта без працадзён, на грамадскіх асновах.

— Зусім бясплатна? — здзівілася маці.— Дык на ліха такая работа?

— Разумееш, мама, пры камунізме ўсе так працаваць будуць, не за плату.

— А сена каровам на зіму пры камунізме як будуць — па кустах касіць? Таксама на тваіх гэтых асновах?

— Пойдзеш у сталовую, і табе дадуць малака.

— Хведарыха ўсё роўна ашукае, дзве кварты вып’е,— кажа маці і ўжо зусім сур’ёзна аб’яўляе: — Вось што, сыночак, пакуль той камунізм, дык я кнігі гэтыя або ў грубцы спалю або ў сенцы выкіну. Не хачу я, каб мне падлогу тапталі. Мыць яе на грамадскіх пачатках не будуць: трэба самой спіну гнуць.

А ўвечары, калі прыйшоў Загурскі і маці паскардзілася яму на мяне, усё перамянілася. Загурскі спакойна, але пераканаўча давёў маці, што трымаць бібліятэку ў хаце пачэсна. Маці згадзілася і нават памагла мне расставіць кнігі.

I вось я напісаў аб’яву. Трэба толькі яе добра прыклеіць, каб хто не сарваў са сцяны. Для гэтага неабходна зварыць клей. Крухмал, здаецца, ёсць.

Неўзабаве я выскокваю на вуліцу з аркушам паперы, які дыміць парай. Клей намёртва прысушвае аб’яву да сцяны. Я адыходжуся крыху далей. Са сцяны азвярэла глядзіць на мяне чырвона-зялёная дзяўчына. Здаецца, яшчэ хвіліна, і яна саскочыць на зямлю, агрэе адведзенай рукой па твары.

Суботні дзень дагарае за Чыжоўкай. Сонца цяпер заходзіць пазней, праходзячы па небе значна большую дарогу. Можа таму яно выдае як бы стомленым. 3 русаковіцкага канца вёскі ў краму да Цопы ідзе Хведар. Ён спыняецца на дарозе, чытае аб’яву і аж заходзіцца ад смеху.

— Вось дзівак…— кажа ён, нарагатаўшыся ўволю.— Такі малюнак варта было б павесіць на Пелагеінай хаце. Ад мужчын адбою не было б… Кінь ты гэтую лухту, пайшлі да Цопы, расціснем бутэлечку і — у Халябы. Я цябе там з адной штучкай пазнаёмлю. Прыгожая, шэльма!.. Хрысціне тваёй да яе, як Халімону Лепятуху да Мікалая Угодніка.

— Ты Хрысціну не чапай,— кажу я.— Не дужа мне прыемна твае паклёпы слухаць.

— Ну і дурань ты, Ваня,— нязлосна кажа Хведар,— Усе дзеўкі на адзін капыл… Дык не пойдзеш да Цопы?

— У мяне грошай няма, каб хадзіць у краму.

— Сумленныя багатымі не бываюць.

— Табе падабаецца, відаць, быць несумленным?

— Так, як табе бедным,— адказвае Хведар і, насвістваючы «Чыжыка», ідзе ў краму.

У хаце прыцемкі. Зараз зусім сцямнее, тады я пайду да Хрысціны.

Кажуць, што сёння ў Астроўне дзяўчаты ладзяць вечарынку. Можна будзе забрацца ў закутак і, абняўшыся з Хрысцінай, прасядзець увесь вечар.

Я пачынаю пераапранацца, цешачыся з думкі, як нам будзе добра з Хрысцінай. У хату ўваходзіць маці.

— Да Макухі сваты паехалі. Кажуць, па-старому сватаць будуць.

Маці апранае кажушок з чорных дубленых аўчынак, завязвае белую шарсцяную хустку і выбягае з хаты, сказаўшы напаследак:

— Даўно у нас вяселляў па-старому не гулялі. Хоць маладыя гады ўспомнім…

Пакуль маці збіралася, я, сцяўшыся ад болю, маўчаў. Было боязна гаварыць, бо сваім хваляваннем я выдаў бы сябе. Цяпер, як ніколі, я баяўся матчыных кпінаў. Потым, калі маці пайшла, я падбег да акна, углядаўся ў пахмуры вечар, што апускаўся на вёску. Мне хацелася ўбачыць у гэтых рэдзенькіх прыцемках штосьці страшнае, такое, што само па сабе сведчыла аб канцы жыцця на зямлі. На маё здзіўленне, нічога не змянілася.

Хведарышыны дзяўчаты везлі на саначках з крыніцы ваду ў чорнай абледзянелай бочцы. Над Карусёвай хатай слаўся дым. 3 таго часу, як Карусіха нарадзіла двойню, увечары над хатай заўсёды ўецца дымок. У шэрым, непрыветлівым небе ляцела ў лес чарада варон… Усё было, як і заўсёды. Тады я падумаў, што сваты прыехалі не да Хрысціны, а да Дзям’янавай Марыны. Вядома, да яе. Маці ж ні слова не сказала пра Хрысціну. Але трывога не хацела развітацца са мной. Нешта такое было ў Хрысцініных паводзінах, што насцярожвала мяне ўсе гэтыя дні пасля той незвычайнай ночы.

Я не ведаў, што рабіць. У хаце мне не сядзелася, але паказацца на людзі, было боязна. Урэшце я не вытрымаў — пайшоў. Як я не пераконваў сябе, што сваты прыехалі да Марыны, але павярнуў ў той бок, дзе жыла Хрысціна.

Хмары закрывалі месяц, таму было цемнавата, але не так, як звычайна, калі цемра слепіць вочы: навокал як бы бруілі невыразныя, мяккія змрокі. Яшчэ здалёк я ўбачыў людзей, што тоўпіліся пад вокнамі Макухавай хаты. Мяне адразу абдало гарачай хваляй. Ну вось і ўсё… А казала, што любіць!.. Было так крыўдна, што снег, вечар, дарога, вёска, прысады — усё на свеце страціла сваё рэальнае існаванне. Навокал панавала панылая пустата. Цяпер мне было ўсё роўна, куды ісці. Я павярнуў назад. Але дарога дамоў аказалася закрытай. 3 гары з песнямі ішлі дзяўчаты. Сустракацца з імі мне не хацелася. Таму я пайшоў туды, дзе стаяў натоўп.

Ля Сцяпанавай хаты гаманілі людзі. Праз вокны на двор падалі яркія палосы святла. Людзі, што траплялі ў яркае святло лямпы, здаваліся дзіўнымі, нежывымі ценямі. Цені мітусіліся, ківаліся, быццам прывязаныя да нітачак марыянеткі.

Я паспрабаваў трымацца далей ад святла. Але мне вельмі хацелася пабачыць Хрысціну. Я чамусьці падумаў, што яе прымусілі прыняць сватоў. Можа яна чакае таго імгнення, калі паяўлюся я і выратую яе ад гэтай назолы-жаніха. Перада мной адразу ж узніклі прывабныя малюнкі смелага выратавання любімай, дзікай пагоні жаніха, крывавага бою на лясной заснежанай паляне, уцёкаў з Хрысцінай у далёкія краі.

Праціснуцца да акна было нялёгка. Але што не зробіш, калі вырашаецца не толькі твой асабісты лёс. Прыціснуты людскімі плячамі да аканіцы, сціснуты, як у клешчах, з усіх бакоў, я ўсё ж зазірнуў у акно.

Першае, што я ўбачыў, быў рог стала, на якім красавалася батарэя бутэлек. Потым, за імі, я разгледзеў Сцяпана. Ён нешта гаварыў, па прывычцы падскокваючы на крэсле. Затым убачыў цётку Марыну ў новым плацці і квяцістай кашміравай хустцы. Яна стаяла да нас спіной, засланяючы астатніх гасцей. Нарэшце адышлася, і тады перада мной паявіўся знаёмы, падобны на аўсяны блін, плоскі твар з маленькім носам. Гэта быў той самы чалавек, што стрэўся мне тады, як я ехаў на нараду ў калгасную канцылярыю. Побач з ім сядзела Хрысціна і ўсміхалася.

Ні ценю смутку! Калі ж яна прыкідвалася — тады ці цяпер? Ах ты, падлюга! Мне хацелася крычаць, плакаць, бегчы ў ноч ад сораму і гора. Але я стаяў. Жаніх, нахіліўшыся да Хрысціны, нешта гаварыў ёй на вуха. Яна павярнулася да яго тварам. У вачах зацікаўленасць. Ён паклаў руку на яе спіну, тоўстымі, каструбаватымі пальцамі ўчапіўся за плячо. Чаму яна не абураецца?..

Я неяк выбраўся з натоўпу і тут жа трапіў у кола дзяўчат.

— Дзеўкі, глядзіце, Янка!..— пачуў я голас Анюткі Шкілета.

— Гароху цяпер не сеем, а то вянок сплялі б,— азвалася Халімонава Алена.

— Ой, трэба ён ёй быў… Вучаныя дужа ненадзейныя жаніхі.

— Памаўчала б лепей.

— Яначка, я вольная і далібог не здраджу. А цалавацца не горш за Хрысціну магу.

Какосцікава Верка зарагатала са свайго жарту, а нехта сіпата вылаяўся:

— У каго што, а ў нашай Веркі адно пацалункі на ўме.

— Паскуда, цьфу табе, дурань.

Дзявочыя кулакі дружна замалацілі некага па спіне. Я скарыстаў замяшанне і, не доўга думаючы, плетануў дамоў.

Вяселле было прызначана на наступную нядзелю. Мне здавалася, што Хрысціна спяшаецца знарок, каб хутчэй уцячы ад маіх разгневаных вачэй. Я стараўся пабачыць яе, але яна была вельмі занятая.

Русаковіцкая краўчыха Улляна Жылка ўвесь дзень шыла вясельныя ўборы, і Хрысціна павінна была сядзець дома або ездзіць у горад за тканінай. «Зрэшты,— думаў я,— проста яна не хоча сустракацца. Сорамна. Клялася ў каханні, а замуж ідзе за другога». Часам у мяне ўзнікала неадольнае жаданне пайсці да яе самому. Але смеласці не хапала. Таму я пакутаваў удвая.

I ўсё ж мы сустрэліся. Я падпільнаваў Хрысціну, калі яна вярталася з кардонскай крамы. Пра тое, што яна паехала ў Кардон без праважатага, я дазнаўся ад Анюткі Шкілета.

У ляску ля рэчкі я прастаяў гадзіны дзве. Перадумана за гэты час было шмат. Я то ўзгараўся гневам, і тады мне здавалася, што ненавіджу Хрысціну і магу зрабіць нешта брыдкае, то астываў, набіраўся развагі, і тады Хрысціна паўставала перада мной ва ўсёй прыгажосці сваёй душы. У такія мінуты я любіў яе яшчэ больш і гатовы быў плакаць ад гора. Дзве гадзіны чакання ўтаймавалі мае страсці. Калі сані з Хрысцінай паявіліся на дарозе, я быў такі азяблы, што бадай ужо не мог вымавіць слова. Адзінае, на што я быў здольны — выйсці на дарогу.

— Ой, як ты мяне напалохаў! — усклікнула Хрысціна, калі я, нібы здань, перагарадзіў дарогу.

Я пазіраў на яе румяныя ад марозу шчокі, на цёмна-сінія вочы, якія яна ўсё хавала ад мяне, на яе маленькі зграбны носік, чамусьці заўсёды прыемна халаднаваты, на чорныя кудзеркі валос, што выбіліся з-пад хусткі і пакрыліся інеем,— і не мог вымавіць слова. Яшчэ ніколі Хрысціна не была такая прыгожая.

Я стаяў, апусціўшы рукі, быццам прамёрз наскрозь. Толькі ў грудзях цеплілася кволая надзея на нейкае шчасце, што абавязкова не абміне мяне. Хрысціна ўсё яшчэ сядзела на санях, абломвала галінкі даўгаватай бярозавай хварасціны, якой паганяла каня. Гэтае мітуслівае мільгаценне рук і нейкая пакорліва-прыгнечаная постаць дзяўчыны выклікалі ў маёй душы дзіўнае пачуццё жалю і злоснай радасці: ага, табе сорамна.

Абое адчувалі сябе няёмка, і гэтае пачуццё ніякаватасці стрымлівала мяне ад грубых слоў. Я адчуў толькі, як зноў пачало гулка біцца сэрца ды на вочы быццам напаўзаў туман. Хрысціна, сані, конь, лес — усё пачало аддаляцца, страчваючы рэальныя абрысы.

— Што ты тут рабіў? — пачуў я здалёк чужы голас.

Я маўчаў. Няхай гаворыць сама. Няхай ёй, а не мне, будзе сорамна. Адразу ж у галаве замітусіліся думкі-мары, і тады я на ўсё паглядзеў іншымі вачыма. Няпраўда ўсё гэта! Сон. Хрысціна не выходзіць замуж…

Я зрабіў некалькі крокаў. Убачыў, як спалохана паглядзела на мяне Хрысціна, хацела ўсміхнуцца і не змагла.

— Хрысціна…

Яна саскочыла з саней, падхапіла ў жменю пухкі снег.

— Ой, Яначка, ты ж шчаку адмарозіў… Белая зусім. Тры яе снегам.

Цяпер я бачыў яе вялікія сінія вочы, напалоханыя і лагодныя, з затоенай у іх любоўю. Дурны я. За шчасце ж ваяваць трэба, а я раскіс…

Яна пачала церці снегам шчаку і, мабыць, ад няёмкасці гаварыла пяшчотным голасам:

— Ну вось, вось…. Пачакай крыху. Ну, што ты, Яначка… Які ты смешны.

Я хацеў абняць яе, нязграбную ў кажушку, прытуліць да сябе. Хрысціна старалася адштурхнуць мяне, адвесці мае рукі. А ў маіх вушах чамусьці чуўся Хведараў голас: «Дзеўкі моцных любяць. Намерыўся да якой, дык ужо не адступай…»

Рукі ніяк не маглі ўтрымаць Хрысціну. Яна прыгінала галаву і тады вельмі лёгка выкоўзвалася з абдымкаў. Нейкае дзікае пачуццё зламаць, перамагчы дзяўчыну, адчуць, як яна заціхае ў тваіх абдымках, рабіла мяне моцным і нахабным.

— Ашалеў ты, ці што?.. Людзі ж кругом.

Я на імгненне адпусціў яе. Навокал нікога не відаць. Зноў падманула. Ах ты… Цяпер я прымушу цябе скарыцца.

Сцяўшы зубы, Хрысціна штурханула мяне ў грудзі. Я адчуў, што губляю раўнавагу, падаю ў снег. Мяне душылі крыўда і злосць.

— Ах ты, падлюга!.. Праклятая гадаўка!.. Думаеш, адна ты на свеце. Ідзі за гэтага недарэку, за гэту сволач…

Усё навокал мігцела, вярцелася, і сярод гэтай мітусні аставаўся спакойным Хрысцінін твар. Я змоўк. Было прыкра і сорамна.

— Які ты, Ваня!..

У голасе Хрысціны спагада. Яна абяззбройвае мяне. Стаю, як той вінаваты хлапчук. Даўкі, горкі камяк засеў у горле, а вочы слязяцца ці то ад ветру, ці ад крыўды на сябе і на Хрысціну.

— Чаго ж мы стаім? Садзіся во ў сані, паедзем.

Я сеў поруч. Лепей было б горда павярнуцца і пайсці. А я сяджу і моўчкі перажываю сваю прыніжанасць.

Конь пляцецца нага за нагу, і сані слізгаюць амаль нячутна. Наперадзе, спіной да мяне, Хрысціна. На яе плячах трапечуць кароценькія кутасікі хусткі. Яны як жывыя і, здаецца, быццам пацьвельваюцца з маёй панурасці.

— А я думала, што ты ціхі,— паварочваецца да мяне Хрысціна. У яе вачах зноў іскрынкі смеху. Але я стараюся не заўважаць іх.

— Каб ты за каго другога выходзіла,— кажу я, нібы даючы згоду на наша расстанне.

Хрысціна задумліва ківае галавой.

— Дзівак ты, Ваня. Наша з табой каханне для абаіх не шчасце, а гора. Ды і каго я лепшага прычакаю. А маці вунь не дае спакою: ідзі замуж, ды і ўсё…

— Я люблю цябе, ты ж ведаеш…

— Усё гэта, Яначка, выдумка адна. Пасля сам бы раскайваўся. Помніш, як ты быў спалохаўся, калі я сказала, што цябе мая маці ўпадабала? Думаеш, не заўважыла я тады?

— Няпраўда гэта! Няпраўда!..— я хлушу, бо мне здаецца, што ў гэтым ратунак.— Як ты магла падумаць такое?

— Не, Ваня,— кажа Хрысціна,— гэта праўда. Я знаю, што ты мяне і цяпер любіш. А толькі любоў гэтая кароткая, нетрывалая… Не, Ваня, не кажы, я ўсё разумею. Я і сама галаву сабе зачмурыла. Палюбіла я цябе. А пасля падумала ды і назад. Думаеш, мне лёгка? Толькі нічога ў нас не выйшла б. Ды і не такая я, каб чужое шчасце ў ахвяру прымаць. Ты яшчэ, Ваня, знойдзеш дзяўчыну. Што я? Простая дзеўка. А ты вучыцца хочаш. Нашто я табе буду, як станеш вучаны. А цяпер і гаварыць не варта. Сасватана я, і дарогі назад няма… Ну, чаго ж ты галаву апусціў?..

Хрысцініна рука лягла на маё плячо. Нібы змярцвелы, я сядзеў, панурыўшы галаву, думаў. Навошта тады жыць, калі не будзе Хрысціны, калі я ніколі не пачую яе прыглушанага шэпту?

— Хрысціна,— кажу я, сам баючыся сваіх слоў,— ты мяне пачакай яшчэ год. Хочаш, я нікуды не паеду з вёскі?

Хрысціна маўчыць. Твар у яе, як ніколі, сур’ёзны і пахмурны. Пра што яна думае? Чаму яна баіцца адмовіць таму, нялюбаму? Як усё складана на свеце. А можа гэта толькі здаецца? Можа ўсё залежыць ад мяне? Можа трэба быць такім рашучым, як Восіпаў Хведар? Не, я такім не магу быць. Каханне патрабуе пяшчот, павагі, сумленных, шчырых адносін. Няхай я буду пакутаваць, абы Хрысціна адчувала сябе шчаслівай… Ах, да д’ябла ўся гэтая развага!.. Тады што рабіць? Як даказаць ёй сваю адданасць? Божа, як бы я песціў яе! Як кахаў бы!..

Мы мінаем лес, выбіраемся на ўзгорак, адкуль пачынаецца поле, роўнае, як стол. У далечыні відаць наша вёска, аснежаныя прысады. Як было б добра, каб вось так мы праехалі па вуліцы ўдвох з Хрысцінай… Колькі зайздросных вачэй цікавалі б за намі праз замёрзлыя вокны.

— Ваня, табе лепей пешшу пайсці. Не хачу, каб людзі плявузгалі.

Хрысціна просіць пакорліва і ціха, і гэта кранае мяне. Я моўчкі злажу. Стаю ля саней, пазіраючы на Хрысціну, і нічога не бачу, апрача заінелых валасоў, што пасмачкамі ляжаць на лбе.

— Ты, Ваня, не крыўдуй — так лепш,— кажа Хрысціна і ціха кратае лейцы. Сані паволі вязуць ад мяне Хрысціну. Яна згорбілася і цяпер нагадвае старую, пакрыўджаную горам жанчыну.

Чаго ты стаіш? Спыні яе. Яшчэ не позна. Думкі, аднак, не выклікаюць рашучасці. Яны пакорлівыя і вельмі мітуслівыя.

6

Вяселле гулялі па-старадаўняму: з песнямі, выкупам, маршамі, караваем, з бясконцым «горка». Два дні ўзапар у Макухавай хаце ідзе п’яны, надакучлівы і, здавалася, нікому непатрэбны спектакль. Удзень госці спалі, і зарачанская вуліца як бы адпачывала ад шуму і гоману падвяселеных гарэлкай людзей. Пад вечар госці насіліся, як ачмурэлыя, па вёсцы, каталі на параконках шаферак і сваццяў. Потым пілі гарэлку, крычалі асіплымі галасамі: «Горка!»,— аж было чуваць на вуліцы.

Шчыра кажучы, я нават радаваўся, што вяселле ідзе не так, як прынята цяпер, а як было некалі, тады, калі жаніліся нашы дзяды. Вяселле па старадаўніх звычаях нібы прыніжала жаніха. Мне толькі было шкада Хрысціну.

Я ішоў па шырокай, утаптанай вуліцы. Пад нагамі хрустка парыпваў снег, і звонкае водгулле замірала недзе пад чорнымі стрэхамі хат. Над вёскай, у самым зеніце, вісеў поўны, сыты месяц, адзінокі на чыстым небе. Яркае святло фарбавала снег у сіні, халодны колер; як акінуць вокам, ляжала гэтая блакітнаватая прастора, дзе-нідзе перакрэсленая чорнымі ценямі прысадаў і хмызнякоў. Усё было як у тумане, і ўсё чамусьці ціха дрыжала.

На двары, ля Сцяпанавай хаты, стаялі людзі, ляпіліся да вокан, прагна зазіраючы ў хату, быццам там мелася адбыцца якое дзіва. Два п’яныя сваты, стоячы на дарозе, пераконвалі адзін аднаго, што зімы раней былі халаднейшыя.

Недзе далёка, можа нават у Кардоне, адзінока гарэў у акне прыветлівы агеньчык. Ён быў чырванавата-жоўты і вельмі цёплы. Я пазайздросціў таму чалавеку, што сядзіць пры ім. Мяне пацягнула ў хату. Там я запалю лямпу, вазьму ў рукі кнігу, і хтосьці, вось такі, як я, адзінокі падарожнік па заснежаных дарогах, убачыць у акне прыветлівы аганёк і таксама ажыве душой…

Ззаду пачуліся таропкія, частыя крокі. Мне не хацелася азірацца, бо тады мог прапасці мой настрой, такі дарагі мне ў гэтае імгненне. Крокі набліжаліся і як бы замаруджваліся. Хто ж усё-такі ідзе дамоў? А што, калі Хрысціна? Дзівак ты, Янка, Хрысціна цяпер, чужая і далёкая, сядзіць за сталом…

— Во прыгожа як! Здаецца ніколі не было такога хараства.

Я здзівіўся: Шура! Чаго яна тут? Адкуль ідзе?..

Шура спынілася, абое мы доўга глядзелі ў далячынь, што недзе на самым даляглядзе гублялася ў сіняватай смузе.

— Мне, Янка, часам таксама хацелася пабыць адной,— сказала Шура.

У яе словах я адчуваў папрок сабе, але ён не пакрыўдзіў мяне. Наадварот, я быў удзячны Шуры, што яна разумее мяне.

— На адзіноце, ды ў такую ноч, добра думаецца,— сказаў я.— А бывае ў цябе так: ідзеш або сядзіш дзе ў зацішку, марыш бясконца і толькі аб харошым?

— Яшчэ колькі! Помніш, як тады, на востраве. Я так зачыталася, што зусім забылася, дзе я.

Я прамаўчаў, бо ўспамін захліснуў мяне, абудзіў невыразнае забытае даўно пачуццё замілаванасці да таго цудоўнага дня.

— Давай, Янка, пройдземся да бярозавага гаю. Каб ты бачыў, якія там цяпер цені ляжаць на снезе! Фіялетавыя… Помніш, як у Блока: «фиолетовые тени на эмалевой стене…» А ты, Янка, пішаш вершы? Ці можа кінуў? Табе трэба пісаць.

Я быў удзячны ёй. Чамусьці падумалася, што Хрысціна ніколі не цікавілася, ці пішу я.

У бярозавым гаі на блакітным снезе ляжаў тонкі ўзор фіялетавых ценяў. Яны былі невыразныя, а часам ледзь прыкметныя і толькі ў самай глыбіні гаю панавалі над мёртвай сінізной. 3 бярозак церушыўся долу нябачны снежны пылок, асядаючы на вопратцы. Нізка, ледзь не да зямлі, звісалі, тонкія галіны, усе бялюткія і бухматыя ад інею. А за гаем, на полі, аж да самага возера, іскрылася пад месяцам светлая сцежка, усё звужаючыся, як промнік далёкага пражэктара. Нечым яна нагадвала тую месячную сцежку на возеры, што мы бачылі з Шурай. Толькі цяпер яна выглядала халоднай.

Мы маўчалі. Не хацелася парушаць чароўную цішыню, не хацелася гаварыць, бо кожны з нас, мабыць, адчуваў такое, што не выкажаш словамі.

Потым мы ішлі па вузенькай, у адзін след, сцежцы. Шура наперадзе. Я бачыў яе маленькую постаць у кароткай тужурцы, слухаў, як спявае пад яе нагамі снег, і чамусьці сарамліва ўспамінаў пра наш разлад. Як цяжка зразумець, хто твой сапраўдны сябар, а хто толькі прыкідваецца ім.

Назаўтра нявесту адпраўлялі да жаніха. Спачатку з хаты вынеслі цяжкую акаваную скрыню. Калі яе падымалі на грузавую машыну, хтосьці са сватоў пакаўзнуўся, і вялікая чорная скрыня грукнула на зямлю. Вечка адчынілася.

— Знарок упусцілі,— зашапталіся жанчыны,— каб усе бачылі, што поўная скрыня.

— Макухавы штучкі…

— Ого, ён пахваліцца любіць…

Потым на машыну грузілі пасцель, швейную машыну, ложак. Грузілі спакваля, каб кожны мог удоваль наглядзецца на пасаг, які бацькі даюць за дачкой, які жаніх атрымлівае за нявестай. Было ў гэтым нешта нявартае чалавечага гонару. Я зноўку шкадаваў Хрысціну. Мне яна была дарагая без пасагу. Я забраў бы яе ў адным тым кажушку, які быў на ёй, калі мы сустрэліся ў той незабыўны дзень…

Гарластая, крыклівая свацця, чырвоная ад марозу і хмелю, выйшаўшы на ганак, запела развітальную вясельную песню:

Дадому, сваткі, дадому:

Паелі конікі салому…

Следам на ганак вывелі Хрысціну. Яна плакала і, як мне здалося, не толькі па даўняму звычаю, а ўсур’ёз. Мабыць, на яе месцы плакаў бы кожны. Потым на двор выкуліўся жаніх у доўгім паліто наросхліст.

— Хлопцы, пакажам, што такое шафёры? Га, хлопцы?

Сват ўзяў яго пад руку, нешта зашаптаў на вуха.

Хрысціна спынілася насупраць натоўпу, пакланілася, амаль кранаючыся рукой снегу. У гурце загаласілі жанчыны. Плач балюча драпаў пасэрцы. Я пачаў выбірацца з натоўпу, каб не бачыць і не чуць прыніжанага развітання «паланянкі».

Потым вуркаталі машыны, гаманілі людзі, і снежны пыл курыўся над дарогай. Настала цішыня. А ў ёй раздаўся спакойны, разважлівы голас:

— Дзівакі, з вяселля ціятры наладзілі…

Гаварыў Даніла Налягач. Мы пайшлі з ім па выслізганай палазамі вуліцы. Даніла трымаў рукі за спіной і можа таму выдаваў сутулым і старым. Гаварыў ён нібы сам з сабой:

— Чаго людзі даўніны трымаюцца? Я, Сітоў, законам забараніў бы даўняе ўзнаўляць. Яно, здаецца, глупства: ці вялікая шкода, што вяселле на стары капыл ладзілі, а толькі, я табе скажу, гэта — як тайны падкоп. Ты, Сітоў, мабыць, і не памятаеш, як гэта вяселлі па-старому ладзіць? А яны цябе навучылі. Дурное ж на ўсё жыццё помніцца. Пасаг, каравай, выкуп… Я табе так скажу, мы са сваёй трыццаць чацвёрты год жывём, дай бог кожнаму. А вяселле сваё я вось як спраўляў. У данькаўскага папа батрачка была. Я тады толькі з арміі вярнуўся, у Туркестане ваяваў басмачоў. Сустрэліся мы з ёй, пакахаліся. Бачым — адзін без аднаго жыць не можам і парашылі жаніцца. Запрог я каня, пад’ехаў увечары да папоўскага дома, пастукаў у акенца. Яна, значыць, выкінула хатулёк праз акно, а потым сама вылезла. Вось і пачалі жыць. Поп гады два ўсякіх ліхаў нам прарочыў, а мы па сённяшні дзень шчасліва жывём.

Дзядзька Даніла нейкі час крочыў моўчкі, але, відаць, гэтая думка трывожыла яго:

— Будзеш жаніцца, Янка, дык не рабі п’янага вяселля. Агідна…

Штосьці ў словах дзядзькі Данілы нагадвала мне ўласныя думкі. Не хацелася мірыцца з усім тым, што яшчэ адмяжоўвае вёску ад горада, ставіць яе на другі план.

— Дзядзька Даніла, а чаму вы не зойдзеце па кнігу? — запытаўся я.

— Мне ўжо без акуляраў чытаць цяжка. А купіць іх ніяк не адважуся. Вось так і гарую. Паслухаць бы і рад быў, ды каму захочацца час траціць… I сабрацца няма дзе.

Мы развіталіся, так і не дасказаўшы тое, што абавязкова трэба было сказаць.

НАСТУП

Незакончаны раздзел

1

Раніцай падзьмуў паўднёвы вецер. Ён прынёс па-веснавому мяккую цяплынь і безліч забытых за зіму пахаў. Апоўдні пад несціханы крык пеўняў з-за лесу выпаўзла густая блакітна-шэрая хмара. Яна заняла паўнеба і, нібы замарыўшыся, спынілася недзе над Данькавым.

Ноччу секануў буйны, цёплы дождж. У непрасветнай цемрачы — хоць выкалі вока — ён глуха лапатаў, сіпеў, растапляючы снег; гулі і звінелі імклівыя ручаіны. Усё навокал набрыняла вадой і цеплынёй. Было духатліва і парна, аж ламіла косці.

А назаўтра, абмытыя дажджом, непрывычна чарнелі палі. За ноч снег нібы злізала. Усё навокал памаладзела. Лысы пагорак зелянеў маладой рунню, і канава на імшары таксама зелянела ад асакі, а вярба за ноч пажаўцела, бо набрынялыя пупышкі патрэскаліся, і з іх здзіўлена пазіралі на свет жоўтыя коцікі.

Над Зарэччам таяў туман. Скрозь парадзелыя хмары прабівалася сонца. Дзень абяцаў быць цёплы. Таму з самай раніцы не сядзелася ў хаце. Хацелася на прастор палёў.

Я пайшоў на возера. Не ведаю чаму, але яно вабіла да сябе, і ўночы я часта сніў зялёны востраў ды срэбраную месячную сцежку на вадзе.

Дождж растапіў снег, і цяпер на лёдзе стаяла падсіненая спадыспаду вада. Лёгкі вецер гнаў па ёй дробныя хвалі. Яны падкатваліся да рудых чаратоў, спакойна лажыліся між высокіх сухіх сцяблін. Праз возера бегла чорная дарога, адзінае, што засталося ад зімы і што паволі размывала вада. Далей вырастаў проста з вады хмызняк — гэта быў наш востраў, які абмывала цяпер веснавое разводдзе. Над востравам у асмужаным туманам небе звінелі жаўранкі, а ў бярозавым гаі стаяў грачыны гармідар. Я ўспомніў, як ахрыпла кувала зязюля, калі мы з Шурай сядзелі на востраве. Успамін не абудзіў былых пачуццяў: яны заглушыліся іншымі, больш моцнымі і стойкімі.

Смешна пытаць у зязюлі, колькі табе наканавана пражыць вёснаў. Жыццё вымерваецца не гадамі, а тымі справамі, якія зрабіў чалавек. Чаму я раней пра гэта не думаў?

Я марыў пра жыццё лёгкае і простае, як найкарацейшую адлегласць між дзвюма кропкамі: школа — універсітэт. Выйшла не так, як марыў. Прамых дарог на свеце не бывае…

Уночы, калі над Зарэччам страляў пярун, а маланкі скрыжоўвалі свае вострыя пікі, да нас у хату прыбегла Шура.

— Дзядзька Платон, бацьку нешта нядобра… Доктара трэба…

— Што ў яго? — запыталася маці паспешліва надзяваючы плацце.

— Сэрца, мабыць…

Загурскі вывеў з хлява матацыкл. Яркае святло фары прарэзала цемру. Было добра відаць, як у белым промні скачуць частыя дажджавыя кроплі.

— Праз гадзіну чакайце,— крыкнуў Платон і знік у начы.

Мы стаялі на ганку, прыслухоўваючыся да сіпення дажджу. Час ад часу асляплялі маланкі, следам грукаталі раскаты грому. Шура сабралася дадому, і маці загадала мне праводзіць яе. Я накінуў на плечы Платонаву плашч-палатку. Мы выйшлі на вуліцу.

На Шуры была кароценькая жакетка, уся мокрая.

— Давай разам накрыемся,— сказаў я Шуры і накінуў палу плашч-палаткі на яе.

Па вуліцы, з горкі, беглі ручаі. Ногі адразу прамоклі. Але ісці побач з Шурай было прыемна. Яна выдавала маленькай, прыгорбленай горам дзяўчынкай. Мне хацелася, каб Шура адчула, які я ўважлівы і клапатлівы. Таму я раз-пораз захутваў яе ў плашч-палатку, баючыся, каб яна не прастудзілася. А на дварэ было парна. Навальніца і ноч не астудзілі дзённай гарачыні.

У Данілавай хаце свяціліся вокны. 3 нейкім затоеным страхам мы ўзышлі на ганак, адтуль у сенцы. Я не адставаў ад Шуры, трымаючыся ў цемры за яе плячо. Так мы і ўвайшлі ў хату.

Дзядзька Даніла ляжаў на падушках, закінуўшы галаву, цяжка дыхаў. Убачыўшы мяне, ён папрасіў падысці бліжэй.

— Бачыш, не ў пару скапыціўся,— сказаў ён, відаць, думаючы пра тое, што праз тыдзень-два трэба пачынаць сяўбу.

Я маўчаў. Чамусьці мне прыгадаліся тыя дні, калі, хворы на грып, дзядзька Даніла не ляжаў у пасцелі, а бегаў па брыгадзе. Можа ў ягонай гэтай хваробе вінаваты я. Заняты сваім каханнем, я тады не шмат думаў пра работу. Мне было няёмка. Чаму я быў такі няўважлівы і не падмяніў дзядзьку Данілу?

— Давядзецца, Яначка, табе аднаму цяпер ваяваць.

— Вы яшчэ, дзядзька, паправіцеся,— сказаў я.

— Дождж — гэта добра,— як бы думаючы ўголас, гаварыў дзядзька Даніла.— Па маіх прыкметах лета сёлета будзе сухое, так што старайся сяўбу хутчэй кончыць.

— Ды што ты адыходную завёў…— не вытрымала Даніліха.— Ляжы во, пакуль доктар прыедзе.

Але Даніла не ўмеў ляжаць ціха. Праз колькі хвілін ён зноў пачаў разважаць уголас:

— Людзі, брат ты мой, на нас спадзяюцца. Так што глядзі, каб не падвёў іх. А палкі ў колы ў нас яшчэ ёсць каму ставіць. У жызні яно так, Янка, бывае: удзесяцёх воз цягнуць, а адзін падлюга суне палку ў кола і — увесь воз спыніцца… Я гэта гавару, каб ты не міндальнічаў са зладзеямі ды гультаямі. Пасля людзі дзякуй скажуць.

Даніла заплюшчыў вочы. Мабыць, яму цяжкавата было гаварыць. У глухой цішыні, што настала, было добра чуваць, як у палісадніку лапоча дождж. Я падышоў да акна, пачаў углядацца ў шэры змрок. На поўдні ўжо святлела неба, і чорны край бухматай хмары выразна віднеўся на гэтай светла-шэрай палосцы. Дождж надціхаў, і толькі недзе на поўначы неба яшчэ палыхала маланкамі. Часам далёкае вуркатанне грому далятала сюды, у хату, як з падзямелля.

За акном у шэрані чарнелі прысады. За імі туліліся хаты, хлявы, такія ж невыразна чорныя, як і прысады. Я жыва ўяўляў парную цеплыню гэтых хат і людзей, што спяць моцным перадсвітальным сном. Хутка яны прачнуцца і будуць дзівіцца, што праспалі навальніцу. Потым вёска ажыве ў клопатах новага дня.

Я ўжо не мог уявіць сабе жыцця без гэтых знаёмых краявідаў, без людзей, якіх ведаю змалку, якія гэтак жа добра ведаюць мяне. Прыгадаліся іншыя дні, калі ў леташнім годзе мы рыхтаваліся да экзаменаў і кожны марыў як мага хутчэй уцячы са сваіх вёсак. Чаго мы хацелі тады? Што клікала нас? Мары? Так, яны. Але ж мары сталеюць, і тады, мабыць, кожны чалавек глядзіць на жыццё іншымі вачыма. Вось і мне не хочацца ўжо кідацца ў пошукі нечага невыразнага. Я нібы прырос да гэтых мясцін.

— Адчыні, Янка, акно. Нешта паветра не хапае,— папрасіў Даніла.

Я штурхануў раму, акно расчынілася насцеж. У пакоі запахла дажджом і вільготнай зямлёй. У лямпе пад столлю замітусіўся агонь, разгарэўся ярчэй, аж пачало рэзаць у ваччу ад нязвычнай віднаты.

— Нешта доўга іх няма…— сказаў дзядзька Даніла. Мабыць, яго мучыла хвароба.

— Дарога цяпер дрэнная,—азваўся я.

Мы памаўчалі. У цішыні раптам пачулася далёкае лапатанне мататыкла. Едуць!

Матацыкл спыніўся на дарозе. 3 каляскі выскачыла затуленая ў плашч постаць, прабегла па сцежцы да ганка. Потым на парозе паявіўся ўрач, з сакваяжам у руцэ.

— Ну, дык што ж мы? — весела пачаў ён.— Вясна на дварэ, а ты ў ложак…

Урач надзеў халат, прысеў на крэсла, доўга слухаў Данілу. Твар яго хмурнеў.

— Давядзецца паляжаць,— сказаў ён, а потым, калі мы выйшлі ў другі пакой, дадаў.— Сёння ж трэба завезці ў бальніцу. Інфаркт.

I вось я застаўся адзін на ўсю брыгаду. Было страшна. Як яно. ўсё будзе? I ганебна-радасна — нарэшце я магу выявіць сваю самастойнасць.

2

Парадак спачатку наводзяць у сваёй хаце…

Гэта была такая сварка, пасля якой або разыходзяцца на ўсё жыццё або мяняюць характар. Я добра ведаў маці, не раз наперакор сабе згаджаўся з ёю, і мне здавалася, што пераможа яна. Тады трэба было б махнуць рукой на аптымізм. Тады я паверыў бы, што песімізм бліжэй чалавеку. Але я думаў так таму, што не ведаў Загурскага.

Пасля дажджоў і парнай цеплыні зноў пачаліся ядраныя ранішнія марозы. Яны скоўвалі за ноч лужы, і ўранку пад нагамі звонка хрумсцеў лёд, Удзень было сонечна і цёпла — вясна брала сваё.

Аднаго разу Платон Загурскі пад’ехаў да хаты на калгаснай, дашчэнту разбітай машыне. Я бачыў, як ён лёгка выскачыў ка зямлю і пад яго ботам раскалоўся лёд на прамёрзлай да дна лужыне. Мне здалося, што я нават пачуў звон разбітага лёду.

Загурскі ўвайшоў у хату ў ззянні сваёй адмысловай, хоць і рэдкай, усмешкі. Яшчэ на парозе зняў шапку, паліто і, кінуўшы іх на лаўку, пацёр рукі.

— Даша, чаго-небудзь паснедаць хутчэй… Пазнюся.

— Куды цябе?..— запыталася маці, увішна збіраючы на стол.

— У райком еду. Ну і закруцілася машына!

Ён быў усхваляваны. Яму хацелася расказаць пра тое, што ўзрушыла яго, таму і паклікаў мяне:

— Хадзі сюды, Янка. Ты яшчэ нічога не чуў? Дзіва што — наша Зарэчча далей ад цэнтра калгаса, як Курылы ад Масквы.

Маці насцярожылася. Я даўно заўважыў, што ўсякія навіны, перамены насцярожваюць маці. Яна спынілася ля стала, разгублена пазірала на Загурскага:

— Не цягні ты. Смерць не люблю, калі ты пачнеш гаварыць, а пасля, нібы знарок, змаўкаеш…

— Начальства раённае пазнімалі з работы,— аб’явіў Загурскі.— Я ведаў, што такое доўга не будзе. Не, ты, Янка, падумай: людзі камунізм будуюць на матэрыяльнай базе і на свядомасці людзей, а наша начальства ўздумала камунізм будаваць на прыпісках.

— А табе якая радасць? — здзівілася маці.— Людзей з работы пазнімалі, а ён радуецца…

— Дык жа як не радавацца? От, скажам, наша Зарэчча па ўсім адсталая вёска, а начальства яе ў перадавікі пхне. Тут цёплая кампанія народнае дабро разбазарвае, а Вараніцын ім самыя лепшыя рысы прыпіша і — пускай людзей у камунізм. Нават сказаць нічога не смей: савецкіх людзей абражаеш. I атрымліваецца, што пад крылцам вось такіх Вараніцыных жулікам лёгка жывецца.

Маці нарэшце не вытрымала. Яе ўвесь час непакоіла гэтая думка. Я ведаў, пра што думае маці, бо і раней яна гаварыла мне тое самае, што цяпер сказала Платону:

— 3 людзьмі жыўшы, супраць людзей толькі дурны ідзе. У суседстве не выпадае лішняе бачыць, бо і сам не без грэху.

— Кінь ты, Даша, пра грахі. У нас з табой грахоў няма. Мы з табой дзяржаўнае не бяром. Гэта па такіх, як Цопа, Макуха, Хведар Камарык — во па кім удар… Нам чужое не трэба…

— Ага, па іх… Табе, канечне, не трэба. А што карову няма чым карміць, гэта цябе не турбуе… А мне што было рабіць? Той жа Восіпаў Хведар, Камарык, як ты кажаш, выручыў. Дзякуй, прывёз сена.

— Даша,— у Загурскага раз-другі тарганулася шчака.— Ты жартуеш, Даша?

— Мне не да жартаў. Сто разоў цябе прасіла падумаць, а ты што мне гаварыў: «Не магу!» А людзі прывезлі, і ты нават не заўважыў, што ў хляве сена ляжыць.

Мне здавалася, што маці знарок гаворыць Загурскаму аголеную, брыдкую праўду. Ёй хочацца пасварыцца і ў гэтай сварцы перамагчы Платона, на ўсё жыццё падпарадкаваць яго сабе. Успомніліся Макухавы размовы: «Дар’я Сітова чорту рогі абламае і па струнцы прымусіць яго хадзіць. Гэта не баба, а дрэсіроўшчык!»

— Як жа ты так? I людзі бачылі?..

У Загурскага ўвесь час нервова торгалася шчака, але гаварыў ён спакойна, нават з нейкай асуджанасцю ў голасе. Гэта падабалася маці. Яна ўвачавідкі мяняла тактыку: раптам зрабілася ласкавая, добрая.

— Сядай, Платоша, я ў адну мінуту снеданне згатую. А за сена не бойся. Хіба жонка мужу вораг? Усё як след зроблена. Ніводная душа не ведае пра сена. Хведар на машыне ўночы ездзіў.

Загурскі спакваля ўстаў.

— Я зараз,— сказаў ён і выйшаў з хаты.

Неўзабаве яго постаць прамільгнула ў акне, на вуліцы завуркатала машына, папаўзла задам на двор. Маці ўстрывожылася. Але ні я, ні яна не здагадаліся, чаго ўязджае на двор машына, тым больш што Загурскі хутка прыйшоў у хату. Быў ён, як і раней, спакойны, можа нават спакайнейшы, чым раней. Сеў за стол. Маці паставіла на стол мачанку, паклала горку бліноў.

— Чато гэта ты машыну на двор загцаў? — запыталася яна.

Загурскі, беручы на відэлец блін, сказаў мне:

— Схадзі, Янка, памажы сена класці. У мяне часу няма…

Маці збялела, потым пабарвавела, захвалявалася:

— Платон, што ты?..

— Крадзенае яно. Трэба на ферму завезці.

— Я ж за яго грошы плаціла…

— Плакалі твае грошы. Яшчэ скажы дзякуй, што так абышлося. А то заадно з Хведарам за краты трапіла б…

Маці заплакала. Мне ўжо вядома было яе галашэнне, і ў другі раз я ўцёк бы з хаты, але цяпер было вельмі цікава ведаць, чым усё кончыцца. Платон снедаў, быццам нічога не здарылася, толькі сказаў мне:

— Ідзі, Янка, памажы там. Мы тут самі разбяромся…

— Строгі ў цябе айчым,— сказаў шафёр.— Мы думалі, што ён толькі на рабоце такі, аж не — і дома строгі. Ну, дык гэта не блага. Галоўнае — справядліва.

Мы пачалі накладваць праклятае сена. Прызнацца, я ўвесь час чакаў, што вось зараз на двары паявіцца Загурскі, махне рукой: «Скідай сена з машыны», а за яго спіной будзе ўсміхацца маці. Але Загурскі не паяўляўся.

Нарэшце сена было на машыне. Мы не ведалі, што рабіць далей. Трэба было ісці ў хату. А там панавала жудасная маўклівасць. Я з асцярогай адчыняў дзверы, быццам чакаў убачыць штосьці страшнае. Загурскага не было. Маці прыбірала ў хаце, злосна махаючы венікам.

— А дзе Загурскі?

— Хіба я ведаю. У горад жа мусіць пайшоў.

— А сена куды везці?

— Куды хочаце, туды і вязіце. I адчапіцеся вы ад маёй галавы. Жывіце, як сабе хочаце.

Я зразумеў, што перамог Загурскі. Што маці больш не адважыцца на такое. I я радаваўся гэтаму. Чалавек выхоўваецца не толькі ўгаворамі. Часам трэба быць і бясконца непахісным, каб вярнуць дарагому табе чалавеку сумленне.

3

Палі чакаюць гаспадара. Уранку, калі прыгравае сонца, над імі стаіць лёгкі, ледзь прыкметны туман. Зямля грэецца. Трэба пачынаць сяўбу. Але я не ведаю, за што зачапіць рукі.

Кузьма Цопа пакінуў мне незайздросную спадчыну. Бароны, плугі, культыватары раскіданы па ўсім полі. Сеялку знайшлі ў імшары, і цяпер яе давядзецца рамантаваць. Факт — сяўбу наша брыгада зацягне. Варта было б пагаварыць з Загурскім або пайсці да Чукрая, папрасіць, каб памаглі мне. Толькі ісці па дапамогу я саромеюся. I Загурскаму нічога не кажу. Загурскі — радня. Яшчэ пачнуць гаварыць, што айчым памагае пасынку.

Упершыню за сваё жыццё я ненавіджу вясну. Няхай бы яшчэ пачакала. Тыдні за два адрамантаваў бы інвентар. А там няхай прыходзіць. Але вясна не чакае. Яна грукае ў вокны.

Быў бы здаровы Даніла Налягач, дык ён ведаў бы, што рабіць. А я не ведаю, і цяпер мне здаецца, што нехта вельмі злосна пажартаваў з мяне, прызначыўшы за брыгадзіра.

Былы брыгадзір Кузьма Цопа сядзіць у краме. Можа, варта схадзіць да яго?..

Цопа важна пахаджвае па той бок прылаўка. Кароценькі, цесны халат аж трашчыць на яго дужых плячах. Пад нагамі парыпваюць, стогнуць маснічыны. Заўважыўшы мяне, Цопа ківае галавой.

— Што, Канстанцінавіч,— усміхаючыся, пытае ён,— можа за гаручым прыйшоў? Наша брыгадзірская жызня такая — хай на яе,— і сам не пабачыш, калі да гарэлкі давядзе. На сваім прыкладзе табе дакажу. Хаджу, во, цяперака сярод пляшак і не цягне да іх. А бывалача як убачыш бутэльку, дык аж рука свярбіць — так і хочацца яе адкаркаваць. Народ усё вінаваты… Хочаш дагадзіць кожнаму, а яно не выпадае… Лаюць цябе. Ну а ты, каб смялейшаму быць, да шклянкі прыкладаешся. Вось як яно, дарагі таварьші, палучаецца…

Размова набывае адразу непажаданы кірунак. Я не магу змоўчаць. Хіба народ вінаваты, што плугі кінулі ў полі?

— Вы, дзядзька Кузьма, дагаспадарыліся да таго, што каня няма як запрэгчы. А таксама на людзей ківаеце.

Цопа збянтэжана лыпае маленькімі, заплыўшымі вочкамі.

— Паглядзім, як ты будзеш гаспадарыць,— бурчыць ён і пачынае перастаўляць на паліцы запыленыя бутэлькі.

Работа гэта, мабыць, яму да спадобы. Ён асцярожна бярэ бутэльку, выцірае яе палой халата і зноў ставіць на паліцу. Мне робіцца смешна: да каго я прыйшоў за парадай?..

— Ведаеце, дзядзька Кузьма,— кажу я,— гаспадарыць я, вядома, не ўмею. Але абавязкова навучуся. I працаваць буду сумленна. А вас, дзядзька, на першым часе папярэджваю, калі ў часе сяўбы паспрабуеде ўстроіць тут піўную, дык дабра ад мяне не чакайце. Помніце, як летась тры дні святога Ягор’я спраўлялі? Дык гэта ў апошні раз было.

— Ты мне не пагражай. Я план таваразвароту выконваю,— не вельмі ўпэўнена адказвае Цопа.

— Во-во,— падхопліваю я,— выконвайце. Каб у часе сяўбы ўсё, што людзям трэба, у краме было. У нас жа так: як толькі пачалася сяўба, дык у краме запалак не купіш.

Кузьма Цопа хоча нешта сказаць, мабыць, абразлівае, але чамусьці баіцца. Калі я ўжо быў за парогам, дык пачуў, як ён брыдка вылаяўся. Але я не звярнуў на гэта ўвагі. Чалавеку, які губляе свае пазіцыі, нічога іншага не застаецца, як лаянка.

Аднекуль здалёк да мяне далятае лапатанне трактараў. Ну вось, людзі пачалі ўжо ворыва, а я ўсё яшчэ не ведаю, што і як рабіць. Гул матораў нарастае, і я іду насустрач яму.

3-за лесу адзін за адным выпаўзаюць два трактары. Маленькі «Беларус» весела імчыць наперадзе, ззяючы на сонцы чырвонай фарбай. Другі, на гусеніцах, паўзе, як чорны няўклюдны жук, але не адстае ад «Беларуса».

Няўжо іх гоняць у маю брыгаду? Забыўшыся на сваю брыгадзірскую сталасць, я бягу насустрач трактарам, як малое дзіця. Нехта махае мне рукой. Фруза! Трохі няёмка, што паводжу сябе, нібы блазнюк.

На першым трактары Стасеў бацька. Ён спыняе трактар і ўсміхаецца мне. Фруза саскоквае на зямлю, доўга цісне руку, заглядваючы ў вочы.

— Разгубіўся быў, брыгадзір?..

Я нешта мармычу ў адказ. Прызнацца сорамна, але гэта праўда, што я разгубіўся. А больш сорамна таму, што не хацеў ісці па дапамогу. На сябе спадзяваўся. Дзівак!

Нехта кладзе руку на маё плячо. Азіраюся. Загурскі.

— Давай, брыгадзір, дакладвай, што зроблена, што думаеш рабіць? — пытаецца ён ці то жартам, ці то ўсур’ёз,— не ўгадаць.

— Нічога я не рабіў і не ведаю, што трэба рабіць,— шчыра прызнаюся я.

Стасеў бацька рагоча, і лес вяртае водгулле: гы-гы-гы.

— Ну і брыгадзіра прычакалі…

— А ты, Ягор, не смейся,— кажа Загурскі.— Кожны чалавек аднаго разу ў жыцці бывае вось у такім становішчы, калі за штосьці вялікае бярэцца. Было б горш, каб ён хлусіць пачаў… Ну як, Янка, прымаеш нас у сваю брыгаду? Будзем працаваць шчыра, можаш не сумнявацца..

3 вёскі, як і ў мінулыя гады, падыходзяць калгаснікі. Калі прыгналі трактары, значыць — вясна пачалася. Хопіць на печы адлежвацца.

Загурскі адводзіць мяне ў бок. Хітравата жмурыць вочы.

— Хацеў быў адзін да цябе ехаць, а Фруза ў амбіцыю. Кажа, што і яе месца тут…

Я чырванею, здагадваючыся, на што намякае Загурскі. Але мне прыемна. Добра, калі маеш шмат сяброў.

— Мяне, брат, праўленне накіравала сюды, памагчы табе на першым часе. Я з дарослымі пагутару, Фруза — з моладдзю, так што палітычную работу мы табе забяспечым. Ясна? Астатняе, брат, за табой.

— Як жа я буду…

— Па-першае, ты не адзін. У цябе дзве звеннявыя: Наталля Смулёва і цётка Даніліха. Яны памогуць. Потым аграном прыедзе — падкажа, што і як рабіць трэба. Ды і я непадалёк буду — пытайся. Толькі адно памятай, Янка,— на сябе больш спадзявайся. Вучыся весці так справы, каб ад іх карысць была. Гэта твой арыенцір. А пакуль я тут з людзьмі пагутару, арганізуй машыну. Трэба гаручае і масла прывезці.

Хвёдара, як заўсёды, няма дома. Восіпіха сказала, што ён пайшоў да Макухі. Туды мне ісці не хочацца. 3 таго часу, як былі заручыны, я не ступаў нагой за Макухаву браму. Але ісці трэба.

Сцяпан Макуха сядзіць на нізкім услончыку, абувае бот. Хведар ходзіць па хаце, пыхкаючы самакруткай. Пад столлю плывуць шызыя клубы дыму. Абодва чамусьці пахмурыя. Мабыць, няма за што пахмяліцца. На маё прывітанне ніхто не адказвае.

— Куды гэта вы збіраецеея, дзядзька Сцяпан? — пытаю я.

Макуха, прыўзняўшыся з услончыка і прытопваючы нагой аб падлогу, каб ямчэй абуць бот, адказвае:

— А гэта, слухай сюды, не твайго розуму справа.

У мяне закіпае ў грудзях злосць, але я стрымліваю сябе.

— Трэба па бензін ехаць,— кажу я Хведару.— Ці на хаду машына?

— У мяне выхадны,— Хведар спыняецца насупраць, рукі ў кішэнях.— Ну чаго ты са скуры лезеш? Думаеш, дзякуй палучыш? Заўтра прывязем бензін, а сёння мне трэба са Сцяпанам у адно месца падскочыць.

— Давядзецца адкласці вашу паездку,— спакойна адказваю я.

— Значыць, Макуха не мае права на машыне праехаць? Дажыўся… А хто гэты калгас пасля вайны з попелу ўзнімаў — пра гэта ты падумаў?

Сцяпан паспешліва круціць цыгарку. Кавалак газеты распаўзаецца, і на падлогу сыплецца махорка. Макуха ў злосці кідае рэшткі цыгаркі лад ногі.

— Слухай сюды, Канстанцінавіч,— стрымліваючы злосць і стараючыся гаварыць лагодна, звяртаецца ён да мяне,— справа ў нас тэрміновая. Трэба абавязкова з’ездзіць. Мы ў адзін мэнт вернемся. Табе, як свайму, скажу: нешта там у Хрысціны жызня не ладзіцца. Сваё ж дзіця, уступіцца трэба.

На нейкае імгненне я быў сумеўся. Можа праўда? Тады няхай бы з’ездзілі. Адтуль недалёка на склад заскочыць. Але тут жа падумаў, што Хведар, пабыўшы ў гасцях, ужо не зможа везці бензін.

— Вы, дзядзька, на веласіпедзе з’ездзіце. Гаручае таксама тэрмінова трэба.

Наступае доўгае маўчанне. Хведар ходзіць па хаце, грукаючы ботамі. Потым ён спыняецца ля мяне.

— Эх ты, думаў, свой хлопец… Аж памыліўся. У начальства лезеш. Толькі я табе раю такіх, як я і Сцяпан, трымацца. Начальства далёка, а мы — побач. Падумай.

— Вось што,— кажу я,— годзе ўжо дыспут весці. Не хочаш ехаць зараз, аддавай ключы: Ягор Пацябня паедзе.

— Ключы вось яны, але не так хутка я вам іх аддам.

Хведар некалькі разоў падкідвае ключы на далоні, потым хавае ў кішэню.

— А ты яшчэ зяцем хацеў яго ўзяць,— усміхаецца ён Сцяпану.— Ну і зяць, ні даць, ні ўзяць…

Няхай смяецца. Але выйшла па-мойму.

4

Шчыра кажучы, я толькі лічуся брыгадзірам. Усімі справамі кіруе мой айчым Платон Загурскі. Ён паспявае ўсюды. 3 раніцы Платон на матацыкле аб’язджае палі. Пасля абеду спяшаецца ў кантору або ў другія брыгады. Маці сварыцца: «Ніколі ты дома не начуеш. Калі ж для сябе жыць будзеш?» Платон усміхаецца: «Во, адсеемся, тады на цэлы тыдзень вазьму адгул». Але ні маці, ні я не верым гэтаму. У Загурскага заўсёды знойдуцца неадкладныя справы.

Я адчуваю сябе ніякавата. Стараюся прыглядацца, прыслухоўвацца да ўсяго, што робіць і кажа Платон Загурскі. Цікава наглядаць, як тыя самыя калгаснікі, што летась крычалі на сходзе супраць Загурскага, цяпер вінавата апускаюць вочы, гаворачы Платону: «Цопа ўсё натравіў... Памыліліся мы тады». Загурскі не любіць слухаць такія апраўданні. Хмурнее, калі хто напамінае пра старое. Можа гэта больш за ўсё і прыцягвае да яго людзей. Зарачанцы стараюцца працаваць, каб загладзіць сваю віну. Відаць, разумеюць, што абразілі чалавека. А ці прызнаюць яны мяне як брыгадзіра?

Я стараюся рабіць так, як Загурскі. I ўсё роўна адчуваю на сабе кплівыя позіркі старэйшых: бач ты, яйцо курыцу вучыць.

На золаку мяне будзіць маці. Сам я ніяк не прывыкну ўставаць ў такую рань. Апякаючы ногі аб расу, бягу на брыгадны двор. Там, да тоўстага сука векавечнай ліпы, прывязаны вагонны буфер. На ім ляжыць тоўсты кавалак жалеза. Хапаю яго ў рукі і з ўсяе сілы б’ю аб буфер. Над Зарэччам плывуць у ранішняй цішы звонкія гукі: «блям-блям-блям».

Званю я хутчэй таму, каб упэўніцца, што ўжо прачнуўся, што для мяне настае дзень, поўны беганіны, клопатаў, а яшчэ таму, каб адчуць: я — брыгадзір. Людзі і без маіх званкоў выходзяць на працу. Часам я дзіўлюся, што стала з калгаснікамі. Летась яны не хацелі хадзіць на работу, хоць Сцяпан Макуха бегаў па хатах. А сёлета ўсё перамянілася. Мабыць, людзі адчулі, што ёсць сэнс працаваць, што парадкі ў калгасе перамяніліся, што праца кожнага будзе заўважана і ацэнена па справядлівасці.

Першымі на брыгадны двор прыходзяць Халімон Лепятуха і Трахім Какосцікаў. Пакуль згортваюць цыгаркі, маўчаць, потым, зацягваючыся дымам, пакепліваюць адзін з аднаго:

— А што, Халімон, прывык ужо рана ўставаць? Ды ты паглядзі на сябе ў люстэрка, далібог, памаладзеў. Летась ты адрузлы быў, тлушчу багата нагадаваў, дык яно, браце ты мой, і здароўя не было. А цяпер, бач, як цябе Загурскі вылечыў. Люба паглядзець.

Лепятуха ніяк не можа ўстаяць на месцы. Ён падскоквае, махае рукамі, апраўдваецца сваім пісклявым голасам:

— Я — што? Я, як усе. А яно і ты летась не вельмі шчыраваў. Забыўся, можа, як ад жывата лячыўся? Сёлета, Трахімка, гэтую тваю хваробу назаўсёды выгналі з Зарэчча.

— Ты, Халімон, з хворай галавы на здаровую не перакладай. Раскажы лепей Янку, колькі ты Макуху гарэлкі пераставіў.

— Авой, дык ці ж я адзін…

— Гэта праўда, сярод гультаёў ты не адзіны. Праўду Даніла казаў, трэба было даўно за вас узяцца, каб успомнілі смак у рабоце, а нё за сталом.

— Ты гэта на каго намякаеш? Можа на мяне? Дык я і летась працаваў.

— Ага, напрацаваў ты… Там, дзе выгадна было. А ты там працуй, дзе карысць усім будзе.

— Знайшоўся праведнік!..

— А ты як думаў? Вунь што Загурскі кажа: кожны ў сваёй брыгадзе гаспадар. Ты гэта разумееш, што і я цяпер гаспадар. А раней у нас Цопа ім лічыўся. «Я — пасеяў», «я — накасіў». Усё я ды я. А мы так сабе, нібы паповы работнічкі. Во адкуль усе нашы непарадкі пачыналіся.

3 граблямі, рыдлёўкамі, матыгамі падыходзяць дзяўчаты — агародняя зарачанская брыгада. Кіруе імі Анютка Какосцікава. 3 імі Фруза Салей. Яна жыве ў Анюты і, здаецца, пасябравала з ёй.

— Янка,— кліча мяне Фруза,— дзяўчаты хочуць выклікаць на спаборніцтва пятую брыгаду. Як ты на гэта паглядзіш?

Я ўжо чуў, што гэтую думку ўвяла ў вушы дзяўчатам Фруза: вырасціць па дзвесце цэнтнераў буракоў на гектары. Раптам не здолеем? Быць брахуном не хочацца.

— Можа мнагавата на першым часе,— кажу я.

— Дзяўчаты,— гукае Фруза,— чуеце, Янка сумняваецца ў вашых здольнасцях!..

— Ён няхай не сумняваецца,— кажа Анюта,— а ўгнаенне дае…

— I каб трактар быў…

— I каб матыгі былі вострыя…

Дзяўчаты абступаюць мяне, тармосяць за полы. У кожнай ёсць свая думка, як лепей вырошчваць гэтыя цукровыя буракі, якія мы зроду не сеялі.

Здорава распрапагандавала іх Фруза! Усё яны ведаюць. I песні сёлета ў іх іншыя. Не спяваюць больш пра матрасёнка з аленькімі губкамі.

3 поля разам з аграномам прыязджае Загурскі. Вітаецца, доўга прыглядаецца да людзей, нібы кагосьці чакае.

— А чаму Сцяпана Макухі няма? — пытаецца ён.

3 натоўпу адзінокі голас:

— А навошта яму на работу хадзіць? Ім на дваіх хопіць таго, што з агароду збяруць…

Гэта праўда. Сцяпан Макуха пражыве з агароду, ды яшчэ як.

На калгаснай зямельцы пасвіць карову і цёлку, дванаццаць авечак. Ёсць у яго куры, гусі, свінні, пчолы. Чаго яму хадзіць на работу?

Людзі абурана загулі, нібы яны толькі цяпер уцямілі, што да чаго. Загурскі маўчыць, думаючы над чымсьці важным. Потым пачынае гаварыць. Яго словы цяжка падаюць у натоўп:

— Мы ўжо не раз папярэджвалі Макуху, а чалавек не зважае на гэта. Дык што будзем рабіць? Тут уся наша вёска. Давайце вырашайце самі.

Нейкі час пануе цішыня. Потым наперад выходзіць Трахім Какосцікаў:

— Я так думаю, Макуха і Цопа завялі брыгаду туды, адкуль яе за вушы трэба выцягваць. Даравалі мы сваім былым кіраўнікам, бо не хацелася суседскія адносіны псаваць. А калі і цяпер Макуха думае нашу лагоднасць да яго ў сваю карысць паварочваць, дык памыляецца ён. Я так скажу, абрэзаць у яго агарод па самыя вуглы і, пакуль не стане сумленна працаваць, не вяртаць яму зямлі.

— А божа, так ужо адразу…— чуецца жаночы голас.

— А чаго чакаць. I не ў аднаго Сцяпана абрэзаць, а і ў цябе,— кажа Трахім жаночаму голасу.

— У мяне за што? — прадзіраецца наперад Хведарыха.— Я во — прыйшла на работу…

— А дочкі дзе?

— Божа мой, дзеці ж яны зусім.

У натоўпе смяюцца. Хведарыха крута мяняе тактыку:

— Ды і яны прыйдуць. От палучу нарад, забягу па іх. Хіба ж злачынства якое, калі яны лішнюю хвілінку паспяць…

— Тады можна і не абразаць агарод, калі Хведарыха зразумела,— смяецца Трахім,— а вось у Макухі абрэзаць. Такая мая прапанова.

Я раздаю нарады. Паступова пусцее брыгадны двор. Застаемся мы ўдвух з Загурскім.

— Трэба, Янка, схадзіць да Макухі,— кажа Платон.

Мне здаецца, што толку ад нашага паходу не будзе. Макуха прывык жыць не працуючы. Дай яму які-небудзь партфель — будзе бегаць. Але працаваць на полі ён не стане. I ўсё ж я чамусьці згаджаюся з Загурскім. Напэўна таму, што Макуха — сусед, і неяк няёмка вось так адразу прымаць да суседа сур’ёзныя захады. Праклятая прывычка — гэтыя добрасуседскія адносіны.

Нас сустракае цётка Марына. Па яе твары бачу, што наша паяўленне цётку Марыну не вельмі ўзрадавала. Але яна стараецца ўсміхацца нам і гасцінна запрашае ў хату:

— Авой, дарагія госцейкі, заходзьце. Я дык і ў печы яшчэ не паліла, пачаставаць няма чым. Хіба можа кіслага малачка са смятанай. Дужа пальзіцельна яго піць, дактары кажуць. Не адмаўляйцеся, бо пакрыўджуся зусім.

— Нічога, Марына Аляксееўна, не турбуйцеся. Спачатку аб справе пагутарым, а тады ўжо можна будзе і малака выпіць. Сцяпан дома?

— Дзе ж яму быць? Учора, во, ад зяця позна прыехаў, дык спіць яшчэ.

Мы заходзім у хату. Цётка Марына спяшаецца за перагародку. Адтуль далятае да нас прыглушаны цётчын шэпт і гучнае Сцяпанава пазяханне. Неўзабаве з-за перагародкі паказваецца ўскалмачаная Сцяпанава галава,

— Каго бачу, Платоша, друг! Нарэшце адважыўся зайсці… Усё абходзіш, зазнаўся…

Ён ловіць Платонаву руку, доўга трасе яе, быццам сто гадоў не бачыўся з Загурскім.

— Давай, брат, памыйся, бо размова сур’ёзная, і на сонную галаву яе весці не выпадае.

У хаце пачынаецца тая мітусня, якая бывае, калі завітаюць нечаканыя госці. Сцяпан фыркае на кухні, плёскае вадой і нешта гаворыць жонцы. Цётка Марына паспешліва распальвае ў печы, нечага выбягае ў сенцы і зноў прыбягае на кухню.

Загурскі падміргваё мне і смяецца. 3 кухні прыходзіць Сцяпан. Круціць галавой і жмурыцца, успамінаючы ўчарашнюю выпіўку.

— Ну, брат, і далі ўчора пытлю,— хваліцца ён.

— Бачу,— шматзначна кажа Загурскі.— Сядай, браце ты мой, і слухай. Хачу ў цябе запытацца, ці доўга ты вось так будзеш жыць? На работу не ходзіш, п’еш, дысцыпліну падрываеш.

Макуха натапырваецца.

— Я мінімум выпрацую, можаш не сумнявацца.

— А максімум няхай дзядзька выпрацоўвае?

— Ты мяне, таварыш Загурскі, не агітуй. Я нашы законы ведаю.

Нейкі час яны глядзяць адзін аднаму ў твар, быццам гуляюць у дзіцячую гульню — хто каго пераглядзіць.

— Ну, а сумленне табе нічога не гаворыць? Людзі вунь на полі працуюць, а ты спіш…

— Летась яны спалі, а я адзін за ўсіх бегаў,— не задумваючыся, адказвае Макуха.

— Можа ты дарэмна бегаў… Яно лепей бы было, каб сядзеў.

Макуха разумее, што Загурскі кпіць з яго, і мяняе гаворку.

— Кінь ты, Платон, пра справы гаварыць. За колькі год сабраліся, дык быццам іншай тэмы няма. От вып’ем зараз ды ўспомнім, як некалі хлопцамі гулялі.

— Успомніць можна,— кажа Загурскі.— Толькі спачатку ўсё ж пра нашы справы пагутарым. Не падабаецца людзям, што ты наперакор ім робіш. Сёння вунь патрабавалі абрэзаць твой агарод па самыя вуглы.

Макухаў твар барвавее, у вачах злосць.

— Хто гэта казаў? Тыя, каго летась прыціскаў?

— Не, не толькі тыя. Усе сумленныя людзі супраць цябе. I не таму, што ты іх, як кажаш, прыціскаў, а таму, што сёлета не хочаш працаваць.

— 3 агародам у вас нічога не выйдзе,— спакойна кажа Макуха.— Дваццаць пяць сотак вы мне ўсё роўна пакінеце. Пляваў я…

— Вось-вось. Таму і людзі цябе не паважаюць. Я табе шчыра раю, бярыся за розум. Можа дрэнна кончыцца.

— Не палохай, Загурскі. Як-небудзь і без тваіх парад абыдуся. Мяне вунь у леспрамгас клікалі.

— Тады давядзецца з агародам развітацца. I за пашу з цябе будуць браць па нормах, якія праўленне ўстановіць. Вось так.

Цётка Марына ўзнімае лямант.

— Чаго вы да нас прычапіліся? Вунь Цопа ў краме сядзіць, дык таго не трывожаць. Нас убачылі. Што мы, як бяльмо, у вас на вачах? Чалавеку ўжо сабой не можна распараджацца.

— Мая справа вас папярэдзіць,— Загурскі паволі ідзе да дзвярэй.— Гультаям мы не дамо спакойна сядзець.

— А ты не вельмі палохай. I на цябе ўправу знойдзем. Падумаеш, прыехаў асэсар. I без цябе жылі і не крыўдзіліся. Лепей пра сябе падумай. Глядзі, каб не раскайваўся потым.

Апошнія словы даганяюць нас ужо ў сенцах. Нешта яшчэ крычыць Сцяпаніха. Загурскі моўчкі крочыць па двары. За ім подбегам іду я. На душы непрыемна. Ну, як цяпер сустракацца з Макухам? Будзе ж няёмка глядзець у вочы чалавеку, які цябе абразіў. А хіба хочаш яму благое? А што калі залішне строгія ў сваіх рашэннях? Мабыць, не строгія. Што зменіцца, калі Макуха не пойдзе на працу? Людзі, вядома, будуць хадзіць на поле, але ж у іх асядзе на душы непрыемны асадак: во, адны працуюць, а другія — гуляюць, а жывуць не горш. I яшчэ нехта не пойдзе на работу… Так мы ніколі не выб’емся з адсталых. Успамінаю, як летась на поплаве Даніла Налягач казаў мне, што такія брыгадзіры, як Цопа, патрэбны гультаям. Гэта праўда. Тыя, што не хочуць сумленна працаваць, успамінаюць Цопу добрым словам, а Загурскага ганяць. Вось і выходзіць, што брыгадзір не можа стаяць недзе пасярэдзіне, дагаджаючы гультаям і шчырым працаўнікам. Сярэдзіны нідзе няма. Трэба цвёрда трымацца сумленных, калі сам хочаш быць такім, як яны.

Увечары маці просіць Платона:

— На ліха табе задзірацца з гэтымі прайдзісветамі. Макуха нічога не забывае. Ён заўсёды знойдзе час, каб табе адпомсціць.

Загурскі нецярпліва адмахваецца. Яму не па нутры матчына хваляванне.

— Ваўкоў баяцца — у лес не хадзіць. Ды і не адзін я тут, Даша. Усе людзі за мяне. Я тут у сваім куце жыву. А ў такіх, як Макуха, зямля гарыць пад нагамі.

Маці дакорліва ківае галавой.

— Я гэтую пароду ведаю,— кажа яна.

— Проста вы прывыклі спакойна жыць. А я не хачу гэтага балотнага спакою. I няхай яны толькі паспрабуюць нам перашкаджаць…

На тым і заканчваецца гэтая адвечная размова ў нашай хаце.

5

Мы стаім пад вярбой на кургане. Я прывёў сюды Фрузу, каб паказаць ёй магілу партызан, што ў часе блакады стрымлівалі тут фашысцкіх карнікаў. Фруза задумліва глядзіць уніз, дзе між хмызнякоў пятляе рэчка Расянка. Пра што яна думае? Можа, стараецца ўявіць, што бачылі ў апошні раз гэтыя невядомыя нам людзі, аб якіх цяпер напамінае невялічкі каменны курганок. Летась пра гэта самае думаў я, і мне здаецца, што кожны чалавек павінен у першую чаргу падумаць пра гзта.

У чыстым блакітным небе паволі плывуць белыя бухматыя воблакі. Кажуць, калі такія воблакі бываюць у сяўбу, трэба чакаць ураджаю. Можа гэта праўда. Сёлета мы рассеялі нямала ўгнаенняў, не блага апрацавалі палі. Чаму ж не быць добраму ўраджаю?

Над поплавам высока-высока, аж пад самымі воблакамі, кружаць буслы. У іх ёсць свой абжыты кут — ясакар на Стасевым сельбішчы. Буслам добра. Яны ведаюць тут кожны кусцік, кожны кавалачак поплава. Ім хораша лётаць у сінім, празрыстым небе.

Чалавек таксама павінен мець свой абжыты кут. Няхай ён будзе нават не такі ўтульны, як наша Зарэчча. Зрэшты, усё залежыць ад самога чалавека.

— Як ты думаеш, Фруза,— пытаюся я,— што, калі мы самі паставім помнік?

Мабыць, я пытаюся нечакана і мае словы адрываюць Фрузу ад думак, што былі забралі яе ў палон. Яна як бы не разумее, чаго мне хочацца.

— Разумееш, Фруза, было прынята рашэнне паставіць тут помнік, але дасюль, як бачыш, усур’ёз за гэта ніхто не браўся.

Фруза маўчыць, і мне здаецца, што яна не верыць, быццам мы можам паставіць помнік. Я пачынаю пераконваць яе. Гавару горача і, як мне здаецца, пераканаўча. Фруза ўсміхаецца, упершыню, як мы знаходзімся на кургане.

— Ды я веру, што зробіце помнік… Я думала пра другое. Недзе чытала, як вялікая і дружная сям’я стала жыць у далёкім краі. I ўсё хацела ўцячы адтуль. Цягнула яе на новыя, лепшыя землі. А потым памёр бацька, паставілі на яго магіле крыж. Вось тады сын гэтага чалавека і кажа: «Цяпер нікуды не паедзем, Зямля прывязала нас да гэтага месца».— Фруза памаўчала крыху, потым дадала: — Успомнілася, а чаму і сама не разумею. А помнік абавязкова паставім. Хто не шануе памёршых, той не шануе сябе. А мы часта многае не ўмеем зберагаць у памяці…

Назад мы вярталіся па старой кардонскай дарозе. Тут усё напамінала мне аб мінулым. Па гэтай. дарозе я хадзіў у школу. Вось тут, у ельніку, сустрэў зімнім днём Хрысціну… Як даўно ўсё гэта было. Смешна? Не, бадай сумнавата. Тады ў мяне не было клопатаў і вялікіх трывог. А можа і цяперашнія клопаты калі-небудзь будуць здавацца наіўнымі. Усё, што перажыта, здаецца не самым важным у жыцці.

Нечаканы гудок прымусіў мяне рэзка адскочыць на бок, Распырскваючы ваду з лужын, міма нас праляцела і спынілася воддаль грузавая машына. Вытыркнуўшыся з кабіны, усміхаўся Хведар.

— Прагулачкі, значыць, устрайваем… Яно так павялося — начальства гуляе, а рабочы чалавек аблівайся потам на працы. Можа, падвезці загадаеце?

Было не зразумець, ці жартуе Хведар, ці кажа ўсур’ёз. Я чамусьці адчуваў сябе няёмка. Было сорамна перад Фрузай. Але яна, здаецца, зусім не збянтэжылася.

— Вы заўсёды вось так палохаеце людзей? — запыталася яна.

— Палахлівых заўсёды,— ашчэрыўся Хведар.

— То дарэмна сігналілі. А вось вам варта пабойвацЦа ў такім стане садзіцца за руль. Можаце назусім страціць правы шафёра.

Я чакаў, што Хведар выкіне якую-небудзь шаляніну, але ён раптам пачаў апраўдвацца, а потым пастараўся хутчэй паехаць.

— Не падабаецца мне гэты Хведар Камарык,— сказала Фруза, калі мы засталіся ўдвох.— Хіба няма каго паставіць шафёрам?

Я чамусьці пачаў яго абараняць. У той дзень мне хацелася быць добрым. Мабыць, вінавата была вясна.

Дома мяне чакалі. У хаце за сталом сядзеў Віцька, сёрбаючы з кубка малако. Я не верыў сваім вачам. Віцька! Той самы, што прытуліў мяне, калі я бадзяўся па прыазёрным парку.

— Віцька, адкуль ты?

— Абяцаў жа прыехаць у госці… Думаў, што я не прыеду?

— Гэта ж, во, іду з поля, а ён цябе пытаецца,— пачала апавядаць маці.— Дык я адразу здагадалася, што за госць такі з неба зваліўся. Галодны зусім хлапчук! I як толькі такога малога пусцілі ў такую дарогу?

Віцька апусціў вочы, шморгаў носам, сапеў.

— Ну, як ты жывеш? Як ласка?

Віцька адразу ўзгарэўся, пажвавеў:

— Ласка ўцякла. Маці яе незнарок выпусціла. Во ўцякала… Я за ёй паўдня ганяўся. Хацеў злавіць і табе прывезці. Мы яе разам у лес занеслі б. А яна сама ўцякла.

— Ты, мусіць, здорава на вучобу націскаў, што ўсох гэтак? — пажартаваў я.

Віцька сумеўся, пачырванеў. Было відаць, што яму не хочацца гаварыць пра свае хатнія справы. Я не стаў настойваць. Пасля, калі мы пайшлі на возера, ён ашаламіў мяне прызнаннем:

— Знаеш, Янка, а я з дзіцячага дому ўцёк… Ну, не зусім адтуль. Наташка з маці да таго дагуляліся, што іх пад суд аддалі, а мяне хацелі ў дзіцячы дом адправіць. Тады я і надумаў махануць да цябе. Я і раней хацеў ехаць, ды маці не пускала. «Ён,— кажа,— абдурыў цябе. Трэба ты яму вельмі…» А потым, як яе забралі, дык я ўжо не раздумваў.

Шчыра кажучы, Віцькаў прыезд і яго прызнанне крыху збянтэжылі мяне. Што скажа маці, калі пра ўсё даведаецца? Адна справа, калі б Віцька пагасцяваў крыху... А ён прыехаў надоўга. Але я быў гатовы на ўсё — чалавека ў бядзе не кіну.

На возеры хлапчукі лавілі рыбу. Віцька спыніўся, зачараваны возерам, хлапчукамі і рыбай, што паблісквала ў траве серабрыстай луской.

— Авудачкі я не ўзяў,— пашкадаваў ен,— Тожа мне лаўцы… Тут, мабыць, можна шчупакоў лавіць, а яны плотак вудзяць. Дзівакі!..

— Нічога, Віцька, ты іх навучыш, як трэба сапраўдную рыбу лавіць,— сказаў я, быццам ужо вырашыў, што Віцька застаецца ў нас.

I ён, здаецца, зразумеў гэтак мае словы.

— А маці твая не будзе сварыцца, што я жыць застануся?

— Маці — не ведаю,— прызнаўся я,— а айчым не будзе. Ён — добры.

— Знаеш, Янка, я ёй памагаць буду. Ты не думай, што я нічога не ўмею. Я ўсё ўмею рабіць. Мне толькі б сем класаў кончыць, а там я ў рыбакі падамся або ў леснікі пайду.

Я ўсміхнуўся, прыгадаўшы свае мары, але не стаў пярэчыць Віцьку. Мары памагаюць жыць, пераадольваць цяжкасці.

Позна ўночы, калі Віцька спаў ужо, прыехаў Загурскі. Убачыўшы на ложку незнаёмага хлапчука, Платон вырачыў вочы:

— А гэта яшчэ адкуль?

Давялося расказаць яму пра Віцьку, пра яго маці. Ён доўга маўчаў, потым сказаў мне:

— Дрэнна, што яго, можа, шукаюць. Трэба табе напісаць у райвыканком, каб не турбаваліся. Ну, а пакуль няхай жыве. Ды глядзі за ім. Ён — твой падшэфны…

Я быў бясконца ўдзячны Платону, хоць і ведаў, што інакш ён не скажа.

6

Пілі ў краме яблычнае віно. Хрысцінін муж Тарас Дыга, яго сват Аўсей Ліпка, Сцяпан Макуха і Хведар. Цопа адкаркоўваў бутэльку за бутэлькай, выстаўляў на прылавак. Сам ён не піў, затое частаваў з ахвотай. Чым больш вып’юць гарэлкі або віна, тым большы заробак у Цопы.

Віно пілі з рылца. Бралі бутэльку ў руку, круцілі яе перад сабой, пакуль віно не пачынала вывінчвацца штопарам. Задраўшы галаву, вылівалі віно ў горла. Паўлітра адразу,

Яблычнае віно — кіслае, як воцат, і зусім не п’янае. Моцнасці ў ім градусаў дзевяць, не больш. Затое кіслотнасць — усе сто. Таму мужчыны п’юць і не п’янеюць. Яны, вядома, лепей бы ўзялі дзве бутэлькі маскоўскай. Але тут ёсць адна загваздка, пра якую ведаюць толькі зарачанцы. Яблычнаё віно Цопа дае ў крэдыт — раз, Па-другое, калі хочаш узяць бутэльку гарэлкі, дык бяры дзве бутэлькі віна. Гэта, як кажуць, прымусовы асартымент. Вось чаму мужчыны ласа пазіраюць на паліцы, дзе стаіць гарэлка, і шчыра выконваюць план прымусовага асартыменту.

Мне да зарэзу патрэбны Восіпаў Хведар. Сёння мы пачынаем садзіць бульбу на прырасянскім полі. Трэба, каб Хведар падаў машыну. Жанчыны пайшлі ўжо набіраць бульбу ў ток, дзе яна ляжыць цяпер, а Хведара я доўга не мог знайсці. Крама знадворку зачынена. Але зарэчанскія хлапчукі падказалі, каб я зазірнуў у акно. Вось тады мне і адчынілі дзверы. Сцяпан Макуха саскоквае з бочкі, чорцікам скача вакол мяне.

— Кузьма Аўтаномавіч! — крычыць ён Цопе.— Бутэлечку за мой кошт! Дарагога госця Івана Канстанцінавіча хачу пачаставаць.

Цопа, нібы той робат, маўкліва згінаецца пад прылавак, дастае бутэльку віна, спрытна знімае жалезны, засургучаваны каўпачок. Віно пеніцца.

— Не, дзядзька,— кажу я,— мне няма часу піць. Працаваць трэба. I вы канчайце баль. Трэба бульбу на поле везці,

— Бульба-шмульба… Ліха яе не возьме. Начальства толькі слухай, дык знойдзе работу…

— Гэта не начальства, а мы самі і дзеля сябе бульбу садзім.

— Дык што, па мяне прыйшоў? — пытаецца Хведар.— Не пайду я. Гума ўся на манжэтах. Як пра гуму, дык ніхто не хоча паклапаціцца. Толькі чуеш адно: рэйсы, рэйсы, рэйсы! Пайшлі вы ўсе…

— Ты, Хведар, кінь на аб’ектыўныя прычыны ківаць. Учора, як трэба было сабе дровы прывезці, дык тады гума цэлая была. На левыя рэйсы ў цябе гума ёсць. А для калгасных спраў — на манжэтах.

— Гэта я? Левыя?.. Хто ж гэта брэша? Не, вы чуеце?! Я і левыя рэйсы…

— А на тым тыдні, Хведар, бярозавыя дровы вазіў? Вазіў. I памаўчы. Я не хацеў толькі Чукраю гаварыць… А то ён цябе з шафёраў скінуў бы, ды яшчэ аштрафаваў бы, ды за амартызацыю машыны…

Хведар, відаць, не верыць сваім вушам. Ён прывык, што я заўсёды слухаў яго. На выручку яму прыходзіць Сцяпан Макуха.

— Ай-ёй, Канстанцінавіч, хто цяперака не грэшны? Ну, і што тут дрэннага? Ну, зайшлі выпіць. Зяць во мой прыехаў, Хрысцінчын муж. Во, выпіце… Навошта спрачацца, навошта лаяцца? Хведар паедзе. Пакуражыцца ўсе шафёры любяць.

У Хведаравых вачах тая дзікая, звярыная злосць, якую я бачыў тады, калі Хведар усчынаў на вечарынках бойкі.

— Гэта я — налева? Якая сука сказала?

Дыга і Ліпка хапаюць Хведара за рукі, а ён стараецца дастаць мяне нагой. Я чамусьці зусім не баюся Хведара.

— Хто б там не бачыў — не важна. Але запомні, Хведар, адно — больш левых рэйсаў не будзе. А вас, дзядзька Кузьма, я папярэджваў,— звяртаюся да Цопы,— не вельмі гандлюйце спіртным. Тут не шынок, а савецкая крама. I няма чаго вам спойваць людзей, якім працаваць трэба.

Я такога эфекту не чакаў. Манументальная постаць Цопы раптам меншае ў памерах. Ён бляднее, сціскаецца ад страху.

— Хведар,— крычыць ён,— зараз жа перастань. Тут табе не вечарынка.

Хведар адразу сціхае. Цопа вытурвае ўсю кампанію з крамы.

— От жа лайдакі, п’яніцы! Збавення ад іх няма…— шэпча ён мне.

— Зараз жа гані машыну на поле,— загадваю я Хведару.

— Ладна,— бурчыць ён.

— На пару слоў,— кажа мне Дыга і адходзіць ад астатніх.

Я іду за ім. Цікава, што можа сказаць мне Хрысцінін муж?

— Дык во які ты, Сітоў Іван, дышла табе ў рот!..— кажа Дыга. Ён прыглядаецца да мяне, як мяснік да быка на бойні.

Мне непрыемна і гэтая размова і сам Дыга.

— Што вы хацелі? — пытаюся я.

— Кінь выкацца. Я на цябе злосці не маю. Што было, да таго мне… адным словам, мне на тое плюнуць і нагой расцерці. А надалей, дышла табе ў рот, асцерагайся….

Я разгублена маўчу. У галаве віхурай праносяцца трывожныя думкі. Няўжо Дыга ведае пра тую запіску, што мне прыслала Хрысціна. Калі хто і сказаў пра запіску, дык гэта Какосцікава Вера. Яна — Хведару, а Хведар — Дыгу.

3 запіскай было так. Аднаго разу я зайшоў да Какосцікавых. Дома была адна Вера.

— Танцуй,— загадала яна мне.— Пісьмо дам.

Давялося крыху патупаць. Вера падала мне незаклеены канверт, без адрасу. Я выцягнуў з яго чацвёрку ліста ў клетку. Буйным Хрысцініным почыркам без знакаў прыпынку там было напісана:

«Здрафствуй Янучок.

Пішыць табе Хрысціна. Даруй ты міне дурную што не паслухалася любві а замуж пайшла за нялюбага чорта. Думала, ён хазяйскі а ён пяніца як напецца дык ужо на міне забываецца. Люблю я цябе Яначка вельмі дужа ды відно суджана нам быць урозь. Жалаю цібе шчасця і любові харошай а я астаюся гараваць

Хрысціна».

Запіска гэтая ўзрушыла тады мяне. Мне хацелася праз ноч ехаць у леспрамгас па Хрысціну, украсці яе ў Дыгі, уцячы разам хоць на край свету. Але што я мог зрабіць? Я праклінаў сябе, як апошняга баязліўца, але нічога не рабіў, каб памагчы Хрысціне выбавіцца з ямы, у якую яна трапіла па сваёй ахвоце. Што ж, бывае, чалавек тоне і яму падаюць руку. Хрысціна танула, але ёй ніхто не збіраўся падаць руку.

Усе гэтыя думкі і ўспаміны прамільгнулі ў маёй галаве. Я чакаў, што Дыга скажа нешта такое, ад чаго хоць вый на месяц. Але ён больш не ўсчынаў гаворкі пра Хрысціну, а пачаў хваліць мяне.

— А ты, дышла табе ў рот, кажуць, свой хлопец. Ты, калі што трэба будзе, смела да мяне звяртайся. Я ўсягды выручу. Хочаш, дроў падкіну або лесу. Ажэнішся — на хату наважу. Я ўсё магу,— і раптам, нагнуўшыся, зашаптаў: — Ты от што: падкінь мне машыну бульбы. Не пакрыўджу. Хведар згодзен. За табой слова. Ну, дык па руках?

Гэтыя словы раскрылі мне вочы на дружбу гэтай кагорты зладзеяватых людзей. Мне трэба было стрымацца. Але я не ўмеў.

— Вы мяне на такое не падбівайце,— даволі гучна сказаў я.— I не думайце, што на гэты раз вам удасца тое, што ўжо ўдавалася.

— Што такое?..

— У чым дзела?..

Нас акружылі астатнія. Хтосьці пацягнуў за руку Дыгу, і ён схаваўся за сватаву спіну. Макуха скакаў, бы той завадны чорцік.

— Канстанцінавіч, слухай сюды, дарагі мой, не звяртай увагі. Ён жа, як свіння, п’яны. Ну што ты яго слухаеш?

Але я зразумеў, што Макуха ведае, пра што ішла гаворка. Адкуль?

— Вы, дзядзька, лепей скажыце, каб ён дамоў ехаў. Яму машыну далі не дзеля таго, кабу госці ездзіць. Ды і самі ідзіце на работу. Агарод вам пакуль не абрэзалі…

Я вырваўся ад іх, пайшоў. Мяне дагнаў Хведар. Ён ухапіўся за плячо, сціснуў яго з усяе сілы.

— Нешта ты, сука, дурэць пачаў. Глядзі, каб часам не пашкадаваў. I раю язык за зубамі трымаць…

— Ідзі ты, я не з палахлівых.

— Ну-ну!..— працягнуў Хведар і здзіўлена свіснуў.

Увечары, калі я даканчваў абмер палетка, падышоў Сцяпан Макуха. Стаяў на ўзмежку, заклаўшы рукі за спіну. Я разумеў, што прыйшоў ён не так сабе. Мусіць, хоча закончыць тую размову, што пачалася яшчэ ў краме. Таму я знарок не спяшаўся. Мне было чамусьці сорамна сваёй нястрыманасці там, у краме. Думаў, што на маім месцы сказаў бы Даніла Налягач. Мабыць, ён так не гарачыўся б. Падыходзіў я да Сцяпана з бояззю. Вось ён зараз пачне ўшчуваць мяне… Што я скажу яму?

— Ну, што, Канстанцінавіч,— пачаў Макуха,— не лёгкі гэты хлеб? Я, слухай сюды, пакаштаваў гэтага хлеба. Дасюль у роце горка. Нашым людзям ніяк не дагодзіш.

Мы пайшлі напрасткі да вёскі. Мяне ўсё яшчэ трывожыла думка, чаго Макуха паявіўся на палетку.

— Ты, Канстанцінавіч, слухай сюды, не гарачыся. Яно, канечне, справядліва, што ты шуміш, праўды шукаеш. А толькі, слухай сюды, чорт яе знойдзе…

— Калі ж у самую гарачую пару Цопа п’янкі наладжвае,— не стрываў я.

— Яму таксама, слухай сюды, план даведзены. Кожны за сябе стараецца, і кожны лягчэйшы хлеб шукае. Я дык добра ведаю адно: начальства мяняецца, а нам усё жыццё разам жыць давядзецца. А ў суседстве чаго не бывае…

Ён, як відаць, падводзіў размову здалёк. Я ўжо не сумняваўся, што Сцяпана падаслалі, каб выведаць, што я ведаю пра іх справы. Гэта забаўляла мяне.

— Вы, дзядзька Сцяпан, сказалі б сваім сябрам, што далей так жыць, як яны жылі, не выпадае. Людзі цяпер адчулі перамены і не будуць на вашыя заслугі глядзець. Так нядоўга дачакацца вялікіх непрыемнасцей.

— Я дык што? Я — нічога. Хведар усё. Ён людзей баламуціць. Але хлопец ён добры, хоць такі ж, як і ты, гарачы. Чаго вас сёння звяло разам, ніяк не ўцямлю? Чаго вам сварыцца, не ладзіць? Адзін жартуе, другі ўсё ўсур’ёз прымае. У нас, слухай сюды, не паспееш рот раскрыць, як за цябе скажуць такое, пра што ты і не думаў. Ну, выпілі мы. Зяць прыехаў. Дык чаму ж з радасці бутэльку не расціснуць? А ты вунь што падумаў. Макуха ніколі злодзеем не быў…

Пакуль дайшлі да вёскі, зусім сцямнела. На небе ярка, мусіць, на пагоду, гарэлі зоркі. Кволая стужка вячэрняй зары ўсё яшчэ трымцела на захадзе, і неба там выдавала фіялетавым. Ад Расянкі цягнула халаднаватай вільгаццю, якая пасля спякотнага дня прыемна лашчыла разамлелае цела. Увачавідкі прыбаўлялася сілы, а непрыемныя думкі паступова адступалі, даючы дарогу рамантычным марам. Я ўяўляў, як гэты самы Сцяпан Макуха, і Цопа, і Хведар, што прывыклі, нічога не робячы, добра жыць, цяпер возьмуцца за розум. Я ўяўляў перайначаных людзей, сумленных, шчырых і прэцавітых, якія дружна ідуць на работу. Так павінна быць! Няўжо не абрыдла людзям цягнуцца ў хвасце, хітрыць, абдурваць сваіх суседзяў. Усё вельмі проста: разам можна рашуча ўзняць гаспадарку, пачаць жыць па-чалавечаму.

Я марыў, і мары заносілі мяне далёка. А Сцяпан Макуха, як знарок, пастараўся вярнуць мяне назад, туды, адкуль я хацеў вырвацца.

— Што я цябе, Канстанцінавіч, папрашу. Дай ты мне, слухай сюды, машыну на ноч. Зяць, слухай сюды, лесу выпісаў, дык трэба прывезці. Днём машына занятая, дык я ўночы прывязу.

— Не, дзядзька, не прасіце,— набраўшыся храбрасці, адмовіў я.— Ніякі вы лес не выпісвалі. Ды і непатрэбны ён вам.

I тут ужо Сцяпан Макуха не сцярпеў.

— Шчанё, недаростак! Што ты ў жызні, слухай сюды, разумееш? Думаеш, на нашых плячах у начальства выб’ешся? Пачакай яшчэ. I на цябе ўправу знойдзем. Хочаце з Загурскім пад сябе ўвесь калгас падмяць. Не выйдзе, слухай сюды. I без тваёй машыны абыдземся.

Ён пайшоў, нешта гаворачы сабе пад нос. Мабыць лаяўся. I мне было няёмка. Можа няхай бы ўзяў машыну? Хіба я адзін устаю супраць такіх, як Сцяпан Макуха?

Потым я ўзлаваўся на сябе. «Якога ліха не ўстаю? Хіба я адзін? А тыя людзі, што кожны дзень ходзяць на работу, стараюцца хутчэй кончыць сяўбу? Колькі тых гультаёў у калгасе, добрых жа людзей у сто разоў больш. Дык чаго ж паддавацца? Трэба быць рашучым, непрымірымым да зладзеяў. Тады яны прыціхнуць».

Не ведаю чаму, але пра сваю размову з Макухам і пра сварку ўдзень я не расказаў Загурскаму. Мне хацелася аднаму, без старонняй дапамогі, навесці парадак у брыгадзе. Мабыць, гэтую маю слабінку адчувалі такія, як Хведар, Сцяпан Макуха і іх сябрукі. Яны ўсяляк стараліся насаліць мне.

Я адчуваў сябе, як на вулкане. Дзіўнае гэта было адчуванне. Мяне захапляла непрыкметная воку, але ўпартая барацьба. Яна радавала, прыводзіла ў захапленне, і ў той жа час я разумеў, што павінна нешта здарыцца, можа нават непрыемнае, пасля чаго дабро пераможа зло.

Неяк Загурскі сказаў мне: «Няхай Камарык прыедзе ў кантору, новыя скаты атрымалі». Я ўзрадаваўся, бо цяпер не трэба баяцца, што машына зусім стане.

Увечары Хведар прыгнаў машыну. Мы дамовіліся, што назаўтра раніцай паедзем па мінеральныя ўгнаенні, Але раніцай Хведара на калгасным двары не было. Ён знік, як да гэтага часта з ім бывала. Вярнуўся ён пасля снядання. Трэба было хутчэй ехаць у горад, таму я не вельмі прыглядаўся да машыны.

Дні праз два Данілава Шура запыталася у мяне:

— Кажуць, што Хведар памяняў новыя колы на старыя.

Я не хацеў верыць. Хведар, калі я запытаўся ў яго, пачаў лаяцца. Аднак пярэднія колы і сапраўды былі заменены. Я прыгразіў Хведару, што калі колы не будуць вернуты, дык перадам справу ў суд.

— Ну і перадавай,— агрызнуўся Хведар.

— Перадам, можаш верыць,— сказаў я, і мы разышліся.

Раніцай я прачнуўся ад прыглушаных галасоў. У нашай хаце сядзела Восіпіха, ліла ў тры ручаі слёзы.

— А мая ты сястрычка, а мая ты родненькая! Засудзяць жа яго, дурня, што ж я тады рабіць буду? Няўжо ж вы з сынам мяне не пашкадуеце. Не за яго прашу, за сябе…

Яна плакала доўга. Я, не вытрымаўшы назойлівага галашэння, уцёк з хаты. Але Восіпіха дачакалася мяне. Цяпер яны дзейнічалі заадно з маці: угаворвалі абедзве, каб я не аддаваў Хведара пад суд. Урэшце, я згадзіўся.

— Ну і добра. Чаго ты, дурны, лезеш? — сказала мне маці, калі Восіпіха пайшла.— 3 гэтымі Камарыкамі лепей не звязвайся. Яны на ўсё здольны. Ты іх лепей за сто вёрст абыдзі!..

А назаўтра, калі ўсё было ўладжана і ў Хведара толькі адабралі машыну, я забег у бальніцу праведаць Данілу. Ён сурова пазіраў з-пад ссунутых броваў, ківаў галавой.

— От жа чалавек наш… Яму шкоду робяць, а ён усё даруе. Такіх, як Хведар, дня ў вёсцы нельга трымаць.

Я збянтэжыўся. Праўда, чаму я паслухаў Восіпіху, а не сваё сумленне?

МАЛАКО ЧАЛАВЕЧАЙ ДАБРАТЫ

заканчэнне, напісанае Фрузай Салей

Я пазнаёмілася з ім на першым часе маёй работы ў калгасе. Было гэта ўвечары. Я сядзела ў бібліятэцы адна, чытала нейкую кнігу, здаецца, «Месяц і грош» Маэма. Мне было крыху маркотна, напэўна таму, што са старонак кнігі паўставала даволі сумная гісторыя таленавітага чалавека. Чамусьці я чакала, што вось-вось, праз якую хвіліну, у бібліятэку павінен хтосьці зайсці. Гэты хтосьці будзе такі ж, як герой кнігі: чалавек незвычайных здольнасцей і такога ж незвычайнага характару.

Прызнацца, я вялікая фантазёрка. Я магу ўявіць якога-небудзь кніжнага героя, быццам ён жывы, прыпісаць яго рысы каму-небудзь з маіх знаёмых… На гэты раз усё было інакш.

Хлопец, які зайшоў у бібліятэку, не быў падобны на маэмаўскага героя. Сярэдняга росту, хударлявы, з прадаўгаватым валявым тварам. Густыя бровы, упартая складка ля рота, высокі лоб, які час ад часу наморшчваўся. А вочы добрыя, ласкавыя, з усмешкай. Калі ён убачыў, колькі ў бібліятэцы кніг, яны заблішчалі.

Звычайна, я нікога не пускаю за перагародку. А тут не стрымалася, запрасіла: «Праходзьце, калі ласка, пацікаўцеся кнігамі, можа што выбераце сабе». Ён прайшоў моўчкі. Я ўвесь час хацела распачаць з ім гаворку, але ён неяк адмоўчваўся. Пасля я зразумела, што гэта ад няёмкасці. Ён хацеў выглядаць салідным, цвёрдым, нават злосным, хоць быў, на самай справе, мяккі і добры. Мне было цікава назіраць за ім. Янка хадзіў між стэлажоў, часам браў якую-небудзь кнігу і падоўгу разглядаў яе. Мне хацелася зразумець, што яго цікавіць. Але кнігі ён браў без разбору, і гэта чамусьці засмуціла мяне.

Потым мы разгаварыліся. Здаецца, памог той жа Маэм і яго герой Гаген. Я нават прапанавала Янку стварыць перасоўную бібліятэку ў іх калгасе. Ён спачатку адмаўляўся, а потым неяк нечакана згадзіўся.

Пакуль ішла нарада, я выбрала з паўсотні кніг, найбольш тыя, якімі ён цікавіўся. Не ведаю чаму, але я з нецярплівасцю чакала, калі ён зойдзе.

Янка зайшоў нечым засмучоны. Моўчкі ўзяў кнігі і выйшаў. Праз акно мне было відаць, як ён адвязваў каня, як садзіўся ў сані: чамусьці вельмі хацелася, каб ён паглядзеў на акно, пры якім я стаяла. Але ён так і паехаў, ні разу не зірнуўшы ў мой бок. Гэта мяне засмуціла.

У тыя дні ў мяне яшчэ было мала знаёмых. Часам вельмі хацелася паспрачацца з кім-небудзь, як бывала ў тэхнікуме. Янка і здаваўся мне такім чалавекам, з якім можна цікава пагутарыць, паспрачацца. Можа таму я неўзабаве пайшла ў Зарэчча.

Як і раней, Янка больш маўчаў і слухаў мяне. Гэта і раздражняла і радавала. Маўклівыя людзі шмат думаюць, не вельмі стараючыся расказваць людзям пра свае думкі. А мне хацелася выведаць пра яго ўсё.

Пакрысе я даведалася, што Янка пісаў вершы, што ў яго ёсць запаветны сшытак, у якім ён апісвае сваё жыццё. Я таксама часам пішу вершы. Мы шчыра размаўлялі пра жыццё, пра справы ў іх Зарэччы, як самыя найлепшыя сябры.

Дзіўна, чым больш мы з ім размаўлялі, тым менш я разумела яго. Янка то здаваўся мне залішне ўзнёслым, то залішне маркотным і хмурым, то смелым і валявым, то кволым і нерашучым. Чаму гэта? Няўжо вінавата жыццё? Але ж Янка яшчэ толькі пачынае жыць…

Вёска мне не спадабалася. Было ў ёй нешта ад таго часу, пра які я чытала толькі ў кнігах. Калі я сказала нашаму старшыні, ён доўга не мог зразумець, пра што я кажу. Потым ён важна сказаў: «Абсурд! Такая вёска, як і другія». Але я не магла пагадзіцца. Не. Зарэчча нейкае іншае, быццам ускраіна вялікага і бурнага жыцця.

Тады я пайшла да Загурскага. Ён доўга маўчаў, слухаючы мяне. Я чакала, што і ён скажа — «абсурд». Але Загурскі ўсміхнуўся: «Назіранні ў вас ёсць. А цяпер трэба за справу брацца». «А што рабіць?» — запыталася я. Загурскі хітравата жмурыў вочы, барабаніў пальцамі па стале. «Па-першае, вы павінны ведаць, што ў Зарэччы шмат добрых, сумленных людзей. Вось і пачынайце з імі работу. Абуджайце ў іх прагу да барацьбы супраць дрэннага. Па-другое, не забывайцеся, што Зарэчча самая далёкая вёска, а людзі і там павінны адчуваць сябе так, нібы жывуць побач з вялікім цэнтрам. А там нават радыё няма. Вось людзі і стаяць адной нагой у заўтрашнім, другой ва ўчарашнім дні».

Толькі цяпер я ўявіла, як нялёгка Янку з яго светлымі марамі. Цяпер я ўжо не асуджала яго.

Я пачала хадзіць у Зарэчча. То кніг занясу, то пра лекцыю дамоўлюся, то вечар арганізую.

Аднаго разу праводзілі мы з Сітовым вечар. Я ўгаварыла задуброўскую настаўніцу Вольгу Аляксандраўну прачытаць лекцыю «Ці ёсць жыццё на іншых планетах?», а вучняў — выступіць з чытаннем вершаў, са спевамі. Вечар удаўся б, каб не адна прыкрая рэч. У хаце, дзе мы яго праводзілі, ёсць за печчу закутак. I вось там шасцёра хлопцаў пілі гарэлку і перашкаджалі нам. Я запыталася ў дзяўчат: «Хто гэтыя хлопцы?» А яны мне адказваюць, што галоўны закапёршчык у іх Восіпаў Хведар, па прозвішчу Камарык. Тады я сказала Сітову, што вельмі дзіўлюся, як гэта моладзь церпіць хуліганаў. Няўжо трэба выклікаць на вечары міліцыю, каб яна наводзіла парадкі.

Янка пачырванеў, быццам гэта яго пакрыўдзіла.

— Я сам пагутару з імі,— сказаў ён.— А то ў нас — як што, дык адразу ў міліцыю…

Ён знік за перагародкай. Спачатку там гаварылі шэптам. Потым мацней. Нарэшце, нехта грукнуў кулаком па стале, нехта закрычаў. 3-за перагародкі выкаціўся гурт — не разбярэш, хто каго б’е ці трымае. Потым паявіўся Янка.

Чацвёра хлопцаў моцна трымалі Хведара Камарыка. Ён усё вырываўся ад іх і брыдка лаяўся. Яго ўсё ж вывелі з хаты. Інцыдэнт быў уладжаны.

Потым дзяўчаты сказалі мне, што Хведар злосны на Сітова. Праз Янку ў Камарыка адабралі машыну. Цяпер ён мусіць хадзіць на працу, як і ўсе. Вось чаму Камарык хоча адпомсціць Сітову.

Расказы дзяўчат мяне ўзрушылі. Як гэта так: злодзей, якога злавілі на месцы злачынства, замест таго, каб адбываць пакаранне, пагражае сумленнаму чалавеку?

Назаўтра я пагутарыла з калгаснікамі. Большасць абуралася Камарыкам. Але як толькі я пачала гаварыць, што такога чалавека варта было б заклікаць да парадку, людзі адступалі назад.

— Ён жа адзін у маці. I так ёй не соладка…

— Маці пашкадаваць трэба…

— У вёсцы заўсёды хлопцы біліся, а каб ад гэтага каму дрэнна было, дык, дзякуй богу, не чутно…

— Пагаварыць з ім варта, але не ў горадзе, а тут…

Вось якія размовы пачула я ад людзей. У іх адчувалася і жаласць да чалавека, якога могуць арыштаваць, і спагада да маці, і абыякавасць да хлапечых сварак. Не было толькі аднаго: клопату пра тых, хто можа паплаціцца жыццём за людскую абыякавасць.

Я неяк чытала ў Шэкспіра, што нягоднікі выкормліваюцца малаком чалавечай дабраты. Калі я слухала зарачанцаў, дык мне хацелася сказаць: хуліганы кормяцца малаком чалавечай абыякавасці.

Мне было балюча за Сітова. Але ён пасмяяўся з маіх страхаў: «Хведар проста некультурны. Аскалёпак старога Зарэчча. Калі яго добра пашараваць, дык ён вунь як заблішчыць».

I ўсё ж я не магла супакоіцца. Пайшла да Чукрая. Той хмурыў бровы, доўга гладзіў круглую, як качан, брытую галаву.

— Не разумею цябе, Салей, хіба я яшчэ павінен думаць, як засцерагчы вечарынкі ад боек. Абсурд! Ідзі вунь да ўчастковага.

Участковы латаў бот. Адна нага ў яго была ў жончыным тапку, другая — у боце. Ён вельмі здзівіўся, калі ўбачыў мяне. Падхапіўся быў з табурэткі, паспешліва сарваў з носа акуляры з адной дужкай, хацеў схаваць іх у кішэню, ды не патрапіў: акуляры ўпалі на падлогу. Гэта зусім збянтэжыла і, мабыць, троху раззлавала яго. Быў ён чалавек немаладых год, амаль лысы, хоць яшчэ даволі маладжавы з твару. Я разумела: ён злуецца таму, што разгубіўся перад дзяўчынай.

— Слухаю вас. Рад служыць,— афіцыйна пачаў ён, крыху асвойтаўшыся.

Я расказала пра свае трывогі. Участковы доўга не мог зразумець, што я хачу ад яго, чаго хвалююся. Нарэшце ён усміхнуўся кволай усмешкай, у якой было і асуджэнне маёй трывогі, і іронія.

— Дарэмна, грамадзяначка, турбуецеся. Я тут дванаццаты год служу і — ніводнага смяротнага выпадку. А што фары наставяць, дык то не бяда. Хлопцы маладыя, здаровыя, ім энергію сваю няма куды падзець. Асабліва зімой. Спорт у нас не прызнаюць. Я ўжо Крываносу казаў: «Арганізуй ты ім бокс. Усё ж, разумееш, занятак, ды калі і разаб’юць нос, мяне клікаць не будуць». А Крыванос кажа, што трэнераў няма. Адным словам, грамадзяначка, не бойцеся.

У мяне крыху паспакайнела на сэрцы. А потым зноў закралася трывога. Не, думаю, трэба яшчэ ў райком камсамола схадзіць.

Дні праз два ў горад ехаў Чукрай. Я папрасілася да яго ў машыну. У райкоме мяне спачатку слухалі ўважліва, нават насцярожана, потым пачалі ўсміхацца. Відаць, зразумелі мяне. Ну так, я пакахала хлопца, але я не таму паехала ў райком. Я адчувала, што ў Зарэччы наспявае злачынства, і хацела папярэдзіць яго.

Я трохі гарачылася, таму мае довады былі непераканаўчыя. I ўсё ж я прымусіла сакратара Сашу Выгадку паабяцаць, што ён паедзе ў Зарэчча і сам пераканаецца, якая там стварылася атмасфера.

Дамоў я вярнулася позна. Ужо цямнела, калі прыйшла ў бібліятэкў. Запаліла святло. Бачу — на падлозе канверт. Нехта падсунуў яго пад дзверы. У канверце лісток у клетку, а на ім некалькі паспешліва напісаных слоў:

«Прыязджаў па цябе. Сёння ў нас вечарынка. Хацелася, каб ты перад пачаткам прачытала тую лекцыю, што чытала ў Халябах. Шкада — не застаў. Будзем самадзейнічаць. Іван».

Не ведаю, чаму, але мне здалося, што няшчасце здарыцца ў гэтую ноч. Яна была цёмная, імглістая. Над вёскай вісеў густы туман.

Мне не сядзелася ў чытальні. Штосьці непакоіла. Я зачыніла бібліятэку на гадзіну раней. Але і дома не знаходзіла сабе месца.

Разбудзіў мяне нецярплівы грукат у дзверы.

— Хто там? — пачуўся гаспадынін прыглушаны голас.— Спіць яна… Заходзьце… Фруза, да цябе тут, з міліцыі.

Я ўскочыла, як апантаная. Накінуўшы халат, выбегла ў залу. Там у заляпаных гразёй ботах стаяў участковы.

— Што з ім? — крыкнула я.

— А я думаў, вы не ведаеце. Мне на пару слоў…

— Што з ім?..

— Яшчэ не ведаю. Вярхом на кані прыскакаў хлопец. Вось чакаю з горада следчых. Мне з вамі пагаварыць трэба…

У мяне ўсё круцілася перад вачыма: участковы ў мокрым плашчы, гаспадыня, якая калацілася ці то ад холаду, ці ад непрыемнага паведамлення, вялікі фікус, печка, і толькі я нейкім чынам трымалася на нагах. Потым усё стала на сваё месца.

— Зайдзіце,— запрасіла я ўчастковага ў свой пакой. Мне хацелася распытаць пра ўсё больш падрабязна.

Участковы неахвотна сеў на крэсла. Толькі цяпер я заўважыла ў яго вачах неспакой. I раптам падумала, што яшчэ не было названа імя таго, каго забілі. Можа гэта не Сітоў? Напэўна не Сітоў! Чаму я падумала, што Сітоў?

Участковы выцер насоўкай твар, дастаў пачак «Прыбоя», пачаў закурваць. 3 мокрага плашча на падлогу сцякала вада. Пад ботамі таксама чарнела лужына.

— Вы тады прыбягалі да мяне і пра Сітова трывожыліся. Я вас, таварыш Салей, дужа буду прасіць, каб не гаварылі, што тады прыходзілі да мяне… Мне праз два гады на пенсію… Цяпер разумнейшы буду.

Я не магла зразумець, пра што ён кажа. Якая розніца: прыходзіла я да ўчастковага ці не, калі не магла зберагчы добрага хлопца.

— У нас, ведаеце, таварыш Салей, строга. Калі цябе папярэджвалі, а ты вушамі хлопаў, гэта, ведаеце, як інкрымінуецца? Тут паблажкі не чакай. А ў мяне ніводнага спагнання. Дык я ўжо буду вас прасіць…

— Добра,— закрычала я.— Толькі вазьміце мяне ў Зарэчча.

Здаецца, ён дзякаваў. Мне было брыдка. Вось і сама я пашкадавала чалавека. А няхай бы на прыкладзе гэтага ўчастковага цавучыліся іншыя. Потым падумала, што вінавата і я сама. Навошта было бегаць, даказваць, што злачынства наспявае. А хіба я не магла папярэдзіць яго? Магла. Вось яна, наша дабрата, наша нядбайнасць!

Івана Сітова моцна паранілі. Праз ноч яго адправілі ў бальніцу. Я паехала на санітарнай машыне. Янка ўсю дарогу быў непрытомны. Потым я сядзела ў прыёмным пакоі, а недзе наверсе ўрачы рабілі аперацыю. Час цягнуўся марудна. Здавалася, што стрэлкі назаўсёды спыніліся на жаўтаватым цыферблаце. I ўсё ж, хоць дужа спакваля, наступіла світанне. Абуджалася бальніца. У прыёмны пакой прывезлі яшчэ хворага. Я бачыла ўсё, як праз густы туман.

Здаецца, апоўдні, калі сонца ўжо свяціла ў адзінае акно пакоя, мяне паклікалі.

— Зайдзіце да ўрача,— сказалі мне, і я спалохалася.

Ішла, адчуваючы ў нагах нязвыклы цяжар.

— Вы хто яму будзеце? —- запытаўся ўрач.

— Таварыш,— адказала я.

— А-а-а… Ды вы не хвалюйцеся. Я думаў, жонка, дык дазволіў бы зайсці.

— Як ён?.. Таварыш доктар, дазвольце мне зайсці. Я толькі на хвілінку.

— Будзе жыць,— сказаў урач.— На жаль, дазволіць не магу. Каб вы былі радня.

— Таварыш доктар… — я не магла гаварыць, але вочы, мусіць, сказалі за мяне ўсё.

— Добра, зайдзіце, толькі ненадоўга.

…Я не адразу ўбачыла Сітова, можа таму, што ляжаў ён ля самых дзвярэй. «Фруза»,— пачула я чыйсьці ціхі голас і ўздрыгнула ад нечаканасці.

Янка быў бледны, бо шмат страціў крыві. Мне здалося, што за гэтыя гадзіны ён пасталеў, узмужнеў, а яго вочы страцілі юначую іскрыстасць — у іх адчувалася воля.

«Як ты сябе адчуваеш?» — хацела запытацца ў Янкі і не магла.

— Чаго ты, Фруза? — пачула я Янкаў голас, але самога не бачыла, бо ў вачах стаяў якійсьці туман.

— Ці баліць табе, Янка?..

— А вы, грамадзяначка, садзіцеся,— сказаў хтосьці і, узяўшы мяне за плечы, падвёў да крэсла.— I не хвалюйцеся, бачыце, жывы ён і хутка бегаць будзе.

Гэта быў высокі, хударлявы чалавек з падвязанай рукой. Ён сеў на ложак насупраць мяне і запытаўся.

— Як жа гэта яго?

«А сапраўды, як? — падумала я.— Як мы маглі дапусціць такое?..»