Книга в формате epub! Изображения и текст могут не отображаться!
Усе правы абаронены. Ніякая частка гэтага выдання не падлягае адлюстраванню, капіяванню, захаванню ў базах дадзеных альбо пошукавых сістэмах, распаўсюджванню любымі магчымымі сродкамі і спосабамі без папярэдняга пісьмовага дазволу праваўладальніка.
Кніга падрыхтавана па выданні:
Маккалаў, Колін.
Птушкі на цернях: раман / Колін Маккалаў; [пераклад з англійскай мовы С. Дорскага, В. Рабкевіча]. — Мінск: Мастацкая літаратура, 1988. — 599 с.
Пераклад зроблены з выдання: McCullough С. The ThornBirds: Harper & Row, Publishers, 1977.
ISBN 5-340-00168-7
Раман сучаснай амерыканскай пісьменніцы з Аўстраліі Колін Маккалаў «Птушкі на цернях» (1977) — рамантычная сага пра тры пакаленні сям'і аўстралійскіх рабочых, пра людзей, шукаючых сваё шчасце. У кнізе апяваюцца пачуцці моцныя і глыбокія, любоў да роднай зямлі, даюцца праўдзівыя і жывапісныя выявы аўстралійскага побыту.
© Распаўсюджванне. ТАА «Электронная кнігарня», 2016
Джын Істхаўп,
«старэйшай сястры»
Існуе легенда пра птушку, што спявае толькі адзін раз у жыцці, затое прыгажэй за ўсіх на зямлі. Як толькі пакіне сваё гняздо, яна адразу ляціць шукаць цярноўнік і не супакоіцца, пакуль не знойдзе. Сярод калючага голля запявае яна песню і кідаецца грудзямі на самую доўгую, самую вострую церню. I, паміраючы, узвышаецца над невыказнымі мукамі і так радасна спявае, што дзе там жаўруку ці салаўю. Адна-адзіная, дзівосная песня, і цана ёй — жыццё. Але ўвесь свет замірае, услухоўваючыся, і сам бог усміхаецца ў нябёсах. Бо ўсё лепшае купляецца цаною вялікіх пакут... Прынамсі, так кажа легенда.
Восьмага снежня тысяча дзевяцьсот пятнаццатага года Мэгі Кліры споўнілася чатыры гады. Пасля снедання, калі са стала прыбралі посуд, маці моўчкі ўсунула ёй у рукі загорнуты ў карычневую паперу пакунак і паслала на двор. Там Мэгі прысела на кукішкі пад кустом ядлоўцу каля пярэдніх варотаў і пачала нецярпліва абдзіраць паперу. Пальцам неставала спрыту, абгортка была тоўстая, ад яе крышачку патыхала універсальнай крамай Вэгайна, і дзяўчынка зразумела: што б ні хавалася там, усярэдзіне, яно было купленае, не самаробнае і не падараванае. У адным ражку выглянула нешта прыгожае, дымчата-залацістае, і Мэгі жвавей накінулася на паперу, здзіраючы яе доўгімі касмыкаватымі стужкамі.
— Агнеса! Ой, Агнеса! — у захапленні ўсклікала яна, пазіраючы на ляльку, што ляжала ў сваім разбураным гняздзе.
I сапраўды цуд. Адзін толькі раз была Мэгі ў магазіне ў Вэгайне — яшчэ ў маі: маці павезла яе туды за тое, што яна была паслухмяная дзяўчынка. З вышыні сваёй каляскі, якая стаяла каля маці, Мэгі, аднак, няшмат убачыла — такая была ўзрушаная, і мала што запомніла. Апрача Агнесы — прыгожай лялькі, што сядзела на прылаўку ў ружовым атласным крыналіне з карункавымі фальбонамі крэмавага колеру. Яшчэ там, у магазіне, Мэгі ў думках ахрысціла яе Агнесай — адзіным імем з тых, што ведала, якое было дастаткова прыгожае для такога дзівоснага стварэння. Але ў наступным месяцы ў яе гарачых мроях пра Агнесу не загараўся хоць бы самы кволы агеньчык надзеі — у Мэгі ніколі не было лялек, і яна нават не ўяўляла сабе, што паміж маленькімі дзяўчаткамі і лялькамі ёсць нешта агульнае. Мэгі з ахвотай забаўлялася свістулькамі і пакалечанымі салдацікамі, якімі ўжо грэбавалі яе браты, заўсёды пэцкала рукі, хадзіла ў абляпаных чаравічках.
Ёй і ў галаву не прыходзіла, што Агнеса існуе для таго, каб з ёю гуляць. Пагладжваючы ярка-ружовыя складкі яе ўбору — такога раскошнага Мэгі яшчэ ніколі не бачыла на жывых людзях, — яна пяшчотна выняла Агнесу з пакунка. Рукі і ногі ў лялькі былі на шарнірах і маглі паварочвацца ў любы бок, круціліся нават шыя і тонкі зграбны стан у поясе. Залацістыя валасы былі ўзбіты ў высокую прычоску «пампадур», усеяную жэмчугам; цялеснага колеру торс праглядаў праз карункавую, тонкую, як пена, крэмавую хустачку, сколатую шпількай з жамчужынай. Умела размаляваны твар з англійскага фарфору дзівіў сваім хараством; фарфор быў неглазураваны і так тонка афарбаваны, што шчокі мелі натуральны матавы выгляд. Між вейкамі з сапраўдных валасінак блішчалі надзіва блакітныя вочы, іх цямнейшыя радужныя абалонкі былі ўсе ў праменьчыках і абведзены сінню; зачараваная, Мэгі раптам зрабіла адкрыццё — калі нахіліць ляльку нізка назад, яна заплюшчвала вочы. На адной з ружаватых шчок уверсе чарнела мушка, за крышачку раскрытымі цёмна-чырвонымі вуснамі віднеліся белыя зубкі. Мэгі асцярожна паклала Агнесу сабе на калені, ямчэй перапляла пад сабой ногі і так знерухомела, пазіраючы на ляльку.
Яна ўсё яшчэ сядзела пад ядлоўцам, як раптам каля самага паркана зашамацела трава, да якой тут было не дабрацца касе, і да Мэгі падкраліся Джэк і Х’югі. Яе выдалі валасы — характэрная прыкмета амаль усіх Кліры — як сямейны маяк: галовы ўсіх дзяцей Кліры, акрамя Фрэнка, няўмольная прырода накрыла стрэшкай валасоў розных адценняў чырвані. Джэк пальцам паказаў на Мэгі брату і хітравата ўсміхнуўся. Ухмыляючыся адзін аднаму, яны, нібы салдаты, што высачылі здрадніка-маоры, абышлі яе з бакоў. Мэгі ўсё роўна не заўважыла б іх — так залюбавалася лялькай.
— Што гэта ў цябе, Мэгі? — раптам падскочыў да сястры Джэк. — Пакажы!
— Ага, пакажы! — хіхікнуў Х’югі, атакаваўшы яе з фланга.
Дзяўчынка прыціснула ляльку да грудзей і пакруціла галавой:
— He дам, яна мая! Мне падарылі ў дзень нараджэння.
— Дай глянуць! Ну давай! Мы толькі зірнём на яе.
Гордасць і радасць, якімі поўнілася сэрца Мэгі, нарэшце перамаглі, і яна павярнула ляльку так, каб яе ўбачылі хлопчыкі.
— Бачыце, якая прыгожая? Яе зваць Агнеса.
— Агнеса? Агнеса? — зусім непрытворна скрывіў твар Джэк. — Што за грубае імя? Чаму не Маргарэт альбо Бэці?
— Таму што яна Агнеса!
Раптам Х’югі прысвіснуў — заўважыў, што кісці рук у лялькі могуць паварочвацца.
— Гэй, Джэк, глянь! У яе рукі круцяцца!
— Рукі? Давай паглядзім.
— He! — Мэгі зноў прыціснула ляльку да сябе, на вачах выступілі слёзы. — Вы паломіце! Ой, не забірай, Джэк, — паломіш!
— Ану! — замурзанымі загарэлымі пальцамі Джэк моцна сціснуў ёй запясці. — Ты што, хочаш мець кітайскае таўро? He будзь плаксай, a то Бобу скажу! — Яго бязлітасныя пальцы расцягвалі скуру на яе руках, скура туга напялася і пабялела, а Х’югі вырываў ляльку, ухапіўшы яе за спаднічку. — Сама аддай, а не дык горш будзе!
— He! Калі ласка, Джэк, не трэба! Ты паломіш, я ведаю! He чапай яе! He забірай, прашу цябе! — I хоць Джэк моцна сціскаў яе рукі, дзяўчынка ўчэпіста трымала ляльку, плакала і адбівалася нагамі.
— Вось яна! — выгукнуў Х’югі, калі лялька нарэшце выслізнула з абдымкаў Мэгі.
Джэку і Х’югі лялька здалася такой жа цудоўнай, як і Мэгі; на дол паляцела сукенка, ніжнія спаднічкі і брыжастыя панталончыкі. Агнеса ляжала зусім голая, і хлапчукі цягалі і тузалі яе — то задзіралі ёй нагу за патыліцу, то галаву паварочвалі тварам назад, згіналі і выкручвалі ляльку, як толькі маглі. На сястру, якая стаяла, плачучы, каля іх, яны зусім не зважалі, а яна нават і не падумала паклікаць каго-небудзь на дапамогу, бо так ужо заведзена было ў сям’і Кліры: калі ты сам пастаяць за сябе не можаш, ніхто за цябе не заступіцца і табе не паспачувае, хай ты і малая дзяўчынка.
Залацістыя ляльчыны валасы рассыпаліся, жамчужыны, мігатнуўшы ў паветры, зніклі ў высокай траве. Брудны, запылены чаравік безуважна наступіў на сукеначку, што валялася на зямлі, і атлас пачарнеў ад тлустай гразі з кузні. Мэгі апусцілася на калені, паспешліва падбіраючы мініяцюрнае адзенне, каб уратаваць яго ад яшчэ большай бяды, потым пачала корпацца ў траве — там, куды, ёй здалося, паляцелі жамчужыны. Слёзы сляпілі ёй вочы, сэрца ўпершыню сціскалася ад гора, бо дагэтуль яна ніколі не мела нічога такога, па чым можна было б так бедаваць.
Фрэнк шпурнуў падкову, і яна з шыпеннем акунулася ў халодную ваду, тады выпрастаўся; апошнія дні спіна не балела — мусіць, ён прывык ужо да молата. «Якраз у пару, — сказаў бы бацька, — паўгода ўжо пры дзеле». Фрэнк і сам добра ведаў, колькі часу прайшло з тае пары, як яго прыставілі да горна і кавадла; ён мераў яго з нянавісцю і агідай. Кінуўшы молат у скрыню, ён дрыготкай рукой адгарнуў з ілба прамыя чорныя валасы і зняў з шыі стары скураны фартух. Кашуля яго ляжала на кучы саломы ў куце, ён падышоў да яе і колькі хвілін пастаяў, нерухома ўтаропіўшы чорныя, шырока расплюшчаныя вочы на рассохлую сценку свірна, быццам глядзеў скрозь яе.
Ён быў невысокі — не болей за пяць футаў і тры цалі, хударлявы, як падлетак, але пад бледнай, гладкай і чыстай скурай на плячах і руках, якая блішчала ад поту, надзьмуліся мускулы — ад працы цяжкім молатам. Цёмны колер яго валасоў і вачэй аддаваў нечым староннім, паўнагубы рот і нос з шырокім пераноссем таксама былі не такія, як у астатніх Кліры, але ў жылах маці цякла кроў маоры, і ў Фрэнку яна дала сябе знаць. Яму было ўжо амаль шаснаццаць, а Бобу толькі адзінаццаць, Джэку дзесяць, Х’югі дзевяць, Сцюарту пяць, а маленькай Мэгі — тры. Але раптам ён успомніў, што сёння Мэгі споўнілася чатыры гады; гэта ж ужо восьмага снежня! Ён надзеў кашулю і выйшаў са свірна.
Дом стаяў на самым версе невысокага ўзгорка футаў на сто вышэй за свіран і стайню. Як і ўсе новазеландскія жылыя дамы, ён быў драўляны, і яго адзіны паверх распластаўся на плошчы ў некалькі соцень квадратных футаў — каб у выпадку землетрасення хоць якая-небудзь яго частка ўцалела. Вакол дома рос ядловец, усыпаны ярка-жоўтымі кветкамі; трава, як і ўсюды ў Новай Зеландыі, была зялёная, сакавітая. Нават у самы разгар зімы, калі іншы раз іней цэлы дзень не раставаў у цяні, яна не бурэла, а доўгае лагоднае лета толькі афарбоўвала яе ў яшчэ свяжэйшы колер. Дажджы падалі мякка, не латашылі далікатнай, пяшчотнай расліннасці, снег не ішоў, а ў сонца ставала сілы, каб лашчыць, і ніколі — каб высушваць. Стыхійныя няшчасці ў Новай Зеландыі часцей вырываліся з нетраў зямлі, чым звальваліся з неба. Ад чалавека ніколі не адступалася пачуццё насцярожанага чакання і невыразнае адчуванне нейкага няўлоўнага пагойдвання і торгання, якія на самай справе перадаваліся целу праз ногі. Бо пад зямлёй затаілася страшэнная сіла, такая магутная, што пад яе напорам трыццаць гадоў таму назад раптам знікла высачэзная гара, са шчылін на схілах ціхамірных узгоркаў з ровам вырывалася пара, вулканы засцілі неба клубамі чорнага дыму, а вада горных патокаў стала гарачая. Вялізныя азёры вулканічнай гразі кіпелі, як смала, марскія хвалі няўпэўнена наляталі на скалы, якіх пры наступным накаце магло ўжо там не аказацца; зямная кара месцамі была ўсяго толькі дзевяцьсот футаў таўшчынёю.
I ўсё ж такі край гэты ласкавы і шчодры. Наўкруг сялібы раскінулася ўзгорыстая раўніна, ізумрудна-зялёная, як камень на заручальным пярсцёнку ў Фіёны Кліры, усыпаная тысячамі крэмавых камячкоў, якія зблізку аказваліся авечкамі. Там, дзе край блакітнага неба прачэрчвалі хвалістыя абрысы ўзгоркаў, на дзесяць тысяч футаў у вышыню ўзнімалася гара Эгмант, праразаючы воблакі пакатымі, белымі ад снегу схіламі; яна была незвычайна сіметрычная па форме, і нават тыя, хто, як Фрэнк, бачылі яе кожны дзень свайго жыцця, ніколі не маглі з яе надзівіцца.
Пад’ём ад свірна да дома быў даволі круты, але Фрэнк крочыў шпарка — спяшаўся, бо ведаў, што адлучацца з кузні нельга, — бацькаў загад быў ясны. Падняўшыся на ўзгорак, ён завярнуў за вугал дома і каля ядлаўцовага куста ўбачыў купку дзяцей.
Фрэнк сам вазіў маці ў Вэгайн — купляць Мэгі ляльку, і ніяк не мог даўмецца, што нарэшце яе падахвоціла зрабіць гэта. Яна ніколі не мела жадання дарыць дзецям у дні нараджэння бескарысныя рэчы, на гэта грошай не было, і яна яшчэ ні разу нікому не падарыла ніводнай цацкі. Усе дзеці былі адзетыя, а ў дні нараджэння і на каляды іх сціплы адзетак абнаўляўся. Але Мэгі, пэўна ж, бачыла ляльку, калі адзін-адзінюткі раз была ў горадзе, і Фіёна ўвесь час пра гэта не забывалася. Калі Фрэнк пачынаў дапытвацца, яна мармытала нешта пра тое, што ў маленькіх дзяўчынак, вядома ж, павінны быць лялькі, і спяшалася перамяніць тэму.
Джэк і Х’югі, прысеўшы на сцежцы, трымалі ў руках ляльку і няшчадна круцілі ў розныя бакі ўсё, што магло круціцца. Сястру Фрэнк бачыў са спіны — яна стаяла, пазіраючы, як яе браты здзекуюцца з лялькі. Акуратныя белыя гольфікі спаўзлі і, сабраўшыся гармонікам, закрылі яе чорныя чаравічкі; з-пад карычневай аксамітавай святочнай сукенкі віднелася ружовая скура ножак. Густыя, старанна завітыя ў кудзеркі валасы спадалі на плечы, ззяючы на сонцы, — не ярка-чырвоныя і не залацістыя, а нейкага прамежкавага колеру. Белы банцік з тафты, які трымаў валасы спераду, каб не падалі на лоб, скамячыўся і млява панік, сукенка пашарэла ад пылу. Адной рукой дзяўчынка моцна сціскала ляльчын убор, другой бездапаможна таўкла Х’югі ў спіну.
— Ах байструччо вы чортава! — крыкнуў Фрэнк.
Хлопчыкі мігам ускочылі на ногі і далі драла, забыўшыся на ляльку: калі Фрэнк лаецца, самае разумнае — уцякаць.
— Калі я, нахабныя вы шэльмы, яшчэ хоць раз убачу, што вы зачэпіце гэтую ляльку, я выпалю кляймо на вашых агідных азадках! — крыкнуў ім уздагон Фрэнк.
Ён нахіліўся да Мэгі, узяў яе за плечы і лёгенька трасянуў.
— Ну, ну, няма чаго плакаць. Годзе — яны ўцяклі і болын ужо ніколі не крануць тваёй лялькі, вер майму слову. Усміхніся — сёння ж дзень твайго нараджэння, праўда?
Твар у дзяўчынкі апух, вейкі былі мокрыя ад слёз; яна ўтаропіла на Фрэнка шэрыя вочы, такія вялікія і поўныя гора, што ў хлопца здушыла горла. Ён выняў з кішэні штаноў нейкую анучыну і няўмела выцер Мэгі твар, потым прыклаў яе да носа дзяўчынкі:
— Ану смарканіся!
Мэгі паслухмяна падзьмула ў анучку, слёзы пачалі высыхаць, і, захліпаючыся ад ікаўкі, яна загаварыла:
— Ох, Фрэ... Фрэ... Фрэнк, яны за... забралі ў мяне Агнесу! Яе ва... валосікі разваліліся, і яна згу... згу... згубіла ўсе свае бдыхожыя жа... жабчужынкі! — Мэгі гугнявіла. — Яны ўпалі ў тра... траву, і я не магу іх знайсці!
На вочы ёй зноў накаціліся слёзы і пачалі капаць Фрэнку на руку; ён паглядзеў на сваю мокрую далонь і аблізаў яе языком.
— Што ж, давядзецца іх пашукаць, праўда? Але калі плачаш, ніколі нічога не знойдзеш, ты ж ведаеш, і наогул — што гэта за дзіцячая мова! Паўгода я ўжо не чуў, каб ты гаварыла «бдыхожы» замест «прыгожы»! Ну, смарканіся яшчэ разік і падымі з зямлі бедную... Агнесу. Яна ж падскварыцца на сонцы, калі яе не адзець.
Ён пасадзіў дзяўчынку пры дарожцы і мякка ўсунуў у рукі ляльку, потым пачаў поўзаць па зямлі, шукаючы ў траве, і нарэшце з пераможным крыкам падняў над галавой жамчужыну.
— Вось яна! Першая! Мы іх усе знойдзем, пачакай — сама ўбачыш.
Мэгі з замілаваннем пазірала на старэйшага брата, які шнарыў у траве, паднімаючы ўгору кожную знойдзеную жамчужыну; яна раптам успомніла, якая ў Агнесы далікатная скура і як лёгка яе можа апячы сонца, і пачала клапатліва апранаць ляльку. Вялікай шкоды Мэгі не ўбачыла. Валасы, праўда, рассыпаліся і зблыталіся, на руках і нагах у лялькі засталіся брудныя плямы — там, дзе браліся хлапчукі, калі тузалі і круцілі іх, але ўсё было цэлае. Над вушамі ў Мэгі былі ўторкнуты два чарапахавыя грабеньчыкі; яна паторгала адзін, выцягнула і пачала прычэсваць ляльчыны валасы, сапраўдныя чалавечыя валасы, умела наклееныя на марлю і выбеленыя да саламяна-залацістага колеру.
Дзяўчынка бязладна церабіла нейкі вялікі вузел у валасах у Агнесы, як раптам здарылася бяда. Валасы адарваліся, усе разам, і павіслі скамечаным комам на зубах грабеньчыка. Над высокім гладкім ілбом Агнесы не аказалася нічога — ні голага чэрапа, ні нават цемені. Проста жудасны чорны правал. Мэгі здрыганулася ад жаху, але нахілілася да лялькі і зазірнула ў адтуліну. Там ледзь угадваліся перавернутыя абрысы шчок і падбародка; праз крышачку раскрытыя губы ўсярэдзіну ледзь пранікала святло, і на яго фоне чорным сілуэтам праступалі зубы — як у звярынай пашчы, а над усім гэтым на драцяным прутку, які бязлітасна працінаў галаву, віселі вочы Агнесы — два страшныя цвёрдыя шарыкі.
Мэгі пранізліва закрычала, неяк зусім не па-дзіцячы, шпурнула ляльку на зямлю, закрыла твар рукамі і гучна заплакала, калоцячыся ўсім целам. Неўзабаве адчула, што Фрэнк бярэ яе далоні, падымае на рукі і пяшчотна туліць яе тварык да сваёй шыі. Мэгі моцна абняла брата, шукаючы ў яго суцяшэння; яго блізкасць крыху супакоіла дзяўчынку, і яна нават падумала, як хораша пахне ад Фрэнка — коньмі, потам, жалезам.
Калі Мэгі зусім супакоілася, Фрэнку ўдалося выпытаць у яе, што здарылася; ён падняў ляльку і здзіўлена паглядзеў у пусты яе чэрап, намагаючыся ўспомніць, ці мучылі і яго ў маленстве таемныя страхі. Але ў яго памяці загойсалі толькі вобразы людзей, ажылі перашэпты, суровыя позіркі. Прыгадаўся твар маці, змораны і бянтэжлівы, дрыжанне пальцаў, калі яна трымала яго за руку, яе паніклыя плечы. Што ж такое ўбачыла Мэгі, што гэтак перапужалася?
Яна наўрад ці расхвалявалася б так, калі б, сарваўшы валасы з галавы Агнесы, убачыла кроў, падумаў ён. Кроў — справа будзённая: у сям’і Кліры, прынамсі, кожны тыдзень што-небудзь здараецца і ў каго-небудзь шчодра льецца кроў.
— Яе вочы, вочы! — зашаптала Мэгі, упарта не адводзячы позірку ад лялькі.
— У цябе ж, Мэгі, не лялька, а цуд, — прамармытаў Фрэнк, зарываючыся тварам у валасы сястрычкі. Якія яны ў яе прыгожыя, густыя, яркія!
Паўгадзіны ён ласкава ўпрошваў дзяўчынку, пакуль яна згадзілася павярнуцца тварам да Агнесы, і яшчэ з паўгадзіны патраціў на тое, каб угаварыць яе зноў зазірнуць у бясцеменны чэрап лялькі.
Фрэнк паказаў ёй, як зроблены вочы, як дакладна нанізаны на дроцік, каб не крывіліся, не касілі і лёгка адплюшчваліся і заплюшчваліся.
— А зараз пойдзем дамоў, — сказаў ён, вышэй ускінуў на руках Мэгі і ўціснуў ляльку паміж сабой і дзяўчынкай. — Папросім маму прывесці яе ў парадак, добра? Адзежку памыем, адпрасуем, зноў прыклеім валасы. А з жамчужынак гэтых я зраблю табе шпількі, самыя сапраўдныя, каб не выпадалі, і тады ладзь ужо ёй якія хочаш прычоскі.
Фіёна Кліры абірала на кухні бульбу. Гэта была вельмі прывабная жанчына, надзіва прыгожая, але суровага і строгага выгляду; росту ніжэй сярэдняга, стройная, з тонкім станам, які ані не расплыўся ў таліі, хоць жанчына вынасіла і нарадзіла на свет шасцярых дзяцей. На ёй была доўгая шэрая міткалёвая сукенка, якая ледзь краналася падолам бездакорна чыстай падлогі; спераду сукенку прыкрываў шырокі белы накрухмалены фартух на шлейках, завязаны на спіне ў поясе акуратным каляным бантам.
Жыццё Фіёны з тае хвіліны, як яна падымецца з ложка і аж пакуль зноў не ляжа спаць, праходзіла на кухні і ў гародчыку-садзе за домам, і яе простыя чорныя чаравікі тупалі па адным і тым жа коле — ад пліты да ночваў, ад ночваў да вяроўкі з бялізнай, адтуль да градак з агароднінай і зноў да пліты.
Яна паклала нож на стол, пільна паглядзела на Фрэнка з Мэгі, і куткі яе прыгожых вуснаў апусціліся.
— Я дазволіла табе апрануць яшчэ з раніцы тваю самую лепшую, святочную сукенку пры адной умове, Мэгі, — каб ты яе не пэцкала. А зірні на сябе! Якая ты мурза!
— Яна, мам, не вінаватая, — заступіўся за сястрычку Фрэнк. — Джэк з Х’югі сілай забралі ў яе ляльку — захацелася ім паглядзець, як круцяцца рукі і ногі. Мы з табой паправім яе, праўда?
— Дайце гляну, — Фія працягнула руку да лялькі.
Фіёна Кліры была жанчына маўклівая, ад яе рэдка калі можна было пачуць лішняе слова. Аб чым яна думала, не ведаў ніхто, нават муж; трымаць дзяцей у струне яна пакідала яму, і ўсё, што ён загадваў, рабіла моўчкі і пакорліва, хіба толькі здарыцца нешта зусім незвычайнае. Мэгі чула, як хлапчукі шапталіся між сабой, што маці баіцца таты не менш за іх, але калі гэта нават і праўда, яна хавала сваю боязь пад маскай непранікальнага, крыху панурага спакою. Яна ніколі не смяялася, ніколі не давала волі гневу.
Агледзеўшы ляльку, Фія паклала яе на кухонную шафу каля пліты і скіравала позірк на Мэгі:
— Яе сукенку я памыю заўтра раніцой і новую прычоску зраблю. А сёння, думаю, пасля вячэры Фрэнк прыклеіць ёй валасы і пачысціць яе.
У гэтых словах было больш дзелавітасці, чым суцяшэння. Мэгі паківала галавой, невыразна ўсміхнулася; часам ёй страшэнна хацелася пачуць, як маці смяецца, але такога ніколі не здаралася. Мэгі адчувала, што яе з маці звязвае нешта агульнае, не ўласцівае тату і братам, але да мамы нельга было даступіцца — вечна яна на нагах, толькі і бачыш яе спіну. Кіўне рассеяна галавой, калыхне сваёй шырокай, доўгай спадніцай, спрытна павернецца ад пліты да стала і працуе, працуе, працуе...
I ніхто з дзяцей, апрача Фрэнка, не здагадваўся, што яе адольвала нязбытная, неадчэпная стома. Так шмат трэба было зрабіць, так мала на гэта грошай, і не хапае часу, і толькі адна пара рук. Яна з надзеяй чакала тых дзён, калі Мэгі падрасце і будзе ёй памочніцай; дзяўчынка і цяпер робіць што-небудзь зусім лёгкае, але малой толькі чатыры гадочкі, і ёй не пад сілу аблегчыць цяжар, што ляжыць на плячах у маці. Шасцёра дзяцей, і толькі адно з іх, і да таго ж самае малодшае, дзяўчынка. Усе прыяцелькі Фіі разам і спачувалі і зайздросцілі ёй, але ад таго лягчэй не рабілася. У рабочым кошыку цэлая гара нецыраваных шкарпэтак, і яшчэ адна шкарпэтка на прутках, а тут ужо Х’югі вырастае са сваіх світэраў, але Джэку яшчэ рана аддаваць яму свой.
У той тыдзень, на які прыпадаў дзень нараджэння Мэгі, Пэдрайк Кліры зусім выпадкова не быў у ад’ездзе. Пара стрыжкі авечак яшчэ не настала, і ён наймаўся да суседзяў — араў зямлю, сеяў. Па прафесіі ён быў стрыгаль; стрыгчы авечак — занятак сезонны, з сярэдзіны лета да канца зімы, а там надыходзіў час ягнення. Звычайна яму шанцавала, і ён знаходзіў досыць работы, каб неяк пратрымацца з сям’ёй вясну і першы месяц лета: дапамагаў пры акоце, араў або падмяняў гаспадара якой-небудзь суседняй малочнай фермы, які ледзь паспяваў двойчы на дзень падаіць кароў. Ён ішоў туды, дзе была работа, і сям’і ў вялікім старым доме даводзілася самой клапаціцца пра сябе; не так ужо і жорстка з яго боку, як магло здацца. Калі табе не пашчасціла мець свой кавалак зямлі, ты вымушаны гэтак рабіць.
Калі ён хутка пасля заходу сонца прыйшоў дамоў, лямпы ўжо гарэлі і на высокай столі скакалі трапяткія цені. На заднім ганку, збіўшыся ў гурт, хлопчыкі забаўляліся з жабай — усе, акрамя Фрэнка; Пэдрайк ведаў, дзе ён, — ад кладу дроў чулася размеранае гаканне сякеры. На верандзе Пэдрайк затрымаўся нядоўга — паспеў толькі даць выспятка Джэку і тузануць за вуха Боба.
— Ідзіце памажыце Фрэнку з дрывамі, лайдакі вы гэтакія. Ды каб паспелі, пакуль мама не паставіла на стол вячэру, a то пух і пер’е з вас паляціць.
Кіўком галавы ён прывітаў Фіёну, якая завіхалася каля пліты; не пацалаваў яе, не абняў — лічыў, што ўсялякім праявам пяшчоты паміж жонкай і мужам месца толькі ў спальні. Калі з дапамогай станочка ён сцягваў з ног аблепленыя падсохлай гразёй чаравікі, Мэгі подскакам падбегла да яго з пантофлямі, і ён шырока ўсміхнуўся дачцэ з нейкім няўцямным здзіўленнем і няясным пачуццём радасці, як заўсёды, калі позірк яго спыняўся на дзяўчынцы. Яна была такая прыгожанькая, такія былі ў яе цудоўныя валасы — ён падчапіў пальцамі адну кудзерку, выцягнуў у роўную пасмачку і адпусціў — хацелася паглядзець, як яна зноў скруціцца і адскочыць на месца. Падхапіўшы дзяўчынку на рукі, ён падышоў да запаленай пліты, каля якой стаяла адзінае на кухні зручнае крэсла — драўлянае, разьбяное, з прывязанай да сядзення падушачкай. Ён ціхенька ўздыхнуў, сеў, дастаў сваю люльку і вытрас проста на падлогу попел з галоўкі. Мэгі ўтульна прымасцілася ў яго на каленях, абвіла рукамі бацькаву шыю, прыткнулася да яго свежанькім, халаднаватым тварыкам: гэта была яе звычайная вячэрняя забава — глядзець, як скрозь залацістае шчацінне барады прасвечвае агонь.
— Ну як ты, Фія? — запытаўся ў жонкі Пэдрайк Кліры.
— А нічога, усё добра, Пэдзі. Ты сёння ўжо скончыў там, на ніжнім участку?
— Ага, скончыў усё. Заўтра з самага ранку пачну на верхнім. Госпадзі, як я стаміўся!
— Дзіва што. Макферсан зноў даў табе гэтую наравістую кабылу?
— I правільна. Што ж, па-твойму, ён возьме скаціну тую сабе, а мне дасць дэраша, га? Так рукі баляць у плячах, быццам іх выдзерлі з суставаў. Далібог, больш упартай кабылы ва ўсёй Новай Зеландыі не знойдзеш.
— Ну, нічога. У старога Робертсана ўсе коні добрыя, а ты ж ужо хутка пяройдзеш да яго.
— Хоць бы ўжо хутчэй. —Ён набіў люльку танным тытунём і з вялікай бляшанкі, што стаяла каля пліты, выцягнуў васковы кнот. На міг усунуў яго праз адчыненыя дзверцы топкі, і кнот загарэўся; Пэдрайк адкінуўся ў крэсле і зацягнуўся дымам так глыбока, што ў люльцы нават забулькала. — Ну, як ты, дачушка, адчуваеш сябе ў чатыры гады? — спытаўся ён у Мэгі.
— Вельмі добра, татачка.
— Мама ўжо дала табе падарунак?
— Ой, татачка, гэта вы з мамай здагадаліся, што мне вельмі хацелася Агнесу?
— Агнесу? — Пэдрайк усміхнуўся і, кінуўшы хуткі позірк на Фію, запытальна ўскінуў бровы. — Значыць, яе зваць Агнеса?
— Ага. Яна вельмі прыгожая, татачка. Я на яе цэлы дзень магла б глядзець.
— Шчасце яшчэ, што ў Мэгі ёсць на што глядзець, — хмурна сказала Фія. — Джэк з Х’югі забралі ў яе ляльку, перш чым бедная дзяўчынка паспела як след яе разгледзець.
— Ну, хлапчукі ёсць хлапчукі. Моцна папсавалі?
— Яшчэ можна паправіць. Фрэнк не даў ім даламаць.
— Фрэнк? А што ён тут рабіў? Яму трэба было ўвесь дзень працаваць у кузні. Хантэр з варотамі падганяе.
— Ён і працаваў там. Прыбег толькі нешта ўзяць, — паспешліва адказала Фія: Пэдрайк занадта ўжо строгі да Фрэнка.
— Ой, татачка, Фрэнк мой самы лепшы брацік! Ён маю Агнесу выратаваў ад смерці і абяцаў пасля вячэры зноў прыклеіць ёй валосікі.
— To і добра, — сонна прамармытаў бацька, адкінуў галаву на спінку крэсла і заплюшчыў вочы.
Ад пліты цягнула жарам, але Пэдрайк, здавалася, не адчуваў; на лбе заблішчалі пацеркі поту. Ён заклаў за галаву рукі і задрамаў.
Менавіта ад Пэдрайка Кліры дзеці перанялі свае густыя кучаравыя валасы розных адценняў чырвані, хоць ні ў кога з іх галава не была такой дзёрзка рыжай. Ростам ён быў невысокі, але ўвесь нібы са сталі і спружын; ногі пакрывіліся, бо ўсё жыццё ён ездзіў верхам, а рукі выцягнуліся — ад шматгадовай стрыжкі авечак; на грудзях і руках густы залацісты пушок, і, калі б Пэдрайк быў чарнявы, глядзець на яго было б брыдкавата. Ярка-блакітныя вочы з прыжмурам, як у марака, што ўзіраецца ўдалеч, твар ветлівы, лагодны — вось-вось азарыцца ўсмешкай, і гэта вабіла да Пэдрайка людзей. Адмысловы, чыста рымскі нос некалі, напэўна, збіваў з панталыку яго ірландскіх родзічаў, але ж урэшце з давён-даўна каля берагоў Ірландыі цярпелі крушэнне чужыя караблі. У яго гаворцы захавалася мяккасць і таропкая нядбайнасць, уласцівая голуэйскім ірландцам, «т» на канцы слоў ён вымаўляў шапялява, але амаль дваццаць гадоў, пражытых ім у Паўднёвым паўшар’і, наклалі своеасаблівую пячатку на яго вымаўленне, і ён гаварыў «ай» замест «эй», тэмп мовы стаў вельмі марудны, як ход старога гадзінніка, які няблага было б тужэй завесці. Шчаслівец, яму ўдалося лепш за шмат іншых справіцца з жыццёвымі цяжкасцямі і нягодамі, і, хоць да сям’і ён ставіўся строга і патрабавальна і трымаў усіх пад пятою, дзеці, акрамя аднаго, душы не чулі ў бацьку. Калі ў доме рабілася цяжка з хлебам, ён абыходзіўся без хлеба, калі перад ім паўставаў выбар — самому абзавесціся сім-тым з адзежы або купіць каму з яго атожылкаў, ён сам абыходзіўся старой. Што ні кажы, а гэта больш важкі доказ любові, чым мільён такіх лёгкіх на раздачу пацалункаў. Натурай ён быў вельмі запальчывы і аднойчы забіў чалавека. Яму пашанцавала: чалавек той быў не мясцовы — англічанін, а ў гавані Дан-Леагер стаяў карабель, гатовы адплысці ў Новую Зеландыю.
Фіёна падышла да дзвярэй кухні і гукнула:
— Вячэраць!
Адзін за адным прыйшлі хлопчыкі, Фрэнк увайшоў апошні з бярэмем дроў, якое ён зваліў у скрыню, што стаяла каля пліты.
Пэдрайк апусціў Мэгі на падлогу, пайшоў у другі канец кухні і сеў у тарцы збітага з простых дошак абедзеннага стала, хлопчыкі паселі па баках, а Мэгі ўскараскалася на драўляную скрынку, якую бацька перад гэтым паставіў на крэсла, што стаяла поруч з ім. Фія раскладала ежу на талеркі на сваім рабочым століку каля пліты — так хуценька і спрытна, што дзе там афіцыянту, і падавала па дзве талеркі адразу — спярша Пэдзі, свайму мужу, потым Фрэнку, тады ўжо па старшынству хлопчыкам і Мэгі, а апошнюю паставіла сабе.
— Гэ! Стушанае мяса! — скрывіўся Сцюарт, узбройваючыся ножыкам і відэльцам. — Навошта вы назвалі мяне амаль як гэту ежу?
— He балбачы, бяры еш, — буркнуў бацька.
Талеркі былі вялікія, поўныя да самых краёў — вараная бульба, тушаная ягняціна, бабы, толькі раніцай сарваныя з градкі, і ўсё — шчодрымі порцыямі. Хоць часам хто-небудзь з дзяцей прыглушана стагнаў і чмыхаў носам, усе, нават Сцю, нічога не пакінулі ў талерках і чысценька выцерлі іх хлебам, а пасля з’елі яшчэ па некалькі лустак хлеба, намазаных маслам і варэннем са свайго агрэсту. Фія прысела да стала, праглынула сваю долю ежы, паспешліва вярнулася да століка каля пліты і расклала ў глыбокія талеркі вялікія кавалкі слоенага пудынгу, на які не пашкадавала ні цукру, ні варэння. Кожны кавалак яна шчодра заліла гарачым заварным крэмам, які яшчэ дыміўся парай, і зноў пачала тупаць ад пліты да стала з дзвюма талеркамі ў руках. Нарэшце, перавёўшы дыханне, села сама — гэтае блюда ёй можна ўжо было есці без спешкі.
— Ой, як здорава! Запяканка з варэннем! — закрычала Мэгі і пачала разграбаць лыжкай жоўты крэм, пакуль у ім не праступілі ружовыя разводы варэння.
— To ж, Мэгі, дачушка, твой дзень нараджэння, вось мама і спякла табе твой любімы пудынг, — з усмешкаю сказаў бацька.
Цяпер ужо ніхто не бурчаў у сваю талерку — які б ні ўдаўся пудынг, яго з’елі са смакам. Сям’я Кліры была ахвочая да салодкага.
Хоць ежа была багатая і спажыўная, ніхто не меў ні фунта лішняй вагі. Усё, што з’ядалася, перагарала ў працы альбо ў гульні. Дарамі гарода і саду яны проста ласаваліся, а для падтрымкі сіл і энергіі елі хлеб, бульбу, мяса, мучное печыва.
Потым Фія наліла кожнаму ў кубак чаю з вялізнага чайніка, і ўсе яшчэ больш за гадзіну не ўставалі з-за стала — гутарылі, пілі чай, чыталі; Пэдзі, пыхкаючы люлькай, з галавой акунуўся ў нейкую кнігу, узятую ў бібліятэцы, Боб не адрываў вачэй ад другой, Фія безупынна падлівала чаю ў кубкі, а малыя складалі планы на заўтра. У школьнікаў пачаліся доўгія летнія канікулы; хлопчыкі атрымалі свабоду, і ім не цярпелася хутчэй узяцца за сваю долю працы ў доме і ў агародзе. Бобу належала падфарбаваць, дзе трэба, знадворку сцены дома; Джэку з Х’югі — прыбіраць каля кладу дроў і надворных будынкаў; Сцюарту даручылі даглядаць агарод — усё гэта дзіцячая гульня ў параўнанні з жахлівымі буднямі школы. Час ад часу Пэдзі адрываў галаву ад кнігі і даваў дадатковае заданне, але Фія маўчала, а Фрэнк, стомлена асеўшы на крэсле, прагна піў чай.
Нарэшце Фія дала Мэгі знак перасесці на высокую табурэтку, перавязала ёй нанач валасы тонкімі каснікамі з абрэзкаў і адправіла яе, Сцю і Х’югі спаць; Джэк з Бобам папрасілі ў яе дазволу пакарміць сабак і выйшлі на двор; Фрэнк панёс Мэгіну ляльку на кухонны стол і пачаў прыклейваць ёй валасы. Пэдрайк пацягнуўся, загарнуў кнігу і паклаў люльку ў вялікую пералівістую ракавіну паўа, што служыла яму попельніцай.
— Ну, маці, я іду спаць.
— Добрай ночы, Пэдзі.
Фія прыняла з абедзеннага стала посуд, зняла з кручка на сцяне вялікі ацынкаваны таз, паставіла на другім канцы кухоннага стала, узяла з пліты цяжкі чыгун і наліла ў таз гарачай вады. Над ім заклубілася пара. Са старой бляшанкі з-пад газы Фія падліла халоднай, павадзіла ў вадзе драцяной сетачкай з мылам і ўзялася мыць і паласкаць пасуду, памытыя талеркі ставіла адным краем на кубкі.
Фрэнк варажыў над лялькай не паднімаючы галавы, але калі на стале вырасла груда чыстых талерак, ён моўчкі падняўся, узяў ручнік і пачаў іх выціраць. У тым, як ён спрытна круціўся між кухонным сталом і пасуднай шафкай, угадвалася даўняя звычка. Для яго з маці гэта была тайная і не зусім бяспечная гульня, бо найстражэйшым правілам, якое ўстанавіў у сям’і Пэдзі, было належнае размеркаванне абавязкаў. Хатняя праца — справа жаночая, вось і ўсё. Ніхто з членаў сям’і мужчынскага полу не павінен быў прыкладаць руку да чаго-небудзь, што ўваходзіла ў абавязак жанчыны. Але кожны вечар пасля таго, як Пэдзі ішоў спаць, Фрэнк дапамагаў маці. I Фія, быццам уступаючы з ім у змову, знарок адкладала мыццё пасуды да таго моманту, калі са спальні пачуецца, як пляснуцца на падлогу мужавы пантофлі. Раз Пэдзі скінуў пантофлі, яго да раніцы на кухні ўжо не ўбачыш.
Фія з пяшчотай глянула на Фрэнка:
— He ведаю, што б я рабіла без цябе. Але табе хопіць ужо. A то да раніцы як след не адпачнеш.
— Што ты, мама. He памру ж я ад таго, што вытру яшчэ дзве-тры талеркі. А табе хоць крышачку лягчэй.
— Гэта мая работа. Я не скарджуся.
— Так і хочацца раптам разбагацець, каб ты магла наняць прыслугу.
— Пустыя мары! — Фія выцерла кухонным ручніком пачырванелыя мыльныя рукі, узялася за паясніцу і перавяла дух. Са смутнай трывогай паглядзела на сына — адчула ў яго словах горкую крыўду на лёс, а не звычайную незадаволенасць рабочага чалавека сваёй цяжкай доляй. — Ты, Фрэнк, так высока ў думках не забірайся. Да дабра гэта не давядзе. Мы людзі рабочыя і, значыць, разбагацець ці мець прыслугу не можам. Задаволься тым, хто ты ёсць і што маеш. Гаворачы так, ты абражаеш тату. Сам ведаеш. Ён не п’е, у карты не гуляе, да сёмага поту працуе на нас. Ніводзін грош, які зарабляе, не хавае ад. нас у кішэні. Усё да апошняга аддае нам.
Мускулістыя плечы Фрэнка нецярпліва перасмыкнуліся, смуглы твар пасуравеў.
— А што тут благога — хацець ад жыцця нечага лепшага, чым нудная цяжкая праца? He разумею, што тут няправільнага, чаму нельга хацець, каб у цябе была прыслуга?
— Нельга таму, што такога быць не можа! Ты ж ведаеш, у нас няма грошай, каб плаціць за цябе ў школе, а раз ты не маеш магчымасці вучыцца, як ты можаш стаць кімсьці большым за простага рабочага? Па тваёй мове, вопратцы, тваіх руках відаць, што ты зарабляеш сабе на хлеб працай. Але мазалі на руках не ганьба. Як кажа тата: у каго рукі ў мазалях, у таго чыстае сумленне.
Фрэнк моўчкі паціснуў плячамі. Пасуду ўсю прыбралі; Фія дастала свой кошык з шытвом і села ў мужава крэсла каля агню, а Фрэнк зноў заняўся лялькай.
— Бедная Мэгі! — раптам сказаў ён.
— Чаму?
— Сёння, калі гэтыя лайдакі калечылі яе ляльку, яна стаяла і так плакала, быццам увесь свет вакол яе разляцеўся на кавалкі. — Ён зірнуў на ляльку, у якой былі ўжо прыклеены валасы. —Агнеса! Дзе яна толькі выкапала такое імя?
— Відаць, чула, як я неяк расказвала пра Агнесу Фортэск’ю-Смайс.
— Калі я аддаў ёй ляльку, яна зазірнула ў пустую галаву і ледзь не памерла ад жаху. Нешта ў вачах у лялькі здалося ёй страшным, не ведаю што.
— Мэгі заўсёды бачыць тое, чаго няма.
— Шкада, што не хапае грошай, каб паслаць усіх малых у школу. Яны ўжо досыць кемныя.
— Ох, Фрэнк! Жаданні — не коні, на іх не паскачаш. — Рукой, якая крыху дрыжала, Фія правяла па вачах і ўваткнула іголку ў клубок шэрай воўны. — Больш не магу. Стамілася так, што ў вачах дваіцца.
— Кладзіся спаць, мама.
— Вось толькі падкладу трохі дроў.
— Я сам зраблю, мама. — Фрэнк устаў з-за стала і асцярожна паклаў ляльку за бляху для пірагоў, што стаяла на пасуднай шафцы. Ён, праўда, не апасаўся, што малыя зноў паквапяцца на яе — яго кары яны баяліся больш, чым бацькавай, бо ў ім таілася нейкая злосць. ён ніколі не даваў ёй волі пры маці ці сястры, але хлопчыкі ўжо не раз адчулі яе на сабе.
З болем у сэрцы пазірала Фія на сына — у ім адчуваліся нейкая лютасць і адчай, прадвеснікі бяды. Эх, каб Фрэнк з Пэдзі лепш ладзілі між сабой! Але яны ніколі не сыходзяцца ў думках, вечна спрачаюцца. Магчыма, Фрэнк занадта клапоціцца пра яе, Фію, можа, крыху залішне ёй адданы. Калі яно так, дык вінавата яна сама. Але ж гэта — сведчанне таго, што ён добры і ў сэрцы яго любоў. Ён толькі хоча хоць крышачку аблегчыць ёй жыццё. I зноў Фіі да болю захацелася хутчэй дажыць да таго дня, калі Мэгі падрасце і зніме з плячэй Фрэнка гэту нялёгкую ношу.
Яна ўзяла са стала маленькую лямпу, але зараз жа паставіла на месца і падышла да пліты, каля якой Фрэнк сядзеў на кукішках — клаў дровы ў зяпу топкі і соўгаў засланкай. На белай скуры перадплечча надзьмуліся вены, прыгожыя кісці рук — у чорных прожылках гразі, якую нічым нельга было змыць. Фія нясмела працягнула руку і асцярожна адвяла ад вачэй яго простыя чорныя валасы; большай праявы пяшчоты ад яе наўрад ці чакаць было можна.
— Добрай ночы, Фрэнк, дзякуй табе.
Фія выйшла праз дзверы, што вялі ў жылыя пакоі, і ад яе лямпы на сценах кружыліся і гойсалі цені.
Першай была спальня Фрэнка і Боба. Фія ціхенька штурхнула дзверы, вышэй падняла лямпу, і пляма святла ўпала на двухспальны ложак у куце. Боб ляжаў на спіне, млява раскрыўшы рот, дрыжаў і пацепваўся ў сне, як сабака; яна падышла да ложка і павярнула Боба на правы бок, пакуль на яго яшчэ не зусім наваліўся кашмарны сон, хвілінку пастаяла, пазіраючы на сына. Як ён падобны тварам да бацькі!
У суседнім пакоі Джэк з Х’югі перапляліся адзін з адным ледзь не ў жгут. Разбойнікі няшчасныя! Так і карціць ім урэзаць якую-небудзь штуку, але ж гэта не ад благога намеру. Фія дарэмна спрабавала разняць іх, хоць бы крышачку паправіць пасцель — дзве рыжыя кучаравыя галоўкі ўпарта прыціскаліся адна да адной. Фія ціха ўздыхнула і здалася. Дзіўна, як ім удавалася прачынацца свежанькімі пасля такога сну, ды, відаць, гэта ім толькі на карысць.
Пакой, у якім спалі Мэгі і Сцюарт, быў змрочны, нейкі бязрадасны — нудны карычневы колер сцен, на падлозе такога ж колеру лінолеум, нідзе ніводнай карціны. Усё як і ў астатніх спальнях.
Сцюарт ляжаў ніцма, і яго амаль не было відаць, толькі абцягнуты начной кашуляй маленькі азадак вытыркаўся з-пад коўдры там, дзе павінна была ляжаць галава; Фія намацала галаву — як заўсёды, ён уткнуўся лбом у калені, і з трывогай падумала, што гэтак можна і задыхнуцца. Асцярожна правяла рукой па прасціне і спахмурнела. Зноў мокрая! Што ж, давядзецца пачакаць да раніцы — тады ўжо і падушка, вядома, стане мокрая. Ён заўсёды так — перавернецца і зноў. Ну, не так ужо і кепска — на пяцярых хлопчыкаў адзін такі.
Мэгі скруцілася ў клубочак, засунуўшы вялікі палец у рот, вакол яе рассыпаліся валасы з уплеценымі ў іх стужачкамі-абрэзкамі. Адзіная дачка. Перш чым пайсці, Фія бегла глянула на Мэгі; Мэгі для яе не была тайнай — яна жаночага племені. Фія загадзя ведала, які яе чакае лёс, не зайздросціла ёй, не шкадавала. Хлопчыкі — зусім іншая справа; яны — цуд, яны мужчыны, якія ў выніку нейкай алхіміі ўзніклі з яе жаночай істоты. Нялёгка гэта, калі ў хаце няма каму памагчы, але хлопчыкі вартыя таго. У асяроддзі, да якога належаў Пэдзі, яго больш за ўсё паважалі за сыноў. Калі ў цябе ёсць сыны, значыць, ты сапраўдны чалавек і мужчына.
Фія нячутна зачыніла дзверы сваёй спальні, паставіла лямпу на камоду. Жвавыя пальцы прабеглі зверху ўніз па тузінах маленечкіх гузікаў, ад высокага каўняра да бёдраў, потым сцягнулі абодва рукавы, тады Фія адсунула да локцяў ліф сукенкі і, няспрытна, выгінаючыся, улезла ў доўгую фланелевую начную сарочку. I толькі ўжо прыстойна ўкрытая, зусім скінула сукенку, панталоны і слаба зашнураваны карсет. Распаліся скручаныя раніцой у тугі вузел залацістыя валасы, шпількі, усе да адной, апынуліся ў ракавіне паўа, што стаяла на камодзе. Але нават і гэтым прыгожым, густым і бліскучым, простым, без адзінай звілінкі, валасам не дадзена было свабоды — Фія закінула за галаву рукі і таропка запляла іх у касу. Потым, мімаволі затаіўшы дыханне, павярнулася да ложка, але Пэдзі ўжо спаў, і яна з палёгкай уздыхнула. He тое каб ёй бывала непрыемна, калі Пэдзі ў настроі, — як палюбоўнік ён і сарамлівы, і пяшчотны, і ўважлівы. Але пакуль Мэгі не падрасце гадочкі на два-тры, было б цяжкавата мець яшчэ дзяцей.
У нядзелю Кліры выпраўляліся ўсёй сям’ёй у царкву, але Мэгі пакідалі дома з кім-небудзь са старэйшых хлопчыкаў, і яна з нецярплівасцю чакала таго дня, калі і яе пачнуць браць з сабой. Пэдрайк Кліры прытрымліваўся думкі, што малым дзецям трэба сядзець у сваім доме, а не хадзіць па чужых, хай нават і божых дамах. Вось паступіць Мэгі ў школу, навучыцца сядзець ціха, тады хай і ходзіць у царкву. He раней. I кожную нядзелю дзяўчынка самотна стаяла ля куста ядлоўцу каля пярэдняй брамкі, у той час як уся сям’я гурмой рассаджвалася на старой калымазе, а брат, якому было даручана глядзець малую, стараўся зрабіць выгляд, што для яго няма лепшай уцехі, чым прапусціць месу. З усіх Кліры адзін Фрэнк сапраўды цешыўся магчымасцю пабыць нарэшце аднаму.
Рэлігія ў жыцці Пэдзі займала асаблівае месца. Каталіцкая царква неахвотна дала згоду на яго шлюб з Фіёнай Армстронг, бо дзяўчына належала да англіканскай царквы; дзеля Пэдзі яна пакінула сваю веру, але веру мужаву прыняць адмовілася. Цяжка сказаць, з якой прычыны; магчыма, таму, што Армстронгі паходзілі са старадаўняга роду першых пасяленцаў, якія няўхільна трымаліся англіканства, тады як Пэдзі быў навічок-імігрант, без граша ў кішэні, ды яшчэ родам з той часткі Ірландыі, якая не падпала пад англійскую ўладу. Армстронгі пасяліліся ў Новай Зеландыі задоўга да першых «афіцыйных» каланістаў, і гэта паслужыла найлепшым пропускам у асяроддзе каланіяльнай арыстакратыі. З пункту гледжання бацькоў і сваякоў Фіі яе шлюб быў ганебным мезальянсам.
Новазеландскі клан Армстронгаў быў заснаваны Родэрыкам, і гісторыя яго заснавання даволі цікавая.
Пачалося ўсё з падзеі, якая адгукнулася ў Англіі мноствам непрадбачаных вынікаў — з амерыканскай вайны за незалежнасць. Да 1776 года брытанскія караблі штогод перапраўлялі ў Вірджынію і абедзве Караліны больш як тысячу дробных злачынцаў, прададзеных па кантракту на прымусовую працу, якая была нічым не лепшая за рабства. У тыя часы брытанскае правасуддзе было жорсткім і бязлітасным: забойства, падпал, загадкавае злачынства — «фальшывае цыганства» і крадзеж на суму большую за шылінг караліся смерцю на шыбеніцы. За драбнейшыя злачынствы карай была пажыццёвая ссылка ў Паўночную ці Паўднёвую Амерыку.
Але ў 1776 годзе доступ у Амерыку быў закрыты, і Англія апынулася ў цяжкім становішчы: колькасць асуджаных хутка расла, а дзець іх не было куды. Усе турмы былі перапоўненыя, і «лішак» затаўклі ў плывучыя вязніцы, што гнілі на вадзе ў вусцях рэчак. Трэба было штосьці рабіць, і такі зрабілі. З вялікай неахвотай, бо давялося патраціць некалькі тысяч фунтаў стэрлінгаў, капітану Артуру Філіпу загадалі адплысці да Вялікай Паўднёвай Зямлі. Ішоў 1787 год. Адзінаццаць караблёў павезлі больш затысячу катаржан, ды яшчэ матросаў, афіцэраў і атрад марской пяхоты. Падарожжа зусім не нагадвала якую-небудзь слаўную адысею шукальнікаў свабоды. У канцы студзеня 1788 года, праз восем месяцаў пасля адплыцця ад берагоў Англіі, флот капітана Філіпа кінуў якар у заліве Ботані-Бэй. Яго Вар’яцкая Вялікасць Георг Трэці знайшоў новую звалку для сваіх злачынцаў — калонію Новы Паўднёвы Уэльс.
У 1801 годзе, ледзь Родэрыку Армстронгу споўнілася дваццаць, яго прыгаварылі да пажыццёвай ссылкі. Пазнейшыя пакаленні Армстронгаў сцвярджалі, што ён паходзіў ад сомерсецкіх дваран, якіх ушчэнт разарыла амерыканская рэвалюцыя, і што ніякага злачынства ён не ўчыняў, але ніхто з яго нашчадкаў ніколі сур’ёзна не спрабаваў прасачыць мінулае свайго славутага продка. Яны толькі грэліся ў праменнях яго славы і патроху сёе-тое прыдумлялі.
Якімі б ні былі яго радаслоўная і становішча ў Англіі, Родэрык Армстронг быў дзікай, неўтаймаванай натуры. За восем жахлівых месяцаў плавання ў Новы Паўднёвы Уэльс малады вязень паказаў крайнюю ўпартасць і незгаворлівасць, а яшчэ больш вылучыўся ў вачах карабельнага начальства рашучым нежаданнем паміраць. Пасля прыбыцця ў 1803 годзе ў Сідней ён зусім расперазаўся, і яго адправілі на востраў Норфальк у турму для непапраўных. Але і там з ім не было зладу. Яго марылі голадам; кідалі ў мураваную адзіночку, такую цесную, што нельга было ні стаяць, ні сядзець, ні ляжаць; яго білі бізунамі — аж скура лопалася і мяса ператваралася ў крывавае месіва; прыкоўвалі да нізкай скалы ў моры так, што ён ледзь не тапіўся. А ён смяяўся з іх — адна скура ды косці ў брудных лахманах, без ніводнага зуба ў роце, увесь у рубцах і шрамах, але поўны ўнутранага агню, агню выкліку і нянавісці, які, здавалася, нічым нельга патушыць. Дзень ён пачынаў з таго, што загадваў сабе не паміраць, а канчаў пераможным смехам ад радасці, што выжыў.
У 1810 годзе яго разам з партыяй кайданнікаў паслалі на Ван-Дзьемаву Зямлю прасякаць дарогу ў цвёрдым, як жалеза, пясчаным грунце за Хобартам. Ледзь толькі выпаў зручны момант, ён сваёй кіркаю прабіў дзірку ў грудзях начальніка коннага канвою; ён і яшчэ дзесяць катаржнікаў люта расправіліся з пяццю астатнімі канваірамі — цаля за цаляй зразалі ў іх з касцей мяса, пакуль тыя не сканалі ў страшнай перадсмяротнай агоніі. Бо і катаржнікі, і іхнія вартавыя ператварыліся амаль у звяроў, у першабытных дзікуноў, у іх пачуццях нічога чалавечага ўжо не засталося. Родэрык Армстронг не мог проста так ратавацца ўцёкамі, нічым не адплаціўшы сваім катам альбо пакараўшы іх толькі хуткай смерцю, таксама як раней не мог прымірыцца з доляй катаржніка.
Захапіўшы з сабой знойдзеныя ў забітых салдатаў ром, хлеб і вяленае мяса, адзінаццаць уцекачоў пад ледзяным дажджом прадраліся праз доўгія мілі лясных гушчароў і выйшлі да марской базы кітабояў — да Хобарта, а там укралі баркас і без ежы, без вады, без ветразяў паплылі цераз Тасманава мора. Калі хвалі прыбілі баркас да дзікага заходняга берага Паўднёвага вострава Новай Зеландыі, жывыя засталіся толькі Родэрык Армстронг і яшчэ двое. Сам ён ніколі не расказваў пра тое неверагоднае падарожжа, але людзі шапталіся, што тройца гэтая таму і выжыла, што забіла і з’ела сваіх слабейшых спадарожнікаў.
Усё гэта здарылася ўсяго праз дзевяць гадоў пасля высылкі Родэрыка з Англіі. Ён быў яшчэ малады, але выглядаў на шэсцьдзесят. Да 1840 года, калі ў Новую Зеландыю прыбылі першыя пасяленцы, якія мелі афіцыйны дазвол англійскіх улад, ён адхапіў ужо сабе землі ва ўрадлівай Кентэрберыйскай акрузе на Паўднёвым востраве, «ажаніўся» з дзяўчынай-маоры і пусціў на свет трынаццаць прыгожых паўеўрапейцаў, паўпалінезійцаў. А да 1860 года Армстронгі належалі ўжо да каланіяльнай арыстакратыі, пасылалі сваіх атожылкаў мужчынскага полу на вучобу ў Англію і сваім каварствам і прагай да нажывы доказна пацвердзілі, што яны сапраўды патомкі незвычайнай і грознай асобы. У 1880 годзе ўнук Родэрыка Джэймс стаў бацькам Фіёны — адзінай дачкі сярод яго пятнаццаці дзяцей.
Калі ёй цяпер і неставала суровых пратэстанцкіх абрадаў, да якіх яна прывыкла ў дзяцінстве, Фіёна ніколі ў гэтым не прызнавалася. Яна зусім цярпіма ставілася да рэлігійных перакананняў Пэдрайка, разам з ім хадзіла на нядзельную месу, сачыла, каб дзеці пакланяліся толькі каталіцкаму богу. Але ад таго, што сама яна каталіцтва не прыняла, нейкіх дробязей бракавала — ніхто не маліўся ні перад ядой, ні перад сном, і наогул у будні ніякай набожнасці ў доме не адчувалася.
Калі не лічыць адзінай паездкі ў Вэгайн паўтара года назад, Мэгі ніколі не адыходзіла ад дома далей як да свірна з кузняй у лагчыне. Раніцай свайго першага школьнага дня яна так расхвалявалася, што пасля снедання званітавала, і яе паспешліва занеслі ў спальню пераадзець. Хуценька вылузалі дзяўчынку з цудоўнага зусім новенькага цёмна-сіняга касцюмчыка з белым шырокім матроскім каўняром, нацягнулі на яе ўжо абрыдлую карычневую фланелевую сукенку з высокім каўняром на гузіках, які, здавалася, вось-вось задушыць яе.
— I, прашу небам, Мэгі, другі раз, калі цябе занудзіць, не сядзі за сталом, пакуль ужо позна, і мне, апрача ўсяго, давядзецца яшчэ і прыбіраць за табою і ўсё такое іншае! А цяпер не марудзь, бо, калі спознішся да званка, сястра Агата, пэўна ж, адлупцуе цябе. Паводзь сябе добра, слухайся братоў.
Каля варотаў Боб, Джэк, Х’югі і Сцю падскоквалі ўжо ад нецярплівасці, калі Фія нарэшце выпхнула Мэгі за дзверы, паклаўшы ў старую школьную сумку яе снеданне — некалькі сандвічаў з джэмам.
— Гайда, Мэгі, a то спознімся! — крыкнуў Боб і пашыбаваў па дарозе.
Мэгі кінулася даганяць хлопчыкаў, якія паспелі ўжо ладна адысціся.
Было толькі крыху больш за сем гадзін раніцы, але сонца ўжо некалькі гадзін лашчыла зямлю; там, дзе на траву не падаў густы цень, раса высахла. У Вэгайн вяла грунтавая дарога, прарэзаная глыбокімі каляінамі ад колаў — два цёмна-чырвоныя гліністыя палкі, падзеленыя шырокай стужкай ярка-зялёнай травы. А ў высокай траве абапал дарогі, дзе акуратныя штыкетнікі закрывалі доступ у чужыя ўладанні, густа цвілі белыя калы і аранжавыя настуркі.
Боб, як заўсёды, калі выпраўляўся ў школу, першую частку дарогі прайшоў па версе суседскіх парканаў з правага боку і сваю скураную сумку нёс не цераз плячо, а на галаве. Левы паркан належаў Джэку, а сама дарога аддавалася ва ўладу траім малодшым Кліры. На вяршыні высокага крутога ўзгорка, куды дзеці ўзабраліся з лагчыны, у якой стаяла іх кузня, — там, дзе Робертсанава дарога злучалася з дарогай на Вэгайн, яны на момант спыніліся, каб перавесці дух, і на фоне ўсеянага пушыстымі воблачкамі неба ярка заззялі пяць рыжых галовак. Тут была самая лепшая частка дарогі, і, узяўшыся за рукі, яны подскакам панесліся ўніз па травяністым схіле, пакуль вяршыня не схавалася за густым перапляценнем кветак, і вельмі шкадавалі, што няма часу пракрасціся пад паркан містэра Чэпмена і адтуль лавінай скаціцца да самага нізу.
Ад дома Кліры да Вэгайна было пяць міль, і, калі Мэгі нарэшце ўбачыла наперадзе тэлеграфныя слупы, у яе ўжо дрыжалі каленкі і спаўзлі гольфікі. Прыслухоўваючыся, ці не звініць ужо школьны званок, Боб раз-пораз азіраўся на малую — тая ледзь ужо тупае, падцягвае штонікі і час ад часу цяжка ўздыхае. Яе ружовы тварык у аправе густых валасоў неяк дзіўна збялеў. Уздыхнуўшы, Боб правёў мокрымі далонямі па сваіх кароткіх штанах.
— Давай сюды, Мэгі, я панясу цябе на плячах, — сказаў ён і працяў сваіх братоў позіркам — каб не думалі, што ён раптам зрабіўся такі ўжо чуллівы.
Мэгі ўскараскалася яму на спіну, падцягнулася вышэй, абхапіла братаву паясніцу нагамі і шчасліва прыхінулася галавой да яго пляча. Цяпер можна з прыемнасцю паглядзець на Вэгайн.
Але не так ужо шмат на што было глядзець. Крыху, можа, большы за вялікую вёску, Вэгайн у беспарадку расцягнуўся абапал дарогі з гудронавай паласой пасярэдзіне. Самым вялікім будынкам тут была гасцініца — двухпавярховая, з навесам ад сонца перад фасадам і — на слупах — уздоўж сцёкавай канавы. Другім па велічыні быў універсальны магазін, які таксама мог пахваліцца цяністай паветкай ды яшчэ дзвюма драўлянымі лаўкамі пад заваленымі ўсякай усячынай вітрынамі — каб прахожы мог крыху адпачыць. Перад муніцыпалітэтам, масонскім домам, узвышаўся флагшток, і на яго вяршыні пад настырным ветрыкам трапятаўся патрапаны і выцвілы брытанскі флаг. Гарадок яшчэ не меў гаража — «бясконныя экіпажы» былі яшчэ рэдкасцю, але за кузняй, што прымасцілася ў суседстве з муніцыпалітэтам, да вадапойнага карыта каля стайні прыткнулася бензінавая калонка. Толькі адзін дом у гарадку рэзка кідаўся ў вочы — нейкая дзіўная, зусім не англійскага выгляду ярка-сіняя крама; усе астатнія дамы былі афарбаваныя ў спакойны карычневы колер. Гарадская школа і англіканская царква стаялі бок у бок, якраз насупраць царквы кляштара Святога сэрца, дзе была парафіяльная школа.
Малыя Кліры ўжо таропка падышлі да універсальнага магазіна, як раптам зазваніў звон кляштарнай школы, і адразу яшчэ гусцей загудзеў звон, што вісеў на слупах перад гарадской школай. Боб прыпусціў трушком, і яны ўбеглі на пасыпаны жвірам двор, калі з паўсотні дзяцей ужо выстраіліся радамі перад маленечкай манашкай, якая трымала ў руцэ тонкую гнуткую палку, што ўзвышалася над яе галавой. He чакаючы загаду, Боб павёў сваіх у бок ад агульнага строю і замёр на месцы, не зводзячы вачэй з дубца.
He адразу можна было заўважыць, што кляштар Святога сэрца меў два паверхі, бо стаяў ён крыху воддаль ад дарогі за агароджай. Тры манашкі ордэна міласэрных сясцёр, якія складалі персанал школы, жылі на верхнім паверсе, там жа мясцілася і чацвёртая сястра — аканомка, толькі яна нікому не паказвалася на вочы; тры вялікія пакоі ўнізе служылі вучэбнымі класамі. Знадворку сцены чатырохвугольнага будынка апаясвала шырокая зацененая дахам веранда, і ў дождж вучням дазвалялася смірна пасядзець там у перапынак на гульні ці на другі сняданак, але сонечнымі днямі ніхто з дзяцей не смеў туды і нагою ступіць. Частка двара ляжала ў цяні раскідзістых смакоўніц, а за школай зямля паката спускалася да лужка, які з гонарам называлі «крыкетным полем», — тут сапраўды іншы раз гулялі ў крыкет. Боб з братамі нерухома стаялі на месцы, не звяртаючы ўвагі на прыглушаныя смешкі астатніх вучняў, якія адзін за адным рушылі ў памяшканне пад гукі гімна «Вера бацькоў нашых» — яго вызвоньвала на дзвынклівым фартэпіяна сястра Кэтрын. Толькі калі апошні вучань знік за дзвярыма, ажыла датуль нібы скамянелая постаць сястры Агаты, і, уладна размятаючы жвір саржавым падолам спадніцы, манашка павярнулася і пайшла туды, дзе яе чакалі малыя Кліры.
Мэгі ўтаропіла на яе шырока расплюшчаныя вочы, бо ніколі яшчэ не бачыла манашак. Відовішча было сапраўды незвычайнае; чалавечага — толькі тры лапікі: твар і кісці рук, астатняе — крухмальны каптур з нагруднікам, якія аж ззялі белізной на яе чорна-чорным шматслойным убранні; цяжкая нізка драўляных гарошын ружанца, што звісала з жалезнага колца, якое счэплівала шырокі скураны пояс вакол поўнага стану манашкі. Скура ў сястры Агаты была трывалага чырвонага колеру ад залішняй цягі да чысціні і ад вострых, як лязо нажа, краёў каптура, што быццам рамай абхопліваў пярэднюю частку галавы, нібы адсякаючы ад тулава тое, што ўжо цяжка было назваць тварам; кароценькія пучкі валасоў тырчалі вакол падбародка, які пад бязлітасным ціскам каптура зрабіўся двайны. Губы былі ледзь прыкметныя, сашчэмленыя ў нітачку — ад вялікага клопату быць хрыстовай нявестай у гэтай захалуснай калоніі, дзе нават поры года і тыя — шыварат-навыварат; манаскі зарок яна давала не тут, а ў далёкім мілым сэрцу і ціхім Кіларнійскім абацтве болын як паўвека назад. Круглая сталёвая аправа акуляраў бязлітасна выціснула на крылах яе носа дзве пунсовыя ўмяціны, а праз шкельцы падазрона пазіралі блякла-блакітныя злосныя вочы.
—Ну, Роберт Кліры, чаму ты спазніўся? — спыталася, як прагаўкала, манашка скрыпучым голасам, даўно ўжо пазбаўленым ірландскай мяккасці.
— Прабачце, сястра, — без ніякага выразу адказаў Боб, не зводзячы сваіх блакітна-зеленаватых вачэй з кончыка дубца, які пагойдваўся над галавой сястры Агаты, бо рукі яе дрыжалі.
— Чаму ты спазніўся? — паўтарыла яна пытанне.
— Прабачце, сястра.
— Сёння першая раніца новага навучальнага года, Роберт Кліры, і я спадзявалася, што хоць сёння ты пастараешся прыйсці ў час.
Мэгі кінула ў дрыжыкі, але, набраўшыся духу, яна прапішчала:
— Ой, сястра, гэта ўсё праз мяне.
Бледна-блакітныя вочкі адхіснуліся ад Боба і, здавалася, наскрозь працялі самую душу дзяўчынкі, а тая з наіўнай прастатой дзіцяці пазірала на манашку, не ведаючы, што парушыла першае правіла ў смяротным і вечным паядынку паміж настаўнікам і вучнем: ніколі сам не лезь з тлумачэннямі. Боб паспешліва брыкнуў Мэгі па назе, і яна збянтэжана пакасілася на брата.
— Чаму праз цябе? — халодным і суровым тонам спыталася манашка — з Мэгі ніхто яшчэ так не гаварыў.
— Ну, мяне вырвала на ўвесь стол і аж на штонікі, і маме давялося мыць мяне і пераадзяваць, і праз мяне ўсе затрымаліся.
Ніводная рыса не зварухнулася на твары манашкі, толькі рот напяўся, як перакручаная спружына, ды кончык дубца апусціўся на два-тры пальцы ніжэй.
— Гэта яшчэ хто? — выпаліла сястра Агата, зірнуўшы на Боба, быццам раптам убачыла перад сабой невядомае і страшэнна агіднае насякомае.
— Прабачце, сястра Агата, гэта мая сястрычка Мэген.
— Дык расталкуй ёй надалей, Роберт, што існуюць рэчы, пра якія сапраўдныя лэдзі і джэнтльмены ніколі не ўпамінаюць. Hi пры якіх абставінах мы ніколі, ніколі не называем прадметы нашага сподняга адзення, і дзеці з прыстойных сем’яў ведаюць гэта з пялёнак. А цяпер дайце сюды вашы рукі, усе вы, усе.
— Але ж, сястра Агата, я адна ва ўсім вінаватая! — ледзь не заплакала Мэгі, працягваючы рукі далонямі ўгору. Дома яна тысячу разоў бачыла, як хлопчыкі строяць такія сцэны.
— Маўчаць! — прашыпела, павярнуўшыся да яе, манашка. — Мяне зусім не цікавіць, хто з вас вінаваты. Вы ўсе спазніліся, і ўсе будзеце пакараныя. Шэсць удараў, — з халодным задавальненнем вынесла яна прысуд.
З жахам пазірала Мэгі на выцягнутыя рукі Боба — яны зусім не дрыжалі, і раптам убачыла, як са свістам мільгануў у паветры дубец і ляснуў па самай сярэдзіне далоні, па найбольш далікатным і чуллівым месцы. На скуры імгненна ўспыхнуў барвовы рубец; другі ўдар прыйшоўся туды, дзе пачыналіся пальцы — яшчэ больш адчувальнае месца, а трэці — па кончыках пальцаў, там скура была больш шчодра надзелена нервамі, чым дзе-небудзь, акрамя, можа, вуснаў. Вока ў сястры Агаты было меткае. Яшчэ тры ўдары дасталіся другой далоні Боба, і тады сястра Агата адарыла ўвагай Джэка, наступнага ў чарзе. Бобаў твар збялеў, але хлопчык ні разу не войкнуў, нават не варухнуўся, калі яго білі, таксама як і яго браты, калі падышла іхняя чарга, нават ціхі і кволы Сцю.
Дзеці ўбачылі, як узляцеў у паветра дубец над рукамі Мэгі, яна міжволі заплюшчыла вочы і не бачыла, як ён апусціўся. Але боль быў як выбух — нібы агнём прапаліла далонь да самых костачак; не паспела балючая хваля дакаціцца да локця, на руку Мэгі абрушыўся другі ўдар, і, калі пякучы боль скалануў плячо, трэці ўдар, па кончыках пальцаў, працяў болем цела дзяўчынкі да самага сэрца. Яна моцна сціснула зубы, прыкусіўшы ніжнюю губу, ад сораму і гордасці не плакала, ад гневу і абурэння такой несправядлівасцю не пажадала расплюшчыць вочы і зірнуць на сваю мучыцельку; урок яна засвойвала старанна, хай нават зразумела з яго не тое, чаму хацела навучыць манашка.
Да перапынку на снеданне боль у руках Мэгі нарэшце суняўся. Раніца прайшла як у тумане — спалоханая і разгубленая, дзяўчынка не разумела, што гаворыцца і робіцца навокал. У класе для самых малодшых яе штурхнулі на парту ў апошнім радзе, але суседку сваю яна заўважыла толькі пасля перапынку, які правяла ў зацішку на пляцоўцы для гульняў, скурчыўшыся за спінаю ў Боба і Джэка. Паслухаўшыся загаду Боба, яна нехаця з’ела хлеб з агрэставым джэмам, які дала ёй маці.
Калі пасля поўдня зноў празвінеў званок на заняткі і Мэгі знайшла сваё месца ў чарадзе вучняў, амаль знікла пялёнка туману, што засціла ёй вочы, і дзяўчынка пачала бачыць, што робіцца вакол яе. Вострая крыўда за ганебныя пабоі і цяпер яшчэ не прайшла, але Мэгі высока трымала галаву, робячы выгляд, быццам не заўважае, як таўкуць адна адну локцямі і перашэптваюцца дзяўчынкі.
Сястра Агата стаяла са сваім дубцом перад строем вучняў; сястра Дэклен хадзіла ўзад і ўперад за іх радамі; сястра Кэтрын села за фартэпіяна, што стаяла ля самых дзвярэй у класе для малодшых, і ў падкрэсленым рытме маршу зайграла «Наперад, Хрыстова воінства». Уласна кажучы, гімн гэты быў не каталіцкі, а пратэстанцкі, але вайна зрабіла яго агульным для ўсіх веравызнанняў. «Мілыя дзеткі маршыруюць пад яго, як маленькія салдацікі», — з гордасцю падумала сястра Кэтрын.
Трэцяя манашка — сястра Дэклен была дакладная копія сястры Агаты, толькі на пятнаццаць гадоў маладзейшая, але ў сястры Кэтрын засталіся яшчэ нейкія рэшткі чалавечнасці. Ёй пайшоў толькі чацвёрты дзесятак, — яна была, вядома, ірландка, — і ранейшы запал не зусім яшчэ астыў у яе душы, яна і цяпер яшчэ з радасцю вучыла дзяцей і ў павернутых да яе з захапленнем тварыках бачыла нятленны вобраз Хрыстоў. Але яна вяла заняткі са старэйшымі вучнямі, бо сястра Агата лічыла, што яны ўжо досыць палупцаваныя і будуць паводзіць сябе прыстойна нават у маладой і мяккасардэчнай настаўніцы. Сама сястра Агата ўзяла сабе малодшы клас, каб з падатлівай дзіцячай гліны вылепіць якія захоча розумы і душы, а сярэднія класы аддала сястры Дэклен.
Надзейна ўкрытая ў апошнім радзе партаў, Мэгі нарэшце адважылася скоса зірнуць на сваю суседку. Яе нясмелы позірк сустрэў бяззубую ўсмешку і вялікія круглыя чорныя вочы на смуглявым твары, які крыху ільсніўся. Твар дзяўчынкі зачараваў Мэгі — яна прывыкла да светлай скуры і да вяснушак, бо нават у Фрэнка з яго чорнымі валасамі і вачамі твар быў зусім светлы; і Мэгі вырашыла, што яе суседка па парце самая прыгожая з усіх людзей, якіх яна бачыла.
— Як цябе завуць? — краем вуснаў прашаптала смуглявая прыгажуня, не перастаючы грызці кончык алоўка і выплёўваць пажаваныя шчэпачкі ў пустое гняздо для чарніліцы.
— Мэгі Кліры, — таксама шэптам адказала Мэгі.
— Гэй, ты там! — раптам спераду данёсся да яе рэзкі і грубы воклік.
Мэгі аж падскочыла на парце і пачала разгублена азірацца. Пачуўся глухі стук і лёгкі шолах — гэта ўсе дваццаць вучняў, як адзін, паклалі алоўкі і адсунулі ўбок каштоўныя лісты паперы, каб можна было спадцішка аблакаціцца на парту. У Мэгі душа ўцякла ў пяткі — яна ўбачыла, што ўсе вочы павярнуліся ў яе бок. Сястра Агата шпарка крочыла да яе па праходзе між партамі, і Мэгі апанаваў такі страх, што, каб было як, яна б ратавалася ўцёкамі. Але за спінай была перагародка, што аддзяляла іхні клас ад сярэдняга, з бакоў яе цесна абступілі парты, а спераду стаяла сястра Агата. Ледзь не задыхаючыся ад жаху, Мэгі ўтаропіла на манашку шырока расплюшчаныя вочы — здавалася, яны занялі сабой увесь яе запалы тварык; далоні рук, што ляжалі на парце, безупынна сціскаліся і расціскаліся.
— Ты нешта сказала, Мэген Кліры.
— Так, сястра.
— I што?
— Сваё імя, сястра.
— Сваё імя? — усміхнулася сястра Агата і павярнулася да дзяцей, быццам была зусім упэўнена, што і яны падзяляюць яе пагарду. — Ці не праўда, дзеці, які гонар усім нам? Яшчэ адна Кліры ў нашай школе, і ёй не церпіцца хутчэй абвясціць усім сваё імя! — Манашка зноў павярнулася да Мэгі: — Падыміся, калі з табой гавораць, маленькая ты цёмная дзікунка! I працягні, калі ласка, рукі.
Мэгі насілу адарвалася ад лаўкі, доўгія кудзеркі ўпалі на твар і зноў адскочылі. У роспачы яна пачала ламаць сабе пальцы, але сястра Агата стаяла нерухома і ўпарта чакала... Нарэшце Мэгі перасіліла сябе і выставіла наперад рукі, але калі над імі занёсся дубец, адхапіла іх, раскрыўшы рот ад жаху. Сястра Агата ўсадзіла свае пальцы ў густы пучок валасоў на макаўцы ў дзяўчынкі і прыцягнула яе твар да сябе, амаль усутыч са страшнымі акулярамі.
— Працягні рукі, Мэген Кліры.
Словы гэтыя былі сказаны далікатным, халодным і няўмольным тонам.
Мэгі раскрыла рот, і яе вырвала проста на ўбранне манашкі. Увесь клас спалохана ахнуў, а сястра Агата аслупянела, барвовая ад лютасці і ўтрапення, і гідкая жыжа паволі пацякла па складках чорнай тканіны на падлогу. I раптам па Мэгі заскакаў дубец, па чым папала, дзяўчынка ўскінула рукі, прыкрываючы твар, і, усё яшчэ адрыгваючы, забілася ў куток. Калі руцэ сястры Агаты не стала сілы размахваць дубцом, манашка паказала Мэгі на дзверы.
— Марш дамоў, агідная малая філістымлянка! — сказала яна, павярнулася на абцасах і прайшла ў клас сястры Дэклен.
Роспачны позірк Мэгі спыніўся на Сцю; той кіўнуў галавой, быццам кажучы: ідзі, раз загадана; у ласкавых вачах яго замільгацелі шкадаванне і спагада. Мэгі выцерла рот насоўкай, заплятаючыся нагамі, пайшла да дзвярэй і выйшла на школьны двор. Да канца заняткаў заставалася яшчэ два ўрокі; панура пабрыла дзяўчынка па вуліцы — ніякай надзеі на тое, што яе дагоняць хлопчыкі, не было, а пасля такога страшэннага ўзрушэння яна не магла сцяміць, дзе іх можна пачакаць. Давядзецца адной ісці дадому і самой усё сказаць маме.
Фія ледзь не пераляцела цераз Мэгі, калі, хістаючыся пад цяжарам поўнага мокрай бялізны кошыка, выйшла на задні ганак. Мэгі, унурыўшы галаву, сядзела на верхняй прыступцы, яе яркія кудзеркі зляпіліся, сукенка спераду ўся ў плямах. Фія апусціла непасільную ношу, глыбока ўздыхнула і адвяла ад вачэй Мэгі свавольную пасмачку валасоў.
— Ну, што здарылася? — стомлена папыталася яна.
— Мяне вырвала на сястру Агату.
— О, госпадзі! — сказала Фія і схапілася за паясніцу.
— I яшчэ мяне палкай білі, — прашаптала Мэгі, у вачах у яе стаялі непралітыя яшчэ слёзы.
— Вясёленькая гісторыя, што і казаць. — Фія ўхапіла кошык і пахісталася, шукаючы раўнавагі. — Я, Мэгі, розуму не дабяру, што рабіць з табою. Вось прыйдзе тата, пабачым, што ён скажа. — I пайшла праз двор, туды, дзе пагойдвалася ўжо на вяроўках палавіна памытай бялізны.
Мэгі паныла пацёрла далонямі твар, уставіла вочы ў спіну маці, тады паднялася з ганка і паплялася па сцежцы да кузні.
Дзяўчынка паявілася на парозе, калі Фрэнк заводзіў у стойла толькі што падкаваную гнядую кабылу містэра Робертсана. Ён азірнуўся і ўбачыў сястрычку, і на яго адразу нахлынулі страшныя ўспаміны пра яго ўласныя пакуты ў школе манашак. Мэгі была яшчэ такая маленькая, такая па-дзіцячы пухлявенькая, чыстая душой і мілая, але агеньчык у яе вачах груба загасілі, і ў іх затаілася такая туга, што ў той момант Фрэнк быў гатовы забіць манашку Агату. Забіць яе, насмерць, узяць пад двайны падбародак і прыдушыць... Інструмент грымнуўся на дол, з голых плячэй зляцеў фартух; Фрэнк кінуўся да Мэгі.
— Што з табой, сястрычка? — спытаўся ён і нізка нахіліўся тварам да яе твару. Ад Мэгі прыкра тхнула рвотай, але ён перасіліў сябе і не адвярнуўся.
— Ох, Фрэ... Фрэ... Фрэнк! — усхліпнула Мэгі. Тварык яе перакрывіўся, з вачэй, як прарваўшы гаць, хлынулі слёзы. Яна абхапіла Фрэнка за шыю, прыціснулася да яго і неяк дзіўна зарыдала — бязгучна, тужліва, як плакалі ўсе дзеці Кліры, ледзь толькі развітваліся з маленствам. На гэтую тугу цяжка глядзець, але яе нельга суняць ні ласкавым словам, ні пацалункам.
Калі Мэгі заціхла, Фрэнк узяў яе на рукі і панёс на кучу духмянага сена каля Робертсанавай гнядой кабылы, і яны сядзелі ўдваіх, адарваныя ад усяго свету, а кабыліны губы падбіралі сена па краях імправізаванай канапы. Мэгі прытуліла галоўку да голых, такіх гладкіх грудзей Фрэнка, і завіткі яе валасоў трапяталіся, калі, дзьмучы ў сена, гнядая моцна фыркала ад задавальнення.
— Чаму яна набіла нас усіх, Фрэнк? — запыталася Мэгі. — Я ж сказала ёй, што ўсё праз мяне.
Фрэнк ужо не адчуваў паху — звыкся; ён выставіў руку і безуважна пагладзіў наздраватую храпу кабылы, а калі яна стала залішне цікаўнай, адштурхнуў убок.
— Мы, Мэгі, людзі бедныя — у гэтым уся прычына. Манашкі заўсёды ненавідзелі бедных вучняў. Яшчэ некалькі дзён паходзіш у гэту паганую, затхлую школу і ўбачыш, што сястра Эг прыдзіраецца не толькі да нас, Кліры, а і да Маршалаў і Макдональдаў таксама. Усе мы беднякі. А былі б багацеі і прыязджалі ў школу ў экіпажах, як О’Брайаны, дык усе гэтыя манашкі на задніх лапках вакол нас бегалі б. Але мы не можам падносіць царкве розныя арганы і пазалочаныя рызы альбо новенькія каляскі з коньмі гэтым святым сёстрам. Мы ж для іх ніхто. Што хочуць, могуць з намі рабіць.
Помню, адзін раз сястра Эг так узлавалася на мяне, што на ўсё горла крычала: «Ну заплач, усімі святымі прашу! Падай голас, Фрэнсіс Кліры! Войкні хоць разок, зрабі мне такую ласку, і я не буду больш цябе так моцна і так часта біць!»
Вось табе і яшчэ адна прычына, чаму яна нас ненавідзіць, — тут ужо мы Маршалам і Макдональдам нос уцерлі. Яна ніяк не можа прымусіць каго-небудзь з Кліры заплакаць. Думала, мы чаравікі будзем ёй лізаць. А я нашым сказаў, што зраблю з любым Кліры, калі ён хоць раз віскне, як яго б’юць, ты і сама запомні гэта, Мэгі. Як бы моцна яна цябе ні біла, ты і піснуць не смей. Сёння ты плакала?
— He, Фрэнк, — пазяхнуўшы, адказала Мэгі, павекі яе стуліліся, і вялікі палец пачаў тыцкацца па шчацэ, шукаючы рота.
Фрэнк апусціў сястру на сена і, усміхаючыся і мурлычучы сабе пад нос нейкую песеньку, зноў узяўся за молат,
Мэгі яшчэ спала, калі ў кузню ўвайшоў Пэдзі. Шыракаполы капялюш быў насунуты на самыя вочы, рукі па локаць у брудзе — сёння ён чысціў хлявы на малочнай ферме ў містэра Джармена. Ён азірнуў сына, які каваў калёсную вось, — вакол галавы Фрэнка віхрам кружыліся іскры, потым перавёў позірк на кучу сена, дзе скруцілася ў клубочак дачка, а Робертсанава гнядая звесіла пысу над самым яе тварам.
— Так і ведаў, што яна тут, — сказаў Пэдзі, адкінуў бізун і павёў свайго старога дэраша ў дальні канец свірна, дзе была стайня.
Фрэнк коратка кіўнуў і ўзняў на бацьку змрочны погляд, поўны няўпэўненасці і сумнення, які заўсёды так раздражняў Пэдзі, і зноў пачаў біць молатам па распаленай дабяла восі; яго голыя бакі блішчалі ад поту.
Пэдзі рассядлаў каня, завёў у стойла, наліў у адно з гнёздаў кармушкі вады, перамяшаў авёс з вотруб’ем і крыху разбавіў вадой. Конь удзячна запырхаў, сочачы, як яго гаспадар вывальвае корм у яслі, і праводзіў яго вачамі, калі, сцягваючы на хаду кашулю, Пэдзі пайшоў да вялікага карыта, што стаяла за дзвярыма кузні. Пэдзі памыў да плячэй рукі, твар, да пояса тулава, намачыўшы валасы і свае верхавыя брыджы. Насуха выціраючыся старым мяшком, ён пытальна глянуў на сына:
— Мама сказала мне, што Мэгі з ганьбай прагналі са школы. Ты ведаеш добра, што здарылася?
Фрэнк паклаў астылую вось.
— Бедная дурніца званітавала на сястру Агату, усю яе заліла.
Адразу сагнаўшы з твару шырокую ўхмылку, Пэдзі ўтаропіў вочы на дальнюю сцяну кузні, праз момант перамог сябе і глянуў на Мэгі.
— Няўжо гэтак расхвалявалася ад таго, што пайшла ў школу?
— He ведаю. Раніцай, перад самым адыходам, яе знудзіла, і праз гэта ўсе затрымаліся і спазніліся да званка. Усім далі па шэсць удараў, і Мэгі вельмі расстроілася, бо лічыла, што яна адна павінна панесці кару. Пасля снедання сястра Эг зноў накінулася на яе, і наша Мэгі вывернула на чысценькае чорнае манаскае ўбранне ўвесь хлеб з джэмам, што з’ела.
— А далей што?
— Сястра Эг добра адлупцавала яе і прагнала дамоў.
— Ну, думаю, Мэгі атрымала сваё, і годзе. Вельмі паважаю я гэтых манашак, і наогул не нам ставіць пад сумненне іхнія ўчынкі, хаця, праўду кажучы, яны нешта вельмі ўжо часта хапаюцца за палку. Вядома, ім даводзіцца ўбіваць тыя тры навукі ў нашы тупыя ірландскія галовы, але ўсё ж такі сёння ў нашай малой быў першы дзень у школе.
Фрэнк здзіўлена пазіраў на бацьку. Яшчэ ніколі Пэдзі не гаварыў са старэйшым сынам як мужчына з мужчынам. Раптоўнае ўзрушэнне выцесніла з душы Фрэнка вечную крыўду — ён зразумеў, што хоць Пэдзі перад усімі выхваляецца сваімі сынамі, дачку ён любіць больш, чым сыноў. У Фрэнку варухнулася цёплае пачуццё да бацькі, і юнак усміхнуўся яму без ранейшага недаверу.
— Яна ў нас дзяўчынка проста шык, праўда? — сказаў ён.
Пэдзі рассеяна кіўнуў галавой, не зводзячы позірку з Мэгі. Гнядая гучна ўздыхнула, пляснула губамі; Мэгі варухнулася, перавярнулася на спіну і расплюшчыла вочы.
Убачыўшы побач з братам бацьку, з перапуду збляднела і паспешліва села.
— Ну што, Мэгі, дачушка, цяжкаваты быў у цябе дзянёк, праўда? — Пэдзі падышоў бліжэй, падняў яе з сена і моцна сапнуў, калі на яго непрыемна патыхнула. Але толькі паціснуў плячыма і моцна прытуліў дачку да сябе.
— Мяне адлупілі, татачка, — прызналася яна.
— Што ж, наколькі я ведаю сястру Агату, гэта не апошні раз, — засмяяўся Пэдзі і пасадзіў Мэгі сабе на плячо. — Давай лепш паглядзім, ці засталася ў мамы ў катле гарачая вада — памыць цябе трэба. Ад цябе пахне горш, чым у кароўніку ў Джармена.
Фрэнк падышоў да дзвярэй і з парога сачыў позіркам за дзвюма вогненна-рыжымі галовамі, якія то знікалі, то выплывалі над узгорыстай сцежкай, потым азірнуўся і сустрэў рахманы позірк гнядой кабылы.
— Гайда, старэча, я паганю цябе дамоў, — сказаў ён, знімаючы з кручка аброць.
Прыступ рвоты абярнуўся для Мэгі шчасцем. Сястра Агата не пераставала біць яе дубцом, толькі пабойвалася ўжо яе і блізка не падыходзіла, ад чаго ўдары трацілі сілу і трапнасць. Смуглянка, што сядзела з Мэгі за адной партай, была малодшая дачка італьянца — гаспадара і распарадчыка ярка-сіняга кафэ ў Вэгайне. Яе звалі Тэрэза Анунцыо, і была яна роўна настолькі тупаватая, каб залішне не прыцягваць увагі сястры Агаты, ды не такая ўжо тупіца, каб стаць аб’ектам яе нападак. Калі ў дзяўчынкі зноў выраслі зубы, яна зрабілася надзіва прыгожая, і Мэгі вельмі яе палюбіла. На перапынках яны шпацыравалі па школьным двары, абняўшы адна адну за талію, — знак таго, што яны «неразлучныя сяброўкі» і нікому не дазваляецца дамагацца іх прыхільнасці. А яны хадзілі і гаварылі, гаварылі, гаварылі.
Аднаго дня, на вялікім перапынку, Тэрэза павяла Мэгі ў кафэ, каб пазнаёміць з бацькамі, старэйшымі сёстрамі і братамі. Усе яны прыйшлі ў захапленне ад агністага золата яе валасоў, а яе ўразіла іх смуглая, цёмнавалосая прыгажосць, і, калі Мэгі ўзняла на іх свае вялікія шэрыя прамяністыя вочы, яна здалася ім маленькім анёлам. Ад маці Мэгі перадалася нейкая ледзь улоўная арыстакратычнасць — усе адразу яе адчувалі, і сям’я Анунцыо не была выключэннем. Як і Тэрэзе, ім захацелася чым-небудзь дагадзіць ёй, і яе пачаставалі вялікімі, тлустымі скрылікамі бульбы, падсмажанымі ў гаршчочках, дзе сквірчэў авечы лой, і надзіва смачнай, без ніводнай костачкі, рыбай, што смажылася, папярэдне абмакнутая ў рэдкае цеста, у дымлівым лоі тамсама, дзе і бульба. Мэгі ніколі яшчэ так смачна не ела, і яна б з ахвотай часта прыходзіла ў гэтае кафэ снедаць. Але каб мець такую прыемнасць, трэба было атрымаць дазвол маці і сясцёр-манашак.
Дома ад Мэгі толькі і чулі: «Тэрэза кажа» і «Ведаеце, што Тэрэза зрабіла?», пакуль Пэдзі не зазлаваў і не гаркнуў на ўсё горла, што досыць ужо наслухаўся пра гэту Тэрэзу.
— He ведаю, ці так ужо і добра вадзіцца з італьянчыкамі, — прабурчаў ён з чыста брытанскім, прыроджаным недаверам да цемнаскурых і да выхадцаў з Міжземнамор’я. — Італьянцы народ брудны, дачушка мая Мэгі, яны рэдка калі мыюцца, — запінаючыся, растлумачыў ён, звяўшы пад пакрыўджаным і дакорлівым позіркам Мэгі.
Апанаваны рэўнасцю, Фрэнк пагадзіўся з ім. I дома Мэгі ўжо радзей загаворвала пра сваю сяброўку. Але неадабрэнне бацькоў і брата не магло перашкодзіць гэтай дружбе, якая і без таго абмяжоўвалася сценамі школы, бо жылі яны далёка адна ад адной; а Боб з малодшымі хлопчыкамі толькі радаваліся, што ўвесь свой вольны час яна аддавала Тэрэзе, — на перапынках яны маглі бегаць на школьным двары, колькі душа пажадае, быццам сястрычкі іхняй там зусім не было.
Таемныя кручкі і рысачкі, якія сястра Агата бясконца выводзіла на класнай дошцы, пачыналі паступова набываць сэнс, і Мэгі даведалася, што, калі стаіць знак трэба скласці ўсе лічбы разам, а калі знак «—», дык ад таго, што напісана наверсе, трэба адкінуць тое, што стаіць унізе, і пад канец атрымаецца менш, чым было ў пачатку. Яна была дзяўчынка кемлівая і, магчыма, стала б выдатніцай, калі б толькі магла перамагчы страх перад сястрой Агатай. Але як толькі да яе паварочваліся гэтыя пранізлівыя вочы і сухі старэчы голас кідаў ён адрывістае пытанне, Мэгі пачынала мямліць і заікацца і ўжо нічога не цяміла. Арыфметыка давалася ёй лёгка, але калі яе выклікалі і трэба было ўголас паказаць, як хутка яна ўмее лічыць, дзяўчынка забывалася, колькі два ў два. Чытанне шырока расчыніла перад ёю дзверы ў цудоўны свет, такі дзівосны, што яна не магла ад яго адарвацца, але калі сястра Агата загадвала ўстаць і прачытаць якую-небудзь мясціну ў кнізе, Мэгі ледзьве магла вымавіць слова «кошка», не кажучы ўжо пра слова «мяўкаць». Ёй здавалася, што яна вечна будзе калаціцца ад з’едлівых заўваг сястры Агаты і залівацца чырванню ад сораму, што з яе смяецца ўвесь клас. Бо менавіта яе грыфельную дошку выстаўляла ўсім напаказ сястра Агата, яе старанна спісаныя лісты паперы паказвала ўсёй школе як прыклад брыдкай неахайнасці. Некаторыя вучні з багацейшых сем’яў былі шчаслівымі ўладальнікамі гумак, але ў Мэгі сціркай служыў кончык насліненага пальца, якім яна церла зробленую ад хвалявання памылку, пакуль папера не аддзіралася маленькімі скрутачкамі і напісанае не расплывалася бруднымі зацёкамі. Ад такога сцірання ў паперы прадзіраліся дзіркі, і яно было строга забаронена, але Мэгі ішла на ўсё, абы пазбегнуць суровага асуджэння сястры Агаты.
Да паяўлення Мэгі ў школе галоўнай мішэнню для дубца і злога языка сястры Агаты быў Сцюарт. Але Мэгі аказалася куды лепшай мішэнню, бо журботны спакой хлопчыка і яго ледзь не святая адчужанасць былі занадта цвёрдыя арэшкі нават для сястры Агаты. А Мэгі, хоць адчайна і старалася паводзіць сябе, як загадаў усім малым Кліры Фрэнк, калацілася ўсім целам і чырванела як бурак. Сцюарт моцна перажываў за сястру, стараўся аблегчыць яе пакуты, адцягваючы на сябе гнеў манашкі. Тая ўмомант разгадвала яго хітрыкі і толькі яшчэ больш злавала ад такой згуртаванасці племені Кліры — паміж хлопчыкамі яна даўно ўжо гэта заўважыла, а цяпер вось яшчэ і дзеўчанё гэтае. Калі б у сястры Агаты хто спытаўся, чым іменна яе абураюць гэтыя Кліры, яна не знайшла б адказу. Але ёй, старой манашцы, такой азлобленай і расчараванай тым, як склалася яе жыццё, нялёгка было праглынуць такую пілюлю — гэтых гордых і чуллівых Кліры.
Самым цяжкім грахом Мэгі аказалася тое, што яна была ляўша. Калі дзяўчынка баязліва ўзялася за грыфель на сваім самым першым уроку пісьма, сястра Агата абрушылася на яе, як Цэзар на галаў.
— Пакладзі грыфель, Мэген Кліры! — прагрымела яна.
I распачаўся жорсткі паядынак. Мэгі была безнадзейная, невылечная ляўша. Манашка сілай выгінала ёй пальцы правай рукі вакол грыфеля, паказваючы, як трэба яго трымаць, і падносіла яе руку да грыфельнай дошкі, а Мэгі не варушылася, галава пачынала кружыцца, і дзяўчынка не магла даўмецца, як прымусіць гэтую няшчасную руку зрабіць тое, чаго дамагаецца сястра Агата. Розумам яна глухла, слепла, нямела, і гэты бескарысны прыдатак — правая рука — меў такую ж слабую сувязь з мозгам, як і пальцы ног. Рука праводзіла каравую рысу, якая зрывалася з краю дошкі, бо Мэгі не магла ў патрэбны момант адвесці назад руку, і пальцы, як паралізаваныя, выпускалі грыфель; і як ні дамагалася сястра Агата, правая рука дзяўчынкі ніяк не магла вывесці літару «А». Тады Мэгі цішком перакладала грыфель у левую руку і, нехлямяжа засланіўшы з трох бакоў дошку сагнутай у локці рукой, выводзіла цэлы радок прыгожых, каліграфічных вялікіх літар «А».
I ўсё ж сястра Агата выйграла бой. На ранішніх пастраеннях яна прывязвала левую руку Мэгі да тулава і не дазваляла развязваць да трох гадзін дня, калі звон абвяшчаў канец заняткаў. Нават у вялікія перапынкі дзяўчынцы даводзілася хадзіць па двары і гуляць з дзецьмі з прывязанай намёртва левай рукой. Так цягнулася тры месяцы, і нарэшце Мэгі навучылася пісаць правай, адно што почырк у яе быў непрыгожы, такім і застаўся назаўсёды. Для пэўнасці, каб Мэгі ніколі ўжо не вярнулася да ранейшай звычкі, левую руку прывязвалі яшчэ два месяцы; а тады сястра Агата сабрала ўсю школу, і, перабіраючы пацеркі ружанцаў, вучні хорам падзякавалі ўсемагутнаму богу, які ў прамудрасці сваёй адкрыў вочы Мэгі на яе аблуды. Усе дзеці боскія робяць усё правай рукой, а леўшуны — д’яблава насенне, асабліва калі яны яшчэ і рыжыя.
У той першы школьны год Мэгі страціла сваю дзіцячую пухлявасць і моцна схуднела, хоць зусім мала падрасла. У яе з’явілася прывычка ледзь не да самага мяса абкусваць сабе пазногці, і ёй даводзілася цярпець, калі сястра Агата падводзіла яе з выцягнутымі рукамі да кожнай парты, каб усе бачылі, якія брыдкія бываюць пазногці, калі іх абгрызаць. Аднак жа амаль палавіна вучняў у школе ад пяці гадоў да пятнаццаці грызла пазногці не горш за Мэгі. Аднаго дня Фія дастала бутэльку з горкім слабільным з лісця альясу і памазала гэтай гадасцю кончыкі пальцаў Мэгі. Усім у доме было загадана сачыць, каб яна ўпотай не змыла гэтага горкага соку, і, калі ў школе дзяўчынкі заўважылі здрадніцкія бурыя плямы на яе пальцах, Мэгі адчула вялікую крыўду. Як толькі ўсунеш палец у рот, робіцца так агідна, аж жах бярэ — як ад таго сродку ад паразітаў, якім мыюць авечак; у роспачы Мэгі плявала на насоўку і церла пальцы, ледзь скуру не садрала, пакуль не сышла самая поскудзь. Тады Пэдзі ўзяў плётку, прыладу больш літасцівую, чым дубец сястры Агаты, і Мэгі заскакала па ўсёй кухні. Але насуперак горкаму альясу і кпінам вучаніц, наскокам сястры Агаты і бацькавай плётцы Мэгі не пераставала грызці пазногці. Дружба з Тэрэзай Анунцыо прыносіла ёй вялікую радасць, без яе школа ператварылася б дзяўчынцы ў пекла. На кожным уроку Мэгі нецярпліва чакала званка на перапынак, калі можна, цесна абняўшыся за талію, сядзець з Тэрэзай пад вялікай смоквай і гаварыць, гаварыць, гаварыць... Тэрэза расказвала пра сваю цудоўную чужаземную сям’ю, пра свае шматлікія лялькі і пра сапраўдны фарфоравы чайны сервіз з сінім кітайскім узорам.
Калі Мэгі нарэшце ўбачыла той цацачны сервіз, яна ледзь не самлела. У ім было сто восем прадметаў — малюсенькія кубачкі са сподачкамі, талерачкі, чайнік і цукарніца, малочнік і смятаннік, малюсенькія ножычкі, лыжачкі і відэльцы — якраз для лялек. У Тэрэзы было безліч цацак: яна была самая маленькая, нашмат маладзейшая за сястру, што нарадзілася перад ёю, а гэта ж сям’я італьянская, значыць, усе ў сям’і яе адкрыта і шчыра любілі, і бацька песціў яе без меры, гатовы быў аддаць на яе ўцехі апошні шылінг. Тэрэза і Мэгі ставіліся адна да адной з нейкай трапяткой, пачцівай зайздрасцю, хоць Тэрэза зусім не прагнула такога суровага кальвінісцкага выхавання, як у Мэгі. Наадварот, Тэрэзе было яе шкада. Нельга кінуцца да маці, абняць яе, пацалаваць. Бедная Мэгі!
А Мэгі зусім не параўноўвала Тэрэзіну ўсмешлівую, прыветную тоўсценькую маці са сваёй статнай, але без іскрынкі смеху ў вачах мамай; ёй ніколі ў галаву не прыходзіла думка: хай бы мама абняла мяне і пацалавала. У яе думках было зусім іншае: вось бы Тэрэзіна мама абняла мяне і пацалавала! Аднак абдымкі і пацалункі маляваліся ў яе ўяўленні значна радзей, чым сервіз з кітайскімі ўзорамі. Такое ўсё далікатнае, танюсенькае, крохкае — як вафлі, і такое прыгожае! Эх, каб у яе быў такі сервіз, яна кожны дзень паіла б Агнесу з сіне-белага кубачка на сіне-белым сподачку!
У пятніцу ў час малення ў старой царкве з яе ярка, па-маарыйску, размаляваным скляпеннем і драўлянымі скульптурамі ў гратэскавым маарыйскім стылі, Мэгі на каленях маліла бога паслаць ёй, у яе асабістае ўладанне, лялечны сіні сервіз. Айцец Гэйс раптам высока ўзняў дараносіцу, і за каляровым акенцам смутна высвеціўся святы лік у промнях самацветаў і благаславіў схіленыя галовы парафіян. Усіх укленчаных, акрамя Мэгі, бо яна нават не бачыла яго, занятая адным клопатам — прыгадаць, колькі ж было талерачак у фарфоравым кітайскім сервізе Тэрэзы. I калі на арганных хорах маоры заспявалі ўрачысты гімн, у яе ў галаве віравала дзівосная ультрамарынавая кругаверць, у якой зусім не было месца ні каталіцызму, ні Палінезіі.
Школьны год канчаўся, снежань і блізкі ўжо дзень нараджэння Мэгі прадвяшчалі хуткі надыход самай сярэдзіны лета, і тут раптам дзяўчынка спазнала, якой цаной здзяйсняюцца запаветныя мары. Яна сядзела на высокім услончыку каля кухоннай пліты, і Фія прычэсвала ёй перад школай валасы — не такая ўжо і простая справа. Валасы ў Мэгі кучаравіліся ад прыроды, і ў гэтым, казала маці, ёй дужа пашчасціла, бо дзяўчаткі з прамымі валасамі потым, як вырастуць, добра намучацца, пакуль з рэдкіх, павіслых пасмаў зробяць пышныя хвалістыя прычоскі. Нанач яе даўгія, ледзь не да калень, валасы туга навіваліся на белыя стужкі, адарваныя ад старой прасціны, і кожную раніцу Мэгі караскалася на ўслончык, і маці развязвала гэтыя анучкі і з закручаных пасмаў майстравала прычоску.
Адзін за адным брала Фія доўгія зблытаныя завіткі, спрытна расчэсвала іх, паступова намотваючы на ўказальны палец левай рукі старой, яшчэ Мэсан-Пірсанавай, сярэбранай шчоткай для валасоў, пакуль не выходзілі пышныя бліскучыя каўбаскі; тады асцярожна выцягвала палец і ўстрэсвала іх — атрымліваліся доўгія, раскошныя локаны. Аперацыя паўтаралася разоў дванаццаць, потым пярэднія завіткі паднімаліся на макаўку, завязваліся выпрасаваным банцікам з белай тафты, і Мэгі магла адпраўляцца ў школу. Астатнія вучаніцы насілі коскі, а локаны прыберагалі для ўрачыстых выпадкаў, але на гэты конт Фія была непахісная: Мэгі павінна заўсёды хадзіць толькі ў локанах, як ні цяжка кожную раніцу на гэта выкройваць час. Фія не падазравала, што такая праява любові была не на карысць, а на шкоду дачцэ, бо валасы ў Мэгі і так былі самыя прыгожыя ў школе. Штодзённае нашэнне локанаў толькі назойліва падкрэслівала гэта і выклікала зайздрасць і непрыязь да Мэгі.
Працэдура прычэсвання прычыняла боль, але Мэгі цярпела — прывыкла ўжо, бо так было, колькі яна сябе памятала. У дужых руках Фіі шчотка сваім шчаціннем бязлітасна прадзіралася праз заблытаныя вузлы і камякі, нават слёзы выступілі на вачах у Мэгі, і яна абедзвюма рукамі ўчапілася за табурэтку, каб не ўпасці. Быў панядзелак апошняга навучальнага тыдня, і толькі два дні заставаліся да дня нараджэння Мэгі; трымаючыся за табурэтку, яна аддалася марам пра лялечны сервіз з сінімі ўзорамі, хоць і ведала, што мары гэтыя нязбытныя. Адзін такі сервіз прадаваўся ва універсальным магазіне ў Вэгайне, але дзяўчынка досыць ужо разбіралася ў цэнах, каб зразумець — усіх бацькавых грошай на яго не хопіць. Раптам з вуснаў Фіі сарваўся нейкі дзіўны выгук, і Мэгі адразу ачнулася ад мрояў, а мужчынская частка сям’і,якая сядзела яшчэ за сталом, здзіўлена павярнулася да Фіі.
— Святы Езус! — усклікнула Фія.
Пэдзі ўскочыў на ногі, твар яго выцягнуўся ад здзіўлення — ён ніколі яшчэ не чуў, каб Фія марна ўпамінала імя божае. Яна нерухома стаяла, сціскаючы пасмачку Мэгіных валасоў у левай руцэ, над якой застыла ў паветры рука са шчоткай, твар яе перакрывіўся ад жаху і агіды. Пэдзі з хлопчыкамі мігам акружылі абедзвюх; Мэгі хацела была паглядзець, што здарылася, але атрымала такі ўдар шчаціннем шчоткі, што з вачэй пырснулі слёзы.
— Глянь! — прашаптала Фія і падвяла локан пад сонечны прамень, каб Пэдзі было лепш відаць.
На сонцы валасы Мэгі заззялі, заіскрыліся, як літое золата, і спярша Пэдзі нічога не ўбачыў. А пасля разгледзеў — па тыльным баку жончынай далоні нешта паўзло. Ён і сам узяў адзін локан і ў пералівах святла ўбачыў яшчэ некалькі маленькіх жывых істот — яны дзейна капашыліся ў валасах...
— У яе вошы! — вымавіў Пэдзі.
Боб, Джэк, Х’югі і Сцю таксама зірнулі на валасы і па прыкладу бацькі рэціраваліся на бяспечную адлегласць; толькі Фрэнк і Фія, як загіпнатызаваныя, не адводзілі позірку з галавы Мэгі, а тая бездапаможна скурчылася на табурэтцы, губляючыся ў здагадках, што яна такое зноў натварыла. Пэдзі цяжка апусціўся на сваё разное крэсла каля пліты і хмура ўтаропіўся ў агонь.
— Усё ад той паганай малой італьянкі! — нарэшце пра мовіў ён і бліснуў вачыма на жонку. — Вырадкі паршывыя, поскудзь, брудныя свінні!
— Пэдзі! — Фія аж задыхнулася ад абурэння.
— Прабач, маці, што вылаяўся, — сказаў Пэдзі і адразу ж зноў узарваўся. — Але як падумаю, што Мэгі набралася вошай ад гэтай праклятай італьянкі, так і карціць кінуцца ў Вэгайн і разнесці іхнюю паскудную кавярню на шчэпкі! — ён са злосцю стукнуў сябе кулаком па калене.
— Мама, а што там такое? — вымавіла нарэшце Мэгі.
— На вось, глядзі, неахайніца! — сказала маці і тыцнула ёй пад самыя вочы сваю руку. — У валасах тваіх поўна гэтай пошасці — набралася ад неразлучнай сваёй італьяначкі! Што мне цяпер з табою рабіць?
He чакаючы, пакуль яму загадаюць, Фрэнк паставіў на агонь кацёл з вадой, а Пэдзі люта мераў крокамі кухню і ўсё болей шалеў ад злосці, як толькі позірк яго падаў на Мэгі. Нарэшце спыніўся каля кручкоў, убітых у сцяну каля дзвярэй задняга ганка, насунуў на галаву капялюш, зняў з цвіка плётку для верхавой язды.
— Паеду ў Вэгайн, скажу гэтаму подламу італьянцу, куды заткнуць сваю паганую рыбу са смажанай бульбай! Потым заяўлюся да сястры Агаты і выкладу ўсё, што пра яе думаю, — пускае ў школу вашывых дзяцей!
— Пэдзі, асцеражней! — узмалілася Фія. — А што, калі італьяначка не вінаватая? Ды нават калі ў яе і ёсць, дык, можа, яны з Мэгі ад каго яшчэ набраліся.
— Лухта! — пагардліва сказаў Пэдзі і прагрукатаў чаравікамі па прыступках ганка.
Неўзабаве з дарогі пачуўся тупат капытоў — Пэдзі пусціў свайго дэраша наўскач. Фія ўздыхнула і роспачна зірнула на Фрэнка.
— Шчасце яшчэ будзе, калі ўсё гэта не скончыцца для яго турмой. Пакліч у дом хлопчыкаў. У школу сёння не пойдуць.
Фія ўважліва агледзела галовы сваіх сыноў, аднаго за адным, потым праверыла валасы ў Фрэнка, а яму загадала паглядзець і яе валасы. He было ніякіх прыкмет, што хто-небудзь яшчэ, апрача няшчаснай Мэгі, падхапіў заразу, але Фія рызыкаваць не стала. Калі вада ў вялізным медным катле, у якім звычайна выварвалі бялізну, закіпела, Фрэнк зняў з крука пасудны таз і наліў у яго вару папалам з халоднай вадой. Тады пайшоў на двор і прынёс з павеці непачатую каністру з газай, дастаў з груды бялізны брусок лугавага мыла і ўзяўся за Боба. Потым, па чарзе, за ўсіх астатніх хлопчыкаў — акунаў іхнія галовы ў таз, выліваў на валасы па некалькі конавак газы і ўсю гэтую слізкую масу націраў да пены мылам. Сумесь газы са шчолаччу была пякучая, едкая, і хлопчыкі няшчадна церлі вочы, скрэблі пяцярнямі скуру чэрапа, якая пачырванела і моцна свярбела, і гразіліся страшнай карай усім італьянцам.
Са свайго кошыка з шытвом Фія дастала вялікія нажніцы. Падышла да Мэгі, якая ўжо больш за гадзіну не адважвалася злезці са свайго табурэта, спынілася з нажніцамі ў руках перад гэтым залацістым вадаспадам. I раптам — шчоўк! шчоўк! — пачала стрыгчы, пакуль доўгія локаны Мэгі, усе да апошняга, не ўслалі падлогу бліскучымі. кучкамі і па ўсёй галаве дзяўчынкі не праглянулі бязладныя лапікі скуры. Тут Фія нерашуча павярнулася да Фрэнка.
— Цяпер што, пабрыць? — ледзь растуляючы губы, запыталася яна.
Фрэнк з абурэннем ускінуў руку:
— Што ты, мама, не! Нізавошта! Добра памыем яе газай, і хопіць. He трэба, мама, прашу цябе!
I Мэгі павялі да кухоннага стала, нагнулі над тазам, і конаўка за конаўкай палівалі ёй галаву газай, церлі едкім мылам мізэрныя рэшткі валасоў. Калі, нарэшце, Фрэнк з Фіяй вырашылі, што ўжо досыць, дзяўчынка была амаль як сляпая, так моцна сціскала павекі, ратуючы вочы ад пякучых укусаў шчолачы, а на твары і на галаве густа высыпалі чырвоныя пухірыкі. Фрэнк змёў астрыжаныя кучары на ліст паперы і ўсунуў у агонь пад катлом, а венік апусціў у пасудзіну з газай. Самі яны — Фрэнк і Фія — таксама вымылі галовы, ад лугавага мыла так смылела, што ў іх аж займала дыханне. Потым Фрэнк прынёс вядро з растворам для дэзінфекцыі авечак і старанна памыў падлогу.
Навёўшы на кухні стэрыльную, як у бальніцы, чысціню, Фія з Фрэнкам прайшліся па спальнях, садралі з усіх ложкаў усе да адной коўдры і прасціны і дацямна кіпяцілі, выкручвалі і развешвалі бялізну. Матрацы і падушкі павесілі на паркан за домам і апырскалі газай, дываны з гасцінай павыбівалі ледзь не да дзірак. Усіх дзяцей узялі ў памочнікі, акрамя Мэгі, — так яна сябе абняславіла. Дзяўчынка схавалася за кузняй і плакала. Уся галава гарэла ад мыцця і скрэбкі, ад апёкаў і пухіроў, і так было дзяўчынцы горка і сорамна, што, калі Фрэнк нарэшце адшукаў яе, Мэгі не ўзняла на яго вачэй і, як ён ні ўгаворваў, не хацела ісці дамоў.
Урэшце яму давялося сілай цягнуць яе ў дом, яна адбівалася нагамі і рукамі, а калі пад вечар з Вэгайна вярнуўся Пэдзі, Мэгі забілася ў куток. Убачыўшы яе стрыжаную галоўку, Пэдзі закрыў твар рукамі і заплакаў, і так сядзеў, пагушкваючыся ў крэсле, а ўсе хатнія стаялі, пераступалі з нагі на нагу, не ведаючы, што рабіць і куды падзецца. Калі Пэдзі крыху супакоіўся, Фія закіпяціла чайнік, падала яму кубак чаю.
— Ну што там было ў Вэгайне? — папыталася яна. — Ты там нешта дужа доўга прабыў.
— Перш адсцябаў плёткай гэтага паскуду італьянчыка і кінуў яго ў вадапойнае карыта. Пасля ўбачыў Маклаўда — стаіць каля сваёй крамы і цікуе, дык я ўсё яму вылажыў. Маклаўд клікнуў сяго-таго з хлопцаў, што сядзелі ў краме, і мы пакідалі ў тое карыта ўсю італьянскую сямейку. Тады я пайшоў у школу да сястры Агаты, і яе, паверыш, хоць ты вяроўкай вяжы — так яна ашалела ад таго, што нічога сама не заўважыла! Выцягнула яна тое дзеўчанё італьянскае з-за парты — зірк на валасы, а там кішма кішыць. Ну а прагнала яе дамоў, загадала не паказвацца ў школе, пакуль галава не будзе чыстая. Калі я пайшоў назад, яна з сёстрамі Дэклен і Катарынай усёй школе наладзілі праверку і шмат у каго знайшлі тую погань. Гэтыя тры манашкі і самі здорава чухаліся спадцішка, — Пэдзі ашчэрыўся злараднай усмешкай, але, зірнуўшы на Мэгі, сцяў губы і ўтаропіў на яе суровы позірк: — А што да цябе, юная лэдзі, ты з італьянчыкамі больш ні-ні, і ні з кім наогул, хопіць табе і братоў. А калі не, тым горш. Ты, Боб, глядзі, каб у школе Мэгі ні з кім не вадзілася, толькі з вамі гуляла, ясна?
Боб кіўнуў галавой:
— Ясна, тата.
Раніцай Мэгі аж збялела, калі ёй сказалі збірацца, як звычайна, у школу.
— He, не, такая я не пайду! — залямантавала яна і абхапіла рукамі галаву. — Мамачка, мамачка, не магу я такая ісці ў школу, там жа сястра Агата!
— Можаш і пойдзеш, — адказала маці, не звяртаючы ўвагі на ўмольныя позіркі Фрэнка. — Будзе табе навука.
I пабрыла Мэгі ў школу, ледзь ногі перастаўляла; галава была абвязаная паркалёвым шалікам у гарошак. Сястра Агата зусім не глядзела ў яе бок, а вучаніцы на перапынку абкружылі Мэгі, сарвалі з галавы шалік — хацелі ўбачыць, якая яна стала. Твар у Мэгі амаль зусім не пацярпеў, але на абстрыжаную галаву было страшна глядзець — скура скрозь у чырвоных плямах і мокрых больках. На дапамогу сястрычцы падаспеў Боб і павёў яе ў ціхае месца — на крыкетнае поле.
— Ты на іх не глядзі, — з пагардаю сказаў ён і як умеў зноў абвязаў ёй галаву шалікам і паляпаў па яе нібы адзеравянелых плячах. — Во змеі падкалодныя! Шкада, што не здагадаўся запасціся тымі штукамі з тваёй галавы, a то зноў крыху падсыпаў бы ім у валасы, хай бы толькі зазяваліся.
Вакол іх сабраліся астатнія хлопчыкі Кліры і да самага званка сядзелі і ахоўвалі сястрычку.
На вялікім перапынку ў школу прыбегла Тэрэза Анунцыо, галава яе была пабрытая. Яна накінулася на Мэгі з кулакамі, але хлопчыкі асцярожна яе адцягнулі. Адступаючы, яна высока падняла сціснутую ў кулак правую руку, а левай паляпала па біцэпсе — таемны чараўнічы знак, якога ніхто не зразумеў, але ўся мужчынская частка школы ўзяла яго на заўвагу — у будучым згадзіцца.
— Ненавіджу цябе! — крычала Тэрэза. — Цяпер майму тату давядзецца ехаць з горада, а ўсё праз твайго тату! — Яна зарыдала і пабегла са школьнага двара.
Мэгі высока трымала галаву, вочы засталіся сухія. Яна набіралася розуму. Хай што хочуць пра цябе думаюць іншыя, што хочуць, што хочуць! Дзяўчынкі цяпер абыходзілі яе — і таму, што пабойваліся Боба з Джэкам, і таму, што бацькі іхнія, дачуўшыся пра скандал, загадалі дзецям трымацца далей ад яе — сяброўства з кім-небудзь з Кліры ніколі дабром не канчаецца. I апошнія школьныя дні Мэгі правяла, як тут казалі, у Ковентры — гэта быў сапраўдны байкот. Нават сястра Агата строга прытрымлівалася новай лініі паводзін і спаганяла сваю злосць ужо не на Мэгі, а на Сцюарце.
Як і заўсёды, калі дні нараджэння дзяцей прыпадалі на школьныя будні, святкаванне адклалі да суботы, і тады Мэгі атрымала, нарэшце, свой запаветны кітайскі чайны сервіз. Посуд расставілі на прыгожым ярка-сінім століку — яго разам з двума крэселкамі ўмела змайстраваў Фрэнк у свой вольны час, які ён немаведама як выкраіў, і на адным крэселку паважна сядзела Агнеса ў новай блакітнай сукенцы — яе пашыла Фія ў свой вольны час, які яна немаведама дзе ўзяла. Тужліва пазірала Мэгі на бела-сінія малюнкі на кубачках і сподачках, на казачныя дрэвы з дзівоснымі пушыстымі кветкамі, на вытанчана арнаментаваныя пагады, на нейкіх заморскіх птушак, што сядзелі парамі, і на маленечкіх чалавечкаў, якія ўсё ніяк не перабягуць цераз выгнуты дугою масток. Усё гэта ўжо больш не захапляла Мэгі. Але цьмяна яна разумела, што яе родныя адмаўлялі сабе ва ўсім, каб паднесці ёй, як яны думалі, самы дарагі яе сэрцу падарунак. I, апанаваная пачуццём абавязку, яна згатавала Агнесе чай у чатырохвугольным чайнічку і з няшчырым натхненнем правяла ўвесь абрад чаявання. I ўпарта паўтарала гэты рытуал шмат гадоў, ніводная пасудзіна ў яе не разбілася, нават не трэснула. З дамашніх ніхто і не падазраваў, як яна ненавідзела гэты ўзорысты кітайскі сервіз, гэты ярка-сіні столік з крэселкамі і блакітную сукенку Агнесы.
У снежні 1917 года, за два дні да каляд, Пздзі прынёс дадому сваю любімую штотыднёвую газету і новы стос кніжак з бібліятэкі. Але гэты раз газета зацьміла кнігі. Яе рэдакцыя пад уплывам ілюстраваных амерыканскіх часопісаў, што зрэдку траплялі ў Новую Зеландыю, загарэлася новай ідэяй: уся сярэдзіна была прысвечана вайне. Тут былі расплывістыя фатаграфіі салдат аўстралійска-новазеландскага армейскага корпуса, якія штурмавалі суровыя ўцёсы Галіпалі, шматслоўныя артыкулы, у якіх услаўлялася доблесць воінаў Паўднёвага паўшар’я, звесткі пра ўсіх аўстралійцаў і новазеландцаў, узнагароджаных крыжам Вікторыі за ўсе гады яго заснавання, і цудоўная, на ўсю старонку, гравюра аўстралійскага кавалерыста на баявым кані — высока занесена над галавой шабля, збоку на заламаным шыракаполым фетравым капелюшы развяваецца шаўкавістае пер’е.
Выбраўшы момант, Фрэнк прагна прачытаў увесь раздзел, упіваючыся гэтым ура-патрыятызмам, і ў вачах яго загарэўся жорсткі агеньчык.
— Тата, я таксама пайду ваяваць! — сказаў ён і асцярожна, як рэліквію, паклаў газету на стол.
Фія рэзка павярнулася да яго, расплюхаўшы па ўсёй пліце соус з тушанага мяса, а Пэдзі аслупянеў у сваёй качалцы, забыўшыся пра кнігу.
— Ты занадта яшчэ малады, Фрэнк, — вымавіў ён.
— He, тата, не! Мне ўжо семнаццаць, я дарослы! Германцы і туркі рэжуць нашых, як скаціну на бойні, а мне тут адседжвацца? Пара ўжо хоць каму-небудзь з Кліры выканаць свой абавязак.
— Ты непаўналетні, Фрэнк, цябе ў салдаты не возьмуць.
— Возьмуць, калі ты не будзеш супраць, — паспешліва запярэчыў Фрэнк і ва ўпор паглядзеў сваімі чорнымі вачамі на Пэдзі.
— Але я вельмі нават супраць. Ты ў нас цяпер яшчэ толькі адзін працуеш, і без тых грошай, якія ты зарабляеш, нам не абысціся, ты ж ведаеш.
— А мне ў арміі будуць плаціць!
Пэдзі засмяяўся:
— «Салдацкія грошы», га? Кавалю ў Вэгайне куды больш плацяць, чым салдату ў Еўропе.
— Але там мне, можа, выпадзе шанц стаць кім-небудзь вышэйшым за каваля! Другой надзеі ў мяне няма, тата!
— Лухта! Далібог, хлопец, ты сам не ведаеш, што гаворыш. Вайна страшная штука. Я родам з краіны, якая ваявала тысячу гадоў, і таму ведаю, што кажу. Ты што, хіба не чуў, што расказваюць удзельнікі бурскай вайны? Ты часцяком ездзіш у Вэгайн, дык наступны раз паслухай.
I, акрамя таго, мяне абурае, што для подлых англічан нашы салдаты проста гарматнае мяса — іх пасылаюць у самае пекла, а свае дарагія войскі берагуць. Глянь, як гэты бравы ваяка Чэрчыль пагнаў нашых салдат на нікому не патрэбны Галіпалі! З пяцідзесяці тысяч салдат дзесяць тысяч забітых! Удвая горш, чым расстраляць кожнага дзесятага! I з якой ласкі ты пойдзеш біцца за гэту старую маці-Англію на яе войнах? Што яна табе добрага зрабіла? Толькі і ведае, што смокча кроў са сваіх калоній. У Англіі на цябе ўсе пазіраць будуць звысоку, бо ты ўраджэнец калоніі. Новай Зеландыі гэтая вайна нічым не пагражае, і Аўстраліі таксама. Старой маці-Англіі толькі на карысць пайшло б, каб яе разграмілі. Даўно ўжо час расплаціцца ёй за тое гора, што яна прычыніла Ірландыі. Нават калі кайзер і прамаршыруе па Стрэндзе, я слязы не пралью.
— Але ж, тата, я вельмі хачу запісацца ў добраахвотнікі!
— Ты можаш сабе хацець, Фрэнк, што ўздумаеш, але запісвацца не пойдзеш. Так што выкінь гэтае глупства з галавы. На салдата ты ростам не ўдаўся.
Фрэнк густа пачырванеў, сцяў вусны; ён даўно ўжо мучыўся ад таго, што малы ростам. У школе заўсёды быў меншы за астатніх хлопчыкаў у класе і таму задзіраўся ўдвая часцей за любога з іх. Апошні час яму пачало кроіць сэрца страшнае падазрэнне, бо цяпер, калі яму семнаццаць, у ім былі тыя самыя пяць футаў тры цалі, што і ў чатырнаццаць, — можа, ён перастаў расці? Толькі аднаму яму было вядома, якія балючыя практыкаванні ён рабіў, дарэмна спрабуючы хоць крышачку выцягнуцца, і як ён пакутаваў душою ад марнасці надзей.
Тым часам праца ў кузні дала яму сілы не па росце; калі б нават Пэдзі знарок выбіраў Фрэнку занятак пад яго душэўны склад, ён і тады не мог бы зрабіць лепшага выбару. Маленькі, але моцны і дужы, ён яшчэ ні разу не зазнаў у бойцы паражэння і ў свае семнаццаць год праславіўся ўжо на ўвесь мыс Таранакі, Нават самыя рослыя і дужыя з тамашніх хлопцаў не маглі адолець яго, таму што ў бойцы яго саюзнікамі былі накіпелая ў ім злосць, крыўда на лёс, ушчэмленае самалюбства ды яшчэ магутныя мышцы, незвычайная кемлівасць, каварства і неадольная воля да перамогі.
Чым вышэйшыя ростам і больш упартыя былі яго праціўнікі, тым мацней хацеў ён узяць над імі верх і зняважыць. Равеснікі абыходзілі яго — усе ведалі яго задзірысты нораў. Апошні час Фрэнк і сам не стаў вадзіцца з аднагодкамі і пачаў задзірацца са старэйшымі хлопцамі, і ўсё наваколле не пераставала гаварыць пра тое, як ён змясіў Джыма Колінза, хоць таму ўжо дваццаць два і росту ў ім шэсць футаў без абцасаў, а сілы — каня ўзваліць сабе на плечы. З перабітай левай рукой і памятымі рэбрамі Фрэнк не пераставаў біць Джыма Колінза, пакуль той, пусціўшы сліну, не грымнуўся да яго ног акрываўленым комам, і давялося Фрэнка ўтрымаць, каб ён не піхнуў наском чаравіка ў твар непрытомнага ўжо праціўніка. Як толькі зажыла рука і знялі рамяні з рэбраў, Фрэнк пайшоў у горад і таксама падняў каня, каб паказаць, што не толькі Джыму гэта па сіле і што справа тут не ў росце.
Пэдзі ведаў, якая слава ідзе пра яго незвычайнага атожылка, і добра разумеў упартае імкненне Фрэнка дамагчыся ўсеагульнай павагі, і ўсё ж гневаўся, таму што бойкі перашкаджалі працы ў кузні. I сам невысокі ростам, Пэдзі некалі таксама даказваў сваю храбрасць кулакамі, але ў яго родных мясцінах у Ірландыі ён быў не з самых маленькіх, а ў Новую Зеландыю, дзе народ вышэйшы, ён прыехаў ужо дарослым. I думка, што ён не ўдаўся ростам, не мучыла яго так, як Фрэнка.
Цяпер Пэдзі асцярожна прыглядаўся да сына, марна стараючыся яго зразумець. Фрэнк ніколі не быў такі блізкі яго сэрцу, як астатнія дзеці, колькі ён ні стараўся ставіцца да ўсіх аднолькава. Ён ведаў, Фію гэта засмучала, яе трывожыла вечная маўклівая непрыязнь паміж імі, аднак нават любоў да жонкі не магла суняць непрыязнь да Фрэнка.
Прыгожа скроеная далонь Фрэнка засцярожліва прыкрыла разгорнутую газету, у вачах дзіўная сумесь просьбы і гордасці, занадта ўпартай, каб выказаць просьбу словамі. Які чужы твар у сына! Няма ў ім нічога ні-ад Кліры, ні ад Армстронгаў, хіба, можа, толькі нешта ў вачах крыху ад Фіі, калі б і ў яе вочы былі чорныя і гэтак іскрыліся і ўспыхвалі, як у Фрэнка, амаль без ніякай прычыны. Ужо чаго-чаго, а храбрасці гэтаму хлапцу не пазычаць.
Пасля таго, што сказаў Пэдзі пра рост Фрэнка, гутарка абарвалася; тушанае мяса елі ў нязвыклым маўчанні, нават Х’югі з Джэкам прыціхлі і толькі ледзь чутна перагаворваліся, але ў паўзах гучна хіхікалі. Мэгі зусім нічога не ела і ўтаропілася ў Фрэнка, нібыта баялася, што ён раптам возьме і знікне з вачэй. Фрэнк дзеля прыліку яшчэ крышачку пакалупаў у талерцы і, выбраўшы момант, папрасіў дазволу падняцца з-за стала. Праз хвіліну ад кладу дроў данёсся глухі стук сякеры: Фрэнк накінуўся на цвёрдыя калоды, якія Пэдзі нарыхтаваў на зіму, — дровы гэтыя гараць у печы павольна і даюць многа жару.
Усе думалі, што Мэгі пасля абеду спіць, але яна выбралася праз акно спальні і шмыгнула да кладу дроў. Гэтая частка двара адыгрывала важную ролю ў жыцці сям’і; амаль тысяча квадратных футаў зямлі была ўслана шчыльным слоем трэсак і кары, з аднаго боку ўзвышаліся рады яшчэ не распілаванага бярвення, а з другога — мазаічныя сцены акуратна складзеных пален, якраз на даўжыню скрыні для дроў, што стаяла на кухні каля пліты. А пасярод засталіся не выкарчаваныя тры пні — на іх, як на калодках, калолі дровы.
Мэгі ўбачыла Фрэнка не каля пнёў, а на таўшчэзным бервяне эўкаліпта — ён сек яго ўпоперак, каб можна было кавалкамі падцягнуць і пакласці на самы нізкі і шырокі пень. Камель на два футы таўшчынёй ляжаў на зямлі, замацаваны на тарцах жалезнымі кастылямі. Фрэнк стаяў на ім, шырока расставіўшы ногі, і сек якраз пасярэдзіне. Сякера са свістам мільгала ў паветры, і тапарышча, слізгаючы ў яго спацелых руках, выдавала нейкі рыплівы гук. Сталь бліскавіцай успыхвала над яго галавой, апускалася ўніз расплывістай цьмяна-сярэбранай плямай і высякала з цвёрдага, як жалеза, дрэва вялікія клінападобныя трэскі, быццам гэта быў не эўкаліпт, а сасна ці якое лісцёвае дрэва. Ва ўсе бакі разляталіся шчэпкі, па голых грудзях і спіне ручайкамі ліўся пот; лоб Фрэнк абвязаў хусцінкай, каб не залівала вочы. Такая работа — небяспечная: адзін няўдалы рух або нятрапны ўдар — і ступні няма. Запясці Фрэнк перавязаў скуранымі напульснікамі, каб яны затрымлівалі пот, што цёк па перадплеччы, але рукавіц не надзеў; маленькія, далікатныя рукі, здавалася, лёгка трымалі тапарышча, і кожны ўдар быў надзіва ўмелы і трапны.
Мэгі прысела на кукішкі каля скінутых Фрэнкам рубашкі і сподняй сарочкі і палахліва і з павагай пазірала на брата. Паблізу ляжалі на зямлі тры запасныя сякеры, бо нават самае вострае лязо тупіцца аб эўкаліпт вельмі хутка. Дзяўчынка ўзяла адну сякеру за ручку і падцягнула сабе на калені — ёй вельмі б хацелася секчы дрэва так спрытна, як Фрэнк. Сякера была цяжкая, і Мэгі насілу прыўзняла яе. У новазеландскіх сякер лязо толькі адно, затое наточанае так, што ім можна галіцца, двухлязовыя ж сякеры занадта лёгкія — імі эўкаліпт не рассячэш. А ў гэтай абух цяжкі, на цалю таўшчынёй, тапарышча трывала замацавана ў гняздзе цвёрдымі драўлянымі клінкамі. Нятуга насаджаная сякера пры замаху можа сарвацца з тапарышча — праляціць, як гарматнае ядро, і яшчэ заб’е каго.
Хутка змяркалася, і Фрэнк арудаваў сякерай амаль наўздагад, больш спадзеючыся на чуццё, чым на зрок; Мэгі спрытна ўхілялася ад шчэпак — даўно ўжо прывыкла — і цярпліва чакала, пакуль брат заўважыць яе. А той ужо напалавіну перасек бервяно, павярнуўся і перавёў дух, тады зноў занёс над галавой сякеру і пачаў секчы з другога боку. Шчыліну ён высякаў вузкую і глыбокую — так хутчэй і менш марнуецца дрэва; бліжэй да стрыжня клін сякеры амаль цалкам хаваўся ў шчыліне, і буйныя шчэпкі з кожным ударам разляталіся ўсё бліжэй ад яго, але Фрэнк не звяртаў на іх увагі і толькі яшчэ хутчэй сек. I раптам, неяк зусім неспадзявана, бервяно развалілася напалам, але ў тое ж імгненне Фрэнк пругка ўзвіўся ў паветра, ледзьве не раней, як сякера апошні раз угрызлася ў драўніну. Калі абедзве палавіны бервяна, апаўшы, уверсе сашчаміліся, Фрэнк апусціўся на зямлю і ўсміхнуўся, але не вельмі вясёлая была гэтая ўсмешка.
Ён павярнуўся, каб узяць другую сякеру, і ўбачыў сястру — яна цярпліва сядзела на тым самым месцы ў доўгай акуратна зашпіленай зверху данізу начной сарочцы. Фрэнку ўсё яшчэ было неяк дзіўна бачыць яе кароткія пышныя кудзеркі замест доўгіх валасоў, перавязаных нанач каснікамі-анучкамі, але ён вырашыў, што хлапчуковая стрыжка ёй вельмі да твару, і падумаў — хай бы так і засталося. Ён падышоў да сястры, апусціўся на кукішкі, паклаў сякеру сабе на калені.
— Як ты сюды прабралася, свавольніца?
— Вылезла праз акно, як Сцюарт заснуў.
— Глядзі, зусім хлопчыкам станеш!
— Ну і хай. З хлопчыкамі гуляць лепш, чым быць зусім адной.
— Можа, і так. — Фрэнк сеў, прыхінуўся спінай да бервяна, стомлена павярнуў галаву да дзяўчынкі. — Што здарылася, Мэгі?
— Няўжо ты і праўда паедзеш, Фрэнк, скажы? — Пальцамі з абгрызенымі пазногцямі яна ўчапілася яму ў нагу і з трывогай пазірала ў твар, прыадкрыўшы рот, таму што ад слёз, Якія яна глытала, цяжка было дыхаць.
— Можа, і паеду, Мэгі, — мякка адказаў Фрэнк.
— Ой не, Фрэнк, ой што ты! Нам з мамай нельга без цябе! Праўда, нават не ведаю, што без цябе мы будзем рабіць!
Фрэнк усміхнуўся, хоць на душы было горка, — сама не ведаючы, Мэгі паўтарыла тое, што гаварыла маці.
— У жыцці, Мэгі, не ўсё выходзіць так, як хочацца. I ты гэта павінна ўжо ведаць. Нас, Кліры, заўсёды вучылі — працуйце на карысць усіх, пра сябе думайце ў апошнюю чаргу. А я з гэтым не згодны. Па-мойму, трэба, каб кожны мог спачатку падумаць і пра сябе. Я хачу паехаць, бо мне ўжо семнаццаць гадоў і час ужо наладжваць сваё ўласнае жыццё. А тата кажа — не, я патрэбен сям’і тут, дома. I праз тое, што мне няма яшчэ дваццаці аднаго года, я вымушаны рабіць, як ён загадвае.
Мэгі сур’ёзна кіўнула галавой, намагаючыся розумам разблытаць клубок гэтага тлумачэння.
— Я, Мэгі, доўга і ўпарта думаў. Дык вось — я еду, і ўсё тут. Ведаю, маме мяне будзе не хапаць, але ж Боб неўзабаве падрасце, а тата і малодшыя хлопчыкі па мне сумаваць не будуць. Тату дарагі не я, а тыя грошы, якія я зарабляю.
— Ты нас ужо больш не любіш, Фрэнк?
Ён павярнуўся, падхапіў сястрычку на рукі і пачаў абнімаць і лашчыць, агорнуты пакутлівай пяшчотаю, горкай, журботнай, прагнай.
— Ох, Мэгі! Цябе і маму я люблю больш за ўсіх на свеце! Эх, божа, была б ты крыху старэйшая, я па-сапраўднаму пагаварыў бы з табой. А можа, і лепей, што ты яшчэ малая, можа, гэта і лепей...
Ён раптам выпусціў яе з рук, стараючыся авалодаць сабой, матаў галавой, стукаючыся патыліцай аб бервяно, сутаргава глытаў, вусны яго дрыжалі. Нарэшце ён паглядзеў на дзяўчынку:
— Ты падрасцеш, Мэгі, тады лепш зразумееш...
— Калі ласка, Фрэнк, не едзь, — зноў сказала яна.
Ён горка ўсміхнуўся:
— Ох, Мэгі! Няўжо ты не чула, што я казаў? Ну, ды гэта няважна. Галоўнае, нікому не гавары, што бачыла мяне сёння вечарам, разумееш? He хачу, каб яны думалі, што ты пра ўсё ведала.
— Я чула, Фрэнк, я ўсё добра чула, — адказала Мэгі, — I нікому не скажу ні слова, абяцаю. Толькі, ой, Фрэнк, як мне не хочацца, каб ты ехаў!
Яна была яшчэ вельмі малая, каб выказаць словамі тое, што амаль падсвядома трывожыла сэрца: хто ж застанецца з ёю, калі Фрэнк паедзе? Толькі ён адзін, не тоячыся, любіў яе, адзін ён абдымаў яе і лашчыў. Калі яна была меншая, тата часта браў яе на рукі, але з тае пары, як яна пачала хадзіць у школу, ён ужо не дазваляе ёй забірацца яму на калені і абвіваць рукамі шыю, кажа: «Ты ўжо вялікая, Мэгі». А мама заўсёды такая занятая, стомленая, такая заклапочаная — усё ў галаве хлопчыкі ды гаспадарка. Самы блізкі яе сэрцу — Фрэнк, вось хто, ён — як зорка на яе яшчэ не шырокім небасхіле. Толькі ён адзін, здаецца, заўсёды рады пасядзець з ёю, пагаварыць, а як зразумела ён усё тлумачыць! З таго самага дня, як у Агнесы адарваліся валасы, Фрэнк заўсёды быў побач, і самыя горкія нягоды ўжо не так глыбока ранілі сэрца. Што там сястра Агата з яе дубцом ці вошы гэтыя, раз з табою Фрэнк, які так можа супакойваць і суцяшаць.
Але Мэгі рашуча паднялася і, перасіліўшы сябе, усміхнулася:
— Калі так ужо табе трэба, Фрэнк, дык добра — едзь.
— Ну, а табе, Мэгі, час ужо спаць, a то мама, глядзі, яшчэ пачне шукаць цябе. Давай сігай адсюль, пакуль не позна!
Ад напаміну Фрэнка ў Мэгі ўсё вылецела з галавы, яна крутанулася назад, падхапіла ззаду падол начной кашулі, прасунула яго наперад, быццам хвосцік падкурчыла, і, так трымаючы рукамі, пабегла — босымі нагамі па калючых трэсках.
Раніцай Фрэнк знік. Фія прыйшла паднімаць Мэгі з пасцелі панурая, скупая на словы; Мэгі ўскочыла як апараная, хуценька апранулася і нават не папрасіла маму зашпіліць свае незлічоныя гузікі.
На кухні хлопчыкі паныла сядзелі за сталом, але крэсла Пэдзі пуставала. Крэсла Фрэнка таксама. Мэгі шмыгнула на сваё месца і замерла, ляскаючы ад страху зубамі. Пасля снедання Фія сярдзіта шугнула ўсіх малых з кухні, і, калі яны апынуліся за свірнам, Боб паведаміў Мэгі навіну.
— Фрэнк уцёк, — прашаптаў ён.
— Можа, ён проста ў Вэгайн паехаў, — выказала здагадку Мэгі.
— Ды не, дурненькая! Ён у войска запісвацца пайшоў. Эх, шкада, што я яшчэ малы, а то б разам з ім пайшоў! Во шчасліўчык!
— Хай бы ён лепш дома застаўся.
Боб паціснуў плячамі:
— Ты — дзяўчынка, што ад цябе болып пачуеш?
Гэтыя звычайна такія крыўдныя словы засталіся без адказу; Мэгі пайшла ў дом да маці — раптам яна на нешта ёй спатрэбіцца.
— А тата дзе? — спыталася яна, калі маці папрасіла яе папрасаваць насоўкі.
— У Вэгайн паехаў.
— Прывязе Фрэнка назад?
Фія сярдзіта фыркнула:
— Вось паспрабуй у гэтым доме ўтрымаць што-небудзь у сакрэце! He, у Вэгайне ён ужо Фрэнка не дагоніць, ён і не спадзяецца. Дасць тэлеграму ў паліцыю і армейскім уладам у Уонгануі. Яны адашлюць Фрэнка дамоў.
— Ой, мама, хай бы яго знайшлі! He хачу, каб Фрэнк ад нас ехаў!
Фія вываліла на стол масла з маслабойкі і энергічна накінулася на яшчэ радкаваты камяк дзвюма драўлянымі лапаткамі.
— Ніхто не хоча, каб Фрэнк ад нас ехаў, Таму тата і пастараецца яго вярнуць. — Губы Фіі задрыжалі, і яна яшчэ мацней пачала біць па масле. — Бедны Фрэнк! Бедны, бедны Фрэнк! — уздыхнуўшы, сказала Фія — не Мэгі, а сама сабе. — Чаму гэта дзеці павінны расплачвацца за нашы грахі. Бедны мой Фрэнк, такі непрыстасаваны... — Тут яна заўважыла, што Мэгі перастала вадзіць прасам, сцяла зубы і больш не прагаварыла ні слова.
Праз тры дні паліцыя вярнула Фрэнка дадому. Пры затрыманні ён адчайна супраціўляўся, сказаў бацьку сяржант, што суправаджаў Фрэнка з Уонгануі.
— Ну і ваяка ён у вас! Як заўважыў, што армейцы цікуюць за ім, куляй пусціўся з ганка на вуліцу, а двое салдатаў — за ім. I, я думаю, уцёк бы, каб не наскочыў на паліцэйскі патруль. Вырываўся як ашалелы, давялося ім наваліцца на яго ўпяцёх, каб наручнікі надзець.
З гэтымі словамі ён зняў з Фрэнка ланцугі і ўпіхнуў яго ў пярэднюю брамку, той ледзь не ўпаў, наляцеўшы на Пэдзі, і адскочыў як уджалены.
Малодшыя дзеці, хаваючыся за домам за дваццаць футаў ад дарослых, крадком выглядалі і чакалі, што будзе далей. Боб, Джэк і Х’югі насцярожана чакалі, думалі, што Фрэнк зноў кінецца ўцякаць; Сцюарт — рахманая, спагадлівая душа — пазіраў спакойна, Мэгі схапілася за шчокі, шчыкала іх і мяла, калоцячыся ад страху, што хто-небудзь можа зноў пакрыўдзіць Фрэнка.
А ён адразу павярнуўся да маці, вочы іх сустрэліся — чорныя Фрэнкавы і шэрыя Фііны, і ў гэтым абмене позіркамі таілася горкае, тужлівае разуменне і блізкасць, якія ніколі, як і цяпер, не выказваліся словамі.
Пэдзі шалёна бліснуў на Фрэнка блакітам сваіх вачэй, працяў пагардлівым, пякучым позіркам, нібыта сказаў, што нічога іншага ад яго не чакаў, і той апусціў вочы долу ў знак прызнання справядлівасці бацькоўскага гневу. З гэтага дня Пэдзі ніколі не загаворваў з сынам, не вымавіў ні слова больш, чым патрабавала звычайная прыстойнасць. Але цяжэй за ўсё было Фрэнку глядзець у твары дзяцей — у сораме і ганьбе вярнулі дамоў яркую птушку, так і не ўдалося ёй узвіцца ў неба, і песня яе абарвалася і патанула ў цішыні.
Мэгі пачакала, пакуль маці не закончыла свайго начнога абходу, выскачыла праз акно і пабегла цераз задні двор. Яна ведала, дзе шукаць Фрэнка — у свірне на сенавале, далей ад дапытлівых вачэй і ад бацькі.
— Фрэнк, Фрэнк, дзе ты? — паклікала яна гучным шэптам, прабіраючыся ў маўклівай цемрадзі, і, перш чым ступіць, пальцамі босых ног чуйна, як звярок, абмацвала нябачную апору.
— Я тут, Мэгі, — пачуўся стомлены голас, зусім не падобны на голас Фрэнка — абыякавы і нейкі змярцвелы.
Яна пайшла на голас — туды, дзе Фрэнк расцягнуўся на сене, абаранкам скруцілася каля яго, абняла колькі хапіла рук.
— Ой, Фрэнк, якая я радая, што ты вярнуўся! — сказала яна.
Ён цяжка ўздыхнуў, споўз па сене ніжэй і ўткнуўся галавой у плечы Мэгі. Яна ўчапілася ў яго густыя прамыя валасы і нешта ціха і ласкава замурлыкала. У цемры сястры не было відаць, і нябачныя хвалі яе спагады размякчылі Фрэнка, ён зарыдаў, усё цела сціснулася ў тугі вузел пякучага болю, ад яго слёз начная сестрына кашуля прамокла наскрозь. Мэгі не плакала. Нешта ў яе дзіцячай душы было ўжо досыць сталае і жаноцкае — яна адчула неадольную, вострую радасць ад думкі, што была патрэбная; дзяўчынка села і пачала пагойдваць галаву Фрэнка, узад, уперад, пакуль смутак яго не суняўся, пакінуўшы ў грудзях халодную пустату.
Дарога ў Драгеду зусім не ўзнаўляе ў памяці малюнкаў юнацтва, думаў айцец Ральф дэ Брыкасар, жмурачы вочы ад сляпучага бляску новенькага «даймлера», які мякка падскокваў на выбоістых каляінах прасёлка, што цягнуўся між высокай серабрыстай травы. He, тут не туманная і зялёная, мілая сэрцу Ірландыя, дзе там! А Драгеда тутэйшая? He ратнае поле і не рэзідэнцыя вярхоўнай улады. Але ці так гэта? Пачуццё гумару, цяпер ужо больш утаймаванае, але па-ранейшаму вострае, намалявала ў яго ўяўленні вобраз Мэры Карсан, якая, што той Кромвель, распасцірае на ўсіх нейкую своеасаблівую велічную непрыязнасць. Дарэчы, не такое ўжо і напышлівае параўнанне — жанчына гэтая карыстаецца не меншай уладай і распараджаецца лёсам не меншай колькасці людзей, чым які магутны палкаводзец у даўнія часы.
За самшытавым і эўкаліптавым гайком перад айцом Ральфам раптам выраслі апошнія вароты; машына спынілася, паторгваючыся ад халастых абаротаў матора. Каб схавацца ад сонца, айцец Ральф нацягнуў на галаву аблезлы, патрапаны шыракаполы капялюш, вылез з машыны, паплёўся да варотаў, адсунуў жалезную засаўку і са зласлівай нецярплівасцю развёў драўляныя створкі. Ад яго царкоўнага дома ў Джыланбаўне да сядзібы — Драгеды было і дваццаць сем варотаў, і перад кожнымі даводзілася тармазіць, выбірацца з кабіны, ісці іх адчыняць, вяртацца ў машыну, тады праязджаць вароты, зноў спыняцца, вылазіць, вяртацца да варотаў, зачыняць іх на засаўку, садзіцца за руль і ехаць да наступных варотаў. Неаднойчы яго адольвала жаданне хоць напалавіну скараціць гэты абрад і, пакінуўшы вароты расчыненыя, як разяўленыя раты, імчацца наперад; але нават яго сан, да якога ўсе тут ставіліся з набожным страхам і пашанай, не перашкодзіў бы гаспадарам гэтых варотаў добра намяць яму бакі. Шкада, што коні не такія хуткія і нястомныя, як машыны, a то можна было б адчыняць і зачыняць вароты, не злазячы з сядла.
— Усё мае свае светлыя і цёмныя бакі, — зазначыў ён, паляпаў па бліскучым шчытку «даймлера» і павёў машыну наперад, пакінуўшы за спінай старанна зачыненыя вароты, — засталося праехаць апошнюю мілю па зарослым густой травой, без ніводнага дрэва, лузе, а там ужо і гаспадарскі дом.
Нават для ірландца, вока якога прывыкла да замкаў і раскошных асабнякоў, аўстралійскае гэта жыллё выглядала велічна. Былы гаспадар Драгеды, цяпер ужо нябожчык, да самазабыцця любіў свой маёнтак — найстарэйшы і найбагацейшы ў акрузе, і жылы будынак узвёў адпаведны. Дом з пліт крэмавага пясчаніку, высечаных у каменяломнях за пяцьсот міль на ўсход ад Драгеды і абчасаных уручную, быў пабудаваны ў строгім геаргіянскім стылі — два паверхі, вялікія вокны з рашэцістым пераплётам, шырокая веранда на металічных апорах вакол усяго ніжняга паверха. Прыгожыя аканіцы чорнага дрэва служылі не толькі аздобай — у летнюю спёку іх зачынялі, каб не выдыхаўся халадок у пакоях.
Стаяла восень, павойныя лозы гліцыніі былі ў зялёным лісці, а ўвесну пышная гэта расліна, пасаджаная паўстагоддзя назад, калі ўзвялі дом, усцілала сцены і дах веранды густым дываном ліловых гронак. Вакол дома зелянелі некалькі акраў клапатліва дагледжанага газона, на якім то тут, то там узвышаліся клумбы, нават у гэтую пару года стракатыя ад ружаў, жоўтафіёляў, вяргінь і наготак. Купа велічных прывідаў-эўкаліптаў з матава-белымі стваламі і вузкім трапяткім лісцем, што вісела на вышыні сямідзесяці футаў над зямлёй, засланяла дом ад бязлітаснага сонца, і там, дзе вецце шчыльна перапляталася з лазой бугенвілеі, яно як гарэла пунсовым полымем. Нават непазбежныя ў гэтым неабжытым краі пачварныя цыстэрны з вадой былі шчыльна аплецены паўзучай лазою вынослівых аўстралійскіх раслін, ружаў і гліцыній, і таму, здавалася, служылі больш для ўкрасы, чым для задавальнення жыццёвых патрэб. Горача ўлюбёны ў сваю сядзібу, нябожчык Майкл Карсан шчодра панастаўляў гэтых вялізных бакаў — хадзіла пагалоска, што, калі б на Драгеду хоць дзесяць гадоў запар не выпадала ні кроплі дажджу, трава на газоне ўсё роўна была б зялёная, а кветнікі гарэлі б яркімі фарбамі.
Калі набліжаешся лугам, перш за ўсё кідаецца ў вочы дом з яго бледнымі, як прывіды, эўкаліптамі, але неўзабаве заўважаеш, па баках і крыху ззаду, шмат аднапавярховых будынкаў з жаўтаватага пясчаніку, злучаных з домам крытымі галерэямі, якія патанаюць у паўзучай зелені. Грунтавая каляіністая дарога пераходзіла тут у шырокую, пасыпаную жвірам пад’язную алею, што абгінала дом збоку і вяла да круглай стаянкі для аўтамашын, а адтуль ішла, знікаючы з вачэй, далей — туды, дзе віравала сапраўднае жыццё: да скацінных двароў, аўчарняў, стрыгальні, свірна і хлявоў. Усе гэтыя будынкі і гаспадарчую дзейнасць укрывалі сваім ценем велізарныя перцавыя дрэвы, і ў душы айцец Ральф аддаваў ім перавагу перад эўкаліптамі, што прывідамі ўзвышаліся над домам. Ад густой ясна-зялёнай лістоты перцавых дрэў, ад несціханага звону пчол у іхніх кронах павявала нейкім леным спакоем, што так пасаваў ферме, якая згубілася ў гэтым далёкім, малалюдным краі.
Калі айцец Ральф паставіў машыну і пайшоў да дома, на верандзе, каля парадных дзвярэй, яго ўжо чакала пакаёўка, яе рабаціністы твар расплыўся ў шырокай усмешцы.
— Добрай раніцы, Міні, — павітаўся айцец Ральф.
— Ой, як прыемна бачыць вас, ойча, такой цудоўнай ранічкай! — сказала яна з моцным ірландскім акцэнтам, адной рукой шырока расчыніла перад ім дзверы, а другой пацягнулася да яго патрапанага, зусім не вартага яго сану, капелюша.
У прыцемку прасторнай прыхожай з мармуровай плітачнай падлогай і шырокай лесвіцай з меднымі поручнямі ён крыху памарудзіў перад дзвярыма ў гасціную, пакуль Міні не падала знаку ўваходзіць.
Мэры Карсан сядзела ў крэсле з падгалоўнікам каля расчыненага акна-дзвярэй вышынёю пятнаццаць футаў — ад падлогі да столі, і, відаць, зусім не зважала на холад, што ўрываўся з паветрам знадворку. Рыжая капа валасоў была, мусіць, амаль такая ж яркая, як у маладосці; на агрубелай скуры твару сярод вяснушак праступалі ўжо цёмныя плямы старасці, але для жанчыны ў шэсцьдзесят пяць гадоў маршчын было няшмат, ды і то гэта хутчэй былі не маршчыны, а тонкая сетка з дробных ромбікаў, як на пікейным пакрывале. Круты нораў старой выдавалі толькі дзве глыбокія баразны, што прарэзаліся ад крылаў носа да куткоў рота, і халодны пагляд яе бледна-блакітных вачэй.
Айцец Ральф моўчкі прайшоў па дарагім дыване і пацалаваў ёй рукі; выйшла ў яго гэта вельмі прыгожа і вытанчана, бо чалавек ён быў высокі, зграбны ў рухах, і на ім яшчэ была строгая чорная сутана, якая надавала ўсяму яго абліччу нейкую велічную далікатнасць. У невыразных вачах Мэры Карсан мільгануў сарамяжны агеньчык, на вуснах ледзь страпянулася манерная ўсмешка.
— Вып’еце чаю, святы ойча? — запыталася яна.
— Залежыць ад таго, ці пажадаеце вы паслухаць месу, — адказаў госць, апускаючыся ў крэсла насупраць яе; сеў, закінуў нагу на нагу, і сутана крыху задзерлася, адкрыўшы воку брыджы для верхавой язды і высокія, па калені, боты — вымушаная даніна свяшчэнніка прыродным асаблівасцям яго парафіі. — Я прыехаў паспавядаць вас і прычасціць, але, калі вам заўгодна паслухаць месу, я праз некалькі мінут магу пачаць. Нічога са мной не зробіцца ад таго, што я яшчэ крышачку папашчу.
— Вы праз меру ласкавы, святы ойча, — самазадаволена прамовіла гаспадыня, хоць добра ведала, што ён, як і ўсе іншыя, з такой высокай пашанай ставіцца не да яе самой, а да яе кашаля. — Прашу вас, выпіце чаю, — зноў прапанавала яна. — Я абыдуся і прычасцем.
Hi ценю незадавальнення не прамільгнула на яго твары: тутэйшая парафія шчодрая на ўрокі самавалодання. Раз ужо яму надарыўся выпадак выбрацца з тае нікчэмнасці, у якую ён упаў праз сваю гарачнасць, больш ён такой памылкі ніколі не зробіць. I калі ўмела падкідаць карты, гэтая старая дапаможа здзяйсненню яго малітваў.
— Мушу прызнацца вам, мой ойча, што гэты год быў для мяне вельмі прыемны, — сказала Мэры Карсан. — Вы куды больш падыходзіце як пастыр, чым стары айцец Келі, хай бог згноіць яго душу. — Апошнія словы раптоўна прагучалі жорстка і помсліва.
Айцец Ральф мякка бліснуў на яе вачамі:
— Дарагая місіс Карсан! Такія пачуцці не вельмі хрысціянскія.
— Затое шчырыя. Стары быў горкі п’яніца, і я ўпэўнена — гасподзь бог згноіць яго душу, як выпіўка згнаіла яго цела. — Яна крыху падалася наперад у крэсле: — Цяпер я ўжо вас добра ведаю і, думаю, маю права задаць некалькі пытанняў, ці не так? Зрэшты, у нас тут, у Драгедзе, вам жывецца прывольна — набіраецеся ведаў у аўчарнай справе, адточваеце майстэрства верхавой язды, не ведаеце турбот і бязладнасці жыцця ў Джылі. Сюды я вас, праўда, сама запрасіла, але, думаю, маю права пачуць ад вас адказы на некаторыя мае пытанні, ці ж не так?
Напамінак пра тое, што ён павінен адчуваць удзячнасць да яе, быў яму малапрыемны, але айцец Ральф даўно ўжо чакаў таго моманту, калі місіс Карсан нарэшце палічыць, што мае над ім досыць улады, і пачне выстаўляць свае патрабаванні.
— Безумоўна, маеце права, місіс Карсан. Я вам бязмежна ўдзячны за дазвол жыць у Драгедзе і за ўсе падарункі — за коней, за машыну.
— Колькі вам гадоў? — запыталася старая без лішніх слоў.
— Дваццаць восем, — адказаў госць.
— Вы маладзейшы, чым я думала. I ўсё роўна такіх свяшчэннікаў, як вы, звычайна не засылаюць у такую глухамань, як Джылі. Чым жа вы праштрафіліся, што менавіта вас саслалі на край свету?
— Я абразіў біскупа, — спакойна, усміхаючыся, сказаў айцец Ральф.
— I, відаць, яшчэ як! Але, думаю, свяшчэнніку з вашым талентам не вялікае шчасце апынуцца ў такім закутку, як Джыланбаўн.
— На тое воля божая.
— Лухта і глупства! Вас прывялі сюды натуральныя чалавечыя слабасці — і вашы, і біскупавы. Адзін толькі папа рымскі бязгрэшны. У Джылі вы не ў сваёй стыхіі, і мы тут усе гэта добра разумеем, хоць, вядома, мы ўдзячныя за тое, што нам для разнастайнасці прыслалі такога пастыра, як вы, а не каго-небудзь з новаспечаных святых айцоў, што жывуць на дапамогу з Англіі. Ваша сапраўднае месца дзе-небудзь у вышэйшых колах, а не тут — сярод коней і авечак. Вам вельмі пасавала б пунсовая кардынальская мантыя.
— Баюся, на яе надзеі ніякай. Думаю, што Джыланбаўн не самы пуп на карце ў архібіскупа, папскага легата. Але магло быць і горш. А тут у мяне ёсць вы і ёсць Драгеда.
Апошнія словы былі празрыста ліслівыя, але місіс Карсан прыняла іх, як айцец Ральф і разлічваў, бо ёй было прыемна ад яго прыгажосці, увагі, тонкага розуму і з’едлівай дасціпнасці; з яго і папраўдзе выйшаў бы выдатны кардынал. Памяць падказала, што ніколі ў жыцці не сустракаўся ёй мужчына прыгажэйшы, ды яшчэ каб так умела карыстаўся сваёй прыгажосцю. Чалавек гэты, безумоўна, ведае сабе цану: высокі, добра складзены, з тонкімі арыстакратычнымі рысамі твару, усё ў яго постаці падагнана з такім клопатам і імкненнем да дасканаласці, якімі нячаста загараўся ўсявышні, ствараючы сабе падобных. Усё ў ім было бездакорнае — ад чорных хвалістых валасоў, што свабодна падалі на плечы, і надзіва сініх вачэй да маленькіх зграбных рук і ног. He, ён не мог гэтага не ведаць. I ўсё ж у ім адчувалася нейкая абыякавасць, нешта такое, што давала зразумець — ён ніколі не быў і не будзе рабом сваёй знешнасці. Без згрызот сумлення пусціць яе ў ход, калі спатрэбіцца, але і без самалюбавання — хутчэй з адчуваннем таго, што людзі, якія паддаліся яго чарам, не вартыя нават і пагарды. I старая дорага б дала, каб дазнацца, што ў мінулым гэтага маладога чалавека зрабіла яго такім.
Дзіўна, так шмат служкаў бога прыгожых, як Адоніс, яны, як Дон-Жуан, фізічна вабяць да сябе жанчын. Можа, таму і даюць зарок бясшлюбнасці — каб часам не трапіць у бяду?
— Навошта вы церпіце Джыланбаўн? — запыталася місіс Карсан. — Чым трываць такое, ці не лепш адмовіцца ад сану? Пры вашым таленце вы б дамагліся багацця і ўлады на любой ніве, і не кажыце мне, што вас не вабіць хоць бы толькі ўлада.
Ён ускінуў левае брыво:
— Дарагая мая місіс Карсан, вы ж каталічка. Добра ведаеце, што зарок мой непарушны. Да скону дзён сваіх застануся я свяшчэннікам. Мне нельгаадмаўляцца ад сану.
Яна пагардліва пырхнула:
— Ды кіньце вы! Няўжо сапраўды верыце, што, калі адрачацеся ад зароку, на вас пасыплюцца громы і маланкі ці за вамі пагоняцца з сабакамі і драбавікамі?
— Безумоўна, не веру. Але таксама не веру, што вы такая недалёкая, каб уявіць сабе, што ва ўлонні святой царквы мяне ўтрымлівае толькі страх пакарання?
— Ого! У вас язык, як джала, айцец дэ Брыкасар! Дык што ж у такім разе вас звязвае? Што вымушае цярпець духату, пыл і мух Джыланбаўна? Адкуль вы ведаеце, можа, вас саслалі сюды на ўсё жыццё?
На міг сінія вочы яго затуманіліся, але ён спагадліва ёй усміхнуўся.
— Вы вялікая суцяшальніца, місіс Карсан. — ён узняў вочы да столі і ўздыхнуў. — З калыскі мяне рыхтавалі на свяшчэннаслужыцеля, але не гэта галоўнае. Як растлумачыць жанчыне? Разумееце, місіс Карсан, я — сасуд і часам да краёў бываю поўны богам. Калі б я быў болын годны свяшчэннік, дык ніколі не быў бы парожні. I гэтая напоўненасць, лучнасць з богам не звязаны з тым месцам, дзе я знаходжуся. Яны сыходзяць на мяне незалежна ад таго, дзе я, — у Джыланбаўне ці ў біскупскім палацы. Але апісаць пачуццё гэтае словамі цяжка, бо нават для свяшчэннаслужыцеляў яно вялікая тайна. Боскі дар, які астатнім людзям не дадзена зведаць. Вось, бадай што, так. Расстацца З ім? Я б не мог.
— Значыць, гэта нейкая магутная сіла? Але чаму яна даецца адным толькі свяшчэннікам? Што прымушае вас думаць, што варта пад канец даўжэзнай, пакутлівай цырымоніі памазаць каго-небудзь ялеем, і ён надзяляецца ёю?
— Бачыце, да пасвячэння ў сан праходзіць шмат гадоў. Чалавек стараецца падрыхтаваць свой дух, каб ён мог стаць сасудам божым. А гэта дасягаецца толькі працай. Цяжкай, штодзённай. Вось у чым сэнс свяшчэнніцкага зароку, хіба вы не разумееце? Каб нішто зямное не магло стаць паміж свяшчэннаслужыцелем і станам яго духу — ні каханне да жанчыны, ні любоў да грошай, ні нежаданне скарыцца перад воляй іншых людзей. Беднасць для мяне не навіна — родам я не з багатай сям’і. Зарок бясшлюбнасці захоўваць мне няцяжка. А вось трэцяе для мяне самае цяжкае — пакорлівасць. Але я скараюся, бо,калі пастаўлю сябе самога вышэй за свой абавязак быць сасудам божым, мне канец.
Таму я скараюся. I, калі так трэба, гатовы цярпець Джыланбаўн, нават калі мяне прыгаварылі да яго пажыццёва.
— У такім разе вы проста дурань, — сказала Мэры Карсан. — Я таксама лічу, што ёсць рэчы куды важнейшыя за каханне, але роля сасуда божага да іх не належыць. Дзіўна. Я ніколі не думала, што вы так палка верыце ў бога. Мне здавалася, вас трывожаць сумненні.
— Яны ў мяне і ёсць. Які разумны чалавек свабодны ад іх? Таму я іншы раз і адчуваю пустату. — Ён паглядзеў кудысьці міма яе, на нешта, схаванае ад яе позірку. — Ці ведаеце вы, што я гатовы адрачыся ад усіх славалюбных імкненняў, ад любых чалавечых жаданняў, каб толькі стаць дасканалым слугой госпада?
— Дасканаласць у любой справе — нудота нясцерпная! — сказала старая. — Асабіста мне больш даспадобы, калі ёсць хоць каліва недасканаласці.
Айцец Ральф засмяяўся, зірнуў на яе з захапленнем, крышачку разбаўленым зайздрасцю. Нейкая незвычайная ўсё ж такі яна жанчына.
Трыццаць тры гады таму назад Мэры Карсан аўдавела, яе адзінае дзіця, сын, памерла ў маленстве. З прычыны свайго асаблівага становішча ў джыланбаўнскім грамадстве яна адхіліла ўсе дамаганні нават самых напорыстых і самалюбівых жаніхоў: як удава Майкла Карсана яна была бясспрэчна каралева той акругі, але калі б выйшла замуж, ёй давялося б перадаць мужу правы на ўсе свае ўладанні і багацце. He ў звычаі Мэры Карсан было задавольвацца ў жыцці роляй другой скрыпкі. I яна адраклася ад плоцкіх радасцяў, абы захаваць у сваіх руках уладу; пра тое, каб завесці палюбоўніка, не было чаго і думаць — плёткі па Джыланбаўне разыходзіліся, як электрычны ток па правадах. А яна зусім не хацела паказваць, што ёй уласцівыя ўсе чалавечыя слабасці.
Але цяпер яна дажыла ўжо да тых гадоў, калі ніхто не скажа, што ёю кіруюць парывы плоці. Калі новы малады свяшчэннік старанна выконвае свой абавязак яе духоўнага айца і яна ўзнагароджвае яго маленькімі падарункамі накшталт аўтамабіля, у гэтым няма нічога непрыстойнага. Усё жыццё яна была надзейнай апорай каталіцкай царквы, належным чынам падтрымлівала сваю парафію і яе духоўнага пастыра — нават тады, калі айцец Келі ў час месы прамаўляў урачыстыя словы ўпярэмешку з ікаўкай. He адна місіс Карсан адчувала прыхільнасць да наступніка айца Келі: прападобны Ральф дэ Брыкасар заслужана карыстаўся прызнаннем усёй паствы — і багацеяў, і беднякоў. Калі парафіяне з далейшых паселішчаў не маглі прыехаць да яго ў Джылі, ён сам наведваў іх, і пакуль Мэры Карсан не падарыла яму машыну, прыязджаў да іх верхам. За яго цярплівасць і дабрыню ўсе ставіліся да яго з прыязнасцю, а некаторыя нават шчыра палюбілі: Марцін Кінг з Бугелы шчодра абсталяваў яго дом пры царкве, Домінік О’Рорк з Дзілан-Дзілана ўзяўся аплочваць добрую аканомку.
Таму з п’едэстала свайго ўзросту і становішча Мэры Карсан без апаскі цешылася кампаніяй айца Ральфа; ёй было прыемна спаборнічаць у кемлівасці і дасціпнасці з чалавекам такога ж тонкага розуму, яна імкнулася перасягнуць яго ў праніклівасці, бо зусім не была ўпэўненая, што на самай справе мае ў гэтым над ім перавагу.
— Вось вы казалі, што Джылі не самы пуп на карце ў архібіскупа, намесніка папы, — сказала яна, глыбей усаджваючыся ў крэсле. — Дык як вы думаеце, што магло б настолькі ўскалыхнуць яго, каб гэты святы муж зрабіў Джылі воссю падначаленага яму свету?
— He магу сказаць. Ну які-небудзь незвычайны поспех... Адначасовае выратаванне тысячы душ, раптоўны дар выпраўляць кульгавых і рабіць відушчымі сляпых... Але ж век цудаў даўно ўжо мінуў.
— Ды кіньце вы! У гэтым я дужа сумняваюся. Проста ўсемагутны перамяніў тэхніку. У нашы дні ён пускае ў ход грошы.
— Вы цынічная жанчына! Таму, можа, вы так і падабаецеся мне, місіс Карсан.
— Мяне зваць Мэры. Калі ласка, завіце мяне Мэры.
Міні ўкаціла ў гасціную чайны столік якраз у той момант, калі айцец дэ Брыкасар сказаў:
— Дзякую вам, Мэры.
Над гарачымі праснакамі і падсмажаным хлебам з анчоўсамі Мэры Карсан уздыхнула:
— Я хачу, дарагі ойча, каб гэтай раніцай вы маліліся за мяне асабліва старанна.
— Завіце мяне проста Ральф, — сказаў ён і гарэзліва дадаў: — Сумняваюся, ці можна маліцца за вас яшчэ больш старанна, чым я малюся, але што ж, паспрабую.
— О, вы проста цуд! Толькі ці не намёк гэта які? Наогул я не вельмі люблю абсалютную шчырасць, але з вамі ніколі не ведаеш — сапраўдная ваша шчырасць ці за ёю нешта хаваецца. Накшталт моркаўкі перад аслінай пысай. А што вы на самай справе пра мяне думаеце, айцец дэ Брыкасар?
Гэтага я да канца маіх дзён ведаць не буду, бо ў вас ніколі не хопіць бестактоўнасці сказаць мне праўду, ці ж не так? Цудоўненька, цудоўненька... Вы проста абавязаны маліцца за мяне. Я ўжо старая і шмат награшыла.
— Старасць падкрадаецца да нас усіх, я таксама грэшны.
З яе вуснаў сарваўся халодны смяшок:
— Я дорага б дала, каб выведаць вашы грахі! Так, так, дорага б дала. — Яна момант памаўчала, потым рэзка перамяніла тэму: — Цяпер я засталася без старшага аўчара.
— Зноў?
— За мінулы год іх змянілася пяць. Усё цяжэй робіцца знайсці сумленнага работніка.
— Але ж ходзяць чуткі, што вы не дужа шчодрая і клапатлівая гаспадыня.
Мэры Карсан ледзь не задыхнулася ад здзіўлення.
— Ах, грубіян! — засмяялася яна. — Хто купіў вам новенькі «даймлер», каб пазбавіць вас ад язды верхам?
— Што ж, затое як старанна я замольваю вашы грахі!
— Калі б у Майкла была хоць палавіна вашага розуму і цвёрдасці, я, магчыма, любіла б яго, — раптам сказала Мэры; твар яе перамяніўся, зрабіўся злы. — Вы што ж, думаеце, у мяне няма нікога на свеце і мне давядзецца пакінуць маці-царкве ўсе мае грошы і ўсю зямлю, так, ці што?
— Нічога сказаць не магу, — адказаў свяшчэннік і падліў сабе чаю ў кубак.
— Дык ведайце — у мяне ёсць брат, і ў яго цэлы вывадак ужо даволі дарослых сыноў.
— Вельмі рады за вас, — стрымана прамовіў айцец Ральф.
— Калі замуж выходзіла, у мяне нічога за душой не было. Я ведала, што ў Ірландыі замуж удачна выйсці мне не пашчасціць, бо каб падчапіць сабе багатага мужа, там трэба мець добрае выхаванне, паходжанне і сувязі. I я да сёмага поту працавала, каб сабраць грошай на білет у краіну, дзе багатыя жаніхі не такія пераборлівыя. Калі прыехала сюды, у мяне толькі і было, што твар, фігура і крыху болын розуму, чым звычайна чакаюць ад жанчыны, і гэтага аказалася досыць, каб заарканіць Майкла Карсана — дурня багатага. Да апошняга дня свайго ён без памяці кахаў мяне.
— Ну, а брат ваш? — напомніў свяшчэннік, падумаўшы, што старая пачала загаворвацца.
— Брат на адзінаццаць гадоў маладзейшы за мяне, і, значыць, цяпер яму пяцьдзесят чатыры. З усёй сям’і засталося толькі двое. Але я яго амаль не ведаю: калі паехала з Голуэя, ён быў яшчэ дзіця. Жыве цяпер у Новай Зеландыі, толькі калі ён эмігрыраваў туды, спадзеючыся разбагацець, дык нічога ў яго з гэтага не выйшла. А ўчора, калі З фермы прыйшоў работнік і сказаў, што Артур Тэвіят узяў свае пажыткі і даў цягу, я раптам падумала пра Пэдрайка. Гадоў мне ўсё прыбаўляецца, а я тут зусім адна, без нікога з родных. А ў Пэдзі вялікі вопыт працы на зямлі, толькі ў яго няма на што яе набыць. Чаму ж не напісаць яму, падумала я, каб прыязджаў і сыноў прывёз. Як памру, яму застануцца і Драгеда, і «Мічар Лімітэд», бо ён самы блізкі мне чалавек, не тое што нейкія там стрыечныя родзічы ў Ірландыі, якіх я нават ніколі і ў вочы не бачыла. — Мэры Карсан усміхнулася. — Чакаць неразумна, ці ж не праўда? Хай ужо лепш адразу цяпер і прыязджае — прывыкне разводзіць авечак на нашых чарназёмных раўнінах: у нас, ведама ж, усё зусім не так, як у іх там, у Новай Зеландыі. А як мяне не стане, ён добра заменіць мяне. — Апусціўшы галаву, яна ўсадзіла позірк у айца Ральфа.
— Дзіўна, што вы пра гэта раней не падумалі, — сказаў ён.
— Ой, яшчэ як думала. Толькі да самага апошняга часу мне страшна не хацелася, каб вакол мяне гойсала зграя сцярвятнікаў, нецярпліва чакаючы, калі я нарэшце аддам богу душу. Але апошнія дні ў мяне такое адчуванне, быццам смяротны мой час набліжаецца, і мне захацелася... ох, не ведаю... Добра было б мець каля сябе людзей блізкіх, родных па крыві.
— А што з вамі такое? Вы захварэлі? — паспешліва папытаўся свяшчэннік, і ў вачах у яго ўспыхнула шчырая трывога.
Яна паціснула плячыма:
— He, на здароўе я не скарджуся. Але калі табе спаўняецца шэсцьдзесят пяць, у гэтым ёсць нешта злавеснае. Старасць ператвараецца раптам з нечага, што можа з табой калі-небудзь здарыцца, у тое, што ўжо здарылася.
— Разумею, ваша праўда. Вам прыемна будзе чуць у доме маладыя галасы.
— О не, жыць яны будуць не тут, — адрэзала старая. — Паселяцца ў доме старшага аўчара, каля рэчкі, далей ад мяне. Я не надта люблю дзяцей і дзіцячыя галасы.
— А ці прыстойна так абыходзіцца з адзіным сваім братам, Мэры? Хай нават паміж вамі такая розніца ў гадах.
— Ён атрымае ў спадчыну ўсё — дык хай перш добра папрацуе, — холадна прамовіла Мэры Карсан.
За шэсць дзён да таго, як Мэгі споўнілася дзевяць, Фіёна Кліры нарадзіла яшчэ аднаго сына, а датуль лічыла, што ёй вельмі шанцуе, калі б не тыя два выкідышы. У дзевяць гадоў Мэгі стала сапраўднай памочніцай маці. Фіёне было сорак — у такім узросце не так ужо і лёгка насіць і нараджаць дзяцей. Хлопчык, якому далі імя Херальд, удаўся кволенькі, і ўпершыню на памяці сям’і да іх зачасціў доктар.
Як водзіцца, бяда адна не прыходзіць. Вынікам вайны быў не ўздым сельскай гаспадаркі, а заняпад. Усё цяжэй рабілася знайсці работу.
Адным вечарам, калі Кліры канчалі вячэраць, стары Энгус Макуэртэр прынёс тэлеграму, і Пэдзі дрыготкімі пальцамі распячатаў яе — тэлеграмы добрых вестак не прыносяць. Хлопчыкі абкружылі бацьку, і толькі Фрэнк, узяўшы свой кубак з чаем, падняўся з-за стала і выйшаў за дзверы. Фія правяла яго позіркам і павярнулася да мужа, пачуўшы, як ён войкнуў.
— Што там такое? — затрывожылася яна.
Пэдзі ўтаропіўся на паперку, быццам у ёй паведамлялася аб чыёйсьці смерці.
— Гэта ад Арчыбальда — мы яму болын не патрэбныя.
Боб злосна грымнуў кулаком па стале — ён даўно ўжо марыў пра той дзень, калі пойдзе з бацькам і будзе працаваць падручным стрыгаля, а пачнецца ўсё на ферме Арчыбальда.
— Чаму ён так подла з намі зрабіў, тата? Мы ж заўтра павінны былі пачынаць.
— Чаму — ён не піша, Боб. Мусіць, нейкі паршывы сезоннік перабег нам дарогу.
— Ой, Пэдзі! — прастагнала Фія.
У вялікай плеценай калысцы каля пліты заплакаў маленькі Хэл, але не паспела Фія варухнуцца, як Мэгі падскочыла ўжо да дзіцяці; вярнуўся Фрэнк — трымаючы ў руцэ кубак, з парога пільна пазіраў на бацьку.
— Усё ж такі, думаю, трэба пад’ехаць да Арчыбальда, пагаварыць з ім, — нарэшце сказаў Пэдзі. — Цяпер позна ўжо шукаць, каму патрэбны стрыгалі, дык хай ён хоць толкам растлумачыць, чаму раптам адмовіў мне. Будзем спадзявацца, што хоць на дойку дзе-небудзь прыстроімся, а ў ліпені пачнецца стрыжка ў Уілаўбі.
З груды дзіцячай бялізны, што ляжала каля пліты, каб была цёплая, Мэгі выцягнула пялёнку, акуратна разаслала на рабочым стале і выняла з калыскі браціка, які плакаў; рэдкія яго валосікі былі такія ж ярка-рыжыя, як валасы на галовах усіх астатніх Кліры. Хуценька і спрытна Мэгі перапавіла дзіця, не горш за маці.
— Мамуля Мэгі, — падражніў яе Фрэнк.
— Яшчэ чаго! — абурылася Мэгі. — Я проста маме памагаю.
— Ну вядома, — мякка сказаў Фрэнк, — Ты слаўная дзяўчынка, малышка Мэгі. — Ён паторгаў бант з белай тафты на яе макаўцы, і той збіўся набок.
Мэгі замілавана ўзняла на брата свае вялікія шэрыя вочы; побач з дзіцем яна выглядала амаль дарослай, можа, нават старэйшай за самога Фрэнка. У хлопца балюча сціснулася сэрца ад думкі, што такая доля выпала дзяўчынцы — яна ж сама яшчэ дзіця, ёй няньчыцца б толькі з Агнесай, але лялька была саслана ў спальню і цяпер ляжала там зусім забытая. Калі б не Мэгі з маці, ён даўно б ужо з дому пайшоў. Фрэнк хмура паглядзеў на бацьку — гэта ж праз яго сям’і прыбавілася і ўсё пайшло дагары нагамі. А цяпер вось Арчыбальд прагнаў яго са стрыгальні — так яму і трэба.
Hi астатнія хлопчыкі, ні нават Мэгі чамусьці не настройвалі яго на такі лад, як Хэл; але гэты раз, калі талія ў маці пачала акругляцца, Фрэнк быў ужо досыць дарослы і сам мог ужо быць жанаты і мець дзяцей. Усе, акрамя маленькай Мэгі, адчувалі сябе няёмка, асабліва маці. Ад позіркаў, якія хлопчыкі кідалі на яе крадком, Фія пужліва курчылася; погляду Фрэнка вытрымаць не магла і сарамліва адводзіла вочы. Ніякая жанчына не павінна перажываць такое, тысячны раз казаў сабе Фрэнк, прыгадваючы, якія стогны чуліся з матчынай спальні той ноччу, калі нарадзіўся Хэл; Фрэнка, ужо дарослага, не выправілі з дому, як астатніх дзяцей. А цяпер бацька во — так яму і трэба — застаўся без месца ў стрыгальні. Прыстойны чалавек ужо пакінуў бы жонку ў спакоі.
Пры электрычным святле, якое нядаўна правялі ў дом, валасы маці здаваліся спрадзенымі з золата, а беззаганны профіль, калі праз доўгі абедзенны стол яна пазірала на Пэдзі, быў невыказна прыгожы. Як жа здарылася, што такая чароўная, далікатная жанчына выйшла за вандроўнага стрыгаля родам з голуэйскіх балот? I прападае яна тут дарэмна са сваім цудоўным сервізам з тонкага фарфору, узорыстымі абрусамі, персідскімі дыванамі, на якія ніхто амаль і вокам не глянуў, бо жонкі тых людзей, з якімі водзіцца Пэдзі, цураюцца яе. Пры ёй яны раптам заўважаюць, якія ў іх грубыя, крыклівыя галасы, і прыходзяць у замяшанне, калі за сталом ім падаюць больш як адзін відэлец.
Іншы раз у нядзелю, калі нікога не было ў гасцінай, яна садзілася там за маленькі клавесін каля акна і іграла, але пальцам ужо не хапала спрыту — ніколі не выпадала вольнай хвіліны папрактыкавацца, і ёй удаваліся толькі самыя простыя п’ескі. А Фрэнк прысаджваўся пад акном сярод бэзу і лілей, заплюшчваў вочы і слухаў. I яму мроілася, быццам маці ў доўгай сукенцы з турнюрам сядзіць за клавесінам у вялізным пакоі колеру слановай косці пры яркім святле свечак у высокіх кандэлябрах. Яму вельмі хацелася плакаць, але цяпер ужо ён ніколі не плакаў — з таго самага вечара ў свірне, калі паліцыя вярнула яго дамоў.
Мэгі паклала Хэла ў калыску і пайшла да маці, стала каля яе. Вось і яна прападае нізавошта. Такі ж горды, тонкі профіль; нешта ад маці — і ў рухах, і ў зусім яшчэ дзіцячай постаці. Будзе вылітая маці, як стане жанчынай. Але хто тут возьме яе за жонку? Зноў які-небудзь недапечаны стрыгаль-ірландзец і тупаваты дзеравеншчына з малочнай фермы аднекуль з-пад Вэгайна? Яна заслугоўвае іншай долі, але лёс ёй лепшага не наканаваў. Выйсця ніякага, усе гэта кажуць, і з кожным годам толькі больш пераконваешся, што яно так.
Раптоўна адчуўшы на сабе пільны позірк Фрэнка, Фія і Мэгі азірнуліся і ўсміхнуліся яму з такой глыбокай пяшчотаю, якую жанчыны прыберагаюць толькі для самага любімага і дарагога ім чалавека. Фрэнк паставіў свой кубак на стол і пайшоў карміць сабак; каб мог, ён заплакаў бы ці забіў каго. Хоць што-небудзь зрабіць, абы толькі суняць гэты боль.
Праз тры дні пасля таго, як Пэдзі страціў месца ў Арчыбальдавай стрыгальні, прыйшоў ліст ад Мэры Карсан. Пэдзі распячатаў канверт адразу, як толькі атрымаў на пошце ў Вэгайне, і подскакам, як дзіця, панёсся дадому.
— Мы едзем у Аўстралію! — загарлаў ён з парога, размахваючы перад насамі ашаломленай сям’і дарагой вяленевай паперай.
Настала цішыня, і ўсе позіркі ўпіліся ў Пэдзі. У вачах у Фіі застыў спалох, у Мэгі таксама, але вочы хлопчыкаў радасна заіскрыліся, а ў Фрэнка заняліся полымем.
— Але ж, Пэдзі, чаму яна раптам успомніла пра цябе? — запыталася Фія, прачытаўшы пісьмо. — Яе ж багацце і адзіноцтва не ў навіну ёй. Нешта не помніцца, каб раней яна хоць раз хацела нам памагчы.
— Відаць, спужалася, што можа памерці ў адзіноце, — сказаў Пэдзі, стараючыся супакоіць сябе і Фію. — Во, бачыш, піша: «Я ўжо не маладая, а ты і сыны твае — мае наследнікі. Думаю, нам трэба пабачыцца, пакуль я жывая, а табе час ужо павучыцца кіраваць сваёй спадчынай. Я хачу зрабіць цябе старшым аўчаром — табе выдатная практыка, а тыя твае хлопчыкі, што падраслі ўжо, таксама маглі б стаць аўчарамі. Драгеда зробіцца сямейнай справай, на ёй гаспадарыць будуць толькі свае, і тады можна абысціся без чужых людзей».
— А пра грошы на дарогу што-небудзь піша? — папыталася Фія.
— Нават не падумаю назаляць ёй такімі просьбамі! — адрэзаў Пэдзі і ўвесь аж напяўся. — Дабяромся да Аўстраліі і без папрашайніцтва. Таго, што я збярог, хопіць.
— А я думаю, яна абавязана аплаціць наш пераезд, — упарта паўтарыла Фія на вялікае здзіўленне ўсёй сям’і: не часта яна гэтак рашуча выказвала сваю думку. — Чаго гэта ты раптам усё тут кінеш і паедзеш працаваць на яе толькі таму, што яна нешта табе ў пісьме паабяцала? Раней яна ніколі і пальцам не паварушыла, каб нам памагчы, і я ёй не веру. Памятаю толькі, як ты не раз казаў, што другой такой скнары ў жыцці не бачыў. Ды і ведаеш ты яе, Пэдзі, не так ужо і добра; між вамі вялікая розніца ў гадах, і яна паехала ў Аўстралію, калі ты ў школу яшчэ хадзіў.
— He разумею, якое цяпер гэта мае значэнне. А калі яна такая жмінда, дык нам толькі больш спадчыны застанецца.
He, Фія, мы паедзем у Аўстралію і за дарогу заплоцім самі.
Фія болып не спрачалася. Па яе твары нельга было зразумець, ці пакрыўдзілася яна, што з ёю зусім не лічацца.
— Ура, мы едзем у Аўстралію! — закрычаў Боб і ўхапіў бацьку за плечы.
Джэк, Х’югі і Сцю заскакалі ад радасці, а Фрэнк усміхаўся, ён ужо не бачыў ні кухні, ні таго, што ў ёй было — позірк яго памкнуўся далёка наперад. Толькі Фію і Мэгі грызлі сумненне і страх, і яны пакутліва песцілі надзею, што ўсё ўляжацца і нікуды яны не паедуць: у Аўстраліі жыццё іхняе лягчэйшым не зробіцца — усё тое самае, толькі ў свеце чужым і нязвыклым.
— А дзе гэта — Джыланбаўн? — пацікавіўся Сцюарт.
Тут на стале з’явіўся стары геаграфічны атлас — хоць сям’я Кліры і жыла бедна, але на кухні ззаду абедзеннага стала ўзвышаліся некалькі паліц з кнігамі. Хлопчыкі засяроджана ўзіраліся ў пажаўцелыя лісты і нарэшце знайшлі штат Новы Паўднёвы Уэльс. Яны прывыклі да невялікіх адлегласцей у Новай Зеландыі і таму не зірнулі нават на маштаб у левым ніжнім ражку карты. I, само сабой, вырашылі, што Новы Паўднёвы Уэльс быў на велічыню такі самы, як і Паўночны востраў Новай Зеландыі. А вось і Джыланбаўн — уверсе злева, не далей, відаць, ад Сіднея, чым Уонгануі ад Окленда, хоць маленечкіх кружочкаў, што абазначалі гарады, было там значна менш, чым на карце Паўночнага вострава.
— Атлас вельмі стары, — сказаў Пэдзі. — Аўстралія, як Амерыка, — расце не спакваля, а скачкамі. Гарадоў там цяпер, пэўна, больш стала.
На параходзе ехаць давядзецца апошнім класам, але толькі тры дні — не такая бяда. He тое што доўгія тыдні, калі дабіраешся з Англіі ў Паўднёвае паўшар’е. З сабой узяць можна будзе толькі адзежу, фарфоравы посуд, кухоннае начынне, пасцельную бялізну і гэтыя вось паліцы з кнігамі — рэчамі каштоўнымі; мэблю давядзецца прадаць, a то грошай не хопіць, каб перавезці Фіёнін пасаг, што ў гасцінай — клавесін, дываны, крэслы.
— Я не дапушчу, каб ты засталася без усяго гэтага, — цвёрда сказаў жонцы Пэдзі.
— Ты думаеш, у нас на гэта грошай хопіць?
— Хопіць. А што датычыцца астатняй мэблі, дык, Мэры піша, нам рыхтуюць дом, дзе раней жыў галоўны аўчар, і там ёсць усё, што нам можа спатрэбіцца. Я рады, што нам не давядзецца жыць у адных сценах з Мэры.
— Я таксама, — сказала Фія.
Пэдзі паехаў у Уонгануі і купіў білеты ў васьмімесную каюту чацвёртага класа на «Вэгайне»; дзіўна — параход і бліжэйшы ад іх горад называюцца аднолькава. Адплывалі ў канцы жніўня, і да пачатку месяца ніхто ўжо не сумняваўся — вялікая падзея адбудзецца. Трэба было аддаць каму-небудзь сабак; коней і двухколку прадаць, мэблю пагрузіць на падводу старога Энгуса Макуэртэра і адправіць у Уонгануі на распрадажу, упакаваць Фіёнін скарб, а таксама фарфоравы посуд, бялізну, кнігі і кухоннае начынне.
Фрэнк застаў маці каля прыгожага старога клавесіна — яна стаяла, пагладжвала чуць ружаватае, у тонкіх прожылках, дрэва і рассеяна разглядала сляды пазалоты на кончыках пальцаў.
— У цябе заўсёды быў гэты клавесін, мама? — спытаўся ён.
— Заўсёды, Фрэнк. Усё, што належала мне, адабраць у мяне не змаглі, калі я замуж выходзіла. Клавесін, персідскія дываны, кушэтку і крэслы ў стылі Людовіка XV, столік пісьмовы часоў рэгенцтва. He так ужо і шмат, але ўсё гэта было маім па праву. — Шэрыя журботныя вочы яе глядзелі за спіну Фрэнка на маляваны алеем партрэт на сцяне — фарбы ўжо ад часу крыху пабляклі, але была яшчэ добра відаць золатавалосая жанчына ў бледна-ружовай карункавай сукенцы з крыналінам і безліччу фальбонаў і брыжоў.
— Хто гэта? — з цікавасцю папытаўся Фрэнк, павярнуўшыся тварам да партрэта. — Мне даўно ўжо хацелася спытаць.
— Знатная дама.
— Відаць, яна радня табе — крышачку падобная на цябе.
— Яна? Мне радня? — Фія адарвала вочы ад партрэта і ўсмешліва паглядзела на сына. — Няўжо па мне можна падумаць, што ў мяне магла быць такая сваячка?
— Можна.
— У цябе ў галаве блытаніна, ідзі праветры мазгі.
— Ты б расказала мне ўсё, мама.
Фія ўздыхнула, апусціла вечка клавесіна, сцерла з пальцаў залацісты пыл.
— Няма чаго расказваць, зусім няма чаго. Давай лепш памажы мне адсунуць гэтыя вось рэчы на сярэдзіну пакоя, тата іх запакуе.
Падарожжа было — адна пакута. Яшчэ да выхаду «Вэгайна» з Велінгтанскай гавані на сям’ю навалілася марская хвароба і не адпускала да канца пераезду — тысяча дзвесце міль штармавога зімовага мора. Пэдзі завёў хлопчыкаў на верхнюю палубу і трымаў іх там, не зважаючы на шалёны вецер і ўпартыя фантаны пырскаў, і толькі калі якая-небудзь добрая душа сама бралася прыгледзець чатырох яго няшчасных, знясіленых ад рвоты сыноў, ён спускаўся ўніз праведаць жонку, дачку і малога Хэла. Фрэнку страшна хацелася глытнуць свежага паветра, але ён не мог пакінуць маці і сястрычку. У цеснай каюце было душна, смярдзела нафтай; каюта змяшчалася ніжэй ватэрлініі, бліжэй да носа парахода, і гайданка тут была асабліва жорсткая.
Праз некалькі гадзін пасля адплыцця З Велінгтана Фрэнк з Мэгі падумалі, што маці памірае; доктар, якога ўстрывожаны сцюард паклікаў з першага класа, змрочна пакруціў галавой.
— Добра яшчэ, што дарога нядоўгая, — сказаў ён і загадаў міласэрнай сястры раздабыць малака дзіцяці.
Паміж прыступамі марской хваробы Фрэнку і Мэгі ўдавалася паіць Хэла з бутэлечкі, хоць ён і ўпарціўся. Фіёну больш не выварочвала, яна ляжала, як непрытомная, і яны не маглі вывесці яе з гэтага стану. Сцюарт памог Фрэнку пакласці маці на верхні ложак — паветра там не такое цяжкае — і, прыціскаючы да рота ручнік, бо яго самога патроху рвала жоўцю, Фрэнк прымасціўся на краі ложка каля маці і адводзіў з яе лба зблытаныя залацістыя валасы. Гадзінамі не пакідаў ён свайго паста, хоць і сам адчуваў сябе блага, і кожны раз, спусціўшыся ў каюту, Пэдзі бачыў адно і тое — Фрэнк сядзіць побач з маці і гладзіць яе валасы, а Мэгі з ручніком, паднесеным да рота, ляжыць скурчыўшыся на ніжнім ложку побач з Хэлам.
Праз тры гадзіны пасля выхаду з Сіднея мора прыціхла і паверхня яго зрабілася гладкая, як шкло, а параход ахінула туманам, які падкраўся з далёкай Антарктыкі. Мэгі трохі ачуняла, і ёй здалося, што цяпер, калі сціх страшэнны грукат ад удараў хваляў па бартах, яна час ад часу чуе, як крычыць ад болю стары карабель. Параход ледзь-ледзь пасоўваўся ў ліпкай шэрай імгле — крадучыся, як загнаны звер, і аднекуль зверху раз-пораз даносіўся хрыплы, аднатонны енк, самотны і роспачны, невыказна тужлівы. А калі скрозь прывідныя скруткі туману, што ўзнімаліся з вады, параход заслізгаў у гавань, усё навокал запоўніў жаласны лямант. На ўсё жыццё засталіся ў памяці Мэгі гукі туманных горнаў, якімі сустрэла яе Аўстралія.
З «Вэгайна» Пэдзі знёс Фіёну на руках, следам ішоў Фрэнк з малым Хэлам, за ім — Мэгі з чамаданам і хлопчыкі — спатыкаючыся ад стомы, кожны з іх цягнуў якую-небудзь паклажу. У Пірмант — назва гэтая нічога ім не гаварыла — яны прыбылі туманным зімовым ранкам у жніўні 1921 года. За жалезным навесам гавані пасажыраў чакала бясконцая чарада таксі; ад здзіўлення Мэгі шырока расплюшчыла вочы — яна ніколі яшчэ не бачыла такой безлічы аўтамабіляў адразу. Сяк-так Пэдзі ўціснуў усіх у адну машыну, вадзіцель якой падрадзіўся завезці іх у Народны палац.
— Месца — самы раз для цябе, дружа, — паведаміў ён Пэдзі. — Гасцініца для рабочага чалавека, гаспадараць там кабеты з Арміі выратавання.
На вуліцах было цесна ад машын — здавалася, яны імчацца без разбору ва ўсе бакі. З акенцаў таксі седакі з захапленнем пазіралі на высокія цагляныя будынкі, на вузкія звілістыя вуліцы, на людскія натоўпы, якія то ўзнікалі, то рассейваліся, быццам удзельнікі нейкага дзіўнага гарадскога абраду. Велінгтан выклікаў у падарожнікаў пачуццё глыбокай пашаны, але ў параўнанні з Сіднеем ён цяпер здаўся ім правінцыяльным гарадком.
Пакуль Фія адпачывала ў адным з незлічоных нумароў гіганцкага мурашніка, які Армія выратавання з любасці назвала Народным палацам, Пэдзі выправіўся на цэнтральны вакзал даведацца, калі ідзе поезд на Джыланбаўн. Хлопчыкі зусім ужо акрыялі і пачалі прыставаць да бацькі, каб ён узяў іх з сабой, — ад некага пачулі, што шлях недалёкі і на ім поўна магазінаў і крам і ў адной прадаюць марскую цыбулю ў цукры. Зайздросцячы іхняй хлапечай бадзёрасці, Пэдзі паддаўся іх просьбам, бо пасля трох дзён марской хваробы сам ён ледзь трымаўся на нагах, Фрэнк і Мэгі засталіся з Фіёнай і малым, хоць іх таксама адольвала жаданне пайсці, але яшчэ мацней хацелася, каб палягчэла маці. Зрэшты, як толькі Фію знялі з парахода, сілы пачалі хутка вяртацца да яе; яна выпіла кубак булёну і пагрызла скібачку падсмажанага хлеба, якія прынёс анёл-ахоўнік у каптуры.
Вярнуўся Пэдзі, сказаў:
— Калі мы, Фія, не паедзем сёння, наступнага прамога поезда давядзецца чакаць цэлы тыдзень. Як адчуваеш, па сіле табе пусціцца ў дарогу сёння вечарам?
Трасучыся ад слабасці, Фія села на ложку.
— Як-небудзь спраўлюся.
— А я думаю, трэба пачакаць, — рашуча сказаў Фрэнк. — Мама не зусім яшчэ здаровая, каб ехаць.
— Ты, Фрэнк, не разумееш: калі мы прапусцім сённяшні поезд, прыйдзецца цэлы тыдзень жыць у Сіднеі, а на гэта ў мяне кішэнь бедная. Заўтра мы, праўда, маглі б на адным з трох цягнікоў адправіцца ў Даба, але там давядзецца чакаць мясцовага, і мне сказалі, што так мы больш намучымся і лепш паехаць сёння вячэрнім экспрэсам.
— Я спраўлюся, Пэдзі, — зноў сказала Фія. — Са мной Фрэнк і Мэгі, усё будзе добра. — Вачамі яна прасіла Фрэнка прамаўчаць.
— Тады я пашлю тэлеграму Мэры, каб нас сустракалі заўтра вечарам.
У такім вялікім будынку, як Цэнтральны вакзал, сям’я Кліры яшчэ ніколі не была — велізарны шкляны цыліндр, які, здавалася, адначасова абзываўся рэхам і паглынаў тлум галасоў тысяч людзей, што чакалі каля сваіх пашарпаных, перавязаных рамянямі чамаданаў, утаропіўшыся на вялікае інфармацыйнае табло, на якім работнікі вакзала з дапамогай доўгіх жэрдак час ад часу мянялі звесткі. У прыцемку, што ўсё гусцеў, нашы падарожнікі зліліся з натоўпам і не зводзілі вачэй са складных драцяных варотцаў пятай платформы; палавінкі былі яшчэ ссунутыя разам, але на іх вісела шырокая дошка, і на ёй ад рукі было выведзена: «ДЖЫЛАНБАЎНСКІ ПАШТОВЫ». На першай і другой платформах узнялася мітусня — прадвесце блізкага адпраўлення вячэрніх скорых на Брысбен і Мельбурн, пасажыры валам павалілі ў праходы. Неўзабаве надышла і чарга сям’і Кліры — створкі варотцаў пятай платформы склаліся, і народ заспяшаўся да вагонаў.
Пэдзі знайшоў пустое купэ другога класа, рассадзіў хлопчыкаў каля вокнаў, а Фію і Мэгі з малым пасадзіў каля засовачных дзвярэй, што адчыняліся ў калідор, які злучаў усе купэ. Да іх зазіралі пасажыры ў пошуках месца і адразу шарахаліся і знікалі, убачыўшы такую плойму дзяцей. Іншы раз няблага мець вялікую сям’ю.
Ноч была даволі халодная, і давялося зняць з чамаданаў прывязаныя збоку рамянямі шатландскія пледы; вагон не ацяпляўся, але ад жалезных скрынак з гарачым вуголлем, што стаялі на падлозе, ішло цяпло, а наогул ацяплення ў поездзе ніхто не чакаў, бо ні ў Аўстраліі, ні ў Новай Зеландыі яго ніколі не было.
— Далёка нам ехаць, тата? — пацікавілася Мэгі, калі поезд рушыў, пастукваючы і пагойдваючыся на рэйкавых стыках.
— Намнога далей, чым здалося нам па нашым атласе, Мэгі. Шэсцьсот міль. Прыедзем заўтра к вечару.
Хлопчыкі аж раты паразяўлялі, але адразу на ўсё забыліся, заварожаныя расквечанай агнямі казачнай краінай, што адкрылася іх воку; усе прыпалі да шыбін — праляцелі ўжо першыя мілі, а будынкі ўсё не канчаліся. Поезд прыбавіў ходу, агні рассыпаліся і нарэшце зусім зніклі, толькі пучкі іскраў, якія з выццём падганяў вецер, без спыну мільгалі за вокнамі. Калі Пэдзі выйшаў з хлопчыкамі і Фрэнкам у калідор, Мэгі тужліва глянула ім услед. Апошні час яе, гэта ж ясна відаць, знарок адлучалі ад хлопчыкаў — з таго дня, як нарадзіўся Хэл, і ўсё жыццё яе перавярнулася, і цяпер яна прыкаваная да дому, зусім як мама. «Але я не крыўдую», — сказала сабе Мэгі ў парыве адданасці. Хэл такі слаўны малы, самая вялікая яе радасць, і яшчэ так прыемна, што мама цяпер абыходзіцца з ёю як з дарослай. Чаму мама нараджае дзяцей, ёй зусім невядома, але вынік цудоўны. Мэгі аддала Хэла маці; неўзабаве поезд спыніўся, са скрогатам і віскам, і стаяў, здалося, цэлую вечнасць, сапучы ад стомы. Мэгі да жудасці захацелася адчыніць акно і выглянуць на перон, але ў купэ, нягледзячы на скрынкі з жарам, і без таго рабілася ўсё халадней.
Увайшоў Пэдзі з кубкам чаю, які дыміўся парай, — Фіі, і тая паклала накормленага соннага Хэла на лаўку.
— Што за станцыя? — папыталася Фія.
— Далінныя ўзгоркі. Тут да нас прычэпяць яшчэ адзін паравоз, сказала буфетчыца, — пад’ём перад Літгаў круты.
— А паспею я чай выпіць?
— Яшчэ пятнаццаць мінут. Зараз Фрэнк прынясе сандвічы, а я пайду пагляджу, каб усе хлопчыкі паелі. Другі раз перакусіць давядзецца толькі позна вечарам на станцыі Блэйні.
Папалам з маці Мэгі выпіла чай з цукрам і наспех праглынула сандвіч, які даў ёй Фрэнк, — ёй раптам зрабілася нядобра. Фрэнк улажыў яе на лаўку ў нагах у Хэла, ухутаў пледам, клапатліва ўкрыў маці, якая лягла на лаўцы насупраць. Сцюарта і Х’югі паклалі спаць на падлозе між лавак, а з Бобам, Фрэнкам і Джэкам, сказаў Пэдзі Фіёне, ён пойдзе ў адно з суседніх купэ і там пагутарыць са стрыгалямі, у іх усе і пераначуюць.
У вагоне было многа лепш, чым на параходзе, — пад мернае пыхканне двух паравозаў поезд з ляскатам імчыцца наперад, у тэлеграфных правадах свішча вецер, на крутым пад’ёме час ад часу шалёна скрыгочуць сталёвыя колы, адчайна чапляючыся за рэйкі; Мэгі заснула.
Раніцай усе яны атарапела і трывожна ўзіраліся ў краявід, што адкрыўся іх вачам за акном, — чужы, дзіўны; ім ніколі і не снілася, што такое можа існаваць на адной планеце з Новай Зеландыяй. I тут, праўда, мясцовасць была няроўная, узгорыстая, але нічым болын не нагадвала іх родны край. Усё такое бурае, шэрае, нават дрэвы! Пад зыркім сонцам пералівалася ўжо жаўтавата-серабрыстымі колерамі азімая пшаніца, цэлыя мілі яе калыхаліся і гнуліся пад ветрам, і толькі дзе-нідзе ўзнікаў гаёк нейкіх цыбатых дрэў з шызаватым лісцем ці праплывалі міма занесеныя пылам купкі чахлых кусточкаў. Фіёна пазірала на гэту карціну са стаічным спакоем, але ў вачах у беднай Мэгі стаялі слёзы: жахлівая пустыня, бясконцая, нідзе ні агароджы, ні лапіка зеляніны.
Сонца пасоўвалася ўсё бліжэй да зеніту, і на змену халоднай ночы прыйшоў спякотны дзень, а поезд з грукатам усё мчаўся і мчаўся наперад і толькі зрэдку спыняўся ў якім-небудзь мястэчку, забітым веласіпедамі і коннымі павозкамі; аўтамабіляў амаль зусім не было відаць. Пэдзі да самага нізу апусціў абодва акны, хоць у купэ з віхрам урывалася сажа і асядала на ўсім; тоўстае новазеландскае зімовае адзенне прыліпала да потнага цела, скура непрыемна свярбела. Так горача зімою магло быць хіба толькі ў пекле.
У Джыланбаўн прыехалі на захадзе сонца; усіх дзіўна ўразіла жменька драхлых дамкоў з дрэва і рыфленага жалеза, што выстраіліся абапал адной шырокай вуліцы, пыльнай, панылай, без ніводнага дрэўца. Вячэрняе сонца лёгка кранула ўсё гэта пазалотай, надаўшы на міг гарадку мішурную самавітасць, але яна тут жа зблякла і звяла на вачах у прыезджых, што высыпалі з вагонаў. I зноў гарадок набыў свой звычайны выгляд — тыповае паселішча ў глухім, далёкім кутку свету, апошняе прыстанішча чалавека на самым краі багата акропленых дажджамі зямель; а крышачку далей на захад на дзве тысячы міль рассцілалася бязлюдная пустыня Невер-Невер, дзе ніколі не бывае дажджу.
Каля станцыі стаяў бліскучы чорны легкавы аўтамабіль, і, безуважна ступаючы па глыбокім пыле, да нашых падарожнікаў падыходзіў каталіцкі свяшчэннік. У сваёй доўгай сутане ён быццам выйшаў з мінулага і, здалося, не пераступаў нагамі, як усе людзі, а плыў у паветры, як бывае ў снах; пыл узнімаўся, клубіўся вакол яго і пунсавеў у апошніх промнях сонца.
— Добры вечар, я айцец дэ Брыкасар, — сказаў ён Пэдзі і працягнуў яму руку. — Відаць, вы брат Мэры: як дзве кроплі вады падобны на яе. — Ён павярнуўся да Фіі, паднёс яе слабую руку да губ, шчыра ўсміхаючыся ад прыемнага здзіўлення: айцец Ральф умеў з першага позірку пазнаць жанчыну высакародную. — Ды вы ж проста прыгажуня! — сказаў ён, быццам для свяшчэнніка самая звычайная справа рабіць такія кампліменты. Потым перавёў вочы на яе сыноў, што збіліся ў гурт. На момант спыніў азадачаны погляд на Фрэнку з дзіцем на руках, тады па чарзе акінуў вокам хлопчыкаў — ад старэйшага да самага малога. За іх спінамі самотна стаяла Мэгі — раскрыўшы рот, пазірала на яго, як на бога. Айцец Ральф абмінаў хлопчыкаў і, быццам не заўважаючы, што пэцкае ў пяску і пыле саржавае крысо сутаны, прысеў перад Мэгі на кукішкі, узяў яе за плечы моцнымі, добрымі і ласкавымі рукамі. — Ну, а ты хто такая? — спытаўся, усміхаючыся.
— Мэгі, — адказала дзяўчынка.
— Яе завуць Мэген, — насупіўся Фрэнк, адчуўшы непрыязнасць да гэтага прыгожага, надзіва высокага чалавека.
— Мэген — маё любімае імя. — Свяшчэннік падняўся, але рукі Мэгі не выпусціў. — Вам лепш пераначаваць у мяне, — сказаў ён Пэдзі, ведучы дзяўчынку да машыны. — Раніцай адвязу вас у Драгеду — шлях няблізкі, а вы пасля такой дарогі — аж з самага Сіднея.
Апрача гасцініцы «Імперыял» з цэглы ў Джыланбаўне былі пабудаваны яшчэ толькі каталіцкая царква, прыхадская школа, манастыр і дом свяшчэнніка — нават вялікая гарадская школа была драўляная.
Апусціўся вячэрні прыцемак, рэзка пахаладала, але ў гасцінай свяшчэнніцкага дома ў вялікім каміне ярка палала паленне і з глыбіні памяшкання спакусліва пацягвала прыемнымі, апетытнымі пахамі. Сухенькая, маршчыністая, але надзвычай энергічная старая аканомка — акцэнт выдаваў, што яна шатландка з нагор’я — хуценька паказала ўсім, дзе іх пакоі, ні на момант не закрываючы рота.
Сям’я Кліры прывыкла да халоднай непрыступнасці свяшчэннікаў вэгайнскай парафіі, і ёй нялёгка было асвоіцца са шчырай і вясёлай дабрадушнасцю айца Ральфа. Адзін толькі Пэдзі адразу адпусціўся: ён не забыў яшчэ каталіцкіх пастыраў роднага Голуэя, што не цураліся простага люду. Астатнія за вячэрай насцярожана маўчалі і, ледзь выдаўся момант, рэтыраваліся наверх, у свае спальні; Пэдзі нехаця паплёўся следам. Для Пэдзі яго рэлігія была крыніцай цяпла і суцяшэння, але для астатніх Кліры яна была ўвасабленнем жорсткага прымусу, які караніўся ў страху: скарыся, а не, дык будзеш навекі пракляты.
Калі ўсе пайшлі, айцец Ральф адкінуўся ў сваім любімым крэсле — пазіраў на агонь у каміне, курыў цыгарэту, усміхаўся. У думках перад ім прайшлі ўсе Кліры, адзін за адным, такія, якімі ён убачыў іх там, на станцыі. Галава сям’і вельмі падобны на Мэры, толькі надломлены цяжкай працай, па натуры, ясна відаць, не зласлівы, не тое што сястра; яго прыгожая змучаная жонка нібы толькі што выйшла з карэты, якую прымчала пара белых коней; і хмурны чорнавалосы Фрэнк — і вочы чорныя, чорны я вочы... Астатнія сыны амаль усе ў бацьку, вось толькі малодшы, Сцюарт, удаўся ў маці — прыгожы мужчына будзе, як вырасце; а немаўля якім стане, сказаць цяпер нельга; і яшчэ Мэгі... На рэдкасць мілая, чароўная дзяўчынка; валасы такога колеру, што словамі не перадаць, — не медзь і не золата, а цудоўны нейкі сплаў і таго, і другога. Якія яна ўзняла на яго вочы — серабрыста-шэрыя, чыстыя-чыстыя і прамяністыя, як расталыя брыльянцікі. Свяшчэннік паціснуў плячамі, кінуў акурак у агонь і падняўся з крэсла. Вунь як фантазія разыгралася на старасці гадоў: «расталыя брыльянцікі», во як! Хутчэй за ўсё, у яго ў самога вочы раскіслі ад гэтай пясчанай пошасці.
Раніцай ён павёз гасцей у Драгеду. Яны ўжо асвойталіся, з новым для іх краявідам і вельмі забаўлялі айца Ральфа сваімі заўвагамі і воклічамі. Апошнія ўзгоркі засталіся далёка на ўсходзе, за дзвесце міль адсюль, тлумачыў айцец Ральф, а тут спрэс чарназёмная раўніна. Бязмежная прастора, амаль зусім бязлесныя лугі і пашы, гладкія, як дошка.
Дзень быў такі самы спякотны, як і ўчарашні, але ў «даймлеры» ехаць было куды прыямней і зручней, чым у поездзе. Яны выехалі на світанні, не паснедаўшы; сутана айца Ральфа і святыя дары былі акуратна ўпакаваны ў чорным чамадане.
— Якія тут брудныя авечкі! — расчаравана сказала Мэгі, убачыўшы сотні ржава-бурых клубочкаў, што тыцкаліся мызамі ў траву.
— Эх, відаць, лепш было б мне выбраць Новую Зеландыю, — сказаў свяшчэннік. — Яна, мусіць, падобная на Ірландыю, і авечкі там слаўныя, крэмавага колеру.
— Яна сапраўды шмат чым нагадвае Ірландыю, — уставіў рэпліку Пэдзі, — трава такая ж прыгожая, зялёная-зялёная. Але наогул край больш дзікі, куды менш пакораны чалавекам.
Айцец Ральф прыйшоўся Пэдзі па душы.
I раптам сярод травы на свае няўклюдныя галянастыя ногі ўскочылі некалькі страусаў эму і, выцягнуўшы доўгія, шыі, імкліва, як вецер, памчаліся наперад, аж ногі пад імі зліліся ў адну пляму. Дзеці раты паразяўлялі ад здзіўлення, потым зарагаталі — такія вялізныя дзівосныя птушкі і не лятаюць, а бегаюць!
— Сёння мне так прыемна ехаць — не трэба вылазіць з машыны, — сказаў айцец Ральф, калі за падарожнікамі зачыніліся апошнія вароты і Боб, які ўсю дарогу адчыняў і зачыняў іх, зноў забраўся ў «даймлер».
Пасля ўсіх нечаканасцей, якімі з ашаламляльнай хуткасцю здзіўляла сям’ю Кліры Аўстралія, ад сядзібы ў Драгедзе на іх павеяла нечым родным — ад прыветлівага гаспадарскага дома ў геаргіянскім стылі, з усіх бакоў абсаджанага безліччу ружавых кустоў і абвітага лазою гліцыній, на якой ужо трэскаліся пупышкі.
— Мы жыць будзем тут? — віскнула Мэгі.
— He зусім, — паспешліва адказаў свяшчэннік. — Паселіцеся ў доме каля рэчкі, мілю за адну адсюль.
Мэры Карсан чакала іх у вялізнай гасцінай і не паднялася насустрач брату са свайго вялікага крэсла з падгалоўнікам, так што яму давялося падысці да яе.
— Вось і добра, Пэдзі, — даволі ветліва сказала Мэры Карсан, але пазірала не на яго, а за яго спіну — туды, дзе з Мэгі на руках стаяў айцец Ральф; вакол яго шыі туга абвіліся маленькія рукі дзяўчынкі. Гаспадыня важна паднялася з крэсла, ні з Фіяй, ні з дзецьмі не павіталася.
— Давайце зараз жа паслухаем месу, — сказала яна. — Айцец дэ Брыкасар, безумоўна, спяшаецца.
— Ніколечкі, дарагая Мэры. — Свяшчэннік засмяяўся, сінія вочы яго заіскрыліся. — Я адслужу месу, тады вы пачастуеце нас добрым гарачым снеданнем, а пасля я абяцаў Мэгі паказаць, дзе яна будзе жыць.
— Мэгі, — прагаварыла Мэры Карсан.
— Правільна, яе завуць Мэгі. Але, здаецца, знаёмства пачалося не з таго канца. Дазвольце па парадку, Мэры. Гэта Фіёна.
Мэры Карсан адрывіста кіўнула галавой і амаль не чула, як айцец Ральф аднаго за адным называў ёй хлопчыкаў: уся яе ўвага была прыкавана да свяшчэнніка і Мэгі.
Дом старшага аўчара стаяў на палях футаў на трыццаць ад дна глыбокай і вузкай цясніны, акаймаванай густой сцяной ніцых вербаў, над якімі бязладным россыпам узвышаліся адзінокія эўкаліпты. Пасля раскошнай драгедскай сядзібы звонку ён выглядаў голым, будзённым прытулішчам, але ўсярэдзіне нечым нагадваў іх далёкае новазеландскае жыллё. У пакоях было цесна ад саліднай віктарыянскай мэблі, укрытай тонкім пластом чырванаватага пылу.
— Вам пашчасціла — тут ёсць нават ванная, — сказаў айцец Ральф, ведучы сям’ю Кліры па драўляных прыступках на пярэднюю веранду; пад’ём аказаўся ладнаваты, бо палі былі вышынёй пятнаццаць футаў. — На выпадак разводдзя, — паясніў айцец Ральф. — Вы тут над самай рэчкай, а я чуў, здараецца, за адну ноч яна паднімаецца на шэсцьдзесят футаў.
У доме сапраўды была ванная — старая бляшаная ванна і дрывяная калонка за загарадкай у канцы задняй веранды. Але жанчын прыкра ўразіла, што прыбіральня аказалася проста ямай, выкапанай за некалькі крокаў ад дома, ад яе цягнула смуродам. ПасляНовай Зеландыі ім гэта здалося дзікасцю.
— He вельмі ахайныя людзі тут жылі, — прамовіла Фія, праводзячы пальцам па пыльным буфеце.
Айцец Ральф засмяяўся:
— He спрабуйце змагацца з пылам, вам яго не адолець. У гэтай глухамані ў вас тры ворагі — спякота, пыл і мухі. Што ні рабіце, вам ад іх не пазбавіцца.
Фія глянула на свяшчэнніка:
— Вы вельмі ласкавы да нас, святы ойча.
— А як жа інакш? Вы адзіныя сваякі майго добрага друга — Мэры Карсан.
Фія слаба паціснула плячамі:
— Я не прывыкла быць у сяброўскіх адносінах са свяшчэннаслужыцелямі. У Новай Зеландыі яны трымаюцца адасоблена.
— Вы не каталічка, не?
— He, але Пэдзі католік. Натуральна, і дзеці, усе да апошняга, выхаваны ў гэтай веры, і вам няма чаго непакоіцца.
— Я і не думаю. А вам непрыемна?
— Мне, паверце, усё адно.
— Вы не перайшлі ў каталіцтва?
— Я не крывадушніца, айцец дэ Брыкасар. Я страціла веру ў сваю рэлігію і не адчуваю ніякага жадання аддацца другой, не менш бессэнсоўнай.
— Разумею вас. — Айцец Ральф не зводзіў вачэй з Мэгі, якая, стоячы на верандзе, паглядала ўгору — на дарожку, што вяла да гаспадарскага дома.
— Вельмі мілавідная дачка ў вас. Я, ведаеце, нераўнадушны да тыцыянаўскага колеру валасоў. У яе яны такія, што славуты мастак адразу пабег бы па пэндзаль. Ніколі раней я не бачыў такога адцення. У вас адна дачка?
— Адна. У нашым з Пэдзі родзе часцей хлопчыкі нараджаліся, дзяўчаткі — рэдка калі.
— Бедненькая, — неяк туманна сказаў свяшчэннік.
Пасля таго як з Сіднея прыбыў багаж і свае месцы занялі кнігі, фарфоравы посуд і розныя ўпрыгожанні, а гасціную запоўніла мэбля Фіёны, жыццё патроху наладзілася. Амаль увесь час Пэдзі з сынамі, акрамя Сцю — самага малодшага, праводзілі на ферме з двума работнікамі, якіх Мэры Карсан пакуль што не адпускала, каб яны навучылі прыезджых тутэйшым асаблівасцям авечкагадоўлі, бо на паўночным захадзе Новага Паўднёвага Уэльса шмат што рабілася інакш, чым у Новай Зеландыі. Фія, Мэгі і Сцю неўзабаве пераканаліся, што весці гаспадарку і жыць у доме старшага аўчара Драгеды зусім не тое самае, што там, у Новай Зеландыі; была маўклівая згода, што яны ні па якай патрэбе не патрывожаць Мэры Карсан, але яе аканомка і служанкі з радасцю памагалі жаночай частцы сям’і Кліры, як і работнікі фермы — мужчынскай.
Хутка стала ясна, што Драгеда існуе нібы сама па сабе, адрэзаная ад усяго цывілізаванага свету, і нават ад Джыланбаўна засталіся толькі назва і туманныя ўспаміны. У межах вялізнай сядзібы стаялі стайні, кузня, гаражы і мноства гаспадарчых пабудоў, дзе захоўвалася ўсё — ад прадуктаў харчавання да розных механізмаў і машын; тут і псярня, і сабачы гадавальнік, складаны лабірынт аўчарняў, гіганцкая павець-стрыгальня на дваццаць шэсць пляцовак для стрыжкі, размешчаных у шахматным парадку, а за ёй — галаваломная блытаніна жывёльных двароў. Тут былі і птушнікі, і свінарнікі, загоны для кароў і маслабойня, жыллё для дваццаці шасці стрыгалёў, халупкі сезоннікаў, яшчэ два дамы накшталт таго, у якім пасяліліся Кліры, — для ўмельцаў-аўчароў, барак для навічкоў, бойня і дрывотні.
Усё гэтае паселішча размясцілася прыкладна пасярэдзіне круглай бязлеснай раўніны ў тры мілі ў папярочніку — «Галоўная сядзіба». Толькі ў адным месцы, каля дома старшага аўчара, дзе цяпер жылі Кліры, гэта згрувашчанне будынкаў амаль ушчыльную прылягала да лесу. Але і вакол павецяў, жывёльных двароў і загонаў расло нямала дрэў, ад якіх падаў такі жаданы і прыемны цень; пераважна гэта былі перцавыя дрэвы — вялікія, магутныя, густалістыя, ад іх веяла дрымотным спакоем. А далей, за імі, у высокай траве лена пасвіліся коні і ўдоістыя каровы.
Ніжэй дома галоўнага аўчара па дне глыбокага яра вяла цякла мелкая і мутная рачулка. Ніхто не паверыў байкам айца Ральфа, нібыта за адну ноч яна можа падняцца на шэсцьдзесят футаў, — такое проста немагчыма.
Ваду для ванны і кухні з гэтай рачулкі нагняталі ручной помпай, і прайшло нямала часу, перш чым Фія з Мэгі прывыклі мыцца, мыць посуд і бялізну ў зеленавата-бурай вадзе. На драўляных апорах, падобных на буравыя вышкі, умасціліся шэсць вялікіх бакаў з рыфленага жалеза, і ў дождж з даху ў іх сцякала вада для піцця, але хутка стала ясна, што яе трэба вельмі берагчы і нізавошта не траціць на мыццё бялізны. Ніхто ж не ведаў, калі зноў пойдзе дождж і напоўніць бакі.
Авечак і кароў паілі артэзіянскай вадой — не з мелкага лёгкадаступнага пласта, а з сапраўднага артэзіянскага калодзежа глыбінёй больш як тры тысячы футаў. Вада аж кіпела, выліваючыся з трубы ў так званай Копанцы, і па ? вузкіх канаўках, акаймаваных ядавіта-зялёнай травой, расцякалася па ўсіх выганах маёнтка. Канаўкі служылі водаадстойнікамі, і ваду гэтую, насычаную серай і мінеральнымі солямі, людзям ужываць было нельга.
У першыя дні тамашнія адлегласці ашаламлялі перасяленцаў: Драгеда раскінулася на плошчы дзвесце пяцьдзесят тысяч акраў. Самая доўгая мяжа маёнтка расцягнулася на восемдзесят міль. Ад Джыланбаўна да гаспадарскага дома сорак міль і дваццаць сем варотаў, і бліжэй чым за сто шэсць міль больш нідзе ніякага жылля. Кароткую граніцу ўтвараў Баруан, так мясцовыя жыхары называлі раку Дарлінг j у паўночным яе цячэнні, — шырокі мутны паток, які цягнецца на тысячу міль і нарэшце зліваецца з Мурэем, а праз, тысячу пяцьсот міль упадае ў Індыйскі акіян, на поўдні Аўстраліі. Джылан-крык, што цячэ ў яры каля жылля Кліры, упадае ў Баруан праз дзве мілі ад Галоўнай сядзібы.
Пэдзі і яго сынам падабаўся гэты край. Бывала, яны цэлыя дні праводзілі ў сядле за шмат міль ад дома і начавалі пад адкрытым небам, такім бяскрайнім і зорным, што пад ім нібы прылучаешся да бога.
На шаравата-бурай зямлі віруе жыццё. Тысячныя статкі кенгуру вялізнымі скачкамі праносяцца між дрэў, пераскокваюць цераз агароджы, такія зграбныя і свабодныя ў рухах, што не надзівіцца; у высокай траве раўнін гняздуюцца страусы эму — крочаць велічна, быццам волаты, што абходзяць дазорам свае ўладанні, але лёгка пужаюцца ўсяго нязвыклага і ўцякаюць шпарчэй за любога каня ад сваіх цёмна-зялёных яек велічынёю з футбольны мяч; тэрміты ўзводзяць вежы ржавага колеру, падобныя на мініяцюрныя небаскробы; гіганцкія мурашкі, лютыя і куслівыя, патокам уліваюцца ў абкружаныя насыпам хады ў зямлі.
Птушыны свет быў такі багаты і разнастайны, што, здавалася, няма канца-краю розным відам і пародам, і жылі птушкі не па адной і не парамі, а шматтысячнымі чародамі: маленечкія жоўта-зялёныя папугайчыкі-даўгахвосцікі, іх Фія называла па-свойму — неразлучнікамі, і невялічкія ярка-чырвоныя з блакітам разелі, і буйныя светла-шэрыя папугаі гала з яркімі лілавата-ружовымі грудкамі, падкрыллем і галавой, і вялізныя бялюткія какаду з задзірлівым жоўтым чубком. Пырхаюць, кружаць у паветры малюсенькія зграбныя зяблікі, і вераб’і, і шпакі, рагочуць і весела хіхікаюць дужыя зімародкі (тут іх называюць какабуры), ныраюць да зямлі, палюючы на змей — любімы свой ласунак. Ва ўсіх гэтых птушках ёсць нешта амаль чалавечае — бясстрашныя, яны сотнямі сядзяць на галінах дрэў, паглядаюць навокал жывымі, кемнымі вачамі, стракочуць, балбочуць, смяюцца, пераймаюць любы гук, які толькі дзе пачуюць. Страшныя яшчаркі даўжынёю пяць, а то і шэсць футаў тупаюць па зямлі і раптам лёгка ўскокваюць на высокае вецце дрэў і там, як і ўнізе, адчуваюць сябе як дома — гэта ігуаны. Шмат тут і іншых яшчарак, драбнейшых, але не менш страшных — у адных шыі ўбраны калючым рагавым каўняром, як у дыназаўраў, другія пахваляюцца сваім быццам успухлым ярка-сінім языком. Змей самых розных — незлічонае мноства, і неўзабаве Кліры даведаліся, што самыя вялікія і з выгляду грозныя часцей за ўсё найменш небяспечныя, а вось кароткая і тоўстая змейка не болын за фут даўжынёю можа аказацца ядавітай гадзюкай; а яшчэ — дывановыя пітоны, мядзянкі, дрэўныя змеі, чорныя змеі з чырвоным брухам, карычневыя змеі і смяротна небяспечныя тыгравыя змеі.
А насякомыя! Конікі, саранча, цвыркуны, пчолы, мухі, машкара, цыкады, маскіты, стракозы, вялікія матылі і безліч рознакаляровых матылькоў! Павукі — адна жудасць: вялізныя, махнатыя, лапы доўгія, на некалькі цаляў, — сядзяць у вялікім круглым, як кола, павуцінні, нацягнутым між дрэў, ці пагойдваюцца ў густа сплеценых з тоненькіх павуцінак калысках, падвешаных да сцяблінак травы, некаторыя зарываюцца ў земляныя норкі, прыкрыўшыся нечым накшталт вечка, каварна хаваюцца ў прыбіральнях падманліва маленькія павучкі — ядавітыя, чорныя.
Ёсць і драпежныя звяры: лютыя, крыважэрныя дзікі, якія нікога і нічога не баяцца, чорныя, валасатыя, ростам з карову; дзікія аўстралійскія сабакі дзінга — прыпаўшы ледзь не да самай зямлі, крадуцца ў траве, зліваюцца з ёю колерам; сотні варон нудліва каркаюць, абляпіўшы збялелыя шкілеты высахлых, мёртвых дрэў; знерухомеўшы, лунаюць у паветраных патоках арлы і ястрабы.
Ад некаторых звяроў трэба было аберагаць авечак і кароў, асабліва калі ў іх паяўлялася патомства. Кенгуру і трусы з’ядалі каштоўную траву; дзікія кабаны і сабакі дзінга зжыралі ягнят, цялят і хворую жывёлу, вароны выклёўвалі ім вочы. Дзецям Кліры прыйшлося навучыцца страляць, і на ўсякі выпадак яны сталі ездзіць са стрэльбамі: іншы раз даводзілася прыстрэліць падраную зверам жывёліну, каб не мучылася, a то і самога звера падстрэліць — дзіка ці дзінга.
Вось гэта жыццё! — у захапленні думалі хлопчыкі. Ніхто з іх не сумаваў па Новай Зеландыі; машкара ліпла да куткоў вачэй, як патака, забівалася ў ноздры, лезла ў рот, у вушы, але хлопчыкі перанялі адну чыста аўстралійскую хітрасць — падвесілі да палёў сваіх капелюшоў, наўкруг, кавалачкі корка на вяровачках. А каб мурашкі і іншыя паўзучкі не запаўзалі ў штаны, дзеці перавязвалі мехаватыя калашыны ніжэй калена раменьчыкамі з кенгуровай скуры, так званымі «цецявілкамі» — хоць і смешнавата яны называліся, а службу служылі добрую. У параўнанні з усім гэтым Новая Зеландыя здавалася ім цяпер нейкай прэснай і нецікавай, а тут вось — жыццё!
Заўсёды прывязаным да дому Фіёне і Мэгі тут намнога менш падабалася, чым на старым месцы, бо ў іх не было ні вольнага часу, ні прычын для верхавых паездак і нішто не магло прыкрасіць аднастайнасці іх жыцця і працы. Тыя самыя клопаты, што заўсёды выпадаюць на долю жанчыны, толькі ўсё тут цяжэй — гатаваць, прыбіраць, мыць бялізну, прасаваць, няньчыць малога. Гарачыня, пыл, мухі, крутыя сходы, мутная вада, амаль вечна няма мужчын дома, і няма каму накалоць і прынесці дроў, напампаваць вады, зарэзаць курыцу... Асабліва пакутавалі ад гарачыні, хоць быў толькі самы пачатак вясны; але тэрмометр на зацененай верандзе паказваў сто па Фарэнгейту. А на кухні, калі тапілася пліта, спіртавы слупок паднімаўся да ста дваццаці.
Кліры апраналіся так, як і ў Новай Зеландыі, дзе дома ў іх заўсёды быў халадок, — некалькі апратак адна на адну, і ўсе шчыльна прылягалі да цела. Аднаго дня Мэры Карсан у час шпацыру завітала да братавай і пагардлівым вокам акінула яе доўгую, да самай падлогі, міткалёвую сукенку з высокім каўняром. Сама яна была апранутая па новай модзе — кароткая, да палавіны лытак, шаўковая сукенка крэмавага колеру, непрыталеная, свабодная, з глыбокім выразам і шырокім рукавом да локця.
— Далібог, Фіёна, вы безнадзейна старамодная, — сказала госця, азіраючы свежаафарбаваную ў крэмавы колер гасціную, персідскія дываны і тонкую стыльную мэблю.
— У мяне на моду няма часу, — адрэзала Фія; раней з гасцямі яна так ніколі не гаварыла.
— Цяпер у вас будзе больш вольнага часу — мужчыны вашы вечна ў раз’ездзе, не трэба так многа гатаваць. Падрэжце сукенкі, кіньце насіць ніжнія спадніцы і карсет, a то летам памраце ад гарачыні. Майце на ўвазе, тэмпература паднімецца яшчэ градусаў на пятнаццаць — дваццаць. — Позірк старой спыніўся на партрэце бялявай прыгажуні ў крыналіне часоў імператрыцы Яўгеніі. — Хто гэта? — папыталася, паказаўшы пальцам.
— Мая бабка.
— Сапраўды? А мэбля, дываны чые?
— Mae, перайшлі ад бабкі.
— Ах, так! Значыць, Фіёна, вы апусціліся ніжэй па грамадскай лесвіцы, ці ж не праўда?
Фіёна ніколі не губляла самавалодання і цяпер таксама стрымалася, толькі тонкія губы яе зрабіліся яшчэ танчэйшыя.
— He думаю, Мэры. У мяне добры муж, і вы павінны гэта ведаць.
— Толькі кішэня пустая. Як ваша дзявочае прозвішча?
— Армстронг.
— Вось як? Ці не з тых Армстронгаў, што і Родэрык Армстронг?
— Ён мой старэйшы брат. Родэрыкам назвалі ў гонар майго прадзеда.
Мэры Карсан паднялася, адмахваючыся прыгожанькім капялюшыкам ад мух, якія не паважалі нават важных асоб.
— Што ж, па паходжанню вы вышэй за нас, Кліры, я гатова прызнаць. Няўжо вы так пакахалі Пэдзі, што адракліся ад усяго?
— Што мною кіравала, мая справа, Мэры, не ваша, — роўным голасам адказала Фія. — Я не збіраюся абмяркоўваць свайго мужа нават з яго сястрой.
Абедзве баразны, што прарэзаліся ад носа Мэры Карсан да куткоў яе вуснаў, зрабіліся яшчэ глыбейшыя, старая крыху вырачыла вочы.
— Ну і ну!
Болын яна ў доме старшага аўчара не паяўлялася, але яе аканомка, місіс Сміт, часцяком прыходзіла і таксама раіла апранаць сям’ю інакш.
Раз у шэсць тыдняў конная павозка прывозіла з Джыланбаўна пошту, і толькі гэта звязвала іх са светам. У Драгедзе былі чатыры аўтамабілі — два грузавыя «форды», з іх адзін прыстасаваны для перавозкі вадзяной цыстэрны, і дзве легкавыя машыны — адкрыты «фордзік» і лімузін «ролсройс», на якіх, відаць, ніхто ў Джылі не ездзіў, акрамя Мэры Карсан, ды і то даволі рэдка. Дабірацца туды за сорак міль — усё роўна што да Месяца.
Акруговы паштальён Бадзяка Уільямс чарговую пошту развозіў цэлых шэсць тыдняў. Яго фургон з плоскім верхам на вялізных дзесяціфутавых колах бываў напакаваны ўсім, што толькі маглі заказаць на самых далёкіх фермах, павозку цягнула цудоўная запрэжка з дванаццаці ламавых коней. Апрача каралеўскай пошты ён развозіў бакалею, бензін у жалезных бочках на сорак чатыры галоны, газу ў пляскатых пяцігалонавых каністрах, сена, зерне і бульбу мяхамі, цукар і муку ў каленкоравых мяшках, чай у драўляных скрынках, сельскагаспадарчыя прылады і механізмы, дзіцячыя цацкі і адзенне, заказаныя па пошце з магазіна Энтані Хордэрна ў Сіднеі, і наогул усё, што трэба было пераправіць з Джылі ці аднекуль яшчэ далей. Коні праходзілі хуткай мернай хадой па дваццаць міль за дзень, і куды б ні прыязджаў Уільямс, яго сустракалі з радасцю, выпытвалі навіны, пыталіся пра надвор’е ў далёкіх мясцінах, перадавалі клапатліва загорнутыя ў паперкі-запіскі грошы на новыя пакупкі ў Джылі і аддавалі старанна напісаныя пісьмы, якія адразу знікалі ў брызентавым мяшку з надпісам «Каралеўская пошта».
На дарозе, што вяла на захад ад Джылі, былі толькі дзве вялікія фермы: бліжэй — Драгеда, крыху далей — Бугела, а за Бугелай ляжала мясцовасць, куды пошта трапляла толькі раз у паўгода. Па вялізнай звілістай дузе павозка Бадзякі аб’язджала ўсе паўднёва-заходнія, заходнія і паўночна-заходнія фермы, вярталася ў Джылі і ўжо адтуль кіравала на ўсход — падарожжа не такое далёкае, бо праз шэсцьдзесят міль пачынала дзейнічаць пошта гарадка Буру.
Іншы раз Уільямс каго-небудзь прывозіў — побач з ім на не прыкрытых ад сонца скураных козлах сядзеў госць ці няўпынны шукальнік работы; часам каго-небудзь адвозіў — госця ці незадаволенага гаспадаром аўчара, прыслугу, сезонніка, рэдка калі — гувернантку. У гаспадароў авечых ферм для раз’ездаў былі легкавыя аўтамабілі, але тыя, хто працаваў на фермах, маглі разлічваць толькі на Бадзяку Уільямса — ён не толькі пісьмы і тавары ім прывозіў, але і саміх вазіў.
Калі прывезлі з поштай заказаныя рулоны матэрыі, Фія засела за падораную ёй швейную машыну і ўзялася шыць свабодныя сукенкі са светлага паркалю сабе і Мэгі, лёгкія штаны і камбінезоны мужчынам, кашулькі Хэлу, фіранкі на вокны. Само сабой, калі скінулі з сябе некалькі слаёў верхняй адзежы і бялізны, усім стала лягчэй і не так горача.
Жыццё ў Мэгі было самотнае, з хлопчыкаў толькі Сцюарт заставаўся дома. Джэк з Х’югі былі пры бацьку — вучыліся аўчарнай справе; як і ўсіх навічкоў, іх называлі зялепухамі. Сцюарт не падыходзіў ёй у таварышы, не тое што Джэк ці Х’югі. Маленькі ціхі хлопчык, ён жыў у нейкім сваім, асобным свеце і мог цэлымі гадзінамі праседзець на адным месцы, назіраючы жыццё мурашак вялікага мурашніка, замест таго каб лазіць па дрэвах; а Мэгі ж так гэта любіла і была ў захапленні ад жывіцы аўстралійскіх эўкаліптаў — якая ўся яна розная і як да яе цяжка дабрацца! Але не вельмі часта можна было выбраць вольную часіну, каб паглядзець на мурашак ці палазіць па дрэвах. I Мэгі, і Сцюарту працы хапала. Калолі і цягалі дровы, капалі на адкіды ямы, працавалі на агародзе, даглядалі курэй і свіней. I яшчэ навучыліся забіваць змей і вялікіх павукоў, хоць баяцца іх не перасталі.
Некалькі гадоў запар дажджы выпадалі даволі скупа; рэчка абмялела, але ў баках заўсёды было прыблізна да палавіны вады. Трава паднялася яшчэ досыць добрая, але не такая высокая і сакавітая, як у лепшыя гады.
— Баюся, будзе горш, — панура гаварыла Мэры Карсан.
Але перш чым спазнаць, што такое сапраўдная засуха, ім давялося перажыць паводку. У сярэдзіне студзеня край гэты сваім паўднёвым крылом закранулі паўднёва-заходнія мусоны. Магутныя вятры гэтыя крайне каварныя і зменлівыя. Здараецца, летнія праліўныя дажджы абрынаюцца толькі на самы паўночны акраек кантынента, а бывае, яны прарываюцца ўглыб і прыносяць няшчасным жыхарам Сіднея сырое, дажджлівае лета. Той год у студзені неба раптоўна завалакло хмарамі, вецер разрываў іх на доўгія пасмы — набрынялыя, чорныя, і хлынуў дождж — не скарацечны летні лівень, а ўпарты, грымучы, сапраўдны патоп.
Навасёлаў папярэдзілі загадзя — прыехаў Бадзяка Уільямс з фургонам, нагружаным да самага верху, і з тузінам запасных коней: ён спяшаўся аб’ехаць усю акругу, каб забяспечыць фермы неабходнымі прадуктамі, пакуль дажджы не адрэзалі яму шлях.
— Ідуць мусоны, — сказаў ён, скручваючы цыгарку, і пугай ткнуў на груды правізіі, якую ён прыпас звыш заказанай. — Купер і Барку вось-вось выйдуць з берагоў, а Разліў дык той ужо разліўся. Увесь Квінсленд на два / футы пад вадой, і яны там, бедалагі, носяцца, шукаючы хоць які грудок, куды авечак загнаць.
Раптоўна ўзнялася страшэнная трывога, але ніхто не панікаваў; Пэдзі і хлопчыкі працавалі як апантаныя, пераганялі авечак з нізінных выганаў як мага далей ад іхняй рэчкі і ад Баруана. Прыехаў айцец Ральф, асядлаў свайго каня і разам з Фрэнкам з лепшымі сабакамі паскакаў на тыя два выганы, што цягнуліся па беразе Баруана, — там яшчэ заставаліся авечкі, а Пэдзі і абодва аўчары, узяўшы кожны па адным хлопчыку, панесліся на конях у розныя бакі.
Айцец Ральф ужо і сам быў добрым аўчаром. Ён ехаў на пародзістай буланай кабылцы, якую падарыла яму Мэры Карсан, у бездакорна пашытых светла-карычневых наезніцкіх брыджах, старанна наглянцаваных рыжавата-карычневых ботах, у беласнежнай кашулі з расхінутым на безвалосых загарэлых грудзях каўняром і з закасанымі на мускулістых руках рукавамі. Фрэнк — у старых мехаватых штанах з шэрай саржы, перацягнутых пад каленямі «цецявілкамі», і ў шэрай фланелевай кашулі — адчуваў сябе бедным сваяком. Ды так яно і ёсць, скрывіўшы губы, думаў ён, едучы ўжо на другім баку рэчкі, праз самшытавы і сасновы лясок следам за стройным коннікам на зграбнай кабылцы. Сам ён сядзеў на наравістай рабой племянной кабыле, злоснай і ўпартай, яна люта ненавідзела іншых коней. Узбударажаныя сабакі брахалі, падскоквалі, гыркалі адзін на аднаго, злосна счэпліваліся ў клубкі, але мігам уціхамірваліся, як толькі айцец Ральф сцябаў іх бязлітасна сваім пастуховым бізуном. Чалавек гэты, здавалася, умеў рабіць усё; ведаў, якія сігналы падаваць свістам сабакам, а бізуном валодаў — куды там Фрэнку! Фрэнк яшчэ толькі вучыўся гэтаму чыста аўстралійскаму майстэрству.
Вялізны люты квінслендскі сабака-важак прасякся рабалепнай любоўю да маладога свяшчэнніка — яўна не лічыў Фрэнка за гаспадара. Але Фрэнка гэта не вельмі крыўдзіла. З усіх сыноў Пэдзі яму аднаму не палюбілася жыццё ў Драгедзе. Ён, праўда, вельмі хацеў пакінуць Новую Зеландыю, але не дзеля таго, каб жыць такім жыццём. Ён зненавідзеў бясконцыя аб’езды авечых выганаў, мулкую зямлю, на якой ледзь не кожную ноч даводзілася спаць, і гэтых злосных аўчарак, якіх нельга прыручыць і трэба прыстрэльваць, калі яны кепска нясуць службу.
Але мчацца на кані туды, дзе ўсё болып пагрозліва згушчаюцца чорныя хмары, — у гэтым ёсць нешта прыгодніцкае, і нават дрэвы, здаецца, не гнуцца з рыпеннем пад ветрам, а пускаюцца ў нейкія дзіўна вясёлыя скокі. Айцец Ральф насіўся як апантаны, гарачыў сабак, напускаў іх на чародкі авечак, што спакойна скублі траву, і няцямлівыя клубочкі воўны пачыналі бляяць з перапуду і кідаліся бегчы, а імклівыя цені мільгалі ў высокай траве і нарэшце сагналі ўсіх авечак у гурт і пагналі дадому. Без сабак жменька людзей нізавошта не ўправілася б з такім вялікім маёнткам, як Драгеда; сабакі, спецыяльна навучаныя пасвіць авечак і кароў, былі надзіва разумныя і маглі абысціся амаль без загадаў.
Да ночы айцец Ральф з дапамогай сабак і Фрэнк, які стараўся як мог, едучы ззаду, вывелі з аднаго выгану ўсіх авечак — звычайна гэта рабілася некалькі дзён. Пад купкай дрэў каля варотаў другога выгану айцец Ральф рассядлаў кабылу і бадзёра сказаў, што яшчэ да дажджу і адсюль выведуць усіх авечак. Сабакі, высунуўшы языкі, разлягліся на траве, і толькі вялізны люты квінслендзец, віляючы хвастом, угодліва туліўся да ног свяшчэнніка. З перакідной сумкі Фрэнк дастаў брыдкія з выгляду кавалкі кенгуровага мяса, кінуў сабакам, і яны, агрызаючыся і кусаючы адзін аднаго, накінуліся на ежу.
— Паганае звяр’ё, — сказаў ён. — Нармальныя сабакі так сябе не паводзяць. Шакалы нейкія.
— Думаю, гасподзь наш бог задумаў сабак амаль такімі, — мякка запярэчыў айцец Ральф. — Борздыя, разумныя, агрэсіўныя, прыручыць іх амаль нельга. Мне яны больш па душы, чым распешчаныя пакаёвыя сабачкі. Тутэйшыя кошкі таксама. Вы не бачылі іх каля павецяў і хлявоў? Дзікія, злосныя, проста пантэры; чалавека да сябе блізка не падпускаюць. Але палююць цудоўна і могуць абысціся без чалавека — гаспадара і карміцеля.
Ён узяў са сваёй седлавой сумкі кавалак халоднай бараніны, пакецік са скібачкамі хлеба, намазанымі маслам, адрэзаў сабе мяса, рэшту перадаў Фрэнку. Паклаў бутэрброды на бервяно паміж імі і з асалодай усадзіў белыя зубы ў мяса. Прагу наталілі з брызентавага бурдзючка, потым скруцілі цыгаркі.
Непадалёк стаяла адзінокае дрэва — вілга; айцец Ральф паказаў на яе цыгаркай.
— Вось тут пераначуем, — сказаў ён і адвязаў ад сядла коўдру, зняў сядло.
Фрэнк пайшоў за ім да вілгі — самага прыгожага, як лічаць у той частцы Аўстраліі, дрэва. Крона амаль круглая, лісце светла-шэра-зялёнае, густое. Ледзь не да самай зямлі апускаецца вецце, авечкі лёгка яго дастаюць, і таму кожнае дрэва нібы падстрыжана знізу — роўненька, як жываплот у садзе. Вілга лепш, чым якое іншае дрэва, укрые ад дажджу, бо амаль ва ўсіх астатніх дрэваў у Аўстраліі лістота не такая густая, як у болын вільготных краях.
— Скажыце праўду, Фрэнк, вы нешчаслівы? — папытаўся айцец Ральф, уздыхнуў, апусціўся на коўдру і пачаў рабіць новую самакрутку.
Фрэнк насцярожана паглядзеў на яго:
— А што значыць быць шчаслівым?
— Ну вось, напрыклад, бацька ваш і браты цяпер шчаслівыя. А вы трое — не: ні вы самі, ні сястра ваша, ні маці. Вам у Аўстраліі не падабаецца?
— У гэтым закутку — не. Хачу перабрацца ў Сідней. Можа, там мне пашчасціць і я чаго-небудзь дамагуся.
— У Сідней? Гэта ж гнездзішча распусты! — усміхнуўся айцец Ральф.
— Ну і што! Тут я як у цянётах, акурат як было там, у Новай Зеландыі; не магу вырвацца з яго хваткі.
— З чыёй?
Але апошнія словы вырваліся ў Фрэнка міжволі, і ён зацята маўчаў.
— Колькі вам гадоў, Фрэнк?
— Дваццаць два.
— Ужо? А вы калі-небудзь жылі асобна ад родных?
— He.
— Хадзілі на танцы, сябравалі з дзяўчынай?
— He.
Фрэнк упарта апускаў зваротак, які трэба было дадаваць, калі размаўляеш са свяшчэннікам.
— Ну, тады ён вас, напэўна, .хутка адпусціць.
— Да самай маёй смерці не адчэпіцца.
Айцец Ральф пазяхнуў і наладзіўся спаць.
— Спакойнай ночы, — сказаў ён.
Раніцай хмары апусціліся яшчэ ніжэй, але дажджу не было, і за дзень айцец Ральф і Фрэнк вывелі авечак і з другога выгану. Праз усю Драгеду з паўночнага ўсходу на паўднёвы захад цягнулася града невысокіх узгоркаў, менавіта сюды, на гэтыя пашы, і пераганялі цяпер статкі — тут авечкі знойдуць прытулак, калі пачнецца разводдзе.
Дождж лінуў, калі крыху ўжо змерклася, і Фрэнк са свяшчэннікам паскакалі да рэчкі — там, пад домам, дзе жылі Кліры, быў брод.
— Цяпер коней не шкадуй! — крыкнуў айцец Ральф. — На ўсю моц гані, хлопча, a то ўтопішся ў гразі!
За лічаныя секунды яны прамоклі да ніткі, і гэтак жа імгненна размокла спечаная сонцам зямля. Тонказярністая, сыпкая глеба ператварылася ў мора гразі, коні грузлі ледзь не па самыя калені, насілу прабіраліся праз яе. Дзе засталася трава, коннікам яшчэ ўдавалася рухацца хутка, але бліжэй да ракі, дзе траву ўшчэнт вытаптала жывёла, ім давялося спешыцца. Без седакоў коні пайшлі лягчэй, але Фрэнк не мог утрымацца на нагах — было горш, чым на катку. На карачках яны караскаліся па крутым схіле да рэчкі, але, крыху падняўшыся, саслізгвалі ўніз. Брукаваную пераправу вада звычайна пакрывала не больш як на фут, а цяпер цераз брод імчаўся пеністы паток у чатыры футы глыбінёй; Фрэнк пачуў, як рагатнуў свяшчэннік. Коней падганялі крыкамі, ляпалі іх па баках наскрозь прамоклымі капелюшамі, і тыя нарэшце шчасліва выбраліся на другі бераг, але Фрэнку і айцу Ральфу гэта ніяк не ўдавалася: крыху паднімуцца і зноў коўзаюцца ўніз. Айцец Ральф прапанаваў залезці на вярбу, але тут падаспеў Пэдзі — убачыў коней без седакоў, устрывожыўся і кінуўся з вяроўкай да рэчкі — і выцягнуў іх наверх.
Ад запрашэння зайсці да іх айцец Ральф адмовіўся — усміхаючыся, пакруціў галавой.
— Мяне чакаюць у Вялікім доме, — сказаў ён Пэдзі.
Мэры Карсан пачула яго голас раней за каго з прыслугі, бо, абагнуўшы дом, ён падышоў да параднага хода — падумаў, што так хутчэй дабярэцца да свайго пакоя.
— Такога я вас не пушчу, — сказала яму гаспадыня з веранды.
— Тады зрабіце ласку, дайце мне парачку ручнікоў і мой сакваяж.
Без ценю сарамлівасці стаяла яна каля прачыненых шкляных дзвярэй сваёй гасцінай і глядзела, як ён сцягвае кашулю, боты, брыджы і выцірае з сябе гразь.
— Ніколі не бачыла мужчыны прыгажэйшага за вас, Ральф дэ Брыкасар, — сказала Мэры Карсан. — Чаму так многа прыгажуноў сярод свяшчэннікаў? У ірландцаў прырода такая? Вельмі прыгожы народ ірландцы. Ці, можа, прыгожыя мужчыны шукаюць у сане сховішча ад непрыемнасцей, да якіх часта прыводзіць такая знешнасць? Ручаюся, усе дзеўкі ў Джылі сохнуць ад кахання да вас.
— Я даўно ўжо навучыўся не звяртаць увагі на ўлюблівых дзяўчат, — засмяяўся айцец Ральф. — Ёсць такія, што гатовы закахацца ў любога свяшчэнніка, якому менш за пяцьдзесят, а калі яму няма яшчэ трыццаці пяці, дык такі свяшчэннік — прадмет кахання ўсіх. Але адкрыта спакусіць мяне спрабуюць толькі пратэстанткі.
— Ад вас ніколі не пачуеш шчырага адказу на пытанне, так? — Мэры Карсан выпрасталася і паклала далонь яму на грудзі. — Вы сібарыт, Ральф, вы прымаеце сонечныя ванны. Такі загар у вас усюды?
Усміхнуўшыся, айцец Ральф нахіліў галаву і пасмяяўся ёй у валасы, расшпіліў баваўняныя споднікі; яны саслізнулі на траву, ён адкінуў іх нагой і стаяў, як статуя Праксіцеля, а Мэры Карсан абышла вакол яго, няспешна агледзела з усіх бакоў.
Падзеі апошніх двух дзён поўнілі яго сэрца радасцю, узрадавала і раптоўнае ўсведамленне таго, што Мэры Карсан больш уразлівая і слабая, чым ён сабе ўяўляў; але ён ведаў яе добра і таму, нічым не рызыкуючы, спытаўся:
— Вы што ж, Мэры, хочаце, каб я заняўся з вамі любоўю?
Яна паглядзела на яго ніклы сорам і насмешліва фыркнула:
— I ў думках не было прычыняць вам такі клопат! А вам наогул патрэбны жанчыны, Ральф?
Ён пагардліва ўскінуў галаву:
— He!
— Мужчыны?
— Яшчэ горш за жанчын. He, нікога мне не трэба.
— Што ж, самі?
— Яшчэ чаго!
— Цікавенька. — Адпіхнуўшы дзверы, Мэры Карсан увайшла ў гасціную. — Ральф — кардынал дэ Брыкасар? — здзекліва сказала яна. Але ўнікшы яго пранізлівага позірку, яна скурчылася ў сваім глыбокім крэсле, сціснула рукі ў кулакі, поўная злосці на прыхамаці лёсу.
Айцец Ральф, як быў голы, спусціўся з веранды, стаў на падстрыжаным газоне, закінуў за галаву рукі, заплюшчыў вочы; цёплыя, колкія струменьчыкі дажджу, нібы абмацваючы, прыемна лашчылі скуру. Апусцілася ўжо ноч. Але па целе разліваўся толькі вялы спакой.
Рэчка выйшла з берагоў, і вада пачала ўсё вышэй затапляць палі жылля Пэдзі, папаўзла далей па Галоўнай сядзібе да вялікага гаспадарскага дома.
— Заўтра пачне спадаць, — спакойна сказала Мэры Карсан, калі ахоплены трывогай Пэдзі прыбег паведаміць ёй пра гэта.
Як заўсёды, старая мела рацыю: на наступным тыдні вада патроху пайшла на спад і нарэшце вярнулася ў сваё звычайнае рэчышча. Выглянула сонца, паветра нагрэлася да ста пятнаццаці градусаў у цяні, і трава нібы памкнулася да неба — высокая па пояс, чыстая і свежая, яна ззяла бледным золатам, аж балелі вочы.
Блішчалі адмытыя ад пылу дрэвы, вярнуліся з невядомых сваіх сховішчаў ад дажджу орды папугаяў і зноў замільгацелі ў кронах усімі колерамі вясёлкі, цяпер нават больш балбатлівыя, чым раней.
Айцец Ральф вярнуўся да сваіх занядбаных у апошнія дні парафіян спакойны і ўпэўнены, што наганяю яму не будзе: пад белай свяшчэнніцкай кашуляй, каля самага сэрца, ляжаў чэк на тысячу фунтаў. Біскуп знямее ад захаплення.
Авечак перагналі зноў на іх звыклыя пашы, і членам сям’і Кліры давялося пазнацца з завядзёнкай тых глухіх краёў — сіестай. Паднімаліся а пятай гадзіне, упраўляліся з усімі справамі да паўдня і валіліся з ног, абліваючыся потам, варочаліся, не знаходзячы сабе месца, да пяці гадзін вечара. Так было і з жанчынамі дома, і з мужчынамі на выганах. За работу ў хаце і пры доме браліся пасля пяці і вячэралі пасля захаду сонца на верандзе — туды перанеслі абедзенны стол. Ложкі таксама вынеслі з дому, бо гарачыня не спадала і ноччу. Здавалася, ужо цэлую вечнасць ртуць ні ўдзень, ні ўночы не апускаецца ніжэй ста. Міналі тыдні, пра ялавічыну ўжо і думаць забыліся, у ежу ішлі толькі ягняты — з тых, што меншыя, a то не паспееш з’есці, сапсуецца мяса. Усё страшэнна прыелася, усе прагнулі перадышкі ад гэтага бясконцага кругавароту ягнячых адбіўных, тушанай ягняціны, пастушынага пірага з ягнячага фаршу, ягняціны пад соусам кэры, смажанай ягнячай нагі, варанай ягняціны ў расоле, ягняціны, запечанай у гаршчэчку.
Але ў пачатку лютага жыццё Мэгі і Сцюарта крута перамянілася. Іх адаслалі ў Джыланбаўн вучыцца ў манастырскай школе: бліжэй школ не было. Хэл, сказаў Пэдзі, як падрасце, будзе вучыцца завочна ў школе дамініканцаў, што ў Сіднеі, Мэгі ж са Сцюартам прывыклі ўжо да настаўнікаў, і таму Мэры Карсан велікадушна ўзялася плаціць за іх пансіён і вучэнне ў манастыры Святога крыжа. У Фіёны і без таго шмат клопату з маленькім Хэлам, дзе ёй сачыць яшчэ і за іхняй вучобай, калі яны будуць займацца па перапісцы. З самага пачатку ўсе моўчкі пагадзіліся, што для Джэка з Х’югі адукацыя ўжо скончылася: яны патрэбны былі зямлі Драгеды, іх і саміх цягнула да гэтай зямлі.
Пасля жыцця ў Драгедзе і асабліва пасля школы пры кляштары Святога сэрца ў Вэгайне нейкім дзіўным здалося Мэгі і Сцюарту ціхамірнае жыццё ў кляштары Святога крыжа. Айцец Ральф тонка намякнуў манашкам, што гэтыя двое дзяцей яго падапечныя, а іхняя цётка — самая багатая жанчына ва ўсім Новым Паўднёвым Уэльсе. Так сарамлівая сціпласць Мэгі ператварылася з заганы ў дабрачыннасць, а Сцюарт за сваю незвычайную цягу да адзіноцтва і прывычку цэлымі гадзінамі пазіраць кудысьці ў бязмежную далеч заслужыў мянушку «святая душа».
I сапраўды, жыццё там ішло ціха і мірна, бо ў пансіёне зусім мала было вучняў: жыхары акругі, даволі багатыя, каб вучыць сваіх атожылкаў у школах-пансіёнах, часцей пасылалі іх у Сідней. У кляштары пахла лакам і кветкамі, яго высокія змрочныя калідоры поўніліся спакоем і патыхалі набожнасцю. Усе гаварылі прыглушанымі галасамі, жыццё нібы хавалася за тонкім чорным вэлюмам. Ніхто не лупцаваў дзяцей палкамі, не крычаў на іх, і да таго ж у малых Кліры быў айцец Ральф.
Ён рэгулярна наведваў іх і так часта браў да сябе ў свяшчэнніцкі дом, што нават нанава афарбаваў спальню, дзе начавала Мэгі, у мяккі жаўтавата-зялёны колер, купіў свежыя фіранкі на вокны і новую коўдру. Сцюарт спаў у пакоі з крэмава-карычневымі сценамі — вынік дзвюх падфарбовак; айцу Ральфу нават і ў галаву не прыходзіла спытацца ў сябе, ці добра і прыемна тут Сцюарту. Проста ён у час спахапіўся, што трэба і яго запрашаць, каб не пакрыўдзіўся.
Айцец Ральф і сам не ведаў, чаму адчуваў такую прыхільнасць да Мэгі, і, прызнацца, не вельмі задумваўся над гэтым. Пачалося з таго, што яму стала шкада яе там, на пыльным станцыйным двары, калі ён раптам убачыў яе, самотную, за спінамі астатніх; у сям’і яе цураюцца, бо яна — дзяўчынка, здагадаўся ён з уласцівай яму праніклівасцю. Але яго зусім не заінтрыгавала, чаму і Фрэнк трымаўся ўбаку, і спагады да яго ён таксама не адчуў. Было ў Фрэнку нешта такое, што душыла цёплае пачуццё да яго: гэтаму панураму сэрцу, гэтай душы неставала ўнутранага святла. А Мэгі? Яна тады да болю расчуліла яго, і ён ніяк не мог зразумець чаму. Яму падабаўся колер яе валасоў, разрэз і колер вачэй — зусім як у маці, і ўжо таму яе вочы прыгожыя, толькі яшчэ больш прывабныя і выразныя; і характар — як ён разумее, сапраўдны жаночы характар: падатлівы, але надзвычай моцны. Мэгі, вядома, не бунтарка, зусім наадварот. Усё жыццё сваё будзе скарацца, не вырвецца за межы жаночай сваёй долі.
Але гэта яшчэ далёка не ўсё. Калі б айцец Ральф зазірнуў у сябе глыбей, ён, напэўна, зразумеў бы, што пачуццё да гэтай дзяўчынкі навеяна дзіўным спалучэннем часу, месца і індывідуальнасці. Ніхто пра Мэгі ўсур’ёз не думаў, і, значыць, ёсць у яе жыцці пустата, якую ён можа запоўніць, упэўнена разлічваючы на яе прыхільнасць; яна зусім яшчэ дзіця і таму не пагражае ўкладу яго жыцця і добрай славе пастыра; яна прыгожая, а ён любіць прыгажосць; і яна сама — у гэтым ён менш за ўсё хацеў сабе прызнацца — запаўняла пустату ў яго жыцці, якую не мог запоўніць бог, таму што яна жывая істота, па-чалавечы цёплая, яе можна адчуць на дотык. Ён не мог асыпаць яе падарункамі, каб не паставіць у няёмкае становішча яе сям’і, але стараўся як мага часцей быць з ёю і патраціў нямала часу і выдумкі, нанава аздабляючы яе пакой — не столькі каб прынесці ёй радасць, а каб стварыць вартую аправу свайму бясцэннаму брыльянту. Для Мэгі нічога не шкада.
З Новай Зеландыі, Пэдзі ашаламіла велізарная павець з дваццаццю шасцю пляцоўкамі для стрыжкі — там, у сябе, ён не прывык да такіх вялікіх стрыгальняў; а цяпер, пасля размовы з сястрой, у галаве ў яго гуло ад лічбаў і розных іншых звестак. Аказалася, у Драгедзе стрыгуць не толькі сваіх авечак, але яшчэ і авечак з Бугелы, Дыбан-Дыбана і Біл-Біла. А гэта азначала, што ўсім у маёнтку да апошняга давядзецца працаваць без перадыху. Было так заведзена: стрыжка авечак — справа агульная, і навакольныя фермеры, якія карысталіся для гэтага непераўзыдзенымі магчымасцямі Драгеды, усяляк стараліся памагчы, і ўсё ж асноўны цяжар падаў на плечы мясцовых.
Стрыгалі звычайна прыводзілі з сабой каго-небудзь, хто гатаваў ім ежу, а правізію куплялі ў Драгедзе, і трэба было раздабыць і назапасіць яе цэлую кучу, а яшчэ вычысціць, вымыць старыя баракі і кухню пры іх, і груба збітую прыбудову для мыцця, нарабіць і нацягаць матрацаў і коўдраў.
He на ўсіх фермах былі такімі шчодрымі і ўважлівымі да стрыгалёў, але Драгеда ганарылася сваёй гасціннасцю і славай «чартоўскі добрай стрыгальнай павеці». Hi ў якіх іншых агульных справах Мэры Карсан не ўдзельнічала, затое ўжо тут не скупілася. Яе стрыгальня была не толькі адна з самых вялікіх у Новым Паўднёвым Уэльсе, але і наймала найлепшых майстроў, умельцаў такога ўзроўню, як Джэкі Хаў; больш за трыста тысяч авечак трэба было пастрыгчы, перш чым апошнія стрыгалі закінуць клункі са сваім скарбам у кузаў старога грузавога «форда» падрадчыка і знікнуць за паваротам дарогі, што вядзе да чарговай стрыгальні.
Фрэнк ужо два тыдні не быў дома. Разам са старым аўчаром Пітам Піўной Бочкай, узяўшы з сабой зграю сабак, двух запасных коней і няхітрыя пажыткі, якія везла на лёгкай аднамеснай двухколцы лянівая кляча, яны ездзілі на далёкія заходнія выганы — трэба было прыгнаць атару, спярша сабраўшы авечак разам, выбракаваць іх і адсартаваць. Цягучая, нудная работа, не параўнаць з той шалёнай гонкай перад паводкай. На кожнай пашы свае загоны, там можна адабраць і памеціць авечак, патрымаць, пакуль не прыйдзе іхняя чарга ісці ў стрыгальню. На даржніках пры стрыгальні адначасна змяшчаецца дзесяць тысяч авечак, так што ўвесь час, пакуль ідзе стрыжка, жыццё лёгкае не будзе — безупынна ганяй узад і ўперад чароды авечак, замяняй стрыжаных на нястрыжаных.
Увайшоўшы ў кухню, Фрэнк застаў маці за вечнай, бясконцай яе работай — яна стаяла каля ракавіны і абірала бульбу.
— Вось, мама, і я! — весела сказаў ён.
Маці крута павярнулася, і Фрэнк убачыў яе жывот — пасля двух тыдняў адлучкі перамена адразу кінулася ў вочы.
— О, госпадзі! — вырвалася ў яго.
Радасць у яе вачах імгненна згасла, ад сораму чырвань кінулася ў твар; Фія прыкрыла рукамі натапыраны фартух, быццам далоні яе маглі схаваць тое, чаго ўжо не хавала адзежа.
Фрэнк аж затросся:
— Паганы стары казёл!
— He трэба так гаварыць, Фрэнк. Ты ўжо дарослы, павінен разумець. I сам ты з’явіўся на свет не інакш, і тое, што цяпер, заслугоўвае не меншай павагі. Нічога паганага тут няма. Абражаючы тату, ты абражаеш і мяне.
— Ён права не меў! Мог бы пакінуць цябе ў спакоі! — прашыпеў Фрэнк, выціраючы далонню бурбалку пены з кутка дрыготкіх губ.
— Нічога тут паганага няма, — стомлена паўтарыла Фія і так паглядзела на Фрэнка сваімі яснымі зморанымі вачамі, быццам вырашыла раз і назаўсёды збавіцца ад сораму. — Зусім нічога няма тут паганага, Фрэнк, і таксама ў тым, ад чаго дзеці родзяцца.
Цяпер ужо пачырванеў Фрэнк. He маючы сілы вытрымаць позірк маці, ён павярнуўся і пайшоў у пакой, які дзяліў з Бобам, Джэкам і Х’югі. Голыя сцены пакоя і вузкія цесныя ложкі насміхаюцца з яго, кпяць, усё тут так чысценька, вылегчана і безаблічна, няма каму ўдыхнуць жыццё, няма чым асвяціць, надаць нейкі сэнс. А твар маці, прыгожы стомлены твар у строгім арэоле залацістых валасоў, увесь аж свеціцца праз тое, чым яна і гэты валасаты стары казёл займаліся ў нясцерпную летнюю спёку.
Няма куды ўцячы ад гэтага; няма куды пайсці ад маці, няма дзе схавацца ад думак, што тлеюць у закутках яго свядомасці, ад жаданняў, такіх натуральных пры яго гадах, бо ён ужо мужчына. Часцей за ўсё яму ўдавалася выкінуць усё гэта з галавы, але калі яна выстаўляе яму напаказ яўны знак сваёй пажадлівасці, адкрыта выхваляецца тайнымі справамі, якія робіць з гэтай старой юрлівай скацінай... Куды дзецца ад такіх думак, як з гэтым мірыцца, як усё гэта выцерпець? Яна ж магла быць святой з святых, чыстай і незаплямленай, як сама багародзіца, жанчынай, якая стаіць вышэй такіх рэчаў, хай нават усе яе зямныя сёстры вінаватыя. А яна адкрыта сцвярджае сваё права на грэх, і ад гэтага можна звар’яцець. Каб не страціць развагі, Фрэнк не раз ужо маляваў сабе ў думках, як яна ляжыць побач з гэтай старой пачварай зусім цнатлівая, — трэба ж ёй недзе спаць, — і ніколі яны ноччу не павернуцца адно да аднаго, не дакрануцца. О божа, што гэта?
Нешта рыпліва бразнула, і ён зірнуў уніз і ўбачыў, што сагнулася крукам медная перакладзіна ў нагах ложка.
— Шкада, што ты не татуля, — сказаў ён ёй.
— Фрэнк, — пачуўся голас маці з парога.
Ён узняў на яе вочы — чорныя, вільготныя, яны блішчалі, як вугаль пад дажджом.
— Скончыцца тым, што я заб’ю яго.
— Тады ты заб’еш і мяне, — сказала Фія, падышла да ложка і села.
— He, я цябе толькі вызвалю! — горача, з надзеяй запярэчыў Фрэнк.
— Я ніколі, Фрэнк, не буду свабодная і не імкнуся да свабоды. Хачу зразумець, адкуль бярэцца твая слепата, і ніяк не магу. He ад мяне яна ў цябе і не ад таты. Я ведаю, ты адчуваеш сябе нешчаслівым, дык няўжо трэба спаганяць гэта на мне і на бацьку? Чаму ты стараешся ўсё так ускладніць? Чаму? — Яна апусціла вочы на свае рукі, потым глянула на сына. — He хацела гаварыць, але, думаю, трэба. Пара табе ўжо знайсці дзяўчыну, Фрэнк, ажаніцца, займець сям’ю. У Драгедзе месца досыць. У гэтым сэнсе я не трывожуся за другіх хлопчыкаў — яны, бачу, па натуры зусім іншыя. А табе патрэбна жонка, Фрэнк. Як ажэнішся, у цябе часу не будзе думаць пра мяне.
Хлопец стаяў спінай да маці і не паварочваўся. Мінут, можа, пяць яна сядзела на ложку, усё спадзявалася пачуць ад яго хоць слова, тады паднялася, уздыхнуўшы, і выйшла з пакоя.
Калі паехалі стрыгалі і ва ўсёй акрузе ўсталявалася адноснае зімовае зацішша, настаў час штогодняй Джыланбаўнскай выстаўкі і скачак. У жыцці мясцовага грамадства гэта галоўнае свята, і гулялася яно два дні. Фія не вельмі добра сябе адчувала, і калі Пэдзі павёз Мэры Карсан у горад на яе «ролс-ройсе», з ім не было жонкі, і не было каму яго падтрымаць і не даць Мэры распускаць свой язык. Ён даўно прыкмеціў, што пры Фіі яго сястра неяк нікне, губляе самаўпэўненасць.
Астатнія ўсе паехалі. Прыгразіўшы ўсімі смяротнымі карамі, хлопчыкам наказалі паводзіць сябе прыстойна і разам з Пітам Піўной Бочкай, Джымам, Томам, місіс Сміт і дзвюма служанкамі адправілі ў грузавіку, а Фрэнк яшчэ на світанку паехаў адзін на адкрытым легкавым «фордзіку». Дарослая частка ўсёй гэтай кампаніі аставалася і на другі дзень, на скачкі; па прычынах, вядомых толькі ёй адной, Мэры Карсан адмовілася ад запрашэння айца Ральфа ў яго дом пры царкве, але настаяла, каб Пэдзі прыняў прапанову і разам з Фрэнкам пераначаваў там. Дзе знойдуць сабе прытулак два аўчары і садоўнік Том, нікога не цікавіла, а місіс Сміт, Міні і Кэт мелі ў Джылі сябровак, у іх і спыніліся.
Гадзіннік паказваў дзесяць, калі Пэдзі праводзіў сястру ў лепшы нумар гасцініцы «Імперыял»; спусціўшыся ў бар, ён каля стойкі ўбачыў Фрэнка з ёмістым куфлем піва ў руцэ.
— Цяпер частую я, старызна, — весела сказаў Пэдзі сыну. — Мне давядзецца адвесці цётачку Мэры на святочнае сняданне на іпадроме і быць там пры ёй, дык трэба маральна падмацавацца, інакш без мамы мне з такім цяжкім выпрабаваннем не справіцца.
Прывітую звычаем пакорлівасць цяжэй адолець, чым здаецца, і толькі тады гэта робіцца ясна, калі нарэшце спрабуеш скінуць з сябе яе шматгадовыя путы; Фрэнк не адважыўся зрабіць тое, што яму раптам так страшна захацелася — выплюхнуць бацьку ў твар рэштку піва ды яшчэ пры ўсіх гэтых людзях. I ён адным духам апаражніў куфаль, квола ўсміхнуўся, сказаў:
— Прабач, тата, я дамовіўся з прыяцелямі сустрэцца навыстаўцы.
— Дык ідзі ж. На вось, вазьмі на расходы. Жадаю весела прабавіць час, а як нап’ешся, глядзі, каб маці не дазналася.
Фрэнк утаропіўся на новенькую, хрусткую паперку, якая аказалася ў яго ў руцэ, — з якой радасцю парваў бы яе на шматкі і кінуў Пэдзі ў твар, але прывычка ўзяла сваё, ён склаў паперку, засунуў у нагрудную кішэню, падзякаваў бацьку. I кінуўся прэч з бара.
А Пэдзі — сіні святочны гарнітур, зашпіленая на ўсе гузікі камізэлька, залаты гадзіннік у кішэньцы на масіўным залатым ланцужку з важкай бірулькай, самародкам з прыіскаў Лорэнса, — паправіў пальцамі цэлулоідны каўнерык і азірнуў бар, ці няма каго знаёмага. За дзевяць месяцаў з дня прыезду ў Драгеду ён не шмат разоў наведваўся ў Джылі, але ўсе ведалі ў твар брата і верагоднага наследніка Мэры Карсан, і кожны раз у горадзе яго сустракалі ветліва і гасцінна. Некалькі чалавек радасна яму ўсміхнуліся, некалькі прапанавалі пачаставаць яго півам, і вельмі хутка вакол Пэдзі сабралася невялікая прыемная кампанія; ён забыўся пра Фрэнка.
Мэгі цяпер валасы заплятала — ніхто з манашак не браўся (нягледзячы на грошы Мэры Карсан) завіваць ёй валасы, і на плечы ёй спадалі дзве тугія касы з цёмна-сінімі бантамі. Апранутую ў сціплую цёмна-сінюю форменную сукенку вучаніцы школы кляштара Святога крыжа, яе ўрачыста праводзіла цераз поплаў у дом айца Ральфа якая-небудзь манашка і перадавала з рук у рукі аканомцы, якая душы не чула ў дзяўчынцы.
— Ох, валасы ў гэтай дзяўчынкі — якраз як у нашай шатландскай красуні Хілан, — растлумачыла яна свяшчэнніку, калі той неяк раз пацікавіўся, чаму яна так прывязалася да Мэгі; яго гэта нямала забаўляла, бо наогул у старой душа не ляжала да дзяўчатак, і яна не раз скардзілася на суседства са школай.
— Годзе вам, Эні! Валасы ж не жывыя, нельга палюбіць каго-небудзь толькі за колер валасоў, — падражніў ён яе.
— Але ж яна міленькая бедненькая малявачка, ведама ж — скегі[1].
Аднак айцу Ральфу не было «ведама», і ён не спытаўся, што гэта за слова такое, і толькі пра сябе падумаў, што яно добра рыфмуе з «Мэгі». Іншы раз лепш не дабірацца да сэнсу слоў Эні, не заахвочваць залішняй увагай гаваркую бабулю: яна ж называе сябе вяшчункай, і яму зусім не хацелася пачуць, што яна шкадуе дзяўчынку не так за мінулае, як за тое, што яе чакае ў будучым.
Прыйшоў Фрэнк, яго яшчэ калаціла пасля сустрэчы з бацькам у піўным бары, і ён не знаходзіў сабе месца.
— Пайшлі, Мэгі, я павяду цябе на кірмаш, — сказаў ён і працягнуў ёй руку.
— Можа, я павяду вас абаіх? — сказаў айцец Ральф і таксама падаў ёй руку.
Мэгі ішла паміж такімі дарагімі ёй людзьмі, трымалася за іх рукі і адчувала сябе на сёмым небе.
Джыланбаўнская выстаўка размяшчалася на беразе Баруана, каля самага іпадрома. Хоць пасля паводкі прайшло ўжо шэсць месяцаў, зямля не зусім яшчэ прасохла і пад нагамі нецярплівых ранніх наведвальнікаў ператварылася ў мокрую гразь. За стойламі для адборных, племянных авечак і кароў, свіней і коз, якія сапернічалі за ўзнагароды, стаялі палаткі з саматужніцкімі вырабамі і ўсялякай ежай. Аж вочы разбягаліся — і жывёла розная, і разнастайнае печыва, і тамбурнай вязкі шалі, вязаныя адзежкі на немаўлі, вышываныя абрусы...
А далей, па той бок усяго гэтага, быў скакавы круг — маладыя наезнікі і наезніцы на пародзістых конях з падрэзанымі хвастамі гарцавалі перад суддзямі, і Мэгі хіхікнула, падумаўшы, што суддзі і самі падобныя на коней. Наезніцы ў цудоўных амазонках з тонкай воўны, у цыліндрах, абвітых празрыстаю, як дым, стужкаю вэлюма са свабоднымі канцамі, сядзелі бачком на высокіх скакунах. Мэгі проста не магла даўмецца, як пры такой нетрывалай пасадцы можна ўтрымацца ў сядле, не згубіць такога высокага капелюша, калі конь пойдзе хоць крышачку хутчэй за лёгкую рысь, але раптам убачыла, як адна бліскучая маладая асоба прымусіла свайго наравістага каня адзін за адным выканаць некалькі складаных курбетаў і з пачатку да канца захавала бездакорна прыстойны выгляд. А потым наезніца нецярпліва прышпорыла каня, лёгкім галопам паскакала па размоклым полі і асадзіла яго акурат перад Мэгі, Фрэнкам і айцом Ральфам, загарадзіўшы ім дарогу. Тады перакінула нагу ў чорным лакіраваным боціку цераз луку сядла і, седзячы ўжо на самым яго краі, уладна прасцерла рукі ў пальчатках:
— Святы ойча! Будзьце ласкавы, памажыце спешыцца!
Свяшчэннік працягнуў рукі і ўзяў яе за талію, маладая асоба абаперлася на яго плечы, і ён спрытна зняў яе з сядла; ледзь толькі лакіраваны боцік крануўся зямлі, айцец Ральф адпусціў яе, узяў каня за аброць і павёў, а пешая амазонка пайшла побач, лёгка падстроілася пад яго шырокі крок.
— Ці выйграеце вы Паляўнічы заезд, міс Кармайкл? — безуважна папытаўся свяшчэннік.
Міс Кармайкл надзьмула губы — яна была маладая, вельмі прыгожая, і яе яўна пакрыўдзіла незразумелая абыякавасць айца Ральфа.
— Спадзяюся перамагчы, але канчатковай упэўненасці няма. Міс Хоўтан і місіс Энтані Кінг — сур’ёзныя саперніцы. Але ў спаборніцтве па аб’язджанню перамагу абавязкова, так што ў выпадку калі ў Паляўнічым заездзе я акажуся не першая, засмучацца не буду.
Яна так гладка і прыгожа вымаўляла ўсе гукі, такія ўжывала надзіва правільныя словы і выразы — акурат як добра выхаваная і адукаваная асоба, у мове якой няма ні чалавечай цеплыні, ні вобразнай жывасці. Айцец Ральф таксама гаварыў з ёю прыгладжанымі словамі, закругленымі фразамі, без ніякага налёту заваблівай ірландскай шчырасці, быццам яго субяседніца вярнула яго ў тыя часы, калі ён і сам быў такі. Мэгі насупілася, азадачаная і непрыемна ўражаная той лёгкасцю і, разам з тым, асцярожнасцю, з якой яны абменьваліся фразамі, і пераменай, якую заўважыла ў айцу Ральфу, — у чым яна, гэтага Мэгі не разумела, але перамена была відавочная, і дзяўчынцы гэта не спадабалася. Яна выпусціла руку Фрэнка — і сапраўды цяжка было цяпер ісці ўсім траім у рад.
Калі падышлі да шырокай лужыны, Фрэнк ужо далёка адстаў. Айцец Ральф акінуў позіркам залітую вадой мясціну — амаль ставок неглыбокі, і ў вачах у яго заскакалі вясёлыя іскаркі; ён павярнуўся да Мэгі, якую па-ранейшаму моцна трымаў за руку, і нахіліўся да яе з асаблівай пяшчотнасцю — тут не магла памыліцца яго дама, бо менавіта гэтага не хапала іх пачцівай свецкай гутарцы.
— Я не нашу плашча, мілая Мэгі, і не магу кінуць яго табе пад ногі, як сэр Уолтэр Рэлі. Вы, безумоўна, прабачыце мне, дарагая міс Кармайкл, — свяшчэннік перадаў сваёй спадарожніцы павады, — бо нельга ж дапусціць, каб мая любіміца прамачыла чаравічкі, ці не праўда?
Ён падхапіў Мэгі пад паху, лёгенька прыціснуў сабе да бока, і міс Кармайкл засталося адно — падабраць адной рукой доўгі цяжкі падол спадніцы і, трымаючы другой павады, шлёпаць па вадзе без ніякай дапамогі. Моцны рогат Фрэнка, які пачуўся ззаду, не палепшыў ні на ёту настрою адвергнутай прыгажуні, і, пераадолеўшы лужу, яна крута павярнула ў другі бок.
— Яна б нябось забіла вас, каб магла, — сказаў Фрэнк, калі айцец Ральф апусціў Мэгі на зямлю. Ён быў у захапленні ад гэтай сустрэчы і ад наўмыснай жорсткасці айца Ральфа. Такая прыгожая і гордая — ніводзін мужчына не ўстаіць перад ёю, нават свяшчэннік, але айцец Ральф бязлітасна зруйнаваў яе веру ў сябе, якая жывілася яе п’янкой жаночай прывабнасцю і была яе зброяй. Па ўсім відаць, свяшчэннік ненавідзіць гэтую асобу і ўсё, што за ёю стаіць, падумаў Фрэнк, — гэты жаночы свет, вытанчаны і таямнічы, куды Фрэнку ніколі яшчэ не ўдавалася пранікнуць. Балюча ўколаты словамі маці, ён вельмі хацеў, каб міс Кармайкл звярнула на яго ўвагу, — усё ж ён старэйшы сын наследніка Мэры Карсан, а яна нават не зірнула ў яго бок. Вачэй не звяла з гэтага служкі божага, істоты бясполай і бясплоднай. Што з таго, што ён высокі ростам, смуглы і па-мужчынску прыгожы?
— He хвалюйцеся, так проста яна не ўгамоніцца, — з’едліва сказаў айцец Ральф. — Яна ж багацейка і ў гэтую нядзелю ўсім напаказ пакладзе на царкоўную талерку банкнот у цэлых дзесяць фунтаў. — Ён засмяяўся, убачыўшы выраз твару Фрэнка. — Я не нашмат старэйшы гадамі за вас, сын мой, але нягледзячы на сан чалавек я практычны. He дакарайце мяне за гэта; проста прыміце да ведама.
Іпадром застаўся ззаду, яны выйшлі на плошчу, прызначаную для вясёлых забаў і відовішчаў. I Фрэнку, і Мэгі здалося, нібыта яны трапілі ў чарадзейную краіну. Яшчэ загадзя айцец Ральф даў Мэгі пяць шылінгаў, а ў Фрэнка былі свае пяць фунтаў; як добра, калі ёсць чым заплаціць за ўваход у любы з гэтых заманлівых балаганаў. Усюды тоўпіўся народ, снавала дзетвара, шырока расплюшчанымі вачамі пазірала на спакуслівыя, хоць і не зусім самавітыя надпісы над уваходам у парусінавыя шатры: «Найтаўсцейшая на свеце жанчына», «Прынцэса Гурыя, Танцоўшчыца са Змяёй (рэдкае відовішча: Распальванне Ярасці Кобры!)», «Чалавек без Касцей з Індыі», «Галіяф, Найвялікшы асілак на Зямлі», «Русалка Феціда». Каля кожнага балагана дзеці расставаліся з некалькімі медзякамі і потым зачаравана глядзелі на ўсе гэтыя цуды, не заўважаючы, як тужліва і цьмяна мігаціць луска Феціды і як бяззуба ўхмыляецца кобра.
На другім канцы плошчы, на ўсю яе шырыню, стаяў вялізны шацёр з высокім дашчаным памостам, завешаным ззаду палотнішчам-фрызам, з якога гледачам пагражалі намаляваныя фігуры людзей. Чалавек з рупарам крычаў у натоўп, які ўсё гусцеў:
— Перад вамі, панове, славутая баксёрская каманда Джымі Шармана! Вас выклікаюць восем найвялікшых на свеце байцоў! Паспытайце шчасця, узнагарода пераможцу — грашовы прыз!
Жанчыны і дзяўчаты пачалі паспешліва выбірацца з таўкатні, на змену ім з усіх бакоў павалілі мужчыны і юнакі, шчыльна абступаючы драўлянае ўзвышэнне. Урачыста, як гладыятары на арэне старажытнага Калізея, восем баксёраў адзін за адным выступілі на памост і выстраіліся ў рад, упёрлі ў бакі перабінтаваныя ў запясцях рукі, шырока расставілі ногі, фанабэрыста азіраючы натоўп пад усеагульныя воклічы захаплення. Спачатку Мэгі падумала, што ўсе яны ў споднім, — чорныя ў абліпку фуфайкі, доўгія, да пят, трыко, паверх іх, таксама ў абцяжку, шэрыя трусы да палавіны сцёгнаў. Ва ўсіх на грудзях вялікімі белымі літарамі выведзена: «Каманда Джымі Шармана». Сярод іх не было і двух аднолькавага росту — адны вельмі рослыя, другія сярэднія, трэція зусім маленькія, але ўсе як на падбор атлетычнага складу. Бесцырымонна перагаворваліся між сабой, перасмейваліся — давалі публіцы зразумець, што ім гэта справа будзённая, напіналі біцэпсы, робячы выгляд, што займаюцца гэтым не дзеля пахвальбы.
— Ну, малайцы, хто прыме выклік? — гарлаў зазывала. — Хто жадае выпрабаваць лёс? Прыміце выклік, і ваша пяцёрка! — зноў і зноў крычаў ён у рупар уперамежку з басавітым дробатам барабана.
— Я прымаю! — крыкнуў Фрэнк. — Я! Я!
Ён страсянуў з пляча руку айца Ральфа, які хацеў яго ўтрымаць, а публіка, што стаяла вакол іх, засмяялася, убачыўшы невысокую фігурку Фрэнка, і пачала дабрадушна падштурхоўваць яго наперад.
Адзін баксёр па-сяброўску падаў яму руку, дапамог узабрацца па лесвіцы на памост і стаць побач з васьмёркай, а зазывала з найвялікшай сур’ёзнасцю закрычаў у рупар:
— Чаго смеяцеся, панове? Ён ростам не выйшаў, затое першы падабраў пальчатку! Самі ведаеце, не той асілак, хто ростам вялікі, а той, хто духам вялікі! Давайце ж яшчэ хто — бачыце, малы не спужаўся, а вы, бамбізы, чаго хаваецеся, га? Прыміце выклік і кладзіце ў кішэню пяцёрку, выйдзіце супраць атлета з каманды Джымі Шармана!
Мала-памалу ахвотнікаў пабольшала, маладыя хлопцы збянтэжана мялі свае капелюшы і пачціва пазіралі на прафесіяналаў, якія, хоць і стаялі побач, былі для іх недасягальныя. Айцу Ральфу вельмі карцела паглядзець, што будзе далей, але, хочаш — не хочаш, вырашыў ён, а Мэгі ўжо даўно пара весці адсюль, і ён зноў падхапіў яе, павярнуўся і пайшоў. Мэгі пранізліва завішчала, і чым далей ён адыходзіў з ёю, тым мацней яна вішчала; да іх пачалі ўжо паварочвацца — айца ж Ральфа ведалі ўсе, і становішча яго было вельмі няёмкае, нават непрыстойнае.
— Паслухай, Мэгі, я не магу павесці цябе туды! Бацька твой шкуру з мяне спусціць, і правільна зробіць!
— Хачу да Фрэнка, хачу да Фрэнка! — закрычала яна на ўсё горла, брыкаючыся і стараючыся ўкусіць яго ў руку.
— Во гадасць! — сказаў айцец Ральф.
I скарыўся перад непазбежным — вывудзіў з кішэні некалькі манетак і пайшоў да яшчэ адкрытага ўвахода ў баксёрскі шацёр, скоса азіраючыся, ці няма тут каго з хлопчыкаў Кліры; але нікога з іх не было відаць, і ён вырашыў, што яны, напэўна, дзе-небудзь спрабуюць пацэліць падковай у цвік, або спакойна сабе аплятаюць піражкі з мясам, ці ліжуць марожанае.
— Дзяўчаткам сюды нельга, святы ойча! — жахнуўся зазывала.
Айцец Ральф узвёў вочы да неба:
— Я і сам рады быў бы не ісці, скажыце мне толькі, як забраць яе адсюль, каб не збеглася ўся паліцыя Джылі і не арыштавала нас з вамі за жорсткае абыходжанне з дзецьмі. Брат гэтай дзяўчынкі першы прыняў выклік, і яна не жадае прапусціць такі бой, у якім ён пакажа ўсім, што малойчыкі вашы — проста аматары.
Зазывала паціснуў плячыма:
— Што ж, святы ойча, ці мне з вамі спрачацца? Уваходзьце, толькі глядзіце, каб яе не задушылі, госпадам бо... э-э... вельмі прашу. He, не, ваша прападобнасць, схавайце свае грошы назад у кішэню — Джымі з вас платы не возьме.
Усярэдзіне было поўна мужчын і падлеткаў, якія цесным колам абкружылі рынг; моцна трымаючы Мэгі за руку, айцец Ральф адшукаў свабоднае месца ззаду ўсіх, каля парусінавай сценкі. Паветра было шызае ад тытунёвага дыму, але прыемна пахла апілкамі, якімі прысыпалі гразь. Фрэнк быў ужо ў пальчатках, яго чарга была першая.
Іншы раз — праўда, не часта — здараецца, што добраахвотнік з натоўпу годна вытрымлівае схватку з баксёрам-прафесіяналам. Шчыра кажучы, прафесіяналы Джымі Шармана не такія былі ўжо вялікія майстры, але сярод іх было некалькі першых пальчатак Аўстраліі. Супраць Фрэнка, з прычыны яго невялікага росту, выставілі баксёра найлягчэйшай вагі, і Фрэнк накаўтаваў яго з трэцяга выпаду і падахвоціўся біцца з наступным. Да таго часу, як ён схапіўся з трэцім прафесіяналам, пра гэта прачулі на плошчы, і ў балаган набілася столькі народу, што ніхто больш з цікаўных ужо не мог праціснуцца ў праход.
Праціўнікам рэдка калі ўдавалася зачапіць яго пальчаткай, а некалькі ўдараў, якія ён прапусціў, толькі распалілі лютасць, што тлела ў ім. Вочы юнака гарэлі, увесь ён кіпеў ад злосці, у кожным праціўніку яму мроіўся Пэдзі, крыкі захаплення і пахвальныя воклічы зліліся ў яго мазгу ў адзін неабдымны голас, напеўны пульсуючы кліч: «Бі яго! Бі яго!
Бі яго!» О, як ён прагнуў сысціся з кім-небудзь у бойцы, але такой магчымасці ў яго не было з таго самага дня, як ён апынуўся ў Драгедзе. Кулачны бой — адзіны даступны яму спосаб выліць свой боль і гнеў, і цяпер, калі ён наносіў знішчальны ўдар, яму здавалася, што той самы магутны настойлівы голас спявае ўжо другую песню: «Забі! Забі! Забі!»
Нарэшце супраць яго выставілі сапраўднага чэмпіёна-лёгкавагавіка, якому загадалі трымаць Фрэнка на адлегласці, каб высветліць, ці такі ж ён умелы ў дальнім баі, як у бліжнім. У Джыма Шармана аж вочы заблішчалі. Ён заўсёды быў напагатове ў пошуках першакласных баксёраў, і на такіх вось правінцыяльных кірмашах знайшоў ужо некалькі будучых чэмпіёнаў. Лёгкавагавік сумленна выконваў загад, і яму туга даводзілася, хоць рукі ў яго былі даўжэйшыя, а Фрэнк, апанаваны сляпым жаданнем знішчыць гэту ўніклівую істоту, што ўсё скача перад ім, упарта насядаў на яго. Кожны захоп і прапушчаны град удараў служыў яму ўрокам, бо ён належаў да той пароды людзей, якія нават у нястрымнай лютасці здольныя думаць. I ён пратрымаўся да канца, як ні мясілі яго натрэніраваныя кулакі чэмпіёна; адно вока падпухла, брыво і губа рассечаныя. Але ён заваяваў дваццаць фунтаў і павагу гледачоў.
Айцец Ральф на момант расслабіў пальцы, і Мэгі выкруцілася ў яго з рук і куляй памчалася з шатра, ён не паспеў дагнаць яе. Выйшаўшы следам, убачыў, што дзяўчынку вырвала і яна спрабуе пачысціць маленькай насовачкай свае запырсканыя чаравічкі. Ён моўчкі даў ёй сваю, пагладзіў яркую галоўку, што ўздрыгвала ад рыданняў. У балагане яму і самому было моташна, і толькі сан не дазволіў расслабіцца на людзях.
— Пачакаць хочаш Фрэнка ці, можа, пойдзем?
— Пачакаю Фрэнка, — шэптам адказала дзяўчынка і прыхінулася да яго, удзячная яму за памяркоўнасць і спагаду.
— Розуму не дабяру, чаму ты так трывожыш маё адсутнае сэрца, — сказаў ён у роздуме, падумаўшы, што аслаблая і няшчасная, Мэгі наўрад ці чуе яго; як многія з тых, што жывуць у адзіноце, ён часам адчуваў патрэбу выказаць свае думкі ўголас. — Ты зусім не падобная на маю маці, сястры ў мяне ніколі не было, і проста даўмецца не магу, што ж такое ёсць у табе і ў тваёй сям’і... Вельмі табе цяжка жывецца, маленькая мая Мэгі?
Прамакаючы насоўкай рассечаную губу, з балагана выйшаў Фрэнк, над вокам красаваўся кавалак пластыра. Першы раз пасля сустрэчы на вакзале айцец Ральф убачыў на твары Фрэнка задаволенасць; такі выгляд, напэўна, бывае ў большасці мужчын, якія, так сказаць, «нядрэнна прабавілі ноч з жанчынай», падумаў свяшчэннік.
— А што Мэгі тут робіць? — рыкнуў Фрэнк, яшчэ да канца не астыўшы пасля схваткі на рынгу.
— Утрымаць яе быў толькі адзін спосаб — звязаць па руках і нагах і не забыць рот кляпам заткнуць, — ядавіта сказаў айцец Ральф, не вельмі задаволены, што даводзіцца апраўдвацца: хто ведае, Фрэнк яшчэ накінецца і на яго з кулакамі. He, Фрэнка ён не баяўся — баяўся публічнага скандалу. — Яна спужалася за вас, Фрэнк, хацела быць бліжэй да вас, на свае вочы ўбачыць, што вам нічога не пагражае. Злаваць на яе не трэба, яна і так расстроеная.
— Глядзі ж, не кажы тату, што хоць адным вокам бачыла гэты балаган, — загадаў Фрэнк Мэгі.
— Калі вы не супраць, дык, можа, на гэтым і скончым нашу прагулку? — сказаў свяшчэннік. — Усім нам, думаю, не пашкодзіць крыху адпачыць і чайку папіць у мяне дома. — Ён лёгенька ўшчыкнуў Мэгі за кончык носа: — А вам, юная лэдзі, не грэх і як мае быць памыцца.
Пэдзі ўвесь дзень прамучыўся з сястрой, выконваў усе яе прыхамаці і загады — Фія ніколі ім так не камандавала: памагаў старой прабірацца ў заморскіх гіпюравых туфельках па джыланбаўнскай гразі пад яе капрызнае і прыдзірлівае бурчанне; усміхаўся і нешта гаварыў людзям, якіх яна вітала велічным жэстам; стаяў пры ёй, калі яна ўзнагароджвала пераможцу галоўнага заезду Джыланбаўнскім прызам — смарагдавым бранзалетам. Чаму ўсе прызавыя грошы ўбухалі ў жаночую бразготку, замест таго каб уручыць кубак з залатой пласцінкай і салідны мяшэчак звонкай манеты, яму было няўцям — ён не пранікнуўся разуменнем чыста аматарскага характару джыланбаўнскіх скачак, апекуны якіх зыходзілі з пераканання, што людзі, адданыя коннаму спорту, не прагнуць нікчэмнага металу, а каштоўную забаўку, сваю ўзнагароду, могуць кінуць нядбалым жэстам у шкатулку любай жанчыны. Хоры Хоўптан, гняды скакун якога прынёс яму гэты смарагдавы бранзалет, за апошнія гады стаў уладальнікам рубінавага, брыльянтавага і сапфіравага бранзалетаў, але, маючы жонку і пяць дачок, сказаў, што не супакоіцца, пакуль не набярэ іх паўтузіна.
Крухмальная кашуля і цэлулоідны каўнерык мулялі, націралі шыю, сіні касцюм з камізэлькай уганяў у пот, страўнік, прывыклы да бараніны, дрэнна ладзіў з экзатычнымі сіднейскімі дарамі мора, што падавалі да шампанскага на ўрачыстым снеданні. I ён адчуваў сябе дурнем і здагадваўся, што і выглядае як дурань. Ад параднага касцюма так і тхне тандэтам і правінцыяльнай старамоднасцю. А навокал усе чужыя, усе гэтыя грубавата-дабрадушныя жывёлаводы-скватэры ў твідавых гарнітурах, іх пыхлівыя кабеты, і зубастыя, як жарабіцы, маладыя жанчыны — вяршкі таго, што джыланбаўнскі «Бюлетэнь» ахрысціў «скватакратыяй». Таму што яны з усіх сіл намагаліся забыцца пра тыя дні, калі ў мінулым стагоддзі перасяліліся ў Аўстралію і захапілі вялікія абшары зямлі, якую потым, калі былі створаны Федэрацыя і самакіраванне, улады маўкліва прызналі іхняй уласнасцю. Гэтай эліце зайздросцілі на аўстралійскім кантыненце ўсе, яна стварыла сваю партыю, пасылала дзяцей у прывілеяваныя сіднейскія школы, па-панібрацку прымала прынца Уэльскага ў час яго візітаў у Аўстралію.
А ён, Пэдзі Кліры — рабочы чалавек. I нічога ў яго няма агульнага з гэтымі каланіяльнымі арыстакратамі, якія занадта ўжо непрыемна нагадваюць яму сям’ю яго жонкі.
Калі ў доме свяшчэнніка Пэдзі застаў у гасцінай Фрэнка, Мэгі і айца Ральфа — спакойна сядзяць сабе перад распаленым камінам, дзень, відаць, правялі весела і бесклапотна, ён ускіпеў. Цэлы дзень яму страшна не хапала тактоўнай падтрымкі Фіі, і цяпер ён быў пад уладай пачуцця непрыязнасці да сястры не меншай, чым калісьці ў дзяцінстве там, у Ірландыі. I раптам заўважыў заклейку над вокам у Фрэнка, убачыў яго апухлы твар — сам бог паслаў яму прычыну спагнаць на кім-небудзь сваю злосць.
— Як ты мацеры на вочы пакажашся такі? — зароў ён. — Паўдня за табой не ўсачы, ты зноў за сваё, ледзь хто зірне на цябе не так, адразу лезеш з кулакамі!
Занепакоены айцец Ральф усхапіўся з крэсла — хацеў умяшацца, але сказаць нічога не паспеў, толькі выгук нейкі з вуснаў сарваўся — Фрэнк апярэдзіў яго.
— Гэтым я грошай сабе зарабіў! — спакойна сказаў ён, паказваючы на пластыр. — Дваццаць фунтаў усяго за некалькі мінут работы, цётачка Мэры нам з табой разам і за месяц столькі не плаціць! У балагане Джымі Шармана я сёння накаўтаваў трох класных баксёраў і цэлы раунд пратрымаўся супраць чэмпіёна ў лёгкай вазе. I зарабіў дваццаць фунтаў адзін. Табе, можа, не па нутры ўсё гэта, затое цяпер мяне паважаюць усе, хто бачыў мяне на рынгу.
— Зваліў парачку знямоглых перастаркаў з выбітымі мазгамі і нос задраў! Пара падрасці, Фрэнк! Росту табе ўжо больш, канечне, не набраць, але хаця б дзеля маці пастараўся б розуму набрацца!
Фрэнкаў твар зрабіўся белы-белы. Як выбеленая сонцам косць. Горшай абразы ён не мог пачуць, і ад каго пачуў — ад бацькі, а здачы даць нельга. У грудзях у яго пачало клекатаць, ён задыхаўся, ледзь стрымліваючы сябе, каб не даць волі рукам.
— Ніякія яны не перастаркі, тата. Ты не горш за мяне ведаеш, хто такі Джымі Шарман. I сам Джымі Шарман сказаў, што мяне чакае бліскучая баксёрская кар’ера; ён хоча ўзяць мяне ў сваю каманду, сам і будзе трэніраваць. Ды яшчэ грошы плаціць! Большы ростам, можа, я і не стану, але і ў такога ў мяне сілы хопіць — каго хочаш размачалю, нават цябе, стары ты смярдзючы казёл!
Пэдзі зразумеў намёк, схаваны ў апошніх словах Фрэнка, і таксама пабялеў як смерць.
— He смей называць мяне так!
— А хто ж ты? Паганая скаціна, горшая за барана юрлівага!
— He, не, не! — пранізліва закрычала Мэгі. Айцец Ральф, як кіпцюрамі, упіўся ёй пальцамі ў плечы, моцна прыціснуў да сябе. Слёзы залівалі ёй твар, дзяўчынка адчайна вырывалася, але дарэмна. — He, татачка, не! Ой, Фрэнк, не трэба! Прашу вас, не трэба, прашу! — лямантавала яна.
Але адзін толькі айцец Ральф чуў яе. Фрэнк і Пэдзі стаялі твар у твар, узаемная варожасць і страх нарэшце выйшлі на паверхню. Плаціна агульнай любові да Фіі нарэшце прарвалася, і жорсткае саперніцтва стала неабвержным фактам.
— Я яе муж! I бог блаславіў нас дзецьмі, — сказаў Пэдзі спакайней, намагаючыся авалодаць сабой.
— Ты брудны сабака, на кожную сучку рады ўскочыць!
— А ты ўвесь у таго паганага сабаку, які пусціў цябе на свет, хто б ён ні быў! Дзякуй богу, я тут ні пры чым, — крычаў Пэдзі... і раптам асекся. — О, госпадзі божа мой! — Гнеў яго імгненна аціх, як раптоўны парыў шалёнага ветру, ён абмяк, увесь неяк зморшчыўся, пачаў торгаць рукамі рот, быццам хацеў вырваць язык, што вымавіў невымоўнае. — Я не гэта хацеў сказаць, не гэта хацеў! He гэта!
Ледзь толькі з вуснаў Пэдзі сарваліся фатальныя словы, айцец Ральф выпусціў Мэгі і кінуўся да Фрэнка. Заламаў яму правую руку за спіну, сваёй левай абхапіў яго шыю, сціснуў так, што Фрэнку было цяжка дыхнуць. Ён быў дужы, гэты свяшчэннік, і хватка ў яго была жалезная; Фрэнк спрабаваў выбавіцца, нарэшце перастаў супраціўляцца і паківаў галавой у знак пакоры. Мэгі ўпала на падлогу і так і засталася на каленях, рыдала і бездапаможна, у роспачы, умольна пазірала то на брата, то на бацьку. Дзяўчынка не разумела, што здарылася, але ведала — аднаго з іх яна страціць.
— Сказаў, што хацеў, — хрыпла праквакаў Фрэнк. — Я заўсёды гэта ведаў! Заўсёды ведаў! — ён паспрабаваў павярнуць галаву да айца Ральфа. — Адпусціце, ойча. Я і пальцам яго не крану, богам прысягаю, не крану.
— Богам прысягаеш? Няхай вас бог абодвух пакарае, і цябе, і твайго бацьку! Калі вы пагубілі дзяўчынку, я вас жыцця рашу! — грымеў свяшчэннік — адзіны, хто цяпер гневаўся. — Яна ўсё чула — я мусіў застацца тут з ёю, бо каб пайшоў, вы б пазабівалі адзін аднаго, вам ясна? I хай бы вы так і зрабілі, крэціны няшчасныя, сябелюбцы!
— Добра, я іду, — сказаў Фрэнк нейкім пагаслым, чужым голасам. — Паступлю ў каманду Джымі Шармана і ўжо ніколі не вярнуся.
— Ты павінен вярнуцца! — амаль шэптам прамовіў Пэдзі. — Што я тваёй маці скажу? Ты ёй даражэйшы за ўсіх нас разам. Яна павек мне не даруе!
— Скажаш, што я паступіў да Джымі Шармана — можа, у людзі выб’юся. Шчыра кажу!
— Тое, што я сказаў... няпраўда, Фрэнк.
Чорныя вочы Фрэнка бліснулі пагардай; яны моцна ўразілі свяшчэнніка яшчэ тады, у дзень першай сустрэчы: адкуль узяўся ў шэравокай Фіі і блакітнавокага Пэдзі такі чарнавокі сын? Айцец Ральф быў знаёмы з законамі Мендэля і нават не браў пад увагу шэрых вачэй Фіі.
Фрэнк узяў паліто і капялюш.
— He, усё праўда! Я заўсёды гэта ведаў напэўна. He раз мне ўспаміналася, як мама сядзіць за клавесінам у пакоі, якога ў цябе не магло быць... I я адчуваў — раней цябе не існавала, ты прыйшоў пасля мяне. Спярша яна была мая! — Фрэнк бязгучна засмяяўся. — Падумаць толькі — усе гэтыя гады я праклінаў цябе за тое, што ты не даваў ёй галавы падняць, а ўсё праз мяне. Я адзін вінаваты!
— Ніхто ні ў чым не вінаваты, Фрэнк! — усклікнуў свяшчэннік і пацягнуў яго да сябе. — Нязведаныя шляхі гасподнія, зразумейце гэта!
Фрэнк страсянуў з пляча яго руку і лёгкай, асцярожнай хадой драпежнага звера пайшоў да дзвярэй. Ён прыроджаны баксёр, мільганула ў закутках свядомасці айца Ральфа, у яго ад прыроды кардынальскай галаве.
— «Нязведаныя шляхі гасподнія»! — з парога пачуўся голас юнака. — Калі вы строіце з сябе духоўнага пастыра, вы як той папугай, айцец дэ Брыкасар! Ведаеце, няхай вам бог самому даруе, бо вы адзін з усіх нас не разумееце, хто вы такі на самай справе!
Пэдзі сядзеў у крэсле бледны як попел, уставіўшы спалоханыя вочы на Мэгі, а тая ўкленчыла, скурчылася каля каміна і плакала, торгалася ўзад і ўперад. Пэдзі падняўся, хацеў падысці да дачкі, але айцец Ральф рашуча адштурхнуў яго.
— Пакіньце яе. Вы і так ужо бед натварылі! Там, у буфеце, віскі, вазьміце глыніце. I пабудзьце тут. Я пайду дзіця спаць пакладу, тады вярнуся, пагаворым. Чуеце, шаноўны?
— Я пачакаю, святы ойча. Хай ляжа спаць.
Наверсе, у прыгожай, утульнай светла-зялёнай спальні, айцец Ральф расшпіліў і зняў сукенку з дзяўчынкі, сцягнуў кашулю, пасадзіў Мэгі на край ложка і зняў чаравікі і панчохі. Начная сарочка, падрыхтаваная аканомкай Эні, ляжала на падушцы; айцец Ральф надзеў яе на дзяўчынку цераз галаву і апусціў да самых пятак, тады зняў з малой штонікі і ўвесь час гаварыў абы-што — пра гузікі, якія не хочуць расшпільвацца, пра чаравікі, якія не развязваюцца, пра стужкі, што ніяк не выплятаюцца з косак. Ці чула яна яго вясёлыя выдумкі, цяжка сказаць; вочы яе бязрадасна пазіралі кудысьці за яго спіну, у іх затаілася нямая аповесць пра трагедыі дзяцінства, пра недзіцячыя крыўды і пакуты.
— А цяпер кладзіся, дарагая мая дзяўчынка, і пастарайся заснуць. Я хутка зайду, пагляджу, як ты тут, ні пра што не трывожся, чуеш?
— Ну, як яна? — папытаўся Пэдзі, калі свяшчэннік вярнуўся ў гасціную.
Айцец Ральф узяў з буфета бутэльку, наліў сабе паўчаркі віскі.
— Шчыра сказаць, не ведаю. Бог сведка, Пэдзі, хацеў я зразумець, што для ірландца горш — яго цяга да выпіўкі ці неўтаймаванасць натуры? Што вас падагнала сказаць гэта? He турбуйцеся, не адказвайце! Вядома, натура.
Ясна, усё праўда. Я ведаў, ён не ваш родны сын, здагадаўся, як толькі ўбачыў яго.
— З-пад вашай увагі, відаць, мала што выпадае?
— Думаю, так. Зрэшты, даволі і самай звычайнай назіральнасці, каб убачыць, у каго з маіх прыхаджан непрыемнасці, хто ў бядзе. А калі я бачу такое, мой абавязак — зрабіць, што мне пад сілу, каб памагчы.
— У Джылі вас усе вельмі любяць, святы ойча.
— Гэтаму, не сумняваюся, я абавязаны рысам майго твару і фізічнаму складу, — сказаў свяшчэннік, але замест іроніі ў яго словах прагучала горыч.
— Так вы думаеце? He згодзен з вамі, святы ойча. Мы любім вас за тое, што вы добры пастыр.
— Што ж, ва ўсякім разе, я з галавой уцягнуўся ў вашы непрыемнасці, — крыху збянтэжана сказаў айцец Ральф. — Так што давайце раскрывайце душу, шаноўны.
Пэдзі ўтаропіўся на агонь у каміне — пакуль свяшчэннік укладваў Мэгі, ён распаліў яго, як у горне, каб хоць чым-небудзь заняцца, бо месца сабе не знаходзіў ад роспачы і раскаяння. Парожняя шклянка так і падскоквала ў яго дрыготкай руцэ; айцец Ральф падняўся, узяў бутэльку і наліў яму яшчэ віскі, Пэдзі залпам выпіў, уздыхнуў, выцер са шчок слёзы, якія толькі цяпер заўважыў.
— Хто яго бацька, я і дагэтуль не ведаю. Мы з Фіяй пасля пазнаёміліся. Яе родныя, можна сказаць, першыя людзі ў Новай Зеландыі, у бацькі яе там, за Ашбертанам, на Паўднёвым востраве, велізарны маёнтак — пшаніца, авечкі. Грошай процьма, а Фія адзіная дачка. На маё разуменне, ён усю яе будучыню загадзя распланаваў — паездка на старую радзіму, выхад пры двары, такі як трэба муж. У доме яна, канечне, рук ні да чога не прыкладала. Яны мелі і пакаёвак, і дварэцкіх, і выязных коней, і экіпажы, словам, жылі як паны. У іх я падручным рабіў на маслабойцы і, бывала, бачыў здаля Фію — гуляе з хлапчанём гадочкаў паўтара. і вось неяк раз прыходзіць да мяне сам стары Джэймс Армстронг. Дачка, кажа, сям’ю абняславіла — незамужняя дзеўка, а нарадзіла. Ад чужых усё схавалі ў тайне, хацелі куды-небудзь запраторыць яе, ды бабка такі гвалт узняла, што хочаш — не хочаш, а давялося пакінуць яе дома. А цяпер вось, кажа, бабка ляжыць пры смерці, і, як памрэ, нішто ўжо не перашкодзіць ім пазбавіцца ад Фіі з дзіцем. А я, кажа мне Джэймс, чалавек адзінокі; калі ажанюся з Фіяй і дам абяцанне паехаць з ёю з Паўднёвага вострава, дык яны дадуць нам грошай на дарогу і яшчэ пяцьсот фунтаў у прыдачу.
Што ж, святы ойча, такія грошы на зямлі не валяюцца, і жыць бабылём мне парадкам надакучыла. Быў я хлопец сарамлівы, да дзяўчат падыходу не меў. I тут падумаў — вось і добра, а што дзіця ў яе, дык што ж, я не супраць. Даю галаву на адрэз, старая ў свой час была страшная тыранка, затое сапраўдная гаспадыня. Яна сёе-тое мне расказала пра Фію, але хто бацька малога, ні слова, а ў мяне ахвоты не было пытацца. Ну, туды-сюды, узяла яна з мяне абяцанне не крыўдзіць Фію... Разумела: толькі памрэ, яны ўмомант Фію з дому выганяць, вось і наказала Джэймсу — знайдзіце ёй мужа. Мне шкада стала бабулькі: унучку яна без памяці любіла.
Ці паверыце, святы ойча, першы раз я ўбачыў яе блізка і павітаўся толькі ў той дзень, як нас павянчалі.
— Чаму ж, веру, — напаўголаса адказаў айцец Ральф. Паглядзеў на віскі ў шклянцы, асушыў яе да дна, пацягнуўся да бутэлькі і наліў у абедзве шклянкі. — Выходзіць, Пэдзі, вы ўступілі ў шлюб з дамай, нашмат вышэйшай за вас родам.
— Яно так. Напачатку я страх як баяўся яе. У тую пару яна была такая прыгожая, ойча, ого! і такая... нейкая адсутная, калі да вас даходзіць, што я маю на ўвазе. Быццам яе няма, быццам не з ёю ўсё гэта, а з кімсьці іншым.
— Яна і цяпер прыгажуня, Пэдзі, — мякка сказаў айцец Ральф.
— Па Мэгі відаць, якая яна была, пакуль гады не пачалі браць сваё. Нялёгка ёй жывецца, святы ойча, але ж не адмаўляцца мне было ад яе. Са мной яна хоць у бяспецы, ніхто з яе не мог ужо здзекавацца. Цэлыя два гады я набіраўся храбрасці, пакуль не стаў ёй... э-э... мужам сапраўдным. I давялося яе ўсяму навучыць — і ежу гатаваць, і падмятаць падлогу, бялізну мыць, прасаваць. Яна нічога не ўмела.
I ні разу за ўсе гады, што мы жанатыя, святы ойча, ні разочку не паскардзілася, не засмяялася ці калі там заплакала. Толькі ў самыя патаемныя хвіліны, калі мы бываем адны, у ёй ажывае пачуццё, але і тады ад яе ні слова не дачакаешся. Я ўсё спадзяюся, можа, калі загаворыць, ды не вельмі хачу: галаве не дае спакою думка, а раптам яна імя таго назаве. He, я не кажу, што яна зусім нас не любіць — мяне з дзецьмі. Але я люблю яе ўсёй душой, і мне ўсё думаецца, што яна нічога такога ўжо адчуваць не можа. Толькі да Фрэнка. Я ведаў заўсёды, Фрэнка яна больш за ўсіх нас разам любіць. Відаць, бацьку яго вельмі любіла. Толькі мне пра яго нічога не вядома — хто ён, чаму няможна было ёй узяць яго за мужа.
Айцец Ральф, паморгваючы вачыма, пазіраў на свае рукі.
— Эх, Пэдзі, якое гэта пекла — жыццё! Дзякуй богу, у мяне стае толькі мужнасці хадзіць па самым яго краі.
Пахістваючыся, Пэдзі падняўся.
— Ну і нарабіў я спраў, праўда, святы ойча? Прагнаў Фрэнка, цяпер Фія мне павек не даруе.
— Вам нельга ёй пра гэта гаварыць, Пэдзі. He, вы не павінны расказваць ёй, ніколі! Проста скажыце, што Фрэнк збег з баксёрамі, і ўсё. Яна ж ведае, які ён быў неспакойны, і паверыць вам.
— He магу я маніць ёй, ойча! — жахнуўся Пэдзі.
— А трэба, Пэдзі. Ці мала зазнала яна горычы і пакут? He ўзвальвайце на яе плечы яшчэ горшага цяжару. — А сам падумаў: «Хто ведае, можа, любоў, якую аддавала Фрэнку, яна навучыцца нарэшце дарыць табе, табе і гэтай маленькай, што наверсе».
— Вы і праўда так думаеце, святы ойча?
— Толькі так. Пра тое, што сёння тут здарылася, ні слова нікому.
— А з Мэгі як? Яна ўсё чула.
— Пра Мэгі не хвалюйцеся, я сам паклапачуся. Думаю, да яе дайшло толькі адно — што вы з Фрэнкам пасварыліся. Я растлумачу ёй: Фрэнк усё роўна паехаў, а сказаць маці пра вашу сварку — толькі яшчэ больш яе засмуціць. Зрэшты, мне, калі хочаце, здаецца, што Мэгі далёка не ўсім дзеліцца з маці, — свяшчэннік падняўся з крэсла. — Ідзіце кладзіцеся спаць, Пэдзі. Заўтра, не забывайцеся, вам трэба быць такім, як заўсёды, ды яшчэ хадзіць перад Мэры на задніх лапках.
Мэгі яшчэ не спала; ляжала, шырока расплюшчыўшы вочы, пры кволым святле начніка каля ложка. Свяшчэннік прысеў побач і тут убачыў, што косы заплеценыя. Ён акуратна развязаў цёмна-сінія банцікі, асцярожна выцягнуў з валасоў стужкі, і зыбкае, расплаўленае золата заліло падушку.
— Фрэнк пайшоў ад вас, Мэгі, — сказаў ён.
— Ведаю, святы ойча.
— А чаму, ведаеш, маленькая?
— Ён моцна пасварыўся з татам.
— Што ты цяпер будзеш рабіць?
— З Фрэнкам паеду. Я патрэбная яму.
— Ты не можаш ехаць, Мэгі.
— Maгy. Я хацела сёння знайсці яго, толькі ногі не слухаюцца, і яшчэ я не люблю цемнаты. А раніцай пайду шукаць яго.
— He, Мэгі, не пойдзеш. Фрэнку, разумееш, трэба па-свойму наладзіць сваё жыццё, пара яму з дому ісці. Я ведаю, табе вельмі не хочацца, каб ён пакідаў вас, але ж ён даўно ўжо надумаў ісці. He думай пра адну сябе, дай яму жыць па-свойму. — Айцу Ральфу здавалася, што, паўтараючы адно і тое, ён уваб’е ёй гэта ў галаву. — Калі мы робімся дарослымі, Мэгі, зусім натуральна, і гэта наша права, захацець выйсці са сцен роднага дома, зажыць сваім жыццём, а Фрэнк ужо дарослы мужчына. Пара яму мець свой дом, жонку, сям’ю. Разумееш, Мэгі? Фрэнк пасварыўся з тваім татам толькі таму, што цвёрда вырашыў пайсці. Гэта здарылася не праз тое, што яны не любяць адзін аднаго. Шмат хто з маладых людзей такім вось чынам ідуць з дому, для іх гэта як апраўданне, як зачэпка. Сварка была патрэбна Фрэнку, проста каб зрабіць так, як яму даўно ўжо хочацца, каб з дому пайсці. Ты зразумела, мая Мэгі?
Дзяўчынка перавяла вочы на яго твар — стомленыя, пакутлівыя, зусім не дзіцячыя вочы.
— Я ведаю, — сказала яна, — Фрэнк хацеў пайсці, калі я была яшчэ маленькая, але не ўдалося. Тата вярнуў яго і прымусіў жыць з намі.
— Ну, а гэты раз тата не будзе яго вяртаць, таму што цяпер ён ужо не можа сілай прымусіць яго застацца. Фрэнк пайшоў назаўсёды, Мэгі. Ён не вернецца.
— I я болын ніколі яго не ўбачу?
— He ведаю, — шчыра сказаў айцец Ральф. — Я і рад быў бы сказаць табе, што ты абавязкова яго ўбачыш, але ніхто не можа загадзя ведаць, што будзе, Мэгі, нават свяшчэннікі. — Ён перавёў дух. — Маме не кажы, што яны пасварыліся, Мэгі, ты чуеш? Яе гэта вельмі расхвалюе, а яна цяпер не зусім здаровая.
— Таму што ў нас хутка будзе яшчэ адно дзіця?
— А што ты пра гэта ведаеш?
— Мама любіць вырошчваць дзяцей, яна многа іх развяла. I ў яе такія мілыя дзеткі выходзяць, святы ойча, нават і калі яна і нездаровая. Я і сама вырашчу адно, ну такое, як Хэл, тады ўжо мне не так тужліва будзе без Фрэнка, праўда ж?
— Партэнагенез, — прамармытаў свяшчэннік. — Жадаю ўдачы, Мэгі. А што, калі табе не ўдасца вырасціць дзіця?
— У мяне ж ёсць Хэл, — сонна прашаптала дзяўчынка, скруціўшыся ў клубочак. Потым папыталася: — А вы, ойча, таксама паедзеце? I вы таксама?
— Калі-небудзь паеду, Мэгі. Толькі, відаць, не хутка. У мяне такое адчуванне, што я на доўгі час, на вельмі доўгі час засеў тут, у Джылі, — сказаў свяшчэннік, і вочы яго спахмурнелі.
Нічога не зробіш, давялося Мэгі вярнуцца дамоў — Фія не магла ўправіцца без яе; а Сцюарт, застаўшыся адзін у Джыланбаўнскім кляштары, абвясціў галадоўку, і яго таксама вярнулі ў Драгеду.
Настаў ужо жнівень, суровы, сцюдзёны. Акурат мінуў год, як сям’я Кліры пераехала ў Аўстралію. Зіма выдалася куды больш жорсткая за леташнюю. Дажджы запазняліся, халодным сухім паветрам балюча было дыхаць. Вяршыні Вялікага водападзелу, што ўзвышаліся за трыста міль на ўсход ад Драгеды, укрыў таўшчэзны пласт снегу — такога не памяталі старажылы, а з мінулага лета, пасля таго як прашугалі мусонныя ліўні, на захад ад Бэранскай сутокі не выпала ні кроплі дажджу. У Джылі пачалі пагаворваць пра новую засуху — даўно ўжо не было, а прыйсці ўсё ж такі павінна, дык вось цяпер, відаць, і пачынаецца.
Калі дома Мэгі зноў убачыла маці, быццам непасільны цяжар на яе наваліўся — ці то ад думкі, што мінае дзяцінства, ці ад няяснага прадчування такой, як у маці, жаночай долі. Знешне Фія не перамянілася, толькі жывот выпірае, але штосьці ў ёй запаволілася, як у стомленым старым гадзінніку, што ўсё больш і больш адстае і нарэшце спыняецца. He было ўжо той жвавасці, якая раней ні на міг не пакідала яе. Цяпер яна няўпэўнена перастаўляла ногі, быццам забылася, як гэта робіцца; нейкая душэўная разладжанасць перадалася і яе паходцы; яна зусім не радавалася будучаму дзіцяці, не было нават таго нязменна стрыманага задавальнення, з якім яна калісьці чакала Хэла.
А гэты рыжы жэўжык кандыбаў цяпер па ўсім доме, штохвіліны соваўся куды не трэба, але Фія і не спрабавала прывучыць яго да парадку ці хоць бы наглянуць, што ён там робіць. Яна тупала па вечным крузе — ад пліты да кухоннага стала, ад стала да ракавіны, быццам нічога больш не існавала на свеце. I ў Мэгі не засталося выбару — яна проста запоўніла пустату ў жыцці малога і стала яму за маці. I ніякая гэта не была ахвяра, бо Мэгі пяшчотна любіла Хэла, а ён так бездапаможна, так ахвотна прымаў усю любоў, якой ёй цяпер хацелася шчодра каго-небудзь адарыць. Ён клікаў яе безупынна, навучыўся гаварыць яе імя раней за ўсе, прасіўся, падняўшыся на дыбачкі, на рукі, і ад гэтага сэрца дзяўчынкі поўнілася радасцю, шчасцем. Насуперак нуднай і цяжкай працы — калі вязала, латала, шыла, калі мыла бялізну і прасавала, даглядала курэй ці што-небудзь яшчэ рабіла ў доме, Мэгі з радасцю ставілася да жыцця.
Ніхто ніколі не ўпамінаў імя Фрэнка, але кожныя шэсць тыдняў, толькі прагудзіць ражок паштальёна, Фія ўскідвала галаву і на момант ажывала. Але місіс Сміт прыносіла іхнюю долю пошты, ліста ад Фрэнка там не аказвалася, і кароткая ўспышка пякучай надзеі гасла.
Два новыя чалавечкі неўзабаве паявіліся ў доме. У Фіі нарадзіліся блізняты — яшчэ два маленькія рыжагаловыя Кліры; назвалі іх Джэймс і Патрык. Слаўныя хлопчыкі, абое ў бацьку — усмешлівыя, некапрызныя, з першых дзён яны зрабіліся агульнай уласнасцю, і Фія амаль занядбала іх, толькі грудзьмі карміла. Хутка хлопчыкаў пачалі называць коратка — Джымс і Пэтсі; яны сталі любімцамі жанчын з Вялікага дома — дзвюх пакаёвак, старых дзевак, і аканомкі, бяздзетнай удавы: яны даўно ўжо згаладаліся па такой радасці — няньчыцца з маленькімі дзецьмі. I Фія надзіва лёгка аддалілася ад блізнят — у іх і без яе тры клапатлівыя маці, і неўзабаве ўвайшло ў звычай, што малыя, як не спалі, увесь амаль час былі ў Вялікім доме. У Мэгі проста не было вольнай хвілінкі, каб узяць іх пад сваё крылца — управіцца хоць з Хэлам: ён не адпускаў яе ад сябе ні на момант. Няўклюдная ўгодлівасць і надакучлівае сюсюканне місіс Сміт, Міні і Кэт былі яму не па душы. У яго маленькім сусвеце Мэгі была адзінай крыніцай любові, ніхто яму больш не быў патрэбны, толькі Мэгі, адна толькі Мэгі.
Бадзяка Уільямс змяняў сваіх славутых ламавых коней і вялізны фургон на грузавік, і цяпер пошта прыходзіла ўжо не раз у шэсць тыдняў, як раней, а кожны месяц, але ад Фрэнка ўсё роўна не было вестак. I патроху ўспаміны пра яго пачалі блякнуць, як непазбежна блякнуць успаміны, нават самыя дарагія сэрцу; быццам нейкая падсвядомая, незалежная ад нашага розуму гаючая сіла сцішвае душэўную муку, зажыўляе раны, насуперак адчайнай рашучасці не забываць. З памяці Мэгі вобраз Фрэнка сціраўся з ныючым болем, мілыя рысы расплываліся ў смутнае аблічча, падобнае на лік святога, але падабенства з Фрэнкам у ім было не больш, чым паміж іканапісным Хрыстом і тым, якім, напэўна, быў Муж смуткаў. А ў Фіі з тых маўклівых глыбінь, у якіх яна прыглушала рух сваёй душы, вымкнула на замену новае пачуццё.
Яно авалодвала ёю спакваля, не назойліва, і ніхто нічога не прыкмячаў. Фія агарнулася маўклівасцю і непарушнай стрыманасцю: гэтай унутранай перамены ніхто не паспеў заўважыць, акрамя таго, на каго цяпер скіравалася яе любоў, але ён не падаваў выгляду. Утоенае і нявыказанае яднала іх, змякчала боль адзіноты. Відаць, гэта было непазбежна, бо з усіх дзяцей Пэдзі толькі Сцюарт удаўся ў маці. У чатырнаццаць гадоў ён быў такой жа невырашальнай загадкай для бацькі і братоў, як раней Фрэнк, але, у адрозненне ад Фрэнка, не выклікаў ні раздражнення, ні варожасці. Без нараканняў рабіў усё, што казалі, працаваў не з меншай рупнасцю, чым іншыя, і не каламуціў ціхай завадзі — жыцця сям’і Кліры. Як і ва ўсіх, валасы ў яго былі рыжыя, толькі цямнейшыя, чым у астатніх хлопчыкаў, — больш пад колер чырвонага дрэва, а вочы — празрыстыя, як прэсная вада ў цяні, быццам яны праніклі ў глыб часоў да самых вытокаў, існага і бачаць усё такім, як яно ёсць. Ён адзіны з усіх сыноў Пэдзі абяцаў вырасці ў прыгожага мужчыну, хоць Мэгі была ў душы перакананая, што яе Хэл зацьміць Сцюарта, калі надыдзе яго чарга стаць дарослым. Ніхто не ведаў, што ў Сцюарта наўме: як і Фія, ён гаварыў мала і ніколі не выказваў услых сваіх тайных думак. I яшчэ меў нейкую дзіўную манеру раптам прыціхаць — не толькі целам, а і душою; і сястры, з якой яны былі пагодкі, здавалася, што вось-вось ён памкнеццакудысьці, куды ўсім іншым заказаны шлях. Айцец Ральф выказаў гэта па-свойму.
— Хлопчык як не з гэтага свету! — усклікнуў ён, калі прывёз Сцюарта ў Драгеду з кляштара, дзе той, застаўшыся адзін, без Мэгі, наладзіў галодную забастоўку. — Можа, сказаў, што дамоў хоча? Можа, сказаў, што без Мэгі сумуе? Дзе там! Проста есці перастаў і цярпліва чакаў, пакуль да нашых тупых галоў дойдзе, чаго гэта ён. I ні разу рота не раскрыў, каб пажаліцца, а калі я прыйшоў да яго і зароў: «Табе што, дамоў захацелася?» — ён усміхнуўся толькі і галавой паківаў!
З часам было моўчкі прызнана, што Сцюарт не будзе працаваць на выганах з бацькам і астатнімі хлопцамі, хоць па гадах ужо і мог бы. Сцю застанецца сцерагчы дом, дровы калоць, агарод даглядаць, карову даіць — ці злічыш усе гаспадарчыя клопаты? Жанчыны ўсюды не паспеюць: на руках трое малых дзяцей. I хоць бы дзеля перасцярогі разумна мець пры доме мужчыну, хай нават ён і не дарослы, — як бы знак таго, што ёсць яшчэ і іншыя паблізу. Таму што, здаралася, завітвалі няпрошаныя госці — прагрукацяць па дашчаных прыступках чужыя боты, прагучыць чужы голас:
— Вітанне, гаспадынька, ёсць што-небудзь пажаваць?
У тутэйшай глушы яны кішма кішаць — сезоннікі, што бадзяюцца ад фермы да фермы са сваім скарбам на гарбе, увязаным у сінюю коўдру, хто з Квінсленда, хто з Вікторыі — людзі, што ўпусцілі свой шанц у жыцці альбо пабойваюцца ярма сталай работы і лічаць за лепшае тупаць тысячы міль у пошуках толькі ім адным ведама чаго. Большасцю ўсе яны людзі неблагія — прыйдуць, наядуцца ўволю, засунуць у складкі коўдры што ім дадуць — крышачку чаю, трохі цукру, мукі, і пойдуць прасёлкам у Баркулу ці ў Наранганг, пабрэнкваючы бляшанымі паходнымі кацялкамі, а за імі плятуцца следам худыя — скура ды косці — сабакі. У Аўстраліі рэдка падарожнічаюць конна, больш ходзяць пеша.
Зрэдку, бывала, наведваўся і нядобры чалавек: выгледзіць дзе жанчын без мужчын, не гвалціць — рабаваць. Таму на кухні ў Фіі, у тым куце, куды не маглі дабрацца малыя, заўсёды стаяў прыслонены да сцяны драбавік, і Фія старалася трымацца да яго бліжэй, чым прышлы, пакуль спрактыкаваным вокам не вызначыць, што ён за чалавек. Калі на Сцюарта ўсклалі адказнасць за дом, Фія з радасцю перадала яму стрэльбу.
He ўсе візіцёры былі бадзягі-сезоннікі з сінімі клункамі за плячыма; паяўляўся, напрыклад, прыказчык з магазіна Уоткінса. Ён прывозіў усё, што хочаш, — ад конскай мазі да пахучага мыла, зусім не падобнага на цвёрдыя камякі з тлушчу і соды, якія Фія варыла ў катле, у якім выварвалі бялізну; прывозіў і лавандавую ваду, і адэкалон, і пудру, і крэм для высушанай сонцам скуры. Былі і такія рэчы, якія ніхто нават не спадзяваўся купіць у каго-небудзь, акрамя як у прыказчыка ад Уоткінса; да прыкладу, у яго было націранне, з якім не параўнаюцца найлепшыя аптэчныя бальзамы, — і ўжо гатовыя, і тыя, што на заказ: яно загойвала ўсё — і дзірку ў баку ў аўчаркі, і язву на назе ў чалавека. Да каго на кухню ні заскочыць прыказчык, туды адразу набіваліся жанчыны і не маглі дачакацца, пакуль ён не адкіне века вялізнага чамадана з таварамі.
Завітвалі і іншыя гандляры ўразнос, толькі яны заязджалі ў гэтую авечую глуш нерэгулярна, але і ім не менш радаваліся; і чаго толькі ў іх не было — ад гатовых цыгарэт і мудрагелістых люлек да цэлых рулонаў тканіны, а часам і неадольна спакуслівыя прадметы бялізны і карсеты з багатай шнуроўкай. Гэтым жанчынам з глыбінкі надаралася, можа, толькі раз ці два ў год выбрацца ў бліжэйшы горад, і яны занудзіліся тут, адрэзаныя ад раскошных сіднейскіх магазінаў, ад навінак моды і жаночых бразготак.
У жыцці, здавалася, толькі і асталося, што мухі ды пыл. Дажджу даўно ўжо не было — хоць бы папырскаў і прыбіў гэты пыл, прагнаў мух, бо чым радзей ідзе дождж, тым больш мух і пылу.
З усіх столей гірляндамі звешваюцца і паволі пакручваюцца доўгія стужкі ліпкай паперы, чорныя ад наліплых на іх за дзень мух. Ніводнай пасудзіны на кухні нельга ні на момант пакінуць непрыкрытай — яна імгненна робіцца прытулішчам разгульнага балявання ці мушыным могільнікам, а ў пакоях уся мэбля і сцены заседжаны мухамі, нават каляндар-даведнік джыланбаўнскага універсальнага магазіна.
I ох, гэты пыл! Ад яго ратунку не было, ад гэтага драбнюткага, як пудра, пылу; ён пранікаў праз самыя шчыльныя накрыўкі і вечкі, ад яго цямнелі толькі што памытыя валасы, ён скрыпеў на скуры, набіваўся ў складкі адзення і фіранак, тонкай бруднай плёнкай засцілаў паліраваныя сталы — не паспееш сцерці, а ён зноў ужо тут. На падлозе пыл ляжаў тоўстым пластом, занесены нядбайна выцертымі чаравікамі і сухім гарачым ветрам, што павяваў праз расчыненыя насцеж дзверы і вокны; Фіі давялося скруціць свае персідскія дываны, што ў гасцінай, і загадаць Сцюарту прыбіць цвікамі лінолеум — яго, нават не паглядзеўшы, яна выпісала з джыланбаўнскага магазіна.
На кухні, дзе найбольш таўклося старонняга люду, дашчаная падлога стала белая, як старая высахлая косць, — яе бясконца скрэблі драцянай шчоткай і лугавым мылам. Фія і Мэгі пасыпалі яе апілкамі — іх Сцюарт клапатліва збіраў каля дрывотні, скупа апырсквалі такой дарагой вадой, а потым усю гэту вільготную масу, ад якой ішоў востры духмяны пах, вымяталі за дзверы на веранду, адтуль — на агарод, дзе яна неўзабаве рабілася перагноем.
Але нішто не магло пацясніць пылу, а рэчка перасохла, ператварылася ў нізку мелкіх лужын, і ўжо не было адкуль напампаваць вады на кухню, на ванную. Нарэшце Сцюарт з’ездзіў на грузавічку-вадавозе да Копанкі, прывёз яго поўны вады, выліў яе ў адзін з запасных дажджавых бакаў, і жанчынам давялося мыцца, мыць посуд і бялізну ў яшчэ адной агіднай вадкасці, горшай за мутную ваду з рэчкі. Пасля гэтай брыдкай, засоленай, з тухлым пахам гнілых яек, вады посуд даводзілася старанна выціраць, а валасы гублялі бляск і рабіліся сухія, як салома. Дажджавой вады засталося зусім мала, яе бераглі толькі на піццё і на кухню.
Айцец Ральф з пяшчотаю паглядаў на Мэгі. Дзяўчынка расчэсвала рыжыя кучаркі Пэтсі, а Джымс, пахістваючыся на яшчэ слабых ножках, стаяў побач, цярпліва чакаючы сваёй чаргі; дзве пары ясна-блакітных вочак з замілаваннем пазіралі на сястру. Зусім як маленькая мама, гэтая Мэгі. У жанчын, відаць, гэта ад прыроды, — разважаў айцец Ральф, — дзіўная цяга да малых дзяцей, інакш дзяўчынцы ў яе гады няньчыцца з імі было б не прыемнасцю, а нудным абавязкам, і яна старалася б хутчэй збегчы ад іх і заняцца чым-небудзь цікавейшым. А яна знарок расцягвае расчэсванне, закручвае валосікі Пэтсі пальцамі, каб яны не абы як круціліся, а леглі хвалямі. Нейкі час свяшчэннік любаваўся заняткам Мэгі, потым ляснуў ручкай плёткі па запыленай халяве і скіраваў пахмурны позірк да Вялікага дома, што хаваўся за прывіднымі эўкаліптамі і павойнымі лозамі, за лабірынтам гаспадарчых будынкаў, за магутнымі перцавымі дрэвамі, зусім аддзелены ад восі, вакол якой круцілася жыццё на ферме, — ад дома старшага аўчара. Якія каверзы строіць, якія інтрыгі пляце старая павучыха, засеўшы пасярод сваёй аграмаднай павуціны?
— Айцец Ральф, вам ужо нецікава? — дакорліва спыталася Мэгі.
— Прабач, Мэгі, я задумаўся. — Ён павярнуўся — дзяўчынка ўжо прычасала Джымса, і ўсе трое стаялі, з чаканнем пазіраючы на яго, і ён нагнуўся, падхапіў абаіх блізнят, аднаго левай, другога правай рукой. — Гайда ў госці да вашай цётачкі Мэры, пайшлі?
Мэгі ішла ззаду, несла яго бізун і за повад вяла буланую кабылу, на якой прыехаў свяшчэннік, а ён неяк па-сваяцку і з ахвотай нёс на руках малых, хоць ад рэчкі да Вялікага дома была амаль міля. Ля летняга доміка-кухні ён перадаў блізнят місіс Сміт, якая аж заззяла ад радасці, і павёў Мэгі па дарожцы да гаспадарскага дома.
Мэры Карсан сядзела ў сваім вялікім крэсле з падгалоўнікам. Апошнія дні старая рэдка калі яго пакідала — не было асаблівай патрэбы, Пэдзі і сам добра ўпраўляўся з усімі гаспадарчымі справамі. Калі, трымаючы Мэгі за руку, увайшоў айцец Ральф, яна працяла малую нядобрым позіркам, і тая апусціла вочы; айцец Ральф адчуў пальцамі, як затрапятаўся пульс дзяўчынкі, і спагадліва сціснуў ёй запясце. Мэгі нялоўка прысела ў паклоне і нешта ледзь чутна пралепятала.
— Ідзі на кухню, мілачка, папі чаю з місіс Сміт, — рэзка загадала Мэры Карсан.
— Чаму вы яе так не любіце? — спытаўся айцец Ральф, апускаючыся ў крэсла, якое ўжо прывык лічыць сваім.
— Таму што вы яе любіце, — прагучаў адказ.
— Што вы, Мэры! — Нарэшце-такі старая ўвагнала яго ў чырвань! — Мэгі вельмі адзінокае дзіця.
— He гэта для вас галоўнае, вы і самі добра ведаеце.
Прыгожыя блакітныя вочы змерылі старую з’едлівым позіркам — айцец Ральф ужо амаль авалодаў сабой.
— Вы думаеце, я гвалтаўнік малалетніх? Усё ж такі я свяшчэннік!
— Перш за ўсё вы мужчына, Ральф дэ Брыкасар! I як свяшчэннік адчуваеце сябе ў бяспецы, толькі і ўсяго!
Ён скалануўся, але засмяяўся. Сёння чамусьці яму не ўдаецца парыраваць яе выпады; яна, мусіць, знайшла шчылінку ў яго даспехах і забралася туды са сваім павучыным ядам. А ён ужо не той — відаць, старэе, звыкаецца з гібеннем у гэтай глушэчы — Джыланбаўне. Тухне былы агонь ці, можа, цяпер ён жывіцца ўжо не тым, чым раней?
— Я не мужчына, — сказаў айцец Ральф. — Я свяшчэннік... Можа, мяне перасіліла гарачыня, гэты пыл і мухі... Але я не мужчына, Мэры. Я — свяшчэннік.
— Ах, Ральф, такая перамена! — здзекліва ўсміхнулася Мэры Карсан. — Ці вас я чую, кардынал дэ Брыкасар?
— Гэта немагчыма, — сказаў ён, і вочы яго на міг заслаліся тугой. — Здаецца, сан гэты мне ўжо больш не патрэбен.
Мэры Карсан зарагатала, тузаючыся ўзад і ўперад у крэсле і не зводзячы пільных вачэй са свяшчэнніка.
— Вось як, Ральф? Сан кардынала вам ужо не патрэбны? Што ж, я дам вам яшчэ крыху патаміцца, але, будзьце ўпэўнены, дзень расплаты прыйдзе. He заўтра яшчэ і, можа не раней як праз два-тры гады, але ён прыйдзе. Як той д’ябал-спакуснік я прапаную вам... але хопіць, і так досыць сказана! Толькі не сумнявайцеся, вы будзеце курчыцца ў пакутах. Ніколі ў жыцці не сустракала больш прывабнага мужчыны. Сваёй прыгажосцю вы кідаеце жанчынам выклік і пагарджаеце намі за безразважлівасць. Але я прыпру вас у кут вашай жа слабасцю, і вы прадасце сябе, як размаляваная шлюха. Вы сумняваецеся?
Усміхаючыся, айцец Ральф адкінуўся на спінку крэсла.
— Чаму? Я не сумняваюся, што вы паспрабуеце. Толькі наўрад ці вы так ужо добра вывучылі мяне, як вам здаецца.
— Нават так? Час пакажа, Ральф, толькі час. Я ўжо старая, і ў мяне засталося толькі адно — час.
— А што ў мяне засталося, па-вашаму? Час, Мэры, толькі час. Час, пыл і мухі.
Неба заслалася густымі хмарамі, і ў Пэдзі з’явілася надзея на дождж.
— Пыльныя буры, — прадракла Мэры Карсан. — З гэтых хмар дажджу не будзе. Нам яго яшчэ доўга чакаць.
Дарэмна сям’я Кліры думала, што зведала ўжо самыя жорсткія праявы суровага аўстралійскага клімату, іх чакала новае выпрабаванне — пыльная бура на выпаленай засухай раўніне. Пазбаўленыя прыміральнай вільгаці, высахлая зямля і паветра з трэскам церліся адно аб адно, распалялі адно аднаго, даходзячы да ўсе большага і большага напружання, гатовага, нарэшце, разрадзіцца гіганцкім вывяржэннем запашанай энергіі. Неба зусім нізка навісла над зямлёю і так пачарнела, што Фіі давялося запаліць у пакоях дзве лямпы; коні на стайні ўздрыгвалі і палахліва ўскідваліся ад самага нязначнага шуму; куры ўзляцелі на седалы і схавалі галовы ў крылах; сабакі гыркалі і грызліся між сабою; свінні кінулі рыцца ў памыйцы, глыбей зарыліся лычамі ў пыл і толькі вызіралі з яго сваімі бліскучымі, рэзвымі вочкамі. Пагрозлівыя сілы, што прытаіліся ў небе, нагналі жах на ўсё жывое — агромністыя чорныя валы хмар паглынулі сонца, намерваючыся зрынуць яго полымя на зямлю.
Здалёку з усё большай хуткасцю каціліся грымоты, дробныя ўспышкі на небасхіле выразна высвечвалі абрысы высока нагрувашчаных хмар, над сінявата-чорнымі, як у поўнач, глыбінямі пеніліся і клубіліся іхнія да жудасці белыя грабяні. I нарэшце стыхія разлютавалася — з выццём наляцеў вецер, узвіхурыў пыл і пачаў балюча сячы па вачах, па губах, па твары. Нашым навічкам-аўстралійцам цяпер было няцяжка ўявіць, што такое гнеў гасподні па бібліі — яны адчулі яго на сабе. Ад магутных перуноў усе скаланаліся і ледзь не падскоквалі — грукатала і ляскатала аглушальна і ярасна, здавалася, зараз на кавалкі расколецца зямля, і ўсё ж Кліры — яны ўсе пахаваліся ў доме — мала-памалу прыцярпеліся да гэтага буйства стыхіі і адзін за другім павыходзілі на веранду, скіравалі пільныя позіркі за рэчку, на далёкія выганы. Увесь небасхіл бесперапынна ашчаціньваўся дзесяткамі бліскавічных рагулін, пераплеценых вогненнымі прожылкамі, брудна-фіялетавыя сполахі чарадой праразалі хмары, то знікалі ў непраглядных зыбкіх грамадах, то вынырвалі з іх, быццам гулялі ў нейкія фантастычныя хованкі. Пабітыя яшчэ раней маланкамі дрэвы, што адзінока тырчалі сярод лугоў, цяпер тлелі і куродымелі, і Кліры, нарэшце, зразумелі, чаму былі мёртвыя гэтыя самотныя вартавыя авечых пашаў.
У паветры паступова разлівалася страхотлівае, нібыта тагасветнае святло, паветра ўжо не было нябачнае, а само быццам падсвечвалася знутры фасфарычным бляскам — ружовым, бэзавым, зеленавата-жоўтым, і ад яго ішоў назойлівы саладжавы пах, нейкі невыразны, ні на што не падобны. Дрэвы мігатліва паблісквалі, рыжыя валасы на галовах у Кліры ззялі вогненным арэолам, валаскі на руках сталі тарчма. Так прайшоў цэлы дзень, і толькі пад вечар бура нехаця адступіла на ўсход, і на захадзе сонца гэтае жудаснае насланнё, нарэшце, пакінула іх, але і тады не прыйшло супакаення — усе былі ўсхваляваныя, узбударажаныя. Дажджу не выпала ні кроплі. Перажыць гэту лютасць стыхіі і застацца жывым і здаровым — усё роўна што памерці і зноў вярнуцца да жыцця; цэлы тыдзень толькі пра гэта і гаварылі.
— Будзе яшчэ не адзін раз, — паныла сказала Мэры Карсан.
Яна ведала, што кажа. Наступная зіма выдалася яшчэ халаднейшая, Кліры і не думалі, што можа настаць такая сцюжа, калі зіма без снегу; за ноч зямлю ўкрываў тоўсты пласт інею, сабакі, дрыжучы ад холаду, скручваліся клубкамі ў сваіх будках і не замярзалі толькі таму, што наядаліся мяса кенгуру і лою і сала забітай свойскай жывёлы. Цяпер можна было хоць пад’есці ялавічыны і свініны замест усім абрыдлай бараніны. У доме палілі няшчадна, ва ўсіх топках гуў агонь, і мужчыны, калі толькі маглі, вярталіся з выганаў — начамі яны там зусім застывалі. Затое стрыгалі з’ехаліся вясёлыя — у холад працуецца спарней і не так абліваешся потам. У велізарнай стрыгальні на дашчаным насціле пляцовак для кожнага майстра рэзка вылучаўся светлы круг — месца, дзе цэлых паўстагоддзя стрыгалі, адзін за адным, выбельвалі потам масніцы.
Ад даўняй паводкі яшчэ засталася трава, але яна злавесна парадзела. Дзень за днём было пахмурна, неба зацягвала хмарамі, а дажджу ўсё не было. Паныла завываў і скуголіў вецер на авечых пашах, гнаў перад сабой бурыя віхры, завесы пылу, як звычайна ён гоніць дождж, томячы душу і ўяўленне прывідам дажджу. Яны так нагадвалі дождж, гэтыя рваныя, гнаныя ветрам кудлы пылу.
У дзяцей на скалелых пальцах палопалася скура, яны стараліся не ўсміхацца патрэсканымі губамі, вечарамі асцярожна аддзіралі гольфы ад пятак і шчыкалатак. Упарты жорсткі вецер не даваў зберагаць цяпло ў пакоях, бо дамы тут будавалі так, каб у іх мог лёгка пранікнуць самы слабы подых ветру, а не каб адгарадзіцца ад яго. У ледзяных спальнях клаліся спаць, у ледзяных спальнях уставалі, і дзеці цярпліва чакалі, калі мама налье ім крышачку гарачай вады з вялікага чайніка, што стаяў на прымурку, так што ўмыванне цяпер не было цяжкай пакутай, ад якой у іх аж зуб на зуб не пападаў.
Аднаго дня маленькі Хэл пачаў з прысвістам дыхаць і кашляць, кожны дзень яму рабілася горш. Густа замяшаўшы гарачай вадой попелу, Фія зрабіла яму на грудзі прыпарку, але малы дыхаў усё роўна пакутліва цяжка. Спачатку яна не так каб ужо вельмі трывожылася, але цягнуўся дзень, хлопчыку рабілася ўсё горш і горш, і Фія зусім разгубілася, а Мэгі сядзела каля яго, бясконца ўзносячы малітвы богу і ўсім святым. А шостай гадзіне, калі вярнуўся Пэдзі, хрыплае дыханне Хэла чутно было з веранды, губы ў малога зрабіліся сінія.
Пэдзі адразу кінуўся ў Вялікі дом, да тэлефона, але доктар, які жыў за сорак міль ад іх, як на тую бяду, паехаў да другога хворага. На патэльні запалілі трохі серы і трымалі над ёю Хэла, спадзеючыся, што ад моцнага кашлю з зева выскачыць плеўка, якая паволі душыла хлопчыка, але ў грудзях у яго не было ўжо сілы адкашляць яе. Ён зусім пасінеў, дыхаў перарывіста. Мэгі сядзела, трымала яго на руках і ўсё малілася, сэрца разрывалася ад болю — горка глядзець, як няшчаснае дзіця змагаецца за кожны глыток паветра. Ён быў ёй даражэйшы за любога з братоў — яна ж была яго маці. Ніколі дагэтуль ёй так не хацелася быць сапраўднай, дарослай мамай: ёй здавалася, што, каб яна была такой сталай жанчынай, як Фія, у ёй знайшлася б сіла вылечыць Хэла. Фія не можа яго вылечыць, бо яна яму не маці. Разгубленая, апанаваная жахам, дзяўчынка прыціскала да сябе цельца Хэла, якое сутаргава ўздрыгвала, стараючыся памагчы яму дыхаць.
У Мэгі і ў думках не было, што ён можа памерці, нават тады, калі Фія з Пэдзі, ужо зусім не ведаючы, што рабіць, апусціліся на калені перад ложкам і пачалі маліцца. Апоўначы Пэдзі ўзяў з рук дачкі нерухомае цела дзіцяці і асцярожна паклаў пасярод груды падушак.
Мэгі адразу расплюшчыла вочы — яна задрамала, заспакоеная тым, што Хэл перастаў біцца ў яе на руках.
— Ой, татачка, яму лепш! — сказала яна.
Пэдзі адмоўна патрос галавой; здавалася, ён увесь усохся і пастарэў, у святле лямпы паблісквалі шэранню валасы на галаве і шчацінне ўжо тыдзень не голенай барады.
— He, дзетка, Хэлу не лепш у тым сэнсе, як ты разумееш, але ён супакоіўся. Бог узяў яго, і ён ужо больш не пакутуе.
— Тата хоча сказаць, што ён памёр, — роўным голасам сказала Фія.
— Ой, татачка, не! Ён не мог памерці!
Але хлапчанё, што ляжала ва ўтульным гняздзечку з падушак, было мёртвае. Мэгі зразумела гэта, як толькі зірнула на яго, хоць ніколі яшчэ не бачыла смерці. Быццам не дзіця ляжыць, а лялька. Мэгі паднялася і выйшла на кухню да сваіх братоў — яны сядзелі ўнураныя, паапускаўшы галовы, каля пліты ў трывожным чаканні, а побач на драўляным крэсле сядзела місіс Сміт, не зводзячы вачэй з блізнят, ложачак якіх перанеслі на кухню, бо там было цяплей.
— Вось так, Хэл узяў і памёр, — сказала Мэгі.
Сцюарт ачнуўся ад сваіх далёкіх мрояў, падняў галаву.
— Так лепш, — прамовіў ён. — Цяпер яму спакойна. — У дзвярах паявілася Фія, і Сцюарт устаў, падышоў да маці, але не дакрануўся да яе. — Ты, мама, відаць, стамілася. Ідзі, ляж, я распалю ў спальні камін. Ідзі ж, адпачні.
Фія моўчкі павярнулася і пайшла ўслед за ім. Боб таксама падняўся з крэсла і выйшаў на веранду. Астатнія хлопчыкі пакруціліся ў крэслах і далучыліся да яго. Пэдзі не паказваўся. Hi слова не гаворачы, місіс Сміт выкаціла з кута веранды дзіцячую каляску і клапатліва паклала ў яе сонных Джыма і Пэтсі. Калі яна павярнулася да Мэгі, па шчоках у яе каціліся слёзы. Сказала:
— Я вяртаюся ў Вялікі дом, Мэгі, і бяру з сабой Джыма і Пэтсі. Раніцай прыйду, а пакуль што маленькія пабудуць са мной, з Міні і Кэт. Маме скажы.
Мэгі села, склала рукі на каленях. Яе, яе быў ён і памёр! Маленькі Хэл, яна так яго песціла і любіла. Месца, якое ён займаў у яе душы, яшчэ не апусцела, Мэгі і цяпер яшчэ адчувала на руках яго цёплы цяжар. Страшна падумаць — чатыры доўгія гады яна адчувала цяжар яго цела, а цяпер ужо ніколі не возьме на рукі. He, тут плакаць не трэба; яна пралівала слёзы ад крыўды за Агнесу, ад ран, ад якіх не ўберагла яе крохкая шкарлупінка пачуцця ўласнай годнасці; плакаць можна было ў дзяцінстве, а яно ўжо мінула і ніколі не вернецца. Гэту новую ношу ёй давядзецца несці да канца сваіх дзён і жыць насуперак ёй. У адных людзей воля да жыцця вельмі модная, у другіх — слабейшая. У Мэгі яна была тонкая і трывалая, як сталёвы трос.
Так і застаў айцец Ральф дзяўчынку, калі прывёз доктара. Мэгі моўчкі паказала ім на калідор, але за імі не пайшла. I толькі праз доўгі час свяшчэнніку ўдалося зрабіць тое, што яму так захацелася пасля таго, як Мэры Карсан пазваніла яму ў Джылі — падысці да Мэгі, пабыць з ёю, аддаць ёй, гэтай беднай маленькай парыі ў сям’і, часцінку чалавечай цеплыні. Ён амаль не сумняваўся, што ніхто, акрамя яго, не зразумеў да канца, што для Мэгі значыў Хэл.
Але жаданне яго здзейснілася не хутка. Трэба было справіць апошні абрад — на выпадак, калі душа яшчэ не пакінула цела, і пагаварыць з Фіяй, з Пэдзі, даць ім добрыя парады. Доктар паехаў ад іх у засмучэнні, але ён даўно ўжо звыкся з гэтымі трагедыямі, непазбежнымі пры такім вялікім участку, як яго. Зрэшты, мяркуючы па тым, што яму расказалі, ён усё роўна не мог бы, напэўна, нічым памагчы так далёка ад бальніцы і вопытнага медыцынскага персаналу. Гэтыя людзі самі ідуць на рызыку, выпрабоўваюць лёс і ўпарта стаяць на сваім. У пасведчанні аб смерці ён напіша: «Круп». З гэтай хваробай жарты дрэнныя.
Нарэшце айцец Ральф зрабіў усё, што толькі мог — амаль пра ўсё паклапаціўся. Пэдзі пайшоў да Фіі, Боб з астатнімі хлапцамі — у сталярню: рабіць труну. Сцюарт сядзеў на падлозе ў спальні Фіі, яго тонкі профіль, такі падобны на матчын, выразна вылучаўся на фоне начнога неба за акном; адкінуўшыся на падушкі, Фія сціскала руку Пэдзі ў сваёй і не зводзіла вачэй з цёмнай скурчанай фігуркі на халоднай падлозе. Было ўжо пяць гадзін, санліва закапашыліся пеўні на седалах, але развіднее яшчэ не скора.
На кухні, забыўшыся зняць з шыі ліловую епітрахіль, айцец Ральф нахіліўся перад плітой, раздзьмуў полымя з пацямнелага ўжо жару, падкінуў дроў, прыкруціў кнот у лямпе на стале, што стаяў ззаду, апусціўся на лаўку насупраць Мэгі і стаў да яе прыглядацца. Дзяўчынка вырасла, ідзе наперад сямімільнымі крокамі, можна адстаць і ўжо не дагнаць яе; і, прыглядаючыся да яе, ён з небывалай вастрынёй адчуў раптам сваю ўшчэрбнасць, сумненне ва ўласнай мужнасці — пачуццё, якое неадступна грызла яго і мучыла ўсё жыццё. Але чаго яму баяцца? З чым, калі такое здарыцца, не пасмее ён сысціся твар у твар? Бывае ж ён моцны, калі заступаецца за іншых, і нікога не баіцца; але ў ім заўсёды тоіцца страх, страх, што тое, чаму яшчэ няма назвы, праслізне раптам у яго свядомасць і захопіць знянацку. А Мэгі, якая нарадзілася на васемнаццаць гадоў пазней, перасягне яго.
He, яна не святая і нічым такім не адрозніваецца ад большасці іншых. Толькі вось ніколі не скардзіцца — гэта асаблівы дар... а можа, нябесная кара?.. пакорлівасць лёсу. Любую страту, любы ўдар яна сустракае стойка, прымае і хавае ў сабе і тым жывіць агонь, што палае ў ёй. Што яе навучыла гэтаму? А ці можна гэтаму навучыцца? Можа, створаны ім вобраз усяго толькі спараджэнне яго фантазіі? А хіба не ўсё роўна? Што важней — сапраўдная Мэгі або тая, якой яна яму здаецца?
— Ох, Мэгі... — бездапаможна вымавіў ён.
Дзяўчынка скіравала на яго позірк і з глыбінь сваіх пакут адарыла ўсмешкай, у якой бруілася бязмежная любоў, яшчэ вольная ад забарон і путаў жаночай скрытнасці. Гэта бязмежная любоў ашаламіла яго, апякла, і як бы ён горача дзякаваў богу, у існаванні якога часам сумняваўся, калі б той стварыў яго кім хочаш, абы толькі не Ральфам де Брыкасарам! Дык, можа, гэта яно і ёсць, тое невядомае, безназоўнае? О божа, чаму ён так любіць яе? Але, як і заўсёды, яго пытанне засталося без адказу, а Мэгі ўсё сядзела і ўсміхалася яму.
На світанні Фія паднялася з ложка і пачала гатаваць снеданне. Сцюарт памагаў ёй; неўзабаве прыйшла місіс Сміт разам з Міні і Кэт, і жанчыны, сабраўшыся ўчатырох каля пліты, аб нечым гаварылі роўнымі, прыглушанымі галасамі, нібы з’яднаныя нейкім жалобным таінствам, якое не зразумець было ні Мэгі, ні айцу Ральфу. Пасля снедання Мэгі ўзялася высцілаць труну, хлапцы зрабілі яе як мае быць — гладка выгаблевалі і адпаліравалі кожную дошчачку. Фія, ні слова не гаворачы, дала Мэгі доўгую сукенку з белага атласу, якая ад старасці набыла колер слановай косці, і Мэгі адмерыла палосы тканіны акурат па ўнутраных сценках. Потым пастрачыла на машынцы, сшыла нешта накшталт навалочак, айцец Ральф напхаў іх усе абрэзкамі тканіны, і гэтымі падушачкамі яны разам абклалі ўсярэдзіне сценкі труны і прыкалолі кнопкамі. Тады Фія апранула Хэла ў яго святочны аксамітавы касцюмчык і паклала ў мяккую пасцель, ад якой пахла ёю, Фіяй, а не Мэгі, хоць Мэгі была яму сапраўднай мамай. Закрываючы века, Пэдзі плакаў; першы раз у жыцці ён страціў дзіця.
Урачыстая зала ў доме гаспадыні Драгеды шмат ужо гадоў служыла хатняй царквой; у адным канцы яе ўзвышаўся алтар, на які манашкі з кляштара Святой Марыі Урсойскай за тысячу фунтаў, атрыманых ад Мэры Карсан, вышылі золатам покрыва. Місіс Сміт упрыгожыла алтар і ўсю залу зімовымі кветкамі з драгедскіх клумбаў — жоўтафіёлямі, рознымі раннімі кветкамі, познімі ружамі, мноствам ружовых, чырвона-бурых ружаў; здавалася, яны намаляваныя пэндзлем і толькі ад чараў пахнуць. Айцец Ральф у белым стыхары без карункаў паверх строгай чорнай рызы адслужыў памінальную месу.
Як амаль ва ўсіх вялікіх маёнтках у гэтым маланаселеным краі, у Драгедзе хавалі нябожчыкаў на сваёй зямлі. Могілкі былі за садамі, на зарослым вербамі беразе рэчкі, адгароджаныя каванай жалезнай рашоткай белага колеру, і нават у гэтую сухмень тут было зелена, бо не шкадавалі вады з сядзібных цыстэрнаў. Тут, у пышным мармуровым склепе, спачывалі Майкл Карсан і яго сын — дзіця, і каля ўвахода мармуровы анёл у чалавечы рост з аголеным мячом у руцэ ахоўваў іх спакой. Але ўрачыстую пахавальню абкружаў з тузін больш сціплых магіл — роўныя рады афарбаваных у белы колер драцяных арак, накшталт кракетных варотцаў, з белымі драўлянымі крыжамі, некаторыя без надпісаў; ляжаў тут нейкі стрыгаль без роду без племені, забіты ў барачнай сварцы; двое-трое бяздомных бадзяг, на чыім шляху Драгеда аказалася апошнім прыстанішчам; нечыя зусім ужо безыменныя косці, знойдзеныя на адным выгане — ці то мужчыны, ці то жанчыны, ніхто не ведаў; кітаец, повар Майкла Карсана, — над яго астанкамі стаяў мудрагелісты пунсовы парасон са званочкамі, якія журботна і бясконца вызвоньвалі, здавалася, яго імя: Хі Сінг, Хі Сінг, Хі Сінг; гуртаўшчык — на яго крыжы быў надпіс: «Чарлі з Тэнкстада, добры быў хлапец»; і яшчэ некалькі нябожчыкаў, сярод іх і жанчыны. Але Хэла — пляменніка ўладаркі Драгеды хаваць так сціпла не пасавала, і самаробную дамавіну паставілі ў склепе на выступе, і за ёй зачыніліся адмысловыя бронзавыя дзверы.
Міналі дні, пра Хэла гаварыць перасталі, хіба толькі хто ўпамяне яго мімаходзь. Гора сваё Мэгі хавала ў сабе; у яе смутку таілася няўцешная роспач, бессвядомая, непамерная і загадкавая, як гэта бывае ў дзяцей, і менавіта таму, што яна была яшчэ дзіця, боль яе засланялі штодзённыя клопаты, крыху сцішалі яго. Хлапчукі не дужа перажывалі, апрача Боба, — ён быў ужо не малалетак і горача любіў свайго маленькага браціка. Пэдзі смуткаваў глыбока, але ніхто не ведаў, ці гаравала Фія. Здавалася, яна ўсё больш і больш аддаляецца ад мужа і дзяцей, адракаецца ад усіх пачуццяў. I Пэдзі ад душы быў удзячны Сцюарту, што ён так клапоціцца пра маці, так стрымана і беражліва абыходзіцца з ёю. Адзін толькі Пэдзі ведаў, якая была Фія, калі ён без Фрэнка вярнуўся з Джылі. Hi іскрынкі не ўспыхнула ў яе мяккіх шэрых вачах і не выдала душэўнага стану, не было ў яе позірку ні злосці, ні папроку, ні нянавісці, ні смутку. Нібыта яна загадзя чакала ўдару, як чакае смертаноснай кулі асуджаны на знішчэнне сабака, — ведае свой лёс, ды не можа пазбегнуць яго.
— Я ведала, што ён не вернецца, — толькі і прамовіла Фія.
— Можа, і вернецца, — сказаў Пэдзі, — ты толькі напішы яму адразу.
Фія пакруціла галавой, але — на тое яна і Фія — не стала нічога тлумачыць. Няхай лепш Фрэнк пачне новае жыццё далей ад Драгеды і ад яе самой. Яна занадта добра ведала сына і не сумнявалася: адно яе слова, і ён вернецца, — значыць, у яе не вырвецца гэтае слова, ніколі. Хай дні яе доўгія і горкія: яна пацярпела паражэнне, але трываць трэба моўчкі. Яна не сама выбрала Пэдзі, але лепшага за Пэдзі не было і няма нікога на свеце. Фія належала да тых людзей, хто адчувае занадта востра, так востра, што, здаецца, няма ўжо сілы цярпець, нельга жыць, а ўрок яна атрымала жорсткі. Бо амаль дваццаць пяць гадоў душыла ў сабе ўсякае пачуццё і цвёрда верыла, што вытрымка і стойкасць нарэшце перамогуць.
Жыццё ішло сваёй каляінай — размераны, адвечны зямны кругаварот; летам прайшлі дажджы, не мусонныя, а іх адгалоскі, і наваднілі рэчку, напоўнілі цыстэрны і бакі, напаілі карэнне сасмяглай травы, змылі каварны, пранырлівы пыл. Людзі, ледзь не са слязьмі ад радасці, аддаліся сваёй справе — ведалі: авечкі ўжо не застануцца без падножнага корму. Травы хапіла да новай, падбаўлялі, праўда, вецце больш-менш сакавітых дрэў; але так было не на ўсіх фермах Джыланбаўнскай акругі. Колькі на ферме жывёлы, цалкам залежыць ад гаспадара. На такі вялікі маёнтак, як Драгеда, статак быў крыху замалы, і таму пашы хапіла надаўжэй.
Пара ягнення і ліхаманкавыя тыдні пасля яго — самы гарачы час у календары аўчара. Кожнае нованароджанае ягня трэба падхапіць, акальцаваць яму хвост, памеціць вуха, а баранчыка, не прызначанага на племя, яшчэ і спакладаць. Прыкрая, агідная работа, адзенне наскрозь у крыві, бо за кароткі час, які адпушчаны на гэта, управіцца з многімі тысячамі баранчыкаў можна толькі адным спосабам: яечкі заціскаюць між пальцаў, адкусваюць і выплёўваюць на зямлю. Хвасты ўсім ягнятам незалежна ад полу, туга перацягваюць бляшаным абадком, кровазварот парушаецца, хвост пухне, высыхае і адвальваецца.
У тых краях разводзілі самых лепшых на свеце танкарунных авечак і з такім размахам, як нідзе, а рабочых рук не хапала. Усё было накіравана на выраб найбольшай колькасці воўны вышэйшай якасці. Да прыкладу, «саскрэбванне»: воўна ззаду ў авечкі загаджваецца, кішыць мухамі, чарнее, зліпаецца ў каўтуны, як кажуць аўчары, «вісюлькі». Таму яе тут трэба нагала збрыць — «саскрэбці». Амаль як стрыжка, толькі малая, але непараўнальна больш непрыемная — у смуродзе, у хмарах мух, затое плата большая. Потым — «купанне»: тысячы і тысячы мітуслівых авечак, якія нема бляюць, зганяюць разам і праганяюць праз лабірынт з чанамі, кожную на міг акунаюць у раствор фенілу — такое купанне знішчае кляшчоў, блох і іншую нечысць. А тады — «уліванне»: у глотку авечцы ўсоўваюць вялікую спрынцоўку і ўпырскваюць лякарства, якое выводзіць кішэчных паразітаў.
I канца-краю няма гэтай важданіне з авечкамі — ледзьве ўправяцца з адной работай, пара брацца за другую. Агляд, сартаванне, перагон з пашы на пашу, падбор і замена вытворнікаў, стрыжка, «саскрэбванне», «купанне», забой ці адпраўка на продаж. Апрача авечак у Драгедзе адкормлівалі да тысячы галоў буйной рагатай жывёлы адборнай пароды — на мяса, але разводзіць авечак было куды выгадней, і ў шчаслівыя часы на кожныя два акры зямлі прыпадала па авечцы, а ўсяго ў Драгедзе было іх каля ста пяцідзесяці тысяч. Усе яны — мерыкосы, і таму на мяса іх не прадавалі; калі ад старасці яны пераставалі даваць тонкае руно, іх гналі на скуралупні і сырамятні, дзе з іх выраблялі скуру, рабілі ланалін, свечачнае сала і клей.
I паступова для нашых перасяленцаў набылі сэнс творы аўстралійскіх класікаў, у якіх адлюстроўвалася жыццё гэтага краю. Тут, у Драгедзе, адрэзаныя ад усяго свету, Кліры мацней чым калі прыахвоціліся да чытання; чараўніцтва друкаванага слова — адзінае, што злучала іх з астатнім светам. Але паблізу не было, як раней у іх у Вэгайне, бібліятэкі з выдачай дадому, нельга было, як там, ездзіць кожны тыдзень у горад па пісьмы, газеты і свежы запас кніг. Айцец Ральф запоўніў гэту брэш, учыняючы набегі на джыланбаўнскую бібліятэку, спусташаючы кніжныя паліцы ў сваім доме пры царкве і ў кляштары, і не паспеўшы яшчэ іх да канца агаліць, са здзіўленнем убачыў, што пры саўдзеле Бадзякі Уільямса і яго паштовага грузавіка заснаваў у сваёй парафіі цэлую перасоўную бібліятэку. Грузавік быў заўсёды нагружаны кніжкамі — патрапаныя, залапаныя томікі вандравалі ад Драгеды да Бугелы, ад Дыбан-Дыбана да Брэйх-і-Пвла, ад Канаматы да Іч-Юізджа, даючы пажыву згаладалым розумам, якія прагнулі адключыцца ад шэрых будняў. Вярталі гэтыя кнігі-скарбы не вельмі ахвотна, але айцец Ральф і манашкі адзначалі, дзе якія кніжкі трымаюцца даўжэй, а праз агенцтва друку айцец Ральф выпісваў новыя экземпляры за кошт Мэры Карсан, лагодненька так угаворваючы яе лічыць гэта дарам Суполцы кнігалюбаў пры кляштары Святога крыжа.
У тую пару, калі рэдка ў якой кнізе здаралася натрапіць нават на самы нявінны пацалунак і эратычныя пасажы не казыталі ўяўлення чытача, мяжа паміж літаратурай для дарослых і літаратурай для падлеткаў была не такая выразная, і не было нічога заганнага для чалавека ў гадах Пэдзі захапляцца тымі самымі кніжкамі, якімі зачытваліся і яго дзеці: «Малютка і кенгуру», «У вусці ракі» — серыя выпускаў пра прыгоды Джыма, Норы і Уола, бессмяротны раман місіс Эніс Ган «Мы з Глыбінкі». Вечарамі на кухні па чарзе чыталі ўголас вершы «Банджа» — Патэрсана і К. Дж. Дэніса, захапляліся верхавой скачкай «Чалавека са Снежнай ракі», смяяліся разам з «Чуллівым хлопцам» і яго Дорын, крадком выціралі слёзы, перажываючы за «Смяшлівую Мэры» Джона О’Хары.
Асабліва любілі вершы пра «Кленсі з Разліва», «Банджа» быў іх любімы паэт.
Ліст паслаў яму па следу, толькі адраса не ведаў, —
У той край, дзе стрэў я Кленсі шмат гадоў таму назад;
Стрыг за Лахленам ён воўку, ну і я, надзеі поўны,
Напісаў: «У Разліў, для Кленсі», так — на шчасце, наўздагад.
I адказ прыйшоў вясною, пісаны чужой рукою —
Як цвіком у палец тоўстым, абмакнутым ў каламазь;
Слаў стрыгаль, яго дружочак, усяго адзін радочак:
«Кленсі гурт пагнаў у Квінсленд, недзе там і месіць гразь».
У бязладдзі дзіўных мрояў Кленсі бачу я парою:
У сядле пазадзе статка едзе берагам ракі
Ды каня не падганяе, песні звонкія спявае —
Гуртаўшчык там знойдзе радасць, дзе не знойдзе гарадскі.
Кленсі ўсюды добра знаюць, і сябры яго вітаюць
Пад плёск хваль на перакатах, пад шэпт ветрыку ў хмызах;
Лашчыць сонца ўдзень прастору, неабсяжную, як мора,
Безліч зорак векавечных песціць вока па начах.
Можа, і каравыя, слабенькія вершыкі, але ж такія творы і не прызначаліся тонкім знаўцам паэзіі, а пісаліся для народа і гаварылі пра людзей з народа, і ў тыя гады болын аўстралійцаў ведалі на памяць гэтыя вершы, чым абавязковыя ўрыўкі з Тэнісана і Вордсварта са школьных чытанак — па-свойму, таксама не такая каб сказаць высокая паэзія, толькі натхнёная ўжо англійскай рэчаіснасцю. Незлічоныя нарцысы і пазалочаныя грымотнікам паплаўцы нічога не гаварылі ні розуму, ні сэрцу Кліры — жыхарам края, дзе ні нарцысы, ні грымотнікі расці не могуць.
А паэты аўстралійскай глыбінкі былі ім блізкія і зразумелыя, бо да Разліва ад іх рукой падаць, і атары, якіх пераганялі па Вялікаму Жывёлапрагоннаму Шляху, для іх былі явай. ВЖШ, як скарочана называлі гэты шлях, віўся ўздоўж ракі Баруан — прырэчную гэту паласу зямлі брытанская карона абвясціла сваёй уласнасцю і адвяла спецыяльна для пераправы чацвераногага тавару з канца ў канец усходняй палавіны мацерыка. У даўнейшыя часы гуртаўшчыкоў і іх згаладалыя атары, што вытоптвалі і спусташалі лугі, не вельмі прывячалі, а пагоншчыкаў быкоў, якія ледзь пасоўваліся са сваімі вялікімі статкамі ў дваццаць — восемдзесят галоў напрасткі праз лепшыя выпасы пасяленцаў-арандатараў, наогул люта ненавідзелі. Цяпер, пры наяўнасці дзяржаўных жывёлапрагонных дарог — і для авечак, і для буйной жывёлы — усё гэта стала ўжо легендай, і паміж людзьмі аселымі і бадзяжнымі адносіны сталі больш прыязныя.
Калі якому гуртаўшчыку надаралася завітаць на ферму — выпіць піўка, пагаманіць, з’есці гарачай стравы, яго сустракалі сардэчна. Бывала, з гуртаўшчыкамі заязджалі жанчыны — у якой-небудзь двухколцы, старой, разбітай, абвешанай, як махрамі, бразгатлівымі і дзынклівымі кацялкамі, каструлькамі, біклажкамі і запрэжанай выбракаванай з нейчага статка аблезлай канякай. Жанчыны былі альбо вельмі вясёлыя, альбо вельмі пахмурыя, гэтыя жанчыны з Глыбінкі; яны раз’язджалі ад Кайнуны да Пару, ад Гундзівіндзі да Гандагаі, ад Кэтрын да Кары. Нейкія дзіўныя: у іх з роду не было даху над галавой, іхні хрыбет, як жалезны, ніколі не ведаў ватных матрацаў. Ніводзін мужчына не мог цягацца з імі — упартымі, вынослівымі, як сама зямля, што распасцерлася пад іх нястомнымі нагамі. Дзеці іхнія, дзікія, як птушкі ў залітым сонцам голлі дрэў, баязліва хаваліся за коламі павозкі ці паспешліва ўцякалі за штабелі дроў і там сядзелі, пакуль бацькі, папіваючы чай, гаманілі з гаспадарамі, абяцалі перадаць не зусім зразумелыя даручэнні нейкаму Хупірону Колінзу ці Брамбі Уотэрсу, расказвалі пра неверагодныя прыгоды Помі-навічка з Гнарлунга. I чамусьці адразу можна здагадацца, што гэтая голь перакатная недзе ўжо пакінула на ВЖШ магілу, пахавала — хто дзіця, хто жонку ці мужа, а хто закадычнага сябра пад якой-небудзь прыдарожнай кулібай, якая назаўсёды застанецца ў іхняй памяці, бо толькі тым усе дрэвы здаюцца на адзін лад, хто не ведае, як трывала можа сэрца адзначыць і запамятаць адно-адзінае дрэва ў суцэльнай сцяне лесу.
Мэгі была абсалютна недасведчаная ў «інтымных баках жыцця», і нават гэты звычайны эўфемізм нічога б ёй не гаварыў — умовы існавання, як назнарок, перакрылі ўсе шляхі да раскрыцця гэтай тайны. Бацька правёў строгую мяжу паміж мужчынскай часткай сям’і і жаночай; пры маці і сястры ніколі не гаварылі пра развядзенне жывёлы, пра злучку, ніколі не паказваліся ім на вочы не зусім адзетыя. Кнігі, якія б далі дзяўчынцы хоць які ключ, у Драгеду ніколі не траплялі, і ў яе не было сябровак-равесніц, якія б маглі спрыяць яе адукацыі. Заўсёдныя гаспадарчыя клопаты прыкавалі яе да дома, а паблізу яго нічога, звязанага з узаемаадносінамі полаў, не адбывалася. На сядзібе ўся амаль жывёла была вылегчаная. Мэры Карсан коней не разводзіла — купляла іх у Бугеле ў Марціна Кінга, у таго быў конны завод; але калі не разводзіш коней, з жарабкамі адна марока, і таму ў Драгедзе не было ніводнага жарабка. А бык быў — дзікі, люты, як звер, але да яго выгульнага дворыка блізка падыходзіць строга забаранялася, і Мэгі так баялася, што трымалася ад яго як найдалей. Сабакі сядзелі на ланцугах у будках, аб іх чыстакроўнасці клапаціліся па-навуковаму — за гэтым сачыла нядрэмнае вока Пэдзі ці Боба, і сюды таксама дарога была закрыта. А да свіней прыглядацца ў Мэгі часу не было, ды і цярпець яна іх не магла і нават злавала, калі даводзілася іх карміць. Па праўдзе, у Мэгі ні да кога не было часу прыглядацца, акрамя двух яе маленькіх брацікаў. А няведанне параджае няведанне; калі цела і розум не прачнуліся, яны праспяць і такія падзеі, якія дасведчанасць міжволі адзначыць.
Перад самым днём нараджэння — Мэгі спаўнялася пятнаццаць гадоў — яна пачала заўважаць на трусіках нейкія бурыя плямы. Прайшло дні два, і болей іх не было, але праз паўтара месяца зноў паявіліся, і тады сорам змяніўся страхам. Першы раз яна прыпісала гэта сваёй неахайнасці, але цяпер, другі раз, зразумела, што гэта кроў. Мэгі даўмецца не магла, адкуль яна, і падумала: напэўна, з кішак. Праз тры дні слабы крывацёк спыніўся і зноў паўтарыўся толькі болып як праз два месяцы; ніхто ў доме не заўважыў, як яна ўпотай мые трусы — мыццё амаль усёй бялізны было яе абавязкам. Наступны раз Мэгі яшчэ і жывот балеў — першы раз у жыцці без расстройства. А кроў ішла ўсё мацней і мацней. Мэгі цішком узяла некалькі старых пялёнак блізнят і спрабавала абвязвацца пад трусікамі, калоцячыся ад страху — раптам прасочыцца.
Смерць Хэла была як нейкае насланнё, што наляцела ўраганам, але канчаць сваё жыццё так павольна і пакутліва — страшна. I хіба можна пайсці да мамы ці таты і сказаць, што паміраеш ад нейкай ганебнай, прыкрай хваробы? Аднаму толькі Фрэнку прызналася б яна, якія мукі церпіць, але ж Фрэнк недзе вельмі далёка, невядома, дзе яго шукаць. Мэгі не раз чула, як жанчыны, седзячы за кубкам чаю, гаварылі пра страшныя пухліны, пра нейкі рак, расказвалі, у якіх пакутах і як доўга паміралі іхнія сяброўкі, маці, сёстры, і зусім не сумнявалася, што яе нутро пажырае пухліна, нячутна ўгрызаецца ў цела, усё глыбей, усё вышэй, падбіраецца да яе пахаладзелага ад жаху сэрца. Ох, як не хочацца паміраць!
Смерць яна ўяўляла сабе цьмяна, і ўжо зусім было няясна, што будзе з ёю там, у таемным замагільным свеце. Рэлігія для Мэгі была больш зборам канонаў, чым пажыткам для роздуму, і ад яе нельга было чакаць дапамогі. У апанаваным страхам розуме дзяўчынкі бязладным роем кружыліся і скакалі словы і абрыўкі фраз, некалі сказаныя яе бацькамі, знаёмымі бацькоў, манашкамі, свяшчэннікамі ў пропаведзях і помслівымі, жорсткімі ліхадзеямі з кніжак. Але яна нізавошта не хацела прымірыцца са смерцю, і ноч за ноччу ляжала без сну, разгубленая, у жаху, і ўсё старалася ўявіць сабе яе, гэту смерць: можа, яна — бясконцая ноч ці бяздонне, з якога вырываюцца языкі полымя, і трэба пераскочыць на другі край, а там — залацістыя палі; а можа, смерць быццам унутранасць паветранага шара — там гучаць узнёслыя песнапенні і праз незлічоныя каляровыя вітражы туды ўліваецца святло.
Мэгі неяк зусім прыціхла, але не так, як, бывала, прыціхаў Сцюарт, калі адасабляўся ад усяго, аддаўшыся ціхім марам: яна нібы аледзянела, закамянела, як звярок пад заварожлівым позіркам змяі. Калі з ёю хто-небудзь неспадзеўкі загаворваў, Мэгі нервова ўздрыгвала, а калі малыя брацікі з плачам клікалі да сябе, пачынала мітусіцца вакол іх, не ведаючы, як загладзіць сваю забыўлівасць, няўважлівасць да іх. А як выпадала вольная часіна, уцякала на могілкі, да Хэла — адзінага нябожчыка, якога ведала.
Перамену, што адбылася з Мэгі, заўважылі ўсе, але тлумачылі па-свойму: дзяўчынка, маўляў, робіцца дарослай, і нікому і ў голаў не прыйшло папытацца ў самога сябе, a што для яе гэта значыць, — Мэгі добра хавала сваё гора. Урокі мінулага яна засвоіла цвёрда, самавалоданне ў яе было незвычайнае, гордасць — неймаверная. Ніхто не павінен ведаць, што там творыцца ў яе ўсярэдзіне, вонкава яна павінна быць непранікальная. А прыкладаў у яе было хоць адбаўляй: і Фія, і Фрэнк, і Сцюарт — яна адной з імі крыві, гэта ў іх родзе, парода такая.
Але айцец Ральф часта бываў у Драгедзе, з клопатам сачыў, як ператвараецца Мэгі ў дарослую дзяўчыну, і, калі дзявочая яе краса пачала раптам блякнуць і траціць жывасць, яго неспакой змяніўся трывогай, а трывога неўзабаве перарасла ў страх за дзяўчынку. На вачах у яго Мэгі марнее — і целам, і душой, неяк выслізгвае ад іх усіх, і нясцерпна глядзець, як становіцца другой Фіяй. На схуднелым, завостраным тварыку — два вялікія вокі, шырока расплюшчаныя перад нейкім жахлівым відовішчам, матава-белая скура шчок і лба, якая ніколі не паддавалася загару і не ведала вяснушак, рабілася ўсё бляднейшая і больш празрыстая. Калі так пойдзе і далей, разважаў айцец Ральф, Мэгі знікне, ператворыцца ў адны толькі вочы, як змяя, калі праглынае свой хвост, і будзе лунаць убязмежжы сусвету амаль нябачным цьмяна-шэрым промнем, ледзь улоўным самым краем зроку, як пужлівы цень ці таямнічая рабізна на белай сцяне.
He, ён усё ж дазнаецца, у чым справа, хай нават праўду давядзецца вырываць у яе сілай. Вось толькі Мэры Карсан стала такой прыдзірліва-патрабавальнай, злуе на яго за кожную хвілінку, якую ён праводзіць у доме старшага аўчара, і толькі невычэрпная вытрымка, тонкасць і вынаходлівасць памагала яму схаваць ад старой сваё абурэнне яе самадурствам. I такое наогул далёкае ад яго пачуццё — прывязанасць да Мэгі — не заўсёды перамагала хітрамудрасць дыпламата, не прыглушала тайнага задавальнення, калі ён бачыў, як перад яго абаяннем скараецца нават такая сварлівая і ўпартая ведзьма, як Мэры Карсан. У той час як у душы яго бушавала і рвалася з прывязі абуджаная пасля доўгага сну прага клапаціцца пра шчасце дарагога яму чалавека, ён мусіў прызнаць, што побач з гэтым пачуццём жыло і другое — халодная. кашэчая жорсткасць, імкненне ўзяць верх над гэтай пыхлівай, дэспатычнай жанчынай, абдурыць яе. О, яму заўсёды гэтага хацелася! Старой павучысе ніколі не ўзяць над ім верх.
Нарэшце яму ўдалося ўцячы ад Мэры Карсан і заспець Мэгі знянацку на маленькіх могілках, у цяні бледнага, зусім не ваяўнічага з выгляду мсціўца-анёла. Задраўшы галаву, яна пазірала на яго саладжава-заспакоенае аблічча, а ў самой у яе на твары застыў страх — рэзкі кантраст паміж чалавечым пачуццём і адсутнасцю ўсякага пачуцця, падумаў айцец Ральф. Толькі сам ён навошта тут, чаго ён ганяецца за ёю, як старая квактуха, ці яго гэта клопат — хіба ж не маці з бацькам павінны высвятляць, што з ёю творыцца? Але ж яны нічога нядобрага не заўважаюць, для іх яна значыць менш, чым для яго. Да таго ж ён свяшчэннік, і яго абавязак суцяшаць тых, хто адзінокі ці ўпаў у роспач. Вельмі балюча бачыць яе няшчаснай, але нельга ж так: з кожным днём ён усё больш прывязваецца да яе — такія ўжо склаліся абставіны. Так шмат назбіралася звязаных з ёю мілых сэрцу выпадкаў і ўспамінаў, і гэта палохае. Любоў да Мэгі і зусім натуральнае для свяшчэнніка імкненне духоўна падтрымаць кожнага, калі ўзнікала такая патрэба, змагаліся ў ім з назойлівым страхам, што раптам станеш камусьці да крайнасці неабходным і хтосьці стане крайне неабходны табе самому.
Мэгі пачула, як ён ідзе па траве, і павярнулася да яго, склала рукі на каленях, апусціла вочы. Айцец Ральф прысеў каля яе, абхапіў калені рукамі, сутана прыгожымі складкамі аблягала яго ад прыроды зграбную постаць. Нельга хадзіць кругом і навокал, падумаў ён, a то яна выслізне.
— Што здарылася, Мэгі?
— Нічога, святы ойча.
— He мані.
— Калі ласка, ойча, прашу вас, не пытайцеся! He магу я вам сказаць!
— Ох, Мэгі, Мэгі... I малаверка ж ты! Мне ты можаш сказаць усё, усё на свеце. На тое я і тут, на тое я свяшчэннік. Я — богам абраны прадстаўнік яго на зямлі, імем бога слухаю, нават дарую імем яго. I няма на ўсім божым свеце, маленькая Мэгі, нічога такога, чаго гасподзь бог і я не маглі б міласцю сваёй дараваць. Ты павінна сказаць мне, дарагая дзяўчынка, што здарылася, бо калі хто і можа табе памагчы, дык гэта я. Пакуль жыву, я заўсёды буду старацца памагчы табе, уберагчы цябе. Калі хочаш, я твой анёл-ахоўнік, і куды больш надзейны, чым гэты кавалак мармуру, што ў цябе над галавой. — Свяшчэннік перавёў дух і нахіліўся да яе: — Мэгі, калі ты мяне любіш, скажы, што з табой?
Мэгі сашчапіла рукі:
— Я паміраю, ойча! У мяне рак!
У першае імгненне яму страшэнна захацелася зарагатаць, каб даць волю палёгцы, што хваляй захліснула яго; але, зірнуўшы на бледны да сінечы твар дзяўчынкі, на яе схуднелыя рукі, ён ледзь утрымаўся, каб не заплакаць, не зарыдаць, не выкрыкнуць нябёсам горкага папроку за несправядлівасць. He, Мэгі не магла проста так узяць і ўявіць сабе такое — тут, напэўна, таіцца нешта сур’ёзнае.
— Адкуль ты ведаеш, даражэнькая?
Мэгі доўга маўчала, а калі нарэшце загаварыла, ён прынік да самых яе вуснаў, машынальна прыняў паставу свяшчэнніка ў спавядальні — засланіў ад яе вачэй свой твар далонню, падставіў прыгожае вуха, гатовы выслухаць грахоўнае прызнанне.
— Шэсць месяцаў ужо, як пачалося, святы ойча! У мяне страшныя болі ў жываце, але не ад таго, што з’ела нешта, і... ой, святы ойча!.. столькі крыві адтуль выходзіць!
Айцец Ральф рэзка ўскінуў галаву — у час споведзі ніколі такога не здаралася; ён глядзеў на яе сарамліва апушчаную галоўку, апанаваны бурай супярэчлівых пачуццяў, і не мог сабрацца з думкамі. Неймаверная, цудоўная палёгка, вялікая злосць на Фію — здаецца, забіў бы яе; глыбокая пашана і захапленне — такая малая і так храбра трымалася ўвесь час; і страшная, бязмежная збянтэжанасць.
Як і Мэгі, ён быў нявольнік свайго часу. У кожным горадзе, дзе ён бываў, ад Дубліна да Джыланбаўна, прадажныя дзеўкі прыходзілі да яго на споведзь і шапталі неверагодную лухту пад маркай чыстай праўды; яны бачылі ў ім толькі адно — мужчыну і не хацелі сабе прызнацца, што ім не пад сілу яго прабудзіць. Мармыталі яму нешта пра мужчын, што не прапускаюць ніводнай спадніцы, пра недазволеныя гульні з дзяўчатамі, пра пажадлівасць і пралюбадзейства, а адна з іх ці дзве, надораныя незвычайна жывым уяўленнем, не пасаромеліся нават ва ўсіх падрабязнасцях апісаць свае інтымныя зносіны з нейкімі свяшчэннікамі. Ён выслухоўваў усё без ніякага хвалявання, толькі муціла агіда да іх, бо ён прайшоў праз суровую муштру семінарыі, а чалавеку яго складу не цяжка засвоіць такі ўрок. Але ніколі, ніколі ніводная з гэтых дзевак не ўпамінала пра таінства арганізма, што прыніжае жанчын, адмяжоўвае іх ад мужчын.
Як ні намагаўся айцец Ральф, яму не ўдалося стрымаць пякучай хвалі, што разлілася ў яго пад скурай: прападобны Ральф дэ Брыкасар сядзеў, адвярнуўшыся ад Мэгі, затуліў твар рукой і мучыўся ад сораму, што пачырванеў па самыя вушы — першы раз у жыцці.
Але ж так Мэгі не дапаможаш. Ён пачакаў, пакуль чырвань не сплыве са шчок, тады падняўся, прыўзняў дзяўчынку і пасадзіў на плоскі мармуровы п’едэстал статуі, і іх твары апынуліся на адным узроўні.
— Паглядзі на мяне, Мэгі. He, ты на мяне глядзі!
Дзяўчынка ўзняла на свяшчэнніка насцярожаны позірк, убачыла, што ён усміхаецца, і адразу яе захліснула бязмежная радасць. Ён не ўсміхаўся б гэтак, калі б яна памірала; яна занадта добра ведала, што яна для яго значыла, — ён ніколі не хаваў гэтага.
— Ты, Мэгі, не паміраеш, і няма ў цябе ніякага рака. He мне табе гэта тлумачыць, але раз ужо так, растлумачу. Твая маці даўно ўжо павінна была ўсё табе расказаць, загадзя падрыхтаваць — чаму яна гэтага не зрабіла, розуму не дабяру.
Ён скіраваў вочы ўгору на непранікальны твар мармуровага анёла і неяк дзіўна, прыдушана і коратка засмяяўся.
— Божа літасцівы! Чаго толькі ты на мяне не ўскладаеш! — Потым павярнуўся да Мэгі, якая цярпліва чакала: — Мінуць гады, ты вырасцеш, лепш пазнаеш жыццё і свет і, магчыма, час ад часу будзеш з пачуццём збянтэжанасці і нават з сорамам успамінаць сённяшні дзень. Але ты не ўспамінай яго так, Мэгі. У гэтым няма абсалютна ніякага сораму, і не трэба бянтэжыцца. Вось тут і цяпер, як заўсёды і ва ўсім, я толькі зброя ў руках госпада нашага. Гэта маё адзінае прызначэнне на зямлі, і ніякага больш няма і быць не можа. Ты была ў вялікім страху, табе трэба было памагчы, і гасподзь бог паслаў табе дапамогу ў маёй асобе. Толькі адно гэта і запомні, Мэгі. Я слуга богаў і гавару ў імя яго. З табой адбываецца толькі тое, што і з усімі жанчынамі, Мэгі. Пачынаецца гэта гадоў у дванаццаць-трынаццаць — колькі табе цяпер, столькі ўжо споўнілася?
— Мне пятнаццаць, святы ойча.
— Пятнаццаць? Ужо? — Ён недаверліва пакруціў галавой. — Што ж, раз ты так кажаш, давядзецца паверыць. Выходзіць, ты крышачку запазнілася. Але так будзе паўтарацца кожны месяц, з году ў год, гадоў да пяцідзесяці; у некаторых жанчын яно паўтараецца акурат як фазы месяца, у другіх не з такой дакладнасцю. У адных праходзіць бязбольна, у іншых — вялікія болі. Ніхто не ведае, чаму так па-рознаму. Але штомесячны крывацёк — знак сталасці. Ты разумееш, што азначае слова «сталасць»?
— Вядома, святы ойча! Я чытала. Гэта калі робішся дарослай.
— Ну прыкладна так. Пакуль ёсць гэтыя крывацёкі, ты можаш мець дзяцей. Яны частка цыклу дзетанараджэння. Да грэхападзення, сказана ў Пісанні, у Евы не было месячных. Па-сапраўднаму гэта называецца менструацыя. Але калі Адам з Евай саграшылі, бог пакараў жанчыну болын сурова, чым мужчыну, бо грэх, па сутнасці, учыніўся праз яе. Яна спакусіла мужа. Памятаеш, як гаворыцца ў Пісанні? «У пакутах будзеш дзяцей нараджаць». А гэта значыць, што ўсё, што звязана з прадаўжэннем роду чалавечага, прычыняе жанчыне боль. Нараджэнне дзяцей — вялікая радасць, але і вялікія мукі. Такая доля твая, Мэгі, і ты павінна з ёю прымірыцца.
Мэгі не ведала, што гэтаксама свяшчэннік суцешыў бы і падтрымаў любую сваю прыхаджанку, хоць і не прымаў бы яе лёс так блізка да сэрца; быў бы вельмі ласкавы з ёю, але яе трывог не падзяляў. I, можа, менавіта таму былі такімі важкімі яго суцяшэнні і падтрымка, Быццам ён вышэй за ўсе гэтыя дробязі, а значыць, век іх нядоўгі, і няма чаго трывожыцца. Але сам ён гэтага не ўсведамляў; у тых, хто шукаў у яго дапамогі, ніколі не ўзнікала адчування, што ён пазірае на іх звысоку ці асуджае іхнія слабасці. Ад многіх свяшчэннікаў прыхаджане вярталіся з пакутлівым пачуццём вінаватасці, сваёй нікчэмнасці і агіднасці, але ў яго такога ніколі не было. Людзі адчувалі, што яго і самога мучаць смутак і сумненні; можа, і чужы ім смутак, незразумелыя ім сумненні, але ад гэтага не менш рэальныя.
I яшчэ ён нават і не здагадваўся, і ніхто не мог бы яго пераканаць, што львінай долі свайго ўплыву і прыцягальнасці ён быў абавязаны не так сваёй знешняй абаяльнасці, як нейкай незямной, амаль боскай, але і глыбока чалавечай адлучанасці яго душы.
Аднак з Мэгі ён гаварыў так, як калісьці гаварыў з ёю Фрэнк, — як быццам з роўнай. Але ён старэйшы за Фрэнка, больш мудры, непараўнальна лепш адукаваны, яму можна даверыцца ўжо зусім без апаскі. А які ў яго голас прыгожы, як плаўна ў яго вуснах гучыць англійская мова з ледзь прыкметным ірландскім акцэнтам. Прагнаў увесь яе смутак і страх. Але Мэгі была яшчэ малая гадамі, яе адольвала цікаўнасць, і цяпер ужо ёй не цярпелася хутчэй даведацца пра ўсё, што толькі можна; яна не пускалася ў складаныя мудраванні, як тыя людзі, каму заўсёды важней пытанне не «хто», а «чаму». Ён быў яе другам, ідалам, якога яна абагаўляла, новым сонцам на яе небасхіле.
— А чаму, святы ойча, не вы павінны мне гаварыць? Чаму вы кажаце, што мама павінна была мне ўсё сказаць?
— Разумееш, гэта чыста жаночая справа. Упамінаць пра менструацыі, або месячныя, пры мужчынах ці пры хлопцах не вельмі прыстойна, Мэгі. Жанчыны могуць пра гэта гаварыць толькі між сабой.
— Чаму?
Свяшчэннік матнуў галавой і засмяяўся:
— Па шчырасці, сам не ведаю. Я не супраць, каб было інакш, Але павер майму слову. I ніколі ні з кім пра гэта не гавары, апрача сваёй мамы, ды глядзі, нават ёй не кажы, што мы з табой пра гэта сёння гаварылі.
— He скажу, святы ойча.
Ох, як цяжка браць на сябе ролю маці — колькі трэба ўсяго памятаць!
— Цяпер ідзі дамоў, Мэгі, і скажы маме, што ў цябе бывае, папрасі, каб навучыла, што рабіць.
— А ў мамы таксама так бывае?
— Ва ўсіх здаровых жанчын так, Мэгі. Яно перастае, калі яны чакаюць дзіця, а як народзіцца, зноў пачынаецца. Гэтак жанчына даведваецца, што хутка будзе дзіця.
— А чаму перастае, калі чакаюць дзіця?
— He ведаю, Мэгі, прабач мне, але я і праўда не ведаю.
— А чаму, святы ойча, з кішак кроў ідзе ў мяне?
Свяшчэннік працяў анёла спапяляльным позіркам, той спакойна глядзеў яму ў вочы — што яму нейкія жаночыя трывогі! Айцу Ральфу зрабілася гарачавата. Проста дзіўна, якая яна настырная стала, — заўсёды ж была такая стрыманая! Але ён разумеў: цяпер ён зрабіўся для яе крыніцай ведаў пра ўсё, чаго не знойдзеш у кніжках, і, улічваючы характар дзяўчынкі, нават намёкам нельга выдаць сваёй збянтэжанасці і няёмкасці. Інакш яна замкнецца ў сваёй шкарлупіне і ніколі ўжо ні аб чым у яго не запытаецца.
Таму цярпліва адказаў:
— Гэта не з кішак, Мэгі. Пад жыватом ёсць скрыты праход — якраз для дзяцей.
— А-а! Значыць, вось яны адкуль паяўляюцца, — сказала Мэгі. — А я заўсёды галаву ламала, як жа яны выходзяць.
На вуснах у айца Ральфа мільганула шырокая ўсмешка, і ён зняў дзяўчынку з падножжа статуі.
— Ну, Мэгі, цяпер ты ўсё ведаеш. А табе вядома, ад чаго бываюць дзеці?
— Ну безумоўна, — з важнасцю адказала яна, радуючыся, што хоць што-небудзь ды ведае. — Іх адрошчваюць, святы ойча.
— А чаму яны пачынаюць расці?
— Таму што жанчыны хочуць мець дзіцяня.
— Хто табе гэта сказаў?
— А ніхто. Сама здагадалася.
Айцец Ральф заплюшчыў вочы і сказаў сабе: не, ніхто яго не папракне ў баязлівасці, калі ён на гэтым спыніць свае тлумачэнні. Яе можна пашкадаваць, але памагчы ёй яму ўжо больш не пад сілу. Усяму ёсць мера.
Мэры Карсан неўзабаве павінна было споўніцца семдзесят два гады, і з гэтай нагоды яна вырашыла наладзіць прыём, якіх Драгеда не бачыла ўжо паўстагоддзя. Дзень нараджэння выпадаў на самы пачатак лістапада, калі гарачыню яшчэ можна трываць, ва ўсякім разе — ураджэнцам Джыланбаўнскай акругі.
— Звярніце ўвагу, місіс Сміт! — прашаптала Міні. — Вы толькі ўвагу звярніце! Яна нарадзілася трэцяга лістапада!
— Што ж тут такога асаблівага, Мін? — спыталася аканомка. Кельцкая таямнічасць Міні раздражняла звычайна стрыманую і ўраўнаважаную англічанку.
— Як што? Яна, значыцца, нарадзілася пад знакам Скарпіёна, так? Скарпіён яна, вось хто!
— Нешта я розуму не дабяру, пра што вы гаворыце!
— Дык жа ж, місіс Сміт, даражэнькая, жанчыне нарадзіцца пад гэтым знакам — горшага няма! Д’ябалавы дочкі, вось яны хто! — сказала Кэт, вырачыўшы вочы, і перахрысцілася.
— Дальбог, Міні, у вас з Кэт мазгі ўжо зусім перакруціліся, — безуважна прамовіла місіс Сміт.
Мітусня і беганіна ў доме нарасталі, набіралі ўсё большую сілу. Седзячы ў сваім вялікім крэсле, старая павучыха без перадыху давала распараджэнні — тое зрабіць, гэтае, адным запасціся, другое з запасаў дастаць. Абедзве пакаёўкі-ірландкі аж запарыліся — начышчалі сталовае серабро, перамывалі дарагія сервізы з тонкага фарфору, зноў ператварылі дамашнюю царкву ў залу для прыёмаў, рыхтавалі сумежныя з ёю пакоі гасцям.
Сцюарт і некалькі падсобных рабочых, якім больш перашкаджалі, чым памагалі малодшыя хлопчыкі Кліры, прайшлі хто з касілкай, хто з касой па поплаве вакол дома, пасыпалі мокрымі апілкамі ўсе веранды, каб потым, як падмяцеш, між стыкаў іспанскіх плітак не засталося пылу, нацёрлі мелам падлогу ў зале, каб было зручней танцаваць. Заадно з вустрыцамі і крэветкамі, крабамі і амарамі з самага Сіднея выпісалі аркестр Кларэнса О’Тула; некалькі жанчын з Джылі былі наняты памагаць у час прыёму. Уся акруга ад Радна-Ханіша да Інішмары, ад Бугелы да Наранганга забурліла, як закваска ў брадзільным чане.
Пакуль сярод мармуровых калідораў рэхам аддаваліся стукат мэблі, якую перацягвалі з пакоя ў пакой, і пераклікі людзей, Мэры Карсан пакінула сваё мяккае крэсла і падсела да пісьмовага стала, падсунула да сябе ліст тоўстай паперы, абмакнула пяро ў чарніліцу і пачала пісаць. Пісала рашуча, не спыняючыся, коскі і кропкі ставіла ўпэўнена. За апошнія пяць гадоў яна добра абдумала кожнае слова і выраз, давяла да дасканаласці кожную фразу. Вадзіла пяром не дужа доўга — спісала ўсяго два аркушы, ды і то другі аркуш застаўся на добрую чвэртку пусты. Але, дапісаўшы, нейкі час пасядзела нерухома. Яе шведскае бюро з адкатнай крышкай стаяла каля аднаго з шырокіх вокнаў — крыху павернеш галаву, і ўвесь поплаў перад домам як на далоні. I яна павярнулася — пачула за акном нейчы смех; спярша абыякава паглядзела, але раптам скамянела ад гневу. Няхай будзе пракляты ён і яго апантанасць!
Айцец Ральф навучыў Мэгі майстэрству верхавой язды; сельская жыхарка, яна ніколі раней не сядзела ў сядле, і свяшчэннік выправіў гэтую хібу. Як ні дзіўна, а дочкі бедных фермераў рэдка ўмеюць ездзіць верхам. He, дзяўчаты з такіх сем’яў, як у Мэгі, вядома, умелі ездзіць на двухколцы і кіраваць запрэжкай ламавых коней, маглі нават вадзіць трактар, а некаторыя і легкавыя аўтамабілі, але верхам ездзіць рэдка хто ўмеў. Верхавая язда — занадта дарагая забава.
Айцец Ральф прывёз з Джылі чаравікі з невысокімі халяўкамі на гумках, штаны для верхавой язды са шчыльнай саржы і бухнуў усё гэта на кухонны стол у доме Кліры. Пэдзі, злёгку сцепануўшыся ад нечаканасці, адарваў вочы ад кнігі, якую чытаў пасля абеду.
— Што гэта ў вас, святы ойча? — спытаўся ён.
— Рыштунак для верхавой язды — для Мэгі.
— Што? — гаркнуў Пэдзі.
— Што? — віскнула Мэгі.
— Усё што трэба для верхавой язды — для Мэгі. Далібог, вы проста крэцін, Пэдзі! Наследнік найвялікшага, найбагацейшага маёнтка ва ўсім Новым Паўднёвым Уэльсе — і ніводнага разу не далі адзінай сваёй дачцэ пасядзець на кані! Якім жа чынам, па-вашаму, яна зойме належнае ёй месца побач з міс Кармайкл, міс Хоўптан і місіс Энтані Кінг — першакласнымі наезніцамі? Мэгі абавязкова павінна навучыцца ездзіць і ў дамскім сядле, і ў звычайным мужчынскім, чуеце? Я разумею, у вас ніколі вольнай хвілінкі няма, таму я сам буду вучыць яе, падабаецца вам ці не. Калі праз гэта яна крышачку менш будзе завіхацца ў хаце, нічога не зробіш. Прыйдзецца вашай Фіі раз на тыдзень абысціся без паслуг Мэгі, толькі і ўсяго.
Што-што, а спрачацца са свяшчэннікам Пэдзі не мог, і Мэгі пачала адольваць навуку язды верхам. He адзін ужо год яна марыла пра гэта і нарэшце адважылася і баязліва папрасіла дазволу ў бацькі, але той — у адно вуха ўвайшло, у другое выйшла, а яшчэ раз Мэгі не пыталася — маўчыць, думала яна, значыць, не дазваляе. А цяпер вось якое шчасце — яна будзе вучыцца ў самога айца Ральфа! Мэгі пастаралася схаваць сваю радасць: яе пакланенне перад айцом Ральфам паспела ўжо перарасці ў палкую дзявочую ўлюбёнасць. I, добра разумеючы, што такога быць не можа, яна дазваляла сабе раскошу ўпотай марыць пра яго, уяўляць, як было б, калі б ён абняў яе, пацалаваў. Далей яна ў сваіх мроях не залятала, бо не мела ніякага ўяўлення, што там, за гэтым, ды і ці ёсць там яшчэ што-небудзь. I хоць яна ведала, што нядобра так марыць пра свяшчэнніка, але ніяк не магла сябе ўтаймаваць і прагнаць гэтыя мары. Неяк ухітралася толькі нічым сябе не выдаць, каб ён не здагадаўся, што ў яе такія мяцежныя думкі.
З акна гасцінай Мэры Карсан убачыла: айцец Ральф і Мэгі ішлі ад стайні, якая знаходзілася з таго боку дома, што далей ад жылля старшага аўчара. Работнікі маёнтка ездзілі на замораных рабочых конях, якія за ўсё сваё конскае жыццё ні разу не бачылі стойла і трухалі ў запрэжцы альбо пад сядлом з аднаго гаспадарчага двара на другі ці скублі траву на выгане пры Галоўнай сядзібе. Але стайня ў Драгедзе была, хоць карыстаўся ёю адзін айцец Ральф. Толькі яму Мэры Карсан трымала двух чыстакроўных скакуноў — заезджаныя рабочыя коні не для яго! I калі айцец Ральф спытаўся, ці можна і Мэгі на іх ездзіць, яна не знайшла, чым запярэчыць. Дзяўчынка ж — яе пляменніца, і ёй належыць прыстойна ездзіць верхам.
Кожная костачка ў азызлым старым целе Мэры Карсан ныла ад злосці, што нельга было тады адмовіць ці хоць бы самой навязацца да іх у кампанію. I ўсё ж адмовіць старая ніяк не магла, і ў сядло ўзабрацца ўжо ёй не пад сілу. I цяпер яна кіпела ад злосці — вунь яны ідуць поплавам, ён у брыджах і высокіх ботах, у беласнежнай кашулі, зграбны, як балетны танцоўшчык, а яна — штаны ў абцяжку, тонкая і стройная і па-хлапечы прыгожая. Ад іх так і праменілася сяброўская раскаванасць і разуменне, і Мэры Карсан мо тысячны раз пыталася ў сябе, чаму ніхто, апрача яе, не ганіць іх за такую цесную, ледзь не інтымную блізкасць. Пэдзі толькі радуецца, Фія — палена паленам — адмоўчваецца, як заўсёды, а хлопчыкам айцец Ральф і Мэгі — як брат і сястра. Можа, яна, Мэры Карсан, таму і бачыць тое, чаго ніхто больш не бачыць, што сама кахае Ральфа дэ Брыкасара? Ці, можа, усё гэта ёй толькі трызніцца і нічога такога тут няма — проста мужчына, якому пайшоў чацвёрты дзесятак, пасябраваў з дзяўчом, што не дарасло яшчэ да жанчыны. Лухта! Ніводзін мужчына, якому за трыццаць, нават Ральф дэ Брыкасар, не будзе такі сляпы, што не разгледзіць ружу, гатовую распусціцца. Нават Ральф дэ Брыкасар? Ха! Менавіта Ральф дэ Брыкасар! Хто-хто, а ён нічога міма сваёй увагі не прапусціць.
Рукі яе затрэсліся, з пяра на ніжні край паперы сарваліся фіялетавыя пырскі. Вузлаватыя пальцы прысунулі новы ліст паперы, зноў абмакнулі пяро ў чарніліцу і гэтак жа ўпэўнена, як раней, нанава вывелі тыя самыя словы. Потым Мэры Карсан цяжка паднялася на ногі і пацягнула сваё грузнае цела да дзвярэй.
— Міні! Міні! — крыкнула яна.
— Божа літасцівы, сама кліча! — выразна данёсся голас пакаёўкі з залы, што была насупраць. З-за дзвярэй вызірнуў рабаваты твар — ні дзявочы, ні жаночы. — Што вам падаць, місіс Карсан, даражэнькая! — запыталася Міні, дзівячыся, чаму гэта старая супраць звычаю не пазваніла ў свой званочак?
— Ідзі пакліч абгародчыка і Тома. Хай зараз жа ідуць сюды!
— Можа, мне перш папярэдзіць місіс Сміт?
— He трэба! Рабі, як я сказала!
Том, сухі, маршчыністы стары, семнаццаць ужо гадоў служыў у Мэры Карсан садоўнікам, а да таго бадзяўся па дарогах са сваім закручаным у сінюю коўдру скарбам і кацялком і наймаўся то тут, то там на часовую работу, але ў Драгедзе яму палюбіліся яе кветнікі, і ён не мог ужо з імі расстацца. Абгародчыка, які вечна быў у адходзе, такое ўжо ў яго рамяство, нядаўна адарвалі ад яго непасрэдных абавязкаў — ставіць слупы на выганах і нацягваць на іх дрот — і загадалі паправіць белы частакол вакол гаспадарскай сядзібы. Перапалоханыя раптоўным выклікам, яны ўмомант з’явіліся і сталі перад гаспадыняй у рабочых штанах на падцяжках і сподніх фланелевых кашулях, нервова круцячы ў руках свае капелюшы.
— Абодва пісаць умееце? — запыталася Мэры Карсан.
Яны кіўнулі галовамі і каўтнулі сліну ад нечаканасці.
— Добра. А цяпер глядзіце — я падпішу гэту паперу, а потым вы крыху ніжэй распішацеся і паставіце свае прозвішчы і адрасы. Зразумелі?
Абодва кіўнулі галовамі.
— Толькі падпісвайцеся так, як заўсёды, і свой пастаянны адрас напішыце разборліва. Можаце ўказаць пошту, куды вам пісаць да запатрабавання, калі хочаце, мне ўсё роўна — абы вас знайсці было можна.
Абодва глядзелі, як старая выводзіць свой подпіс — буйна, размашыста, не сцісла, як было напісана ўсё астатняе.
Першы падышоў да стала Том і з яўным намаганнем праскрыпеў пяром па паперы, потым абгародчык вялікімі круглымі літарамі напісаў: «Чэз. Хокінс» і адрас у Сіднеі. Мэры Карсан не зводзіла з іх вачэй, а калі справа была зроблена, дала кожнаму па адной блякла-чырвонай паперцы на дзесяць фунтаў і найстражэйшым чынам загадала трымаць язык за зубамі.
Мэгі са свяшчэннікам даўно ўжо зніклі з поля зроку. Мэры Карсан цяжка апусцілася на крэсла каля свайго бюро, падсунула да сябе яшчэ адзін аркуш і зноў узялася пісаць. Цяпер ужо яе думкі не так свабодна і лёгка клаліся на паперу. Час ад часу яна спынялася, задумвалася, потым, ашчэрыўшыся невясёлай усмешкай, зноў пісала. Відаць, ёй нямала хацелася выказаць — словы набягалі адно на адно, радок ціснуўся да радка, і ўсё ж ёй спатрэбіўся яшчэ адзін ліст паперы. Нарэшце яна перачытала напісанае, сабрала ўсе лісты разам, злажыла іх, засунула ў канверт і запячатала чырвоным сургучом.
На ўрачысты прыём павінны былі ісці толькі Пэдзі, Фія, Боб, Джэк і Мэгі; Сцюарту з Х’югі даручана было паглядаць дома за малодшымі, і яны ўпотай уздыхнулі з палёгкай. Першы раз у жыцці Мэры Карсан на іх раскашэлілася — усе атрымалі новае адзенне, самае лепшае, якое толькі можна было знайсці ў Джылі.
Пэдзі, Боб і Джэк ледзь маглі паварухнуцца ў чорных фрачных парах з белымі камізэлькамі, у крухмальных манішках са стаячымі каўнерыкамі і з белымі гальштукамі-бабачкамі. Прыём меўся быць па ўсіх правілах свецкага этыкету, туалет вячэрні: мужчыны — у фраках, пры белых бабачках, жанчыны — у доўгіх вячэрніх сукенках.
Сукенка Фіі з блакітнавата-шэрага крэпу, якая была ёй вельмі да твару, з глыбокім выразам, але з доўгімі, да запясця, рукавамі, уся расшытая бісерам, спадала мяккімі складкамі да самай падлогі — акурат у стылі каралевы Марыі. Валасы Фія высока ўзбіла над ілбом пышнымі хвалямі, як у гэтай уладарнай асобы, а ва універсальным магазіне ў Джылі знайшліся каралі са штучнага жэмчугу і завушніцы — толькі пільнае вока знаўцы адрозніла б іх ад сапраўдных. Туалет завяршаў надзвычай прыгожы веер са страусавага пер’я — зусім не лішняя аздоба, як магло здацца з першага погляду: спякота стаяла страшэнная — а сёмай гадзіне вечара градуснік паказваў больш за сто.
Калі Пэдзі і Фія выйшлі са свайго пакоя, сыны здзіўлена ўставіліся на іх. Ніколі яшчэ яны не бачылі бацькоў сваіх такімі велічна прыгожымі і такімі чужымі. He, з выгляду Пэдзі застаўся пры сваім шэсцьдзесят адным годзе, але трымаўся з годнасцю дзяржаўнага дзеяча, а вось Фія, у свае сорак восем, раптам памаладзела на дзесяць гадоў — прыгожая, поўная жыцця, з чароўнай усмешкай на вуснах. Пэтсі і Джымс аж зайшліся ад плачу, не пазнаўшы ў гэтых незнаёмцах сваіх маму і тату, узнялася мітусня, гвалт, і тут ужо было не да годнасці і чыннасці — мама з татам паводзілі сябе звычайна, як заўсёды, і хутка ў блізнят вочкі ўжо ззялі ад захаплення.
Але ад Мэгі нельга было адарваць вачэй. Магчыма, прыгадаўшы свае дзявочыя гады і пакрыўджаная тым, што ўсе астатнія паненкі, запрошаныя на баль, выпісалі ўборы з Сіднея, краўчыха з Джылі ўсю душу ўклала ў сукенку для Мэгі. Яна была без рукавоў, з шырокім выразам у зборку; Фія засумнявалася была, і ўсё ж Мэгі ўпрасіла яе, а краўчыха запэўніла, што ўсе дзяўчаты будуць апранутыя ў нешта падобнае, — не хоча ж Фія, каб з яе дачкі смяяліся, называлі безгустоўнай правінцыялкай. I Фія велікадушна згадзілася. Сукенка, з тонкага шчыльнага крэпжаржэту, толькі крышачку прылягала ў таліі, але на бёдрах была сцягнута поясам з той самай матэрыі. Тканіна матавая, светла-шэрая з ружаватым адценнем — у тыя гады гэты колер называўся «попел ружаў»; краўчыха і Мэгі вышылі сукенку дробненькімі бутончыкамі ружаў. I падстрыглася Мэгі коратка — як мага бліжэй да моды «пад факстрот», якая паспела ўжо падкрасціся да дзяўчат у Джылі. Валасы ў Мэгі, насуперак модзе, вядома, так і засталіся кучаравымі, але кароткая стрыжка была ёй болын да твару. Пэдзі раскрыў рот, гатовы выбухнуць гневам — ці ж гэта яго маленькая Мэгі? — але адразу і закрыў, не вымавіўшы ні слова: даўняя сутычка з Фрэнкам у доме айца Ральфа сяму-таму яго навучыла. He век жа ёй заставацца яго маленькай дачушкай — Мэгі стала ўжо юнай жанчынай, самой ёй боязна той дзіўнай перамены, якую адкрыла ёй люстра. Навошта ж навальваць на бедную дзяўчыну яшчэ што-небудзь?
Пяшчотна ўсміхаючыся, Пэдзі працягнуў да яе руку:
— Ой, Мэгі, якая ж ты чароўная! Гайда, я сам буду тваім кавалерам, а Боб з Джэкам павядуць маму.
Усяго праз месяц Мэгі павінна было споўніцца семнаццаць гадоў, і Пэдзі ўпершыню адчуў, што сапраўды ўжо стары. Але яна — самы дарагі яго сэрцу скарб, і нішто не павінна азмрочыць першы ў яе дарослым жыцці баль.
Яны няспешна пайшлі да сядзібы, задоўга да прыезду гасцей; Кліры павінны былі паабедаць з Мэры Карсан, a потым разам з ёю прымаць гасцей. Усе стараліся не запэцкаць чаравікаў, але, прайшоўшы мілю па драгедскім пыле, вымушаны былі зайсці ў домік-кухню, каб пачысціць абутак, стрэсці пыл з калашын і доўгіх падолаў.
Айцец Ральф, як звычайна, быў у сутане; ніякія вячэрнія строі не пасавалі б яму лепш за гэтае ўбранне строгага крою, крыху расклёшанае ўнізе, з доўгім радам чорных, з тканіны, гузікаў спераду — ад каўняра да самага нізу, апяразанае поясам з ліловым шлякам — знакам яго духоўнага каталіцкага сану.
На Мэры Карсан была белая сукенка з белымі карункамі і белым страусавым пер’ем. Фія няўцямна ўтаропілася ў яе, да таго ашаломленая, што яе пакінула заўсёдная абыякавасць. Так вульгарна і пошла апранулася, так недарэчна па-вясельнаму — чаго гэта яна раптам так выстраілася нявестай, як старая дзеўка, што выжыла з розуму? Апошнім часам яна яшчэ і растаўсцела, і гэта яе таксама не ўпрыгожвае.
Але Пэдзі нібыта не заўважаў нічога нядобрага; з радаснай усмешкай падышоў да сястры, узяў яе за руку. Да чаго слаўны дзядзька, падумаў айцец Ральф, напалову абыякава, напалову насмешліва назіраючы гэту сцэнку.
— Ого, Мэры! Ты цудоўна выглядаеш! Ну проста як маладзенькая!
А на самай справе старая была кропля ў кроплю як каралева Вікторыя незадоўга да смерці на вядомай фатаграфіі. Глыбокія складкі абапал ганарлівага носа, упарта сцяты ўладны рот, трошачкі лупаватыя халодныя вочы, якія не міргаючы ўставіліся на Мэгі.
Прыгожыя вочы айца Ральфа пераходзілі з пляменніцы на яе цётку і зноў на пляменніцу.
Мэры Карсан усміхнулася Пэдзі, узяла яго пад руку.
— Можаш весці мяне да стала, Пэдрайк. Айцец дэ Брыкасар павядзе Фіёну, а хлопчыкі пойдуць з сястрой. — Старая цераз плячо глянула на Мэгі. — Будзеш сёння танцаваць, Мэгі?
— Для гэтага яна занадта маладая, Мэры, ёй няма яшчэ семнаццаці, — паспешліва ўмяшаўся Пэдзі, прыгадаўшы яшчэ адзін бацькоўскі свой недагляд: нікога з дзяцей Кліры не вучылі танцаваць.
— Вельмі шкада, — прамовіла Мэры Карсан.
Баль быў цудоўны, раскошны, бліскучы, асляпляльны — прынамсі, гэтыя словы не сходзілі з вуснаў прысутных. Прыехаў з жонкай, з сынамі і незамужняй дачкой нават Роял О’Мара з Інішмары, за дзвесце міль — самы доўгі шлях, хоць і не нашмат даўжэйшы, чым у астатніх гасцей. Жыхарам Джыланбаўнскай акругі нічога не абыходзіцца пракаціцца за дзвесце міль на крыкетны матч, а ўжо на такую ўрачыстасць тым больш. Прыехаў Дункан з Іч-Юізджа; ніхто не мог дапытацца ў яго, чаму ён назваў свой маёнтак, такі далёкі ад акіяна, «Марскім каньком», ды не па-шатландску, а на паўночна-гэльскім дыялекце. Марцін Кінг прыехаў з жонкай, сынам і нявесткай; яго тытулавалі Старшым першапасяленцам на джыланбаўнскіх землях — Мэры Карсан як жанчына не магла прэтэндаваць на гэта званне. Сярод гасцей былі: Івэн П’ю з Брэйх-і-Пвла — мясцовыя жыхары вымаўлялі «Брэйкіпул», гэтак было лягчэй; Домінік О’Рорк з Дыбан-Дыбана, Хоры Хоўптан з Біл-Біла і яшчэ некалькі дзесяткаў чалавек.
Амаль усе чыста былі католікі; мала хто мог пахваліцца англасаксонскім імем — было прыкладна пароўну ірландцаў, шатландцаў і ўэльсцаў. He, на сваёй радзіме яны не маглі спадзявацца на самакіраванне і незалежнасць, а католікам у Шатландыі і Уэльсе наогул нельга было разлічваць на спачуванне мясцовых пратэстантаў. Але тут, на многіх тысячах квадратных міль вакол Джыланбаўна, яны былі самі сабе паны, уладальнікі велізарных тэрыторый, і маглі ўцерці нос любому брытанскаму зямельнаму магнату: у межах Драгеды, найбуйнейшага з тутэйшых маёнткаў, свабодна размясціліся б некалькі еўрапейскіх княстваў. Дрыжыце, князькі Манака і герцагі Ліхтэнштэйнскія! Вам не зраўняцца веліччу з Мэры Карсан. I вось госці закружыліся ў вальсе пад гукі бліскучага аркестра, выпісанага з Сіднея, потым паблажліва пазіралі, як вытанцоўваюць іхнія дзеці чарльстон; частаваліся паштэтам з амараў і сырымі вустрыцамі на лёдзе, пілі вытрыманае пятнаццацігадовае шампанскае з Францыі і дванаццацігадовае шатландскае віскі-пяршак. Шчыра кажучы, ім больш была б да смаку смажаная барановая шынка альбо салёная ялавічына і танны бандабергскі ром ці графтонскае горкае піва з бочкі. Але прыемна было адчуваць, што варта толькі пажадаць — і перад табой самыя далікатныя стравы і пітво.
Вядома, бывалі і неўрадлівыя гады, і нямала іх. Даходы ад воўны ў добрыя гады адкладаліся на запас, каб перажыць спусташальныя засушлівыя гады, таму што ніхто наперад не можа сказаць, ці будуць дажджы. Але той год выдаўся добры, і так было ўжо некалькі гадоў запар, а ў Джылі амаль зусім не было на што траціць грошы. О, калі ты апынуўся ўжо на чарназёмных раўнінах Вялікага Паўночнага Захаду, няма табе лепшага месца на зямлі. Яны не сумавалі па былой радзіме, не пускаліся туды ў паломніцтва: яна нічога для іх не зрабіла, а толькі прыніжала і праследавала за іхнія вераванні, у той час як у Аўстраліі, якая сама была пераважна каталіцкай краінай, ніхто не ўчыняў на іх ганенняў. Вялікі Паўночны Захад стаў ім новай радзімай.
А яшчэ ж тым вечарам за ўсё плаціла Мэры Карсан. Яна магла сабе гэта дазволіць. Пагаворвалі, нібы грошай у яе хапіла б, каб купіць і прадаць самога англійскага караля. Яе капітал быў укладзены ў сталь, у серабро-свінец-цынк, у медныя і залатыя капальні і яшчэ ў дзесяткі розных спраў, з іх амаль усе такія, у якіх у прамым і пераносным сэнсе робяцца грошы. Драгеда даўно ўжо перастала быць галоўнай крыніцай яе прыбыткаў — цяпер гэты маёнтак быў усяго толькі выгаднай забавай.
Айцец Ральф ні на абедзе, ні пасля не загаворваў з Мэгі і ўвесь вечар старанна яе пазбягаў. Крыўдуючы, яна ўвесь час шукала яго вачамі сярод гасцей. Ён адчуваў на сабе яе позірк, і яму страшэнна хацелася падысці і растлумачыць ёй, што яе добраму імю, ды і яго імю таксама толькі пашкодзіць, калі ён выкажа ёй болып увагі, чым, скажам, міс Кармайкл, міс Гордан альбо міс О’Мара. Як і Мэгі, ён не танцаваў, і, як і на яе, на яго скіраваліся шматлікія позіркі; што гаварыць, яны двое пераўзышлі прыгажосцю ўсіх астатніх.
Адна палавіна яго душы абуралася выглядам Мэгі ў той вечар, яму непрыемныя былі і яе кароткая стрыжка, і чароўная сукенка, і элегантныя шаўковыя туфелькі колеру «попелу ружаў» на высокіх двухцалёвых абцасах; ён толькі цяпер убачыў, як яна выцягнулася і ўся яе постаць стала па-жаночы прывабнай. А другая палавіна душы перапаўнялася гонарам, што яна сваім хараством зацьміла ўсіх астатніх дзяўчат. У міс Кармайкл арыстакратычныя рысы твару, але ёй не хапае гэтага залаціста-рыжага арэолу; у міс Кінг цудоўныя светла-русыя косы, але постаць не такая станістая і гібкая; у міс Маккейл фігурка дзівосная, але твар, як конская морда, што цягнецца па яблык праз драцяную агароджу. I ўсё ж усе гэтыя разнастайныя пачуцці захліснула расчараванне і пакутлівае жаданне павярнуць назад час. Яму зусім не патрэбна была дарослая Мэгі — хай бы лепш засталася маленькая дзяўчынка, з якой можна быць як з пяшчотна любімым дзіцем. На твары Пэдзі ён улавіў як бы адбітак сваіх думак і слаба ўсміхнуўся. Якім шчасцем было б хоць раз у жыцці не хаваць сваіх пачуццяў!
А вечар працягваўся, і ўсё менш цырымоннымі рабіліся танцы. Шампанскае і віскі саступілі месца рому і піву, і баль цяпер больш нагадваў гулянку ў стрыгальнай павеці ў канцы сезона стрыжкі. Пад дзве гадзіны ночы толькі поўная адсутнасць работнікаў і работніц фермы давала зразумець, што гэта свецкі баль, а не звычайная ў Джыланбаўнскай акрузе ўсім даступная дэмакратычная вечарынка.
Пэдзі і Фія ўсё яшчэ абслугоўвалі і займалі гасцей, але Боб з Джэкам і Мэгі апоўначы пайшлі дадому. Аднак ні Фія, ні Пэдзі не заўважылі гэтага — яны весяліліся. Што ж, дзеці іхнія танцаваць не ўмеюць, але Пэдзі з Фіяй умеюць, і яны танцавалі — болып адно з адным, і назіральнаму воку айца Ральфа яны здаліся куды больш адпаведнай парай: напэўна, якраз таму, што ім гэтак рэдка выпадала забыцца пра клопаты і ўволю парадавацца адно аднаму. Айцец Ральф не памятаў, каб яму хоць раз даводзілася бачыць іх адных — хоць хто-небудзь з дзяцей ды круціўся заўсёды каля іх, і яму падумалася, што бацькам вялікіх сем’яў нялёгка прыходзіцца: ніколі не ўдаецца пабыць адным, хіба толькі ў спальні, а тады ўжо, само сабой, ім не да гутарак. Пэдзі дык той заўсёды быў вясёлы і жыццярадасны, але вось Фія — сёння яна проста свеціцца радасцю, і калі Пэдзі дзеля прыстойнасці запрашае на танец жонку якога-небудзь авечкагадоўца, у Фіі адбою няма ад кавалераў; між тым жанчыны нашмат маладзейшыя за Фію марнеюць на сваіх крэслах, што стаяць уздоўж сцен, і ніхто надта на іх не квапіцца.
Зрэшты, айцец Ральф толькі ўрыўкамі назіраў за Кліры-старэйшымі. Убачыўшы, што Мэгі пакінула баль, ён быццам бы памаладзеў гадоў на дзесяць, неяк ажывіўся і прывёў у захапленне дачок Хоўптана, Маккейла, Гордана і О’Мары, станцаваўшы — ды яшчэ як цудоўна — «блэк-ботам» з міс Кармайкл. Але пасля гэтага ён прайшоўся ў танцы па чарзе з кожнай свабоднай дзяўчынай у зале, нават з непрыгожай небаракаю міс П’ю, а паколькі на гэты час госці адчувалі сябе ўжо зусім вольна і дабрадушнасць пералівалася ў іх цераз край, дык ніхто ані не асуджаў святога айца. Наадварот, усе ўголас захапляліся яго нястомнасцю і ўвагаю. Ніхто не мог бы сказаць потым, што дачцэ яго не давялося патанцаваць з айцом дэ Брыкасарам. Безумоўна, калі б прыём не адбываўся ў прыватным доме, ён і блізка б не падыходзіў да танцавальнай залы, але як прыемна бачыць, што такі відны мужчына можа хоць раз пацешыцца.
А трэцяй гадзіне ночы Мэры Карсан паднялася з крэсла і пазяхнула. Сказала:
— He, не, свята не скончылася! Калі я крышачку і прытамілася, а я-ткі прытамілася, дык я магу пайсці і легчы, што зараз і зраблю. Але ежы і пітва хапае, аркестр на тое і наняты, каб іграць, пакуль хоць у аднаго з вас ёсць жаданне танцаваць, а пад лёгкі шум я толькі хутчэй засну. Святы ойча, ці не будзеце вы такі ласкавы памагчы мне падняцца наверх?
Выйшаўшы з залы, старая, аднак, не павярнула да велічнай лесвіцы, што вяла на другі паверх, а, цяжка абапіраючыся на руку свяшчэнніка, павяла яго да гасцінай. Дзверы былі на замку; Мэры дала яму ключ, пачакала, пакуль ён адамкне, і першая ўвайшла ў пакой.
— Цудоўны вечар, Мэры, — сказаў свяшчэннік.
— Апошні для мяне.
— He кажыце так, дарагая.
— Чаму ж? Мне надакучыла жыць, Ральф, і пара канчаць. — Халодныя вочы старой глядзелі насмешліва. — Вы мне не верыце? Больш за семдзесят гадоў я раблю толькі тое, што мне хочацца і калі хочацца, а калі смерць уяўляе, што ў яе волі назначыць маю апошнюю гадзіну, дык яна моцна памыляецца. Я памру, калі сама сабе назначу, і гэта не самагубства. Наша воля да жыцця, вось што трымае нас тут; а калі сур’ёзна захацець з гэтым пакончыць, справа няцяжкая. Мне надакучыла, Ральф, і я хачу канчаць. Толькі і ўсяго.
Яму таксама надакучыла — не, не жыццё, а гэтая маска, якую ён на сябе надзеў, гэты клімат, адсутнасць сяброў, блізкіх яму па духу, і сам сабе ён таксама надакучыў. Гасціную слаба асвятляла высокая газавая лямпа пад абажурам з бясцэннага рубінавага шкла, і ад празрыстых малінавых ценяў на жорсткім твары Мэры Карсан праступала нешта зусім ужо д’ябальскае. У айца Ральфа пабольвалі ногі і спіна, даўно ўжо ён гэтак многа не танцаваў, хоць ганарыўся тым, што сочыць за найноўшымі выбрыкамі моды. Яму ўжо трыццаць пяць, ён духоўны пастыр у правінцыі — і гэта ўсё, чаго ён дамогся на службе каталіцкай царкве? He паспеў пачаць — і ўжо скончыў. Ох, гэтыя мары юнацтва! I неасцярожнасць юначага языка, юначая гарачнасць. He хапіла стойкасці ў час выпрабавання. Але ніколі ён ужо не паўторыць такой памылкі. Ніколі, ніколі...
Ён неспакойна пакруціў галавой, уздыхнуў — якое цяпер гэта мае значэнне? Другой такой магчымасці ў яго ўжо не будзе. Пара глянуць праўдзе ў вочы, пара ўжо расстацца з надзеямі і марамі.
— Памятаеце, Ральф, я неяк вам сказала — маё возьме, я паб’ю вас вашай зброяй.
Сухі старэчы голас вывеў яго з задумення, навеянага стомай. Ён паглядзеў на Мэры Карсан і ўсміхнуўся:
— Дарагая Мэры, я ніколі не забываю ніводнага вашага слова. Проста не ведаю, што б я рабіў без вас гэтыя сем гадоў. Ваша дасціпнасць, ваша хітрасць, ваша праніклівасць...
— Была б я маладзейшая, Ральф, я б вас узяла іншым спосабам. Вам павек не зразумець, як я прагнула скінуць з плеч гадоў трыццаць. Калі б перада мной раптам з’явіўся д’ябал і сказаў: прадай мне душу сваю, і ты зноў станеш маладая, я б уміг прадалася і потым зусім не шкадавала б, не тое што гэты стары ёлуп Фаўст. Ды толькі няма ніякага д’ябла. Мяне, ведаеце, нішто не пераканала ў тым, што бог і д’ябал сапраўды існуюць. Hi разу не бачыла хоць найменшых доказаў. А вы, Ральф?
— Таксама. Але перакананне абапіраецца не на доказы, Мэры. Яно абапіраецца на веру, а вера — аснова каталіцкай царквы. Без веры няма нічога.
— Вельмі кволая аснова.
— Магчыма. Думаю, вера ад прыроды ўласціва чалавеку. Я, прызнацца, увесь час змагаюся з сабою, але не здамся ніколі.
— Я б з радасцю вас пагубіла.
Сінія вочы айца Ральфа засмяяліся, пры рубінавым святле яны здаваліся шэрымі.
— О, дарагая мая Мэры! Гэта мне вядома.
— А чаму, ведаеце?
Магутная хваля пяшчоты пачала разлівацца па ім і, мажліва, пранікла б у душу, калі б ён з лютасцю не адагнаў яе., „
— Ведаю, Мэры, і, паверце, мне вельмі шкада.
— Ці шмат жанчын любіла вас, акрамя вашай маці?
— Я і сам пытаюся ў сябе: ці любіла мяне мая маці? Ва ўсякім разе, яна мяне пад канец узненавідзела. Як і большасць жанчын. Іпаліт — такое імя мне болып падыходзіла б.
— О-о! Гэта мне многае тлумачыць.
— А што да іншых жанчын, дык, здаецца, толькі Мэгі... Але яна зусім яшчэ дзяўчынка. Думаю, не будзе перабольшаннем сказаць, што сотні жанчын мяне жадалі, але ці любілі? Моцна сумняваюся.
— Я вас заўсёды любіла, — сказала горача Мэры Карсан.
— He, не любілі. Проста я як тое жыгала для вашай старасці. Адным выглядам сваім напамінаю вам пра тое, што вам у вашы гады недаступна.
— Памыляецеся. Я вас любіла. Божа мой, як я любіла! Вы думаеце, мае гады — неадольная перашкода? Дык вось, айцец дэ Брыкасар, я зараз вам нешта скажу. Закутая ў гэтае недарэчнае цела, я душой яшчэ маладая — здольная адчуваць, здольная жадаць, здольная марыць, і я б’юся ў сваіх аковах, страшна злую на іх, на сваё цела. Старасць — самая жорсткая адплата, якую абрынае на нас помслівы бог наш. Чаму ён заадно не старыць і нашы душы? — Яна адкінулася ў крэсле, заплюшчыла вочы, ашчэрылася панурай усмешкай. — Мне, безумоўна, дарога проста ў пекла. Але, спадзяюся, я паспею яшчэ сказаць богу, які ён подлы, зласлівы, нікчэмны!
— Вы занадта доўга жывяце ўдавой. Гасподзь даў вам свабоду выбару, Мэры. Вы маглі зноў выйсці замуж. I калі вы палічылі за лепшае замуж не выходзіць і таму пакутуеце ў адзіноце, дык вы ж самі на гэта пайшлі, і бог тут зусім ні пры чым.
Колькі імгненняў старая сядзела моўчкі, моцна ўчапіўшыся ў падлакотнікі крэсла; потым памалу расслабілася і расплюшчыла вочы. У святле лямпы яны бліснулі чырванню — не ад слёз: бляск быў жорсткі, пякучы. У свяшчэнніка перахапіла дыханне, мурашкі папаўзлі па спіне. Сапраўдная павучыха!
— Ральф, у мяне на бюро ляжыць канверт. Прынясіце яго сюды, калі ласка.
Сэрца ў яго ёкнула, пахаладзела, ён падняўся з крэсла, падышоў да бюро, узяў пісьмо, уважліва на яго паглядзеў. На канверце ніякага надпісу, але з тыльнага боку ён быў запячатаны: на чырвоным сургучы адціснута пячатка Мэры Карсан — знак Оўна і вялікае Д. Айцец Ральф падышоў да старой і падаў ёй канверт, але тая не ўзяла яго, паказала рукой, каб ён сеў на сваё месца.
— Гэта вам, — сказала Мэры Карсан, і з вуснаў яе сарваўся кароткі смяшок. — Інструмент вашага лёсу, Ральф, вось што гэта такое. Мой апошні і рашаючы ўдар у нашым доўгім паядынку. Як шкада, што мянеўжо не будзе і я не ўбачу развязкі. Але я добра ведаю, чым усё скончыцца, таму што добра ведаю вас, нашмат лепш, чым вам здаецца. Невыносны ганарлівец! У канверце ваш лёс — што будзе з жыццём вашым і з вашай душой. Я мушу страціць вас і перадаць Мэгі, але я паклапацілася, каб і яна вас не атрымала.
— Чаму вы так ненавідзіце Мэгі?
— Аднойчы я ўжо вам казала. Таму, што вы яе любіце.
— Гэта ж зусім не тая любоў! Яна — маё дзіця, бо ў мяне ніколі дзяцей не будзе, яна — радасць майго жыцця. Мэгі для мяне — вобраз, Мэры, толькі вобраз!
Старая ўхмыльнулася.
— He жадаю гаварыць з вамі пра вашу найдаражэйшую Мэгі! Я вас больш не ўбачу і таму не жадаю траціць час, слухаючы, што вы мне там пра яе расказваеце. Вось у вас пісьмо. Прысягніце мне, дайце слова свяшчэнніка, што вы не распячатаеце канверта, пакуль на свае вочы не ўбачыце мой труп, але тады ўжо адразу пісьмо прачытаеце, перш чым пахаваеце мяне. Прысягайце!
— Навошта прысягаць, Мэры? Я зраблю ўсё, як вы просіце.
— Прысягайце, альбо я забяру назад пісьмо!
Айцец Ральф паціснуў плячамі.
— Што ж, добра. Даю слова свяшчэнніка. Прысягаю, што не распячатаю канверта, пакуль не ўбачу вас мёртвай, а як убачу, распячатаю і прачытаю пісьмо, перш чым вас пахаваюць.
— Цудоўна!
— Мэры, калі ласка, супакойцеся. Усё гэта проста плён вашай фантазіі. Раніцай самі з сябе будзеце смяяцца.
— Раніцы для мяне ўжо не будзе. Я памру сёння ноччу; не такая я слабая, каб чакаць яшчэ колькі часу толькі дзеля прыемнасці лішні раз зірнуць на вас. Як лёгка мне стала! Цяпер я лягу. Вы паможаце мне падняцца па лесвіцы?
Ён не верыў ёй, але які сэнс спрачацца, і не ў тым яна настроі, каб усё гэта можна было звесці да жарту. Адзін бог вырашае, калі чалавеку памерці, хіба толькі па сваёй волі, таксама дараванай богам, ён сам пазбавіць сябе жыцця. Але яна ж сказала, што гэтага не зробіць. I ён памог ёй падняцца, цяжка дыхаючы, па лесвіцы і на пляцоўцы ўзяў яе рукі ў свае і нахіліўся, каб іх пацалаваць.
Яна адхапіла рукі.
— He, не сёння, У вусны, Ральф! Пацалуйце мяне ў вусны, як быццам мы закаханыя!
Пры яркім святле люстры, у якой з выпадку балю гарэлі чатыры сотні васковых свечак, яна ўбачыла на яго твары агіду, заўважыла, як ён міжволі адхіснуўся ад яе, і ёй захацелася смерці, так захацелася смерці, што не было ўжо сілы чакаць.
— Я свяшчэннік, Мэры! Мне нельга!
Яна засмяялася вісклівым, жудасным смехам.
— Ох, Ральф, якая ж вы фальшыўка! Фальшывы мужчына, фальшывы свяшчэннік! А яшчэ мелі нахабства некалі прапанаваць мне заняцца з вамі любоўю! Так ужо былі ўпэўнены, што я адмоўлюся? Душу б сваю цяпер прадала, каб толькі вярнуць назад той вечар, паглядзець, як бы вы выкручваліся. Фальшыўка, фальшыўка, фальшыўка! Вось вы хто, Ральф! Імпатэнтная, нікчэмная фальшыўка. Бяссільны мужчына, бяссільны свяшчэннік! Вы ж нават не здольны разахвоціцца на саму святую дзеву Марыю! Вам хоць раз у жыцці ўдалося даказаць сваю мужчынскую годнасць жанчыне, айцец дэ Брыкасар? Фальшыўка!
Яшчэ не развіднела, нават не занялося на золак. Гарачая густая цемрадзь мякка ахутвала Драгеду. Удзельнікі банкету расшумеліся не на жарт; каб паблізу жылі суседзі, паліцыя даўно б ужо была тут. Нехта моцна і брыдка ванітаваў на верандзе, а пад касмыкаватым кустом палявога хвашчу зліліся ў адно дзве расплывістыя постаці. Айцец Ральф абышоў бокам небараку на верандзе і палюбоўнікаў і моўчкі пакрочыў па пругкім нядаўна скошаным поплаве, і такая пакута раздзірала яго душу, што ён не разбіраў дарогі, ішоў абы-куды. Толькі далей ад Мэры Карсан, ад гэтай жудаснай старой павучыхі, цвёрда перакананай, што гэтай цудоўнай ноччу спляце свой пахавальны кокан. У той ранні час гарачыня яшчэ не знясільвала, паветра ледзь прыкметна і ленавата варушылася, млявым водарам нясмела патыхалі бароніі і ружы, ва ўсім адчувалася дзівосная сцішанасць, якая бывае толькі ў трапічных і субтрапічных шыротах. Быць жывым, о госпадзі, быць па-сапраўднаму жывым! Адчуваць пяшчоту гэтай ночы і жыць, і быць свабодным! Ён спыніўся на дальнім краі поплава, узняў вочы на неба — жывая антэна, скіраваная туды, дзе павінен быць бог. Ён недзе там, угары, сярод мігатлівых агеньчыкаў, у гэтай чыстай-чыстай загадкавай вышыні; што тоіцца там, у начным небе? А калі адсунуць блакітную заслону дня, ці будзе зямной істоце дазволена зазірнуць у вечнасць? Толькі калі чалавек сваімі вачамі ўбачыць гэты бясконцы россып зорак, толькі тады ён пераканаецца, што час не мае ні пачатку, ні канца і што ёсць бог.
Так, яе праўда. Фальшыўка, абсалютная фальшыўка. He свяшчэннік і не мужчына. А нехта, хто хацеў бы зразумець, як быць і тым і другім адначасова. He! Гэта немагчыма! Свяшчэннік і мужчына не могуць існаваць у адной асобе: калі ты мужчына, дык ты не свяшчэннік. Чаму, навошта я некалі заблытаўся ў яе павуцінні? Яд яе страшны, можа, нават страшнейшы, чым я думаў. Што там, у пісьме? Мэры ёсць Мэры — падкінула мне прынаду! Ці многа яна ведае, а можа, толькі здагадваецца пра многае? А што яна можа ведаць, пра што здагадвацца? Толькі пустата і адзінота. Сумненні, туга... Непазбыўная туга. Але ты памыляешся, Мэры! Я б не спасаваў перад жанчынай. Проста я адмовіўся ад усяго гэтага, патраціў гады, каб даказаць сабе, што жаданне можна задушыць, адолець яго, утаймаваць. Таму што пачуцце да жанчыны ўласціва мужчыну, а я — свяшчэннік.
На могілках нехта плакаў. Ну, вядома — Мэгі. Каму ж яшчэ ўзбрыдзе ў голаў прыйсці ноччу сюды. Айцец Ральф прыўзняў падол сутаны і пераступіў цераз каваную агароджу — гэта непазбежна: з Мэгі ён яшчэ адносін не выясніў. Раз ужо давялося пагаварыць адкрыта з адной жанчынай з гэтых дзвюх, што ўвайшлі ў яго жыццё, немінучая і размова з другой. Да яго вярталася ўласцівая яму іранічная адлучанасць ад усяго — вось чаго не магла пазбавіць яго надоўга гэтая павучыха. Каварная старая павучыха. Згнаі яе, божа, згнаі!
— Мэгі, даражэнькая, не плач, — сказаў ён, апускаючыся побач з ёю на росную траву. — На, вазьмі хустачку, ручаюся, у цябе прыстойнай насоўкі няма. У жанчын заўсёды так. Вазьмі маю, вытры вочы, будзь разумная.
Яна ўзяла хустачку і паслухмяна выцерла слёзы.
— Ты нават не пераапранулася, засталася ў сваім святочным убранні. Няўжо сядзіш тут з самай паўночы?
— Ага.
— А Боб з Джэкам ведаюць, дзе ты?
— Я ім сказала, што іду спаць.
— А чаму плачаш, Мэгі?
— Вы мне за ўвесь вечар ні слова не сказалі.
— А-а... Так я і думаў. Ану, глянь на мяне.
Усход заззяў перламутравым бляскам, цемра пачала рассейвацца, у Драгедзе гарласта заспявалі першыя пеўні, вітаючы ранішнюю зару. I айцец Ральф убачыў: нават ад доўгіх слёз не страцілі яснасці гэтыя дзівосныя вочы.
— Мэгі, ты была самая прыгожая з усіх дзяўчат на балі, а ўсе ж ведаюць, што я бываю ў Драгедзе часцей, чым трэба. Я — свяшчэннік і таму павінен быць вышэй за падазрэнні... амаль як жонка Цэзара... але, баюся, не заўсёды думкі людзей такія чыстыя. Для свяшчэнніка я яшчэ не стары і нічога сабе з твару. — Ён паспрабаваў уявіць сабе, як бы Мэры Карсан прыняла гэту відочную недаацэнку самога сябе, і бязгучна засмяяўся. — Калі б я ўдзяліў табе хоць кроплю ўвагі, Мэгі, пра гэта як бачыш загаварыў бы ўвесь Джылі. Гулі б ужо ўсе тэлефонныя правады па ўсёй акрузе. Разумееш, што я хачу сказаць?
Яна адмоўна пакруціла галавой; яе кароткія кудзеркі ўсё ярчэй загараліся золатам у святле світання, якое набірала сілу.
— Ну, ты яшчэ маладая і не ведаеш, як на свеце бывае, але табе час ужо ведаць, і чамусьці вучыць цябе выпадае мне, ці ж не так? Разумееш, людзі пачнуць гаварыць, што я цікаўлюся табой не як свяшчэннік, а як мужчына.
— Святы ойча!
— Проста жах, праўда? — Ён усміхнуўся. — Павер мне, яны гэтак і скажуць. Бачыш, Мэгі, ты ўжо не дзіця, а дарослая дзяўчына. Толькі яшчэ не навучылася хаваць сваіх добрых пачуццяў да мяне, і, калі б я пры ўсёй кампаніі падышоў да цябе і стаў гаварыць з табой, ты б пазірала на мяне такімі вачамі, што людзі маглі б няправільна зразумець.
Мэгі неяк дзіўна паглядзела на яго — позірк яе раптоўна зрабіўся чужы, непранікальны, потым яна рэзка адвярнулася, і цяпер айцец Ральф бачыў толькі яе профіль.
— Так, разумею. Раней я гэтага па дурасці не разумела.
— А цяпер ці не пара табе ўжо вяртацца дадому. Вашы яшчэ, напэўна, спяць, але калі хто-небудзь паднімецца ў звычайны час, табе не паздаровіцца. I нікому нельга гаварыць, што ты была са мной, Мэгі, нават сваім.
Мэгі паднялася з травы і пільна паглядзела на айца Ральфа.
— Іду, святы ойча. Вось калі б усе ведалі вас лепш, ніхто такога пра вас ніколі б не падумаў. З вамі гэтага не бывае, праўда ж?
Чамусьці яе апошнія словы прычынілі яму боль, востра ўкалолі ў самае сэрца — так балюча не ранілі самыя ядавітыя насмешкі Мэры Карсан.
— Так, Мэгі, твая праўда. Са мной гэтага не бывае. — Ён ускочыў на ногі, крыва ўсміхнуўся. — Напэўна, табе дзіўным здалося б, калі б я сказаў, што хацеў бы, каб і са мной такое бывала. — Ён правёў рукой па лбе. — He, нічога такога я не хачу! Ідзі, Мэгі, дамоў, ідзі дамоў!
Твар яго зрабіўся сумны.
— Усяго добрага, святы ойча!
Ён узяў яе рукі ў свае, нахіліўся і пацалаваў іх.
— Усяго добрага, мілая Мэгі.
Ён глядзеў ёй услед: вось яна ідзе між магіл, пераступае цераз бар’ер агароджы, пачынае памалу аддаляцца — зграбная, па-жаночы прывабная, нейкая незямная. Попел ружаў...
— Вельмі трапная назва, — сказаў ён мармуроваму анёлу.
Калі айцец Ральф крочыў па поплаве назад, аўтамабілі ўжо з рокатам пакідалі Драгеду — баль скончыўся. У зале, хістаючыся ад рому і стомленасці, музыканты складалі свае інструменты, змораныя пакаёўкі і нанятая прыслуга стараліся хоць крыху прыбраць. Убачыўшы місіс Сміт, айцец Ральф дакорліва пакруціў галавой:
— Адпусціце ўсіх спаць, даражэнькая. За такую работу лепш брацца са свежымі сіламі. Я паклапачуся, каб місіс Карсан не злавала.
— Можа, перакусіце чаго, святы ойча?
— Божа барані! Пайду пасплю.
Пад вечар ужо нехта крануў яго за плячо. He маючы сілы расплюшчыць вочы, ён хацеў прыціснуцца да гэтай рукі шчакой.
— Мэгі... — прамармытаў ён праз сон.
— Святы ойча! Ох, святы ойча, калі ласка, прачніцеся!
Яму пачулася ў голасе місіс Сміт нешта такое, ад чаго з яго адразу зляцеў сон, і ён расплюшчыў вочы.
— Што здарылася, місіс Сміт?
— Місіс Карсан, святы ойча... Яна памерла.
Ён зірнуў на гадзіннік — пайшла сёмая гадзіна вечара; ашаломлены весткай і адчуваючы галавакружэнне ад нясцерпнай, атупляльнай гарачыні, ён паспешліва вызваліўся з піжамы, улез у сутану, перакінуў цераз шыю вузкую ліловую епітрахіль, узяў ялей для саборавання, святую ваду, вялікі сярэбраны крыж і ружанец з пацерак чорнага дрэва. Ён ні на момант не ўсумніўся ў праўдзівасці слоў місіс Сміт, ён ведаў — старая павучыха памерла. Можа, усё ж такі атруцілася? Калі так, дай бог, каб у спальні не засталося слядоў і каб доктар нічога не заўважыў. Якая карысць сабораваць яе — ён і сам не ведаў. Але ж так заведзена. Паспрабуй адмоўся, і не мінаваць анатаміравання, усялякіх складанасцей. He, раптоўнае падазрэнне, што яна, магчыма, скончыла жыццё самагубствам, было тут ні пры чым — проста яму здалося непрыстойным спраўляць свяшчэнны абрад над целам Мэры Карсан.
Яна была мёртвая, даўно ўжо мёртвая, памерла, мусіць, праз некалькі мінут пасля таго, як пайшла да сябе, — добрых пятнаццаць гадзін таму назад. Вокны былі шчыльна зачынены, пакой аддаваў сырасцю: старая заўсёды загадвала ставіць ва ўсіх непрыкметных кутках тазы з вадой — ад гэтага быццам бы скура захоўвае маладосць. У паветры неяк дзіўна гуло; пасля мінутнага недаўмення, ён зразумеў: гэта мухі гудуць, полчышчы ашалелых мух абляпілі яе труп, балююць, спарваюцца і адкладаюць на ім яйкі.
— Богам прашу, місіс Сміт, расчыніце вокны! — выдыхнуў ён, белы як мел, і пайшоў да ложка.
Трупнае скарчаненне ўжо прайшло, яна зноў абмякла, і гэта было агідна. Шырока расплюшчаныя вочы былі ўшпіляны крапінамі, тонкія губы пачарнелі, і паўсюль — орды мух. Давялося прасіць місіс Сміт адганяць іх, пакуль ён спраўляў абрад, мармытаў свяшчэнныя лацінскія словы. Што за фарс, яна ж богам праклятая! A пах! О госпадзі! Горш чым ад здохлага каня на адкрытым усім вятрам выгане. Дакрануцца да яе мёртвай таксама прыкра, як раней да жывой, асабліва да гэтых абсыпаных мушынымі яйкамі губ. Яшчэ некалькі гадзін, і ўся яна будзе аблеплена лічынкамі.
Нарэшце абрад саборавання скончыўся. Айцец Ральф выпрастаўся.
— Зараз жа ідзіце да містэра Кліры, місіс Сміт, і богам прашу, скажыце, няхай хлопчыкі не марудзячы зробяць дамавіну. Выпісваць з Джылі часу няма, позна — труп на вачах раскладаецца. Божа літасцівы! Мяне нудзіць. Пайду прыму ванну, а ўсё, што на мне, я выстаўлю за дзверы. Спаліце. Яе пах ужо ніколі не вытхнецца.
Апынуўшыся зноў у сваім пакоі, у брыджах і кашулі, — другой сутаны ён з сабой сюды не ўзяў, — айцец Ральф успомніў пра пісьмо і пра абяцанне, якое ён даў Мэры Карсан. Гадзіннік прабіў сем разоў; да яго данёсся прыглушаны гоман і сумятня — пакаёўкі і часовая прыслуга спяшаліся прыбраць пасля ўчарашняй оргіі і зноў ператваралі бальную залу ў дамашнюю царкву, рыхтавалі ўсё да заўтрашніх хаўтур. Нічога не зробіш, давядзецца пад’ехаць у Джылі, узяць другую сутану і чорную рызу для памінальнай месы. Без пэўных рэчаў айцец Ральф ніколі не выбіраўся з дому куды-небудзь на далёкую ферму — заўсёды прадбачліва складаў у аддзяленнях дарожнага чорнага чамаданчыка ўсе неабходныя свяшчэнныя сімвалы і атрыбуты: з выпадку нараджэння, смерці, вяселля, для набажэнства і рызу для служэння месы, калі якую — у залежнасці ад пары года. Але ён быў ірландзец, і заўсёды вазіць з сабой хаўтурную чорную рызу для памінальнай малітвы азначала б спакушаць лёс.
Здалёку пачуўся голас Пэдзі, але да сустрэчы з ім айцец Ральф быў яшчэ цяпер не гатовы; ён ведаў. місіс Сміт паклапоціцца пра ўсё.
Прысеўшы каля акна, ён акінуў позіркам асветленыя вячэрнім сонцам алеі Драгеды, пазалацелыя прывіды-эўкаліпты, кранутыя барвянцам ружы ў садзе — пунсовыя, ружовыя, белыя, дастаў з чамадана канверт з пісьмом Мэры Карсан і застыў, трымаючы яго ў руках. Але старая патрабавала, каб ён прачытаў яшчэ да яе пахавання, і тайны голас у яго свядомасці нашэптваў яму, што трэба прачытаць цяпер, а не пазней увечары, не пасля таго, як ён убачыцца з Пэдзі і Мэгі, а зараз жа, пакуль ён яшчэ нікога, акрамя Мэры Карсан, не бачыў.
У канверце ляжалі чатыры лісты паперы; ён перабраў іх адзін за другім і зразумеў: два ніжнія — яе завяшчанне. Першыя два адрасаваны яму — яе пісьмо да яго.
«Найдаражэйшы мой Ральф,
Вы ўжо ўбачылі, што другі дакумент у гэтым канверце — маё завяшчанне. Ранейшае завяшчанне, належным чынам складзенае, падпісанае і запячатанае, захоўваецца ў канторы Гары Гофа ў Джылі; гэтае, што ў канверце, напісана нашмат пазней, і, такім чынам, тое, што ў Гары, робіцца несапраўдным. Напісала я яго толькі ўчора і за сведкаў узяла Тома і абгародчыка, бо, наколькі я ведаю, нельга, каб пад завяшчаннем стаялі подпісы сведак, якім што-небудзь адпісана. Дакумент гэты зусім законны, хоць складаў яго не Гары. He сумнявайцеся, ні адзін суд у нашай краіне не скажа, што ён не мае сілы.
Але ж чаму я не даручыла Гары скласці новае завяшчанне, калі я пажадала распарадзіцца маёй маёмасцю інакш, чым раней? Вельмі проста, дарагі мой Ральф. Я хацела, каб пра існаванне гэтага завяшчання не ведаў абсалютна ніхто, акрамя вас і мяне. Гэта адзіны экземпляр, і ён у вашых руках. Пра яго не ведае ні адна жывая душа. Што вельмі важна для майго плана.
Памятаеце тое месца ў евангеллі, дзе сатана, узвёўшы госпада нашага Ісуса Хрыста на высокую гару, спакушае яго ўсімі царствамі свету і славай іхняй? Як прыемна ведаць, што і ў мяне ёсць доля сатанінскай сілы і я магу спакушаць таго, каго люблю, уладай над усімі царствамі свету. (Вы, можа, сумняваецеся, ці любіў сатана Хрыста? Я дык не.) Роздум пра цяжкі выбар, што стаіць перад Вамі, ажыўляў апошнія некалькі гадоў мае думкі, і чым бліжэй да смерці, тым больш салодкімі рабіліся мае мроі. Як прачытаеце маё завяшчанне, Вы зразумееце, што іменна я маю на ўвазе. Калі я буду гарэць у пекле па-за жыццём, якое я ведаю зараз, Вы яшчэ будзеце ў гэтым жыцці, але гарэць будзеце ў пякельным полымі нашмат больш лютым, чым мог распаліць сам бог. О, мой Ральф, я Вас вывучыла да тонкасці! Можа, ні ў чым іншым я як след не разбіралася, але як мучыць тых, каго люблю, заўсёды ведала дасканала. А вы больш прынадная дзічына для паляўнічага, чым быў дарагі мой нябожчык Майкл.
Калі мы толькі пазнаёміліся з Вамі, Вам захацелася авалодаць Драгедай і маімі грашыма, ці ж не праўда, Ральф? У гэтым Вы бачылі сродак купіць сабе вяртанне на прызначаны вам лёсам шлях. I раптам паявілася Мэгі, і Вы ўжо забыліся думаць пра тое, як абвесці мяне. Я стала ўсяго толькі ўяўнай прычынай для Вашых наездаў у Драгеду, каб бачыцца з Мэгі. Цікава, ці перакінуліся б Вы з такою ж лёгкасцю, калі б ведалі сапраўдныя памеры майго набытку? Ці ведаеце вы цяпер, Ральф? Думаю, нават і не падазраяце. Лічу, што высакароднай асобе не пасуе называць у завяшчанні дакладную суму свайго багацця, і таму паведамляю яе тут, каб Вы ўжо ўсё да канца ведалі, калі надыдзе час прымаць рашэнне. З дакладнасцю да некалькіх соцень тысяч фунтаў у той ці іншы бок маё багацце дасягае трынаццаці мільёнаў фунтаў.
Канчаецца ўжо другая старонка, і няма ніякай патрэбы рабіць з майго пісьма цэлае сачыненне. Прачытайце завяшчанне, Ральф, і, калі прачытаеце, вырашайце самі, як зрабіць. Прад’явіце яго Гары Гофу, каб той даў яму законны ход, альбо спаліце і ніколі нікому пра яго не раскажаце. Менавіта гэта Вам і давядзецца вырашаць. Павінна дадаць, што завяшчанне, якое ляжыць у канторы ў Гары, я склала праз год пасля прыезду Пэдзі, у ім апісала ўсю сваю маёмасць і грошы яму. Трэба ж Вам ведаць, што кінута на шалі. Я кахаю Вас так, Ральф, што іншы раз гатова была забіць Вас за абыякавасць да мяне, але гэтак я яшчэ лепш адпомшчу Вам. Я не з ліку велікадушных; я Вас кахаю, але хачу, каб Вы курчыліся ў страшных пакутах. Бо, разумееце, я ведаю, якое Вы прымеце рашэнне. Так цвёрда ведаю, нібыта бачу сваімі вачамі, хоць мяне тады ўжо не будзе. Вы будзеце курчыцца ў муках, Ральф, пазнаеце, што такое пакуты. Дык чытайце ж, мой прыгажун, славалюбны мой пастыр духоўны! Чытайце маё завяшчанне і вырашайце свой лёс».
Hi подпісу не было, ні хаця б ініцыялаў. Айцец Ральф адчуў, як выступае пот на лбе, як коціцца з-пад валасоў па шыі. У першую хвіліну яму захацелася ўскочыць на ногі і спаліць абедзве паперы, не прачытаўшы нават другога дакумента. Аднак яна сапраўды добра вывучыла яго, гэтая сытая старая павучыха. Вядома ж, ён прачытае завяшчанне — занадта моцна брала цікаўнасць, каб можна было ўстояць. Божа мой! Чым ён правініўся перад ёю, што старая захацела так яму адплаціць? Чаму жанчыны так яго мучаць? Чаму ён не нарадзіўся карантышом, крываногім, пачварай? Можа, тады б ён быў шчаслівы.
Апошнія два аркушы былі спісаны тым жа выразным, амаль бісерным почыркам, такім жа дробным і змяіным, як і яе душа.
«Я, Мэры Элізабет Карсан, знаходзячыся пры добрым розуме і цвёрдай памяці, гэтым абвяшчаю, што дадзены дакумент ёсць мая апошняя воля і завяшчанне, і тым самым скасоўваюцца і трацяць сілу ўсе завяшчанні, напісаныя мною раней.
За выключэннем асобых распараджэнняў, уся мая рухомая і нерухомая маёмасць і ўсе грошы я завяшчаю Святой Рымска-каталіцкай царкве на наступных умовах:
Першае. Упамянутая Святая Рымска-каталіцкая царква, якая далей называецца проста Царквой, прымае да ведама, як высока я цаню і паважаю яе служыцеля — прападобнага Ральфа дэ Брыкасара. Толькі яго дабрата, духоўнае кіраванне і нязменная падтрымка схіляюць мяне менавіта так распарадзіцца сваёй уласнасцю.
Другое. Завяшчальнае распараджэнне на карысць Царкве застаецца ў сіле толькі да таго часу, пакуль яна цэніць паслугі і таленты названага вышэй прападобнага Ральфа дэ Брыкасара.
Трэцяе. Вышэйназваны Ральф дэ Брыкасар атрымлівае права кіраваць і распараджацца ўсімі зямельнымі ўладаннямі, маёмасцю і грашыма ў якасці галоўнай адказнай асобы, якой даручана мая ўласнасць.
Чацвёртае. Пасля сканання вышэйназванага Ральфа дэ Брыкасара яго апошняя воля і завяшчанне становяцца абавязковым законным дакументам, які вызначае далейшае кіраванне маёй маёмасцю. Інакш кажучы, яна і надалей застанецца ўласнасцю Царквы, аднак толькі Ральф дэ Брыкасар мае права выбраць сабе пераемніка на пасту кіраўніка; ніхто не можа прымусіць яго прызначыць на гэта другую асобу — духоўную ці не духоўную, але абавязкова каталіцкай веры.
Пятае. Маёнтак Драгеда не падлягае ні продажу, ні падзелу.
Шостае. Мой брат Пэдрайк Кліры будзе аканомам маёнтка Драгеда з правам пасяліцца ў маім доме, і плату яму прызначае толькі прападобны Ральф дэ Брыкасар па свайму меркаванню і ніхто іншы.
Сёмае. У выпадку смерці майго брата, вышэйназванага Пэдрайка Кліры, яго ўдаве і дзецям дазваляецца заставацца ў маёнтку Драгеда, і пасаду аканома павінен займаць паслядоўна кожны з яго сыноў, за выключэннем Фрэнсіса: Роберт, Джон, Х’ю, Сцюарт, Джэймс і Патрык.
Восьмае. Пасля смерці Патрыка ці таго з яго братоў, хто перажыў астатніх (гэта не датычыцца Фрэнсіса), тыя ж правы пераходзяць на ўнукаў вышэйназванага Пэдрайка Кліры.
Асобыя распараджэнні:
Пэдрайку Кліры завяшчаю ўсё, што ёсць у маіх дамах у маёнтку Драгеда.
Юніс Сміс, мая аканомка, можа заставацца на гэтай пасадзе за прыстойную плату столькі часу, колькі захоча, і звыш таго завяшчаю ёй пяць тысяч фунтаў, а пры выхадзе на адпачынак ёй павінна быць прызначана дастатковая пенсія.
Мінерва О’Брайан і Кэтрын Донелі могуць аставацца за добрую плату пакаёўкамі столькі часу, колькі пажадаюць, і звыш таго завяшчаю ім па адной тысячы фунтаў кожнай, а пры выхадзе на адпачынак ім павінна быць прызначана дастатковая пенсія.
Прападобнаму Ральфу дэ Брыкасару пажыццёва выплачваюцца дзесяць тысяч фунтаў у год, і гэтай сумай ён мае права распараджацца па свайму меркаванню і бескантрольна».
Пад завяшчаннем, як належыць, стаялі яе подпіс і дата і подпісы сведкаў.
Пакой айца Ральфа выходзіў вокнамі на захад. Сонца ўжо садзілася. Пялёнка пылу, як заўсёды летам, вісела ў нерухомым паветры,сонца праткнула сваімі пальцамі-промнямі тонкую тканку з пылінак, і ўвесь свет, здавалася, ператварыўся ў золата і барвянец. Перыстыя аблокі, з бліскучымі агністымі беражкамі, як серабрыстыя стужкі, прачарцілі ўпоперак крывава-чырвоны шар, што навіс над самымі дрэвамі, якія раслі на дальніх выганах.
— Брава! — сказаў айцец Ральф. — Прызнаюся, Мэры, ты ўзяла нада мною верх. Майстэрскі ўдар. Дурнем, аказваецца, быў я, а не ты.
Праз слёзы ён не разбіраў напісанага і адсунуў ад сябе паперы, каб словы не расплыліся плямамі. Трынаццаць мільёнаў фунтаў! Трынаццаць мільёнаў! I сапраўды ж ён цэліўся на яе грошы, пакуль не паявілася Мэгі. А тады пакінуў думаць пра гэта, бо не мог жа ён з халодным сэрцам весці гэтую гульню, падманам перахапіць спадчыну Мэгі. А што было б, калі б ён ведаў, на якім багацці сядзіць старая павучыха? Што б ён тады рабіў? Толькі яму і ў галаву не прыходзіла, што ў яе ёсць хоць дзесятая доля такіх грошай. Трынаццаць мільёнаў фунтаў!
Сем гадоў Пэдзі і ўся яго сям’я жылі ў доме старшага аўчара і як катаржныя працавалі на Мэры Карсан. Дзеля чаго? Дзеля мізэрных грошай, што яна ім плаціла? Айцец Ральф ніколі не чуў, каб Пэдзі хоць раз паскардзіўся на тое, як бессаромна з ім абыходзяцца, — пэўна ж, думаў, што пасля смерці сястры будзе шчодра за ўсё ўзнагароджаны, бо хоць і кіраваў усім маёнткам, жалаванне атрымліваў простага аўчара, а сынам яго, якія працавалі аўчарамі, плацілі як падсобным рабочым-сезоннікам. Ён аддаваў усе сілы Драгедзе і палюбіў яе, як сваю, справядліва спадзеючыся, што так яно і будзе.
— Брава, Мэры! — зноў сказаў айцец Ральф, і слёзы, першыя яго слёзы з часоў дзяцінства, капалі яму на рукі, не на паперу.
Тры мільёны фунтаў і магчымасць стаць кардыналам — кардыналам дэ Брыкасарам! А на другой шалі вагаў — Пэдзі Кліры, яго жонка, сыны яго... і Мэгі. Як тонка раскусіў яго гэты д’ябал у спадніцы! Калі б Мэры пакінула Пэдзі зусім голым, выбар быў бы адзін: ён панёс бы гэтае завяшчанне на кухню і спаліў бы на агні пліты. Але старая паклапацілася, каб Пэдзі ні ў чым не ведаў нястачы і пасля яе смерці адчуваў сябе нават лепш уладкаваным, чым пры яе жыцці, і ведаў, што Драгеду ў яго назусім не адбяруць. Адбяруць даходы з яе і званне ўласніка, але не саму зямлю. He, ён не стане ўладальнікам гэтых неймаверных трынаццаці мільёнаў, але затое будзе акружаны пашанай і цудоўна забяспечаны. Голад Мэгі не пагражае, яна не пойдзе з торбаю па свеце. Але ж не быць ёй і міс Кліры, не быць на роўнай назе з міс Кармайкл і іншымі паненкамі. Яна будзе дзяўчынай з паважанай усімі сям’і, атрымае доступ у вышэйшы свет, але сама да «вярхоў грамадства» належаць ніколі не будзе. He будзе ніколі.
Трынаццаць мільёнаў фунтаў. Можна, нарэшце, вырвацца з Джыланбаўна, з гэтай вечнай невядомасці, заняць годнае месца ў царкоўнай іерархіі, заслужыць трывалую прыхільнасць роўных яму па сану і вышэйшых прэлатаў. I ўжо цяпер, цяпер, пакуль ён малады, пакуль яшчэ не позна, навярстаць упушчанае. Сваёй помстай Мэры Карсан зрабіла Джыланбаўн эпіцэнтрам важнай падзеі на карце архібіскупа, папскага легата, і яе водгулле дакоціцца да самага Ватыкана. Якая ні багатая рымска-каталіцкая царква, але трынаццаць мільёнаў — гэта трынаццаць мільёнаў! Такім капіталам нават яна не пагрэбуе. А ўнесці гэтыя мільёны ў царкоўную казну можа толькі яго рука, толькі рука Ральфа дэ Брыкасара — так напісана сінім чарнілам у завяшчанні Мэры Карсан. Ён ведаў: Пэдзі не будзе аспрэчваць завяшчанне, ведала гэта і Мэры Карсан, згнаі яе, госпадзі! Зусім зразумела, Пэдзі прыйдзе ў лютасць, ніколі ўжо не захоча бачыць яго, з ім гаварыць, але як ні будзе злаваць, на судовую справу не пойдзе.
Што ж тут вырашаць? Хіба ж ён не ведаў, хіба не ведаў з першага імгнення, як прачытаў завяшчанне, як зробіць? Слёзы высахлі. Са звычайнай сваёй грацыяй айцец Ральф падняўся з крэсла, праверыў, ці акуратна ўвабраная кашуля, і пайшоў да дзвярэй. Трэба з’ездзіць у Джылі, узяць сутану і чорную рызу. Але спярша ён яшчэ раз зірне на Мэры Карсан.
Хоць вокны ў яе спальні былі шырока расчыненыя, смурод зрабіўся нясцерпны — густы і ўдушлівы, хоць бы ветрык які варухнуў занавескі, што вяла павіслі. Цвёрдым крокам ён падышоў да ложка і спыніўся, пазіраючы на нябожчыцу. З адкладзеных мухамі яек на твары яе, там, дзе было больш вільготна, пачалі ўжо вылуплівацца лічынкі, поўныя рукі яе ад пальцаў да плячэй уздзьмуліся ад газаў зеленаватымі пухірамі, скура сям-там палопалася. Адна гнілая карыкатура на чалавечую прыроду ўзяла верх над другой. Але табе ніколі не ўзяць верх над Мэгі, не пазбавіць яе таго, чаго ў цябе ў самой ніколі не было. Няхай буду гарэць у пекле разам з табой, але я ведаю, якія страшныя мукі табе наканаваны — вечна гарэць у адным агні са мной і вечна бачыць маю абыякавасць да цябе...
Унізе, у прыхожай, яго чакаў Пэдзі, разгублены і хваравіта-бледны.
— Ой, святы ойча! — загаварыў ён, ідучы насустрач свяшчэнніку. — Вось няшчасце, га! Такі страшны ўдар! He чакаў я, што яна так раптам памрэ, учора ж вечарам была зусім здаровая! Госпадзі, што ж мне цяпер рабіць?
— Вы ўжо бачылі яе?
— Божачка літасцівы, бачыў!
— Ну тады самі ведаеце, што рабіць. Я ніколі яшчэ не бачыў, каб труп так хутка гніў. Хутчэй пакладзіце яе ў якую-небудзь скрыню, a то праз некалькі гадзін давядзецца зліваць яе ў бочку з-пад газы. Заўтра ж раніцой, як мага раней, трэба яе пахаваць. He трацьце часу на аздабленне дамавіны, прыкрыйце яе ну хоць бы ружамі з саду, ці што. Ды не марудзьце, прыяцель. А я пад’еду ў Джылі па рызы.
— Вяртайцеся хутчэй, святы ойча! — узмаліўся Пэдзі.
Але святога айца не было даўжэй, чым патрабавалася толькі для таго, каб заехаць у царкоўны дом і прывезці што трэба. Спачатку ён павёў машыну на адну з самых багатых бакавых вуліц Джыланбаўна і спыніў яе каля шыкоўнага асабняка ў глыбіні прыгожага саду.
Гары Гоф якраз садзіўся вячэраць, але, пачуўшы ад пакаёўкі, хто прыйшоў, выйшаў у прыхожую.
— Можа, павячэраеце з намі, святы ойча? У нас саланіна з капустай і варанай бульбай пад соусам з пятрушкі, і якраз сёння мяса не перасоленае.
— Дзякую, Гары, але я спяшаюся. Заехаў толькі сказаць вам, што сёння раніцай памерла Мэры Карсан.
— Госпадзі Ісусе! Ды я ж там быў учора вечарам! Яна выглядала зусім здаровай!
— Правільна. Яна была зусім здаровая, калі недзе a трэцяй гадзіне я праводзіў яе наверх, але, відаць, памерла адразу як лягла спаць. Сёння а шостай гадзіне вечара місіс Сміт знайшла яе ў ложку мёртвай. Але смерць настала нашмат раней, і на яе ўжо глядзець было страшна; пакой быў шчыльна зачынены, і днём, у самую спёку, у ім было горача, як у інкубатары. Дай бог забыцца, на што яна была падобная! Словамі не пераказаць, Гары, так было агідна!
— Пахаванне заўтра?
— Пазней нельга.
— Колькі цяпер часу? Дзесяць? У такую спякоту даводзіцца вячэраць напроці ночы, як тым іспанцам, але званіць людзям па тэлефоне яшчэ зусім не позна. Калі жадаеце, святы ойча, я вазьму гэта на сябе.
— Дзякуй за ласку. Я прыехаў у Джылі, толькі каб пераапрануцца. Калі выпраўляўся ў Драгеду, і думаць не думаў, што прыйдзецца правіць памінальную месу. Мушу як мага хутчэй вярнуцца, я там ім патрэбен. Адпяванне пачнецца ў дзевяць раніцы.
— Перадайце Пэдзі, што я прывязу з сабой яе завяшчанне і абвяшчу яго адразу пасля пахавання. Вам таксама, святы ойча, яна сёе-тое апісала, добра было б, каб і вы прысутнічалі.
— Баюся, тут узнікла невялікая складанасць, Гары. Разумееце, Мэры напісала новае завяшчанне. Учора ноччу, пасля таго, як пакінула гасцей, яна дала мне запячатаны канверт і ўзяла з мяне слова, што я адкрыю яго, ледзь толькі сваімі вачамі ўбачу яе мёртвай. Так я і зрабіў і знайшоў у канверце новае завяшчанне.
— Мэры напісала новае завяшчанне? Без мяне?
— Відаць, так. Здаецца, яна даўно ўжо абдумвала яго, але чаму трымала ў сакрэце, не ведаю.
— Завяшчанне пры вас, святы ойча?
— Пры мне. — Свяшчэннік дастаў з-за пазухі складзеныя ў некалькі столак лісты паперы і падаў Гары Гофу.
Юрысту захацелася адразу ж прачытаць. Дачытаўшы да канца, ён узняў вочы, і айцец Ральф убачыў у іх шмат такога, чаго б хацеў лепш не бачыць: захапленне, гнеў і крыху пагарды.
— Што ж, святы ойча, віншую вас! Усё ж такі вы ўварвалі гэты ласы кавалак.
— Паверце, Гары, мне ўсё гэта не меншая нечаканасць, чым вам.
— Гэта адзіны экземпляр?
— Наколькі мне вядома, адзіны.
— I яна дала яго вам толькі ўчора вечарам?
— Толькі ўчора вечарам.
— Чаму ж вы не знішчылі яго, каб небарака Пэдзі атрымаў тое, што належыць яму па праву? У царквы няма ніякіх правоў на маёмасць Мэры Карсан.
Цудоўныя вочы свяшчэнніка глядзелі спакойна і мякка.
— Хіба ж так прыстойна рабіць, Гары? Усё ж належала Мэры, і яна магла распарадзіцца, як хацела.
— Я параю Пэдзі апратэставаць завяшчанне.
— I я думаю, што вам трэба даць яму такую параду.
На тым яны і развіталіся. Да раніцы, калі народ з’едзецца на пахаванне, увесь Джыланбаўн і ўся акруга будуць ужо ведаць, куды пойдзе багацце былой гаспадыні Драгеды.
Толькі а чацвёртай гадзіне папоўначы айцец Ральф мінуў апошнія вароты і апынуўся на Галоўнай сядзібе — не вельмі спяшаўся, едучы назад. Усю дарогу намаганнем волі прымушаў сябе забыцца на ўсё, не хацеў ні пра што думаць. Hi пра Пэдзі, ні пра Фію, ні пра Мэгі, ні пра тую смярдзючую гадасць, якую ўжо (ён вельмі спадзяваўся) увалілі ў труну. Затое і вачамі, і розумам паглынаў гэту ноч — прывіднае срэбра мёртвых дрэў, што адзінока стаялі сярод мігатлівай травы, і чорныя-чорныя цені гайкоў, і поўню, што, як паветраны шарык, плыла ў паднябессі. Адзін раз ён спыніў машыну, вылез і пастаяў, абапёршыся на туга нацягнуты дрот агароджы і ўдыхаючы смалісты пах эўкаліптаў і чарадзейны водар палявых кветак. Цудоўная зямля, такая чыстая, такая абыякавая да тых, хто ўяўляе, быццам кіруе ёю. Няхай нават яны і прыклалі рукі да яе, але ў канчатковым выніку яна сама кіруе імі. Пакуль людзі не навучыліся ўладарыць над надвор’ем і па сваёй волі выклікаць дождж, зямля бярэ верх.
Ён паставіў машыну крыху воддаль ад дома і няспешна пайшоў да парадных дзвярэй. Вокны ўсе былі ярка асветленыя; з пакоя аканомкі слаба даносіліся галасы — місіс Сміт і абедзве пакаёўкі-ірландкі чыталі па ружанцы малітвы. Пад цёмнымі шатамі гліцыніі варухнулася нейкая здань, айцец Ральф замёр на месцы, па спіне прабеглі мурашкі. Зусім выбіла яго з каляіны старая павучыха! Але аказалася, што гэта проста Мэгі цярпліва чакае яго. Апранутая, як для паездкі верхам, у брыджах і боціках, яна была не зданню, а самай зямной істотай.
— Ты напужала мяне, — сказаў ён суха.
— Прабачце, святы ойча, я незнарок. Проста мне не хацелася быць там з татам і хлопчыкамі, а мама яшчэ дома з малымі. Мусіць, трэба было пайсці маліцца разам з місіс Сміт, Міні і Кэт, але я не хачу за яе маліцца. Гэта грэх, праўда?
У яго не было ніякага жадання памінаць добрым словам Мэры Карсан.
— He думаю, што гэта грэх, Мэгі, а вось крывадушнасць — грэх. Я таксама не хачу маліцца за яе. Яна была... не дужа добрая жанчына. — На вуснах яго бліснула ўсмешка: — I калі ты саграшыла, сказаўшы гэта, дык я таксама, толькі мой грэх нашмат цяжэйшы. Мне належыць любіць усіх, такая цяжкая ноша на цябе не ўскладзена.
— Вам нядобра, святы ойча?
— He, са мной нічога. — Ён скіраваў позірк на дом і ўздыхнуў. — Ісці туды не хачу. He хачу быць пад адным дахам з ёю, пакуль дзень не выганіць дэманаў цемры. Можа, я асядлаю коней, і мы паездзім давідна?
Рука Мэгі дакранулася да яго чорнага рукава і ўпала.
— I я не хачу ісці ў дом.
— Пачакай тут хвілінку, я пакладу толькі сутану ў машыну.
— Я да стайні пайду.
Першы раз Мэгі спрабавала гаварыць з айцом Ральфам як роўная, як дарослая; ён адчуў перамену ў ёй, як адчуваў пах ружаў у прыгожых кветніках Мэры Карсан. Ружы. Попел ружаў. Куды ні глянь — ружы. На траве пялёсткі. Летнія ружы, чырвоныя, белыя, бледна-жоўтыя. Водар ружаў, густы салодкі водар сярод ночы. Ружовыя кветкі, выбеленыя месячным святлом, амаль попельныя. Попел ружаў, попел ружаў. Я адрокся ад цябе, Мэгі. Хіба ж ты не бачыш, што стала для мяне небяспечная? I таму я раздушыў цябе абцасам свайго славалюбства. Ты для мяне — толькі змятая ружа, што ляжыць на траве. Пах ружаў. Пах Мэры Карсан. Ружы і попел. Попел і ружы.
— Попел ружаў, — прамовіў ён ціха, сядаючы ў сядло. — Давай паедзем далей ад паху ружаў. Раніцай увесь дом будзе поўны імі.
Ён ударыў абцасамі буланую кабылу, пусціў яе лёгкі. галопам і пакінуў Мэгі ззаду, гатовы разрыдацца: толькі цяпер, калі ён надыхаўся пахам кветак, якія неўзабаве аздобяць труну Мэры Карсан, да яго дайшло разуменне немінучасці. Хутка, вельмі хутка давядзецца паехаць адсюль. Шмат розных думак, пачуццяў нахлынулі на яго, але ўсё ўжо яму непадуладнае. Яго ні на дзень лішні не пакінуць у Джылі, як толькі даведаюцца пра ўмовы гэтага неверагоднага завяшчання, адразу адклічуць у Сідней. Адразу! Ён уцякаў ад свайго болю, такога ён яшчэ ніколі не адчуваў, але боль не адставаў. I гэта здарыцца не калі-небудзь, не ў цьмянай будучыні, а зараз жа, неадкладна. Перад вачамі з’явіўся твар Пэдзі — з агідай паглядзеў і адвярнуўся. Цяпер ужо ён не будзе жаданым госцем у Драгедзе і ніколі больш не ўбачыць Мэгі.
А потым тупат капытоў, адчуванне палёту вярнулі яму прывычнае самавалоданне. Так лепш, так лепш, так лепш. Імчацца ўсё наперад і наперад. Тады, вядома ж, боль крыху сунімецца, схаваны ў глухой келлі архібіскупскага палаца, будзе ўсё слабнуць і слабнуць, пакуль апошні след яго не згасне ў свядомасці. Так будзе лепш, так лепш. Лепш, чым заставацца ў Джылі і бачыць, як на тваіх вачах Мэгі мяняецца, робіцца нейкай зусім не такой, а потым прыйдзе дзень і ты павянчаеш яе няведама з кім. He,прэч з вачэй — з сэрца вон.
Дык чаму ж тады ён скача з ёю па гэтым гаі, сярод самшыту і кулібы, па далёкім беразе рэчкі? Пэўна, ён зусім не думаў — чаму, адчуваў толькі пакутлівы боль. He боль ад сваёй здрады — на гэта ў яго сэрцы месца не было. Толькі боль разлукі.
— Святы ойча! Святы ойча! He магу за вамі ўгнацца! Пачакайце мяне, святы ойча, калі ласка!
Гэта быў голас абавязку і рэчаіснасці. Як у запаволеных кінакадрах, айцец Ральф павярнуў кабылу і асадзіў яе, і яна заскакала на месцы ад нецярплівасці. Ён пачакаў, і Мэгі дагнала яго.
Зусім блізка ад іх раўла свідравіна, шырокі ахутаны парай вадаём смярдзеў серай, з трубкі, што хадзіла, як параходны вінт, выліваўся вар. Па акружнасці высока паднятага штучнага азярка, як спіцы на калодцы кола, ва ўсе бакі разбягаліся па раўніне арашальныя канаўкі, зарослыя па краях недарэчы яркай, ізумруднай травой. Берагі азярка — ціністая шэрая твань, у ёй вадзіліся прэснаводныя ракі.
Айцец Ральф засмяяўся:
— Пах — як у пекле, праўда, Мэгі? Сера і вар, проста ў яе пад бокам, каля самага дома. Калі апынецца там, адразу пачуе гэты пах, хоць уся і ўсыпана ружамі, праўда? Ох, Мэгі...
Вымуштраваныя кабыліцы стаялі смірна на свабодных павадах; навокал не было ніводнай агароджы, ні дрэўца бліжэй як паўмілі. Але на беразе Копанкі, у самым далёкім ад горла свідравіны месцы, дзе вада была халаднейшая, на зямлі ляжала бервяно — для купальшчыкаў, каб зімой было дзе прысесці і выцерці ногі.
Айцец Ральф апусціўся на бервяно, Мэгі села крыху воддаль, павярнулася бокам, тварам да айца Ральфа.
— Што здарылася, святы ойча?
Было неяк дзіўна пачуць з яе вуснаў пытанне, якое ён неаднойчы сам ёй задаваў. Ён усміхнуўся:
— Я прадаў цябе, мая Мэгі, прадаў за трынаццаць мільёнаў срэбранікаў.
— Прадалі? Мяне?
— Гэта проста вобразны выраз. He надавай значэння. Садзіся бліжэй. Нам ужо, можа, ніколі не выпадзе вось так пагаварыць.
— Вы хочаце сказаць — пакуль не скончыцца жалоба па цётцы? — Мэгі пасунулася па бервяне і апынулася каля яго. — А якая розніца? Чаму нельга, калі жалоба?
— Я не праз тое, Мэгі.
— Дык, значыць, таму, што я ўжо дарослай раблюся, і людзі могуць пачаць плёткі разводзіць пра нас?
— I не пра гэта. Проста я еду адсюль назусім.
Вось яно: удар лёсу сустракае з узнятай галавой, прымае на плечы яшчэ адну цяжкую ношу. Hi ўскрыку, ні слёз, ні буры пратэсту. Толькі крышачку сцялася, быццам ноша лягла крывавата, ніяк не кладзецца на плечы, каб яе ёмка было несці. I кароткі глыток паветра, нават не ўздых.
— Калі?
— Гэтымі днямі.
— Ох, святы ойча! Гэта будзе цяжэй, чым тады, з Фрэнкам.
— I мне цяжка, як ніколі ў жыцці. I няма мне суцяшэння. У цябе хоць родныя ёсць.
— А ў вас — ваш бог.
— Добра сказала, Мэгі! Ты і сапраўды робішся дарослай.
Але з чыста жаночай настойлівасцю яна вярнулася ў думках да пытання, якое хацела, але не магла задаць, пакуль яны скакалі гэтыя тры мілі. Ён едзе, без яго будзе так цяжка, але ўсё роўна трэба пачуць адказ.
— Святы ойча, там, каля стайні, вы сказалі «попел ружаў». Гэта вы пра колер маёй сукенкі?
— У нейкай меры, бадай што, так. Але, здаецца, я больш думаў пра іншае.
— Пра што?
— Табе не зразумець, Мэгі. Пра тое, як памірае мара, якой нельга было нараджацца, і тым больш яе нельга было песціць.
— Усё мае права нарадзіцца, нават думка.
Айцец Ральф павярнуў галаву, дапытліва паглядзеў на Мэгі.
— Ты ведаеш, пра што я, праўда?
— Здаецца, ведаю.
— He ўсё, што нараджаецца на свет, Мэгі, добра.
— Гэта так. Але раз ужо нарадзілася, значыць, так было суджана.
— Ты разважаеш, як хітра-мудры езуіт. Колькі табе ўжо?
— Праз месяц будзе семнаццаць, святы ойча.
— I ўсе семнаццаць даліся табе нялёгка. Што ж, ад цяжкіх клопатаў мы не па гадах сталеем. Пра што ты думаеш, Мэгі, калі ў цябе ёсць час думаць?
— А пра Джымса, пра Пэтсі і пра астатніх братоў, пра тату, пра маму, пра Хэла і пра цётку Мэры. Часам пра тое, як у мяне будуць дзеці. Мне вельмі хочацца мець дзяцей. Пра верхавую язду, пра авечак. I пра ўсё, пра што гавораць нашы мужчыны. Пра надвор’е, пра дождж, пра агарод, пра курэй. Пра тое, што мне трэба заўтра рабіць.
— А пра тое, каб мець мужа, марыш?
— He. Але, відаць, гэта трэба, раз мне так хочацца дзяцей. Нядобра, калі ў дзіцяці няма бацькі.
Хоць на душы было цяжка і балюча, айцец Ральф усміхнуўся: як дзіўна перамяшаліся ў ёй недасведчанасць і высокая мараль! Ён парывіста павярнуўся да яе, узяў за падбародак, паглядзеў у вочы ва ўпор. Як тут быць, што сказаць?
— Мэгі, зусім нядаўна да мяне дайшло нешта такое, што я нашмат раней павінен быў зразумець. Ты ж мне не ўсё сказала, калі расказвала, пра што думаеш, праўда?
— Я... — пачала яна і асеклася.
— Ты не сказала, што і пра мяне таксама думаеш, ці ж не так? Калі б ты не баялася, што гэта нядобра, ты б і мяне назвала разам з тваім бацькам. Дык я і думаю, можа, гэта і добра, што я еду, як па-твойму? Ты ўжо крышачку перарасла, каб захапляцца, як школьніца, але яшчэ не зусім дарослая ў свае няпоўныя семнаццаць, ці ж не так? Добра, што ты мала яшчэ разбіраешся ў жыцці, але я ведаю, як часам пакутуюць дзяўчаткі ад сваёй дзіцячай закаханасці; я і сам зазнаў нямала такіх пакут.
Відаць было, што яна хацела нешта сказаць, але раптам заплюшчыла вочы, якія заблішчалі ад слёз, і трасянула галавой, быццам вызваляючыся ад цяжару.
— Паслухай, Мэгі, гэта проста такая паласа ў жыцці, вяха на шляху да сталасці. Калі ты станеш дарослай жанчынай, ты сустрэнеш таго, каму наканавана лёсам стаць тваім мужам, і тады ты так зоймешся наладжваннем свайго жыцця, што забудзешся пра мяне, а калі іншы раз і ўспомніш, дык толькі як старога друга, які дапамог табе прайсці праз трывогі і ўзрушэнні, непазбежныя для пераходнага ўзросту. Толькі не аддавайся рамантычным марам пра мяне, не рабі гэтага. Я ніколі не змагу ставіцца да цябе так, як павінен ставіцца муж. У маіх думках такога зусім няма, Мэгі, ты разумееш? Калі я кажу, што люблю цябе, гэта не значыць, што я люблю цябе, як мужчына. Я свяшчэннік, a не мужчына. Дык не забівай сабе галавы марамі пра мяне. Я еду адсюль і моцна сумняваюся, што ў мяне будзе час прыехаць сюды хоць пагасцяваць.
Плечы яе апусціліся, быццам груз аказаўся занадта цяжкі, але галаву яна падняла і глянула яму проста ў твар.
— He хвалюйцеся, я не буду забіваць сабе галавы думкамі пра вас. Я ведаю, што вы свяшчэннік.
— Я не ўпэўнены, што памыліўся ў сваім прызванні. Яно дорыць мне тое, чаго ніхто на свеце не мог бы мне даць, нават ты.
— Ведаю. Я гэта разумею, калі вы служыце месу. Тады вы, напэўна, адчуваеце сябе самім госпадам богам.
— У час набажэнства я чую кожны прытоены ўздых, Мэгі! Кожны дзень я паволі паміраю і кожную раніцу, калі служу месу, нараджаюся нанова. Чаму гэта так? Таму, што я — абраны богам пастыр, ці, можа, таму, што адчуваю затоенае ў набожным страху дыханне паствы і ведаю сваю ўладу над кожнай жывой душой у царкве?
— Хіба гэта важна? Проста так яно ёсць.
— Табе, бадай што, няважна, а мне важна. Я ўвесь у сумненнях, увесь час.
Але Мэгі зноў перавяла гутарку на тое, што было важна ёй.
— He ведаю, святы ойча, як я тут буду без вас. Спачатку Фрэнк, а цяпер вы. З Хэлам усё інакш — я ведаю, ён памёр і ніколі не вернецца. Але жвы з Фрэнкам жывыя! Я заўсёды буду думаць пра вас і гадаць, як вы там, што робіце, ці ўсё ў вас добра, можа, чым-небудзь магу памагчы? I ўвесь час думаць і думаць, ці жывыя вы, праўда ж?
— I са мной так будзе, Мэгі, і, я ўпэўнены, што тое самае і з Фрэнкам.
— He, Фрэнк пра нас забыўся... I вы забудзеце нас.
— Я ніколі цябе не забуду, Мэгі, пакуль жыву. А жыць буду я доўга, доўга — і гэта будзе мне карай. — Ён устаў, памог Мэгі падняцца з бервяна, лёгка і ласкава абняў яе. — Ну, Мэгі, на гэтым развітаемся. Больш мы з табой не на людзях ужо не ўбачымся.
— Калі б вы не былі свяшчэннікам, святы ойча, вы б ажаніліся са мной?
Пачцівы зварот гэты раз балюча разануў яго.
— He заві мяне заўсёды «святым айцом»! Мяне Ральфам зваць.
Але адказам на пытанне гэта не было.
Ён абнімаў яе, але цалаваць не збіраўся. Узняты да яго твар быў амаль нябачны — месяц ужо зайшоў, стала зусім цёмна. Ён адчуваў дотык яе маленькіх вострых грудзей — дзіўнае, нейкае хвалюючае адчуванне. А яшчэ больш дзіўным і хвалюючым было, калі яна так проста, быццам не раз была ў абдымках мужчыны, раптам ускінула рукі, абхапіла яго шыю і моцна сашчапіла пальцы.
Ён ніколі яшчэ не цалаваў жанчыны як палюбоўнік, не хацеў гэтага рабіць і цяпер, а Мэгі, дык яна ж напэўна не хоча, думаў ён. Для яе гэта як развітанне з бацькам, калі той едзе куды-небудзь з дому, — наспех абніме, цмокне ў шчочку. Яна ўражлівая і гордая; відаць, ён вельмі пакрыўдзіў яе, калі абыякава капаўся ў яе запаветных марах. Безумоўна, яна, як і ён, жадае хутчэй скончыць з гэтым развітаннем, Ці палягчэе ў яе на душы, калі яна зразумее, што яму баліць намнога горш, чым ёй? Ён нахіліў галаву, каб дакрануцца да яе шчакі, але Мэгі раптам паднялася на пальчыкі, пацягнулася насустрач яму і, хутчэй выпадкова, чым знарок, знайшла губамі яго губы. Ён адхіснуўся, як уджалены, але адразу ж зноў прынік да дзяўчыны ў страху страціць яе, памкнуўся нешта сказаць ёй у стyленыя пяшчотныя губы, і, мерачыся адказаць, яна растуліла іх. I ў той жа момант нібы ніводнай костачкі не засталося ў яе целе, яно расплылося, ператварылася ў гарачую расталую цемру; адной рукой ён моцна абняў яе стан, другой абхапіў плечы, далонь лягла на галаву над шыяй, зарылася ў валасы, яе твар ён прыціснуў да свайго, быццам баючыся, што яна выслізне — вось зараз жа — з яго абдымкаў, перш чым ён зразумее і разбярэцца, што ж гэта за неверагодная з’ява такая — Мэгі. Гэта Мэгі і не Мэгі, нейкая нетутэйшая, амаль незнаёмая, бо яго Мэгі не была жанчынай, не ўспрымалася як жанчына і для яго ніколі і быць не магла жанчынай. Таксама як і ён не мог быць мужчынам для яе.
Гэтая думка вярнула яму развагу; ён разняў рукі, што абвівалі яго шыю, адхінуў Мэгі ад сябе, намагаючыся ў цемнаце разгледзець яе твар. Але яна панурылася і не паднімала на яго вачэй.
— Нам пара, Мэгі, — сказаў ён.
Hi слова не кажучы, яна вярнулася да сваёй кабылы і, ужо седзячы ў сядле, чакала яго; звычайна чакаў яе ён.
Айцец Ральф не памыліўся. У гэтую пару года Драгеда патанала ў ружах, і цяпер увесь дом быў поўны іх. Да васьмі гадзін раніцы ў садзе не засталося амаль ніводнай ружы. Першыя ўдзельнікі пахавання пачалі прыбываць неўзабаве пасля таго, як з апошняга куста была сарвана апошняя ружа; у малой сталовай ім падавалі лёгкае сняданне — каву і свежыя булачкі з маслам. Пасля таго як прах Мэры Карсан урачыста ўстановяць у склепе, у вялікай гасцявой сталовай будзе больш салідная трапеза, каб людзі падмацаваліся перад далёкай дарогай назад. Навіна ўжо абляцела ўсю акругу: сістэма сувязі ў Джылі дзейсная — агульныя тэлефонныя лініі. З вуснаў сходзілі адпаведныя выпадку словы, а вочы і розумы прыкідвалі, падлічвалі, хітравата ўсміхаліся.
— Кажуць, вы хутка нас пакінеце, святы ойча, — з’едліва сказала міс Кармайкл.
Ніколі яшчэ ён не здаваўся такім адлучаным ад жыцця, такім далёкім ад чалавечых пачуццяў, як гэтай раніцай — у стыхары без карункаў паверх матава-чорнай рызы, з сярэбраным крыжам на грудзях. Быццам тут толькі яго цела, а дух лунае недзе далёка-далёка. Але ён паглядзеў рассеяна з вышыні свайго росту на міс Кармайкл, потым, нібы сабраўся з думкамі, усміхнуўся ёй шчыра і радасна.
— Шляхі гасподнія нязведаныя, міс Кармайкл, — адказаў ён і адышоў, каб з некім пагаварыць.
Ніхто б не здагадаўся, што ў яго ў думках і на душы: у думках — немінучая сутычка з Пэдзі з-за завяшчання, на душы — страх перад лютасцю Пэдзі і патрэба адчуць гэту лютасць і пагарду.
Пачынаючы памінальную месу, ён павярнуўся да паствы; зала была набітая людзьмі і так моцна прапахла ружамі, што нават праз вялікія расчыненыя вокны не мог выветрыцца іх цяжкі, удушлівы водар.
— He буду казаць доўгае пахвальнае слова, — сказаў ён з амаль оксфардскім вымаўленнем, скрозь якое ледзь прыкметна прабіваўся ірландскі акцэнт. — Вы ўсе ведаеце Мэры Карсан. Надзейную апору нашай абшчыны, апору каталіцкай царквы, якую ўзлюбіла мацней за каго-небудзь з жывых.
Некаторыя прыхаджане потым бажыліся, што пры гэтых словах вочы святога айца бліснулі насмешкай, іншыя з не меншай рашучасцю стаялі на тым, што вочы яго туманіў шчыры і глыбокі смутак.
— Апорай каталіцкай царквы, якую ўзлюбіла мацней за каго-небудзь з жывых, — паўтарыў ён яшчэ больш выразна; ён быў не з тых, хто спыняецца на паўдарозе. — У апошнюю сваю гадзіну яна была адна, і ўсё ж не адна. Бо ў наш смяротны час з намі і ўнутры нас прабывае гасподзь бог наш Ісус Хрыстос і на сябе прымае цяжар нашых пакут. Hi найвялікшы з людзей, ні найменшы не памірае ў адзіноце, і смерць прыносіць асалоду. Мы сабраліся тут, каб узнесці малітву за бессмяротную душу нябожчыцы, няхай адплаціцца ёй, каго мы любілі пры жыцці яе, па заслугах у жыцці вечным. Памолімся.
Самаробная дамавіна, зусім схаваная ад вачэй пад цэлай гарой ружаў, стаяла на нізкім вазку, сабраным юнымі Кліры з частак, знятых з розных гаспадарчых прылад, што былі на сядзібе. Хоць вокны былі шырока расчыненыя і моцна пахла ружамі, у зале чуўся смуродны пах, што ішоў з труны. Яшчэ задоўга перад месай акруговы ўрач сказаў па тэлефоне Марціну Кінгу:
— Калі я прыехаў у Драгеду, цела ўжо так расклалася, што ў мяне ўсё нутро вывернула. Ніколі ў жыцці я нікому не спагадаў так, як Пэдзі Кліры, — мала таго што ў яго забралі Драгеду, яму яшчэ давядзецца вывальваць гэтае брыдкае месіва ў труну.
— У такім разе я не падраджаюся ў насільшчыкі, — адказаў Марцін ледзь чутна, каб не разабралі астатнія абаненты на лініі, і доктару давялося тройчы яго перапытваць, перш чым ён зразумеў, што казаў Марцін.
Таму і паявіўся на свет вазок: ніхто не выказаў ахвоты падстаўляць плячо пад астанкі Мэры Карсан на шляху праз луг да магільнага склепа. I ніхто не адчуў вялікага засмучэння, калі дзверы склепа за ёю зачыніліся, — нарэшце можна было зноў дыхаць на поўныя грудзі.
Пакуль усе, хто прыехаў аддаць апошнюю пашану нябожчыцы, сабраўшыся ў вялікай сталовай, снедалі ці толькі рабілі выгляд, што снедаюць, Гары Гоф павёў Пэдзі з сям’ёю, айца Ральфа, місіс Сміт і абедзвюх пакаёвак у гасціную. Ніхто з прыезджых не спяшаўся ехаць дадому, і таму ўсе рабілі выгляд, што хочуць падмацавацца перад далёкай дарогай; ім карцела паглядзець, з якім тварам Пэдзі выйдзе з гасцінай пасля абвяшчэння завяшчання. Трэба аддаць належнае яму і яго сям’і — на пахаванні яны нічым не паказвалі, што падняліся цяпер на больш высокую прыступку ў грамадстве. Як заўсёды чулы і добрасардэчны, Пэдзі горка плакаў над сястрой, і Фія засталася з выгляду такой, як заўсёды, — абыякавай да ўсяго, што адбываецца з ёю ў жыцці.
— Пэдзі, я хачу, каб вы апратэставалі завяшчанне, — сказаў Гары Гоф пасля таго, як халодным, поўным абурэння тонам зачытаў гэты неверагодны дакумент.
— Подлая старая грахаводніца! — не стрымалася місіс Сміт; як свяшчэннік айцец Ральф ёй падабаўся, але да сям’і Кліры яна адчувала непараўнальна большую прыхільнасць. Гэта ж дзякуючы ім у яе жыццё ўвайшлі дзеці.
Але Пэдзі адмоўна патрос галавой:
— He, Гары! He магу. Уся маёмасць належала ёй, так ці не? Значыць, яна мела поўнае права распараджацца ёю, як пажадае. Захацела аддаць усё царкве, ну і аддала. Таіць не буду, крышачку крыўдна, але ж я чалавек просты, нічым не лепшы за іншых, дык, бадай, гэтак будзе лепш. Сказаць праўду, не вельмі мне і хочацца ўзвальваць на сябе такі вялікі маёнтак, як Драгеда.
— Вы не разумееце, Пэдзі! — сказаў юрыст і пачаў тлумачыць паволі, з расстаноўкаю, як дзіцяці: — Справа не толькі ў Драгедзе. Драгеда — самая малая частка таго, што пакінула ваша сястра, паверце мне. Яна валодае кантрольнымі пакетамі ў сотні самых надзейных акцыянерных кампаній, ёй належаць сталеліцейныя заводы і залатыя прыіскі, а таксама кампанія «Мічар Лімітэд» — адна яе кантора ў Сіднеі займае дзесяціпавярховы будынак. Багацейшага за вашу сястру няма нікога ў Аўстраліі! Дзіўна, менш як месяц назад яна даручыла мне звязацца з дырэктарамі «Мічар Лімітэд» і дакладна вызначыць, у якую суму ацэньваюцца яе актывы. На дзень смерці яна каштавала больш за трынаццаць мільёнаў фунтаў.
— Трынаццаць мільёнаў! — У Пэдзі гэта прагучала як лічба, якой вымяраецца адлегласць ад Зямлі да Сонца, як нешта недаступнае розуму. — Раз так, дык усё ясна, Гары. За такія грошы я на сябе адказнасць браць не жадаю.
— Ну якая гэта адказнасць, Пэдзі! Няўжо да вас яшчэ не дайшло? Такія грошы самі пра сябе клапоцяцца! Вам зусім не трэба будзе самому іх даглядаць і вырошчваць, сотні наёмных служачых толькі тым і займаюцца, што клапоцяцца пра іх замест вас. Апратэстуйце завяшчанне, Пэдзі, прашу вас! Я здабуду вам найлепшага ва ўсёй Аўстраліі адваката і, калі спатрэбіцца, сам буду абараняць вашы правы ва ўсіх інстанцыях, аж да самога Тайнага савета.
Пэдзі раптам уцяміў, што справа тычыцца не яго аднаго, а ўсёй сям’і, і павярнуўся да Боба і Джэка, што сядзелі побач, прыціхлыя і азадачаныя, на лавачцы з фларэнтыйскага мармуру.
— Што скажаце, хлопцы? Маеце жаданне займець трынаццаць мільёнаў залатых цёткі вашай Мэры? Калі маеце, я вазьмуся аспрэчваць новае завяшчанне, а не, дык таму і быць.
— Ды мы ж усё роўна можам жыць у Драгедзе, ці не так сказана ў завяшчанні? — спытаўся Боб,
За Пэдзі адказаў Гары Гоф:
— Ніхто не мае права высяляць вас з Драгеды, пакуль будзе жыць хоць адзін унук вашага бацькі.
— Мы пераселімся ў Вялікі дом, місіс Сміт і абедзве дзяўчыны будуць нам памагаць, і ўсе будуць добра забяспечаны, — у голасе Пэдзі больш адчувалася яшчэ слабая вера ў шчасце, чым расчараванне.
— А чаго нам яшчэ трэба, Джэк? — запытаўся Боб у брата. — Правільна кажу?
— Мне падыходзіць, — адказаў Джэк.
Айцец Ральф неспакойна пераступаў з нагі на нагу. Пасля хаўтур ён не пайшоў пераадзявацца — застаўся ў рызе, у якой служыў памінальную месу, і ў гасцінай не сеў у крэсла. Адзінока стаяў у паўзмроку, у далёкім куце, як таямнічы прыгажун-чараўнік, схаваўшы рукі ў складках свайго чорнага ўбрання; твар яго застыў, у самай глыбіні скіраваных кудысьці ўдалеч сініх вачэй — трывога і роспач. Значыць, нават кары, якой ён так прагнуў, ніякай не будзе — ні гнеўнага абурэння, ні пагарды: Пэдзі паднясе яму ўсё на залатым блюдзе сваёй дабрадушнасці ды яшчэ дзякуй скажа за тое, што ён пазбавіў сям’ю Кліры ад такой абузы.
— А што ж Фія і Мэгі? — рэзка запытаўся айцец Ральф у Пэдзі. — Вы так мала лічыцеся з імі, што нават не раіцеся?
— Фія? — з трывогай звярнуўся Пэдзі да жонкі.
— Вырашай сам. Мне ўсё адно.
— Мэгі?
— Мне не патрэбны яе трынаццаць мільёнаў срэбранікаў, — адказала Мэгі, уставіўшы вочы ў айца Ральфа.
Пэдзі павярнуўся да юрыста:
— Так таму і быць, Гары. Аспрэчваць завяшчання не будзем. Хай царква бярэ сестрыны грошы, я толькі рады.
Гары абурана пляснуў рукамі:
— Чорт вазьмі, глядзець моташна, як вас абвялі!
— Я век буду дзякаваць Мэры, — мякка сказаў Пэдзі. — Каб не яна, я б дагэтуль яшчэ па медзяку збіраў на жыццё там, у Новай Зеландыі.
Калі выходзілі з гасцінай, Пэдзі спыніў айца Ральфа і, на вялікае здзіўленне гасцей, што стоўпіліся ў дзвярах сталовай, перад усімі падаў яму руку:
— Прашу вас, святы ойча, не думайце, мы не крыўдуем. Ніколі ніводнай жывой душы яшчэ не ўдавалася навязаць Мэры сваю волю — ні мужу, ні брату, ні свяшчэнніку. Вы былі вельмі добрыя да яе, і вы заўсёды добрыя да нас. Мы гэтага ніколі не забудзем.
Згрызоты сумлення. Цяжар цяжкай ношы. Айцец Ральф амаль не варухнуўся, каб прыняць гэту грубую, спрацаваную руку, але кардынальскі розум узяў верх, і ён паспешліва схапіў яе, паціснуў і ўсміхнуўся, знемагаючы ад душэўнага болю.
— Дзякуй вам, Пэдзі. He сумнявайцеся, я паклапачуся, каб вы ніколі ні ў чым не ведалі нястачы.
На тым жа тыдні ён пакінуў Джылі і ў Драгеду да ад’езду больш не прыязджаў. За некалькі дзён, што ў яго засталіся, ён упакаваў нешматлікія свае пажыткі і аб’ехаў усе фермы ў сваёй парафіі, дзе жылі католікі, акрамя Драгеды.
Абавязкі парафіяльнага свяшчэнніка Джыланбаўнскай акругі прыняў айцец Уоткін Томас, які да таго служыў ва Уэльсе, а айцец Ральф дэ Брыкасар стаў асабістым сакратаром архібіскупа Клані Дарка. Але клопаты яго былі не вельмі ўтомныя — яму прыслужвалі два малодшыя сакратары. Займаўся ён галоўным чынам тым, што высвятляў, чым дакладна і ў якіх памерах валодала Мэры Карсан, і браў на сябе кіраванне ад імя каталіцкай царквы.
Надышоў Новы год, — як заўсёды, яго сустракалі на ферме ў Энгуса Маккуіна ў Радна-Ханішы, — а Кліры не перабраліся яшчэ ў Вялікі дом. He лёгкая і не хуткая справа — спакаваць усё, што назбіралася ў хаце больш як за сем гадоў, а тут яшчэ Фія заявіла, што трэба спярша як след паднавіць у Вялікім доме хоць гасціную. Сёе-тое ў Вялікім доме, праўда, будзе як і тут, — электрычнасці і там няма, мух таксама цэлыя хмары. Але ўлетку ў пакоях градусаў на дваццаць халадней, чым на дварэ, бо сцены мураваныя, тоўстыя, а дах засланяюць ад сонца волаты-эўкаліпты. I ўжо сапраўдная раскоша — прыбудова з ваннамі і душам, усю зіму туды ідзе гарачая вада па трубах са змеевіком за вялікай плітой у суседнім доміку-кухні, і вада ўся, да кропелькі, дажджавая. Купацца і мыцца пад душам можна было толькі тут, у гэтай вялікай прыбудове з дзесяткам асобных кабінак, але ў Вялікім доме і аднапавярховых флігелях былі цёплыя ватэрклазеты — нечуваны камфорт, за які зайздросныя жыхары Джыланбаўнскай акругі за вочы называлі Мэры Карсан сібарыткай. Калі не лічыць гасцініцы «Імперыял», двух рэстаранчыкаў, каталіцкага кляштара і дома свяшчэнніка, джыланбаўнцы, у горадзе і на фермах, абыходзіліся прыбіральнямі на двары. Толькі не ў Драгедзе — тут было мноства цыстэрнаў, безліч розных бакаў і бочак пад шматлікімі дахамі для збору вады. Парадак быў строгі — лішне ваду не спускаць, больш карыстацца вадкім дэзінфектарам, якім купаюць авечак. Але ў параўнанні са звычайнай ямай гэта быў рай на зямлі.
Яшчэ ў пачатку снежня айцец Ральф прыслаў Пэдзі чэк на пяць тысяч фунтаў — на бягучыя выдаткі, растлумачыў ён у запісцы; Пэдзі аж ахнуў ад здзіўлення і аддаў чэк Фіі.
— Напэўна, я за ўсё сваё жыццё столькі не зарабіў, — сказаў ён.
— Што мне з ім рабіць? — папыталася Фія, утаропіўшыся на чэк, потым узняла вочы на мужа, яны ззялі. — Грошы, Пэдзі! Нарэшце ў нас ёсць грошы, ты разумееш? Навошта мне трынаццаць мільёнаў цёткі Мэры — такія вялікія грошы нерэальныя. А вось гэтыя — самыя сапраўдныя. Што мне з імі рабіць?
— Патраціць, — проста адказаў Пэдзі. — Можа, на адзенне якое табе і дзецям? I, можа, табе хочацца што-небудзь купіць у Вялікі дом? He магу прыдумаць, што яшчэ нам трэба.
— I я не магу, вось глупства, праўда? — Фія паднялася з-за стала, за якім яны толькі што паснедалі, і ўладна кіўнула галавой Мэгі: — Пойдзем, дачушка, глянем, што там і як.
Хоць пасля таго вар’яцкага тыдня, у пачатку якога памерла Мэры Карсан, прайшлі яшчэ цэлыя тры, ніхто з Кліры і блізка яшчэ не падыходзіў да Вялікага дома. Затое цяпер Фія з лішкам навярстала ўпушчанае. З цэлай світай — Мэгі, місіс Сміт, Міні і Кэт, яна пераходзіла з пакоя ў пакой, і Мэгі проста дзіву давалася — ніколі раней не бачыла сваю маці такой энергічнай. I ўвесь час Фія не пераставала мармытаць сабе пад нос: гэта — адзін жах, тое — проста жудасць: старая што, колераў не разбірала ці густу ні дробачкі не мела?
Найдаўжэй Фія прабыла ў гасцінай, усё ўважліва агледзела прыдзірлівым вокам. Памерамі гасціная ўступала толькі зале — сорак футаў у даўжыню, трыццаць у шырыню, столь — пятнаццаць футаў над падлогай. Ва ўбранстве — дзіўная мешаніна прыгожага і пачварнага, суцэльная крэмавая афарбоўка даўно пажаўцела, не адцяняла адмысловай ляпной аздобы на столі і разных драўляных панеляў на сценах. Па ўсёй саракафутавай даўжыні сцяны, што выходзіла на веранду, выстраіліся ў рад высачэзныя, ад падлогі да столі, вокны-дзверы, шчыльна завешаныя цяжкімі шторамі з крэмавага аксаміту, праз якія ледзь прабіваліся сонечныя промні, цьмяна асвятляючы мяккія бура-карычневыя крэслы, дзве цудоўныя малахітавыя лавачкі, дзве не менш прыгожыя лаўкі з фларэнтыйскага мармуру і вялікі камін, выкладзены мармурам крэмавага колеру з густа-ружовымі прожылкамі. На бліскучым паркеце з цікавага дрэва — тры абюсонскія дываны, раскладзеныя акуратна, як пад шнур, а пад самай столлю — уотэрфордаўская хрустальная люстра, што можа апускацца ўніз на шэсць футаў ад падлогі на ланцугах, якія цяпер былі закручаны ў вузел.
— Вы заслугоўваеце вялікіх пахвал, місіс Сміт, — сказала Фія. — Усё тут проста жудасць адна, але чысценька, ні плямачкі нідзе. Я дам вам нешта больш вартае вашых турбот. Такія цудоўныя лавачкі — і зусім губляюцца без адпаведнага фону, сорам які! З першага ж разу, як убачыла я гэты пакой, мне так і карцела перарабіць яго, каб кожны, хто ўвойдзе, прыйшоў у захапленне, але каб пры гэтым было так утульна, што не хацелася б ісці з яго.
Пісьмовы стол Мэры Карсан быў нехлямяжы, старамодны — бюро ў стылі каралевы Вікторыі. Фія падышла, пстрыкнула костачкамі пальцаў па счарнелым дрэве стальніцы, на якой стаяў тэлефон.
— Мой пісьмовы столік будзе тут сама раз, — сказала яна. — З гэтага пакоя я і пачну, і пераеду сюды з рэчкі не раней, як давяду яго да ладу. Тады ў нас будзе месцейка, дзе прыемна сабрацца ўсім і пасядзець.
Яна апусцілася ў крэсла і падняла тэлефонную трубку.
Мэгі і тры служанкі збіліся ў цесную купку і збянтэжана слухалі, як Фія дае даручэнні Гары Гофу. Хай Марк Фойз вышле вячэрняй поштай узоры тканін; магазін «Нок і Кербіс» хай прышле ўзоры фарбаў, а «Браты Грэйс» — узоры шпалераў; няхай гэтыя і іншыя сіднейскія магазіны прышлюць спецыяльна для яе складзеныя спісы з апісаннем усяго, што ў іх ёсць з абсталявання. Са смехам у голасе Гары паабяцаў ёй знайсці абівальшчыка, майстра сваёй справы, і арцель маляроў, здольных выканаць карпатлівую работу, якую патрабуе Фія. Вось дык місіс Кліры! Яна начыста вымеце памяць аб Мэры Карсан з дому.
Калі скончыліся тэлефонныя перагаворы, усім было загадана зараз жа сарваць з вокнаў карычневыя аксамітныя шторы. У разгуле марнатраўства, тон якому задавала Фія, іх кідалі ў кучу смецця, і гаспадыня сваёй рукой яе падпаліла.
— Яны нам не патрэбныя, — паясніла Фія, — джыланбаўнскай беднаце навязваць іх я не збіраюся.
— Ага, ма, — ледзь варухнула языком асалапелая Мэгі.
— Вокны тут завешваць няма чаго, — рашуча сказала Фія, кідаючы дзёрзкі выклік тагачаснаму звычаю ўбіраць жыллё. — Веранда такая шырокая, што сонца проста ў гасціную не свеціць, дык навошта ж нам шторы? Хачу, каб гасціная ўся была адкрытая воку.
Прыбыла ўся заказаная тканіна і фарба, прыехалі абівальшчык і маляры; Мэгі і Кэт было загадана ўзлезці на драбіны і да бляску начысціць верхнія шыбы, місіс Сміт з Міні наводзілі глянец на ніжніх, а Фія паходжвала каля іх, і ад яе зоркага вока ніводная хіба не магла схавацца.
У студзені, да пачатку другога тыдня, работа была скончана, і, зразумела, вестка пра гэта па агульнай тэлефоннай лініі адразу разнеслася па ўсёй акрузе. Місіс Кліры ператварыла гасціную ў Драгедзе ў раскошную залу, як у сапраўдным палацы, дык ці ж простая далікатнасць не патрабуе, каб місіс Кінг і місіс О’Рорк разам з місіс Хоўптан зрабілі ёй візіт і павіншавалі з пераездам у Вялікі дом?
Усе сышліся на адным: дзякуючы старанням Фіі гасціная стала неперасягнутым узорам хараства. Крэмавыя абюсонскія дываны, расшытыя не вельмі кідкімі букетамі светла-чырвоных і пунсовых ружаў у зялёным лісці, раскладзены па люстраным паркеце нібыта як папала. Сцены і столь пакрытыя свежай крэмавай фарбай, уся ляпная аздоба на столі і разьба на панелях старанна пазалочана, а вялікія плоскія авалы зацягнуты чорным матавым шоўкам з такімі ж букетамі ружаў, што і на дыванах, і нагадваюць вытанчаныя японскія малюнкі ў крэмавым з пазалотай абрамленні. Уотэрфордаўская люстра апушчана так, што ніжнія падвескі пазвоньваюць за шэсць з палавінай футаў ад падлогі, і кожная з тысяч яе хрустальных граней ззяюць усімі колерамі вясёлкі, а масіўны бронзавы ланцуг адведзены ўжо да сцяны, а не вісіць вузлом пад столлю. На крэмавых пазалочаных століках з высокімі тонкімі ножкамі — хрустальныя уотэрфордаўскія лямпы, попельніцы і вазы, поўныя чайных і светла-чырвоных ружаў; вялікія мяккія крэслы, нанова абцягнутыя муаравым шоўкам крэмавага колеру, парасстаўляныя ўтульнымі групкамі з шырокім пуфам каля кожнай — так і вабіць прысесці; у асветленым сонцам куце — адмысловы стары клавесін, на ім вялізная ваза з ружамі. Над камінам — вялікі партрэт Фіёнінай бабкі ў ружовым крыналіне; з процілеглай сцяны на яе пазірае з большага партрэта даволі маладая Мэры Карсан, тварам падобная на не старую яшчэ каралеву Вікторыю, — у строгай чорнай сукенцы з пышным, па модзе, турнюрам.
— Ну вось, — сказала Фія, — цяпер можна перабірацца з рэчкі сюды. Астатнімі пакоямі займуся, як выпадзе вольны час. Ну, хіба ж не цудоўна, калі ў цябе ёсць грошы і добры дом, на які іх можна патраціць?
Дні за тры да пераезду, на світанні, калі сонца яшчэ не выплыла на небакрай, на птушыным двары закукарэкалі пеўні.
— Вось нягоднікі, — сказала Фія, загортваючы фарфоравыя кубкі і сподкі свайго чайнага сервіза ў старыя газеты. — Раскрычаліся, як быццам што-небудзь добрае зрабілі. У нас ніводнага яйка няма на снеданне, а да пераезду ўсе мужчыны будуць дома. Вазьмі ты, Мэгі, схадзі на птушнік, a то мне няма калі. — Фія прабегла вачамі зжаўцелую старонку газеты «Сідней Морнінг Геральд» і пагардліва фыркнула, убачыўшы рэкламу карсета «асіная талія». — Ніяк розуму не дабяру, навошта Пэдзі заўсёды выпісвае ўсе гэтыя газеты, у каго ёсць час іх чытаць? Нават у печцы спаліць іх і то не паспяваем. А вось на, паглядзі! Гэтая газета выйшла яшчэ да нашага прыезду сюды. Ну што ж, на ўпакоўку згадзіцца.
Як добра, што мама такая вясёлая, думала Мэгі, збягаючы з ганка і паспешліва крочачы праз пыльны двор. Усім, вядома, хочацца хутчэй пасяліцца ў Вялікім доме, а маме дык ужо так не церпіцца, быццам яна памятае, як ёй добра некалі жылося ў такім вось доме. А якая яна разумная, які тонкі густ у яе! Раней ніхто нават і не падазраваў такога, бо ў яе не было ні часу, ні грошай, каб усё гэта магло выявіцца. Радасцю поўнілася сэрца Мэгі: з атрыманых пяці тысяч фунтаў Пэдзі паслаў грошай ювеліру ў Джылі і заказаў маме сапраўднае жамчужнае калье і завушніцы з сапраўднага жэмчугу ды яшчэ з маленькімі брыльянцікамі. Ён падорыць іх маме на першым сямейным абедзе ў Вялікім доме. Цяпер Мэгі ўжо ведала, які ў мамы твар, калі з яго сходзіць хмурая зацятасць, і ёй хацелася хутчэй убачыць, як ён заззяе, калі тата паднясе маме такі падарунак. Уся хлапечая частка сям’і, ад Боба да блізнятаў, не можа дачакацца гэтага моманту — тата паказаў ім вялікі пляскаты футляр, адчыніў вечка, і на чорным аксаміце замігацелі пералівістыя апалавыя пацеркі. Усіх ахапіла глыбокая радасць, што мама такая шчаслівая, проста расквітнела, быццам раптам пасля засухі пайшоў доўгачаканы шчодры дождж. Раней ніхто з іх ніколі па-сапраўднаму не разумеў, якая няшчасная была іхняя маці.
Птушнік быў вялікі — да чатырох дзесяткаў курэй і чатыры пеўні. Начавалі яны ў дашчаным куратніку — па баках заўсёды чыста падмеценай падлогі цягнуліся рады ўсланых саломай кашоў для нясушак, а ў глыбіні, на рознай вышыні, ад сцяны да сцяны былі набіты курасадні. Але ўдзень куры шумліва разгульвалі па прасторным двары, абнесеным драцяной сеткай. Калі Мэгі прачыніла варотцы і бачком праціснулася ў двор, да яе мігам збегліся ўсе птушкі, прагна чакаючы корму, але Мэгі курэй звычайна карміла вечарам і толькі засмяялася, убачыўшы іх пацешную сумятню, і, асцярожна ступаючы, пайшла ў куратнік.
— Ну, ведаеце, і гультайкі ж вы! — строга выгаворвала яна, мацаючы ў кашах-гнёздах. — Цэлых сорак вас, а яек усяго толькі пятнаццаць! На снеданне не хопіць, не тое што на пірог. Дык вось, папярэджваю — калі не адумаецеся, усе ў гаршку будзеце, і не толькі дамы, а і кавалеры таксама, так што не распускайце хваста, не натапырвайце пер’я, панове!
Акуратна сабраўшы яйкі ў фартух, Мэгі, нешта напяваючы, пабегла назад на кухню.
Фія сядзела ў Пэдзевым крэсле збялелая, як мел, уставіўшы вочы ў старонку «Смітавага штотыднёвіка», і бязгучна варушыла губамі. Чутно было, як у пакоях ходзяць і перамаўляюцца мужчыны, як смяюцца, лежачы ў ложку, шасцігадовыя Джымс і Пэтсі, якім дазвалялася ўставаць толькі пасля адыходу мужчын.
— Што такое, мама? — запыталася Мэгі.
Фія не адказала — нерухома сядзела, утаропіўшыся ў газету, на верхняй губе выступілі кропелькі поту, у вачах пакутлівы боль і адчайнае напружанне волі, быццам яна з апошніх сіл стараецца не закрычаць.
— Тата! Татачка! — спалохана, на ўвесь голас, паклікала Мэгі.
На яе пранізлівы крык на кухню прыбег Пэдзі ў не зашпіленай да канца сподняй фланелевай кашулі, за ім — Боб, Джэк, Х’югі і Сцюарт. Мэгі моўчкі паказала рукой на маці.
У Пэдзі сэрца абарвалася і нібы засела ў горле. Ён нахіліўся да Фіі і падняў яе млява павіслую руку.
— Што з табой, дарагая? — спытаўся ён з такой пяшчотай у голасе, якой ніхто з дзяцей ніколі яшчэ не чуў; але ўсе яны чамусьці адразу зразумелі, што менавіта так ён гаворыць з мамай, калі нікога з іх паблізу няма.
Гэты своеасаблівы тон вывеў Фію з шоку, яна ўзняла на Пэдзі свае вялікія шэрыя вочы і глянула на яго добры, стомлены, немалады ўжо твар.
— Вось, — сказала, паказваючы на невялікую нататку ўнізе старонкі.
Сцюарт падышоў да маці ззаду і лёгенька паклаў ёй руку на плячо; перш чым пачаць чытаць, Пэдзі паглядзеў на сына, у яго вочы такія самыя, як і ў Фіі, і кіўнуў галавой. Да Сцюарта ён ніколі не раўнаваў, як раней да Фрэнка: любоў да Фіі не падзяляла іх, а толькі як бы яшчэ мацней звязвала.
Пэдзі пачаў паволі чытаць услых, і голас яго паступова ўсё больш наліваўся сумам і горыччу. Кароткі загаловак гаварыў: «Пажыццёвае зняволенне баксёру».
«Фрэнсіс Армстронг Кліры, дваццаці шасці гадоў, баксёр-прафесіянал, асуджаны сёння акруговым судом у Гоўлберне за забойства Рональда Элберта Камінга, работніка фермы, трыццаці двух гадоў, учыненае ў ліпені гэтага года. Прысяжныя радзіліся ўсяго дзесяць мінут і ў сваім рашэнні рэкамендавалі суду ўжыць самую суровую меру пакарання. Як заявіў суддзя Фітц-Х’ю Канелі, справа гэтая простая і ясная. 23 ліпеня ў бары гасцініцы «Гавань» паміж Камінгам і Кдіры завязалася моцная сварка. Пазней тым жа вечарам сяржант гоўлбернскай паліцыі Том Бэрдсмар у суправаджэнні двух канстэбляў прыбыў у гасцініцу па выкліку яе гаспадара містэра Джэймса Огілві. У завулку за гасцініцай паліцэйскія засталі Кліры — ён біў нагой па галаве Камінга, які ляжаў непрытомны на зямлі. Кулакі ў Кліры былі ў крыві, паміж пальцаў тырчалі пучкі валасоў Камінга. Пры арышце Кліры быў у стане ап’янення, але пры ясным розуме. Яму прад’явілі абвінавачанне ў злачынным нападзе з мэтай нанясення сур’ёзных фізічных пашкоджанняў, але на другі дзень Камінг памёр у гоўлбернскай акруговай бальніцы ад кровазліцця ў мозг, і Кліры быў абвінавачаны ў забойстве. Каралеўскі адвакат містэр Артур Уайт спрабаваў даказаць невінаватасць свайго падабароннага, спасылаючыся на тое, што ён псіхічнахворы, але чатыры медыцынскія эксперты з боку абвінавачання рашуча заявілі, што, зыходзячы з крытэрыяў М’Нэгтана, Кліры нельга прызнаць псіхічнахворым. Звяртаючыся да прысяжных, суддзя Фітц-Х’ю Канелі сказаў, што пра невінаватасць і гаворкі быць не можа, падсудны безумоўна вінаваты, але папрасіў прысяжных не спяшацца і добра абдумаць, якую меру пакарання ўжыць — мяккую ці суровую, бо, выносячы прысуд, ён будзе лічыцца з іх думкай. У прыгаворы суддзя Фітц-Х’ю Канелі назваў дзеянні Кліры «жорсткасцю дзікуна» і выказаў жаль, што ненаўмыснае забойства без ужывання зброі ў стане ап’янення выключае магчымасць паслаць яго на шыбеніцу, бо кулакі Кліры можна прыраўняць да зброі не менш смертаноснай, чым рэвальвер альбо нож. Кліры прыгаварылі да катаржных работ пажыццёва з адбываннем у Гоўлбернскай турме, спецыяльна прызначанай для асабліва небяспечных злачынцаў. На пытанне, ці не жадае Кліры што-небудзь сказаць суду, ён адказаў: «Толькі не паведамляйце маёй маці».
Уверсе газеты Пэдзі прачытаў дату — 6 снежня 1925 года.
— Больш за тры гады мінула, — бездапаможна прамовіў ён.
Ніхто не адказаў, не варухнуўся, ніхто не ведаў, што рабіць ці казаць; з пярэдніх пакояў даносіўся вясёлы смех блізнятаў, дзіцячая іх балбатня зрабілася мацнейшай.
— «Толькі... не паведамляйце... маёй маці»... — памярцвелымі вуснамі паўтарыла Фія. — I ніхто не паведаміў. О божа! Бедны, бедны мой Фрэнк!
Тыльным бокам незанятай рукі Пэдзі выцер свой мокры ад слёз твар, потым апусціўся перад Фіяй на кукішкі і лёгенька паляпаў яе па каленях.
— Фія, даражэнькая, давай збірайся ў дарогу. Паедзем да яго.
Яна прыўзнялася, але адразу ж млява асела ў крэсле, вочы на счахлым, збялелым твары свяціліся мёртвым бляскам, расшыраныя зрэнкі завалакліся залацістай пялёнкай.
— He магу я ехаць, — сказала яна вонкава спакойна і стрымана, але ў голасе яе ўсе адчулі пакутлівы боль. — Калі ён убачыць мяне, гэта заб’е яго. Гэта заб’е яго, Пэдзі! Я добра ведаю Фрэнка, ён вельмі горды, самалюбівы, так імкнуўся дамагчыся чаго-небудзь у жыцці. Хоча несці сваю ганьбу адзін, няхай так і будзе. Ты ж прачытаў: «Толькі не паведамляйце маёй маці». Мы павінны дапамагчы яму захаваць яго тайну. Што добрага прынясе яму ці нам спатканне з ім?
Пэдзі ўсё яшчэ плакаў, але не па Фрэнку — па тым, што жыццё згасла на твары Фіі і позірк яе памярцвеў. О гэты Іона, заўсёды быў ім, заўсёды прыносіў бяду, вечна стаяў паміж ім, Пэдзі, і Фіяй, гэта праз яго адгарадзілася яна ад сэрца мужа і ад сэрцаў яго, Пэдзевых, дзяцей. Кожны раз, калі здавалася, вось-вось Фія нарэшце будзе шчаслівая, Фрэнк пазбаўляў яе шчасця. Любоў Пэдзі да жонкі была такая ж глыбокая і невычэрпная, як і любоў яе да Фрэнка. Але пасля таго памятнага вечара ў доме свяшчэнніка Пэдзі ўжо не мог спаганяць на ім сваю крыўду.
Ён сказаў:
— Ну што ж, Фія, раз ты лічыш за лепшае не дабівацца сустрэчы з ім, дык не паедзем. Я хачу толькі ведаць, як ён там, і, калі можна, што-небудзь зрабіць для яго. А што, калі напісаць айцу дэ Брыкасару і папрасіць разведаць?
Вочы Фіі не ажывіліся, толькі шчокі ледзь прыкметна паружавелі.
— Добра, Пэдзі, напішы. Але папярэдзь, каб ён не выдаў Фрэнку, што нам усё вядома. Няхай Фрэнк думае, што мы нічога не ведаем, так яму, можа, лягчэй будзе.
Праз некалькі дзён сілы вярнуліся да Фіі, і клопаты з пераўладкаваннем Вялікага дома не пакідалі ёй вольнай хвіліны. Але спакой яе зрабіўся зноў пануры, хоць і не такі змрочны, як раней, — яна нібы замкнулася ў шкарлупіну маўклівай абыякавасці. Здавалася, тое, як будзе ўрэшце выглядаць Вялікі дом, турбавала яе больш, чым дабрабыт сям’і. Магчыма, яна лічыла, што ў духоўным сэнсе ўсе яны могуць абысціся і без яе, а пра ўсё астатняе, пра надзённыя патрэбы, паклапоцяцца місіс Сміт і абедзве пакаёўкі.
Між тым лёс Фрэнка моцна ўзрушыў усіх. Старэйшыя сыны глыбока пакутавалі за маці, начамі не спалі, прыгадваючы яе твар у тую першую горкую хвіліну. Яны любілі маці, нямногія апошнія тыдні ўпершыню бачылі яе вясёлай і ўжо ніколі не забудуць яе новага вобразу, у душы іхняй вечна будзе гарэць жаданне зноў убачыць яе такой. Раней воссю, вакол якой круцілася ўсё іх жыццё, быў бацька, але з той памятнай хвіліны маці стала побач з ім. Цяпер яны пачалі абыходзіцца з ёю з пяшчотным, самазабыўным клопатам, якога не магла ўжо пагасіць абыякавасць Фіі, з якой бы сілай яна ні выяўлялася. Усе мужчыны ў сям’і Кліры, ад Пэдзі да Сцюарта, згаварыліся: няхай Фія жыве так, як ёй хочацца, і патрабавалі, каб ніхто не парушаў гэтай дамоўленасці. Больш ужо ніхто ніколі не павінен крыўдзіць яе ці засмучаць. Калі Пэдзі паднёс ёй жамчужнае калье і завушніцы, яна коратка і неяк невыразна падзякавала, агледзела падарунак без асаблівага задавальнення, без цікавасці, але ва ўсіх мільганула думка, што яна зусім інакш прыняла б яго, калі б не няшчасце з Фрэнкам. Каб не пераезд у Вялікі дом, на бедную Мэгі навалілася б яшчэ больш працы, таму што, хоць бацька і старэйшыя браты і не прынялі яе ў іх чыста мужчынскую «суполку па ахове мамы» (магчыма, разумелі, што Мэгі ўвайшла б у яе не без затоенай крыўды), яны лічылі, што яна павінна ўзяць на сябе ўсе справы і абавязкі, якіх Фія цяпер з агідай цуралася. Але потым аказалася, што цяжар гэты падзялілі з Мэгі місіс Сміт і пакаёўкі. Самым непрыемным для Фіі абавязкам быў догляд малых, але місіс Сміт узялася цалкам апякаць Джымса і Пэтсі, ды яшчэ з такой заўзятасцю, што Мэгі нават не адчула да яе жалю, наадварот, толькі ўзрадавалася, што аканомцы ўдалося нарэшце зусім завалодаць блізнятамі. Мэгі таксама перажывала за маці, але не так глыбока, як браты і бацька, — занадта цяжкія выпрабаванні зазнала яе доччына адданасць; мацярынскі яе інстынкт балюча раніла ўсё больш і больш прыкметная абыякавасць Фіі да Джымса і Пэтсі. Калі ў мяне будуць дзеці, думала Мэгі, я ніколі, ніколі не буду любіць каго-небудзь аднаго больш за астатніх.
У Вялікім доме жыццё пайшло зусім інакш. Спярша было неяк дзіўна і нязвыкла, што ў кожнага ёсць свая спальня і што жаночая частка сям’і зусім вольная ад гаспадарчых клопатаў — і ў доме, і па-за домам. Міні, Кэт і місіс Сміт цудоўна спраўляліся з мыццём бялізны і прасаваннем, з гатаваннем ежы і прыбіраннем і толькі жахаліся, калі ім прапаноўвалі дапамогу. У Драгеду хлынуў бясконцы паток бадзяг — шукальнікаў працы, якія за добрую яду і мізэрную плату часова наймаліся ў работнікі — секлі дровы, кармілі курэй і свіней, даілі кароў, дапамагалі старому Тому даглядаць прыгожыя кветнікі, прыводзілі ў парадак і чысцілі памяшканні і двары.
Пэдзі вёў пастаянную дзелавую перапіску з айцом Ральфам.
«Уласнасць Мэры прыносіць каля чатырох мільёнаў фунтаў гадавога даходу, бо капіталы прыватнай акцыянернай кампаніі «Мічар Лімітэд» укладзены галоўным чынам у сталь, параходы і руднікі, — пісаў айцец Ральф. — Так што жалаванне, якое я Вам прызначыў, — кропля ў моры багацця Карсан, менш за дзесятую долю прыбыткаў з маёнтка Драгеда. I хай Вас не трывожыць, калі здараюцца дрэнныя гады. На рахунку маёнтка такія вялікія прыбыткі, што ў выпадку неабходнасці я да сканчэння веку магу плаціць Вам з адных толькі працэнтаў. Таму ўсё, што Вы атрымліваеце, поўнасцю Вамі заслужана, і кампанія «Мічар Лімітэд» не нясе зусім ніякіх страт. Вы атрымліваеце грошы са сродкаў маёнтка, а не кампаніі. А Вас я толькі настойліва прашу аб адным — своечасова і правільна заносьце ўсё ў кнігі на выпадак рэвізіі».
I вось пасля гэтага пісьма аднойчы вечарам, калі ўсе сабраліся дома, Пэдзі склікаў у прыгожай, утульнай гасцінай сямейную раду. Начапіўшы на свой рымскі нос палавінчатыя акуляры ў сталёвай аправе, ён сеў у вялікае крэмавае крэсла, для зручнасці паставіў ногі на такога ж колеру пуф, паклаў на попельніцу з уотэрфордаўскага хрусталю сваю люльку.
— Ну і хораша ж тут! — Ён усміхнуўся, задаволена абвёў позіркам гасціную. — Я думаю, мы ўсе павінны падзякаваць маме за ўсё, што яна зрабіла, правільна, хлопчыкі?
«Хлопчыкі» нешта невыразна прамармыталі; Фія злёгку нахіліла галаву, седзячы ў вялікім крэсле з падгалоўнікам — былым крэсле Мэры Карсан, цяпер ужо абабітым муаравым шоўкам крэмавага колеру. Мэгі абвіла нагамі пуфік, на які села замест крэсла, і не адрывала вачэй ад шкарпэткі — цыравала.
— Дык вось, — гаварыў далей Пэдзі, — айцец дэ Брыкасар усё размеркаваў і праявіў вялікую шчодрасць. Паклаў у банк на маё імя сем тысяч фунтаў і на кожнага з вас адкрыў бягучы рахунак у банку — па дзве тысячы фунтаў. Я буду атрымліваць чатыры тысячы ў год як аканом маёнтка. Бобу будуць плаціць тры тысячы як памочніку аканома. Усім хлопчыкам, з тых, хто працуе, — Джэку, Х’югі і Сцю — па дзве тысячы ў год, а малым — па тысячы, пакуль не падрастуць і не вырашаць самі, чым будуць займацца.
Калі Джымс і Пэтсі стануць паўналетнімі, ім будзе забяспечаны такі самы гадавы даход з Драгеды, як і Джэку, Х’югі і Сцю, нават калі яны і не захочуць працаваць у маёнтку. У дванаццаць гадоў іх пашлюць вучыцца ў Сідней, у каледж Рыверв’ю, і навучанне, і пансіён — за кошт Драгеды.
Мама будзе асобна атрымліваць дзве тысячы фунтаў у год, таксама і Мэгі. На ўтрыманне дома прызначаецца пяць тысяч фунтаў, хоць, шчыра кажучы, я не зусім разумею, навошта на гэта столькі грошай. Але айцец Ральф кажа — на выпадак, калі нам захочацца ўсё тут капітальна перарабляць. Ён распарадзіўся, колькі плаціць місіс Сміт, Міні, Кэт і Тому, і зноў скажу, чалавек ён шчодры. А колькі ўсім астатнім плаціць, гэта я вырашаць буду сам. Але як аканом маёнтка я першым чынам прыняў рашэнне наняць яшчэ сама меней шэсць аўчароў, каб у Драгедзе рабілася ўсё спраўна. Гаспадарка дужа вялікая, а работнікаў — жменька. — Гэта была самая крытычная заўвага Пэдзі наконт таго, як кіравала маёнткам яго сястра.
Ніхто з Кліры ніколі не чуў, каб у такіх людзей, як яны, была такая процьма грошай; і яны моўчкі сядзелі, намагаючыся асвоіцца з такім шчаслівым паваротам лёсу.
— I палавіны гэтага мы не патрацім, Пэдзі, — сказала Фія. — Айцец Ральф усё для нас зрабіў, і больш няма ўжо на што траціцца.
— Зразумелая рэч, Фія. Але ж хіба не прыемна ведаць, што ніколі ўжо больш не давядзецца нам галаву ламаць, дзе ўзяць грошай. — Пэдзі адкашляўся. — Цяпер, як я пагляджу, наша мама і Мэгі засталіся крышачку як бы не пры дзеле, — гаварыў ён далей. — Я ніколі не быў спрытны ў лічэнні, а вось мама добра ўмее складаць і адымаць, дзяліць і множыць. Дык з гэтага часу яна будзе ў нас за рахункавода, і мы будзем абыходзіцца без канторшчыка Гары Гофа. Я толькі цяпер даведаўся: аказваецца, Гары Гоф спецыяльнага чалавека наймаў, толькі каб весці рахункі Драгеды, a цяпер яму якраз аднаго службоўца не хапае, дык ён не супраць, каб усю гэту справу нам перадаць. Сам мне і падказаў, што з нашай мамы добры бухгалтар выйдзе. Абяцаў прыслаць з Джылі свайго чалавека — ён навучыць цябе, Фія, што і як рабіць, каб было па ўсіх правілах. Наогул, як я разумею, справа гэтая няпростая. Трэба весці і бухгалтарскія кнігі, і розныя канторскія журналы, і касавыя кнігі, усё акуратна запісваць ва ўліковыя ведамасці, і яшчэ рознае такое. Работы табе хопіць, толькі яна не будзе ўжо вымотваць цябе так, як гатаванне і мыццё бялізны, што скажаш?
Мэгі ледзь утрымалася, каб не закрычаць: «А я? Я ж не менш за маму гатавала і мыла!»
Фія шчыра ўсміхнулася — першы раз з таго дня, як да іх дайшла вестка пра Фрэнка.
— Я з радасцю вазьмуся за гэта, Пэдзі, праўда. Нарэшце адчую, што і я патрэбная Драгедзе.
— Боб навучыць цябе вадзіць новы «ролс-ройс», бо цяпер ужо табе, а не каму-небудзь давядзецца ездзіць у Джылі — у банк і ў кантору да Гары. I да таго ж заўсёды будзеш спакойная — у любую мінуту захочаш і паедзеш, куды трэба, хай нават нікога з нас пад рукой і не будзе. Жывём мы тут адарваныя ад усяго свету. Даўно ўжо хацеў навучыць цябе і Мэгі машыну вадзіць, ды ўсё хвіліны вольнай не выпадала. Дык згода, Фія?
— Згода, Пэдзі, — весела адказала Фія.
— Ну, Мэгі, а цяпер мы з табою разбяромся.
Мэгі ўторкнула іголку ў шкарпэтку, адклала яе ўбок, узняла вочы на бацьку, сярдзіта і насцярожана — ну вядома ж, зараз ён скажа: мама будзе вельмі занятая сваімі рахункамі і кнігамі, дык за домам прыглядаць і наогул за сядзібай твая ўжо справа.
— Мне б не хацелася, каб ты вырасла гультаяватай, пыхлівай паненкай, накшталт некаторых дачок нашых знаёмых жывёлаводаў, — сказаў Пэдзі з усмешкай, якая адагнала ўсе падазрэнні, што ён ставіцца да Мэгі з пагардай. — Таму я дам табе добрую работу — цэлымі днямі будзеш занятая, маленькая Мэгі. Пад тваім наглядам будуць бліжнія выганы — Рачны, Карсанскі, Уінамурскі і тыя, што каля Свідравіны і Паўночнай цыстэрны. За табой і Прысядзібны луг. Яшчэ будзеш адказваць за коней — якога на работу пасылаць, якому перадышку даць. Само сабой, у час акоту і рассартоўкі авечак мы збяромся ўсе разам, але ў астатні час, думаю, ты адна справішся. Джэк навучыць цябе сабакамі камандаваць і абыходзіцца з пастуховым бізуном. Ты ў нас дзяўчына бойкая, з хлапечымі ўхваткамі, таму я і падумаў, што табе па душы прыйдзецца скакаць па выганах, замест таго каб бакі адлежваць дома, — закончыў Пэдзі, і твар яго расплыўся ў небывала шырокую ўсмешку.
Пакуль ён гаварыў, крыўда і абурэнне Мэгі развеяліся: тата зноў такі, які быў калісьці, — любіць яе, думае пра яе, сваю дачушку. Як жа яна магла так у ім засумнявацца? Ад сораму Мэгі гатова была ткнуць вялікай цыравальнай іголкай сабе пад калена, але такая радасць перапаўняла яе, што жаданне зрабіць сабе балюча нядоўга жыло ў ёй, ды і наогул гэта нейкі недарэчны спосаб сцішаць пакуты сумлення.
Твар яе заззяў:
— Ой, татачка, як цудоўна!
— А са мной як, тата? — папытаўся Сцюарт.
— Ты жанчынам дома болын не патрэбны, пойдзеш на выганы, Сцю.
— Добра, тата, — Сцюарт тужліва паглядзеў на маці, але больш ні слова не сказаў.
Фію і Мэгі вучылі вадзіць новы «ролс-ройс», які Мэры Карсан выпісала за тыдзень да смерці, і яшчэ Мэгі вучылася абыходжанню з сабакамі, а Фія — бухгалтарскай справе.
Што да Мэгі, то, каб не такая доўгая адсутнасць айца Ральфа, яна была б на сёмым небе ад шчасця. Гэта ж якраз тое, чаго яна заўсёды так прагнула, — скакаць з выгана на выган, прыглядаючы за авечкамі, як сапраўдны аўчар. Але ёй да болю хацелася ўбачыць айца Ральфа; яго пацалунак той ноччу зноў і зноў ажываў у яе памяці і мроях, яна песціла яго як найкаштоўнейшы скарб і тысячу разоў старалася нанава перажыць тое, што адчувала тады. I ўсё ж, памяць — толькі бледны адбітак рэчаіснасці; як ні старайся, сапраўднае адчуванне не вернеш намаганнем во лі — толькі цень яго, тонкае журботнае воблачка.
Калі ад айца Ральфа на імя Пэдзі прыйшоў ліст з навінамі пра Фрэнка, яе надзеі, што ён сам прыедзе расказаць пра сустрэчу, адразу рассыпаліся. Сваё спатканне з Фрэнкам у Гоўлбернскай турме ён апісаў вельмі стрымана, не выдаў, якое пакутлівае яно было, ні словам не намякнуў, што псіхічны стан Фрэнка ўсё пагаршаецца. Ён марна дабіваўся, каб Фрэнка перавялі ў морысецкую лячэбніцу для псіхічнахворых, яго і слухаць нехацелі. I ў пісьме ён намаляваў прыхарошаны вобраз Фрэнка, які выкупляе свае грахі перад грамадствам, і ў адным месцы, якое падкрэсліў тлустай рысай, паведаміў: Фрэнк нават і не падазрае, што ім усё вядома. Айцец Ральф упэўніў Фрэнка, што сам ён прачытаў пра гэта ў сіднейскіх газетах і што ён паклапоціцца, каб дома ніхто пра яго сумны лёс не даведаўся. Абяцанне супакоіла Фрэнка, закончыў айцец Ральф і больш не напісаў ні слова.
Неўзабаве Пэдзі пачаў гаварыць, што трэба прадаць буланую кабылу, на якой некалі ездзіў айцец Ральф. Мэгі скакала па выганах на паджарым вараным кані, на якім раней выязджала на прагулкі, — ён лепш слухаўся аброці і быў больш даверлівы, чым зласлівыя кабылы і наравістыя коні з коннага двара. Гэтыя рабочыя жывёліны былі разумныя, але непакорлівыя. I нават тое, што сярод іх не было жарабцоў, не рабіла іх больш рахманымі.
— Ой, не трэба, татачка, прашу цябе, я буду ездзіць і на буланай! — узмалілася Мэгі. — Падумай сам, як будзе прыкра, калі айцец Ральф, а ён столькі зрабіў нам дабра, раптам прыедзе і ўбачыць, што мы прадалі яго кабылку!
— He думаю, дачушка, што ён калі-небудзь зноў да нас прыедзе.
— А можа, і прыедзе! Хто ведае!
Звыш яго сілы было вытрымаць пагляд гэтых вачэй, зусім такіх, як у яе маці; не мог Пэдзі прычыніць дачцэ яшчэ большы боль, і так яна цяжка перажывае, бедненькая.
— Ну добра, добра, Мэгі. Пакінем буланую ў Драгедзе, толькі глядзі, ездзі на ёй і на вараным па чарзе, рассыцелыя коні мне тут непатрэбныя, чуеш?
Раней ёй зусім не хацелася садзіцца на кабылу айца Ральфа, але з гэтага дня яна напераменку сядлала абаіх — няхай не застойваюцца, няхай зарабляюць свой авёс.
I як добра, што місіс Сміт, Міні і Кэт душы не чулі ў блізнятах — Мэгі цэлымі днямі прападала на выганах, Фія доўгімі гадзінамі сядзела ў сябе ў гасцінай за пісьмовым сталом, а малым жылося надзіва весела і прывольна. Яны блыталіся ва ўсіх пад нагамі, але былі такія жыццярадасныя і прыветлівыя, што ніхто не мог на іх доўга злаваць. Вечарамі ў сябе ў доміку місіс Сміт, укленчыўшы, вылівала ў малітвах шчырую ўдзячнасць, што перапаўняла яе сэрца. Пры жыцці яе Роба не выпала ёй шчасця мець сваіх дзяцей, і шмат гадоў у Вялікім доме не звінелі дзіцячыя галасы, бо тым, хто працаваў у сядзібе, не дазвалялася вадзіцца з сем’ямі аўчароў, што жылі ў дамках на беразе рэчкі. Але з прыездам сям’і Кліры, радні Мэры Карсан, тут нарэшце паявіліся дзеці. А цяпер ужо Джымс і Пэтсі канчаткова пасяліліся ў Вялікім доме.
Зіма выдалася сухая, і лета таксама не прынесла дажджоў. Няшчаднае сонца зусім высушыла пышную, па калена вышынёй, пабурэлую траву, да самага асяродка, і кожная сцяблінка стала хрусткая і крохкая. Паглядзець удалячынь на выганы можна было толькі прыжмурыўшы вочы ў шчылінку і насунуўшы капялюш на самыя бровы; лугі адсвечвалі люстраным срэбрам, і сярод мігатлівых блакітных міражоў закручваліся ў спіралі і дзелавіта снавалі маленькія віхры пылу, перакідаючы сухое лісце і мёртвыя былінкі з адной уздыбленай кучы ў другую.
Якая навалілася сухмень! Дрэвы і тыя павысыхалі, і кара адвальвалася з іх калянымі, ломкімі палоскамі. Аднак небяспекі, што авечкі пачнуць галадаць, яшчэ не было — травы хопіць на цэлы год, a то і больш, але даволі трывожна бачыць, як усё перасохла. Заўсёды можа здарыцца, што дажджоў і на наступны год не будзе ці нават два гады. У добрыя гады іх выпадае на дзесяць — пятнаццаць дзюймаў, у дрэнныя — менш як пяць, а бывае, і амаль зусім нічога.
Нягледзячы на спёку і на хмары мух Мэгі ўпадабала вольнае жыццё на выганах — ціхенька едзеш сабе ступою на буланай кабылцы пазадзе густой кучы бляючых авечак, а на траве, высунуўшы языкі, разлягліся сабакі, падманліва абыякавыя да ўсяго. Але хай толькі паспрабуе каторая з авечак выскачыць з цеснага гурту — бліжэйшы сабака, як помслівая маланка, насцігне бедалагу і хціва ўсадзіць вострыя зубы ў галёнку.
Мэгі абагнала гурт — прыемная перамена пасля таго, як некалькі міль даводзілася глытаць пыл, і расчыніла вароты кашары. Цярпліва пачакала, пакуль сабакі брэхам і зубамі не загоняць туды авечак. Кароў збіраць і заганяць цяжэй, бо яны брыкаюцца і часам нават кідаюцца на сабак, а бывае, і на рогі паднімуць неасцярожнага сабаку; вось калі пастуху трэба быць напагатове і ў пару пусціць у ход бізун, але аўчаркам па нутры подых небяспекі, які ідзе ад статка. Аднак пасвіць рагатую жывёлу Мэгі не даручалі, гэта сам Пэдзі рабіў.
А сабакамі яна не пераставала захапляцца: проста дзіва, якія разумныя. Большай часткай драгедскія сабакі былі звычайныя аўстралійскія аўчаркі — келпі, цёмна-рудыя з бранзаватым адлівам, толькі надброўі, грудзі і лапы палавыя, але былі і квінслендскай пароды — большыя за іх, з блакітнавата-шэрай поўсцю ў чорных плямах, а таксама метысы, у якіх на ўсе лады перамяшалася і тая, і другая кроў. Калі ў сучак надыходзіла пара цечкі, ім па ўсіх правілах падбіралі пару і чакалі прыплоду; калі шчаняты пераставалі карміцца малаком маці і крыху падрасталі, іх правяралі на выганах, і тых, што вытрымлівалі выпрабаванне, пакідалі ў маёнтку альбо прадавалі, а няздатных прыстрэльвалі.
Мэгі свістам паклікала сабак, зачыніла вароты за авечкамі і павярнула буланую дадому. Непадалёк цямнеў ладны гай — эўкаліпты дзвюх аўстралійскіх парод, з валакністай карой і з «жалезнай» карой, чорны самшыт, і дзе-нідзе на ўзлеску — адзінокая вілга. Мэгі з палёгкай уехала ў цень дрэў і, радая вольнай хвіліне, абвяла зачараваным вокам гай.
На голлі эўкаліптаў мітусілася мноства хвалістых папугайчыкаў, верашчалі, свісталі — перадражнівалі пеўчых птушак; зяблікі пераскоквалі з галінкі на галінку; два какаду з зеленавата-жоўтымі чубкамі сядзелі побач і, схіліўшы набок галовы, бліскучымі вачамі цікавалі за Мэгі; вёрткія сітаўкі шнырылі па зямлі ў пошуках мурашак, пацешна паторгваючы хвосцікамі; панура і бясконца каркалі вароны. Іх галасы ў лясным хоры самыя непрыемныя — бязрадасныя, роспачныя, яны халодзяць душу, напамінаюць пра тленнасць плоці, пра мярцвячыну і трупных мух. Нават і ўявіць нельга, каб варона заспявала раптам птушкай-званочкам — голас яе адпавядае занятку.
I ўсюды, вядома, — мухі; паверх капелюша Мэгі насіла вуаль, але мухі назойліва ліплі да аголеных рук, а буланая безупыну махала хвастом, яе скура ні на момант не пераставала пацепвацца і торгацца. Мэгі толькі дзіву давалася — у кабылы такая тоўстая скура і густая поўсць, а вось жа адчувае маленечкую, амаль бязважкую муху. Коней і людзей мухі даймаюць таму, што п’юць іх пот, але людзі не падыходзяць ім для таго, для чаго падыходзяць авечкі: на поўсці авечага крыжа і ўсюды, дзе яна вільготная і нячыстая, мухі адкладаюць яйкі.
Паветра поўнілася пчаліным гудам, мігцела стракозамі, што імкліва праносіліся, шукаючы арашальныя канаўкі, стракацела яркімі рознакаляровымі матылямі. Буланая перавярнула капытом абломак гнілога дрэва, і ў Мэгі пацямнела ўваччу і мароз прайшоў па скуры. На адваротным баку кішма кішэлі чарвякі і лічынкі, тлустыя, белаватыя і агідныя, дрэўныя вошы, слізнякі, вялізныя станожкі і павукі.
На стук капытоў з норак выскоквалі трусы, але адразу хаваліся назад, вытыркнуўшы вонкі пушыстыя хвосцікі, імгненна пераварочваліся і з цікаўнасцю вызіралі з норак, круцячы насамі. А крыху далей, пачуўшы набліжэнне Мэгі, успудзілася яхідна. Спыніла паляванне на мурашак і хуценька запрацавала кіпцюрастымі лапамі, на вачах зарывалася ўсё глыбей у зямлю пад вялізным паваленым дрэвам. Пацешна было глядзець на яе ўхваткі, зямля камякамі ляцела з-пад лап, жорсткія іголкі шчыльна прыціснуліся да цела, каб лягчэй было прашмыгнуць у нару.
З гаю Мэгі выехала на галоўную дарогу, што вяла да сядзібы. На пяску ляжаў кавалак шэрай у крапінку тканіны — вялікая чарада папугаяў гала падбірала з яго насякомых і лічынкі, але пачуўшы конскі тупат, разам узляцела ў паветра. Быццам светла-чырвоная хваля шуганула ў неба, над галавой у Мэгі замільгалі падкрыллі і грудкі, і шэрыя птушкі, як па чарадзейству, абярнуліся ў ярка-ружовыя. Калі мне суджана заўтра пакінуць Драгеду, падумала Мэгі, яна будзе мне сніцца вось такой — абмытая ярка-ружовым святлом, як гэтыя крылы з-пад нізу... А там, у пустыні, напэўна, усё зусім павысыхала, вось і кенгі перасяляюцца да нас, з кожным днём іх усё больш...
Велізарны статак кенгуру, тысячы, можа, дзве, мірна скуб траву, але на іх наляцела шумлівая чарада папугаяў гала, і, устрывожаныя, яны панесліся прэч вялікімі грацыёзнымі скачкамі, самыя шпаркія з усіх жывёлін, акрамя хіба страуса эму. Коням за кенгуру наогул не ўгнацца.
У прамежках паміж гэтымі нагляднымі ўрокамі прыродазнаўства Мэгі, як заўсёды, думала пра Ральфа. У глыбіні душы яна ніколі не лічыла сваё пачуццё да яго ўлюбёнасцю школьніцы, а проста называла каханнем, як пісалі ў кнігах. Адчувала яна і перажывала тое самае, што і якая-небудзь гераіня з раманаў Этэль М. Дэл. I ёй здавалася несправядлівым, каб якая-небудзь перашкода, такая штучная, напрыклад, як яго свяшчэнніцкі сан, стала паміж ёю і тым, чаго яна жадала, — выйсці замуж за яго. Будзе жыць з ім, як тата з мамай, у поўнай згодзе, і ён будзе абагаўляць яе, як тата маму. Мэгі ніколі не заўважала, каб маці асабліва старалася заслужыць такое абагаўленне, а між тым бацька ёй пакланяецца. Вось і Ральф вельмі хутка пераканаецца, што быць з ёю куды лепш, чым жыць у адзіноце; Мэгі і ў галаву не прыходзіла, што Ральф ні пры якіх абставінах не можа скласці з сябе духоўнага сану.
Канешне, яна ведала, што ні выходзіць за свяшчэнніка замуж, ні проста любіцца з ім нельга, але даўно ўжо прыдумала, як абмінуць гэту перашкоду, — трэба вызваліць яго ад служэння культу. Каталіцкую веру яна ведала павярхоўна, ніхто ніколі не тлумачыў ёй сутнасць свяшчэнніцкіх зарокаў, а сама яна не адчувала патрэбы ў рэлігіі і таму не мела ахвоты паглыбляцца ў яе тонкасці. Малітвы не прыносілі ёй ні радасці, ні суцяшэння, і законам царквы яна пакаралася толькі таму, што інакш давялося б пасля вечна гарэць у пекле.
I цяпер ёй бязладна мроілася невыказнае шчасце — жыць з ім у адным доме, спаць разам, як тата з мамай. Думка, што ён гэтак блізка, усхвалявала Мэгі, яна неспакойна заёрзала ў сядле — і ўявіла сабе лавіну пацалункаў, бо нічога іншага ўявіць не магла. Паездкі па выганах не зрабілі яе больш дасведчанай у пытаннях полу, таму што, яшчэ здалёку пачуўшы сапенне аўчаркі, жывёлы адразу трацілі жаданне спаравацца, а рабіць гэта без разбору ім у Драгедзе, як і на іншых фермах, не давалі. На той час, калі бараноў пускалі да авечак, Мэгі адсылалі куды-небудзь; а калі Мэгі бачыла здвоеных аўчарак, яна прымала гэта за сабачыя забавы і агравала лайдакоў бізуном.
Наўрад ці ёсць такі чалавек, які можа правільна разважыць, што горш, а што лепш, — незразумелае тамлівае пачуццё, неразлучнае з душэўным неспакоем і раздражняльнасцю, ці пэўнае, зусім яснае жаданне, якое ўпарта імкнецца да наталення. Бедная Мэгі тамілася, не ведала толкам, да чаго яе цягне, але цяга не адступала і няўмольна вяла да Ральфа дэ Брыкасара. I дзяўчына марыла аб ім, прагнула яго, жадала бачыць і смуткавала, што ён, хоць і казаў, што любіць яе, а ні разу не прыехаў — так мала яна для яго значыць.
Яе роздум перапыніў Пэдзі — ехаў той самай дарогай дадому; Мэгі ўсміхнулася, прытрымала буланую і пачакала бацьку.
— Прыемная сустрэча! — сказаў Пэдзі і ступою пусціў свайго старога дэраша побач з немаладой ужо кабылай, на якой ехала яго дачка.
— Сапраўды прыемная, — адгукнулася Мэгі. — А там як, на дальніх выганах, вялікая суш?
— Бадай, крыху горш, чым тут. А кенгаў, божа! Столькі адразу я ў жыцці не бачыў. Відаць, далей туды, да Мілпарынкі, засуха страшная. Марцін Кінг пагаворвае, што трэба іх пастраляць, а я думаю, хоць з кулямётаў страчы, а кенгаў надта не паменшае.
Такі ён слаўны, такі клапатлівы, велікадушны, так мяне любіць, так рэдка мне выпадае пабыць з ім удваіх, вечна побач круціцца хто-небудзь з братоў. Мэгі не вытрывала і задала яму ўсё тое ж пытанне, якое грызла і мучыла яе, як ні старалася яна супакоіцца.
— А чаму, тата, айцец дэ Брыкасар зусім да нас не прыязджае?
— Ён вельмі заняты чалавек, Мэгі, — адказаў Пэдзі, і ў голасе яго пачулася насцярожанасць.
— Але ж нават у свяшчэннікаў бываюць неслужбовыя дні, праўда ж, тата? Раней ён так любіў Драгеду і ўжо напэўна хацеў бы і цяпер прыехаць сюды адпачыць.
— Уласна кажучы, Мэгі, свяшчэннікі таксама адпачываюць, але наогул яны ніколі не бываюць зусім вольныя ад сваіх абавязкаў. Напрыклад, ім усё жыццё, кожны дзень, даводзіцца служыць месу, хай нават нікога з прыхаджан і няма. Думаю, айцец дэ Брыкасар чалавек мудры і разумее: жыцця назад не павернеш — што было, тое сплыло. Для яго, дачушка, Драгеда — справа даўняя. Калі б ён і вярнуўся сюды, яму не было б ужо тут ніякай радасці.
— Ты хочаш сказаць, што ён забыўся на нас? — глуха прамовіла Мэгі.
— He тое каб забыўся, не. У такім разе ён не пісаў бы нам гэтак часта, не распытваў пра кожнага. — Пэдзі павярнуўся ў сядле, у блакітных вачах яго свяціўся жаль. — Думаю, лепш яму ніколі болып сюды не прыязджаць, і, каб ён гэтага і ў думках не меў, я да нас яго не запрашаю.
— Тата!
I Пэдзі рашуча кінуўся ў вір галавой:
— Паслухай, Мэгі, нядобра дзяўчыне думаць пра свяшчэнніка, час ужо гэта зразумець. Сакрэт свой ты хаваць умееш, і, напэўна, ніхто тут і не здагадваецца пра твае пачуцці да яго, але ж з пытаннямі ты ідзеш да мяне, так ці не? Пытанняў, праўда, няшмат, але і іх досыць. Дык вось, кажу табе, канчай з гэтым, ясна? Айцец дэ Брыкасар даў свяшчэнны зарок і парушаць яго нізашто не будзе, ты няправільна зразумела яго прыхільнасць да цябе. Ён быў ужо дарослы, калі ўпершыню ўбачыў цябе, а ты была зусім маленькая. Ды і сёння, Мэгі, ты для яго дзіця.
Мэгі не адказала і не змянілася з твару.
«Што ж, — падумаў Пэдзі, — сапраўдная Фііна дачка, ну і добра».
Праз колькі часу Мэгі стрымана сказала:
— Але ён мог бы скласці з сябе духоўны сан. У мяне проста выпадку не было пагаварыць з ім пра гэта.
Абурэнне, якое адбілася на Пэдзевым твары, было такое шчырае, што падзейнічала на Мэгі больш пераканальна, чым яго рэзкія словы:
— Мэгі! О божа, вось да чаго даводзіць жыццё ў гэтай глухамані! Табе трэба было вучыцца, мая паненачка, і калі б цётка твая Мэры памерла крыху раней, я б справадзіў цябе ў Сідней, і там гадкі за два з цябе выбілі б дурасць. А цяпер ты ўжо пераростак, разумееш? He хачу, каб людзі з цябе смяяліся, маленькая Мэгі. — Далей Пэдзі гаварыў ужо крыху мякчэйшым тонам, але з расстаноўкай, што надало яго словам вастрыню і прыкметную суровасць, хоць ён зусім не хацеў быць жорсткім, а толькі вырашыў раз і назаўсёды развеяць марныя надзеі: — Айцец дэ Брыкасар — свяшчэннік, Мэгі, свяшчэннік. I ніколі, ніколі не перастане быць свяшчэннікам, зразумей гэта. Зарок, які ён даў,зарок свяшчэнны, урачысты і непарушны. Раз чалавек прыняў духоўны сан, дарогі назад яму ўжо няма, і настаўнікі яго ў духоўнай семінарыі пастараліся, каб ён загадзя добра ведаў, у чым прысягае. Хто дае такі зарок, цвёрда ведае — парушаць яго нельга, ніколі. — Пэдзі перавёў дух. — Цяпер дайшло, Мэгі, га? З гэтага моманту табе ўжо не будзе апраўдання, калі ты зноў станеш марыць пра айца дэ Брыкасара.
Яны ўехалі ў двор з пярэдніх варотаў, так што стайня была бліжэй да іх, чым аўчарні; не вымавіўшы больш ні слова, Мэгі накіравала буланую да стайні і пакінула бацьку; далей ён паехаў адзін.
Спярша Пэдзі ўсё азіраўся, глядзеў ёй услед, але калі Мэгі знікла за агароджай стайні, ён усадзіў абцасы пад рэбры свайго дэраша і пусціў яго наўскач, злуючы на сябе і на абставіны, якія вымусілі яго так гаварыць з дачкой. Прападзі яны пропадам, усе гэтыя амурныя справы! Тут, пэўна, ёсць нейкія свае правілы, ні на якія не падобныя.
Голас айца Ральфа дэ Брыкасара быў халодны, але яшчэ большым холадам абдавалі яго вочы, якія ён ні на момант не зводзіў з бледнага твару маладога свяшчэнніка, і сурова, мерна гучалі словы:
— Вы зрабілі не так, як запаведаў сваім служыцелям гасподзь наш Ісус Хрыстос. Думаю, самі вы ведаеце гэта лепш, чым можам калі-небудзь даведацца мы — тыя, хто вас судзіць, аднак мне ўсё ж даручана асудзіць вас ад імя вашага архібіскупа, бо ён не толькі сабрат ваш па веры, але і старшы над вамі. Яму вы абавязаны беспярэчна падпарадкавацца, і не вам аспрэчваць яго меркаванні і прысуд.
Ці ўразумелі вы да канца, якой ганьбай пакрылі сябе, усю вашу парафію, а галоўнае — святую царкву, любіць якую вы павінны гарачэй, чым каго з людзей. Зарок цноты, які вы далі, свяшчэнны і непарушны, таксама як і іншыя вашы ўрачыстыя абяцанні, пераступаць яго — цяжкі грэх. Само сабой, вы ніколі больш не ўбачыце гэтай жанчыны, аднак наш абавязак — памагчы вам адолець спакусу. I мы прынялі рашэнне, каб вы не марудзячы адбылі на новае месца службы — у парафію ў Дарвіне, на Паўночнай тэрыторыі. Сёння ж вечарам скорым поездам вы адправіцеся ў Брысбен, а адтуль, таксама поездам, у Лонгрыч. У Лонгрычы сядзеце на самалёт кампаніі КАНТАС, які ляціць у Дарвін. Вашы асабістыя рэчы якраз у гэты момант пакуюцца і будуць дастаўлены на поезд да яго адыходу, таму вам няма ніякай патрэбы вяртацца ў вашу цяпер ужо былую парафію.
А цяпер ідзіце з айцом Джонам у нашу капліцу і маліцеся. У капліцы прабудзеце, пакуль не надыдзе час ехаць да поезда. Дзеля вашага спакою і суцяшэння айцец Джон будзе суправаджаць вас да самага Дарвіна. Можаце ісці.
Святыя айцы, надзеленыя царкоўнай уладай, хітра-мудрыя і прадбачлівыя, яны не пакінуць грэшніку ніякай магчымасці і далей сустракацца з дзяўчынай, якая стала палюбоўніцай маладога свяшчэнніка. Гэта грахоўная сувязь мела ў яго парафіі скандальную, вельмі непрыемную агалоску. А дзяўчына — што ж, няхай чакае, і трывожыцца, і губляецца ў здагадках. З гэтай мінуты і да прыбыцця ў Дарвін аблудны свяшчэннік будзе пад пільным вокам высокашаноўнага айца Джона, які атрымаў адпаведны наказ, а ўсе пісьмы маладога свяшчэнніка з Дарвіна будуць распячатвацца, і яму забаронена будзе карыстацца міжгароднім тэлефонам. Каханка яго павек не даведаецца, куды ён дзеўся, a сам ён ніколі не зможа падаць ёй весткі. А завесці новую сувязь яму ніяк не ўдасца. Дарвін — горад на самай мяжы заселенай часткі кантынента, жанчын там па пальцах пералічыш. Зарокі ён даў непарушныя, ад іх яго ніколі ніхто не вызваліць, а калі сам ён па слабасці духу не можа трымаць сябе ў цуглях, дык святая царква бярэ гэты клопат на сябе.
Праводзіўшы позіркам пакаранага свяшчэнніка і яго вартаўніка, пакуль за імі не зачыніліся дзверы, айцец Ральф пайшоў у адзін з унутраных пакояў. Архібіскуп Клуні Дарк сядзеў у сваім крэсле, а бокам да яго сядзеў яшчэ адзін чалавек, падпяразаны ліловым шоўкам і ў круглай шапачцы. Архібіскуп быў чалавек мажны, з пышнай грывай сівых валасоў і яркімі сінімі вачамі, энергічны, поўны жыццёвых сіл, з вострым пачуццём гумару, вялікі гурман. Госць — поўная яго процілегласць: маленькі, шчупленькі, з-пад шапачкі выбіваліся рэдкія пасмачкі чорных валасоў, на вострым жаўтлява-бледным твары аскета — вялікія цёмныя вочы і цемнаватыя абводы ад зголенага шчэцця. На выгляд яму можна было даць і трыццаць, і ўсе пяцьдзесят, але было яму трыццаць дзевяць — на тры гады больш, чым айцу Ральфу дэ Брыкасару.
— Сядайце, айцец Ральф, выпіце чайку, — гасцінна запрасіў архібіскуп. — Мне ўжо падумалася, ці не паслаць яшчэ па чайнічак. Ну як, далі вы гэтаму маладзёну на развітанне належныя настаўленні, каб ён стаў на шлях праведны?
— Даў, ваша высокапраасвяшчэнства, — коратка адказаў айцец Ральф і апусціўся ў трэцяе крэсла, што стаяла каля чайнага стала, які быў густа ўстаўлены ежай і посудам: тоненькія, як аплатка, сандвічы з агурком, пірожныя з ружовай і белай глазурай, з жару гарачыя намасленыя булачкі, варэнне і ўзбітая смятанка ў хрустальных вазачках, сярэбраны чайны прыбор і кубкі эйнслейскага фарфору з тонкім залатым узорам.
— Падобныя выпадкі вельмі засмучаюць, дарагі архібіскуп, — сказаў госць, — але нават мы, слугі любага госпада нашага, усяго толькі людзі і не пазбаўлены слабасцей. Мне вельмі шкада гэтага маладога чалавека, і сёння вечарам я ўзнясу малітву, каб наперад ён быў цвярдзейшы духам.
У яго вымаўленні прыкметна адчуваўся чужаземны акцэнт, гаварыў ён мякка і злёгку шапялявіў. Родам ён быў італьянец, па царкоўнай іерархіі — яго высокапраасвяшчэнства архібіскуп — папскі легат пры аўстралійскай каталіцкай царкве; звалі яго Віторыё Скарбанца ды Канціні-Верчэзе. Ён іграў вельмі тонкую ролю сувязнога звяна паміж царкоўнымі ўладамі Аўстраліі і найвышэйшым нервовым цэнтрам каталіцызму — Ватыканам, а гэта азначала, што ён — галоўны каталіцкі прэлат у гэтай частцы свету. Да таго як атрымаў гэтае прызначэнне, ён, вядома, імкнуўся паехаць у Злучаныя Штаты Амерыкі, але, паразважаўшы, вырашыў, што і Аўстралія вельмі добра яму падыдзе. Краіна гэтая значна меншая, калі не па тэрыторыі, дык па насельніцтву, затое ў большай меры каталіцкая. У адрозненне ад іншых англамоўных краін, католікаў тут не лічаць другараднымі грамадзянамі, і іх веравызнанне не замінае любому з іх стаць палітыкам, прамыслоўцам ці суддзёй. Да таго ж, Аўстралія — краіна багатая, яна шчодра папаўняе царкоўную скарбонку. Пакуль ён у Аўстраліі, можна не баяцца, што ў Рыме пра яго забудуцца.
Прытым папскі легат быў чалавек тонкага розуму, і позірк яго паверх пазалочанага краю кубка скіраваны быў не на архібіскупа Клуні Дарка, а на айца Ральфа дэ Брыкасара, які меўся неўзабаве стаць яго асабістым сакратаром. Усе ведалі, што архібіскупу Дарку гэты малады свяшчэннаслужыцель быў вельмі даспадобы, але ці прыйдзецца ён даспадобы яму, намесніку папы, вось пытанне. Усе яны такія рослыя, гэтыя аўстралійскія пастыры-ірландцы, як вежа, узвышаюцца над табою, вечна даводзіцца галаву задзіраць, каб бачыць іхнія твары, і гэта вельмі стамляе. З цяперашнім сваім духоўным настаўнікам айцец дэ Брыкасар трымаецца бездакорна — лёгка, раскавана, паважліва, але без ліслівасці і гумар разумее. А як ён падладзіцца да патрона зусім іншага складу? Сакратаром легата звычайна прызначаюць каго-небудзь са свяшчэннаслужыцеляў італьянскай каталіцкай царквы, але да айца Ральфа дэ Брыкасара ў Ватыкана асаблівая цікавасць. Ён не толькі сам чалавек багаты (насуперак шырокаму перакананню, царкоўныя ўлады не могуць узяць сабе яго грошы, а па сваёй ахвоце ён царкве іх не перадаў), але яшчэ і асабістымі намаганнямі прынёс царкве вялікае багацце. Таму ў Ватыкане вырашылі, каб папскі легат узяў яго сабе за сакратара, прыгледзеўся да яго і высветліў, што ён, па сутнасці, за чалавек.
Аднаго дня папу рымскаму давядзецца ва ўзнагароду аўстралійскай каталіцкай царкве ўзвесці якога з яе служыцеляў у сан кардынала, але дзень гэты яшчэ не надышоў. А пакуль што яму, намесніку папы, даручана вывучыць свяшчэннікаў ва ўзросце айца дэ Брыкасара, і, безумоўна, з іх менавіта ён быў самы прыдатны кандыдат. Што ж, няхай будзе так. I няхай айцец дэ Брыкасар праверыць, чаго варты яго характар супроць італьянскага. Мусіць, будзе вельмі цікава. Вось толькі каб быў ён хоць крышачку меншы ростам.
Айцец Ральф з удзячнасцю папіваў чай, але быў незвычайна маўклівы. Легат прыкмеціў — ён з’еў маленечкі трохвугольны сандвіч і не дакрануўся да іншых ласункаў, аднак з ахвотай выпіў чатыры кубкі чаю без малака і цукру. Што ж, так пра яго і дакладвалі: на рэдкасць устрыманы і сціплы ў сваіх прывычках, адна толькі слабасць у яго — выдатны (і вельмі быстраходны) аўтамабіль.
— У вас французскае прозвішча, айцец Ральф, — нягучна загаварыў папскі легат, — але, наколькі я ведаю, вы ірландзец. Адкуль такая дзіўная з’ява? Вашы продкі, выходзіць, французы?
Айцец Ральф усміхнуўся і пакруціў галавой:
— Гэта нарманскае імя, ваша высокапраасвяшчэнства, вельмі старадаўняе і паважанае. Я прамы нашчадак нейкага Ранульфа дэ Брыкасара — барона пры двары Вільгельма Заваёўніка. У 1066 годзе ён з войскам Вільгельма ўварваўся ў Англію, і адзін з яго сыноў быў надзелены зямлёю. Род гэты працвітаў пры англа-нарманскіх каралях, а пазней, пры Генрыху IV, некаторыя члены гэтага роду пераправіліся ў паўночную частку Ірландыі і аселі там на каронных англійскіх землях. Калі Генрых VIII аддзяліў англіканскую царкву ад рымскай, мы па-ранейшаму прытрымліваліся веры Вільгельма Заваёўніка, інакш кажучы, лічылі, што падпарадкоўваемся перш за ўсё не Лондану, а Рыму. Але калі Кромвель часова ўстанавіў Англійскую рэспубліку, мы страцілі ўсе нашы землі і тытулы, і пасля ўжо іх нам не вярнулі. Ірландскімі землямі Карл II узнагароджваў сваіх англійскіх фаварытаў. Ірландцы, разумееце, не без прычыны ненавідзяць англічан.
I вось мы ў нейкай меры сталі марнець у невядомасці, але засталіся вернымі каталіцкай царкве і Рыму. У майго старэйшага брата вельмі добры конны завод у графстве Міт, і ён поўны надзеі, што адзін з яго скакуноў некалі выйграе прыз у Дэрбі ці Вялікі нацыянальны ў Эйнтры. Я — другі сын у сям’і, а паводле нашай родавай традыцыі другі сын прымае духоўны сан, калі мае да гэтага схільнасць. Я, прызнацца, ганаруся сваім прозвішчам і паходжаннем. Роду дэ Брыкасараў ужо паўтары тысячы гадоў.
Ого, зусім нядрэнна! Старадаўняе арыстакратычнае імя і неаспрэчны доказ непарушнай адданасці веры, насуперак выгнанням і ганенням.
— А ўласнае імя адкуль такое — Ральф?
— Скарочанае «Ранульф», ваша высокапраасвяшчэнства.
— Цяпер ясна.
— Мне будзе вельмі неставаць вас, айцец Ральф, — прамовіў архібіскуп Клуні Дарк і наваліў на палавінку булачкі варэння і ўзбітай смятанкі і ўсё разам адправіў у рот.
Айцец Ральф засмяяўся:
— Вы ставіце мяне ў цяжкае становішча, ваша высокапраасвяшчэнства! Я апынуўся паміж маім ранейшым духоўным настаўнікам і новым, і, калі я дам адказ, прыемны каму-небудзь з вас аднаму, ён можа не спадабацца другому. Аднак дазвольце мне сказаць, што мне будзе неставаць вас, ваша высокапраасвяшчэнства, але я палічыў бы за шчасце служыць вам, ваша высокапраасвяшчэнства.
Выдатна сказана, адказ прафесійнага дыпламата. I архібіскуп ды Канціні-Верчэзе падумаў, што такі сакратар якраз яму падыходзіць. Адно што вельмі ўжо ён прыгожы, тонкія рысы твару, і ўсё аблічча такое яркае, цудоўная фігура.
Айцец Ральф зноў маўчаў, невідушчым позіркам уставіўся на чайны стол. I ў думках убачыў маладога свяшчэнніка, якога толькі што сурова прабіраў, пакутлівы пагляд яго вачэй у той момант, калі стала ясна, што яму не дадуць нават развітацца з каханай. Божа літасцівы, а калі б на месцы гэтага няшчаснага аказаўся ён, Ральф дэ Брыкасар, а на месцы дзяўчыны — Мэгі? Такое можа нейкі час сыходзіць з рук, калі быць вельмі абачлівым, і бясконца доўга, калі сустракацца з жанчынамі толькі раз на год, на адпачынку, далей ад сваёй парафіі. Але варта толькі дазволіць сабе сур’ёзна прывязацца да якой-небудзь адной жанчыны, і тайну непазбежна раскрыюць.
Бывалі дні, калі, толькі прастаяўшы на каленях на мармуровай падлозе капліцы архібіскупавага палаца такі доўгі час, што болем налівалася здранцвелае цела, ён перамагаў спакусу на першым жа поездзе памчацца ў Джылі і адтуль — у Драгеду. Пераконваў сябе, што ён проста стаміўся ад адзіноты і яму нестае чалавечага цяпла і сардэчнасці, якімі ён быў шчодра адораны ў Драгедзе. Казаў сабе, што нічога не перамянілася пасля таго, як, паддаўшыся мінутнай слабасці, ён адказаў пацалункам на пацалунак Мэгі; што каханне да дзяўчыны засталося ў цудоўным свеце казкі і не набыло рэальнасці з яе хвалюючай, безразважнай завершанасцю, якой раней не было нават у яго ў мроях. Бо ён не мог прызнацца сабе, што адбылася нейкая перамена, і ўпарта думаў пра Мэгі як пра маленькую дзяўчынку, адганяў думкі і вобразы, што супярэчылі гэтаму.
Але ён памыляўся. Боль у душы не гаснуў. А нарастаў, працінаў сэрца,рабіўся пагрозлівы. Раней самота была як бы безаблічная, і ў яго ніколі ў галаве не было, што хтосьці, увайшоўшы ў яго жыццё, можа прынесці яму збавенне. Цяпер у самоты было імя — Мэгі. Мэгі, Мэгі, Мэгі...
Ён ачнуўся ад глыбокай задумлівасці пад пільным нерухомым паглядам архібіскупа ды Канціні-Верчэзе: гэтыя вялікія цёмныя вочы здаліся яму небяспечна ўсяведнымі, больш праніклівымі, чым жывыя вочкі яго цяперашняга патрона. Айцец Ральф меў дастаткова розуму, каб рабіць выгляд, што ў яго няма прычын для невясёлага роздуму, і ён адказаў свайму будучаму патрону гэтакім жа пранізлівым позіркам, пасля слаба ўсміхнуўся і паціснуў плячамі, нібы кажучы: у кожнага з нас свой смутак, і няма грэху ў горкіх успамінах.
— Скажыце, айцец Ральф, гэты нечаканы спад у эканамічным жыцці не закрануў маёмасці, што знаходзіцца пад вашай апекай? — быццам між іншым запытаўся італьянскі прэлат.
— Пакуль што ў нас няма прычыны трывожыцца, ваша высокапраасвяшчэнства. «Мічар Лімітэд» не так лёгка паддаецца ваганню рыначных цэн. Мяркую, больш сур’ёзна пацерпяць тыя, хто змясціў капітал не так абачліва, як місіс Карсан. Вядома, з маёнткам Драгеда будзе не так усё добра — цэны на воўну падаюць. Аднак місіс Карсан была занадта разумная, каб укласці ўсе свае грошы ў сельскагаспадарчыя прадпрыемствы, яна аддавала перавагу болын надзейнай справе — здабычы металу. Зрэшты, мне думаецца, цяпер самы час купляць зямлю — не толькі фермы, але і жылыя дамы і будынкі ў буйнейшых гарадах. Цэны смехатворна нізкія, але яны не могуць вечна заставацца такімі. He дапускаю, каб у бліжэйшыя гады мы маглі пацярпець страты на нерухомай маёмасці, калі цяпер купім. Рана ці позна эканамічны спад скончыцца.
— Правільна, — прамовіў архібіскуп-папскі легат.
Значыць, айцец дэ Брыкасар не толькі ў пэўнай ступені дыпламат, але і ў нейкай ступені дзялок. Рыму, безумоўна, нізашто нельга выпускаць яго з-пад увагі.
Ішоў ужо 1930 год, і Драгеда спазнала, што такое эканамічны крызіс. Аўстралія была поўная беспрацоўных. Хто толькі мог, перастаўшы плаціць за жыллё, выпраўляўся на марныя пошукі працы — яе нідзе не было. Пакінутыя на волю лёсу, жонкі іхнія і дзеці перабіраліся ў муніцыпальныя халупы і выстойвалі даўжэзныя чэргі па грашовую дапамогу; а тым часам бацька іхні ці муж блукаў па краіне. Чалавек укручваў у коўдру самае неабходнае, перацягваў рэменем, закідаў клунак за спіну і пускаўся ў дарогу, спадзеючыся, што на фермах, калі і не ноймуць, дык хоць бы дадуць паесці. Лепш ужо бадзяцца з сіняй скаткай на гарбе па глухой Глыбінцы, чым адлежваць бакі на Сіднейскай тэрыторыі.
Цэны на прадукты харчавання ўпалі нізка, і Пэдзі напакаваў да верху ўсе свірны і клеці. Кожны прышлы мог не сумнявацца — у Драгедзе яго накормяць і яшчэ дадуць яды на дарогу. Але дзіўная рэч: бадзяжны люд на месцы не заседжваўся — наб’юць жываты гарачай стравай, напхаюць у торбы харчу на дарогу і нават не спрабуюць застацца — брыдуць далей, шукаючы толькі ім адным ведама чаго. Далёка не на ўсіх фермах сустракалі іх з такой гасціннасцю і шчодрасцю, як у Драгедзе, і тым болей загадкава, чаму вандроўнікі не жадалі асесці. Відаць, вельмі стаміліся ад бяздомнасці, ад марнасці сваіх блуканняў, ад усведамлення таго, што, уласна кажучы, ім няма куды ісці, і таму плывуць сабе далей па цячэнні. Большасць іх усё ж выжывала, a некаторыя гінулі ў дарозе, іх тут жа, на месцы, хавалі, калі знаходзілі перш, чым груганнё і дзікі паабгрызаюць дачыста іхнія косці. Велізарная і пустэльная аўстралійская Глыбінка!
Цяпер Сцюарт зноў не адлучаўся з дому, і драбавік заўсёды стаяў прыслонены да сцяны за дзвярамі кухні. Падабраць добрых аўчароў не вельмі цяжка, і ў бараках для навічкоў Пэдзі пасяліў дзевяцёх халасцякоў, так што на выганах без Сцюарта лёгка можна было абысціся. Фія ўжо не трымала грошы дзе папала, а загадала Сцюарту зладзіць за алтаром у хатняй капліцы патайную шафку —накшталт сейфа. Нядобрыя людзі сярод бадзяжнага люду рэдкасць. Нядобрыя людзі лічаць за лепшае заставацца ў вялікіх гарадах і правінцыйных цэнтрах, вандроўнае жыццё не для іх — завельмі прэснае, завельмі самотнае і занадта мала прыносіць спажывы. Аднак ніхто ў Драгедзе не асуджаў Пэдзі за тое, што ён хацеў засцерагчы сваіх жанчын ад небяспекі: Драгеда — месца шырока вядомае і можа і прывабіць каго-небудзь з тых нямногіх непажаданых асоб, што бадзяюцца па дарогах.
Той зімой дзьмулі моцныя вятры, то сухія, то з дажджом, а вясной і летам хлынулі такія шчодрыя ліўні, што трава ў Драгедзе паднялася небывала высокая, густая, сакавітая.
Джымс і Пэтсі за кухонным сталом місіс Сміт адужвалі ўрокі, якія атрымлівалі па пошце, і весела балбаталі пра тое, як яно будзе, калі яны паедуць вучыцца ў пансіён Рыверв’ю. Але ад такіх размоў місіс Сміт рабілася сярдзітая і хмурная, і дзеці патроху навучыліся пры ёй нават слова не прамовіць пра той час, калі яны паедуць з Драгеды.
...Зноў настала сухая пара — высокая, ледзь не па пояс, трава за лета без дажджоў высахла, прапяклася сонцам так, што стала серабрыстая і ломкая. За дзесяць гадоў на гэтых чарназёмных раўнінах усе папрывыкалі да ўзлётаў і спадаў — угору-ўніз, угору-ўніз, да частых змен засухі і паводкі, і толькі паціскалі плячамі і рабілі сваю будзённую справу, быццам адзін сённяшні дзень мае значэнне, а ўсё астатняе не. Яно гэтак і было: самае галоўнае — пратрымацца ад аднаго добрага года да другога, калі б ён ні настаў. Ніхто не можа загадзя сказаць, калі пойдзе дождж. Аб’явіўся ў Брысбене, праўда, нейкі Ініга Джонс, няблага прадказваў надвор’е нашмат часу наперад, зыходзячы з нейкай новай тэорыі сонечных плям, але тут, на гэтых аддаленых чарназёмных раўнінах, ніхто надта не верыў яго прагнозам. Няхай ходзяць да яго па прадказанні сіднейскія і мельбурнскія нявесты; жыхары чарназем’я давяраюцца толькі ўласнаму чуццю.
Зімой 1932 года зноў наляцелі сухія вятры, прынеслі з сабой страшэнны холад, але густая сакавітая трава не давала разыграцца пыльнай буры, і мух развялося таксама менш, чым звычайна. Але што за ўцеха стрыжаным авечкам, яны аж калаціліся ад холаду. Місіс Домінік О’Рорк, што жыла ў драўляным, нічым не адметным доме, любіла прымаць гасцей з Сіднея; каб пазабаўляць іх, вазіла па суседзях, і адным з гваздоў яе праграмы было наведанне Драгеды — трэба ж паказаць сіднейцам, што і тут, у далёкай глушы, на чорных землях, сёй-той ухітраецца жыць прыемна і прыгожа. I любая гутарка непазбежна пераходзіла на авечак, схуднелых, скура ды косці, падобных да ўтопленых пацукоў — без доўгай, на пяць-шэсць цаляў, воўны, якая адрасце толькі да летняй спёкі. Але затое воўна будзе найлепшай якасці, з усёй сур’ёзнасцю растлумачыў Пэдзі аднаму такому госцю. Галоўнае ж не авечкі, а воўна. Неўзабаве пасля такой заявы газета «Сідней Морнінг Геральд» змясціла пісьмо, аўтар патрабаваў, каб парламент прыняў закон, які пакончыў бы з «жорсткасцю жывёлаводаў». Бедная місіс О’Рорк у жах прыйшла, а Пэдзі толькі смяяўся, аж заходзіўся.
— Добра яшчэ, што ёлупень гэты не бачыў, як які-небудзь стрыгаль незнарок прапора авечцы жывот, а потым зашывае шаршаткай, — суцяшаў ён расхваляваную місіс Домінік О’Рорк. — Ды вы не хвалюйцеся так, місіс О’Рорк. Гэтыя гарадскія і паняцця не маюць, як жыве астатняе чалавецтва, і могуць дазволіць сабе раскошу няньчыцца са сваімі пакаёвымі жывёлінамі, як з дзецьмі. А ў нас тут усё інакш. Калі хто трапіў у бяду — мужчына, жанчына ці дзіця малое — мы нікога без дапамогі не пакінем, а ў горадзе яны толькі пра сваіх пестуноў — кошачак ды сабачак — клапоцяцца, а калі чалавек пакліча на дапамогу, прыкідваюцца глухімі.
Фія падняла галаву.
— Яго праўда, місіс О’Рорк, — сказала яна. — Ніхто не цэніць таго, чаго занадта шмат. У нас тут — авечак, а ў горадзе — людзей.
У той жнівеньскі дзень, калі наляцеў ураганны вецер, толькі адзін Пэдзі аказаўся далёка ад дому. Ён злез з каня, надзейна прывязаў яго да дрэва і сеў пад вілгай, намерыўшыся перачакаць тут буру. Паблізу, калоцячыся ад холаду, ціснуліся адна да адной пяць аўчарак, а авечкі, якіх ён пераганяў на другую пашу, неспакойна разбіліся на кучкі і трушком паразбягаліся ў розныя бакі. Вецер быў жудасны, але зусім разлютаваўся, калі стрыжань віхру апынуўся якраз над Пэдзі. Ён заткнуў вушы, заплюшчыў вочы і пачаў маліць бога аб збавенні.
Недалёка ад вілгі, якая ўсё мацней шумела ніцым веццем пад усё мацнейшымі парывамі ветру, віднелася напалову схаваная ў высокай траве купка пнёў і паваленыя ствалы дрэў. А пасярод гэтага выбеленага, як косці шкілета, буралому адзінока тырчаў мёртвы эўкаліпт, голы ствол узнёсся на сорак футаў угору, нібы працінаючы чорныя, як ноч, хмары калючай, з вострымі зазубінамі, вяршыняй. I раптам нават праз стуленыя павекі Пэдзі асляпіла зіхотная ўспышка сіняга агню, ён ускочыў на ногі, але магутны выбух адразу, як цацку, шпурнуў яго вобзем. Ён адарваў галаву ад зямлі і ўбачыў: на стромкім ствале высахлага эўкаліпта скакалі мігатлівыя, сінія і барвовыя, венчыкі агню — заключны, трыумфальны акорд маланкі; не паспеў Пэдзі апамятацца, усё запалала. У гэтым навале мёртвага дрэва не засталося ўжо ні кропелькі вільгаці, а высокая трава наўкол была сухая, як трут. Зямля нібы прыняла выклік нябёсаў — над эўкаліптам, над яго вяршыняй, шугануў высокі слуп полымя, і ўраз заняліся абломкі дрэў і пні, і пад гонам ветру пайшлі кружыць і палыхаць палотнішчы агню — усё шырэй, шырэй, шырэй... Пэдзі не паспеў падскочыць да каня.
Ад жару вілга раптам занялася полымем, смалісты і крохкі яе стрыжань узарваўся, снапамі іскраў пырснуў у бакі. Куды ні глянь — суцэльная сцяна агню, на траву пад нагамі з ровам накідвалася полымя. Пранізліва заржаў конь. Пэдзі ўсёй істотай ірваўся да яго — нельга ж даць загінуць няшчаснай жывёліне, прывязанай, бездапаможнай. Адчайна завыла аўчарка, выццё перайшло ў жудасны, амаль чалавечы, крык болю. На імгненне аўчарка ярка засвяцілася, як жывы факел, падскочыла і ўпала ў ахопленую агнём траву. Яшчэ адно выццё і яшчэ — сабак аднаго за адным даганяла і пажырала імклівае полымя, якое гнаў шалёны вецер так шпарка, што не ўцячы было ні зверу, ні птушцы. Нейкую долю секунды Пэдзі ўзважваў, як дабрацца да каня, і раптам валасы яго абпаліў вогненны метэор і ўпаў да яго ног, Пэдзі глянуў уніз — зажыва падсмажаны папугай-какаду.
I тут ужо Пэдзі зразумеў — канец. З гэтага пекла выйсця няма — ні яму, ні яго каню. Толькі падумаў, і за яго спінай успыхнуў яшчэ адзін сохлы эўкаліпт з валакністай смалістай карой, дрэва ўзарвалася і стрэльнула полымем на ўсе бакі. Скура на руках у Пэдзі пачарнела і зморшчылася, агністыя валасы зацьміў агонь яшчэ больш яркі. Няма слоў, каб апісаць падобную смерць: агонь прадзіраецца звонку ўсярэдзіну. I апошнімі згараюць, апошнімі перастаюць жыць сэрца і мозг. Запалала адзежа, і ў ахвярным гэтым агні Пэдзі рваўся і кідаўся, і крычаў, роспачна крычаў. I ў кожным яго немым крыку — імя жонкі.
Астатнія мужчыны паспелі вярнуцца яшчэ да буры, завялі коней на конны двор і разышліся хто ў Вялікі дом, хто ў баракі для наёмных аўчароў. У ярка асветленай гасцінай Фіі каля мармуровага крэмава-ружовага каміна, у якім з гудам гарэлі круглякі, сядзелі ўсе хлопцы Кліры, прыслухоўваючыся да выцця ветру — у гэтакі холад іх не цягнула выйсці і паглядзець, як бушуе бура. Такім прыемным, даўкаватым пахам несла ад ахопленых полымем эўкаліптавых паленаў, так спакусліва вабілі горкі піражкоў і сандвічаў на чайным століку-каталцы. Пэдзі на гэты час ніхто не чакаў.
Недзе а чацвёртай гадзіне хмары адкаціліся на ўсход, і ўсе міжволі ўздыхнулі з палёгкай: у час сухіх бур трывога не адпускала нікога, хоць на ўсіх будынках у Драгедзе былі громаадводы, Джэк і Боб падняліся і выйшлі з дому — сказалі, што хочуць падыхаць свежым паветрам, а на самай справе хацелі крыху адпачыць ад нядаўняга трывожнага напружання.
— Глянь! — Боб паказаў рукой на захад.
Над вершалінамі дрэў, што кальцом абкружалі Прысядзібны луг, разрасталася вялізнае бронзавае воблака дыму, шалёны вецер матлашыў яго краі, і яны трапяталіся касмыкаватымі вымпеламі.
— Божа мой! — вырвалася ў Джэка, і ён кінуўся ў дом да тэлефона.
— Пажар! Пажар! — закрычаў Джэк у трубку, і ўсе здзіўлена ўтаропіліся на яго. — У Драгедзе пажар, вялікі! — Джэк паклаў трубку — больш нічога не трэба было гаварыць тэлефаністцы ў Джылі і ўсім, хто карыстаецца агульнай лініяй: яны, ледзь дзынкне апарат, адразу паднімаюць трубку. I хоць за той час, што Кліры жылі ў Драгедзе, у Джыланбаўнскай акрузе ніводнага вялікага пажару не было ні разу, усе ведалі, што трэба рабіць у такіх выпадках.
Хлопцы рвануліся па коней, работнікі павысыпалі з баракаў, а місіс Сміт адамкнула адну з клецяў і пачала тузінамі раздаваць джутавыя мяшкі. Дым навіс на захадзе, вецер дзьме з захаду, значыць, агонь ідзе на сядзібу. Фія скінула з сябе доўгую спадніцу, нацягнула Пэдзевы штаны і разам з Мэгі кінулася на стайню — цяпер на ўліку кожная пара рук, здольных трымаць мяшкі.
У доміку-кухні місіс Сміт распаліла вялікі агонь у пліце, а памочніцы яе паздымалі з крукоў, убітых у столь, вялікія катлы.
— Добра хоць, што ўчора бычка зарэзалі, — сказала аканомка. — На вось табе, Міні, ключ ад кладоўкі са спіртным. Схадзіце з Кэт і прынясіце ўсё піва і ром, што там ёсць, пасля адразу бярыцеся пячы праснакі, а я буду мяса тушыць. Ды хутчэй, спяшайцеся!
Узбударажаныя бурай коні цяпер яшчэ і дым пачулі і не даваліся сядлаць; Фія з Мэгі вывелі на двор дзвюх неспакойных, наравістых чыстакровак, каб лягчэй было з імі справіцца. Пакуль Мэгі ваявала са сваёй буланкай, па жвіровай алеі, што вяла ад дарогі з Джылі, цяжка тупаючы, падбеглі двое бадзяг.
— Пажар, гаспадынька, пажар! Ці ёсць у вас яшчэ пара коней? I давайце мяшкі!
— Ідзіце вунь туды, на конны двор. Божа мой, хоць бы нікога з вашых агонь не заспеў у дарозе! — сказала Мэгі; яна не ведала, дзе ў тую хвіліну быў яе бацька.
Яны схапілі з рук місіс Сміт джутавыя мяшкі і бурдзюкі з вадой; Боб і ўсе мужчыны ўжо пяць мінут як паехалі з двара. Гэтыя двое пусціліся наўздагон, і апошнімі паскакалі Фія і Мэгі — галопам да рэчкі, уброд на другі бераг і далей, насустрач дыму.
Застаўся толькі Том, садовы рабочы; напампаваў у грузавік-цыстэрну вады з артэзіянскай свідравіны, завёў матор. Такі вялікі пажар ніякай вадой не патушыш, хіба толькі з неба раптам хлыне лівень, але вады падвезці трэба — мачыць мяшкі, абліваць людзей, якія імі арудуюць. Адольваючы адхон другога берага рэчкі, Том пераключыў матор на малую хуткасць і кінуў імгненны позірк назад — на апусцелы дом старшага аўчара, за якім стаялі яшчэ два незаселеныя дамы. Тут самае слабае месца Галоўнай сядзібы — толькі тут тое, што можа стаць спажывай агню, размешчана ў небяспечным суседстве з ляснымі зараснікамі. Стары Том зірнуў на захад, пакруціў галавой і рашуча даў задні ход і так, задам наперад, вывеў машыну цераз рэчку зноў на бліжні бераг. Пажару там, на выганах, ніякая сіла не спыніць, і людзі вернуцца ні з чым. Над вусцем яра, каля дома старшага аўчара, у якім і сам ён, бывала, кватараваў, Том прыкруціў да цыстэрны шланг і шчодра паліў будыніну вадой, потым пад’ехаў да двух дамкоў і іх таксама добра абліў. Вось дзе больш за ўсё патрэбна яго дапамога — ён так прамочыць вадой гэтыя тры дамы, што агонь іх нізавошта не возьме.
Мэгі і Фія ехалі поплеч, а злавесная хмара назахадзе расла, і вецер усё мацней абдаваў пахам гару. Цямнела, з захаду па лузе мчалася ўсё больш і больш жывых істот — кенгуру, дзікі, ашалелыя ад страху авечкі і каровы, страусы эму, ігуаны, тысячы трусоў. Едучы са Свідравіннага выгану на Біла-Білу — у Драгедзе ўсе выганы мелі сваю назву, — Мэгі ўбачыла, што Боб пакінуў усе вароты кашар насцеж расчыненымі. Але ў авечак розуму не хапіла бегчы ў адчыненыя вароты, і яны слепа тыцкаліся ў агароджу за якія тры крокі ад іх.
Калі людзі пад’ехалі да краю пажару, агонь перанёсся ўжо на дзесяць міль наперад і з не меншай хуткасцю разбягаўся па фронце, усё шырэй і шырэй з кожнай секундай. Яны стрымалі коней — тыя пужліва рваліся пад седакамі, — і бездапаможна пазіралі на захад — шалёны вецер гнаў полымя па высокай сухой траве скачкамі ад гайка да гайка. Спыніць агонь тут няма чаго і думаць, такога пажару і цэлая армія пажарнікаў не спыніць. Трэба вярнуцца на сядзібу і паспрабаваць адстаяць хоць бы яе. Пажар наступае ўжо фронтам у пяць міль; калі зараз жа не пагнаць стомленых коней на ўсю моц, агонь можа дагнаць і перагнаць. Шкада авечак, вельмі шкада. Але што зробіш?
Калі коннікі з плёскатам перабіраліся праз неглыбокі брод, Том усё яшчэ паліваў вадой тры будынкі каля рэчкі.
— Малайчына, Том! — крыкнуў яму Боб. — Палівай, палівай, пакуль нясцерпна горача не стане, ды глядзі, у пару выбірайся, чуеш? I дарэмна не геройнічай, чалавек важнейшы за нейкія там дошкі і шкло.
На сядзібе было поўна аўтамашын, а ўдалечыні, на дарозе з Джылі, віднеліся яркія, дрыгатлівыя агні фар усё новых машын; калі Боб звярнуў на конны двор, там яго ўжо чакаў цэлы натоўп людзей.
— Пажар вельмі вялікі, Боб? — запытаўся Марцін Кінг.
— Такі вялікі, што, баюся, нам з ім не справіцца, — з роспаччу адказаў Боб. — У шырыню, думаю, міль пяць, і ветрам яго гоніць з такой хуткасцю — амаль як конь галопам. He ведаю, ці адстаім сядзібу, а вось Хоры, па-мойму, павінен падрыхтавацца. Пасля нас на яго пойдзе, бо тут мы агонь наўрад ці спынім.
— Што ж, вялікаму пажару даўно ўжо час. З дзевятнаццатага года не было. Я збяру атрад, пашлю на Біл-Біл, але і тут людзей хопіць, вунь яшчэ пад’язджаюць. Джыланбаўнская акруга можа выставіць супраць пажару да пяці соцень чалавек. Некаторыя застануцца ў вас. Адно скажу — дзякуй богу, што мая ферма на захад ад Драгеды.
Боб ухмыльнуўся:
— Вы чартоўскі ўмееце суцяшаць, Марцін.
— А бацька твой дзе, Боб? — запытаўся Марцін, азіраючыся па баках.
— На захадзе ад пажару, недзе каля Бугелы. Паехаў на выган Вілга па котных авечак, а пажар, думаю, пачаўся не менш як міль на пяць на ўсход.
— Больш ні за кога не трывожышся?
— Сёння, дзякуй богу, усе астатнія дома.
He раўнуючы як вайна, падумала Мэгі, уваходзячы ў дом: дзеянні хуткія, без мітусні, клопат пра ежу і піццё, пра тое, каб сабрацца з сілаю і паказаць цвёрдасць духу. I немінучая пагроза. Прыбывалі яшчэ і яшчэ людзі і адразу далучаліся да тых, хто валіў на Прысядзібным лузе нешматлікія дрэвы, што раслі каля самага берага рэчкі, і касіў перарослую траву па ўсёй лініі абароны. Мэгі прыгадала: яшчэ калі толькі прыехала ў Драгеду, падумала, які гэты луг голы і панылы і як бы ён папрыгажэў, калі б на ім раслі такія ж пышныя зялёныя дрэвы, як вакол яго. Цяпер яна зразумела: Прысядзібны луг — проста велізарная круглая высека для засцярогі ад пажару.
Усе толькі і гаварылі што пра пажары, якія бывалі ў Джыланбаўнскай акрузе за семдзесят гадоў яе заснавання. Як ні дзіўна, а ў час доўгай засухі пажары не былі такой страшнай пагрозай, бо па кволай траве агонь не мог перакінуцца далёка. Але здаралася і так, як вось цяпер, — праз адзін-два гады пасля шчодрых дажджоў, калі трава стаіць высокая і сухая, як трут, успыхвалі вялікія пажары, іншы раз з імі не ўдавалася саўладаць, і агонь спусташаў усё на сотні міль навокал.
Марцін Кінг узяў пад сваю каманду тры сотні людзей, што засталіся абараняць Драгеду. Ён быў старэйшы фермер-жывёлавод акругі і паўвека ўжо ваяваў з пажарамі.
— У мяне ў Бугеле паўстараста тысяч акраў, — гаварыў ён, — і ў дзевяцьсот пятым я страціў усё, ніводнай авечкі не засталося, ні дрэўца. Толькі праз пятнаццаць гадоў я акрыяў, і адзін час ужо быў думаў, не падняцца мне, бо ад воўны ў тую пару даход быў мізэрны, ад ялавічыны таксама.
Вецер не пераставаў завываць, усё скрозь прапахла гарам. Надышла ноч, але на захадзе неба злавесна рдзела, дым апускаўся ўсё ніжэй, і людзі пачалі пакашліваць. Неўзабаве паказалася і полымя, велізарныя вогненныя языкі ўзвіваліся на сотню футаў угору, скакалі і выгіналіся ў хмарах дыму, і стаў чуцен роў, быццам на футбольным матчы шалеў шматтысячны натоўп. Раптам успыхнуў увесь заходні рад дрэў, што акаймоўвалі Прысядзібны луг, узнялася суцэльная сцяна агню; Мэгі, скамянеўшы, пазірала з веранды, як на гэтым вогненным фоне бегаюць і мітусяцца маленечкія сілуэты людзей, як грэшнікі ў пекле.
— Хадзі сюды, Мэгі, выстаў усе талеркі на буфет, мілая! Ды не марудзь, гэта табе не гулянне! — пачуўся голас маці.
Мэгі неахвотна пакінула свой назіральны пункт.
Праз дзве гадзіны першая партыя знясіленых людзей прывалаклася падмацавацца ежай і пітвом, каб зноў набрацца сілы і прадаўжаць змаганне з агнём. Для таго без упыну і ўвіхаліся ўсе жанчыны ў сядзібе — каб на трохсот чалавек удосталь было тушанага мяса і праснакоў, чаю, рому і піва. На пажары кожны робіць тое, што можа, і таму жанчыны гатуюць ежу, каб падтрымаць сілы мужчын. Скрынку за скрынкай прыносілі піва і ром, апусцелыя замянялі поўнымі; мужчыны, пачарнелыя ад куродыму, хісталіся ад стомы і, стоячы, прагна пілі, вялікімі кавалкамі запіхвалі ў рот праснакі, спехам праглыналі поўныя талеркі толькі крышачку астылага тушанага мяса, кулялі апошні шкалік рому і зноў спяшаліся насустрач агню.
Выбраўшы вольную хвілінку паміж двума набегамі на кухню, Мэгі з заміраннем сэрца, з набожным страхам пазірала на пажар. Была ў ім нейкая свая прыгажосць, прыгажосць незямная, бо ён быў параджэннем нябёсаў, сонцаў, такіх далёкіх, што святло іх прыходзіць да нас халоднае, сланнем бога і д’ябла. Фронт пажару пранёсся на ўсход, сядзіба аказалася ў кальцы, і цяпер Мэгі магла распазнаць да драбніц тое, што раней у шалёнай оргіі агню нельга было разгледзець. Цяпер выразна вылучаліся колеры — чорны і аранжавы, чырвоны і белы, жоўты; чорны сілуэт вялікага дрэва мігціць і свеціцца па краях аранжавым; у паветры носяцца і куляюцца, як гарэзлівыя здані, чырвоныя вугольчыкі; жоўтае святло то загараецца, то меркне ў выгаралых з сярэдзіны дрэвах быццам у такт біццю іх зняможаных сэрцаў; снапамі пунсовых іскраў раптам узрываецца смалісты эўкаліпт; дзе-нідзе ўспыхваюць новыя языкі полымя — там, дзе нарэшце скарылася агню тое, што дагэтуль упарта яму супраціўлялася. Ох і прыгожа ж усё гэта выглядае ноччу, на ўсё жыццё запомніць Мэгі.
Раптам вецер яшчэ памацнеў, і ўсе жанчыны, закруціўшыся ў мяшкі, палезлі па доўгім голлі гліцыніі на бліскучы, як срэбра, бляшаны дах — мужчыны ж усе былі на Прысядзібным лузе.
Рукам і каленям было горача нават праз дзяругу, але, узброеныя мокрымі мяхамі, жанчыны збівалі галавешкі і вуголле з моцна нагрэтага даху — баяліся, што дах можа не вытрымаць удараў, і тады галавешкі і вуголле праваляцца на драўлянае перакрыцце. Але найбольш пажар цяпер лютаваў за дзесяць міль на ўсход, у Біл-Біле.
Вялікі дом Драгеды стаяў усяго за тры мілі ад усходняй, самай блізкай ад Джылі, мяжы маёнтка. Тут да яе прылягаў Біл-Біл, а за ім, яшчэ далей на ўсход, знаходзіўся Наранганг. Калі хуткасць ветру дасягнула ўжо не сарака, а шасцідзесяці міль у гадзіну, уся Джыланбаўнская акруга зразумела: калі не ліне дождж, пажар будзе бушаваць яшчэ некалькі тыдняў і шмат соцень квадратных міль вельмі ўрадлівай зямлі ператворыць у пустыню.
Дамы каля рэчкі вытрымалі наскокі агню ў самы разгар пажару — Том як апантаны безупынна напаўняў сваю цыстэрну і паліваў іх са шланга. Але калі вецер набраў яшчэ больш моцы, дамы ўсё ж загарэліся, і Том, заліваючыся слязамі, пагнаў машыну прэч.
— Падзякуйце лепш богу, што вецер не падзьмуў мацней, калі агонь ішоў на нас з захаду, — сказаў Марцін Кінг. — Тады не толькі ўся сядзіба, але і ўсе мы ператварыліся б у попел. Госпадзі, каб хоць у Біл-Біле народ уцалеў!
Фія падала яму шклянку чыстага рому; Марцін, далёка ўжо не малады чалавек, змагаўся з агнём да апошняга і вельмі ўмела распараджаўся.
— Нават сорамна гаварыць, — прызналася яму Фія, — але калі я падумала, што ўсё ўжо прапала, нейкія дзіўныя думкі палезлі ў галаву. Пра смерць не думала, пра дзяцей таксама, і што такі прыгожы і добры дом ператворыцца ў руіны. Адно толькі наўме — мой рабочы кошык, няскончанае вязанне і шкатулачка з усялякімі гузічкамі — я іх столькі гадоў збірала, і формачкі сэрцайкам на пячэнне — мне іх некалі Фрэнк зрабіў. Як буду я жыць без іх? Разумееце, усякая такая драбяза, якой нічым не заменіш і ў краме не купіш.
— Ды гэта ж, паслухайце, з усімі жанчынамі так.
Хіба не забаўна, як мазгі працуюць? Памятаю, у дзевяцьсот пятым жонка мая раптам кінулася назад у дом, я, як звар’яцелы, крычу ёй наўздагон, а яна выскоквае з агню з пяльцамі, на якіх пачатае вышыванне. — Марцін усміхнуўся. — Усё ж такі мы паспелі ўратавацца, але дом згарэў. А калі я новы паставіў, жонка перш-наперш узялася канчаць тое вышыванне. Такі, ведаеце, узор старамодны і словы: «Мілы родны кут». — Ён паставіў на стол пустую шклянку і пакруціў галавой, дзівячыся з недарэчных жаночых прыхамацяў. — Ну, мне пара. Мы неўзабаве спатрэбімся Гэрату Дэвісу ў Нарангангу і, калі не памыляюся, Энгусу ў Радна-Ханішы таксама.
— Што вы, Марцін! Няўжо так далёка?
— Усім ужо далі знаць, Фія. З Буру і Берка ідзе падмога.
Тры яшчэ дні агонь шалёна мчаўся на ўсход, усё шырачыся і шырачыся па фронце, а потым раптоўна хлынуў праліўны дождж, ліў амаль чатыры дні і патушыў усё да апошняга вугольчыка. Але на сваім больш як стомільным шляху пажар пакінуў выпаленую, чорную паласу шырынёй у дваццаць міль — пачыналася яна амаль пасярэдзіне драгедскіх земляў і абрывалася каля межаў апошняй фермы на ўсходзе Джыланбаўнскай акругі — Радна-Ханіша.
Пакуль не паліў дождж, ніхто не чакаў вестак ад Пэдзі — думалі, што ён жывы і здаровы сядзіць недзе па той бок пажарышча, адрэзаны ад дому не астылай яшчэ зямлёй і жарам яшчэ не датлелых дрэў. Калі б пажар не абарваў тэлефоннай лініі, думаў Боб, Марцін Кінг пазваніў бы і паведаміў пра Пэдзі, бо бацька, зусім верагодна, шукаў бы прыстанішча на захадзе, у Бугеле. Але дождж ішоў ужо шэсць гадзін, а Пэдзі ўсё яшчэ не падаваў весткі пра сябе, і ў Драгедзе занепакоіліся. Амаль чатыры дні яны пераконвалі сябе, што трывожыцца няма прычыны, што, ведама ж, ён проста адрэзаны ад іх і вырашыў пачакаць, калі можна будзе праехаць дамоў, замест таго, каб накіравацца ў Бугелу.
— Пара б ужо яму вярнуцца, — сказаў Боб, мераючы крокамі гасціную пад позіркамі ўсіх астатніх Кліры; быццам у насмешку, ад дажджу паветра зрабілася золкім, халодным, і ў мармуровым каміне зноў загуў агонь.
— Пра што ты думаеш, Боб? — запытаўся Джэк.
— Думаю, самы час ехаць шукаць яго. Можа, ён паранены ці цягнецца дадому ў такую даль пеша. Можа, конь з перапуду скінуў яго, і цяпер ён недзе ляжыць, не маючы сілы падняцца. Яды ў яго толькі на суткі, а на чацвёра — няма чаго і гаварыць, хоць з голаду памерці яшчэ не мог. Пярэпалах паднімаць рана, і пакуль што я нашых людзей з Наранганга назад клікаць не буду. Але калі дацямна мы яго не знойдзем, я на кані паскачу да Домініка і заўтра мы ўсю акругу на ногі паднімем. Госпадзі, каб хоць аварыйшчыкі хутчэй тэлефонную сувязь наладзілі!
Фію ўсю калаціла, у вачах ліхаманкавы, нейкі дзікі бляск.
— Пайду надзену брыджы, — сказала яна. — He магу я тут сядзець і чакаць.
— Застанься дома, мама! — узмаліўся Боб.
— Калі ён паранены, дык невядома куды, Боб, можа, што-небудзь вельмі сур’ёзнае. Аўчароў ты паслаў у Наранганг, і для пошукаў нас і так вельмі мала. Калі я паеду з Мэгі, мы ўдзвюх справімся, што б там з ім ні здарылася, а без мяне каму-небудзь з вас давядзецца шукаць яго з ёю, а ад яе якая карысць? А я дапамагчы вам, седзячы дома, не змагу.
Боб здаўся:
— Ну добра. Вазьмі каня Мэгі, на ім ты ездзіла на пажар. I ўсе вазьміце з сабой стрэльбы і што больш патронаў.
Пераехалі цераз рэчку і пусціліся ў самую глыб пажарышча. Нідзе ніводнага зялёнага ці хоць бы карычневага лапіка зямлі, адна чорная бяскрайняя пустыня, укрытая мокрым вуголлем, і нават вачам не верылася — яно яшчэ дымілася параю, хоць дождж ліў ужо некалькі гадзін. Ад кожнага лісточка на дрэвах застаўся толькі паніклы чорны жгуцік, а на месцы травы дзе-нідзе віднеліся чорныя купіны — астанкі згарэлых авечак, і зрэдку грудок большы — тое, што некалі было валом ці дзіком. Твары коннікаў былі мокрыя ад дажджу і слёз.
Боб з Мэгі ехалі наперадзе, за імі Джэк з Х’югі, ззаду — Фія і Сцюарт. Фія са Сцюартам ехалі моўчкі — адно тое, што яны разам, крыху супакойвала, суцяшала, словы былі лішнія, даволі таго, што яны побач. Коні то сыходзіліся амаль усутыч, то шарахаліся ў бакі, убачыўшы яшчэ нешта страшнае, але апошняя пара коннікаў быццам не заўважала гэтага. Па размоклай зямлі коні ішлі павольна, з цяжкасцю, і ўсё ж знаходзілі апору — спаленая, зблытаная трава ўкрывала глебу як цыноўкай з валокнаў какосавай пальмы. I праз кожныя некалькі крокаў коннікі з надзеяй узіраліся ў далягляд — ці не пакажацца на раўніне Пэдзі, але час ішоў, а ён усё не паяўляўся.
Ва ўсіх зайшлося сэрца, калі стала ясна, што пажар пачаўся далей, чым яны думалі, — на выгане Вілга. Відаць, дым зліваўся з навальнічнымі хмарамі, і таму пажар заўважылі не адразу. Уразіла ўсіх яго мяжа. Праведзена яна як пад лінейку: з аднаго боку — бліскучы чорны вар, з другога — звычайная раўніна, палава-карычневая, шызая, панылая ў гэты дождж, але жывая. Боб спыніў каня і павярнуўся да спадарожнікаў.
— Вось адсюль і пачнём. Я паеду на захад, гэта самы верагодны напрамак, а я дужэйшы за вас усіх. Патронаў ва ўсіх хапае? Добра. Хто што знойдзе, страляе тры разы ў паветра, а кожны, хто пачуе, дае адзін стрэл у адказ. Тады чакайце. Хто страляў тры разы, дае праз пяць мінут яшчэ тры стрэлы і потым яшчэ па тры кожныя пяць мінут, Хто чуе, адказвае адным стрэлам. Ты, Джэк, кіруй на поўдзень па самай гэтай мяжы. Ты, Х’югі, — на паўднёвы захад. Я, як ужо казаў, еду на захад. Мама з Мэгі едуць на паўночны захад. Толькі, прашу, не спяшайцеся. За дажджом дрэнна відаць, а тут яшчэ дрэў сям-там нямала. I часцей гукайце. Можа, ён у такім месцы, што вас не ўбачыць, а крык пачуе. I памятайце, страляйце толькі, калі што-небудзь знойдзеце, бо ў яго з сабой стрэльбы няма, і калі пачуе стрэл, а сам будзе далёка, яго голас ні да кога не дойдзе, уяўляеце, як яму будзе? Ну, з богам, у добры час!
I як паломнікі на апошнім раздарожжы, яны раздзяліліся і пад шэрай пялёнкай дажджу пачалі раз’язджацца, кожны ў свой бок, усё далей і далей, рабіліся ўсё меншымі, пакуль зусім не сталі нябачнымі адзін аднаму.
He праехаўшы і паўмілі, Сцюарт раптам заўважыў каля самай мяжы пажарышча купку абгарэлых дрэў. Тут стаяла высокая вілга, яе лісце пачарнела і скурчылася і нагадвала капу валасоў негрыцяняці, а на самым краі выпаленай зямлі — вялікі абсмалены пень. Раптам ён убачыў Пэдзевага каня — яго астанкі распасцерліся каля волата-эўкаліпта і прыкіпелі ў агні да яго камля, побач — абвугленыя трупы двух Пэдзевых сабак — як галавешкі, угару тырчалі іхнія лапы. Сцюарт спешыўся, і боты яго па шчыкалатку ўгрузлі ў чорнай гразі, потым дастаў стрэльбу з чахла пры сядле і пайшоў, стараючыся не паслізнуцца на мокрым, ліпкім вуголлі, вусны яго варушыліся ў бязгучнай малітве. Калі б не конь і сабакі, у яго была б надзея, што агонь захапіў тут у пастку якога-небудзь вандроўнага стрыгаля ці проста бяздомнага бадзягу. Але ў Пэдзі быў конь і пяць сабак; ніхто з вандроўнікаў тут верхам не ездзіць, а калі ў каго і ёсць сабака, дык толькі адзін. А гэта ж самая сярэдзіна драгедскай зямлі, так далёка не мог забрысці які-небудзь гуртаўшчык ці аўчар з Бугелы, што на захадзе. Крыху далей на зямлі ляжалі яшчэ тры трупы сабак; пяць сабак, усіх — пяць. Ён ведаў: шостага не знойдзе, і не знайшоў.
Непадалёк ад каня, спачатку схаванае ад вачэй паваленым ствалом, ляжала на зямлі тое, што раней было чалавекам. Памыліцца было немагчыма. Паблісквае і ільсніцца пад дажджом, лежачы на спіне, чорнае цела, толькі плечы і крыж кранаюцца зямлі. Рукі раскінуты ў бакі і сагнуты ў локцях, нібы ўзнятыя ў апошняй мальбе да нябёсаў, скурчаныя, абгарэлыя да касцей пальцы быццам хапаюцца за пустату. Ногі таксама рассунутыя, але сагнутыя ў каленях, а чорны шарык чэрапа пустымі вачніцамі глядзіць у неба.
Нейкі момант ясны, усёвідушчы позірк Сцюарта быў скіраваны на бацьку — юнак бачыў не абвугленае цела, a чалавека, якім ён быў пры жыцці. Сцюарт ускінуў угару стрэльбу, стрэліў, перазарадзіў яе, зноў стрэліў, перазарадзіў і стрэліў трэці раз. Здалёку данёсся слабы гук стрэлу, потым, нашмат далей, яшчэ адзін. I тут Сцюарт успомніў — бліжэйшым стрэлам, напэўна, адказала маці і сястра. Яны паехалі на паўночны захад, ён — на поўнач. He чакаючы, пакуль пройдуць дамоўленыя пяць мінут, ён зноў паклаў патрон у казённік, і грукнуў стрэл. Яшчэ раз зарадзіў, зноў грукнуў стрэл, яшчэ раз — і прагучаў трэці. Сцюарт паклаў стрэльбу на дол і стаяў, закінуўшы галаву, тварам на поўдзень, прыслухоўваўся. Цяпер першы стрэл у адказ пачуўся з захаду, ад Боба, другі — ад Джэка ці Х’югі, і толькі трэці — ад маці. Сцюарт з палёгкай уздыхнуў: лепш, каб жанчыны аказаліся тут не першыя.
I ён не ўбачыў, як з гайка, што быў на поўнач ад яго, выйшаў вялікі дзік, пачуў толькі яго пах. Вялізны, з карову, магутны звер, уздрыгваючы і пагойдваючыся на моцных нагах, нізка прыгнуў галаву і рыўся лычом у абгарэлай мокрай зямлі. Яго патрывожылі стрэлы, раздзіраў боль. Рэдкае чорнае шчацінне на баку было абсмаленае, скура апаленая, барвовая; і калі Сцюарт пазіраў на поўдзень, ён раптам удыхнуў прыемны, духмяны пах падсмажанай свіной скуркі, на якой яшчэ пузырыцца гарачы тук, быццам толькі што знялі з агню свежаніну з карычневай хрусткай скарыначкай. Знянацку выведзены з нейкага дзіўна спакойнага, ціхага смутку, які амаль ніколі не пакідаў яго, Сцюарт азірнуўся, у думках усё яшчэ гаворачы сабе, што ён тут ужо некалі быў, што гэтая прамоклая чорная мясціна нібы вытравілася ў яго мазгу з самага дня нараджэння. Ён нахіліўся, каб узяць стрэльбу, хоць і памятаў, што яна не зараджаная. Вепр замёр на месцы, зіркаючы маленькімі пачырванелымі вочкамі, ашалелымі ад болю, яго вострыя жоўтыя іклы загіналіся паўколам угору. Пачуўшы звера, Сцюартаў конь заржаў; дзік рыўком павярнуў масіўную галаву ў яго бок і прыгнуў яе, гатовы да нападу. Гэта дало Сцюарту адзіную надзею на выратаванне, і ён, паспешліва нахіліўшыся, схапіў стрэльбу, адвёў затвор, усунуў другую руку ў кішэню па патрон. Па-ранейшаму ліў дождж, заглушаючы сваім шумам усе астатнія гукі. Але звер пачуў металічны шчаўчок і ў апошняе імгненне рынуўся не на каня, а на чалавека. Куля трапіла дзіку ў грудзі, але ён быў ужо зусім блізка і не спыніўся. Іклы развярнуліся ўгору і наўкос і ткнуліся Сцюарту ў пахвіну. Ён упаў, і быццам з адкручанага да канца крана струменем ударыла кроў, прамачыла адзежу, заліла зямлю.
Звер нязграбна павярнуўся, куля давала ўжо сябе знаць, і зноў кінуўся на сваю ахвяру, гатовы яшчэ раз праткнуць яго ікламі, але спатыкнуўся, зыбануўся і захістаўся. Велізарная тысячапяцісотфунтовая туша навалілася на Сцюарта, уціснула яго твар у густую, чорную, як вар, гразь. Нейкую мінуту юнак адчайна чапляўся пальцамі за зямлю, спрабуючы вызваліцца, але дарэмна; дык вось яно — тое, што ён заўсёды ведаў, таму ніколі не песціў ніякіх надзей, ні мар, не строіў планаў, а толькі сядзеў, глыбока ўбіраючы ў сябе вачамі жывы навакольны свет, так што не заставалася часу гараваць аб наканаваным яму лёсе. «Мама! Мама! Я не магу застацца з табой, мама!» — сказаў ён у думках, калі ўжо разрывалася сэрца.
— Чаму гэта Сцюарт больш не страляе? — запыталася Мэгі ў маці, калі яны ехалі рыссю туды, адкуль двойчы пачуліся тры стрэлы, гразкая зямля не давала пагнаць коней шпарчэй, і абедзвюх мучыла трывога.
— Пэўна, вырашыў, што мы і так пачулі, — адказала Фія, але з закуткаў яе памяці выплыў твар Сцюарта ў тую хвіліну, калі яны раз’язджаліся на пошукі ў розныя бакі, і яна прыгадала, як ён сціснуў ёй руку і як ёй усміхнуўся. — Цяпер, відаць, ужо недалёка, — сказала Фія і пусціла каня няўклюдным галопам па коўзкай зямлі.
Але Джэк паспеў раней, за ім — Боб, і абодва перагарадзілі дарогу жанчынам, як толькі яны, праехаўшы апошнія ярды жывой, нявыпаленай зямлі, апынуліся каля таго месца, дзе пачаўся пажар.
— He ідзі туды, мама, — сказаў Боб, калі Фія злезла з каня.
Джэк падышоў да Мэгі, узяў яе за плечы.
Дзве пары шэрых вачэй скіраваліся на іх — у вачах гэтых было не замяшанне ці спалох, а разуменне, і, здавалася, не трэба ўжо было нічога тлумачыць.
— Пэдзі? — чужым голасам запыталася Фія.
— I Сцюарт.
Hi Боб, ні Джэк не адважыліся ўзняць вочы на маці.
— Сцюарт? Сцю? Як гэта Сцю? Што ты кажаш! Божачка, што ж гэта, што здарылася? Толькі не абодва, не!
— Тату засцігнуў пажар. Ён загінуў. Сцюарт, напэўна, спудзіў вепра, і той накінуўся на яго. Ён застрэліў звера, але вепр упаў проста на Сцюарта і прыдушыў. Сцю таксама памёр, мама.
Мэгі пранізліва закрычала і стала вырывацца з рук Джэка, а Фія быццам скамянела ў запэцканых сажай і крывёй руках Боба, вочы яе ашклянелі.
— Гэта ўжо занадта, — нарэшце сказала Фія і паглядзела на Боба, па яе твары беглі струменьчыкі дажджу, рассыпаныя пасмы валасоў залатымі ручайкамі абвівалі шыю. — Пусці мяне да іх, Боб. Я жонка аднаго і маці другога. Ты не можаш мяне трымаць, не маеш права. Пусці мяне да іх.
Мэгі прыціхла ў абдымках Джэка, апусціла галаву яму на плячо. Фія пайшла па чорным ламаччы, Боб трымаў яе за стан, і Мэгі праводзіла іх позіркам, але не варухнулася. З-за цёмнай пялёнкі дажджу выступіў Х’югі, Джэк кіўнуў яму галавой у бок маці і Боба.
— Ідзі за імі, Х’югі, не пакідай іх. Мы з Мэгі едзем у Драгеду па павозку. — Ён выпусціў з рук Мэгі, дапамог ёй сесці на яе буланую. — Едзем, Мэгі, хутка зусім сцямнее. Нельга ж пакідаць іх тут на ўсю ноч, а яны з месца не скрануцца, пакуль мы не вернемся.
Hi на падводзе, ні на лёгкай калясцы праехаць было немагчыма — колы вязлі ў гразі; нарэшце Джэк і стары Том ланцугамі прычапілі ліст рыфленага жалеза да вупражы двух ламавых коней, Том верхам на племянным кані вёў гэтую запрэжку за повад, а Джэк ехаў наперадзе і свяціў самым вялікім ліхтаром, які толькі знайшоўся ў Драгедзе.
Мэгі засталася дома, сядзела ў гасцінай перад камінам, а місіс Сміт марна ўгаворвала яе паесці, і слёзы цяклі па твары старой аканомкі, балюча было глядзець на маўклівае, затоенае гора, якое дзяўчына не ўмела сцішыць рыданнямі. Раптам з параднага ўвахода пачуўся стук дзвярнога малатка, і місіс Сміт павярнулася і пайшла адчыняць, па дарозе ніяк не магла даўмецца, хто ж гэта дабраўся да іх у такое бездарожжа, і, як заўсёды, дзівілася, з якой хуткасцю разносяцца весткі праз многія і многія мілі, што аддзяляюць у гэтым маланаселеным краі адну сялібу ад другой.
На верандзе ў цыратовым плашчы паверх касцюма для верхавой язды стаяў айцец Ральф, наскрозь прамоклы і заляпаны граззю.
— Дазволіце ўвайсці, місіс Сміт?
— Ох, святы айцец! — ускрыкнула аканомка і, на вялікае здзіўленне свяшчэнніка, кінулася яму на грудзі. — Як вы даведаліся?
— Місіс Кліры паведаміла мне тэлеграмай — аканом заўсёды трымае ў курсе прадстаўнікоў уладальніка, і я вельмі ўдзячны ёй за паслугу. Архібіскуп ды Канціні-Верчэзе дазволіў мне паехаць. Вось імечка, га? А мне, паверце, даводзіцца вымаўляць яго па сто разоў на дзень. Я паляцеў самалётам. Пры пасадцы ён дзюбнуўся носам у балота і перакуліўся, так што, яшчэ не ступіўшы на зямлю, я ўжо зразумеў, як яе развезла. Прыгожы мой, міленькі Джылі! Я пакінуў чамадан у айца Уоці, выпрасіў каня ў шынкара з «Імперыяла», ён прыняў мяне за вар’ята і пабіўся аб заклад, што я загразну на паўдарозе. Ну годзе, місіс Сміт, не трэба плакаць! Дарагая мая, пажар хоць і страшны, але гэта яшчэ не канец свету! — Усміхаючыся, ёр паляпаў старую па плячах, якія ўздрыгвалі ад рыданняў. — Я ўсё стараюся вас суцешыць, а вы нават не слухаеце. Прашу вас, не плачце.
— Значыць, вы нічога не ведаеце, — праз слёзы сказала місіс Сміт.
— Чаго? Чаго я не ведаю? Што такое... што здарылася?
Твар айца Ральфа раптам збялеў, ён адштурхнуў аканомку і крыкнуў:
— Дзе Мэгі?
— У гасцінай. Місіс Кліры яшчэ там, на выгане, з нябожчыкамі. Джэк з Томам паехалі па іх. Ох, святы ойча, хоць я і веру ў бога, але іншы раз не хочучы падумаеш, што ён бывае занадта жорсткі. Ну чаму ён узяў адразу абодвух?
Але айцец Ральф ужо яе не слухаў, паспешліва крочыў у гасціную, сцягваючы на хаду з сябе плашч, пакідаючы мокрыя, брудныя сляды на падлозе.
— Мэгі! — сказаў ён, падышоў да дзяўчыны і апусціўся на калені каля яе крэсла, мокрымі рукамі сціснуў яе зледзянелыя рукі.
Мэгі саслізнула з крэсла, прынікла да свяшчэнніка, прыпала галавой да прамоклай наскрозь кашулі і заплюшчыла вочы — наперакор болю і гору яна адчула сябе шчаслівай, і ёй захацелася, каб гэтае імгненне доўжылася вечна. Ён прыехаў, гэта доказ яе ўлады над ім, усё ж такі яна перамагла.
— Я мокры да ніткі, мілая Мэгі, ты прамокнеш, — прашаптаў ён, прытуліўшыся шчакой да яе валасоў.
— Ну і хай. Вы прыехалі!
— Прыехаў. Хацеў пераканацца, што ты жывая і здаровая, адчуў, што я тут патрэбны, павінен убачыць усё сваімі вачамі. Ах, Мэгі, і бацька твой, і Сцю! Як гэта здарылася?
— Бацьку заспеў пажар, і Сцю яго знайшоў. А яго самога забіў вепр, зваліўся на яго, калі ўжо Сцю яго падстрэліў. Джэк з Томам паехалі, каб іх прывезці сюды.
Айцец Ральф нічога больш не гаварыў, толькі абнімаў Мэгі і закалыхваў, як маленькую, і нарэшце жар каміна крыху падсушыў яго кашулю і валасы, і ён адчуў, што з дзяўчыны пачало сыходзіць здранцвенне. Тады ён узяў яе за падбародак, прыўзняў ёй галаву, пакуль яна нарэшце не глянула на яго, і, не думаючы, пацалаваў. Падсвядомы парыў, народжаны не страсцю, проста міжвольны адказ на тое, што ён убачыў у гэтых шэрых вачах. Як нейкі безасабовы абрад, своеасаблівае прычасце. Рукі Мэгі слізганулі пад яго рукамі і сашчапіліся ў яго за спінай; ён мімаволі зморшчыўся, прыдушана войкнуў. Мэгі крышачку адхінулася ад яго.
— Што з вамі?
— Відаць, пры пасадцы выцяўся аб нешта рэбрамі. Самалёт урэзаўся па самы фюзеляж у старую мілую гразь Джылі, нас добра-такі страсянула.
— Дайце пагляджу.
Упэўненымі пальцамі Мэгі расшпіліла на ім яшчэ вільготную кашулю, сцягнула рукавы, выцягнула яе з-пад пояса. Пад гладкай смуглай скурай крыху ніжэй рэбраў барвова-сіняй паласой з аднаго боку да другога цягнуўся страшны кровападцёк. У Мэгі перахапіла дыханне.
— Ох, Ральф! I з гэтым вы ехалі ад самага Джылі?
Як жа ж вам балела! А цяпер вам як? He млосна? Можа, у вас усярэдзіне што парвалася?
— Ды не, усё цэлае, і, пакуль я ехаў, нічога такога не адчуваў, шчыра кажу. Я вельмі спяшаўся сюды, каб на свае вочы ўбачыць, што з табою нічога не здарылася. Калі б было ўнутранае кровазліццё, яно, напэўна, даўно б ужо дало знаць аб сабе. Што ты, Мэгі, о божа, не трэба!
Нізка апусціўшы галаву, Мэгі асцярожна краналася губамі барвова-сіняга кровападцёка, далоні яе слізганулі па яго грудзях да плячэй, і адкрытая палкасць гэтага руху ашаламіла айца Ральфа. Узрушаны, спалоханы, намагаючыся што б там ні было вызваліцца, ён адштурхнуў яе галаву, але неяк так атрымалася, што Мэгі зноў апынулася ў яго абдымках, нібы змяінымі кольцамі абвіла, здушыла яго волю. Забыўся боль, забылася святая царква, забыўся бог. Ён знайшоў яе вусны, прагна раскрыў іх сваімі вуснамі, моцна прыціснуў яе да сябе, мацней, яшчэ мацней, і ўсё ж не мог так зліцца з ёю, каб сцішыць, наталіць магутны, неадольны парыў. Мэгі падставіла яму шыю, агаліла плечы, скура там была халаднаватая, пяшчотная, больш шаўкавістая, чым атлас; і яму здалося — ён тоне, апускаецца ўсё глыбей і глыбей, задыхаецца, бездапаможны. Яго натуральная чалавечая сутнасць прыдушыла ўсю істоту, страшным цяжарам крышачы душу, і цёмнае застаялае віно яго пачуццяў раптам хлынула на волю. Ён гатовы быў зарыдаць, апошнія кроплі жадання выціснуліся з яго пад гнётам чалавечай сутнасці, і ён адарваў рукі Мэгі ад свайго нікчэмнага цела, сеў на ступні, звесіў галаву, быццам засяродзіў усю ўвагу на сваіх дрыготкіх руках, што ўпалі на калені. Што ж ты зрабіла са мной, Мэгі, і што яшчэ зробіш, калі я табе паддамся?
— Я люблю цябе, Мэгі, і заўсёды буду любіць. Але я свяшчэннік, я не магу... проста не магу!
Яна парывіста паднялася, паправіла блузку, паглядзела на яго зверху ўніз, усміхнулася вымучанай усмешкай, ад якой толькі яшчэ выразнейшы стаў боль паражэння ў яго вачах.
— Нічога, Ральф. Я пайду пагляджу, ці ёсць у місіс Сміт чым вас накарміць, потым прынясу бальзам. Цудоўны сродак ад сінякоў — боль знімае лепш за пацалункі, магу вас запэўніць.
— Тэлефон працуе? — выціснуў з сябе айцец Ральф.
— Працуе. Гадзіны дзве таму назад працягнулі часовую лінію проста па дрэвах і падключылі нас.
Але калі Мэгі пайшла, ён яшчэ колькі мінут збіраўся з сіламі і толькі тады падсеў да пісьмовага стала Фіі.
— Калі ласка, міжгароднюю. Гаворыць свяшчэннік дэ Брыкасар з Драгеды... а, прывітанне, Дорын, значыць, вы па-ранейшаму на камутатары. Я таксама рады пачуць ваш голас. У Сіднеі тэлефаністак не пазнаеш, проста адказвае нудны, раздражнены голас. Мне патрэбна тэрміновая размова з яго высокапраасвяшчэнствам архібіскупам, папскім легатам у Сіднеі. Нумар ХХ-2324. А пакуль адкажа Сідней, дайце мне, Дорын, калі ласка, Бугелу.
Толькі паспеў ён сказаць Марціну Кінгу пра няшчасце ў Драгедзе, як далі сувязь з Сіднеем, але даволі было б і адной фразы Марціну Кінгу. Ад яго і ад тых, хто падслухоўваў на агульнай лініі, вестка разнясецца па ўсёй акрузе, і ў каго хопіць храбрасці пусціцца па джыланбаўнскім бездарожжы, той паспее на пахаванне.
— Ваша высокапраасвяшчэнства? Гаворыць Ральф дэ Брыкасар... Так, дзякуй, дабраўся шчасліва, але самалёт завяз у гразі па самы фюзеляж, і вяртацца мне давядзецца поездам... У гразі, ваша высокапраасвяшчэнства, у гразі. He, ваша высокапраасвяшчэнства, у дождж тут твань непралазная. Ад Джыланбаўна да Драгеды давялося дабірацца верхам, у дождж другой магчымасці тут ніякай няма... Таму я і званю, ваша высокапраасвяшчэнства. Добра, што паехаў. Мусіць, у мяне было нейкае прадчуванне... Так, кепска, вельмі кепска. Пэдрайк Кліры і сын яго Сцюарт загінулі — адзін згарэў у пажары, другога задушыў вепр. В-е-п-р, вепр, ваша высокапраасвяшчэнства, дзікі кабан... Так, ваша праўда, тут крыху дзіўна гавораць па-англійску.
Слухачы, што тайна падключыліся да лініі, ахнулі, ён пачуў і ўхмыльнуўся. Нельга ж крыкнуць ім, каб яны паклалі трубкі — у змучаных адзінотай жыхароў Джыланбаўнскай акругі не было іншай агульнай забавы, але калі б яны не селі на лінію, архібіскупу было б нашмат лепш чуваць.
— Калі дазволіце, ваша высокапраасвяшчэнства, я затрымаюся тут на пахаванне і паклапачуся аб удаве і астатніх дзецях... Так, ваша высокапраасвяшчэнства, вялікі дзякуй. Я вярнуся ў Сідней, як толькі будзе магчымасць.
Тэлефаністка на камутатары таксама слухала, айцец Ральф даў адбой і адразу зноў зняў трубку.
— Дорын, звяжыце мяне зноў з Бугелай, калі ласка.
Пагаварыўшы некалькі мінут з Марцінам Кінгам, ён вырашыў, што зімовы жнівеньскі холад дазваляе адкласці пахаванне да паслязаўтра. Шмат хто захоча быць на хаўтурах, нягледзячы на бездарожжа, хоць і прыйдзецца ехаць верхам і на дарогу пойдзе нямала часу і сіл.
Мэгі вярнулася з бальзамам, але не ўзялася сама мазаць пабітыя месцы, а толькі моўчкі падала айцу Ральфу флакон. I суха паведаміла, што місіс Сміт праз гадзіну падасць яму гарачую вячэру ў малой сталовай і ён яшчэ паспее прыняць ванну. Айцу Ральфу зрабілася не па сабе — Мэгі чамусьці лічыць, што ён не спраўдзіў яе спадзяванняў, але яму было незразумела, чаму яна так думае, што дало ёй падставу асудзіць яго. Яна ж ведае, хто ён такі, дык чаму ж сярдуе?
У шэрым святле золку жменька коннікаў з целамі загінуўшых дабралася да берага рэчкі і тут спынілася. Джылан яшчэ не выйшаў з берагоў, але ператварыўся ўжо ў быстры, паўнаводны паток глыбінёю трыццаць футаў. Айцец Ральф на сваёй буланай кабыле пераправіўся ўплаў ім насустрач, ён апрануў ужо епітрахіль, а ўсе астатнія рэчы, неабходныя свяшчэнніку для абраду, ляжалі ў перакідной сумцы. Фія, Боб, Джэк, Х’югі і Том сталі вакол, а ён зняў з нябожчыкаў брызент, каб справіць памазанне. Пасля Мэры Карсан нічога ўжо не магло выклікаць у яго млосці; але ў Пэдзі і ў Сцюарце не было нічога агіднага. Твары іх пачарнелі — у Пэдзі ад агню, у Сцюарта ад удўшша, але свяшчэннік пацалаваў абодвух з любоўю і павагай.
Пятнаццаць міль шурпаты ліст рыфленага жалеза, які цягнулі ламавыя коні, ляскатаў і падскокваў на няроўнай глебе, пакідаючы за сабой глыбокія каляіны ў размоклай зямлі, і шрамы гэтыя не схавае нават густая трава, што паднімецца тут у наступныя гады. Але далей, здавалася, дарогі не было — да сядзібы ў Драгедзе засталася ўсяго адна міля, а бурлівая рэчка не давала пераправіцца. Усе стаялі, пазіраючы на верхавіны прывідаў-эўкаліптаў, якія відаць былі нават праз заслону дажджу.
— Я нешта прыдумаў, — сказаў Боб, павярнуўшыся да айца Ральфа. — Толькі ў вас аднаго, святы ойча, свежы конь, і давядзецца вам гэта зрабіць. Нашым коням каб хоць раз пераплысці рэчку, на большае іх ужо не хопіць, столькі цягнуліся па гразі і холадзе. Вярніцеся на сядзібу, знайдзіце там парожнія бакі з-пад бензіну на сорак чатыры галоны, закрыйце іх наглуха, так, каб вечкі не з’ехалі, заканапацьце, каб не было шчылін. У крайнім выпадку запаяйце. Іх трэба дванаццаць штук, самае малое — дзесяць, калі больш не знойдзецца, звяжыце іх разам і перапраўце на наш бераг. Мы прымацуем іх знізу да гэтага жалеза, і яно паплыве, як баржа.
I айцец Ральф паехаў — лепшага выйсця ён і сам не мог бы знайсці. На сядзібе ён застаў Домініка О’Рорка з Дыбан-Дыбана з двума сынамі; фермер гэты жыў па суседству, калі ўлічваць джыланбаўнскія адлегласці. Айцец Ральф растлумачыў, што трэба рабіць, і ўсе адразу ўзяліся за справу — шнарылі па хлявах і свірнах, шукаючы пустыя бакі, апаражнялі тыя, у якіх замест бензіну трымалі авёс, вотруб’е і іншы корм, адшуквалі вечкі, прыпайвалі іх да бакаў, не кранутых іржой і з выгляду даволі трывалых, каб пры пераправе вытрымаць удары бурнай вады. А дождж усё ліў і ліў. З такіх хмар ён будзе ліць яшчэ дні два.
— Домінік, мне вельмі непрыемна прасіць вас аб гэтым, але калі браты Кліры перабяруцца сюды, яны будуць ледзь жывыя ад стомы. Пахаванне будзе заўтра, пазней нельга, і калі нават трунар у Джылі паспее зрабіць дамавіны, сюды іх па такой гразі не даставіш. Можа, хто-небудзь з вас возьмецца збіць дзве труны? А каб пераправіць бакі на той бераг, мне хопіць і аднаго памочніка.
Маладыя О’Роркі згодна паківалі галовамі; ім зусім не хацелася бачыць, у што агонь ператварыў Пэдзі, а дзік Сцюарта.
— Мы зробім, тата, — сказаў Лаям.
Спачатку волакам, потым уплаў коні айца Ральфа і Домініка перацягнулі бакі на другі бераг.
— Паслухайце, святы ойча! — крыкнуў Домінік айцу Ральфу яшчэ па дарозе. — Нам зусім няма патрэбы капаць магілы ў гэтакай твані! Раней я дўмаў, што Мэры крыху занадта заганарылася, калі мармуровы склеп узвяла ў сябе на задворках для Майкла, але цяпер, калі б была жывая, я расцалаваў бы яе!
— Правільна! — крыкнуў у адказ айцец Ральф.
Бакі прымацавалі пад лістом рыфленага жалеза, па шэсць з кожнага боку, надзейна прывязалі брызентавы саван і пераправілі ўброд змораных ламавых коней, якія пацягнулі канат, каб потым буксіраваць плыт. Домінік і Том пераправіліся верхам на гэтых рослых конях і ўжо на другім беразе, на самым версе, спыніліся і азірнуліся, а тыя, што засталіся, прычапілі самаробную баржу да каната, спусцілі па беразе да самай вады і спіхнулі ў рэчку. Пад гучнае ноканне Тома і Домініка коні рушылі наперад, і плыт паплыў. Яго моцна гайдала і хістала, і ўсё ж ён трымаўся на плаве, пакуль яго не выцягнулі на бераг; не марнуючы часу на тое, каб адчапіць паплаўкі, новаспечаныя фарэйтары павялі коней далей, да Вялікага дома, і цяпер на цыліндрычных баках валачы жалеза па зямлі коням было лягчэй.
Пакаты ўезд вёў да варотаў пакавальнага аддзялення стрыгальні, і сюды, у вялізнае пустое памяшканне, густа прапахлае дзёгцем, потам, тлушчам ад прамытай авечай воўны і памётам, паставілі плыт разам з яго жалобным грузам. Міні і Кэт, укруціўшыся ў цыратовыя дажджавікі, прыйшлі першыя аддаць апошні доўг загінуўшым, апусціліся на калені абапал жалезнага катафалка, і ціха зашчоўкалі гарошыны ружанцаў, мерна загучалі галасы, то глушэй, то гучней, вымаўляючы словы добра вядомай, вывучанай на памяць малітвы.
У Вялікім доме народу прыбывала. Прыехалі Дункан Гордан з Іч-Юізджа, Гэрат Дэвіс з Наранганга, Хоры Хоўптан з Біл-Біла, Ідэн Кармайкл з Баркулы. Стары Энгус Маккуін спыніў па дарозе таварны цягнік, які ледзь пасоўваўся па рэйках, праехаў з машыністам да Джылі, там пазычыў каня ў Гары Гофа і астатні шлях ехаў разам з ім верхам. У гэтую гразь ён адолеў ні многа ні мала дзвесце міль з гакам.
— У мяне цяпер ні кала ні двара, святы айцец, — сказаў Хоры айцу Ральфу, калі крыху пазней яны сядзелі ўсямёх у малой сталовай за мясным пірагом з ныркамі. — Маю зямлю агонь прайшоў усю, з канца ў канец, не ўцалела амаль ніводнай авечкі, ніводнага дрэва. Шчасце яшчэ, што апошнія гады былі добрыя, адно магу сказаць. У мяне хопіць грошай купіць другіх авечак, і калі дождж яшчэ крыху палье, трава зноў вырасце як бачыш. Але барані нас бог ад новых няшчасцяў гадоў хоць з дзесятак, айцец Ральф, больш мне ўжо ні медзяка на чорны дзень зберагчы не ўдасца.
— Ну, зямлі ў цябе крыху меней, Хоры, — сказаў Гэрат Дэвіс, з яўнай асалодай усаджваючы зубы ў спечаны аканомкай пышны слоены пірог, які нібы раставаў у роце; ніякія беды не могуць надоўга адбіць апетыт у жыхара чарназёмных раўнін — яму трэба добра пад’есці, каб выстаяць. — А я, думаю, страціў палавіну пашаў і, што яшчэ горш, прыкладна дзве трэці авечак. Дапамажыце нам сваімі малітвамі, святы ойча.
— Во, во, — падхапіў стары Энгус. — Мяне не так гакнула, як дружаку нашага Хоры і Гэры, святы ойча, ды ўсё адно справы дрэнь. У мяне шэсцьдзесят тысяч акраў спаліла і палавіну авечак. У такія во навалы, святы ойча, бывае, возьмеш і падумаеш, якой халеры я хлапчуком уцёк са Ская.
Свяшчэннік усміхнуўся.
— Такія думкі праходзяць, самі ведаеце, Энгус. Вы пакінулі свой Скай з тае ж прычыны, што я Кланамару. У Скаі вам стала цеснавата.
— Во, во, ваша праўда. Шатландскі верас дае куды менш жару, чым аўстралійскі эўкаліпт, га, святы ойча?
Нейкае дзіўнае пахаванне, думаў айцец Ральф, азіраючыся; жанчыны толькі з Драгеды, ад суседзяў прыехалі адны мужчыны. Калі місіс Сміт распранула і абсушыла Фію і паклала ў шырокую пасцель, якую Фія дзяліла з Пэдзі, айцец Ральф прынёс добрую дозу снатворнага, але Фія наадрэз адмовілася выпіць і істэрычна рыдала; тады ён узяў яе за нос і сілком уліў ёй лекі ў горла. Дзіўна, ён ніколі не думаў, што гэтая жанчына можа страціць самавалоданне. Снатворнае падзейнічала хутка, бо Фія цэлыя суткі ўжо нічога не ела. Яна моцна заснула, і айцец Ральф уздыхнуў вальней. Кожны крок Мэгі быў яму вядомы; цяпер яна на кухні, дапамагае місіс Сміт гатаваць ежу. Хлопцы ўсе спяць, так змардаваліся, што ледзь хапіла сілы сцягнуць з сябе мокрае адзенне. Калі Кэт з Міні адбылі сваю долю жалобнай варты ў пустым брыдкім памяшканні каля целаў нябожчыкаў, іх змянілі Гэрат Дэвіс і яго сын Інак; астатнія размеркавалі між сабой гадзінныя варты і працягвалі есці і гутарыць.
Ніхто з маладых людзей не пайшоў да старэйшых у малую сталовую. Усе сабраліся на кухні, каб, маўляў, памагчы місіс Сміт, а на самай справе — каб бачыць Мэгі. Калі айцец Ральф зразумеў гэта, ён адчуў разам і прыкрасць, і палёгку. Што ж, каго-небудзь з іх ёй давядзецца выбраць сабе за мужа, гэтага не мінуць. Інаку Дэвісу дваццаць дзевяць, за чорныя валасы і чорныя-чорныя вочы яго празвалі чорным валійцам, ён вельмі прыгожы з твару; Лаяму О’Рорку дваццаць шэсць, брат яго Роры на год маладзейшы, абодва рыжавалосыя, блакітнавокія; Конар Кармайкл — вылітая сястра, ён старэйшы за ўсіх, прыгажун, толькі крышачку фанабэрысты; з усёй гэтай кампаніі айцу Ральфу найбольш падабаўся Аластар Маккуін, унук старога Энгуса, ён бліжэй да Мэгі гадамі — яму ўсяго дваццаць чатыры, вельмі мілы юнак, у яго, як у дзеда, цудоўныя сінія вочы шатландца, а валасы ўжо сівеюць, гэта ў іх сямейнае. Няхай яна закахаецца ў каго-небудзь з іх і выйдзе замуж, і няхай у іх будуць дзеці — ёй так хочацца мець дзяцей. Божа мой, о божа, зрабі мне гэту ласку, і я з радасцю буду цярпець боль маёй любові да яе, з радасцю...
Гэтыя дзве труны не былі абсыпаны кветкамі, і ўсе вазы ў хатняй капліцы стаялі пустыя. Тыя кветкі, што ўцалелі ад страшэннай гарачыні,два дні таму назад пазбіваў на зямлю дождж, і яны распасцерліся ў гразі, як мёртвыя матылькі. Hi чаранка хвашчу палявога, ні бутончыка ранняй ружы. I ўсе стаміліся, невыказна стаміліся. Стаміліся тыя, хто прабіраўся верхам многія мілі па глыбокай гразі, каб выказаць свае добрыя пачуцці да Пэдзі; стаміліся тыя, хто прывёз целы загінуўшых, і тыя, хто, выбіваючыся з сіл, гатаваў і прыбіраў; айцец Ральф стаміўся так, што хадзіў як у сне і стараўся не бачыць асунутага, роспачнага твару Фіі, сумесі смутку і абурэння на твары Мэгі і таго, як ціснуцца адзін да аднаго з’яднаныя агульным горам Боб, Джэк і Х’югі...
Ён не стаў гаварыць над труной хвалебнага слова; коратка, але кранальна і сардэчна ад імя прысутных сказаў Марцін Кінг, і айцец Ральф адразу пачаў памінальную месу. Пацір, святыя дары і епітрахіль ён, зразумела, прывёз, бо кожны свяшчэннік, які нясе каму-небудзь дапамогу і суцяшэнне, бярэ іх з сабой у дарогу, і ўсё ж патрэбнай рызы ён з сабою не ўзяў, а ў Драгедзе раней не пакінуў. Але стары Энгус, едучы сюды, пабываў у джыланбаўнскага свяшчэнніка і, загарнуўшы ў цырату, прывязаў да сядла і прывёз жалобнае ўбранне для памінальнага абраду. I цяпер айцец Ральф стаяў належным чынам убраны, а дождж сцябаў па шыбах і барабаніў, паверхам вышэй, па жалезным даху.
Потым усе выйшлі пад гэты няспынны, тужлівы дождж і па лужку, пабурэлым, апаленым пажарам, пабрылі да маленькіх могілак за белай жалезнай агароджай. Гэты раз людзі з ахвотай падстаўлялі плячо пад простыя, як скрыні, дамавіны і ішлі, слізгаючы і спатыкаючыся па разлезлай зямлі, а дождж сек ім у твар, і было цяжка ўбачыць, куды паставіць нагу. А на магіле кухара-кітайца паныла пазвоньвалі званочкі: «Хі Сінг, Хі Сінг, Хі Сінг...»
Усё як след было зроблена, і справе канец. У дарогу назад пусціліся суседзі, сутулячыся ў сваіх дажджавіках, адны невідушчым позіркам утаропіліся на дарогу, паглыбленыя ў сумныя думкі пра немінучае разарэнне, другія дзякавалі богу, што пазбеглі смерці і агню. Спакаваў свае рэчы і айцец Ральф — ён ведаў, ямутрэба ехаць хутчэй, a то потым ён зусім не зможа паехаць.
Ён прыйшоў да Фіі, яна моўчкі сядзела за сталом, нерухома ўставіўшы вочы на свае рукі.
— Вытрымаеце, Фія? — запытаўся айцец Ральф і сеў насупраць, каб бачыць яе твар.
Фія паглядзела на яго, прыціхлая, згаслая душа, і яму зрабілася так страшна, што ён заплюшчыў вочы.
— Так, айцец Ральф, я вытрымаю. Мне трэба весці рахункі, і ў мяне засталося пяць сыноў... нават шэсць, калі лічыць і Фрэнка, толькі, бадай, Фрэнка лічыць не даводзіцца, ці ж не так? Няма слоў сказаць, як я вам удзячная за яго. Для мяне такое суцяшэнне ведаць, што нехта прыглядае за ім, хоць крышачку робіць лягчэйшым яго жыццё. Мне каб толькі хоць разочак глянуць на яго!
Яна, як маяк, падумаў айцец Ральф, — такая ўспышка гора кожны раз, калі думкі яе, зрабіўшы ўсё той жа круг, вяртаюцца да Фрэнка. Пачуццё гэтае надта моцнае, яго не стрымаць. Асляпляльная ўспышка, і зноў надоўга — цемра.
— Фія, мне трэба, каб вы пра нешта падумалі.
— Пра што? — I яна зноў патухла.
— Вы мяне слухаеце? — сказаў айцец Ральф рэзка, бо яго ахапіла трывога і раптоўны страх, мацнейшы, чым раней.
Доўгую хвіліну яму здавалася — яна так замкнулася ў сабе, што яго рэзкасць не пранікла праз запоры, але маяк раптам зноў успыхнуў, вусны яе раскрыліся.
— Бедны мой Пэдзі! Бедны мой Сцюарт! Бедны мой Фрэнкі — прастагнала яна і адразу зноў заціснула сябе як у жалезныя ціскі, быццам вырашыла рабіць даўжэйшыя прамежкі цемры, каб потым ужо святло не ўспыхвала ў ёй да канца жыцця.
Блукальным позіркам Фія абвяла пакой, нібы не пазнавала яго. Потым сказала:
— Я вас слухаю, айцец Ральф.
— Што будзе з вашай дачкой, Фія? Вы хоць памятаеце, што ў вас ёсць дачка?
Шэрыя вочы паглядзелі на яго ледзь не з жалем.
— Хіба жанчыны пра гэта памятаюць? Што такое дачка? Проста маладзейшае падабенства цябе самой, якому наканавана пражыць такое самае жыццё, што і табе, і плакаць тымі самымі слязамі. He, святы ойча. Я стараюся забыцца, што ў мяне ёсць дачка, а калі і думаю пра яе, дык думаю, як пра сына. Пра сыноў — вось пра каго не забываецца маці.
— Вы калі-небудзь плачаце, Фія? Я толькі адзін раз бачыў вашы слёзы.
— I ніколі болып не ўбачыце, са слязамі я пакончыла. — Яна перасмыкнулася ўсім целам. — Ведаеце, што я вам скажу, айцец Ральф? Толькі два дні назад я зразумела, як я кахала Пэдзі, але, як і ўсё ў маім жыцці, адкрыццё гэтае прыйшло да мяне занадта позна. Запозна і для яго, і для мяне. Калі б вы толькі ведалі, як захацелася мне абняць яго, сказаць, як я яго кахаю! He дай бог нікому зазнаць такое!
Ён адвярнуўся, каб не бачыць яе роспачнага твару, даць ёй час зноў надзець маску спакою і даць і сабе час разабрацца ў загадцы, імя якой — Фія.
— Ніхто і ніколі не адчуе такога болю, як ваш, — сказаў ён.
Фія сурова ўсміхнулася краем вуснаў.
— Гэта так. Вялікае суцяшэнне, праўда? Зайздросціць, пэўна ж, няма чаму, але боль мой належыць толькі мне.
— Вы згодны паабяцаць мне нешта, Фія?
— Калі ласка.
— Паклапаціцеся пра Мэгі, не забывайцеся пра яе. Ёй трэба бываць на танцах, сустракацца з маладымі людзьмі, падкажыце ёй, каб яна падумала пра замуства, пра свой уласны сямейны ачаг. Сёння я бачыў, якімі вачамі глядзелі на яе ўсе гэтыя маладыя людзі. Дайце ёй магчымасць зноў сустрэцца з імі ўжо пры іншых, не такіх сумных абставінах.
— Будзе, як вы просіце, айцец Ральф.
Ён уздыхнуў і пакінуў яе, і Фія зноў утаропіла вочы на свае схуднелыя, бяскроўныя рукі.
Мэгі праводзіла яго да стайні, дзе гняды конь шынкара з джыланбаўнскага «Імперыяла» двое сутак еў да адвалу сена з вотруб’ем, быццам у нейкім конскім раі. Айцец Ральф ускінуў яму на спіну пацёртае шынкарова сядло, нахіліўся і стаў зацягваць папругу, а Мэгі, прыхінуўшыся да цюка з саломай, не зводзіла з яго позірку.
— Зірніце, што я знайшла, святы ойча, — сказала Мэгі, калі айцец Ральф скончыў і выпрастаўся, і выставіла руку, на далоні ляжала бледная ружова-попельная ружа. — Толькі адна. Я знайшла яе за домам на кусце пад апорамі цыстэрны. Там пажар, відаць, не дыхнуў на яе сваім агнём, а дождж не дастаў. Вось я і сарвала яе вам. Гэта вам памяць пра мяне.
He зусім цвёрдай рукой айцец Ральф узяў з яе далоні напаўраспушчаную кветку і пастаяў, разглядаючы ружу. Потым сказаў:
— Мэгі, ніякія напаміны пра цябе мне не патрэбныя, ні цяпер, ні потым, ніколі. Ты заўсёды са мной, сама ведаеш. Гэтага я ўсё роўна не ўтаю ад цябе, праўда?
— Але іншы раз памятны падарунак — рэальны вобраз мінулага, — не адступалася Мэгі. — Дастанеце яго, пагледзіце, і ён нагадае вам такое, што вы маглі і забыцца. Прашу вас, святы ойча, вазьміце.
— Мяне завуць Ральф, — сказаў ён. Адчыніў сакваяж, у якім вазіў свой свяшчэнніцкі скарб, і выняў аб’ёмісты малітоўнік у дарагім перламутравым пераплёце, што належаў асабіста яму. Трынаццаць гадоў таму назад яго падарыў яму бацька, цяпер ужо нябожчык, калі Ральф прыняў духоўны сан. Кніга раскрылася там, дзе ляжала шырокая стужка з белага шоўку, ён перагарнуў некалькі старонак, паклаў між іх ружу і зашпіліў засцежку кнігі. — Ты б хацела мець і ад мяне падарунак на памяць, праўда?
— Хацела б.
— Нічога я на памяць табе не дам. Хачу, каб ты забыла мяне, каб азірнулася, паглядзела навокал, знайшла добрага, ласкавага чалавека і выйшла за яго замуж, і каб у цябе былі дзеці, ты ж заўсёды гэтак хацела дзяцей. Ты нарадзілася, каб быць маці. Ты не павінна заставацца вернай мне, выкінь гэта з галавы. Я ніколі не пакіну царквы і дзеля цябе самой скажу шчыра: я не жадаю адмаўляцца ад сану, бо не люблю цябе той любоўю, якой палюбіць муж, ты разумееш? Забудзь мяне, Мэгі!
— I вы не пацалуеце мяне на развітанне?
Замест адказу айцец Ральф ускочыў на гнядога, ступою пусціў яго да выхаду і нахлабучыў на галаву стары фетравы капялюш шынкара. На міг азірнуўся, бліснуўшы сінімі вачыма, потым конь выйшаў пад дождж і нехаця пабрыў па слізкай дарозе ў Джылі.
Праз трыццаць гадзін айцец Ральф увайшоў у кабінет архібіскупа, папскага легата, падышоў да яго, пацалаваў пярсцёнак на руцэ прэлата і стомлена апусціўся ў крэсла. Толькі адчуўшы на сабе пагляд прыгожых, праніклівых вачэй, ён зразумеў, які дзіўны ў яго, мабыць, выгляд і чаму, калі ён сышоў з поезда на Цэнтральным вакзале, людзі так здзіўлена пазіралі на яго. Ён зусім забыўся пра чамадан, які пакінуў у Джылі ў айца Уоці Томаса, за дзве мінуты да адпраўлення сеў у начны паштовы поезд і ў неацепленым вагоне праехаў шэсцьсот міль у адной кашулі, брыджах і ботах для верхавой язды, наскрозь прамоклы, але не адчуваючы холаду. Цяпер ён агледзеў сябе, вінавата ўсміхнуўся і падняў вочы на архібіскупа.
— Прабачце, ваша высокапраасвяшчэнства. Столькі ўсяго здарылася, што я зусім не падумаў, як дзіўна я выглядаю.
— He варта прасіць прабачэння, Ральф. — У адрозненне ад папярэдняга начальніка айца Ральфа, папскі легат пажадаў называць свайго сакратара проста па імені. — Па-мойму, выгляд у вас вельмі рамантычны і зухаваты. Толькі крышачку занадта свецкі, вы згодны?
— Ну вядома, выгляд не зусім як у духоўнай асобы. А што да рамантычнасці і зухаватасці, вам проста мала давялося бачыць, як звычайна апранаюцца ў Джыланбаўне.
— Дарагі мой Ральф, калі б вам уздумалася адзецца ў валасніцу і пасыпаць галаву попелам, вы б усё роўна ўмудрыліся выглядаць рамантычна і зухавата! Але касцюм для верхавой язды, далібог, вам зусім да твару. Амаль як і сутана, і не трацьце дарэмна слоў, спрабуючы запэўніць мяне, нібыта вы не ведаеце, што ён падыходзіць вам больш, чым чорная рыза свяшчэнніка. Вам уласціва зусім асаблівая зграбнасць у рухах, і вы захавалі фігуру; думаю, яна ў вас такая будзе заўсёды. I яшчэ я думаю ўзяць вас з сабой, калі мяне адклічуць у Рым. Вельмі пацешна будзе паглядзець, якое ўражанне вы зробіце на нашых кароценькіх і тоўстых прэлатаў. Гэтакі прыгожы пешчаны кот сярод тлустых перапалоханых галубоў.
Рым! Айцец Ральф выпрастаўся ў крэсле.
— Там справы вельмі кепскія, Ральф? — запытаўся архібіскуп, мерна пагладжваючы малочна-белай рукой з пярсцёнкам шаўкавістую спіну абісінскай кошкі.
— Жахлівыя, ваша высокапраасвяшчэнства.
— Вы моцна прывязаліся да гэтых людзей?
— Так.
— I вы аднолькава любіце іх усіх, ці каго больш, каго менш?
Але айцец Ральф каварствам ніколькі не ўступаў легату і ўжо даволі доўга праслужыў у яго, каб вывучыць ход яго думак. I на ўяўна спагадлівае пытанне адказаў з падманлівай шчырасцю — хітрасць, якая імгненна ўсыпляла падазрэнні яго высокапраасвяшчэнства, як ён ужо паспеў пераканацца. Гэты тонкі вынаходлівы розум не здагадваўся, што вонкавая адкрытасць можа аказацца нашмат болып ілжывай за любую ўніклівасць.
— Так, я люблю іх усіх, як вы справядліва зазначылі, каго больш, каго менш. Больш за ўсіх люблю дачку, Мэгі. Я заўсёды адчуваў асаблівую адказнасць за яе, таму што ў гэтай сям’і ўся ўвага аддадзена сынам, а пра дзяўчыну там ніхто надта не думае.
— Колькі гадоў гэтай Мэгі?
— Дакладна сказаць не магу. Недзе каля дваццаці, здаецца. Але я ўзяў з яе маці слова хоць на кароткі час адарвацца ад канторскіх кніг і паклапаціцца, каб дачка час ад часу бывала на танцах і сустракалася з маладымі людзьмі. А так усё яе жыццё марна пройдзе ў Драгедзе, калі яна адтуль не выберацца, а гэта было б вельмі крыўдна.
Ён не сказаў ні слова няпраўды; беспамылковым чуццём архібіскуп адразу гэта зразумеў. Хоць ён быў усяго толькі на тры гады старэйшы за свайго сакратара, духоўная яго кар’ера не ведала перашкод і замінак, як гэта было ў Ральфа, і ў шмат якіх адносінах ён адчуваў сябе бязмерна старэйшым за Ральфа, такім старым Ральф ніколі не стане; Ватыкан у нейкім сэнсе падточвае твае жыццёвыя сілы, калі вельмі рана заўладаў табой, а ў Ральфа жыццёвыя сілы б’юць цераз край.
Крыху аслабіўшы пільнасць, легат працягваў прыглядацца да сакратара і зноў заняўся займальнай гульнёй, разгадваючы, што ж кіруе Ральфам дэ Брыкасарам. Спачатку, калі ён узяў Ральфа да сябе сакратаром, ён не сумняваўся, што знойдзе ў гэтым чалавеку не адну, дык другую чыста плоцевую слабасць. Такая незвычайная мужчынская прыгажосць пры такой цудоўнай постаці не магла не зрабіць яго прадметам жаданняў многіх жанчын, і наўрад ці можна не ведаць гэтага і застацца чыстым. Паступова легат пераканаўся, што меў рацыю напалавіну: ведання, безумоўна, Ральфу не бракуе, але ў чыстаце яго сумненняў няма. Значыць, якія б імкненні ні апаноўвалі яго, Ральфам кіруюць не парывы плоці. Архібіскуп падстройваў так, што Ральф сутыкаўся з вопытнымі і вельмі абаяльнымі гомасексуалістамі, абаяльнымі для таго, хто і сам гомасексуаліст, але дарэмна. Сачыў за ім, калі той бываў у кампаніі надзіва прыгожых жанчын, але марна. Hi пробліску цікавасці, не кажучы ўжо пра любоўную страсць, а ён не мог ведаць, што за ім сочаць. Бо архібіскуп не заўсёды сачыў уласнымі вачыма, а выведчыкаў наймаў не праз свайго сакратара.
I ён пачаў думаць, што слабасць айца Ральфа ў тым, што ён вельмі ганарыцца сваім санам, і ў славалюбстве; такія грані чалавечага характару ён разумеў, бо і сам не быў вольны ад іх. Як і ва ўсіх вялікіх інстытутах, што імкнуцца ўвекавечыць сябе, у каталіцкай царкве заўсёды знойдзецца месца для людзей славалюбных. Кажуць, айцец Ральф падманам адабраў у сям’і Кліры, якую нібыта так пяшчотна любіць, ільвіную долю яе законнай спадчыны. Калі гэта праўда, чалавека з такімі здольнасцямі нельга ўпускаць.
А як загарэліся гэтыя цудоўныя сінія вочы, калі ён упамянуў пра Рым! Бадай, трэба паспрабаваць яшчэ і другі гамбітны ход. I легат ляніва пасунуў слоўную пешку, але вочы яго з-пад навіслых павек глядзелі пранікліва, пільна.
— Пакуль вы былі ў ад’ездзе, Ральф, я атрымаў з Ватыкана вестку, — сказаў ён і лёгенька адштурхнуў кошку, якая ляжала ў яго на каленях.
— О-о? — айцец Ральф абмяк у сваім крэсле, вочы яго заплюшчваліся ад стомы.
— Ну, вы можаце ісці спаць, Ральф, але спачатку паслухайце навіну. Нядаўна я паслаў яго святасці папе асабісты і сакрэтны ліст і сёння атрымаў адказ ад майго друга кардынала Мантэвердзі... цікава, ці не нашчадак ён кампазітара эпохі Адраджэння? Чамусьці пры сустрэчы я заўсёды забываюся ў вас пра гэта папытацца. Ох, Феба, няўжо ад задавальнення абавязкова ўсаджваць у мяне свае кіпці!
— Слухаю вас, ваша высокапраасвяшчэнства, я не заснуў яшчэ, — усміхнуўся айцец Ральф. — He дзіва, што вы так любіце кошак. Вы і самі, як кошка, забаўляецеся сваёй ахвярай. — Ён пстрыкнуў пальцамі: — Хадзі сюды, Феба, пакінь яго. Ён нядобры.
Кошка мігам саскочыла з абцягнутых ліловай сутанай каленяў, прабегла па дыване, асцярожна скочыла на калені айцу Ральфу і замерла, віляючы хвастом, здзіўлена прынюхвалася — непрывычна пахла коньмі і дарожнай граззю. Сінія вочы свяшчэнніка ўсміхаліся насустрач карым вачам архібіскупа — і тыя, і другія глядзелі з-пад прыплюшчаных павек зорка і насцярожана.
— Як гэта вам удалося? — запытаўся архібіскуп. — Кошкі звычайна не ідуць да чужых, але Феба вось пайшла да вас, быццам вы завабілі яе ікрой і валяр’янкай. Няўдзячная жывёліна.
— Я чакаю, ваша высокапраасвяшчэнства.
— I караеце мяне за чаканне, забіраючы ў мяне кошку. Што ж, вы выйгралі. А здаралася вам калі-небудзь прайграваць? Вельмі цікавае пытанне. Дык вось, вас трэба павіншаваць, дарагі мой Ральф. Вы будзеце насіць мітру і рызы, і вас будуць тытулаваць мансіньёрам біскупам дэ Брыкасарам.
Як шырока раскрыліся гэтыя сінія вочы! — з задавальненнем адзначыў папскі легат. Гэты раз айцец Ральф не прыкрываўся маскай, спрабуючы ўтаіць свае сапраўдныя пачуцці. Ён тах і ззяў ад радасці.
Дзіўна, як хутка адраджаецца зямля; праз тыдзень ужо скрозь ліпкую гразь прабіліся тонкія зялёныя былінкі, a праз два месяцы першае лісце распусцілася на абпаленых дрэвах. Таму і стойкія, вынослівыя людзі на гэтай зямлі — яна не дае расслабіцца; маладушныя альбо тыя, хто не мае фанатычнай упартасці, нядоўга пратрымаюцца на Вялікім Паўночным Захадзе. Аднак пройдзе нямала гадоў, пакуль згладзяцца шрамы. He адзін слой кары нарасце і адпадзе лахмоццем, перш чым ствалы эўкаліптаў зноў стануць белыя, чырвоныя ці шэрыя, а частка дрэў не ажыве ніколі, так і застануцца яны мёртвыя і чорныя. I яшчэ шмат гадоў будуць яны рассыпацца на раўнінах і паступова, пад пластом пылу, утаптаныя капыткамі авечак, сальюцца з покрывам зямлі, сатканым часам. Надоўга яшчэ засталіся глыбокія, крутыя каляіны, прарэзаныя з захаду на ўсход у раскіслай ад дажджоў глебе Драгеды вострымі краямі самаробнага катафалка, і падарожнікі, якія ведалі, што тут адбылося, паказвалі іх падарожнікам, якія нічога не ведалі, і з цягам часу сумная аповесць гэтая стала часткай вусных паданняў чарназёмнай раўніны.
Пажар знішчыў каля пятай долі драгедскіх пашаў і дваццаць пяць тысяч авечак — чыстая драбяза для гаспадаркі, дзе ў добрыя гады было да ста дваццаці пяці тысяч авечак. Як бы ні ставіліся да стыхійнага няшчасця тыя, каго яно не абмінула, наракаць на каварства лёсу ці на гнеў божы не было ніякага сэнсу. Засталося адно — спісаць страты і пачаць усё нанава. Ужо ж гэта не першы раз і, усе добра разумелі, не апошні.
I ўсё ж да болю цяжка было бачыць драгедскія кветнікі ўвесну бурымі і голымі. Запасы вады ў цыстэрнах Майкла Карсана дапамаглі перажыць засуху, але пажар нічога не перажыло. Нават гліцынія не расквітнела: калі дыхнула агнём, гронкі яе далікатных бутонаў, што толькі яшчэ раскрываліся, зморшчыліся. Ружы сталі сухія і крохкія, браткі загінулі, сцяблінкі іх ператварыліся ў бурую салому, фуксіі ў зацененых кутках безнадзейна паніклі, маруна завяла, пахучы гарошак злубянеў і страціў духмянасць. Запасы вады ў цыстэрнах, збяднелыя за час пажару, папоўніў лівень, і цяпер усе ў Драгедзе кожную вольную, як здавалася, хвіліну дапамагалі старому Тому ўваскрэсіць сад.
Боб вырашыў па прыкладу бацькі не скупіцца на рабочыя рукі ў гаспадарцы Драгеды і наняў яшчэ трох аўчароў; раней Мэры Карсан вяла іншую палітыку — не трымала пастаянных работнікаў, акрамя сям’і Кліры, а ў пару падліку, акоту і стрыжкі наймала часовых, але Пэдзі разважыў, што людзі працуюць лепш, калі яны не сезоннікі; у канчатковым выніку вялікай розніцы не было — большасць аўчароў па прыродзе сваёй непаседы і доўга не затрымліваюцца на адным месцы.
У новых дамах, пастаўленых далей ад рэчкі, пасяліліся людзі сямейныя; стары Том жыў цяпер у новым трохпакаёвым дамку пад перцавым дрэвам за конным дваром і кожны раз, як уваходзіў у сваё ўладанне, пасмейваўся ад радасці. Мэгі па-ранейшаму адказвала за некалькі бліжніх выганаў, а яе маці — за ўсе рахункі.
Фія ўзяла на сябе і абавязак, які раней ляжаў на Пэдзі, — перапісвацца з біскупам Ральфам і, верная сабе, паведамляла яму толькі тое, што мела непасрэднае дачыненне да спраў маёнтка. Мэгі знемагала ад жадання схапіць ліст ад Ральфа і прагна яго прачытаць, але Фія не давала ёй шансу — уважліва пазнаёміўшыся са зместам пісьма, адразу хавала яго пад замок. Цяпер, калі Пэдзі і Сцюарта не стала, да Фіі проста немагчыма было падступіцца. А што да Мэгі, дык як толькі біскуп Ральф пакінуў Аўстралію, Фія начыста забылася пра сваё абяцанне. Усе запрашэнні на танцы і вечары Мэгі далікатна адхіляла, Фія ведала гэта, але ні разу не папракнула яе, не параіла паехаць. Лаям О’Рорк хапаўся за любую прычыну, каб з’ездзіць у Драгеду; Інак Дэвіс бясконца званіў па тэлефоне, званілі і Конар Кармайкл, і Аластар Маккуін. Але Мэгі з усімі гаварыла няўважліва, суха, і нарэшце яны страцілі надзею абудзіць у ёй хоць якую цікавасць да іх.
Лета выдалася мокрае, але дажджы былі не зацяжныя і паводкай не пагражалі, толькі зямля не прасыхала, і рака Баруан-Дарлінг па ўсім сваім тысячамільным русле цякла паўнаводная, глыбокая і шырокая. Зімою час ад часу таксама выпадалі дажджы, цёмнаю завесаю вецер гнаў не пыл, а ваду. I паток вольнага люду, які эканамічны крызіс выплюхнуў на вялікую дарогу, схлынуў, бо дажджлівай парой тупаць па раскіслым чарназёме — мука пякельная, а тут яшчэ да макрэдзі далучыўся холад, і сярод тых, каму не пашчасціла знайсці цёплы начлег, лютавала запаленне лёгкіх.
Боб пачаў ужо трывожыцца — калі так пойдзе і далей, у авечак загніюць капыты; мерыносам шкодна бясконца хадзіць па сырой зямлі, завядзецца капытная гніль. I стрыгчы іх будзе амаль немагчыма, стрыгалі не дакрануцца да мокрай воўны, а калі яшчэ доўга гразь не прасохне, шмат ягнят загіне ў гэтай твані і холадзе.
Зазваніў тэлефон, два доўгіх і адзін кароткі, — выклікалі Драгеду; Фія ўзяла трубку, абярнулася:
— Гэта цябе, Боб, з цэнтральнай.
— Вітанне, Джымі, Боб слухае... Ага, добра... Цудоўна! Рэкамендацыі ёсць?.. Добра, пашлі яго сюды, да мяне... Добра, калі ён такі мастак, скажы яму, што работа яго ўжо амаль чакае, толькі спярша сам хачу на яго зірнуць — не люблю катоў у мяшку, мала якія бываюць рэкамендацыі... Добра, дзякуй. Ну, будзь.
Боб зноў сеў.
— Да нас едзе новы аўчар, Джымі кажа — хлопец што трэба. Раней працаваў у Заходнім Квінслендзе — ці то ў Лонгрычы, ці то ў Чарвілі. I гурты пераганяў. Добрыя рэкамендацыі, усё самае лепшае. На любой чатырохногай жывёліне з хвастом утрымаецца ў сядле, умее коней аб’язджаць. Раней стрыгалём працаваў, ды яшчэ, кажа Джымі, які майстар — апрацоўваў дзвесце пяцьдзесят авечак за дзень. Вось гэта мне і падазрона. З якой ласкі класнаму стрыгалю ісці раптам на заробак простага аўчара? Каб класны стрыгаль прамяняў колы на сядло — такое не часта здараецца. Добра было б мець такую падмогу на выганах, га?
З гадамі Боб стаў гаварыць больш павольна і працяжна, на аўстралійскі лад, затое карацейшымі фразамі. Яму ўжо было пад трыццаць, і, на немалое расчараванне Мэгі, не прыкметна было, каб ён паддаўся чарам якой-небудзь добрай дзяўчыны з тых, каго сустракаў на святах і вечарах, на якіх зрэдку дзеля прыстойнасці трэба было паяўляцца. Па-першае, ён да жудасці сарамлівы, а па-другое, усёй істотай прывязаўся да драгедскай зямлі і, відаць, любові гэтай вырашыў аддацца непадзельна. Джэк і Х’югі паступова робяцца ўсё больш падобныя на яго; іх можна прыняць за братоў-трайнятаў, калі яны рассядуцца побач на адной з мармуровых лавак — больш папесціцца яны сабе дома не дазваляюць. Мусіць, ім і сапраўды больш даспадобы начлег на выганах, на прыволлі, а калі яны начуюць дома, дык расцягваюцца ў сваіх спальнях на падлозе, нібы баяцца, што пасцель размякчыць іх. Сонца, вецер і суш выдубілі, афарбавалі іх светлыя вяснушкаватыя твары пад крыху рабаватае чырвонае дрэва, і тым ясней на іх свецяцца бледна-блакітныя спакойныя вочы з глыбокімі зморшчынкамі па кутках — сведчанне таго, што гэтыя вочы бясконца ўзіраюцца ўдалеч, у зарослую серабрыста-бэжавай травой раўніну. Амаль немагчыма на выгляд сказаць, колькі братам гадоў, хто з іх старэйшы, хто маладзейшы. Ва ўсіх трох, як і ў Пэдзі, простыя добрыя твары і рымскія насы, але сыны лепш складзеныя, бо многія гады працы стрыгалём сагнулі спіну Пэдзі, і рукі сталі непамерна доўгія. А постаці сыноў зрабіліся тонкія, зграбныя, някідка прыгожыя — ад пастаяннай язды верхам. Але да жанчын, да ўтульнага, спакойнага жыцця і да ўцех іх не цягне.
— Гэты новы работнік жанаты? — папыталася Фія, праводзячы на паперы пад лінейку акуратныя рысы чырвоным чарнілам.
— He ведаю, не пытаўся. Прыедзе заўтра — даведаюся.
— Як ён да нас дабярэцца?
— Джымі падвязе, нам з Джымі трэба пагаманіць наконт тых старых бараноў, што на Бакавым выгане.
— Што ж, будзем спадзявацца, што ён у нас крыху папрацуе. Калі нежанаты, праз некалькі тыдняў паедзе, думаю, ад нас. Няшчасныя людзі гэтыя аўчары, — вывела Фія.
Джымс і Пэтсі ўсё яшчэ жылі і вучыліся ў пансіёне Рыверв’ю, але прысягалі, што і мінуты лішняй не застануцца ў школе, няхай толькі ім споўніцца чатырнаццаць гадоў, тады закон будзе на іх баку. Яны не маглі дачакацца таго дня, калі паедуць на авечыя пашы разам з Бобам, Джэкам і Х’югі, тады ў Драгедзе зноў можна будзе гаспадарыць адной сям’ёй, а чужыя няхай прыходзяць і ідуць ад іх, калі ім уздумаецца. Джымс з Пэтсі таксама мелі ўласцівую ўсім Кліры цягу да чытання, але школа ад гэтага ніколечкі мілейшай не стала: кнігу можна браць з сабой у седлавой сумцы ці ў кішэні курткі, і чытаць яе ў поўдзень у цяні вілгі нашмат прыямней, чым у класе езуіцкага каледжа. Хлопчыкам з самага пачатку было не даспадобы жыццё ў пансіёне. Іх зусім не радавалі ні светлыя класы з вялікімі вокнамі, прасторныя зялёныя пляцоўкі для гульняў, пышныя сады і зручнасці быту, ні сам Сідней з яго музеямі, канцэртнымі заламі і карціннымі галерэямі. Яны завялі дружбу з сынамі іншых фермераў-жывёлаводаў і ў вольныя часіны аддаваліся марам аб доме і хваліліся неабсяжнасцю і хараством Драгеды перад анямелымі ад здзіўлення і павагі, але даверлівымі слухачамі: на захад ад Барэнскага скрыжавання не было чалавека, да якога не дайшла б слава Драгеды.
Новага аўчара Мэгі ўбачыла толькі праз некалькі тыдняў; у Вялікім доме пра яго гаварылі куды больш, чым звычайна, калі паяўляўся новы работнік. Пачаць з таго, што ён адмовіўся ад ложка ў бараку для навічкоў і пасяліўся ў апошнім, яшчэ не занятым, доміку каля рэчкі. А яшчэ ён адрэкамендаваўся місіс Сміт і заваяваў прыхільнасць гэтай шаноўнай жанчыны, хоць звычайна аўчароў яна не мілавала. I Мэгі пачала адольваць цікавасць да новага аўчара яшчэ задоўга да першай сустрэчы з ім.
Сваю буланую кабылу і варанога каня Мэгі трымала не на агульным конным двары, а ў стайні, а з дому яна звычайна выпраўлялася пазней за мужчын і таму падоўгу не бачыла нікога з наёмных работнікаў. Але аднаго дня, пад вечар, калі летняе сонца пунсова палымнела ўжо нізка над дрэвамі і доўгія цені папаўзлі насустрач начному спакою, яна нарэшце твар у твар сустрэлася з Люкам О’Нілам. Мэгі вярталася са Свідравіннага выгану да броду цераз рэчку, а Люк ехаў з далёкіх паўднёва-ўсходніх пашаў і таксама кіраваў да броду.
Сонца сляпіла яму вочы, і Мэгі першая ўбачыла яго. Пад ім была рослая гнядая наравістая кабыла з чорнымі лапінамі на поўсці, з чорнай грывай і чорным хвастом; Мэгі ведала гэту жывёліну — у яе абавязкі ўваходзіла мяняць рабочых коней, і ўсё дзівілася, чаму зверыны гэтай даўно ўжо не відаць на конным двары. Усе работнікі недалюблівалі гнядую, не хацелі ездзіць на ёй. А новаму аўчару, відаць, хоць бы што, значыць, ён добры яздок, бо гнядая — каварная, подлая скаціна і, ледзь сядок спешыцца, так і глядзіць, каб цапнуць яго зубамі за чэрап.
Калі чалавек сядзіць на кані, цяжка сказаць, якога ён росту: аўстралійскія жывёлаводы звычайна ездзяць у невялікіх англійскіх сёдлах, у адрозненне ад амерыканскіх у іх няма высокай пярэдняй і задняй лукі, у такім сядле сядок трымаецца вельмі прама, крута сагнуўшы ногі ў каленях. Новы аўчар здаваўся чалавекам высокім, але бывае, што тулава доўгае, а ногі праз меру кароткія, і Мэгі вырашыла пачакаць з вывадамі. He як у большасці аўчароў, на ім была не шэрая фланелевая рубашка і шэрыя штаны, а белая кашуля і белыя малескінавыя брыджы; сапраўдны франт, падумала Мэгі крыху насмешліва. Што ж, на здароўе, калі яму не абрыдае бясконцае мыццё і прасаванне.
— Здарова, гаспадыня! — аклікнуў ён Мэгі, калі яны з’ехаліся каля броду, прыўзняў стары патрапаны капялюш шэрага фетру і зноў зухавата ссунуў яго на патыліцу.
Праз брод яны паехалі побач, і яго смяшлівыя сінія вочы глядзелі на Мэгі са шчырым захапленнем.
— Ды не, вы, пэўна, не сама гаспадыня, а дачка яе, — сказаў ён. — А я Люк О’Ніл.
Мэгі нешта прамармытала ў адказ, але больш на яго не глядзела, ад замяшання і гневу не магла знайсці слоў для звычайнай у такіх выпадках пустой гаворкі. Так несумленна! Як смее хто-небудзь яшчэ, апрача айца Ральфа, мець такія вочы і такі твар! He ў тым падабенства, як ён глядзіць на яе, ён радасна глядзіць, але неяк па-свойму, і позірк яго зусім не гарыць любоўю; а ў вачах айца Ральфа з той першай мінуты, калі на вакзале ў Джылі ён апусціўся на калені проста ў пыл, Мэгі заўсёды бачыла гэту любоў. Глядзець у ягоныя вочы і не бачыць яго! — Жорсткі жарт, цяжкая кара!
Люк О’Ніл не ведаў, якія думкі адольвалі яго спадарожніцу, і, калі коні з плёскатам пераходзілі рэчку, яшчэ паўнаводную пасля нядаўніх ліўняў, ён прымушаў сваю наравістую гнядую трымацца бок у бок з буланай кабылай Мэгі. Яна ж проста прыгажуня, далібог! А валасы якія! У братоў Кліры яны проста колеру морквы, а ў гэтай паненачкі зусім іншая справа. Толькі вось твару добра не разгледзець, хоць бы галаву падняла! I тут Мэгі падняла галаву, і такі ў гэты момант быў у яе твар, што Люк азадачана нахмурыўся — яна паглядзела на яго не тое каб з нянавісцю, але так, быццам шукала нечага і не знайшла, ці, наадварот, убачыла нешта такое, чаго бачыць не хацела. Ну, нешта накшталт гэтага. Ва ўсякім разе, яе нешта засмуціла. Люк не прывык, каб жанчыны, ацэньваючы яго позіркам, былі нечым незадаволеныя. Ён папаўся на яе цудоўныя валасы колеру захаду сонца і лагодныя вочы, і яўнае незадавальненне і расчараванне, якое ён убачыў на яе твары, яшчэ больш распаліла яго цікавасць да дзяўчыны. А Мэгі ўсё прыглядалася да яго, ружовыя вусны крыху растуліліся, на верхняй губе і на лбе ад гарачыні выступілі серабрыстыя расінкі поту, чырвонае золата яе броваў дапытліва, неўразумела выгнулася ў дугу.
Люк шырока ўсміхнуўся, паказаўшы вялікія белыя зубы, такія, як у айца Ральфа; але ўсмешка была не Ральфава.
— У вас твар, скажу я вам, такі здзіўлены — як у малога дзіцяці, якому ўсё ў навіну.
Мэгі адвярнулася.
— Прабачце, я зусім не хацела вылупліваць вочы на вас. Проста вы нагадалі мне аднаго чалавека.
— Вылуплівайце іх, колькі пажадаеце. Гэта куды прыямней, чым пазіраць на вашу макаўку, хоць яна і прыгожанькая. А каго ж я вам нагадваю?
— Ды так, няважна. Проста неяк дзіўна, калі твар як быццам знаёмы і ў той самы час страшэнна незнаёмы.
— Як вас завуць, маленькая міс Кліры?
— Мэгі.
— Мэгі... Ніякай важнасці няма, зусім не для вас імя. На мой густ, вам больш падыходзіць Белінда ці Мадлен, але раз ужо вы нічога лепшага прапанаваць не можаце, я згодзен і на Мэгі. А як поўнасцю — Маргарэт?
— He, Мэген.
— А вось гэта ўжо лепш! Буду зваць вас Мэген.
— He, не будзеце! — адрэзала Мэгі. — Імя гэтае я цярпець не магу.
Але ён толькі рассмяяўся.
— Дужа вы збалаваная, паненачка Мэген. Калі захачу, ведаеце, буду называць вас хоць Яўгенія Сафронія Аўгуста.
Яны пад’ехалі да коннага двара; Люк О’Ніл саскочыў з гнядой, саўгануў ёй у храпу кулаком — кабыла намерылася яго ўкусіць, але, атрымаўшы ўдар, адхапіла галаву і ўціхамірылася, — і яўна чакаў, што Мэгі працягне да яго рукі, каб ён дапамог сысці з сядла. Але Мэгі кранула буланую абцасамі і ступою паехала далей па дарозе.
— Вы што ж, не пакідаеце вашай далікатнай дамачкі з простымі рабацягамі? — крыкнуў ён наўздагон.
— Вядома, не, — адказала Мэгі, не павярнуўшы галавы.
Так несумленна! Ён і на нагах падобны на айца Ральфа — той самы рост, такія ж шырокія плечы і вузкія клубы, і нават нейкая тая ж зграбнасць у рухах, але праяўляецца яна іначай. У айца Ральфа жэсты, як у танцора, у Люка О’Ніла — як у атлета. У яго такія ж цёмныя густыя хвалістыя валасы, такія ж сінія вочы, такі ж тонкі прамы нос і такія ж прыгожа вытачаныя губы. I ўсё ж ён мала падобны на айца Ральфа, ну... як... як прывіды-эўкаліпты, высокія, светлыя, прыгожыя, на блакітныя эўкаліпты — таксама высокія, светлыя і прыгожыя.
Пасля гэтай выпадковай сустрэчы Мэгі натапырвала вушы, як толькі пры ёй пачыналі гаварыць пра Люка О’Ніла. Боб і астатнія хлопцы былі задаволеныя яго працай і, відаць, нядрэнна ладзілі з ім; гультаяваць ён не любіць, казаў Боб. Нават Фія аднойчы вечарам між іншым зазначыла, што ён вельмі відны хлопец.
— А ён нікога табе не нагадвае? — быццам незнарок папыталася Мэгі, лежачы ніцма на дыване з кніжкай.
Фія мінуту падумала.
— Ну ён, бадай, крыху падобны на айца дэ Брыкасара. Такі ж постаццю, такога ж колеру вочы і валасы. Толькі падабенства не такое ўжо і вялікае — надта ўжо яны розныя людзі. ...Мэгі, я б хацела, каб чытала ты, седзячы ў крэсле, як належыць выхаванай дзяўчыне. Калі ты ў брыджах, гэта яшчэ не значыць, што можна зусім забывацца аб прыстойнасці.
— А-а!.. Каму якая справа! — адказала Мэгі.
I зноў думкі... Твары нечым падобныя, але людзі яны зусім розныя; падабенства мучыла толькі адну Мэгі, бо яна кахала аднаго з гэтых мужчын і яе брала злосць, што другі вельмі прывабны. Аказалася, на кухні ён ужо быў усеагульны любімец, і нарэшце Мэгі зразумела, чаму ён дазваляе сабе такую раскошу — раз’язджаць па выганах у белым адзенні: не ўстаяла перад яго заўсёднай далікатнасцю і абаяльнасцю місіс Сміт і мыла і прасавала яго белыя кашулі і брыджы.
— Ах, які ён чалавек, сапраўдны ірландзец! — у захапленні ўздыхнула Міні.
— Ён аўстраліец, — адрэзала Мэгі задзірліва.
— Ну, можа, і нарадзіўся тут, міс Мэгі, даражэнькая, толькі калі ў каго прозвішча О’Ніл, дык той чыстай ірландскай крыві, як Пэдзевы свінкі, не ў крыўду кажучы святому вашаму бацьку, мір праху яго, і хай ён вечна спявае з анёламі. Як жа ж гэта містэр О’Ніл не ірландзец — з такімі чорнымі валасамі і сінімі вачамі? У даўнейшыя часы О’Нілы сядзелі каралямі ў Ірландыі.
— А я думала, каралямі былі О’Конары, — з хітрынкай зазначыла Мэгі.
У круглых вачах Міні таксама бліснуў задзірысты агеньчык:
— Ну і што з таго, міс Мэгі, краіна ж была вялікая. — Сказалі! Амаль такая, як наша Драгеда! I ўсё роўна О’Нілы былі аранжысты, вы мяне не абдурыце.
— Правільна. Але гэта знатнае ірландскае прозвішча. О’Нілы былі, калі пра аранжыстаў яшчэ і почуту не было. Толькі родам яны з Ольстэра, вось нехта з іх і перакінуўся да аранжыстаў, ясна? Але да таго быў О’Ніл з Кландбоя і О’Ніл Мур, міс Мэгі, даражэнькая.
Мэгі адмовілася ад далейшай барацьбы — калі Міні і натхняў калі-небудзь ваяўнічы запал феніяў, яна даўно ўжо астыла і магла без ярасці вымаўляць слова «аранжыст».
Прыкладна праз тыдзень Мэгі зноў сутыкнулася з Люкам О’Нілам. У яе мільганула падазрэнне, ці не наўмысна ён чакаў яе тут, у засадзе, але што было рабіць, калі нават і так?
— Добры дзень, Мэген.
— Дзень добры, — адказала яна, пазіраючы проста між вушэй сваёй буланкі.
— У суботу вечарам будуць танцы на воўнавым складзе ў Брэйх-і-Пвле. Паедзеце са мной?
— Дзякуй за запрашэнне, толькі я не танцую. Таму і ехаць няма сэнсу.
— А гэта не перашкода, я ўмомант вас навучу. I раз я ўжо еду туды з гаспадаровай сястрой, як па-вашаму, ці дасць мне Боб «ролс-ройс», ну не новы, дык хоць стары?
— Я ж сказала, не паеду! — праз зубы працадзіла Мэгі.
— Вы сказалі, што не ўмееце танцаваць, а я сказаў, што навучу вас. Вы ж не гаварылі, што не пайшлі б са мной, нават калі б і ўмелі, значыць, я так зразумеў, што вы толькі супраць танцаў, а не супраць мяне. А цяпер што — задні ход?
Выведзеная з сябе, Мэгі люта бліснула на яго вачамі, але Люк толькі рассмяяўся ёй у твар.
— Вы страшэнна збалаваная, паненачка Мэген, але не век жа вам капрызіць.
— I зусім я не збалаваная!
— Каму другому кажыце! Адзіная сястрыца, брацікі ўвіхаюцца вакол вас, зямлі і грошай процьма, шыкоўны дом, прыслуга! Ведаю, гаспадар тут каталіцкая царква, але сямейцы Кліры таксама манеты хапае.
Вось яна, самая вялікая розніца паміж імі! — узрадавалася Мэгі; гэта якраз тое, што ўнікала ад яе ўвесь час пасля першай сустрэчы з Люкам. Айца Ральфа ніколі не ашукаў бы вонкавы, парадны бок, а ў гэтага чалавека няма тонкасці ўспрымання, няма чуцця, якое падказала б яму, што хаваецца пад паверхняй. Носіцца па жыцці, не маючы ніякага ўяўлення, колькі ў ім, у гэтым жыцці, складанасцей і пакут.
Вельмі здзіўлены, Боб пакорліва аддаў ключы ад новага «ролс-ройса», мінутку моўчкі паглядзеў на Люка, потым шырока ўсміхнуўся:
— Ніколі і ў галаву не прыходзіла, што Мэгі пачне хадзіць на танцы, ды што ж, вязі яе, Люк, будзь ласкавы! Спадзяюся, сястрычцы гэта спадабаецца, бедненькай. Яна ж амаль ніколі нідзе не бывае. Самім бы звазіць яе куды-небудзь, ды вось жа ж не дадумаліся.
— А чаму б і вам з Джэкам і Х’югі не паехаць? — папытаўся Люк, які быў, відаць, не ад таго, каб сабраць большую кампанію.
Боб у жаху адхіснуўся і пакруціў галавой:
— He, не, што ты, дзякуй. Мы не аматары танцаў.
Мэгі апранула сваю попельна-ружовую сукенку — другіх убораў у яе не было; ёй і ў галаву не прыходзіла частку грошай, што збіраліся на яе рахунку ў банку, які завёў айцец Ральф на яе імя, патраціць на сукенкі для вечарынак і баляў. Да гэтага ёй удавалася адмаўляцца ад запрашэнняў, бо такія людзі, як Інак Дэвіс і Аластар Маккуін, адразу бянтэжацца, варта толькі сказаць ім цвёрдае «не». У іх няма такога нахабства, як у Люка О’Ніла.
Але пазіраючы на свой адбітак у люстры, Мэгі падумала: на гэтым тыдні мама, як звычайна, паедзе ў Джылі, і добра было б паехаць з ёю, зайсці да старой Герты і заказаць некалькі новых сукенак.
А гэту сукенку ёй вельмі не хацелася надзяваць, яна мігам скінула б яе, каб мела што-небудзь болып-менш прыстойнае. Іншы час, іншы цёмнавалосы спадарожнік; a сукенка так жыва напамінае пра каханне і мары, пра слёзы і адзіноту, што апранаць яе дзеля такога вось Люка О’Ніла проста кашчунства. Мэгі прывыкла ўжо хаваць свае пачуцці і на людзях заўсёды бывала спакойная і знешне шчаслівая. Яна шчыльней закрывалася панцырам самавалодання, чым дрэва сваёй карой, але іншы раз пасярод ночы, як падумае пра маці, яе пачынала калаціць.
Няўжо і яна, як мама, урэшце адрачэцца ад усіх чалавечых пачуццяў? Мусіць, так і пачыналася ў мамы тады, калі яна была з бацькам Фрэнка? I што б, скажыце, зрабіла, што б сказала мама, калі б дазналася, што Мэгі ведае праўду пра Фрэнка? Тая стычка ў доме свяшчэнніка! Як быццам учора гэта было — тата і Фрэнк стаяць твар у твар, а Ральф да болю сціскае ёй плячо. Якія жахлівыя словы крычалі яны адзін аднаму. I ўжо тады ёй усё стала ясна. I як толькі яна зразумела, ёй здалося, што яна заўсёды ведала. Яна ўжо досыць дарослая, цяпер разумее, што і дзеці паяўляюцца на свет не так проста, як раней думала, — патрэбна нейкая фізічная блізкасць, забароненая ўсім, акрамя мужа і жонкі. Колькі ж ганьбы, колькі знявагі выцерпела, напэўна, бедная мама праз Фрэнка! He дзіва, што стала такая. Калі б гэта здарылася са мною, падумала Мэгі, лепш ужо памерці. У кніжках толькі самыя нявартыя, самыя нікчэмныя жанчыны маюць дзяцей не ў шлюбе; але ж мама не была, ніколі не магла быць нікчэмнай і нявартай. Мэгі да болю хацелася, каб маці ўсё ёй расказала ці каб у яе самой, у Мэгі, хапіла смеласці загаварыць. Можа, ад гэтага маме хоць крышачку стала б лягчэй. Але не такая яна жанчына, да яе не падступішся, а сама мама, вядома ж, не пачне расказваць. Мэгі ўздыхнула, пазіраючы на свой адбітак у люстры, і ў душы яе нарадзілася надзея, што з ёю ніколі нічога падобнага не здарыцца.
Яна яшчэ маладая; у такія мінуты, як цяпер, калі Мэгі пазірала на сваё адлюстраванне ў сукенцы колеру попелу ружаў, ёй хацелася жывога пачуцця, хвалюючых перажыванняў, якія наляцелі б на яе, як моцны парыў гарачага ветру. I зусім не хацелася ёй увесь свой век круціцца як заведзеная па адным і тым коле, хацелася перамен, паўнаты жыцця і любові. Любові, мужа і дзяцей. Які сэнс тужыць па чалавеку, які ўсё роўна тваім не стане? Ён не хоча, не імкнецца да яе і ніколі не захоча. Сказаў, што любіць яе, але не той любоўю, якой палюбіць муж. Бо ён абвянчаны са святой царквой. Няўжо ўсе мужчыны такія — могуць любіць нешта неадушаўлёнае мацней, чым жанчыну? He, не ўсе, вядома ж, не ўсе. Напэўна, такімі бываюць няўрымслівыя, складаныя натуры, якім уласцівы сумненні, самаабмежаванне і цвярозы разлік. Але ж ёсць і людзі прасцейшыя, здольныя палюбіць жанчыну больш за ўсё на свеце. Ну хоць бы такія, як Люк О’Ніл.
— Да чаго ж вы прыгожая дзяўчына, зроду такіх не бачыў, — сказаў Люк, націскаючы на стартэр «ролс-ройса».
Мэгі зусім не прывыкла да кампліментаў і здзіўлена пакасілася на Люка, але змоўчала.
— Праўда, здорава? — гаварыў далей Люк, ані не расчараваны яе абыякавасцю. — Павярнуў ключ, націснуў на кнопку на прыборным шчытку, і машына пайшла. Hi завадной ручкі круціць не трэба, ні на гэты чортаў педаль ціснуць, пакуль зусім не выб’ешся з сілы. Вось гэта, скажу я вам, Мэген, жыццё!
— А там вы не пакінеце мяне адну?
— Ну што вы, вядома, не! Вы ж са мной паехалі, так? Значыць, на ўвесь вечар вы мая дзяўчына, і я да вас нікога не падпушчу.
— Колькі вам гадоў, Люк?
— Трыццаць. А вам?
— Скора дваццаць тры.
— Ужо столькі? А з выгляду — дзіця малое.
— Зусім я не дзіця.
— Вось яно як! I ўлюбёныя бывалі?
— Адзін раз.
— Толькі ўсяго? I гэта ў дваццаць тры гады? Вось дык так! Я ў вашы гады ўлюбляўся і разлюбляўся мо тузін разоў.
— Можа б, і я ўлюблялася часцей, толькі ў Драгедзе няма ў каго. Вы першы аўчар, які адважыўся сказаць мне больш, чым адно слова вітання.
— Што ж, калі вы не хочаце хадзіць на танцы, таму што не ўмееце танцаваць, ніхто вас так і не ўбачыць. Нічога, мы ўмомант усё выправім. Да канца вечарынкі вы ўжо затанцуеце, а праз тыдзень-другі прызы браць будзеце. — Люк акінуў яе хуткім позіркам. — Толькі не кажыце мне, што гаспадарчыкі з другіх ферм не спрабавалі зацягнуць вас на танцы. З аўчарамі ўсё ясна, просты аўчар разумее, што вы яму не пара, а каралькі авечыя няйначай зырыліся на вас.
— А вы чаму мяне запрасілі, калі я аўчару не пара? — адпарыравала Мэгі.
— Ну, я вядомы нахабнік. — Ён ашчэрыўся ўсмешкай, — Давайце гаварыце, не віляйце. Напэўна ж знайшліся навокал Джылі хлопцы, якія запрашалі вас.
— Некаторыя запрашалі, — прызналася Мэгі. — Але мне не хацелася ісці. А вы аказаліся дужа настырны.
— Тады ўсе яны дурні бязмозгія, — сказаў Люк. — А я мігам разбіраюся, калі бачу што вартае.
Мэгі не надта падабалася яго манера размаўляць, але што рабіць — з Люка не так проста збіць пыху. На танцах на воўнавым складзе народ збіраўся самы розны — ад фермерскіх сыноў і дачок да аўчароў з жонкамі, у каго яны былі, а таксама пакаёўкі, гувернанткі, гараджане і гараджанкі ўсіх узростаў. На такіх вечарынках у школьных настаўніц, напрыклад, ёсць магчымасць завязаць знаёмства з малодшымі агентамі па продажы рухомай і нерухомай маёмасці, з банкаўскімі клеркамі і з жыхарамі самых глухіх лясных паселішчаў.
Тонкія манеры тут былі не ў хаду, іх прыберагалі для больш урачыстых выпадкаў. З Джылі прыязджаў стары Мікі О’Брайан са скрыпкай, на месцы заўсёды знаходзіліся ўмельцы іграць на акардэоне і на гармоніку, і яны па чарзе акампанавалі музыку, а ён, седзячы на бочцы ці на паку з воўнай, іграў без перадыху, і сліна капала з адвіслай ніжняй губы, бо не было часу яе праглынуць — ён баяўся збіцца з рытму.
I танцы тут былі зусім не такія, якія Мэгі бачыла на балі ў дзень нараджэння Мэры Карсан, а імклівыя кругавыя: вясковыя скокі, джыгі, полькі, кадрылі, мазуркі, а яшчэ — карагодны шатландскі рыл, англійскі роджэр — партнёры толькі зрэдку бяруцца за рукі ці нават зусім не збліжаюцца, шалёна круцячыся з выстаўленымі ўбок локцямі. Ніякай інтымнасці, ніякай магчымасці памарыць, як быццам усе глядзелі на такія танцы як на спосаб развеяць безвыходную нуду. Завязваць любоўныя знаёмствы і фліртаваць зручней было за сценамі свірна, далей ад тлуму і таўкатні.
Неўзабаве Мэгі заўважыла, што на яе паглядаюць з зайздрасцю. На яе прыгожага рослага кавалера скіравана было, бадай, не менш заваблівых і млява-пяшчотных позіркаў, чым калісьці на айца Ральфа, але яны былі куды больш адкрытыя. Чым калісьці на айца Ральфа... Калісьці... Як жахліва, што ён застаўся ў далёкім, зусім далёкім мінулым.
Верны свайму слову, Люк не адыходзіў ад Мэгі, хіба толькі адлучыцца ў прыбіральню. На танцах былі Інак Дэвіс і Лаям О’Рорк, ім так і карцела заняць месца Люка каля Мэгі. Але Люк не даваў ім да яе падступіцца, а Мэгі, ашаломленая навізною ўражанняў, проста не разумела, што мае права танцаваць з любым, хто яе запросіць, а не толькі са сваім кавалерам. Яна не чула, што пагаворвалі навокал, а Люк чуў і ўпотай пасмейваўся. Вось нахабнік, просты аўчар, а звёў у іх з-пад носа такую дзяўчыну! Люка мала ўсё гэта кранала. У хлопцаў быў свой шанс, а калі яны ўпусцілі яго, тым горш ім.
Апошні танец быў вальс. Люк узяў Мэгі за руку, другой абхапіў яе за талію і прытуліў да сябе. Танцор ён быў адмысловы. Мэгі здзівілася: нічога ёй не трэба ўмець — толькі слухацца Люка. I аказалася — так цудоўна апынуцца ў абдымках мужчыны, адчуваць яго мускулістыя грудзі і бёдры, убіраць цеплыню яго цела. Імгненні блізкасці з айцом Ральфам былі такія хвалюючыя, што Мэгі ў ніякіх тонкасцях разабрацца не паспела і шчыра думала: тое, што яна адчувала ў яго абдымках, ніколі ўжо ні з кім не паўторыцца. I хоць цяпер усё было зусім іначай, але таксама хвалявала; сэрца яе забілася мацней, і яна зразумела, што Люк гэта адчуў — ён раптам павярнуў яе да сябе, прыцягнуў бліжэй, прынік шчакой да яе валасоў.
Калі «ролс-ройс» з лёгкім вуркатаннем каціў дамоў, мякка слізгаючы па ўхабістай дарозе, а часам і проста па бездарожным лузе, Мэгі і Люк амаль не размаўлялі. Ад Брэйх-і-Пвла да Драгеды семдзесят міль па выганах, і нідзе ніводнага будынка. Хоць бы дзе адно акно свяцілася — здавалася, сюды ніколі не ступала нага чалавека. Града ўзгоркаў, што перасякае Драгеду, узвышаецца над раўнінайне больш як на сотню футаў, але на гэтых чарназёмных прасторах падняцца на грэбень узгоркаў — усё роўна што ў Швейцарыі ўзняцца на вяршыню Альпаў. Люк спыніў машыну, вылез, абышоў кругом і расчыніў дзверцы перад Мэгі. Яна выйшла і, крыху дрыжучы, стала побач з ім —няўжо ён паспрабуе яе пацалаваць і ўсё сапсуе? Тут так ціха, ні душы навокал!
У бок ад іх цягнуўся паўпрагнілы глухі драўляны паркан, і Люк павёў да яго Мэгі, асцярожна трымаючы яе за локаць, каб не спатыкнулася на куп’істай зямлі і не трапіла ў трусіную норку. Мэгі моцна ўхапілася за край паркана і паверх яго пазірала на раўніну, спачатку знямелая ад жаху, а потым, калі Люк нават не варухнуўся, каб дакрануцца да яе, страх змяніўся захапленнем.
Пры бледным святле месяца, амаль таксама выразна, як днём, перад яе вачамі прасцёрлася шырокая, бясконцая прастора, калыхаліся, нібы ў трывожным сне, і мігцелі серабрыстыя, белыя і шэрыя травы. Раптоўна ўспалыхвала рассыпістымі іскрамі лістота дрэў, ледзь толькі вецер паверне яе глянцавітым бокам угору, а пад купамі дрэў таямніча чарнелі бяздоннем густыя цені, быццам правалы ў апраметную. Мэгі задзерла галаву і паспрабавала палічыць зоркі, але марна: як драбнюткія расінкі на хісткім павуцінні, успыхвалі і гаслі, успыхвалі і гаслі вогненныя кропкі, усё ў адным і тым жа рытме, вечным, як сам бог. Зоркі раскінуліся над ёю, як рыбацкая сетка, прыгожыя, маўклівыя, пільныя, і пранікалі ў самую душу, як вочы насякомых, што ўспыхваюць самацветамі ў промні ліхтара — у іх не прачытаеш нічога, а яны бачаць усё. Толькі і чуваць, як шапоча трава і лісце дрэў пад гарачым ветрам, зрэдку нешта шчоўкне ў маторы «ролс-ройса», які астываў, і дзесьці зусім блізка паскардзіцца на нязваных гасцей, што патрывожылі яе спакой, сонная птушка; і пахне толькі адным — духмяным, непаўторным подыхам зараснікаў.
Люк павярнуўся спінай да гэтай ночы, дастаў з кішэні капшук, кніжачку тонкай рысавай паперы і сабраўся курыць.
— Вы тут нарадзіліся, Мэген? — запытаўся ён, ляніва расціраючы на далоні тытунь.
— He, у Новай Зеландыі. Сюды мы прыехалі трынаццаць гадоў таму назад.
Люк ссыпаў тытунь на паперку, спрытна скруціў яе двума пальцамі, лізнуў, заклеіў, канцом запалкі засунуў глыбей у цыгарку некалькі вытырклых тытунёвых валаконцаў, чыркнуў запалкай і закурыў.
— Вам сёння было весела?
— О, вельмі!
— Я з ахвотай заўсёды буду вазіць вас на танцы.
— Дзякуй.
Люк зноў замаўчаў, спакойна курыў, пазіраў паверх «ролс-ройса» на купку дрэў, дзе яшчэ буркліва чырыкала разгневаная птушка. Недакурак абпаліў яму жоўтыя ад тытуню пальцы, Люк выпусціў яго, бязлітасна ўкруціў абцасам у зямлю — цяпер не загарыцца. Ніхто не распраўляецца з акуркамі так рашуча, як жыхары аўстралійскіх зараснікаў.
Уздыхнуўшы, Мэгі адвярнулася ад залітай месячным святлом прасторы, і Люк дапамог ёй дайсці да машыны. Ён не будзе спяшацца з пацалункамі, не такі дурань — ён наважыў ажаніцца з ёю, калі ўдасца, то няхай яна сама, першая, захоча, каб ён пацалаваў яе.
Але лета ішло і ішло ва ўсім сваім раскошным, пыльным харастве, нямала было і другіх вечарынак з танцамі, і паступова, мала-памалу ў сядзібе прывыклі да таго, што Мэгі знайшла сабе вельмі прыгожага паклонніка. Браты не падражнівалі яе, бо любілі, а да Люка О’Ніла ставіліся даволі прыязна. Ніколі яшчэ не было ў іх работніка больш руплівага, больш працавітага — самая лепшая рэкамендацыя. Па сутнасці, браты Кліры былі не столькі землеўладальнікі, колькі працаўнікі, ім і ў галаву не прыходзіла пагарджаць Люкам О’Нілам за тое, што ў яго няма ні кала ні двара. Фія магла б мераць больш дакладнай меркай, калі б захацела, ды ёй было ўсё роўна. Да таго ж, спакойная самаўпэўненасць Люка, якая нібы падкрэслівала, што ён не просты аўчар, дала свой плён — з ім абыходзіліся амаль як з членам сям’і.
У яго ўвайшло ў звычку, калі ён не начаваў на дальніх выганах, заходзіць у Вялікі дом; неўзабаве Боб заявіў, што неразумна Люку есці аднаму, калі стол у іх ломіцца ад яды, і ён стаў вячэраць з сям’ёй Кліры. А потым здалося недарэчным адсылаць яго нанач за цэлую мілю ў яго домік, калі ён такі паважлівы, што заставаўся дапазна забаўляць гутаркай Мэгі, і яму прапанавалі пераехаць у флігель для гасцей, што адразу за Вялікім домам.
Да гэтага часу Мэгі думала пра яго ўсё больш і ўжо не з такой пагардай, як спачатку, калі не пераставала параўноўваць яго з айцом Ральфам. Старая рана пачала зажываць. З цягам часу забылася, што зусім такімі ж вуснамі айцец Ральф усміхаўся гэтак, а Люк усміхаецца так, што ў ярка-сініх вачах айца Ральфа была спакойная адлучанасць, а ў вачах у Люка паблісквае неўтаймоўная цяга да яе. Мэгі была маладая і не паспела яшчэ нацешыцца каханнем, толькі мімалётна пакаштавала яго. I цяпер ёй хацелася па-сапраўднаму пазнаць смак кахання, поўнымі грудзямі ўдыхнуць яго водар, увабраць у сябе, каб аж закружылася галава. Айцец Ральф цяпер ужо біскуп Ральф; ніколі, ніколі не вернецца ён да яе. Прадаў яе за трынаццаць мільёнаў срэбранікаў, і гэта кроіць сэрца. Калі б ён сам так не сказаў той ноччу каля Свідравіны, ёй не давялося б губляцца ў здагадках, але ж ён сказаў гэтыя словы, і не злічыць, колькі бяссонных начэй яна ламала сабе галаву, стараючыся зразумець, што ж гэта азначае. А далоні яе яшчэ адчувалі плечы Люка, калі ён у танцы прыхіляў яе да сябе; яе хваляваў Люк, яго дотык, хвалявала жыццёвая сіла, што бруіла ў ім. He, з-за яго па яе жылах ніколі не разліваўся гэты таямнічы пякучы агонь, і ні разу не падумала яна, што калі не ўбачыць Люка, дык не выжыве, зачахне, і не дрыжала, не трапятала пад яго поглядам. I хоць яна ўжо бліжэй пазнаёмілася з такімі маладымі людзьмі, як Інак Дэвіс, Лаям О’Рорк і Аластар Маккуін, бо Люк усё часцей вазіў яе на розныя вечары і танцы, ніхто з іх не вабіў яе так, як Люк О’Ніл. Калі хто ростам быў досыць высокі і глядзець на яго даводзілася знізу ўверх, дык у яго былі не такія вочы, як у Люка, а калі вочы былі амаль як у Люка, дык не такія валасы. Заўсёды чагосьці не хапала з таго, што было ў Люку, а чым па сутнасці адрозніваецца Люк ад усіх астатніх, Мэгі толкам сказаць не магла б. Хіба, можа, што ён нагадвае ёй айца Ральфа, але яна баялася прызнацца сабе, што якраз гэта і вабіць яе да Люка.
Яны шмат гаварылі, але толькі на агульныя тэмы: пра авечак, пра зямлю, пра тое, якая ў Люка мэта ў жыцці, пра розныя мясціны, дзе ён быў, ці пра якую палітычную падзею. Люку здаралася прачытаць кніжку, але ён не быў такі аматар чытання, як Мэгі, дарэмна старалася яна ўгаварыць яго прачытаць цікавую, як ёй здавалася, кнігу. He заводзіў ён і размоў ні пра якія высокія матэрыі; а самае дзіўнае і крыўднае — ніколі не цікавіўся, як ёй, Мэгі, жывецца і чаго яна чакае ад жыцця. Бывала, ёй вельмі хацелася пагаварыць пра што-небудзь больш блізкае яе сэрцу, чым авечкі і дождж, але толькі скажа яна першую фразу, ён спрытна пераводзіў гутарку на далёкую ад іхняга жыцця тэму.
Люк О’Ніл, чалавек разважлівы, самаўпэўнены, надзвычай працавіты, прагнуў разбагацець. Нарадзіўся ён у лазовай мазанцы на ўскраіне горада Лонгрыч у Заходнім Квінслендзе, на самым тропіку Казярога. Бацька яго быў «паршывай авечкай» у заможнай, але суровай сям’і, у якой грахоў не даруюць; маці — дачка немца, гандляра мясам у Уінтане; калі яна рашуча заявіла, што выйдзе замуж за Люка-старэйшага, яе таксама выгналі з дому. У глінабітнай хаціне тулілася дзесяцёра дзяцей, і на ўсіх — ніводнай пары чаравікаў, ды, зрэшты, у апаленым сонцам Лонгрычы і без іх можна было абысціся. Люк-старэйшы, калі прыходзіла ахвота зарабіць на хлеб, наймаўся стрыгалём, але часцей яго брала ахвота жлукціць сівушны ром; ён загінуў у час пажару ў Блэколскім шынку, калі Люку-малодшаму было дванаццаць гадоў. I Люк, як толькі надарылася магчымасць, ступіў на шлях стрыгаля — спачатку хлопчыкам-смольшчыкам: мазаў растопленай смалой ірваныя раны, калі стрыгаль, схібіўшы, разам з воўнай адхопліваў у авечкі кавалак мяса.
Адно ніколі не палохала Люка — цяжкая праца: яна прыносіла яму асалоду, як некаторым лодарам гультайства, можа, таму, што бацька яго быў п’яніца і пасмешышча ўсяго горада, а можа, таму, што ён пераняў ад маці-немкі яе працавітасць, — нікога гэта ніколі не цікавіла.
Ён падрос і стаў падручным стрыгаля — бегаў па стрыгальні, падхопліваў доўгія густыя пасмы воўны, якія ўзляталі з-пад «яшчарак», як паветраныя змеі, і адносіў іх да стала для «абрубкі». I тады ён навучыўся «абрубваць» — адшчыкваць зліплыя ад гразі канцы — і нёс воўну ў скрыні, дзе яе ацэньваў сартавальнік — арыстакрат стрыгальні: ён, як дэгустатар він ці парфумер, не стане майстрам сваёй справы, калі ў яго няма асаблівага прыроднага чуцця. У Люка чуцця такога не было, значыць, каб зарабіць як найбольш, а ён да гэтага, безумоўна, імкнуўся, трэба было стаць альбо прасаўшчыком, альбо стрыгалём. У яго хапіла б сілы працаваць прэсам — сціскаць рассартаваную воўну ў цюкі, але класны стрыгаль мог зарабіць больш.
Яго ўжо ведалі ва ўсім Заходнім Квінслендзе як добрага работніка, і яму ахвотна давалі ў рукі нажніцы, каб ён павучыўся стрыгчы. У ім шчасліва спалучаліся спрыт і ўпэўненасць у рухах, сіла і вынослівасць — усё, што трэба, каб стаць першакласным стрыгалём. Неўзабаве Люк ужо стрыг па дзвесце з лішкам авечак за дзень шэсць дзён у тыдзень, па фунту за сотню, і гэта — вузкімі доўгімі нажніцамі, падобнымі на балотных яшчарак, так іх і называлі — «яшчаркі». Рабочая прылада новазеландскіх стрыгалёў — вялікія нажніцы з шырокім шурпатым грэбенем і такімі ж разакамі — у Аўстраліі забаронена, хоць яна і падвойвае заробак стрыгаля.
Цяжкая гэта была праца: згінаешся ў тры пагібелі, авечку заціскаеш між каленяў і шпарка, раз за разам, вядзеш «яшчарку» ўздоўж авечага цела, стараешся зразаць воўну доўгай стужкай і каля самай друзлай выгінастай скуры, каб дагадзіць гаспадару, які адразу накінецца на цябе, як толькі парушыш устаноўленыя ім стандарты стрыжкі. Але Люк не зважаў на гарачыню, на пот, на смагу, якая прымушала выпіваць не менш як тры галоны вады ў дзень, ён не зважаў на раі жорсткіх мучыцелек — мух, да іх ён прывык з калыскі. Ён не меў нават нічога супраць авечак, хоць і ў кашмарным сне стрыгаль такога не ўбачыць: скура то гузаватая, то брудна-мокрая, воўна перарослая, занадта доўгая ці збілася ў лямец, смярдзючая, часта поўная лічынак мух — авечкі былі самыя розныя, але ўсе мерыносы, а значыць,абраслі воўнай ад носа да капытоў, і ва ўсіх няроўная, тонкая, далікатная скура, яна слізгае пад пальцамі, як прамасленая папера.
He, Люк не меў нічога супраць самой работы і чым больш аддаваўся працы, тым радасней яму рабілася; адно толькі прыкра было — тлум, смурод, немагчымасць вырвацца хоць на хвілінку на свежае паветра. Памяшканне стрыгальні — сапраўднае пекла, горшага месца на зямлі не знойдзеш. I ён цвёрда вырашыў самому стаць гаспадаром-заправілам, паходжваць узад і ўперад перад радамі стрыгалёў, што сагнуліся ледзь не да самага насцілу, і сачыць, як з-пад іх шпаркіх, спрытных і ўмелых рук стужкамі ляціць руно, якому ён гаспадар.
Сядзіць гаспадар у крэсле лазовым
I сочыць за ўсімі вокам суровым.
Так пяецца ў старой песні стрыгалёў, і вось такім гаспадаром і наважыў стаць Люк О’Ніл. Важным гаспадаром, шышкай, землеўласнікам і авечкаводам. Увесь век надрывацца стрыгалём, каб сагнулася спіна і рукі сталі непамерна доўгія, не, няхай міне яго гэтая доля; ён хоча працаваць сабе на ўцеху на вольным паветры і каб грошы цяклі да яго ракой. Ён не кідаў працы ў стрыгальнях толькі ў разліку, што зробіцца звышмайстрам, адным са жменькі непераўзыдзеных майстроў, што ўмудраюцца вузкімі «яшчаркамі» астрыгчы больш за тры сотні мерыносаў у дзень, і ўсіх — строга па стандарту. Такія ўмельцы нярэдка ідуць у заклад, колькі паспеюць пастрыгчы авечак за дзень, і выйграюць немалыя грошы ў дадатак да заробку. На бяду, крыху завысокі ростам, Люк траціў лішнія долі секунды, калі нахіляўся да авечак, і гэта перашкодзіла яму выбіцца з першакласных майстроў у звышмайстры.
Тады яго крыху абмежаваны розум пачаў шукаць іншых спосабаў дабіцца жаданай мэты; прыкладна ў гэтую пару яго жыцця ён заўважыў, што падабаецца жанчынам. Першую спробу ён зрабіў, наняўшыся аўчаром у Гнарлунзе, — на гэтай ферме была толькі адна наследніца і прытым досыць маладая і прыгожая. Але, як на тое ліха, яна пад канец аддала перавагу «Помі-навічку», пра чые незвычайныя прыгоды ў гэтым зараснікавым краі ўжо хадзілі легенды. З Гнарлунгі ён пакіраваў у Бінгелі — наняўся аб’язджаць коней, тут ён нацэліўся на немаладую ўжо і непрыгожую наследніцу фермы, якая жыла разам з бацькам-удаўцом. Ён ледзь не заваяваў сэрца і руку нябогі Дот, але ўрэшце яна пакарылася бацькавай волі і выйшла за яшчэ жвавага шасцідзесяцігадовага гаспадара суседняй фермы.
На гэтыя дзве няўдалыя спробы ў яго пайшло больш як тры гады жыцця, і тады ён вырашыў, што траціць па дваццаць месяцаў на кожную спадчынніцу занадта доўга і нудна. Нашмат прыямней блукаць па неабсяжных прасторах краіны, нідзе надоўга не затрымлівацца — шырэйшым стане поле яго пошукаў, і нарэшце можна натрапіць на што-небудзь гожае. I ён са шчырым задавальненнем пачаў пераганяць гурты па дарогах Заходняга Квінсленда ўздоўж Купера-ракі і Дайманціны, да Барку, да Разліву Булу, да самага заходняга краю Новага Паўднёвага Уэльса. Яму стукнула ужо трыццаць — самы час падшукаць сабе курачку, якая б магла знесці яму хоць маленечкае залатое яечка.
Пра Драгеду чулі ўсе, але Люк навастрыў вушы, калі да яго слыху дайшло, што ў гэтым маёнтку ёсць адзіная дачка. Наследніцай яна не будзе, на гэта надзеі няма, але ёй, можа, дадуць у пасаг якую сціплую сотню тысяч акраў дзе-небудзь каля Кайнуны ці Уінтана. Вакол Джылі месцы добрыя, але на густ Люка занадта цесныя і лясістыя. Яго вабілі неаглядныя прасторы і далі Заходняга Квінсленда, трава там — да самага гарызонту, няма ёй канца, а пра дрэвы толькі туманна ўспамінаеш, што так, ёсць нешта такое недзе там, на ўсходзе. А тут трава, трава, куды ні кінь вокам, і няма ёй канца-краю — калі пашанцуе, можна пракарміць па авечцы на кожныя дзесяць акраў сваёй зямлі. Бо часам бывае і так, што нідзе ні травінкі, адна голая роўная пустыня, патрэсканы, зняможаны ад смагі чарназём. Трава, сонца, спёка і мухі—вось рай, пра які марыў Люк О’Ніл: у кожнага свой рай.
Ён падрабязна распытаў пра Драгеду ў Джымі Стронга, агента па продажы рухомай і нерухомай маёмасці, таго самага, што прывёз яго туды ў першы дзень, і Джымі нанёс яму жорсткі ўдар, сказаўшы, што сапраўдны ўладальнік Драгеды — каталіцкая царква. Але цяпер Люк ужо ведаў: нявесту — наследніцу багатага маёнтка сустрэнеш не часта, і, калі Джымі Стронг дадаў, што ў гэтай адзінай дачкі ёсць кругленькая сума на рахунку ў банку і шмат братоў, якія душы ў ёй не чуюць, ён вырашыў дзейнічаць, як задумана.
Хоць Люк даўно паставіў сабе мэту — займець сто тысяч акраў зямлі дзе-небудзь каля Кайнуны ці Уінтана і ўпарта гэтага дамагаўся, але ў глыбіні душы звонкую манету ён любіў куды мацней, чым усё, што на яе ўрэшце можна купіць; не ўладанне зямлёй так моцна вабіла яго і не затоеныя ў ёй сілы, а акуратныя рады лічбаў, што пачнуць расці і множыцца на рахунку ў банку, заведзеным на яго імя. He земляў Гнарлунгі ці Бінгелі так прагнуў Люк, a іхняй вартасці ў звонкай манеце. Чалавек, які сапраўды імкнецца стаць гаспадаром-заправілам, не дамагаўся б рукі беззямельнай Мэгі Кліры. I такога чалавека не поўніла б, як Люка, фізічная асалода ад цяжкай працы.
Вечар танцаў у Джылі, у Зале ўзвіжання, быў трынаццаты, на які Люк павёз Мэгі за трынаццаць месяцаў. Якім чынам ён дазнаваўся, дзе яны адбудуцца, і як умудраўся здабываць запрашэнні, Мэгі па прастаце сардэчнай не здагадвалася, але рэгулярна кожную суботу ён прасіў у Боба ключы ад «ролс-ройса» і вёз яе іншы раз за паўтары сотні міль.
Ноч выдалася халодная, бязмесячная. Мэгі стаяла каля паркана, пазірала на змрочны краявід, адчуваючы, як пад нагамі пахрумствае заінелая трава. Набліжалася зіма. Люк абняў Мэгі адной рукой, прыхінуў да сябе.
— Вы замерзлі, — сказаў ён. — Зараз я адвязу вас дамоў.
— He, нічога, цяпер мне цяплей, — адказала Мэгі, амаль стаіўшы дыханне.
Яна адчула ў Лгоку перамену, нешта новае ў яго руцэ, якая лёгенька, нібы абыякава прытрымлівала яе за плечы. Але як прыемна прытуляцца да яго, адчуваць цеплыню яго цела, скроенага інакш, чым яе ўласнае. I раптам нават праз свой тоўсты джэмпер яна пачула, як далонь яго пачала асцярожна, выпрабавальна, нешырокімі кругамі ласкава пагладжваць ёй спіну. Калі б у гэтае імгненне яна сказала, што ёй холадна, ён адразу перастаў бы, калі прамаўчаць, ён зразумее гэта як маўклівы дазвол. Мэгі была маладая, ёй вельмі хацелася па-сапраўднаму адчуць смак кахання. Ён адзіны мужчына, акрамя, вядома, айца Ральфа, да якога яе вабіць, дык чаму ж не паспытаць і яго пацалункаў? Няхай толькі яны будуць не такія! Няхай не напамінаюць ёй пацалункаў айца Ральфа! Люк зразумеў яе маўчанне як знак згоды, узяў Мэгі свабоднай рукой за плячо, нахіліў да яе галаву. I гэта вось так адчуваеш чужыя губы? Яны проста націскаюць на твае, толькі і ўсяго! А як прынята паказваць, што табе прыемна? Мэгі лёгенька варухнула губамі і адразу пашкадавала. Люк мацней прыціснуўся да іх сваімі, раскрыў рот, зубамі і языком рассунуў ёй вусны, правёў языком глыбока ў роце. Фу, як агідна! Чаму яна адчувала зусім іншае, калі яе цалаваў Ральф? Тады пацалункі не здаліся ёй такімі мокрымі і крыху нават моташнымі, тады яна зусім ні пра што не думала, проста адчынялася яму, як шкатулка, калі ўмелая рука націскае на патайную спружынку. Што гэта ён робіць? Чаму ўсё цела яе страпянулася і горнецца да яго, хоць розумам яна адчайна хоча вырвацца?
Люк пальцамі знайшоў у яе на баку чуллівае месца і ўжо не аднімаў іх, стараючыся яе ўсхваляваць; але на Мэгі гэта слаба падзейнічала. Тады ён перастаў цалаваць і прыціснуўся губамі да яе шыі за вухам. Мэгі сутаргава глынула паветра і моцна абняла Люка абедзвюма рукамі, але, калі яго губы слізганулі ніжэй па шыі, а рука памкнулася ссунуць з яе пляча сукенку, Мэгі рэзка адштурхнула Люка і адступіла на крок назад.
— Годзе, Люк!
Яна адчула расчараванне, амаль агіду. Люк гэта зразумеў і адвёў яе да машыны, з прагнасцю закурыў. Ён лічыў сябе бездакорным палюбоўнікам, ніводная дзяўчына яшчэ не крыўдзілася на яго... але ж тыя былі не такія прыстойныя паненкі, як Мэгі. Нават Дот Макферсан, наследніца Бінгелі, нашмат багацейшая за Мэгі, была праставатая і нявыхаваная баба, не прайшла праз шыкоўныя сіднейскія пансіёны і ўсякае там такое. Нягледзячы на сваю знешнасць Люк у сексуальным вопыце недалёка пайшоў ад простага работніка з фермы, разумеў у гэтай тэхніцы толькі тое, што яму падабалася, і зусім быў слабы ў тэорыі. Шматлікія яго каханкі ахвотна запэўнівалі яго, што ім было з ім добра, і яму заставалася верыць ім на слова, а слова не заўсёды было шчырае. З такім прыгожым, працавітым хлопцам, як Люк, любая дзяўчына сыходзіцца, спадзеючыся выйсці за яго замуж, і, натуральна, ілжэ напрапалую, абы толькі яму дагадзіць. Але мужчыну няма нічога больш прыемнага, як пачуць, што ён лепшы за ўсіх. Люк і не падазраваў, колькі мужчын, апрача яго, клявалі на гэту прынаду.
Усё яшчэ ўспамінаючы перастарку Дот, якая скарылася перад воляй бацькі, пасля таго як той пратрымаў яе тыдзень пад замком у старым бараку для стрыгалёў разам з аблепленай мухамі здохлай авечкай, Люк у думках толькі паціснуў плячыма. Мэгі — цвёрды арэшак, раскалоць яе будзе нялёгка, а напужаць ці выклікаць агіду — небяспечна. Што ж, гульні і забавы давядзецца адкласці. Будзем заляцацца да яе, як ёй таго хочацца, — больш кветак і ўвагі, менш волі рукам.
Колькі мінут цягнулася няёмкае маўчанне, нарэшце Мэгі ўздыхнула і адкінулася на спінку сядзення.
— Прабачце мне, Люк.
— I вы мне прабачце. Я не хацеў пакрыўдзіць вас.
— Ды не, я зусім не пакрыўдзілася, шчыра! Проста, напэўна, не прывычная я... Спужалася, а не пакрыўдзілася.
— Мэген! — Ён зняў адну руку з баранкі і накрыў ёю яе сціснутыя разам рукі. — Паслухайце, не бярыце да галавы. Проста вы яшчэ амаль як малая дзяўчынка, а я крышачку паспяшаўся. Давайце забудзем.
— Давайце, — пагадзілася Мэгі.
— А ён хіба вас не цалаваў? — пацікавіўся Люк.
— Хто?
Ці не страх пачуўся ў яе голасе? Але чаго ёй баяцца?
— Ну, вы ж казалі, што адзін раз кахалі, вось я і падумаў, вы ўжо ведаеце, што да чаго. Прабачце мне, Мэген. Я павінен быў адразу зразумець, пры такой сям’і, як ваша, вы маглі толькі, як школьніца, улюбіцца ў якога-небудзь дзядзечку, а той нават і не здагадваўся.
Ага, вось, вось! Няхай ён так і думае!
— Вы правільна сказалі, Люк, тады я проста ўлюбілася, як школьніца.
Каля дома Люк зноў прытуліў яе да сябе і пацалаваў — доўгі, пяшчотны пацалунак, нічога больш. Мэгі амаль ніяк не адказала, але ёй яўна было прыемна, і Люк пайшоў у свой домік крышачку супакоены — не ўсё яшчэ страчана.
Мэгі давалаклася да пасцелі і доўга ляжала без сну, пазіраючы ў столь на расплывісты круг святла ад лямпы. Што ж, адно цяпер ясна: у пацалунках Люка няма нічога ад пацалункаў Ральфа. Разы два там, на лузе, у ёй успыхвалі іскаркі трывожлівага хвалявання — калі ён гладзіў яе стан і калі цалаваў у шыю. Няма ніякага сэнсу параўноўваць Люка з Ральфам, і ёй, здаецца, ужо і не хочацца. Ральфа лепш забыць, усё роўна ён не можа стаць яе мужам. А Люк можа.
Калі Люк другі раз цалаваў Мэгі, яна паводзіла сябе ўжо зусім інакш. Яны цудоўна павесяліліся на танцах у Радна-Ханішы, самым далёкім паселішчы з усіх, якія Боб адвёў для іхніх пагулянак, і тым вечарам усё складвалася ўдала з першай хвіліны. Люк быў у настроі і ўсю дарогу так вастрасловіў і жартаваў, што Мэгі жывот надрывала са смеху, а на танцах увесь час быў надзвычай далікатны і ўважлівы да яе. А міс Кармайкл так старалася яго пераманіць! Hi Аластар Маккуін, ні Інак Дэвіс не адважваліся ім навязацца, а яна не пасаромелася, пачала шумліва какетнічаць з Люкам, і дзеля прыстойнасці яму давялося запрасіць яе на танец. Гэта быў цырымонны танцавальны баль, госці былі ў вячэрніх туалетах, і Люк манерна кружыў міс Кармайкл у павольным вальсе. Але як толькі музыка сціхла, ён вярнуўся да Мэгі і моўчкі ўзвёў вочы ў столь з такім выглядам, што ў Мэгі не засталося ні кропелькі сумнення — гэтая Кармайкл да смерці яму надакучыла. I ў сэрцы Мэгі затрапяталася пяшчота да яго; міс Кармайкл яна неўзлюбіла яшчэ з таго дня, як гэтая асоба сапсавала ёй свята на гулянні ў Джылі. Мэгі добра памятала, як айцец Ральф, не звяртаючы ўвагі на шыкоўную спадарожніцу, перанёс дзесяцігадовую дзяўчынку цераз лужыну; і вось сёння Люк паказаў сябе такім самым верным рыцарам. Брава, Люк, ты проста цуд!
Шлях дадому быў доўгі, а ноч халодная. Люк падлашчыўся да старога Энгуса Маккуіна і выпрасіў у яго на дарогу сандвічаў і бутэльку шампанскага, і, калі заставалася праехаць яшчэ каля трэці шляху, ён спыніў машыну. У тыя дні, ды, бадай, і цяпер, аўтамабілі ў Аўстраліі рэдка калі мелі падагрэў, але ў іхнім «ролс-ройсе» быў награвальнік, і той ноччу гэта было вельмі дарэчы, бо зямлю на дзве цалі заслаў іней.
— Праўда ж, прыемна, што ў такую халодную ноч можна сядзець без паліто? — сказала Мэгі, узяла з рук у Люка складны сярэбраны кубачак і адкусіла ад сандвіча з вяндлінай.
— Ага, вельмі. Вы сёння такая прыгожанькая, Мэген.
Што гэта з колерам яе вачэй? Наогул шэрыя вочы былі не пад густ Люку — занадта бледныя, але, зазіраючы ў шэрыя вочы Мэгі, ён мог бы прысягнуць, што яны адліваюць усімі адценнямі сіняй часткі спектра — фіялетавым, густой сінечай і колерам неба ў ясны сонечны дзень, і яшчэ цёмнай зеленню моху і цемнаватай жаўцізною. I мякка свецяцца, як паўпразрыстыя самацветы ў аправе доўгіх, загнутых веек, якія пабліскваюць, нібы абмытыя золатам.
Люк асцярожна правёў пальцам па яе вейках і засяроджана агледзеў кончык пальца.
— Што такое, Люк? Што гэта вы?
— Хацеў упэўніцца, што на вашым туалетным століку няма пушачкі з залатой пудрай. Да вас я ніколі, ведаеце, не сустракаў дзяўчат з сапраўднымі залатымі вейкамі.
— Вось як! — Мэгі таксама дакранулася да сваіх веек, паглядзела на палец і засмяялася. — I праўда ж! Золата зусім не сціраецца.
Ад шампанскага ў яе казытала ў носе і прыемна пабульквала ў страўніку; яна адчувала сябе цудоўна.
— I бровы ў вас — чыстае золата, выгнутыя, як купал царквы, і такія прыгожыя залатыя валасы... Мне ўсё здаецца, што яны цвёрдыя, як дрот, а яны мяккія, тоненькія, як у малога дзіцяці. А скура так і свеціцца, быццам абсыпаная залатой пудрай... I рот такі прыгожы, проста створаны для пацалункаў...
Мэгі сядзела, уставіўшы на яго вочы, пяшчотныя вусны яе крышачку раскрыліся, як тады, у дзень іх першай сустрэчы; Люк узяў з яе рук пусты кубачак.
— Па-мойму, вам не пашкодзіць выпіць яшчэ шампанскага, — сказаў ён і наліў кубачак.
— Як гэта цудоўна, спыніцца ў дарозе і крышачку адпачыць! Дзякуй вам, што вы здагадаліся папрасіць у містэра Маккуіна шампанскага і сандвічаў.
Магутны матор «ролс-ройса» мякка пастукваў у цішыні, з вентыляцыйных адтулін ледзь чутна струменілася цёплае паветра — два розныя шумы, ціхія, усыпляльныя. Люк развязаў гальштук, зняў, расшпіліў каўнер кашулі. Яго куртка і жакет Мэгі ляжалі на заднім сядзенні — у машыне так цёпла, што яны без патрэбы.
— Ух, як добра! I хто толькі выдумаў гэтыя гальштукі ды яшчэ кажа, што без яго мужчынам хадзіць нельга? Няхай ён толькі трапіць мне пад руку, яго ж выдумкай я і ўдушу яго.
Люк крута павярнуўся, нахіліў галаву да яе твару, і губы яго сышліся з губамі Мэгі, выгін у выгін, як дзве часцінкі малюнка-загадкі; хоць ён не абняў яе, нідзе не дакрануўся да яе рукамі, яна адчула сябе нібы прыпаянай да яго губамі і, калі ён адкінуўся на спінку сядзення, пацягнулася за ім і апынулася ў яго на грудзях. I тады ён сціснуў далонямі яе скроні, каб паўней адчуць гэтыя п’янкія, надзіва чуллівыя губы, упівацца імі. Перавёўшы дух, ён усёй істотай аддаўся аднаму адчуванню: нарэшце такі гэтыя па-дзіцячы шаўкавістыя губы па-сапраўднаму зліліся з яго губамі. Рука Мэгі абвілася вакол яго шыі, дрыготкія пальцы ўглыбіліся ў яго валасы, далонь другой рукі лягла на смуглую гладкую скуру пад шыяй. Гэты раз ён не стаў спяшацца, хоць выспеў яшчэ раней, чым паднёс Мэгі другі кубачак шампанскага, — толькі ад таго, што глядзеў на яе. Усё яшчэ сціскаючы далонямі галаву Мэгі, ён пачаў цалаваць яе шчокі, заплюшчаныя вочы, дугі броваў, зноў шчокі, гладкія, як шоўк, зноў губы, ад іх па-дзіцячы пяшчотнага выгіну ён траціў розум, заўсёды — з таго самага дня, як першы раз убачыў Мэгі.
I вось яе шыя, ямачка пад горлам, плячо — скура такая пяшчотная, халаднаватая, пругкая... He маючы сілы стрымацца, не помнячы сябе ад страху, што яна вось-вось спыніць яго, Люк адняў адну руку ад яе скроні і пачаў расшпільваць доўгі рад гузікаў ззаду ў яе на сукенцы, сцягнуў рукавы з яе паслухмяных рук, ссунуў з плячэй свабодную шаўковую камбінацыю. Зарыўся тварам у ямку між шыяй і плячом, правёў кончыкамі пальцаў па аголенай спіне, адчуў, як прабегла па ёй пужлівая дрыготка, як напружыліся мысікі грудзей. Ён слізгануў ніжэй па халаднаватым целе ў сляпым імкненні знайсці, намацаць раскрытымі губамі запаветны куток, і нарэшце губы яго самкнуліся вакол пругкай, складкаватай падушачкі з плоці. Крануўся яе языком, ашаломлена замёр, з пакутлівай асалодай уціснуў далоні ў спіну Мэгі, цалаваў і цалаваў, прынікаў губамі да яе грудзей... адвечная цяга, яго самая вялікая, самая верная радасць. Як цудоўна, цудоўна, цудоўна-а! Ён не ўскрыкнуў, толькі здрыгануўся ў спусташальным агні і сутаргава каўтнуў.
Потым, насыціўшыся, як сысунок, расціснуў губы, з бясконцай пяшчотай і ўдзячнасцю пацалаваў між грудзей і ляжаў нерухома, толькі цяжка дыхаў. Раптам адчуў, што Мэгі кранаецца губамі яго валасоў, рукой — скуры пад расхінутым каўняром яго кашулі, і ўмомант апамятаўся, расплюшчыў вочы. Парывіста прысеў, насунуў ёй на плечы шлейкі камбінацыі, накінуў на яе сукенку і спрытна зашпіліў усе гузікі.
— Давай лепш пажэнімся, — сказаў ён, поўныя пяшчоты вочы яго смяяліся. — Браты твае нас не пахваляць, калі даведаюцца, чым мы з табой тут займаліся.
— Ага, напэўна, так будзе лепш, — пагадзілася Мэгі і залілася лёгкім румянцам.
— Давай заўтра раніцой і скажам ім.
— А чаму і не? Чым хутчэй, тым лепш.
— У тую суботу мы паедзем з табой у Джылі. Пагаворым з айцом Томасам — напэўна ж, ты захочаш вянчацца ў царкве. Дамовімся наконт агалашэння, і я куплю табе заручальны пярсцёнак.
— Дзякуй, Люк.
Ну, вось і ўсё. Яна звязала сябе словам, адступаць няма куды. Праз некалькі тыдняў ці крыху пазней — колькі патрабуецца часу на агалашэнне — яна выйдзе замуж за Люка О’Ніла. Стане... місіс О’Ніл! Як дзіўна! Чаму яна згадзілася? Таму, што ён сказаў тады — я павінна выйсці замуж, ён сказаў — так трэба. Але чаму? Каб аберагчы я г о? Каго хацеў ён аберагчы — сябе ці мяне? Ох, Ральф дэ Брыкасар, часам мне здаецца, што я ненавіджу цябе...
Тое, што здарылася ў машыне, ашаламіла і ўзрушыла. Нічога падобнага на той, першы, выпадак. Колькі цудоўных, да жудасці дзіўных адчуванняў. О, гэты дотык яго рукі! I ненасытныя губы на яе грудзях, ад якіх кругамі разбягаецца хваляванне па ўсім целе. I зрабіў ён гэта ў тую самую мінуту, калі розум яе праясніўся і падказваў ёй, дурніцы, якая быццам на ўсё забылася: ён распранае цябе, крычы, дай яму аплявуху, уцякай! Больш не ўкалыхвалі, не ўводзілі ў паўзабыццё ні шампанскае, ні цеплыня, ні раптоўнае адкрыццё — як соладка, калі цябе цалуюць па-сапраўднаму, і тут ён раптам прагна прыпаў да яе грудзей, і яна здранцвела, змоўклі і разважлівасць, і дакоры сумлення, і думкі пра ўцёкі... Плечы яе раптам адхінуліся ад яго грудзей, яе бёдры і безыменны куточак цела пад напорам яго рук прыціснуліся да яго цела, да нечага цвёрдага, як камень, і тады, узрушаную да глыбіні душы, яе захліснула толькі адно жаданне — застацца так назаўсёды, і, адчуваючы нейкую дзіўную пустату, яна чакала і прагнула... Чаго? I сама не ведала. У тое імгненне, калі Люк адхінуў яе ад сябе, ёй зусім не хацелася ад яго адрывацца, яна гатовая была зноў палка, безразважна да яго прыпасці. I цяпер ужо яна канчаткова вырашыла выйсці за Люка О’Ніла замуж. Да таго ж яна была перакананая — ад таго, што рабіў з ёю Люк, пачынаюцца дзеці.
Навіна нікога асабліва не ўразіла, і ні ў кога з блізкіх і наўме не было пярэчыць. Адно толькі вельмі здзівіла іх — Мэгі наадрэз адмовілася напісаць біскупу Ральфу і ледзь не закаціла істэрыку, калі Боб прапанаваў запрасіць яго ў Драгеду, каб урачыста павянчаць Мэгі і Люка ў капліцы Вялікага дома. He, не, не! — крычала ім Мэгі, тая самая Мэгі, якая ніколі не павышала голасу. Відаць, пакрыўдзілася, што ён ні разу не наведаў іх, і вось дзяўбе, што шлюб — яе асабістая справа, і калі біскуп Ральф хоць бы дзеля прыліку не знайшоў часу прыехаць у Драгеду проста так, дык яна не будзе навязваць яму абавязку, ад якога ён не зможа ўхіліцца.
I Фія абяцала ў лістах да біскупа не ўпамінаць пра жаніцьбу; відаць, яна ставілася да ўсяго гэтага абыякава і яе мала цікавіла, каго выбрала сабе за мужа Мэгі. Весці справаздачнасць па такой вялізнай гаспадарцы, як Драгеда, справа сур’ёзная, яна патрабуе шмат часу. Запісы, якія Фія рабіла ў канторскіх кнігах, далі б гісторыку вычарпальную карціну жыцця авечкагадоўчай фермы, бо гэта былі не адны толькі лічбы і рахункі. Няўхільна адзначалася любое перамяшчэнне кожнай атары, змена пары года, надвор’е штодзень і нават усё, што місіс Сміт падавала на абед. Вось запіс у гэтым «вахтавым журнале» за нядзелю 22 ліпеня 1934 года: «Ясна, бясхмарна, тэмпература на світанні 34°. Месу не служылі, Боб дома, Джэк з двума аўчарамі на Марымбейскім выгане, Х’югі з адным аўчаром на Заходняй плаціне, Піўная Бочка пераганяе бараноў-трацякоў з Баджынскага выгану на Уінемурскі. У З гадзіны дня тэмпература паднялася да 85°. Барометр устойлівы — 30,6 цалі. На абед — саланіна, вараная бульба, морква і капуста і яшчэ пудынг з лоем. Мэген Кліры ў суботу 25 жніўня павянчаецца ў царкве Святога крыжа ў Джыланбаўне з містэрам Люкам О’Нілам, аўчаром. Запісана ў 9 гадзін вечара, тэмпература 45°, месяц у апошняй чвэрці».
Люк купіў Мэгі сціплы, але даволі прыгожы заручальны пярсцёнак з двума аднолькавымі брыльянцікамі па чвэрці карата, устаўленымі ў два плацінавыя сардэчкі. Абвешчана было, што вянчанне адбудзецца апоўдні ў суботу 25 жніўня ў царкве Святога крыжа. Потым будзе наладжаны сямейны абед у гасцініцы «Імперыял». На абед, зразумела, запрошаны былі і місіс Сміт, Міні і Кэт, але Джымса і Пэтсі з Сіднея не выклікалі, бо Мэгі рашуча заявіла, што хлопчыкам няма ніякага сэнсу цягнуцца за шэсць соцень міль у Джылі, толькі каб паглядзець на цырымонію, у якой яны мала што разумелі. Хлопчыкі павіншавалі сястру пісьмова — Джымс прыслаў доўгі, няскладны і зусім дзіцячы ліст, а Пэтсі — усяго тры словы: «Вялікага вам шчасця». Люка яны, безумоўна, ведалі: у дні канікул нямала паездзілі з ім па выганах Драгеды.
Місіс Сміт была ў вялікім засмучэнні ад таго, што Мэгі настаяла справіць вяселле як мага больш сціпла, — старая спадзявалася, што адзіную ў Драгедзе нявесту будуць выдаваць замуж пры разгорнутых флагах, пад гукі аркестра і святкаваць будуць гэту падзею не адзін дзень. Але Мэгі была так рашуча настроена супраць знешняй пышнасці, што адмовілася нават ад вясельнага ўбрання нявесты: яна будзе вянчацца ў звычайнай сукенцы і простым капялюшыку — не трэба будзе пераадзявацца ў вясельнае падарожжа.
— Дарагая, я ведаю, куды павязу цябе на наш мядовы месяц, — сказаў Люк у нядзелю, калі былі ўжо абмеркаваны вясельныя планы, і сеў у крэсла насупраць Мэгі.
— Куды ж?
— У Паўночны Квінсленд. Пакуль ты хадзіла да краўчыхі, я пагутарыў з хлопцамі ў бары «Імперыяла», і мне сказалі, што, калі ў чалавека ёсць сіла і ён не баіцца цяжкай працы, там, на трысняговых плантацыях, можна нядрэнна зарабіць.
— Але ж, Люк, у цябе і тут добрая работа!
— Брыдка мужчыну карміцца за кошт жончынай радні. Хачу зарабіць грошай і купіць нам з табой участак у Заходнім Квінслендзе, і як хутчэй, пакуль я яшчэ малады і магу сам працаваць на ім. Без адукацыі ў гэты крызіс цяжка знайсці добры заробак, а там, у Паўночным Квінслендзе, рук не хапае і работніку плацяць амаль у дзесяць разоў больш, чым аўчару ў Драгедзе.
— А што там рабіць?
— Сячы цукровы трыснёг.
— Сячы трыснёг? Гэта ж самая чорная работа, для кітайцаў!
— Памыляешся. Кітайцы маларослыя, ім да белых секараў далёка, і, акрамя таго, ты ж сама ведаеш, закон забараняе ўвозіць у Аўстралію чорных і жоўтых на цяжкія работы і плаціць ім менш, чым белым, — каб не адняць хлеба ў белых аўстралійцаў. Так што секараў няхватка, і плацяць ім страшна сказаць. He ў кожнага хапае росту і сілы сячы трыснёг. А ў мяне хопіць! Ён мне не страшны!
— Ты што, хочаш, каб мы пераехалі ў Паўночны Квінсленд?
— Ага.
Праз вялікія вокны гасцінай Мэгі пазірала паўзверх яго пляча на Драгеду: прывіды-эўкаліпты, Прысядзібны луг, сцяна дрэў па яго мяжы... He жыць ёй больш у Драгедзе! Паехаць кудысьці, дзе біскуп Ральф яе ўжо не знойдзе, ніколі яго ўжо болып не ўбачыць, непапраўна, беззваротна прыляпіцца да гэтага чужога чалавека, што сядзіць насупраць... Яе шэрыя вочы зноў глянулі на поўны жыцця, нецярплівы твар Люка і сталі яшчэ прыгажэйшыя, але і яшчэ больш завалакліся тугой. Люк гэтага не ўбачыў, толькі адчуў — на вачах яе не было ні слязінкі, павекі не паніклі, не апусціліся куткі яе вуснаў. Але яго мала хвалявалі душэўныя перажыванні Мэгі, ён зусім не збіраўся адводзіць ёй у сваім жыцці столькі месца, каб праз яе яшчэ і трывожыцца. Што казаць, яна — немалы куш для чалавека, які быў гатовы ажаніцца хоць з Дот Макферсан з Бінгелы, але якраз таму, што Мэгі так вабіла яго як мужчыну і была такая мяккая і падатлівая, Люк толькі больш умацаваўся ў сваім намеры не даць ёй закрасціся ў сваё сэрца. Ніводная жанчына, нават такая мілая і прыгожая, як Мэгі Кліры, не будзе верхаводзіць ім і камандаваць.
I вось, верны сабе, ён напрамкі прыступіў да таго, што для яго было цяпер самым важным. Бываюць выпадкі, калі без хітрыкаў не абысціся, але ў тым, што ён задумаў, лепш ісці напралом, больш карысці.
— Мэген, я чалавек старамодны, — сказаў ён.
Мэгі здзіўлена зірнула на яго.
— Сапраўды? — сказала яна, і ў голасе яе выразна пачулася: ну і што з таго?
— Сапраўды, — пацвердзіў Люк. — Я лічу так — калі людзі жэняцца, уся маёмасць і грошы пераходзяць да мужа. Ну, як некалі пасаг. Я ведаю, у цябе ёсць трохі грошай, дык вось, я цяпер табе прама кажу — калі мы павянчаемся, ты перапішаш іх на маё імя. Я хачу, каб усё было сумленна, каб ты ведала, што ў мяне наўме, пакуль ты яшчэ свабодная і можаш згадзіцца ці не.
У Мэгі ніколі ў думках не было пакідаць свае грошы сабе; гэта ж само сабой зразумела: калі яна стане жонкай Люка, грошы таксама будуць ягоныя. У Аўстраліі амаль усе жанчыны, акрамя самых адукаваных і навучаных вопытам, выхаваны ў перакананні, што яны ледзь не рабыні сваіх мужоў, а пра Мэгі і зусім няма чаго казаць. Бацька яе заўсёды меў неабмежаваную ўладу над Фіяй і дзецьмі, а пасля яго смерці Фія прызнала Боба яго пераемнікам, галавой сям’і. Мужчыну належыць усё — і грошы, і дом, і жонка, і дзеці. Мэгі ніколі не сумнявалася, што ў яго ёсць такое права.
— А я і не ведала, што трэба нешта там такое перапісваць, Люк! — усклікнула Мэгі. — Думала, усё, што маё, само сабой стане тваім, калі мы пажэнімся.
— Раней так і было, а пасля бязглуздыя попкі там, у Канберы, усё гэта скасавалі, далі жанчыне права голасу. Я хачу, Мэгі, каб паміж намі ўсё было па шчырасцю, сумленна, вось і папярэджваю цябе загадзя.
Мэгі засмяялася:
— Ты не трывожся, Люк, я ж не супраць.
Яна прыняла гэта, як належыць добрай старамоднай жонцы, Дот так лёгка не здалася б, падумаў Люк.
— Колькі ў цябе грошай? — папытаўся ён.
— Цяпер чатырнаццаць тысяч фунтаў. I кожны год я атрымліваю яшчэ па дзве тысячы.
Люк аж прысвіснуў:
— Чатырнаццаць тысяч фунтаў! Ого! Гэта ж куча грошай, Мэген. Лепш я сам буду пра іх Клапаціцца. Давай на тым тыдні заявімся да дырэктара банка, і напомні мне дамовіцца з ім, каб надалей усё запісвалі на маё імя. Ты ж ведаеш, я і манеты меднай не крану. Мы потым на гэтыя грошы ферму сабе купім. Некалькі гадоў мы з табой добра папрацуем, будзем берагчы, ашчаджаць кожны шылінг. Згода?
Мэгі кіўнула галавой:
— Ага, Люк.
Але Люк выпусціў з-пад увагі адну маленькую акалічнасць, і вяселле ледзь не сарвалася. Ён не быў католік. Пачуўшы пра гэта, айцец Уоці ўзняў рукі да неба.
— Госпадзі божа мой, Люк, чаму вы раней мне не сказалі? Бог сведка, нам давядзецца папацець, каб паспець перавярнуць вас у каталіцкую веру і ахрысціць да вянчання.
Люк азадачана ўтаропіўся на свяшчэнніка.
— Як гэта перавярнуць, святы ойча? Я ж без ніякай веры — мне і так добра, але калі вас гэта вельмі турбуе, запішыце мяне хоць у баптысты, хоць у адвентысты, мне ўсё адно. Але ў католікі я, з вашага дазволу, не пайду.
Дарэмна яго ўгаворвалі, Люк і слухаць не хацеў ні пра якае хрышчэнне.
— Супраць каталіцкай веры я нічога не маю і супраць Эйрэ таксама — у Ольстэры, я ведаю, з католікамі абыходзяцца крута. Але я аранжыст і перабягаць ад сваіх не буду. Калі б я нават і быў католік і вам захацелася абярнуць мяне ў метадысты, я вам тое самае сказаў бы. He католікам мне прыкра стаць, а перабежчыкам. Так што вы ўжо, святы ойча, неяк абыходзьцеся без мяне, паствы ў вас поўна.
— У такім разе вам нельга жаніцца з Мэгі!
— З чаго вы гэта ўзялі? Калі вы не хочаце нас пажаніць, дык прападобны айцец у пратэстанцкай царкве, можа, згодзіцца ці Гары Гоф, міравы суддзя.
Фія хмура ўсміхнулася, ёй прыгадаліся даўнія спрэчкі з Пэдзі і свяшчэннікам, які іх вянчаў; пераможцам тады выйшла яна.
— Але ж, Люк, я павінна вянчацца ў царкве! — спалохана запратэставала Мэгі. — Іначай мне давядзецца жыць у граху!
— Ну, а мне лепш жыць у граху, чым быць адступнікам, — заявіў Люк; часам ён бываў надзіва незгаворлівы: як ні вабілі яго грошы Мэгі, безразважная ўспышка ўпартасці прымусіла яго стаяць на сваім.
— Ды кіньце вы глупствам займацца! — Фія сказала гэта не Люку, а свяшчэнніку. — Зрабіце так, як некалі мы з Пэдзі зрабілі, і канчайце спрэчкі! Калі айцец Томас баіцца апаганіць сваю царкву, няхай павянчае вас у сябе дома.
Усе здзіўлена ўставіліся на Фію, але справа зрушыла з мёртвага пункта: айцец Уоці ўступіў і згадзіўся павянчаць Мэгі з Люкам у сваім доме пры царкве, але блаславіць Люкаў пярсцёнак адмовіўся.
Няпоўнае адабрэнне царквы дало Мэгі адчуць, што яна грашыць, але ўсё ж не так цяжка, каб потым гарэць у пекле, а старая Эні, аканомка айца Уоці, пастаралася надаць кабінету свяшчэнніка як мага больш падабенства да божага храма — усюды панастаўляла вялікіх вазаў з кветкамі і медных падсвечнікаў. I тым не менш абрад вянчання выйшаў нейкі бязрадасны, свяшчэннік ані не хаваў свайго незадавальнення і даваў усім зразумець, што вянчае, толькі каб не трапіць у няёмкае становішча, калі маладыя проста зарэгіструюць дзе-небудзь грамадзянскі шлюб. Вянчальнай месы не было, не было і поўнага блаславення.
I ўсё ж справа зроблена. Мэгі стала місіс О’Ніл, жонкай Люка О’Ніла, і едзе ў Паўночны Квінсленд, дзе яе чакае мядовы месяц, адкладзены на час падарожжа. Люк не захацеў правесці суботнюю ноч у гасцініцы «Імперыял»: толькі раз на тыдзень, вечарам у суботу, па мясцовай ветцы ідзе поезд на Гундзівіндзі, які якраз паспявае да нядзельнага паштовага Гундзівіндзі — Брысбен. Калі сёння ж паедуць, яны прыбудуць у Брысбен у панядзелак і паспеюць на экспрэс да Кэрнса.
Цягнік да Гундзівіндзі быў перапоўнены. У ім не было спальных вагонаў, і ўсю ноч давялося сядзець і быць на людзях. Гадзіну за гадзінай цягнуўся састаў на паўночны захад, торгаўся, ляскатаў і бясконца спыняўся — то машыністу захацелася закіпяціць сабе кацялок чаю, то трэба было прапусціць чараду авечак, што забрыла на рэйкі, ці закарцела пабалакаць з гуртаўшчыком.
— He разумею, замест «Гундзівіндзі» яны тут гавораць «Гандзівіндзі», чаму ж не пішуць так? — з нуды запыталася Мэгі ў Люка, калі яны сядзелі на станцыі, чакаючы поезда; у нядзелю ў Гундзівіндзі было ўсё зачынена, акрамя гэтай пачакальні, афарбаванай у нейкі да жудасці казённы зялёны колер, з чорнымі мулкімі драўлянымі лаўкамі. Бедная Мэгі, ёй было трывожна і няўтульна.
Размаўляць Люку зусім не хацелася, затое вельмі хацелася есці. З выпадку нядзелі нават кубачка чаю не было дзе выпіць, і толькі ў панядзелак раніцай, калі ўжо ехалі брысбенскім паштовым, на адным прыстанку ўдалося перакусіць і наталіць смагу. Потым быў Брысбен, пераход праз увесь горад з Паўднёвага вакзала на вакзал на Ромастрыт і, нарэшце, поезд на Кэрнс. I тут Мэгі ўбачыла, што Люк купіў білеты на сядзячыя месцы ў вагоне другога класа.
— Што, у нас з табой, Люк, зусім грошай няма? — абурылася зняможаная Мэгі. — Можа, ты забыўся зайсці ў банк, дык у мяне ж у сумачцы ёсць сто фунтаў, якія даў мне Боб. Чаму ты не ўзяў білетаў у спальны вагон першага класа?
Люк здзіўлена ўтаропіўся на яе.
— Але ж да Данглаў усяго толькі трое сутак язды! Навошта нам, маладым, здаровым і дужым, траціць грошы на спальнывагон? He памром, калі пасядзім трошкі ў поездзе, Мэген! Пара ўжо табе зразумець, што муж твой просты рабочы, а не жывёлавод-багатыр!
I Мэгі цяжка апусцілася на лаўку каля акна — месца ёй паспеў заняць Люк, абаперлася падбародкам на далонь і ўставілася ў акно, каб Люк не ўбачыў яе слёз. Ён гаварыў з ёю, як дарослы з малым неразумным дзіцем, і яна першы раз падумала — можа, ён і сапраўды лічыць яе малой дзяўчынкай. У душы варухнулася жаданне ўзбунтавацца, але вельмі слабое, і неўтаймоўная гордасць яе не дазволіла ўнізіцца да спрэчкі. Мэгі сказала сабе: я яго жонка, але для яго гэта нешта зусім новае, ён не можа яшчэ прызвычаіцца. Трэба даць яму час. Яны з Люкам зажывуць удваіх, яна будзе гатаваць яму ежу, ладзіць вопратку, клапаціцца аб ім, гадаваць яго дзяцей, будзе яму добрай жонкай. Вось тата ж высока цаніў маму, горача любіў яе. Трэба даць Люку час.
Яны ехалі ў горад Данглаў, усяго на пяцьдзесят міль не даязджаючы да Кэрнса — самага паўночнага канцавога пункта чыгункі, што цягнецца ўздоўж усяго квінслендскага ўзбярэжжа. Больш за тысячу міль вузкакалейкі, на якой вагон гайдае, падкідвае, тузае ўзад і ўперад, а месцы ў аддзяленні ўсе занятыя, і нельга прылегчы ці хоць ногі разагнуць. За акном ляжала зямля нашмат больш заселеная, чым джыланбаўнская, і куды больш маляўнічая, але Мэгі было не да любавання і цікаўнасці.
Балела галава, нудзіла, гняла нясцерпная гарачыня — такога пекла нават у іх у Драгедзе не было. Прыгожая шлюбная сукенка ружовага шоўку пачарнела ад сажы, што ўрывалася з ветрам праз вокны, цела стала ліпкае — пот не прасыхаў, і, што мучыла больш за фізічныя нягоды, Мэгі адчувала: яшчэ трохі — і яна зненавідзіць Люка. А яго, відаць, стома зусім не бярэ, і паездка яму не ў цяжар, спакойна сядзіць сабе, гамоніць з нейкімі двума пасажырамі, што едуць у Кардуэл. Толькі некалькі разоў ён глянуў у яе бок, і то калі ўставаў і, нахіліўшыся над ёю да акна, ды так нехлямажа, што яна ўся аж скурчвалася, кідаў скачаную ў трубку газету нейкім абадранцам, што, выстраіўшыся ўздоўж чыгуначнага палатна, крычалі:
— Газет! Газет!
— Пуцявыя рамонтнікі, — першы раз растлумачыў ён Мэгі, садзячыся на месца.
I, відаць, ён ані не сумняваўся, што ёй прыемна і радасна ехаць і няможна зачараваных вачэй адарваць ад прыбярэжнай раўніны, што праносілася міма. А Мэгі глядзела на яе і не бачыла і ўжо неўзлюбіла гэту зямлю, яшчэ нават не ступіўшы на яе.
У Кардуэле тыя двое сышлі, а Люк паспяшаўся ў лавачку цераз дарогу ад станцыі, дзе прадавалася рыба са смажанай бульбай, і вярнуўся з загорнутай у газету пакупкай.
— Рыба ў Кардуэле, кажуць, такая — не паспрабуеш, не паверыш, мая ты Мэген, любачка. Найсмачнейшая на свеце. На, вазьмі кавалачак, пакаштуй. Будзеш ведаць, што ядуць у гэтым бананавым краі. Няма месца лепшага за Квінсленд, шчыра кажу.
Мэгі мелькам глянула на аблепленыя цестам кавалкі рыбы, заціснула рот насоўкай і кінулася за дзверы. Калі яна неўзабаве выйшла з туалета, бледная, ледзь трымаючыся на нагах, Люк чакаў яе ў калідоры.
— Што з табой? Табе нядобра?
— Мне ўвесь час нядобра, з самага Гундзівіндзі.
— Госпадзі! Чаму ж ты не сказала мне?
— Чаму ж ты сам не ўбачыў?
— З выгляду ты была як быццам нічога.
— А далёка яшчэ ехаць? — пацікавілася Мэгі, кінуўшы спрачацца.
— Гадзіны тры, а можа, і шэсць, хто іх тут ведае. Яны не вельмі глядзяць на расклад. Паслухай, тыя хлопцы сышлі, цяпер месца шмат, кладзіся спаценькі, а ножкі давай мне на калені.
— Кінь ты сюсюкаць са мной, я не маленькая! — сярдзіта абарвала яго Мэгі. — Шкада, што твае хлопцы не сышлі два дні назад, яшчэ ў Бандабергу!
— Ну добра, Мэген, будзь малайчынай! Ужо ж амаль даехалі. Цяпер толькі Талі і Інісфайл, а там і Данглаў.
З поезда яны сышлі пад вечар, Мэгі адчайна ўчапілася за локаць Люка, гонар не даваў ёй прызнацца, што яна ледзь трымаецца на нагах. Люк папытаўся ў начальніка станцыі, дзе тут гасцініца для рабочага люду, падхапіў чамаданы і выйшаў на вуліцу; Мэгі няцвёрдымі крокамі, як п’яная, паплялася за ім.
— Толькі да канца квартала дайсці, а там — цераз вуліцу, — суцешыў яе Люк. — Белы двухпавярховы будынак, бачыш?
Нумар аказаўся маленькі, да цеснаты застаўлены грувасткай старамоднай мэбляй, але Мэгі ён здаўся раем, і яна без сілы апусцілася на край двухспальнага ложка.
— Паляжы крышачку да вячэры, мілачка. А я пайду гляну, што тут і як, — сказаў Люк і няспешна выйшаў, такі ж бадзёры і свежы, як раніцай у дзень іхняга вяселля. Тады была субота, а цяпер ужо чацвер канчаецца — пяць дзён праседзелі яны ў перапоўненых паяздах, у духаце, у табачным дыме і копаці.
Ложак аднастайна пагойдваўся ў лад ляскату сталёвых колаў на стыках рэек, але Мэгі з удзячнасцю ўткнулася тварам у падушку і спала, спала...
Нехта зняў з яе туфлі і панчохі і ўкрыў прасціной. Мэгі варухнулася, расплюшчыла вочы, агледзелася. На падаконніку сядзеў Люк, паставіў на яго адну нагу, сагнутую ў калене, і курыў. Пачуў шоргат, павярнуў галаву, глянуў і ўсміхнуўся.
— Вось дык маладая! Я дачакацца не магу пачатку мядовага месяца, а жоначка мая дрыхне сабе амаль два дні! Крышачку нават страху набраўся — дабудзіцца не мог, балазе буфетчык сказаў, што з жанчынамі такое здараецца — ад трасення ў поездзе і ад вільготнага паветра. Кажа, трэба проста даць табе адаспацца. Ну, а цяпер ты як?
Мэгі цераз сілу сагнула адубелую паясніцу, села, пацягнулася і пазяхнула.
— Мне многа лепш, дзякуй. Паслухай, Люк! Я ведаю, што маладая і дужая, але ж я жанчына! He ўсякія фізічныя выпрабаванні мне пад сілу, я ж не ты.
Ён падышоў да ложка, сеў на край і далікатна пагладзіў яе па руцэ ў знак пакаяння.
— Вінаваты, Мэген, далібог, вінаваты. Я і не падумаў, што ты жанчына. He прывык ездзіць з жонкаю, вось і ўсё. Ты прагаладалася, даражэнькая?
— Паміраю — хачу есці. Амаль цэлы тыдзень у рот нічога не брала, ты ж ведаеш.
— Тады ты, можа, выкупаешся, надзенеш новую сукенку, і мы пойдзем паглядзім на Данглаў?
Люк павёў Мэгі ў кітайскае кафэ побач з гасцініцай, і Мэгі першы раз у жыцці пакаштавала ўсходняй кухні. Яна так прагаладалася, што ёй усё было б смачна, але стравы, што ім падалі, сапраўды былі цудоўныя. Ёй было няважна, з чаго яны прыгатаваныя — хоць з пацуковых хвастоў, хоць з плаўнікоў акулы, хоць з курыных вантробаў, як, бывала, пагаворвалі ў Джылі, дзе было толькі адно кафэ, у якім грэкі частавалі біфштэксамі са смажанай бульбай. Люк прыхапіў з гасцініцы ў прадуктовым пакеце дзве літровыя бутэлькі піва і прымусіў Мэгі выпіць шклянку, хоць піва яна не любіла.
— З вадой ты пакуль што асцеражней, — параіў ён. — А ад піва так бегаць не будзеш.
Потым, узяўшы яе пад руку, павёў паказваць Данглаў і так ганарыўся ім, быццам горад належаў яму. Што ж, Квінсленд — Люкава радзіма. I Данглаў — цудоўнае месца! Hi выглядам сваім, ні духам зусім не падобны на заходнія гарады. Велічынёй ён, відаць, такі, як Джылі, але не цягнецца бясконца і бязладна ўздоўж адной Галоўнай вуліцы, а пабудаваны роўнымі кварталамі, і ўсе магазіны і дамы афарбаваныя не ў карычневы, а ў белы колер. Вокны — драўляныя створкі з вертыкальнымі шчылінамі, відаць, каб лепш праветрывалася, і ўсюды, дзе можна, будынкі без дахаў, вось, напрыклад, кінатэатр — ёсць экран, рады парусінавых шэзлонгаў, сцены з такімі вокнамі, а даху няма.
З усіх бакоў ушчыльную да горада падступаюць сапраўдныя джунглі. Усё аплялі павойныя і паўзучыя расліны — тэлеграфныя слупы, сцены будынкаў, дахі. Дрэвы растуць дзе папала, пасярод нават вуліцы, а некаторыя дамы пабудаваны вакол дрэва ці, можа, дрэва прарасло скрозь дом. He зразумець, што паявілася раней — дрэва ці чалавечае жытло, нястрымнаму буянню зеляніны, здавалася, не было перашкод. Какосавыя пальмы, падумала Мэгі, больш высокія і стройныя, чым драгедскія волаты-эўкаліпты, шырокае лісце калышацца ў галавакружнай сінечы неба; куды ні кінь вокам, усё ззяе яркімі фарбамі. Аніякага намёку на карычняватую шэрань драгедскіх раўнін. Усе дрэвы, здаецца, у самым цвеце — асыпаны ліловымі, аранжавымі, пунсовымі, ружовымі, блакітнымі, белымі кветкамі.
На вуліцах безліч кітайцаў і кітаянак у чорных шаўковых штанах, белых шкарпэтках і маленькіх чорных з белым чаравічках, у белых кашулях са стаячым каўняром, па спіне спадаюць доўгія тонкія коскі. Мужчыны і жанчыны амаль аднолькавыя, і Мэгі не заўсёды магла адрозніць адных ад другіх. Здавалася, увесь гарадскі гандаль у руках кітайцаў; на шыльдзе вялікага універсальнага магазіна, такога шыкоўнага і багатага ў Джылі і блізка не было, выведзена кітайскае імя: «А Вонг».
Усе будынкі — на высокіх слупах, як былы дом старшага аўчара ў Драгедзе. Гэта для лепшага доступу паветра, сказаў Люк, і каб не падтачылі тэрміты, якія за адзін год могуць паваліць новы дом. Зверху на кожным слупе — бляшаны шчыток з загнутымі ўніз краямі: тулава тэрмітаў не згінаецца пасярэдзіне, і яны не могуць перапаўзці бляшаную перашкоду і дабрацца да драўніны будынка. Вядома, яны ненажэрна грызуць слупы, але сточаны слуп замяняюць новым. Гэта нашмат прасцей і танней, чым будаваць новы дом. Амаль усе сады каля дамоў — тыя ж джунглі: бамбук і пальмы, быццам іх жыхары капітулявалі перад неўтаймоўным буяннем флоры.
Гараджане — мужчыны і жанчыны — абурылі Мэгі сваім выглядам. Сабраўшыся павячэраць і прайсціся з Люкам, яна апранулася як належыць: туфлі на высокіх абцасах, шаўковыя панчохі, атласная камбінацыя, свабодная шаўковая сукенка з поясам і рукавамі да локця. На галаве — шыракаполы саламяны капялюш, на руках — пальчаткі. Але Мэгі з прыкрасцю заўважыла, што адчувае сябе няёмка — прахожыя вытрэшчвалі на яе вочы, быццам не яны апрануты непрыстойна, а яна, Мэгі!
Мужчыны ходзяць босыя, галаногія, амаль усе голыя да пояса — у адных толькі жаўтавата-зялёных шортах, а тыя нямногія, што ўкрываюць спіну і грудзі, носяць не кашулі, а спартыўныя безрукаўкі. Жанчыны — яшчэ горш. Некаторыя ў куцых, вузкіх сукеначках, пад якімі яўна больш нічога не надзета, без панчох, у разбітых сандалях. А большасць — у зусім кароценькіх штоніках, басанож, і грудзі ледзь прыкрытыя да непрыстойнасці вузенькай камізэлечкай. Данглаў усё ж не пляж, а цывілізаваны горад. Але белыя карэнныя жыхары разгульваюць ледзь не галышом; кітайцы апранаюцца ўжо больш прыстойна. I куды ні глянь — веласіпеды, сотні іх, аўтамабіляў мала, коней зусім няма. He, гэта не Джылі. А як горача тут, горача, горача... Вулічны градуснік, што вісеў на адным доме, паказваў дзевяноста — проста не верылася: у Джылі і пры стапятнаццаці не адчуваеш такой гарачыні. Мэгі здавалася, што яна праціскаецца скрозь шчыльнае, густое паветра, рассякае яго целам, як расталае масла, ад якога ідзе пара, і з кожным уздыхам уцягвае ў лёгкія не паветра, а нейкую жыжу.
— Люк, я больш не магу! Прашу цябе, можа, вернемся? — ледзь не задыхаючыся, узмалілася Мэгі, калі яны не прайшлі яшчэ і паўмілі.
— Як хочаш. Ты не прывычная да высокай вільготнасці. Яна тут рэдка калі бывае ніжэй за дзевяноста працэнтаў — што зімою, што летам, а тэрмометр амаль заўсёды паказвае восемдзесят пяць — дзевяноста пяць градусаў. Змена пораў года мала што мяняе, толькі ўлетку, калі стаіць страшэнная спёка, мусоны даводзяць вільготнасць аж да ста працэнтаў.
— Тут што, дажджы летам, не зімой?
— Круглы год. Мусоны дзьмуць амаль бесперастанку, а не мусоны, дык пасаты з паўднёвага ўсходу. Яны таксама не скупяцца на дажджы. У Данглаў за год выпадае ад адной да трох соцень цаляў.
На трыста цаляў дажджу ў год! Уся няшчасная джыланбаўнская акруга аж скача ад радасці, калі прырода расшчодрыцца хоць на пятнаццаць цаляў, а тут, за дзве тысячы міль ад Джылі, выпадае да трохсот!
— Хоць ноччу тут спёка спадае? — папыталася Мэгі ўжо ў гасцініцы; самыя спякотныя ночы ў Джылі былі лягчэйшыя за гэту парылку.
— He надта. Але ты прывыкнеш. — Люк адчыніў дзверы іхняга нумара, саступіў убок, прапусціў Мэгі. — Я ў бар спушчуся, піўка вып’ю, праз паўгадзіны вярнуся. Так што часу табе хопіць.
Мэгі ўскінула на яго спалоханыя вочы.
— Добра, Люк.
Данглаў ляжыць на семнаццатай паралелі на поўдзень ад экватара, і ноч тут раптоўная, як удар грому; здаецца, сонца вось толькі кранулася лініі далягляду, і праз імгненне ўсё залівае густая і цёплая, як патака, чорная-чорная цемра. Калі Люк вярнуўся з бара, Мэгі ўжо патушыла святло і ляжала ў пасцелі, закрыўшыся прасціной да падбародка. Люк са смехам сарваў прасціну і кінуў на падлогу.
— I так горача, мілачка! I зусім прасціна нам без патрэбы.
Яна чула, як ён ходзіць па пакоі, цьмяна бачыла яго абрысы — ён распранаўся.
— Піжама твая на туалетным століку, — прашаптала Мэгі.
— Піжама? Такой гарачынёй? Ну ясна, у Джылі ўсіх хапіў бы ўдар — падумаць толькі: мужчына і без піжамы! Але тут Данглаў, мілачка! Няўжо ты начную сарочку надзела?
— Ага.
— Дык скінь. Нашто яна, адна чортава марока.
Мэгі нехлямяжа выкруцілася з доўгай батыставай начной сарочкі, якую місіс Сміт клапатліва вышыла ёй да шлюбнай ночы: дзякуй богу, зусім цёмна, і Люк не ўбачыць. Але яго праўда — ляжаць без усяго нашмат прыямней — не так горача, ветрык з раскрытых жалюзі злёгку абвявае скуру. Адно непрыемна: у пасцелі з ёю будзе яшчэ адно гарачае цела.
Зарыпелі спружыны; Мэгі адчула дотык вільготнай скуры да свайго пляча і здрыганулася. Люк павярнуўся на бок, прыцягнуў яе да сябе і стаў цалаваць. Спярша яна ляжала нерухома, старалася не заўважаць яго шырока раскрытага рота і непрыстойна назойлівага языка, потым пачала вырывацца, не хацела абнімацца — і так горача, не хацела пацалункаў, ды і самога Люка не хацела. Цяпер усё зусім не так, як было тады, у «ролс-ройсе», калі яны вярталіся з Радна-Ханіша. Мэгі адчувала, што цяпер Люк зусім не думае пра яе, толькі настойліва прынікае да яе цела, кароткімі вострымі пазногцямі ўпіваецца ў яе ззаду. Спалох перарос у жах, яна аказалася бездапаможнай перад яго сілай і ўпартасцю, і не толькі целам — Люк нібы забыўся, што яна жывы чалавек. I раптам ён выпусціў яе, сеў і неяк незразумела пачаў корпацца ў сябе, важдацца з нечым.
— Лепш засцерагчыся, — выдыхнуў ён. — Лажыся, як трэба, пара! Ды не так! Вось гэтак! Госпадзі, ты што, зусім нічога не разумееш?
He разумею, Люк, нічога не разумею! — хацелася ёй закрычаць. Гэта агідна, непрыстойна; тое, што ты са мной робіш, ужо ж напэўна супраць законаў божых і чалавечых! Ён наваліўся на яе ўсім целам, адной рукой націскаў на плячо, другой так учапіўся ў яе валасы, што Мэгі не магла варухнуць галавой. Уздрыгваючы ад чужога, невядомага, яна спрабавала пакарыцца Люку, але ён быў большы і шырэйшы, і ад яго напору, ад непрывычнай позы ёй сутаргай звяло бёдры. Нават скрозь туман страху і знямогі яна адчула напорыстую сілу, і раптам у яе вырваўся пранізлівы, працяжны крык.
— Цішэй ты! — глуха буркнуў Люк, адпусціў яе валасы і паспешліва заціснуў ёй рот далонню. — Хочаш, каб уся гасцініца падумала, што я рэжу цябе? Ляжы ціха, балець будзе, колькі трэба, і ўсё. Ціха ляжы!
Як апантаная, яна адбівалася ад нечага бязлітасна жорсткага, але Люк прыціснуў яе ўсім сваім цяжарам, далонню заглушыў яе крыкі, і мукам не было канца. Ён не абудзіў у ёй ніякага пачуцця, і яе цела не гатова было да гэтай блізкасці, а Люк не сунімаўся. Раптам ён заціх, пакінуў яе і перакуліўся на спіну. Пякучы боль крыху прыглух, перайшоў у шчымлівы.
— Другі раз табе ўжо лягчэй будзе, — ледзь выдыхнуў Люк. — Жанчынам заўсёды баліць першы раз.
Дык што ж ты мне перш не сказаў — хацела са злосцю крыкнуць яму Мэгі, але не было сілы вымавіць гэтыя словы, усёй істотай яна прагнула смерці. He толькі ад болю, але і ад таго, што зразумела: сама яна для Люка нішто, толькі прылада для ўцехі.
А Люк злаваў, не разумеў, чаму яна зноў, другі і трэці раз, адбіваецца ад яго і крычыць, нарэшце адвярнуўся ад яе і заснуў. А Мэгі ляжала на спіне, слёзы каціліся па яе скронях на валасы; памерці лепш, памерці альбо вярнуцца да ранейшага жыцця ў Драгедзе.
Дык вось пра што гаварыў айцец Ральф, калі шмат гадоў таму назад сказаў, што той патаемны шлях у яе целе звязаны з нараджэннем дзяцей? Прыемнае адкрыццё, няма чаго казаць. He дзіва, што ён не захацеў тлумачыць падрабязней. Але Люку гэта вельмі падабаецца. Яму дык, ясна, не баліць. I таму яна ненавідзіць і яго самога, і ўсё гэта.
Зусім зняможаная, адчуваючы пакутлівы боль пры кожным руху, Мэгі цераз сілу павярнулася на бок спінай да Люка і заплакала, уткнуўшы твар у падушку. Сон не браў яе, а Люк спаў моцна, і, калі Мэгі асцярожна і ціхенька варушылася, рытм яго роўнага дыхання ні разу не перабіўся. Спаў ён спакойна, не соп, не хроп, не варочаўся з боку на бок, і, чакаючы позняга світання, Мэгі думала: калі б толькі вось так ляжаць побач з Люкам у ложку, з ім, бадай, жыць было б можна. Развіднела таксама раптоўна і бязрадасна, як вечарам сцямнела, і так дзіўна было і нязвыкла: ні спеваў пеўняў, ні іншых гукаў і галасоў — бляяння авечак, іржання коней, рохкання свіней, брэху сабак, як было ў Драгедзе, калі яна абуджалася.
Прачнуўся Люк, перавярнуўся да Мэгі; яна адчула — ён цалуе ёй плячо, але так знясілела, так затужыла па доме, што не думала ўжо аб сарамлівасці, не стала ўкрывацца.
— Ану, Мэген, дай на цябе паглядзець, — скамандаваў ён і паклаў руку ёй на бядро. — Будзь разумненькай, павярніся да мяне.
Цяпер ужо Мэгі было ўсё адно; моршчачыся ад болю, яна павярнулася на другі бок і ўзняла на Люка мутны позірк.
— Мне не падабаецца «Мэген», — сказала яна — толькі на такі пратэст яе і хапіла. — Калі ласка, заві мяне Мэгі.
— А мне не падабаецца «Мэгі». Але калі ты так ужо неўзлюбіла «Мэген», дык буду зваць цябе Мэг. — Люк летуценна абвёў усю яе позіркам. — Як ты прыгожа складзена. — Ён дакрануўся да яе грудзей, да вялага ружовага саска. — А гэта — проста цуд. — Узбіў вышэй падушкі, адкінуўся на іх і ўсміхнуўся: — Ну, пацалуй мяне, Мэг. Цяпер твая чарга любіць; можа, так табе будзе болып даспадобы, га?
Ніколі, да самай смерці, не захачу цалаваць цябе, падумала Мэгі, глянуўшы на яго доўгае, мускулістае цела, зарослае цёмнай шэрсцю на грудзях, якая вузкай палоскай збягала па жываце і зноў разрасталася ўнізе, дзе прытаілася тое, што прычыняла такі боль. А якія ў яго валасатыя ногі! Мэгі расла сярод мужчын, якія ніколі пры жанчынах не знімалі з сябе адзення, і толькі ў спёку пры расшпіленым каўняры кашулі відаць былі валасы на грудзях. Але нічога тут прыкрага не было — усе яны светлавалосыя, а гэты чарнявы чалавек — нейкі чужы і агідны. У Ральфа галава была такая ж цёмная, але Мэгі добра памятала, што грудзі ў яго былі гладкія, смуглыя, безвалосыя.
— Ну, што я сказаў, Мэг! Пацалуй мяне!
Яна перагнулася да яго і пацалавала; ён кубачкам падставіў далоні да яе грудзей і патрабаваў, каб яна цалавала яго яшчэ і яшчэ, потым пацягнуў адну яе руку ўніз. Яна адарвала губы ад паднявольнага пацалунка і спалохана глянула на тое, што расло і мянялася ў яе пад рукой.
— О не, больш не трэба, Люк! — ускрыкнула яна. — Прашу цябе, не трэба больш, не трэба, прашу!
Сінія вочы дапытліва прабеглі па ёй.
Ён пацягнуў яе на сябе, прыпаў губамі да яе грудзей, як той ноччу ў машыне, калі яна звязала сябе абяцаннем стаць яго жонкай. Толькі целам Мэгі была з ім і цярпела; добра хоць, што ён не чапае яе і няма таго болю, толькі калі паварухнешся, баліць. Што за дзіўныя стварэнні мужчыны, быццам ім няма большай асалоды. Гэта агідна, нейкая насмешка над каханнем. Калі б не надзея, што ўсё гэта завершыцца нараджэннем дзіцяці, яна б наадрэз адмовілася займацца такімі справамі.
— Я знайшоў табе работу, — сказаў Люк, калі яны снедалі ў сталовай гасцініцы.
— Работу? Калі я яшчэ і ў доме не навяла чысціні і парадку? Калі яшчэ і самога дома няма?
— Нам няма сэнсу арандаваць дом, Мэг. Я адпраўляюся сячы цукровы трыснёг, усё ўжо дамоўлена. Самая лепшая арцель секараў ва ўсім Квінслендзе — шведы, палякі, ірландцы — на чале з адным хлопцам па імені Арнэ Свенсан; пакуль ты адсыпалася пасля поезда, я хадзіў да яго. Яму не хапае аднаго работніка, і ён згадзіўся ўзяць мяне на спробу. Значыць, я буду жыць з імі з усімі ў бараку. Працаваць будзем шэсць дзён у тыдзень, ад цямна да цямна. Мала таго, мы будзем ездзіць па ўсім узбярэжжы, гледзячы дзе знойдзецца работа. Чым больш насяку, тым больш грошай зараблю, а калі спраўлюся і Арнэ пакіне мяне ў арцелі, буду выганяць не менш як дваццаць фунтаў у тыдзень. Дваццаць! Уяўляеш?
— Выходзіць, мы будзем жыць паасобку, Люк?
— Інакш нельга, Мэг! Арцельшчыкі не захочуць, каб разам з імі ў бараку жыла жанчына, а табе адной навошта дом наймаць? Ты таксама можаш працаваць, усе грошы, што заробім, згадзяцца нам на ферму.
— А дзе я жыць буду? I на якую работу пайду? Я магла б авечак пасвіць, толькі ж іх тут няма.
— Няма, на вялікі жаль. Таму я знайшоў табе работу з жыллём, Мэг. I харч дармовы, не будзе ў мяне выдаткаў на цябе. Пойдзеш служыць пакаёўкай у Хімельхох, у дом Людвіга Мюлера. У яго самыя багатыя плантацыі цукровага трыснягу ва ўсёй акрузе, а жонка хворая, не ўпраўляецца адна ў доме. Заўтра раніцай я звязу цябе туды.
— Калі ж мы будзем бачыцца, Люк?
— Па нядзелях. Лудзі ведае, што ты мая жонка, і згодзен у нядзелю цябе адпускаць.
— Цудоўненька! Ты ўсё наладзіў як мага зручней для сябе, праўда?
— А што ж ты думала! Але ж, Мэг, мы разбагацеем! Будзем упарта працаваць і адкладаць кожны мядзяк, і вельмі хутка зможам купіць найлепшы ўчастак у Заходнім Квінслендзе. У банку ў Джылі ў мяне чатырнаццаць тысяч, і штогод нарастае па дзве тысячы, ды яшчэ тысячу трыста ў год, калі не больш, з табою мы заробім. Гэта ненадоўга, мілачка, слова даю. Усміхніся ж, пастарайся для мяне, га? Што за радасць жыць у наёмным доме, лепш папрацуем цяпер на поўную сілу — і чым больш напружымся, тым хутчэй ты станеш гаспадыняй на сваёй уласнай кухні.
— Ну што ж, калі ты так хочаш. — Мэгі зазірнула ў сваю сумачку. — Люк, ты ўзяў мае сто фунтаў?
— Я паклаў іх у банк. Такіх грошай з сабою не носяць, Мэг.
— Але ж ты ўзяў усё да апошняй манеткі! У мяне не засталося ні пені! А калі мне спатрэбіцца што-небудзь купіць?
— А што табе так закарцела грошы траціць? Заўтра раніцай ты будзеш у Хімельхоху, а там няма за што іх аддаваць. За нумар у гасцініцы я сам заплачу. Пара ўжо зразумець, Мэг, муж твой — рабочы чалавек, і ты не распешчаная дачка авечага багацея, каб грашамі раскідацца. Тваю плату Мюлер будзе класці адразу на мой рахунак у банку, і мой заробак пойдзе туды. На сябе я нічога не трачу, Мэг, сама ведаеш. Да таго, што ў банку, ні ты, ні я не дакранёмся, бо гэта наша будучае, наша ферма.
— Ага, я разумею. Ты дужа разважлівы, Люк. Ну, а што, калі ў мяне будзе дзіця?
На міг яму захацелася сказаць ёй праўду — ніякага дзіцяці не будзе, пакуль не ажыццявіцца яго мара аб ферме, але нешта ў выразе яе твару вымусіла яго прамаўчаць.
— А што загадзя галаву ламаць, га? Па мне дык лепш спярша ферму займець, а тады ўжо дзіця, і будзем спадзявацца, так і выйдзе.
Hi дома, ні грошай, ні дзяцей. I мужа, калі хочаце, няма... Мэгі засмяялася. I Люк засмяяўся, падняў кубак з чаем, быццам за здароўе.
— П’ю за французскія штучкі! — сказаў ён.
Раніцай прыгарадны аўтобус —: старэнькі драхлы «фордзік» усяго на дванаццаць месц, без адзінай шыбы ў акенцах — павёз іх у Хімельхох. Мэгі адчувала сябе лепш, бо Люк больш не мучыў яе, яна сама падставіла яму грудзі — яму, відаць, падабалася гэта не менш, чым тая, другая жудасць. А ёй, хоць яна вельмі хацела дзяцей, проста здрадзіла мужнасць. У першую нядзелю, калі ўсё зажыве, можна будзе зноў паспрабаваць. А можа, дзіця ўжо і так паявіцца, і яна і думаць пра гэта пакіне, пакуль не захоча мець яшчэ адно. Вочы Мэгі пасвятлелі, і яна пачала з цікавасцю пазіраць з акна аўтобуса, які натужліва поўз па чырвонай грунтавой дарозе.
Дзіўны, цудоўны край, зусім не падобны на джыланбаўнскі, і, трэба прызнацца, ёсць у ім веліч і прыгажосць, якіх там і заваду няма. Адразу відаць, засухі тут не бывае. Глеба колеру свежапралітай крыві, ярка-пунсовая, і там, дзе зямля не пад папарам, цукровы трыснёг прыгожа кантрастуе з ёю — доўгае і вузкае светла-зялёнае лісце калышацца на бардовых сцяблах таўшчынёй з Люкаву руку, узвышаючыся над імі на пятнаццаць — дваццаць футаў. Нідзе на свеце, з захапленнем тлумачыў Люк, трыснёг не расце такі высокі і такі багаты на цукар, не дае такога ўраджаю. Пласт гэтай ярка-чырвонай глебы таўшчынёй больш за сто футаў, насычаны самымі пажыўнымі рэчывамі, акурат колькі трэба, і трыснёг паняволі расце тут найлепшы — яшчэ ж і дажджы тут шчодрыя. I нідзе болып на свеце не сякуць яго белыя, а белы чалавек у пагоні за грашыма працуе напорыста і хутка.
— З цябе выйшаў бы цудоўны вулічны аратар, Люк, — з іроніяй сказала Мэгі.
Люк падазрона пакасіўся на яе, але змоўчаў, бо аўтобус спыніўся на абочыне, ім трэба было выходзіць.
Хімельхохам называўся вялікі белы дом, які стаяў на самай вяршыні ўзгорка ў акружэнні какосавых і бананавых пальмаў і крыху меншых, але вельмі прыгожых пальмаў, лісце якіх раскрывалася веерам, як хвост у паўліна. Бамбукавы гай у сорак футаў вышынёй ахоўваў дом ад моцных паўночна-заходніх мусонных вятроў, і хоць яго ставілі на высокім узгорку, усё роўна паднялі на пятнаццаціфутавыя палі.
Люк нёс чамадан Мэгі; яна, цяжка дыхаючы, праз сілу паднімалася на ўзгорак па чырвонай дарозе ў сваіх нязменных панчохах і туфлях на высокіх абцасах, у капялюшыку з паніклымі вакол яе твару палямі. Трысняговага магната дома не было, але калі госці паднімаліся па прыступках, на веранду насустрач ім выйшла, абапіраючыся на мыліцы, яго жонка. Яна ўсміхалася. Мэгі паглядзела на яе добры, мілы твар, і на душы адразу палягчэла.
— Заходзьце, заходзьце! — сказала гаспадыня з характэрным аўстралійскім вымаўленнем.
Мэгі імгненна павесялела — яна рыхтавалася пачуць нямецкі гаварок. Люк паставіў чамадан на падлогу, абмяняўся поціскам рук з гаспадыняй, калі тая зняла правую руку з мыліцы, і панёсся ўніз па прыступках — спяшаўся да зваротнага рэйса аўтобуса. У дзесяць гадзін Арнэ Свенсан будзе чакаць яго каля піўной.
— Як вас завуць, місіс О’Ніл?
— Мэгі.
— Цудоўна. А мяне — Эн, і вы лепш так мяне і завіце — Эн. Мне было вельмі самотна пасля таго, як месяц назад ад нас пайшла дзяўчына, другую памочніцу знайсці цяпер нялёгка, давялося самой неяк упраўляцца. Мы тут толькі ўдваіх, я і Лудзі, дзяцей у нас няма. Спадзяюся, у нас вам спадабаецца, Мэгі.
— Ага, вядома, місіс Мюлер... Эн...
— Хадземце, я пакажу вам ваш пакой. З чамаданам вы справіцеся? Насіць я, на жаль, не вельмі магу.
Пакой быў абстаўлены строга і проста, як і ўвесь дом, але выходзіў на той адзіны бок, дзе позірк не ўпіраўся ў якую-небудзь жывую заслону ад ветру, і на тую ж веранду, што і гасціная, якая між іншым здалася Мэгі нейкай голай — плеценая мэбля, ніякай драпіроўкі.
— Для аксаміту ці паркалю ў нас тут вельмі горача, — паясніла Эн. — Жывём вось так — з трысняговай мэбляй і апранаемся лёгка — абы прыстойнасць захаваць. Давядзецца і вас гэтаму навучыць, a то прападзяце. На вас страх колькі ўсяго панадзявана.
Сама яна была ў блузцы без рукавоў і з вялікім выразам і ў кароценькіх шорціках, з якіх бездапаможна звісалі хворыя, скрыўленыя ногі. Як вокам міргнуць апынулася Мэгі ў такім самым убранні — прыняла часова ад Эн, а там, можа, удасца ўгаварыць Люка купіць ёй што-небудзь такое. Прыніжэннем было тлумачыць, што муж зусім не дае ёй грошай, але затое гэтае абразлівае адчуванне крыху прытупіла пачуццё няёмкасці ад таго, што на ёй цяпер так мала адзежы.
— Што ж, на вас мае шорты выглядаюць прыгажэй, чым на мне, — сказала Эн і працягвала жыва тлумачыць: — Дроў вам Лудзі прынясе, самой калоць вам іх і па лесвіцы цягаць не давядзецца. На жаль, у нас няма электрычнасці, як у тых, што жывуць бліжэй да Данглаў, але ўлады тутэйшыя, як смаўжы, марудлівыя. Магчыма, налета лінію дацягнуць да Хімельхоха, а пакуль што ў нас вось толькі гэтая старая гадасць — печка. Але пацярпіце, Мэгі! Як толькі дадуць ток, у нас умомант паявіцца электрычная пліта, асвятленне і халадзільнік.
— Я прывыкла абыходзіцца без усяго гэтага.
— Так, але там, адкуль вы прыехалі, гарачыня сухая. Тут нашмат, нашмат горш. Я баюся нават, каб вы не захварэлі. Тут у нас гэта часта здараецца з жанчынамі, што нарадзіліся і выраслі не ў гэтай мясцовасці, — нешта з крывёю. Мы, ведаеце, на той жа шыраце на поўдзень ад экватара, як Бамбей і Рангун на поўнач ад яго, — клімат не вельмі спрыяльны ні для чалавека, ні для звера, калі яны не нарадзіліся ў нашых краях. — Эн усміхнулася: — Ох, якая я вам радая! Мы цудоўна з вамі зажывём. Вы кнігі чытаць любіце? Мы з Лудзі проста адарвацца ад іх не можам.
Твар Мэгі заззяў:
— I я таксама!
— Цудоўна! I вы не будзеце сумаваць без такога прыгожага, статнага мужа.
Мэгі прамаўчала. Сумаваць без Люка? I хіба ён такі ўжо прыгажун? Падумала: вось было б шчасце — ніколі больш яго не бачыць. Але ж ён сапраўдны яе муж, і па закону яна павінна да канца жыцця пражыць з ім. Яна ж сама, па сваёй волі, пайшла на гэта, каго ж вінаваціць, акрамя сябе самой? Але, можа, калі набярэцца даволі грошай і збудзецца мара аб ферме ў Заходнім Квінслендзе, яны ўвесь час будуць разам, добра ўладкуюцца, лепш пазнаюць адно аднаго і ўсё пойдзе на лад.
Наогул Люк чалавек не дрэнны і не прыкры, проста вельмі доўгі час пражыў адзін і не ўмее ні з кім дзяліцца. Ён чалавек просты, ідзе напралом да аднае мэты, не ведаючы ні жалю, ні мук сумнення. Тое, да чаго ён усёй душой імкнецца, рэч зусім канкрэтная, рэальная, хоць пакуль што толькі мара, — шчодрая ўзнагарода за ўпартую працу і гатоўнасць ісці на ахвяры. I за гэта яго мімаволі паважаеш. У Мэгі ні разу і ў думках не мільганула, што ён можа патраціць грошы на якія-небудзь свае ўцехі: што думаў ён, тое і гаварыў — грошы будуць ляжаць у банку.
Уся бяда ў тым, што ў яго не было ні часу, ні жадання зразумець жанчыну, ён, відаць, нават не падазрае, што жанчына скроена іначай і ёй патрэбна тое, што яму зусім не патрэбна, як і яму патрэбна тое, што не патрэбна ёй. Што ж, магло быць і горш. Ён мог бы прыстроіць яе на работу ў людзей не такіх ветлівых і ўважлівых, як Эн Мюлер. У гэтым доме на ўзгорку з ёю нічога благога не здарыцца. Але як далёка, ох як далёка адсюль Драгеда!
Драгеда зноў усплыла ў яе памяці, калі яны з Эн абышлі ўвесь дом і спыніліся на верандзе гасцінай, азіраючы далі Хімельхоха. Шырокія плантацыі цукровага трыснягу (усё ж меншыя за авечыя пашы Драгеды, якіх нельга было ахапіць вокам) пышна зыбаліся пад ветрам, няспынна пабліскваючы абмытай да глянцу зеленню, і па адложыстым схіле ўзгорка спускаліся да дзікіх зараснікаў на беразе вялікай ракі, шырэйшай за Баруан. За ракой зноў паката паднімаліся трысняговыя палі — ядавіта-зялёныя квадраты, перасыпаныя крывава-чырвонымі ўчасткамі папару, а далей, каля падножжа высачэзнай гары, уробленыя землі абрываліся, і лясныя нетры канчаткова ўступалі ў свае правы. За спічастай вяршыняй гары ўзнімаліся новыя горныя пікі, паступова расплываючыся ўдалечыні ліловымі плямамі. Сінеча неба тут была ярчэйшая, больш насычаная, чым у іх там, у Джылі, абсыпаная густымі белымі баранчыкамі воблакаў, і фарбы ўсе навокал — жывыя, яскравыя.
— Гара гэта называецца Бартл-Фрэр, — сказала Эн, паказваючы на адзінокую вяршыню. — Шэсць тысяч футаў над узроўнем мора. Кажуць, уся яна — чыстае волава, а здабываць яго немагчыма — скрозь непралазныя джунглі.
Раптоўны парыў ветру дыхнуў на іх моцным, моташлівым пахам, ад якога Мэгі не магла збавіцца з таго імгнення, як сышла з поезда. Пахла нейкай гніллю і не зусім гніллю — да прыкрасці саладжавы, уедлівы, неадчэпны пах, які не слабеў нават пры самым моцным ветры.
— Гэта мелесам пахне — чорнай патакай, — сказала Эн, заўважыўшы, як уздрыгваюць ноздры ў Мэгі, і закурыла цыгарэту «Ардат».
— Вельмі прыкры пах.
— Вельмі. Таму я і куру. Але ў нейкай меры прывыкаеш да яго, толькі, не як іншыя пахі, ён ніколі не вытыхаецца. Дзень пры дні, заўсёды, пахне мелесам.
— А што там за будынкі з чорнымі комінамі, каля ракі?
— Цукраварня. Там з трыснягу вараць цукар-сырэц. Адходы — сухія рэшткі трыснягу, у якіх няма ўжо цукру, называюцца жамерыны. I цукар-сырэц і гэтыя жамерыны адпраўляюць на поўдзень, у Сідней, на далейшую ачыстку. З сырцу вырабляюць мелес, светлую патаку, залацісты сіроп, мяккі карычневы цукар, рафінаваны цукар і вадкую глюкозу. А жамерыны прасуюць у будаўнічыя пліты накшталт фанеры. Нішто не ідзе ў глум, выкарыстоўваецца ўсё да апошняга. Таму вырошчваць цукровы трыснёг вельмі выгадна, нават цяпер, у гэты крызіс.
Арнэ Свенсан быў шасці футаў дзвюх цаляў ростам, акурат як Люк, і таксама вельмі прыгожы мужчына. Цела, заўсёды адкрытае сонечным промням, загарэлае, цёмна-залацістае, на галаве — капа кучаравых валасоў колеру спелай пшаніцы; характэрныя для шведаў рысы твару вельмі падобныя на рысы Люка — адразу відаць, як шмат скандынаўскай крыві цячэ ў жылах ірландцаў, не кажучы ўжо пра шатландцаў.
Люк паспеў змяніць свае малескінавыя штаны з белай кашуляй на шорты. Разам з Арнэ яны селі ў старэнькі, задышлівы адкрыты грузавічок і пакацілі ў Гундзі, дзе арцель секла трыснёг. Ужываны веласіпед, які Люк купіў з рук, і чамадан ляжалі ў кузаве; Люку карцела хутчэй узяцца за працу.
Астатнія члены арцелі працавалі са світання і нават галоў не паднялі, калі ад барака да іх пакрочыў Арнэ, ведучы за сабой Люка. Рабочая адзежа на ўсіх была адна — шорты, чаравікі з тоўстымі шарсцянымі шкарпэткамі і парусінавы капялюш. Прыжмурыўшы вочы, Люк разглядаў секараў — вельмі дзіўнае відовішча. З галавы да ног у вугальна-чорнай гразі, на грудзях, на руках, на спіне — ружовыя палоскі, прамытыя потам.
— Гэта ад сажы і вугальнай гразі, — растлумачыў Арнэ. — Трыснёг трэба спярша абпаліць, інакш не ссячэш.
Ён нахіліўся, падняў з зямлі два вялікія нажы, даў адзін Люку, другі пакінуў сабе.
— Трысняговы разак, — сказаў Арнэ, узважваючы ў руцэ свой нож. — Ім і сякуць трыснёг. Вельмі лёгка ўмеючы, — усміхнуўся ён і стаў паказваць, робячы выгляд, што сячы трыснёг сапраўды лягчэй, чым здаецца.
Люк паглядзеў на смертаносны сякач, які сціскаў у руцэ, зусім не падобны на вест-індскае мачэтэ. Лязо не звужалася на канцы ў тонкае вастрыё, а расшыралася ў двухбаковавостры трохвугольнік, адзін з выступаў якога загінаўся каварным крукам накшталт пеўневай шпоры.
— Мачэтэ занадта малое для паўночна-квінслендскага трыснягу, — сказаў Арнэ, скончыўшы паказваць, як сячы. — А вось гэта — цацачка што трэба, сам убачыш. Вастры толькі часцей. Жадаю ўдачы.
I пайшоў на свой участак, а Люк хвілінку пастаяў у нерашучасці. Потым паціснуў плячамі і ўзяўся за працу. I праз некалькі ўжо мінут зразумеў, чаму занятак гэты пакідаюць рабам і каляровым, якія праз цемнату сваю не ведаюць лягчэйшага спосабу зарабіць на хлеб; акурат як стрыжка авечак, падумаў ён, крыва ўсміхнуўшыся. Нахіліцца, ударыць нажом, моцна ўхапіць непадатлівае сцябло з грувасткай, абвіслай верхавінай, заціснуць у руках, правесці імі па ўсёй даўжыні, збіваючы лісце, акуратна пакласці ў кучу, ступіць да наступнага, нахіліцца, секануць, кінуць яшчэ адно ссечанае сцябло ў кучу...
Трыснёг кішыць усякай нечысцю — пацукамі, звычайнымі і буйнымі, прусакамі, жабамі, павукамі, змеямі ды яшчэ восамі, мухамі, пчоламі... Усяго, што балюча кусае і нясцерпна джаліць, не бракуе. Таму секары спярша абпальваюць трыснёг — лепш ужо чорная гразь ад абвугленых сцяблоў, чым гэтая драпежная напасць сярод жывой зеляніны. I ўсё роўна не абыходзіцца без укусаў, уколаў і драпін. Калі б не чаравікі, ногі Люка пацярпелі б больш за рукі, але ніводзін секар рукавіц не надзене. У іх не так спорна працуецца, а ў гэтай гульні час — грошы. Да таго ж рукавіцы — для мамчыных сынкоў.
Перад захадам сонца Арнэ падаў голасам знак, каб канчалі, і падышоў паглядзець, колькі Люку ўдалося насекчы.
— Ого, братка, някепска! — выгукнуў ён і паляпаў Люка па спіне. — Пяць тон — на першы дзень нядрэнна!
Да барака шлях недалёкі, але трапічная ноч настала імгненна, і яны прыйшлі ўжо ў цемры. He заходзячы ў памяшканне, забраліся галышом у агульную душавую і ўжо адтуль, перавязаўшыся ручнікамі, рушылі ў барак, дзе на стале іх чакалі горы яды: хто-небудзь з арцельшчыкаў па чарзе цэлы тыдзень гатаваў на ўсіх тое, што ўмеў. Сёння на талерках была смажаная ялавічына з бульбай, спечаныя ў прыску праснакі і пудынг з джэмам; секары прагна накінуліся на ежу і з воўчым апетытам аплялі ўсё да апошняй крошкі.
У доўгім, збітым з лістоў рыфленага жалеза пакоі ўздоўж сцен цягнуліся, адзін супраць аднаго, два рады жалезных нараў; уздыхаючы і пасылаючы праклёны трыснягу з такім красамоўствам, якому пазайздросціў бы любы пагоншчык валоў, людзі як былі голыя, так і паваліліся на прасціны з суравога палатна, зашмаргнулі маскітныя сеткі, і за марлевым полагам застылі іх цьмяныя цені.
Арнэ затрымаў Люка.
— Пакажы рукі. — Ён агледзеў яго далоні ў кроватачывых ранках, пухірах і слядах ад джалаў. — Перш-наперш пратры іх сінькай, тады намаж вось гэтай маззю. I мая табе парада: кожны божы дзень вечарам націрай какосавым алеем. Рукі ў цябе здаравенныя, а калі яшчэ і спіна выдужыць, ты станеш яшчэ якім секарам. Праз тыдзень рукі агрубеюць, не так балець будзе.
У дужым і складным целе Люка ўсе мышцы балелі, і кожная па-свойму, але ён адчуваў толькі адзін непамерны, нясцерпны боль. Змазаўшы і перавязаўшы рукі, ён расцягнуўся на адведзеным яму ложку, апусціў маскітную сетку, заплюшчыў вочы, і адразу быццам зніклі ўсе астатнія цесныя, душныя норы. Калі б раней ён хоць на мінуту ўявіў сабе, на што ідзе, ён нізавошта не растрачваў бы сябе на Мэгі; яе вобраз адсунуўся кудысьці ў закуткі свядомасці — пабляклы, непатрэбны і нежаданы. Люк зразумеў: пакуль ён сячэ трыснёг, яму будзе не да Мэгі.
Праз тыдзень, як і было прадказана Люку, рукі яго агрубелі, і ён насякаў за дзень восем тон — абавязковую норму, якую Арнэ патрабаваў ад кожнага члена арцелі. I тады ён наважыў перасягнуць самога Арнэ. Намерыўся зарабляць болын за астатніх, a то і стаць партнёрам шведа. Але найвялікшае яго жаданне было, каб усе глядзелі на яго гэтак, як на Арнэ: Арнэ тут для ўсіх быў амаль як бог, бо ён найлепшы секар ва ўсім Квінслендзе, а значыць, бадай, найлепшы ў свеце. Калі суботнім вечарам секары выпраўляліся ў які-небудзь гарадок, мясцовыя мужчыны наперабой частавалі Арнэ ромам і півам, а жанчыны круціліся вакол яго шумлівым роем. У Арнэ з Люкам аказалася шмат агульнага. Абодва славалюбныя, абодвум вельмі падабаецца, што жанчыны ад іх у захапленні, але захапленнем усё і канчаецца. Ім не было чаго даць жанчынам — усё аддадзена трыснягу.
Для Люка ў такой працы была і прыгажосць, і пакута, гэтага ён, здавалася, прагнуў усё жыццё. Нахіліцца, разагнуцца, зноў нагнуцца ў нейкім рытуальным рытме, быццам удзельнік таінства, недаступнага простым смертным. Таму што, вучыў Люка Арнэ, прыглядаючыся да яго, стаць выдатным майстрам у гэтай справе — значыць, заняць высокае месца ў самым адборным на свеце атрадзе працаўнікоў; куды б ні занёс цябе лёс, ты можаш ганарыцца сабой, упэўнены, што амаль ніхто з тых, з кім сустракаешся, і дня не вытрымае на трысняговай плантацыі. Англійскі кароль і той не вышэйшы за цябе, і, калі б слава твая дайшла да яго, сам манарх прыйшоў бы ў захапленне. Можна з жалем і пагардай ставіцца да дактароў і адвакатаў, да розных пісак і пыхліўцаў. Сячы цукровы трыснёг так, як можа толькі белы чалавек, — сапраўдны подзвіг.
Седзячы, бывала, на краі ложка, Люк адчуваў, як на жылістых руках надзімаюцца буграмі і рабрынамі мускулы, пазіраў на свае мазолістыя, у свежых і старых рубцах далоні, на загарэлыя доўгія і ладныя ногі і ўсміхаўся. Хто можа справіцца з такой работай і не толькі выжыць, а яшчэ і палюбіць яе, той сапраўдны мужчына. Яшчэ пытанне, ці можа англійскі кароль сказаць тое самае пра сябе.
Мэгі зноў убачыла Люка толькі праз месяц. Кожную нядзелю яна пудрыла свой блішчасты нос і апранала прыгожую шаўковую сукенку (усё ж ад камбінацыі і панчох адмовілася — з імі адна пакута) і чакала мужа, а ён не паяўляўся. Эн і Лудзі Мюлер моўчкі назіралі, як згасае яе жвавасць, калі яшчэ адна нядзеля драматычна засцілаецца цемрай, быццам апускаецца заслона перад ярка асветленай, але пустой сцэнай. He сказаць, каб яна гарэла жаданнем бачыць яго, але ж ён належаў ёй, ці яна яму, ці як гэта там лепей сказаць. Ледзь толькі ў Мэгі мільгане думка, што ён зусім забыўся пра яе, у той час як яна ўсе гэтыя доўгія дні і тыдні чакае яго, ледзь толькі падумае пра гэта, яе захлістваюць гнеў, расчараванне, горкае пачуццё крыўды і прыніжэння, смутак. Якія б прыкрыя ні былі тыя дзве ночы ў данглаўскай гасцініцы, яна, прынамсі, была тады для Люка на першым месцы; і цяпер ёй стала ясна: хай бы яна лепш язык праглынула, чым крычала ад болю. У гэтым, бадай што, уся прычына. Яе пакуты данялі яго, атруцілі радасць. Злосць на Люка за яго абыякавасць да яе мук змянілася раскаяннем, і пад канец усю віну яна ўзяла на сябе.
У чацвёртую нядзелю Мэгі не прыбіралася і шлёпала па кухні басанож у безрукаўцы і шортах — гатавала гарачае снеданне Людвігу і Эн — раз у тыдзень яны дазвалялі сабе такую раскошу. Пачуўшы крокі на заднім ганку, Мэгі адвярнулася ад патэльні, на якой шыпела свіная грудзінка, і здзіўлена ўтаропілася на здаравеннага калматага бамбізу, што стаяў на парозе. Люк? Няўжо гэта Люк? Нібы высечаная з каменя статуя. Але статуя ажыла, прайшла па кухні, звонка пацалавала Мэгі і падсела да стала. Мэгі разбіла некалькі яек, выліла на патэльню і падбавіла свініны.
Увайшла Эн Мюлер, ветліва ўсміхнулася, хоць у душы злавала на яго. Нікчэмны чалавек, што ён сабе думаў — на гэтулькі часу закінуў сваю жонку!
— Добра, хоць успомнілі, што ў вас жонка ёсць, — сказала яна. — Хадземце на веранду, пасядзіце са мной і з Лудзі, усе разам паснедаем. Памажыце Мэгі, Люк, занясіце яечню. А кошычак з хлебам я як-небудзь сама, у зубах, занясу.
Людвіг Мюлер нарадзіўся ў Аўстраліі, але ў ім выразна адчувалася нямецкая кроў; барвовы твар — ад з’яднанага націску сонца і піва, ледзь не квадратная галава з сівізной, бледна-блакітныя вочы прыбалта. Яму і яго жонцы Мэгі вельмі прыйшлася па душы, яны дзякавалі лёсу за такую памочніцу. Асабліва радаваўся Лудзі — ён бачыў, як павесялела Эн з таго дня, як па доме закружыла гэтая залацістая галоўка.
— Ну, як трыснёг сячэцца, Люк? — пацікавіўся Мюлер, лапаткай накладаючы на сваю талерку яечні з грудзінкай.
— А вы паверыце, калі скажу, што занятак гэты мне вельмі даспадобы? — засмяяўся Люк і таксама наваліў сабе поўную талерку.
Лудзі спыніў на прыгожым твары госця праніклівы позірк і кіўнуў галавой:
— Веру. У вас, на мой погляд, для гэтага і нораў акурат які трэба, і фізічны склад самы раз. I таму настроены вы лепш за іншых, адчуваеце сваю перавагу.
Звязаны сваёй спадчынай — плантацыямі цукровага трыснягу, справай далёкай ад навукі, пазбаўлены надзеі калі-небудзь памяняць адно на другое, Лудзі заўзята ўзяўся вывучаць чалавечую прыроду; ён штудзіраваў вялікія, тоўстыя тамы ў саф’янавых пераплётах з такімі імёнамі на карашках, як Фрэйд і Юнг, Гекслі і Расел.
— Я ўжо думала, вы ніколі не прыедзеце пабачыцца з Мэгі, — сказала Эн, памазком намазваючы на скібачку падсмажанага хлеба расталаетопленае масла; толькі ў такім выглядзе можна ў гэтым краі есці масла — усё ж лепш, чым зусім нічога.
— Ды мы з Арнэ вырашылі крыху папрацаваць і па нядзелях. А заўтра перабіраемся ў Інгем.
— Значыць, бедная Мэгі зусім ужо рэдка будзе вас бачыць.
— Мэг усё разумее. Гэта ж толькі гадочкі на два так, а летам будзем рабіць перапынак. Арнэ абяцае на гэты час прыстроіць мяне на рафінадны завод у Сіднеі, і туды я вазьму з сабой Мэг.
— А што вымушае вас так упарта працаваць, Люк? — папыталася Эн.
— Трэба грошай сабраць, каб потым купіць участак на захадзе, дзе-небудзь каля Кайнуны. Мэг вам не казала?
— На жаль, наша Мэгі мала расказвае пра сябе і пра вас. Раскажыце вы нам, Люк.
Утраіх яны сядзелі і слухалі Люка, сочачы за ігрой мускулаў на яго загарэлым энергічным твары, за жывым бляскам ярка-сініх вачэй; з таго імгнення, як перад снеданнем Мэгі раптам убачыла Люка, яна не вымавіла ні слова. А ён усё гаварыў і гаварыў пра цудоўны край недзе за блізкім светам, пра сакавітую траву, пра вялікіх шэрых птушак-бролгаў, што манерна расходжваюць па пыльнай дарозе, адзінай у Кайнуне, пра тысячы тысяч лятучых кенгуру, пра гарачы, сухі жар сонца.
— I недалёкі той дзень, калі добры кавалак усяго гэтага перападзе мне. Мэг таксама ўклала крыху грошай у справу, і, калі і далей наша праца на плантацыях пойдзе такім ходам, больш як чатыры-пяць гадоў мне не спатрэбіцца. Можна і хутчэй, калі задаволіцца ўчасткам горшым, але цяпер я ведаю, колькі магу зарабіць секачом, і мяне бярэ ахвота папрацаваць крыху даўжэй, каб зямелька была ўжо што трэба. — Ён нахіліўся над сталом, абхапіў кубак з чаем шырокімі, у рубцах і шрамах, далонямі. — Ведаеце, днямі я амаль што абагнаў Арнэ. Адзінаццаць тон за адзін толькі дзень!
Ад шчырага захаплення Лудзі прысвіснуў, і яны з Люкам пусціліся разважаць, колькі можна вырабіць за дзень. Мэгі маленькімі глыточкамі піла чай, густы, чарнаваты, без малака. Ох, Люк, Люк! Спачатку казаў гадочкі два, а цяпер ужо чатыры-пяць, і хто ведае, колькі гадоў ён назаве наступны раз, калі пачне строіць планы. Гэтая праца Люку на радасць, справа ясная. Дык ці кіне ён яе, калі надыдзе назначаны час? Ці захоча? Невядома толькі, ці пажадае яна чакаць так доўга, каб даведацца. Мюлеры людзі вельмі добрыя, і праца ў іх не такая ўжо і цяжкая, але калі ёй усё роўна даводзіцца жыць без мужа, дык няма лепшага месца, чым Драгеда. За месяц, што пражыла ў Хімельхоху, яна ні дня не адчувала сябе зусім здаровай — ежа ў рот не лезла, мучылі паносы, не адступалася вяласць і санлівасць, і Мэгі ніяк не магла стрэсці іх з сябе. Раней яна заўсёды адчувала сябе добра, і гэтае, нейкае няпэўнае, недамаганне пачало трывожыць яе.
Пасля снедання Люк памог Мэгі памыць пасуду, потым павёў яе прагуляцца да бліжняга поля цукровага трыснягу і ўсю дарогу толькі і гаварыў што пра цукар, пра трыснёг і як яго сякуць, як дзівосна жыць на свежым паветры, якія ў арцелі ў Арнэ дзівосныя хлопцы і што сячы трыснёг зусім, зусім не тое, што стрыгчы авечак, нашмат лепш.
Яны павярнулі назад і зноў падняліся на ўзгорак; Люк павёў Мэгі ў прыемную прахалоду пад домам, між слупоў-апор. Эн развяла тут цэлую аранжарэю — панастаўляла невялікіх абрэзкаў керамічных труб рознай вышыні і шырыні, насыпала ў іх зямлі і пасадзіла павойныя і раскідзістыя расліны — архідэі ўсіх парод і афарбоўкі, папаратнікі, экзатычную паўзучую і куставую зеляніну. Зямля пад нагамі была мяккая, патыхала смалістай стружкай; зверху, з бэлек, звісалі вялікія драцяныя кошыкі з папараццю, архідэямі і туберозамі; на слупах у гнёздах з кары дрэў раслі рагулькі; вакол труб ярка стракацелі пышныя бегоніі. Тут было любімае сховішча Мэгі, зацішны куток, — адзінае, што палюбілася ёй у Хімельхоху больш за што б там ні было ў Драгедзе. У Драгедзе ніколі не вырасла б так шмат усяго на такім маленечкім участку — вельмі мала там вільгаці ў паветры.
— Як цудоўна тут, Люк, праўда? Як ты думаеш, гады праз два маглі б мы наняць мне домік? Страх як хочацца самой зрабіць што-небудзь такое.
— Чаго табе так закарцела жыць адной у цэлым доме? Ты не Джылі, Мэг, тут жанчыне жыць адной рызыкоўна. У Мюлераў ты на ўсім гатовым. Табе ў іх кепска?
— Мне добра, Люк, наколькі можа быць добра ў чужым доме.
— Паслухай, Мэг, ты ўжо мірыся з тым, што ёсць, пакуль мы не перабяромся на захад. He можам жа мы траціцца — арандаваць дамы і каб ты жыла нідзе не робячы, ды яшчэ грошы адкладаць. Ясна табе?
— Ясна, Люк.
Ён так расхваляваўся, што забыўся нават, чаго павёў яе сюды, пад дом, — хацеў пацалаваць. Замест гэтага ён неяк рассеяна пляснуў яе ніжэй спіны, але чамусьці крышачку занадта моцна і балюча, і пайшоў па дарозе — туды, дзе стаяў яго прыслонены да дрэва веласіпед. Каб пабачыцца з ёю, ён дваццаць міль круціў педалі, абы не траціцца на поезд і аўтобус, і цяпер трэба было зноў націскаць на педалі цэлых дваццаць міль.
— Бедная дзяўчынка! — сказала Эн мужу. — Сваімі рукамі забіла б яго!
Надышоў і мінуў студзень, самы бяздзейны месяц для секараў трыснягу, а Люк не паказваўся. Тады, у свой прыезд, ён нешта прамямліў пра тое, што возьме Мэгі з сабой у Сідней, але замест гэтага паехаў туды з Арнэ адзін. Арнэ быў халасцяк, яго цётка мела свой дом у Разелі, адтуль можна было прайсці пеша (не трэба траціцца на трамвай — яшчэ некалькі медзякоў у скарбонку) да рафінаднага завода. За гэтымі высачэзнымі бетоннымі сценамі, што нагадвалі крэпасць на ўзвышшы, секарам, у якіх былі знаёмствы, заўсёды знаходзілася работа. Люк з Арнэ складалі мяхі з цукрам у роўныя штабелі, а ў вольны час купаліся ў моры, плавалі, каталіся на дошцы на хвалях прыбою.
Мэгі так і засталася з Мюлерамі ў Данглаў і прамучылася ўсё макроцце — так тут называлася пара мусонных дажджоў. Суш доўжылася з сакавіка да лістапада і ў гэтай частцы аўстралійскага мацерыка была не такая ўжо і сухая, але ў параўнанні з макроццем час гэты здаваўся благаславенным. У пару макроцця нябёсы нібы разяўляліся і вылівалі патокі вады — не цэлымі днямі, а парывамі, прыступамі, і ў прамежках між гэтых патопаў усё навокал дымілася парай, вялікія белыя клубы паднімаліся над цукровым трыснягом, над зямлёю, над дзікімі зараснікамі, над гарамі.
Міналі дні, і Мэгі ўсё мацней тужыла па роднай Драгедзе. У Паўночным Квінслендзе, цяпер яна ўжо цвёрда ведала, яна ніколі не адчуе сябе як дома, — магчыма, таму, што амаль усё жыццё пражыла ў сухой мясцовасці. Ёй моташна было ад адзіноты, ад мужавай бяздушнасці, ад неадчэпнага гнятлівага здранцвення і апатыі. Моташна ад гэтай плоймы насякомых і паўзуноў — вялізных жаб, тарантулаў, тараканаў, пацукоў; кожная ноч была ёй пакутай, ніякая сіла не магла іх выгнаць з дому, смяротны страх яны наводзілі на яе. Усе такія вялізныя, агрэсіўныя, галодныя. Больш за ўсё яна ўзненавідзела «дані» — так на мясцовым дыялекце называліся прыбіральні, і гэтак жа гучала памяншальная назва акруговага горада Данглаў — Дані, што было вялікай уцехай тамашнім дасціпнікам і давала ім падставу для бясконцых жартаў і каламбураў. Усё нутро выварочвала ад гэтых даньскіх «дані»; капаць ямы ў тым клімаце было нельга — усё цячэ і расцякаецца, не мінуць брушнога тыфу і іншых кішэчных хвароб. I замест ямы ўжывалі абмазаны варам вялікі бляшаны бак, ад якога ішоў смурод, раі мух асаджалі яго і моцна гулі, а сам ён кішма кішэў чарвямі і рознай іншай поскуддзю. Раз у тыдзень бак вывозілі і замянялі пустым, але раз у тыдзень — гэта вельмі ўжо рэдка.
Уся істота Мэгі паўставала супраць абыякавасці, з якой мясцовыя жыхары ставіліся да гэтай прыкрасці, як да нечага зусім звычайнага і нармальнага; калі б нават усё жыццё яна пражыла ў Паўночным Квінслендзе, і тады б ніколі з гэтым не прымірылася. I ўсё ж, з роспаччу думала яна, відаць, сапраўды давядзецца пражыць тут усё жыццё, прынамсі, пакуль Люк ужо так не састарыцца, што не зможа працаваць секарам. Як ні тужыла па доме, як ні марыла яна пра Драгеду, гордасць не дазваляла ёй прызнацца сваім родным, што муж зусім кінуў яе; чым прызнаць такое, не раз сурова гаварыла яна сабе, лепш ужо цярпець гэту пажыццёвую катаргу.
Месяц ішоў за месяцам, мінуў год, падкрадаўся канец другога. Толькі заўсёдная дабрата Мюлераў утрымлівала Мэгі ў Хімельхоху, і яна ніяк не магла вырашыць цяжкую задачу — якое прыняць рашэнне? Калі напісаць Бобу, ён, безумоўна, адразу тэлеграфам пашле ёй грошай на дарогу, але бедная Мэгі не магла набрацца рашучасці паведаміць родным, што Люк пакінуў яе з пустым кашальком. У той жа дзень, калі яна ім пра гэта скажа, ёй давядзецца расстацца з Люкам назаўсёды, а яна яшчэ не была гатовая на такі крок. Усё, што было ёй прывіта выхаваннем, нібы з’ядналася, каб прадухіліць яе разрыў з Люкам: і вера ў святасць шлюбу, і надзея, што ў яе рана ці позна паявіцца дзіця, і перакананне, што муж, а значыць, Люк — гаспадар яе лёсу. I яшчэ яе ўласны характар — упартая, зацятая гордасць ды назольна-дакучлівая думка, што і на ёй ляжыць віна, не толькі на Люку. Нешта нядобрае з ёю, a то Люк, можа, зусім інакш паводзіў бы сябе.
За паўтара года добраахвотнага выгнанніцтва яна бачыла яго толькі шэсць разоў і, нават паняцця не маючы пра такую штуку, як гомасексуалізм, часта думала: вось з кім трэба было Люку павянчацца — з Арнэ, бо яны ўжо ж напэўна жывуць разам і кампанія Арнэ Люку болын даспадобы. Яны з Арнэ сталі партнёрамі на роўных і раз’язджаюць узад і ўперад па ўсім тысячамільным прыбярэжжы — туды, дзе паспеў цукровы трыснёг, і, здаецца, жывуць толькі працай. Калі ж Люк зрэдку наязджае, ён не думае ні пра якую блізкасць з ёю — пасядзіць гадзіну-дзве, пабалакае з Лудзі і Эн, тады пойдзе прагуляецца з Мэгі, па-сяброўску пацалуе яе ў шчочку, і зноў толькі яго і бачылі.
Увесь свой вольны час Лудзі, Эн і Мэгі праводзілі за чытаннем. Бібліятэка ў Хімельхоху была багацейшая за драгедскую, у якой на кнігі хапала ўсяго некалькі паліц, а самі кнігі тут былі больш вучоныя, сярод іх нават «непрыстойныя», і Мэгі шмат чаго з іх вычытала.
Аднаго дня, у нядзелю, быў чэрвень месяц 1936 года, прыехалі Люк і Арнэ, абодва ў вельмі добрым настроі. Сказалі, што хочуць зрабіць Мэгі вялікую прыемнасць, і таму запрашаюць яе на «сілід».
Звычайна розныя этнічныя групы перасяленцаў рассейваюцца па ўсёй Аўстраліі і паступова набываюць агульныя для аўстралійцаў рысы, але ў Паўночным Квінслендзе, на гэтым паўвостраве, выхадцы з розных краін упарта імкнуцца зберагчы свае нацыянальныя звычаі і традыцыі: асноўныя насельнікі тут кітайцы, італьянцы, немцы і шатландцы з ірландцамі. I калі шатландцы наладжваюць сілід, усе да апошняга шатландца з’язджаюцца за многія мілі.
Мэгі моцна здзівілася, убачыўшы Люка і Арнэ ў шатландскіх кароткіх спадніцах; выглядаюць яны ў іх, вырашыла яна, калі перавяла дух, проста цудоўна. Ніякае адзенне не падкрэслівае так мужнасць чалавека, як шатландскі нацыянальны касцюм, — спаднічка ззаду хваліста пераліваецца складкамі ў лад шырокаму роўнаму кроку, а спераду не варухнецца; скураная сумка поўсцю наверх — як набедраны шчыток; ніжэй спаднічкі, якая даходзіць да сярэдзіны калена, — моцныя стройныя ногі ў туфлях са спражкамі, шчыльна абцягнутыя трыко ў косую клетку. Плед і куртку ў такую гарачыню насіць немагчыма, і мужчыны абышліся белымі кашулямі з адкрытым каўняром, закасалі па локці рукавы.
— А што гэта такое — сілід? — пацікавілася Мэгі, калі ўсе трое пусціліся ў дарогу.
— Гэльскае слова — зборышча, вечарынка з танцамі.
— А вы чаго шатландскія спадніцы панадзявалі?
— Без іх туды не пускаюць, а мы заўсёды бываем на іхніх гулянках, ад Брысбена да Кэрнса.
— Ах так? Вы, відаць, сапраўды часцяком наведваецеся на гэтыя сіліды, інакш не ўяўляю, чаго б гэта Люк раптам раскашэліўся на такі ўбор. Праўда, Арнэ?
— Трэба ж чалавеку хоць крышачку адпачыць, — мякка адпарыраваў Люк.
Сілід спраўлялі ў нейкай старой паўразваленай павеці між зарослых мангравымі дрэвамі гнілых балот, што цягнуліся ўздоўж вусця ракі Данглаў. Якіх толькі пахаў няма ў гэтых краях! — у роспачы падумала Мэгі, моршчачыся ад яшчэ аднаго нясцерпнага агіднага паху ў дадатак да ранейшых. Чорная патака, плесня, прыбіральні, а цяпер вось яшчэ і мангравыя балоты. Усе гніласныя выпарэнні зліліся ў адзін букет.
Мужчыны, што сабраліся ў павеці, і сапраўды былі ўсе ў шатландскіх касцюмах. Увайшоўшы туды разам з Люкам і Арнэ, Мэгі агледзелася і зразумела, якой нікчэмнай і шэрай павінна адчуваць сябе пава, аслепленая яскравай пышнасцю паўліна. Мужчыны зусім зацьмілі жанчын, тыя, здавалася, перасталі існаваць, і з кожнай гадзінай такое ўражанне толькі мацнела.
На хілым памосце стаялі два дудары, апранутыя ў колеры свайго клана — стракатая клетка на блакітным фоне — і дружна дудзелі на валынках вясёлы шатландскі рыл, рыжаватыя валасы іх стаялі тарчма, расчырванелыя твары заліваў пот.
Толькі некалькі пар танцавалі, а самае шумнае ажыўленне панавала вакол купкі мужчын, якія раздавалі шклянкі не іначай як з шатландскім віскі. Неўзабаве Мэгі і яшчэ некалькі жанчын аказаліся адціснутымі ў кут, і яна з радасцю засталася там, зачаравана азіраючы натоўп. Hi на адной жанчыне не было тартана — клятчастай тканіны колераў свайго клана, бо спадніц шатландскіх горцаў яны не носяць, а толькі плед, але ў такую спёку немагчыма хутаць плечы такім вялікім кавалкам шчыльнай матэрыі. I жанчыны былі ў звычайных для Паўночнага Квінсленда просценькіх сукенках, якія зусім пабляклі побач з яркім убраннем мужчын. Якіх толькі колераў не было! Агніста-чырвоны з белым клана Мензіс, кідкі чорны з жоўтым клана Маклаўд з Люіса, бледна-блакітны у чырвоную клетку клана Скен, яркая гама фарбаў клана Огілві і чырвона-шэра-чорная клетка клана Макферсан. На Люку былі колеры клана Макніл, на Арнэ — якабітаў Сэсенекаў. Сапраўды прыгожа!
Люка з Арнэ тут, відавочна, усе ведалі і любілі. Як жа ж часта яны бывалі тут без яе? I што на іх найшло, чаму яны ўзялі яе сёння з сабой? Мэгі ўздыхнула, прыхілілася да сцяны. Жанчыны з цікавасцю разглядалі яе, асаблівую іх увагу прыцягваў яе заручальны пярсцёнак; да Люка і Арнэ яны былі яўна нераўнадушныя, а ёй яўна зайздросцілі. Цікава, што б яны сказалі, калі б я прызналася ім, што гэты цёмнавалосы велікан, мой муж, за апошнія восем месяцаў прыязджаў да мяне толькі два разы, і наогул, калі прыязджае, нават і не падумае легчы са мною ў ложак. Вы толькі паглядзіце на гэту парачку самазадаволеных выфранчаных «горцаў»! А яны ж зусім не шатландцы, проста камедыю ламаюць, бо ведаюць, які ў іх бліскучы выгляд у гэтых шатландскіх спаднічках, і вельмі любяць, каб усе на іх з захапленнем глядзелі. Ну і шэльмы ж вы абодва! Такія ўжо самаўлюбёныя, што больш нічыёй любові вам не трэба.
Апоўначы ўжо ўсіх жанчын адправілі падпіраць сцены; музыкі на ўсю моц зайгралі «Кабер Фейд», і пачаліся галоўныя танцы. Потым усё сваё жыццё, ледзь толькі пачуе гук валынкі, Мэгі ў думках зноў вярталася пад гэтыя кроквы — варта было толькі раз калыхнуцца шатландскай спаднічцы. Нібы ў сне зліліся ў адно гукі і вобразы, рэальнасці жыцця і невычэрпная жыццяздольнасць.
На ўсю падлогу леглі скрыжаваныя мячы, і двое ў колерах клана Макдональд са Сліта ўскінулі над галавою рукі, кісці затрапяталіся, як у балетных танцораў, і сурова, быццам вастрыямі мячоў пад канец суджана было праткнуць ім грудзі, пачалі свой небяспечны, вёрткі танец сярод лёзаў.
Потым цягучыя, дрыгатлівыя рукі валынак прарэзаў пранізлівы крык, і дудары зайгралі «Граніцу адстаім сваю, шатландцы!». Зброю згрэблі ў кучу, і ўсе мужчыны рынуліся ў карагод, то беручыся за рукі, то разнімаючы іх, адно мільгалі стракатыя тартаны кланаў. Вясёлы рыл, імклівы стрэспей, шалёны флінг — адзін танец змяняўся другім, тупат ног па дашчаным насціле гулкім рэхам аддаваўся пад бэлькамі, блішчалі спражкі на туфлях, і кожны раз, як пачынаўся новы танец, хто-небудзь з мужчын, закінуўшы галаву, абзываўся пранізлівым залівістым крыкам, і дзесяткі магутных глотак уторылі яму. А жанчыны, зусім забытыя, былі толькі гледачамі.
Вечарынка скончылася пад раніцу, каля чатырох; за парогам, замест калянай свежасці Блэр-Атола ці Ская, на іх дыхнула атупляльнай духатой трапічнай ночы, вялікі важкі месяц поўз па ўсеянай зорамі пустыні нябёсаў, і ўсё захлістваў смурод мангравага тлену. Калі Арнэ павёз Люка з жонкай у сваім старым задышлівым «фордзе» назад, Мэгі напаследак пачула гукі тужлівай песні «Лясныя краскі», што заміралі ўдалечы, яна клікала з гулянкі дамоў. Дадому. А дзе ён, дом?
— Ну, спадабалася табе? — папытаўся Люк.
— Спадабалася б яшчэ больш, калі б я больш патанцавала, — адказала Мэгі.
— Што, на сілідзе? Кінь, Мэг! Там толькі мужчыны танцуюць, мы і так далікатна абышліся з вамі, жанчынамі, — хоць трохі далі пакруціцца.
— Здаецца, на свеце шмат такога, чым займаюцца толькі мужчыны, асабліва калі гэта прыемна і весела.
— He, ты ўжо мне прабач! — суха адказаў Люк. — Я думаў, табе прыемна будзе хоць крыху адарвацца ад будзёншчыны, таму і ўзяў цябе туды. А мог, ведаеш, і не браць! Раз не цэніш, больш не вазьму.
— Ты, відаць, усё роўна не збіраешся мяне нікуды браць, — запярэчыла Мэгі. — He вельмі добра дапускаць мяне ў сваё жыццё. За гэтыя некалькі гадзін я шмат чаго даведалася, толькі, думаю, не таго, чаму ты хацеў мяне навучыць. Цяпер мяне ўжо не так лёгка абдурыць, Люк. Шчыра кажучы, мне абрыдла ўсё — і ты, і маё цяперашняе жыццё, і ўсё астатняе.
— Ш-шш! — абурана зашыпеў Люк. — Мы не адны!
— Дык прыязджай адзін! — адрэзала Мэгі. — Ты ж са мной ніколі адзін не заставаўся, хіба толькі на некалькі мінутак.
Арнэ спыніў машыну каля падножжа хімельхохскага ўзгорка і спагадліва ўхмыльнуўся Люку:
— Давай, прыяцель, вядзі яе наверх, я тут пачакаю. Куды нам спяшацца?
— Я, Люк, сур’ёзна кажу, — заявіла Мэгі, як толькі яны адышліся настолькі, што Арнэ не мог чуць. — Усякаму цярпенню ёсць межы, разумееш? Ведаю, я дала зарок быць паслухмянай жонкай, але ж і ты абяцаў любіць мяне і клапаціцца пра мяне, так што выходзіць, мы абое зманілі! Я хачу вярнуцца дамоў, у Драгеду!
— Што ты, Мэг, — разгублена сказаў Люк. — Паслухай, міленькая, гэта ж не навек, павер мне! А гэтым летам я забяру цябе з сабой у Сідней, слова О’ Ніла! У доме ў Арнавай цёткі якраз вызваліцца кватэра, і мы з табой прабудзем там цэлыя тры месяцы, цудоўна прабавім час! Пацярпі крышачку, яшчэ з годзік які я папрацую на плантацыях, а тады мы купім участак і зажывём у сваім доме га?
Святло месяца ўпала на яго твар, і Люк здаўся ёй такім шчырым, поўным смутку, трывогі і раскаяння. I вельмі падобным на Ральфа дэ Брыкасара.
Мэгі палагаднела — ёй усё яшчэ хацелася мець ад яго дзяцей.
— Добра, — сказала яна, — яшчэ адзін год. Але я лаўлю цябе на слове, Люк: ты абяцаў узяць мяне ў Сідней, дык не забудзься!
Раз на месяц Мэгі добрасумленна пісала мацеры і братам — расказвала пра Паўночны Квінсленд, старанна і ў меру жартавала і ні разу не сказала ні слова ні пра якія нелады з Люкам. Усё гэта тая самая ганарлівасць. У Драгедзе толькі і ведалі: Мюлеры — Люкавы сябры, і Мэгі жыве ў іх таму, што ён заўсёды ў раз’ездах. Па ўсім адчувалася, што Мэгі шчыра прывязана да гэтых мілых людзей, і ў Драгедзе не трывожыліся за яе. Засмучала адно — чаму яна ніколі не праведае сваіх. Але ж яна не магла ім напісаць, што ў яе няма грошай на дарогу, бо тады давялося б тлумачыць, як нешчасліва склалася яе сямейнае жыццё з Люкам О’Нілам.
Зрэдку яна асмельвалася нібыта між іншым папытацца, як жыве епіскап Ральф, і яшчэ радзей Боб успамінаў перадаць ёй тое нямногае, што чуў пра епіскапа ад мацеры. А потым прыйшло пісьмо, у якім толькі і гаварылася, што аб прападобным дэ Брыкасары.
«Ён як з неба зваліўся, — пісаў Боб. — Прыехаў нечакана і нейкі быў невясёлы, проста як у ваду апушчаны. А таму, што цябе не застаў, і зусім засмуціўся. Спачатку накінуўся на нас, чаму мы яму не паведамілі, што ты выходзіш за Люка, ну, мама яму растлумачыла, што ты сама не дазволіла, такое на цябе найшло ўтрапенне, тут ён і змоўк, слоўца болей пра гэта не сказаў. Але, па-мойму, ён па табе знудзіўся болей, чым па ўсіх нас, ды яно і зразумела, ніхто ж з нас так многа з ім не бываў, як ты, і, па-мойму, ён заўсёды цябе любіў, як родную сястрычку. Ён тут, бедалага, блукаў непрыкаяны, нібыта чакаў — ты вось-вось выскачыш з-за вугла. У нас дык і картачак не знайшлося яму паказаць, раней мне і ў галаву не прыходзіла, а як ён папытаўся, я падумаў — і праўда, дзіва, чаму ў цябе няма вясельнае фатаграфіі. Ён папытаўся, ці ёсць у цябе дзеці, і я сказаў, быццам няма. Няма ж, праўда, Мэгі? Колькі ўжо часу ты замужам? Хутка два гады? Ну але, гэта ж ліпень цяпер на дварэ. He згледзець, як бяжыць час! Спадзяюся, у цябе хутка будуць дзеці, па-мойму, наш епіскап абрадуецца, калі дазнаецца. Я хацеў даць яму твой адрас, але ён не ўзяў. Сказаў, што яму гэта не дае ніякае карысці, бо ён едзе на нейкі час у Грэцыю, у Афіны, з архіепіскапам, пры якім служыць. Архіепіскап, відаць, з італьянцаў, імя даўжэзнае-даўжэзнае, ніяк не запомню. Уяўляеш, Мэгі, ён паляціць туды на аэраплане! Клянуся табе! Ну вось, ён калі дазнаўся, што цябе няма і няма каму гуляць з ім па Драгедзе, доўга тут не забавіўся, пабыў толькі тыдзень, разы два паездзіў верхам, кожны дзень правіў нам імшу, а потым узяў дый паехаў».
Мэгі адклала пісьмо. Ён ведае, ведае! Нарэшце ён ведае. Што ён падумаў, ці дужа засмуціўся? Чаму, чаму ён штурхнуў яе на гэта? Нічога добрага з гэтага не выйшла. Яна не любіць Люка і ніколі не палюбіць. Люк — проста падмена, у яе ад яго будуць дзеці, падобныя на тых, якіх даў бы ёй Ральф дэ Брыкасар. Божа, ну і заблыталася ж яна!
Архіепіскап ды Канціні-Верчэзе адмовіўся ад прапанаваных яму пакояў у афінскай рэзідэнцыі вышэйшых царкоўных улад, аддаў перавагу гасцініцы, дзе пасяляюцца звычайныя цывільныя. У Афіны ён прыехаў па справе важнай і вельмі далікатнай: даўно ўжо трэба было абмеркаваць сякія-такія пытанні з князямі грэчаскай праваслаўнай царквы — да яе, як і да рускай праваслаўнай царквы, Ватыкан ставіўся намнога прыхільней, чым да царквы пратэстанцкай. Урэшце, праваслаўе — гэта плынь, а не ерась; у праваслаўі, як і ў рымскай каталіцкай царкве, архіепіскапы атрымліваюць у спадчыну свой сан па простай лініі ад самога святога Пятра.
Архіепіскап ведаў, што гэтая паездка — своеасаблівае выпрабаванне: у выпадку поспеху яна стане новаю прыступкаю яго кар’еры, і ў Рыме яго чакае пасада вышэйшая. Немалою перавагаю аказаліся і яго здольнасці да моваў, ён свабодна гаварыў па-грэчаску, гэта і перацягнула шалю на яго карысць. Яго выклікалі з такое далечы, з Аўстраліі, і ў Афіны прывезлі самалётам.
I, безумоўна, немагчыма было б не ўзяць з сабою епіскапа дэ Брыкасара, за мінулыя гады ды Кандіні-Верчэзе прывык усё болей давярацца гэтаму дзіўнаму чалавеку. Гэта ж папраўдзе другі Мазарыні! Параўнанне вельмі прыемнае, бо архіепіскап захапляўся кардыналам Мазарыні намнога болей, чым кардыналам Рышэлье. Ральф увасабляў усё, што цэніць святая рымская царква ў сваіх вышэйшых саноўніках. Ён непахісна цвёрды як у веры, так і ў маралі: у яго жывы гнуткі розум і непранікальны твар; дый асаблівы дар: ён заўсёды ўмее спадабацца людзям, незалежна ад таго, прыемныя яны яму ці агідныя, згодзен ён з імі ці разыходзіцца ў поглядах. Ён не падліза, а праўдзівы дыпламат. Калі часцей напамінаць тым, хто мае ўладу ў Ватыкане, ён, бясспрэчна, далёка пойдзе. I гэта вельмі прыемна будзе яго высокапраасвяшчэнству ды Канціні-Верчэзе, які зусім не жадае расстацца з прападобным дэ Брыкасарам.
Было вельмі горача, але пасля вільготнае духаты Сіднея сухая спякота Афінаў ані не гняла епіскапа Ральфа. Як заўсёды, у сутане, у брыджах і ботах для верхавой язды, ён імкліваю хадою падымаўся па камяністай дарозе ўгару, да Акропаля, цераз хмурыя Прапілеі, міма Эрэхтэёна, яшчэ вышэй, па камянях, на якіх коўзаліся ногі, да Парфенона і далей, да рэшткаў сцяны, якая агароджвала Акропаль.
Тут, на вяршыні, дзе вецер развяваў яго чорныя, цяпер ужо з сівізною на скронях, кучары, ён прыпыніўся і азірнуў белы горад і за ім — залітыя сонцам узгоркі і чыстую, дзіўную сінь Эгейскага мора. Каля ног айца Ральфа ляжала Плака з кавярнямі на плоскіх дахах дамоў і калоніямі мастакоў, збоку на скале раскінуліся ярусы велізарнага амфітэатра. Удалечыні бачыліся рымскія калоны, крэпасці крыжакоў, венецыянскія замкі, але ніводнага следу туркаў. Дзіўны народ гэтыя грэкі. Трэба ж было так ненавідзець тых, хто кіраваў імі сем стагоддзяў засаб, каб, ледзь вызваліўшыся, бясследна сцерці з твару зямлі ўсе іх мячэці і мінарэты. I такі старажытны народ, такое слаўнае мінулае. Калі Перыкл адзеў у мармур вяршыню гэтае гары, нарманы — яго, Ральфа дэ Брыкасара, прашчуры — былі яшчэ дзікунамі ў звярыных шкурах, а Рым — проста вёскаю.
Толькі цяпер, на адлегласці адзінаццаці тысяч міль, пры думцы пра Мэгі першы раз да горла не падступіў плач. Але вяршыні гор на імгненне расплыліся перад вачыма, і ён не адразу авалодаў сабою. Як жа мог ён яе вінаваціць, ён жа сам сказаў ёй, каб яна выходзіла замуж! I ён адразу зразумеў, чаму яна вырашыла гэта ад яго схаваць: не хацела, каб ён сустрэўся з яе мужам, меў дачыненне да яе новага жыцця. Яму дык раней думалася, што яна, выйшаўшы замуж, паселіцца калі не ў самой Драгедзе, дык у Джыланбаўне, будзе і пасля жыць непадалёку, а ён будзе ведаць, што яна жывая і здаровая, ні ў чым не мае нястачы і нішто ёй не пагражае. Але варта было задумацца — і зразумеў: якраз гэтага яна і не хацела. He, пэўна ж, не магла яна не паехаць — і, пакуль яна замужам за гэтым Люкам О’Нілам, яна не вернецца. Боб сказаў, яны збіраюць грошы, хочуць купіць зямлю ў Заходнім Квінслендзе, і гэтая навіна прагучала як пахавальны звон. Мэгі вырашыла не вяртацца. Для яго, для Ральфа дэ Брыкасара, яна памерла.
Але ці шчаслівая ты, Мэгі? Ці не крыўдзіць цябе муж? Ці любіш ты яго, гэтага О’Ніла? Што ён за чалавек, чаму ты памяняла мяне на яго? Чым ён, просты аўчар, так табе спадабаўся, што ты аддала перавагу яму, а не Інэку Дэвісу, не Лаяму О’Рорку, не Аластэру Маккуіну? Можа, ты не хацела, каб я ўведаў яго, каб іменна я мог параўноўваць? Ці хацела прычыніць мне боль, хацела мне адплаціць? Але чаму ў вас няма дзяцей? Чаму твой муж ездзіць па ўсім Квінслендзе, як валацуга, а цябе пасяліў у сваіх сяброў? He дзіва, што ў цябе яшчэ няма дзяцей, — муж з табою амаль не бывае. Чаму гэтак, Мэгі? Чаму ты выйшла за гэтага О’Ніла Люка?
Ён павярнуўся, спусціўся з Акропаля, пайшоў па шумных, людных вуліцах Афінаў. Непадалёку ад вуліцы Еўрыпіда раскінуўся пад адкрытым небам рынак; тут ён пачакаў, зачараваны гэтым відовішчам: стракаты натоўп, вялізныя кашы з вострым пахам на сонцы рыбы, вывешаныя вобак вязанкі гародніны і вышытыя бліскаўкамі туфлі; яго пацяшалі жанчыны — дочкі зусім іншае культуры, якая самой сутнасцю сваёй адрозніваецца ад пурытанства, у якім выхаваны быў ён, епіскап дэ Брыкасар, яны адкрыта, не саромеючыся, любаваліся ім. Калі б у гэтых зачараваных паглядах і шчабятлівых галасах быў дамешак юру (ён не ўмеў падабраць іншага слова), гэта яго бязмежна бянтэжыла б, але не, захапленне выклікана іншым пачуццём, тут проста аддаюць даніну незвычайнай красе.
Гасцініца, дзе яны пасяліліся, раскошная і дарагая, знаходзілася на плошчы Амонія. Архіепіскап ды Канціні-Верчэзе сядзеў перад адчыненымі дзвярыма на балкон, апанаваны думкамі; калі ўвайшоў епіскап дэ Брыкасар, ён падняў галаву і ўсміхнуўся.
— Якраз у пару, Ральф. Я хацеў бы памаліцца.
— Я думаў, што ўсё ўладкавана. Хіба што-небудзь нечакана ўскладнілася, ваша высокапраасвяшчэнства?
— Крыху іншае. Я атрымаў сёння пісьмо ад кардынала Мантэвердзі, ён перадае пажаданні ад яго святасці папы.
У епіскапа Ральфа ад трывогі напяліся плечы і пахаладнела патыліца.
— Якія?
— Як толькі перагаворы тут скончацца, — а яны ўжо скончыліся, — я павінен явіцца ў Рым. Мяне чакае кардынальскі сан, і надалей мне выпадае служыць у Рыме, непасрэдна пры яго святасці.
— А я?
— Вы становіцеся архіепіскапам дэ Брыкасарам і вяртаецеся ў Аўстралію, каб замяніць мяне на пасадзе намесніка папы.
Цяпер айца Ральфа кінула ў жар, нават вушы пачырванелі. Яго, не італьянца, ушаноўваюць пасадаю папскага легата! Нечуваны гонар! О, можаце не сумнявацца, ён яшчэ стане кардыналам!
— Зразумела, спачатку вы атрымаеце пэўную падрыхтоўку і наказы ў Рыме. На гэта пойдзе каля паўгода, і гэтыя паўгода я буду з вамі, пазнаёмлю вас са сваімі сябрамі. Я хачу, каб яны ведалі вас, бо пройдзе час, і я вас выклічу, Ральф, і вы станеце маім памочнікам у Ватыкане.
— Як мне вам дзякаваць, ваша высокапраасвяшчэнства! Гэта ж вам я абавязаны такім высокім гонарам!
— Дзякуй богу, у мяне хапае розуму разгледзець чалавека здатнага, які не павінен марнець у невядомасці. А цяпер укленчым, Ральф, і памолімся. Вялікая ласка божая.
Пацеры і трэбнік епіскапа Ральфа ляжалі на суседнім століку; дрыжачаю рукою пацягнуўся ён па пацеры і незнарок згроб трэбнік на падлогу. Трэбнік разгарнуўся на сярэдзіне. Архіепіскап бліжэй быў — ён падняў кніжку і з цікаўнасцю паглядзеў на нешта карычневае, сухое і тонкае, што было некалі ружаю.
— Такое дзіва! Чаму вы гэта хаваеце? Што гэта, памяць пра радзіму ці, можа, пра маці?
Праніклівыя вочы, вочы, якіх не ашукаеш хітрасцю і выкрутамі, упіліся ў Ральфа, і ўжо не паспець было схаваць хвалявання і спалоху.
— He, — сказаў ён і зморшчыўся. — Пра маці ўспамінаць я не хачу.
— Але, пэўна, гэтая кветка многае вам значыць, калі вы так беражліва хаваеце яе ў самай дарагой вам кнізе. Дык пра што ж яна вам гаворыць?
— Пра любоў такую самую чыстую, як мая любоў да бога, Віторыё. Яна робіць толькі гонар гэтым старонкам.
— Я так і падумаў, бо ведаю вас. Але ці не прыніжае яна, гэта любоў, вашай любові да святое царквы?
— He. Дзеля царквы я ад яе і адмовіўся і заўсёды буду адмаўляцца. Я далёка пайшоў ад яе і ніколі да яе не вярнуся.
— Дык вось адкуль ваш смутак, нарэшце я зразумеў! Дарагі Ральф, гэта не так блага, як вам здаецца, папраўдзе. У сваім жыцці вы прынесяце шмат дабра многім людзям, і многія людзі вас будуць любіць. I тая, каму аддадзена любоў, што ў гэтай духмянай памятцы, ніколі не будзе абдзелена любоўю. Бо вы разам з ружаю збераглі і любоў.
— Я думаю, яна гэтага не зразумее.
— О не. Калі вы так моцна яе любілі, значыць, яна настолькі жанчына, што здольная гэта зразумець. Іначай вы даўно б яе забылі і не бераглі б так доўга гэту рэліквію.
— Іншы раз такое моцнае было ўва мне жаданне пакінуць пасаду і вярнуцца да яе, што толькі доўгія гадзіны ў малітве стрымлівалі мяне.
Архіепіскап падняўся з крэсла, падышоў і ўкленчыў побач з сябрам, побач з гэтым прыгажуном, якога ён палюбіў, як мала што любіў, апрача госпада бога і царквы — любоў да бога і царквы ў яго была адзіная і непадзельная.
— Вы не пакінеце свае пасады, Ральф, вы і самі гэта добра ведаеце. Вы належыце святой царкве, заўсёды ёй належалі і заўсёды будзеце ёй належаць. Гэта — сапраўднае ваша прызванне. Памолімся ж разам, і з гэтага часу да канца жыцця я буду маліцца і за вашу ружу. Гасподзь пашле нам многія скрухі і пакуты на нашай дарозе да вечнага жыцця. I мы — я таксама, як і вы, — павінны вучыцца пакорліва іх трываць.
У канцы жніўня Мэгі атрымала ад Люка пісьмо: ён пісаў, што ляжыць у таўнсвілскай бальніцы, у яго хвароба Вейля, але ніякай небяспекі няма, хутка яго ўжо выпішуць.
«Так што, выходзіць, нам не давядзецца чакаць канца года, каб адпачыць разам, Мэг. Секчы трыснёг я пакуль не магу, спачатку трэба зусім выздаравець, а для гэтага самае важнае — добра адпачыць. Дык прыкладна праз тыдзень я па цябе прыеду. Пажывём тыдняў два на возеры Ічэм на Этэртан Тэйбленд, за гэты час я набяруся сілы і пайду зноў працаваць».
Мэгі неяк не верылася, што яны нарэшце будуць разам, яна і сама не разумела — можа, ёй гэтага болей і не хочацца? Вядома, «мядовы месяц» на заезным двары ў Дані стаў ёй катаваннем, і душэўны боль не праходзіў даўжэй, чым фізічны, але Мэгі так даўно і так старанна адганяла гэтыя ўспаміны, што цяпер яны ўжо не палохалі; дый яна з таго часу многа чытала, і яна зразумела, што ў многім вінавата было проста невуцтва: і яна і Люк вельмі мала ведалі. Дай жа божа, каб ад гэтай сустрэчы нарадзілася дзіця! Будзе ў яе малое, будзе каго любіць, і тады ёй стане куды лягчэй. Эн будзе не супраць малога ў доме, яна яго палюбіць. I Людвіг таксама. Яны ёй сто разоў гэта гаварылі, усё спадзяваліся, што Люк у які-небудзь свой прыезд даўжэй пабудзе і пустое, адзінокае існаванне яго жонкі набудзе новы сэнс.
Яна расказвала ім, што піша Люк, і яны ўголас парадаваліся, але патаемна прынялі навіну недаверліва.
— Галаву даю на адрэз, што гэты нягоднік зноў знойдзе нейкую прычыну, каб паехаць без яе, — сказала мужу Эн.
Люк пазычыў у некага машыну і раніцаю прыехаў па Мэгі. Ён вельмі пахудзеў, пажаўцеў і зморшчыўся, нібыта вымачаны ў воцаце. Мэгі была ашаломлена; яна аддала яму чамадан і села ў машыну з ім побач.
— Што гэта за хвароба Вейля, Люк? Ты пісаў, нічога небяспечнага, а па табе адразу відаць, што хварэў ты вельмі моцна.
— Ды не, гэта накшталт жаўтухі, рана ці позна яе падхопіць кожны секар. Яе разносяць трысняговыя пацукі; калі ў цябе парэз ці драпіна, заразы не мінуць. Я хлопец здаровы, таму вырабіўся лёгка, другія куды цяжэй хварэюць. Дактары кажуць, я як бач зноў буду малайцом.
Па глыбокай, густа зарослай лесам цясніне дарога караскалася ўгару, у глыбіню мацерыка; на дне цясніны раўла і грукатала набухлая, паўнаводная рэчка, а ў адной мясціне аднекуль зверху ў яе зрываўся, перасякаючы дарогу, незвычайны вадаспад. I яны праехалі паміж стромаю скалою і дугою вадаспада, пад зіхатліваю волкаю аркаю — дзівосным спляценнем святла і ценяў. Чым вышэй угару, тым халадней станавілася, у паветры разлівалася дзівосная свежасць, — а Мэгі ўжо і забылася, як лёгка дыхаецца, калі прахалода. Джунглі нагіналіся над дарогаю, уставалі збоку суцэльнаю страшнаю, непрагляднаю сцяною. Ствалоў дрэваў нельга было разгледзець пад цяжкім покрывам густалістых ліянаў, яны пералазілі з вяршыні на вяршыню, цягнуліся неразрыўна, несканчона, быццам на ўвесь лес накінуты вялізны дыван зялёнага аксаміту. Але пад гэтымі зялёнымі скляпеннямі перад вачыма ў Мэгі мільгалі то дзівосная кветачка, то матылёк, то кола павуціны і, быццам яе нерухомая вось, вялізны, у прыгожых крапінках, павук, то незвычайныя грыбы, якія ўядаюцца ў парослы мохам ствол, то птушкі з доўгімі, распушанымі пунсовымі і залацістымі хвастамі.
Возера Ічэм ляжала на пласкагор’і, прыгожае ў бездакорнай рамцы няходжаных берагоў. Перад захадам сонца Мэгі з Люкам выйшлі на веранду пансіёна паглядзець на гэтае хараство ціхай вады. Мэгі хацелася паглядзець, як вялікія кажаны, пажыральнікі пладоў (яшчэ іх называюць лятучымі лісамі), злятаючыся на кармленне, кружацца ў небе, быццам вестуны Страшнага суда. З выгляду яны пачварныя і агідныя, але надзіва палахлівыя і няшкодныя. Калі бачылася цёмная чарада, якая трапяталася ў расплаўленым золаце захаду, замірала сэрца; у Хімельхоху Мэгі кожны вечар выходзіла паглядзець на іх.
А якое гэта шчасце — мяккая халаднаватая пасцель, тут не страшна і зварухнуцца, прасціна не прамокне ад поту і не трэба будзе асцярожна пасовацца на другую мясціну, ведаючы, што тая ўсё роўна не прасохне. Люк дастаў з свайго чамадана пляскаты карычневы пакет, выняў прыгаршчы нейкіх кружочкаў і расклаў іх радком на начным століку.
Мэгі ўзяла адну такую штучку, пакруціла ў руцэ. Папыталася з цікаўнасцю:
— Што гэта?
— Французскі гасцінчык. — Люк паспеў забыцца пра сваё рашэнне двухгадовай даўнасці — не казаць ёй, што ён карыстаецца процізачаткавымі сродкамі. — Я спярша надзяю гэту штучку, а ўжо потым можна і да цябе. А не дык, напэўна, можна дзіця прыстарацца, а нам нельга сабе гэтага дазволіць, пакуль у нас няма свайго дома. — Ён сядзеў з краю на ложку голы, схуднелы, скура ды косці. Але сінія вочы яго блішчалі, ён пацягнуўся да Мэгі, сціснуў руку, у якой яна ўсё яшчэ трымала «французскі гасцінчык». — Мы ўжо амаль дайшлі да мэты, Мэг, амаль дайшлі да мэты! Паводле маіх разлікаў, яшчэ пяць тысяч — і мы зможам купіць найлепшую сядзібу, якая знойдзецца на захад ад Чартэрс Таўэрс.
— Тады лічы, што мы ўжо яе купілі, — вельмі спакойна, роўным голасам сказала Мэгі. — Я напішу епіскапу дэ Брыкасару і папрашу ў яго пазычыць гэтыя пяць тысяч. Ён не будзе браць з нас працэнтаў.
— I не думай! — крыкнуў Люк. — Чорт вазьмі, Мэг, ёсць у цябе гонар? Мы сваё заробім, а пазычаць ні ў кога не станем! Зроду я ні ў кога не пазычаў ні капейкі і пазычаць не буду.
Яна не слухала, толькі глядзела на яго, вочы завалакло чырвоным туманам. Яшчэ ніколі ў жыцці яна не ведала такога шаленства. Хлус, жулік, эгаіст! Ды як ён пасмеў гэтак ашукаць яе, пазбавіць дзіцяці, марочыць байкаю, быццам хоча стаць жывёлаводам! Яму і так выдатна жывецца — з гэтым Арнэ Свенсанам, на высечцы трыснягу.
Яна і сама дзівілася, як змагла схаваць шаленства, і зноў загаварыла пра тое, што ляжала ў яе на далоні.
— Растлумач, што такое гэтыя гасцінчыкі. Чаму праз іх у мяне няма дзіцяці?
Люк падышоў, прыпыніўся ў яе за спінаю, і Мэгі здрыганулася; ён падумаў, што яго дотык яе хвалюе, але Мэгі разумела — ёй агідна.
— Ты што, зусім нічога не ведаеш, Мэг?
— Нічога, — схлусіла яна; зрэшты, пра такое яна і праўда нічога не ведала, не помніла, каб пра такія штукі гаварылася хоць у адной кнізе.
Яго неспакойныя рукі ціскалі ёй грудзі.
— Разумееш, калі я... гатоў... без гэтага ўсё застаецца ў табе, і тады атрымліваецца дзіця.
Дык вунь яно што выходзіць! Знайшоў ахову ад дзяцей! Жулік!
Люк патушыў святло, завабіў Мэгі на ложак, і вельмі хутка Мэгі пачула тыя самыя гукі, што тады ў гасцініцы ў Даніі, і цяпер зразумела: ён рыхтуецца. Жулік! Але як яго перахітрыць?
Яна цярпела, стараючыся не паказаць, як ёй баліць. Чаму павінна гэтак балець, калі тое, што яны робяць, зусім натуральнае?
— Табе гэта не падабаецца, Мэг? — папытаўся потым Люк. — Відаць, ты зусім для гэтага не вырасла, калі табе і цяпер гэтак баліць, а не толькі першы раз. Добра, болей не буду. Ты ж не супраць, калі мне хапае тваіх грудзей, праўда?
— Ох, ці не ўсё роўна? — стомлена адазвалася Мэгі. — Калі ты не будзеш рабіць мне балюча, хай будзе гэтак.
— Малавата ў табе запалу, Мэг!
— На гэта во?!
Але ён ужо зноў загарэўся; цэлыя два гады ў яго не было на гэта ні часу, ні сілы. Напраўду, здорава гэта — быць з жанчынаю, бударажлівае і забароненае задавальненне. Ён зусім не адчувае сябе мужам Мэг, не, гэта ўсё роўна што забаўляцца з дзяўчом на выгане дзе-небудзь за Кайнунскім заезным дваром ці прыціскаць да сцяны стрыгальні фанабэрыстую ганарліўку міс Кармайкл. Грудзі ў Мэг што трэба, тугія, якраз яму да смаку, недарэмна яна столькі ездзіла верхам, і, далібог, так нават лепей, прыладзішся паміж імі — і не патрэбны ніякія «гасцінчыкі». Гэтая французскія штучкі моцна адбіваюць уцеху, а без іх нельга — так і глядзі, каб не нарвацца.
Лежачы дагары, ён завабіў да сябе Мэгі, прысмактаўся да яе грудзей. Невыказная пагарда паднялася ў Мэгі; мужчыны проста смешныя, у такія хвіліны яны і на людзей не падобныя. Вось ён зусім сябе не помніць, камечыць яе лапамі і бурчыць, быццам нейкае вялізнае кацяня ссе кошку... I раптам яна адчула сцягном тое самае, на гэты раз нічым не ахаванае.
Усё, што адбывалася, ані не хвалявала Мэгі, думкі аставаліся ясныя. I яна прыдумала. Паволі, непрыкметна Мэгі пасунулася бліжэй да яго — і, сцяўшы зубы, стрымаўшы дыханне, каб не пакінула мужнасць, злучылася з ім. Ведама, балюча, але, выходзіць, і напалавіну не так балюча, як раней. Гэтак намнога лягчэй і трываць можна.
Люк расплюшчыў вочы. Паспрабаваў адштурхнуць Мэгі, але... божа літасцівы, нічога падобнага ён яшчэ не адчуваў! Ніколі раней ён не быў з жанчынаю без гэтае перашкоды, ён і не здагадваўся, якая вялікая розніца. I ў яго не стала сілы яе адштурхнуць, яму было ўжо не да колішняга задавальнення, пад канец ён нават абняў яе і моцна прыціснуў да сябе. Мужчыну не гадзіцца стагнаць і крычаць, але ён не стрымаўся і пасля ўсяго пяшчотна пацалаваў жонку.
— Люк...
— Што?
— Чаму нельга заўсёды гэтак?
— Нам і цяпер нельга было рабіць гэтак, Мэг, і болей ужо, ведама, нельга. Я не паспеў уцячы...
Мэгі нахілілася над ім, пагладзіла яго па грудзях.
— Ох, Люк, калі ласка! Так намнога лепей і амаль не баліць. Я асцярожная, усё абыдзецца. Калі ласка!
Ці знойдзецца на свеце чалавек, здольны выстаяць, калі так пераканаўча прапануюць зноў зведаць невыказную асалоду? Люк кіўнуў, саступаючы спакусе, быццам прабацька Адам, бо ў гэтую хвіліну ён ведаў намнога меней, чым Мэгі: яна ўжо разумела, як яго перахітрыць.
— Мусіць, ты праўду кажаш, а мне куды прыемней, калі ты не супраць. Добра, Мэг, надалей будзем рабіць па-твойму.
I Мэгі, задаволеная, усміхнулася ў цемры. Вось гэтак, мой любы, я табе пакажу! Ты ў мяне дачакаешся, Люк О’Ніл! Асцярожная, ха! Жыць не буду, а дзіцятка нараджу!
Тут, удалечыні ад спякотнай, удушлівай сырасці прыбярэжных раўнін, Люк хутка выздаравеў. Ён еў са смакам, стаў прыбаўляць вагі і ўжо не палохаў ненатуральнаю худзізною, са скуры зліняла хваравітая жаўцізна, і яна зноў стала смуглявая. Мэгі палка і ахвотна адказвала на яго пяшчоту, таму і не вельмі цяжка было ўгаварыць яго замест двух тыдняў, як было задумана, прабыць яшчэ і трэці тыдзень, а там і чацвёрты. Але ў канцы месяца ён узбунтаваўся.
— Хопіць, Мэг. Я зноў здаровы як бык. А мы з табою залішне раскашуемся і дарэмна трацім грошы. I я патрэбен Арнэ Свенсану.
— Можа, перадумаеш, Люк? Калі ты напраўду хочаш купіць ферму, можаш купіць яе хоць цяпер.
— Давай яшчэ крыху пацерпім, Мэг.
I, безумоўна, ён змоўчаў пра другое: яго неадольна цягнула на плантацыі трыснягу, гэта была характэрная некаторым мужчынам дзіўная цяга да самай цяжкай працы, якая забірае чалавека ўсяго, без астатку. Пакуль ён малады і дужы, трыснягу не здрадзіць. У Мэгі аставалася адна надзея — можа, яна прымусіць яго перадумаць, калі народзіць яму дзіця, наследніка іх зямлі ў наваколлі Кайнуна.
I вось яна зноў у Хімельхоху, чакае і спадзяецца. Ёй вельмі, вельмі патрэбна дзіця! Калі будзе дзіця, развяжуцца ўсе вузлы, толькі б ёй дзіця. I выявілася: дзіця будзе. Яна сказала Эн і Людвігу, і абое ўзрадаваліся. У Людвіга былі проста залатыя рукі. Ён выдатна шые і вышывае — ні таму, ні гэтаму Мэгі так і не паспела навучыцца, — і вось мазолістымі ўмелымі рукамі ён шчыруе з маленькаю іголачкаю і з тонкаю, далікатнаю тканінаю, а Эн з Мэгі рыхтуюць дзіцячы пакой.
Адна бяда, яшчэ да нараджэння малое не давала спакою — ці то ад спякоты, ці то праз тое, што маці не была шчаслівая, гэтага Мэгі і сама не разумела. Яе ванітавала не толькі раніцаю, а цэлымі днямі, і даўно пара спыніцца ванітаванню, а яму не відно было канца; вагі Мэгі прыбаўляла мала і паволі, а між тым яе моцна мучылі ацёкі і так падскочыў ціск, што доктар Сміт затрывожыўся. Спярша ён хацеў да самых родаў пакласці яе ў бальніцу ў Кэрнсе, але потым пасля вялікага роздуму вырашыў: калі няма каля яе ні мужа, ні сяброў, дык лепей ёй заставацца дома: Эн і Людвіг глядзяць яе добра. А ўжо на апошнія тры тыдні ёй абавязкова трэба паехаць у Кэрнс.
— I пастарайцеся выклікаць мужа, няхай прыедзе, пабачыцца з ёю! —сярдзіта крыкнуў ён Людвігу.
Мэгі адразу напісала Люку пра сваю цяжарнасць, яна часта па-жаночы меркавала, быццам дазнаўшыся, што нежаданае ўжо збылося. Люк не проста змірыцца з непазбежным, а ўзрадуецца. Яго пісьмо мігам рассеяла яе ружовыя мары. Люк проста ашалеў. Стаць бацькам — яму гэта і значыла толькі, што раней трэба было пракарміцца адно самому, а цяпер будуць на шыі два едакі. Горкая гэта была пілюля Мэгі, але давялося праглынуць — выбару не аставалася. Будучае дзіця прывязвала яе з гэтага часу да Люка гэтаксама моцна, як і гонар.
Але цяпер яна зусім хворая і бездапаможная, і ёй так не хапае любові; дзіця — і тое яе не любіць, яно зачата проці свае волі і не жадае паяўляцца на свет. Мэгі адчувала, маленькая істота ўсярэдзіне пратэстуе як можа, не хоча расці і жыць. Калі б у яе была сіла праехаць дзве тысячы міль па чыгунцы, яна вярнулася б дахаты, але доктар Сміт і слухаць пра гэта не хацеў. Тыдзень,а то і болей у цягніку, нават з перапынкамі, — дзіцяці гэта немінучая смерць. I хоць Мэгі была такая няшчасная, такая расчараваная, свядома нашкодзіць дзіцяці яна не хацела. Але час ішоў — і патухала яе радасць, мара пра жывую істоту, якая належала б ёй адной, якую можна было б любіць без аглядкі: яшчэ не народжанае малое давалася ёй усё цяжэй, усё горай ладзіла з ёю.
Доктар Сміт пачаў пагаворваць пра тое, каб хутчэй яе выправіць у Кэрнс; ён не зусім упэўнены, што роды ў Данглаў пройдуць добра, бо тут не бальніца, а так сабе, хатка-ізалятар. Крывяны ціск у Мэгі часта падскоквае, ацёчнасць павялічваецца; доктар Сміт загаварыў пра таксікоз, пра эклампсію, вымаўляў яшчэ нейкія незразумелыя словы і так напалохаў Эн і Людвіга, што яны згадзіліся на Кэрнс, як ні хацелася ім, каб дзіця нарадзілася ў іх, у Хімельхоху.
Канчаўся май, аставалася чакаць яшчэ месяц, праз месяц Мэгі нарэшце збавіцца ад гэтага няўдзячнага малога. Яна ўжо пачала яго ненавідзець — таго самага малога, якога так жадала, пакуль не зведала, колькі ад яго непрыемнасці. Ну адкуль яна ўзяла, быццам Люк узрадуецца, калі дазнаецца, што дзіця ўжо жыве і павінна нарадзіцца? Па яго паводзінах з таго часу, як яны жанатыя, магла б зразумець — на гэта спадзявацца няма чаго.
Пара прызнаць: усё абвалілася, пара адкінуць дурны гонар і паспрабаваць выратаваць з руінаў тое, што яшчэ можна выратаваць. Яны пажаніліся, кіруючыся непраўдзівымі жаданнямі, — Люк паквапіўся на яе грошы, а яна хацела ўцячы ад Ральфа дэ Брыкасара і адначасна спрабавала зберагчы яго дзеля сябе. Яны і не прыкідваліся, што любяць адно аднаго, а між іншым толькі любоў магла б памагчы ім адолець цяжкую блытаніну, якая ўзнікла ад таго, што яны зусім рознага хацелі і да рознага імкнуліся.
I вось якое дзіва: Мэгі не адчувала сапраўднае нянавісці да Люка, а ўсё часцей, усё мацней ненавідзела Ральфа дэ Брыкасара. А Ральф, па сутнасці, абышоўся з ёю дабрэй і справядлівей, чым Люк. Ён заўсёды стараўся, каб яна бачыла ў ім толькі сябра і духоўнага пастыра, не болей, і хоць ён двойчы яе пацалаваў, абодва разы першы крок зрабіла яна.
Тады чаго ж на яго гэтак злавацца? З якой прычыны ненавідзець Ральфа, а не Люка? Вінаватая яна сама, нічога не разумее ў жыцці, яе страхі вінаватыя і непамерная злосная крыўда на яго за тое, што ён упарта яе адштурхоўваў, а яна так любіла яго, так прагнула яго любові. I яшчэ вінаваты бяздумны парыў, які штурхнуў яе выйсці за Люка О’Ніла. Яна здрадзіла і сабе, і Ральфу. Такая важнасць, калі ёй і нельга было стаць яго жонкаю, спаць з ім, нарадзіць ад яго дзіця. Такая важнасць, калі ён і не хацеў яе, а ён і напраўду яе не хацеў. Важна адно: ёй патрэбен толькі ён, і не трэба было мірыцца з меншым.
Але зразумець памылку яшчэ не значыць яе паправіць. Яна застаецца жонкаю Люка О’Ніла і дзіця народзіць ад Люка О’Ніла. Як жа ёй цешыцца з будучага Люкавага дзіцяці, калі сам Люк гэтага дзіцяці не жадае? Беднае малое. Але, па крайняй меры, калі яно народзіцца, яно будзе само па сабе, зусім новы чалавечак, і можна будзе любіць яго самога. Ды толькі... Вось калі б гэта было дзіця Ральфа дэ Брыкасара! А гэта немагчыма, гэтаму не бываць. Ральф служыць царкве, а царква патрабуе яго ўсяго без астатку, патрабуе нават і тое, што ёй не патрэбна, — яго мужчынскі пачатак. Святая царква патрабуе, каб яго ахвяравалі ёй, гэтым яна сцвярджае сваю ўладу над сваім слугою — і знішчае яго, выкрэслівае яго з жыцця, бо калі ён перастане дыхаць, ён нікога не пакіне пасля сябе. Але прыйдзе дзень, і яна паплаціцца за сваю прагнасць. Прыйдзе дзень — і не застанецца болей Ральфаў дэ Брыкасараў, бо яны пачнуць цаніць у сабе мужчынскі пачатак і зразумеюць, што царква патрабуе ад іх ахвяры дарэмнай, зусім неразумнай...
Мэгі рэзка паднялася, цяжка ступаючы, прайшла ў гасцёўню — там Эн чытала забаронены раман Нормана Ліндсея, цешачыся з кожнага забароненага слова.
— Эн, здаецца, выйдзе па-вашаму.
Эн рассеяна падняла галаву.
— Пра што вы, дарагая?
— Пазваніце доктару Сміту. Я нараджу гэтага няшчаснага малога тут, у вас, і вельмі хутка.
— О божа! Ідзіце ў спальню і кладзіцеся — не да сябе, у нашу спальню!
Кленучы капрызы лёсу і рашучасць дзяцей, доктар Сміт прымчаўся з Данглаў на сваёй старой, растрэсенай машыне, прыхапіўшы мясцовую акушэрку і ўсе інструменты і лякарствы, якія знайшліся ў яго глухой бальнічцы. Класці Мэгі ў гэтую ўбогую бальнічку няма ніякага сэнсу — усё, што можна зрабіць там, ён зробіць і ў Хімельхоху. Вось калі б у Кэрнс, тады іншая справа.
— Мужу паведамілі? — папытаўся ён, узбегшы на ганак. Услед за ім ішла акушэрка.
— Паслалі тэлеграму. Мэгі ў маім пакоі; я падумала, там вам будзе прастарней.
I Эн зачыкільгала за прыезджымі ў спальню. Мэгі ляжала на ложку, глядзела шырока расплюшчанымі вачыма, але нічым не паказвала, што ёй баліць, толькі зрэдку сутаргава сціскала рукі і курчылася. Яна павярнула галаву, усміхнулася Эн — і ў гэтых шырока расплюшчаных вачах Эн убачыла бязмежны страх.
— Я радая, што не трапіла ў Кэрнс, — сказала Мэгі. — Мая мама ніколі не клалася дзеля гэтага ў бальніцу, а тата неяк сказаў, што Хэлам яна страшэнна намучылася. Але яна засталася жывая, і я таксама не памру.
Праз некалькі гадзін доктар Сміт выйшаў на веранду да Эн.
— У беднай вельмі зацяжныя і цяжкія роды. Першае дзіця амаль заўсёды цяжка даецца, а ў гэтага яшчэ і становішча няправільнае, і яна толькі мучыцца. Была б яна ў кэрнскай бальніцы, мы зрабілі б кесарава сячэнне, а тут пра гэта і думаць няма чаго. Яна павінна разрадзіцца сама.
— Яна пры памяці?
— Ага, пры поўнай памяці. Храбрая малышка, не крычыць, не жаліцца. Самым лепшым жанчынам даводзіцца найцяжэй, вось што я вам скажу. Яна ўсё пытаецца, ці прыехаў ужо Ральф, давялося нешта выдумляць, я ёй сказаў, што дарогу размыла. Мне здавалася, яе мужа завуць Люк?
— Ага.
— Гм-м! Ну, можа, таму ёй і спатрэбіўся Ральф, хто ён там ні ёсць. Ад гэтага Люка, відаць, радасці мала?
— Ён нягоднік.
Эн на верандзе абаперлася абедзвюма рукамі на парэнчы, нахілілася. З дарогі, што вяла з Данглаў, павярнула таксі, вось яно падымаецца пад гару, да Хімельхоха. Зоркія вочы Эн здалёку пазналі цёмныя вочы пасажыра на заднім сядзенні, і ў яе вырваўся вокліч радасці і палёгкі.
— Проста вачам не веру, але здаецца, Люк усё-такі ўспомніў, што ў яго ёсць жонка!
— Я лепей пайду да яе, а вы з ім самі разбірайцеся, Эні. Я пакуль ёй нічога не скажу, раптам вы абазналіся. А калі гэта ён, перш чым агарошыць, дайце яму кубак чаю. Няхай спачатку падмацуецца.
Таксі спынілася; на здзіўленне Эні, шафёр выйшаў і сам адчыніў дзверцы перад пасажырам. У Джо Касцільёне, шафёра адзінага ў Дані таксі, такая ветлівасць не была ў звычцы.
— Прыехалі, ваша праасвяшчэнства, — сказаў ён і нізка пакланіўся.
З машыны выйшаў чалавек у доўгай чорнай сутане, падпяразанай ліловым шоўкам. Павярнуўся — і на імгненне ашаломленай Эн здалося, што Люк О’Ніл разыгрывае З ёю нейкі незразумелы жарт. Потым яна ўбачыла, што гэта зусім другі чалавек, па крайняй меры гадоў на дзесяць старэйшы за Люка. Божа, — падумала яна, пакуль ён, высокі, стройны, падымаўся да яе, пераступаючы цераз дзве прыступкі, — у жыцці не бачыла такога прыгажуна! Архіепіскап, не болей і не меней! Што спатрэбілася каталіцкаму архіепіскапу ад нас з Людвігам, старых лютэран?
— Місіс Мюлер? — папытаўся ён з усмешкаю, гледзячы на яе зверху ўніз сінімі вачыма, пагляд быў добры, але нейкі абыякавы. Быццам гэты чалавек проці волі надта многа бачыў на сваім веку і даўным-даўно ўмудрыўся заглушыць у сабе здольнасць што-небудзь адчуваць.
— Ага, я Эн Мюлер.
Ральф? Ральф?! Дык гэта і ёсць Ральф?!
— Я яе даўні сябар. Скажыце, ці нельга мне яе ўбачыць?
— Бачыце, архіепіскап... — не, так не гавораць, да архіепіскапа трэба звяртацца «ваша праасвяшчэнства», як Джо Касцільёне, — я ведаю, у звычайных абставінах Мэгі была б вельмі радая вас бачыць, але цяпер у яе роды, і роды вельмі цяжкія.
I тут Эн убачыла, што гэты чалавек не змог да канца заглушыць у сабе здольнасці адчуваць, а толькі сілаю розуму загнаў яе ў самы далёкі куток свядомасці, быццам збітага сабаку. Вочы ў яго былі сінія-сінія, Эн зусім патанула ў іх, а на дне ўбачыла такое... і з неўразуменнем папыталася ў сябе — што Мэгі гэтаму архіепіскапу і што ён Мэгі?
— Я ведаў, ведаў, што нешта з ёю здарылася! Даўно гэта адчуваў, а апошнім часам трывожыўся без памяці. Я павінен быў прыехаць, убачыць на свае вочы. Калі ласка, дазвольце мне зірнуць на яе! Хоць бы таму, што я свяшчэннік.
Эн зусім і не думала яму не дазваляць.
— Хадземце, ваша праасвяшчэнства. Сюды, калі ласка.
I яна паволі зачыкільгала, апіраючыся на мыліцы, a думкі абганялі адна адну: ці чыста ў хаце, ці прыбрана? Ці выцерла я сёння пыл? He забыліся мы выкінуць пратухлую барановую нагу, раптам ад яе ўсё прапахла? Трэба ж было такому важнаму госцю з’явіцца ў самы нязручны час! Людвіг, мяла няшчаснае, хоць бы ты злез нарэшце з трактара і прыйшоў дахаты! Па цябе сто гадоў назад паслалі!
Госць прайшоў міма доктара Сміта і акушэркі, быццам іх тут і не было, апусціўся на калені каля пасцелі, узяў хворую за руку.
— Мэгі!
Цераз сілу яна выплыла са страшнага сну, куды акунулася, быццам у вір, ужо да ўсяго абыякавая, і ўбачыла зусім блізка любы твар, густыя чорныя валасы, у якіх цяпер двума белымі крыламі свяцілася сівізна, і далікатны арыстакратычны твар, на якім трошкі болей стала маршчын і — што, здавалася, немагчыма — яшчэ болей цярпення, і сінія вочы зазірнулі ёй у вочы з бясконцаю любоўю і пяшчотаю. Як магла яна падумаць, быццам Люк на яго падобны? Другога такога няма на свеце і не будзе, а яна здрадзіла свайму пачуццю да яго. Люк — адбітак у цёмным шкле, а Ральф асляпляльны, быццам сонца, і, быццам сонца, недасягальны. Якое шчасце бачыць яго!
— Памажы мне, Ральф, — сказала яна.
Ён палка пацалаваў яе руку, потым прытуліў да свае шчакі.
— Я заўсёды гатовы табе памагчы, мая Мэгі, ты ж ведаеш.
— Памаліся за мяне і за маленькага. Толькі ты можаш мяне выратаваць. Ты бліжэй за нас да бога. Мы нікому не патрэбныя, мы ніколі нікому не былі патрэбныя, нават табе.
— А дзе Люк?
— He ведаю, мне ўсё роўна.
Мэгі заплюшчыла вочы, галава яе кінулася на падушцы — управа, улева, але пальцы, як і дагэтуль, моцна, не выпускаючы, сціскалі яго руку.
Доктар Сміт дакрануўся да яго пляча.
— Цяпер вам лепей пайсці адсюль, ваша праасвяшчэнства.
— Калі яе жыццё будзе ў небяспецы, вы мяне паклічаце?
— Абавязкова.
З плантацыі нарэшце прымчаўся Людвіг, не помнячы сябе ад трывогі: навокал ні душы, а ў спальню ўвайсці ён не мог. Нарэшце на веранду выйшлі Эн з архіепіскапам.
— Як яна, Эн?
— Так сабе. Доктар адкрыта не кажа, але, па-мойму, у яго паявілася надзея. Людвіг, у нас госць. Гэта архіепіскап дэ Брыкасар, даўні сябар Мэгі.
Людвіг, болей дасведчаны ў падобных справах, чым яго жонка, апусціўся на адно калена і пацалаваў пярсцёнак на руцэ, якую падаў яму архіепіскап.
— Прысядзьце, ваша праасвяшчэнства, пагаварыце з Эн. Я пайду згатую чаю.
— Дык вы і ёсць Ральф, — сказала Эн.
Яна прыставіла мыліцы да бамбукавага століка, госць сеў насупраць; маляўніча спадалі складкі сутаны, з-пад іх бачыліся начышчаныя да бляску чорныя боты для верхавой язды — ён закінуў нагу на нагу. He вельмі каб мужчынская поза, а зрэшты, гэта не мае значэння, ён жа свяшчэннік, і, аднак, ці такая поза, ці другая, адчуваецца ў ім нешта вельмі мужнае. I напэўна, ён маладзейшы, чым ёй спярша здалося; мусіць, толькі-толькі за сорак. Такі незвычайны ўзор сілы і красы — і прападае дарэмна!
— Але, я Ральф.
— З тае хвіліны, як у Мэгі пачаліся схваткі, яна не пераставала клікаць нейкага Ральфа. Прызнацца, я нічога не разумела. Дагэтуль яна ні разу не ўспамінала пры мне ні пра якага Ральфа.
— Вельмі на яе падобна.
— Адкуль вы ведаеце Мэгі, ваша праасвяшчэнства? I ці даўно?
Свяшчэннік натужна ўсміхнуўся, склаў тонкія, незвычайна прыгожыя рукі шатром, так што датыкаліся адзін да аднаго толькі кончыкі пальцаў.
— Я пазнаёміўся з Мэгі, калі ёй было дзесяць гадоў, праз некалькі дзён пасля яе прыезду з Новай Зеландыі. Па справядлівасці можна сказаць, што я ведаў Мэгі ў дні патопу і пажару, у дні душэўнага голаду, у дні жыцця і смерці. Усё гэта нам давялося перажыць. Мэгі — гэта люстра, у якім мне суджана бачыць, што я звычайны смертны.
— Вы яе любіце! — са здзіўленнем сказала Эн.
— Заўсёды любіў.
— Такое няшчасце вам абаім.
— Я спадзяваўся, што толькі мне. Раскажыце мне пра яе, што з ёю было з таго часу, як яна выйшла замуж. Ужо многа гадоў я яе не бачыў, але заўсёды за яе трывожыўся.
— Я вам усё пра яе раскажу, але спачатку раскажыце вы. Не-не, я пытаюся не пра асабістае, проста — як яна жыла да прыезду ў Дані? Бо мы з Людвігам зусім нічога пра яе не ведаем, мы толькі ведаем, што некалі яна жыла недзе пад Джыланбаўнам. Нам хацелася б ведаць болей, бо мы яе вельмі палюбілі. Але яна ніколі нічога не расказвала — напэўна, ад гонару.
Увайшоў Людвіг, прынёс паднос з чаем і ўсякаю ядою, сеў да стала, і архіепіскап коратка расказаў Мюлерам, як жыла Мэгі да таго, як стала Люкаваю жонкаю.
— Век бы нічога такога не падумала! Каб у Люка О’Ніла хапіла нахабства адарваць яе ад усяго гэтага і ператварыць у служанку! I яшчэ з умоваю, каб мы яе заробак клалі на яго рахунак! А вы ведаеце, што ў небаракі за ўвесь час, пакуль яна тут, у кішэні не было ні капейкі? На каляды я сказала Людвігу даць ёй трохі грошай, але да гэтага часу яна ўжо так абнасілася, што давялося іх адразу патраціць, а болей яна ў нас нічога браць не захацела.
— He шкадуйце Мэгі, — рэзкавата сказаў архіепіскап Ральф. — Я думаю, сама яна на свой лёс не наракае, ва ўсякім разе бяда не ў тым, што ў яе няма грошай. Урэшце, у грашах яна мала бачыла радасці. А калі б ёй спатрэбіліся грошы, яна ведае, дзе іх узяць. Думаю, відавочная Люкава абыякавасць раніць яе мацней, чым безграшоўе. Няшчасная мая Мэгі!
Потым Эн і Людвіг сталі расказваць, як жыве Мэгі ў іх у хаце, а дэ Брыкасар слухаў, паставіўшы рукі шатром, кончыкамі пальцаў адна да адной, і неадрыўна глядзеў на раскінутае шырокімі веерамі лісце прыгажуні пальмы перад домам. Hi разу нішто не зварухнулася ў яго на твары, нішто не перамянілася ў паглядзе прыгожых сініх вачэй. Папраўдзе, ён многаму навучыўся за гады службы Віторыё Скарбанца, кардынала ды Канціні-Верчэзе.
Даслухаўшы гэты расказ, Ральф дэ Брыкасар уздыхнуў і перавёў пагляд на заклапочаныя твары Мюлераў.
— Што ж, відаць, мы павінны ёй памагчы, калі гэтага не робіць Люк. Калі яна папраўдзе яму не патрэбная, лепей ёй вярнуцца ў Драгеду. Я разумею, вам шкада з ёю расставацца, але дзеля яе дабра пастарайцеся ўгаварыць Мэгі вярнуцца дахаты. Я вышлю ёй з Сіднея чэк, каб ёй не давялося прасіць грошай у брата. А дома яна ўсё растлумачыць сваім так, як сама пажадае. — Ён зірнуў у бок спальні, трывожна памахаў галавою. — Божа літасцівы, дай дзіцяці нарадзіцца шчасліва.
Але дзіця нарадзілася толькі праз суткі, і Мэгі, знясіленая, спакутаваная, ледзь не памерла. Доктар Сміт шчодра даваў ёй опіум, мяркуючы па даўняй звычцы, што гэта ў падобных выпадках самае правільнае, і яе зацягвала і кружыла ў віры няспынных жахаў, здаваліся страшыдлы, якія накідаліся на яе звонку і з сярэдзіны, драпалі, грызлі, ірвалі ікламі і кіпцюрамі, вылі, скавыталі, рыкалі. Часам на імгненне перад вачыма выплываў Ральфаў твар, і зноў яго змывала нахлынутым болем; але яна ўсё роўна помніла пра яго і ведала — пакуль ён яе ахоўвае, ні яна, ні дзіця не памруць.
Часам доктару Сміту ўдавалася ўлучыць хвіліну, каб перакусіць, падмацавацца ромам і пераканацца, што ніхто з іншых яго пацыентаў праз сваю неразважлівасць не памёр; ён пакідаў акушэрку адну і за гэты час дазнаваўся сёе-тое з гісторыі Мэгі — роўна столькі, колькі Эн і Людвіг палічылі патрэбным яму расказаць.
— Вы праўду кажаце, Эн, — згадзіўся ён, выслухаўшы ўсё гэта. — Напэўна, у яе цяперашніх пакутах вінаватая, апрача іншага, верхавая язда. Жанчынам, якім даводзіцца многа ездзіць верхам, вельмі кепска, што дамскае сядло выйшла з моды. Ад мужчынскае пасадкі развіваюцца не тыя мышцы, якія патрэбны для родаў.
— Я чуў, што гэта проста забабоны, — мякка заўважыў архіепіскап.
Доктар Сміт акінуў яго нядобрым паглядам. Доктар Сміт зусім не меў пяшчотных пачуццяў да каталіцкіх свяшчэннікаў, лічачы, што яны ўсе да аднаго — бязмозгія ханжы і крывадушнікі.
— Думайце што хочаце, — сказаў ён, — але адкажыце мне на адно пытанне, ваша праасвяшчэнства: калі ўзнікне выбар, зберагчы жыццё Мэгі ці дзіцяці, што падкажа вам ваша сумленне?
— У гэтым пытанні царква непахісная, доктар. Яна не дапускае ніякага выбару. Нельга загубіць дзіця дзеля выратавання мацеры, і нельга загубіць маці дзеля выратавання дзіцяці. — Ён адказаў доктару Сміту такою самаю нядобраю ўсмешкаю. — Але калі б да гэтага дайшло, доктар, я сказаў бы вам без ваганняў: выратуйце Мэгі, і ліха з ім, з дзіцем.
Доктар Сміт здзіўлена ахнуў, засмяяўся і ляпнуў архіепіскапу па спіне:
— Ды вы малайчына! Будзьце спакойныя, я не разбалбачу, што вы сказалі. Але пакуль што дзіця жывое, і, па-мойму, цяпер няма ніякага сэнсу яго забіваць.
А Эн падумала: хацела б я ведаць, што б вы адказалі, архіепіскап, калі б гэта было ваша дзіця?
Гадзін праз тры, калі сонца на захадзе маркотна хілілася да ўкрытай туманам гары-велікана Бартл-Фрыр, доктар Сміт выйшаў з спальні.
— Ну вось, скончылася, — сказаў ён, яўна задаволены. — У Мэгі яшчэ многа ўсялякага наперадзе, але, дасць бог, усё будзе добра. А нарадзілася дзяўчынка, худзенькая, слабенькая, усяго пяць фунтаў важыць, да пачварнасці галавастая, і з шалёнаю натураю, якраз падыходзіць да яе агніста-рыжых валасоў, я ніколі ў жыцці яшчэ не прымаў такога агніста-рыжага дзіцяці. Гэтую малечу нават сякераю не даб’еш, я-то ведаю, я амаль што паспрабаваў.
Радасны Людвіг адкаркаваў даўно прыхаваную пляшку шампанскага, наліў у бакалы, і ўсе пяцёра — свяшчэннік, доктар, акушэрка, фермер і яго калека жонка стоячы выпілі за здароўе і шчасце маладой мацеры і наравістага дзіцяці, якое моцна крычала. Было першага чэрвеня, першы дзень аўстралійскай зімы.
На змену акушэрцы прыехала сядзелка, яна павінна была заставацца ў Хімельхоху, пакуль Мэгі не пойдзе на папраўку. Доктар і акушэрка паехалі, а Эні, Людвіг і архіепіскап пайшлі зірнуць на Мэгі.
На гэтым двухспальным ложку яна здавалася такою маленькаю, такою худзенькаю, што архіепіскапу Ральфу давялося схаваць у далёкі куток памяці яшчэ і гэты боль — пазней трэба будзе дастаць яго на святло, і абдумаць, і сцярпець. Мэгі, бедная мая, спакутаваная, пацярпелая крушэнне Мэгі... я заўсёды буду цябе любіць, але я не магу даць табе таго, што даў, хоць і проці свае волі, Люк О’Ніл.
А прычына ўсяго — крыклівы камячок мяса — ляжала ў плеценай калысцы каля дальняй сцяны і ведаць не ведала тых, што абступілі яе і разглядвалі. Дзяўчынка сярдзіта крычала, крычала безупынку. Нарэшце сядзелка падняла яе разам з калыскаю і занесла ў пакой, які з гэтага часу стаў дзіцячы.
— Што-што, а лёгкія ў яе здаровыя, — сказаў архіепіскап Ральф, сеў з краю на ложку і ўзяў бяскроўную руку Мэгі ў свае.
— Па-мойму, жыццё ёй не вельмі спадабалася, — усміхнулася ў адказ Мэгі. Ён так пастарэў! Як і раней, моцны і стройны, але як быццам пражыў сто гадоў. Мэгі павярнула галаву да Эн і Людвіга, падала ім вольную руку. — Мілыя, добрыя мае сябры! Што б я рабіла без вас? А ад Люка няма весткі?
— Прыйшла тэлеграма, ён вельмі заняты, прыехаць не можа, але шле вам найлепшыя пажаданні.
— Гэта велікадушна з яго боку, — сказала Мэгі.
Эн хуценька нахілілася, пацалавала яе ў шчаку.
— Мы пойдзем, дарагая, не будзем вам замінаць. У вас з архіепіскапам напэўна ж ёсць пра што пагаварыць. — Эн абаперлася на мужаву руку, пальцам кіўнула сядзелцы: тая здзіўлена разглядвала свяшчэнніка, быццам вачам сваім не верыла. — Хадземце, Нэці, выпіце з намі чаю. Калі вы спатрэбіцеся Мэгі, яго праасвяшчэнства вас пакліча.
— Як жа ты назавеш сваю крыксу дачку? — папытаўся архіепіскап, калі дзверы зачыніліся і яны з Мэгі засталіся ўдваіх.
— Джасціна.
— Вельмі добрае імя, але чаму ты яго выбрала?
— Вычытала недзе, і мне спадабалася.
— Яна — нежаданае дзіця, Мэгі?
Мэгі страшна змарнела, на схуднелым твары засталіся, здаецца, адны вочы; гэтыя вочы, лагодныя, затуманеныя, ціха свяціліся, у іх не было нянавісці, але не было і любові.
— Мусіць, жаданае. Праўда, жаданае. Я столькі хітравала, каб мець яе. Але пакуль я яе насіла, толькі і адчувала: я ёй нежаданая. Мне здаецца, яна ніколі не будзе маім дзіцем або Люкаваю дачкою, яна будзе нічыя. Мне здаецца, яна заўсёды будзе сама па сабе.
— Мне пара, Мэгі, — нямоцна сказаў Ральф.
Яе вочы холадна бліснулі, губы скрывіла нядобрая грымаса.
— Так я і ведала! Дзіва, як мужчыны заўсёды спяшаюцца ўцячы ад мяне і схавацца ў шчыліну!
Ён зморшчыўся.
— He трэба гэтак злосна, Мэгі. Мне цяжка паехаць і помніць цябе такую. Некалі, што б з табою ні здарылася, ты заўсёды заставалася мілая і пяшчотная, і гэта было мне ў табе за ўсё даражэй. He здраджвай сабе, няхай усё, што здарылася, не робіць жорсткаю цябе. Я разумею, напэўна, гэта страшна, што Люк такі няўважлівы, нават не прыехаў, але не здраджвай сабе. Тады б ты перастала быць маёю Мэгі.
Але яна ўсё глядзела на яго ледзь не з нянавісцю.
— Ат, перастаньце, Ральф! Зусім я не ваша Мэгі і ніколі ваша не была. Вы мяне не хацелі, гэта вы штурхнулі мяне да яго, да Люка. Што я, па-вашаму, святая? Ці, можа, манашка? Нічога падобнага! Я самая звычайная жанчына, і вы сапсавалі мне жыццё! Колькі гадоў я вас любіла, і ніхто болей не быў мне патрэбен, і А вас чакала... я з усяе сілы старалася вас забыць, а потым выйшла за яго замуж, таму што мне здалося — ён трошкі падобны на вас, а ён зусім мяне не хоча, і я яму не патрэбная. Няўжо гэта такія непамерныя патрабаванні да мужчыны — калі хочаш быць яму патрэбнаю і жаданаю?
Яна ўсхліпнула, але адразу авалодала сабою; першы раз ён заўважыў на яе твары пакутніцкія маршчынкі і зразумеў — іх не згладзіць ні адпачынак, ні вернутае здароўе.
— Люк неблагі чалавек і нават не без прывабнасці, — казала зноў Мэгі. — Мужчына як мужчына. Усе вы аднолькавыя, гэтакія вялізныя валасатыя матылькі, з усяе сілы рвяцеся на які-небудзь нікчэмны агеньчык, б’яцеся аб празрыстае шкло і ніяк яго не разгледзіце. А калі ўжо ўхітрыцеся пралезці праз шкло, дык лезеце проста ў агонь і згараеце, і канец. А побач жа цень і халадок, ёсць і яда, і любоў, і можна завесці новых маленькіх матылькоў. Але хіба вы гэта бачыце, хіба вы гэтага хочаце? Нічога падобнага! Вас зноў цягне да агню, і вы б’яцеся, б’яцеся да непрытомнасці, пакуль не згарыце!
Ён не ведаў, што сказаць, яна раптам павярнулася да яго новым, раней невядомым бокам. Было гэта ў ёй заўсёды ці паявілася ад таго, што яна спакутавалася, няшчасная, кінутая? Мэгі — і раптам гаворыць такое? Ён амаль і не чуў яе слоў, яго ашаламіла, што яна можа так гаварыць, і таму ён не зразумеў, што гэта крычыць у ёй адзінота і разуменне віны.
— А помніш, у той вечар, калі я выязджаў з Драгеды, ты падарыла мне ружу? — папытаўся ён з пяшчотаю.
— А як жа, помню.
Голас яе прагучаў вяла, гнеўны агонь патух у вачах. Цяпер яна глядзела як чалавек, які ўжо ні на што не спадзяецца, вачыма, якія нічога не гавораць, шклянымі, як вочы ў яе маці.
— Гэтая ружа і цяпер са мною, у маім трэбніку. I кожны раз, калі я бачу ружу такога колеру, я думаю пра цябе. Я люблю цябе, Мэгі. Ты — мая ружа, твой прыгожы чалавечы вобраз і думка пра цябе са мною.
I зноў апусціліся куткі яе вуснаў, а вочы ўспыхнулі гнеўна, амаль нянавісцю.
— Вобраз, думка! Ча-ла-вечы вобраз і думка! Вось іменна, толькі гэта я вам і значу! Вы проста рамантык, неразумны летуценнік, вось хто вы, Ральф дэ Брыкасар! Вы зусім нічога не разумееце ў жыцці, вы ніколечкі не лепшы за гэтага самага матылька! Таму вы і сталі свяшчэннікам! Калі б вы былі звычайным чалавекам, вы не ўмелі б жыць звычайным жыццём, вось як Люк не ўмее, хоць ён-то звычайны! Кажаце — любіце мяне, а самі ані не разумееце, што значыць любіць, проста паўтараеце завучаныя словы, таму што думаеце — гэта прыгожа гучыць! Дадумацца не магу, чаму вы, мужчыны, яшчэ не ўхітрыліся зусім збавіцца ад нас, жанчын? Вам жа без нас было б куды лепей, праўда? Вам трэба было б вынайсці спосаб жаніцца аднаму з адным, вось тады б вы ўпіваліся шчасцем!
— He гавары так, Мэгі! Прашу цябе, не трэба!
— Ідзіце ад мяне! Бачыць вас не хачу! I вы сёе-тое забыліся пра вашы дарагія ружы, Ральф, у іх ёсць яшчэ вострыя, калючыя шыпулі!
Ён выйшаў не аглядваючыся.
На тэлеграму з паведамленнем, што ён стаў бацькам і можа ганарыцца дачкою па імені Джасціна, якая важыць пяць фунтаў, Люк нават не патурбаваўся адказаць.
Мэгі паволі ачуньвала, стала прыбаўляць вагі і дачка. Можа, калі б Мэгі карміла сама, яна мадней ядналася б з гэтым худзенькім капрызным стварэннем, але ў пышных грудзях, да якіх з асалодаю туліўся Люк, не аказалася ні кроплі малака. Вось такая насмешка лёсу, а зрэшты, гэта справядліва, думала Мэгі. Яна сумленна, як і трэба, спавівала і карміла з бутэлечкі маленечкае стварэнне з чырвонаю мордачкаю і агніста-рыжым пухам на галаве і ўсё чакала, што ўсярэдзіне скалыхнецца нейкая дзівосная, усёпаглынальная пяшчота. Але нічога такога не адбылося; ані не было жадання асыпаць гэту маленечкую мордачку пацалункамі, ціхенька кусаць маленькія пальчыкі, бясконца дурэць, так, як любяць дурэць мамы са сваімі дзеткамі. He было адчування, што гэта — яе дзіця, і яно таксама мала гарнулася да яе, гэтаксама мала мела ў ёй патрэбы, як і яна ў ім. Яно, яно! Мэгі нават не ўспамінала, што пра дачку трэба гаварыць — яна.
Людвіг з Эн і падумаць не маглі, што Мэгі зусім не любіць свае Джасціны і прывязана да яе куды меней, чым была прывязана да ўсіх сваіх меншых брацікаў. Варта Джасціне заплакаць — і Мэгі ўжо тут як тут, бярэ на рукі, шчабеча над ёю, закалыхвае, малая заўсёды чысценькая, дагледжаная. Дзіўна толькі, што яна нібыта зусім не хоча, каб яе бралі на рукі і шчабяталі над ёю, і намнога хутчэй заціхае, калі яе не чапаюць.
Патроху яна прыгажэла. Скура ўжо не чырвоная, а белая, празрыстая, як часта бывае ў рыжых, і праз яе прасвечваюцца блакітныя жылкі, маленькія ручкі і ножкі цяпер па-дзіцячы пухнатыя. Валасы пагусцелі, пакучаравелі і назаўсёды набылі тую самую крыклівую яркую афарбоўку, што і ў яе дзеда Пэдзі. Усе нецярпліва чакалі, якога колеру будуць у дзяўчынкі вочы. Людвіг казаў, што сінія — як у бацькі, Эн — што шэрыя — як у маці, а Мэгі нічога не гадала, проста чакала. Але аказалася, вочы ў Джасціны нейкія незвычайныя, ні на чые ані не падобныя і, напэўна, страшнаватыя. Калі дзяўчынцы мінула паўтара месяца, яны сталі траціць дзіцячы малочны блакіт, а на трэці месяц канчаткова вызначыліся і разрэз іх, і колер. Незвычайныя, дзіўныя вочы. Па краі радужнай абалонкі вельмі цёмны шэры абадок, а сама яна такая светлая, што нават не разабраць, шэрая ці блакітная, правільней за ўсё сказаць — цёмна-белая. Нейкія дзіўныя, нечалавечыя вочы, ад іх нельга адарвацца, ажно на душы трывожна, а глядзяць нібыта не бачачы; але з часам стала зразумела, што бачыць Джасціна выдатна.
Хоць доктар Сміт і не гаварыў пра гэта, яго вельмі трывожыла, што дзяўчынка нарадзілася ненатуральна вялікагаловая, і першыя паўгода ён пільна сачыў за яе развіццём; асабліва растрывожылі яго гэтыя дзіўныя вочы: ці няма ў яе, як ён усё яшчэ называў гэта па даўняй звычцы, галоўнае вадзянкі (у падручніках медыцыны такіх дзяцей называюць гідрацэфаламі). Але не, мозг у Джасціны, мяркуючы па ўсім, зусім нармальны і працуе як трэба; проста галава велікаватая, але дзяўчынка расце, выраўноўваецца, і галава ўжо не здаецца такою занадта вялікаю.
Люк усё не паяўляўся. Мэгі некалькі разоў яму пісала, але ён не адказваў і ні разу не прыехаў паглядзець на сваё дзіця. Мэгі гэта нават і цешыла: яна проста не ведала б, што яму сказаць, і моцна сумнявалася, каб гэтае дзіўнае стварэнне — іх дачка — выклікала ў яго захапленне. Калі б нарадзіўся ў іх вялікі, дужы хлопчык, Люк, можа, адтаў бы, але Мэгі невыказна радавалася, што Джасціна не хлопчык. Вось ён, жывы доказ, што вельмі добры Люк О’Ніл зусім не дасканаласць: быў бы ён сапраўдным мужчынам, ад яго канешне нараджаліся б толькі сыны!
Дачка пачувалася намнога лепей, чым Мэгі, хутчэй папраўлялася пасля вялікага выпрабавання — паяўлення на свет. У чатыры месяцы яна ўжо не так многа плакала і, лежачы ў калысцы, сама забаўлялася: хапала і тузала яркія рознакаляровыя шарыкі, што віселі перад ёю. Але яна ніколі нікому не ўсміхалася, не бачылі ў яе нават несвядомай «страўнікавай» усмешкі, уласцівай усім маленькім дзецям.
У кастрычніку пачалася макрэча, надышоў час дажджоў — нельга было трываць такую слоту. Вільготнасць паветра дайшла да ста працэнтаў і ўжо не меншала; штодзень гадзінамі ліло як з вядра, ручаі вады хлынулі на Хімельхох, чырвоная глеба зусім раскісла, цукровы трыснёг размок, шырокая і глыбокая рака Данглаў успучылася, але з берагоў выйсці не паспела — яна вельмі кароткая, воды яе надта хутка ўліваюцца ў мора. Джасціна ляжала ў калысцы і дзіўнымі сваімі вачыма азірала свет, а Мэгі сядзела і тупа глядзела, як за суцэльнаю сцяною дажджу знікае і зноў паяўляецца гара Бартл-Фрыр.
Вызірне сонца — і зямля пачынае курыцца трапяткімі струменьчыкамі пары, у мокрых сцяблінах трыснягу іскрацца вільготныя алмазы, рэчка становіцца вялізазнаю залатою гадзюкаю. I ў небе ад краю да краю павісае бездакорна вычарчаная двайная вясёлка, такая зыркая на фоне змрочных шызых хмараў, што фарбы любое зямлі, апрача Паўночнага Квінсленда, здаліся б цьмянымі і нікчэмнымі. Але Паўночны Квінсленд ані не цямнее нават перад гэтым чароўным ззяннем, і Мэгі здаецца — цяпер яна разумее, чаму такая бясколерная шэра-бурая Джыланбаўнская раўніна: Паўночны Квінсленд прысвоіў і яе долю яркіх фарбаў.
Аднойчы ў пачатку снежня Эн выйшла на веранду, села побач з Мэгі, уважліва на яе паглядзела. Такая ж яна худая, патухлая! Нават прыгожыя залатыя валасы — і тыя страцілі колішні бляск.
— He ведаю, Мэгі, можа, я няправільна зрабіла, але зрабіла, і вы не кажыце «не», спачатку выслухайце мяне.
Мэгі адвяла вочы ад вясёлкі, усміхнулася.
— Так урачыста гэта гучыць, Эн! Што ж я павінна выслухаць?
— Мы з Людвігам вельмі за вас непакоімся. Вы кепска папраўляліся пасля родаў, а цяпер, калі пачаліся дажджы, выгляд у вас яшчэ горшы. Кепска ясце, худзееце. Я заўсёды думала, што тутэйшы клімат вам не падыходзіць, але, пакуль не прыбавілася клопату, вы сяк-так спраўляліся. А цяпер, мы абое лічым, са здароўем у вас блага, і калі так і пакінуць, вы захварэеце сур’ёзна.
Эн перавяла дух.
— Ну і вось, два тыдні назад я напісала адной прыяцельцы ў бюро абслугі турыстаў, і мы наладзілі вам канікулы. I не гаварыце пра выдаткі, ні Люкава кішэня, ні наша ад гэтага не будуць мець страты. Архіепіскап прыслаў вам вельмі вялікі чэк, і ваш брат таксама прыслаў грошай вам і маленькай, гэта ад усіх вашых у Драгедзе, і, мне здаецца, брат хоча, каб вы прыехалі дадому пагасцяваць. Мы з Людвігам усё гэта абмеркавалі і вырашылі, што самае разумнае — патраціць частку гэтых грошай на добрыя вам канікулы. Па-мойму, паехаць вам дадому ў Драгеду — не найлепшы адпачынак. Мы з Людвігам перакананыя, вам цяпер сама лепей пабыць адной і сабрацца з думкамі. Каб ніхто не замінаў — ні Джасціна, ні мы, ні Люк, ні Драгеда. Вы калі-небудзь заставаліся адна, на свабодзе, Мэгі? Даўно пара.
Дык вось, мы нанялі вам на два месяцы дамок на востраве Матлак, з пачатку студзеня да пачатку сакавіка. Мы з Людвігам паняньчым Джасціну. Вы ж ведаеце, нічога благога з ёю не здарыцца, а калі ўжо паявіцца самая маленькая прычына для трывогі, клянуся вам, мы адразу вам паведамім, з Матлакам ёсць тэлефонная сувязь, і вы вернецеся назад.
Двайная вясёлка знікла, сонца таксама схавалася, зноў збіраўся дождж.
— Эн, каб не вы і не Людвіг, за гэтыя тры гады я звар’яцела б. Вы і самі гэта ведаеце. Іншы раз прачнуся ўночы і думаю — што б са мною стала, калі б Люк уладкаваў мяне не да такіх добрых людзей. Вы заўсёды пра мяне клапаціліся намнога болей, чым Люк.
— Глупства! Калі б Люк уладкаваў вас да нядобрых людзей, вы б вярнуліся назад у сваю Драгеду — і хто ведае, можа, гэта было б і лепей.
— He. З Люкам у мяне выйшла няскладна, але так намнога лепей — што я засталася і ва ўсім разабралася.
Па плантацыі паволі набліжаўся дождж — і ўжо пацямнелы без сонца трыснёг схаваўся з вачэй, быццам адрэзаны вялізазным шэрым нажом.
— Вы праўду кажаце, мне нездаровіцца, — сказала Мэгі. — Я нездаровая з таго самага часу, як зачала Джасціна. Я ўвесь час старалася сабрацца з сілаю, але, мусіць, даходзіш да нейкае мяжы — і цябе ўжо на гэта не хапае. Ох, Эн, я так стамілася і ўжо ні на што не спадзяюся! Я і маці кепская, а гэта ж мой абавязак перад Джасцінаю. Яна не па сваёй волі нарадзілася на свет, гэта я вінаватая. А галоўнае, я ні на што не спадзяюся, таму што Люк ніяк не дае мне зрабіць яго шчаслівым. У нас быў бы дом, утульнасць, але ён не хоча жыць са мною пад адною страхою, не хоча, каб у нас былі дзеці. Я яго не люблю, ніколі я яго не любіла, як трэба любіць, калі выходзіш замуж, можа быць, ён з першае хвіліны гэта адчуў. Можа, калі б я яго любіла, ён бы паводзіўся іначай. Як жа мне яго вінаваціць. Напэўна, я адна ва ўсім вінаватая.
— А любіце вы архіепіскапа?
— Люблю, яшчэ дзяўчынкаю палюбіла. Я нядобра з ім абышлася, калі ён гэтым разам прыехаў. Бедны Ральф! Я не мела права так з ім гаварыць, ён жа на гэта мяне не падбіваў. Спадзяюся, ён усё-такі зразумеў, што мне гэты раз было вельмі блага, я змучылася, я была такая няшчасная. Толькі пра адно і думала, што павінна была нарадзіць дзіця ад яго, а гэта немагчыма і ніколі гэтага не будзе. Так несправядліва! У пратэстантаў свяшчэннікі жэняцца, а католікам чаму нельга? I не ўгаворвайце мяне, што каталіцкія свяшчэннікі болей клапоцяцца пра сваіх парафіян, усё роўна не паверу. Бачыла я і бессардэчных патэраў і найдабрэйшых пастыраў. А вось праз гэты зарок бясшлюбнасці мне давялося паехаць ад Ральфа, звязаць сваё жыццё з другім, ад другога нарадзіць дзіця. I ведаеце, што я вам скажу, Эн? Гэта такі самы цяжкі грэх, як калі б Ральф парушыў свой зарок цноты, a то і горшы. Па законах каталіцкае царквы выходзіць, быццам мне грэшна любіць Ральфа, а яму грэшна любіць мяне — дараваць ёй гэтага не магу!
— Паедзьце, Мэгі. Адпачывайце, ешце, спіце і перастаньце мучыць сябе. Можа, калі вернецеся, вы зможаце ўгаварыць Люка ўзяць і купіць гэту самую ферму. Я ведаю, вы яго не любіце, але, можа, калі ён дасць вам хоць маленечкую магчымасць, вы яшчэ станеце з ім шчаслівыя.
Шэрыя вочы Мэгі здаваліся таго самага колеру, што і суцэльная сцяна дажджу вакол дома; абедзвюм даводзілася амаль крычаць, так грукатаў ён па бляшаным даху.
— Дык жа ў гэта ўсё і ўпіраецца, Эн! Калі мы з Люкам ездзілі ў Этэртан, я нарэшце зразумела: пакуль у яго ёсць сіла, ён не пакіне трысняговых плантацый. Яму падабаецца такое жыццё, надта падабаецца. Падабаецца, калі навокал мужчыны, такія самыя дужыя, незалежныя, падабаецца вечна вандраваць. Цяпер я разумею, ён заўсёды быў валацуга. А жанчына яму не патрэбная нават для задавальнення, трыснёг забірае ў яго ўсю сілу. А яшчэ, як бы вам растлумачыць... Люк такі, яму ўсё роўна, ён можа есці, седзячы не за сталом, а на фанернай скрынцы, і спаць проста на падлозе. Разумееце? Яго не завабіш утульнасцю, нейкімі мілымі, прыгожымі рэчамі, усё гэта яму не патрэбна. Іншы раз мне здаецца, ён проста пагарджае ўсім мілым, прыгожым. У гэтых рэчах — слабасць, ад іх ён і сам стане слабы. Яго ані не цягне перамяніць лад жыцця, і ў мяне няма чым яго спакусіць.
Мэгі з прыкрасцю паглядзела на столь у верандзе, быццам стамілася перакрыкваць шум дажджу.
— He ведаю, Эн, ці хопіць у мяне сілы на такое вось адзінокае бяздомнае жыццё — яшчэ на дзесяць, пятнаццаць гадоў ці колькі там пройдзе, пакуль Люк нарэшце не выдыхнецца. У вас мне вельмі добра, не думайце, што я няўдзячная. Але мне патрэбна хата, свой куток! Я хачу, каб у Джасціны былі браты і сёстры, хачу выціраць пыл са свае мэблі, шыць фіранкі на свае вокны, гатаваць на сваёй пліце, свайму мужу. Ox, Эн! Я самая звычайная жанчына, вы ж ведаеце, я не прагная да славы, і не такая ўжо разумная, і не вельмі адукаваная. I мне не так многа трэба — мужа, дзяцей і сваю хату. I каб мяне трошкі любілі — хоць хто-небудзь!
Эн дастала насатку, выцерла вочы і паспрабавала засмяяцца.
— Ну і размазні ж мы з вамі! Але я разумею, Мэгі, добра разумею. Мы з Людвігам жанатыя дзесяць гадоў, і гэта самыя шчаслівыя гады ў маім жыцці. У пяць гадоў мяне скруціў дзіцячы параліч — і вось засталася калекаю. Думала, што ніхто на мяне ніколі і не паглядзіць. Ніхто і не глядзеў, бог сведка. Калі мы сустрэліся з Людвігам, мне споўнілася трыццаць, я была настаўніцаю, гэтым зарабляла на жыццё. Ён на дзесяць гадоў маладзейшы за мяне, і калі ён сказаў, што любіць, што хоча са мною ажаніцца, я проста не прыняла гэта ўсур’ёз. Скалечыць жыццё зусім маладому чалавеку, Мэгі, — што можа быць страшнейшае! Пяць гадоў я пацвельвалася з яго — і насміхалася, і злавалася, а ён усё роўна прыходзіў зноў. I я выйшла за яго і шчаслівая. Людвіг кажа, што і ён шчаслівы, не ведаю, не зусім веру. Яму давялося ад многага адмовіцца, і ад дзяцей у тым ліку, і на выгляд ён цяпер старэйшы за мяне, бядак.
— Гэта ўсё тутэйшае жыццё, Эн, і тутэйшы клімат.
Дождж перастаў гэтаксама раптоўна, як і пачаўся; вызірнула сонца, у небе, яшчэ зацягнутым дымкаю, зазіхацела яркая вясёлка, з хмараў, якія імкліва несліся і рассейваліся, ліловым веліканам выплыла гара Бартл-Фрыр.
— Я паеду, — зноў загаварыла Мэгі. — Вялікі вам дзякуй, што вы гэта прыдумалі, напэўна, мне гэта патрэбна. Толькі ж вам будзе многа клопату з Джасцінаю...
— Які там клопат! Людвіг усё абдумаў. Мне да вас памагала на гаспадарцы такая Анна-Марыя, у яе ёсць меншая сястра Аннунцыята, яна хоча паехаць у Таўнсвіл, у нянькі наняцца. Яна праз некалькі дзён канчае школу, а ёй толькі ў сакавіку споўніцца шаснаццаць. To, пакуль вы ў ад’ездзе, яна будзе да нас хадзіць. I яна добра ўмее дзяцей няньчыць. У сям’і Тэзар’ера куча дзяцей.
— А дзе гэты востраў Матлак?
— Каля Вялікага Бар’ернага рыфа, якраз каля праліва Уітсандзі. Вельмі ціхі, адасоблены астравок, па-мойму, туды звычайна ездзяць маладыя на мядовы месяц. Вы ведаеце, як бывае ў такіх мясцінах — не адна вялікая гасцініца, а асобныя домікі. Вам не давядзецца выходзіць да агульнага стала, за якім поўна народу, быць ласкаваю з людзьмі, на якіх і глядзець не хочацца. Ды ў гэтую пару года там, напэўна, і няма нікога, баяцца летніх цыклонаў. Макрэча з дажджом нікога не палохае, а летам ехаць на Рыф няма ахвотнікаў. Напэўна, прычына ў тым, што туды ездзяць найболей з Сіднея і Мельбурна, а летам і ў Сіднеі, і ў Мельбурне харашыня, выязджаць няма патрэбы. Вось на зіму, на чэрвень, ліпень і жнівень кожны наймае домік загадзя, за тры гады наперад.
У апошні дзень 1937 года Мэгі села на цягнік да Таўнсвіла. Яе канікулы толькі пачаліся, а яна ўжо адчувала сябе намнога лепей, бо ззаду застаўся абрыдлы ёй у Данглаў моташлівы смурод патакі. Таўнсвіл, самы вялікі і багаты горад Паўночнага Квінсленда, налічваў некалькі тысяч жыхароў, белыя драўляныя домікі стаялі на палях. Ад цягніка да парахода амаль не заставалася часу, і Мэгі не было калі разглядаць горад, але яна амаль усцешылася, што і думаць няма калі, трэба адразу бегчы на прыстань: пасля незабыўных жахаў плавання па Тасманавым моры шаснаццаць гадоў назад ёй зусім не выпадала прабыць трыццаць шэсць гадзін на карабліку намнога меншым за «Уэйхан».
Але аказалася на гэты раз усё іначай, параходзік ледзь чутно, быццам шэпчучы нешта, плыве па люстраной вадзяной роўнядзі, дый ёй ужо не дзесяць, а дваццаць шэсць. У паветры зацішша паміж двума цыклонамі, стомленае мора спакойнае; і хоць да вечара было далёка, Мэгі прылегла — і моцна заснула без сноў, толькі назаўтра ў шэсць раніцы яе разбудзіў сцюард, прынёс ёй чаю і талерку пячэння.
Яна выйшла на палубу і ўбачыла новую, незнаёмую Аўстралію. У празрыстым, пяшчотным, бясфарбным небе паволі разлівалася, падымалася ўсё вышэй жамчужна-ружовае ззянне, і вунь там, на ўсходзе, на краі акіяна ўзышло сонца, толькі што народжанае ярка-чырвонае святло ператварылася ў белы дзень. Параход ціха плыў па чысцюткай вадзе, такой празрыстай, што за бортам, глыбока ўнізе, можна было разгледзець змрочныя ліловыя пячоры і яркіх рыб, якія праносіліся міма. Удалечыні мора густа сінела, часам адсвечвала зялёным, а мясцінамі, там, дзе дно ўкрывалі водарасці ці каралы, цямнелі плямы колеру густога віна — і ўсюды, быццам самі па сабе, як крышталі ў кварцы, узнікалі астравы, то сляпуча белыя пясчаныя, парослыя пальмамі, то гарыстыя, скрозь укрытыя джунглямі, то плоскія, у зелені кустоўя, толькі трошкі паднятыя над вадою.
— Вось гэтыя плоскія і ёсць сапраўдныя каралавыя астравы, — растлумачыў нейкі матрос. — Якія колам, а ўсярэдзіне вада, лагуна, тыя называюцца атолы, а калі проста з мора тырчыць кавалак рыфа, ён рыф і ёсць. Якія вышэйшыя, гэта макаўкі падводных гор, але вакол іх усё роўна ёсць каралавыя рыфы, а пасярод лагуны.
— А дзе востраў Матлак? — папыталася Мэгі.
Ён паглядзеў з цікаўнасцю: жанчына адна едзе на востраў, дзе маладыя святкуюць мядовы месяц? Неяк няскладна выходзіць.
— Мы цяпер ідзём па Уітсандзійскім праліве, а там выйдзем да ціхаакіянскага боку Вялікага Бар’ернага. На Матлаку з таго боку такі грукат, сваіх думак і то не чутно — велізарныя валы накочваюцца з акіяна за сотню міль, што тыя кур’ерскія цягнікі. На адной такой хвалішчы можна сотню міль праляцець, уяўляеце? — Матрос летуценна ўздыхнуў: — Да Матлака прыйдзем да захаду сонца.
I за гадзіну да захаду сонца параходзік прабіўся праз хвалі прыбою, што адкочваліся ад берага, падымаючы сцяну пенных пырскаў, якія затуманьвалі неба на ўсходзе. Насустрач над рыфам, аголеным у гэты час адліву, добрай паўмілі цягнулася прыстань на тонкіх палях, а далей падымаўся круты скалісты бераг, — ані не падобна на трапічную пышнасць, якая малявалася Мэгі яе фантазіяй. На прыстані чакаў вельмі немалады чалавек, ён памог Мэгісысці, узяў у матроса яе чамадан.
— Добрага здароўя, місіс О’Ніл, — сказаў ён. — Я Роб Уолтэр. Спадзяюся, ваш муж усё-такі таксама зможа прыехаць. На Матлаку ў гэтую пару і пагаварыць амаль што няма з кім, у нас, бачыце, курорт зімовы.
Яны пайшлі побач па хісткіх дошках прыстані, аголены адлівам карал нібыта плаваў у промнях на захадзе сонца, грознае ўспененае мора адсвечвала трывожнаю чырванню.
— Цяпер адліў, а то б вам было не так спакойна плысці. Бачыце, які туман на ўсходзе? Там самы край Вялікага Бар’ернага. Тут на Матлаку мы толькі тым і жывыя, што ён нас засланяе; там у прыбоі такая сілішча, у нас увесь час аддаецца, адчуваем, як востраў пад нагамі дрыжыць. — Ён памог Мэгі сесці ў аўтамабіль. — Гэта наветраны бок Матлака — дзікаваты на выгляд і не дужа прыветлівы, праўда? Нічога, вось убачыце яго з падветранага боку, там ёсць на што паглядзець!
З шалёнаю хуткасцю, што зусім натуральна, калі машына адна-адзіная на ўвесь востраў, яны пранесліся, напэўна, міляў чатыры па вузкай дарозе, усланай раструшчаным каралам, які — храбусціць пад коламі, сярод пальмаў і густога кустоўя, уздоўж крутога горнага адхону, і перавалілі цераз хрыбет вострава.
— Так прыгожа! — вырвалася ў Мэгі.
Выехалі на другую дарогу, яна плаўна паўтарала ўсе выгіны пясчанага берага, што паўмесяцам акружаў неглыбокую лагуну. Удалечыні, там, дзе хвалі акіяна разбіваліся аб краі рыфа, зноў асляпляльна зіхцелі карункі белай пены, але воды, ахопленыя каралаваю рамаю, былі ціхія і спакойныя, быццам сярэбранае люстэрка з ледзь прыкметным бронзавым водбліскам.
— Востраў наш у даўжыню восем міляў, упоперак — чатыры, — растлумачыў Мэгі праважаты. Яны праехалі міма нязграбнага, распоўзлага ў шырыню белага дома з вялізазнаю верандаю і вокнамі нібыта вітрыны. — Універсальны магазін, — з гаспадарскім гонарам павёў рукою Роб Уолтэр. — Тут я жыву са сваёю кабетаю, і, скажу я вам, яна не вельмі радая, што да нас прыязджае жанчына адна, без мужа. Баіцца, раптам мяне звядуць з дарогі правільнай, вунь як. Дзякуй, у бюро сказалі, вам патрэбен адпачынак і поўны спакой, і я вам выдзеліў самы далёкі наш домік, так што гаспадыня мая таксама трошкі супакоілася. У тым баку, дзе вы, болей няма ні душы; цяпер у нас адпачывае толькі адна пара, але яны ў другім баку. Можаце хоць галяком разгульваць, ніхто вас не ўбачыць. Пакуль вы тут, гаспадыня мяне з вока не спусціць. Калі вам што трэба, званіце проста па тэлефоне, і я прынясу. Няма патрэбы самой вам хадзіць у такую даль. Дый там гаспадыня не гаспадыня, а раз на дзень, пад вечар, заўсёды вас праведаю, трэба ж ведаць, ці ўсё ў вас добра. Дык вы ўжо такім часам, калі сонца заходзіць, будзьце дома і адзетая як трэба, a то раптам гаспадыня мая нечакана паявіцца.
Домік — аднапавярховы, на тры пакоі, пры ім зусім асобны сярпок белага берага паміж двума гарыстымі выступамі, якія ўразаюцца ў мора, і далей дарогі няма. Усярэдзіне ўсё вельмі простае, але зручнае. На востраве свая электрастанцыя, так што ў распараджэнні Мэгі і маленькі халадзільнік, і электрычнае святло, і абяцаны тэлефон, і нават радыёпрыёмнік. У прыбіральню і ванну праведзена вада — выгоды болей сучасныя, чым у Драгедзе і Хімельхоху, усміхнулася сама сабе Мэгі. Адразу відаць, што прыязджаюць сюды адпачываць людзі з Сіднея і Мельбурна, яны дык прывыклі да цывілізацыі і не могуць без яе абыходзіцца.
Роб паспяшаўся назад да раўнівае «гаспадыні», а Мэгі на волі разабрала чамаданы і пільна агледзела свае ўладанні. Раскошны двухспальны ложак намнога зручнейшы, чым была яе шлюбная пасцель. I не дзіва, тут і зроблены рай маладым, значыць, прыезджым найперш патрэбна добрая пасцель; а пастаяльцы тае гасцініцы ў Данглаў звычайна вельмі п’яныя і не заўважаюць выпертых спружын. У халадзільніку і на паліцах над ім поўна ўсякае яды, на століку ў вялізным кашы — ананасы, бананы, манга і гранадзілы. Чаму б ёй і напраўду тут не есці і не спаць уволю.
Першы тыдзень Мэгі, здаецца, толькі тое і рабіла, што ела і спала; раней яна і сама не разумела, што стамілася да смерці і што клімат Данглаў адбіў у яе ўсялякую ахвоту да яды. На гэтай шыкоўнай пасцелі яна засынае, толькі апусціць галаву на падушку і спіць па дзесяць — дванаццаць гадзін засаб, а есць з такім апетытам, якога ў яе не было з часоў Драгеды. Есць, здаецца, без пярэдыху, увесь час, калі не спіць, і нават заходзячы ў ваду бярэ з сабою манга. Па праўдзе сказаць, плады манга сама разумна есці ў моры ды яшчэ ў ванне, з іх проста выцякае сок. Лагуна перад маленькім пляжыкам люстрана спакойная, ніякіх плыняў, зусім мелка. Усё — нібыта знарок дзеля Мэгі, яна ж зусім не ўмее плаваць. Але вада, вельмі салёная, быццам сама падымае яе — і яна вырашыла паспрабаваць, і надта ўсцешылася, калі ёй удалося пратрымацца на вадзе адразу цэлых дзесяць секунд. Так нібыта адчула сябе свабоднаю ад зямнога прыцягнення, такім шчасцем было б плаваць як рыба.
Мабыць, толькі таму яе і засмучала адзінота — шкада, што няма каму навучыць яе плаваць. Але ўсё-такі так добра, калі ні ад кога не залежыш! Праўду казала Эн! Колькі Мэгі сябе помніць, яна ніколі адна не заставалася ў хаце. А гэта такая палёгка, такі спакой. I яна ніколечкі не адчувае адзіноты, ніяк не сумуе без Эн і Людвіга, без Джасціны і Люка, першы раз за тры гады яна нават не тужыць па Драгедзе. Стары Роб ніколі ёй не замінае: пад’едзе перад захадам сонца, прыпыніцца воддаль на дарозе, і калі яна прыветліва махне яму з веранды — бачыце, жывая і здаровая, — паварочвае машыну і едзе дахаты, а побач сядзіць яго надзіва мілавідная «гаспадыня», панурая і грозная, быццам гатовы да стральбы кулямёт. Аднойчы Роб пазваніў Мэгі па тэлефоне; ён вязе пару другіх пастаяльцаў катацца на лодцы з зашклёным дном, ці не спакусіць і яе такая прагулянка?
Гэта было як падарожжа на іншую, незнаёмую планету — праз шкло яна зазірнула ў дзіўны, кволы, поўны жыцця свет, дзе, аблашчаныя вадою, раслі, падымаліся з дна дзівосы незвычайнай, нябачнай красы. Выявілася, жывыя каралы афарбаваны зусім не так груба і крыкліва, як сувеніры, выстаўленыя ў вітрынах магазінаў. У вадзе яны пяшчотна-ружовыя, ці шэра-блакітныя, ці колеру кавы з малаком, і вакол кожнае галінкі, кожнага бугарка трапечацца прыгожая яркая вясёлка, быццам нейкі бачны подых. Вялізныя марскія анемоны, добрых дванаццаць цаляў у папярочніку, калышуць махрамі блакітных, чырвоных, аранжавых, ліловых шчупальцаў; белыя рубчастыя ракавіны, вялікія, як камяні, растульваюць апушаныя губы, завабліваюць неасцярожных плыўцоў зазірнуць усярэдзіну, дзе спакусліва мігае нешта яркае, неспакойнае; быццам на ветры, растапырыліся ў вадзе нейкія чырвоныя карункавыя вееры; палошчуцца, калышуцца ярка-зялёныя стужкі водарасцяў. Ніхто з чатырох у лодцы не здзівіўся б, убачыўшы русалку — чаму б і не прамільгнуць шаўкавістым грудзям, хуткаму хвасту ў бліскучай лусцэ, размыўнаму воблаку валасоў, вабнай усмешцы, што зачароўвае маракоў... А рыбы! Тысячамі праносяцца яны пад празрыстым дном, быццам жывыя каштоўныя камяні — круглыя, як кітайскія ліхтарыкі, прадаўгаватыя, як куля, зіхацяць усімі фарбамі, якім вада надае незвычайную яркасць, бляск і чысціню, — адны гараць залатою і пунсоваю лускою, другія — серабрыста-блакітныя, халаднаватыя на выгляд, трэція — яркія плывучыя стужкі, пафарбаваныя страката і груба, як папугаі. Тут і марскі шчупак з носам вострым, як іголка, і тупарылая фахака, і зубастая баракуда, у каралавай пячоры цьмяна відзён марскі акунь з вялізнаю зяпаю, які затаіўся ў засадзе, а адзін раз пад лодкаю павольна, нячутным гнуткім ценем праплыла вялізазная шэрая акула.
— Вы не палохайцеся, — сказаў Роб. — Якія небяспечныя, тыя так далёка на поўдзень не заплываюць, у нас на Рыфе толькі адзін забойца і ёсць — скарпена. Так што па каралах босыя не хадзіце.
Дзіва што, Мэгі радавалася, што паехала. Але зусім не прагнула яшчэ раз выправіцца на такую прагулянку ці заводзіць дружбу з параю, з якою вазіў яе на лодцы Роб.
Купалася, гуляла, грэлася на сонейку. Дзіва, яна не сумавала нават па кнігах, чытаць не хацелася — навокал і без таго нямала цікавага, ёсць на што паглядзець.
Яна ўспомніла параду Роба і стала абыходзіцца без сукенкі. I на першым часе яна асцерагалася, быццам трусік, які ў кожным подыху ветрыку чуе пах дынга: трэсне сучок, грукнецца аб зямлю какосавы арэх з высокае пальмы — і яна кідаецца ў сховішча. Але прайшло некалькі дзён непарушнае адзіноты, і Мэгі супакоілася — праўда, ніхто блізка не падыдзе. Уолтэр не ашукаў, гэты куток належыць ёй адной. I яна забылася на ўсякую баязлівасць. Блукала па сцежках, ляжала на пяску, плюхалася ў цёплай салёнай вадзе і адчувала сябе звярком, які нарадзіўся і вырас у клетцы і раптам апынуўся на волі ў ціхім, сонечным, прасторным і прыветлівым свеце.
Далёка ад мацеры, ад братоў і Люка, ад усяго таго, што бяздумна і без жалю распараджалася яе жыццём, Мэгі зрабіла адкрыццё — ёсць на свеце забава, свабода, бяздзейнасць; і быццам у калейдаскопе, у яе свядомасці сталі складвацца, мяняючы адна адну, зусім новыя думкі і ўяўленні. Першы раз розум яе паглынуты быў не толькі працаю. I яна са здзіўленнем зразумела, што няспынная чыста фізічная праца — самая моцная перашкода, якую здольныя паставіць людзі, каб не даць сабе папраўдзе думаць.
Шмат гадоў назад айцец Ральф аднаго разу папытаўся ў яе, пра што яна думае, і яна адказала — пра тату з мамаю, пра Боба, Джэка, Х’югі і Сцюарта, пра меншых брацікаў і Фрэнка, пра хату, пра працу, пра дождж. Яна змаўчала пра тое, што першае месца ў яе думках заўсёды займае ён, Ральф. Цяпер да гэтага спісу прыбавіліся Джасціна і Люк, Людвіг і Эн, цукровы трыснёг, туга па доме і зноў-такі дождж. I канечне, палёгку, не, болей — выратаванне прыносілі кнігі. Але заўсёды думкі прыходзілі і знікалі без ніякай сувязі і паслядоўнасці, абрываліся, блыталіся; не было ні выпадку, ні ўмення, бо яе ніхто гэтаму не вучыў, спакойна сесці і падумаць — а што ж, па сутнасці, такое яна, Мэгі Кліры, Мэгі О’Ніл? Што ёй трэба? Дзеля чаго яна жыве на свеце? Цяпер яна горка шкадавала, што ёй не хапае такога ўмення, гэтага недахопу не кампенсуеш, колькі б вольнага часу ў яе ні было. I ўсё ж вось ён ёсць, вольны час, спакой, бяздзейнасць, адчуванне здароўя і чыста фізічнага шчасця — можна ляжаць на пяску і паспрабаваць сабрацца з думкамі.
Дык вось, Ральф. Невясёлая, горкая ўсмешка. He вельмі прыемна з гэтага пачынаць, але ж Ральф падобны на бога, ён — пачатак і канец усяму. З таго дня, калі ў чырвоным ад захаду сонца пыле на джыланбаўнскім вакзале ён стаў на калені і ўзяў яе за плечы, ён заўсёды быў у яе думках — і калі нават яна ніколі болей, да самае смерці, яго не ўбачыць, яе апошняя думка на краі магілы будзе пра яго, пра Ральфа. Як гэта дзіўна, што адзін-адзіны чалавек так многа значыць, так многа ў сабе ўвасабляе.
Як яна тады сказала Эн? Трэба ёй і хоча яна ўсяго самага звычайнага — каб былі муж, дзеці, свая хата і нехта, каго любіш! Як быццам даволі сціплыя жаданні, урэшце, амаль ва ўсіх жанчын усё гэта ёсць. Але ці многім жанчынам, у якіх усё гэта ёсць, гэтага і праўда даволі? Ёй дык, здаецца, было б даволі, але, можа, яна так думае таму, што ў яе ўсяго гэтага няма.
Глядзі праўдзе ў вочы, Мэгі Кліры, Мэгі О’Ніл. Табе патрэбен толькі адзін чалавек — Ральф дэ Брыкасар, а яго ты век не атрымаеш. I, аднак, здаецца, з яго ласкі ты страчана для ўсіх другіх мужчын. Што ж, няхай сабе. Будзем лічыць, што мужчыны, любага чалавека нам не дадзена. Застаецца любіць дзяцей і змірыцца з тым, што любіць цябе будуць толькі дзеці. А значыць, застаецца Люк і Люкавы дзеці.
О літасцівы божа! He, ніякі не літасцівы! Што даў мне бог? Адабраў у мяне Ральфа — і толькі. He, мы з госпадам богам не надта любім адно аднаго. I ведаеш што, божа? Ты ўжо не палохаеш мяне, як некалі. Ох, як я баялася цябе, твае кары! Усё сваё жыццё ад страху перад табою я не сыходзіла з дарогі дабрадзейнасці. А куды яна мяне прывяла? Было б ніколечкі не горш, калі б я парушыла ўсе твае запаведзі да адзінай. Ты ашуканец, божа, ты — дух запалохвання. Абыходзішся з намі, як з малымі дзецьмі, толькі і ведаеш, што пагражаць пакараннем. Але болей я цябе не баюся. I зусім не Ральфа трэба мне ненавідзець, а цябе. Няшчасны Ральф ні ў чым не вінаваты, гэта ўсё твая віна. А ён проста жыве ў страху божым, як заўсёды жыла я. Ніколі я не магла зразумець, як ён можа цябе любіць. He разумею, за што цябе любіць.
Але як жа мне разлюбіць чалавека, які любіць бога? Колькі ні стараюся, нічога ў мяне не выходзіць. Ён недасягальны, а я гэтага зразумець не магу. Што ж, Мэгі О’Ніл, як ні круці, а пара ўзяцца за розум. Хопіць з цябе Люка і Люкавых дзяцей, усімі праўдамі і няпраўдамі трэба будзе адарваць Люка ад праклятага цукровага трыснягу і пасяліцца з ім у краі, дзе нават дрэвы не растуць. Трэба будзе заявіць кіраўніку Джыланбаўнскага банка, каб надалей усе твае грошы залічваліся не на Люкава імя, а на тваё, і свой дом, не ахінуты ні адзіным дрэўцам, ты зробіш на гэтыя грошы зручным і ўтульным, бо сам Люк пра гэта і не падумае. I яшчэ на гэтыя грошы ты дасі Люкавым дзецям сапраўдную адукацыю і паклапоцішся, каб яны ні ў чым не мелі патрэбы.
Вось і ўсё, Мэгі О’Ніл. Бо я Мэгі О’Ніл, а не Мэгі дэ Брыкасар. Мэгі дэ Брыкасар — і гучыць яно непрыгожа. Трэба было б называцца Мэген дэ Брыкасар, а я заўсёды цярпець не магла імя Мэген. Ох, напэўна, я ніколі не перастану шкадаваць, што ў мяне няма дзяцей ад Ральфа! У гэтым уся сутнасць, ці не так? Паўтарай сабе, паўтарай бясконца: у цябе сваё жыццё, Мэгі О’Ніл, і няма чаго траціць яго на пустыя мары пра тое, каго ты не зможаш мець мужам, і пра дзяцей, якіх у цябе не будзе.
Вось як! Будзь ласкава, завучы гэта! Няма ніякага сэнсу думаць пра тое, што прайшло, пара паставіць на гэтым крыж. Будучыня — вось што важна, а будучыня — гэта Люк і Люкавы дзеці. У будучыні няма месца Ральфу дэ Брыкасару. Ён застаўся ў мінулым.
Мэгі павярнулася, легла ніцма, уткнулася тварам у пясок і заплакала, як не плакала з таго часу, калі ёй мінула чатыры гады, — моцна, наўзрыд, і толькі крабы ды птушкі чулі гэты выбух адчаю.
Эн Мюлер знарок выбрала Мэгі востраў Матлак і збіралася пры першай магчымасці паслаць туды Люка. He паспела Мэгі паехаць, як Эн дала Люку тэлеграму: ён неадкладна патрэбен Мэгі, калі ласка, няхай хутчэй прыязджае. Зусім не ў характары Эн было ўмешвацца ў чужыя справы, але яна любіла і шкадавала Мэгі, любіла капрызную ўпартую малечу — дачку Мэгі і Люка. Маленькай Джасціне патрэбна хата, патрэбны бацька і маці. Цяжка будзе з ёю расстацца, ды лепей разлука, чым цяперашняе жыццё Мэгі і дзіцяці.
Люк прыехаў праз два дні. Ён якраз выправіўся ў Сідней, на рафінадную фабрыку, нядоўга было зрабіць па дарозе невялікі круг. Пара ўбачыць сваё дзіця; калі б нарадзіўся ў яго сын, Люк адразу прыехаў бы на яго паглядзець, але вестка, што нарадзілася дзяўчынка, была яму жорсткім расчараваннем. Калі ўжо Мэг абавязкова патрэбны дзеці, няхай хоць нараджае будучых работнікаў Кайнунскай ферме. Ад дзяўчат карысці ні на капейку, чорт бы іх пабраў, адны расходы ды страты: поіш, корміш, а як вырастуць, іх і след прастыў, будуць працаваць на некага другога, не каб сядзець на месцы, як сыны, і памагаць бацьку на старасці.
— Як Мэг? — папытаўся Люк, падымаючыся на веранду. — Спадзяюся, не хварэе?
— Спадзеяцеся? He, яна не хварэе. Зараз усё рас* кажу. Але спачатку пайдзіце паглядзіце на сваю прыгажуню дачку.
Люк зірнуў зверху ўніз на малую — як здалося Эн, з цікаўнасцю, можа, нават з увагаю, але зусім без ласкі.
— Нейкія вочы ў яе дзіўныя, зроду такіх не бачыў, — сказаў ён. — У каго б гэта?
— Мэгі кажа, у яе сям’і ні ў кога такіх няма.
— I ў маёй таксама. Дзіўная дзяўчынка. Можа, у якую-небудзь прабабку ўдалася. На выгляд не вельмі яна вясёлая, га?
— А чаго ёй быць вясёлаю? — ледзь стрымліваючы гнеў, абарвала Эн. — Яна нават ні разу не бачыла роднага бацькі, у яе няма свае хаты і, відаць, не будзе, пакуль яна не вырасце, калі вы не возьмецеся за розум!
— Дык я ж збіраю грошы, Эн! — запярэчыў Люк.
— Лухта! Я ж ведаю, колькі ў вас грошай. Мае сябры з Чартэрс Таўэрс часам мне прысылаюць тамашнюю газету, я бачыла аб’явы, ведаю, пачым прадаецца зямля на захадзе, намнога бліжэй за вашу Кайнуну і ўрадлівейшая. Цяпер жа крызіс, Люк! Вы можаце купіць танна найлепшую сядзібу, на гэта зусім не патрэбна столькі грошай, колькі ў вас у банку, і вы гэта добра ведаеце.
— У тым вось і клопат! Цяпер крызіс, а на захад ад гор, ад Джуні да Айсы, страшэнная засуха. Ужо другі год няма дажджоў, ні кроплі не выпала. Галаву даю на адрэз, цяпер і ў Драгедзе кепска, а як, па-вашаму, вакол Блэкала і Уінтана? He, мне трэба пачакаць.
— Чакаць добрых дажджоў, каб зямля падаражала? Кіньце, Люк! Цяпер сама выгадна купляць. Пры тым, што ў Мэгі надзейныя дзве тысячы на год, вы можаце пратрымацца хоць дзесяць гадоў засухі. Проста пакуль што не заводзьце жывёлы. Жывіце на грошы Мэгі, а калі пачнуцца дажджы, тады і купіце авечак.
— Рана яшчэ мне пакідаць плантацыі, — упарта сказаў Люк гледзячы ў дзіўныя светлыя даччыны вочы.
— А, вось у гэтым і загвоздка! Чаму не сказаць адкрыта, шчыра? Вам не патрэбна ні жонка, ні сям’я, Люк, вам хочацца жыць, як жывяце, без ніякай утульнасці, без жанчын, і надрывацца на працы, як катаржны, палавіна аўстралійцаў такія, я ведаю. I што за краіна такая праклятая, што тут за мужчыны — не жадаюць жыць дома, з жонкамі і дзецьмі, а прызнаюць толькі мужчынскую кампанію! Калі хочаце ўвесь век заставацца халасцяком, на які чорт вам жаніцца? Ведаеце, колькі кінутых жонак у адной нашай акрузе, у Дані? Як яны б’юцца, каб звесці канцы з канцамі і выгадаваць дзяцей без бацькоў? Ён, бачыце, толькі папрацуе на плантацыі, гэта нядоўга, хутка вернецца! Ха! I кожны раз, як прыходзіць пошта, няшчасныя жонкі тырчаць каля варотаў, усё спадзяюцца, можа, нягоднік паслаў ім хоць трошкі грошай. А ён не шле, а калі часам і прышле, дык толькі адчэпнага, каб жонка не зусім ад яго адмовілася.
Эн калацілася ад злосці, заўсёды пакорныя карыя вочы гарэлі гневам.
— Я чытала ў «Брысбен мэйл», Аўстралія займае першае месца ў цывілізаваным свеце па колькасці кінутых жонак, вы ведаеце гэта? Толькі ў гэтым мы і апярэдзілі ўсе краіны, нішто сабе рэкорд, ёсць чым ганарыцца!
— Асцеражней, Эні, я ж не кінуў Мэг, яна цэлая і здаровая і не памірае з голаду. Чаго вы раз’юшыліся?
— Мне моташна глядзець, як вы абыходзіцеся з жонкаю, вось чаго! Дзеля ўсяго святога, Люк, станьце нарэшце сталым чалавекам, успомніце хоць на нейкі час пра свае абавязкі! У вас жонка і дзіця. Дайце ім хату, будзьце мужам і бацькам, а не чужым дзядзькам, ліха на вас!
— Зраблю, усё зраблю! Толькі не цяпер, мне трэба яшчэ гадкоў два для пэўнасці папрацаваць на плантацыі. He хачу я жыць на грошы Мэг, а так яно выйдзе, калі не пачакаць лепшага часу.
Эн пагардліва скрывіла губы.
— А, сабачая брахня! Вы ж з ёю жаніліся з-за грошай, што, няпраўда?
Загарэлы Люкаў твар густа, плямамі, пачырванеў. He гледзячы на Эн, ён сказаў:
— Ну, праўда, я пра грошы таксама думаў, а толькі ажаніўся таму, што яна мне болей за ўсіх падабалася.
— Падабалася! Ды вы яе любілі?!
— Любоў! Што гэта за штука такая — любоў? Выдумкі, бабскія казкі, вось і ўсё. — Ён адвярнуўся ад калыскі, ад дзіўных вачэй, якія амаль палохалі: хто ведае, можа, з такімі вачыма і малое дзіця разумее ўсё, што пры ім гавораць. — Кончылі вы мяне прабіраць? Тады скажыце, калі ласка, дзе Мэг?
— Яна была хворая. Я выправіла яе трохі адпачыць. Ды не палохайцеся вы, не на вашы грошы! Я спадзявалася вас угаварыць, каб вы паехалі да яе, але, відаць, на гэта няма чаго спадзявацца.
— I думаць няма чаго. Мы з Арнэ сёння едзем у Сідней.
— Што сказаць Мэгі, калі яна вернецца?
Ён паціснуў плячамі, яму да смерці хацелася хутчэй змыцца.
— Што хочаце, тое і кажыце. Скажыце, няхай яшчэ трохі пацерпіць. Цяпер, калі ўжо ёй спатрэбіліся дзеці, я не супраць мець сына.
Апіраючыся аб сцяну, Эн падышла да плеценай калыскі, выняла малую, з цяжкасцю дабралася да ложка і села. Люк і не спрабаваў ёй памагчы ці ўзяць дзіця на рукі, здавалася, ён баіцца дачкі.
— Выбірайцеся, Люк! Вы не вартыя таго, што ў вас ёсць. Мне брыдка на вас глядзець. Выбірайцеся да вашага акаяннага Арнэ і праклятага трысця і гніце там спіну колькі ўлезе!
На парозе ён прыпыніўся.
— Як яе назвалі? Я забыўся.
— Джасціна, Джасціна, яе завуць Джасціна!
— Кепскае імя, — сказаў Люк і выйшаў.
Эн паклала дзяўчынку на ложак і залілася слязамі. Хай будуць праклятыя мужчыны, усе мужчыны, апрача Людвіга! Можа, Людвіг таму і ўмее любіць, што ён амаль па-жаноцку пяшчотны і чулы? Можа, Люк праўду кажа і любоў — проста выдумка, бабскія казкі? Ці любіць здольныя толькі жанчыны ды тыя мужчыны, у якіх ёсць нешта жаноцкае? Hi адной жанчыне не ўтрымаць Люка, ні адна і не магла яго ўтрымаць. Таго, што яму трэба, жанчына даць не можа.
Аднак на другі дзень Эн супакоілася і ўжо не думала, што дарэмна старалася. Раніцаю прыйшла ўцешная паштоўка ад Мэгі: ёй так падабаецца востраў Матлак і яна ўжо зусім здаровая! Значыць, гэтая задума дала карысць. Мэгі адчувае сябе лепей. Яна вернецца, калі аціхнуць мусоны, і ў яе хопіць сілы жыць далей. Але Эн вырашыла не расказваць ёй пра размову з Люкам.
Дык вось, Аннунцыята, ва ўжытку Нэнсі, вынесла Джасціну на веранду. Эн прычыкільгала за ёю, прыхапіўшы зубамі кошык, дзе ляжала ўсё, што трэба дзіцяці, — пялёнкі на змену, каробачка з талькам, цацкі. Яна села ў плеценае крэсла, узяла ў Нэнсі малую і стала паіць з пляшачкі падагрэтаю малочнаю сумессю. Гэта добра, і жыць добра; яна зрабіла ўсё магчымае, каб наставіць на розум Люка, і калі гэта не ўдалося, што ж, затое Мэгі з Джасцінаю даўжэй пажывуць у Хімельхоху. Няма сумнення, нарэшце Мэгі зразумее, што няма ніякае надзеі зберагчы чалавечыя адносіны з Люкам, і тады яна вернецца ў Драгеду. Але Эн думала пра гэты дзень з жахам.
Чырвоны спартыўны аўтамабіль на шалёнай хуткасці павярнуў з данглаўскай дарогі і цяпер падымаўся ўгору; гэта была навюсенькая і вельмі раскошная англійская машына з палоскамі скуры на капоце, яна так і ззяла пунсовым лакам і серабром выхлапных труб. He адразу Эн пазнала, хто, прыгнуўшыся, вылез з нізкіх адчыненых дзверцаў, бо на ім было звычайнае летняе адзенне жыхароў Паўночнага Квінсленда — адны толькі шорты. Такі прыгожы! — падумала Эн, пахвальна азіраючы госця, а ён падымаўся да яе, пераскокваючы цераз дзве прыступкі, і ў яе варухнуўся цьмяны ўспамін. Шкада, што Людвіг так многа есць, куды здаравей было б не паўнець, вунь у якой выдатнай форме гэты прыгажун. I таксама ж не хлопчык, скроні зусім сярэбраныя, але такога зграбнага секара я яшчэ не бачыла.
I толькі сустрэўшы спакойны, незалежны пагляд прыезджага, яна зразумела, хто перад ёю.
— Божа! — Яна выпусціла пляшачку.
Ён падняў пляшачку, падаў ёй і прыпёрся да парэнчаў на верандзе напроці яе крэсла.
— Нічога, — сказаў ён, — соска да падлогі не дакранулася, можаце спакойна даць яе дзіцяці.
Малая, у якой адабралі яду, якраз трывожна закруцілася, Эн усунула ёй соску і нарэшце перавяла дух.
— Вось дык нечаканасць, ваша праасвяшчэнства! — Яна акінула яго насмешлівым паглядам. — Праўду кажучы, цяпер вы не вельмі падобныя на архіепіскапа. Зрэшты, і раней не надта былі падобныя, нават у належным адзенні. Мне заўсёды здавалася, што архіепіскапы, да якой бы царквы яны ні належалі, — тоўстыя і самазадаволеныя.
— У гэтую хвіліну я не архіепіскап, а ўсяго толькі свяшчэннік, які сумленна зарабіў магчымасць адпачыць, так што завіце мяне проста Ральф. А гэта і ёсць малютка, якая прычыніла Мэгі гэтулькі пакуты, калі я тут быў Miнулы раз? Можна мне ўзяць яе на рукі? Думаю, што змагу трымаць пляшачку так, як трэба.
Ён усеўся ў крэсла побач з Эн, абыякава закінуў нагу на нагу, узяў дзіця і пляшачку, і кармленне прадаўжалася.
— Значыць, Мэгі назвала дачку Джасцінаю?
— Ага.
— Імя мне падабаецца. He, вы толькі паглядзіце, якога колеру ў яе валасы! Уся ў дзеда.
— Вось і Мэгі тое самае гаворыць. Спадзяюся, калі малая падрасце, яе не абсыплюць вяснушкі, але гэта, ведама, можа здарыцца.
— Ну, Мэгі таксама ж рыжая, а ў яе ніякіх вяснушак няма. Праўда, скура ў Мэгі другога колеру і матавая. — Ён паставіў пустую бутэлечку на падлогу, пасадзіў дзяўчынку на калена да сябе тварам, прыгнуў яе нібыта ў паклоне і стаў моцна, мерна расціраць ёй спінку. — Сярод іншых абавязкаў мне трэба часта бываць у каталіцкіх сіроцкіх прытулках, так што я спрактыкаваная нянька. Маці Ганзага, якая загадвае маім любімым прытулкам, кажа, што гэта найлепшы спосаб збавіць дзіця ад адрыжкі. Калі проста прыхінуць дзіця да пляча, яно вельмі мала нахіліцца наперад, газы лёгка не адыходзяць, а ўжо калі падымаюцца, дык з імі дзіця адлівае і многа малака. А вось пры такім спосабе яно перагнулася ў поясе, малаку стварылася перашкода, а газы адыходзяць. — Нібыта пацвярджаючы гэта, Джасціна некалькі разоў модна ікнула, але нічога, што з’ела, не адлілося. Ральф засмяяўся, яшчэ пацёр ёй спінку і, калі за гэтым нічога болей не адбылося, зручна прыладзіў дзяўчынку на сагнутай руцэ. — Такія дзіўныя, чараўнічыя вочы! Прыгожыя, праўда? Ну ясна, яна ж дачка Мэгі, як ёй не быць незвычайным дзіцем.
— He тое каб я старалася перавесці размову, але вы былі б добрым бацькам, айцец Ральф.
— Я люблю дзяцей, і зусім маленькіх, заўсёды любіў. Мне намнога лягчэй цешыцца з дзяцей, бо пры гэтым мне не дакучаюць ніякія непрыемныя бацькоўскія абавязкі.
— He ў гэтым справа, проста вы — як Людвіг. У вас у характары ёсць нешта жаноцкае.
Джасціна, звычайна нелюдзімая, адказвала яму сімпатыяй — яна заснула ў яго на руках. Ральф паклаў яе зручней і выцягнуў з кішэні пачак «Кэпстэн».
— Давайце я вам запалю, — прапанавала Эн.
Ральф узяў у яе прыкураную цыгарэту.
— А дзе Мэгі? — папытаўся ён. — Дзякуй. Даруйце, не здагадаўся, закурыце, калі ласка, і вы.
— Мэгі ў ад’ездзе. Яна ж так і не акрыяла пасля родаў, а калі пачаліся дажджы, ёй стала зусім блага. I мы з Людвігам выправілі яе на два месяцы адпачываць. Яна вернецца прыкладна да першага сакавіка, яшчэ сем тыдняў засталося.
З першых слоў Эн заўважыла ў ім рэзкую перамену — нібыта адразу рассеяліся яго надзеі, ашукала доўгачаканая радасць. Ён цяжка ўздыхнуў.
— Ужо другі раз я прыязджаю развітацца — і не застаю яе. Тады, перад Афінамі, і вось зноў. Тады я выязджаў на год, а магло здарыцца, што затрымаўся б намнога болей, тады я і сам не ведаў. З таго часу, як загінулі Пэдзі і Сцюарт, я ні разу не быў у Драгедзе, а тут зразумеў — не Мэгі я паехаць з Аўстраліі, не пабачыўшы Мэгі. I аказалася, яна выйшла замуж і яе ўжо няма ў Драгедзе. Хацеў паехаць за ёю ўслед, але ж гэта было б несумленна ў дачыненні да яе і да Люка. А цяпер я прыехаў, бо ведаю — не магу я нашкодзіць таму, чаго не існуе.
— Куды вы едзеце?
— У Рым, у Ватыкан. Кардынал ды Канціні-Верчэзе цяпер займае пасаду кардынала Мантэвердзі, які нядаўна памёр. I, як я і прадбачыў, ён бярэ мяне да сябе. Гэта вялікі гонар, ды не толькі гонар. Я не магу адмаўляцца.
— I надоўга вы едзеце?
— Баюся, вельмі надоўга. У Еўропе шугае вайна, хоць адсюль нам здаецца, што гэта вельмі далёка. Рымская каталіцкая царква мае патрэбу ў кожным сваім дыпламаце, а дзякуючы кардыналу, ды Канціні-Верчэзе мяне лічаць дыпламатам. Мусаліні цесна звязаны з Гітлерам, адзін аднаго вартыя, і Ватыкан вымушаны неяк аб’ядноўваць процілеглыя светапогляды — каталіцкую веру і фашызм. Задача не з лёгкіх. Я свабодна гавару па-нямецку, пакуль быў у Афінах — авалодаў грэчаскаю, пакуль жыў у Рыме — авалодаў італьянскаю. У дадатак, бегла гавару па-французску і па-іспанску. — Ён уздыхнуў. — У мяне заўсёды былі здольнасці да моваў, і я свядома іх развіваў. I цяпер мяне абавязкова перавядуць адсюль.
— Што ж, ваша праасвяшчэнства, калі толькі вам не заўтра на параход, то вы яшчэ можаце пабачыцца з Мэгі.
Гэтыя словы вырваліся ў Эн раней, чым яна паспела падумаць, што гаворыць; дый чаму б Мэгі не пабачыцца з ім разок перад ад’ездам, тым болей калі ён і праўда едзе надоўга?
Ральф павярнуў галаву і паглядзеў на яе. Прыгожыя сінія вочы глядзяць незалежна, але так разумна, так пранікнёна, гэтага чалавека не ашукаеш. Ведама, ён прыроджаны дыпламат! I добра разумее сэнс яе слоў і ўсе яе патаемныя пабуджэнні. Затаіўшы дыханне, Эн чакала адказу, але ён доўга маўчаў — сядзеў і глядзеў паўзверх ізумруднага гушчару трыснягу на паўнаводную раку і, здаецца, забыўся пра малую, якая спала ў яго на руках. Эні зачаравана разглядала яго збоку — лінію павека, просты нос, загадкава сціснутыя губы, упарты падбародак. Якую сілу збіраў ён у душы, азіраючы гэтую даль? Якою складанаю меркаю вымяраў любоў, жаданне, абавязак, разважлівасць, волю, палкую тугу, што пераважыць у гэтым проціборстве? Ён паднёс да губ цыгарэту, пальцы ў яго дрыжалі — і Эн нячутна перавяла дух. Дык, значыць, яму не ўсё роўна.
Ральф маўчаў, мабыць, мінут дзесяць. Эн прыкурыла яшчэ адну цыгарэту, падала яму замест патухлага акурка. Ён і гэтую дакурыў да канца і ўсё не зводзіў вачэй з далёкіх гор, з чорных хмараў, што зноў згушчаліся ў небе, пагражаючы дажджом. Потым кінуў другі акурак услед за першым цераз парэнчы на верандзе і папытаўся самым звычайным роўным голасам:
— Дзе яна цяпер?
Цяпер была яе чарга задумацца — ад таго, што яна адкажа, залежыць яго рашэнне. Ці мае права чалавек наводзіць другіх на дарогу, якая невядома куды вядзе і невядома чым кончыцца? У яе адзін клопат — Мэгі, і, шчыра кажучы, яе ані не трывожыць, што стане з гэтым архіепіскапам. На свой лад ён не лепшы за Люка. Рвецца да нейкае свае вельмі мужчынскае мэты, і няма калі яму ці няма ахвоты паставіць на першае месца жанчыну; хапаецца за мару, гоніцца за прывідам, які, мусіць, толькі і жыве ў яго дзівацкай галаве. Прагне нечага не болей трывалага, чым вось гэты дым цукровага завода, што рассейваецца ў гэтым душным, прапахлым патакаю паветры. А яму болей нічога не трэба, і ён растраціць сябе і ўсё сваё жыццё на гэтую марную пагоню.
Як бы многа ні значыла яму Мэгі, здаровы сэнс яму не здраджваў. Нават дзеля Мэгі — а Эн ужо пачынала верыць, што ён любіць Мэгі болей за ўсё на свеце, апрача гэтай свае незразумелае мары, — не паставіць ён на карту магчымасць рана ці позна авалодаць тым, чаго так прагне. He, ад гэтага ён не адмовіцца нават дзеля Мэгі. I, значыць, калі сказаць яму, што Мэгі цяпер у якім-небудзь шматлюдным курортным атэлі, дзе яго, Ральфа дэ Брыкасара, могуць пазнаць, ён да яе не паедзе. Ён дык лепей за ўсіх разумее, што не застанецца незаўважаны ў любым натоўпе. Эн аблізала перасохлыя губы.
— У Мэгі домік на востраве Матлак.
— Дзе?
— На востраве Матлак. Гэта курорт каля праліва Уітсандзі, вельмі зацішны куточак. У гэтую пару года там не бывае ні душы. — I не вытрывала, дадала: — He трывожцеся, вас ніхто не ўбачыць!
— Вельмі ўцешна. — Ціхенька, асцярожна ён перадаў Эні соннае дзіця. — Дзякуй вам. — Ён пайшоў да лесвіцы. Потым азірнуўся, паглядзеў з хваляваннем, амаль з мальбою. — Вы глыбока памыляецеся. Я хачу толькі ўбачыць Мэгі, і болей нічога. Ніколі б я не зрабіў нічога такога, што можа загубіць яе душу.
— I вашу таксама, праўда? Што ж, едзьце пад выглядам Люка О’Ніла, яго там чакаюць. Тады ні вам, ні Мэгі напэўна няма чаго баяцца скандалу.
— А раптам ён таксама прыедзе?
— I не падумае. Ён выправіўся ў Сідней і не вернецца да сакавіка. Пра тое, што Мэгі на Матлаку, ён мог дазнацца толькі ад мяне, а я яму пра гэта не сказала, ваша праасвяшчэнства.
— А Мэгі чакае Люка?
— О не! — Эн нявесела ўсміхнулася.
— Я нічым не хачу ёй нашкодзіць, — настойліва сказаў Ральф. — Я толькі хачу ненадоўга ўбачыць яе, вось і ўсё.
— Я гэта добра ведаю, ваша праасвяшчэнства. Але папраўдзе вы зрабілі б ёй куды меней шкоды, калі б хацелі большага, — сказала Эн.
Калі старая Робава машына, чмыхаючы і лапочучы, пад’ехала па дарозе, Мэгі, як заўсёды, стаяла на верандзе і памахала яму рукою — знак, што ўсё ў парадку і ёй нічога не трэба. Роб прыпыніў машыну на звычайным месцы і толькі стаў заварочвацца, як з яе выскачыў чалавек у кашулі, шортах і сандалях, з чамаданам у руцэ.
— Шчасліва, містэр О’Ніл! — крыкнуў, ад’язджаючы, Роб.
Але ніколі болей Мэгі не зблытае Люка О’Ніла і Ральфа дэ Брыкасара. Гэта не Люк — нават зводдаль, у вячэрніх прыцемках нельга памыліцца. I вось яна стаіць ашаломленая і глядзіць, як ідзе да яе па дарозе Ральф дэ Брыкасар. Ага, значыць, усё-такі яна яму жаданая? Інакш чаго б яму прыязджаць да яе ў такое месца пад імем Люка О’Ніла.
Яна аслупянела, не слухаліся ні ногі, ні розум, ні сэрца. Вось ён, Ральф, ён прыйшоў да яе, чаму ж яна нічога не адчувае? Чаму не бяжыць насустрач, не кідаецца яму на шыю, чаму няма тае бязмежнае радасці, калі забываешся пра ўсё на свеце? Вось ён, Ральф, а толькі ж ён у жыцці ёй і патрэбен — хіба яна не старалася цэлы тыдзень пераконваць сябе ў адваротным? Няхай ён будзе пракляты, хай будзе пракляты! Якога ліха ён заяўляецца якраз цяпер, калі яна стала нарэшце выцясняць яго калі не з сэрца, дык хоць з думак? А цяпер усё пачнецца нанава! Аглушаная, злосная, упацелая, яна стаяла і тупа чакала і глядзела, як ён, высокі, зграбны, падходзіць бліжэй.
— Добрага здароўя, Ральф, — сказала яна скрозь зубы, не гледзячы яму ў вочы.
— Добрага здароўя, Мэгі.
— Занясі свой чамадан у пакой. Хочаш чаю? — сказала яна, гэтаксама не гледзячы, і пайшла паперадзе яго ў гасцёўню.
— З задавальненнем вып’ю, — такім самым ненатуральным, нацягнутым тонам адазваўся Ральф.
Ён прайшоў за ёю на кухню і глядзеў, як яна завіхаецца — наліла з-пад крана гарачай вады ў чайнік на заварку, уключыла электрычны чайнік, дастала з буфета кубкі, сподачкі. Падала яму вялікую пяціфунтовую каробку пячэння, ён высыпаў на талерку прыгаршчы, другія. Электрычны чайнік закіпеў. Мэгі выплюхнула ваду з маленькага чайніка, заварыла свежага чаю. I пайшла з чайнікам і талеркаю пячэння ў гасцёўню, Ральф панёс за ёю сподачкі і кубкі.
Усе тры пакоі адзін пры адным, спальня па адзін бок гасцёўні, кухня па другі, за кухняю — ванна. У доміку дзве веранды, адна ад дарогі, другая — ад берага. Седзячы насупраць, кожны мог глядзець не ў вочы другому, а некуды ўдалечыню. Сцямнела раптоўна, як заўсёды ў тропіках, але ў рассоўныя дзверы ўліваліся мяккае цёплае дыханне ветру, нямоцны плёскат хваляў, далёкі шум прыбою каля рыфа.
Яны моўчкі пілі чай, да пячэння не дакрануліся — не лезла ў горла; дапіўшы чай, Ральф перавёў вочы на Мэгі, а яна неадчэпна глядзела, як дурасліва махае лістамі маладзенькая пальма каля веранды, што выходзіла на дарогу.
— Што з табою, Мэгі? — папытаўся ён так ласкава, пяшчотна, што сэрца ў яе шалёна закалацілася і ледзь не разарвалася ад болю: папытаўся, як, бывала, некалі, як пытаецца дарослы чалавек у малога дзіцяці. Зусім не дзеля гэтага ён прыехаў на Матлак, каб убачыць сталую жанчыну. Ён прыехаў пабачыць маленькую дзяўчынку.
І любіць ён маленькую дзяўчынку, а не сталую жанчыну. Жанчыну ў ёй ён зненавідзеў з першае хвіліны, ледзь толькі Мэгі перастала быць дзіцем.
I яна адвярнулася ад пальмы, падняла на яго здзіўленыя, зняважаныя, гнеўныя вочы — нават цяпер, нават у гэтую хвіліну! Час спыніўся, яна не зводзіла з яго вачэй, і ў яго перахапіла дыханне, ашаломлены, ён міжволі сустрэўся з дарослым, жаночым паглядам гэтых празрыстых вачэй. Вочы Мэгі. О божа, вочы Мэгі!
Ён сказаў Эн Мюлер тое, што думаў, ён і напраўду хацеў толькі пабачыць Мэгі, не болей. Ён любіў яе, але зусім не дзеля таго ён прыехаў, каб стаць яе палюбоўнікам. Толькі ўбачыць яе, пагаварыць з ёю, быць ёй сябрам, пераначаваць на кушэтцы ў гасцёўні і яшчэ раз паспрабаваць вырваць з коранем вечную цягу да яе — ён здаўна зачараваны ёю, але, можа, калі дастаць гэтыя дзіўныя чары на свет божы, ён зможа сабрацца з духам і назаўсёды вызваліцца.
Нялёгка асвоіцца з гэтаю новаю Мэгі, у якое высокія грудзі, тонкі стан і пышныя клубы, але ён асвоіўся, бо зазірнуў ёй у вочы, і там, быццам лампада ў свяцілішчы, ззяла яго колішняя Мэгі. У непазнавальным целе, якое трывожна перамянілася, — той самы розум і тая самая душа, што неадольна прыцягвала яго з першае сустрэчы; і пакуль ён пазнае іх у яе паглядзе, можна прымірыцца з новаю абалонкаю, перамагчы цягу да яе.
Ён і ёй прыпісваў тыя самыя сціплыя жаданні і мары і не сумняваўся, што нічога іншага ёй ад яго не трэба, так ён думаў аж да нараджэння Джасціны, калі Мэгі раптам накінулася на яго, быццам раз’юшаная кошка. Дый тады, ледзь аціхлі гнеў і крыўда, ён вытлумачыў гэтую ўспышку яе пакутамі, болей духоўнымі, чым цялеснымі. Цяпер ён нарэшце ўбачыў яе такую, якая яна стала, і цяпер з дакладнасцю да секунды мог сказаць, калі адбылася перамена і Мэгі першы раз паглядзела на яго вачыма не дзіцяці, а жанчыны — у тую сустрэчу на драгедскіх могілках, у дзень нараджэння Мэры Карсан. У той вечар, калі ён растлумачыў, што не мог на балі быць да яе ўважлівейшым — раптам падумаюць, быццам ён па-мужчынску закахаўся ў яе. Яна неяк дзіўна паглядзела на яго тады і адвярнулася, а калі зноў паглядзела, незразумелага выразу ў вачах ужо не было. I толькі цяпер ён зразумеў, што з таго часу яна бачыла яго ў іншым святле; і яе пацалунак тады быў не мімалётнаю слабасцю, пасля чаго яна зноў стала абыходзіцца з ім, як і да гэтага, —гэта яму толькі здавалася. Ён старанна ашукваў сябе, цешыўся з гэтага самаашукання, з усяе сілы прыладжваў яго да свае раз і назаўсёды выбранай дарогі, адзяваўся ў самаашуканне, як у валасяніцу. А яна тым часам чыста па-жаноцку абстаўляла і ўпрыгожвала сваю любоў, быццам віла гняздо.
Трэба прызнацца, целам ён жадаў яе яшчэ пасля таго першага пацалунка, але жаданне ніколі не было ў ім такое вострае, такое неадступнае, як любоў; і яму здавалася, гэта не два бакі аднаго пачуцця, адзін з адным не звязаныя. А яна, бедная, заставалася незразуметая, на яе дык не напала такая бяздумная слепата.
Калі б у яго ў гэтую хвіліну быў хоць які-небудзь спосаб збегчы з вострава Матлак, ён уцёк бы ад Мэгі, быццам Арэст ад Эўменід. Але ўцякаць было нельга — і ў яго хапіла мужнасці застацца з Мэгі, а не кінуцца бяздумна бадзяцца ўсю ноч па востраве. Што ж мне рабіць, як загладзіць сваю віну? Я ж і праўда яе люблю! А калі люблю, дык безумоўна таму, што яна вось такая, як цяпер, а зусім не ў кароткую пару яе напалавіну дзіцячай закаханасці. Я заўсёды любіў тое, што ёсць у ёй жаноцкага: бясконцае цярпенне, з якім нясе яна цяжар свайго лёсу. Дык вось, Ральф дэ Брыкасар, скінь шоры, пара ўбачыць яе такую, якая яна ёсць, а не якая была некалі. Шаснаццаць гадоў назад, шаснаццаць доўгіх, няпраўдападобных гадоў... Мне сорак чатыры, ёй дваццаць шэсць, абое мы ўжо не дзеці, але мне непараўнана далей да сталасці.
У тую хвіліну, калі я вылез з Робавай машыны, ты вырашыла, што ўсё ясна, усё само па сабе зразумела, ці не праўда, Мэгі? Падумала — нарэшце я здаўся. I яшчэ не паспела апамятацца, як мне давялося паказаць табе, што ты памылілася. Я разарваў тваю ружовую мару на шматкі, нібыта брудную анучу. Ох, Мэгі, што ж я з табою зрабіў? Як я мог быць такім сляпым, такім чэрствым сябелюбцам?
Вось прыехаў цябе пабачыць — і ані нічога не дасягнуў, толькі цябе змучыў. Усе гэтыя гады мы любілі адно аднаго па-рознаму і зусім адно аднаго не разумелі.
А Мэгі глядзела яму ў вочы, і ў яе вачах усё выразней праглядваліся сорам і прыніжэнне; а па яе твары праносіліся цені самых розных пачуццяў, пад канец ён выказаў бязмежны жаль, і тут яна зразумела, як страшна, як жорстка памылілася. I яшчэ горай, зразумела, што ён гэта ведае.
Прэч адсюль, уцякай! Уцякай ад яго, Мэгі, зберажы апошнія мізэрныя рэшткі гонару! Ледзь падумала гэтак, яна ўскочыла і напраўду кінулася ўцякаць.
Яна не паспела выбегчы на веранду — Ральф перахапіў яе, яна з размаху наляцела на яго з такою сілаю, што закружылася сама і траха не збіла яго з ног. I ўсё аказалася дарэмным — цяжкая ўнутраная барацьба, доўгія старанні зберагчы душу ў чысціні і сілаю волі заглушыць жаданне; у адно імгненне Ральф перажыў дзесяць жыццяў. Уся сіла, што драмала ў ім, заглушаная, задушаная, толькі і чакала малога штуршка — і вось выбух, хаос, і розум пакорна схіляецца перад жаданнем, і воля розуму тухне перад воляю плоці.
Рукі Мэгі падняліся і абвілі яго шыю, яго рукі сутаргава сціснуліся ў яе за спінаю; нахіліўшы галаву, ён шукаў губамі яе губы, знайшоў. Яе губы — жывыя, цёплыя, ужо не проста няпрошаны, нежаданы ўспамін; яна абвіла яго рукамі, быццам ніколі болей не выпусціць; цяпер здавалася, яна — воск у яго руках, і цёмная, што ноч, і ў ёй сплецены памяць і жаданне. Напэўна, доўгія гады ён прагнуў вось гэтае хвіліны, прагнуў яе, Мэгі, і адмаўляў яе ўладу, і проста не дазваляў сабе бачыць у ёй жанчыну!
Ці данёс ён яе да пасцелі на руках, ці яны ішлі разам? Яму здавалася — ён яе занёс, а можа, і не; але вось яны абое на пасцелі, і ён адчувае далонямі яе цела і яе далоні на сваёй скуры. О божа! Мэгі мая, Мэгі! Як жа мяне змалку прывучылі думаць, быццам ты — брыдота?
Час ужо не адлічваў секундаў, а хлынуў патокам, і захліснуў яго, і страціў сэнс, засталася толькі глыбіня невядомага дасюль вымярэння, болей праўдзівая, чым сапраўдны час. Ральф яшчэ адчуваў Мэгі, але не як нешта асобнае, хай жа канчаткова і назаўсёды стане яна неаддзельнаю часткаю яго істоты, адзінаю тканінаю, якая і ёсць ён сам, а не нечым, што з ім спаяна — і ўсё ж іншае, асобнае. Ніколі яму ўжо не забыцца сустрэчнага парыву гэтых грудзей, жывата, сцёгнаў, усіх патаемных ліній і складак гэтага цела. Папраўдзе, яна створана дзеля яго, ён жа сам яе стварыў; шаснаццаць гадоў ён ляпіў яе, і сам не здагадваўся, і зусім не здагадваўся, навошта ён гэта робіць. Цяпер ён не помніў, што адмовіўся ад яе некалі, што другі правёў яе да канца па дарозе, якой ён паклаў пачатак, якую сам выбраў і сабе, і ёй, яна ж — яго пагібель, яго ружа, яго стварэнне. Сон, ад якога яму ўжо не прачнуцца, пакуль ён — чалавек з плоці і крыві. О божа літасцівы! Я ведаю, ведаю! Я ведаю, чаму так доўга, так упарта думаў пра яе як пра вобраз без плоці, пра дзіця, калі яна даўно ўжо вырасла з гэтай цеснай абалонкі, — але чаму праз такі жорсткі ўрок адкрылася мне гэтае веданне?
Бо толькі цяпер ён нарэшце зразумеў, што заўсёды імкнуўся не быць усяго толькі чалавекам, мужчынам, — ён жадаў большага, лёсу непараўнана большага, чым даецца звычайным смертным. I вось чым усё кончылася — вось ён, яго лёс, пад яго далонямі, палае і млее разам з ім, жанчына — з мужчынам. Чалавек застаецца чалавекам. Божа літасцівы, няўжо ты не мог збавіць мяне ад гэтага? Я — чалавек і ніколі не стану богам, і маё жыццё, пошукі, спробы ўзвысіцца да большага — усё гэта было самаашуканне. Няўжо ўсе мы, слугі царквы, аднолькавыя і кожны прагне сам стаць богам? I таму адмаўляемся мы ад адзінага акта, які даказвае нашу чалавечую сутнасць?
Ён мацней абняў яе, вачыма, поўнымі слёз, пры слабым святле ў прыцемку прыгледзеўся — твар у яе ціхі, пяшчотныя губы прытуліліся, уздыхнулі дзіўна і шчасліва. Яна апляла яго рукамі і нагамі — жывымі, гнуткімі шаўкавістымі цянётамі, пакутліва, неразрыўна; ён унурыўся тварам у яе плячо, прытуліўся шчакою да яе пяшчотнае шчакі і без памяці аддаўся шалёнаму парыву, быццам змагаўся з самім лёсам. Думкі мітусіліся, мяшаліся, свядомасць затухла, і зноў асляпляльная ўспышка; на імгненне ён апынуўсяў сярэдзіне сонца, і вось бляск цямнее, шэрае змярканне, цемра. Гэта і значыць быць чалавекам, мужчынам. Большага не дадзена. Але боль не ад гэтага. Боль — у апошнім імгненні развязкі, у незваротнай, апусташальнай, безнадзейнай свядомасці: асалода знікае. Нясцерпна з ёю расстацца — расстацца цяпер, калі яна яму належыць, бо ён сам стварыў яе дзеля сябе. I ён адчайна, папраўдзе як тапелец за саломінку, хапаецца за яе, і неўзабаве новы вал, прыліў, які так хутка стаў знаёмы, падымае яго, і ён пакараецца нязведанаму чалавечаму наканаванню — наканаванню мужчыны.
Што такое сон — пыталася ў сябе Мэгі. Блаславенне, перадышка ў жыцці, водгалас смерці ці дакучлівая патрэба? Як бы там ні было, Ральф скарыўся — і спіць, прытуліўшыся галавою да яе пляча, абхапіўшы яе адною рукою, быццам нават у сне сцвярджаючы, што яна належыць яму. Яна таксама стамілася, але не дазволіць сабе заснуць. Быццам баіцца патураць розуму: раптам, калі вернешся да рэальнасці, Ральфа ўжо побач не будзе. Спаць яна можа пасля, калі прачнецца ён і гэтыя загадкава сціснутыя прыгожыя губы вымавяць першыя словы. Што ён ёй скажа? Ці пашкадуе пра тое, што адбылося? Ці прынесла яна яму такую радасць, што варта было дзеля гэтага ад усяго адмовіцца? Колькі гадоў ён змагаўся, не паддаваўся гэтай радасці, і яе прымусіў змагацца; і цяжка паверыць, што вось нарэшце ён ляжыць у яе абдымках — але ж уночы, пакутуючы ад свайго болю, ён гаварыў ёй словы, якімі закрэсліў тое доўгае ад яе адмаўленне.
А яна невыказна шчаслівая, за ўсё жыццё ёй не прыпомніць такога поўнага шчасця. З тае хвіліны, як ён перахапіў яе ў дзвярах, усё стала паэмаю плоці — абдымкі, рукі, целы, невыказная асалода. Я створана дзеля яго, дзеля яго аднаго... Вось чаму я амаль нічога не адчувала з Люкам! Яе несла дзевятым валам амаль ужо нясцерпнага жадання, і заставалася толькі адна думка — аддаць яму ўсё, усю сябе, гэта важней за само жыццё. Няхай ніколі, ніколі ён ні пра што не пашкадуе. Ён пакутаваў ад такога болю! Былі імгненні, калі і сама яна адчувала гэты боль. I ад гэтага станавілася яшчэ шчаслівейшая: ёсць жа і справядлівасць у тым, што яму балюча!
Ральф прачнуўся. Яна зазірнула яму ў вочы — і ў іх сіні ўбачыла тую самую любоў, што сагравала яе з дзяцінства, надавала сэнс яе існаванню, і з любоўю — непамерную, непраглядную стому. Тую, што азначае: стомлена не дела, без сілы засталася душа.
Ён думаў пра тое, што першы раз прачнуўся ў пасцелі не адзін; і такое абуджэнне, мабыць, яшчэ болей запаветнае, чым блізкасць, якая яму папярэднічала, знак, што іх з Мэгі звязваюць цянёты глыбейшага пачуцця, што ён з ёю — адно. Вольны, бязважкі, як чароўнае тутэйшае паветра, напоенае салёным дыханнем мора і духмянасцю прасякнутага сонцам лісця, ён нейкі час лукаў на крылах невядомай яму дагэтуль свабоды: такая палёгка — адмовіцца ад барацьбы, да якое ён вечна сябе прымушаў, так спакойна на душы, калі прайграў нарэшце доўгую, непамысна жорсткую вайну і выяўляецца, што паражэнне куды больш прыемнае за бітву. Праўда, я зацята ваяваў з табою, мая Мэгі! I ўсё ж пад канец не цябе, ушчэнт разбітую, трэба мне склейваць па кавалачках, а сяк-так збіраць свае абломкі.
Ты пастаўлена была на маёй дарозе, каб я зразумеў: хлуслівая і пустая гордасць пастыраў такіх, як я; падобна Люцыпару зажадаў я дараўняцца да бога і падобна Люцыпару загінуў. Я жыў у нявіннасці, а да Мэры Карсан і ў беднасці. Але да сённяшняе раніцы я ніколі не ведаў пакоры. Божа, калі б яна не была мне дарагая, было б не гэтак цяжка, але мне хвілінамі здаецца, што я люблю яе намнога мацней, чым цябе, — і гэтым таксама ты мяне караеш. У ёй я не сумняваюся — а ў табе? Нейкае ашуканства, прывід, насмешка. Ці можна любіць насмешку? Ды, аднак жа, я люблю.
— Калі б мне ўдалося сабрацца з сілаю, я пайшоў бы пакупацца, а потым згатаваў бы снеданне, — сказаў ён, трэба ж было нарэшце нешта сказаць, і адчуў, як зварухнуліся ва ўсмешцы яе губы каля яго грудзей.
— Ідзі пакупайся, снеданне я згатую сама. I не трэба нічога на сябе надзяваць. Сюды ніхто не прыйдзе.
— Праўдзівы рай! — Ён сеў на пасцелі, спусціў ногі на падлогу, пацягнуўся. — Цудоўная раніца. Можа, гэта прадвесце?
I ўжо боль разлукі, ад таго толькі, што ён устаў з пасцелі; Мэгі ляжала і глядзела, як ён ідзе да дзвярэй, што выходзяць у бок лагуны; ступіў на парог, прыпыніўся. Павярнуўся, падаў руку.
— Пойдзеш са мною? А потым разам згатуем снеданне.
Быў прыліў, рыф схаваўся пад вадою, ранняе сонца ўжо прыпякала, але неспакойны летні ветрык нёс прахалоду; шорсткія травы цягнулі вусікі па драбнюткім пяску, дзе мітусіліся, шукаючы здабычы, крабы і ўсялякія кузуркі. Ральф глядзеў навокал шырока расплюшчанымі вачыма.
— У мяне такое адчуванне, быццам я бачу свет першы раз, — сказаў ён.
Мэгі сціснула яго руку, вось і ўзнагарода за ўсё, гэтае сонечнае абуджэнне яшчэ болей загадкавае, чым непраўдападобная, як сон, сапраўднасць мінулае ночы. Яна глядзела на яго і не магла нагледзецца. Час, які не ўмяшчаецца ў свядомасці, невядомы свет.
I яна сказала:
— Ды ты і не бачыў яго раней. He мог бачыць. Гэта наш свет, пакуль мы тут.
— А што такое Люк? — папытаўся ён снедаючы.
Мэгі схіліла галаву набок, падумала.
— З выгляду ён не вельмі на цябе падобны, тады мне проста здавалася, бо я страшна сумавала, яшчэ не прывыкла без цябе. Напэўна, я таму за яго і выйшла, што ён нагадваў цябе. Усё роўна ж я вырашыла выйсці замуж, а ён быў на галаву вышэйшы за другіх. He тое што талкавейшы, ці мілейшы, ці якія там яшчэ якасці трэба цаніць жанчынам у мужах. Тут нешта іншае, сама добра не разумею. Хіба што, мабыць, у адным сэнсе ён і праўда на цябе падобны. Яму таксама не патрэбны жанчыны.
Ральф хваравіта зморшчыўся.
— Вось як ты пра мяне думаеш, Мэгі?
— Калі папраўдзе — гэтак. Я ніколі не разумела, ад чаго гэта, але, па-мойму, так і ёсць. I ты, і Люк у глыбіні душы чамусьці перакананыя, што патрэба ў жанчыне — слабасць. Я не пра тое, каб спаць з жанчынаю, я пра тое, калі жанчына сапраўды патрэбна.
— I з такімі думкамі ты ўсё-такі не адмаўляешся ад нас?
Яна паціснула плячамі, усміхнулася ледзь не з жалем.
— Ох, Ральф. Я ж не кажу, што гэта не важна, і, канечне ж, праз гэта я многа пакутавала, але так ужо яно ёсць. Неразумна было б мне дарэмна траціць сілу — змагацца з тым, чаго ўсё роўна не адолееш. У найлепшым выпадку я магу пакарыстацца гэтаю слабасцю, але не заплюшчваць на яе вочы. Мне ж таксама нечага хочацца і нешта мне трэба. Мусіць, мне жаданыя і патрэбныя такія, як ты і Люк, інакш я не мучылася б так праз вас абодвух. Выйшла б за добрага, простага чалавека, вось як быў мой бацька, за такога, каму была б жаданая і патрэбная. Але, напэўна, у кожным мужчыне ёсць нешта ад Самсона[2]. А ў такіх, як ты і Люк, гэта асабліва моцнае.
Ён як быццам ані не абразіўся, толькі ўсміхнуўся.
— Мудрая мая Мэгі!
— Гэта не мудрасць, Ральф. Проста здаровы сэнс. Ніякая я не мудрая, ты і сам гэта ведаеш. Але паглядзі на маіх братоў. Думаю, што старэйшыя ўжо ніколі не ажэняцца, нават сябровак не завядуць. Яны вельмі баязлівыя, ім страшна — раптам жанчыны возьмуць над імі ўладу, і яны без памяці любяць маму.
Праходзілі дзень за днём, ноч за ноччу. Нават летні лівень і той быў прыемны, добра было гуляць, адчуваючы яго на голай скуры, цёплы і пяшчотны, як само сонца, добра слухаць, як ён барабаніць па бляшаным даху. I ў сонечныя гадзіны яны таксама гулялі, грэліся, лежачы на пяску, плавалі — Ральф вучыў яе плаваць.
Часам, незаўважна для Ральфа, Мэгі глядзела на яго і вельмі старалася запомніць кожную рысачку яго твару, — от жа любіла яна Фрэнка, але з гадамі яго аблічча ўсё цямнела ў памяці, і ўжо не ўдавалася ўбачыць яго ў думках. I вось яна намагаецца запомніць Ральфавы вочы, нос, губы, асляпляльныя серабрыстыя пасмы — крыламі ў чорных валасах, і ўсё гэтае моцнае цела, яшчэ па-маладому стройнае, пруткае, толькі, напэўна, не такое гнуткае, як некалі. А потым ён павернецца, зразумее на сабе яе пагляд, а ў самога ў вачах трывога, туга, асуджанасць. I яна разумела, ці ёй здавалася, быццам разумее, пра што гавораць гэтыя вочы, — ён павінен паехаць, вярнуцца да царквы, да сваіх абавязкаў. Можа, у яго ўжо не будзе з гэтага часу колішняга запалу, затое стане ён лепшым, чым некалі, слугою царквы. Ведама, толькі той, хто хоць раз паслізнуўся і ўпаў, ведае хібы дарогі.
Аднаго разу, калі яны ляжалі на беразе і сонца на захадзе ўжо пачырваніла хвалі і накінула на каралавы пясок залацістую смугу, Ральф сказаў:
— Мэгі, ніколі раней я не быў такі шчаслівы і такі няшчасны.
— Ведаю, Ральф.
— Я так і думаў. Можа, за гэта я і люблю цябе? Ты не такая ўжо незвычайная. Можа, гэта я і адчуў тады, многа гадоў назад? Мабыць, праўда. Заўсёды вельмі любіў тыцыянаўскі колер валасоў! Калі б ведаў я, куды завядзе мяне гэтая любоў... Я люблю цябе, Мэгі.
— Ты едзеш?
— Заўтра. Трэба. Я павінен паспець на параход да Генуі, засталося меней за тыдзень.
— Едзеш у Геную?
— У Рым. Надоўга, можа, да канца жыцця, не ведаю.
— He бойся, Ральф, я цябе пушчу без ніякага крыку. Мне таксама хутка пара. Я пакідаю Люка, вярнуся дадому, у Драгеду.
— О божа! Няўжо праз гэта? Праз мяне?
— Ведама, не, — схлусіла Мэгі. — Я гэтак надумалася яшчэ да твайго прыезду. Люку я не патрэбная, навошта я яму, сумаваць не будзе. А мне патрэбна хата, хоць які-небудзь свой куток, і цяпер я думаю, лепей, як у Драгедзе, нідзе не будзе. He гадзіцца беднай Джасціне расці ў доме, дзе я служанка, хоць, безумоўна, Эн і Людвігу я амаль як родная. Але ж я пра гэта помню, і Джасціна, калі падрасце і зразумее, што ў яе няма свае хаты, таксама будзе лічыць мяне проста служанкаю. У нейкім сэнсе ёй і ад хаты будзе мала радасці, але я павінна дзеля яе зрабіць усё, што магу. Вось і вярнуся ў Драгеду.
— Я буду табе пісаць, Мэгі.
— He трэба. Няўжо, па-твойму, пасля ўсяго, што цяпер было, мне патрэбны пісьмы? Яшчэ праведае пра нас які-небудзь нягоднік, раптам табе гэта пашкодзіць. He, не трэба пісем. Калі зноў трапіш калі-небудзь у Аўстралію, будзе зусім зразумела і натуральна табе з’ездзіць у Драгеду, хоць папярэджваю цябе, Ральф, спярша добранька падумай. Ёсць толькі дзве мясціны на свеце, дзе ты перш-наперш мой, а ўжо потым — слуга божы: тут, на Матлаку, і ў Драгедзе.
Ён моцна абняў яе, стаў гладзіць яе валасы.
— Мэгі, Мэгі, каб я мог з табою ажаніцца, каб ніколі болей не расставацца... He хачу я ад цябе ехаць. У нейкім сэнсе ты ніколі ўжо мяне і не пусціш. Напэўна, дарэмна я прыехаў на Матлак. Але сябе не пераменіш — і, можа, гэтак лепей. Цяпер я ведаю сябе, як без гэтага не ўведаў бы, не пасмеў бы паглядзець праўдзе ў вочы. А са знаёмым праціўнікам змагацца лягчэй, чым з невядомым. Я люблю цябе. Заўсёды любіў і заўсёды буду любіць. Ты гэта помні.
Назаўтра першы раз з таго дня, як ён падвёз сюды Ральфа, пад’ехаў Роб і цярпліва чакаў, пакуль яны развітваліся. Усё ясна, яны не маладажоны, думаў Роб, ён прыехаў пазней, а выязджае раней. Але не патаемныя палюбоўнікі. Жанатыя, адразу відно. Але любяць адно аднаго, нават вельмі любяць. Вось як ён сам, Роб, са сваёю гаспадыняю; муж намнога старэйшы за жонку, і выходзіць добрая пара.
— Будзь здаровая, Мэгі.
— Едзь здароў, Ральф. Беражы сябе.
— Добра. I ты.
Ён нахіліўся, пацалаваў яе; насуперак усім сваім рашэнням, яна рукамі абняла яго за шыю, прытулілася да яго, але ён разняў яе рукі — і яна адразу заклала іх за спіну, сашчапіла пальцы.
Ральф сеў у машыну і, калі Роб завярнуў яе, стаў глядзець наперад праз ветравое шкло, ні разу не азірнуўся. Мала які чалавек гэтак можа, падумаў Роб, хоць і не чуў пра Арфея. Моўчкі ехалі яны пад дажджом і нарэшце выехалі на марскі бераг Матлака, на доўгі прычал. Паціскаючы на развітанне руку госцю, Роб паглядзеў яму ў вочы і здзівіўся. Ніколі яшчэ не бачыў такіх выразных, такіх журботных вачэй. Пагляд архіепіскапа Ральфа назаўсёды страціў колішнюю адлучанасць.
Калі Мэгі вярнулася ў Хімельхох, Эн адразу зразумела, што страчвае яе. Ведама, перад ёю колішняя Мэгі — але і другая. Што б ні гаварыў сабе архіепіскап Ральф перад паездкаю на Матлак, там, на востраве, усё нарэшце павярнулася не па яго волі, не па волі Мэгі. Што ж, даўно пара.
Мэгі ўзяла дачку на рукі, быццам толькі цяпер зразумела, што значыць ёй Джасціна, і стаіць, закалыхвае дзяўчынку, і з усмешкаю азірае пакой. Сустрэлася вачыма з Эн, і гэтулькі жыцця, гэтулькі радасці ў яе зіхатлівых вачах, што і на вачах у Эн выступілі слёзы радаснага хвалявання.
— He ведаю, як вам аддзякаваць, Эн.
— Пф-ф, за што гэта?
— За тое, што вы прыслалі да мяне Ральфа. Напэўна ўжо вы разумелі, што пасля гэтага я пайду ад Люка, за гэта вам таксама вялікі дзякуй. Вы нават падумаць не можаце, што гэта мне значыць! Я ж збіралася ўжо на ўсё жыццё застацца з Люкам. А цяпер вярнуся ў Драгеду і адтуль ні кроку!
— Мне цяжка з вамі расставацца, Мэгі, а з Джасцінаю і яшчэ цяжэй, але я радая за вас абедзвюх. Люк вам нічога не даў бы, апрача гора.
— Вы не ведаеце, дзе ён цяпер?
— Быў на рафінаднай фабрыцы ў Сіднеі. А цяпер сячэ трыснёг пад Інгемам.
— Давядзецца мне з’ездзіць да яго, сказаць яму. I, як ні гнюсна і ні прыкра, пераспаць з ім.
— Што-о?!
Вочы ў Мэгі ззяюць.
— У мяне два тыдні затрымкі, а ніколі і на дзень спазнення не было. Толькі адзін раз такое было, перад Джасцінаю. У мяне будзе дзіця, Эн, я добра ведаю!
— Божа літасцівы! — Эн глядзіць на Мэгі на ўсе вочы, нібыта бачыць першы раз; праўда, мабыць, так яно і ёсць.
Аблізвае раптоўна перасохлыя губы, гаворыць заікаючыся: — Можа, гэта заўчасная трывога.
Але Мэгі круціць галавою.
— He, не. Будзе дзіця. Я ж ведаю.
— Такі страх, калі праўда, — прамармытала Эн.
— Ды што вы, Эн, сляпая? Ральф не можа быць маім, я заўсёды гэта ведала. А цяпер ён мой, мой! — Яна зарагатала і так моцна прыціснула да сябе Джасціну, што Эн нават спалохалася, але, на яе здзіўленне, малая не заплакала. — Я ўзяла ў Ральфа тое, чаго царква не атрымае, што застанецца ў пакаленнях. Цяпер ён будзе жыць вечна, бо — я ведаю — у мяне будзе сын! А ў сына будуць свае сыны, а потым і ў іх будуць сыны... я яшчэ вазьму верх над госпадам богам. Я палюбіла Ральфа ў дзесяць гадоў і, напэўна, калі дажыву да ста, усё роўна буду яго любіць. Але ён не мой, і вось яго дзіця будзе маё. Маё, Эн, маё!
— Ох, Мэгі, — бездапаможна ўздыхнула Эн.
Успышка бурнай радасці прайшла, Эн пазнавала колішнюю Мэгі, спакойную і ласкавую, толькі цяпер у ёй адчуваўся жалезны стрыжань, здольнасць многае вытрываць. Аднак Эн стала асцеражнейшая: чаго яна, па сутнасці, дамаглася, паслаўшы Ральфа дэ Брыкасара на востраў Матлак? Няўжо чалавек можа гэтак перамяніцца? Наўрад. Значыць, гэта было ў Мэгі заўсёды, толькі так глыбока схавана, што і не здагадаешся. I не проста жалезны стрыжань, не, аказваецца, Мэгі цвёрдая, як сталь.
— Мэгі, калі вы мяне хоць трошкі любіце, я папрашу вас сёе-тое ўспомніць, добра?
Шэрыя вочы ўсміхнуліся.
— Пастараюся!
— Я даўно перачытала ўсе свае кнігі і апошнія гады чытаю Людвігавы. Асабліва пра Старажытную Грэцыю, гэтыя грэкі проста мяне заваражылі. Кажуць, яны разумелі ўсё на свеце, няма такога чалавечага пачуцця і ўчынку, якога не сустрэнеш у іх літаратуры.
— Ведаю. Я таксама прачытала некаторыя Людвігавы кнігі.
— Дык няўжо вы не памятаеце? Старажытныя грэкі лічылі, бяздумная любоў — грэх перад богам. I яшчэ, помніце: калі некага вось гэтак бяздумна палюбіць, багі раўнуюць і абавязкова губяць любага ў росквіце гадоў. Гэта ўсім нам урок, Мэгі. Любіць звыш меры — гэта блюзнерства.
— Вось гэта праўда, Эн, іменна блюзнерства. He, я буду любіць Ральфава дзіця не блюзнерскаю любоўю, а найчысцейшаю, як сама багародзіца.
Карыя вочы Эн глядзелі з глыбокім смуткам.
— Але ці такая чыстая была яе любоў? Хіба той, каго яна любіла, не загінуў у росквіце гадоў?
Мэгі паклала дачку ў калыску.
— Чаму быць, таго не абмінуць. Ральфа мець я не магу, а яго дзіця ў мяне будзе. У мяне такое адчуванне... быццам мне нарэшце ёсць дзеля чаго жыць! Вось што было горай за ўсё ў гэтыя тры з палавінаю гады, Эн: я ўжо думала, навошта жыць. — Мэгі коратка, рашуча ўсміхнулася. — Я хачу ўсяляк абараніць і зберагчы гэтае дзіця, любою цаною. I найперш трэба, каб нікому, нават Люку, і ў сне не снілася, быццам малы не мае права на адзінае імя, якое я яму магу даць. Легчы ў пасцель з Люкам — мяне ад аднае думкі ванітуе, але я гэта зраблю. Я і з д’яблам легла б, калі б гэта памагло малому жыць. А потым я вярнуся дадому, у Драгеду, і, спадзяюся, ніколі болей Люка не ўбачу. — Яна адышла ад калыскі. Вы з Людвігам будзеце нас праведваць, праўда? У Драгедзе заўсёды знойдзецца месца гасцям.
— Будзем праведваць раз на год, кожны год, пакуль вам не надакучыць! Мы з Людвігам хочам бачыць, як расце Джасціна.
Толькі думка пра Ральфава дзіця падтрымлівала мужнасць Мэгі, якая згасала, і мілі да Інгема ў дрогкім і хісткім вагончыку здаліся ёй несканчона доўгімі. Калі б не тое, што ў ёй спее новае жыццё, яшчэ раз легчы ў пасцель з Люкам было б смяротным грэхам проці самое сябе; але дзеля Ральфавага дзіцяці яна і праўда прадала б душу д’яблу.
Зразумела, што і чыста практычна гэта будзе не проста. Але яна старанна ўсё прадумала і прадугледзела — і, як ні дзіўна, ёй памог Людвіг. Ад яго рэдка ўдавалася што-небудзь утаіць, надта ён быў праніклівы, дый Эн ва ўсім яму давяралася. Ён з сумам глядзеў на Мэгі, круціў галавою і кожны раз даваў разумную добрую параду. Пра сапраўдную мэту яе паездкі не ўпаміналася, але, як кожны, хто прачытаў на сваім вяку нямала салідных тамоў, Людвіг Мюлер быў чалавек кемлівы.
— Зусім няма патрэбы гаварыць Люку, што вы яго пакідаеце, калі ён будзе стомлены, знясілены пасля працы, — мякка падказваў ён. — У добрым настроі ён будзе падатлівейшы, праўда? Сама лепей — пабачцеся з ім у суботу вечарам ці ў нядзелю пасля таго, як пройдзе яго тыдзень на кухні. Есць чуткі, на ўсіх плантацыях не знайсці другога такога кухара, як Люк. Ён навучыўся кухарыць, яшчэ калі быў падручным у арцелі стрыгалёў, а стрыгалі народ куды болей разборлівы ў ядзе, чым секары трыснягу. Так што, разумееце, пасля кухарання ён у настроі. Яму такі занятак, напэўна, як адпачынак. I тут марудзіць не трэба, Мэгі. Застанеце яго пасля тыдня на арцельнай кухні задаволенага, вясёлага і адразу выкладвайце свае навіны.
Апошнім часам Мэгі здавалася, што яна зусім ужо развучылася чырванець; яна сустрэла Людвігаў пагляд і ніколечкі не паружавела.
— Людвіг, а вы не можаце дазнацца, якога тыдня ён на кухні? Ці мне самой можна неяк разведаць?
— Малайчына дзяўчынка! — сказаў ён весела. — Нічога, у мяне ёсць свае крыніцы. Я разведаю.
У суботу ўдзень Мэгі ўзяла нумар у інгемскай гасцініцы, якая ёй найболей прыглянулася. Трэба аддаць справядлівасць Паўночнаму Квінсленду — там у кожным горадзе на кожным рагу па гасцініцы. Мэгі пакінула свой невялікі чамадан у нумары і зноў выйшла ў непрыглядны вестыбюль да тэлефона. У Інгем якраз прыехала на чарговую таварыскую сустрэчу нейкая футбольная каманда, і ў калідорах поўна было напалавіну голых п’яных хлопцаў — яны віталі Мэгі радаснымі крыкамі і плескачамі па спіне і трохі ніжэй. Калі ёй усё-такі ўдалося дабрацца да тэлефона, яе калаціла ад страху; мусіць, уся гэтая задума ад пачатку і да канца будзе катаваннем. Але, нягледзячы на шум і крык і п’яныя морды навокал, яна ўсё ж ухітрылася дазваніцца да фермы нейкага Браўна, дзе працавала цяпер Люкава арцель, і папрасіла перадаць О’Нілу, што яго жонка ў Інгеме і хоча з ім пабачыцца. Гаспадар гасцініцы заўважыў, што яна моцна перапалоханая, правёў яе назад да нумара і пайшоў, толькі пачуўшы, як яна замкнулася на ключ.
А Мэгі ўздыхнула з палёгкаю і прыхінулася да дзвярэй, ногі яе не трымалі; у рэстаран яна ўжо не пойдзе, хоць бы давялося галоднай сядзець да самага вяртання ў Данглаў. Дзякуй яму, гаспадар пасяліў яе ў нумары побач з жаночым пакоем, туды, калі трэба, яна дабярэцца. Нарэшце ногі сталі як быццам не такія вялыя, Мэгі хістаючыся даклыгала да ложка, села і, апусціўшы галаву, глядзела на свае рукі, якія моцна калаціліся.
Усю дарогу да Інгема яна ў думках шукала найлепшага спосабу дзеянняў, і ўнутраны голас крычаў — хутчэй, хутчэй! Раней ёй ніколі не даводзілася чытаць пра распусту і спакусніц, першы раз такія кнігі трапіліся ёй у Хімельхоху, аднак і цяпер, узброеная сякімі-такімі ведамі, яна не вельмі верыла, што зможа і сама зрабіць гэта. Але калі трэба — значыць, трэба, бо як толькі яна загаворыць з Люкам, усяму канец. Язык свярбіць выказаць яму ўсё, што яна пра яго думае. Але яшчэ мацней пячэ нецярпенне вярнуцца ў Драгеду і ведаць, што Ральфаваму дзіцяці ўжо нічога не пагражае.
Нягледзячы на спякоту і духату яе ахапілі дрыжыкі, але яна раздзелася і легла, заплюшчыла вочы і прымусіла сябе думаць толькі пра адно: Ральфаваму дзіцяці нішто не павінна пагражаць.
Люк прыйшоў у гасцініцу адзін, было каля дзесяці вечара, і футбалісты ніколечкі яму не перашкодзілі — амаль усе паспелі ў дым напіцца, а тыя, што яшчэ не зваліліся, ужо нічога не бачылі і не заўважалі, апрача сваіх піўных куфляў.
Людвіг не памыліўся, за тыдзень на кухні Люк няблага адпачыў, быў лагодны і рады павесяліцца. Калі Браўнаў сынок прыбег у барак і сказаў пра званок Мэгі, Люк якраз дамываў талеркі пасля вячэры і збіраўся з’ездзіць на веласіпедзе ў Інгем на звычайную суботнюю выпіўку ў кампаніі Арнэ і іншых секараў. Жончын прыезд аказаўся прыемнаю разнастайнасцю: пасля таго месяца ў Этэртане, як ні вымотвала праца на плантацыях, Люка часам цягнула да Мэгі. Толькі страх, што яна зноў пачне патрабаваць «кідай трыснёг, пара прыдбаць свой куток», перашкаджаў яму зазірнуць у Хімельхох кожны раз, калі ён быў паблізу. Але цяпер яна сама да яго прыехала — і ён зусім не супраць прабавіць з ёю ноч у пасцелі. Дык вось, ён паспяшаўся перамыць посуд, і, на шчасце, давялося круціць педалі ўсяго з паўмілі, далей падвёз спадарожны грузавік. Але пакуль ён ішоў з веласіпедам тры кварталы да гасцініцы, радасць чакання астыла. Усе аптэкі ўжо зачыненыя, a «французскіх гасцінчыкаў» у яго няма. Ён пастаяў перад вітрынаю, поўнаю старога, размяклага ад гарачыні шакаладу і дохлых мух, і паціснуў плячамі. Нічога не зробіш, рызыкнём. Наперадзе толькі адна ноч, а калі будзе дзіця, дык, можа, гэтым разам болей пашанцуе і народзіцца хлопчык.
Пачуўшы стук у дзверы, Мэгі перапалохана ўскочыла, басанож падышла да дзвярэй.
— Хто там?
— Люк, — адазваўся голас.
Яна адамкнула, прачыніла дзверы і схавалася за імі, калі Люк расчыніў іх насцеж. I, толькі ён увайшоў, замкнула дзверы і прыпынілася, гледзячы на яго. А Люк глядзеў на яе: пасля нараджэння дзіцяці грудзі ў яе сталі паўнейшыя, круглейшыя, спакуслівейшыя, і саскі ўжо не ружаватыя, а яркія, пунсовыя. Калі б Люка трэба было распаліць, аднаго гэтага было даволі; ён падхапіў Мэгі на рукі і занёс на пасцель.
Развіднелася, а яны яшчэ не сказалі ні слова, хоць яе дакрананне даводзіла яго да шалёных парываў, ніколі раней не зведаных. I вось яна адсунулася ад яго і ляжыць, нейкая раптам зусім чужая.
Люк з асалодаю пацягнуўся, пазяхнуў, адкашляўся. Папытаўся:
— Чаго гэта ты раптам прынеслася ў Інгем, Мэг?
Яна павярнула галаву, вялікія вочы глядзяць пагардліва.
Гэта яго ўкалола.
— Дык чаго ты прынеслася? — паўтарыў ён.
I зноў маўчанне, толькі той самы калючы пагляд, здаецца, яна проста не жадае адказваць. Даволі смешна пасля такое ночы.
Але вось яе губы задрыжалі ва ўсмешцы.
— Я прыехала сказаць табе, што вяртаюся дадому, у Драгеду.
Спярша ён не паверыў, але паглядзеў уважлівей у вочы ёй і зразумеў — праўду кажа.
— Чаму? — папытаўся ён.
— Я ж папярэджвала цябе, чым кончыцца, калі ты не возьмеш мяне ў Сідней, — сказала Мэгі.
Люк шчыра здзівіўся:
— Ды ты што, Мэг! Гэта ж было паўтара года назад, ліха на яго! Ды я ж вазіў цябе адпачываць! Месяц у Этэртане — гэта, ведаеш, каштуе нямала! Я не мільянер яшчэ і ў Сідней цябе вазіць!
— Ты два разы ездзіў у Сідней, і абодва разы без мяне, — упарта сказала Мэгі. — Першы раз я магу яшчэ зразумець, я тады чакала Джасціну, але ў гэтым годзе ў студзені, калі ліло як з вядра, мне таксама не шкодзіла б адпачыць і пагрэцца на сонейку.
— Фу, чорт!
— Ну і скнара ж ты, Люк, — ціха прадаўжала Мэгі. — Ты атрымаў ад мяне дваццаць тысяч фунтаў, гэта мае асабістыя грошы, і ўсё роўна табе шкада патраціць няшчасных некалькі фунтаў, каб звазіць мяне ў Сідней. Толькі і ведаеш што грошы! Брыдка на цябе глядзець.
— Я тваіх грошай не чапаў, — разгублена прамямліў Люк. —Яны ўсе цэлыя, ляжаць у банку, і яшчэ колькі прыбавілася.
— Што праўда, то праўда. Яны так у банку і застануцца. Ты ж і не збіраешся іх траціць, што, няпраўда? Ты на іх молішся, пакланяешся ім, як залатому цяляці. Прызнайся шчыра, Люк, ты проста жмінда. I ў дадатак безнадзейны асталоп. Падумаць толькі — абыходзіўся з жонкаю і дачкою горай, чым з сабакамі, не тое што не клапаціўся — думаць пра іх забыўся! Самазадаволены, самазакаханы, бессардэчны нягоднік, вось ты хто!
Люк увесь пабялеў, яго калаціла, ён не знаходзіў слоў: каб Мэгі так раз’юшана на яго накінулася, ды яшчэ пасля такое ночы... гэта ўсё роўна як калі б цябе насмерць уджаліў які-небудзь матылёк. Ашаломлены такімі несправядлівымі абвінавачаннямі, ён не ведаў, як ёй растлумачыць, што сумленне яго зусім чыстае. Як кожная жанчына, яна мяркуе пра ўсё павярхоўна, дзе ўжо ёй ацаніць усю веліч яго задумы.
— Ох, Мэг! — вымавіў ён нарэшце разгублена, пакорна амаль з адчаем. — Ну хіба я калі-небудзь блага з табою абыходзіўся! Нічога падобнага! Ніхто не можа сказаць, што я з табою хоць раз жорстка абышоўся. Ніхто гэтага не скажа! У цябе і яда была, і страха над галавою, ты жыла ў цяпле...
— Дзіва што! — перабіла Мэгі. — Вось гэта залатыя словы. Ніколі ў жыцці не было мне цяплей. — Яна пакруціла галавою і засмяялася. — Якая карысць з табою гаварыць? Як са сценкаю...
— I з табою тое самае!
— Думай як хочаш, — холадна сказала Мэгі, устала, нацягнула трусікі. — Я не збіраюся з табою разводзіцца, — сказала яна. — Болей я замуж не выйду. А калі табе спатрэбіцца развод, ты ведаеш, дзе мяне знайсці. Па законе вінаватая буду я, праўда? Вось гэта я табе пакідаю — ва ўсякім выпадку, так паглядзіць на справу аўстралійскі суд. Можаце ўдвух з суддзёй паплакаць адзін аднаму ў камізэльку — во якія ўсе жанчыны вераломныя і няўдзячныя.
— Я цябе не пакідаў, — заявіў Люк.
— Можаш пакінуць сабе мае дваццаць тысяч фунтаў, Люк. Але болей ты ад мяне не атрымаеш ні капейкі. На свае грошы я буду гадаваць і выхоўваць Джасціну, а можа, калі пашчасціць, і яшчэ адно дзіця.
— А, во яно што! Значыць, табе ад мяне толькі і трэба было яшчэ адно дзіця, ліха на яго? Вось, значыць, дзеля чаго ты сюды прынеслася — па такую лебядзіную песню, па апошнюю памятку ад мяне, каб было што завезці ў Драгеду! He я табе спатрэбіўся, а яшчэ адно дзіця! Я сам ніколі табе і не быў патрэбен, праўда? Для цябе я племянны бык, болей нічога! Ну і ўліп жа я!
— Амаль заўсёды так яно і ёсць, мужчыны для жанчын проста племянныя быкі, — злосна сказала Мэгі. — Ты разбудзіў ува мне ўсё самае благое, Люк, табе гэтага нават не зразумець. Можаш радавацца! За тры з палавінаю гады я табе прынесла куды болей грошай, чым твой трыснёг. Калі я нараджу яшчэ дзіця, цябе гэта не датычыць. Болей я не жадаю цябе бачыць — ніколі, да самае свае смерці.
Яна была ўжо зусім адзетая. Узяла сумачку, чамадан, у дзвярах павярнулася.
— Я дам табе адну параду, Люк. На выпадак, калі пад старасць ты болей не зможаш секчы трыснёг і раптам зноў знойдзеш сабе жанчыну. Ты ж не ўмееш цалавацца. Залішне разяўляеш рот, заглынаеш жанчыну, як удаў. Сліна — гэта яшчэ нічога, пакуль у ёй не патонеш. — Яна гідліва выцерла губы тыльным бокам рукі. — Мяне ванітуе ад цябе! Вялікі самазакаханы Люк О’Ніл, пуп зямлі! Нікчэмнасць!
Яна пайшла, а Люк яшчэ доўга сядзеў на краі ложка і тупа глядзеў на дзверы. Потым паціснуў плячамі і адзеўся. У Паўночным Квінслендзе гэта робіцца хутка. Нацягнуў шорты — і гатова. Калі паспяшацца, ён яшчэ паспее да аўтобуса, каб вярнуцца на плантацыю разам з Арнэ і астатнімі хлопцамі. Слаўны хлопец Арнэ. Сапраўдны таварыш, хлопец што трэба. Жаніцца — адна дурнота. Пасцель пасцеллю, а мужчынская дружба — гэта зусім іншая рэч.
Мэгі не хацелася нікога папярэджваць пра свой прыезд, і ў Драгеду яе падвёз стары паштальён Непаседа Уільямс, побач з ёю на сядзенні ў машыне спала ў плеценай калысцы Джасціна. Уільямс вельмі ёй абрадаваўся, усё распытваў, як яна жыла гэтыя чатыры гады, але непадалёку ад хаты здагадаўся змоўкнуць і пакінуць яе ў спакоі.
I зноў навокал усё светла-карычневае і серабрыстае, і зноў пыл, і ва ўсім дзіўная чысціня і стрыманасць, чаго так не хапае Паўночнаму Квінсленду. Тут не расце нястрымна, не буяе зелень і не спяшаецца згніць, саступаючы месца новым парасткам; тут у прыродзе адбываецца няспешны і немінучы кругазварот, падобны на рух сузор’яў. Здаецца, яшчэ болей развялося кенгуру. Стаяць невысокія, роўныя, акуратныя дрэвы вілгі, круглявыя, паважныя і сціплыя, быццам добрыя гаспадынькі. Узлятаюць чароды папугаяў гала, над галавою калышуцца ружовыя воблакі іх падкрылля. З усіх ног уцякаюць цыбатыя эму. Саскокваюць з дарогі трусы, задзірліва мільгаюць белыя пушыстыя хвосцікі. Сярод траў падымаюцца цьмяныя шкілеты мёртвых сухіх дрэваў. Калі праязджалі раўніну Дзібен-Дзібена, далёка на выгнутым дугою гарызонце паказаліся гаі — толькі па варухлівых блакітных лініях у самым нізе можна разгледзець, што гэта не сапраўдныя дрэвы, а міраж. Сумна каркаюць вароны — Мэгі і не здагадвалася, што засумавала па гэтым карканні. Сухі асенні вецер гоніць міма бурую касую заслону пылу, быццам нейкі брудны дождж. I травы, сярэбраныя і светла-жоўтыя травы Вялікага Паўночнага Захаду, як блаславенне, раскінуліся да самага краю нябёсаў.
Драгеда, Драгеда! Прывідныя эўкаліпты і сонныя волаты — перцавыя дрэвы так і гудуць, поўныя пчалінага зумкання. Вось і жывёльныя двары, свірны і хлявы, складзеныя з жоўтага, як масла, пясчаніку, занадта яркая зелень газона вакол Вялікага дома, асеннія кветкі ў садзе — жоўтафіёль і цынія, астры і вяргіні, аксаміткі і наготкі, хрызантэмы і ружы, ружы... Высыпаны пяском чорны двор, місіс Сміт стаіць на ганку, здзіўлена разявіўшы рот, засмяялася, заплакала, падбягаюць Міні і Кэт, старыя жылістыя рукі ланцугамі абвіваюцца вакол Мэгі, вакол самога сэрца. Тут, у Драгедзе, яе родная хата, і тут яе сэрца — назаўсёды.
Выйшла Фія паглядзець, што за шум.
— Добры дзень, мама, я вярнулася.
Пагляд шэрых вачэй не змяніўся, але пасталелаю сваёю душою Мэгі зразумела: мама радая ёй, проста не ўмее гэтага паказаць.
— Ты пакінула Люка? — папыталася Фія, само па сабе ёй было зразумела, што місіс Сміт і Міні з Кэт маюць не меншае, чым яна, права пра гэта ведаць.
— Пакінула. Я ніколі да яго не вярнуся. Яму нічога не трэба — ні хата, ні я, ні дзеці.
— Дзеці?
— Ага. У мяне будзе яшчэ дзіця.
Тры жанчыны завойкалі, заахалі, а Фія тым самым роўным голасам, што прыкрываў яе затоеную радасць, прамовіла свой прысуд:
— Калі ты яму не патрэбная, правільна зрабіла, што вярнулася дахаты. Мы тут зможам паклапаціцца пра цябе.
Вось і яе колішні пакой, з акна відаць сад і Галоўная сядзіба. А побач пакой Джасціне і таму, хто яшчэ народзіцца. Так добра дома!
Боб таксама ёй абрадаваўся. Жылісты, трохі ўжо сутулы, ён стаў яшчэ болей падобны на Пэдзі, здаецца, сонца насуха прагартавала і скуру яго і косці. У ім чуецца тая самая спакойная сіла духу, але, можа, таму, што ён не абзавёўся вялікаю сям’ёю, на яго твары няма, як у Пэдзі, бацькоўскае спагадлівасці. Падобны ён і на маці. Маўклівы, стрыманы, зусім не схільны дзяліцца сваімі пачуццямі і думкамі. А яму ж даўно ўжо за трыццаць, раптам са здзіўленнем падумала Мэгі, і ён яшчэ ўсё не ажаніўся. Потым прыйшлі Джэк і Х’югі, абодва — дакладная копія Боба, толькі мякчэйшыя, і сарамліва ўсміхнуліся, убачыўшы сястру. Мабыць, у гэтым прычына, падумала Мэгі, зямля зрабіла іх сарамлівымі, зямлі ж не патрэбна красамоўства, свецкая абыходлівасць. Зямлі патрэбна толькі тое, што яны ёй даюць, —маўклівая любоў, бязмежная адданасць.
У той вечар сабраліся ўсе браты Кліры, трэба было разгрузіць фургон з зернем, якое Джымс і Пэтсі купілі ў Джыланбаўне.
— Ведаеш, Мэгі, я зроду не бачыў такое сушы, — сказаў Боб. — Два гады не было дажджу, ні кроплі. I яшчэ напасць — трусы, яны горшыя за кенгаў, жаруць болей травы, чым авечкі і кенгі разам узятыя. Мы спрабуем адмовіцца ад падножнага корму, але ты ж ведаеш, што такое авечкі.
Дзіва што, Мэгі добра гэта ведала. Бязмозгія стварэнні зусім пазбаўленыя здольнасці пра сябе паклапаціцца. Калі іх продкі і мелі нешта падобнае да мазгоў, дык пародзістыя арыстакраты, выведзеныя дзеля найлепшае воўны, страцілі апошні розум. Яны нічога не будуць есці, апрача травы пад нагамі ды галля, зрэзанага з кустоў, што растуць навокал. Але ў Дрэгедзе не хопіць рук нарэзаць удосталь галля, каб накласці поўныя яслі на сто тысяч авечак.
— Напэўна, я вам спатрэблюся? — папыталася Мэгі.
— Яшчэ як! Калі ты зможаш, як некалі, аб’язджаць блізкія выганы, у нас вызваліцца чалавек на рэзку.
Блізняты, як і абяцалі некалі, назусім вярнуліся дадому. У чатырнаццаць гадоў яны развіталіся з вучобаю, ім не цярпелася хутчэй вярнуцца на чарназёмныя раўніны Драгеды. Ужо цяпер яны дзіўна падобныя на старэйшых братоў, гэтаксама адзетыя, на манер усіх жывёлаводаў Вялікага Паўночнага Захаду: фланелевая кашуля і грубыя шэрыя штаны паступова аджылі сваё, іх замянілі белыя малескінавыя брыджы, белая кашуля, шырокі шэры фетравы капялюш з пляскатым верхам, невысокія боцікі для верхавой язды з гумкамі на баку і амаль без абцасаў. Толькі жменька мяшанцаў — жыхароў джыланбаўнскіх ускраін, беручы прыклад з каўбояў амерыканскага «дзікага Захаду», фарсіць у ботах на высозных абцасах і ў «стэтсанаўскіх» капелюшах з верхам памерам вядра на паўтара. Аўчару чарназёмных раўнін такая мода толькі перашкода, нікчэмнае перайманне чужых звычаяў. На высокіх абцасах цераз зараснік кустоў не прадзярэшся, а па зарасніках даводзіцца хадзіць часта. I ў капелюшы з вядзёрным верхам занадта цяжка і горача.
Буланае кабылкі і варанога каня даўно не стала, іх стойлы ў канюшні апусцелі. Мэгі пераконвала, што з яе даволі і простага рабочага каня, але Боб з’ездзіў да Марціна Кінга і купіў ёй двух мяшанцаў — буланую кабылу з цёмнаю грываю і хвастом і даўганогага буланага каня. Чамусьці страта тае буланае кабылкі ўзрушыла Мэгі ледзь не мацней, чым разлука з Ральфам, мабыць, толькі цяпер яна папраўдзе адчула гэтую разлуку; нібыта вось тут стала канчаткова зразумела — ён паехаў, яго болей з ёю няма. Але так добра зноў ездзіць па выганах, калі побач скачуць сабакі, і глытаць пыл, падняты атараю, і глядзець на птушак, на неба, на зямны прастор.
Суш стаяла страшэнная. Колькі помніла Мэгі, лугі Драгеды заўсёды неяк перажывалі засуху, але на гэты раз выйшла іначай. Паміж уцалелымі пучкамі травы віднелася голая зямля, яна спяклася ў цёмную скарынку, парэзаную частаю сеткаю трэшчын, і яны зеўралі, быццам сасмяглыя перасохлыя раты. I ўсё гэта найболей з трусінае ласкі. За чатыры гады пасля ад’езду Мэгі яны надзвычай распладзіліся, хоць, думала яна, і некалі ад іх было нямала шкоды. А тут раптам жыцця зусім не стала. Яны кішма кішаць на выганах і пажыраюць каштоўную траву.
Мэгі навучылася ставіць пасткі на трусоў; не вельмі прыемна глядзець, як стальныя зубы калечаць мілых пушыстых звяркоў, але Мэгі змалку працавала на зямлі і не прывыкла ўвільваць калі трэба, значыць, трэба. Забіваць дзеля таго, каб выжыць, — не жорсткасць.
— Праклятыя помі, патрыёты слінявыя, падбіла нячыстая прывалачы да нас трусоў! — бурчаў Боб.
Некалі трусы ў Аўстраліі не вадзіліся, англічане прывезлі іх сюды як нейкі лірычны напамінак пра радзіму — і яны зусім парушылі экалагічную раўнавагу кантынента; з авечкамі і каровамі гэтага не адбылося, бо іх з самага пачатку гадавалі па ўсіх правілах навукі. У Аўстраліі не было сваіх драпежнікаў, якія перашкодзілі б трусам нястрымна пладзіцца, а прывазныя лісы не прыжыліся. Хочаш не хочаш чалавек сам узяў на сябе ролю драпежніка, але людзей аказалася вельмі мала, а трусоў вельмі многа.
А потым ёй цяжка стала ездзіць верхам, і яна ўсе дні сядзела дома, з місіс Сміт, Міні і Кэт, шыла і вязала таму, хто варушыўся ўсярэдзіне. Насіць гэтага хлопчыка (Мэгі не сумнявалася, што ў яе народзіцца сын) было намнога лягчэй, чым Джасціну, — ні млосці, ні прыступаў слабасці і маркоты, і толькі хочацца, каб ён хутчэй нарадзіўся. Мабыць, часткова ў гэтым нецярпенні вінаватая Джасціна: маленькая істота з дзіўнымі светлымі вачыма не па днях, а па гадзінах ператвараецца з някемлівага дзіцяці ў разумніцу дзяўчынку, і сачыць за гэтым чарадзейным ператварэннем незвычайна цікава. Раней Мэгі была абыякавая да дачкі, а тут моцна захацелася аддаць ёй мацярынскую пяшчоту, абдымаць, цалаваць, разам з ёю смяяцца. I Мэгі была ашаломлена, калі пераканалася, што Джасціна кожны раз далікатна ўхіляецца ад яе ласкі.
Калі Джымс і Пэтсі, кончыўшы вучобу, вярнуліся ў Драгеду, місіс Сміт збіралася зноў узяць іх пад крылца, але, на немалое яе расчараванне, яны цэлымі днямі сталі прападаць на выганах. Місіс Сміт гатовая была аддаць сваё сэрца маленькай Джасціне, але і яе адхілілі гэтаксама рашуча, як і Мэгі. Відаць, Джасціна зусім не жадала, каб яе абдымалі, цалавалі і смяшылі.
I хадзіць і гаварыць яна пачала вельмі рана — у дзевяць месяцаў. А ледзь стаўшы на ногі і загаварыўшы (ды яшчэ як бойка!), гэтая незалежная асоба рабіла цяпер толькі тое, што ёй хацелася. He тое каб яна многа шумела ці грубіяніла, проста вельмі ўжо цвёрды і непадатлівы аказаўся ў яе нораў. Калі б Мэгі хоць трошкі разумела пра гены, яна, напэўна, задумалася б пра тое, што можа даць спалучэнне
Кліры, Армстронгаў і О’Ніла. Даволі выбуховая сумесь, іначай і не магло быць.
Усіх найболей засмучала, што Джасціна ўпарта не хацела ні смяяцца, ні хоць бы ўсміхацца. Усе ў Драгедзе з скуры лезлі, спрабуючы рознымі фокусамі і крыўляннем яе пазабаўляць, — але дарэмна. Па прыроджанай сур’ёзнасці гэтая няўсмешка перасягнула нават бабулю.
Першага кастрычніка, у той самы дзень, калі Джасціне споўніўся год і чатыры месяцы, у Драгедзе ў Мэгі нарадзіўся сын. Нарадзіўся нечакана, амаль за месяц да пары: дзве-тры вельмі моцныя схваткі, адразу адышлі воды — і, ледзь паспеўшы пазваніць доктару, Фія з місіс Сміт ужо прынялі немаўля. Мэгі і азірнуцца не паспела. Яна амаль не пачула болю — так хутка кончылася гэтае выпрабаванне; і хоць праз паспешнасць, з якою дзіця паявілася на свет, давялося ёй накласці швы, Мэгі адчувала сябе вельмі добра. У свой час Джасціне ў яе не было ні кроплі малака, цяпер яго, здаецца, хапіла б на дваіх. He спатрэбіліся ні пляшачкі, ні штучнае кармленне.
А які слаўны нарадзіўся малы! Доўгенькі, але зграбны, бездакорнай формы галава з чубком залацістых валасоў і ярка-сінія вочы, такой яркай сіні, што ясна — колер іх ніколі не зменіцца. I чаго яму мяняцца? Гэта ж Ральфавы вочы, і рукі ў яго якраз як у Ральфа, і нос, і рот, і нават ногі. Бессаромная Мэгі ў душы падзякавала богу за падабенства Люка і Ральфа — так добра, што яны аднолькавага складу, і абодва цёмнавалосыя, і нават абрысы твару падобныя. А вось кісці рук, малюнак броваў, кліночак валасоў на лбе, нават цяпер выразна акрэслены дзіцячым залацістым пухам, маленькія пальцы на руках і на нагах — гэта ўсё ад Ральфа, нічога агульнага з Люкам. Адна надзея, што ніхто гэтага не заўважыць.
— Ты ўжо надумалася, як яго назавеш? — папыталася Фія, здавалася, малы адразу яе зачараваў.
Мэгі глядзела, як яна стаіць з унукам на руках, і ў душы радавалася — нарэшце мама зноў зможа палюбіць, напэўна, не гэтак, як любіла Фрэнка, а ўсё-такі закамянелае сэрца яе памякчэе.
— Я хачу назваць яго Дэн.
— Дзіўнае імя! Што табе ўздумалася? Ці гэта ў О’Нілаў? Мне здавалася, ты з О’Ніламі скончыла?
— Люк тут ні пры чым. Гэта будзе толькі яго імя, болей нічыё. Цярпець не магу, калі і дзядоў і ўнукаў называюць аднолькава. Я Джасціну назвала Джасцінаю проста таму, што мне спадабалася імя, вось і Дэна назаву Дэнам, бо мне так падабаецца.
— Ну што ж, добрае імя, — згадзілася Фія.
Мэгі зморшчылася — цяжка, бо многа малака.
— Дай мне яго, мама. Спадзяюся, ён галодны! I спадзяюся, стары Непаседа не забудзецца прывезці адсос, а не дык табе самой давядзецца з’ездзіць у Джылі.
Ён быў галодны, ён ссаў так прагна, што ад маленькіх настойлівых губ ёй стала балюча. А Мэгі глядзела на яго прыплюснутыя павекі ў цёмных, залацістых па краях вейках, на пушыстыя бровы, на маленькія шчокі, якія дзелавіта рухаліся, — і адчувала, што любіць яго пранізлівай любоўю, да болю, які куды мацнейшы, чым боль ад губ, якія прагна ссуць.
Сын — гэтага даволі; гэтага павінна быць даволі, болей у мяне нічога не будзе. Але клянуся богам, Ральф дэ Брыкасар, клянуся богам, які табе даражэйшы за мяне, ніколі ты не дазнаешся, што я ўкрала ў цябе і ў твайго бога! Ніколі я не раскажу табе пра Дэна. Маленькі мой! Мэгі пасунулася на падушках, паклала дзіця на руцэ зручней, і стаў лепей відзён точаны тварык. Маленькі мой! Ты — мой, і ніколі нікому я цябе не аддам. Ва ўсякім разе, не твайму бацьку, бо ён свяшчэннік і не можа цябе прызнаць сынам. Цудоўна, праўда.
Параход увайшоў у генуэзскі порт у пачатку красавіка. Архіепіскап Ральф прыбыў у Італію ў самы разгар пышнай паўднёвай вясны і якраз паспеў да цягніка на Рым. Пажадаў бы ён папярэдзіць пра свой прыезд, яго б сустрэлі, прыслалі б па яго машыну з Ватыкана, але ён баяўся хвіліны, калі зноў стане вязнем святое царквы, і як мог адцягваў гэтую хвіліну. Вечны горад. Папраўдзе вечны, думаў Ральф дэ Брыкасар, гледзячы з акна таксі на купалы і званіцы, на ўсеяныя чародамі галубоў плошчы, на незвычайныя фантаны і рымскія калоны, чые асновы ішлі ў глыбіню вякоў. He, яму ўсё гэта лішняе. Яму важна ў Рыме адно — Ватыкан, яго раскошныя залы, адчыненыя ўсім, і зусім не раскошныя кабінеты, недаступныя пабочным.
Манах-дамініканец у чорна-белай рызе правёў яго па высокіх мармуровых калідорах, сярод бронзавых і каменных скульптур, якія ўпрыгожылі б любы музей свету, міма цудоўных карцін у стылі Джота і Рафаэля, Батычэлі і Фра Анжэліка. Ён быў цяпер у кардынальскіх парадных залах — і, безумоўна, багатая сям’я Канціні-Верчэзе пастаралася яшчэ дадаць бляску акружэнню свайго так высока ўзнесенага атожылка.
Сцены аздоблены слановаю косцю і золатам, усюды маляўнічыя габелены, шматколерныя палотны, вытанчаная мэбля французскай работы, французскія дываны на падлозе, там і тут гараць пунсовыя мазкі, і сярод усяе гэтае пекнаты сядзіць Віторыё Скарбанца, кардынал ды Канціні-Верчэзе. Прыветліва выцягнута насустрач Ральфу маленькая мяккая рука з бліскучым рубінавым пярсцёнкам; радуючыся, што можна апусціць вочы, архіепіскап Ральф перасек пакой, укленчыў і пацалаваў пярсцёнак. I прытуліўся шчакою да кардыналавай рукі — не, ён не зможа схлусіць, хоць і быў такі намер, гатовы быў хлусіць — да тае самае хвіліны, пакуль губы не дакрануліся да гэтага сімвала духоўнай улады і людской магутнасці.
Кардынал Віторыё паклаў другуюруку яму на плячо, кіўком адпусціў манаха, а калі той ціха зачыніў за сабою дзверы, зняў руку з Ральфавага пляча, твару якога яшчэ ўсё не было відаць, і пагладзіў густыя цёмныя валасы, ласкава адхінуў іх з лоба. Валасы ўжо не такія чорныя, як некалі, сівізна хутка мяняе іх колер. Сагнутая спіна напружылася, плечы выпрасталіся, архіепіскап Ральф падняў галаву і паглядзеў проста ў вочы свайму духоўнаму настаўніку.
Вось дзе перамена — на твары! Губы журботна сціснутыя — першая прыкмета перажытае пакуты! і вочы дзіўнае красы (гэтыя незвычайныя вочы, і колер іх і разрэз кардынал помніў так добра, быццам іх уладальнік ні на гадзіну з ім не расставаўся) змяніліся непазнавальна. Кардыналу Віторыё заўсёды здавалася, што такія, як у Ральфа, вочы былі ў Хрыста: сінія, спакойныя, адлучаныя ад усяго, што паўставала перад вачыма, і таму пагляд яго мог усё ахапіць і ўсё зразумець. Але, мабыць, уяўленне гэта было памылковае. У таго, хто спагадваў чалавецтву і пакутаваў сам, хіба не адаб’ецца гэта ў вачах?
— Устаньце, Ральф.
— Ваша высокапраасвяшчэнства, я хацеў бы паспавядацца.
— Пасля, пасля! Спачатку пагаворым, і прытым на вашай роднай мове. Навокал апошнім часам надта многа вушэй, але, дзякаваць богу, вушэй, нязвыклых да англійскай мовы. Калі ласка, Ральф, сядайце. Я такі рады вас бачыць! Мне не хапала вашых мудрых парад, вашай разважлівасці, вашага прыемнага супольніцтва. Тут мне не знайшлося і напалавіну такога вартага і прыемнага памочніка.
I Ральф дэ Брыкасар адчуў, што мозг яго ўжо настройваецца на патрэбны лад і думкі, нават яшчэ не выказаныя, увасабляюцца ў словы самыя высокія; лепей за многіх ён ведаў, як мяняецца чалавек залежна ад яго субяседніка, міжволі мяняеш нават манеру гаварыць. He, бегласць штодзённай англійскай мовы не для гэтых вушэй. I ён сеў трошкі воддаль напроці маленькага хударлявага чалавека ў пунсовай муаравай рызе асаблівага, як бы пералівістага і ўсё ж нязменнага адцення, так што яно не супярэчыла ўсяму навокал, а быццам з ім злівалася,
Непамерная стома, што гняла яго апошнія тыдні, раптам здалася не такою цяжкаю: чаму, па сутнасці, ён так баяўся гэтае сустрэчы, ведаў жа ў глыбіні душы, што яго зразумеюць і даруюць? He, зусім не гэта палохае, зусім іншае. Страшнае разуменне віны, бо ён не выстаяў, не дасягнуў дасканаласці, да якое імкнуўся, не апраўдаў даверу таго, хто заўсёды быў яму сапраўдным, клапатлівым, бясконца добрым другам. Страшнае разуменне віны, бо стаіш перад тым, хто чысты духам, а сам ты страціў чысціню.
— Ральф, мы — пастыры, але гэта не ўсё, мы былі яшчэ нечым да таго, як прынялі сан, і нам ад гэтага не ўцячы, нягледзячы на выбранасць нашу. Мы — людзі і не вольныя ад грахоў і слабасцяў людскіх. У чым бы вы ні прызналіся, нішто не пераменіць думкі, якая склалася ў мяне пра вас за ўсе гэтыя гады, ніхто не схіліць мяне думаць пра вас горай і любіць вас меней. Многія гады я ведаў, што вам яшчэ не давялося спазнаць на сабе, якая слабая наша чалавечая прырода, і ведаў таксама, што вам немінуча давядзецца гэта спазнаць, як спазналі ўсе мы. Нават сам найсвяцейшы папа, найпакорнейшы і найчалавечнейшы з нас.
— Я парушыў зарок, ваша высокапраасвяшчэнства. Гэты грэх нялёгка даруецца. Гэта святатацтва.
— Зарок беднасці вы парушылі шмат гадоў назад, калі прынялі спадчыну Мэры Карсан. Застаюцца зарокі нявіннасці і пакоры, праўда?
— Значыць, я парушыў усе тры, ваша высокапраасвяшчэнства.
— Я хацеў бы, каб вы называлі мяне, як некалі, проста па імені. He, я не абурыўся, Ральф, і не расчараваны. На ўсё воля божая, і, мне здаецца, тым самым вы атрымалі найважнейшы ўрок і спазналі ісціну, якой нельга спазнаць спосабам менш жорсткім. Бог ёсць тайна, і шляхі яго вышэйшыя за наша мізэрнае разуменне. Аднак, думаю, тое, што вы зрабілі, — зусім не праз легкадумнасць і не проста вы адкінулі свяшчэнны зарок, быццам пустыя словы. Вельмі добра я вас ведаю. Ведаю, што вы горды, і ўсёю душою адданы свайму сану, і разумееце сваю выключнасць. Можа, якраз вам і патрэбен быў такі ўрок, каб паменшала ваша гордасць і вы зразумелі, што найперш вы — чалавек, а таму і не такая вялікая ваша выключнасць, як вам здавалася некалі. Праўда?
— Праўда. Мне не хапала пакоры, і ў нейкім сэнсе я імкнуўся стаць самім богам. Грэх мой — найцяжэйшы і недаравальны. Я і сам не магу сабе дараваць, як жа мне спадзявацца на дараванне божае?
— Гордасць, Ральф, зноў гордасць! He ваша справа дараваць, няўжо і цяпер вы яшчэ не зразумелі? Толькі бог даруе! Толькі адзін бог! А ён даруе, калі шчырае пакаянне. Ён, як вы ведаеце, дараваў грахі намнога цяжэйшыя тым, хто перасягнуў вас у святасці, а таксама і тым, хто далёка перасягнуў вас у недахопах. Ці не думаеце вы, што сам Люцыпар, князь цемры, не атрымаў даравання? Яму было даравана ў той самы міг, як ён паўстаў проці бога. I долю валадара апраметнай не гасподзь яму вызначыў, а выбраў ён сам. Ці не ён сказаў: «Лепей правіць у пекле, чым служыць у нябёсах»? Бо не мог ён утаймаваць сваю гордасць і пакарыцца нейчай волі, нават і волі госпада бога. I я не жадаю, каб вы зрабілі тую самую памылку, дарагі мой друг. Пакоры — вось чаго вам нестае, а іменна пакора і стварае вялікіх святых — і вялікіх людзей таксама. Дакуль вы не аддасце права дараваць богу, не набыць вам сапраўднай пакоры.
Суровае Ральфава аблічча перакрывіла пакута.
— Я ведаю, вы кажаце праўду. Я павінен змірыцца з тым, які я ёсць, і старацца стаць лепшым, але адкінуць гордасць. Я каюся і гатовы спавядацца і чакаць даравання. О, як горка я каюся!
Ён уздыхнуў, і пагляд яго выдаў унутраную барацьбу, якое не мог ён выказаць старанна ўзважанымі словамі і ў гэтых сценах.
— I ўсё ж, Віторыё, я не мог зрабіць іначай. Мне заставалася або загубіць яе, або наклікаць гібель на сябе. I тады мне здавалася, выбар ясны, я ж яе люблю. He яе віна, што я ніколі не жадаў саступіць любові плоцевай. Але зразумейце, яе лёс стаў мне важнейшы за мой асабісты лёс.
Да тае мінуты я заўсёды думаў найперш пра сябе, сябе ставіў вышэй, бо я служыцель царквы, а яна ўсяго толькі адна з гэтых служак. А тут мне стала зразумела: гэта я ў адказе за тое, якая яна стала... Мне трэба было адмовіцца ад яе, пакуль яна была яшчэ дзіцем, а я гэтага не зрабіў. Яна трывала займала месца ў маім сэрцы і разумела гэта. А выкінуў бы я яе з сэрца, яна б і гэта зразумела, і стала б зусім іншая, і тады б я не змог быць ёй духоўным настаўнікам. — Ральф усміхнуўся. — Вы бачыце, я мушу ў многім каяцца. Я спрабаваў і сам стварыць адну жывую душу.
— Гэта і ёсць тая ружа?
Архіепіскап Ральф закінуў галаву, паглядзеў на складаныя ўзоры ляпной з пазалотаю столі, на мудрагелістую люстру.
— Хто ж гэта яшчэ мог быць? Яна — адзіная мая спроба тварэння.
— А з ёю не здарыцца бяда, з вашаю ружаю? He прычынілі вы ёй большага зла, чым калі б вы адмовіліся ад яе?
— He ведаю, Віторыё! Каб жа ведаць! Тады мне здавалася, іначай зрабіць немагчыма. Я не надзелены Праметэевым дарам прадбачання, а пачуцці перашкаджаюць разважаць цвяроза. I яшчэ... гэта здарылася само па сабе! Але, мне здаецца, у тым, што я ёй даў, яна найболей мела патрэбу: трэба было прызнаць у ёй жанчыну. He, сама яна, ведама, разумела сябе жанчынаю. Але гэтага не ведаў я. Калі б упершыню я сустрэў яе ўжо дарослую, напэўна, усё склалася б інакш, але я многія гады ведаў яе дзіцем.
— Я чую ў вашых словах самазадаволенасць, Ральф, вы яшчэ не гатовыя, каб вам дараваць. Вас гэта коле, праўда, — адкрыццё, што вы не звышчалавек і вам уласцівыя звычайныя чалавечыя слабасці. Ці напраўду ў сваім учынку вы кіраваліся такім высакародным духам самаахвяравання?
Ральф уздыхнуў, зірнуў у прамяністыя карыя вочы — адтуль на яго глядзелі два яго маленькія адбіткі, два нікчэмныя пігмеі.
— He, — сказаў ён. — Я ўсяго толькі чалавек, і яна дала мне асалоду, якой я раней і ўявіць не мог. Я не ведаў, што з жанчынаю можна спазнаць падобнае, што яна дорыць такую вялікую радасць. Я прагнуў ніколі болей з ёю не расставацца, і не толькі дзеля яе плоці, але дзеля шчасця проста быць каля яе, гаварыць з ёю і маўчаць, есці абед, згатаваны яе рукамі, усміхацца ёй, падзяляць яе думкі. Я буду тужыць па ёй да апошняга дыхання.
У смуглявым твары Віторыё, твары аскета, яму раптам здалося нейкае падабенства з тварам Мэгі ў хвіліны іх расстання — быццам зняты з душы вялікі цяжар і бярэ верх воля і рашучасць ісці сваёю дарогаю, нягледзячы на ўсе цяжкасці, смутак і пакуты. Што ж ён зведаў у жыцці, гэты кардынал у чырвоным шоўку, які, здавалася, толькі і мае пяшчоту да лянівае абісінскае кошкі?
Але кардынал маўчаў, і Ральф зноў загаварыў:
— Я не магу каяцца ў тым, што ў мяне з ёю было. Каюся ў іншым — што парушыў зарок, свяшчэнны і непарушны, дадзены на ўсё жыццё. Ніколі ўжо я не змагу выканаць абавязак пастыра з колішнім, нічым не азмрочаным стараннем. Вось чаго я горка шкадую. Але Мэгі?..
I такі стаў у яго твар, калі ён вымавіў яе імя, што кардынал Віторыё адвярнуўся, спрабуючы саўладаць са сваімі думкамі.
— Каяцца ў тым, што было з Мэгі, значыла б яе забіць. — Ральф стомлена правёў рукою па вачах. — He ведаю, ці зразумела я гавару, праўда, не ведаю, як выказаць маю думку. Здаецца, мне і пад страхам смерці не выказаць усяго, што я адчуваю да Мэгі. — Ён нахіліўся наперад і ў вачах у кардынала, які зноў павярнуўся да яго, яшчэ раз убачыў два свае адбіткі, цяпер яны сталі трошкі большыя. Вочы Віторыё былі падобныя да люстраў: яны адлюстроўвалі ўсё, што бачылі, але нікому ні на імгненне не дазвалялі ўбачыць, што адбываецца за гэтаю роўнаю перашкодаю. He тое з Мэгі, у яе вочы акунаешся ўсё глыбей і глыбей, на самае дно душы. — Мэгі сама — блаславенне, — сказаў Ральф. — Мне яна нешта свяшчэннае, накшталт святога прычасця.
— Разумею, — уздыхнуў кардынал. — Добра, што ў вас такое пачуццё. Думаю, перад тварам госпада гэтым змякчаецца ваш вялікі грэх. Аднак лепей вам паспавядацца не айцу Гільерма, а айцу Джорджа. Ён не вытлумачыць няправільна вашы пачуцці і вашы развагі. Ён зразумее ісціну. Айцец Гільерма не такі ўспрыімлівы і, напэўна, усумніцца ў вашым пакаянні. — Слабая ўсмешка ледзь прыкметным ценем слізганула па тонкіх губах кардынала Віторыё. — Яны таксама людзі, мой Ральф, тыя, хто выслухоўвае споведзь вялікіх. Ніколі пра гэта не забывайце. Толькі аднаўляючы службу пастыр выяўляе сабою сасуд гасподні. Цераз яго адпускае грахі, даруе сам гасподзь, але выслухоўвае грэшніка і суд свой выносіць чалавек.
У дзверы асцярожна пастукалі; пакуль унеслі і паставілі на інкруставаны перламутрам столік чайны паднос, кардынал не вымавіў ні слова.
— Бачыце, Ральф? — сказаў ён потым. — У Аўстраліі я прыахвоціўся да дзённага чаявання. Цяпер у мяне на кухні гатуюць выдатны чай, хоць засвоілі гэта майстэрства не адразу. — Ральф ужо хацеў узяцца за чайнік, але кардынал з перасцярогаю падняў руку. — Не-не! Я налью сам. Гаспадарыць мне ўцеха.
— Я бачыў, вуліцы Генуі і Рыма кішаць чорнымі кашулямі, — заўважыў Ральф, гледзячы, як кардынал налівае чай.
— Гэта спецыяльныя войскі самога дучэ. Нам выпадаюць цяжкія часы, мой Ральф. Яго святасць лічыць, што не павінна быць ніякіх непаразуменняў паміж царквою і свецкімі ўладамі Італіі, у гэтым ён непахісны і, як заўсёды, мае верх. Як бы ні павярнуліся падзеі, ніхто не павінен замінаць нам весці святло і дапамогу ўсёй нашай пастве, нават калі разгарыцца вайна і раздзеліць католікаў і яны стануць ваяваць адзін з адным у імя божае. На чыім бы баку ні апынуліся нашы сэрцы і нашы пачуцці, абавязак наш не ўмешваць царкву ў палітыку, у барацьбу ідэй і ў міжнародныя сваркі. Я выклікаў вас да сябе, бо магу вам даверыцца, твар ваш застанецца непраглядны, што б вы ні ўбачылі і што б ні думалі пра ўбачанае, і складам розуму вы прыроджаны дыпламат, другога такога я яшчэ не сустракаў.
Архіепіскап Ральф хмурна ўсміхнуўся.
— Вы спрыяеце маёй кар’еры нават паміма мае волі, праўда? Што было б са мною, калі б мы з вамі не сустрэліся?
— Што ж, вы сталі б архіепіскапам Сіднейскім, пасада неблагая і вельмі высокая, — з прамяністаю ўсмешкаю адказаў кардынал. — Але лёс наш не ў нашых руках. Мы сустрэліся, бо гэтак было суджана, і гэтаксама суджана нам абодвум цяпер служыць яго святасці папу.
— Баюся, у канцы гэтага шляху нас не чакае поспех, — сказаў архіепіскап. — Плады справядлівасці заўсёды тыя самыя. Усе аднолькава будуць намі незадаволеныя, і ўсе аднолькава будуць нас асуджаць.
— Я ведаю гэта, і яго святасць таксама ведае. Але мы не можам зрабіць іначай. Дый нічога ж не замінае кожнаму з нас паасобку маліцца пра найхутчэйшае падзенне дучэ і фюрэра, праўда?
— Значыць, вы думаеце, вайна немінучая?
— He бачу ніякай магчымасці яе пазбегнуць.
З кутка, дзе яна спала на сонцы, выйшла кошка — кардыналава любіміца, і трохі няўклюдна, бо ўжо састарэла, ускокнула на абцягнутыя мігатлівым пунсовым шоўкам калені.
— А, Царыца Саўская! Павітайся ж са сваім даўнім другам Ральфам, некалі ж ты нават аддавала перавагу яму перада мною.
Сатанінскія жоўтыя вочы акінулі архіепіскапа фанабэрыстым паглядам і абыякава заплюшчыліся. Гаспадар і госць засмяяліся.
Драгеда цяпер нажыла радыёпрыёмнік. Прагрэс Аўстралійскага радыёвяшчання дабраўся і да Джыланбаўнскай акругі, і нарэшце паявілася яшчэ адна крыніца навін і агульная забаўка, апрача тэлефоннай лініі з мноствам адведзеных трубак. Сам прыёмнік быў даволі нязграбны — грубая скрынка з арэхавага дрэва, пастаўленая ў прыгожую шафку ў гасцёўні; сілкаваўся ён ад аўтамабільнага акумулятара, схаванага ў ніжняй шуфлядзе ў шафцы.
Раніцаю місіс Сміт, Фія і Мэгі слухалі па радыё джыланбаўнскія мясцовыя навіны і зводку надвор’я, а вечарамі Фія і Мэгі слухалі апошнія паведамленні Цэнтральнага аўстралійскага радыёвяшчання. Дзіўнае адчуванне — не чакаючы Непаседы Вільямса і яго састарэлых газет, у адно імгненне звязваешся з светам, дазнаешся пра паводкі, пажары, ліўні ў любым кутку краіны, пра палітыку ўрада, пра сваркі ў Еўропе.
Вечарам у пятніцу першага верасня, калі радыё паведаміла, што войскі Гітлера ўварваліся ў Польшчу, дома былі толькі Фія з Мэгі, і абедзве прапусцілі навіну міма вушэй. Ужо колькі месяцаў ідуць пра гэта размовы; дый потым, Еўропа так далёка, на краі свету. Што агульнае з ёю ў Драгеды, Драгеда — вось цэнтр сусвету. Аднак у нядзелю трэцяга верасня мужчыны з’ехаліся з выганаў, каб паслухаць імшу і пропаведзь прападобнага Уоці Томаса, а мужчын Еўропа цікавіла. Але ні Фія, ні Мэгі не падумалі расказаць ім пра тое, што чулі ў пятніцу, а прападобны Уоці, які, напэўна, расказаў бы, спехам паехаў у Наранганг.
Вечарам, у час апошніх паведамленняў, як звычайна, уключылі радыё. Але замест выразнага сапраўды оксфардскага маўлення пастаяннага дыктара пачуўся мяккі, з чыста аўстралійскім вымаўленнем голас прэм’ер-міністра Роберта Гордана Мензіса.
— Грамадзяне аўстралійцы! Сумны абавязак прымушае мяне паведаміць вам, што, паколькі Германія адмаўляецца вывесці свае войскі з Польшчы, Вялікабрытанія абвясціла ёй вайну, а тым самым уступае ў вайну з Германіяй і наша краіна...
He застаецца сумненняў у тым, што Гітлер імкнецца не толькі аб’яднаць пад сваёю ўладаю ўсіх немцаў, але і падпарадкаваць гэтай уладзе ўсе краіны, якія ён зможа заваяваць сілаю. Калі гэтак будзе прадаўжацца, не стане бяспекі ў Еўропе, не стане міру на ўсёй зямлі... Зусім відавочна, што пазіцыю Вялікабрытаніі падзяляюць усе часткі Брытанскай імперыі...
Найлепшы спосаб паказаць нашу стойкасць і падтрымаць метраполію заключаецца ў тым, каб кожны заставаўся на сваім месцы і рабіў сваю справу, мы павінны працаваць на палях і плантацыях, на пашах і фабрыках і плёнам нашай працы ўмацоўваць нашу сілу. Я ўпэўнены: якія б ні былі цяпер нашы пачуцці, Аўстралія гатовая да канца выканаць свой абавязак.
Няхай злітуецца над намі гасподзь і няхай пашле ўсяму свету найхутчэйшае збаўленне ад няшчасця, што нас напаткала.
У гасцёўні доўга маўчалі, потым у цішыню ўварвалася гучная прамова Невіла Чэмберлена — ён звяртаўся да англійскага народа. Фія і Мэгі паглядзелі на мужчын.
— Калі лічыць Фрэнка, нас шасцёра, — загаварыў нарэшце Боб. — Усе мы, апрача Фрэнка, працуем на зямлі, а значыць, у армію нас не возьмуць. З нашых цяперашніх аўчароў, так я думаю, шасцёра захочуць пайсці ваяваць, a двое застануцца.
— Я пайду ў армію! — заявіў Джэк, вочы ў яго блішчалі.
— I я! — падхапіў Х’югі.
— I мы, — сказаў Джымс за сябе і за вечна маўклівага Пэтсі.
I ўсе паглядзелі на Боба: вырашальнае слова за ім.
— Давайце разважаць цвяроза, — сказаў Боб. — Вайне патрэбна воўна, і не толькі на абмундзіраванне. Яна і на патроны ідзе, і на ўзрыўчатку, і яшчэ немаведама што з яе робяць, мы, напэўна, пра гэта і не чулі. I яшчэ ў нас быкі, значыць, мы нарыхтоўваем ялавічыну, а бараны і старыя авечкі — гэта шкуры, клей, лой і ланалін, усё таксама патрэбнае на вайне. Дык вось, выходзіць, ці мала каму з нас чаго захочацца, а Драгеду кідаць нельга. Калі вайна, сёй-той з аўчароў пойдзе, а паспрабуй знайдзі цяпер замену. Ды яшчэ засуха трэці год, мы сячом кусты на корм, зноў жа рукі патрэбныя, і ад трусоў таксама ратунку няма. Выходзіць, цяпер наша справа — Драгеда. He вельмі цікава, не тое што ў баі, але ўсё роўна трэба. Гэтак ад нас будзе болей карысці.
Твары ў мужчын выцягнуліся, у жанчын пасвятлелі.
— А раптам вайна зацягнецца далей, чым думае Чыгунны Боб? — сказаў Х’югі, называючы прэм’ер-міністра агульнавядомаю мянушкаю.
Боб задумаўся, глыбей прарэзаліся маршчыны на абветраным твары, суровая складка між броваў.
— Калі ўжо ўсё пойдзе кепска і вайна зацягнецца, а два аўчары ў нас будуць, пэўна што двум Кліры можна і ў армію. Толькі гэта калі б Мэгі зноў узяла на сябе блізкія выганы, іначай не выкруцімся. Нам ох як туга давядзецца, па добрай пагодзе зусім рады не далі б, ну, а ў такую суш, думаю, пяцёра мужчын ды яшчэ Мэгі — мы з Драгедаю ўправіліся б. Але ж хіба Мэгі загадаеш, у яе на руках малыя.
— Калі трэба, Боб, значыць, трэба, — сказала Мэгі. — Місіс Сміт не адмовіцца паняньчыць Джасціну і Дэна. Калі спатрэбіцца мая дапамога, каб Драгеда давала ўсё, што можа, ты толькі скажы — і я пачну аб’язджаць блізкія выганы.
— Значыць, мы — у армію, без нас двух вы тут абыдзецеся, — усміхаючыся, сказаў Джымс.
— He, пойдзем мы з Х’югі, — адразу запярэчыў Джэк.
— Па справядлівасці трэба было б ісці Джымсу і Пэтсі, — павольна вымавіў Боб. — Вы двое — малодшыя, аўчары пакуль яшчэ неспрактыкаваныя, а салдацкай практыкі і ў нас, у старэйшых, ніякай няма. Толькі гадоў вам мала, хлопцы, усяго па шаснаццаць.
— Калі ўсё стане кепска, нам будзе ўжо семнаццаць, — з просьбаю сказаў Джымс. — А на выгляд нам і цяпер болей, калі б ты напісаў паперу, а Гары Гоф заверыў, мы б адразу пайшлі дабравольцамі.
— Ну, пакуль ніхто з нас не пойдзе. Лепей пастараемся з Драгеды атрымаць усяго як найболей — і мяса, і воўны, не гледзячы ні на суш, ні на трусоў.
Мэгі ціха выйшла з пакоя, паднялася ў дзіцячы. Дэн і Джасціна спалі ў сваіх белых ложачках. Мэгі прайшла міма дачкі, прыпынілася каля сына і доўга стаяла і глядзела на яго.
— Дзякуй богу, ты яшчэ малы, — сказала яна,
Амаль год мінуў, перш чым вайна ўварвалася ў адасоблены маленькі свет Драгеды; за гэты год па адным пайшлі ўсе наёмныя аўчары, а трусы пладзіліся і пладзіліся нястрымна, але Боб з усяе сілы стараўся, каб Драгеда давала болей і болей прадукцыі, як таго вымагаў ваенны час. Але на пачатку чэрвеня 1940 года стала вядома, што англійскім войскам давялося пакінуць Дзюнкерк, і тады тысячы дабравольцаў рынулі на прызыўныя пункты, каб запісацца ў Другі Аўстралійскі экспедыцыйны корпус; сярод іх былі і Джымс і Пэтсі.
Чатыры гады ў сядле, у раз’ездах па выганах, у любое надвор’е, наклалі свой адбітак на твары і целы блізнятаў — яны не здаваліся маладзёнамі, спакойна не па гадах глядзелі вочы, а ў кутках і ад крылаў носа да куткоў губ ужо намеціліся маршчынкі. Браты паказалі дакументы, і абодвух узялі без размоў. Жыхары аўстралійскіх раўнін высока цаніліся ў арміі. Гэта народ моцны, звычайна добрыя стралкі і ўмеюць падпарадкоўвацца загаду.
Джымс і Пэтсі запісаліся дабравольцамі ў Даба, але атрымалі накіраванне ў вайсковыя часці, што фарміраваліся пад Сіднеем, у Інглберне, і вечарам усе пайшлі праводзіць іх на паштовы цягнік. Тым самым цягніком і, як выявілася, у той самы лагер ехаў Кермак Кармайкл, малодшы Ідэнаў сын. Дык вось, абедзве сям’і пасадзілі сваіх хлопцаў у зручнае купэ першага класа і збянтэжана тоўпіліся вакол — так хацелася заплакаць, пацалункамі, нейкімі парывамі пяшчоты сагрэць мінуты развітання, каб было пасля пра што ўспомніць, але ўсіх скавала сапраўды брытанская стрыманасць. Тужліва завыў вялізазны паравоз, начальнік даў свісток.
Мэгі нахілілася, сарамліва цмокнула ў шчаку Джымса, Пэтсі, а потым і Кермака, — ён як дзве кроплі вады падобны быў на свайго старэйшага брата Конара; Боб, Джэк і Х’югі па чарзе паціснулі рукі ўсім тром; адна толькі місіс Сміт адважылася на тое, чаго да смерці хацелася ўсім праважатым, — заліваючыся слязамі, сціснула ў абдымках кожнага хлопца і пяшчотна пацалавала. Ідэн Кармайкл, яго жонка і ўжо не вельмі маладая, але яшчэ прыгожая дачка таксама развіталіся цырымонна, стрымана. Потым усе выйшлі на джыланбаўнскую платформу, а цягнік тузануўся, бразнуў буферамі і паволі рушыў.
— Шчасліва! — закрычалі праважатыя і сталі махаць вялікімі белымі хусцінкамі, пакуль цягнік не ператварыўся ў далёкую палоску дыму, ледзь бачную ў спякотнай смузе.
Разам, як яны і прасілі, Джымса і Пэтсі накіравалі ў нядаўна створаную, яшчэ добра не абучаную Дзевятую Аўстралійскую дывізію і на пачатку 1941-га пераправілі ў Егіпет — якраз своечасова, каб трапіць у разгром пад Бенгазі. Генерал Эрвін Ромель, які толькі што прыбыў сюды, даў вялізную перавагу сілам восі Берлін — Рым і адкінуў саюзнікаў назад — так пачаліся размахі гіганцкага маятніка, якія прарэзалі Паўночную Афрыку. Астатнія брытанскія войскі ганебна адступілі перад новым Афрыканскім корпусам Ромеля назад у Егіпет, а Дзевятай Аўстралійскай дывізіі ў гэты час загадана было заняць і трымаць Тобрук — перадавы пост саюзнікаў на тэрыторыі, занятай войскамі восі. План гэты можна было ажыццявіць толькі таму, што ў Тобрук яшчэ заставаўся доступ з мора і туды ўдавалася падвозіць боепрыпасы і папаўненне, пакуль Міжземнае мора было адкрытае брытанскім караблям. Асаджаны Тобрук трымаўся восем месяцаў, Ромель зноў і зноў кідаў усе сілы на штурм гэтай крэпасці, але так і не змог яе ўзяць.
— А ведаеце, чаму мы з вамі тут тырчым? — папытаўся радавы Кол Сцюарт, ляніва скручваючы папяросу.
Сяржант Боб Мэлай ссунуў капялюш на патыліцу, каб шырокія палі не засланялі твару субяседніка, і ўсміхнуўся — пытанне гэтае задавалі не першы раз.
— Hi халеры я не ведаю, — адказаў ён.
— Ну, лепей тут сядзець, чым за кратамі, — сказаў радавы Джымс Кліры і, сцягнуўшы трохі ніжэй шорты ў свайго брата-блізнюка, зручна прыладзіўся галавою на яго цёплым мяккім жываце.
— Ведама, але за кратамі ў цябе не страляюць увесь час, — запярэчыў Кол і метка пстрыкнуў патухлаю запалкаю ў яшчарку, якая грэлася паблізу на сонейку.
— Гэта я і сам ведаю, дружа, — сказаў Боб і зноў засланіў вочы палямі капелюша. — А па мне, чым паміраць ад суму, чорт вазьмі, няхай ужо ў мяне страляюць.
Яны зручна размясціліся ў сухім пясчаным акопе якраз напроці міннага поля і калючага дроту, якія ахоўвалі паўднёва-заходні куток іх тэрыторыі; па той бок Ромель упарта чапляецца за адзіную захопленую ім лапінку тобрукскай зямлі. Тут у акопе буйнакаліберны кулямёт «браўнінг» і каля яго акуратна складзеныя скрынкі з патронамі, але, відаць, ніхто не быў напагатове і не чакаў атакі. Вінтоўкі стаялі, прыпёртыя да земляное сцяны, штыкі блішчалі ў сляпучых промнях афрыканскага сонца. Навокал звінелі мухі, але ўсе чацвёра былі карэнныя аўстралійцы — спёкаю, пылам і мухамі Тобрука і ўвогуле Паўночнай Афрыкі іх не здзівіш.
— Ваша шчасце, што вы блізняты, Джымс, — сказаў Кол, кідаючы каменьчык у яшчарку, якая яўна не збіралася кратацца з месца. — A то паглядзіш — неразлучная парачка, проста палюбоўнічкі.
— Ты проста зайздросціш, — усміхнуўся Джымс і паляпаў брату па жываце. — Лепшае падушкі ва ўсім Тобруку не знойдзеш.
— Ага-а, табе добра, а як беднаму Пэтсі? Гэй, Харпа, скажы хоць слоўца! — падахвоціў Боб.
Пэтсі адказаў белазубаю ўсмешкаю, але, як звычайна, прамаўчаў. Усе і кожны спрабавалі яго «разгаварыць», ды ад яго толькі і можна было дамагчыся «ага» або «не», таму яму і мянушку далі Харпа — імя брата-маўчуна з тройкі комікаў — братоў Марксаў.
— Чулі навіну? — раптам папытаўся Кол.
— Якую?
— Сёмую брыгаду «матыльдаў» раскалашмацілі пад Халфаяй, абстралялі з восемдзесят восьмага калібра. Самая вялікая гармата тут, у пустыні, толькі яна і бярэ «матыльду». Здаравенныя танкі папрабівала навылёт.
— Яшчэ што скажы, — недаверліва сказаў Боб. — Я сяржант, і то пра гэта нічога не чуў, а ты радавы — і ўсё ведаеш. Дык вось, дружа, няма ў немцаў такой зброі, каб знішчыць цэлую брыгаду «матыльдаў».
— А я табе кажу, гэта чыстая праўда, — стаяў на сваім Кол. — Я хадзіў да Морсхеда ў палатку з даручэннем ад камандзіра і сам гэта чуў па радыё.
Усе змоўклі: у асаджанай крэпасці кожнаму трэба цвёрда верыць — у сваіх даволі сілы і зброі, каб, урэшце, яго вызваліць. I Колаў расказ не цешыў, тым болей што тут, у Тобруку, усе да апошняга салдата разумелі: Ромель — вораг небяспечны. Адбіваць яго атакі ім памагала шчырая вера, што з аўстралійцам у баі можа параўнацца хіба толькі індыйскі воін гурка, і калі вера складае дзевяць дзесятых сілы, то тут яны сваёю цвёрдаю вераю бясспрэчна даказалі сваю магутнасць.
— Размазні гэтыя помі, — сказаў Джымс. — Сюды, у Паўночную Афрыку, каб болей нашых аўстралійцаў.
З ім дружна згадзіліся, і тут на самым краі акопа грукнуў выбух — ад яшчаркі не засталося і следу, а чацвёра салдатаў кінуліся да кулямёта і вінтовак.
— Паршывенькая італьянская граната, ніякае сілы, адны асколачкі, — уздыхнуўшы з палёгкаю, сказаў Боб. — Калі б гэта Гітлераў гасцінчык, мы б ужо ігралі на арфах у раі з праведнікамі — табе гэта будзе да смаку, га, Пэтсі?
Пасля цяжкіх, з вялікімі стратамі, месяцаў у асадзе, якія нібыта нічога не далі, з пачаткам аперацыі «Крыжак» Дзевятую Аўстралійскую дывізію эвакуіравалі морам у Каір. Аднак за час, пакуль яна трымала Тобрук, брытанскія войскі ў Паўночнай Афрыцы ўвесь час папаўняліся і нарэшце ператварыліся ў Восьмую армію, на чале якой стаяў генерал Бернард Лоў Мантгомеры.
Фія насіла цяпер сярэбраную брошку — эмблему Аўстралійскіх узброеных сіл: усходзіць сонца, а пад ім, на двайным ланцужку, сярэбраная планка з дзвюма залатымі зорачкамі, знак, што ў яе ў арміі два сыны. I кожны стрэчны бачыў, што і яна таксама выконвала свой абавязак перад радзімаю. Мэгі насіць такую брошку не дазвалялася, яна ж не выправіла ў армію ні мужа, ні сына. Ад Люка прыйшло пісьмо — ён збіраецца далей працаваць на плантацыях, паведамляе ёй пра гэта на выпадак, калі яна трывожыцца, ці не ваюе ён. Мяркуючы па ўсім, ён проста забыўся, што яна сказала яму ў тую незабыўную раніцу ў інгемскай гасцініцы. Мэгі стомлена засмяялася, памахала галавою, кінула пісьмо ў кош пад мацерыным пісьмовым сталом і пры гэтым падумала: а ці трывожыцца Фія па сынах, якія цяпер ваююць? Што яна папраўдзе думае пра вайну? Але Фія ні разу ні словам пра гэта не абазвалася, хоць брошку прышпіляла кожны дзень, з самай раніцы, і не знімала да ночы.
Зрэдчасу прыходзіла пісьмо з Егіпта, раскрыеш — рассыпаецца на шматкі, бо ўсюды, дзе ўпаміналіся назвы мясцін ці воінскіх часцей, цэнзаравы нажніцы выразалі акуратныя прамавугольныя вокны. Чытаць гэтыя пісьмы значыла, па сутнасці, здабываць нешта з нічога, але яны прыносілі самую галоўную, самую важную вестку: калі яны прыходзяць, значыць, хлопчыкі яшчэ жывыя.
Дажджу даўно ўжо не было. Нібыта нябесныя стыхіі згаварыліся пазбавіць людзей усякай надзеі. 1941-шы быў ужо пятым годам страшнай засухі. Бобам, Джэкам, Х’югі, Мэгі і Фіёнаю авалодаў адчай. У Драгеды на рахунку ў банку ляжала даволі грошай, каб закупіць корму авечкам, бяда ў тым, што авечкі есці не будуць. У кожнай атары ёсць свой важак, толькі калі спакусіць кормам важака, можна спадзявацца, што за ім пачнуць есці і астатнія; але часта нават прыклад важака не дзейнічаў на астатніх авечак, і яны не дакраналіся да корму.
I вось, як ім гэтага ні хацелася, не ўдалося і жыхарам Драгеды абысціся без кровапраліцця. Травы зусім не засталося, зямля на выганах счарнела, спяклася, патрэскалася, і толькі дзе-нідзе гэтую пустыню ажыўлялі шэрыя і светла-карычневыя гайкі. Давялося ўзяцца за стрэльбы і нажы; авечка падала ад слабасці, хто-небудзь пераразаў ёй горла, каб збавіць ад доўгай, пакутлівай смерці, калі вароны яшчэ жывой выдзеўбуць бедалазе вочы. Боб купіў болей кароў, іх можна было карміць і ў стойлах, так што Драгеда не пераставала забяспечваць армію. Ніякага прыбытку гэта не прыносіла, вельмі дорага абыходзіліся кармы, бо палі ў краіне пацярпелі ад засухі не меней, чым пашы. Зямля амаль не давала ўраджаю. Аднак з Рыма паведамілі: арміі і надалей трэба даваць усё магчымае, не лічачыся з выдаткамі.
Мэгі праца на выганах была цяпер абрыдлая. У Драгедзе ўдалося ўтрымаць толькі аднаго наёмнага аўчара, і замены яму не знаходзілася; Аўстраліі заўсёды найболей не хапала рабочых рук. I пакуль Боб не заўважаў, што Мэгі выбілася з сілы і стала зласлівая, і не казаў ёй у нядзелю адпачыць, яна працавала на выганах цэлымі тыднямі без пярэдыху. А калі ён ёй даваў перадышку, гэта значыла, што самому яму давядзецца яшчэ цяжэй, і таму Мэгі старалася не паказаць, як яна змучылася. У яе і ў думках не было, што яна можа вельмі проста адмовіцца раз’язджаць па выганах, як звычайны аўчар, у яе ж малыя дзеці. Яна ведала, дзяцей у хаце дагледзяць, яна ім патрэбная куды меней, чым Бобу. Яна не ўмела зразумець, што дзецям усё роўна яна патрэбная; яна ж аддала іх у надзейныя, пяшчотныя рукі, думалася ёй, і калі ёй так хочацца з імі пабыць, гэта з яе боку чысты эгаізм. Напраўду, эгаізм, угаворвала яна сябе. Ды ёй не хапала ўпэўненасці ў сабе, якая падказала б, што дзецям яна такая самая адзіная і незаменная, як і яны ёй. I вось яна ездзіць па выганах і тыднямі не бачыць дзяцей, вяртаецца дадому толькі позна вечарам, калі яны ўжо спяць.
Варта было Мэгі зірнуць на Дэна — і ў яе кожны раз шчымела сэрца. Прыгожы малы, нават чужыя людзі на вуліцах Джылі заўважаюць гэта, калі Фія бярэ яго з сабою ў горад. Амаль заўсёды ён усміхаецца, і нораў у яго своеасаблівы — дзіўнае спалучэнне спакою і глыбокай, ціхай радасці; відаць, гэты чалавечак ужо склаўся як асоба і ўведаў самога сябе, і далося яму гэта без пакуты, якую звычайна зазнае дзіця, калі расце; амаль заўсёды ён без памылкі разбіраецца ў людзях і ў тым, што вакол яго, ніколі і ні ад чаго не злуецца і не бянтэжыцца. Іншы раз маці папраўдзе палохалася, бачачы, які ён падобны на Ральфа, але астатнія не заўважалі падабенства. Ральф даўно ўжо паехаў з Джылі, і прытым, хоць у Дэна той самы склад і тыя самыя абрысы твару, адно істотнае адрозненне затуманьвала ісціну. Валасы ў яго не чорныя, як у Ральфа, a залацістыя — не колеру захаду ці спелае пшаніцы, а колеру драгедскіх траў: бледнае золата з крэмавым і серабрыстым адлівам.
Джасціна цешыцца з браціка, палюбіла яго з першай хвіліны. Гатовая аддаць яму ўсё самае лепшае, разаб’ецца ў дошку, каб толькі яго парадаваць. З таго часу як ён навучыўся хадзіць, яна ніколі не пакідае яго аднаго, а гэта немалая палёгка Мэгі, бо місіс Сміт і Кэт з Міні ўжо немаладыя, могуць і не ўпільнаваць жвавага малога. Аднаго разу ў вольную нядзелю Мэгі ўзяла дачку да сябе на калені і вельмі сур’ёзна папрасіла пільна глядзець Дэна.
— Мне ніяк нельга заставацца дома і самой яго глядзець, — сказала яна, — дык я спадзяюся на цябе, Джасціна. Дэн — твой маленькі брацік, і ты павінна ўвесь час пільнаваць, каб з ім не здарылася якое бяды.
Светлыя вочы дачкі глядзелі з разуменнем, уважліва, яна слухала засяроджана, зусім не як чатырохгадовае дзіця, якое штохвіліны нечым новым забаўляецца.
— He трывожся, мама, — жвава сказала яна. — Я заўсёды буду глядзець яго замест цябе.
— Шкада, што я сама не магу пра яго паклапаціцца, — уздыхнула Мэгі.
— А мне не шкада, — самаўпэўнена заявіла дачка. — Лепей няхай Дэн будзе мой. He бойся. Я дагледжу. З ім нічога благога не здарыцца, — запэўніла яна.
Гэтыя запэўніванні, ведама, супакойвалі, але неяк не цешылі. Маці адчувала, што кемлівая не па гадах дачушка гатовая адабраць у яе сына, і гэтаму ніяк не перашкодзіш. I трэба вяртацца на выганы, пакідаючы Дэна пад пільнаю аховаю Джасціны. Яе абакрала родная дачка, маленькая пачвара. У каго яна, папытацца, такая ўдалася? He ў маці, не ў Люка, не ў Фіёну.
Але цяпер яна хоць і ўсміхаецца, і смяецца. Да чатырох гадоў яе ніколі нішто не забаўляла, навучылася яна гэтаму, напэўна, дзякуючы Дэну, ён дык умеў смяяцца яшчэ ў калысцы. А калі смяецца Дэн, з ім смяецца і Джасціна. Дзеці Мэгі ўвесь час адно ў аднаго чамусьці вучацца. Але дужа крыўдна, што яны выдатна абыходзяцца без мацеры, Да таго часу, як кончыцца гэтая агідная вайна, думала Мэгі, Дэн ужо стане вялікі і не будзе любіць мяне, як трэба. Джасціна заўсёды будзе яму бліжэйшая. Але чаму, ледзь толькі мне здасца, што я пачынаю ўладкоўваць сваё жыццё па-свойму, кожны раз нешта ды здараецца? Мне зусім не патрэбны ні гэтая вайна, ні засуха, і вось прыйшло ж гэтае насланнё...
Мабыць, выйшла нават на дабро, што Драгеду апанавалі цяжкія часіны. Калі б не гэта, Джэк і Х’югі таксама ў адзін момант апынуліся б у арміі. А так выбару не было — давялося ім застацца і вылузвацца са скуры, каб выратаваць усё, што можна, ад засухі, якую пазней назавуць Вялікаю Сушаю. Ад яе пацярпелі болей за мільён квадратных міляў пасеваў і пашаў, ад поўдня штата Вікторыя да лугоў Мітчала на Паўночнай тэрыторыі, дзе звычайна трава стаяла чалавеку да пояса.
Але вайна вымагала не меней увагі, чым засуха. Блізняты ваявалі ў Паўночнай Афрыцы, і таму драгедаўцы прагна сачылі за кожным прылівам і адлівам у бітве, якая пракочвалася назад і наперад па Лівіі. Спрадвечныя працаўнікі, яны ўсёю душою стаялі за лейбарыстаў і цярпець не маглі цяперашняга ўрада, лейбарысцкага па назве, але кансерватыўнага па сутнасці. Калі ў жніўні 1941-га Роберт Гордан Мензіс прызнаў сваё банкруцтва і падаў у адстаўку, яны ўзрадаваліся, а калі З кастрычніка ўзначаліць урад прапанавана было лідэру лейбарыстаў Джону Кёрціну, Драгедзе гэта было самае вялікае свята за многія гады.
У саракавым і сорак першым усё большую трывогу выклікала Японія, асабліва пасля таго як Рузвельт і Чэрчыль пазбавілі яе нафты. Еўропа далёка, і, каб уварвацца ў Аўстралію, Гітлеру давялося б перакінуць свае войскі за дванаццаць тысяч міляў, а вось Японія — гэта Азія, частка Жоўтае. Небяспекі; нібыта маятнік, які няўхільна апускаецца, у апавяданні Эдгара По, навісае яна над багатым, пустынным, малалюдным калодзежам Аўстраліі. I ніхто ў Аўстраліі ані не здзівіўся, калі японцы напалі на Пірл-Харбар: усе даўно гэтага чакалі, не ў Пірл-Харбары — дык дзе-небудзь яшчэ. Раптам вайна падступілася ўшчыльную, не сёння-заўтра яна ўварвецца ў кожны двор. Аўстралію ад Японіі аддзяляе не акіян, паміж імі ляжаць толькі вялікія астравы і малыя моры.
На каляды 1941-га здаўся Ганконг, але ўжо Сінгапура японцы век не возьмуць, гаварылі аўстралійцы сабе на ўцеху. А потым прыйшла вестка пра высадку японцаў у Малаі і на Філіпінах; магутная ваенна-марская база ў ніжнім канцы Малайскага паўвострава трымала мора пад заўсёдным прыцэлам сваіх вялізных гармат, і флот яе стаяў напагатове. Але 8 лютага 1942-га японцы перасеклі вузкі Джахорскі праліў, высадзіліся ў паўночнай частцы вострава Сінгапур і падышлі да горада з тылу, дзе ўсе яго гарматы былі бездапаможныя. Сінгапур быў узяты нават без бою.
А потым — прыемная навіна! Усе аўстралійскія войскі з Паўночнай Афрыкі вяртаюцца на радзіму! Прэм’ер-міністр Кёрцін спакойна вытрымаў буру Чэрчылевага гневу і цвёрда заявіў, што аўстралійскія войскі павінны найперш абараняць сваю радзіму. Шостая і Сёмая Аўстралійскія дывізіі неадкладна пагрузіліся на караблі ў Александрыі; Дзевятая дывізія, якая пакуль што набіралася сілы ў Каіры пасля цяжкіх баёў пры Тобруку, павінна была адправіцца следам, калі прыбудуць яшчэ караблі. Фія ўсміхалася, Мэгі нястрымна радавалася. Джымс і Пэтсі вяртаюцца дадому!
Аднак яны не вярнуліся. Пакуль Дзевятая дывізія чакала транспартных суднаў, шалі зноў хіснуліся ў другі бок: Восьмая армія спехам адступала ад Бенгазі. I прэм’ер Чэрчыль заключыў пагадненне з прэм’ерам Кёрцінам. Дзевятая Аўстралійская дывізія застанецца ў Паўночнай Афрыцы, а ўзамен на абарону Аўстраліі морам прыбудзе адна амерыканская дывізія. Бедалаг салдатаў перакідалі сюды і туды, паводле рашэнняў, прынятых урадамі нават не іх, а чужых краін. Невялікая ўступка тут, невялікі выйгрыш там.
Але Аўстраліі гэта быў цяжкі ўдар, калі Англія вытрасла з гнязда на далёкаўсходнім краі Брытанскай імперыі зараз усіх куранят, няхай сабе нават Аўстралія — птушыны двор шчодры і шматабяцальны.
Вечар 23 кастрычніка 1942 года выдаўся на рэдкасць ціхі. Пэтсі трохі пасунуўся ў цемры і, як маленькі, прытуліўся галавою да братавага пляча. Джымс адною рукою абняў яго за плечы, і яны заціхлі, без слоў разумеючы адзін аднаго. Сяржант Боб Мэлай штурхнуў локцем радавога Кола Сцюарта.
— Парачка гомікаў, — сказаў ён з усмешкаю.
— Ідзі вон, — адазваўся Джымс.
— Ну, Харпа, скажы слоўца, — прамармытаў Кол.
Пэтсі адказаў звычайнаю сваёю анёльскаю ўсмешкаю, ледзь бачнаю ўпоцемках, і, разявіўшы рот, дакладна паказаў, як трубіць Харпа Маркс. З усіх бакоў за дзесятак крокаў зашыкалі на яго: на фронце трывожна, загадана не парушаць цішыні.
— Фу, чорт, чакаеш і чакаеш, мяне гэта даканае, — уздыхнуў Боб.
— А мяне даканае, што трэба маўчаць! — раптам крыкнуў Пэтсі.
— Заткніся, пудзіла гарохавае, а не дык я сам цябе даканаю! — хрыпла зароў Кол і пацягнуўся па вінтоўку з прымкнутым штыком.
— Цішэй вы! — данёсся моцны шэпт капітана. — Які дурань там разроўся?
— Гэта Пэтсі! — хорам адазваўся дзесятак галасоў.
Дружны бадзёры рогат пракаціўся над міннымі палямі і замёр, перабіты нямоцнаю, раз’юшанаю лаянкаю капітана. Сяржант Мэлай паглядзеў на гадзіннік: 21.40.
Восемсот восемдзесят дзве англійскія гарматы і гаўбіцы загаварылі разам. Неба гайданулася, зямля паднялася, успучылася і ўжо не супакойвалася, страляніна не сціхала ні на імгненне, грукат даводзіў да шаленства. Дарэмна было затыкаць вушы, аглушальны гром скаланаў пад табою зямлю і па касцях перадаваўся ў мазгі. Можна было толькі ўявіць, як усё гэта падзейнічала на войскі Ромеля ў акопах напроці. Звычайна ўдаецца распазнаць, якія і якога калібру страляюць гарматы, але сёння ўсе іх жалезныя глоткі грымелі адзіным дружным хорам, і не было яму канца.
Пустыню азарыла не святло дня, а, здаецца, полымя самога сонца; вялізную хмару пылу, якая ўвесь час разбухала, быццам клубы дыму, падкінутыя ўгору на тысячы футаў, праразалі ўспышкі разарваных снарадаў і мін, языкі полымя ўзляталі, калі ад трасення выбухалі сабраныя ў мностве на гэтай лапінцы зямлі боепрыпасы і гаручае. Усю сілу агню — гармат, гаўбіц, марцір — генерал Мантгомеры абрынуў на мінныя палі немцаў. I ўсё, што было ў распараджэнні генерала Мантгомеры, абрынулася на праціўніка з такою хуткасцю, з якою паспявалі зараджаць і страляць уваўрэлыя артылерысты; яны ўсоўвалі снарады ў ненажэрныя зяпы сваіх гармат спехам, ліхаманкава, быццам малыя пташкі, якія спрабуюць накарміць прагнае зязюляня; ствалы гармат награваліся, секунды паміж аддачаю і новым стрэлам станавіліся ўсё карацейшыя, артылерысты, нібы апантаныя, зараджалі і стралялі ўсё хутчэй і хутчэй. Як вар’яты, усё шалёней выконвалі яны той самы абрад служэння сваім гарматам.
Гэта было выдатна, дзівосна — вяршыня жыцця артылерыста, зноў і зноў ён будзе перажываць нанава гэтыя незабыўныя хвіліны, у сне і наяве, да канца астатніх яго мірных дзён. I заўсёды яго будзе мучыць жаданне зноў перажыць гэтыя пятнаццаць хвілін каля гармат генерала Мантгомеры.
Цішыня. Глыбокая, непарушная цішыня хвалямі прыбою стукнула ў нацягнутыя да адказу барабанныя перапонкі; цішыня нясцерпная. Роўна без пяці дзесяць. Дзевятая дывізія паднялася з акопаў і рушыла наперад, па нічыёй зямлі, хто на хаду прымкнуў штык, хто намацаў абойму — ці на месцы патроны, хто спусціў засцерагальнік, праверыў, ці ёсць вада ў біклажцы, НЗ, ці ў парадку гадзіннік, каска, ці добра зашнураваны чаравікі, ці далёка справа ці злева цягнуць кулямёт. У злавесным водбліску пажару і дачырвана распаленага, сплаўленага ў шкло пяску відаць усё выдатна; але хмара пылу яшчэ вісіць паміж імі і праціўнікам, і ім пакуль нічога не пагражае. Пакуль хвіліну. На самым краі міннага поля яны спыніліся ў чаканні.
Роўна дзесяць. Сяржант Мэлай паднёс да губ свісток, прарэзлівы свіст разнёсся па роце ад правага да левага фланга; і капітан выкрыкнуў каманду. На фронце шырынёю дзве мілі Дзевятая дывізія ступіла наперад, на мінныя палі, і ў яе за спінаю зноў разам зараўлі гарматы. Салдаты добра бачылі, куды ідуць, светла было, як днём, снарады гаўбіц, нацэленых на самую кароткую адлегласць, выбухалі толькі за некалькі ярдаў наперадзе. Кожныя тры мінуты прыцэл адсоўваўся яшчэ на сотню ярдаў, і трэба было прайсці гэтую сотню ярдаў і прасіць бога, каб пад нагамі пападаліся толькі процітанкавыя міны, а асколачныя, проціпяхотныя, ужо знішчыла артылерыя генерала Мантгомеры. Наперадзе чакалі яшчэ і немцы, і італьянцы, кулямётныя гнёзды, 50-міліметровыя гарматы і мінамёты. I здаралася — чалавек ступаў на цэлую асколачную міну, паспяваў убачыць ускінуты з пяску агонь, і адразу яго самога разрывала на шматкі.
Няма калі думаць, толькі паспявай перабягаць за агнявым валам, кожныя тры мінуты — сто ярдаў, ды маліся. Грукат, успышкі, пыл, дым, моташны, ажно расслабляе, жах. Мінным палям няма канца, ісці па іх яшчэ дзве, a то і тры мілі, і адступаць няма куды. Зрэдку, у лічаныя секунды зацішша паміж агнявымі валамі, гарачае паветра, поўнае пяску, праразаюць дзікія, пранізлівыя гукі валынкі, якія даносяцца здалёку: злева ад Дзевятай Аўстралійскай дывізіі ідзе па мінных палях Пяцьдзесят першая Горская, і пры кожным ротным камандзіру — свой валыншчык. Шатландскаму салдату няма на свеце музыкі прыемнейшай, чым заклік на бітву ражка, добрым сяброўскім прывітаннем гучыць яго песня і аўстралійцу. А вось італьянца і немца ён даводзіць да шаленства.
Бой цягнуўся дванаццаць дзён, а дванаццаць дзён — гэта вельмі доўгі бой. Напачатку Дзевятай дывізіі шанцавала — пры пераходзе па мінных палях і ў першыя дні наступлення па тэрыторыі Ромеля страты былі параўнальна невялікія.
— Па мне, чым быць сапёрам, дык лепей я застануся салдатам і няхай у мяне страляюць, — вось што я вам скажу, — заявіў, апіраючыся на рыдлёўку, Кол Сцюарт.
— Ну, не ведаю, дружа, — прабурчаў у адказ сяржант. — Па-мойму, яны зусім няблага спраўляюцца, чорт вазьмі. Спярша чакаюць ззаду за акопамі,пакуль мы ўсю свалачную работку зробім, а потым тэпаюць памаленьку з мінашукальнікамі і пракладваюць дарожкі гэтым свалачным танкам.
— Танкі ні ў чым не вінаватыя, Боб, проста наверсе дужа разумна імі распараджаюцца, — сказаў Джымс і плазам паляпаў рыдлёўкаю, каб апляскаць верхні край толькі што выкапанага акопа. — Фу, чорт, хоць бы яны далі нам прыпыніцца трошкі на адным месцы! Я за гэтыя пяць дзён гэтулькі зямлі перакапаў — болей за любога мурашкаеда.
— Ну дык і далей капай, — без ніякага спачування абарваў Боб.
— Гэй, глядзіце! — Кол паказаў на неба.
Васемнаццаць англійскіх лёгкіх бамбардзіроўшчыкаў акуратным строем, быццам на парадзе, пранесліся над галавою і з бездакорнаю дакладнасцю скінулі бомбы на нямецкія і італьянскія пазіцыі.
— Нават вельмі прыгожа, — заўважыў сяржант Боб Мэлай, выгнуўшы доўгую шыю і гледзячы ў неба.
Праз тры дні ён быў мёртвы — пры новым наступленні вялізны асколак шрапнелі зрэзаў яму руку і палавіну бока, але прыпыняцца каля яго не было часу, нехта паспеў толькі выцягнуць свісток з яго пакрамсаных губ. Цяпер людзі гінулі як мухі, надта яны выматаліся, сталі ўжо не такія спрытныя і асцярожныя; але за кожную захопленую лапінку гэтай няшчаснай бясплоднай пустыні яны трымаліся ўчэпіста, насуперак шалёнаму супраціўленню адборных войскаў праціўніка. Цяпер у іх гаварыла толькі адно тупое, упартае пачуццё — яны нізашто не жадалі пацярпець паражэнне.
Дзевятая дывізія трымалася проці войскаў фон Шпонека і Люнгерхаўзена, а тым часам на поўдні абарону немцаў прарвалі танкі, і нарэшце Ромель быў разбіты. Да 8 лістапада ён яшчэ спрабаваў зноў сабраць свае сілы за граніцаю Егіпта, але Мантгомеры авалодаў усёю Сахараю. Атрымана была вельмі важная тактычная перамога, другі Эль-Аламейн; Ромелю давялося, адступаючы, кінуць вялікую колькасць танкаў, гармат і іншае тэхнікі. Цяпер можна было надзейней пачынаць аперацыю «Факел» — наступленне з Марока і Алжыра на ўсход. «Ліс пустыні» яшчэ поўны быў баявога запалу, і ўсё ж не той, надта моцна пакалашмацілі яго пад Эль-Аламейнам. Самая вялікая і вырашальная бітва ў Паўночнай Афрыцы цяпер была ззаду, і перамогу ў ёй атрымаў фельдмаршал Мантгомеры.
Другі Эль-Аламейн аказаўся лебядзінаю песняю Дзевятай Аўстралійскай дывізіі ў Паўночнай Афрыцы. Нарэшце яе пасылалі ў родныя мясціны, адбіваць у японцаў Новую Гвінею. З сакавіка 1941 года дывізія амаль увесь час была на перадавых пазіцыях, — прыбыла яна на фронт кепска ўзброеная і кепска абучаная, а вярталася авеяная славаю, якую перасягнула хіба толькі слава Чацвёртай Індыйскай дывізіі. I ў радах Дзевятай цэлыя і здаровыя вярнуліся на радзіму Джымс і Пэтсі.
Ведама, ім далі адпачынак, каб з’ездзіць дадому, у Драгеду. Боб паехаў па іх на машыне ў Джылі да цягніка з Гундзівіндзі: Дзевятая пакуль асталявалася ў Брысбене абучацца баявым дзеянням ва ўмовах джунгляў, пасля гэтага яна павінна была адправіцца на Новую Гвінею. Калі «ролс-ройс» пад’ехаў да Вялікага дома, усе жанчыны ўжо стаялі на поплаве і чакалі; Джэк і Х’югі трымаліся трошкі ззаду, але і ім не цярпелася ўбачыць малодшых братоў. Усе авечкі, колькі іх яшчэ ўцалела ў Драгедзе, калі хочуць, могуць аддаць канцы, усё роўна сёння — свята і ніхто не працуе.
Але і калі машына спынілася і Пэтсі з Джымсам выйшлі, ніхто не зварухнуўся. Так змяніліся блізняты! За два гады ў пустыні колішняя іх форма падралася на шматкі; іх адзелі ў новую, зялёную, пад колер джунгляў, і ўвогуле іх было не пазнаць. Яны здаваліся намнога вышэйшымі, чым былі дагэтуль, дый праўда падраслі; апошнія два гады яны сталелі і мужнелі ўдалечыні ад Драгеды і намнога абагналі старэйшых братоў. I вось яны ўжо не хлопчыкі, а мужчыны, толькі мужчыны зусім іншага складу, чым Боб, Джэк і Х’югі, — цяжкія выпрабаванні, п’янлівая гарачыня бітвы і штогадзінная блізкасць смерці зрабілі іх такімі, якімі ніколі б не зрабіла Драгеда. Сонца Паўночнай Афрыкі высушыла іх, апаліла іх скуру да колеру чырвонага дрэва, высмаліла апошнія сляды дзяцінства. Зусім можна паверыць, што гэтыя двое, у простай вайсковай форме і ў капелюшах з палямі, прышпіленымі над левым вухам кукардаю аўстралійскіх узброеных сіл — сонцам на ўсходзе, забівалі сваіх блізкіх. Гэта відаць па іх вачах — вочы ў іх блакітныя, як былі ў Пэдзі, але намнога маркотнейшыя, і няма ў паглядзе бацькоўскае лагоднасці.
— Хлопчыкі, мае хлопчыкі! — закрычала місіс Сміт і, заліваючыся слязамі, бягом кінулася да іх. He, што б яны ні рабілі, як бы ні перамяніліся, усё роўна яны — яе малыя, тыя самыя, якіх яна купала, спавівала, карміла, чые слёзы асушала, чые сінякі і драпіны цалавала, каб хутчэй прайшоў боль. Вось толькі новыя іх раны, якія не відаць воку, загаіць яна не мае сілы.
I тут упалі перашкоды сапраўды брытанскае стрыманасці — смеючыся і плачучы, усе акружылі блізнят, нават няшчасная Фія лопала ім па плячах і сілілася ўсміхнуцца. Пасля місіс Сміт трэба было пацалаваць Мэгі, пацалаваць і Міні, і Кэт, і сарамліва абняць маму, без слоў паціснуць рукі Джэку і Х’югі. Тут, у Драгедзе, ніхто не зразумее, што гэта значыць — вярнуцца дадому, не зразумее, як прагнулі і як баяліся яны абодва гэтай хвіліны.
А як яны накінуліся на яду! У арміі гэтак не кормяць, са смехам гаварылі яны. Пірожныя з белаю і ружоваю глазураю, арэхавы рулет у шакаладзе, гарачы слівавы пудынг, грэнадзілы, вяршкі з малака ад драгедскіх кароў. Помнячы, як яны ў дзяцінстве мучыліся жывоцікамі, місіс Сміт не сумнявалася — і цяпер прамучацца тыдзень, але яны, відаць, не баяліся нястраўнасці, абы толькі можна было ўсе гэтыя горы яды запіваць незлічонымі шклянкамі чаю.
— Гэта вам не вагохавы праснакі, га, Пэтсі?
— Угу.
— Што значыць «вагохавы»? — папыталася місіс Сміт.
— Вагохі — гэта арабы, a то ёсць яшчэ вапохі — гэта італьянчыкі, праўда, Пэтсі?
— Угу.
Дзіва, блізняты маглі гадзінамі гаварыць пра Паўночную Афрыку — правільней, гаварыў Джымс: якія там гарады і людзі, і як там ядуць, і які музей у Каіры, і як жылося на борце транспарта і ў лагеры на адпачынку. Але ніяк нельга было дапрасіцца, каб яны расказалі пра сапраўдныя баі, пра бітвы за Газалу, Бенгазі, Тобрук і Эль-Аламейн, — тут яны на ўсе пытанні адказвалі ўхіліста і спяшаліся загаварыць пра другое. Пазней, калі вайна кончылася, жанчынам даводзілася зноў і зноў пераконвацца: мужчыны, якія пабылі ў самым пекле, ніколі пра гэта не расказвалі, не ўступалі ў таварыствы і клубы ветэранаў і ўвогуле не жадалі мець нічога агульнага з арганізацыямі, што стараліся ўвекавечыць памяць вайны.
У гонар блізнят у Драгедзе сабралі гасцей. Ведама, было гасцяванне і ў Радней Ханіш, бо Аластар Маккуін таксама ваяваў у Дзевятай дывізіі і таксама прыехаў на адпачынак. Двое малодшых сыноў Домініка О’Рорка былі з Шостай дывізіяй на Новай Гвінеі — і, хоць самі яны прыехаць не змаглі, святкавалі і ў Дыбен-Дыбене. Ва ўсёй джыланбаўнскай акрузе кожная сям’я, у якой сын быў у арміі, хацела абавязкова адзначыць шчаслівае вяртанне трох хлопцаў з Дзевятай дывізіі. Жанчыны і дзяўчаты хадзілі за імі па пятах, але храбрацам Кліры жаночая ўвага наганяла страх, якога яны ніколі не зведвалі ў баі, і абодва кожны раз стараліся ўцячы, Мабыць, Джымс і Пэтсі ўвогуле не хацелі знацца з жанчынамі, іх цягнула толькі да Боба, Джэка і Х’югі. Надышла ноч, жанчыны ў Драгедзе палеглі спаць, а яны ўсё яшчэ сядзелі з братамі (і тым хочаш не хочаш даводзілася заседжвацца дапазна) і раскрывалі перад імі набалелыя, параненыя сэрцы. А днём раз’язджалі па распаленых выганах Драгеды (ішоў сёмы год засухі) і шчаслівыя былі хоць ненадоўга зноў адчуць сябе цывільнымі людзьмі.
I нават такая скамянелая, спакутаваная драгедская зямля была ім абодвум поўная невыказнага хараства, адзін выгляд авечак — уцехаю, пах позніх ружаў у садзе — райскай духмянасцю. I трэба было неяк увабраць усё гэта і назаўсёды зберагчы ў самых глыбінях памяці: першы ж раз абодва вылецелі з роднага гнязда так лёгка, бесклапотна, нават не ўяўлялі, чым стане разлука з ім. А вось цяпер, пакідаючы, яны беражліва павязуць з сабою дарагі запас успамінаў, кожную мілую, незабыўную хвіліну, а ў бумажніку — па засушанай драгедскай ружы і па некалькі былінак з бедных драгедскіх пашаў. З Фіёнаю абодва заўсёды былі добрыя і спагадлівыя, а з Мэгі, місіс Сміт, Міні і Кэт — ласкавыя і пяшчотныя. Гэта ж яны з самага пачатку сталі блізнятам сапраўднымі мамамі.
А Мэгі найболей радавалася, што блізняты вельмі палюбілі Дэна, гадзінамі з ім гулялі, смяяліся, ездзілі з ім верхам на кані, нястомна дурэлі з ім на поплаве перад хатаю. Джасціны яны быццам пабойваліся — яны баяліся ўсіх жанчын любога веку, калі не ведалі іх змалку. Дый бедная Джасціна моцна раўнавала — Джымс і Пэтсі зусім завалодалі Дэнам, і ёй цяпер не было з кім гуляць.
— Малы ў цябе, Мэгі, першы сорт, — сказаў ёй аднойчы Джымс, яна якраз выйшла на веранду, а ён сядзеў у плеценым крэсле і глядзеў, як Пэтсі з Дэнам гуляюць на поплаве.
— Праўда, ён харошы? — Мэгі ўсміхнулася, села напроці, каб лепей бачыць твар малодшага брата. I паглядзела на яго, як некалі, з мацярынскаю пяшчотаю і жалем. — Што з табою, Джымс? Можа, скажаш мне?
Джымс падняў на яе вочы, поўныя нейкай затоенай пакуты, але толькі галавою пакруціў, быццам яго ані не спакусіла магчымасць раскрыць душу.
— He, Мэгі. Жанчыне такога не раскажаш.
— Ну, а калі ўсё гэта застанецца ззаду і ты ажэнішся? Няўжо ты не захочаш падзяліцца з жонкаю?
— Нам — жаніцца? He, гэта наўрад. Вайна вельмі многа забірае ў чалавека. Мы тады рваліся на фронт, але цяпер мы сталі разумнейшыя. Ну, ажаніліся б, напладзілі б сыноў, а нашто? Каб глядзець, як яны вырастуць — і іх штурхнуць туды сама, і ім давядзецца рабіць тое самае, што нам, і бачыць, чаго мы нагледзеліся?
— Маўчы, Джымс, маўчы!
Джымс прасачыў за яе паглядам — Пэтсі перакуліў Дэна, і малы, дагары нагамі, захлёбваўся радасным рогатам.
— Нікуды не пускай яго з Драгеды, Мэгі, — сказаў Джымс. — Пакуль ён у Драгедзе, з ім нічога благога не здарыцца.
He звяртаючы ўвагі на здзіўленыя позіркі, архіепіскап дэ Брыкасар бягом прамчаўся па прыгожым светлым калідоры, уварваўся ў кабінет да кардынала і стаў як укопаны. Кардынал гутарыў з панам Папэ, паслом польскага эмігранцкага ўрада ў Ватыкане.
— Ральф, вы? Што здарылася?
— Збылося, Віторыё. Мусаліні скінуты.
— Божа справядлівы! А яго святасць ужо ведае?
— Я сам званіў па тэлефоне ў Кастэль Гандольфа, але з мінуты на мінуту трэба чакаць паведамлення па радыё. Мне званіў адзін прыяцель з германскага штаба.
— Спадзяюся, святы айцец загадзя сабраў усё патрэбнае ў дарогу, — з ледзь улоўнаю ноткаю задавальнення вымавіў пан Папэ.
— Яму, напэўна, удалося б выбрацца, калі б мы пераадзелі яго ў жабрака францысканца, не іначай, — рэзка адказаў архіепіскап Ральф. — Кесельрынг трымае горад у такім кальцы, што і мыш не вышмыгне.
— Ды ён і не захоча ўцякаць, — сказаў кардынал Віторыё.
Пасол падняўся.
— Я павінен вас пакінуць, монсеньёр. Я прадстаўнік урада, варожага Германіі. Калі ўжо сам яго святасць папа не ў бяспецы, што гаварыць пра мяне. У мяне ў кабінеце ёсць паперы, пра якія я павінен паклапаціцца.
Важны, стрыманы — сапраўдны дыпламат, ён адвітаўся, і кардынал з архіепіскапам асталіся ўдвух.
— Чаго ён прыходзіў — заступіцца за палякаў, якіх уціскаюць?
— Ведама. Няшчасны, ён так клапоціцца пра сваіх землякоў.
— А мы хіба не клапоцімся?
— Ведама, клапоцімся, Ральф! Але ён не ўяўляе, якое цяжкае склалася становішча.
— Уся бяда ў тым, што яму не вераць.
— Ральф!
— А хіба я няпраўду кажу? Святы айцец у юнацтве жыў у Мюнхене, палюбіў немцаў і, насуперак усяму, любіць іх да сённяшняга дня. Пакажыце яму доказы, целы няшчасных, закатаваных, абцягнутыя скураю шкілеты — і ён скажа, што гэта ўжо напэўна зрабілі рускія. Толькі не мілыя сэрцу яго немцы, не-не, яны ж такі культурны, такі цывілізаваны народ!
— Ральф, вы не належыце да ордэна езуітаў, але вы знаходзіцеся тут, у Ватыкане, толькі таму, што асабіста пакляліся ў вернасці яго святасці папу рымскаму. У жылах у вас цячэ гарачая кроў вашых ірландскіх і нарманскіх продкаў, але заклікаю вас, будзьце асцярожныя! Пачынаючы з верасня, мы толькі і чакалі — вось-вось наваліцца апошні ўдар — і малілі бога, каб дучэ ўцалеў і абараніў нас ад германскіх рэпрэсій. Адольф Гітлер — асоба надзіва непаслядоўная, чамусьці яму вельмі хацелася зберагчы двух сваіх яўных ворагаў — Брытанскую імперыю і рымскую каталіцкую царкву. Але калі яго падштурхнулі абставіны, ён зрабіў усё, што толькі мог, каб знішчыць Брытанскую імперыю. Дык няўжо, па-вашаму, калі мы яго падштурхнём, ён не пастараецца знішчыць нас? Паспрабавалі б мы хоць адным словам абвінаваціць яго ў тым, што робіцца ў Польшчы, — і ён напэўна нас раздушыў бы. А што добрага, па-вашаму, прынясуць нашы абвінавачанні і выкрыванні, чаго мы гэтым дасягнем, друг мой? У нас няма арміі, няма салдатаў, рэпрэсіі пачнуцца адразу, і яго святасць папу адправяць у Берлін, а якраз гэтага ён і баіцца. Хіба вы не памятаеце таго папу, што шмат стагоддзяў назад быў марыянеткаю ў Авіньёне? Няўжо вы хочаце, каб наш папа стаў марыянеткаю ў Берліне?
— Даруйце мне, Віторыё, але я гляджу на гэта іначай. Мы павінны, мы абавязаны выкрыць Гітлера, крычаць пра яго зверствы на ўвесь свет! А калі ён нас расстраляе, мы прымем пакутніцкую смерць — і гэта падзейнічае мацней за ўсякія выкрыванні.
— Вы сёння на рэдкасць туга кеміце, Ральф! Зусім ён не стане пасылаць нас на расстрэл. Ён не горай за нас разумее, як скалане сэрцы прыклад мучанікаў. Найсвяцейшага айца перавядуць у Берлін, а нас з вамі, без ніякага шуму, у Польшчу. У Польшчу, Ральф, у Польшчу! Няўжо вы хочаце памерці ў Польшчы? Ад гэтага будзе куды меней карысці, чым вы прыносіце цяпер.
Архіепіскап сеў, заціснуў стуленыя рукі між каленяў і ўтаропіўся непакорнымі вачыма ў акно, за якім, залацістыя ў промнях захаду сонца, узляталі галубы, збіраючыся на начлег. У свае сорак дзевяць гадоў Ральф дэ Брыкасар стаў худзейшы, чым быў у юнацтве, але ён і старэць пачынаў гэтаксама прыгожа, як прыгожы бываў амаль ва ўсім, што б ні рабіў.
— Ральф, не забывайцеся, хто мы. Тое, што мы людзі, другараднае. Найперш мы — слугі царквы, духоўныя пастыры.
— Калі я вярнуўся з Аўстраліі, вы размяшчалі нашы якасці ў іншым парадку, Віторыё.
— Тады гаворка ішла пра другое, і вы гэта ведаеце. З вамі сёння цяжка. Я гавару пра тое, што мы не можам цяпер разважаць проста як людзі. Мы абавязаны разважаць як духоўныя пастыры, бо гэта ў нашым жыцці вышэй за ўсё. Што б кожны з нас ні думаў сам па сабе, што б ні хацеў рабіць, мы абавязаны захоўваць вернасць ні якой бы там ні было свецкай уладзе, а царкве! Мы павінны быць верныя яго святасці папу — і нікому другому! Вы далі зарок паслушэнства, Ральф. Няўжо вы зноў хочаце яго парушыць? Ва ўсім, што мае дачыненне да дабра царквы, святы айцец непагрэшны.
— Ён памыляецца! Яго меркаванні беспадстаўна прымаюцца як правільныя. Усе яго намаганні накіраваны на барацьбу з камунізмам. Германія ў яго — самы надзейны вораг камунізму, адзіная перашкода руху камунізму на захад, і ён хоча, каб Гітлер моцна трымаў уладу ў Германіі, гэтаксама як яго зусім задавальняе Мусаліні ў ролі правіцеля Італіі.
— Паверце, Ральф, вы ведаеце не ўсё. А ён — папа, і ён непагрэшны. Калі вы адмаўляеце гэта, вы адмаўляеце саму веру сваю.
Дзверы далікатна, але хутка адчынілі.
— Ваша высокапраасвяшчэнства, да вас генерал Кесельрынг.
Абодва прэлаты ўсталі, слядоў гарачай спрэчкі на Teapax як не было, абодва ўсміхаліся.
— Вельмі прыемна вас бачыць, ваша правасхадзіцельства. Сядайце, калі ласка. Ці не вып’еце чаю?
Размова вялася па-нямецку — у ватыканскіх вярхах многія гаварылі на гэтай мове. Сам папа вельмі любіў і гаварыць па-нямецку, і чуць нямецкую мову.
— Дзякуй, монсеньёр, з радасцю вітаю. Ва ўсім Рыме толькі ў вас і можна пакаштаваць такога выдатнага, сапраўднага англійскага чаю.
Кардынал Віторыё прастадушна ўсміхнуўся.
— Я нажыў гэтую звычку, калі быў папскім легатам у Аўстраліі — і так я не змог ад яе адвучыцца, нягледзячы на тое, што я сапраўдны італьянец.
— А вы, святы айцец?
— Я родам ірландзец, пан генерал. Ірландцы таксама з дзяцінства звыклыя да чаю.
Генерал Альберт Кесельрынг заўсёды глядзеў на архіепіскапа дэ Брыкасара з сімпатыяй — сярод нікчэмных ялейных прэлатаў-італьянцаў так прыемна сустрэць чалавека адкрытага, без ніякай выкрутлівасці і хітрасці.
— Заўсёды дзіўлюся, як чыста вы гаворыце па-нямецку, святы айцец, — сказаў ён.
— Проста ў мяне ёсць здольнасць да моваў, пан генерал, а гэта, як і ўсякія іншыя здольнасці, не вартае пахвалы.
— Чым можам мы служыць вашаму правасхадзіцельству? — ветліва папытаўся кардынал.
— Мабыць, вы ўжо чулі пра лёс дучэ?
— Чулі, ваша правасхадзіцельства.
— Тады вам часткова зразумела, чаго я прыйшоў. Прыйшоў запэўніць вас, што ўсё ў парадку, і дазнацца, можа, вы перадасце ад мяне паведамленне ў летнюю рэзідэнцыю папы, у Кастэль Гандольфа? Я цяпер вельмі заняты і не маю магчымасці выправіцца туды сам.
— Паведамленне мы перадамо. Дык вы вельмі занятыя?
— Натуральна. Напэўна, вам зразумела, што цяпер мы, немцы, апынуліся тут у варожай краіне?
— Тут, пан генерал? Тут вы не на італьянскай зямлі, і ні адзін чалавек тут не вораг, калі ён не носьбіт зла.
— Прашу дараваць мне, монсеньёр. Натуральна, я меў на ўвазе не Ватыкан, а Італію. А ў дачыненні да Італіі я павінен дзейнічаць так, як загадвае мой фюрэр. Італія будзе акупіравана, і мае салдаты, якія да гэтага часу былі саюзнікамі, возьмуць на сябе абавязкі паліцэйскіх.
Архіепіскап Ральф сядзеў у натуральнай позе, па яго твары ніяк нельга было здагадацца, што ён ведае пра якія-небудзь сутыкненні ідэалогій; ён уважліва прыглядаўся да наведніка. Няўжо той не ведае, што робіць яго фюрэр у Польшчы? Як ён можа не ведаць?
На твары ў кардынала Віторыё адбілася трывога.
— Дарагі генерал, але ж вы не ўведзяце войскі ў Рым? He, не, толькі не ў Рым — падумайце пра яго гісторыю, пра каштоўныя памятнікі даўніны. Войскі на нашых сямі ўзгорках — гэта будзе азначаць барацьбу, разбурэнні. Заклінаю вас, не рабіце гэтага!
Генерал Кесельрынг, здавалася, сумеўся.
— Спадзяюся, да гэтага не дойдзе, монсеньёр. Але ж я таксама даваў прысягу і павінен падпарадкоўвацца загаду. Я павінен выконваць тое, чаго пажадае мой фюрэр.
— Але вы паспрабуеце заступіцца за нас, генерал? Прашу вас, вы павінны паспрабаваць! — хутка загаварыў архіепіскап Ральф, ён падаўся наперад у крэсле, пагляд шырока расплюшчаных вачэй зачароўваў, пасма трошкі пасярэбраных сівізною валасоў упала на лоб; ён добра разумеў як дзейнічае на генерала яго прывабнасць, і без ніякага сораму гэтым карыстаўся. — Ведаеце, некалькі гадоў я ездзіў у Афіны. Вы былі ў Афінах, сэр?
— Быў, — суха адказаў генерал.
— Тады вы, безумоўна, ведаеце гэтую гісторыю. Як здарылася, што не ў такі ўжо далёкі час людзі асмеліліся разбурыць будынкі на вяршыні Акропаля? Пан генерал, Рым быў і застаецца помнікам двух тысячагоддзяў беражлівай увагі, клопату, любові. Прашу вас, заклінаю не чыніце Рыму небяспекі!
Генерал не зводзіў вачэй з архіепіскапа, і ў паглядзе гэтым заўважалася амаль спалоханае захапленне; яму самому вельмі пасавала генеральская форма, але яшчэ болей упрыгожвала архіепіскапа дэ Брыкасара сутана з дамешкам царскага пурпуру. Ён таксама здаваўся салдатамі нам з хударлявым стройным целам і з тварам анёла. Мабыць, такі архангел Міхаіл — не мілы юнак з палотнаў эпохі Адраджэння, а дужы сталы мужчына, той, хто любіў Люцыпара і адужаў яго, той, хто выгнаў з раю Адама і Еву, забіў змея, хто стаяў па правую руку ў госпада бога. Ці ведае Ральф, якое ў яго аблічча? Што тут казаць, такога чалавека не забудзеш.
— Я зраблю ўсё, што мне пад сілу, монсеньёр, абяцаю вам. Прызнацца, да нейкае ступені тут вырашае і мой голас, як вам вядома, я чалавек культурны. Але вы многага хочаце. Калі я абвяшчу Рым адкрытым горадам, значыць мне ўжо нельга будзе ўзарваць масты ці ператварыць дамы ў крэпасці, а гэта ўрэшце можа аказацца нявыгадным Германіі. Якія ў мяне гарантыі, што Рым не адплаціць мне за маю дабрату здрадаю?
Кардынал Віторыё, цмокаючы губамі, а гэта гучала як пацалунак, гладзіў сваю чарговую любіміцу — цяпер гэта была прыгожая сіямская кошка; пасля слоў Кесельрынга ён лагодна ўсміхнуўся і паглядзеў на архіепіскапа.
— Рым ніколі не плаціць здрадаю за дабро, пан генерал. Я перакананы, калі ў вас знойдзецца час завітаць у летнюю рэзідэнцыю папы ў Кастэль Гандольфа» вам дадуць тыя самыя гарантыі. Ну-ну, Хенсі, краса мая! Ах ты прыгажуня!
Ён пагладзіў кошку, калі яна пачала ўставаць, прыціснуў яе да каленяў, абцягнутых пунсоваю сутанаю.
— Незвычайная ў вас кошка, монсеньёр.
— Арыстакратка, пан генерал. Мы абодва, архіепіскап дэ Брыкасар і я, належым да старадаўніх і паважаных фамілій, але перад радаслоўнаю гэтай прыгажуні наша — нішто. А як вам падабаецца яе імя? Па-кітайску яно азначае — Шаўковая кветка. Вельмі ёй падыходзіць, праўда?
Прынеслі чай; пакуль паслушніца не падала ўсё, што трэба, і не выйшла з пакоя, мужчыны маўчалі.
— Вам не давядзецца шкадаваць пра рашэнне абвясціць Рым адкрытым горадам, ваша правасхадзіцельства, — з чароўнаю ўсмешкаю сказаў архіепіскап Ральф новаму ўладару Італіі. Потым павярнуўся да кардынала, адкінуў усмешку, нібыта плашч: да чалавека глыбока любімага няма патрэбы звяртацца з ёю. — Ваша высокапраасвяшчэнства, будзеце «гаспадынькаю» самі ці даверыце гэты гонар мне?
— Гаспадынькаю? — На твары ў генерала Кесельрынга выявілася здзіўленне.
Кардынал ды Канціні-Верчэзе засмяяўся.
— Такі ў нас, у халасцякоў, жарт. Той, хто налівае чай, называецца «гаспадынькаю». Чыста англійскае слоўца, пан генерал.
У той вечар архіепіскап Ральф, стомлены, раззлаваны, не знаходзіў сабе месца. Бадай што, нічога яму не ўдасца зрабіць, каб хутчэй кончылася гэтая вайна, хіба толькі таргавацца да драбніцы, памагаючы зберагчы помнікі даўніны, і ён ужо ўсёю сілаю душы зненавідзеў бяздзейнасць цяжкага на пад’ём Ватыкана. Ён і сам чалавек асцярожны, але чарапашына баязлівая марудлівасць вышэйшых правіцеляў Рымскай царквы іншы раз проста нясцерпная! Калі не лічыць пакорных манашак і свяшчэннікаў, якія тут слугуюць, ён ужо шмат тыдняў, нават месяцаў не размаўляў з простымі, звычайнымі людзьмі, якія не занятыя штодзень палітыкаю, справамі — духоўнымі ці ваеннымі. Нават маліцца цяпер яму нялёгка, сам бог, здавалася, адышоў у далечыню многіх светлавых гадоў, быццам адхіліўся ад людзей — хай, калі ім так уздумалася, разбураюць свет, які ён дзеля іх стварыў. I Ральф, як па самых гаючых зёлках, сумаваў па сустрэчы з Мэгі — пабыць бы ўдосталь з ёю, з Фіёнаю ці хоць з некім, каго не цікавяць лёсы Ватыкана і Рыма.
Ён блукаў трывожна, бязмэтна і, нарэшце, унутранаю лесвіцаю прайшоў да велічнае базілікі — у сабор святога Пятра. Уваход цяпер замыкалі, як толькі пачынала змяркацца, і гэта яшчэ красамоўней, чым роты салдатаў у шэрай нямецкай форме, якія маршыравалі па рымскіх вуліцах, гаварыла пра тое, які ненадзейны, трывожны спакой Рыма. Адкрытую пустату вялізнай апсіды ледзь асвятляў слабы прывідны водбліск; архіепіскап ішоў па каменных плітах, і крокі яго гулка адгукаліся ў цішыні, замерлі, калі ён укленчыў перад алтаром, потым загучалі зноў. I раптам, у імгненне зацішша паміж двума водгукамі крокаў, ён пачуў кароткі ўздых. Адразу ў руцэ ў яго ўспыхнуў электрычны ліхтарык, прамень слізгануў у бок гуку — архіепіскап адчуў не так спалох, як цікаўнасць. Тут ён у сябе і гэты свой свет можа абараняць без страху.
У промні ліхтара перад ім паўстала найпрыгажэйшае, што стварыў за многія стагоддзі разец скульптара, — «Пета» Мікеланджэла. А ніжэй гэтых двух нерухомых, ашаломленых святлом твараў — яшчэ адзін твар, не мармур, а жывая плоць, змардаваная, прачэрчаная рэзкімі ценямі, быццам аблічча мерцвяка.
— Сіао[3], — з усмешкаю сказаў архіепіскап.
Адказу не было, але па адзенні ён зразумеў, што перад ім нямецкі салдат, радавы пехацінец — вось ён, просты, звычайны чалавек, якога яму не хапала! Няважна, што гэта немец.
— Wie geht’s?[4] — папытаўся ён, усё яшчэ ўсміхаючыся.
Той зварухнуўся — у змроку выступіў высокі, прыгожай лепкі лоб, і на ім бліснулі кроплі поту.
— Du bist krank?[5] — папытаўся архіепіскап, яму здалося, што хлопец (гэта быў амаль што хлопчык) хворы.
— Nein[6], — пачуўся нарэшце ціхі голас.
Архіепіскап Ральф паклаў ліхтарык на падлогу, падышоў, узяў салдата за падбародак, прыпадняў яму галаву, зазірнуў у цёмныя вочы, упоцемку яны здаваліся чорнымі.
— Што здарылася? — папытаўся ён па-нямецку і засмяяўся. — Ты гэтага не ведаеш, але я ўсё жыццё толькі тым і займаюся: пытаюся ў людзей, што з імі здарылася. I, да твайго ведама, праз гэта пытанне я некалі наклікаў на сябе нямала непрыемнасцей.
— Я прыйшоў памаліцца, — сказаў хлопец нізкім і глыбокім не па гадах голасам з выразным баварскім акцэнтам.
— I што ж, ты не паспеў выйсці і цябе тут зачынілі?
— Ага, але здарылася сёе-тое важнейшае.
Архіепіскап падняў з падлогі ліхтарык.
— Што ж, усю ноч табе тут заставацца нельга, а ключоў ад знадворных дзвярэй у мяне няма. Хадзем. — Ён накіраваўся назад да ўнутранай лесвіцы ў пакоі папы, прадаўжаючы мякка, ціха: — Я і сам прыйшоў сюды памаліцца. З ласкі твайго вярхоўнага камандавання дзень сёння выдаўся не з прыемных. Сюды, вось гэтак... Будзем спадзявацца, слугі найсвяцейшага папы не падумаюць, быццам мяне арыштавалі, і зразумеюць, што я вяду цябе, а не ты мяне.
Яшчэ мінут дзесяць яны ішлі моўчкі — па калідорах, у двор, цераз сад, зноў унутранымі пераходамі, уверх па лесвіцы; малады немец, відаць, зусім не імкнуўся збавіцца ад свайго спадарожніка, наадварот, туліўся да яго. Нарэшце архіепіскап адчыніў яшчэ адны дзверы, упусціў знайдыша ў маленькую гасцёўню, сціпла і бедна абстаўленую, павярнуў выключальнік і зачыніў дзверы.
Яны стаялі — і цяпер, пры яркім святле, адзін аднаго добра разгледзелі. Нямецкі салдат убачыў вельмі высокага чалавека з прыгожым тварам і праніклівымі сінімі вачыма; архіепіскап Ральф убачыў хлопчыка, якога ашуканствам прымусілі надзець салдацкую форму, якая наводзіць страх і жах на ўсю Еўропу. Праўда, гэта хлопчык — не болей яму за шаснаццаць. Сярэдняга росту, яшчэ па-хлапечы хударлявы, але даўгарукі, і па ўсім складзе відаць, з яго выйдзе моцны, дужы мужчына. Твар італьянскага тыпу, смуглявы, з высакароднымі рысамі, на рэдкасць прывабны; вялікія цёмна-карыя вочы, апушаныя доўгімі чорнымі вейкамі, пышная грыва чорных хвалістых валасоў. Выявілася, зусім ён не звычайны і не пасрэдны, нягледзячы на сваю звычайную салдацкую прафесію; і як ні хацелася цяпер дэ Брыкасару пагаварыць іменна з сярэднім, звычайным чалавекам, гэты хлопчык яго зацікавіў.
— Садзіся, — сказаў ён, падышоў да шафкі і дастаў пляшку марсалы. Наліў пакрысе ў дзве шклянкі, адну даў госцю, з другою апусціўся ў крэсла, сеў так, каб спакойна разглядаць гэты дзіўны твар. — Што ж, такія кепскія справы, што на фронт пасылаюць дзяцей? — папытаўся ён і закінуў нагу на нагу.
— He ведаю, — сказаў хлопчык. —Я з прытулку, так што мяне ўсё роўна хутка забралі б.
— Як цябе завуць, дружа?
— Ліан Мёрлінг Хартгейм, — горда адказаў хлопчык.
— Прыгожае імя, — сур’ёзна сказаў свяшчэннік.
— Прыгожае, праўда? Я сам яго сабе выбраў. У прытулку мяне звалі Ліан Шміт, а калі я пайшоў у армію, я назваўся іначай, мне заўсёды падабалася гэтае імя.
— Ты сірата?
— Манашкі мяне называлі «дзіця кахання».
Архіепіскап ледзь стрымаўся ад усмешкі; цяпер, калі спалох прайшоў, хлопчык трымаўся з незвычайнаю годнасцю і самавалоданнем. Але чаму ён перад гэтым так спалохаўся? Ведама, не таму, што апынуўся замкнёны ў саборы і што яго там засталі.
— Чаму ты перад гэтым так спалохаўся, Ліан?
Хлопчык асцярожна адпіў віна, і твар яго асвяціўся задавальненнем.
— Добра, салодкае. — Ён сеў зручней. — Мне хацелася паглядзець храм святога Пятра, манашкі многа пра яго расказвалі нам і фатаграфіі паказвалі. I калі нас паслалі ў Рым, я абрадаваўся. Мы прыехалі сёння раніцаю. I я адразу сюды пайшоў, як толькі змог вырвацца. — Бровы ў яго ссунуліся. — Толькі ўсё выйшла не гэтак. Я думаў, прыйду ў самы галоўны храм і адчую, што гасподзь бог тут, зусім блізка. А сабор такі вялізны, пуста, холадна. Я зусім не адчуваў, што бог блізка.
Архіепіскап Ральф усміхнуўся.
— Я цябе разумею. Але, ці бачыш, сабор жа святога Пятра не царква. He такая, як іншыя цэрквы. Гэта галоўны рымскі храм. Помню, я сам не вельмі хутка да яго прывык.
Хлопчык кіўнуў, паказаўшы, што чуў, але чакаў не гэтых слоў.
— Я хацеў памаліцца па дзвюх рэчах, — сказаў ён.
— Па тым, што цябе палохае?
— Ага. Я думаў, у саборы святога Пятра мая малітва будзе пачутая.
— Чаго ж ты баішся, Ліан?
— Што мяне палічаць за яўрэя і што мой полк усё-такі пашлюць у Расію.
— Разумею. He дзіва, што табе страшна. А цябе напраўду могуць прыняць за яўрэя?
— Ды вы паглядзіце на мяне! — проста сказаў хлопчык. — Калі мяне запісвалі ў армію, сказалі, трэба будзе ўсё праверыць. Я не ведаю, ці могуць яны праверыць, але манашкі ў прытулку, можа, пра мяне што-небудзь такое ведаюць, а мне не гаварылі.
— Калі і ведаюць, дык нікому не скажуць, — супакоіў архіепіскап. — Яны зразумеюць, чаму ў іх пытаюцца.
— Вы праўда гэтак думаеце? Ой, каб даў бог!
— А цябе вельмі бянтэжыць, што ў тваіх жылах, можа, цячэ яўрэйская кроў?
— Якая ў мяне там кроў, гэта ўсё роўна. Я нарадзіўся немцам, вось што важна.
— Але ў вас на гэта глядзяць іначай, праўда?
— Праўда.
— А што наконт Расіі? Напэўна цяпер ужо няма чаго баяцца, што твой полк пашлюць у Расію. Вы ж у Рыме, зусім у другім баку.
— Сёння раніцаю я чуў, наш камандзір гаварыў, можа, нас усё-такі туды адправяць. Там справы ідуць не вельмі добра.
— Ты яшчэ дзіця, — рэзка сказаў архіепіскап Ральф. — Табе месца ў школе.
— Я ўсё роўна болей у школу не хадзіў бы, — з усмешкаю запярэчыў хлопчык. — Мне ўжо шаснаццаць, я цяпер працаваў бы. — Ён уздыхнуў. — А добра было б яшчэ пахадзіць у школу. Вучыцца — гэта вельмі важна.
Архіепіскап коратка засмяяўся, потым устаў і наліў сабе і хлопчыку яшчэ віна.
— He звяртай на мяне ўвагі, Ліан. Я гавару лухту. Проста розныя думкі прыходзяць у галаву. Гэта ў мяне такая гадзіна — на розныя думкі. Няўдаленькі з мяне гаспадар, га?
— He, вы нічога, — сказаў хлопчык.
— Добра. — Архіепіскап зноў сеў у крэсла. — Ну, дык растлумач, што ты за чалавек, Ліан Мёрлінг Хартгейм.
Дзіўная гордасць адбілася на амаль дзіцячым твары.
— Я немец і католік. Я хачу, каб Германія стала краінаю, дзе за нацыянальнасць і веру нікога не ўціскаюць, і калі я застануся жывы, я з усяе сілы буду гэтага дамагацца.
— Я буду маліцца за цябе — за тое, каб ты застаўся жывы і дасягнуў свае мэты.
— Праўда, будзеце маліцца? — сарамліва папытаўся хлопчык. — Проста за мяне, за Ліана Мёрлінга Хартгейма?
— Ведама. Па сутнасці, ты мяне сяму-таму навучыў. Што ў маёй дзейнасці тут я распараджаюся толькі адною зброяю — малітваю. Іншага прызначэння ў мяне няма.
— А вы хто? — папытаўся Ліан і сонна маргнуў, ад віна павекі ў яго пацяжэлі.
— Я — архіепіскап дэ Брыкасар.
— О-о! Я думаў, вы проста свяшчэннік.
— Я і ёсць проста свяшчэннік. I не болей.
— Давайце дамовімся! — раптам сказаў хлопчык, вочы ў яго бліснулі. — Вы за мяне маліцеся, ваша прападобнасць, а калі я буду жывы і дамагуся, чаго хачу, я вярнуся ў Рым, і вы ўбачыце, як памаглі вашы малітвы.
Сінія вочы ласкава яму ўсміхнуліся.
— Добра, дамовіліся. I калі ты вернешся, я скажу табе, што сталася з маімі малітвамі, на маю думку. — Архіепіскап падняўся. — Пасядзі тут, маленькі палітык. Я прынясу табе чаго-небудзь есці.
Яны прагаварылі да пары, калі званіцы і купалы пазалаціла світанне і зашумелі за акном галубіныя крылы. Тады архіепіскап, якому поўнае глыбокай пашаны захапленне давала сапраўднае задавальненне, правёў яго па залах папавага палаца і выпусціў у ранішнюю прахалоду. Ён гэтага не ведаў, але хлопчыку і сапраўды суджана было адправіцца ў Расію і павезці з сабою дзіўна радасны і суцяшальны ўспамін: што ёсць на свеце чалавек, які ў Рыме, у самым галоўным храме кожны дзень моліцца за яго — за Ліана Мёрлінга Хартгейма.
Пакуль Дзевятую дывізію падрыхтавалі да адпраўкі на Новую Гвінею, праціўніка там ужо паспелі разбіць ушчэнт. Было немалое расчараванне гэтага адборнага войска, найлепшага ва ўсёй гісторыі аўстралійскай арміі, заставалася толькі спадзявацца, што дывізія яшчэ заваюе сабе славу ў іншых баях, выбіваючы японцаў з Інданезіі. Пасля паражэння пры Гуадалканале ў японцаў не засталося надзеі захапіць Аўстралію. I, аднак, гэтак як і немцы, адступалі яны неахвотна, шалёна супраціўляліся. Усе іх рэзервы вычарпаліся, патрапаным арміям вельмі не хапала боепрыпасаў і папаўнення, і ўсё ж яны прымушалі аўстралійцаў і амерыканцаў дорага плаціць за кожную цалю адваяванай назад зямлі. Японцы пакінулі ўжо порт Буна, Гону, Саламаўа і адышлі па паўночным узбярэжжы да Лаэ і Фіншафена.
Пятага верасня 1943 года Дзевятая дывізія высадзілася трошкі на ўсход ад Лаэ. Стаяла спёка, вільготнасць дасягала ста працэнтаў, і ліло кожны дзень, хоць да сезону дажджоў заставалася яшчэ добрыя два месяцы. Каб уратаваць ад малярыі, салдатаў нашпігоўвалі атабрынам — ад гэтых маленькіх жоўтых таблетак усіх нудзіла і слабасць адольвала не меней, чым пры сапраўднай малярыі. У тутэйшай вечнай сырасці ніколі не прасыхалі абутак і шкарпэткі, ступакі ног набракалі, як губка, а між пальцамі скура трэскалася і раны крывавіліся. Ад укусаў мух і маскітаў рабіліся запалёныя язвы, якія нясцерпна свярбелі.
Яшчэ ў порце Морсбі аўстралійцы нагледзеліся на няшчасных, замучаных хваробамі мясцовых жыхароў — калі ўжо самі новагвінейцы ў гэтым нясцерпным клімаце пакутавалі ад фрамбезіі, беры-беры і малярыі, ад запалення лёгкіх, хранічных скурных хвароб, ад хвароб печані і селязёнкі, на што тут было спадзявацца белым. Сустрэлі яны ў Морсбі і тых нямногіх, хто ўцалеў пасля бітвы пры Кокадзе — гэта былі ахвяры не так японцаў, як самой Новай Гвінеі, жывыя шкілеты, усе ў больках, замучаныя спёкаю і трызненнем. На вышыні дзевяці тысяч футаў, дзе лёгкая трапічная форма не ахоўвала ад пранізлівага холаду, пнеўманія забрала ў дзесяць разоў болей жыццяў, чым японскія кулі і снарады. У таямнічых нетрах, дзе ўночы ледзь не свяцілі прывідным фасфарычным святлом дзіўныя грыбы, дзе трэба было караскацца па стромах, па слізкай, ліпкай гразі, а пад нагамі запляталіся і блыталіся, выпаўзаючы з зямлі, вузлаватыя карані і нельга было ні на імгненне падняць галавы, кожны станавіўся добраю мішэнню варожаму снайперу. I праўда, гэта было зусім непадобна на Паўночную Афрыку, і Дзевятая дывізія ані не шкадавала, што заставалася і вытрымала дзве бітвы за Эль-Аламейн — затое ёй не давялося прайсці шлях на Кокаду.
Горад Лаэ размешчаны на прыбярэжнай лясістай раўніне, далёка ад пасярэдняй гарыстай часткі вострава, якая падымаецца на адзінаццаць тысяч футаў над узроўнем мора, і мясціны гэтыя намнога зручнейшыя для ваенных дзеянняў, чым Кокада. У горадзе ўсяго некалькі еўрапейскіх дамоў, заправачная станцыя ды мешаніна туземных хацін. Японцы і тут, як заўсёды, біліся храбра, але іх было мала. Новая Гвінея змардавала і выматала іх не меней, чым іх праціўнікаў аўстралійцаў, і яны таксама пакутавалі ад усялякіх хвароб. У Паўночнай Афрыцы ваявалі пры падтрымцы магутнай артылерыі і ўсемагчымай тэхнікі, і дзіўна здалося, што тут, на Новай Гвінеі, няма ні мінамётаў, ні палявых гармат, толькі кулямёты ды вінтоўкі з заўсёды прымкнутымі штыкамі. Джымсу і Пэтсі нават падабаўся рукапашны бой, падабалася ісці на праціўніка плячо ў плячо, аберагаючы адзін аднаго. Але, што і казаць, пасля бітваў з нямецкім Афрыканскім корпусам усё гэта мела жахлівы выгляд. Жаўтаскурыя варожыя салдаты — дробныя, шчуплыя, траха не ўсе ў акулярах і з вытырклымі, як у вавёркі, зубамі. Hi хараства, ні выпраўкі, не тое што бравыя Ромелевы ваякі.
Праз два тыдні пасля таго, як Дзевятая дывізія высадзілася ў Лаэ, японцаў на востраве не засталося. Дзень новагвінейскай вясны выдаўся слаўны. Вільготнасць паменшылася на дваццаць працэнтаў, бялявае, як бы зацягнутае пялёнкаю пары неба раптам паблакітнела, і заззяла сонца, і водная роўнядзь за горадам стала пералівацца яркімі фарбамі — зялёнаю, ліловаю, бэзаваю. Дысцыпліна трымалася не так строга, быццам усім адразу далі звальненне і можна гуляць у крыкет, хадзіць дзе ўздумаецца і жартаваць з мясцовымі жыхарамі — тыя, смеючыся, паказвалі чырвоныя бяззубыя дзясны, сапсаваныя вечным жаваннем бетэлю. Джымс і Пэтсі пайшлі блукаць за горадам, у высокай траве, яна ім напамінала Драгеду — такая самая залацістая, быццам выцвілая, і такая самая высокая, быццам у Драгедзе пасля доўгіх дажджоў.
— Цяпер мы ўжо хутка будзем дома, — сказаў Джымс. — Япончыкаў аддубасілі, фрыцаў таксама. Вернемся дадому, Пэтсі, дадому, у Драгеду! Каб хоць хутчэй, праўда?
— Ага, — сказаў Пэтсі.
Яны ішлі плячо ў плячо, шчытней, чым звычайна ідуць мужчыны, і часам дакраналіся адзін да аднаго — несвядома, як чалавек памацае мясціну, якая раптам засвярбела, або праверыць, ці зажыла драпіна. Так добра, калі ў твар табе свеціць сапраўднае яркае сонца, а не нейкі цьмяны шар, быццам у парылцы ў турэцкай лазні! Зноў і зноў блізняты задзіралі галовы, жмурыліся на сонца, раздзімалі ноздры, удыхаючы духмянасць разагрэтых траў, якія нагадвалі Драгеду, і ім здавалася, што яны ўжо там, дома, у паўдзённую спёку ідуць прылегчы ў цяні вілгі, перачакаць самае пекла, пачытаць кніжку, падрамаць. Перакоцішся з боку на бок, адчуеш усёю скураю мілую, прыязную зямлю і пачуеш — недзе ў яе глыбіні нібыта б’ецца магутнае сэрца, так чуе мацерына сэрца заснулае дзіця...
— Джымс, глядзі! Паласацік! Самы сапраўдны, драгедскі! — У Пэтсі ад здзіўлення нават язык развязаўся.
Можа, зусім не дзіва, што паласатыя папугаі водзяцца і вакол Лаэ, але вельмі ўжо шчаслівы выдаўся дзень, вельмі нечаканы быў гэты напамінак пра радзіму, — і Пэтсі апанавала вялікая радасць. Ён разрагатаўся і, з асалодаю адчуваючы, як высокая трава казыча голыя калені, сарваў з галавы зношаны шыракаполы капялюш і кінуўся наўздагон за птушкаю, быццам і праўда спадзяваўся злавіць яе капелюшом, як матылька. Джымс стаяў і з усмешкаю глядзеў на брата.
Пэтсі адбегся ярдаў на дваццаць, і тут трава вакол яго ўзляцела ашмоццем, зрэзаная кулямётнаю чаргою; Джымс бачыў — брат крута павярнуўся на адным месцы, ускінуў рукі ў неба, быццам молячы. Ад пояса да каленяў ён заліўся яркаю чырвонаю крывёю.
— Пэтсі, Пэтсі! — адчайна закрычаў Джымс.
Кожнаю клетачкаю цела ён у сабе адчуў кулі, якія скасілі брата, — гэта ён сам страчвае жывую кроў, гэта ён памірае.
Ён ірвануўся — скокнуць, бегчы, але салдацкая вывучка напомніла пра асцярожнасць, ён з размаху распластаўся ў траве, і тут зноў застрачыў кулямёт.
— Пэтсі, Пэтсі, ты цэлы? — закрычаў ён як дурань, ён жа бачыў, колькі лінула крыві.
Ды вось дзіва — у адказ слаба данеслася:
— Ага.
I Джымс паволі папоўз у высокай духмянай траве, прыслухоўваючыся, як яна шастае на ветры, як шастае, расступаючыся перад ім.
Нарэшце ён дапоўз да Пэтсі, прыпаў галавою да яго голага пляча і заплакаў.
— Кінь, — сказаў Пэтсі. — Я яшчэ жывы.
— Вельмі блага? — папытаўся Джымс, увесь калоцячыся, сцягнуў з брата набрынялыя крывёю шорты і паглядзеў на акрываўленае цела.
— Ва ўсякім разе памерці я нібыта не памру.
З усіх бакоў падбеглі таварышы, тыя, што гулялі ў крыкет, не паспелі зняць накаленнікаў і пальчатак; нехта пабег назад па насілкі, астатнія моўчкі рынуліся ў канец прагаліны, на той кулямёт. З кулямётчыкам расправіліся бязлітасна — усе любілі маўчуна Харпа. Калі з ім будзе блага, Джымс таксама ніколі не акрыяе.
А дзень выдаўся такі слаўны, паласаты папугайчык даўно паляцеў, але іншыя птушкі чырыкалі і шчабяталі, іх прымушала змоўкнуць толькі страляніна.
— Твайму Пэтсі страшэнна пашанцавала, — трохі счакаўшы, сказаў Джымсу доктар, — У яго пацэліла з дзесятак куль, але амаль усе заселі ў мякаці ў сцёгнах. Дзве ці тры трапілі вышэй, але, мабыць, заселі ў тазавай косці ці ў мышцы. Наколькі магу цяпер меркаваць, ні кішак, ні мачавога пузыра не зачапіла. Вось толькі...
— Ну, што там? — нецярпліва перапыніў Джымс; яго ўсё яшчэ калаціла, ён быў бледны, аж сіні.
— Цяпер яшчэ цяжка сказаць напэўна, і я не такі геніяльны хірург, як некаторыя ў Морсбі. Тыя разбяруцца і скажуць табе. Справа ў тым, што пашкоджаны мачавы канал і дробныя нервы ў пахвіне. Безумоўна, яго можна залатаць і зацыраваць, будзе як новенькі, апрача гэтых самых нерваў. Іх, на жаль, не вельмі ўжо залатаеш. — Доктар адкашляўся. — Я што хачу сказаць, магчыма, ён назаўсёды застанецца полава неадчувальны.
Джымс апусціў галаву, слёзы заслалі яму вочы.
— Добра, што ён хоць застаўся жывы.
Ён атрымаў водпуск, каб ляцець з братам у порт Морсбі і заставацца пры ім, пакуль дактары не вырашаць, што Пэтсі ачуньвае. Раненне аказалася такое, што напраўду гэта можна было лічыць цудам. Кулі рассеяліся ўнізе жывата, але ні адна не прабіла брушыны. Аднак дывізійны доктар не памыліўся: вобласць таза стала амаль неадчувальная. I ніхто не мог прадбачыць, наколькі адчувальнасць адновіцца.
— Гэта ўжо не так важна, — сказаў Пэтсі з насілак, калі яго неслі да самалёта на Сідней. — Усё роўна я ніколі надта не прагнуў жаніцца. А ты глядзі, Джымс, беражы сябе, чуеш? Мне так не хочацца пакідаць цябе аднаго.
— He бойся, Пэтсі, я не прападу, — усміхнуўся Джымс і моцна сціснуў брату руку. — Чорт, трэба ж, да канца вайны застаюся без самага лепшага таварыша. Я напішу табе, як яно далей пойдзе. А ты кланяйся за мяне місіс Сміт, і Мэгі, і маме, і ўсім братам, добра? Усё-такі табе пашанцавала — вяртаешся ў нашу Драгеду.
Фія і місіс Сміт вылецелі ў Сідней сустракаць амерыканскі самалёт, які прывёз туды Пэтсі з Таўнсвіла; Фія прабыла ў Сіднеі толькі некалькі дзён, а місіс Сміт пасялілася ў гасцініцы побач з ваенным шпіталем. Пэтсі праляжаў тут тры месяцы. Ён сваё адваяваў. Многа слёз праліла місіс Сміт; але можна было сяму-таму і парадавацца. У пэўным сэнсе ён ніколі не зможа жыць поўным жыццём, але ўсё астатняе даступнае яму — ён будзе хадзіць, бегаць, ездзіць верхам. А да жаніцьбы, відаць, мужчыны ў сям’і Кліры не вельмі ахвочыя. Калі Пэтсі выпісалі са шпіталя, Мэгі прыехала па яго з Джылі ў «ролс-ройсе», і ўдзвюх з місіс Сміт яны зручна ўладкавалі яго на заднім сядзенні, сярод кучы газет і часопісаў, і ўхуталі коўдрамі; цяпер яны малілі лёс яшчэ пра адну міласць: няхай і Джымс таксама вернецца дадому.
Толькі калі паўнамоцны прадстаўнік імператара Хірахіта падпісаў дакумент на капітуляцыю Японіі, у Джыланбаўне паверылі, што вайна і на самай справе скончана. Гэта стала вядома ў нядзелю другога верасня 1945-га, роўна праз шэсць гадоў пасля пачатку. Шэсць пакутлівых гадоў. Колькі незаменных страт: ніколі ўжо не вернуцца ні Роры, сын Домініка О’Рорка, ні сын Хоры ХоўптанаДжон, ні Кермак, сын Ідэна Кармайкла. Малодшы сын Роса Маккуіна Энгус ніколі болей не зможа хадзіць; сын Энтані Кінга Дэвід будзе хадзіць, але ўжо не ўбачыць, куды ідзе; у Пэтсі, сына Пэдзі Кліры, ніколі не будзе дзяцей. А колькі ёсць такіх, чые раны не відны воку, але такія самыя глыбокія, такіх, што пакінулі сваю хату вясёлыя, радасныя, а з вайны вярнуліся прыціхлыя, скупыя на словы і амаль развучыліся смяяцца. Калі вайна пачалася, хіба снілася каму-небудзь, што гэта так надоўга і такія цяжкія будуць страты?
Джыланбаўнцы не вельмі забабонныя, але нават самых зацятых вальнадумцаў прабралі дрыжыкі. Бо ў той самы дзень, як скончылася вайна, скончылася і самая доўгая за ўсю гісторыю Аўстраліі засуха. Амаль дзесяць гадоў не прайшло ні аднаго добрага дажджу, а ў гэты дзень неба скрозь завалаклі чорныя, непраглядныя хмары, загрукатаў гром, і прагную зямлю ўкрылі патокі на дванаццаць цаляў глыбінёю. Калі ападкаў выпадае на цалю, гэта яшчэ не абавязкова канец засухі, другога дажджу можа і не быць, але дванаццаць цаляў — гэта значыць, што вырасце трава.
Мэгі, Фія, Боб, Джэк, Х’югі і Пэтсі стаялі на верандзе і ў навальнічнай цемры глядзелі на гэты лівень і ўдыхалі яго невыказна прыемны пах, пах высахлай, патрэсканай зямлі, якая нарэшце спатоліла смагу. Коні, авечкі, каровы і свінні прутчэй упіраліся нагамі ў расквашаную зямлю і, здрыгаючыся ўсёю скураю, з асалодаю падстаўляліся пад жыватворныя струмені; амаль усе яны з самага нараджэння не ведалі, што такое дождж. На могілках змыла ўвесь пыл, зноў забялеў мармур, абмыліся ад пылу распасцёртыя крылы спакойнага Батычэліевага анёла. Рэчка ўзнялася, забурліла, шум яе змяшаўся з лопатам ліўню. Дождж, дождж! Дождж. Быццам велічэзная дзіўная рука даравала нарэшце доўгачаканае хараство. Дождж — блаславенне і цуд. Бо дождж — гэта значыць, трава, а трава — гэта жыццё.
З зямлі прарос пяшчотна-зялёны пушок, маленькія парасткі пацягнуліся ў неба, пайшлі кусціцца, набракаць пупышкамі, падымаліся ўсё вышэй, зелянелі ўсё гусцей, потым пасвятлелі, наліліся сокамі — і зноў яна стаіць да каленяў людзям, то серабрыстая, то матавая, колеру кавы з малаком трава Драгеды. Галоўная сядзіба — зусім як пшанічнае поле, па якім прабягае дробная хваля ад маленькага дураслівага ветрыку, кветнікі вакол дома гараць найярчэйшымі фарбамі, распускаюцца вялізныя бутоны, прывідныя эўкаліпты, што дзевяць гадоў засаб стаялі панурыя, шэрыя, запыленыя, адразу зноў засвяціліся белізною і залацістаю зелянінаю. У цыстэрнах, пастаўленых марнатраўным шаленцам Майклам Карсанам, хапіла вады, каб кветнікі не загінулі, але пыл даўно ўкрыў кожны ліст і пялёстак, прыглушыў і зацьміў іх фарбы. Праўду людзі кажуць: запасы вады ў Драгедзе такія, што можна перажыць і дзесяць гадоў засухі — але гэта падыходзіць толькі да Вялікага дома.
Боб, Джэк, Х’югі і Пэтсі вярнуліся на выганы, пачалі прыкідваць, як лепей аднавіць атары; Фія адкаркавала новенькую пляшачку чорнага чарніла і наглуха заткнула коркам чырвонае, якім запісваліся страты; а Мэгі зразумела, што яе жыццё ў сядле падыходзіць да канца — хутка вернецца Джымс і паявяцца мужчыны, якім патрэбна праца.
Пасля цяжкіх дзевяці гадоў жывёлы засталося вельмі мала — уцалелі толькі пародзістыя вытворнікі, якіх ва ўсе часы трымалі ў стойлах, жменька адборных, першакласных быкоў і маркачоў. Боб выправіўся на ўсход, у краі, дзе не так моцна пацярпелі ад засухі, закупіць найлепшых чыстакроўных ярак. Вярнуўся Джымс. Нанялі васьмярых аўчароў. I Мэгі развіталася са сваім сядлом.
А неўзабаве яна атрымала пісьмо ад Люка — другое з таго часу, як пайшла ад яго.
«Я так думаю, засталося ўжо нядоўга, — пісаў Люк. — Яшчэ некалькі гадоў на плантацыях, і ў мяне будзе даволі грошай. Іншы раз пабольвае спіна, але я яшчэ магу падужацца з самымі моцнымі хлопцамі, сяку за дзень восем, a то і дзевяць тон. У нас з Арнэ ў падначаленні яшчэ дванаццаць арцеляў, і ўсе выдатны народ. Грошы цяпер здабываюцца куды лягчэй, у Еўропе такі попыт на цукар, што толькі паспявай падаваць. Я зарабляю болей за пяць тысяч фунтаў на год і амаль усе адкладваю. Цяпер ужо хутка я пасялюся ў Кайнуне, Мэг. Можа, калі я там уладкуюся, ты захочаш да мяне прыехаць. Ці займела ты тады ад мяне дзіця? Дзівата, да чаго жанчынам ахвота нараджаць дзяцей. Я так думаю, ад гэтага ў нас з табою ўсё і разладзілася, праўда? Напішы, як у цябе справы і як Драгеда вытрывала засуху. Твой Люк».
Мэгі сядзела на верандзе з гэтым пісьмом у руцэ, накіраваўшы невідушчы пагляд на ярка-зялёны поплаў, і тут з хаты выйшла Фія.
— Ну, што Люк?
— Тое самае, мама. Ані не перамяніўся. Зноў піша, што яму трэба яшчэ трохі папрацаваць на гэтых праклятых цукровых плантацыях, а потым ён купіць зямлю дзе-небудзь у Кайнуне.
— Па-твойму, гэта і праўда калі-небудзь будзе?
— Напэўна... урэшце прыйдзе такі дзень.
— I ты да яго вернешся, Мэгі?
— Нізашто на свеце.
Фія павярнула плеценае крэсла і села напроці дачкі, пільна на яе паглядзела. Воддаль пераклікаліся мужчыны, грукалі малаткі — нарэшце верхнія веранды зацягвалі густою сеткаю, каб абараніцца ад мух. Многія гады Фія ўпарта на гэта не згаджалася. Мухі мухамі, а яна не хацела нявечыць дом агіднаю драцяною сеткаю. Ды чым далей цягнулася засуха, тым мацней дапякалі мухі — і, нарэшце, за два тыдні да дажджу Фія здалася і наняла падрадчыка з арцеллю, няхай абароняць ад гэтае нечысці ўсю Галоўную сядзібу — не толькі вялікі дом, але і жытло сталых працаўнікоў, і баракі сезоннікаў.
А вось правесці ў дом электрычнасць яна не згаджалася, хоць з 1915 года побач ужо лапатала «трабашчалка» — так называлі стрыгалі рухавічок, які даваў ток у стрыгальню. Але ўявіць Драгеду без мяккага, рассеянага святла старых лямпаў? He, немагчыма. Зрэшты, сёе-тое новае на сядзібе паявілася: газавая пліта, газ да яе па заказе прывозілі ў балонах, і з дзесятак газавых халадзільнікаў; прамысловасць Аўстраліі яшчэ не зусім перабудавалася на мірны лад, але хутка і сюды прыйдуць навамодныя вынаходствы.
— Мэгі, а можа, табе развесціся з Люкам і выйсці зноў замуж? — папыталася раптам Фія. — Інек Дэвіс будзе рады і шчаслівы з табою ажаніцца, ён ніколі ні на адну дзяўчыну, апрача цябе, і не глядзеў.
Прыгожыя шэрыя вочы здзіўлена паглядзелі на маці.
— Мама, ды няўжо ты напраўду загаварыла са мною як з дарослаю?
Фія нават не ўсміхнулася, яна, як і раней, усміхалася не часта.
— Ну, калі ты да гэтага часу не стала дарослая, дык і не станеш ніколі. Па-мойму, ты ўжо сапраўдная дарослая жанчына. А я, відаць, старэю. Станаўлюся балбатлівая.
Мэгі засмяялася ад радасці — так добра, што маці загаварыла па-сяброўску, каб толькі яе не спалохаць!
— Гэта на цябе дождж падзейнічаў, мама. Напэўна дождж. Якое шчасце, што ўсюды зноў расце трава і паплавы нашы зноў зазелянелі! Праўда, шчасце?
— Ведама. Але ты мне не адказала. Чаму табе не развесціся з Люкам і не выйсці зноў замуж?
— Царква не дапускае разводу.
— Лухта! — крыкнула Фія, але крыкнула не сярдзіта. — Ты напалавіну мая дачка, а я ж не каталічка. He гавары глупства, Мэгі. Калі б ты сур’ёзна хацела выйсці зноў замуж, ты б проста развялася з Люкам.
— Напэўна. Але я болей не хачу замуж. У мяне ёсць дзеці, ёсць Драгеда, а болей мне нічога не трэба.
У кустах непадалёку звонка засмяяўся нехта зусім такім самым смехам, як Мэгі, але за густа навіслымі пунсовымі суквеццямі не відно было, хто смяецца.
— Чуеш? Гэта Дэн там, у кустах. Ведаеш, гэты малы ўжо трымаецца на кані ані не горай за мяне. Дэн! — крыкнула Мэгі. — Ты чаго там хаваешся, распуснік? Вылазь адтуль!
I ён выпаўз з-пад блізкага куста — рукі чорныя, усе ў зямлі, і губы таксама падазрона запэцканыя чорным.
— Мама, а ведаеш, зямля якая смачная? Праўда, мама, смачная, клянуся табе!
Ён падышоў і стаў перад Мэгі; у свае сем гадоў ён быў высокі, прыгожы і тоненькі, але моцны, з точаным фарфоравым тварыкам.
Паявілася Джасціна і стала поплеч з братам. Таксама на свае гады высокая, але не тое каб тоненькая, проста худая і ўся ў вяснушках. Пад гэтым густым карычневым россыпам не разабраць, які ж у яе твар, ад вяснушак зусім непрыкметныя залацістыя бровы і вейкі, але дзіўныя вочы такія самыя занадта светлыя, і пагляд іх выклікае тое самае трывожнае адчуванне, што і некалі, ледзь не з калыскі. Тварык эльфа абрамляе капа кучэраў, вогненна-рыжых, якраз як былі ў Пэдзі. Прыгожаю дзяўчынку ніяк не назавеш, але і забыць яе, убачыўшы хоць раз, не забудзеш — уражваюць не толькі вочы, але і выключная ўнутраная сіла. Суровая, рашучая, разумная і рэзкая, Джасціна і ў восем гадоў таксама мала, як у маленстве, лічыцца з тым, што пра яе падумаюць. Папраўдзе блізкі ёй толькі адзін чалавек на свеце — Дэн. Яго яна, як і раней, любіць, і, як і раней, лічыць, быццам ён непадзельная яе ўласнасць.
Праз гэта ў яе з мацераю заўсёды бываюць сутычкі. Джасціне было такім ударам, што маці перастала ездзіць па выганах і вярнулася да мацярынскіх абавязкаў. Пачаць з таго, што дзяўчынка, заўсёды і пры ўсіх абставінах упэўненая ў сваёй справядлівасці, нібыта ані не мае патрэбы ў мацеры. I не той у яе характар, каб раскрываць некаму душу ці чакаць пахвальбы. Мэгі ёй найперш саперніца, якая адымае ў яе Дэна. Куды лепей Джасціна ладзіць з бабуляю: вось гэта чалавек варты, не тыцкаецца не ў свае справы, разумее, што ў цябе і ў самое ёсць галава на плячах.
— Я яго не застаўляла есці зямлю, — сказала Джасціна.
— Ну, ад гэтага не паміраюць, Джасціна, але карысці таксама няма. — Мэгі паглядзела на сына. — Як гэта ты надумаўся, Дэн?
Мінуту ён сур’ёзна думаў, што адказаць.
— Зямля тут, вось я яе і паспытаў. Калі б яна была шкодная, дык была б нясмачная, праўда? А яна добрая, смачная.
— Гэта нічога не значыць, — фанабэрыста перабіла Джасціна. — Бяда мне з табою, Дэн, нічога ты не разумееш. Іншы раз самыя смачныя рэчы якраз самыя ядавітыя.
— Уга! Якія гэта? — з выклікам папытаўся Дэн.
— Патака! — пераможна абвясціла Джасціна.
Удар трапіў у цэль, было з Дэнам аднойчы такое здарэнне — ён знайшоў у кладоўцы ў місіс Сміт бляшанку з патакаю, аб’еўся, і пасля яму было вельмі блага. Усё-такі ён запярэчыў:
— Я ж яшчэ жывы, значыць, не такая яна ядавітая.
— Бо цябе тады вырвала. А калі б не вырвала, ты б памёр.
Але ужо пярэчыць не было чаго. Дэн па-сяброўску ўзяў сястру пад руку — яны былі амаль аднаго росту, і абое паволі пайшлі па поплаве да дамка, збудаванага, улічваючы ўсе іх пажаданні, пад навіслым голлем перцавага дрэва.
Дамок збудавалі дзядзькі, якім вельмі любілі сваіх пляменнікаў. Спачатку дарослыя пратэставалі супраць такога выбару, баючыся пчол, але дзеці не памыліліся. Пчолы добра з імі ўжываліся. Перцавыя дрэвы самыя ўтульныя, лепшыя за ўсе, тлумачылі Дэн і Джасціна. Такія свежыя, духмяныя, а калі сціснеш у руцэ шчопаць маленькіх шарыкаў, накшталт дробнага-дробнага вінаграду, выходзяць вельмі слаўныя хрусткія і пахучыя камячкі.
— Яны такія розныя, Дэн і Джасціна, а добра ладзяць, — сказала Мэгі. — Проста дзіва. Здаецца, я ні разу не бачыла, каб яны пасварыліся, хоць яна такая настойлівая і ўпартая... проста незразумела, як Дэн умудраецца з ёю не сварыцца.
Але Фія думала зусім пра другое.
— Што і казаць, выліты бацька, — вымавіла яна, праводзячы вачыма Дэна, ён якраз нырнуў пад нізка навіслае голле і знік з вачэй.
Мэгі пахаладзела, як заўсёды пры гэтых словах, хоць за многія гады зноў і зноў чула іх ад самых розных людзей. Ведама, у яе проста сумленне нячыстае. Людзі заўсёды бачаць падабенства Дэна з Люкам. А чаму не? У нечым істотным Люк О’Ніл на выгляд вельмі падобны на Ральфа дэ Брыкасара. Але колькі ні старалася Мэгі трымацца як нічога і не было, ад заўваг пра падабенства Дэна з бацькам ёй заўсёды станавілася не па сабе.
Яна асцярожна перавяла дух, сказала як магла абыякава:
— Ну, няўжо, мама? — і прадаўжала, бесклапотна пагойдваючы нагою: — Праўда, я гэтага не бачу. У Дэна ні ў характары, ні ў паводзінах няма нічога агульнага з Люкам.
Фія засмяялася. Быццам фыркнула нядбайна, але гэта быў самы сапраўдны смех. Вочы яе з гадамі пабляклі, ды яшчэ пачыналася катаракта, але цяпер яна панура і насмешліва разглядала перапалоханы даччын твар.
— Ты што гэта, Мэгі, думаеш, я дурная? Я гавару не пра Люка О’Ніла. Я сказала, што Дэн — выліты Ральф дэ Брыкасар.
Свінец. Нага, цяжкая, свінцовая, апусцілася на выкладзеную іспанскаю пліткаю падлогу на верандзе, налітае свінцом цела звяла ў крэсле, не хапае сілы біцца празмерна цяжкаму свінцоваму сэрцу. Біся, будзь ты праклятае, біся! Ты павінна біцца дзеля майго сына!
— Што ты, мама! — голас таксама свінцовы. — Што ты такое гаворыш! Прападобны Ральф дэ Брыкасар?!
— А ты ведаеш і другіх Ральфаў дэ Брыкасараў? Люк О’Ніл не мае ніякага дачынення да гэтага хлопчыка, Ральф дэ Брыкасар — вось хто яго бацька. Я гэта ведаю з першае мінуты, як ты нарадзіла яго, а я прыняла.
— Але... але тады чаму ты маўчала? Чакала сем гадоў, а цяпер кідаеш мне такое недарэчнае, вар’яцкае абвінавачанне?
Фія выцягнула ногі, прыгожа скрыжавала іх у костачках.
— Нарэшце я старэю, Мэгі. I ўжо не так блізка ўсё прымаю да сэрца. Такая ўцешная часам бывае старасць! З радасцю гляджу, як ажывае Драгеда, ад гэтага ў мяне і на сэрцы лягчэе. Вось і пагаварыць захацелася, першы раз за гэтулькі гадоў.
— Ну, ведаеш, калі ўжо ты вырашыла пагаварыць, дык знайшла пра што! Слухай, мама, ты ніякага права не маеш такое гаварыць! Гэта няпраўда! — з адчаем сказала Мэгі, яна зразумець не магла, шкадуе яе маці ці хоча памучыць.
I раптам Фія паклала ёй руку на калена і ўсміхнулася — не з горыччу і не пагардліва, а з нейкаю дзіўнаю спагадаю.
— He хлусі мне, Мэгі. Можаш хлусіць каму хочаш, толькі не мне. Ніколі ты мяне не пераканаеш, што гэты малы — сын Люка О’Ніла. Я не дурная і не сляпая. У ім няма нічога ад Люка і ніколі не было, бо і не магло быць. Ён увесь удаўся ў яго прападобнасць. I рукі такія самыя, і валасы гэтаксама растуць — той самы клінок над лобам, і авал твару такі самы, і бровы, і рот. Нават ходзіць гэтаксама. Ральф дэ Брыкасар, выліты Ральф дэ Брыкасар.
I Мэгі здалася, і празмерны цяжар зваліўся з душы, на ўсім яе абліччы адчувалася палёгка і спакой.
— Галоўнае — вочы, ён быццам глядзіць аднекуль здалёку. Вось што мяне ўражвае болей за ўсё. Але няўжо гэтак прыкметна? Няўжо ўсе ведаюць, мама?
— Ведама, не, — упэўнена сказала Фія. — Людзі заўважаюць толькі колер вачэй, форму носа, склад. А ў гэтым даволі падабенства і з Люкам. Я ведаю, бо гадамі сачыла за табою і Ральфам дэ Брыкасарам. Яму толькі пальцам табе кіўнуць, і ты пабегла б за ім на край свету, і не балбачы, што царква не дапускае разводу, гэтым глупствам мяне не ашукаеш. Табе да смерці хацелася парушыць куды больш сур’ёзную забарону царквы, чым гэта — развод. Ты тады ўсялякі сорам страціла, Мэгі, усялякі сорам страціла, — сказала Фія стражэй. — Але ён быў упарты. Што б там ні было вырашыў заставацца бездакорным пастырам, а ты ў яго была недзе там, на другім плане. Такая недарэчнасць! He вельмі яму памагла яго дурная ўпартасць, га? Рана ці позна гэта ўсё роўна павінна было здарыцца.
За вуглом веранды нехта выпусціў малаток і вылаяўся. Фія здрыганулася, зморшчылася.
— Фу, хоць бы яны ўжо хутчэй кончылі з гэтымі сеткамі! — I зноў загаварыла пра тое самае: — Няўжо ты думаеш, што абдурыла мяне, калі не захацела, каб Ральф дэ Брыкасар абвянчаў цябе з Люкам? Я дык ведала. Ты не жадала, каб ён вянчаў цябе з другім, ты з ім самім хацела ісці пад вянец. А калі ён явіўся ў Драгеду перад ад’ездам у Афіны, а цябе тут ужо не было, я зразумела — рана ці позна ён не вытрывае і знойдзе цябе. Ён блукаў па ўсёй сядзібе як непрыкаяны, быццам малое дзіця згубілася на Сіднейскай выстаўцы. Тваё замужжа — гэта быў твой самы хітры ход, Мэгі. Пакуль Ральф ведаў, што ты па ім сохнеш, ты была яму не патрэбная, а вось варта было табе выйсці за другога, тут ён адразу і выдаў сябе — сапраўдны сабака на сене. Зразумела, ён пераканаў сябе, што мае да цябе найчысцейшыя платанічныя пачуцці, але як ні круці, а выявілася, ты яму патрэбная. Патрэбная, неабходная, як ніколі не была і, думаю, не будзе неабходная болей ні адна жанчына на свеце. Дзіўна, — дадала Фія са шчырым неўразуменнем, — мне заўсёды было загадкаю, што ён у табе асаблівае знайшоў... што ж, напэўна, усе мацяркі трошкі сляпыя і не разумеюць сваіх дачок, пакуль не састарэюць і не перастануць зайздросціць іх маладосці. Ты таксама кепска разумееш Джасціну, як я кепска разумею цябе.
Яна адхілілася на спінку крэсла-качалкі і трошкі пагойдвалася, прыплюшчыўшы вочы, але з-пад апушчаных веек пільна прыглядалася да Мэгі, як вучоны да паддоследнага труса.
— Што б ён ні знайшоў у табе, ён гэта заўважыў з першага пагляду, і гэтым ты яго зачаравала раз і назаўсёды. Найцяжэй яму было зразумець, што ты становішся дарослая, але давялося зразумець, калі ён прыехаў і аказалася — цябе няма, ты выйшла замуж. Бедалага Ральф! Нічога не зробіш, яму толькі і заставалася кінуцца на пошукі. I ён цябе знайшоў, праўда? Я гэта зразумела яшчэ раней, чым нарадзіўся Дэн, як толькі ты вярнулася дадому. Калі ты атрымала Ральфа дэ Брыкасара, табе ўжо не было чаго заставацца з Люкам.
— Праўда, — уздыхнула Мэгі, — Ральф мяне знайшоў. Толькі ж гэта нічому не памагло, праўда? Я ведала, ён ніколі не адмовіцца ад свайго бога. Таму я вырашыла — хай у мяне застанецца хоць частачка яго, адзінае, чым я магу завалодаць. Яго дзіця. Дэн.
— Я нібыта рэха чую. — Фія засмяялася невясёлым сваім смехам. — Ты гаворыш маімі словамі.
— Фрэнк?
Рыпнула крэсла; Фія ўстала, сюды-туды прайшлася па звонкіх плітках, потым спынілася перад дачкою, паглядзела ёй у вочы.
— Так, так! Мы квіты, га, Мэгі? Ну, а ты даўно дазналася?
— Яшчэ калі была маленькая. Калі Фрэнк уцёк з дому.
— Яго бацька быў жанаты чалавек. Намнога старэйшы за мяне, вядомы палітычны дзеяч. Імя вядомае, нават ты, напэўна, чула. У Новай Зеландыі поўна вуліц, названых на ўшанаванне яго памяці, знойдуцца нават два-тры гарады. Але гэтым разам я буду яго называць Пакеха. На мове маары гэта значыць «белы чалавек» — нічога, добра і так. Ён ужо памёр, канешне. Ува мне і самой ёсць кропля маарыйскай крыві, а Фрэнкаў бацька быў напалавіну маары. Па Фрэнку гэта было вельмі відаць, спадчыннасць атрымалася ж з двух бакоў. Ох, як я любіла гэтага чалавека! Можа, гэта быў кліч крыві, не ведаю. Ён быў прыгожы. Высокі, грыва чорных валасоў і чорныя, зіхатлівыя з усмешкаю вочы. У ім было ўсё, чаго не хапала Пэдзі, — культура, дасканаласць, выключная прывабнасць. Я яго любіла без памяці. I думала, што ўжо ніколі болей нікога не палюблю; і ўпівалася гэтым самападманам доўга, вельмі доўга, і працверазілася надта позна... — Голас здрадзіў ёй. Яна адвярнулася, некалькі мінут глядзела ў сад. — Я ў многім вінаватая, Мэгі, можаш мне паверыць.
— Значыць, вось чаму ты любіла Фрэнка болей за ўсіх нас, — сказала Мэгі.
— Я і сама гэтак думала — бо ён Пакехаў сын, а ўсе астатнія — дзеці Пэдзі. — Фія апусцілася ў крэсла, дзіўны журботны ці то стогн, ці то ўздых сарваўся ў яе з губ. — Дык вось, гісторыя паўтараецца. Праўда, я пасмяялася сама сабе, калі ўбачыла Дэна, можаш мне паверыць.
— Ты незвычайная жанчына, мама!
— Няўжо? — Крэсла рыпнула. — Скажу табе на вушка маленькі сакрэт, Мэгі. Незвычайная там ці самая звычайная, але я вельмі няшчасная жанчына. Ці па той, ці па другой прычыне, але я была няшчасная з таго самага дня, як сустрэла Пакеху. Найперш па сваёй віне. Я яго любіла, але не дай бог ні адной жанчыне зведаць у жыцці тое, што выпала на маю долю праз яго. I потым, Фрэнк... я даражыла адным Фрэнкам, а пра ўсіх вас і не думала. He думала пра Пэдзі, а ён — самае лепшае, што мне дадзена было ў жыцці. Але я тады гэтага не разумела. Толькі тое і рабіла, што параўноўвала яго з Пакехам. He, канешне, я была яму ўдзячная, і я не магла не бачыць, што ён выдатны чалавек... — Фія паціснула плячыма. — Ну добра, што было, тое прайшло. Проста я хацела сказаць — ты вінаватая, Мэгі. Хіба ты сама не разумееш, што вінаватая?
— He, не разумею. Па-мойму, вінаватая царква, калі адбірае ў свяшчэннікаў яшчэ і гэта.
— Забаўна, мы заўсёды гаворым пра царкву як пра саперніцу. Ты ўкрала мужчыну ў саперніцы, Мэгі, зусім як я некалі.
— Ральф нічым не звязаны быў ні з адною жанчынаю, толькі са мною. Царква — не жанчына, мама. Гэта не чалавек, проста такі інстытут.
— Дарэмна ты перада мною апраўдваешся. Я ведаю ўсё, што тут можна сказаць. Некалі я і сама гэтак разважала. Пра тое, каб Пакеха развёўся з жонкаю, не было чаго і думаць. Ён адзін з першых сярод маары стаў вялікім палітычным дзеячам; яму давялося выбіраць паміж мною і сваім народам. Які мужчына выстаіць перад такою спакусаю, адмовіцца ад велічы? Вось і твой Ральф выбраў царкву, гэтак? Што ж, я вырашыла — хай сабе, мне ўсё роўна. Вазьму ад Пакехі што магу, у мяне хоць будзе ад яго дзіця, дзіця мне нішто не перашкодзіць любіць.
I раптам у Мэгі закіпела нянавісць, дзікая крыўда выцесніла жаль да мацеры — значыць, тая лічыць, што і яна, Мэгі, таксама ўсё сапсавала, загубіла жыццё і сабе і сыну?! I яна сказала:
— Ну не, мама, я намнога хітрэйшая за цябе. У майго сына ёсць законнае імя, гэтага ў яго ніхто не адбярэ, нават Люк.
Фіёна Кліры анямела, вымавіла не адразу, праз зубы:
— Едка сказана! Дык вось ты якая, Мэгі! А паглядзець — такая пакорлівая, мухі не пакрыўдзіш. Што ж, праўда, мой бацька проста купіў мне мужа, каб даць Фрэнку імя і сплавіць мяне далей. Я гатовая была даць галаву на адрэз, што ты пра гэта не ведаеш. Адкуль ты дазналася?
— Гэта мой клопат.
— Але і ты паплацішся, Мэгі. Павер, расплаты не мінаваць. Табе гэта не пройдзе дарам, як не прайшло і мне. Я страціла Фрэнка, у мацеры не можа быць страты большай — мне нават убачыць яго нельга, а я так па ім тужу... Але пачакай! Ты сама страціш Дэна.
— He ўжо, пастараюся не страціць. Ты страціла Фрэнка таму, што ён не мог ужыцца з татам. А я паклапацілася, каб у Дэна не было ніякага таты, каб ніхто не мог яго закілзаць і запрэгчы. Я сама яго закілзаю і туга ўпрагу — у Драгеду. Ты думаеш, чаму я ўжо пакрысе раблю з яго аўчара? У Драгедзе ён у бяспецы, тут яму нічога не пагражае.
— А тату пагражала? А Сцюарту? Бяспекі на свеце няма, I калі Дэн захоча адсюль паехаць, ты яго не ўтрымаеш. Тата зусім не закілзваў Фрэнка. Нічога падобнага. Фрэнка нельга было закілзаць. I калі ты думаеш, быццам ты, жанчына, сумееш закілзаць сына Ральфа дэ Брыкасара, ты глыбока памыляешся. Сама падумай, гэта так ясна. Калі ні я, ні ты не змаглі ўтрымаць бацькоў, дзе нам утрымаць сыноў?
— Я страчу Дэна толькі ў адным выпадку, мама, калі ты прагаворышся. Але перш я цябе заб’ю, так і ведай.
— He трывожся, праз мяне табе зусім няма чаго ісці на вісельню. Я не збіраюся выдаваць твайго сакрэту; проста мне цікава глядзець на гэта збоку. Праўда, толькі гэтым я і занятая, дачка. На ўсё гляджу збоку.
— Ох, мама! Ну чаго ты стала такая? Такая ўсяму чужая, закрытая, нічым не хочаш падзяліцца!
Фія ўздыхнула.
— Ад таго, што здарылася вельмі даўно, за многа гадоў да твайго нараджэння, — сказала яна горка.
Але Мэгі проста пагразіла сціснутым кулаком.
— Ну не, і чуць не хачу! Пасля ўсяго, што ты мне тут расказала? Болей ты мяне не разжаліш гэтаю старою гісторыяй! Глупства, лухта! Чуеш, мама? Ты паўжыцця смакавала гэтыя свае пакуты, хопіць!
Фія ўсміхнулася ёй — весела, ад душы.
— Раней я думала, дачка — гэта так, між іншым, важна, што ў мяне ёсць сыны, але я памылілася. Ты мне даеш асаблівую ўцеху, Мэгі, сыны мне гэтага не дадуць. З дочкамі мы роўныя, ці разумееш? Сыны не тое. Сыны — проста безабаронныя лялькі, мы іх расстаўляем, як хочам, і збіваем адною пстрычкаю, калі ўздумаецца.
Мэгі вытрашчылася на маці.
— Ты такая бязлітасная. Тады скажы мне, ну а мы ў чым вінаватыя?
— У тым, што нарадзіліся на свет, — сказала Фія.
Тысячы і тысячы мужчын вярталіся дахаты, скідалі форму колеру хакі, шыракаполыя капелюшы і зноў надзявалі ўсё цывільнае. I лейбарысцкі ўрад, які ўсё яшчэ кіраваў дзяржавай, пачаў сур’ёзна прыглядацца да вялікіх маёнткаў на заходніх раўнінах, да буйных уладанняў у глыбіні краіны. Несправядліва, каб гэтулькі зямлі належала нейкай адной сям’і, калі многім аўстралійцам, якія сумленна выконвалі свой абавязак перад радзімаю, няма дзе галаву прыхінуць разам з іх сем’ямі, дый дзяржава зацікаўлена ў тым, каб людзі лепей гаспадарылі на зямлі. Прастору многа, краіна не меншая за ЗША, а насельніцтва ўсяго шэсць мільёнаў, і на шэсць мільёнаў — жменька зямельных тузоў, жменька такіх, каму належаць вялікія абшары. He, найбольшыя маёнткі павінны аддаць частку зямлі, падзяліцца сваімі незлічонымі акрамі з ветэранамі вайны.
У Бугеле са ста пяцідзесяці тысяч акраў засталося семдзесят: два салдаты, што вярнуліся з фронту, атрымалі ад Марціна Кінга па сорак тысяч акраў. Радней Ханіш мела сто дваццаць тысяч акраў, таму Рос Маккуін пазбаўляўся шасцідзесяці тысяч — імі надзялілі яшчэ двух учарашніх воінаў. Так яно і ішло. Ведама, урад неяк кампенсаваў землеўласнікам страты, але плаціў намнога танней, чым калі б яны самі прадавалі сваю зямлю. I гэта было крыўдна. Яшчэ як крыўдна! Але ўлады ў Канберы не слухалі ніякіх доказаў: такія велізарныя абшары, як Бугела і Радней Ханіш, трэба дзяліць. Ясна і зразумела, што аднаму ўладальніку не трэба гэтулькі зямлі, вунь жа ў джыланбаўнскай акрузе многія фермеры маюць меней чым па пяцьдзесят тысяч акраў—і, аднак, жывуць заможна.
I вось што сама крыўдна: відаць, цяпер учарашнія салдаты не адступяцца. Пасля першай сусветнай вайны ў большасці вялікіх маёнткаў таксама адрэзалі частку зямлі, але тады новаспечаныя гаспадары, не маючы ні ведаў, ні практыкі, не змаглі з толкам і выгадаю разводзіць на ёй жывёлу; паступова ветэраны страцілі надзею на поспех, і колішнія ўладальнікі за капейкі зноў скупілі адабраную ў іх зямлю. Але гэтым разам урад мае намер на свае сродкі падвучыць і накіраваць неспрактыкаваных фермераў.
Амаль усе ўладальнікі старых маёнткаў былі зацятымі прыхільнікамі Зялёнай партыі і перакананымі ненавіснікамі лейбарыстаў, лічылі, што гэта ўсе гараджане, рабочыя буйных прамысловых цэнтраў, прафсаюзныя верхаводы ды нікчэмныя інтэлігенты-марксісты. Тым мацней укалола адкрыццё, што ў сям’і Кліры, якая заведама галасуе за лейбарыстаў, не адрэжуць ні аднаго акра ад неабсяжных зямель. Бо Драгеда — уласнасць Рымскай каталіцкай царквы, а значыць, падзелу не падлягае. Лямант пратэсту данёсся да Канберы, але пачуты не быў. Землеўласнікам было нялёгка вытрываць такую пагарду: яны заўсёды лічылі сябе самаю ўплывоваю сілаю ў кулуарах парламента, а выявілася, сталічныя ўлады з імі зусім не лічацца. Уся сіла — у федэральнага ўрада, і прадстаўнікі штатаў нічога не могуць ад яго дамагчыся.
Такім чынам, Драгеда зберагла ўсе свае чвэрць мільёна акраў і засталася веліканам у свеце ліліпутаў.
Выпадалі і канчаліся дажджы, то ў меру, то болей, то меней, але, на шчасце, такой страшнай засухі больш не было. Увесь час расло пагалоўе авечак, і намнога лепшая стала воўна. Драгеда перасягнула нават усе, чаго дамагалася перад засухаю, — подзвіг вялікі. Усе страшэнна захапіліся паляпшэннем пароды. Пагаворвалі, што нейкі Хэдан Рыг спаборнічае з уладальнікам суседняй Уорэнскай фермы Максам Фокінерам і хоча атрымаць на Сіднейскай выстаўцы прызы за найлепшага маркача і найлепшую авечку. Цэны на воўну памалу раслі, потым небывала, імкліва падняліся. Еўропа, Злучаныя Штаты і Японія прагна хапалі ўсю да апошняй шарсцінкі аўстралійскую тонкую воўну. Грубейшую воўну, прыдатную на шчытныя матэрыі, на дываны і фетр, пастаўляюць і іншыя краіны, але толькі з доўгай шаўкавістай воўны аўстралійскіх танкарунных мерыносаў можна вырабіць найтанчэйшыя тканіны, мяккія, як самы далікатны батыст. I найлепшую воўну такіх гатункаў атрымліваюць на чарназёмных раўнінах, што ляжаць на паўночным захадзе Новага Паўднёвага Уэльса і на паўднёвым захадзе Квінсленда.
Здавалася, пасля шматгадовых цяжкіх выпрабаванняў прыйшла заслужаная ўзнагарода. Ніколі яшчэ Драгеда не давала такіх нечуваных прыбыткаў. Год за годам — мільёны фунтаў стэрлінгаў. Фія падлічвала і ззяла ад радасці, Боб наняў яшчэ двух аўчароў. Усё ішло б як найлепей, калі б не гэта напасць — трусы, яны, як і некалі, спусташалі пашы.
I на Галоўнай сядзібе раптам стала добра як ніколі.
Пасля таго, як усё навокал абцягнулі сеткамі, у пакоях ужо не было мух, а да сетак усе прывыклі і ўжо не разумелі, як без іх можна было жыць. Канешне, не бог ведае якое ўпрыгожанне, затое лягчэй жыць, напрыклад, у самую спёку добра можна папалуднаваць на верандзе, увітай густалістымі гліцыніямі, якія шамацелі пад ветрам.
Дрэўным жабам сетка таксама прыйшлася даспадобы. Маленькія, зялёныя з залацістым адлівам, на ўчэпістых лапках яны залазілі на сетку, застывалі на ёй, падоўгу сур’ёзна і важна разглядаючы людзей за сталом. А потым якая-небудзь раптоўна скокне, ухопіць матыля ледзь не большага за яе самую і зноў сядзіць нерухома, з поўным ротам, з якога болей чым напалавіну тырчыць і ўтрапёна трапечацца ахвяра. Дэн і Джасціна з цікаўнасцю глядзелі, як доўга ўпраўляецца жабка са сваёю здабычаю — сядзіць і важна глядзіць скрозь сетку і кожныя дзесяць мінут патроху ўсё болей яе заглытвае. Насякомае дзівіла жывучасцю, іншы раз і кончыкі крылаў знікалі ў жабкі ў ляпе, a ножкі ўсё яшчэ трапяталіся.
— Бр-р! Вось дык доля! — смяяўся Дэн. — Падумай толькі, ты яшчэ напалавіну жывая, а другую палавіну ўжо нехта пераварвае.
Як і ўсе ў Драгедзе, маленькія О’Нілы рана прыахвоціліся да чытання. Слоўнік іх мовы не па гадах быў багаты. Раслі яны жывыя, кемлівыя, і ўсё на свеце было ім цікава. Каму-каму, а ім жылося вельмі добра. Яны ўмелі ездзіць на пародзістых поні і, падрастаючы, перасядалі на большага каня; яны вучыліся завочна і цярпліва рыхтавалі ўрокі на кухні за зялёным сталом місіс Сміт; гулялі ў дамку пад перцавым дрэвам; у іх былі свае любімцы — кошка, сабака і нават прыручаная яшчарка гаана, якая паслухмяна хадзіла на павадку і ведала сваё імя. А галоўным любімцам быў маленькі ружовы парсючок, разумненькі, ніколечкі не дурнейшы за сабаку, з клічкаю Свінчын-Карзінчын.
У Драгедзе, далёка ад гарадской скучанасці, дзеці амаль ніколі не хварэлі, не ведалі ніякіх грыпаў і прастуд. Мэгі панічна баялася дзіцячых паралюшаў, дыфтэрыі, усякай інфекцыі — раптам што-небудзь такое громам з яснага неба пацэліць у яе дзяцей, — і таму ім рабілі ўсе магчымыя прышчэпкі. I Дэн з Джасцінаю жылі здаровым жыццём, удосталь было і практыкаванняў мускулам, і пажытку розуму.
Калі Дэну мінула дзесяць, а Джасціне адзінаццаць, іх завезлі вучыцца ў Сідней — Дэна, па традыцыі, у Рыверв’ю-коледж, а яго сястру ў Кінкапельскі пансіён. Першы раз Мэгі пасадзіла іх у самалёт і не адрываючыся глядзела, як яны махаюць хусцінкамі на развітанне; абое пабялелі, але на тварах храбры спакой, а ім жа ніколі яшчэ не даводзілася ехаць з дому. Ёй вельмі хацелася іх правесці, убачыць на свае вочы, што ім добра на новым месцы, але ўся сям’я рашуча запярэчыла — і Мэгі здалася. Усе, пачынаючы з Фіёны і канчаючы Джымсам і Пэтсі, лічылі, што дзецям болей карысці дае самастойнасць.
— Даволі табе кудахкаць над імі, — сурова сказала Фія.
Але калі самалёт узляцеў, падняўшы хмару пылу, і пачаў узнімацца ў зіхатлівую спякотную вышыню, Мэгі нібыта раздваілася. Сэрца разрывалася ад ростані з Дэнам, разлука з Джасцінаю была палёгкаю. У пачуцці Мэгі да сына не было дваістасці, бо ён ад прыроды такі вясёлы, спакойны і адданы, адказвае пяшчотаю на пяшчоту гэтаксама натуральна, як дыхае. А Джасціна — чароўнае, але і невыноснае страхоцце. Яе міжволі таксама любіш, нельга не любіць — такая ў гэтай дзяўчынцы сіла, і ўнутраная цэльнасць, і ўпэўненасць у сабе, і яшчэ нямала добрых якасцяў. Адна бяда: яна не прымае любові, як прымае Дэн, і ні разу не дала Мэгі найвышэйшай мацярынскай радасці — адчуць, што дачцэ яна патрэбная. Hi табе прыязнай гаварлівасці, ні дураслівасці, і страшэнная манера абыходзіцца з дарослымі, а галоўнае з мацераю, холадна і фанабэрыста. Мэгі пазнавала ў дачцэ нямала такога, што некалі ў Люку О’Нілу даводзіла яе да шаленства, але Джасціна хоць не скупая. I за гэта дзякуй.
Паветраная лінія да Сіднея добра працавала, і ўсе канікулы, нават самыя кароткія, дзеці маглі жыць у Драгедзе. Але абое вельмі хутка асвоіліся са школаю і рассмакавалі новае жыццё. Пасля паездак дадому Дэн кожны раз трохі сумаваў, а Джасціна адчувала сябе ў Сіднеі як рыба ў вадзе, і, калі трапляла ў Драгеду, яе ўвесь час цягнула назад у горад. Айцы езуіты з Рыверв’ю-коледжа, у захапленні ад Дэна, не маглі ім нахваліцца — не выхаванец, а дзіва, першы і ў вучобе, і ў спорце. У кінкапельскіх манашак Джасціна зусім не выклікала захаплення — тых, у каго такое пільнае вока і востры язык, звычайна недалюбліваюць. Джасціна была на клас старэйшая за Дэна і вучылася, напэўна, яшчэ лепей, але наперадзе ішла толькі ў вучобе.
Нумар «Сідней морнінг гералд» за 4 жніўня 1952 года аказаўся вельмі памятны. На першай старонцы, як звычайна, друкавалі толькі адну фатаграфію — наверсе, на самай сярэдзіне, як ілюстрацыю да самай выдатнай навіны. I ў гэты дзень у газеце паявіўся цудоўны партрэт Ральфа дэ Брыкасара.
«Яго святасць папа Пій XII сёння надаў сан кардынала архіепіскапу Ральфу дэ Брыкасару, які з’яўляцца цяпер памочнікам дзяржаўнага сакратара ў Ватыканё.
Яго высокапраасвяшчэнства Ральф Рауль да Брыкасар доўгі час быў дбайным слугою каталіцкай царквы ў нас у Аўстраліі, ён пачаў сваю дзейнасць у ліпені 1919 года, толькі прыняўшы сан, і нястомна працаваў тут аж да сакавіка 1938, калі яго паклікалі ў Ватыкан.
Кардынал дэ Брыкасар нарадзіўся 23 верасня 1893 года ў Ірландыі; ён — другі сын у сям’і, якая бярэ пачатак ад барона Ранульфа дэ Брыкасара, які прыбыў у Англію са світаю Вільгельма Заваёўніка. Па сямейнай традыцыі кардынал выбраў сабе духоўную ніву дзейнасці. У семнаццаць гадоў ён паступіў у духоўную семінарыю, а пасля пасвячэння ў духоўны сан, яго паслалі ў Аўстралію. Першыя месяцы тут ён служыў пры нябожчыку епіскапу Майклу Клэбі, у Уінемарскай епархіі».
У чэрвені 1920 года ён быў пераведзены на пасаду свяшчэнніка ў прыход Джыланбаўн, на паўночным захадзе Новага Паўднёвага Уэльса. Пазней атрымаў сан прэлата і заставаўся ў Джыланбаўне да снежня 1928 года. Потым стаў асабістым сакратаром яго праасвяшчэнства архіепіскапа Дарка і, нарэшце, асабістым сакратаром тадышняга папскага легата, яго высокапраасвяшчэнства кардынала ды Канціні-Верчэзе. Быў нададзены сан епіскапа. Калі ж кардынал быў пераведзены ў Рым і пачалася яго бліскучая кар’ера ў Ватыкане, епіскап дэ Брыкасар, пастаўлены архіепіскапам, вярнуўся ў Аўстралію і заняў пасаду папскага легата. Тут ён заставаўся самаю важнаю даверанаю асобаю аж да пераводу ў Рым у 1938 годзе, з таго часу ён незвычайна ўзвысіўся ў кіраўнічых сферах святой царквы. Цяпер, ва ўзросце 58 гадоў, яго лічаць адным з нямногіх дзеячаў, якія вызначаюць палітыку Ватыкана.
Наш карэспандэнт гутарыў учора з некаторымі з колішніх прыхаджан кардынала дэ Брыкасара ў Джыланбаўне. Пра яго тут зберагаліся самыя цёплыя ўспаміны. У большасці сваёй насельніцтва гэтай багатай авечкагадоўчай акругі вызнае каталіцкую веру.
«Прападобны айцец дэ Брыкасар заснаваў у нашым краі Таварыства кнігалюбаў, калі быў у нас пастырам, — сказаў містэр Гары Гоф, цяперашні мэр Джыланбаўна. — Гэта было, асабліва на той даўні час, вельмі каштоўнае пачынанне, яго шчодра падтрымлівала спачатку місіс Мэры Карсан, а пасля яе смерці сам кардынал, які ніколі не забываўся пра нашы патрэбы».
«Прападобны айцец дэ Брыкасар надзвычай людскі чалавек, — сказала місіс Фіёна Кліры, цяперашняя кіраўніца Драгеды, адной з найбольшых і самых багатых авечкагадоўчых фермаў у Новым Паўднёвым Уэльсе. — Усе гады ў Джылі ён быў вялікаю духоўнаю апораю сваім прыхаджанам, асабліва ў нас, у Драгедзе, якая, як вы ведаеце, належыць цяпер каталіцкай царкве. Ён памагаў нам пераганяць атары ў часы паводак, прыходзіў на дапамогу ў час пажару: памагаў хаваць людзей, якія загінулі. Ва ўсіх адносінах гэта выдатны чалавек, і я ні ў кім болей не бачыла такой людскасці. Адразу відаць было, што яму прызначана вялікая будучыня. Зразумела, мы яго не забылі, хоць прайшло ўжо болей за дваццаць гадоў з таго часу, як ён нас пакінуў. Думаю, не будзе хлуснёю, калі я скажу, што ёсць у нашым краі людзі, якім яшчэ і цяпер яго не хапае».
У дні вайны прападобны дэ Брыкасар, тады яшчэ архіепіскап, быў верным і стойкім слугою яго святасці папы; як лічаць, калі Італія апынулася ў лагеры ворагаў Германіі, іменна ён пераканаў фельдмаршала Альберта Кесельрынга абвясціць Рым адкрытым горадам. Фларэнцыя марна дамагалася гэтай самай перавагі і страціла многія каштоўнасці, якія потым былі ёй вернуты толькі таму, што Германія прайграла вайну. У першыя гады пасля вайны кардынал дэ Брыкасар памог тысячам перасяленцаў знайсці новую радзіму і асабліва шмат сілы аддаў, спрыяючы праграме іміграцыі ў нашу краіну.
Хоць кардынал дэ Брыкасар родам ірландзец і хоць ён, мусіць, не імкнецца, выкарыстоўваючы сваё высокае становішча, уплываць на нашы ўнутраныя справы, нам здаецца, Аўстралія па справядлівасці можа лічыць гэтага выдатнага чалавека да пэўнай ступені і сваім сынам».
Мэгі аддала газету Фіёне і нявесела ёй усміхнулася.
— Што ж, трэба яго павіншаваць, я так і сказала рэпарцёру «Гералда». Толькі гэтага яны ж не надрукавалі? А тваю хвалебную прамову, бачу, далі амаль слова ў слова. Ну і злы ж у цябе язык, мама! Па крайняй меры, зразумела, у каго Джасціна такая язва. Хацела б я ведаць, ці ў многіх хопіць розуму прачытаць між радкоў, куды ты тут цаляеш?
— У яго дык напэўна хопіць, калі газета трапіцца яму на вочы.
— Хацела б я ведаць, ці помніць ён нас, — уздыхнула Мэгі.
— Можаш не сумнявацца. Усё ж такі ён і цяпер знаходзіць час сачыць за справамі Драгеды. Ведама, ён нас помніць, Мэгі. Як бы ён мог забыць?
— Ага, Драгеда, я і забылася. Дзіва што, ад нас ідуць такія прыбыткі. Ён, мусіць, вельмі задаволены. На аўкцыёнах наша воўна ідзе па фунту стэрлінгаў за фунт, у гэтым годзе мы столькі за яе выручылі, што ніякія залатыя жылы гэтулькі не дадуць. А яшчэ кажуць, залатое руно. Мы з адных толькі ягнят настрыглі болей чым на чатыры мільёны фунтаў.
— He яхіднічай, Мэгі, табе гэта не пасуе, — сказала Фія; апошнім часам яна гаварыла з дачкою хоць і грубавата, але не без павагі, а мабыць, і не без пяшчоты. — Згадзіся, нам жывецца няблага. He забывайся, грошы свае мы атрымліваем, усё роўна ці кепскі выдаўся год, ці добры. I хіба ён не выплаціў Бобу прэміі сто тысяч і ўсім нам яшчэ па пяцьдзесят? Калі нават заўтра ён выганіць нас з Драгеды, у нас хопіць грошай, каб купіць Бугелу, хоць цана на зямлю цяпер і падскочыла. А колькі ён дае тваім дзецям? Тысячы і тысячы. Дык не будзь да яго несправядлівая.
— Але мае дзеці не ведаюць, што ён там дзеля іх робіць, і ведаць не павінны. He, няхай Дэн і Джасціна растуць з разуменнем, што ім трэба самім прабіваць сабе дарогу ў жыцці, а не разлічваць на самага мілага дабрадзея Ральфа Рауля, кардынала дэ Брыкасара. Ці не жадаеце, ён яшчэ і Рауль! Самае нарманскае імя, га?
Фія паднялася, падышла да каміна і шпурнула першы ліст «Гералда» ў агонь. Ральф Рауль кардынал дэ Брыкасар здрыгануўся, маргнуў ёй і ператварыўся ў попел.
— Што ты будзеш рабіць, калі ён вернецца, Мэгі?
Мэгі пагардліва пырхнула.
— Вернецца ён, а як жа.
— Усё можа быць, — загадкава сказала Фія.
I ў снежні ён вярнуўся. Без шуму, нікога не папярэдзіўшы, прыехаў на спартыўнай машыне, сам вёў яе ўсю дарогу ад Сіднея. Hi слова пра яго прыезд у Аўстралію не прасачылася ў друк, нікому ў Драгедзе і не снілася, што ён раптам явіцца. Калі машына спынілася на высыпанай пяском пляцоўцы збоку каля Вялікага дома, тут не было ні душы і ніхто, мусіць, не чуў, як яна пад’ехала, ніхто не выйшаў на веранду.
Усёю сваёю істотаю, усім целам Ральф пазнаваў кожную мілю дарогі ад Джылі, удыхаў пах кустоўя, авечак, сухіх траў, якія пераменліва паблісквалі на сонцы. Кенгуру і эму, гала з ружовым падкрыллем і яшчаркі гааны; звіняць, гудуць, трапечуць крыламі мірыяды насякомых, ручаямі цёмнай патакі перасякаюць дарогу мурашыныя паходныя калоны; і ўсюды — сытыя авечкі. Яму так гэта ўсё дарагое, бо ў пэўным сэнсе гэты свет і спакой — увасабленне ўсяго, чым ён даражыць. Мінулыя гады тут як быццам нічога ні на волас не перайначылі.
Вось толькі сетка ад мух — гэта навіна, але Ральф з усмешкаю зазначыў сам сабе, што веранду ад джыланбаўнскай дарогі Фія абцягнуць сеткаю не дазволіла, абцягнуты толькі вокны, што выходзяць на гэтую веранду. Што ж, правільна, вялізнае палотнішча дробнай драцяной сеткі знявечыла б прыгожы фасад у геаргіянскім стылі. Цікава, колькі гадоў могуць жыць прывідныя эўкаліпты? Саджанцы тутэйшых, мусіць,прывезены былі з глыбіні Мёртвай пустыні восемдзесят гадоў назад. Верхняе голле бугенвілеі гнецца ад медна-чырвовых і ліловых кветак.
Ужо лета, усяго два тыдні засталося да каляд, і ружы ў Драгедзе сама расцвілі. Ружы ўсюды — белыя і ружовыя, чайныя, крывава-чырвоныя і пунсовыя, быццам кардыналава сутана. Павойныя ружы сплятаюцца з зялёнымі ў гэты час галінкамі гліцыніі, дрымотна спакойныя, белыя і ружовыя, звісаюць з даху веранды, закрываючы драцяную сетку, любоўна туляцца да чорных аканіц другога паверха, цягнуць зялёныя вусікі яшчэ далей, да неба. Апоры вялізных цыстэрнаў на ваду цяпер ужо зусім закрытыя гэтым цвітучым дываном, не відны і самі цыстэрны. А найболей ружаў аднаго колеру — пяшчотна-ружовых з серабрыстым адлівам. Попел ружаў? Ага, так называецца гэты колер. Мабыць, іх пасадзіла Мэгі, канешне Мэгі, болей няма каму.
Тут ён пачуў смех Мэгі і замёр, аслупянеў ад жаху, потым праз сілу рушыў у той бок, дзе звінеў гэты залівісты смех. Гэтак яна смяялася, калі была яшчэ маленькая. Вунь гэта дзе! За вялізным пышным кустом папялястых ружаў, каля перцавага дрэва. Ральф рукою адхінуў усыпаныя кветкамі галінкі, галава кружылася ад іх духмянасці і ад гэтага смеху.
Але не, гэта не Мэгі, — у густой зялёнай траве сядзіць на кукішках хлопчык і цвеліць маленькага ружовага парсючка, а той раптам недарэчна кідаецца, наскоквае на яго, галопам кідаецца прэч і зноў бачком, бачком да яго падкрадваецца. He заўважаючы сведкі, хлопчык закінуў залацістую галаву і зноў засмяяўся. З незнаёмых губ злятае смех Мэгі. Міжволі кардынал выпусціў галінкі і, не заўважаючы калючак, напрасткі ступіў наперад. Хлопчык — амаль падлетак, на выгляд яму можна даць гадоў дванаццаць — чатырнаццаць — спалохана падняў вочы; парсючок віснуў, падняў хвосцік-кручок і кінуўся наўцёкі.
Хлопчык — босы, амаль голы, у адных толькі старых шортах колеру хакі, вельмі загарэлы, гладкая чыстая скура трошкі залаціцца; у гнуткім хлапечым целе ўжо ўгадваецца будучая сіла: шырока развінутыя роўныя плечы, мускулістыя ногі з моцнымі лыткамі, упалы жывот, вузкія клубы. Палевыя, быццам таго самага колеру, што і выгаралая на сонцы трава ў Драгедзе, валасы даўгаватыя і мякка кучаравяцца, а вочы ў нечакана чорных, небывала густых вейках сінія-сінія. Як быццам збег на зямлю маладзенькі анёлак.
—Здароў, — з усмешкаю сказаў хлопчык.
— Здароў, — адазваўся кардынал Ральф, нельга было стрымацца перад чароўнасцю гэтае ўсмешкі. — Хто ты?
— Я Дэн О’Ніл, — сказаў хлопчык. — А вы хто?
— Мяне завуць Ральф дэ Брыкасар.
Дэн О’Ніл. Дык гэта сын Мэгі. Значыць, яна ўсё ж не пайшла ад Люка О’Ніла, вярнулася да яго і нарадзіла гэтага прыгожага хлопчыка, які мог бы быць яго, Ральфавым сынам, калі б не звязаў ён некалі свайго лёсу з царквою. А колькі гадоў было яму, калі ён пайшоў у свяшчэннікі? Ён быў не намнога старэйшы, не намнога сталейшы за гэтага хлопчыка. Пачакаў бы ён яшчэ трошкі — і хлопчык мог бы быць яго сынам. Што за лухта, кардынал дэ Брыкасар! He прысвяціў бы ты сябе царкве, дык астаўся б у Ірландыі, гадаваў бы коней і ніколі не ведаў бы свайго лёсу, не ведаў бы ні Драгеды, ні Мэгі Кліры.
— Магу я вам чым-небудзь памагчы? — ветліва папытаўся хлопчык і падняўся; нейкая вельмі знаёмая гнуткая зграбнасць у яго руках, мусіць, і гэта ад Мэгі.
— Твой бацька дома, Дэн?
— Бацька? — тонка абведзеныя цёмныя бровы ссунуліся. — He, яго няма. Ён тут не жыве.
— А, разумею. Ну, а мама дома?
— Яна паехала ў Джылі, хутка вернецца. А бабуля дома. Хочаце яе бачыць? Я вас завяду. — Сінія-сінія, васільковыя вочы, скіраваныя на прыезджага, раптам расхінуліся і зноў напалавіну схаваліся пад вейкамі. — Ральф дэ Брыкасар. Я нешта пра вас чуў. О, вы — кардынал дэ Брыкасар! Даруйце мне, святы айцец! Я не хацеў быць недалікатным.
Хоць Ральф і замяніў кардынальскае адзенне на белую кашулю, брыджы і боты для верхавой язды, але на пальцы ў яго зіхацеў рубінавы пярсцёнак, які яму нельга было здымаць да самай смерці. Дэн О’Ніл укленчыў, тонкімі рукамі ўзяў тонкую кардыналаву руку і пачціва пацалаваў пярсцёнак.
— Нічога, Дэн. Я прыехаў сюды не як кардынал. Я тут проста як сябар твае мамы і твае бабулі.
— Даруйце, святы айцец, я павінен быў адразу зразумець, як толькі вы назвалі сябе. Мы тут часта пра вас гаворым. Але вы сказалі гэта трохі іначай, і мяне збіла імя Ральф. Мама будзе вельмі радая вас бачыць.
— Дэн, Дэн, дзе ты? — нецярпліва паклікаў нізкі, звонкі, з чароўнаю хрыпатою голас.
Навіслае ледзь не да зямлі голле перцавага дрэва расхінулася, з-пад яго, згінаючыся, выйшла дзяўчына гадоў пятнаццаці, парывіста выпрасталася, I Ральф імгненна пазнаў гэтыя незвычайныя вочы. Дачка Мэгі. А далікатны тварык з рэзкімі абрысамі — увесь у вяснушках, да крыўды не падобны на Мэгі.
— А, вітанне! Прабачце, я не ведала, што ў нас госць. Мяне завуць Джасціна О’Ніл.
— Джэсі, гэта кардынал дэ Брыкасар, — моцна прашаптаў Дэн. — Пацалуй пярсцёнак, хутчэй!
Светлыя, быццам невідушчыя вочы бліснулі пагардаю.
— Ты зусім здурнеў, святоша! — Яна нават не панізіла голасу. — He буду я цалаваць пярсцёнка, гэта негігіенічна. Дый адкуль мы ведаем, што гэта кардынал дэ Брыкасар? Па-мойму, ён падобны на самага звычайнага фермера. Выліты містэр Гордан.
— Ды не, гэта кардынал! — настойваў Дэн. — Калі ласка, Джэсі, ну будзь разумная! Я цябе вельмі прашу!
— Добра, буду разумная, калі ўжо ты просіш. А пярсцёнка ўсё роўна не пацалую, нават дзеля цябе. Гэта агідна. Адкуль я ведаю, хто яго цалаваў да мяне? Можа, хто-небудзь з насмаркам?
— Табе зусім неабавязкова цалаваць мой пярсцёнак, Джасціна. Я тут на адпачынку, у гэтую хвіліну я не кардынал.
— Вось і добра, бо, скажу вам шчыра, я непабожная, — абыякава заявіла дачка Мэгі Кліры. — Я правучылася чатыры гады ў манашак у Кінкапелі і лічу, што ўся гэтая балбатня пра бога — бязглуздзіца.
— Ты маеш поўнае права не верыць, — сказаў кардынал Ральф, з усяе сілы стараючыся трымацца з такою самаю годнасцю, як і гэтая дзяўчынка. — Можна мне пайсці пагаварыць з вашаю бабуляю?
— Канешне, — дазволіла Джасціна. — Правесці вас?
— Дзякуй, не трэба. Я дарогу ведаю.
— Вось і добра. — Яна павярнулася да брата, які, як і раней, не зводзіў вачэй з кардынала. — Хадзем, Дэн, памажы мне. Ды хадзем жа!
Яна балюча сціснула яго плячо, тузанула, але Дэн стаяў і глядзеў услед кардыналу, пакуль той, высокі, зграбны, не схаваўся за кустамі ружаў.
— Доўбня ты, Дэн, святоша няшчасны! Ну што ты ў ім такое ўбачыў?
— Ён кардынал, — сказаў Дэн. — Ты толькі падумай! У нас у Драгедзе — сапраўдны жывы кардынал!
— Кардыналы — царкоўныя князі, — сказала Джасціна. — Напэўна, ты праўду кажаш, у нашым доме гэта даволі рэдкая з’ява. Але ён мне не падабаецца.
Дзе можа быць Фія, калі не за сваім пісьмовым сталом? Проста з веранды Ральф ступіў у гасцёўню, але цяпер для гэтага трэба было адхінуць нацягнутую сетку. Мабыць, Фія пачула хаду, але не пераставала пісаць, нахіліўшыся над сталом, яе прыгожыя залацістыя валасы густа пасерабрыла сівізна. Ён ледзь прыпомніў, што ёй, напэўна, ужо семдзесят два, не меней.
— Добры дзень, Фія, — сказаў ён.
Фія падняла галаву, і ён убачыў, што яна змянілася, хоць і не зразумеў адразу, у чым жа перамена; ён пазнаў колішнюю абыякавасць, але было ў яе на твары і нешта яшчэ. Быццам яна і памякчэла, і адначасна ачарсцвела, стала не такая непрыхільная да чалавечых пачуццяў, але неяк змахвае на Мэры Карсан. От жа гэтыя ўладаркі Драгеды! Няўжо тая самая доля напаткае і Мэгі, калі прыйдзе яе чарга?
— Добрага здароўя, Ральф, — сказала Фіёна так, быццам ён прыходзіў да яе кожны дзень. — Вельмі радая вас бачыць.
— Я таксама рады вас бачыць.
— А я і не ведала, што вы ў Аўстраліі.
— Ніхто не ведае. У мяне каля месяца адпачынку.
— Пагосціце ў нас, спадзяюся?
— А дзе ж яшчэ? — Ён азірнуў прыгожы пакой, яго прывабіў партрэт Мэры Карсан. — Далібог, Фія, у вас добры густ, бездакорны. Ваша гасцёўня можа раўняцца з самымі прыгожымі пакоямі Ватыканскага палаца. Чорныя авалы з ружамі на сценах — геніяльная знаходка.
— Дзякуй, вы вельмі ласкавы. Мы стараемся, колькі стае ў нас сціплае сілы. Мне дык болей падабаецца сталоўка; з таго часу, як вы былі ў нас апошні раз, я яе абнавіла. Белыя, ружовыя і зялёныя колеры. Гучыць страшна, але пачакайце, самі ўбачыце. Зрэшты, праўда, не разумею, дзеля чаго я гэтак стараюся. Гэты ж дом належыць вам, праўда?
— He, Фія, ён не мой, пакуль ёсць на свеце хоць адзін Кліры, — ціха адказаў Ральф.
— Вельмі суцяшальна. Дый што казаць, з джыланбаўнскіх часоў вы дасягнулі вялікіх поспехаў. Бачылі артыкул у «Гералдзе» з нагоды вашага новага павышэння?
— Бачыў. Вы навучыліся падколваць, Фія.
— Ну але, я атрымліваю ад гэтага задавальненне. Колькі гадоў я трымала язык за зубамі! I нават не разумела, як многа трачу! — Яна ўсміхнулася. — Мэгі паехала ў Джылі, але хутка вернецца.
З веранды ўвайшлі Дэн і Джасціна.
— Бабуля, можна, мы возьмем коней і з’едзім да Копанкі?
— Вы ж ведаеце парадак. Ездзіць верхам можна толькі з мамінага дазволу. Прашу прабачэння, але гэтак распарадзілася мама. Ды як вам не сорамна? Падыдзіце, павітайцеся з госцем.
— Я з імі ўжо пазнаёміўся.
— Ах, вось як.
Ральф усміхнуўся Дэну:
— Я думаў, ты вучышся ў Сіднеі?
— Дык цяпер снежань, святы айцец. Летам нас пускаюць на канікулы, на цэлыя два месяцы.
Дужа многа гадоў прайшло, ён ужо і забыўся, што ў паўднёвым паўшар’і ў дзяцей самыя доўгія, самыя шчаслівыя канікулы прыпадаюць на снежань і студзень.
— А вы доўга ў нас пажывяце, святы айцец? — папытаўся Дэн, як і раней, зачаравана гледзячы на кардынала.
— Святы айцец пабудзе ў нас так доўга, як толькі зможа, Дэн, — сказала бабуля. — Але, мне здаецца, яму будзе вельмі цяжка слухаць, як яго ўвесь час называюць святым айцом. Можа, прасцей можна? Хоць бы дзядзя Ральф?
— Дзядзя?! — выгукнула Джасціна. — Ты ж ведаеш, бабуля, чужых мы дзядзямі не называем. Нашы дзядзі — толькі Боб, Джэк, Х’югі, Джымс і Пэтсі. А ён будзе проста Ральф.
— He грубіянь, Джасціна! Ты што, развучылася трымацца прыстойна? — строга сказала Фія.
— Нічога страшнага, Фія. Мне, папраўдзе, будзе куды прыемней, калі ўсе стануць называць мяне проста Ральф, — спехам умяшаўся ў размову кардынал дэ Брыкасар. Чаму яна адразу так яго незалюбіла, гэтая дзіўная малая?
— Я не магу! — ахнуў Дэн. — He магу я вас зваць проста Ральфам!
Кардынал перайшоў пакой, паклаў руку на голыя загарэлыя плечы, усміхнуўся, гледзячы зверху ўніз на хлопчыка, сінія вочы яго ў заслоненым ад сонца пакоі здаваліся вельмі яркімі і глядзелі з вялікай дабрынёю.
— Канешне, можаш, Дэн. Грэху ў гэтым няма.
— Пайшлі, Дэн, нам трэба назад у наш дамок, — загадала Джасціна.
Кардынал Ральф і яго сын павярнуліся да Фіёны, разам паглядзелі на яе.
— О божа літасцівы! — сказала Фія. — Ідзі, Дэн, бяжы гуляць у сад, чуеш? — Яна пляснула ў ладкі. — Псік!
Хлопчык кінуўся стрымгалоў бегчы, а Фія нецярпліва коса зірнула на свае гросбухі. Ральфу стала яе шкада, і ён сказаў, што выйдзе на кухню. Так мала змянілася Драгеда! У дом, відаць, нават электрычнасці не правялі да гэтага часу. I, як і некалі, густа пахне воскам і ружамі, што стаяць усюды ў вялікіх вазах.
Ральф доўга сядзеў на кухні гаманіў з місіс Сміт, Міні і Кэт. Усе яны дужа пастарэлі за гэтыя гады, але старасць чамусьці пасавала ім болей, чым Фіёне. Яны яўна шчаслівыя. Ведама, у гэтым уся прычына. Напраўду, вельмі шчаслівыя. Бедная Фія, яна дык нешчаслівая. I яму так захацелася хутчэй убачыць Мэгі — а як яна, яна ці шчаслівая?
Але калі ён выйшаў з кухні, Мэгі яшчэ не вярнулася, і, каб прабавіць час, ён паволі пайшоў да рэчкі. Такія ціхія, спакойныя старыя могілкі ў Драгедзе, і на сцяне на склепе шэсць бронзавых таблічак, тыя самыя, што і шмат гадоў назад. Няхай і яго пахаваюць таксама тут, трэба не забыцца распарадзіцца пра гэта, як толькі ён вернецца ў Рым. А вось непадалёку ад склепа паявіліся дзве новыя магілы, памёр стары садоўнік Том і яшчэ жонка аднаго аўчара, які служыць у Драгедзе з 1946 года. Немалы час, своеасаблівы рэкорд. Як мяркуе місіс Сміт, гэты аўчар таму і не пакідае іх, што тут жончына магіла. А парасонік з званочкамі на магіле повара-кітайца за доўгія гады зусім выгараў пад спякотным аўстралійскім сонцам — помніцца, быў ён такі прыгожы, ярка-чырвоны, але паступова выцвітаў, мяняліся адценні, і цяпер ён зусім бляклы, трошкі ружаваты, амаль як попел ружы. Мэгі, Мэгі. Пасля мяне ты ўсё-такі вярнулася да яго, нарадзіла яму сына.
Вельмі горача; трошкі дыхнуў ветрык, калыхнуў вецце ніцых лозаў на беразе, тоненька зазвінелі маленькія бляшаныя званочкі на кітайскім парасоніку, завялі сваю тужлівую песеньку: «Хі Сінг, Хі Сінг, Хі Сінг». «Чарлі з Тэнкстэнда, добры быў хлопец». Гэты надмагільны надпіс таксама пабляк, яго ўжо амаль не разабраць. Што ж, усё правільна. Могілкі і павінны зноў апускацца ў мацярынскае лона зямлі, хвалі часу патроху панясуць у бездань іх людскі груз, і пад канец знікнуць усе сляды, помніць і ўздыхаць будзе адзін толькі вецер. He, не жадае ён пасля смерці ляжаць у якім-небудзь ватыканскім маўзалеі, сярод такіх самых, як ён сам. Няхай яго пахаваюць тут, сярод людзей, якія жылі сапраўдным жыццём.
Ён павярнуўся і сустрэў цьмяны пагляд мармуровага анёла. Ральф прывітальна махнуў яму рукою. Потым паглядзеў у бок Вялікага дома. I вось па лузе да яго ідзе яна, Мэгі. Тоненькая, залацістая, у брыджах і ў белай мужчынскай кашулі, такой самай, як на ім самім, шэры мужчынскі фетравы капялюш ссунуты на патыліцу, ногі абутыя ў светла-карычневыя боцікі. Яна падобная на хлопчыка, на свайго сына, якому трэба было б быць і яго, Ральфавым, сынам. Ён жа быў мужчынам, але калі і яго таксама закапаюць у гэтую зямлю, як доказу, не застанецца пасля яго ніводнае жывое істоты.
Яна падышла, пераступіла цераз нізенькую белую агароджу, так блізка падышла, што ён ужо нічога не бачыць — адны вочы яе, шэрыя, поўныя святла вочы, такія самыя прыгожыя, і такая самая ў іх улада над яго сэрцам. Яе рукі абвілі яго шыю, зноў ён дакрануўся да свайго лёсу, быццам ніколі з ёю не расставаўся, зноў пад яго губамі не ў сне, а наяве яе жывыя цёплыя губы; так доўга, так даўно ён гэтага прагнуў. Зноў ён прычасціўся святых тайнаў — зусім іншае прычасце, цёмнае, як сама зямля, якое не мае ніякага дакранання да нябёсаў.
— Мэгі, Мэгі, — сказаў ён, трымаючы яе ў абдымках, тулячыся тварам у яе валасы, шыракаполы капялюш яе ўпаў на траву.
— Мабыць, усё астатняе няважна, праўда? — сказала яна, заплюшчыўшы вочы. — Нічога не мяняецца, усё як і было.
— Ведама, нічога не мяняецца. — Ён і сам у гэта верыў.
— Ты ў Драгедзе, Ральф. Помні, у Драгедзе ты належыш не богу, тут ты мой.
— Ведаю. Згодзен. Але я прыехаў. — Ён апусціўся на траву, пацягнуў і яе, пасадзіў побач. — Навошта, Мэгі, навошта?
— Што навошта? — Яна гладзіла яго па валасах, як і некалі, густых і прыгожых, толькі сівізны ў іх цяпер болей, чым у Фіёны.
— Навошта ты вярнулася да Люка? I нарадзіла яму сына? — папытаўся ён раўніва.
Душа яе зірнула на яго з зіхатлівых шэрых люстраў, але яе думак яны не выдалі.
— Ён мяне прымусіў, — мякка сказала Мэгі. — Гэта здарылася толькі раз. Але я не шкадую, бо цяпер у мяне ёсць Дэн. Дэн варты таго, што мне давялося дзеля яго перажыць.
— Даруй, я не меў права пытацца. Я ж з самага пачатку аддаў цябе Люку, праўда?
— Праўда, аддаў.
— Слаўны хлопчык. Ён вельмі падобны на Люка?
Мэгі затоена ўсміхнулася, вырвала нейкую травінку, потым дакранулася далонню да Ральфавых грудзей пад кашуляю.
— Ды не, не вельмі. Мае дзеці не дужа падобныя ні на мяне, ні на Люка.
— Мне яны абое любыя, бо яны твае.
— Ты такі самы чулы. Гады цябе ўпрыгожваюць, Ральф. Я ведала, што гэтак будзе, і спадзявалася ўбачыць цябе такога. Ужо трыццаць гадоў я цябе ведаю! А здаецца, пранеслася трыццаць дзён.
— Трыццаць гадоў? Няўжо так доўга?
— Нічога не зробіш, мілы, мне ўжо сорак адзін. — Мэгі паднялася. — Мяне паслалі запрасіць цябе ў хату. Місіс Сміт наладжвае багатае чаяванне ў гонар цябе, а потым, калі пахаладнее, нас накормяць добра падсмажаным кумпячком са скваркамі.
Ральф паволі пайшоў з ёю да дома.
— Твой сын смяецца якраз як ты, Мэгі. Яго смех — першае, што я пачуў тут, у Драгедзе. Я думаў, гэта смяешся ты, пайшоў шукаць — і замест цябе ўбачыў твайго сына.
— Значыць, ён першы, каго ты сустрэў у Драгедзе.
— Мабыць.
— Ну і што ты пра яго скажаш, Ральф? — з прагным нецярпеннем папыталася Мэгі.
— Я яго вельмі ўпадабаў. Хіба магло быць іначай? Ён жа твой сын. I адразу да яго стала гарнуцца мая душа куды болей, чым да твае дачкі. I я ёй таксама не спадабаўся.
— Ну, Джасціна хоць і мая дачка, але першакласная падлюга. Пад старасць я навучылася лаяцца, найболей праз яе ласку. I праз тваю часткова. I часткова праз Люкаву. I трохі праз вайну. Дзівосы, як усё адно за адно чапляецца.
— Ты вельмі змянілася, Мэгі.
— Праўда? — Мяккія пухлыя губы здрыгануліся ад усмешкі. — He, не думаю. Проста Вялікі Паўночны Захад мяне стузаў, усё лішняе зляцела, быццам сем Саламеіных пакрывалаў. Ці лупіны з цыбуліны — напэўна, гэтак сказала б Джасціна. Гэтае дзяўчо ніякае паэзіі не прызнае. He, Ральф, я тая самая колішняя Мэгі, толькі шчырасці болей.
— Ну, можа.
— А вось ты і праўда перамяніўся, Ральф.
— У чым жа, мая Мэгі?
— Падобна, ты падняўся на п’едэстал, а ён хістаецца ад кожнага ветрыку, дый выгляд з гэтае вышыні цябе расчараваў.
— Так і ёсць. — Ральф бязгучна засмяяўся. — А я ж калісьці неабдумана заявіў, што ты вельмі звычайная! Бяру свае словы назад. Ты адзіная на свеце, Мэгі! Адзіная і непаўторная!
— Што здарылася?
— He ведаю. Можа, я зрабіў адкрыццё, што святая царква — калос на гліняных нагах? Можа, я прадаўся за сачавічную поліўку? Ганяюся за прывідамі? — Ён ссунуў бровы, зморшчыўся, быццам ад болю. — Вось, мабыць, у гэтым уся сутнасць. Я і сам — толькі зборнік заезджаных выразаў. Гэта Ватыкан вінаваты, там усё ачарсцвела і адрахлела, там няма жыцця.
— А я была жывая, сапраўдная, але ты гэтага не разумеў.
— Але павер, я не мог зрабіць іначай. Я ведаў, якую трэба было б выбраць дарогу, але не мог па ёй пайсці. З табою напэўна я стаў бы лепшы як чалавек, хоць і не падняўся б гэтак высока. Але я проста не мог іначай, Мэгі, не мог. Як жа мне растлумачыць, каб ты зразумела!
Яна ласкава пагладзіла яго голую да локця руку.
— Ральф, мілы, я разумею. Ведаю, усё ведаю... у кожным з нас ёсць нешта такое — хоць крычы, хоць плач, a рады яму не дасі. Ведаеш, як тая птушка ў старадаўняй кельцкай легендзе: кідаецца грудзямі на цярновую калючку і з пранізаным сэрцам заліваецца песняю і памірае. Яна не можа іначай, такі яе лёс. Няхай сабе мы і самі ведаем, што спатыкаемся, ведаем нават раней, чым першы раз ступілі, але ж гэтае веданне ўсё роўна нічому не можа перашкодзіць, нічога не можа змяніць, праўда? Кожны спявае сваю песеньку і верыць, што ніколі свет не чуў нічога прыгажэйшага. Няўжо ты не разумееш? Мы самі сабе ствараем церні і нават не задумваемся, колькі нам гэта будзе каштаваць. А потым толькі і застаецца цярпець і ўгаворваць сябе, што мучымся недарэмна.
— Вось гэтага я і не разумею. Пакут. — Ён апусціў вочы, паглядзеў на маленькую руку — яна так пяшчотна гладзіць яго руку, і ад гэтага так баліць, не вытрываць. — Навошта гэтыя пакуты, Мэгі?
— Папытайся ў госпада бога, Ральф, — сказала Мэгі. — Ён дык знаток пакут, ці праўда? Гэта ён стварыў нас такімі. Ён стварыў наш свет. Выходзіць, ён стварыў і пакуты.
Быў суботні вечар, а таму Боб, Джэк, Х’югі, Джымс і Пэтсі з’ехаліся на вячэру. Раніцаю павінен быў прыехаць айцец Уоці адслужыць імшу, але Боб пазваніў яму і сказаў, што нікога не будзе дома. Нявінная хлусня дзеля таго, каб кардыналаў прыезд не атрымаў агалоскі. Пяцёра братоў Кліры з гадамі сталі яшчэ болей падобныя на Пэдзі — негаваркія, цвёрдыя і вынослівыя, як сама зямля. А як яны любяць Дэна! Вачэй з яго не зводзяць, нават праводзілі вачыма да дзвярэй, калі ён пайшоў спаць. Адразу відаць, яны толькі і мараць пра той час, калі ён пасталее і разам з імі пачне гаспадарыць у Драгедзе.
Кардынал Ральф зразумеў таксама, чаму так варожа глядзіць на яго Джасціна. Дэн усёю душою горнецца да яго, ловіць кожнае яго слова, не адыходзіць ні на крок, і сястра проста раўнуе.
Калі дзеці пайшлі наверх, Ральф абвёў усіх вачыма — пяцярых братоў, Мэгі, Фіёну.
— Пакіньце на хвіліну свае паперы, Фія, — сказаў ён. — Ідзіце сюды, пасядзіце з намі. Я хачу пагаварыць з вамі з усімі.
Як і некалі, Фія была яшчэ стройная, зграбная, толькі не такія высокія сталі грудзі і не такая тонкая талія — яна не растаўсцела, проста адчуваюцца гады. Моўчкі села яна ў глыбокае абшытае крэмаваю тканінаю крэсла насупраць кардынала, Мэгі сядзела побач, браты, плячо ў плячо, тут таксама, на мармуровай лаве.
— Гэта датычыцца Фрэнка.
Імя нібыта павісла над імі ў паветры, адгукнулася далёкім рэхам.
— Што датычыцца Фрэнка? — спакойна папыталася Фія.
Мэгі апусціла вязанне на калені, зірнула на мацеру, потым на кардынала. Сілы болей няма трываць гэты спакой.
— Гаварыце ж, Ральф, — спехам сказала яна.
— Фрэнк адседзеў у турме амаль трыццаць гадоў, вы разумееце, што гэта такое? — сказаў дэ Брыкасар. — Я ведаю, мае памочнікі паведамлялі вам пра яго, як было дамоўлена, але я прасіў іх не прычыняць вам лішняга болю. Напраўду, не бачу, якая карысць была б Фрэнку ці вам, калі б вы ведалі пра ўсе цяжкія падрабязнасці, як нярадасна і адзінока яму жылося, бо тут ніхто з нас нічым не мог памагчы. Я думаю, яго выпусцілі б яшчэ некалькі гадоў назад, але ў свае першыя гады ў гоўлбернскай турме ён заслужыў благую славу, надта ён быў буяны, неўтаймоўны. Нават у час вайны, калі іншых зняволеных пусцілі на фронт, бедалагу Фрэнку і тут адмовілі.
Фія падняла галаву.
— Такі ў яго нораў, — як заўсёды, спакойна сказала яна.
Ральф памаўчаў, здавалася, ён не ведае, што гаварыць далей, і, пакуль ён падбіраў патрэбныя словы, усе глядзелі на яго са страхам і надзеяй, але не за Фрэнка яны трывожыліся.
— Мусіць, вы не разумееце, што пасля столькіх гадоў прывяло мяне ў Аўстралію, — загаварыў нарэшце кардынал, не гледзячы на Мэгі. — Ведаю, я не заўсёды належным чынам клапаціўся пра тое, як складваецца ваша жыццё. Яшчэ з тых дзён, як я першы раз пазнаёміўся з вашаю сям’ёю, я думаў болей пра сябе, найперш пра сябе. А калі найсвяцейшы папа за маю працу на карысць царквы пашанаваў мяне кардынальскай мантыяй, я папытаўся ў сябе — што магу я зрабіць сям’і Кліры, чым даказаць, што лёсы іх я прымаю блізка да сэрца. — Ральф перавёў дух, вочы яго былі прыкаваныя не да Мэгі, а да Фіёны. — Я вярнуўся ў Аўстралію, каб зрабіць усё, што мне пад сілу, дзеля Фрэнка.
Помніце, Фія, што я вам гаварыў, калі памерлі Пэдзі і Сцюарт? Дваццаць гадоў прайшло, а я ўсё не мог забыць, якія ў вас тады былі вочы. Такая жывая душа, такая сіла духу загублена.
— Праўда, — вырвалася ў Боба, ён не спускаў вачэй з мацеры. — Гэта праўда.
— Цяпер Фрэнка ўмоўна вызваляць, — сказаў дэ Брыкасар. — Толькі гэтым я і мог даказаць вам, як блізка да сэрца я ўсё прымаю.
Калі ён спадзяваўся, што ў цемры, у якую на доўгія гады апушчана была Фія, адразу ўспыхне асляпляльнае святло, яго чакала расчараванне; спачатку замігала толькі слабенькая іскарка, можа, пад цяжарам пражытага жыцця ёй ніколі ўжо і не разгарэцца. Але такім незвычайным, нястрымным святлом заззялі вочы ў сыноў, што Ральф зразумеў — ён жыве недарэмна, падобнага пачуцця ён не зведваў з часоў вайны, калі ўсю ноч прагаварыў з маладзенькім нямецкім салдатам, які носіць незвычайна гучнае, звонкае імя.
— Дзякуй вам, — сказала Фія.
— Вы прымеце яго, калі ён вернецца ў Драгеду? — папытаўся Ральф у братоў Кліры.
— Тут яго дом, дзе ж яшчэ яму быць, — сказаў Боб, як кажуць пра тое, што само па сабе зразумелае.
Усе згодна кіўнулі галавамі, толькі Фія нібыта нечым завабленая была, бачным ёй адной.
— Фрэнк стаў зусім другі, — мякка прадаўжаў Ральф. — Перш чым прыехаць сюды, я пабываў у Гоўлберне, сказаў, што яго выпускаюць, і даў зразумець, што ў Драгедзе ўсе даўным-даўно ведаюць, дзе ён і чаму. Ён не быў ні абураны, ні засмучаны, па адным гэтым вы можаце зразумець, як моцна ён перамяніўся. Ён толькі... удзячны. I вельмі хоча зноў убачыць усіх родных, асабліва вас, Фія.
— Калі яго выпускаюць? — папытаўся Боб і адкашляўся. Відаць было: ён і рады за маці, і апасаецца — што прынясе ім Фрэнкава вяртанне.
— Праз тыдзень ці два. Ён прыедзе вячэрнім паштовым. Я прапаноўваў яму ляцець, але ён сказаў, што лепей прыедзе цягніком.
— Мы з Пэтсі яго сустрэнем, — з запалам падрадзіўся Джымс, але адразу расчаравана дадаў: — Ох, мы ж не ведаем яго ў твар!
— He, я сама яго сустрэну, — сказала Фія. — Я паеду адна. He такая ўжо я драхлая старая, змагу давесці машыну да Джылі.
— Мама правільна кажа, — рашуча ўмяшалася Мэгі,перабіваючы братоў, якія паспрабавалі былі хорам запярэчыць. — Няхай мама адна яго стрэне. Ёй трэба першай яго ўбачыць.
— Ну, мне трэба яшчэ папрацаваць, — хмурна сказала Фія, паднялася і адышла да пісьмовага стала.
Пяцёра братоў усталі разам, як адзін чалавек. Боб старанна пазяхнуў.
— А нам пара спаць, так я думаю, — сказаў ён. Потым сарамліва ўсміхнуўся Ральфу. — Раніцаю вы адслужыце імшу, а мы паслухаем, проста як некалі.
Мэгі склала вязанне і паднялася:
— Я таксама іду спаць, Ральф. Добрай ночы.
— Добрай ночы, Мэгі. — Ён правёў яе вачыма, потым павярнуўся да Фіёны, якая ўжо схілілася над пісьмовым сталом. — Добрай ночы, Фія.
— Што? Вы мне? Прабачце, я не чула.
— Я сказаў, добрай ночы.
— А-а. Добрай ночы, Ральф.
Яму не хацелася падымацца наверх услед за Мэгі.
— Я, мабыць, трошкі прайдуся перад сном. Ведаеце што, Фія?
— Ага? — рассеяна выпусціла яна.
— Вам ні на мінуту не ўдалося мяне ашукаць.
Яна пагардліва пырхнула, страшнавата прагучаў гэты кароткі смяшок.
— Вось як? He ведаю, не ведаю.
Позні час, неба поўнае зорак. Паўднёвыя зоркі ідуць па сваёй дарозе ў вышыні. Ён назаўсёды іх страціў, а яны і тыя самыя, надта далёкія, яны не грэюць, недасягальныя — не суцяшаюць. Яны бліжэй да бога, што згубіўся між імі няўлоўным воблачкам пары. Доўга стаяў Ральф пад зоркамі, задраўшы галаву, слухаў шэпт ветру ў лісцях дрэў, усміхаўся.
Яму не хацелася праходзіць міма Фіёны, і ён падняўся наверх па лесвіцы ў другім крыле дома; а яе лямпа ўсё гарэла, цёмны сілуэт схіліўся над пісьмовым сталом — яна яшчэ працавала. Бедная Фія. Так страшна ёй, напэўна, цяпер легчы ў пасцель — але, можа, калі Фрэнк будзе ўжо дома, ёй палягчэе. Можа...
Наверсе Ральфа аглушыла глыбокая цішыня; дзеля тых, каму захочацца блукаць сярод ночы, гарэла на стале каля акна маленькая лямпа; у акно залятаў начны ветрык, парусам надзімаў фіранкі, і кволае полымя здрыгвалася пад хрустальным абажурам. Ральф прайшоў міма, пад нагамі ляжаў шчытны дыван, і хады не было чуваць.
Дзверы ў Мэгі былі адчыненыя, адтуль у калідор таксама падала святло; імгненне Ральф стаяў на парозе, засланяючы святло, потым ступіў у пакой, зачыніў і замкнуў за сабой дзверы. Мэгі ў свабодным халаціку сядзела каля акна, гледзячы ў цемру, але адразу павярнула галаву і глядзела, як ён увайшоў і сеў на край ложка. Потым паволі паднялася, падышла.
— Дай я памагу табе сцягнуць боты. Вось таму я ніколі не езджу ў высокіх. Сама іх не сцягнеш без сцягача, а ад сцягача добры абутак псуецца.
— Ты знарок носіш гэты колер, Мэгі?
— Попел ружы? — Яна ўсміхнулася. — Гэта заўсёды быў мой любімы колер. I ён падыходзіць да маіх валасоў.
Ён абапёрся на яе плячо, і яна сцягнула з яго бот, потым другі.
— Дык ты не сумнявалася, што я да цябе прыйду, Мэгі?
— Я ж табе сказала. У Драгедзе ты мой. Калі б ты не прыйшоў, павер мне, я сама да цябе прыйшла б.
Мэгі цераз галаву сцягнула з яго кашулю, на хвіліну далонь яе з прыемнаю асалодаю легла на яго голую спіну; потым яна адышла, патушыла святло, а Ральф павесіў сваё адзенне на спінку крэсла. Ён чуў яе рухі ў цемры, зашамацеў скінуты халацік. А заўтра раніцаю я буду служыць імшу. Але да раніцы яшчэ далёка, і чараўніцтва ў службе даўно не засталося. А цяпер — толькі ноч і Мэгі. Жаданая.
I гэта таксама — святое прычасце.
Дэн быў расчараваны.
— Я думаў, вы надзенеце чырвоную сутану! — сказаў ён.
— Іншы раз я яе надзяваю, Дэн, але толькі калі служу імшу ў сябе ў палацы. А калі я не ў Ватыкане, надзяваю чорную сутану і толькі падпяразваюся чырвоным, вось як цяпер.
— У вас там і праўда палац?
— Праўда.
— I там усюды запальваюць свечкі?
— Ага, але ж і ў Драгедзе запальваюць.
— Ну, у Драгедзе, — незадаволена паўтарыў Дэн. — Пэўна ўжо нашым да тых далёка. Вось каб мне ўбачыць ваш палац і вас у чырвонай сутане.
Кардынал дэ Брыкасар усміхнуўся.
— Хто ведае, Дэн, можа, калі-небудзь і ўбачыш.
Дзіўны выраз затаіўся ў вачах гэтага хлопчыка, быццам ён заўсёды глядзеў аднекуль здалёку. Паварочваючыся да слухачоў у час імшы, Ральф заўважыў — гэты дзіўны выраз стаў яшчэ яснейшы, але не пазнаў яго, толькі адчуў нешта вельмі знаёмае. Hi адзін чалавек на свеце, хай сабе гэта мужчына ці жанчына, не бачыць сябе ў люстэрку такога, які ён на самай справе.
На каляды ў Драгедзе, як, зрэшты, і на кожныя каляды, чакалі ў госці Людвіга і Эн Мюлераў. Усе ў доме рыхтаваліся адсвяткаваць гэты дзень бесклапотна і весела, як не было ўжо шмат гадоў; Міні з Кэт за працаю даволі немузычна напявалі, пухлы твар місіс Сміт штохвіліны расплываўся ва ўсмешцы, Мэгі маўкліва аддала Дэна ў Ральфава распараджэнне, нават Фія нібыта павесялела і не ўвесь час сядзела, быццам прыкаваная, за пісьмовым сталом. Мужчыны знаходзілі прычыну, каб начаваць цяпер дома, бо вечарамі, пасля позняй вячэры, у гасцёўні не змаўкалі размовы, і місіс Сміт з задавальненнем частавала на ноч гледзячы падсмажаным хлебам з сырам, пульхнымі, адразу з полымя аладкамі і плюшкамі з разынкамі. Ральф пратэставаў — залішне яго кормяць, каб хоць не растаўсцець, — але за першыя тры дні само паветра ў Драгедзе, яе трапезы і яе насельнікі змянілі яго, і ён ужо не здаваўся такім змардаваным і змучаным, якім сюды прыехаў.
Чацвёрты дзень выдаўся вельмі гарачы. Ральф з Дэнам паехалі прыгнаць з выгану адну атару, Джасціна змрочна зашылася ў сховішча пад перцавым дрэвам, а Мэгі прылегла адпачыць на верандзе. Яе размарыла, ва ўсім целе і на душы — шчаслівая лёгкасць. Жанчына можа добра абыходзіцца без гэтага гадамі, але так слаўна, калі з табою — той, адзіны. У гадзіны, калі з ёю Ральф, трапятліва жыве ўся яе істота, недатыкальная толькі тая яе частка, якая належыць Дэну; ды вось бяда, калі з ёю Дэн, трапятліва жыве ўся яе істота, апрача тае часткі, што належыць Ральфу. I толькі калі яны з ёю абодва разам, вось як цяпер, яна папраўдзе жыве поўным жыццём. Што ж, вельмі зразумела. Дэн яе сын, а Ральф — каханы.
Толькі адзін цень азмрочвае яе шчасце — Ральф нічога не зразумеў. I яна маўчыць, не жадаючы выдаць тайну. Калі ён не бачыць сам, нашто яму гаварыць? Чым ён гэта заслужыў? Як мог ён хоць на хвіліну падумаць, быццам яна па сваёй ахвоце вярнулася тады да Люка? He, гэта кропля перапоўніла чару. He заслугоўвае ён, каб яна адкрыла яму праўду, калі мог так пра яе падумаць. Былі хвіліны, калі яна адчувала на сабе насмешлівы мацерын пагляд, але ў адказ глядзела ў гэтыя светлыя, трошкі пабляклыя вочы са спакойным выклікам. Фія разумее, яна дык усё разумее. Разумее, што ёсць ва ўсім гэтым і доля нянавісці, крыўда, жаданне адплаціць за доўгія адзінокія гады. Вечна гэты Ральф дэ Брыкасар ганяўся за прывідамі, за зіхатліваю вясёлкаю, за месяцам з неба — дык што ж, падаць яму самы прыгожы, самы прамяністы дарунак — сына? З якое ласкі? Няхай застаецца жабраком. Няхай нават не ведае, якая горкая яго страта.
Пачуліся тэлефонныя званкі — умоўны выклік Драгеды; Мэгі ляніва ўслухоўвалася, потым спахапілася, што мацеры, мусіць, няма паблізу, неахвотна ўстала і падышла.
— Калі ласка, місіс Фіёну Кліры, — папрасіў мужчынскі голас.
Мэгі паклікала яе, і Фіёна ўзяла трубку.
— Фіёна Кліры каля тэлефона, — сказала яна і мінуту-другую моўчкі стаяла і слухала, кроў паволі адлівала ад яе твару, а ён стаў нейкі маленькі, безабаронны, як у тыя ўжо далёкія дні пасля гібелі Пэдзі і Сцюарта. — Дзякуй вам, — сказала яна і павесіла трубку.
— Што там такое, мама?
— Фрэнка вызвалілі. Ён прыязджае сёння, сіднейскім начным паштовым. — Фія паглядзела на гадзіннік. — Ужо трэцяя гадзіна, хутка мне трэба ехаць.
— Давай я паеду з табою, — прапанавала Мэгі; калі сама такая шчаслівая, не вытрываць, гледзячы на засмучаную маці, а гэтая ж сустрэча напэўна нясе ўжо ёй не толькі радасць.
— He, Мэгі, я спраўлюся адна. Глядзі дома, і пачакайце нас вячэраць.
— А гэта добра, што Фрэнк вяртаецца якраз на каляды, праўда, мама?
— Праўда, — сказала Фія, — добра.
Мала хто цяпер ездзіў начным паштовым, калі можна было ляцець, і калі цягнік, высаджваючы на глухіх станцыях і паўстанках па некалькі пасажыраў, болей за ўсё другога класа, з пыхканнем адолеў шэсцьсот міль ад Сіднея да Джылі, у ім амаль нікога ўжо не засталося.
Начальнік станцыі меў шапачнае знаёмства з місіс Кліры, але яму і ў галаву не прыйшло б загаварыць з ёю першаму, ён толькі здалёку глядзеў, як яна спусцілася па драўляных усходцах з моста, перакінутага над пуцямі, і адзінока застыла на пероне. He маладзенькая, але элегантная, падумаў ён; модная сукенка і капялюш, і туфлі на высокім абцасе. Яшчэ зграбная, і маршчын на твары нямнога на яе гады; вось што значыць багатая фермерка, лёгка ёй жывецца, ад лёгкага жыцця жанчыны не старэюць.
Чамусьці і Фрэнк хутчэй пазнаў маці ў твар, чым яна яго, хоць сэрцам яна імгненна яго пазнала. Фрэнку было ўжо пяцьдзесят два, і тую пару, калі канчалася маладосць, і амаль усе сталыя свае гады ён пражыў далёка ад дому. I вось стаіць ён пад яркім джыланбаўнскім сонцам, надта бледны і худы, адны косці; валасы вельмі рэдкія, лоб з залысінаю; гаматны касцюм вісіць на хадарлявым целе, у якім, нягледзячы на малы рост, яшчэ ўгадваецца сіла; прыгожыя рукі з доўгімі пальцамі сціснулі палі шэрага фетравага капелюша. Ён не горбіцца і з выгляду не хворы, але вось стаіць, бездапаможна круціць у руках капялюш і, мабыць, не чакае, што яго сустрэнуць, і не ведае, што рабіць далей.
Фія, стрыманая, спакойная, хутка прайшла па пероне.
— Добрага здароўя, Фрэнк.
Ён падняў вочы, калісьці яны бліскалі такім жывым, гарачым агнём. Цяпер з пастарэлага твару глядзелі зусім другія вочы. Патухлыя, пакорныя, непамерна стомленыя. Яны скіраваліся на Фіёну, і дзіўны стаў гэты пагляд — пакутніцкі, безабаронны, поўны малення, як перад смерцю.
— Ох, Фрэнк! — Фіёна абняла яго, прытуліла сынаву галаву да свайго пляча, закалыхваючы, як маленькага. — Ну, нічога, нічога, — сказала яна яшчэ цішэй, яшчэ ласкавей. — Нічога.
Напачатку ён сядзеў у машыне моўчкі, панура, але «ролс-ройс», набіраючы хуткасць, вырваўся з горада, і вось ужо Фрэнк стаў з цікавасцю паглядваць у акно.
— З выгляду ўсё тут як некалі, — прашаптаў ён.
— Трэба думаць, у нашым краі час ідзе марудна.
Па гулкім дашчаным мосце пераехалі няшчасную мутную рэчачку, яна зусім абмялела, паміж бурымі лужынамі агалілася галька на дне, блытаніна каранёў, па берагах нагіналіся ніцыя лозы, навокал на камяністых пустках падымаліся эўкаліпты.
— Баруон, — сказаў Фрэнк. — Я і не думаў, што калі-небудзь зноў яго ўбачу.
За машынаю клубілася хмара пылу, наперадзе па травяністай, без адзінага дрэва раўніне дарога бегла ўдалечыню такая простая, быццам яе прачарцілі па лінейцы, вывучаючы законы перспектывы.
— Гэта новая дарога, мама? — Ён адчайна шукаў, пра што можна было б пагаварыць, каб усё здавалася проста і натуральна.
— Ага, яе правялі ад Джылі да Мілпарынкі адразу пасля вайны.
— Паслалі б асфальт, a то што ж, пакінулі пыл і гразь, як на старым прасёлку.
— А навошта асфальт? Мы тут прывыклі глытаць пыл, ды падумай, колькі б гэта каштавала — пакласці такое палатно, каб вытрымала нашу гразь. Дарога зусім простая, ніякіх петляў, пад’ёмы і спускі трымаюцца ў парадку, і яна збаўляе нас ад трынаццаці варотаў з дваццаці сямі. Ад Джылі да Галоўнай сядзібы даводзіцца праязджаць толькі чатырнаццаць, і ты зараз убачыш, што мы з імі зрабілі, Фрэнк. Цяпер ужо не трэба вылазіць перад кожнымі варотамі, адчыняць і зноў зачыняць.
«Ролс-ройс» уз’ехаў на пандус перад стальнымі варотамі, і яны паволі падняліся; машына праслізнула пад гэтаю металічнаю штораю, і ледзь паспелі ад’ехаць на некалькі крокаў, штора зноў апусцілася.
— Дзівосы, дый толькі! — сказаў Фрэнк.
— Мы першыя на ўсю акругу паставілі аўтаматычныя вароты, але, ведама, толькі ад мілпарынкскай дарогі да Галоўнай сядзібы. Вароты на выганах і цяпер трэба адчыняць і зачыняць уручную.
— Мусіць, таму разумніку-вынаходніку да смерці абрыдзела важдацца з простымі варотамі, вось ён і прыдумаў аўтаматычныя, га? — усміхнуўся Фрэнк.
Гэта быў першы нясмелы пробліск ажыўлення, але потым Фрэнк зноў змоўк; маці не хацела яго прыспешваць і засяроджана вяла машыну. Мінулі апошнія вароты, выехалі на Галоўную сядзібу.
— Я і забыўся, як тут добра! — ахнуў Фрэнк.
— Гэта наш дом, — сказала Фія. — У нас ён дагледжаны.
Яна загнала машыну да гаража, потым яны з Фрэнкам пайшлі назад да дома, ён нёс свой чамаданчык.
— Як табе зручней, Фрэнк, — хочаш пакой у Вялікім доме ці паселішся асобна, у адным з тых, што гасцям? — папыталася Фія.
— Дзякуй, лепей асобна. — Фрэнк падняў на маці патухлыя вочы. — Прыемна, калі можна будзе пабыць аднаму, — растлумачыў ён. I ніколі болей ні словам не ўспамінаў пра тое, як яму жылося ў турме.
— Правільна, я думаю, гэтак табе будзе лепей, — згадзі ласа Фія, ідучы паперадзе ў Фрэнка да сябе ў гасцёўню.
У Вялікім доме цяпер поўна народу, прыехаў кардынал, Дэна і Джасціны канікулы, паслязаўтра на каляды прыязджаюць Людвіг і Эн Мюлеры.
Фія пацягнула шнурок званка — знак, каб падавалі чай, — і паволі пайшла па пакоі, запальваючы лямпы.
— Мюлеры?
Фія якраз выкручвала кнот; не выкруціўшы да канца, павярнулася, паглядзела на сына.
— Шмат часу прайшло, Фрэнк. Мюлеры — даўнія сябры Мэгі. — Дабавіла агню ў лямпе і села ў сваё глыбокае крэсла. — Праз гадзіну вячэра, але спярша мы вып’ем з табою па кубачку чаю. За дарогу я наглыталася пылу, зусім у горле перасохла.
Фрэнк нязручна сеў на краёчак абшытай крэмавым шоўкам тахты, амаль з пашанаю агледзеў пакой.
— Усё стала зусім не так, як было пры цётцы Мэры.
Фія ўсміхнулася.
— Трэба думаць, — сказала яна.
Тут увайшла Мэгі, і аказалася, асвойтацца з тым, што яна ўжо не малая Мэгі, а дарослая жанчына, намнога цяжэй, чым убачыць, як пастарэла маці. Сястра абдымала і цалавала яго, а Фрэнк адвярнуўся, сагнуўся ў сваім мешкаватым пінжаку і цераз сестрыно плячо разгублена глядзеў на маці; Фіёна адказала паглядам, які гаварыў: нічога, пачакай трохі, хутка ўсё стане прасцей. А праз хвіліну, калі ён усё яшчэ шукаў нейкіх слоў, якія можна было б сказаць гэтай незнаёмай жанчыне, увайшла дачка Мэгі — высокая, худзенькая, важна села, вялікімі рукамі перабіраючы складкі ў сукенцы, агледзела ўсіх па чарзе вельмі светлымі вачыма. А яна старэйшая, чым была Мэгі, калі ён збег з дому, падумаў Фрэнк. Потым увайшлі кардынал і сын Мэгі — прыгожы хлопчык, твар спакойны, нават халаднаваты; падышоў да сястры і сеў каля яе на падлозе.
— Страшэнна рады бачыць вас, Фрэнк. — Кардынал дэ Брыкасар моцна паціснуў яму руку, потым павярнуўся да Фіёны, падняў левае брыво: — Чай? Добрая думка!
Усе разам, упяцёх, увайшлі браты Кліры, і вось гэта было цяжка, яны дык нічога яму не даравалі, Фрэнк ведаў чаму: вельмі жорсткую рану прычыніў ён мацеры. Але якімі словамі хоць нешта ім растлумачыць, як расказаць пра свой боль і адзіноту, як прасіць даравання — гэтага ён не ведаў. А папраўдзе ж важна толькі адно — мама, а яна ніколі не думала, што яму трэба за нешта дараваць.
He хто-небудзь, а кардынал дэ Брыкасар стараўся, каб вечар прайшоў гладка, падтрымліваў размову за сталом і пасля, калі зноў перайшлі ў гасцёўню, з натуральнасцю сапраўднага дыпламата гаварыў пра дробязі і асабліва клапаціўся пра тое, каб уцягнуць у агульную размову і Фрэнка.
— Я ўсё хацеў папытацца, Боб, дзе дзеліся трусы? Нораў навокал безліч, але я яшчэ не бачыў ні аднаго труса.
— Усе трусы выдахлі, — адказаў Боб.
— Выдахлі?
— Ну але, ад нейкае штукі, якая называецца міксаматоз. Да сорак сёмага года трусы разам з тою доўгаю засухаю нас, можна сказаць, даканалі, зямля ва ўсёй Аўстраліі ўжо нічога не давала. Хоць гвалт крычы, — ажыўлена прадаўжаў Боб, ён рады быў пагаварыць пра нешта такое, што не мае дачынення да Фрэнка.
Але тут Фрэнк неспадзявана яшчэ болей падагрэў братаву варожасць.
— А я не ведаў, што дрэнь былі справы, — уставіў ён і выпрастаўся на крэсле; ён спадзяваўся, што кардынал будзе рады гэтай крупінцы яго ўдзелу ў размове.
— Ну, я нічога не перабольшваю, можаш мне паверыць! — адрэзаў Боб: а чаго Фрэнк умешваецца, адкуль ён ведае?
— А што ж здарылася? — спехам папытаўся дэ Брыкасар.
— У Аўстралійскім таварыстве навуковых і тэхнічных даследаванняў вывелі нейкі вірус і пазалетась пачалі ў штаце Вікторыя доследы, узяліся заражаць трусоў. Я ўжо не ведаю, што за штука такая вірус, накшталт мікробаў, ці што. Гэты называецца міксаматозны. Спярша зараза не вельмі пашырылася, хоць трусы, якія захварэлі, усе падохлі. А вось праз год пасля тых першых доследаў як пайшло касіць, думаюць, гэтую штуку пераносяць маскіты, і шафран таксама неяк памагае. Ну, і трусы сталі дохнуць мільёнамі, як венікам вымела. Рэдка-рэдка цяпер убачыш хворага, морда ўся апухлая, у нейкіх шышках, страх глядзець. Але гэта было выдатна зроблена, Ральф, далібог. На міксаматоз болей ніхто не захворвае, нават самая блізкая трусіная радня. Так што дзякуй вучоным, ад гэтай напасці мы збавіліся.
Кардынал на ўсе вочы паглядзеў на Фрэнка.
— Уяўляеце, Фрэнк? He, вы разумееце, што гэта значыць?
Няшчасны Фрэнк паківаў галавою. Хоць бы яго пакінулі ў спакоі!
— Гэта ж бактэрыялагічная вайна, знішчэнне цэлага віду. Хацелася б ведаць, ці вядома астатняму свету, што тут, у Аўстраліі, паміж сорак дзевятым і пяцьдзесят другім, распачалі вірусную вайну і паспяхова знішчылі мільярды жывых стварэнняў, якія насялялі гэтую зямлю. Няблага! Такім чынам, гэта здзяйсняецца. Ужо не проста выдумкі жоўтай прэсы, а адкрыццё, выкарыстанае на практыцы. Цяпер яны могуць спакойна пахаваць свае атамныя і вадародныя бомбы. Я разумею, ад трусоў трэба было збавіцца, але гэтае вялікае дасягненне навукі ўжо напэўна не прынясе ёй славы. I немагчыма без жаху пра гэта думаць.
Дэн з самага пачатку ўважліва прыслухоўваўся да размовы.
— Бактэрыялагічная вайна? — папытаўся ён. — Першы раз чую. А што гэта такое, Ральф?
— Гэта гучыць нязвыкла, Дэн, але я ватыканскі дыпламат і таму, на жаль, абавязаны не адставаць ад такіх слоўных навін, як «бактэрыялагічная вайна». Карацей кажучы, гэта і ёсць міксаматоз. Калі ў лабараторыі выводзіцца мікроб, здольны забіваць або калечыць жывых істот аднаго пэўнага віду.
Дэн несвядома перахрысціўся і прытуліўся да каленяў Ральфа дэ Брыкасара.
— Напэўна нам трэба памаліцца, праўда?
Кардынал паглядзеў зверху ўніз на светлавалосую хлопчыкаву галаву і ўсміхнуўся.
Калі ўрэшце Фрэнк неяк прыстасаваўся да жыцця ў Драгедзе, дык толькі дзякуючы Фіёне — насуперак упартай незадаволенасці астатніх сыноў, яна трымалася так, быццам старэйшы сын быў у адлучцы зусім нядоўга, нічым не зняславіў сям’і і не прычыніў мацеры гэтулькі гора. Паволі, незаўважна яна выдзеліла яму ў Драгедзе куточак, дзе яму, відаць, і хацелася схавацца, найдалей ад братоў; і яна не імкнулася адрадзіць у ім колішнюю гарачнасць. Жывы агонь патух назаўсёды, маці зразумела гэта з першай хвіліны, калі на джыланбаўнскім пероне ён паглядзеў ёй у вочы. Усё згінула за тыя гады, пра якія не хацеў ён нічога ёй расказваць. Ёй заставалася толькі па магчымасці палегчыць яму жыццё, а да гэтага быў толькі адзін правільны шлях — прымаць цяперашняга Фрэнка так, быццам у Драгеду вярнуўся той самы колішні Фрэнк.
Пра тое, каб ён працаваў на выганах, не магло быць і гаворкі, браты не жадалі мець з ім справы, дый ён здаўна цярпець не мог валацужнага жыцця аўчара. Ён любіў глядзець на ўсё, што прарастае з зямлі і цвіце, а таму Фія даручыла яму корпацца на клумбах на Галоўнай сядзібе і пакінула ў спакоі. I паступова браты Кліры асвойталіся з тым, што Фрэнк вярнуўся ў родны куток, і сталі разумець, што ён зусім не пагражае іх дабрабыту, як некалі. Нішто давеку не зменіць адносін да яго мацеры — ці ў турме Фрэнк, ці тут, яе любоў тая самая. Важна адно: маці шчаслівая, што ён тут, у Драгедзе. А жыцця братоў ён не чапае, ім ён значыць не болей і не меней, чым некалі.
А між тым Фія зусім не радавалася, гледзячы на Фрэнка, дый як можна было радавацца? Кожны дзень бачыць яго дома таксама пакута, хоць і не такая, як тады, калі зусім нельга было бачыць. Горка і страшна гэта, калі бачыш — загублена жыццё, загублены чалавек. Той, хто быў любімым яе сынам і, напэўна, вытрываў такое, чаго яна і ўявіць не можа.
Аднаго разу, прыкладна праз паўгода пасля вяртання Фрэнка, Мэгі ўвайшла ў гасцёўню і застала маці ў крэсле каля акна — Фія глядзела ў сад, там Фрэнк падразаў ружовыя кусты. Яна павярнулася, пачуўшы хаду, і нешта ў яе спакойным твары пранізала даччыно сэрца... Мэгі парывіста прыціснула рукі да грудзей.
— Ох, мама! — бездапаможна прашаптала яна.
Фія паглядзела на яе,памахала галавою і ўсміхнулася.
— Нічога, Мэгі, нічога.
— Каб я хоць што-небудзь магла зрабіць!
— А ты можаш. Проста вось гэтак трымайся і далей. Я табе вельмі ўдзячная. Цяпер ты мне саюзніца.
— Дык вось, — сказала мацеры Джасціна, — я вырашыла, што буду рабіць далей.
— Я думала, усё даўно вырашана. Ты ж збіралася паступаць у Сіднейскі універсітэт, займацца жывапісам.
— Ну, гэта я проста загаворвала табе зубы, каб ты не перашкаджала мне ўсё як трэба абдумаць. А цяпер мой план канчатковы, і я магу табе сказаць, што і як.
Мэгі ўскінула галаву ад працы (яка выразала цеста на пячэнне формаю-елачкаю: місіс Сміт занядужала, і яны з Джасцінаю памагалі на кухні). Стомлена, нецярпліва, бездапаможна паглядзела яна на дачку. Ну што зробіш, калі дзяўчо з такім норавам. Вось заявіць цяпер, што едзе ў Сіднейскі бардэль вывучаць на практыцы прафесію шлюхі — і то яе, мабыць, не адгаворыш. Ох ужо гэта мілае страхоцце Джасціна, сапраўдная кара егіпецкая.
— Гавары, гавары, я слухаю. — I Мэгі зноў стала выразаць елачкі з цеста.
— Я буду актрысаю.
— Што? Кім?
— Актрысаю.
— Божа літасцівы! — Цеста на пячэнне зноў было забытае. — Слухай, Джасціна, я цярпець не магу псаваць людзям настрой і зусім не хачу цябе крыўдзіць, але... ты верыш, што на гэта... м-м... падыдзе твая знешнасць?
— Ох, мама, — пагардліва кінула Джасціна. — Я ж не кіназоркаю стану, а актрысаю. Я не збіраюся круціць задам, і фарсіць у дэкальтэ да пупа, і надзімаць губкі! Я хачу іграць папраўдзе, — гаварыла яна, накладваючы ў кубелец кавалкі поснай ялавічыны на засол. — У мяне як быццам даволі грошай, хопіць на час, пакуль я буду вучыцца, на каго захачу, праўда?
— Праўда, скажы дзякуй кардыналу дэ Брыкасару.
— Значыць, усё ў парадку. Я еду ў Калаўдэнскі тэатр Альберта Джонса вучыцца акцёрскаму майстэрству і ўжо напісала ў Лондан, у Каралеўскую Акадэмію тэатральнага мастацтва, папрасіла ўключыць мяне ў спісы кандыдатаў.
— Ты ўпэўненая, што выбрала правільна, Джасі?
— А як жа. Я даўно гэта вырашыла. — Апошні кавалак праклятага мяса схаваўся ў расоле; Джасціна зачыніла вечка. — Усё! Спадзяюся, болей ніколі ў жыцці не ўбачу ні кавалка саланіны!
Мэгі падала ёй поўную бляху нарэзанага елачкамі цеста.
— На, засунь, калі ласка, у духоўку. I пастаў стрэлку на чатырыста градусаў. Ага, прызнацца, гэта трохі нечакана. Я думала, дзяўчаткі, якім хочацца стаць актрысамі, заўсёды нешта такое паказваюць, а ты, здаецца, адзіная ніколі ніякіх роляў не выконвала.
— Ох, мама, зноў ты ўсё блытаеш, кіназорка адна справа, актрыса — зусім другое. Праўда, ты безнадзейная.
— А хіба кіназоркі не актрысы?
— Самага апошняга гатунку. Хіба што апрача тых, хто пачынаў на сцэне. Вось і Лоўрэнс Оліўе іншы раз здымаецца ў кіно.
Фатаграфія Лоўрэнса Оліўе з яго аўтографам даўно ўжо паявілася на Джасцініным туалетным століку; Мэгі лічыла, што гэта проста дзявочае захапленне, а зрэшты, як ей цяпер успомнілася, падумала тады, што ў дачкі хоць неблагі густ. Сяброўкі, якіх Джасціна зрэдчасу прывозіла ў Драгеду пагасцяваць, звычайна выхваляліся фатаграфіямі Тэба Хантэра і Роры Кэлхаўна.
— I ўсё-такі я не разумею. — Мэгі пакруціла галавою. — Ты — і раптам актрыса!
Джасціна паціснула плячыма.
— Ну, а дзе я яшчэ магу крычаць, выць і галасіць, калі не на сцэне? Мне такога не дазволяць ні тут, ні ў школе, нідзе! А я люблю крычаць, выць і галасіць, ліха на яго!
— Але ж ты вельмі добра малюеш, Джасі! Чаму б табе і праўда не стаць мастачкаю? — настойвала Мэгі.
Джасціна адвярнулася ад вялізнай газавай печы, пастукала пальцам па балоне.
— Трэба сказаць работніку, няхай памяняе балон, газу амаль не засталося; але на сёння хопіць. — У светлых вачах, скіраваных на Мэгі, заўважаўся жаль. — Праўда, мама, ты вельмі непрактычная жанчына. А звычайна якраз дзеці, калі выбіраюць сабе прафесію, не думаюць пра практычны бок. Дык вось, май на ўвазе, я не збіраюся здыхаць I з голаду дзе-небудзь на гарышчы і праславіцца толькі пасля смерці. Я збіраюся зазнаць славу, пакуль жывая, і не жыць у нястачы. Так што жывапіс будзе дзеля душы, а сцэна — дзеля заробку. Ясна?
— Але ж Драгеда табе дае немалыя грошы! — З адчаю Мэгі парушыла зарок, які сама сабе дала — што б ні было, трымаць язык за зубамі. — Табе не давялося б здыхаць з голаду недзе на гарышчы. Хочаш займацца жывапісам — калі ласка. Ніхто не замінае.
Джасціна страпянулася, папыталася жвава:
— А колькі ў мяне на рахунку грошай, мама?
— Болей чым трэба — калі захочаш, можаш хоць усё жыццё сядзець склаўшы рукі.
— Вось нудота! Пад канец я б з ранку да ночы толькі балбатала па тэлефоне ды гуляла ў брыдж; па крайняй меры, мацяркі амаль усіх маіх школьных сябровак болей нічым не займаюцца. Я ж у Драгедзе жыць не буду, пераеду ў Сідней.
У Сіднеі мне куды болей падабаецца, чым у Драгедзе.
У светлых вачах бліснула надзея. — А хопіць у мяне грошай на новае лячэнне электрычнасцю ад вяснушак?
— Напэўна. А навошта табе гэта?
— На тое, што тады на мяне не страшна будзе глядзець.
— Дык жа актрысе, здаецца, знешнасць не мае значэння?
— Перастань, мама. Мне гэтыя вяснушкі абрыдзелі проста.
— I ты цвёрда не хочаш стаць мастачкаю?
— Яшчэ як цвёрда, шчыра дзякую. — Джасціна, прытанцоўваючы, прайшлася па кухні. — Я створана для падмосткаў, васпані!
— А як ты трапіла ў Калаўдэнскі тэатр?
— Мяне праслухалі.
— I прынялі?!
— Твая вера ў таленты роднай дачкі проста замілаваная, мама. Ведама, мяне прынялі! Бачыш, я надзвычайная. I калі-небудзь стану славутасцю.
Мэгі развяла ў місцы зялёную глазуру і пачала асцярожна мазаць зверху гатовае пячэнне.
— Табе гэта так важна, Джас? Так хочацца славы?
— Трэба думаць. — Джасціна пасыпала цукрам масла, да таго размяклае, што яно распаўзлося ў місцы, быццам смятана: хоць даўнейшую пліту, якую цеплілі дрывамі, і замянілі на газавую, у кухні было вельмі горача. — Маё рашэнне цвёрдае і непахіснае, я павінна праславіцца.
— А замуж ты не збіраешся?
Джасціна пагардліва скрывіла губы.
— Дзіва што! Усё жыццё выціраць мокрыя насы і брудныя попкі? I ў ножкі кланяцца якому-небудзь ёлупню, які падноска майго не варты, а лічыць сябе маім панам і ўладаром? Дудкі, гэта не для мяне!
— He, Джасціна, цябе трываць нельга! Дзе ты навучылася гэтак гаварыць?
— У нашым арыстакратычным коледжы, зразумела. — Джасціна хутка і спрытна адною рукою расколвала над міскаю яйцо за яйцом. Потым узялася шалёна збіваць іх. — Мы ўсе там вельмі прыстойныя дзяўчаты. I вельмі адукаваныя. He кожная чарада бязмозгіх дзяўчатак здольная ацаніць усё хараство такіх, напрыклад, лацінскіх вершыкаў:
Нейкі рымлянін з Вінідыума
Насіў кашулю з ірыдыума.
Кажуць яму: — Твой адзетак дзівіць нас.
А ён у адказ: «Id est bonum sanguinem praesidium»[7].
Губы ў Мэгі нецярпліва варухнуліся.
— Ведама, надта непрыемна прызнавацца ў сваёй неадукаванасці, але ўсё-такі растлумач, што ж сказаў гэты рымлянін?
— Што гэта страшэнна надзейны касцюм.
— I толькі? Я думала, пачую нешта горшае. Ты мяне дзівіш. Але хоць ты і вельмі стараешся перамяніць размову, дарагая дачка, давай вернемся да папярэдняй тэмы. Чым кепска выйсці замуж?
Джасціна насмешліва пырхнула, даволі добра пераймаючы бабулю.
— Ну, мама! Гэта ж трэба! Хто б пытаўся!
Мэгі адчула — кроў прыліла да шчок, апусціла вочы на бляху з ярка-зялёнымі здобнымі елачкамі.
— Ведама, ты вельмі дарослая ў свае семнаццаць гадоў, а ўсё-такі не грубіянь.
— Толькі паспрабуй ступіць на бацькоўскую тэрыторыю, адразу цябе абвінавачваюць у грубіянстве — праўда, дзіўна? — папыталася Джасціна каля міскі са збітымі яйцамі. — А што я такое сказала? Хто б пытаўся? Ну і правільна сказала, якраз пацэліла, каб яго чорт узяў! Я ж не кажу, што ты няўдачніца, ці грэшніца, ці што-небудзь яшчэ горшае. Наадварот, па-мойму, ты на рэдкасць разумна зрабіла, што збавілася ад свайго мужычка. Навошта табе муж? Грошай на жыццё табе хапае, мужчынскага ўплыву на тваіх дзяцей хоць адбаўляй — вунь колькі ў нас дзядзькоў. He, ты вельмі правільна зрабіла! Замужжа — гэта, ці ведаеш, бязмозгім дзяўчатам.
— Ты ўся ў бацьку.
— Гэта выкрутасы. Калі я табе нечым не дагадзіла, значыць, я ўся ў бацьку. Што ж, даводзіцца верыць на слова, я дык гэтага паважанага джэнтльмена зроду не бачыла.
— Калі ты ад’язджаеш? — з адчаем папыталася Мэгі.
— Прагнеш хутчэй ад мяне збавіцца? — усміхнулася Джасціна. — Нічога, мама, я цябе ані не асуджаю. Але што зробіш, люблю бянтэжыць людзей, а цябе асабліва. Завязеш мяне заўтра да сіднейскага самалёта?
— Давай лепей паслязаўтра. А заўтра я вазьму цябе ў банк. Сама паглядзіш, што ў цябе на рахунку. I вось што, Джасціна...
Джасціна падсыпала мукі і спрытна ўпраўлялася з цестам, але, пачуўшы нешта новае ў мацерыным голасе, падняла галаву.
— Што?
— Калі ў цябе нешта не зладзіцца, прашу цябе, вяртайся дадому. Помні, у Драгедзе табе заўсёды знойдзецца месца. Чаго б ты ні натварыла, як бы ні правінілася, ты заўсёды можаш вярнуцца дадому.
Джасцінін пагляд памякчэў.
— Дзякуй, мама. У глыбіні душы ты неблагая старая, праўда?
— Старая? — ахнула Мэгі. — Якая ж я старая! Мне толькі сорак тры.
— О божа! Гэтак многа?
Мэгі запусціла ў яе пячэннем-елачкаю і пацэліла па носе.
— Вось нягодніца! — Яна засмяялася. — Ты проста страхоцце! Цяпер я адчуваю, што мне ўжо ўсе сто.
Дачка шырока ўсміхнулася.
Тут увайшла Фія паглядзець, што робіцца на кухні; Мэгі абрадавалася ёй як выратаванню.
— Ведаеш, мама, што мне цяпер заявіла Джасціна?
Зрок у Фіёны аслаб, немалой працы цяпер вымагалі ў яе рахункі, але за пацямнелымі зрэнкамі розум збярогся зоркі.
— Адкуль жа мне ведаць? — спакойна заўважыла яна і не без страху паглядзела на зялёнае пячэнне.
— Ну, іншы раз мне здаецца, што ў вас з ёю ёсць ад мяне нейкія сакрэты. Вось толькі што мая дачка ашаламіла мяне навіною, і адразу яўляешся ты, а цябе ж у кухні цэлую вечнасць не бачылі.
— М-мм, на выгляд хоць і страшнае, але на смак нішто сабе, — ацаніла Фія зялёнае пячэнне. — Далібог, Мэгі, я ў цябе за спінаю не наладжваю ніякіх змоваў з тваёю дачкою. Што ты гэты раз натварыла? — павярнулася яна да Джасціны, якая зноў накладала цеста на масляныя і пасыпаныя мукою бляхі.
— Я сказала маме, што буду актрысаю, бабуля, вось і ўсё.
— Вось і ўсё, га? Гэта праўда ці проста яшчэ адзін твой пусты жарцік?
— Чыстая праўда. Я паступаю ў Калаўдэнскую трупу.
— Ну і ну. — Фія абаперлася на стол, насмешліва паглядзела дачцэ ў вочы. — Да чаго дзеці любяць жыць сваім розумам, не пытаючыся ў старэйшых, га, Мэгі?
Мэгі прамаўчала.
— А ты што, мяне не хваліш, бабуля? — павысіла голас Джасціна, ужо гатовая рынуцца ў бой.
— He хвалю? Я? Жыві як хочаш, Джасціна, гэта не мая справа. А дарэчы, па-мойму, з цябе выйдзе неблагая актрыса.
— Ты так думаеш? — здзівілася Мэгі.
— Ведама, — пацвердзіла Фія. — Джасціна не з тых, хто робіць не падумаўшы — правільна я кажу, унучка?
— Правільна, — усміхнулася тая, адхінула мокрую пасму, што ўпала на вочы, паглядзела на бабулю з пяшчотаю, і мацеры падумалася, што да яе ў Джасціны няма ніякае пяшчоты.
— Ты ў нас разумная, Джасціна. — Фія даела пячэнне, хоць пачынала есці з апаскаю. — Смачнае, але я зрабіла б лепей не зялёную глазуру, а белую.
— Дрэвы белыя не бываюць, — запярэчыла Джасціна.
— Чаму ж не, калі гэта елка, на ёй можа ляжаць снег, — сказала Мэгі.
— Ну, цяпер позна, усіх будзе ванітаваць зялёным! — засмяялася Джасціна.
— Джасціна!!!
— Ух! Даруй, мама, я не хацела цябе пакрыўдзіць. Заўсёды забываюся, што цябе ад усякае дробязі ванітуе.
— Нічога падобнага! — ускіпела Мэгі.
— А я прыйшла з надзеяй на кубачак чаю, — умяшалася Фія, прысунула крэсла да стала. — Пастаў чайнік, Джасціна, будзь разумная.
Мэгі таксама села.
— Па-твойму, у Джасціны праўда нешта выходзіць, мама? — з трывогаю папыталася яна.
— А чаму і не? — адазвалася Фія, сочачы, як унучка старанна, па ўсіх правілах гатуе чай.
— Можа, у яе гэта проста выпадковае захапленне.
— Гэта ў цябе выпадковае захапленне, Джасціна? — папыталася Фія.
— He, — адрэзала Джасціна, расстаўляючы на старым зялёным кухонным стале кубачкі са сподачкамі.
— Выкладзі пячэнне на талерку, Джасціна, не стаў на стол усяе міскі, — машынальна заўважыла Мэгі. — I цэлы збанок малака таксама не стаў, богам прашу, налі ў малочнік.
— Ага, мама, добра, мама, — гэтаксама машынальна адазвалася Джасціна. — He разумею, навошта на кухні разводзіць такія цырымоніі. Мне толькі давядзецца потым вяртаць усе рэшткі на сваё месца і мыць лішнія талеркі.
— Рабі, як табе кажуць. Гэтак лепей.
— Добра, гаворка ў нас не пра тое, — напомніла Фія. — Я думаю, тут і абмяркоўваць няма чаго. Па-мойму, трэба даць Джасціне паспрабаваць, спроба будзе ўдалая.
— Вось каб мне тваю ўпэўненасць, — хмурна вымавіла Мэгі.
— А ты што, думала пра лаўры і славу, Джасціна? — рэзка папыталася бабуля.
— Ад лаўраў і славы я таксама не адмоўлюся. — Джасціна з выклікам паставіла на кухонны стол стары карычневы чайнік і паспешна села. — Ты ўжо не крыўдуй, мама, як хочаш, а падаваць на кухні чай у сярэбраным чайніку я не буду.
— I гэта добра, — усміхнулася Мэгі.
— А, смаката! Што можа быць лепшае за кубачак чаю, — шчасліва ўздыхнула Фія. — Чаму ты ўсё выстаўляеш перад мацераю ў самым нявыгадным святле, Джасціна? Ты ж добра ведаеш, сутнасць не ў багацці і не ў славе, а ў тым, каб раскрыць сябе.
— Раскрыць сябе, бабуля?
— Ведама. Сутнасць у табе самой. Ты адчуваеш, што створана для сцэны, правільна?
— Ага.
— Тады чаму гэтак маме і не сказаць? Нашто ты яе цвеліш нейкаю дурною балбатнёю?
Джасціна паціснула плячыма, залпам дапіла чай і падала мацеры пусты кубак.
— Адкуль я ведаю? — буркнула яна.
— Сама не ведаю чаму, — паправіла Фія. — Трэба думаць, на сцэне гавораць ясна і выразна. Але ў актрысы ты ідзеш, каб раскрыць тое, што ў табе ёсць, праўда?
— Ну, мусіць, — неахвотна згадзілася Джасціна.
— Фу-ты! Усе Кліры аднолькавыя — вечная гордасць і асліная ўпартасць. Глядзі, Джасціна, навучыся ўтаймоўваць свой нораў, а не дык ён цябе загубіць. Такая дурасць — баішся, раптам цябе падымуць на смех? А з чаго, папраўдзе, ты ўзяла, што твая маці такая бессардэчная? — Фія паляпала ўнучцы па руцэ. — Будзь мякчэйшая, Джасціна. He трэба гэтак ад усіх адгароджвацца.
Але Джасціна пакруціла галавою.
— He магу іначай.
Фія ўздыхнула.
— Што ж, дзяўчынка, шчаслівай дарогі, бласлаўляю цябе, толькі ці многа карысці будзе ад майго блаславення...
— Дзякуй, бабуля, вельмі табе ўдзячная.
— Тады будзь добрая, дакажы сваю ўдзячнасць справаю — пашукай дзядзьку Фрэнка і скажы яму, што ў кухні гатовы чай.
Джасціна выйшла; Мэгі на ўсе вочы глядзела на маці.
— Далібог, мама, ты проста малайчына.
Фія ўсміхнулася.
— Што ж, згадзіся, я ніколі не спрабавала павучаць сваіх дзяцей, як ім жыць і што рабіць.
— Гэта праўда, — з пяшчотаю адазвалася Мэгі, — і мы таксама заўсёды былі табе за гэта ўдзячныя.
Вярнуўшыся ў Сідней, Джасціна перш-наперш пастаралася вывесці вяснушкі. На жаль, аказалася, што гэта вымагае шмат часу, надта іх многа ў яе — давядзецца патраціць траха не цэлы год і потым усё жыццё не выходзіць на сонца, каб вяснушкі не высыпалі зноў. Другі клопат быў — напытаць сабе жытло, задача не з лёгкіх у Сіднеі ў той час, калі людзі будавалі сабе асобныя дамы, а пасяліцца ў якой-небудзь шматпавярховай махіне пад адным дахам з кучаю суседзяў лічылася сапраўдным пракляццем. Але ўрэшце Джасціна знайшла кватэру на два пакоі на набярэжнай Ньют-рэл-Бей, у адным з вялізных старых будынкаў, якія даўно страцілі віктарыянскую веліч, зусім заняпалых і занядбаных. За кватэрку гэтую бралі пяць фунтаў і дзесяць шылінгаў на тыдзень — пры агульнай на ўсіх кватарантаў ваннай і кухні дарагавізна несусветная. Але Джасціну новае жытло задавальняла. Хоць яе з дзяцінства і прывучылі гаспадарыць, яна зусім не збіралася віць сабе ўтульнае гняздзечка.
Жыць у гэтым доме, які называўся Босуэл-гардэнс, аказалася куды цікавей, чым вучыцца ў Калаўдэнскім тэатры, дзе Джасціна, здаецца, толькі тое і рабіла, што хавалася ў кулісах, глядзела, як рэпеціруюць другія, часам удзельнічала ў масавых сцэнах і завучвала на памяць вялізныя кавалкі з Шэкспіра, Шоў і Шэрыдана.
У Босуэл-гардэнс было шэсць кватэр, лічачы тую, што наймала Джасціна, ды яшчэ пакоі, дзе жыла сама гаспадыня, місіс Дзівайн. Гэтай асобе, родам з Англіі, было шэсцьдзесят пяць гадоў; яна была лупатая, мела звычку жаласна сапці носам, да крайнасці ненавідзела Аўстралію і аўстралійцаў, аднак не лічыла прыніжэннем свае годнасці драць з іх за кватэру ў тры разы даражэй. Здаецца, самаю вялікаю непрыемнасцю ў яе жыцці былі расходы на газ і электрычнасць, а самаю вялікаю слабасцю — пяшчотныя пачуцці да Джасцінінага суседа, маладога англічаніна, які вельмі весела карыстаўся гэтаю перавагаю свае нацыянальнасці.
— Я не супраць пацешыць старую, паўспамінаць з ёю іншы раз родныя мясціны, — сказаў ён неяк Джасціне. — Затое да мяне яна не чапляецца. Вам жа, любыя дзяўчаты, не дазволена зімою ўключаць электрычныя каміны, а мне яна сама дала камін і дазволіла грэць яго хоць зімою, хоць летам, калі ўздумаецца.
— Свіння, — абыякава сказала Джасціна.
Англічаніна звалі Пітэр Уілкінс, ён быў коміваяжор.
Загадкавыя светлыя суседчыны вочы абудзілі ў ім жывую цікавасць.
— Заглядвайце да мяне, я вас чайком напаю, — крыкнуў ён ёй уздагонку.
Джасціна стала заглядваць, выбіраючы час, калі раўнівая місіс Дзівайн не шастала паблізу, і вельмі хутка налаўчылася адбівацца ад Пітэравых пяшчотаў. Гады, пражытыя ў Драгедзе, верхавая язда і фізічная праца надзялілі яе моцнымі мускуламі, і яе ані не бянтэжыла тое, што біць ніжэй пояса не дазваляецца.
— Каб цябе чорт узяў, Джасціна! — Пітэр заенчыў ад болю, выцер міжвольныя слёзы. — Кінь строіць з сябе незачэпу! Чаму быць, таго не мінаваць. Мы, ведаеш, не ў Англіі часоў каралевы Вікторыі, зусім няма патрэбы берагчы нявіннасць да самага замужжа.
— А я і не збіраюся, — заўважыла Джасціна, папраўляючы сукенку. — Проста яшчэ не вырашыла, хто заслужыў такога гонару.
— He такі ўжо ты скарб! — злосна агрызнуўся Пітэр: яна яму стукнула вельмі балюча.
— Правільна, не скарб, Піт. Мяне такімі шпількамі не проймеш. I на свеце паўнютка ахвотнікаў да любой дзяўчыны, была б толькі нечапаная.
— I ахвотніц таксама поўна. Паглядзі хоць на ніжнюю кватэру.
— Гляджу, гляджу, — сказала Джасціна.
У ніжняй кватэры жылі дзве лесбіянкі, яны з захапленнем сустрэлі паяўленне ў доме Джасціны, але не адразу сцямілі, што ніколечкі яе не вабяць і проста не цікавяць. Спярша яна не зусім разумела іх намёкаў, калі ж яны ўсімі словамі растлумачылі што да чаго, толькі абыякава паціснула плячыма. Даволі хутка адносіны наладзіліся — Джасціна стала гэтым дзяўчаткам камізэлькаю, у якую плачуць, справядлівым суддзёй і надзейнаю гаванню пры любой буры; яна ўзяла Білі на парукі, калі тая трапіла ў турму; завезла Бобі ў бальніцу, каб ёй прамылі страўнік, калі тая пасля асабліва жорсткае сваркі з Білі наглыталася чаго не трэба; наадрэз адмовілася стаць на чый-небудзь бок, калі на гарызонце каторай з сябровак раптам замаячыць якая-небудзь Пэт, Эл, Джорджы ці Роні. Але да таго неспакойная такая любоў, думалася ёй. Мужчыны таксама дрэнь, але ўсё-такі другой пароды, гэта хоць забаўна.
Такім чынам, сябровак хапала — і колішніх, школьных, і новых, з дома і тэатра, а сама яна была неблагім сябрам. Яна ні з кім не дзялілася нягодамі, як другія дзяліліся з ёю, — на гэта ў яе быў Дэн, — хоць нямногія нягоды, пра якія яна ўсё ж прызнавалася, нібыта не дужа яе мучылі. А сябровак найболей дзівіла ў Джасціне рэдкае самавалоданне — нішто не магло выбіць яе з каляіны, здавалася, яна навучылася гэтаму змалку.
Болей за ўсё так званых сябровак цікавіла — як, калі і з чые ласкі Джасціна адважыцца нарэшце стаць сапраўднаю жанчынаю, але яна не спяшалася.
Артур Лестрэндж надзвычай доўга трымаўся ў тэатры Альберта Джонса на ролях герояў-палюбоўнікаў, хоць яшчэ за год да Джасцінінага прыходу ў трупу ён не без смутку развітаўся з маладосцю: яму стукнула сорак. Лестрэндж быў спрактыкаваны, някепскі акцёр, нішто сабе з выгляду — зграбны, мужны, з правільнымі рысамі твар у рамцы светлых кучэраў, — і гледачы заўсёды ўзнагароджвалі яго апладысментамі. Першы год ён проста не заўважаў Джасціны — новенькая была ціхая, сціплая і паслухмяна выконвала, што загадвалі. Але ў канцы года яна канчаткова збавілася ад вяснушак і ўжо не злівалася з дэкарацыямі, а прыкметна вылучалася.
Зніклі вяснушкі, пацямнелі з дапамогаю касметыкі бровы і вейкі, і ў Джасціне паявілася някідкае, таемнае хараство. У яе не было ні яркай прыгажосці Люка О’Ніла, ні вытанчанай мацерынай зграбнасці. Стройная, але, мабыць, залішне худзенькая. Толькі адразу вабяць вогненна-рыжыя валасы. Ды вось на сцэне яна станавілася непазнавальная — то сапраўдная красуня, то страхоцце, пачварнейшае за ведзьму.
Артур упершыню заўважыў яе, калі ёй у вучэбным парадку даручана было ад зусім розных асоб прачытаць урывак з Конрадавага «Лорда Джыма». Яна была проста выдатная; Артур бачыў, што Альберт Джонс у захапленні, і зразумеў нарэшце, чаму рэжысёр траціць на новенькую гэтулькі часу. Мала таго што ў яе незвычайны прыроджаны дар пераймання, — надзвычай выразнае кожнае яе слова. Ды яшчэ голас, найкаштоўнейшы дар у актрысы — нізкі, з хрыпатою, які пранікае проста ў душу.
Вось чаму пазней, убачыўшы яе з кубачкам чаю ў руцэ і з разгорнутаю кнігаю на каленях, Артур падышоў і сеў побач.
— Што вы чытаеце?
Джасціна падняла вочы, усміхнулася.
— Пруста.
— А вы не лічыце, што ён сумнаваты?
— Пруст сумнаваты? Ну, хіба што для тых, хто не любіць плётак. Бо Пруст, ён такі. Зацяты стары пляткар.
Артур Лестрэндж унутрана сціснуўся — відаць, гэтая разумніца глядзіць на яго пагардліва, але ён вырашыў не крыўдзіцца. Проста вельмі ўжо маладая.
— Я чуў, як вы чыталі Конрада. Бліскуча.
— Дзякуй вам.
— Можа, вып’ем калі-небудзь разам кавы і абмяркуем нашы планы на будучыню?
— Што ж, можна, — сказала Джасціна і зноў узялася за Пруста.
Ён парадаваўся, што прапанаваў не вячэру, а толькі каву: жонка трымае яго ў кіпцях, а вячэра вымагае такой падзякі, якой ад Джасціны наўрад ці дачакаешся. Аднак ён не забыўся пра гэтае выпадковае запрашэнне і павёў яе ў заняпалую маленькую кавярню далей ад цэнтра — напэўна жонцы і ў галаву не прыйдзе шукаць яго ў такім месцы.
Джасціне даўно надакучыла, быццам цацы-дзяўчынцы, адмаўляцца, калі частуюць цыгарэтаю, і яна навучылася курыць. I цяпер, калі яны селі за столік, яна выняла з сумкі нераспячатаны пачак цыгарэт, акуратна адхіліла край цэлафанавай абгорткі, каб уся не зляцела з пачка, — засталося толькі адагнуць краёк і дастаць цыгарэту. Артур з насмешліваю цікаўнасцю сачыў за гэтаю шчыраю акуратнасцю.
— Ахвота вам поркацца, Джасціна? Садралі б абгортку, і справе канец.
— Цярпець не магу неахайнасці.
Ён узяў у яе цыгарэты, задумліва пагладзіў цэльную абалонку.
— Ну, быў бы я вучнем славутага Зігмунда Фрэйда...
— Былі б вы Фрэйд — што далей? — Джасціна падняла галаву, побач стаяла афіцыянтка. — Мне cappuccino[8], калі ласка.
Ён зазлаваўся, што яна распарадзілася сама, але не стаў прыдзірацца, паглынуты іншымі думкамі.
— Мне, калі ласка, каву па-венску. Ага, дык вось пра Фрэйда. Хацеў бы я ведаць, як бы ён гэта расцаніў? Сказаў бы, мабыць...
Джасціна забрала ў яго пачак, адкрыла, выняла цыгарэту і закурыла, перш чым ён паспеў дастаць з кішэні запалкі.
— I што?..
— Фрэйд вырашыў бы, што вы хочаце зберагчы сябе цэлаю і нечапанаю, праўда?
Некалькі мужчын з цікаўнасцю азірнуліся на нечаканы ў гэтай пракуранай кавярні залівісты смех.
— Вось як? Гэта што ж, Артур, спроба абходным шляхам выявіць, ці зберагла я цнатлівасць?
Ён сярдзіта цмокнуў языком.
— Джасціна! Я бачу, апрача ўсяго іншага, мне давядзецца навучыць вас майстэрству выкручвацца.
— Апрача чаго такога іншага, Артур? — Яна ўсперлася локцямі на стол, вочы яе бліскалі ў прыцемку.
— Ну, чаму там вам яшчэ трэба вучыцца?
— Увогуле, я даволі адукаваная.
— Ва ўсіх адносінах?
— Ого, так выразна вы ўмееце падкрэсліваць патрэбнае слова! Вельмі добра, я абавязкова запомню, як вы гэта вымавілі.
— Ёсць рэчы, якім можна навучыцца толькі на практыцы, — сказаў ён мякка, выцягнуў руку і захінуў завіток валасоў ёй за вуха.
— Вось як? Мне заўсёды хапала звычайнай назіральнасці.
— Праўда, а калі гэта мае дачыненне да любові? — Гэтае слова ён вымавіў з пачуццём, але не пераціскаючы. — Як вы можаце сыграць Джульету, не ведаючы, што такое любоў?
— Вельмі пераканаўчы доказ. Згаджаюся.
— Ці былі вы калі-небудзь закаханыя?
— He.
— Але вы ведаеце хоць што-небудзь пра любоў? — Гэтым разам ён найвыразней вымавіў не «любоў», а «хоць што-небудзь».
— Ані нічога.
— Ага! Значыць, Фрэйд не памыліўся б?
Джасціна ўзяла са стала свае цыгарэты, з усмешкаю паглядзела на цэлафанавую абгортку.
— У нейкім сэнсе — напэўна.
Ён хуткім рухам ухапіў знізу цэлафан, злузаў, імгненне патрымаў, потым папраўдзе акцёрскім жэстам скамячыў і кінуў у попельніцу; празрысты камячок зашамацеў, заварушыўся, выпростваючыся.
— З вашага дазволу я хацеў бы навучыць вас, што значыць быць жанчынаю.
Хвіліну Джасціна моўчкі глядзела, як дзіўна курчыцца і выгінаецца ў попельніцы скамечаная празрыстая абгортка, потым чыркнула запалкаю і падпаліла цэлафан.
— Чаму і не? — папыталася яна ў імгненнага полымя. — Напраўду, чаму і не?
— Дык ці будуць тут чароўныя прагулянкі пры месяцы і ружы і пяшчотныя і палкія размовы, ці няхай будзе ўсё кароткае і пранізлівае, як страла? — прадэкламаваў ён, прыціснуўшы руку да сэрца.
Джасціна зарагатала.
— Ну што вы, Артур! Я дык спадзяюся, што будзе найхутчэй доўгае і пранізлівае. Толькі, калі ласка, без месяца і ружаў. Я не створана для пяшчоты, мне ад яе млосна.
Ён паглядзеў на яе здзіўлена і не без смутку, памахаў галавою.
— Ох, Джасціна! Усе на свеце створаны для пяшчоты, нават вы, неадчувальная вясталка. Калі-небудзь вы ў гэтым пераканаецеся. Вам яшчэ так захочацца гэтае самае пяшчоты.
— Пф-ф! — Яна ўстала. — Хадземце, Артур, кончым з гэтым, пакуль я не перадумала.
— Як? Проста цяпер?!
— А чаму ж не? Калі ў вас не хапае грошай на нумар у гасцініцы, дык у мяне поўна.
Да атэля «Метраполь» было зусім недалёка; Джасціна бесцырымонна ўзяла Артура пад руку, і яны, смеючыся, пайшлі па дрымотна-ціхіх вуліцах. У гэты час, вельмі позні тым, хто выпраўляецца вячэраць у рэстаран, але яшчэ ранні тэатральнаму раз’езду, на вуліцах было амаль бязлюдна, толькі дзе-нідзе — кучкі пушчаных на бераг амерыканскіх матросаў ды чародкі дзяўчатак, якія нібыта разглядаюць вітрыны, але цэляцца на тых самых матросаў. На Артура з яго спадарожніцаю ніхто не звяртаў увагі, і гэта яго зусім задавальняла. Пакінуўшы Джасціну каля дзвярэй, ён забег у аптэку і праз мінуту выйшаў, вельмі задаволены.
— Ну вось, усё ў парадку, мая дарагая.
— Чым гэта вы запасліся? «Французскімі гасцінчыкамі»?
Ён зморшчыўся.
— Божа барані. Гэтая гадасць атручвае ўсё задавальненне. He, я ўзяў табе пасту. А адкуль ты ведаеш пра «французскія гасцінчыкі»?
— Пасля сямі гадоў вучобы ў каталіцкім пансіёне? Па-вашаму, мы там толькі тое і рабілі, што чыталі малітвы? — Джасціна ўсміхнулася. — Рабіць дык мала што рабілі, а гаворана было пра ўсё.
Містэр і місіс Сміт агледзелі свае ўладанні, якія аказаліся не такія ўжо благія, мяркуючы па сіднейскіх гасцініцах тых часоў. Эпоха раскошных атэляў «Хілтан» яшчэ не надышла. Нумар быў прасторны, з цудоўным відам на гавань і Сіднейскі мост. Без ванны, зразумела, але з вялізным мармуровым умывальнікам са збаном і тазам, гэта пасавала астатняму абсталяванню пакоя — мастадонтам у віктарыянскім стылі.
— Ну, а цяпер што я павінна рабіць? — папыталася Джасціна і расхінула фіранкі. — Прыгожы від, праўда?
— Прыгожы. А што рабіць... ну, ведама, зняць з сябе лішняе.
— Толькі лішняе? — яхідна папыталася Джасціна.
Ён уздыхнуў.
— Скінь усё! Трэба адчуваць другога ўсёю скураю.
Хутка, акуратна, без ніякага сораму Джасціна раздзелася, падышла да ложка і раскінулася на ім.
— Гэтак, Артур?
— О божа літасцівы! — выдыхнуў ён, старанна складваючы штаны: жонка заўсёды правярала, ці не пакамечаны яны.
— А што? У чым справа?
— Вось што значыць сапраўдная рыжая дзяўчынка.
— А вы думалі, на мне чырвонае пер’е?
— Кінь жартачкі, дзетка, цяпер гэта зусім недарэчы. — Ён уцягнуў жывот, павярнуўся, малайцавата падышоў і, прыладзіўшыся побач, стаў умела асыпаць кароткімі пацалункамі Джасцініну шчаку, шыю, грудзі. — М-м-м, ты такая прыемная. — Ён абняў яе. — Вось гэтак! Прыемна, га?
— Прыемна, напэўна. Ага, нават вельмі прыемна.
I наступіла маўчанне, чуліся толькі пацалункі ды зрэдку незразумелы шэпт. У нагах пры ложку высіўся старамодны туалетны стол, нейкі эратычна настроены іх папярэднік нахіліў люстэрка так, каб у ім адлюстроўвалася арэна любоўных бітваў.
— Патушы святло, Артур.
— He, не, мая краса! Урок нумар адзін; у каханні няма такіх паваротаў, якія не трывалі б святла.
Умела яе падрыхтаваўшы, Артур распачаў галоўнае. Джасціна не адчула асаблівае нязручнасці — трохі балюча і і ніякага такога захаплення, а зрэшты, нейкае ласкава паблажлівае пачуццё; цераз Артурава плячо вочы яе ўпёрліся ў люстрэка ў нагах за ложкам... Відовішча вельмі пацешнае.
Яна зірнула раз, другі. Парывіста прыціснула да вуснаў кулак, прыкусіла костачкі пальцаў, неяк захліпнулася стогнам.
— Ну-ну, нічога, мая краса! Усё прайшло, цяпер ужо моцна балець не будзе, — шапнуў Артур.
Грудзі ў яе сутаргава калаціліся, быццам ад плачу; ён абняў яе мацней, неразборліва замармытаў ёй нейкія ласкавыя словы.
Раптам Джасціна адкінула галаву, жаласна застагнала і зайшлася залівістым, нястрымным смехам. I чым бяссільней злаваўся збянтэжаны, ашалелы Артур, тым адчайней яна рагатала, рагатала да слёз і толькі ледзь паказвала пальцам на люстэрка ў нагах за ложкам. Усё цела яе здрыгалася — але, на жаль, трохі не гэтак, як смакаваў наперад злашчасны Артур.
У многіх адносінах Джасціна была намнога бліжэй да Дэна, чым маці, але тое, што абое яны адчувалі да мацеры, заставалася само па сабе. Пачуццё гэтае ніколечкі не замінала і не пярэчыла таму, што звязвала брата і сястру. Тое, другое, паяднала іх вельмі рана і трывала, і з гадамі толькі мацнела. Калі Мэгі вызвалілася нарэшце ад працы на выганах, якая гадамі не давала ёй ні адпачынку, ні часу, дзеці падраслі ўжо настолькі, што вучыліся пісаць за кухонным сталом місіс Сміт, а падтрымку і суцяшэнне назаўсёды прывыклі знаходзіць адно ў аднаго.
Характары ў іх былі вельмі розныя, але нямала агульных густаў і схільнасцяў, а калі яны ў густах разыходзіліся, дык ставіліся да гэтага памяркоўна: чуццё падказвала паважаць дзівацтвы другога і нават цаніць несупадзенне, інакш ім аднаму з адным стала б, напэўна, сумнавата. Яны выдатна вывучылі адно аднаго. У Джасціны было натуральна асуджаць заганы ў другіх і не заўважаць іх у сабе, у Дэна ж натуральна разумець і дараваць чужыя заганы, але бязлітасна асуджаць свае. Джасціна ў сабе адчувала непераможную сілу, Дэн сябе лічыў безнадзейна слабым.
I нейкім чынам з усяго гэтага нарадзілася ледзь не ідэальная дружба, тая, у якой няма на свеце немагчымага. Але Джасціна была куды болей гаваркая, а таму Дэн дазнаваўся пра яе і пра яе пачуцці намнога болей, чым яна — пра яго. У сэнсе маралі яна была часам тупаватая, не прызнавала нічога святога, і Дэн лічыў, што павінен абудзіць у сястры затоенае сумленне. А таму ён пакорліва выслухоўваў усё, што яна ні гаварыла, з пяшчотаю і спагадаю, якія злавалі б яе бязмежна, калі б яна пра іх здагадвалася. Але яна нічога такога не заўважала; яна выкладвала цярпліваму слухачу выключна ўсё з таго даўняга часу, калі малы толькі-толькі навучыўся слухаць і нешта разумець.
— Угадай, што я ўчора рабіла вечарам? — папыталася яна, клапатліва папраўляючы шыракаполы саламяны капялюш, каб твар і шыя заставаліся ў цяні.
— Першы раз выступала ў галоўнай ролі? — сказаў Дэн.
— Доўбня! Няўжо я не паклікала б, каб ты паглядзеў! Гадай яшчэ.
— Злаўчылася нарэшце — не дала Бобі набіць Білі?
— Холадна, холадна.
Дэн паціснуў плячыма, яму ўжо трохі надакучыла.
— Паняцця не маю.
Яны сядзелі на траве ў царкоўным садзе, каля вялізнага гатычнага Храма прасвятое дзевы. Дэн па тэлефоне папярэдзіў сястру, што будзе слухаць нейкую асаблівую службу — ці не прыйдзе Джасціна да храма трошкі раней, яны б пабачыліся? Джасціна, ведама, згадзілася, ёй не цярпелася расказаць пра сваю прыгоду.
Дэн вучыўся ў Рыверв’ю-коледжы апошні год, да заканчэння заставалася зусім нядоўга; ён быў цяпер старастам школы, капітанам крыкетнай каманды, і рэгбі, і тэніснай, і па ручным мячы. I ў дадатак яшчэ першы вучань у класе. Яму мінула семнаццаць, рост — шэсць футаў і два дзюймы, звонкі хлапечы голас даўно перайшоў у барытон, і пры гэтым Дэн шчасліва пазбегнуў напасці пераходнага ўзросту: ні прышчоў, ні няўклюднасці, ні вытырклага кадыка. Пушок на шчоках такі светлы, што брыцца яшчэ неабавязкова, але ў астатнім гэта ўжо не хлапчук, а дарослы юнак. Толькі па форменным адзенні і пазнаеш, што ён яшчэ школьнік.
Дзень выдаўся сонечны. Дэн зняў саламяны капялюш, выцягнуўся на траве; Джасціна, седзячы побач, сагнулася, абхапіла калені рукамі, ад страху перад вяснушкамі трэба хаваць ад сонца кожную лапінку аголенай скуры. Дэн ляніва праплюшчыў адно сіняе вока, паглядзеў на сястру.
— Што ж ты ўчора вечарам рабіла, Джас?
— Страціла сваю цнатлівасць. Па крайняй меры, гэтак я думаю.
Абодва вокі шырока расплюшчыліся.
— Вось доўбня!
— Пф-ф! I даўно пара. Ну як я стану добраю актрысаю, калі паняцця не маю, што адбываецца паміж мужчынам і жанчынаю?
— Трэба было б паберагчы сябе дзеля таго, за каго ты выйдзеш замуж.
Джасціна прыкра зморшчылася.
— Ты нейкі выкапень, Дэн, іншы раз проста няёмка слухаць. Можа, з тым, за каго я выйду замуж, сустрэнуся я толькі ў сорак гадоў? А да таго часу што загадаеце рабіць? Замарынаваць сябе, ці што? Ты што ж, сам збіраешся берагчы нявіннасць да жаніцьбы?
— Наўрад ці я калі-небудзь ажанюся.
— Ну і я наўрад ці выйду замуж. I што тады? Перавязаць нявіннасць блакітнаю стужкаю і схаваць у куфар разам з пасагам, якога ў мяне зусім няма? Я не хачу да самай смерці толькі гадаць, што ды як.
Дэн шырока ўсміхнуўся.
— Ну, цяпер табе ўжо не давядзецца гадаць.
Ён перавярнуўся на жывот, падпёр падбародак далонню і ўважліва паглядзеў на сястру, твар у яго стаў лагодны, заклапочаны.
— I як, нішто? Ці страшна? Вельмі было агідна?
Губы ў яе задрыжалі, яна трохі памаўчала, успамінаючы.
— He, зусім не агідна. Дый не страшна. Але, далібог, не разумею, чаму ўсе гэтак захлёбваюцца ад захаплення. Даволі прыемна, і толькі. А я ж не кінулася да першага стрэчнага, выбірала з толкам — ён вельмі прывабны і не хлапчук, чалавек спрактыкаваны.
Дэн уздыхнуў.
— Ты і праўда доўбня, Джасціна. Мне было б куды спакайней, калі б ты сказала: «У ім няма нічога асаблівага, але мы пазнаёміліся, і я проста не ўтрывала». Я нават магу зразумець, што ты не хочаш чакаць замужжа, але ўсё-такі гэтага трэба захацець таму, што цябе пацягнула да чалавека, Джас. А не проста каб паспрабаваць, як гэта робіцца. He дзіва, што табе не было ніякай радасці.
Вясёлая ўрачыстасць сплыла з Джасцінінага твару.
— О, каб цябе чорт узяў, ты ўсё сапсаваў, цяпер я і праўда адчуваю сябе пагана. Калі б я цябе не ведала, я б падумала, ты хочаш утаптаць мяне ў гразь... ну, не мяне, дык мае тэорыі.
— Але ты мяне ведаеш, праўда? Ніколі я не стану ўтоптваць цябе ў гразь, але разважаеш ты іншы раз па-дурному, дурней і не прыдумаеш. — I Дэн закончыў паволі, урачыста: — Я — голас твайго сумлення, Джасціна О’Ніл.
— Вось гэта праўда, доўбня. — Забыўшыся, што трэба хавацца ад сонца, Джасціна адкінулася на траву побач з братам так, каб ён не бачыў яе твару. — Слухай, ты ж разумееш, чаму я гэта зрабіла. Праўда?
— Ох, Джасі, — пачаў ён з сумам, але яна не дала яму дагаварыць, перабіла горача, сярдзіта:
— Я ніколі, ніколі, ніколі нікога не палюблю! Толькі паспрабуй палюбіць чалавека — і ён цябе забівае. Толькі адчуй, што без некага жыць не можаш, — і ён цябе забівае. Гавару табе, у гэтым людзі ўсе аднолькавыя!
Яго заўсёды мучыла, што яна адчувае — лёс абдзяліў яе любоўю, мучыла тым мацней, што ён ведаў — гэта праз яго. Калі можна назваць нейкую самую важкую прычыну, па якой сястра так многа яму значыла, галоўнае, мусіць, было адно — яе любоў да яго ні разу, ні на імгненне не азмрочылі ні зайздрасць, ні рэўнасць. Дэн вельмі пакутаваў: яго дык любяць усе, ён — цэнтр Драгеды, а Джасціна недзе ўбаку, у цяні. Колькі ён маліўся, каб стала іначай, але малітвы нічога не мянялі. Вера яго ад гэтага не меншала, толькі яшчэ вастрэйшае стала разуменне, што давядзецца калі-небудзь заплаціць за гэтую любоў, якая так шчодра выліваецца на яго на шкоду Джасціне. Яна трымалася малайцом, яна нават сама сябе пераканала, быццам ёй і так добра — наводшыбе, у цяні, але Дэн адчуваў, як ёй балюча. Ён ведаў. У ёй вельмі, вельмі многае вартае любові, а ў ім — так мала. Безнадзейна было дашуквацца іншых прычын, і Дэн вырашыў: ільвіная доля даецца яму за тое, што ён прыгожы і намнога лагаднейшы, лягчэй ладзіць з мацераю і з усімі ў Драгедзе. I яшчэ таму, што ён мужчына. Нічога не выпадала з-пад яго ўвагі — хіба толькі тое, чаго ён проста не мог ведаць; ніколі і нікому Джасціна гэтак не давяралася, за ўсё жыццё ніхто болей не стаў ёй так душэўна блізкі.
Ведама, мама значыць ёй многа болей, чым яна прызнаецца самой сабе.
Але я ўсё выкуплю, думаў Дэн. Я дык нічым не абдзелены. Трэба неяк за гэта заплаціць, неяк ёй за ўсё кампенсаваць.
Ён нечакана зірнуў на гадзіннік, спрытна падняўся: які ні вялікі яго доўг сястры, яшчэ большы доўг перад богам.
— Мне пара, Джас.
— От гэта твая паршывая царква! Перарасцеш ты калі-небудзь гэтую дурную гульню?
— Спадзяюся, што не.
— Калі мы цяпер убачымся?
— Ну, сёння пятніца, так што як заўсёды — заўтра ў адзінаццаць тут.
— Добра. Будзь разумненькі.
Ён ужо надзеў саламяны капялюш і выправіўся ісці, але пачуўшы гэтыя словы, з усмешкаю азірнуўся:
— Ды хіба я не разумненькі?
Джасціна весела ўсміхнулася ў адказ:
— Ну што ты! Ты казачна добры, такіх на свеце не бывае! Гэта я вечна што-небудзь ды адпалю. Да заўтра!
Вялізныя дзверы ў Храме прасвятое дзевы абабіты былі чырвонаю скураю; Дэн цішком адчыніў адны і прашмыгнуў усярэдзіну. Можна было і яшчэ некалькі мінут пабыць з Джасцінаю, але Дэн любіў прыходзіць у царкву раней, пакуль яшчэ не поўна народу і не перакочваюцца ў ёй уздыхі і кашаль, шамаценне адзення і шэпт. Вельмі добра аднаму. Толькі рызнічы запальвае свечкі на галоўным алтары — дыякан, адразу вызначыў Дэн. Укленчыў перад алтаром, перахрысціўся і ціха прайшоў між лаўкамі.
Ён стаў на калені, абапёрся лобам на складзеныя рукі і аддаўся плыні думак. Гэта не была ўсвядомленая малітва, проста ўвесь ён зліўся з тым няўлоўным і, аднак, выразна адчувальным, невыказным, свяшчэнным, чым, здавалася яму, напоена тут само паветра. Быццам ён, Дэн, ператварыўся ў агеньчык адной з маленькіх лампад, што трапечуцца за чырвоным шклом і, здаецца, вось-вось патухнуць, але, жывячыся ўвесь час нямногімі кроплямі, нястомна выпраменьваюць далёка ў змрок сваё малое, але надзейнае святло. У царкве Дэну заўсёды станавілася ўтульна, ён раствараўся ў цішыні, забываўся пра сваё чалавечае «я». Толькі ў царкве ён на месцы і не ў разладзе з самім сабою і яго пакідае боль. Вейкі ў яго апусціліся, ён заплюшчыў вочы.
З галерэі, ад аргана, пачулася шаргаценне ног, шумна ўздыхнулі мяхі — рыхтаваўся да свае працы арганіст. Хлопчыкі з хору збіраліся загадзя, трэба было яшчэ раз прарэпеціраваць перад пачаткам. Чакалася, як заўсёды па пятніцах, толькі звычайная дзённая служба, але адпраўляў яе адзін з выкладчыкаў Рыверв’ю-коледжа, ён у дружбе быў з Дэнам, і Дэн хацеў яго паслухаць.
Арган выдыхнуў некалькі моцных акордаў, потым, усё цішэй, цішэй, загучалі пералівы акампанементу, і ў змрок, пад каменныя карункі скляпення, узляцеў адзінокі дзіцячы голас, слабы, высокі, пяшчотны, голас бясконцае, незямное чысціні — тыя нямногія, хто быў цяпер у вялізным пустым храме, міжволі заплюшчылі вочы, бядуючы па страчанай чысціні, па нявіннасці, якая ўжо не вернецца.
Panis angelicus,
Fit panis hominum,
Dat panis coelicus
Figuris tcrminum,
O res mirabilis,
Manducat Dominus
Pauper, pauper,
Servus et humilis...
Хлеб анёлаў, нябесны хлеб, о дзіва. З бяздоння жалю цябе я клічу, о божа, пачуй мяне! Прыхілі слых свой, паслухай маю просьбу. He пакінь мяне, божа, не пакінь мяне. Бо ты мой уладыка, а я пакорны твой слуга. У вачах тваіх узвышае адна толькі дабрадзейнасць. Ты не глядзіш, прыгожыя ці брыдкія з твару твае слугі. Табе важна адно толькі сэрца. Толькі ў табе вылечванне, толькі ў табе я знаходжу спакой.
Адзінока мне, божа. Прашу цябе, няхай скончыцца хутчэй жыццё, бо жыццё — гэта боль. Ніхто не разумее, што мне, так шчодра адоранаму, гэтак пакутліва-балюча жыць. Але ты разумееш, і толькі тваё суцяшэнне падтрымлівае мяне. Што б ні патрабаваў ты ў мяне, божа, я ўсё аддам, бо люблю цябе. I калі магу нешта прасіць у цябе, прашу толькі аднаго — усё іншае забыць навек, у табе знайсці забыццё.
— Чаму ты прыціхла, мама? — папытаўся Дэн, — Пра што ты задумалася? Пра Драгеду?
— He, — сонна адазвалася Мэгі. — Пра тое, што я старэю. Сёння раніцаю знайшла ў сябе з паўдзесятка сівых валасоў, і косці ныюць.
— Ты ніколі не будзеш старая, мама, — спакойна запэўніў Дэн.
— Добра было б, каб гэтак, любы, толькі, на жаль, ты памыляешся. Мяне стала цягнуць сюды, да вады, а гэта першая прыкмета старасці.
Яны ляжалі пад цёплым зімовым сонцам на траве каля Копанкі, на разасланых ручніках. Каля таго берага шырокае чары вада шумела, віравала, кіпела, ад яе ішоў едкі пах серы і патроху слабеў, раствараўся ў паветры. Плаваць тут, у сажалцы — зімою гэта была самая вялікая асалода. Усе хваробы і немачы старасці як рукою здымае, падумала Мэгі, павярнулася, легла на спіну, галавою ў цень вялізнага паваленага дрэва, на якім даўным-даўно сядзела яна з айцом Ральфам. Вельмі даўно гэта было; не ўдалося абудзіць у сабе хоць бы самага слабенькага водгаласу таго, што ўжо напэўна адчувала яна, калі Ральф яе пацалаваў.
Яна пачула, што Дэн устае, і расплюшчыла вочы. Ён заўсёды быў яе любы, чароўны малы; з гордасцю сачыла яна, як ён расце і мяняецца, але ўсе перамены, з дня на дзень усё болей прыкметныя адзнакі сталасці бачыліся ёй скрозь колішняе аблічча таго самага смяшлівага малога. Hi разу яшчэ не прыходзіла ёй у галаву, што ён ва ўсіх адносінах ужо даўно не дзіця.
I толькі цяпер, калі ён стаў перад ёю на ўвесь рост у адных купальных трусах, на фоне яркага неба, яна раптам зразумела.
Мой ты божа, усё кончылася! I дзяцінства, і юнацтва. Ёндарослы, ён мужчына. Гордасць, злосць, затоенае сапраўды жаночае замілаванне, страх ад прадчування нейкай немінучай бяды, гнеў, захапленне, журба — усё гэта і яшчэ шмат чаго адчула Мэгі, гледзячы на сына. Страшна гэта — нарадзіць мужчыну, яшчэ страшней нарадзіць яго такога. Такога надзіва мужнага, такога надзіва прыгожага.
Выліты Ральф дэ Брыкасар, і нешта ад яе таксама. Як магла яна не адчуць хвалявання, пазнаўшы ў гэтым яшчэ вельмі маладым целе другое, з якім яе ядналі некалі любоўныя абдымкі? Яна заплюшчыла вочы, засаромелася, зазлавалася на сябе за тое, што ўбачыла ў сыне мужчыну. Няўжо і ён цяпер бачыць у ёй жанчыну, ці яна і цяпер яму толькі загадкавы сімвал — мама? О, каб на яго чорт, каб на яго! Як ён смеў стаць дарослым?
Яна зноў расплюшчыла вочы і раптам папыталася:
— Ты ўжо што-небудзь ведаеш пра жанчын, Дэн?
Ён усміхнуўся.
— Адкуль бяруцца пчолкі і пташкі?
— Ну, маючы сястрою Джасціну, самыя простыя звесткі, ты, ведама, атрымаў. Варта ей было першы раз разгарнуць падручнік фізіялогіі — і яна пайшла выкладваць свае веды кожнаму стрэчнаму. He, я пра другое — ты ўжо спрабаваў карыстацца яе лекцыямі на практыцы?
Дэн пакруціў галавою, сеў на траву каля мацеры, зірнуў ёй у вочы.
— Дзіўна, што ты пра гэта папыталася, мама. Я даўно хацеў пра гэта з табою пагаварыць, ды ўсё не ведаў, як пачаць.
— Табе яшчэ толькі васемнаццаць, мілы. Ці не ранавата пераходзіць ад тэорыі да практыкі? (Толькі васемнаццаць. Толькі. Але ж ён — мужчына, ці ж не праўда?)
— Вось пра гэта я і хацеў з табою пагаварыць. Пра тое, каб зусім не пераходзіць да практыкі.
Такі ледзяны вецер дзьме з гор. Чамусьці яна толькі цяпер гэта заўважыла. Дзе ж яе халат?
— Зусім не пераходзіць да практыкі, — паўтарыла яна глуха, і гэта было не пытанне.
— Вось іменна. He хачу гэтага, ніколі. He тое каб я пра гэта зусім не думаў і мне не хацелася б мець жонку і дзяцей. Хочацца. Але я не магу. Бо нельга адразу ўмясціць любоў да жонкі і дзяцей і любоў да бога, такую, якой я хачу яго любіць. Я даўно гэта зразумеў. Нават не помню, калі я гэтага не разумеў, і чым сталейшы станаўлюся, тым большая мая любоў да бога. Гэта велічна і загадкава — любіць бога.
Мэгі ляжала і глядзела ў гэтыя спакойныя, вызваленыя сінія вочы. Такія некалі былі вочы ў Ральфа. Але гарыць у іх нейкі агонь, якога ў Ральфа ў вачах не было. А можа, ён палаў і ў Ральфавых вачах, але толькі ў васемнаццаць гадоў? Ці было гэта? Можа, такое толькі ў васемнаццаць і бывае? Калі яна ўвайшла ў Ральфава жыццё, ён быў ужо на дзесяць гадоў старэйшы. Але ж яе сын — містык, яна заўсёды гэта ведала. А Ральф і ў юнацтве наўрад ці схільны быў да містыкі. Мэгі праглынула камяк, што засеў у горле, шчытней укруцілася ў халат, холад адзіноты прабіраў да касцей.
— Вось я і папытаўся ў сябе, чым пакажу я богу ўсю сілу свае любові? Я доўга біўся, уцякаў ад адказу, я не хацеў яго бачыць. Бо мне хацелася і звычайнага чалавечага жыцця, вельмі хацелася. І ўсё-такі я ведаў, што павінен ахвяраваць, ведаў... Толькі адно я магу падарыць богу, толькі гэтым паказаць, што ў сэрцы маім нічога і ніколі не стане вышэй за яго. Аддаць адзінае, што з ім сапернічае, — вось ахвяра, якой бог ад мяне патрабуе. Я богаў слуга, і сапернікаў у яго не будзе. Я павінен быў выбіраць. Усім дазволіць ён мне валодаць і цешыцца, апрача аднаго. — Дэн уздыхнуў, скубучы залацістае перца драгедскай травы. — Я павінен паказаць яму, што разумею, чаму пры нараджэнні ён даў мне так многа. Павінен паказаць, што разумею, як мала значыць маё жыццё без яго.
— Гэта немагчыма, я табе не дазволю! — крыкнула Мэгі. Пацягнулася, сціснула яго руку вышэй локця. Такая далікатная скура, і пад ёю — затоеная сіла, якраз як у Ральфа. Якраз як у Ральфа! I страціць права адчуць на гэтай скуры дотык пяшчотнай дзявочай рукі?
— Я стану свяшчэннікам, — сказаў Дэн. — Стану служыць богу непадзельна, аддам яму ўсё, што ў мяне ёсць і што ёсць я сам. Дам зарок беднасці, цноты і пакоры. Ад выбраных сваіх слуг ён патрабуе адданасці бязмежнай. Гэта будзе не лёгка, але я гатовы.
Якія ў яе сталі вочы! Быццам ён забіў яе, утаптаў у гразь. Ён не думаў, што давядзецца вытрываць і гэта, ён марыў, што яна будзе ім ганарыцца, што радая будзе аддаць сына богу. Яму гаварылі, што мацеры гэта — захапленне, вялікае шчасце, безумоўна ж, яна згодзіцца. А яна гэтак глядзіць на яго, быццам, становячыся свяшчэннікам, ён падпісвае ёй смяротны прысуд.
— Я заўсёды толькі гэтага і хацеў, — сказаў Дэн з адчаем, гледзячы ёй у вочы, поўныя смяротнай пакуты. — Ох, мама, няўжо ты не разумееш? Ніколі, ніколі нічога другога я не хацеў, толькі стаць свяшчэннікам! Я іначай не магу!
Пальцы яе разняліся; Дэн апусціў вочы — там, дзе маці сціскала яго руку, засталіся белыя плямы і тонкія сярпочкі на скуры — сляды пазногцяў, якія ўпіліся ў яе. Мэгі адкінула галаву і зарагатала — моцна, нястрымна, істэрычна, і здавалася, ніколі не змоўкне гэты горкі, з’едлівы смех.
— Выдатна, проста не верыцца! — задыхаючыся, вымавіла яна нарэшце, дрыжачаю рукою выцерла слёзы. He, такая насмешка! Попел ружы, сказаў ён у той вечар, калі мы паехалі да копанкі. I я не зразумела, пра што ён. Попел, прах. Прах ёсць і ў прах абернешся. Царкве належыш і царкве аддадзены будзеш. Выдатна, вельмі добра! Будзь пракляты бог, агідны, подлы гасподзь бог! Найзласнейшы вораг усіх жанчын, вось ён хто! Мы стараемся нешта стварыць, а ён толькі і ведае што разбураць!
— He трэба, мама! He трэба, маўчы! — плачам вырвалася ў Дэна.
Яго жахаў мацерын боль, але ён не разумеў ні гэтага болю, ні таго, што яна гаворыць. Слёзы цяклі ў яе па твары, сэрца разрывалася, вось ужо і пачынаеш прыносіць ахвяры, ды такія, што ў сне не сніліся. Ды хоць ён і плача па мацеры, нават дзеля яе не можа ён адмовіцца ад ахвяры. Ён павінен прынесці свой дар — і чым цяжэй яго прынесці, тым даражэйшы гэты дар богу.
Яна прымусіла яго плакаць — першы раз за ўсё яго жыццё. I адразу задушыла ў сабе гнеў і гора. He, гэта несправядліва — спаганяць нешта на ім. Ён такі, якім зрабілі яго атрыманыя гены. Ці яго бог. Ці Ральфаў бог. Ён святло яе жыцця, яе сын. Праз мацеру ён не павінен пакутаваць — ніколі.
— He плач, Дэн, — зашаптала Мэгі і пагладзіла яго руку, на якой чырванелі сляды яе нядаўняй гнеўнай успышкі. — Даруй, я не хацела гэтак гаварыць. Проста ты мяне ашаламіў. Ведама, я радая за цябе, далібог, радая. А як жа іначай? Проста я гэтага не чакала. — Яна ўсміхнулася. — Ты мяне раптам аглушыў, быццам каменем па галаве.
Дэн змахнуў слёзы, няўпэўнена паглядзеў на маці. Чаму гэта яму здалося, нібыта ён яе забіў? Вось яны, маміны вочы, такія самыя, як заўсёды, такія жывыя, гэтулькі ў іх любові. Дужыя маладыя сынавы рукі абхапілі яе, абнялі моцна і пяшчотна.
— Ты праўда не супраць, мама?
— Супраць? Ці можа добрая каталічка быць супраць, калі сын становіцца свяшчэннікам? Гэтак не бывае! — Мэгі падхапілася. — Брр! Так холадна стала! Хадзем дадому.
Яны прыехалі сюды не верхам, а на ўсюдыходзе; і цяпер Дэн уладкаваўся на высокім сядзенні за рулём, Мэгі села побач. Перарывіста ўздыхнула, амаль усхліпнула, адхінула зблытаныя валасы, якія ўпалі на вочы.
— Ты ўжо вырашыў, куды паступіш?
— Напэўна, у коледж святога Патрыка. Па крайняй меры для пачатку. А пасля ўжо паступлю ў манаскі ордэн. Я хацеў бы ў ордэн Ісуса, але яшчэ не зусім упэўнены, таму што мне рана ісці проста да езуітаў.
Шырока расплюшчанымі вачыма глядзела Мэгі на рыжаваты луг за рабым ад разбітае машкары ветравым шклом машыны, якая нырала на выбоінах.
— Я прыдумала нешта лепшае, Дэн.
— Праўда? — Ён уважліва кіраваў; дарога з гадамі ўсё горшала, і кожны раз валяліся на ёй якія-небудзь калоды.
— Я пашлю цябе ў Рым, да кардынала дэ Брыкасара. Помніш яго?
— Ці помню! Што за пытанне, мама? Я яго, мабыць, і за мільён гадоў не забыў бы. Ён мне — дасканаласць, ідэал пастыра. Калі б мне стаць такім, гэта будзе шчасце.
— Ідэал — той, чые справы ідэальныя, — рэзка сказала Мэгі. — Але я магу даверыць цябе яго апецы, я ведаю, дзеля мяне ён пра цябе паклапоціцца. Ты можаш паступіць у семінарыю ў Рыме.
— Ты сур’ёзна, мама? Праўда? — Радасць на твары ў Дэна змянілася трывогаю. — А грошай хопіць? Гэта абыдзецца намнога танней, калі я астануся ў Аўстраліі.
— З ласкі прыгаданага кардынала дэ Брыкасара ў цябе заўсёды будзе даволі грошай, мой дарагі.
Яны параўняліся з кухняю, і Мэгі ўпіхнула сына ў дзверы.
— Ідзі скажы місіс Сміт і астатнім. Яны будуць у захапленні.
А сама цераз сілу, ледзь валочачы ногі, паплялася да Вялікага дома, у гасцёўню, дзе — дзіва дзіўнае! — Фія не працавала, а гаманіла за чаем з Эн Мюлер. Калі ўвайшла Мэгі, яны павярнуліся і па яе твары адразу зразумелі: нешта здарылася.
Васемнаццаць гадоў засаб Мюлеры прыязджалі ў Драгеду пагасцяваць, і здавалася, гэтак будзе заўсёды. Ды летась увосень Людвіг нечакана памёр, і Мэгі адразу напісала Эн, прапануючы ёй зусім перасяліцца ў Драгеду. Месца колькі хочаш, у доміку для гасцей можна жыць самой сабе, і ніхто не будзе замінаць; хай Эн плаціць за жытло, хоць, далібог, у Кліры хопіць грошай і на тысячу пастаянных гасцей. У Мэгі надарыўся выпадак аддзякаваць Эн за незабыўныя гады адзіноты ў Квінслендзе, а Эн гэта — сапраўднае выратаванне. У Хімельхоху ёй без Людвіга стала невыносна адзінока. Дарэчы, Хімельхох яна не прадала, а пакінула там аканома: пасля яе смерці ўсё атрымае ў спадчыну Джасціна.
— Што здарылася, Мэгі? — папыталася Эн.
Мэгі апусцілася ў крэсла.
— Мусіць, звалілася на мяне кара нябесная.
— Што такое?
— Вы абедзве праўду казалі. Вы гаварылі, я яго страчу. А я не верыла, я сур’ёзна думала, што адолею госпада бога. Ды ні адной жанчыне на свеце не адолець бога. Бо ён мужчына.
Фія падала дачцэ чаю.
— На, выпі, — сказала яна, быццам чай падмацоўвае не горай за каньяк. — Чаму гэта ты яго страціла?
— Ён збіраецца стаць свяшчэннікам.
Яна засмяялася і заплакала.
Эн узялася за свае мыліцы, прычыкільгала да Мэгі, нязручна прысела на ручку яе крэсла і стала гладзіць прыгожыя вогненна-залатыя валасы.
— Ну-ну, родная! He так ужо гэта страшна.
— Вы ведаеце пра Дэна? — папыталася Фія.
— Заўсёды ведала, — адказала Эн.
Мэгі стрымала слёзы.
— Па-вашаму, гэта не так страшна? Гэта пачатак канца, няўжо вы не разумееце? Пакаранне. Я ўкрала Ральфа ў бога — і расплачваюся сынам. Ты мне сказала, што гэта крадзеж, мама, помніш? Я не хацела табе верыць, але, як заўсёды, твая была праўда.
— Ён паступіць у коледж святога Патрыка? — дзелавіта папыталася Фія.
Мэгі засмяялася — цяпер амаль ужо звычайным сваім смехам.
— Гэта была б яшчэ не поўная расплата, мама. He, безумоўна, я выпраўлю яго да Ральфа. Палавіна ў ім ад Ральфа, вось няхай Ральф і цешыцца. — Яна паціснула плячыма. — Ён мне болей значыць, чым Ральф, і я ведала, што ён захоча паехаць у Рым.
— А вы сказалі Ральфу пра Дэна? — папыталася Эн; пра гэта загаварылі ўпершыню.
— He, і ніколі не скажу. Ніколі!
— Яны так падобныя, ён можа і сам здагадацца.
— Хто, Ральф? Ніколі ён не здагадаецца! Гэта ўжо ва ўсякім выпадку застанецца пры мне. Я пасылаю яму майго сына — майго, і толькі. Свайго сына ён ад мяне не атрымае.
— He гняві багоў, Мэгі,багі раўнівыя, — мякка сказала Эн. — Можа, яны яшчэ не расквіталіся з вамі.
— Што яшчэ яны могуць мне зрабіць? — горка запярэчыла Мэгі.
Джасціна, пачуўшы навіну, ашалела, хоць у апошнія тры-чатыры гады яна ўпотайкі здагадвалася, што гэта можа здарыцца. На Мэгі Дэнава рашэнне абвалілася як гром з яснага неба, але Джасціне гэта быў ледзяны душ, якога яна даўно чакала.
Яны ж разам вучыліся ў сіднейскай школе, і яшчэ тады Дэн даверыў ёй многае, пра што ніколі не загаворваў з мацераю. Джасціна ведала, як многа значыць Дэну рэлігія — і не толькі бог, але і містычны сэнс каталіцкіх абрадаў. Калі б ён быў выхаваны нават як пратэстант, думала яна, ён непазбежна перайшоў бы ў каталіцкую веру, якая адна можа спатоліць нешта, закладзенае ў яго душы, такі ўжо ён па самой прыродзе сваёй. Суровы бог кальвіністаў не падыходзіць Дэну. Дэнаў бог асвечаны блікамі рознакаляровых вітражоў, ахутаны ладанам, які курыцца, убраны ў карункі і залатыя вышыўкі, апеты ў тонкай музыцы, і просьбы да яго ўзносяцца ў гучных лацінскіх вершах.
I яшчэ ліхая насмешка лёсу: чалавек надораны незвычайнаю прыгажосцю, а бядуе пра гэта, як пра жорсткую перашкоду, нібыта ён — калека. Іменна гэтак ставіцца да свае знешнасці Дэн. Любое ўпамінанне пра гэтую знешнасць абурае яго; мусіць, ён хацеў бы лепей быць вырадкам, каб ніяк не прывабліваць людзей сваім выглядам. Сястра часткова яго разумела і, можа, таму, што яе прафесія неаддзельная ад пэўнага самалюбавання, нават адабрала, што ў Дэна гэтага няма. Але ніяк не магла зразумець, чаму ён не проста абыякавы да свае знешнасці, а ставіцца да яе з нейкаю лютаю агідаю.
I голас полу ў ім таксама яўна прыглушаны, а чаму — таксама незразумела: ці то ён навучыўся выдатна сублімаваць свае пачуцці, ці то ў гэтым прыгожым целе не хапае нечага істотнага, што вырабляецца толькі мозгам. Напэўна, першая прычына, нездарма Дэн увесь час займаецца якім-небудзь спортам, які забірае многа сілы, і вечарам кладзецца ў пасцель, знямоглы ад стомы. Джасціна добра ведала, што ад прыроды брат зусім «нармальны», іначай кажучы, не схільны да аднаполае любові, ведала нават, якія дзяўчаты яму падабаюцца — высокія, пышныя, цёмнавалосыя. Але ўсе пачуцці ў ім прыглушаны; ён не заўважае, якія навобмацак рэчы, што ён трымае ў руках, не адчувае пахаў, не мае асаблівага задавальнення ад формаў і колераў таго, што навокал яго. Вельмі раптоўна і моцна трэба яго ўразіць, каб яго пацягнула да жанчыны, і толькі ў такія рэдкія хвіліны ён як быццам разумее, што ёсць на свеце зусім зямныя адчуванні і перажыванні, з якімі амаль усе людзі стараюцца не расставацца як мага даўжэй.
Дэн пра ўсё сказаў сястры пасля спектакля, за кулісамі Калаўдэнскага тэатра. У той дзень атрымана была згода Рыма; Дэну не цярпелася падзяліцца навіною з Джасцінаю, хоць ён і ведаў, што ёй гэта зусім не спадабаецца. Раней ён гаварыў ёй пра свае мары і імкненні куды меней, чым хацеў бы, бо яна адразу пачынала злавацца. Але ў той вечар, за кулісамі, ён ужо не мог стрымаць радасці.
— Доўбня, — з агідаю сказала Джасціна.
— Нічога другога я не хачу.
— Ёлупень.
— Ад таго, што ты мяне лаеш, нічога не зменіцца, Джас.
— Думаеш, я гэтага не разумею? Проста лаянка памагае трохі адвесці душу, мне патрэбна хоць якая-небудзь разрадка.
— Я думаў, ты няблага разрадзіла свае пачуцці на сцэне ў ролі Электры. Ты вельмі добра выконвала, Джас.
— Пасля цяперашняй навіны выканаю яшчэ лепей, — і маркотна паабяцала Джасціна. — Ты што ж, пойдзеш у коледж святога Патрыка?
— He, я еду ў Рым, да кардынала дэ Брыкасара. Мама ўжо ўсё ўладзіла.
— Што ты, Дэн! У такую даль!
— А чаму і табе не паехаць ну хоць бы ў Англію? Пры тваёй падрыхтоўцы і здольнасцях напэўна ўжо не так цяжка паступіць у якую-небудзь трупу.
Джасціна сядзела перад люстэркам, яшчэ ў уборы Электры, здымала грым; дзіўна падведзеныя, у чорных кругах, незвычайныя вочы яе здаваліся яшчэ болей незвычайнымі. Яна паволі кіўнула.
— Ды, мабыць, і я магу паехаць, праўда? — задумліва сказала яна. — Даўно пара... у Аўстраліі становіцца цеснавата... Правільна, дружа! Ты пацэліў! Англія дык Англія!
— Выдатна! Ты толькі падумай! У мяне ж будуць канікулы, у духоўных семінарыях семінарыстаў адпускаюць, усё роўна як ва універсітэтах. Мы вымеркуем так, каб адпачыць разам, пападарожнічаем трохі па Еўропе, а потым з’ездзім дадому, у Драгеду. Я ўсё-ўсё абдумаў, Джас! Калі яшчэ і ты будзеш паблізу, усё проста выдатна!
Джасціна заўсміхалася.
— Дзіва што! Калі я не змагу з табою пабалбатаць, хіба гэта жыццё?
— Вось-вось, нездарма я баяўся, што ты гэтак скажаш. — Дэн таксама ўсміхнуўся. — He, сур’ёзна, Джас, ты мяне непакоіш. Хачу, каб ты была бліжэй і нам можна было б хоць зрэдку бачыцца. A то хто ж стане ў цябе голасам сумлення?
Ён праслізнуў паміж шлемам антычнага воіна і жахліваю маскаю Піфіі, сеў на падлозе, сціснуўся ў камячок, каб меней займаць месца, — цяпер ён бачыў сястрын твар і ні ў кога не блытаўся пад нагамі. У Калаўдэнскім тэатры толькі ў дзвюх «зорак» былі асобныя прыбіральні, а Джасціна пакуль яшчэ не стала зоркаю. Яна адзявалася ў агульным артыстычным пакоі, дзе безупынку сноўдаліся яе таварышкі.
— Каб яго чорт узяў, гэтага кардынала дэ Брыкасара! — сказала яна са злосцю, — Я яго з першага пагляду зненавідзела.
Дэн засмяяўся.
— Нічога падобнага, гэта ты выдумляеш.
— He, зненавідзела!
— Нічога падобнага. Цётка Эн мне аднаго разу на каляды расказвала, а ты не ведаеш.
— Чаго я не ведаю? — апасліва папыталася Джасціна.
— Калі ты была маленькая, ён паіў цябе з пляшачкі і закалыхаў і ты заснула ў яго на руках. Цётка Эн кажа, маленькая ты была страшная капрызуля і цярпець не магла, калі цябе бралі на рукі, а калі ён цябе ўзяў, табе нават вельмі спадабалася.
— Хлусы!
— He, не хлусы. — Дэн усміхнуўся, — А цяпер, папраўдзе, чаго ты яго ўжо гэтак ненавідзіш?
— Ненавіджу, і ўсё. Худы стары сцярвятнік, мяне ад яго ванітуе.
— А мне ён падабаецца. I заўсёды падабаўся. Айцец Уоці называе яго — сапраўдны пастыр. I я таксама гэтак думаю.
— Пайшоў ён...
— Джасціна!!!
— Ага, нарэшце зняважылі твае найлепшыя пачуцці! Ты думаў, я і слоў гэтакіх не ведаю.
Вочы ў Дэна заіскрыліся смехам.
— А ты ведаеш, што гэта значыць? Ну, Джасі, давай растлумач мне!
Калі Дэн пачаў яе пацвельваць, Джасціна стрываць не змагла, яе вочы таксама весела заблішчалі.
— Ну, можа, ты збіраешся стаць святым, доўбня няшчасная, але калі ты да гэтага часу не ведаеш, што гэта такое, дык лепей і не дазнавайся.
Дэн стаў сур’ёзны.
— He бойся, не буду.
Каля яго паявілася пара стройных жаночых ножак, крута павярнулася. Дэн падняў вочы, загарэўся чырванню, адвёў вочы, сказаў абыякава:
— А, Марта, прывітанне.
— Прывітанне.
Дзяўчына была надзіва прыгожая, талентам не вылучалася, але адным сваім паяўленнем на сцэне ўпрыгожвала любы спектакль; яна была нібыта створана для Дэна, і Джасціна не раз чула, як ён ёю захапляўся. Высокая, тое, што кінакрытыкі называюць секс-бомба — вельмі чорныя валасы, чорныя вочы, беласнежная скура, высокія грудзі.
Марта ўселася на край Джасцінінага стала, спакусліва закінула нагу на нагу перад самым носам у Дэна і скіравала на яго прыхільны пагляд, гэта яго яўна бянтэжыла. Госпадзі, такі прыгожы хлопец! Дзіўна, адкуль у непрыгожай Джас узяўся такі прыгажунчык брат? Мабыць, яму не болей за васемнаццаць, і гэта, мусіць, будзе спакушэнне дзіцяці, — ну і напляваць!
— Можа, зойдзеце да мяне, вып’еце кавы і яшчэ чаго-небудзь? — прапанавала Марта, гледзячы зверху ўніз на Дэна. — Я вам абаім кажу, — неахвотна дадала яна.
Джасціна рашуча пакруціла галавою, у вачах у яе ўспыхнула нейкая нявыказаная думка.
— He, дзякуй, няма мне калі. Давядзецца табе задаволіцца адным Дэнам.
Але і Дэн пакруціў галавою гэтаксама рашуча, аднак не без шкадавання, відаць, спакуса і праўда была вялікая.
— Дзякуй, Марта, але я не маю часу. — Ён зірнуў на гадзіннік, як на якар выратавання. — Ох, мне трэба бегчы. Ты хутка, Джас?
— Мінут праз дзесяць буду гатовая.
— Я пачакаю на дварэ, добра?
— Трус! — усміхнулася Джасціна.
Марта праводзіла яго задумлівым поглядам чорных вачэй.
— Такі прыгожы. Толькі чаму ён на мяне не глядзіць?
Джасціна крыва ўсміхнулася, нарэшце зняла яна грым.
Зноў вылезлі на свет вяснушкі. Можа, хоць Лондан паможа ад іх збавіцца, там няма сонца.
— Глядзіць, не хвалюйся. I ён бы не супраць. Ды толькі не стане. Гэта ж Дэн.
— А чаму? Што з ім, папраўдзе, такое? Толькі не гавары мне, што ён гомік! Чорт, чаму, колькі я ні сустракаю прыгожых мужчын, усе аказваюцца гомікі? Але пра Дэна я ніколі не думала, па-мойму, зусім не падобна.
— Прытрымай язык, дурніца няшчасная! Ніякі ён не гомік. Паспрабаваў бы ён паглядзець на міленькага Уільямса, на нашага героя-палюбоўнічка, я ім адразу абодвум галовы адарву.
— Ну добра, калі ён не такі і калі не супраць, за чым жа затрымка? Можа, ён мяне не зразумеў? А можа, ён думае, што я яму старая?
— Дзіцятка, не хвалюйся, звычайнаму мужчыну ты і ў сто гадоў не будзеш старая. He, гэты дурань на ўсё жыццё адмовіўся ад сексу. Ён думае стаць свяшчэннікам.
Пухлыя губы ў Марты здзіўлена растуліліся, яна адкінула сваю чорную грыву за спіну.
— Кінь жартаваць!
— Я праўду кажу.
— Дык што, усё гэта прападзе дарэмна?
— Баюся, што гэтак. Ён усё аддае госпаду богу.
— Тады гасподзь бог сам гомік, болей чым міленькі Уілі.
— Мусіць, ты праўду кажаш, — сказала Джасціна. – Жанчыны яму, ва ўсякім разе, не даспадобы. Мы другі гатунак, галёрка. Ложы і першыя рады ў партэры — толькі мужчынам.
— О-о.
Джасціна выблыталася з адзення Электры, нацягнула лёгкую паркалёвую сукеначку; успомніўшы, што на дварэ холад, надзела наверх джэмпер і спагадліва пагладзіла Марту па галаве.
— He засмучайся, дзетачка. З табою гасподзь бог абышоўся вельмі велікадушна — не даў мазгоў. Павер, без іх куды зручней. Ты ніколі не будзеш саперніцаю моцнага полу.
— Ну, не ведаю, я зусім не супраць пасапернічаць з госпадам богам з-за твайго брата.
— Нават не думай. Святое царквы не адолееш, безнадзейная задума. Міленькага Уілі — і таго ты хутчэй спакусіш, можаш мне паверыць.
Машына, прысланая з Ватыкана, сустрэла Дэна ў аэрапорце і памчала па выцвілых сонечных вуліцах, поўных прыгожых усмешлівых людзей; ён так і прыліп да акна, не помнячы сябе ад захаплення, вось дык шчасце — убачыць сваімі вачыма ўсё, што ведаў толькі па карцінках: калоны Рыма, раскошныя палацы і сабор святога Пятра ва ўсёй велічы Рэнесансу.
I — на гэты раз увесь у чырвоным з галавы да ног — яго чакае Ральф Рауль, кардынал дэ Брыкасар. Выцягнута рука, зіхаціць пярсцёнак; Дэн стаў на калені, пацалаваў пярсцёнак.
— Устань, Дэн, дай на цябе паглядзець.
Ён устаў, усміхнуўся кардыналу; абодва вельмі высокія, яны былі аднаго росту і проста глядзелі адзін аднаму ў вочы. Дэну здавалася, гэты чалавек выпраменьвае недаступную розуму веліч духу, ён болей падобны на папу, чым на святога, але вось вочы не як у папы, бясконца журботныя. Колькі ж ён, пэўна выпакутаваў і з якою высакароднасцю ўзвысіўся над сваёю пакутаю, каб стаць самым дасканалым з пастыраў.
А кардынал Ральф глядзеў на сына, не здагадваючыся, што гэта яго сын, і думаў, нібыта юнак мілы яму таму, што гэта — сын любае Мэгі. Вось такога ён хацеў бы бачыць свайго роднага сына, калі б гэта было магчыма, — такога высокага, зграбнага, далікатнага, надзіва прыгожага. Ніколі і ні ў кога ён не бачыў такой вытанчанасці ў кожным руху. Але непараўнана болей уцехі ад адкрытага хараства душы, чым ад вонкавага хараства. У гэтым хлопчыку адчуваецца анёльская сіла і нешта анёльскае, незямное. А сам ён — ці быў ён такі ў васемнаццаць гадоў? Кардынал спрабаваў прыпомніць, вярнуцца назад гадоў на трыццаць, да свайго такога багатага на падзеі жыцця; не, такі ён не быў ніколі. Можа, таму, што гэты папраўдзе сам выбраў сваю долю? А Ральф дэ Брыкасар не выбіраў сам, хоць схільнасць і адчуваў, у гэтым ён не сумняваўся і цяпер.
— Садзіся, Дэн. Ці пачаў ты вывучаць італьянскую мову, як я цябе прасіў?
— Я ўжо гавару свабодна, толькі ідыёмамі не валодаю, і чытаю няблага. Мабыць, я лягчэй навучыўся, бо гэта ўжо мая чацвёртая замежная мова. Мовы даюцца мне вельмі лёгка. Тыдняў праз два — праз месяц, думаю, я тут змагу засвоіць і гутарковую мову.
— Ведама, засвоіш. Мне таксама мовы даюцца лёгка.
— Здольнасці да моваў — гэта ўвогуле зручна, — запінаючыся, загаварыў Дэн. Важная асоба ў чырвоным адзенні яго бянтэжыла, раптам здалося непраўдападобным, што гэты чалавек ездзіў некалі ў Драгедзе на буланым кані.
Кардынал нахіліўся да яго, угледзеўся ў твар.
«Даручаю яго табе, Ральф, — пісала Мэгі, — Цяпер ты ў адказе за яго шчасце, за яго дабрабыт. Вяртаю тое, што ўкрала. Жыццё ад мяне гэтага вымагае. Толькі абяцай мне дзве рэчы, тады я буду спакойная, буду ведаць, што ты сапраўды клапоцішся пра яго шчасце. Па-першае, перад тым як прыняць яго, пераканайся, што ён на поўным сур’ёзе хоча выбраць сабе такую долю. I, па-другое, калі ён і праўда гэтага хоча, сачы за ім, правярай, ці не змяніліся яго жаданні. Калі ён расчаруецца, няхай вернецца да мяне. Ён жа найперш мой. Я сама аддаю яго табе».
— Дэн, ты ўпэўнены, што не памыліўся ў выбары? — папытаўся кардынал.
— Цалкам упэўнены.
— Чаму?
Дзіўна вызвалены пагляд у хлопчыка, і бянтэжыць у ім нешта вельмі знаёмае, але быццам бы з далёкага мінулага.
— Таму што поўны любові да госпада. I хачу служыць яму ўсё жыццё.
— Ці разумееш ты, чаго запатрабуе ад цябе гэта служэнне, Дзн?
— Разумею.
— Ці разумееш ты, што ніякая іншая любоў не павінна стаць паміж табою і богам? Што ты цалкам павінен будзеш належаць яму і ад усіх іншых прыхільнасцяў адмовіцца?
— Разумею.
— I ва ўсім выконваць волю яго, і дзеля служэння яму пахаваць сваю асобу, сваё асобнае «я», адчуванне свае адзінасці і непаўторнасці?
— Разумею.
— Што ў імя яго, калі трэба, ты павінен перацярпець і голад, і няволю, і смерць? I не павінен нічым уладаць, нічога цаніць, што магло б хоць колькі зменшыць тваю любоў да госпада?
— Разумею.
— ЦІ даволі ў цябе сілы, Дэн?
— Я мужчына, ваша высокапраасвяшчэнства. Перш-наперш я мужчына. Я ведаю, будзе цяжка. Але я малюся, і гасподзь паможа мне знайсці сілу.
— I ты не можаш іначай, Дэн? Ніякі іншы шлях цябе не задаволіць?
— He.
— А што ты будзеш рабіць, калі потым перадумаеш?
— Ну, тады я папрашу пусціць мяне з семінарыі, — сказаў Дэн, здзіўлены гэтым пытаннем. — Калі я перадумаю, гэта будзе толькі значыць, што я памыліўся, не зразумеў свайго прызвання. Тады павінен прасіць, каб мяне пусцілі. Мая любоў да госпада ані не стане меншая, але тады я буду ведаць, што ён чакае ад мяне іншага служэння.
— А ці разумееш ты, што, калі ты ўжо дасі апошні зарок і прымеш сан, вяртання болей не будзе, нічога і ніколі цябе не вызваліць?
— Разумею, — цярпліва адказаў Дэн. — Але калі трэба будзе прыняць іншае рашэнне, я прыму яго загадзя.
Ральф з уздыхам адкінуўся на спінку крэсла. Ці быў ён некалі так цвёрда ўпэўнены ў сваім выбары? Ці была ў ім такая сіла?
— Чаму ты прыехаў да мяне, Дэн? Чаму захацеў паехаць у Рым? Чаму не застаўся ў Аўстраліі?
— Гэта мама прапанавала, але я даўно марыў пра Рым. Толькі думаў, што на гэта няма грошай.
— Твая мама вельмі мудрая жанчына. Хіба яна не гаварыла табе?
— Пра што, ваша высокапраасвяшчэнства?
— Пра тое, што ў цябе пяць тысяч фунтаў гадавога прыбытку і яшчэ шмат тысяч ляжыць на тваім рахунку ў банку?
Дэн нахмурыўся.
— He, яна ніколі мне не гаварыла.
— Вельмі мудра. Але грошы гэтыя ёсць, і Рым у тваім распараджэнні, калі хочаш. Дык хочаш ты застацца ў Рыме?
— Хачу.
— А чаму ты хацеў прыехаць да мяне, Дэн?
— Бо вы мне — прыклад сапраўднага пастыра, ваша высокапраасвяшчэнства.
Кардынал хваравіта зморшчыўся.
— He, Дэн, ты не павінен глядзець на мяне гэтак. Я далёка не прыкладны пастыр. Зразумей, я парушаў усе свае зарокі. Таму, што ты, відаць, ужо ведаеш, мне давялося вучыцца найпакутнейшым для свяшчэнніка шляхам — парушаючы зарокі. Бо я не хацеў прызнаць, што я найперш просты смертны, а потым ужо свяшчэннік.
— Гэта няважна, ваша высокапраасвяшчэнства, — ціха сказаў Дэн. — Усё роўна вы мне прыклад сапраўднага пастыра. Проста, мне здаецца, вы не зразумелі, пра што я гаварыў. Мне ідэал — зусім не нейкі бяздушны аўтамат, недаступны слабасцям чалавечае плоці. Я гаварыў пра тое, што вы пакутавалі і гэтым узвысіліся. Можа, гэта гучыць самаўпэўнена? Праўда, я гэтага не хацеў. Калі я зняважыў вас, даруйце. Вельмі цяжка знайсці патрэбныя словы!
Я хацеў сказаць, каб стаць сапраўдным пастырам, трэба гады і цяжкія пакуты і ўвесь час трэба мець перад сабою ідэал і помніць пра госпада.
Зазваніў тэлефон; няцвёрдаю рукою кардынал зняў трубку, загаварыў па-італьянску.
— Так, дзякуй, мы зараз жа прыедзем. — Ён падняўся. — Пара піць чай, і нас чакае мой даўні друг. Ён, мабыць, самы важны служыцель царквы пасля папы. Я гаварыў яму, што ты прыедзеш, і ён выказаў жаданне з табою пазнаёміцца.
— Дзякуй, ваша высокапраасвяшчэнства.
I яны пайшлі калідорамі, потым прыгожымі садамі, зусім не такімі, як у Драгедзе, міма высокіх кіпарысаў і таполяў, міма акуратных прамавугольных газонаў, уздоўж якіх вялі простыя шырокія галерэі, мошчаныя імшыстымі каменнымі плітамі; ішлі міма гатычных арак, пад мосцікамі ў стылі Адраджэння. Дэн прагна ўсё гэта паглынаў, усё яго зачароўвала. Дзіўны свет, так не падобны на Аўстралію, старажытны, вечны.
Хоць ішлі хутка, гэта заняло добрых пятнаццаць мінут, увайшлі ў палац, падняліся па велічнай мармуровай лесвіцы, уздоўж сцен, увешаных бясцэннымі габеленамі. Віторыё Скарбанца, кардыналу ды Канціні-Верчэзе, ужо мінула шэсцьдзесят шэсць, ён пакутаваў ад раматусу і страціў колішнюю стройнасць і рухавасць, але розум яго, жывы і востры, быў той самы. На каленях у яго, мурлыкаючы, скруцілася цяперашняя любіміца, сібірская дымчатая кошка Наташа. Ён не мог падняцца насустрач наведнікам, a таму толькі ветліва ўсміхнуўся і зрабіў знак увайсці. Зірнуў на даўно мілы яму Ральфаў твар, потым на Дэна О’Ніла, вочы яго расшырыліся, потым звузіліся, нерухомым паглядам упіліся ў юнака. Спалохана страпянулася сэрца, рука, ветліва пададзеная гасцям, міжволі прыціснулася да грудзей, быццам абараняючы гэтае сэрца ад болю, — кардынал сядзеў і анямела, бяздумна глядзеў на маладую копію Ральфа дэ Брыкасара.
— Віторыё, вы нездаровыя? — з трывогаю папытаўся Ральф, асцярожна ўзяўся за кволае запясце, намацваючы пульс.
— Ніколечкі. Дробязь, мінутны боль. Сядайце, сядайце.
— Найперш дазвольце паказаць вам Дэна О’Ніла, як я вам ужо расказваў, ён — сын майго вельмі даўняга блізкага сябра. Дэн, гэта яго высокапраасвяшчэнства кардынал ды Канціні-Верчэзе.
Дэн апусціўся на калені, прытуліўся губамі да кардыналавага пярсцёнка; цераз схіленую залацістую галаву кардынал Віторыё паглядзеў на Ральфа, угледзеўся ў твар так пільна, так дапытліва, як не ўглядаўся ўжо многа гадоў. I стала трошкі лягчэй: дык, значыць, яна нічога яму не сказала. А сам ён, канешне, не здагадваецца, што імгненна падумае кожны, хто ўбачыць іх побач. He здагадаюцца, ведама, што гэта бацька і сын, але адразу зразумеюць — блізкая кроўная роднасць. Бедны Ральф! Ён жа ніколі не бачыў збоку свае паходкі, выразу твару, ніколі не заўважаў, як торгаецца яго левае брыво. Сапраўды міласэрны гасподзь, што стварае людзей слепакамі.
– Сядайце. Зараз пададуць чай. Значыць, малады чалавек, вы жадаеце прыняць сан і папрасілі падтрымкі ў кардынала дэ Брыкасара?
— Так, ваша высокапраасвяшчэнства.
— Вы мудра выбралі. Пры такім настаўніку з вамі не здарыцца нічога благога. Але мне здаецца, вас нешта трывожыць, сын мой, — можа, бянтэжаць незнаёмыя абставіны?
Дэн усміхнуўся Ральфаваю ўсмешкаю, у ёй толькі не было, мусіць, характэрнага Ральфу свядомага жадання зачараваць, і ўсё ж гэта была Ральфава ўсмешка, і старое стомленае сэрца здрыганулася, быццам яго мімаходзь сцебанулі калючым дротам.
— Я ашаломлены, ваша высокапраасвяшчэнства. Раней я і ўявіць не мог, як высока стаяць кардыналы. Мне і не снілася, што мяне сустрэнуць у аэрапорце і што я буду піць чай з вамі!
— Ведама, гэта не зусім звычайна... можа нават растрывожыць, разумею. А вось і чай! — Ён з задавальненнем сачыў, як на століку расстаўляюць усё, што патрэбна, потым перасцярог, падняўшы палец. — Не-не! «Гаспадынькаю» буду я сам. Як вам наліць, Дэн?
— Таксама як Ральфу, — сказаў Дэн і пачырванеў да вушэй. — Даруйце, ваша высокапраасвяшчэнства, я незнарок агаварыўся.
— Нічога, Дэн, кардынал ды Канціні-Верчэзе разумее. Мы з табою пазнаёміліся некалі проста як Дэн і Ральф і таму толькі лепей пазналі адзін аднаго, праўда? А царкоўнае абыходжанне нам яшчэ новае. Я хачу, каб у прыватным жыцці мы заставаліся адзін аднаму Ральфам і Дэнам. Монсеньёр не будзе пярэчыць — праўда, Віторыё?
— Праўда. Я і сам люблю называць людзей па імені. Але вернемся да таго, што я гаварыў пра высокапастаўленых сяброў, сын мой. Якую б семінарыю вы ні выбралі, калі вы туды паступіце, даўняя дружба з нашым Ральфам можа паставіць вас трохі ў няёмкае становішча. Вельмі цяжка будзе даваць тлумачэнні кожны раз, як нехта нешта заўважыць наконт гэтага. Гасподзь часам дазваляе нам ману дзеля выратавання, — кардынал Віторыё ўсміхнуўся, бліснуў залатымі зубамі, — і для ўсеагульнае зручнасці я за тое, каб мы пакарысталіся такою маленькаю бяскрыўднаю выдумкаю. Растлумачыць проста і зразумела тонкія повязі дружбы — задача не з лёгкіх. Затое вельмі лёгка і проста растлумачыць повязі крэўнага сваяцтва. А таму скажам усім, што кардынал дэ Брыкасар даводзіцца вам родным дзядзькам, друг мой Дэн, гэтак і вырашылі, — з ласкаваю ўсмешкаю дагаварыў кардынал Віторыё.
Дэн яўна быў ашаломлены і збянтэжаны, кардынал Ральф пакорна схіліў галаву.
— He расчаруйцеся ў вялікіх свету гэтага, сын мой, — мякка сказаў кардынал Віторыё. — I ў іх ёсць свае слабасці, і яны таксама для зручнасці часам карыстаюцца бяскрыўднаю маною дзеля выратавання. Вы цяпер атрымалі вельмі карысны ўрок, хоць, відаць, наўрад ці ім калі-небудзь пакарыстаецеся. Аднак вам трэба зразумець, што мы, паны ў чырвоным адзенні, дыпламаты да мозгу касцей. Паверце, сын мой, я клапачуся толькі пра вас. Злосць і зайздрасць жывуць не толькі ў свецкіх інстытутах, але і ў духоўных семінарыях. Вам давядзецца цярпець нядобразычлівасць сваіх семінарыстаў, ад таго, што яны будуць лічыць Ральфа вашым дзядзькам, братам вашае мацеры, але давялося б выцерпець многа болей, калі б думалі, што вас не яднаюць крэўныя сувязі. Усе мы найперш людзі — і тут, гэтаксама як і ў любым іншым асяроддзі, вы будзеце мець справу з людзьмі.
Дэн схіліў галаву, потым выцягнуў руку, хацеў быў пагладзіць кошку, але прыпыніўся.
— Можна, ваша высокапраасвяшчэнства? Я люблю кошак.
Нельга было б знайсці шляху правільнейшага і карацейшага да старога, нязменнага ў сваёй улюбёнасці сэрца.
— Можна. Прызнаюся, мне яна становіцца цяжкаватая. Яна вялікая ласуха — праўда, Наташа? Ідзі да Дэна, ён маладзейшы і дужэйшы.
Джасціне не так проста было перанесціся з усімі сваімі манаткамі з паўднёвага паўшар’я ў паўночнае, як Дэну; ён пражыў у Рыме ўжо два месяцы, калі сястра кончыла сезон у Калаўдэнскім тэатры і не без шкадавання развіталася са сваёю кватэраю ў Босуэл-гардэнс.
— I адкуль у мяне набралася гэтулькі барахла? — дзівілася яна, складваючы раскіданыя па пакоі сукенкі, газеты, каробкі.
Мэгі, седзячы на кукішках на падлозе, падняла галаву, яна трымала ў руках каробку з драцянымі мачалкамі, што шараваць каструлі.
— А гэта навошта табе пад ложкам?
На расчырванелы даччын твар раптам найшла вялікая палёгка.
— Ох, слава табе божа! Вунь яны дзе! А я думала, іх злопаў дарагі пудзель нашай місіс Дзівайн, ён ужо цэлы тыдзень нешта кісне, і я проста баялася сказаць, што мае мачалкі недзе дзеліся. Была ўпэўненая, што ён іх зжор, гэты сабачына лопае ўсё, што не можа злопаць яго самога. А ўвогуле, я ані не засмуцілася б, калі б ён выправіўся да прабацькоў, — дадала яна задумліва.
Мэгі, усё яшчэ седзячы на кукішках, засмяялася.
— Ну-ну, Джас! З табою не замаркоцішся. — Яна кінула каробку з мачалкамі на ложак, дзе ўжо ляжалі кучы ўсяго-ўсялякага. — Ты не шануеш Драгеды, любая мая. А мы стараліся, прывучалі цябе да чысціні і акуратнасці.
— Марная праца, я табе даўно магла гэта сказаць. Можа, возьмеш гэтыя мачалкі назад у Драгеду? На параход я магу ўзяць багажу колькі хочаш, але ў Лондане, трэба думаць, мачалак хапае.
Мэгі адклала каробку ў вялікую кардонную скрынку з надпісам «Місіс Д.».
— Аддамо іх гаспадыні, ёй трэба будзе добра папрацаваць, пакуль яна зноў зможа здаць гэтую кватэру. Пасля цябе тут жыць нельга. — На адным канцы стала грувасціліся стогам нямытыя талеркі, на іх сям-там распаўзлася плесня. — Ты што, зусім ніколі посуду не мыеш?
Джасціна пырхнула — яна і не думала каяцца.
— Дэн кажа, я посуд не мыю, а брыю.
— Спярша табе давядзецца яго падстрыгчы. Чаму не вымыць талерку адразу пасля яды?
— Таму што давялося б лішні раз падарожнічаць на кухню, а я звычайна ем пасля паўночы, у гэты час ніхто не захапляецца маёю лёгкаю паходкаю.
— Дай мне якую-небудзь пустую скрынку. Я адразу занясу іх уніз і кончу з гэтым, — пакорна сказала Мэгі.
Калі яна падрадзілася прыехаць і памагчы дачцэ сабрацца, яна прадбачыла, што яе чакае, і нават з задавальненнем гэта наперад смакавала. Джасціна не часта прымала чыю-небудзь дапамогу, і кожны раз, прапануючы нешта ёй зрабіць, Мэгі пад канец адчувала сябе дурною. Але на гэты раз усё наадварот, па гаспадарцы памагай колькі душа жадае, і можна не адчуваць сябе дурною.
Са зборамі сяк-так справіліся, і ў тым самым фургоне, які Мэгі прыгнала з Джылі, яны з Джасцінаю паехалі ў атэль «Аўстралія», дзе Мэгі наняла вялікі нумар.
— He кепска было б нашай сям’і купіць дом на Палм Біч ці ў Авалане, — сказала Джасціна, ставячы чамадан на падлогу ў другой спальні. — Тут проста жах, над самаю плошчаю, а там, уяўляеш, два крокі — і ты на пляжы. Можа, тады вы спакусіцеся і станеце часцей вылятаць з Джылі?
— А чаго мне выбірацца хоць бы і ў Сідней? За апошнія сем гадоў я тут усяго другі раз, праводзіла Дэна, а цяпер вось цябе. Калі б у нас яшчэ недзе быў свой дом, ён бы заўсёды пуставаў.
— Лухта.
— Чаму?
— Чаму? Ды таму, што свет не сышоўся клінам на гэтай паршывай Драгедзе, каб яе чорт узяў! Я калі-небудзь звар’яцею ад гэтае глухамані!
Мэгі ўздыхнула.
— Можаш мне паверыць, Джасціна, калі-небудзь цябе моцна пацягне дадому, у гэтую самую Драгеду.
— I Дэна, па-твойму, таксама?
Маўчанне. He гледзячы на дачку, Мэгі ўзяла са Стача сваю сумку.
— Мы познімся. Мадам Рашэ чакае нас у дзве гадзіны. Калі ты хочаш, каб сукенкі былі гатовыя да твайго ад’езду, нам трэба спяшацца.
— Вось мяне і паставілі на месца, — усміхнулася Джасціна.
— Паслухай, Джасціна, а чаму ты мяне не знаёміш ні з кім са сваіх сябровак? Апрача місіс Дзівайн, я ў доме ні душы не бачыла, — сказала Мэгі, калі яны ўжо сядзелі ў атэлье Жармэн Рашэ і перад імі адна за адною выступалі, ахарошваючыся, млявыя, какетлівыя манекеншчыцы.
— Ну, яны такія сарамлівыя... Мне падабаецца вунь тая, аранжавая, а табе?
— Да тваіх валасоў не падыходзіць. Лепей гэтая, шэрая.
— Пф-ф! Аранжавы выдатна ідзе да маіх валасоў.
А ў шэрай я буду нібыта здохлая мыш, якую кошка яшчэ і па гразі правалакла. Адстаеш ад веку, мама. Рыжым цяпер зусім няма чаго адзявацца толькі ў белае, шэрае, чорнае, ізумрудна-зялёнае ці ў гэты жахлівы колер, які ты страшэнна любіш, — як бо яго, колер ружы? Віктарыянская старажытнасць!
— Назву гэтага колеру ты запомніла, — пацвердзіла Мэгі. Павярнулася, паглядзела на дачку. — Страшыдла ты, — прабурчала яна сярдзіта, але з пяшчотаю.
Джасціна і вокам не маргнула, ёй не першы раз было гэта чуць.
— Я вазьму аранжавую, ярка-чырвоную, паркалёвую з ліловым узорам, светла-зялёную, вішнёвы касцюм...
Мэгі не ведала, злавацца ці смяяцца — ну што зробіш з такім сварлівым дзяўчом?
Параход «Гімалаі» адыходзіў з Дарлінгскага порта праз тры дні. Гэта была слаўная, вельмі надзейная старая пасудзіна з шырокім корпусам, пабудаваная яшчэ за часам, калі нікога не апаноўвала шалёная спешка і людзі спакойна мірыліся з тою акалічнасцю, што праз Суэцкі канал плысці да Англіі трэба месяц, а вакол мыса Добрай Надзеі — і ўсе пяць тыдняў. А ў наш час нават акіянскім лайнерам надаюць абцякальную форму, корпус у іх вузкі, як у эсмінцаў, — усё ў імя хуткасці. Але на такім карабліку часам нясоладка і сапраўднаму марскому ваўку, а як пасажыру з далікатным страўнікам...
— Вось пацеха! — смяялася Джасціна. — У першым класе едуць футбалісты, цэлая каманда, так што не будзе сумна. Там ёсць проста выдатныя хлопцы.
— Ну, цяпер ты радая, што я прымусіла цябе ехаць першым класам?
— Ага, напэўна.
— Джасціна, вечна ты мяне даводзіш да шаленства, я праз цябе станаўлюся сапраўднаю ведзьмаю! — ускіпела Мэгі, ёй здавалася, паводзіны Джасцініны — вяршыня няўдзячнасці. Брыдкае дзяўчо, хоць бы гэтым разам прыкінулася, што ёй шкада ад’язджаць! — Да таго ўпартая, капрызная, агідная! Ніякага цярпення з табою няма!
Джасціна адказала не адразу, адвярнулася, быццам бомканне звона — сігнал праважатым сыходзіць на бераг — цікавіць яе куды болей, чым мацерыны словы. Губы ў яе задрыжалі, але яна прыкусіла іх і састроіла самую прамяністую ўсмешку.
— А я ведаю, што выводжу цябе з цярпення! — весела павярнулася яна да мацеры. — Што зробіш, такія ўжо ў нас характары. Ты сама заўсёды гаворыш, я ўся ў бацьку.
Яны сарамліва абняліся, і Мэгі з палёгкаю нырнула ў натоўп на сходцах і згубілася ў ім. А Джасціна паднялася на верхнюю палубу і прыпынілася каля поручняў, сціскаючы ў руцэ клубкі рознакаляровага серпанціну. Далёка ўнізе, на прыстані, яна ўбачыла ружавата-попельную сукенку і знаёмы капялюш — маці адышлася да ўмоўленага месца, падняла галаву, паставіла руку казырком над вачыма, каб лепей бачыць. Дзіўна, здалёку відней, што маме ўжо многа за сорак. Праўда, пяцідзесяці яшчэ няма, але і ў паставе гады адчуваюцца. Яны разам памахалі адна адной, потым Джасціна кінула першую стужку серпанціну, і Мэгі спрытна злавіла канец. Чырвоная, сіняя, жоўтая, ружовая, зялёная стужкі віліся, кружыліся, трапяталіся на ветры.
Футбалістаў праводзіў духавы аркестр — трапяталіся флажкі, раздзімаліся шатландскія спадніцы, пранізліва гучалі мудрагелістыя варыяцыі шатландскай песні «Наш час настаў». Уздоўж борта тоўпіліся пасажыры, перагіналіся цераз поручні, сціскаючы канцы вузкіх папяровых стужак, a на прыстані праважатыя задзіралі галовы, прагна ўзіраліся на развітанне ў твары, амаль усе маладыя, — у тых, хто адпраўляўся ў другое паўшар’е паглядзець сваімі вачыма на цэнтр цывілізацыі. Моладзь будзе там жыць, працаваць, гады праз два нехта вернецца дадому, а нехта ніколі не вернецца. Усе разумелі гэта, і кожны гадаў, што наперадзе.
Па сінім небе каціліся бухматыя серабрыста-белыя воблакі, дзьмуў моцны, сапраўды сіднейскі вецер. Сонца паліла задраныя твары праважатых, спіны тых, хто схіліўся над поручнямі; бераг і параход злучыла незлічонае мноства стракатых трапятлівых стужак. I раптам паміж бортам старога карабля і дошкамі прыстані паявілася прасветліна; паветра выбухнула крыкамі, плачам, тысячы папяровых стужак лопнулі, затрапяталіся на ветры, а потым бязладна ўпалі на ваду, быццам парвалася аснова на вялізазных кроснах, і ўперамешку з медузамі і апельсінавымі лупінамі іх паволі панесла прэч.
Джасціна стаяла каля поручняў, пакуль ад прыстані не засталося ўдалечыні некалькі простых ліній і ружаватых шпілечных галовак; буксіры павярнулі параход, правялі паслухмяную махіну пад гулкім пралётам сіднейскага моста да выхаду з прыгожае гавані, якая зіхацела на сонцы.
Праўда, гэта было зусім, зусім не тое, што праехацца на пароме ў Мэнлі, хоць дарогатая самая — міма Ньютрэл-Бей і Роўз-Бей, міма Крэмарна і Воклюза. Цяпер засталіся ззаду і ўваход у гавань, і суровыя скалы, і карункавыя вееры пены, якія высока ўзлятаюць, — і наперадзе адчыніўся акіян. Дарога на дванаццаць тысяч міль, на другі канец свету. Ці вернуцца яны на радзіму, ці не, але цяпер яны не дома ні тут, ні там, бо пабываюць на двух розных кантынентах і зведаюць два розныя лады жыцця.
Таму, у каго ёсць грошы, Лондан поўны зачаравання, у гэтым Джасціна адразу пераканалася. Ёй не давялося без капейкі ў кішэні туліцца дзе-небудзь на краі Эрл Корт — у «даліне кенгуру», як празвалі гэты раён, бо тут звычайна сяліліся аўстралійцы. Яе не чакала звычайная доля аўстралійцаў у Англіі — тых, што знаходзілі прытулак у інтэрнатах для моладзі, зараблялі кавалак хлеба дзе-небудзь у канторы, у бальніцы ці ў школе, калоцячыся ад холаду, туліліся да летніх батарэяў у сырых, затхлых каморках. He, Джасціна пасялілася ў утульнай кватэры з цэнтральным ацяпленнем у Кенсінгтоне, каля Найтсбрыджа, і паступіла ў Лізавецінскую трупу Клайда Долцінхем-Робертса.
Настала лета, і яна паехала цягніком у Рым. У наступныя гады яна з усмешкаю будзе ўспамінаць, як мала бачыла за гэтую паездку цераз усю Францыю і далей па Італіі — надта паглынутая была тым, што абавязкова трэба сказаць Дэну, старанна запамінала самае важнае, каб не забыцца. Гэтулькі ўсяго назбіралася, пра ўсё не раскажаш.
Ды няўжо гэта Дэн? Вось гэты чалавек на пероне, высокі, светлавалосы — гэта Дэн? Нібыта ён ані не змяніўся — і ўсё-такі чужы. З другога свету. Джасціна ўжо хацела яго гукнуць, ды вокліч замёр на губах; яна адхіснулася назад на сядзенні, прыглядаючыся — яе вагон спыніўся амаль насупраць таго месца, дзе стаяў Дэн, сінімі вачыма спакойна азіраючы вокны. Аднабокая будзе размова, яна дык сабралася расказваць пра тое, як жыла пасля яго ад’езду, але цяпер ясна — ён зусім не прагне дзяліцца з ёю тым, што перажыў сам. О, каб яму! Няма ў яе колішняга малодшага браціка, у цяперашнім яго жыцці таксама мала агульнага з ёю, Джасцінаю, як было некалі ў Драгедзе. Дэн, Дэн! Як гэта, калі ўсё тваё існаванне дні і ночы, дзень у дзень, аддадзена нечаму аднаму?
— Ха! Ты ўжо думаў, я дарэмна цябе сюды выцягнула, а сама не прыехала? — папыталася яна, незаўважна падышоўшы да брата ззаду.
Ён павярнуўся, сціснуў яе рукі, з усмешкаю паглядзеў на яе зверху ўніз.
— Доўбня, — сказаў ён пяшчотна, падхапіў большы яе чамадан, незанятаю рукою ўзяў сястру пад руку. — Я да таго рады цябе бачыць!
Ён пасадзіў яе ў прыгожую «лагонду», на якой усюды ездзіў: ён страшэнна захапляўся спартыўнымі машынамі, і ў яго была свая з таго часу, калі па гадах можна было атрымаць правы.
— I я радая. Спадзяюся, ты падшукаў мне ўтульную гасцініцу, я ж сур’ёзна табе пісала — не хачу тырчаць у якой-небудзь ватыканскай келлі сярод кучы вечных халасцякоў, — засмяялася Джасціна.
— Цябе туды і не пусцяць, такую рыжую ведзьму. Будзеш жыць у маленькім пансіёне, гэта блізка ад мяне, і там гавораць па-англійску, так што ты зможаш паразумецца, калі мяне не будзе пад рукою. I ўвогуле ў Рыме ты не прападзеш, заўсёды знойдзецца хто-небудзь, хто гаворыць па-англійску.
— У такіх выпадках я шкадую, што ў мяне няма тваіх здольнасцяў да моваў. А ўвогуле спраўлюся, я ж мастачка на шарады і мімічныя сцэнкі.
— У мяне два месяцы вольныя, Джасі, праўда, здорава? Мы можам паездзіць па Францыі, па Іспаніі, і яшчэ застанецца месяц на Драгеду. Я замаркоціўся.
— Вось як? — Джасціна павярнулася, паглядзела на брата, на прыгожыя рукі, якія ўмела вялі машыну ў бурлівым патоку на вуліцах Рыма. — А я ніколечкі не замаркоцілася. У Лондане вельмі цікава.
— Ну, мяне не ашукаеш, — запярэчыў Дэн. — Я дык ведаю, як ты прывязана да мамы і да Драгеды.
Джасціна не адказала, толькі сціснула рукі на каленях.
— Чай піць пойдзем да маіх сяброў, не пярэчыш? — папытаўся Дэн, калі яны былі ўжо ў пансіёне. — Я загадзя прыняў за цябе запрашэнне. Яны вельмі хочуць цябе пабачыць, а я да заўтра яшчэ не свабодны, і мне няёмка было адмаўляцца.
— Доўбня! Чаго мне пярэчыць? Калі б ты прыехаў у Лондан, я звяла б цябе з кучаю сваіх сяброў, чаму б табе тут не звесці мяне са сваімі? З задавальненнем пагляджу на тваіх прыяцеляў з семінарыі, хоць гэта трошкі несправядліва, бо яны ўсе пад забаронаю — глядзець глядзі, a рукамі не чапай.
Яна падышла да акна, паглядзела на непрыглядную маленькую плошчу — брукаваны прамавугольнік, на ім два чэзлыя платаны, пад платанамі тры столікі, па адзін бок — царква, пабудаваная без асаблівага клопату пра вытанчанасць і прыгажосць, тынкоўка аблупілася.
— Дэн...
— Га?
— Я ўсё разумею, далібог.
— Ведаю, Джас. — Усмешка збегла з яго твару. — Вось калі б і мама мяне зразумела.
— Мама іншая справа. ЁЙ здаецца, што ты ёй здрадзіў, ёй няўцям, што ніякая гэта не здрада. He засмучайся. Паступова да яе дойдзе.
— Спадзяюся. — Дэн засмяяўся. — Дарэчы, ты сёння сустрэнешся не з маімі прыяцелямі з семінарыі. Я не адважыўся б ні іх, ні цябе падводзіць да такое спакусы. Мы п’ём чай у кардынала дэ Брыкасара. Я ведаю, ты яго не любіш, але абяцай быць цацаю.
Вочы ў Джасціны ўспыхнулі чароўнаю хітрасцю.
— Абяцаю! Я нават перацалую ўсе яго пярсцёнкі!
— А, ты не забылася! Я вельмі зазлаваўся на цябе тады, трэба ж было гэтак мяне перад ім асарамаціць.
— 3 таго часу я многа чаго перацалавала, і гэта было яшчэ меней гігіенічна, чым свяшчэннікаў пярсцёнак. У акцёрскім класе ёсць адзін агідны прышчаваты юнак, у яго не ў парадку міндаліны і страўнік і смярдзіць з рота, а мне
-давялося цалаваць яго роўна дваццаць дзевяць разоў, так што пасля гэтага мне ўжо нічога не страшна. — Джасціна прыгладзіла валасы, адвярнулася ад люстэрка. — Паспею я пераадзецца?
— Можаш не трывожыцца, ты і так добра глядзішся.
— А хто яшчэ там будзе?
Сонца ўжо стаяла так нізка, што не грэла гэтай старадаўняй плошчы, ствалы платанаў з аблупленаю карою здаваліся хворымі і трухлявымі, быццам пашкоджанымі праказаю. Джасціна здрыганулася, ёй стала зябка.
— Будзе яшчэ кардынал ды Канціні-Верчэзе.
Імя гэта было знаёмае Джасціне, вочы ў яе сталі зусім круглыя.
— Ого! Ты бываеш у такіх высокіх сферах?
— Ага. Стараюся гэта заслужыць.
— А можа, праз гэта ў іншым асяроддзі табе з людзьмі даводзіцца нялёгка, Дэн? — пранікліва заўважыла сястра.
— Ды не, па сутнасці. Няважна, хто з кім знаёмы. Я зусім пра гэта не думаю, і другія таксама.
Што за пакой, што за людзі ў чырвоным! Ніколі яшчэ Джасціна так востра не разумела, што ёсць мужчыны, у чыім жыцці жанчынам няма месца. У гэтыя хвіліны яна ўваходзіла ў свет, дзе жанчыны дапускаліся толькі як пакорныя прыслужніцы-манашкі. На ёй быў той самы пакамечаны ў вагоне аліўкава-зялёны палатняны касцюм, які яна надзела, выязджаючы з Турына, і, ступаючы па мяккім пунсовым дыване, яна ў думках кляла Дэна — трэба ж было яму гэтак спяшацца сюды, дарэмна яна не пераадзелася з дарогі!
Кардынал дэ Брыкасар ступіў з усмешкаю ёй насустрач; ужо вельмі немалады, але да таго прыгожы!
— Джасціна, дарагая. — Ён падаў руку з пярсцёнкам, паглядзеў не без яхіднасці: яўна помніць тую, колішнюю сустрэчу; дапытліва ўгледзеўся ў яе твар, быццам нечага шукае, а чаго — незразумела. — Вы зусім не падобныя на сваю маці.
Яна стала на адно калена, пацалавала пярсцёнак, пакорна ўсміхнулася, устала, усміхнулася ўжо не так пакорна.
— Ніколечкі не падобная, праўда? Пры маёй прафесіі мне зусім не зашкодзіла б маміна прыгажосць, але на сцэне я сяк-так спраўляюся. Там, ведаеце, зусім няважна, які ў цябе твар на самай справе. Важна, ці ўмееш ты, актрыса, пераканаць людзей, што ён у цябе такі, як трэба.
У крэсле воддаль нехта коратка засмяяўся; Джасціна падышла і пачціва пацалавала яшчэ адзін пярсцёнак на высахлай старэчай руцэ, але цяпер на яе глядзелі чорныя вочы, і вось што дзіўна: глядзелі з любоўю. 3 любоўю да яе, хоць гэты стары бачыў яе першы раз і наўрад ці што пра яе чуў. I ўсё-такі ён глядзеў на яе з любоўю. Да кардынала дэ Брыкасара яна і цяпер зусім не адчувае пяшчоты, як не адчувала і ў пятнаццаць гадоў, а вось гэты стары адразу ёй спадабаўся.
— Сядайце, дарагая. — I кардынал Віторыё паказаў ёй на крэсла побач з сабою.
— Вітанне, кіска, — сказала Джасціна і пачухала шыю дымчатай кошцы, якая разлеглася ў яго на каленях, абцягнутых чырвоным шоўкам — Такая слаўная, праўда?
— Вельмі.
— А як яе завуць?
— Наташа.
Дзверы адчыніліся, але паявіўся не чайны столік. Увайшоў, слава табе божа, зусім звычайна адзеты чалавек. Яшчэ адна чырвоная сутана — і я зараву, як бык, падумала Джасціна.
Але гэта быў не зусім звычайны чалавек, хоць і не свяшчэннік. Напэўна, у іх тут у Ватыкане ёсць яшчэ і такі парадак, мільганула ў бязладных Джасцініных думках, што звычайным людзям сюды доступу няма. Гэты не тое каб малы ростам, але на рэдкасць моцнага складу і таму здаецца каржакаватым: магутныя плечы, шырокія грудзі, вялікая львіная галава, рукі доўгія, як у стрыгаля. Нешта ў ім малпінае, але ўсё аблічча дыхае розумам, і па рухах і паходцы адчуваецца — ён хуткі, як маланка, калі нечага захоча, адразу схопіць, апамятацца не паспееш. Схопіць і, можа быць, сцісне ў руцэ і раздушыць, але не бязмэтна, не бяздумна, а з найтанчэйшым разлікам. Скура ў яго смуглявая, а густая львіная грыва — дакладна колеру тонкага стальнога дроту і, мабыць, такая самая навобмацак, калі стальны дрот, хай сабе самы тонкі, можна ўкласці акуратнымі мяккімі хвалямі.
— Вы якраз у пару, Ліан, — сказаў кардынал Віторыё ўсё яшчэ па-англійску і паказаў на крэсла па другую руку ад сябе. — Дарагая мая, — сказаў ён Джасціне, калі той пацалаваў яго пярсцёнак і падняўся, — пазнаёмцеся, гэта мой блізкі друг, гер Ліан Мёрлінг Хартгейм, Ліан, гэта Джасціна, Дэнава сястра.
Хартгейм цырымонна пакланіўся, цокнуў абцасамі, коратка, даволі холадна ўсміхнуўся Джасціне і сеў воддаль, так што яна са свайго крэсла не магла яго бачыць. Джасціна ўздыхнула з палёгкаю; а тут яшчэ Дэн са звыклаю прастатою апусціўся на падлогу каля крэсла кардынала дэ Брыкасара, якраз напроці яе. Пакуль яна бачыць хоць адзін знаёмы, а тым болей любы твар, ёй нічога не страшна. Аднак гэты пакой і людзі ў чырвоным, а цяпер яшчэ і гэты, смуглявы і пануры, пачыналі яе злаваць куды болей, чым супакойвала Дэнава прысутнасць: адгарадзіліся ад яе, даюць зразумець, што яна тут чужая! Што ж, яна перагнулася ў крэсле і зноў пачала чухаць кошку, адчуваючы, што кардынал Віторыё заўважыў яе злосць і гэта яго забаўляе.
— Яе апрацавалі, кацянят не будзе?
— Ведама.
— Ведама! Хоць не ведаю, чаго вы баяліся. Даволі ўжо толькі жыць у гэтых сценах, тут хто хочаш стане бясполы.
— Наадварот, мая дарагая, — з сапраўдным задавальненнем гледзячы на яе, запярэчыў кардынал Віторыё. Мы, людзі, самі зрабілі сябе псіхалагічна бясполымі.
— Дазвольце з вамі не згадзіцца, ваша высокапраасвяшчэнства.
— Значыць, наш сціплы гурток вам не спадабаўся?
— Ну, скажам так, я адчуваю сябе тут трошкі лішняю, ваша высокапраасвяшчэнства. Прыемна пабыць у вас у гасцях, але жыць тут заўсёды я б не хацела.
— He магу вас за гэта асуджаць. Я нават не ўпэўнены, што тут вам прыемна гасцяваць. Але вы да нас прывыкнеце, бо, спадзяюся, будзеце ў нас частаю госцяю.
Джасціна ўсміхнулася.
— Цярпець не магу быць выхаванаю, — прызналася яна. — Ува мне адразу абуджаюцца самыя шкодныя якасці характару... Дэн, ведама, ужо ад мяне жахаецца, я і не гледзячы на яго гэта адчуваю.
— Я толькі гадаў, ці надоўга хопіць твае выхаванасці, — ані не бянтэжачыся, адазваўся Дэн. — Джасціна ж увасоблены дух непакоры і супярэчнасці. Таму я і не жадаю лепшае сястры. Сам я зусім не бунтар, але захапляюся непакорнымі.
Хартгейм трохі перасунуў сваё крэсла, каб не губляць Джасціны з вачэй, калі яна перастала дурэць з кошкаю і выпрасталася. Рука з незнаёмым жаночым пахам ужо надакучыла пушыстай прыгажуні — і яна, не падымаючыся, гнуткім рухам перабралася з каленяў, абцягнутых чырвоным, на шэрыя, скруцілася ў клубок пад ласкаю моцных, шырокіх далоняў гера Хартгейма і замурлыкала так моцна, што ўсе засмяяліся.
— Такая ўжо я ўрадзілася, без ніякае выхаванасці, — сказала Джасціна, нясмеласці яна не паддавалася, як бы ні было ёй не па сабе.
— Матор у гэтага звера працуе выдатна, — заўважыў гер Хартгейм, вясёлая ўсмешка непазнавальна перамяніла яго твар. Па-англійску ён гаварыў выдатна, без ніякага акцэнту, хіба што «р» у яго гучала раскаціста, на амерыканскі лад.
Агульны смех яшчэ не аціх, калі падалі чай, наліваў яго, як ні дзіўна, Хартгейм і, падаючы кубачак Джасціне, паглядзеў на яе дружалюбней, чым у першую хвіліну знаёмства.
— У англічан чай сярод дня — самая важная трапеза, праўда? — сказаў ён ёй. — За кубачкам чаю многае адбываецца. Думаю, што гэта таму, што пасядзець за чаем, пагаварыць можна ледзь не ў любы час, паміж дзвюма і палавінаю шостай, а ад размоў смага мацнее.
Наступныя паўгадзіны пацвердзілі яго заўвагу, хоць Джасціна ў размову не ўключалася. Гаворка ішла пра слабое здароўе ў папы, потым пра халодную вайну, пасля пра эканамічны спад; усе чацвёра мужчын гаварылі так жвава, зацікаўлена, што Джасціна была ашаломлена — напэўна, вось што аб’ядноўвае іх усіх, нават Дэна, ён цяпер такі дзіўны, зусім незнаёмы. Ён актыўна ўдзельнічаў у размове, і ў Джасціны не выпала з-пад увагі, што трое старэйшых прыслухоўваюцца да яго надзіва ўважліва, ледзь не пакорна, як бы нават з вялікаю ўвагаю. У яго словах не было няведання ці наіўнасці, але адчувалася нешта вельмі сваё, ні на кога не падобнае... чыстае. Можа, яны так сур’ёзна, так уважліва да яго ставяцца таму, што ёсць у ім чысціня? Яму яна ўласцівая, а ім — не? Можа, гэта і праўда дабрачыннасць і яны ёю захапляюцца і тужаць па ёй? Гэтыя трое зусім розныя, і, аднак, усе яны намнога бліжэй адзін да аднаго, чым кожны з іх да Дэна. Але да таго цяжка прымаць Дэна так усур’ёз, як прымаюць яго гэтыя трое. Ведама, у многім ён болей падобны не на малодшага, а на старэйшага брата; і безумоўна яна адчувае — ён вельмі разумны, нават мудры, і сапраўды чысты. I раней яны двое заўсёды жылі адным агульным жыццём. А цяпер ён ад яе далёкі, і давядзецца да гэтага прывыкнуць.
— Калі вы хочаце перайсці да малітваў, Дэн, я правяду вашу сястру да гасцініцы, — нібыта распарадзіўся Ліан Мерлінг Хартгейм, не пытаючыся, што думаюць пра гэта астатнія.
I вось яна спускаецца па мармуровай лесвіцы з гэтым уладарным каржакаватым чужаком і не адважваецца загаварыць. На дварэ, у залатым ззянні рымскага захаду, ён бярэ яе пад руку і вядзе да чорнага зачыненага «мерседэса», і шафёр выцягваецца перад ім па стойцы «смірна».
— He заставацца ж вам першы вечар у Рыме адной, а ў Дэна другі клопат, — кажа ён, садзячыся ўслед за Джасцінаю ў машыну. — Вы стаміліся, разгубіліся ў новых абставінах, і спадарожнік вам не зашкодзіць.
— Вы, здаецца, не пакідаеце мне выбару, гер Хартгейм.
— Завіце мяне, калі ласка, проста Ліан.
— Вы, відаць, важная персона, у вас такая шыкоўная машына і асабісты шафёр.
— Вось стану канцлерам Заходняй Германіі, тады буду яшчэ важнейшая.
Джасціна пырхнула.
— Няўжо вы яшчэ не канцлер?
— Такая смеласць! Да канцлера я яшчэ не дарос.
— Хіба? — Джасціна павярнулася, агледзела яго збоку ўважлівым паглядам: праўда, смуглявая скура ў яго — гладкая і чыстая, як у юнака, вакол глыбока пасаджаных вачэй — ні маршчын, ні пухлявасці, якая прыходзіць з гадамі.
— Я пацяжэў і пасівеў, ды сівы я з шаснаццаці гадоў, a растаўсцеў, як перастаў галадаць. Мне толькі трыццаць адзін.
— Веру вам на слова, — сказала Джасціна і скінула туфлі. — Па-мойму, гэта ўсё роўна многа, мой чароўны ўзрост — усяго толькі дваццаць адзін.
— Вы страхоцце! — усміхнуўся Хартгейм.
— Трэба думаць. Мая мама таксама кажа, што я страхоцце, толькі мне не вельмі зразумела, хто з вас які сэнс укладвае ў гэтае слова, так што, будзьце ласкавыя, растлумачце мне ваш варыянт.
— А варыянт вашай мамы вам ужо вядомы?
— Яна б да смерці збянтэжылася, калі б я папыталася.
— А мяне, думаеце, ваша пытанне не бянтэжыць?
— Я моцна падазраю, што вы і самі страхоцце, гер Хартгейм, і наўрад ці вас можна чым-небудзь збянтэжыць.
— Страхоцце, — шэптам паўтарыў ён. — Што ж, добра, міс О’Ніл, пастараюся вам растлумачыць, што гэта значыць. Страхоцце — гэта той, хто наводзіць на другіх жах; ходзіць па галовах; адчувае сябе мацнейшым за ўсіх, апрача госпада бога; яго не грызе сумленне і ў яго вельмі слабое паняцце пра мараль.
— Па-мойму, усё гэта вельмі падобна на вас, — усміхнулася Джасціна. — А я не магу не мець паняцця пра сумленне і мараль. Я ж Дэнава сястра.
— Вы ніколечкі на яго не падобныя.
— Тым горай мне.
— Такая знешнасць, як у яго, не падышла б да вашага характару.
— Вы, безумоўна, праўду кажаце, але калі б у мяне была яго знешнасць, дык і характар атрымаўся б другі.
— Гледзячы што было напачатку — курыца ці яйцо? Абуйце туфлі, зараз пойдзем пяшком.
Вельмі цёпла, ужо змяркаецца, усюды ярка гараць ліхтары; усюды, куды ні пойдзеш, поўна народу, вуліцы забіты машынамі — пранізліва сігналяць мотаролеры, маленькія настырныя «фіяты» рухаюцца скачкамі, нібыта чароды перапалоханых жаб. Нарэшце Хартгейм спыніў свой лімузін на маленькай плошчы, брук на якой за стагоддзі стаў гладкі пад незлічоным мноствам ног, і павёў Джасціну ў рэстаран.
— Ці, можа, лепей. хочаце павячэраць пад адкрытым небам? — папытаўся ён.
— Толькі накарміце мяне, а пад адкрытым небам, пад страхою ці недзе між гэтага, мне ўсё роўна.
— Дазвольце, я сам вам закажу?
На хвіліну вельмі светлыя Джасцініны вочы стомлена заплюшчыліся, але дух непакорнасці ў ёй не зусім угаманіўся.
— He разумею, з якое ласкі я павінна патакаць гэтай вечнай мужчынскай звычцы распараджацца. Урэшце, адкуль вы ведаеце, чаго мне зараз захочацца?
— О гордая амазонка, — прамармытаў ён. — Тады скажыце, што вы болей любіце, і я ручаюся, што змагу вам дагадзіць. Рыба? Цяляціна?
— Згодныя на кампраміс? Добра, пайду вам насустрач. Я хачу паштэт, крэветкі, добрую порцыю saltimbocca[9], a пасля ўсяго пламбір і каву з малаком. Вось цяпер і выдумляйце, што хочаце.
— Трэба было б вас набіць, — заўважыў ён з непахіснаю лагоднасцю. I дакладна паўтарыў яе заказ афіцыянту па-італьянску.
— Вы сказалі, я ніяк не падобная на Дэна. Хіба зусім-зусім ні ў чым не падобная? — не без смутку папыталася Джасціна ўжо за каваю: яна так прагаладалася, што не стала траціць часу на размовы, пакуль не кончыла з ядою.
Хартгейм даў ёй агню, сам зацягнуўся цыгарэтаю і, адхіліўшыся ў цень, каб вальней за ёю сачыць, успомніў, як некалькі месяцаў назад упершыню пазнаёміўся з Дэнам. Гэты хлопец — выліты кардынал дэ Брыкасар, толькі на сорак гадоў маладзейшы; Хартгейм імгненна ўбачыў падабенства, а потым дазнаўся, што гэтыя двое — дзядзька і пляменнік: Дэнава і Джасцініна маці даводзіцца Ральфу дэ Брыкасару сястрою.
— Пэўнае падабенства ёсць, — сказаў ён цяпер. — Мінутамі нават у твары — не ў рысах, а ў выразе твару. У вачах і ў вуснах — у тым, як расплюшчваюцца вочы і стулены вусны. Але вось што дзіўна, на вашага дзядзьку кардынала вы ані не падобныя.
— На дзядзьку кардынала? — здзіўлена паўтарыла Джасціна.
— На кардынала дэ Брыкасара. Хіба ён вам не дзядзька? Ды не, мне пра гэта пэўна гаварылі.
— Гэты стары ястраб? Дзякуй богу, ніякая ён нам не радня. Проста даўным-даўно, яшчэ да майго нараджэння, ён быў свяшчэннікам у нашым прыходзе.
Яна вельмі недурная, але і вельмі стомленая. Беднае дзяўчо, вось што яна такое, усяго толькі малое дзяўчо. Раптам здалося, між імі не дзесяць гадоў, а разяўленая бездань, вечнасць. Абудзіць у ёй падазрэнне — і загіне ўвесь яе свет, які яна так храбра абараняе. А хутчэй, яна проста не паверыць, нават калі сказаць напрасткі. Як бы зрабіць выгляд, што гэта не так важна? He паглыбляцца ў гэтую тэму, не, ні ў якім разе, але і не пераводзіць адразу размову на другое.
— Тады зразумела, — абыякава сказаў Хартгейм.
— Што зразумела?
— Што ў Дэна з кардыналам самае агульнае — толькі ў росце, складзе, колеры твару.
— Ага. Бабуля гаварыла, што наш бацька і кардынал на першы погляд былі даволі падобныя, — спакойна заўважыла Джасціна.
— Вы бацькі ніколі не бачылі?
— He бачыла нават фатаграфіі. Яны з мамаю разышліся яшчэ да таго, як нарадзіўся Дэн. — Джасціна кіўнула афіцыянту. — Калі ласка, яшчэ кавы з малаком.
— Джасціна, вы нейкая дзікунка! Заказваць дазвольце мне!
— He ўжо, чорт вазьмі! Я зусім самастойная і не маю патрэбы ў апекунах. He жадаю ніякіх мужчынскіх падказак, сама ведаю, чаго я хачу і калі хачу, зразумела вам?
— Што ж, Дэн так і сказаў, што вы — увасоблены дух непакоры і супярэчнасці.
— Правільна сказаў. Ух, ненавіджу, калі вакол мяне мітусяцца, пачынаюць песціць, пялегаваць і лашчыць! Сама ведаю, што мне рабіць, і ніхто мне не ўказчык. Hi ў кога літасці не папрашу і сама нікога шкадаваць не збіраюся.
— Праўда, гэта відаць, — суха сказаў Хартгейм. — Чаму вы сталі такая, herzchen[10]? Ці гэта ў вас сямейнае?
— Сямейнае? Далібог, не ведаю. Цяжка меркаваць, у нас вельмі мала жанчын. Толькі па адной на пакаленне. Бабуля, мама і я. Затое мужчын поўна.
— Ну, у вашым пакаленні не так і поўна. Адзін Дэк»,
— Напэўна таму, што маці пайшла ад бацькі. Па-мойму, яна ніколі болей ні на кога і не глядзела. Вельмі шкада, ведаеце. Наша мама проста створана для сямейнага жыцця, ёй патрэбен муж, каб было каго песціць і лашчыць.
— А знешне вы з ёю падобныя?
— Па-мойму, не.
— А блізкія вы з ёю? Гэта важней.
— Блізкія? Мы з мамаю? — Джасціна ўсміхнулася, без злосці, амаль гэтаксама ўсміхнулася б Мэгі, калі б у яе папытаўся хто-небудзь, ці блізкая ёй дачка. — He ўпэўненая, што мы адна адной блізкія, але нешта нас звязвае, Можа, гэта проста выяўленне роднасці, праўда, не ведаю. — Вочы ў Джасціны загарэліся. — Мне заўсёды хацелася, каб яна гаварыла са мною, як з Дэнам, хацелася ладзіць з ёю, як ладзіць Дэн. Але ці то ў ёй, ці то ўва мне нечага не хапае. Мусіць, ува мне. Мама вельмі добры чалавек, куды лепшая за мяне.
— Я з ёю не знаёмы, таму не магу згаджацца з вамі ці не згаджацца. Але калі вас гэта хоць трошкі суцешыць, herzchen, скажу — вы мне падабаецеся іменна такая, як ёсць. He, вам зусім няма чаго мяняцца, нават гэта ваша смешная ваяўнічасць мне падабаецца.
— Так міла з вашага боку. I вы нават не пакрыўдзіліся, а я вам гэтулькі ўсяго нагаварыла. А на Дэна я зусім не падобная, праўда?
— Дэн ні на кога на ўсім свеце не падобны.
— Па-вашаму, ён як не з гэтага свету?
— Ага, мабыць. — Хартгейм падаўся наперад, твар яго, які да гэтага часу заставаўся ў цяні, асвяціў слабы агеньчык свечкі, уткнутае ў пляшку з-пад к’янці. — Я католік, і мая вера — адзінае, што ні разу не здрадзіла мне ў жыцці, хоць сам я не раз ёй здраджваў. Мне не хочацца гаварыць пра Дэна, бо сэрца падказвае мне — ёсць рэчы, якія лепей не абмяркоўваць. Безумоўна, вы з ім розна ставіцеся да жыцця і бога. I не трэба болей пра гэта, добра?
Джасціна паглядзела на яго са здзіўленнем.
— Добра, Ліан, як хочаце. Заключаем дагавор: будзем абмяркоўваць з вамі што захочацца, толькі не Дэнаў характар і не рэлігію.
Нямала перажыў Ліан Мёрлінг Хартгейм пасля памятнае сустрэчы з Ральфам дэ Брыкасарам у ліпені 1943 года. Праз тыдзень пасля гэтага яго полк кінулі на Усходні фронт, дзе ён і заставаўся да канца вайны. Перад вайною яго, зусім яшчэ жаўтаротага бесклапотнага хлапчука, не паспелі нашпігаваць ідэямі «гітлер’югенда» — і ён пажынаў плады нацызму, разгублены і змучаны, калеючы ў снезе, на фронце, дзе не хапала ні боепрыпасаў, ні людзей — наўрад ці адзін нямецкі салдат прыпадаў на сотню метраў. Ад ваенных гадоў у яго зберагліся два ўспаміны: цяжкія бітвы і страшныя маразы — і твар Ральфа дэ Брыкасара. Жах і хараство, д’ябал і бог. Напалавіну звар’яцеўшы, напалавіну адубянеўшы, ён бездапаможна чакаў — вось-вось у мяцеліцу, без парашутаў, з самалётаў, якія пралятаюць над самаю зямлёю, пасыплюцца савецкія партызаны, стукаў сабе кулаком у грудзі і шаптаў малітвы. Але ён і сам не ведаў, просіць ён у бога патронаў у свой аўтамат ці ратунку ад рускіх, моліцца па сваёй неўміручай душы, па новай сустрэчы з тым чалавекам з рымскай базілікі, па Германіі ці па тым, каб хоць трохі палягчэла на сэрцы.
Вясною сорак пятага ён са сваімі аднапалчанамі адступаў пад націскам рускіх цераз Польшчу, думаючы толькі пра адно — дабрацца да тае часткі Германіі, якую занялі англічане ці амерыканцы. Бо калі ён трапіць да рускіх, яго расстраляюць. Ён парваў і спаліў свае дакументы, закапаў у зямлю два свае Жалезныя крыжы, украў сякое-такое адзенне і на дацкай граніцы здаўся брытанскім уладам. Яго адправілі ў Бельгію, у лагер прымусовых перасяленцаў. Тут ён жыў цэлы год на хлебе і аўсянай кашы-размазні, англічанам болей не было чым карміць тысячы і тысячы людзей, якія апынуліся на іх утрыманні, ім і самім даводзілася туга, — і толькі праз год яны дадумаліся, што ім нічога не застаецца, апрача як выпусціць гэтых людзей на свабоду.
Двойчы лагернае начальства выклікала Хартгейма на рашучую размову. Ён атрымае новыя дакументы і права бясплатнага праезду ў Аўстралію на параходзе, адпрацуе за гэта два гады там, дзе захоча выкарыстаць яго аўстралійскі ўрад, — і пасля гэтага можа сам распараджацца сабою, як яму захочацца. I гэта не будзе рабская праца — за працу яму будуць плаціць як належыць. Але Хартгейм ухітрыўся абодва разы ўгаварыць чыноўнікаў, каб яго не выпраўлялі разам з усімі эмігрантамі. Ён ненавідзеў Гітлера, але не Германію, і не саромеўся таго, што ён немец. Яго радзіма — Германія, болей за тры гады ён марыў вярнуцца дадому. Зноў апынуцца ў краіне, мова якой яму незразумелая і дзе не разумеюць яго мовы, — большага пракляцця ён і ўявіць не мог. I вось на пачатку 1947 года ён апынуўся без капейкі на вуліцах Аахена, гатовы неяк пачынаць жыццё спачатку — ён так даўно, так моцна гэтага прагнуў.
Ён уцалеў і збярог жывую душу не на тое, каб зноў гібець у беднасці і невядомасці. Бо Ліан быў не проста вельмі славалюбны, ён быў у пэўным сэнсе геній. Ён пайшоў працаваць у фірму Грундзіга і стаў вывучаць галіну, якая захапіла яго з першай хвіліны, як ён дазнаўся, што такое радар, — электроніку. У галаве ў яго раілася мноства ідэй, але ён не пажадаў прадаць іх Грундзігу за мільённую долю сапраўднага кошту. He, ён старанна вывучыў рынак, потым ажаніўся з удавою чалавека, які ўхітрыўся зберагчы дзве невялікія фабрыкі радыёпрыёмнікаў, і сам заняўся гэтаю вытворчасцю. Яму было толькі трошкі за дваццаць, але гэта не бяда. Разважаў ён як чалавек сталы і дасведчаны, a ў хаосе пасляваеннай Германіі перад тымі, хто малады, адкрывалася нямала магчымасцей.
Шлюб быў грамадзянскі, а таму каталіцкая царква дала яму дазвол на развод; у 1951 годзе ён заплаціў Анэлізе Хартгейм у два разы болей, чым каштавалі ў той час дзве фабрыкі яе нябожчыка мужа, і развёўся з ёю. Аднак другі раз не жаніўся.
Усё, што перажыў хлапчук Хартгейм на грозных ледзяных палях Расіі, не зрабіла з яго бяздушнай карыкатуры на чалавека; толькі спынілася ў росце і развіцці ўсё, што было ў яго ў натуры добрае і пяшчотнае, а на першы план выступілі іншыя якасці — розум, суровасць, рашучасць. Той, каму няма чаго траціць, можа ўсяго дамагчыся, таго, хто не адчувае болю, нішто не раніць. Ва ўсякім разе, гэтак гаварыў сам Хартгейм. А напраўду ён вельмі падобны быў на чалавека, якога сустрэў у Рыме ў 1943 годзе; як Ральф дэ Брыкасар, аступаючыся, ён сам разумеў гэта. Аднак разуменне, што ён можа зрабіць благі ўчынак, ні на міг яго не спыняла, ён толькі моўчкі мучыўся, караў сябе і гэтым расплачваўся за поспехі ў справах. Многім здасца, што за гэта не варта плаціць такою дарагою цаною, але ён гатовы быў адпакутаваць удвая болей. Яшчэ надыдзе дзень — ён будзе кіраваць Германіяй і зробіць яе такою, пра якую марыць, ён выкараніць арыйска-лютэранскую мараль, увядзе памяркоўны светапогляд, шырыню поглядаў. Ён не мог абяцаць, што перастане грашыць, і таму яго не прымалі да споведзі і не даравалі грахоў, але, як ні дзіўна, ён не пакінуў колішняе веры, а пад канец у руках у яго сканцэнтраваліся такія грошы і такая ўлада, што ўжо не магло быць гаворкі пра вінаватасць, ён прыйшоў на споведзь, пакаяўся і атрымаў дараванне.
У 1955 годзе Хартгейм — адзін з самых багатых і ўплывовых дзеячаў Заходняй Германіі, толькі што выбраны дэпутат Бонскага парламента, і вось ён зноў у Рыме. Трэба знайсці кардынала дэ Брыкасара, хай убачыць, які плён прынеслі яго малітвы. Пазней Хартгейм не мог прыпомніць, якою загадзя маляваў сабе гэтую сустрэчу, бо з першай і да апошняй хвіліны разумеў адно — Ральф дэ Брыкасар у ім расчараваны. Ён і сам разумеў, што расчараваў кардынала, пытацца не было патрэбы. Аднак слоў, якія сказаў яму Ральф дэ Брыкасар на развітанне, ён не чакаў.
— Я маліўся, каб ваша доля была лепшая за маю, вы ж былі зусім маладыя. Няма такое мэты, якую апраўдвалі б любыя сродкі. Але, мабыць, насенне нашай гібелі пасеяна яшчэ да нашага нараджэння.
Вярнуўшыся да сябе ў гасцініцу, Хартгейм расплакаўся, а потым падумаў ужо спакойна: з мінулым кончана, цяпер я стану такі, як ён спадзяваўся. Часам яму гэта ўдавалася, часам — не. Але ён стараўся. Дружбаю, якая звязала яго з многімі людзьмі ў Ватыкане, ён стаў даражыць болей за ўсё на свеце і імкнуўся ў Рым кожны раз, калі адны толькі гэтыя людзі маглі суцешыць яго ў беспрасветным адчаі. Суцешыць. Дзіўную знаходзіў ён у іх уцеху. Яго не песцілі, не гаварылі яму ласкавых слоў. Гаючы бальзам уліваўся проста ў душу, нібыта сябры разумелі, у чым яго пакута.
I ў гэты цёплы вечар, правёўшы Джасціну ў пансіён, ён блукаў па вуліцах Рыма і думаў, што назаўсёды застанецца ёй удзячны. Бо калі ўдзень за чаем яна ў яго на вачах храбра трывала сапраўднае катаванне, у душы ў яго зварухнулася спагада. Маленькае страшыдла, параненае, але не пераможанае. Ці разумеюць яны, што яна варты ім праціўнік? Яму здалося — гэтак любавацца і ганарыцца ён мог бы роднаю дачкою, шкада толькі, няма ў яго дачкі. Вось ён і перахапіў яе ў Дэна, звёз, каб паглядзець, як яна будзе трымацца пасля сустрэчы з гнятучаю веліччу царквы, з Дэнам, якога яна ніколі раней не бачыла, з Дэнам, які ніколі болей не будзе непадзельна ёй блізкі душою.
У богу, у якога ён, Ліан, верыць, думалася яму, найлепшае тое, што ён можа ўсё дараваць, ён даруе Джасціне яе бязбожнасць, а яму, Ліану, што ён замкнуў усе свае пачуцці на замок да часу, пакуль не палічыць патрэбным зноў даць ім выйсце. Адзін час ён з жахам думаў, што ключ згубіў назаўсёды. Ліан усміхнуўся, шпурнуў цыгарэту. Ключ... Што ж, іншы раз ключы бываюць вельмі дзіўнай формы. Можа, спатрэбіцца кожная кучаравая завітушка гэтай вогненна-рыжай галавы, каб адамкнуць хітры механізм, можа, у сценах, дзе рдзелі кардынальскія ўборы, гасподзь бог даў яму рдзяны вогненны ключ.
Дзень праляцеў як адно імгненне. Але зірнуўшы на гадзіннік, Ліан пераканаўся, што яшчэ не позна — і, ведама, цяпер, калі яго святасць папа пры смерці, той, хто валодае ў Ватыкане велізарнаю ўладаю, яшчэ не спіць, як і яго любіміца кошка, якая не спіць начамі. У маленькім пакоі ў замку Кастэль Гандольфа чутна страшная перадсмяротная ікаўка, перадсмяротныя сутаргі крывяць бледны, худы, аскетычны твар таго, хто доўгія гады ўвенчаны быў папскаю тыяраю. Што б там ні казалі, а ў ім была веліч. I калі ён любіў немцаў, калі ён і цяпер з задавальненнем слухае нямецкую мову, хіба гэта што-небудзь мяняе? He Ліану Хартгейму пра гэта разважаць.
Але таго, што яму цяпер трэба дазнацца, у Кастэль Гандольфа яму не скажуць. I ён падымаецца па мармуровых усходцах, у барвовыя і пунсовыя пакоі, каб пагаварыць з Віторыё Скарбанца, кардыналам ды Канціні-Верчэзе. З тым, хто, можа, стане новым папам. Вось ужо амаль тры гады сочыць Ліан, як пагляд гэтых мудрых, ласкавых цёмных вачэй з нязменнаю пяшчотаю скіраваны на адзін твар; выходзіць, адказу лепей шукаць у Віторыё, а не ў кардынала дэ Брыкасара.
— Ніколі ў жыцці не думала, што скажу такія словы, але, дзякаваць богу, нарэшце мы едзем у Драгеду! — заявіла Джасціна; яна наадрэз адмовілася кінуць манетку ў фантан Трэві як зарука абавязковага вяртання. — Мы ж хацелі пабываць у Іспаніі і ў Францыі, а да гэтага часу тырчым у Рыме, і я тут зусім лішняя, проста як пупок. Недарэчнасць нейкая!
— Гм-м, вы лічыце, пупок — штука лішняя? Зрэшты, помніцца, такое думкі прытрымліваўся і Сакрат, — сказаў Ліан.
— Сакрат? Праўда? He помню! Вось цікава, а я дык думала, што прачытала траха не ўсяго Платона.
Джасціна гнутка павярнулася, паглядзела на яго і вырашыла, што нядбайнае адзенне гуляшчага турыста болей яму пасуе, чым строгі касцюм, у якім ён паяўляецца ў Ватыкане.
— Гэта праўда: Сакрат быў цвёрда перакананы, што пупкі нікому не патрэбныя. Для доказу ён нават адвінціў свой і выкінуў.
Губы ў Джасціны ўсмешліва зварухнуліся.
— I што з гэтага выйшла?
— З яго звалілася тога.
— Усе хлусы! — Яна засмяялася. — У Афінах тады ніхто не насіў тогі. Але я з жахам адчуваю, што ў гэтым вашым анекдоце хаваецца нейкае павучанне. — Усмешка збегла з яе твару. — Нашто вы траціце на мяне час, Лівень?
— Вось упартая! Я ж вам растлумачыў, маё імя вымаўляецца не Лівень, а Ліан.
— Ды не, вы не зразумелі... — Джасціна задумліва глядзела на іскрыстыя струмяні фантана, на брудны басейн, у які накідалі процьму брудных манет. — Былі вы калі-небудзь у Аўстраліі?
Плечы яго здрыгануліся ад бязгучнага смеху, але адказаў ён не адразу.
— Двойчы я ледзь не паехаў туды, herzchen, але мне ўдалося выкруціцца.
— Вось пабылі б у нас там, дык зразумелі б. Калі ваша імя вымаўляць па-мойму, яно лашчыць слых аўстралійца. Лівень. Праліўны дождж. Ён дае жыццё пустыні.
Ад нечаканасці Ліан выпусціў цыгарэту.
— Джасціна, ці не збіраецеся вы ў мяне ўлюбіцца?!
— Да таго саманадзейны народ мужчыны! Мне шкада вас расчароўваць, але — не, нічога падобнага. — I, нібыта жадаючы загладзіць сваю рэзкасць, ціхенька пакратала яго руку. — He, тут другое, куды лепшае.
— Што можа быць лепшае, чым улюбіцца?
— Ды амаль усё. He хачу я, каб без некага жыць было немагчыма. He трэба мне гэтага!
— Мабыць, вы праўду кажаце. Калі так палюбіць вельмі рана, канешне, гэта падразае крылцы. Ну, а што ж куды лепшае?
— Знайсці сябра. — Яна пагладзіла яго па руцэ. — Вы мне сябар, праўда ж?
— Праўда. — Ён з усмешкаю кінуў у фантан манетку. — Вось так! За гэтыя гады я накідаў сюды, напэўна, тысячу нямецкіх марак, бо хачу і далей грэцца пад сонцам паўднёвым. Іншы раз у страшных снах я зноў дубянею на марозе.
— Вы паспрабавалі б, што за штука сонца сапраўднага поўдня, — сказала Джасціна. — Сто пятнаццаць у цяні, ды яшчэ трэба гэты цень знайсці.
— He дзіва, што тут вам не горача. — Ён засмяяўся нязменным сваім бязгучным смехам — такая звычка засталася ад колішніх часоў, калі засмяяцца ўслых азначала б спакусіць лёс. — Мабыць, ад гэтай аўстралійскай спёкі вы такая крутая.
— У сэнсе круты нораў? Гэтак гавораць амерыканцы. А я дык думала, вы вывучалі мову ў якім-небудзь шыкоўным англійскім універсітэце.
— He, я пачаў вывучаць англійскую мову ў бельгійскім лагеры ў радавых томі, гэта былі лонданскія кокні, або шатландцы, або сельскія жыхары, у кожнага свой жаргон, кожны мяне вучыў на свой лад, і я толькі яго і мог зразумець. Тое самае слова кожны вымаўляў па-свойму. Потым, калі я вярнуўся ў Германію, я стараўся хадзіць на ўсе англійскія фільмы, купляў усе пласцінкі, колькі мог дастаць, а дастаць можна было толькі запісы амерыканскіх комікаў. Але я пракручваў іх дома зноў і зноў, без канца, пакуль не стаў гаварыць па-англійску хоць так, каб можна было вучыцца далей.
Джасціна, як звычайна, скінула туфлі; са страхам глядзеў Хартгейм, як яна ступае босымі нагамі па каменных плітах, па тратуарах, нагрэтых, нібыта скаварада на агні.
— Надзеньце туфлі! Сапраўдны вулічны хлапчук!
— Я ж аўстралійка, у нас вельмі шырокія ступакі, туфлі нам ціснуць. А сапраўдных халадоў у нас амаль не бывае, вось і ходзім, калі толькі можна, босыя. Я магу прайсці па выгане, проста па дзядах, і нічога не пачую, a потым спакойна выцягну іх з падэшваў, — горда сказала Джасціна. — Мабыць, я і па гарачых вугалях прайду. — I раптам папыталася: — Вы любілі сваю жонку, Лівень?
— He.
— А яна вас любіла?
— Любіла. Іначай навошта было б ёй выходзіць за мяне замуж?
— Бедалага! Вы яе выціснулі, як лімон, і кінулі.
— I таму вы ўва мне расчараваліся?
— Мусіць, не. Мяне гэта ў вас нават захапляе. Але вашую жонку мне вельмі шкада, і сама я не жадаю трапіць у такі пераплёт.
— Вы мною захапляецеся? — з недаўменнем перапытаўся Ліан.
— А чаму i не? Я ж не чакаю ад вас таго, што трэба было жонцы, праўда? Вы мне падабаецеся, мы сябры. А яна вас любіла, вы былі ёй мужам.
— Мабыць, усе славалюбцы не шануюць жонак, herzchen, — сказаў ён не без суму.
— Бо славалюбцы звычайна выбіраюць сабе якую-небудзь размазню, я ведаю гэтую пароду: «Добра, мілы, не, мілы, я ўсё зрабіла, як ты сказаў, мілы, што загадаеш яшчэ?» Ведама, ліха такім. Была б я вашаю жонкаю, я паслала б вас далёка, а яна вам напэўна ні разу слова ўпоперак не сказала, гэтак?
Губы ў яго зварухнуліся.
— Гэтак. Бедная Анэліза. Яна пакутніца па прыродзе сваёй і не ўмела так пастаяць за сябе і гэтак чароўна выказвацца. Шкада, нешта не відаць аўстралійскіх фільмаў, a то я вывучыў бы ваш лексікон. «Добра, мілы» — гэта зразумела, але што значыць «ліха»?
— Ну, блага, кепска, толькі мацней. — Моцнымі пальцамі босых ног яна ўчапілася з сярэдзіны ў край басейна, страціўшы раўнавагу, хіснулася назад, але адразу лёгка выпрасталася. — Што ж, пад канец вы з ёю абышліся добра. Вы ад яе збавіліся. А ёй без вас у сто разоў лягчэй, чым з вамі, хоць яна, мабыць, гэтак не думае. А вось я магу пакінуць вас пры сабе, бо не збіраюся праз вас перажываць.
— У вас і праўда круты нораў, Джасціна. А адкуль вы пра мяне гэтулькі ўсяго ведаеце?
— Пыталася ў Дэна. Зразумела, Дэн ёсць Дэн, ён мне сказаў толькі голыя факты, астатняе я сама дадумала.
— Зразумела, апіраючыся на свой нечувана багаты вопыт. Ну і ашуканка ж вы! Кажуць, вы выдатная актрыса, але мне нешта не верыцца. Як вам удаецца паказваць пачуцці, якіх вы ні разу не зведалі? У гэтым сэнсе вы зусім няспелая істота, пятнаццацігадовыя дзяўчаткі — і тыя ўмеюць болей адчуваць.
Джасціна саскочыла на зямлю, села на невысокі каменны борцік фантана, збіраючыся надзець туфлі, са скрухаю паварушыла пальцамі на нагах.
— У мяне ногі распухлі, каб іх чорт узяў.
He відаць было, каб яе раззлавалі ці пакрыўдзілі апошнія Ліанавы словы, быццам яна іх і не чула. Быццам, калі яе нехта папракаў ці дакараў, яна проста выключала нейкае ўнутранае слыхавое прыстасаванне. А папрокаў і дакоpaў напэўна выпадала ёй аж залішне. Дзіва, як яна не зненавідзела Дэна.
— Цяжкае пытанне вы мне задалі, — сказала яна. — Мабыць, я ўсё-такі магу нешта такое паказаць, іначай якая ж з мяне актрыса, праўда? Але гэта так... нібыта яшчэ толькі чакаеш. Я гавару пра сваё жыццё апрача сцэны. Я замарозіла сябе ў запас, не на сцэне я не магу сябе растрачваць. Мы можам аддаваць толькі тое, што ў нас ёсць, не болей, праўда? А на сцэне я ўжо не я ці, можа, правільней, там замяняюць адна адну розныя «я». Напэўна, у кожным з нас намяшана мноства ўсякіх «я», згодныя? Для мяне тэатр — гэта найперш розум, а потым ужо пачуццё. Розум разнявольвае і завастрае пачуццё. Трэба ж не проста плакаць, ці крычаць, ці смяяцца так, каб гледачы табе паверылі. Ведаеце, гэта цудоўна. Уявіць сябе зусім другім чалавекам, некім, кім я стала б, калі б склалася ўсё інакш. У гэтым увесь сакрэт. He ператварацца ў другую жанчыну, а ўжывацца ў ролю і лёс, нібыта мая гераіня і ёсць я. I тады яна становіцца мною. — Джасціна так захапілася, што ўжо не магла спакойна ўседзець і ўскочыла на ногі. — Вы толькі ўявіце, Лівень! Праз дваццаць гадоў я змагу сказаць: я была забойцаю, і самазабойцаю, і вар’яткаю, ратавала людзей і губіла. Ого! Кім толькі тут не станеш!
— I ўсё гэта будзеце вы самі. — Хартгейм устаў, зноў узяў яе за руку. — Вы праўду кажаце, Джасціна. Па-за сцэнаю ўсяго гэтага не патраціш. Каму-небудзь другому я сказаў бы — усё роўна растраціце, але пры вашым характары — не верыцца, што гэта можа быць.
Калі б жыхары ў Драгедзе пра гэта задумаліся, ім бы здалося, што Рым і Лондан мала далей за Сідней, а дарослыя Дэн і Джасціна — усё яшчэ дзеці, якія вучацца там у школе. Зразумела, на кароткія канікулы, як раней, ім прыязджаць цяжка, але раз на год хоць адзін месяц яны бываюць дома. Прыязджаюць звычайна ў жніўні ці ў верасні, і з выгляду яны такія самыя. Зусім маладыя. I ці вялікая важнасць, што ім ужо не пятнаццаць, не шаснаццаць, а дваццаць два і дваццаць тры? Усе ў Драгедзе чакалі гэтага месяца, пачатку вясны, але, канешне, не паўтаралі на кожным кроку: «Ну вось, яшчэ тры тыдні — і яны будуць тут» або: «Госпадзі, яшчэ і месяца не прайшло, як яны паехалі!» He, нічога такога не гаварылася, але прыкладна з ліпеня ва ўсіх цвярдзейшая станавілася паходка і твары раз-пораз расплываліся ва ўсмешцы. На кухні, на выганах, у гасцёўні — усюды загадзя абгаворвалі гасцінцы і забавы.
А ў прамежках былі пісьмы. Звычайна ў іх адлюстроўвалася асоба аўтара, але бывалі і супярэчнасці. Напрыклад, можна было падумаць, што Дэн — карэспандэнт грунтоўны і акуратны, а Джасціна адбывае кароткімі адпіскамі. Што Фія ўвогуле пісаць не будзе. Што браты Кліры напішуць ад сілы па два пісьмы за год. Мэгі стане завальваць пошту пісьмамі — прынамсі да Дэна — кожны дзень. Місіс Сміт, Міні і Кэт абмяжуюцца віншавальнымі паштоўкамі на дзень нараджэння і на каляды. А Эн Мюлер будзе часта пісаць Джасціне, а Дэну не будзе.
А ў Дэна былі добрыя намеры, і папраўдзе пісаў ён часта. Адна бяда — ён забываўся пасылаць плён свае працы, і ў Драгедзе па два, па тры месяцы не атрымлівалі ад яго ні слова, а потым зараз прыходзіла дзесятак пісем. Балбатуха Джасціна пісала даўжэзныя пасланні-споведзі, надзвычай дасціпныя, але ў іх усё падавалася так аголена, груба, што чытачы чырванелі і спалохана ахалі. Мэгі пісала і сыну і дачцэ толькі раз у два тыдні. Пісем ад бабулі Джасціна не атрымлівала ніколі, а Дэн атрымліваў, і нават часта. Яму ўвесь час пісалі і ўсе дзядзькі — пра зямлю, пра авечак, пра здароўе ўсіх драгедскіх жанчын; відаць, лічылі сваім абавязкам запэўніць пляменніка, што дома ўсё ў поўным парадку. Аднак яны не пісалі пра гэта Джасціне — яна толькі здзівілася б. Што ж да місіс Сміт, Міні, Кэт і Мюлер, дык іх перапіска з Джасцінаю і Дэнам складвалася гэтак, як і трэба было чакаць.
Адно задавальненне — чытаць пісьмы, цяжкая праца — пісаць. Цяжкая ўсім, апрача Джасціны, яе толькі злосць брала, што яна ні ад кога не атрымлівае такіх пісем, якіх ёй хочацца, тоўстых, падрабязных і адкрытых. I якраз ад Джасціны ў Драгедзе найболей ведалі пра Дэна: яго пісьмы былі абстрактныя. А Джасціна малявала самую сутнасць.
«Сёння ў Лондан прыляцеў Ліан, — напісала яна аднаго разу, — ён гаворыць, што на мінулым тыдні бачыўся ў Рыме з Дэнам. Ён увогуле часцей сустракаецца з Дэнам, чым са мною. Рым — мэта ўсіх яго падарожжаў, а Лондан толькі так, прыпынак. Прызнацца, найболей праз Ліана кожны год перад тым, як ехаць дадому, ясустракаюся з Дэнам у Рыме. Дэн ахвотна заехаў бы па мяне ў Лондан, але калі Ліан у Рыме, я на гэта не згаджаюся. Ведама, я эгаістка. Але вы не ўяўляеце, колькі ўцехі дае мне Ліан.
Ён з тых маіх знаёмых — такіх раз, два, і ўсё, — хто не, мне паблажкі, і мне шкада, што мы так рэдка бачымся.
У адным Ліан шчаслівейшы за мяне. Ён сустракаецца з Дэнавымі таварышамі па семінарыі там, куды мне ходу няма. Мусіць, Дэн баіцца, што я тут на месцы загублю іх нявіннасць. Або яны загубяць маю нявіннасць. Ха! Хіба толькі яны ўбачылі б мяне ў касцюме Чарміян. Я ў ім лялечка, каб вы толькі бачылі. Такая сучасная Тэда Бара. Два маленечкія шчыткі толькі-толькі прыкрываюць саскі, і безліч усялякіх ланцужкоў, і яшчэ такая штука — па-мойму, гэта пояс нявіннасці, ва ўсякім разе, без кусачыкаў пад яго не залезеш. Ды яшчэ парык — доўгія чорныя валасы, і ўсё цела пафарбавана пад смуглявы загар, і ў гэтых дзвюх з палавінаю бляшках выгляд у мяне такі, што ў гледачоў дух займае.
Пра што гэта я? Ага, значыць, Ліан на тым тыдні ў Рыме сустрэў Дэна з яго аднакашнікамі. Яны ўсёю кампаніяй выправіліся на п’янку. За ўсё плаціў Ліан, настаяў на сваім, каб Дэн не бянтэжыўся. Ну і вечарок быў. Ніякіх жанчын, ведама, але ўсё астатняе — як павінна быць. Вы толькі ўявіце. Дэн стаіць на каленях у нейкім паршывым рымскім бары перад вазаю з жоўтымі нарцысамі і дэкламуе:
Нарцыс мой мілы, мы завянем,
Бо ваша вабнасць хутка плача...[11]
Добрых дзесяць мінут ён стараўся ўспомніць гэтыя радкі і нічога не зблытаць, потым адчаяўся, узяў адзін нарцыс у зубы і пусціўся ў скокі. Гэта Дэн, вы ўяўляеце?! Ліан кажа, такое зусім бяскрыўднае і проста патрэбнае, нельга ж толькі працаваць і ніяк не весяліцца, ну і гэтак далей. Калі жанчыны выключаны, трэба добра выпіць. Так лічыць Ліан. He думайце, што гэта часта бывае, нічога падобнага, вельмі рэдка, і, як я зразумела, у такіх выпадках Ліан верхаводзіць і сам іх пільнуе, бо яны ўсе проста ёлупні жаўтаротыя. Але я здорава пасмяялася — уяўляеце, Дэн з нарцысам у зубах скача фламенка, і ў гэты час арэолу святасці на ім як не было!»
Восем гадоў прабыў Дэн у Рыме, перш чым прыняў сан, і напачатку ўсім здавалася, што гэтыя гады ніколі не скончацца. I, аднак, восем гадоў пранесліся куды хутчэй, чым маглі ўявіць у Драгедзе. Што ён будзе рабіць потым, калі стане свяшчэннікам, ніхто добра не ведаў, але напэўна вернецца ў Аўстралію. Толькі Мэгі і Джасціна падазравалі, што ён захоча застацца ў Італіі, але Мэгі ўсё ж удавалася заглушыць гэтае апасенне — Дэн кожны год з такою радасцю прыязджае дадому на канікулы. Ён жа аўстраліец, ведама ж, ён захоча вярнуцца на радзіму. Джасціна зусім другое. Няма чаго і думаць, каб яна назаўсёды вярнулася дадому. Яна актрыса, у Аўстраліі яна на сцэне не вылучыцца. А Дэн можа аддавацца свайму прызванню абы-дзе.
Дык вось, на восьмы год ніхто не строіў планаў — як будуць дзеці забаўляцца, калі прыедуць на канікулы; наадварот, надумаліся ўсёю сям’ёю паехаць у Рым і ўбачыць сваімі вачыма, як Дэн прыме сан.
— Мы кончыліся пшыкам, — заявіла Мэгі.
— Даруйце, дарагая, як вы сказалі? — перапытала Эн.
Яны сядзелі ва ўтульным кутку на верандзе і чыталі, але кніга Мэгі даўно ўжо ляжала забытая ў яе на каленях, а яна рассеяна сачыла, як дзве сітаўкі весела бегаюць па поплаве. Год выдаўся дажджлівы, чарвякоў — процьма, і не прыпомніш, каб гэтак багата і вольна жылося птушынаму народу. Рознагалосыя спевы і шчэбет не змаўкалі ад цямна да цямна.
— Я сказала, мы кончыліся пшыкам, — злавесна паўтарыла Мэгі. — Як адсырэлая шуціха на феерверку. Усе надзеі пайшлі прахам! Хто б падумаў у тысяча дзевяцьсот дваццаць першым, калі мы прыехалі ў Драгеду, што гэтым кончыцца?
— Я ўсё-такі не разумею.
— У мамы з татам было шасцёра сыноў ды яшчэ я. Праз год нарадзіліся яшчэ два сыны. Чаго трэба было чакаць? Будуць дзесяткі дзяцей, паўсотні ўнукаў? А цяпер глядзіце. Хэл і Сцюарт памерлі, астатнія мае браты, відаць, жаніцца не збіраюцца, і вось я — адзіная, хто не мае права перадаць па спадчыне нашу фамілію, — адна магу даць Драгедзе наследнікаў. Але ўсявышнім багам і гэтага мала. У мяне сын і дачка. Можна чакаць хоць некалькі ўнукаў. Уга, дзе вы бачылі! Мой сын становіцца свяшчэннікам, а дачка з яе прафесіяй увесь век пражыве ў дзеўках. I зноў Драгеда застанецца ні з чым.
— Няма чаго дзівіцца, — сказала Эн. — Урэшце, чаго можна чакаць ад вашых братоў? Толькі тырчаць на выганах, палахлівыя, як кенгуру, ніколі не сустракаюцца з дзяўчатамі, з якімі можна было б ажаніцца. А Джымса і Пэтсі яшчэ і вайна прыгняла. Можаце ўявіць, каб Джымс ажаніўся, калі ён ведае, што ў Пэтсі гэтага ніколі не будзе? Вельмі яны прывязаныя адзін да аднаго. Дый праца на зямлі таксама робіць мужчын бясполымі, траха не ўсю сілу забірае, а яе не так і многа. У самым простым, чыста фізічным сэнсе. Вы ніколі пра гэта не задумваліся, Мэгі? Груба кажучы, ваша сям’я не створана для бурнага сексуальнага жыцця. I Дэн з Джасцінаю такія самыя. Я хачу сказаць, іншыя людзі толькі тое і ведаюць, што за гэтым ганяюцца, як марцовыя каты, а ў вас у родзе нічога такога няма. Зрэшты, Джасціна яшчэ можа выйсці замуж. Мусіць, яна незвычайна прывязана да гэтага немца, да Ліана.
— Вось іменна, вы якраз пацэлілі. — Мэгі не прымала ніякіх суцяшэнняў. — Яна незвычайна да яго прывязана. I не болей. Урэшце, яны знаёмыя ўжо сем гадоў. Калі б яна збіралася за яго замуж, яны б ужо даўным-даўно пажаніліся.
— Вы думаеце? Я някепска ведаю Джасціну. (Эн гаварыла чыстую праўду, у Драгедзе ніхто, у тым ліку і Фія з Мэгі, не разумеў Джасціну так, як яна.) Я думаю, яна баіцца палюбіць тою любоўю, якую вядзе за сабою замужжа, і, прызнаюся, я ў захапленні ад гэтага Ліана. Ён, відаць, яе раскусіў. He, я не магу сказаць напэўна, што ён у яе закаханы, але калі ўжо закаханы, у яго хапае розуму чакаць, пакуль яна пасталее, каб зрабіць такі крок. — Эн нахілілася ў крэсле, забытая кніга ўпала на кафляную падлогу. — Чуеце, чуеце гэтую птушку? Па-мойму, салаўю і то да яе далёка... — I, счакаўшы, выказала тое, што ўжо многія тыдні было ў яе на душы: — Мэгі, чаму вам не паехаць у Рым? Вам трэба было б быць там, калі Дэн прыме сан.
— Я ў Рым не паеду! — праз зубы адказала Мэгі. — Я ніколі болей нікуды не крануся з Драгеды.
— Ну што вы, Мэгі! Дэн так замаркоціцца! Калі ласка, паедзьце! Калі вы не паедзеце, там не будзе ні аднае жанчыны з Драгеды, вы адна яшчэ маладая і можаце ляцець. Паверце, калі б я, старая разваліна, магла спадзявацца, што вытрымаю такое падарожжа, я ўжо была б у гэтым самалёце.
— Прыехаць у Рым і глядзець, як святкуюць перамогу Ральфа дэ Брыкасара? Ды я хутчэй памру!
— Мэгі, Мэгі! Ведама, вы расчараваныя, але нашто ж адводзіць душу на ім і на родным сыне? Вы ж аднаго разу прызналіся, што самі ва ўсім вінаватыя. Дык уціхамірце сваю гордасць і едзьце ў Рым, зрабіце ласку.
— Прычына не ў гордасці. — Мэгі скаланулася. — Ох, Эн, мне страшна ехаць! Я не веру, што гэта абавязкова, не магу паверыць. Як падумаю, мароз па скуры.
— А калі, прыняўшы сан, ён не зможа прыехаць дадому, пра гэта вы не падумалі? Гэта вам і ў галаву не прыходзіла? У свяшчэнніка не будзе такіх доўгіх канікулаў, як у семінарыста, і, калі ён вырашыць застацца ў Рыме, давядзецца вам самой туды ездзіць, а не дык вы зусім яго не ўбачыце. Едзьце ў Рым, Мэгі!
— He магу. Каб вы ведалі, як мне страшна! Тут ні пры чым гордасць і тое, што Ральф узяў верх нада мною, і іншае, — гэта ўсё адгаворкі, гэта я выдумляю, каб да мяне не чапляліся з пытаннямі. Бог сведка, я так па іх абаіх замаркоцілася, на каленях папаўзла б паглядзець на іх, ды толькі ані не веру, што я ім патрэбная. He, Дэн рады будзе мяне ўбачыць, а вось Ральф? Ён і думаць забыўся, што я ёсць на свеце. Кажу вам, мне страшна. Усім нутром чую: калі я паеду ў Рым, здарыцца няшчасце. Таму і не еду.
— Ды што можа здарыцца, людзі добрыя?
— He ведаю. Калі б я ведала, было б з чым змагацца. А тут проста чуццё. Нічога другога, Прадчуванне. Нібыта нясмертныя багі збіраюцца мне адплаціць.
Эн засмяялася.
— Кіньце, Мэгі! Вы проста як старая!
— He магу я, не магу! Ды я і ёсць старая.
— Лухта, вы яшчэ маладжавая жанчына ў росквіце гадоў. I даволі маладая, каб праехацца ў самалёце.
— Ох, адвяжыцеся вы ад мяне! — сурова агрызнулася Мэгі і зноў унурылася ў кнігу.
Бываюць часіны, калі Рым запаўняе натоўп, заваблены асабліваю мэтаю. He турысты, не цікаўныя разявакі, што па цяперашніх рэліквіях спрабуюць уявіць веліч колішніх часоў, і не пералётныя птушкі, якія спехам аглядаюць Рым у вольную хвіліну, праездам з якога-небудзь пункта A ў пункт Б. He, гэты гурт людзей аб’ядноўвае нейкае агульнае пачуццё; яны перапоўненыя гордасцю, бо прыязджаюць, каб убачыць сваімі вачыма, як у велічнай рымскай базіліцы — самым шаноўным храме на свеце — іх сын, пляменнік ці нехта з радні будзе ўрачыста пасвячоны ў духоўны сан. Гэтыя прыезджыя спыняюцца хто ў небагатых пансіёнах, хто — у раскошных атэлях, хто ў радні ці ў сяброў.
Але ўсе яны заадно, у згодзе адзін з адным і з цэлым светам. Як яно і павінна быць, яны аглядаюць усё па парадку: вось Ватыканскі музей і пад канец, як узнагарода за доўгае цярпенне, Сіксцінская капліца; вось Форум, Калізей, Апіева дарога, лесвіца на плошчы Іспаніі, прагны фантан Трэві, son et lumière[12]. Усё гэта запаўняе час у чаканні запаветнага дня. Гэтым людзям даруецца асаблівая міласць — аўдыенцыя ў самога папы. Рым шчодры і нічога ім не шкадуе.
Гэтым разам Дэн не сустракаў сястры на вакзале, як у мінулыя гады: на адзіноце ён рыхтаваўся да цырымоніі. Замест яго на пероне, быццам нейкі вялікі звер, рыскаў Ліан Мёрлінг Хартгейм. Ён не пацалаваў Джасціны пры сустрэчы, толькі абняў за плечы і моцна сціснуў.
— Вось мядзведзь, — сказала Джасціна.
— Мядзведзь?
— Раней, як мы толькі пазнаёміліся, я думала, вы — нейкае звяно, якога неставала ў гісторыі паходжання чалавека, але потым перадумала: вы бліжэй не да гарылы, а да мядзведзя. Гарыла — непрыемнае параўнанне.
— А мядзведзь — прыемнае?
— Ну, мусіць, мядзведзь таксама каго хочаш у адзін момант прыкончыць, але ўсё-такі ён ласкавейшы. — Яна ўзяла Ліана пад руку і лёгка прымерылася да яго хады, яны былі амаль аднаго росту. — Як Дэн? Бачылі вы яго, перш чым ён схаваўся на адзіноце? Я траха не забіла Клайда, ён мяне раней ніяк не пускаў.
— Дэн такі самы, як заўсёды.
— Вы не звялі яго з дарогі правільнай?
— Я?! Ведама, не. А вы — лялечка.
— Я папраўдзе цаца, азалаціла ўсіх лонданскіх краўцоў. Падабаецца вам мая новая спаднічка? Гэта называецца міні.
— Прайдзіце наперад, тады я вам скажу.
Шырокая шаўковая спадніца даходзіла прыкладна да палавіны сцёгнаў, яна махнулася ўгору, калі Джасціна крута павярнула насустрач Ліану.
— Што скажаце, Лівень? Брыдка? У Парыжы я яшчэ ні на адной жанчыне не бачыла такой кароткай спаднічкі.
— Гэта толькі пацвярджае тую ісціну, herzchen, што з такімі зграбнымі ножкамі, як у вас, зусім непрыгожа насіць спадніцу хоць на міліметр даўжэйшую. Рымляне са мною напэўна згодзяцца.
— Ну, значыць, у мяне ўся задніца будзе ў сіняках не да вечара, а ўжо праз гадзіну-другую. Каб іх усіх чорт пабраў! Але ведаеце што, Лівень?
— Што?
— Мяне яшчэ ні разу не ўшчыкнуў свяшчэннік. Колькі гадоў я сноўдаюся па Ватыкане, і каб хоць раз мяне мацнулі. Вось я і падумала, можа, у міні-спадніцы я яшчэ спакушу якога-небудзь прэлата.
— Мабыць, вы спакусіце мяне, — усміхнуўся Хартгейм.
— Ды ну? Нават у аранжавым? Я думала, вам агідна бачыць мяне ў аранжавым, з маімі аранжавымі валасамі.
— Гэта запальвае пачуцці, такі шалёны колер.
— Вы з мяне смеяцеся, — злосна сказала Джасціна, садзячыся ў яго закрыты «мерседэс» з германскім сцяжком на радыятары. — Калі гэта вы абзавяліся нацыянальным сцягам?
— Калі атрымаў новую ўрадавую пасаду.
— Нездарма я ацаніла паведамленне ў «Ньюс». А вы яго бачылі?
— Вы ж ведаеце, Джасціна, я не чытаю гэтых газетак.
— Я таксама, але нехта паказаў мне той нумар. — Тут яна загаварыла мацней, да жаху манерным роблена арыстакратычным тонам: «Нейкая рыжавалосая зорка сцэны, якая толькі паяўляецца на небасхіле, аўстралійка па паходжанні, завязвае цесную дружбу з нейкім членам заходнегерманскага кабінета міністраў».
— Яны не могуць ведаць, што мы даўным-даўно знаёмыя, — спакойна сказаў Ліан, выцягнуў ногі і зручней усеўся.
Джасціна адабральным паглядам акінула яго касцюм — вельмі недарэчны, вельмі італьянскі. Ліан і сам не адстае ад еўрапейскай моды і нават асмельваецца насіць сеткаватыя кашулі, якія даюць магчымасць італьянцам выстаўляць напаказ густую шчэць на грудзях.
— Вам не трэба хадзіць у касцюмах з гальштукам, — нечакана сказала яна.
— Вунь як? Чаму?
— Ваш стыль — вольны, вось як цяпер: залаты медальён з ланцужком на валасатых грудзях. Калі вы ў касцюме, здаецца, што ў вас жывоцік і ніякага стану, а папраўдзе нічога падобнага.
Ліан паглядзеў на яе здзіўлена, потым пагляд яго стаў насцярожаны, — Джасціна называла гэта «засяроджана-ўдумлівым позіркам».
— Першы выпадак, — сказаў ён.
— Які выпадак?
— За сем гадоў, як мы знаёмыя, калі вы і гаварылі пра мой вонкавы выгляд, дык хіба што толькі ганілі яго.
— Ды няўжо? — Джасціна, здаецца, была прысаромлена. — Не-не, я пра ваш вонкавы выгляд даволі часта думаю і ніколі не збіралася ганіць. — I чамусьці спехам дадала: — Накшталт таго, ці пасуе вам касцюм.
Ён не адказаў, толькі ўсміхнуўся нейкім сваім думкам.
Гэтая паездка ў машыне аказалася апошняю мірнаю падзеяй, потым пайшлі зусім неспакойныя дні. Джасціна з Ліанам пабывалі ў кардынала дэ Брыкасара і ў кардынала ды Канціні-Верчэзе, а ледзь паспелі ад іх вярнуцца, лімузін, наняты Ліанам, прывёз да іх у гасцініцу ўсю кампанію, што прыехала з Драгеды. Джасціна цікавала, якое ўражанне зробіць на Ліана яе радня — прыехалі адны мужчыны. Да апошняе хвіліны Джасціна спадзявалася, што маці перадумае і прыедзе ў Рым, але дарэмна шукала яе вачыма. Гэта быў цяжкі ўдар, Джасціна сама не разумела, за каго ёй болей баліць — за сябе ці за Дэна. Але пакуль што — вось яны, дзядзькі, і, ведама, яна павінна па-гаспадарску іх прыняць.
Да таго яны баязлівыя, сарамлівыя! I не зразумееш, хто — які? З гадамі яны становяцца вельмі падобныя. I ў Рыме яны кідаюцца ў вочы, як... ну, як сапраўдныя аўстралійскія фермеры, што прыехалі ў Рым пагасцяваць. Усе як адзін — у звычайным убранні заможных землеўладальнікаў, якія гады ў рады выбіраюцца ў горад: карычневыя высокія боты для верхавой язды з гумкамі на баку, няпэўнага колеру штаны, карычневыя спартыўныя курткі з варсістай шчытнай шэрсці з разрэзамі на баках і з мноствам скураных нашывак, белыя кашулі, вязаныя шарсцяныя гальштукі, шэрыя шыракаполыя капелюшы з плоскім верхам. На вуліцах Сіднея ў дні велікоднае выстаўкі такім уборам нікога не здзівіш, але ў Рыме ў канцы лета гэта незвычайнае відовішча.
I скажу ад шчырага сэрца — дзякуй богу, што ёсць Ліан! Ён з імі такі людскі. Ніколі б я не паверыла, што нехта зможа разгаварыць Пэтсі, а вось ён змог, дзякуй яму. Лапочуць, як заўзятыя кумкі, і дзе ён умудрыўся раздабыць дзядзькам аўстралійскага піва? Усе шасцёра яму па душы, і, мабыць, яму з імі цікава. Відаць, усё ідзе на карысць спецыялісту па нямецкай палітыцы і прамысловасці. Падумаць толькі, чалавек такога складу — і раптам перакананы католік! I праўда, загадкавая ты асоба, Лівень Мёрлінг Хартгейм. Сябар папаў і кардыналаў і прытым сябар Джасціны О’Ніл. Да таго ж я табе цяпер удзячная, калі б ты не быў такі вырадак, я цябе расцалавала б! Паглядзелі б, якая была б я тут, у Рыме, з усімі дзядзькамі на руках і прытым без Лівеня! Вельмі правільнае ў цябе імя.
Ён адкінуўся ў крэсле, слухаў, што расказвае яму Боб пра стрыжку авечак, і, паколькі абавязкі гаспадара ён узяў на сябе, а ёй болей не было чаго рабіць, Джасціна з цікаўнасцю да яго прыглядалася. Звычайна яна заўважала вонкавыя асаблівасці на новым твары з першага позірку, але часам гэтая пільнасць ёй здраджвала, і людзі незаўважна ўваходзілі ў яе жыццё і займалі там трывалае месца раней, чым яна паспявала зрабіць першае важнае заключэнне пра іх аблічча. I тады, бывае, пройдуць гады, пакуль ёй зноў надарыцца паглядзець на чалавека свежым вокам, як на незнаёмага. Гэтак глядзіць яна цяпер на Ліана. Усяму віною, канешне, тая першая сустрэча: сярод гэтых кардыналаў, спалоханая, прыгнечаная, яна тады толькі грубіяніла, стараючыся дадаць сабе храбрасці. I паспела заўважыць толькі самае відавочнае — які ён моцны і каржакаваты, які смуглявы, якія ў яго густыя цёмныя валасы. А калі ён павёз яе вячэраць, выпадак для дакладных назіранняў быў страчаны: ён прымусіў яе ўбачыць ужо не рысы яго твару, а своеасаблівую асобу; яна вельмі занятая была тым, што вымаўляюць яго губы, каб глядзець, як гэтыя губы акрэслены.
I зусім ён не вырадак, вырашыла яна цяпер. Напэўна, яго аблічча зусім адпавядае сутнасці, у ім змяшалася ўсё самае добрае і самае кепскае. Быццам у якім-небудзь рымскім імператару. He дзіва, што гэтак любіць Рым. Тут яго духоўная радзіма. Шырокі твар, глыбока пасаджаныя вочы, рэзка выпучаныя скулы, нос невялікі, але з гарбінкаю. Густыя чорныя бровы не паўтараюць выгіну вачніцы, яны зусім простыя. Чорныя і доўгія-доўгія, зусім дзявочыя вейкі, і прыгожыя цёмныя вочы, а павекі амаль заўсёды прыспушчаныя і хаваюць яго думкі. Але самы прыгожы на гэтым твары рот — не вельмі пухлы і не танкагубы, не вялікі і не маленькі, але на рэдкасць прыгожа і выразна акрэслены і неяк дзіўна цвёрда стулены; здаецца, перастаў бы Ліан сачыць за сабою, не сціскаў бы ён вуснаў так шчытна — і яны выдалі б усе яго тайны, і стала б ясна, які ён папраўдзе. Да таго цікава разбіраць па рысачках твар, які ўжо такі знаёмы і якога, выяўляецца, зусім не ведаеш.
Джасціна ачнулася ад задумёнасці і заўважыла, што ён пільна сочыць, як яна яго разглядвае — адчуванне такое, быццам на вачах узброенага камянямі натоўпу з цябе садралі сукенку! Хвіліну ён глядзеў ёй проста ў вочы шырока расплюшчанымі, насцярожанымі вачыма, не тое каб здзіўлена, хутчэй выпрабавальна. Потым спакойна перавёў позірк на Боба і папытаўся пра нешта не вельмі важнае наконт забалочаных зямель. Джасціна ў думках страсянула сябе за каўнер — не выдумляй лішняга! Але аказалася, гэта вельмі заманліва — у чалавеку, які шмат гадоў быў проста другам, раптам убачыць магчымага палюбоўніка. I думка гэтая зусім не была агідная.
У Артура Лестрэнджа было нямала пераемнікаў, і з імі яе ўжо не разбіраў смех. О, я прайшла немалую дарогу пасля тае памятнае ночы. Толькі вось пытанне — ці прасунулася я хоць на крок наперад? Гэта вельмі прыемна, калі ў цябе ёсць мужчына, і на халеру Дэнавы развагі пра тое, што мужчына павінен быць адзін-адзіны. Я не збіраюся звязваць сябе з адным-адзіным, а таму не буду спаць з Ліанам, — не, нізашто. Надта многае ад гэтага зменіцца, і я страчу сябра. А сябар мне патрэбен, без сябра я не магу. Мне трэба зберагчы яго, як я зберагла Дэна, хай побач будзе мужчына, які фізічна нічога мне не значыць.
Сабор гэты мог умясціць дваццаць тысяч чалавек, і не было б цесна. Няма на свеце другога храма боскага, у стварэнне якога ўклалі б столькі часу, і роздумаў, і генія; перад ім блякнуць язычніцкія старажытныя творы. Напраўду, пры параўнанні яны здаюцца мізэрнымі. Столькі любові, столькі працы. Базіліка Брамантэ, купал Мікеланджэла, каланада Берніні. Яны праслаўляюць веліч не толькі Бога, але і Чалавека. Глыбока пад гэтым confessio[13], у маленькім каменным магільным склепе, пахаваны сам святы Пётр; тут каранавалі некалі Карла Вялікага. Здаецца, рэха галасоў, якія даўно адгучалі, яшчэ дыхае ў патоках святла, якое пранікае знадворку, даўно нежывыя пальцы яшчэ гладзяць бронзу промняў за галоўным алтаром і песцяць бронзавыя кручаныя калоны baldacchino[14].
Ён ляжыць ніц на прыступках нібы мёртвы. Пра што ён думае? Можа, яго мучыць недарэчны ў гэты час боль таму, што не прыехала маці? Кардынал Ральф паглядзеў праз слёзы і зразумеў — болю цяпер няма. Балюча было раней, безумоўна; ведама, балюча будзе потым. Але цяпер болю няма. Усё ў хлопчыку сканцэнтравана на гэтай хвіліне, на цудзе. I ўся яго істота напоўнена богам. Сёння адзіны, непаўторны дзень у яго жыцці, і толькі адно важна — даць свяшчэннае абяцанне, усё жыццё і душу сваю прысвяціць богу. Мусіць, яму гэта пад сілу, але ці многім гэта папраўдзе ўдалося? Толькі не кардыналу Ральфу, хоць ён і дагэтуль помніць, якім свяшчэнным захапленнем напоўнены быў ён сам у час пасвячэння. Ён пылка спрабаваў аддаць усяго сябе — і, аднак, нешта ўтаіў.
He, маё пасвячэнне было не настолькі ўзвышанае, але ў гэтым хлопчыку я ўсё перажыву нанава. Ён — сапраўднае дзіва, гэта ж нешта незвычайнае: ён пражыў сярод нас столькі гадоў і, наперакор усім нашым страхам за яго, не нажыў ніводнага непрыхільніка, не тое што ворага. Ён усіх любіць, і яго ўсе любяць. Ніколі яму не прыходзіла ў голаў, што гэта — рэдкі, выключны выпадак. А калі ён трапіў да нас упершыню, ён быў не настолькі ўпэўнены ў сабе; гэта мы далі яму ўпэўненасць, і, бадай, у гэтым наша апраўданне. Многіх тут пасвяцілі ў духоўны сан, тысячы і тысячы пастыраў выйшлі з гэтых сцен, але з ім усё іначай. О Мэгі! Ну чаму ты не прыехала, чаму не ўбачыш, які дар прынесла ты госпаду — дар, якога не мог прынесці я, таму што я сам аддадзены госпаду? I, напэўна, таму толькі ён сёння не ведае болю. Таму што сёння мне дадзена сіла ўзяць яго боль сабе, збавіць яго ад пакуты. Я плачу яго слязамі, я смуткую замест яго. Так і павінна быць.
Потым Ральф павярнуўся, паглядзеў на драгедскіх, яны сядзелі побач, на ўсіх цёмныя, нязвыклага тут выгляду касцюмы. Боб, Джэк, Х’югі, Джымс, Пэтсі. Пустое крэсла — Мэгі няма, пасля Фрэнк. Адзіная жанчына з сям’і Кліры — Джасціна, полымя валасоў прытушана чорным карункавым шалікам. Поплеч з ёю Ліан. I поўна незнаёмых, але яны ўсёй душой падзяляюць сёння пачуцці тых, хто прыехаў з Драгеды. А для яго сёння ўсё асаблівае, сёння ў яго дзень незвычайны. Амаль такое адчуванне, нібы ён аддае роднага сына. Ральф усміхнуўся, уздыхнуў. Што адчувае цяпер Віторыё, пасвячаючы Дэна ў сан?
Можа, таму, што яму сёння так нясцерпна не хапала маці, на ўрачыстым прыёме, які наладзілі ў яго гонар кардынал Віторыё і Ральф, Дэн пастараўся найперш перакінуцца хоць некалькімі словамі з Джасцінай. У чорнай сутане, з беласнежнай паласой над суцэльным чорным каўняром, ён проста выдатны, падумала сястра; і, аднак, ані не падобны на свяшчэнніка. Хутчэй на акцёра ў ролі свяшчэнніка; але гэта пакуль не заглянеш яму ў вочы. А ў вачах і напраўду нейкае ўнутранае ззянне, нешта яго змяняе, і разумееш — ён не проста прыгожы, ён адзіны, другога такога няма.
— Ваша прападобнасць айцец О’Ніл, — сказала Джасціна.
— Я яшчэ да гэтага не прывык, Джас.
— Можна зразумець. У мяне ніколі ў жыцці не было такога адчування, як цяпер у саборы святога Пятра, а ўжо як гэта было для цябе — і ўявіць не магу.
— Ну, пэўна, можаш, дзесьці ў сабе. Калі б зусім не магла, ты не стала б такой выдатнай актрысай. Але ў цябе, Джас, гэта ідзе ад падсвядомасці, а ў свядомасць прарываецца толькі тады, калі табе самой трэба ўсё асэнсаваць.
Яны сядзелі ўдваіх на канапцы ў далёкім кутку, ніхто не падыходзіў і не замінаў ім.
Памаўчаўшы, Дэн сказаў:
— Я вельмі рады, што і Фрэнк прыехаў. — Фрэнк тым часам ажыўлена размаўляў з Ліанам, ніколі яшчэ пляменнік і пляменніца не бачылі яго такога. — У мяне ёсць знаёмы стары свяшчэннік, колішні бежанец з Румыніі, — гаварыў далей Дэн, — ён неяк вельмі асабліва гаворыць іншы раз пра чалавека «няшчасны», з такім спачуваннем... He ведаю чаму, але я заўсёды так гавару сабе пра нашага Фрэнка. А праўда, Джас, чаму гэта так?
Але Джасціна не прызнавала ніякіх уступак і абходаў, яе паглынала самае галоўнае.
— Я гатовая забіць маму! — сказала яна праз зубы. — Як яна пасмела так з табою абысціся!
— Навошта, Джас! Я яе разумею. I ты паспрабуй зразумець. Калі б гэта ад злосці або каб адпомсціць, мне стала б горка, але ты ж яе ведаеш не горш за мяне, ты і сама разумееш, нічога такога няма. Я хутка з’езджу ў Драгеду. Пагавару з ёю, і тады ўсё стане зразумелым.
— Пэўна, сыны цярплівейшыя да сваіх маці, чым дочкі. — Вусны ў Джасціны засмучана скрывіліся, яна пацепнула плячамі. — Мусіць, нават лепей, што я думаю жыць сама па сабе, затое нікому не надакучу як матуля.
У сініх вачах, якія глядзелі на яе, свяцілася бясконцая дабрыня і пяшчота; Джасціна натапырылася: ці не ўздумаў Дэн яе шкадаваць?!
— Чаму ты не выходзіш замуж за Ліана? — раптам папытаў ён.
Яна так і ахнула, нават рот разявіла. Адказала разгублена:
— Ён мне не прапаноўваў.
— Толькі таму, што думае — ты не згодзішся. Але гэта можна ўладзіць.
He падумаўшы, яна ўхапіла яго за вуха, зусім як у дзяцінстве.
— Толькі паспрабуй, прападобны ёлупень! Трымай язык за зубамі, чуеш? Я Ліана не люблю!!! Проста ён мой сябар, і я хачу, каб ён заставаўся маім сябрам. Толькі пасмей хоць свечку за гэта паставіць, клянуся табе, я сяду, скашу вочы і пракляну цябе, — памятаеш, некалі гэтыя чары цябе да смерці палохалі?
Дэн адкінуў галаву і весела засмяяўся.
— Нумар больш не пройдзе, Джасціна! Цяпер мае чары маднейшыя за твае. Ды ты не гарачыся, злосніца. Я памыліўся, толькі і ўсяго. Думаў, што вы з Ліанам закаханыя адно ў аднаго.
— Нічога падобнага. Пасля сямі гадоў знаёмства?! He спадзявайся, хутчэй рак свісне і рыба запяе. — Яна памаўчала, нібы не знаходзячы патрэбных слоў, пасля нясмела падняла вочы на брата. — Дэн, я страшна радая за цябе. Думаю, была б тут мама, яна б таксама радавалася. Для гэтага ёй толькі трэба ўбачыць цябе такога, як цяпер. Пачакай, яна яшчэ з усім прымірыцца.
Дэн асцярожна сціснуў далонямі худзенькі сястрын тварык, усміхнуўся ёй ласкава, так пяшчотна, што яна таксама сціснула яго запясці, нібы старалася ўсімі фібрамі душы ўвабраць яго любоў. Нібы разам усплылі ў памяці бясцэнныя, цудоўныя дзіцячыя гады.
I, аднак, за братняй пяшчотаю ў глыбіні яго вачэй ёй здаўся цень сумнення, не, не сумнення, мусіць, гэта вельмі моцна сказана, — хутчэй, цень трывогі. Найчасцей ён верыў, нарэшце мама зразумее, але ж і ён чалавек, як усе людзі, хоць усе, апроч яго, вельмі лёгка пра гэта забываліся.
— Джас, я нешта цябе папрашу — зробіш? — папытаўся ён, адпускаючы яе.
— Усё на свеце, — сур’ёзна адказала Джасціна.
— Мне трэба нешта накшталт адтэрміноўкі на роздум — што я буду рабіць далей. Два месяцы. I я маю намер падумаць верхам на якім-небудзь драгедскім коніку, а перад гэтым пагаварыць з мамаю... у мяне такое адчуванне, што мне нічога не праясніцца, пакуль з ёю не пагавару. Але спярша... разумееш, мне трэба набрацца храбрасці, каб паехаць дадому. Дык вось, калі можаш, паедзем са мною тыдняў на два на Пелапанес, ты з мяне там будзеш кпіць і пацвельвацца за баязлівасць, і да таго мне гэта надакучыць, што я хутчэй сяду ў самалёт, абы не чуць больш такой нудоты. — Ён усміхнуўся ёй. — I потым, Джасі, не думай, нібы цяпер табе ў маім жыцці няма месца, ні ты, ні мама не павінны так думаць. Я ж тваё сумленне, а паслухаць голас сумлення іншы раз карысна.
— Ага, ведама, ведама, Дэн, паедзем!
— Вось і добра. — Ён усміхнуўся, паглядзеў хітра. — Ты мне напраўду патрэбная, Джас. Будзеш у мяне цвіком у попe, зусім як у мінулыя часы.
— Ну-ну! Сорамна гаварыць такія словы, прападобны айцец О’Ніл!
Дэн заклаў рукі за галаву, задаволены адкінуўся на спінку канапы.
— Я — прападобны айцец! Слаўна, праўда? Вось пабачу маму і, можа, сумею засяродзіць усе думкі на богу. Разумееш, мне здаецца, гэта для мяне галоўнае. Проста думаць пра бога.
— Ты павінен уступіць у манаскі ордэн, Дэн.
— Гэта і цяпер можна, можа, я так і зраблю. У мяне ўсё жыццё наперадзе, спяшацца няма куды.
З прыёму Джасціна пайшла разам з Ліанам; яна яму сказала, што збіраецца з Дэнам у Грэцыю, а пасля ён сказаў, што збіраецца да сябе ў Бон.
— Даўно пара, ліха на яго, — заявіла Джасціна. — He вельмі ўжо вы сябе турбуеце ў якасці міністра. Усе газеты пішуць, вы — гультай, гуляка, толькі і ведаеце, што весяліцца з рыжымі аўстралійскімі актрысамі, стары прайдзісвет.
Ліан пагразіў ёй вялікім кулаком.
— Вы і не падазраяце, як дорага я расплачваюся за свае нямногія ўцехі.
— Можа, пройдземся пяшком, Лівень, не пярэчыце?
— He, калі вы не пойдзеце босая.
— Босаю цяпер нельга. У міні-спадніц ёсць свае недахопы; раней мы хадзілі ў панчохах, іх лёгка было зняць.
А цяпер прыдумалі нешта накшталт тэатральнага трыко, яго пры людзях не здымеш, гэта было б найвялікшым узрушэннем з часоў лэдзі Гадзівы. I калі я не хачу страціць калготкі, а яны каштуюць пяць гіней, хочаш — не хочаш трэба хадзіць у туфлях.
— Па крайняй меры, вы папоўнілі маю адукацыю па частцы дамскага туалету, як верхняга, так і ніжняга, — коратка заўважыў Хартгейм.
— Кіньце! Іду ў заклад, у вас дзесятак каханак, і вы ўсіх іх раздзеяце.
— У мяне толькі адна, і, як павінна рабіць добрая каханка, яна чакае мяне ў негліжэ.
— Паслухайце, а мы, здаецца, ніколі яшчэ не абмяркоўвалі вашых сексуальных спраў? Да таго спакусліва! Якая ж у вас каханка?
— Бязглуздая бялявая балбатлівая саракагадовая бочка.
Джасціна стала як укопаная.
— Вы мяне абдурваеце, — павольна сказала яна. — He ўяўляю вас побач з такою жанчынаю.
— Чаму ж?
— Для гэтага ў вас задужа добры густ.
— Chacun a son gout[15], мая дарагая. Я і сам зусім не прыгажун, няўжо, па-вашаму, я здольны зачараваць маладую і прыгожую жанчыну, каб яна стала маёй каханкай? Ды адкуль вы ўзялі?
— Вельмі здольны! — злосна сказала Джасціна. — I яшчэ як!
— Гэта як жа, грашыма?
— Ды пры чым тут вашы грошы! Вы проста цвеліце мяне, вечна вы мяне цвеліце! Ліан Мёрлінг Хартгейм, вы добра ведаеце, колькі ў вас прывабнасці, a то вы не разгульвалі б у сеткавых сарочках з залатымі медальёнамі на грудзях. Выгляд — яшчэ далёка не ўсё, а калі б было і ўсё, я таксама б прызадумалася.
— Ваша спагада да мяне вельмі мілая, herzchen.
— Чаму з вамі ў мяне заўсёды такое адчуванне, быццам мне за вамі не ўгнацца? — Джасціна ўжо астыла; цяпер яна стаяла і няўпэўнена глядзела на Ліана. — Вы ж гаварылі несур’ёзна, праўда?
— А як па-вашаму?
— He! Вы не ганарысты, але самі добра ведаеце, які вы абаяльны.
— Ці ведаю, ці не — не мае значэння. А вось што вы лічыце мяне абаяльным, гэта мае значэнне.
Ведама, лічу, траха не адказала яна; зусім нядаўна я паспрабавала прыкінуць, які б ты быў у ролі майго палюбоўніка, але вырашыла, што нічога з гэтага не атрымаецца, ты мне больш патрэбны як сябар. Калі б ён даў ёй гэта сказаць, то прыйшоў бы, мусіць, да вываду, што яго час яшчэ не прыйшоў, і зрабіў бы іначай. Але яна не паспела вымавіць ні слова — ён ужо схапіў яе ў абдымкі і асыпае пацалункамі. На добрых шэсцьдзесят секунд яна абмерла, бездапаможная, ашаломленая, апанаваная адною думкаю — знайсці ў сабе сілу, выстаяць пад гэтым нястрымным, шалёным парывам. Яго вусны... ды гэта дзіва! А валасы, пышныя, густыя, таксама — само жыццё, запусціць у іх пальцы — асалода! Потым ён сціснуў яе шчокі далонямі, з усмешкаю заглянуў у вочы.
— Я люблю цябе.
Джасціна ўхапіла яго за запясці, але не так лёгка і пяшчотна, як раней Дэна, а ўчапілася пазногцямі, амаль да крыві. Адступілася на крок, другі. Стаяла і моцна церла вусны аб згін локця, вочы вялікія, спалоханыя, грудзі цяжка падымаюцца.
— Нічога не выйдзе, — ледзь выдыхнула яна. — Нічога з гэтага не выйдзе, Лівень.
Скінула туфлі, нахілілася, падхапіла іх і пабегла, і праз тры секунды гэтага мяккага імклівага бегу ўжо не стала чутно.
А ён зусім не збіраўся яе даганяць, хоць яна, мабыць, гэтага баялася. Балелі разадраныя да крыві запясці. Ён прамакнуў іх па чарзе насоўкаю, сцепануў плячамі, схаваў насоўку з плямамі і пастаяў, прыслухаўся да болю. Трохі пачакаўшы, дастаў партсігар, закурыў і павольна пайшоў па вуліцы. Ніводзін сустрэчны не здагадаўся б па яго твары пра тое, што ён адчувае ў гэтыя хвіліны. Усё, чаго ён жадаў, да чаго імкнуўся, было ўжо ў руках — і вось страчана. Дурное дзяўчо. Калі яна, нарэшце, пасталее? Усё адчуваць, на ўсё адгукнуцца — і ад усяго адмовіцца...
Але ён быў па натуры ігрок, з тых, што ўмеюць і прайграваць, і выйграваць. Доўгіх сем гадоў ён чакаў, перад тым як на Дэнавым пасвячэнні адчуў у ёй перамену і вырашыў паспрабаваць шчасця. I, відаць, паспяшаўся. Ну, нічога. Усё яшчэ можа абярнуцца інакш — заўтра або, з норавам Джасціны, праз год, праз два. Што-што, а здавацца ён не думае. Трэба толькі быць напагатове, і нейкім разам шчасце яму ўсміхнецца.
У ім усё дрыжала ад бязгучнага смеху: бязглуздая бялявая балбатлівая саракагадовая бочка! Незразумела, чаму гэта сарвалася з языка, хіба толькі таму, што даўным-даўно гэтыя словы сказала яму колішняя жонка. У такіх, бач, заўсёды бываюць камяні ў печані. Яна і сама пакутавала ад гэтых камянёў, бедная Анэліза, аднак ёй жа было ўсе пяцьдзесят, і яна цёмнавалосая, худая і надзіва стрыманая — замкнутая, нібы яе закаркавалі наглуха, як джына ў бутэльцы. Навошта я цяпер думаю пра Анэлізу? Кампанія, якую я цярпліва вёў столькі гадоў, скончылася правалам, і я дасягнуў не большага поспеху, чым нябога Анэліза. Ну, нічога, паненка Джасціна О’Ніл! Пажывём — пабачым.
У вокнах у палацы гарыць святло; трэба пайсці пагаварыць некалькі хвілін з кардыналам Ральфам, на выгляд ён вельмі пастарэў. Пэўна, нездаровы. Мусіць, трэба было б яго пераканаць паказацца ўрачам. У Ліана зашчымела сэрца, але не з-за Джасціны — яна маладая, наперадзе яшчэ даволі часу. З-за кардынала Ральфа, на вачах у якога прыняў сан родны сын, а ён пра гэта не здагадваецца.
Было яшчэ рана, у вестыбюлі гасцініцы поўна народу. Джасціна, ужо ў туфлях, паспешна прайшла да лесвіцы, апусціўшы галаву, узбегла наверх. Некалькі хвілін дрыжачымі рукамі корпалася ў сумачцы, не знаходзячы ключа, падумала ўжо, што трэба спусціцца да парцье, зноў вытрымаць погляды ўсяго гэтага натоўпу. Але ключ аказаўся ў сумцы, яна яго ўбачыла, пэўна, толькі на дваццаты раз.
Нарэшце яна ў сябе ў нумары, вобмацкам дайшла да ложка, села на край, патроху стала збірацца з думкамі. Пераконвала сябе, што адчувае агіду, абурэнне, расчараванне, панурым нерухомым поглядам утаропілася на чатырохвугольнік слабага святла — начное неба ў акне; хацелася лаяцца, хацелася плакаць. Ніколі ўжо не будзе як раней, і ў гэтым трагедыя. Страчаны самы блізкі сябар. Здрадніцтва.
Пустыя, хлуслівыя словы, раптам яна зразумела, чаму так перапалохалася, уцякла ад Ліана, нібы ён не пацалаваў яе, а хацеў забіць. Гэта сапраўднае! Такое адчуванне, нібы нарэшце яна дома, а яна не хоча вяртацца дадому — і не хоча звязваць сябе каханнем. Дом — гэта тупік, і каханне — тупік. Болей таго, хоць прызнанне гэта даволі зневажальнае: бадай, яна і не ўмее кахаць. Калі б яна была на гэта здатная, пэўна, раз-другі асцярожнасць ёй здрадзіла б; пэўна, хоць раз-другі ў ёй заварушылася б пачуццё мацнейшае, чым паблажлівая прыхільнасць да яе не вельмі шматлікіх палюбоўнікаў... Джасціне цяпер і ў галаву не прыйшло, што невыпадкова яна выбірала палюбоўнікаў, ніколькі не небяспечных яе незалежнасці, да якой яна сама сябе прывучала і з якой моцна звыклася, і ўжо лічыла, нібы гэта ў яе ад прыроды. Упершыню ў жыцці ёй няма на што абаперціся, няма з чым параўнаць. Нішто ў мінулым не цешыць, ні разу там не ўзгарэлася моцнае, глыбокае пачуццё — ні ў ёй самой, ні ў кім-небудзь з гэтых мімалётных палюбоўнікаў. He памагаюць і ўспаміны пра Драгеду, там яна гэтаксама ад усіх адгароджвалася.
Правільна, ад Ліана абавязкова трэба было ўцячы. Сказаць «але», аддаць сябе пад яго ўладу, а пасля бачыць, як ён пераканаецца, якая яна няздольная на вялікае каханне, і адхіснецца? Нясцерпна! Ён зразумее, якая яна на самай справе, і гэта загубіць яго каханне. Нясцерпна — згадзіцца і потым быць адхіленай раз і назаўсёды. Куды лепей адхіліцца самой. Так, прынамсі, не страціш гонару, a гонару ў Джасціны ані не меней, чым у яе маці. Ніколі, ніколі Ліан не павінен даведацца, якая яна на самай справе, пад маскай дзёрзкай легкадумнасці.
Ён закахаўся ў тую Джасціну, якую бачыць; яна не давала яму падставы западозрыць, якое мора сумненняў хаваецца за легкадумнай знешнасцю. Пра гэта здагадваецца — не, ведае — толькі Дэн.
Яна нізка нахілілася, прыціснулася лобам да прахалоднага начнога століка, па твары ў яе цяклі слёзы. Вось таму яна так любіць Дэна. Ён ведае сапраўдную Джасціну і ўсё роўна яе любіць. Памагаюць і кроўныя сувязі, і ўсё іх жыццё, столькі агульных успамінаў і складанасцей, нягод і радасцей. А Ліан — чужы, ён не звязаны з ёю, як Дэн і нават як астатняя радня. Ён зусім не абавязаны яе кахаць.
Джасціна ўсхліпнула, выцерла далонню мокрыя шчокі, паціснула плячамі і ўзялася за нялёгкую задачу — трэба запхнуць тое, што адбылося, куды-небудзь у самы далёкі куток памяці — і не варушыць, не ўспамінаць. Яна гэта ўмее, усё жыццё яна ўдасканальвала гэтую тэхніку. Толькі трэба вечна быць нечым занятай, трэба, каб цябе паглыналі розныя справы і не было калі думаць пра тое, што ўсярэдзіне. Джасціна падняла руку, шчоўкнула ўключальнікам настольнай лямпы.
Відаць, нехта з дзядзькоў прынёс гэта пісьмо ў пакой, вось яно ляжыць на начным століку — блакітны авіяпаштовы канверт, уверсе марка з партрэтам каралевы Лізаветы.
«Джасціна-сэрцайка! — пісаў Клайд Далцінхем-Робертс. — Вяртайся ў лона роднага тэатра, ты нам вельмі патрэбная! Прыязджай зараз жа! У рэпертуары новага сезона ёсць адна беспрытульная роля, і, шапну табе на вушка, я вельмі падазраю, што ты не супраць будзеш яе выканаць. Як наконт Дэздэмоны, сэрцайка? З Маркам Сімпсанам у ролі твайго Атэла? Рэпетыцыі ў галоўных удзельнікаў пачынаюцца наступным тыднем — ведама, калі табе гэта цікава».
Калі ёй гэта цікава! Сыграць Дэздэмону! Дэздэмону — у Лондане! I Атэла — сам Марк Сімпсан! Такое шчасце выпадае раз у жыцці. Яна мігам адчула сябе на сёмым небе, тое, што здарылася з Ліанам, ужо не мае значэння, не, дакладней, набывае зусім другі сэнс. Можа, калі быць вельмі, вельмі асцярожнай, удасца зберагчы Ліанава каханне; выдатная, праслаўленая актрыса заўсёды занятая, у яе застаецца не вельмі многа часу на палюбоўнікаў. Трэба паспрабаваць. Калі яна заўважыць, што ён вось-вось зразумее праўду, заўсёды застаецца шлях да адступлення. Каб не страціць Ліана, тым болей — гэтага новага Ліана, яна гатовая на ўсё, толькі маску сваю нізашто не скіне.
А між іншым такую навіну не грэх адсвяткаваць. Зноў сустрэцца твар у твар з Ліанам пакуль што не хапае храбрасці, але ёсць і яшчэ людзі, якія парадуюцца яе святу. Такім чынам, яна надзела туфлі, прайшла па калідоры ў агульную гасціную дзядзькоў і, як толькі Пэтсі адчыніў ёй дзверы, раскінула рукі, усміхнулася асляпляльнаю ўсмешкай і сказала:
— Стаўце піва, я буду Дэздэмонаю!
Імгненне ўсе маўчалі, потым Боб сказаў ласкавым голасам:
— Гэта слаўна, Джасціна!
Але радасць яе не патухла, наадварот, у ёй расло нястрымнае захапленне. Джасціна са смехам уселася ў крэсла, уважліва агледзела дзядзькоў. Да чаго мілы народ! Ведама, яе навіна нічога ім не гаворыць. Яны паняцця не маюць, хто такая Дэздэмона. Калі б яна цяпер аб’явіла, што выходзіць замуж, Боб адказаў бы прыкладна тое самае.
Колькі яна сябе помніць, яны заўсёды былі пад бокам, на жаль, яна заўсёды глядзела на іх з пагардай, гэтаксама як і на ўсё ў Драгедзе. Дзядзькі — гэта нешта ў множным ліку, што не мае ніякіх адносін да Джасціны О’Ніл. Проста члены нейкага таварыства — то заязджаюць на Галоўную сядзібу, то зноў знікаюць, сарамліва ўсміхаюцца ёй, Джасціне, пры сустрэчы, але ўвільваюць ад размоў з ёю. Цяпер яна разумее — не тое каб яна ім не падабалася, проста яны адчуваюць, што яна зусім другая, і ім з ёю няёмка. А вось тут, у Рыме, які ім чужы, а ёй знаёмы і прывычны, яна пачынае лепей іх разумець.
Адчуваючы, як у ёй расце пачуццё да іх, якое, мусіць, можна назваць любоўю, Джасціна пераводзіла позірк з аднаго ўсмешлівага, маршчыністага твару на другі. Вось Боб — галоўная сіла, якая ўсіх натхняе, гаспадар Драгеды, але як неназойліва, непрыкметна іграе ён гэту ролю; вось Джэк — здаецца, ён толькі і робіць, што ходзіць за Бобам па пятах, а можа, проста яны добра ладзяць; Х’югі — у ім, у адрозненне ад двух старэйшых, ёсць нейкая свавольная жылка, і ўсё ж ён вельмі на іх падобны; Джымс і Пэтсі — дзве часткі аднаго цэлага, толькі адзін навідавоку, а другі — непрыкметны маўчун; і, урэшце, ціхі, пагаслы бедалага Фрэнк, адзіны сярод іх, каго, здаецца, мучаць страхі і няўпэўненасць. Усе яны, апрача Джымса і Пэтсі, ужо сівеюць, у Боба і ў Фрэнка валасы ўжо зусім белыя. Але ўсё роўна амаль такімі самымі яна памятае дзядзькоў з дзяцінства.
— Ну, не ведаю, ці трэба даваць табе піва, — у роздуме сказаў Боб; ён стаяў насупраць Джасціны з пляшкаю ў руцэ.
Яшчэ некалькі гадзін назад гэтыя словы яе расцвялілі б, але цяпер яна вельмі шчаслівая, каб крыўдаваць.
— Паслухай, мілы, я разумею, табе проста ў галаву не прыходзіла пачаставаць і мяне, калі вы тут пілі з Ліанам, але, далібог, я ўжо вырасла вялікая і ад піва не ап’янею. Можаш мне наліць, грэху не будзе, — дагаварыла яна з усмешкаю.
— А дзе Ліан? — папытаўся Джымс, прымаючы ад Боба поўны келіх і перадаючы пляменніцы.
— Я з ім пасварылася.
— З Ліанам?!
— Ага. Але я сама вінаватая. Пазней пайду папрашу прабачэння.
Ніхто з дзядзькоў не курыў. Хоць раней Джасціна ніколі не прасіла піва, але здаралася, пакуль усе яны гаварылі з Ліанам, сядзела і задзірліва курыла; а вось цяпер не хапае мужнасці дастаць цыгарэты, даволі і гэтай маленькай перамогі; да смерці хочацца выпіць заваяванае піва нагбом, але пад іх запытальнымі позіркамі гэта рызыкоўна. Адпівай па кропельцы, Джасціна, як і трэба рабіць добра выхаванай асобе, нават калі горла ў цябе сухое, як благая пропаведзь.
— Добры хлопец гэты Ліан, — сказаў Х’югі, вочы яго хітра бліснулі.
I раптам Джасціна з жахам зразумела, чаму яна так вырасла ў іх вачах: яна знайшла паклонніка, якога яны радыя бачыць членам сям’і.
— Ага, добры, — адазвалася яна коратка і перамяніла гаворку: — Слаўны дзень быў сёння, праўда?
Усе, нават Фрэнк, дружна заківалі галовамі, але, відаць, не хацелі разважаць на гэтую тэму. Усе яны відавочна стаміліся, аднак ёй ані не шкада, што яна паддалася парыву і заглянула да іх. Такія-сякія пачуцці траха не зніклі, трэба зноў імі авалодаць, і можна няблага папрактыкавацца на дзядзьках. Вось чаму блага, калі ты востраў: забываеш, што і за межамі тваіх берагоў нешта адбываецца.
— А што гэта — Дэздэмона? — папытаўся Фрэнк з цёмнага кутка, куды, па сваёй звычцы, забіўся.
Джасціна пусцілася ў маляўнічыя апісанні, нацешылася з іх жахаў, калі яны даведаліся, што на кожным спектаклі яе будуць душыць, і ўспомніла, як яны, пэўна, стаміліся, толькі праз паўгадзіны, калі Пэтсі пазяхнуў.
— Мне пара. — Яна паставіла пусты келіх. Другога ёй не давалі, відаць, жанчынам болей за адну порцыю піва не прынята. — Дзякуй, што слухалі маю балбатню.
Жадаючы Бобу добрай ночы, яна яго пацалавала, і ён вельмі здзівіўся і збянтэжыўся; Джэк адступіў, але быў лёгка затрыманы, а Х’югі прыняў такі знак увагі з найвялікшым задавальненнем. Джымс пачырванеў як рак, але сцерпеў цішком. Пэтсі яна не толькі пацалавала пры развітанні, але і моцна абняла, ён жа і сам крыху востраў. Фрэнк, спрабуючы пазбегнуць пацалунка, крутаадвярнуўся; але калі Джасціна яго абняла, ёй адчуўся прыглушаны водгук, нібы варухнулася ў ім таемнае хваляванне, якога ў другіх не было і ў паміне. Небарака Фрэнк, ну чаму ён такі?
Калі выйшла ад іх, яна на хвілінку прыхілілася да сцяны. Ліан яе кахае. Але калі яна паспрабавала яму пазваніць, тэлефаністка сказала — абанент выехаў у Бая.
Няважна. Можа, так нават лепей — пачакаць да Лондана і ўжо там з ім сустрэцца. Папрасіць прабачэння па пошце, пакаянным лістом, і запрасіць павячэраць, калі ён наступным разам трапіць у Англію. Яшчэ вельмі многа незразумелага ў Ліане, але адно можна сказаць пэўна: ён прыйдзе, бо зусім незлапамятны. А яшчэ як стаў вялікім спецыялістам па замежных справах, дык у Англію прыязджае пастаянна.
— Пажывём — пабачым, мілы, — сказала яна, гледзячы ў люстэрка, у якім замест свайго бачыла Ліанаў твар. — He буду я Джасціна О’Ніл, калі я не зраблю Англію важнейшаю за ўсе твае замежныя справы.
Ёй няўцям было, што Ліан якраз і паставіў сабе мэту змяніць ёй прозвішча. У яе склаліся свае звычкі, свой лад жыцця, у якім не было месца замужжу. Яна не здагадвалася, што Ліан хоча зрабіць з яе Джасціну Хартгейм. Толькі бясконца ўспамінала той яго пацалунак і марыла зноў зведаць такое.
Трэба будзе яшчэ сказаць Дэну, што яна не зможа паехаць з ім у Грэцыю, але гэта не мае значэння. Дэн зразумее, ён заўсёды ўсё разумее. Вось толькі ці назаве яна яму ўсе прычыны, якія перашкаджаюць ёй паехаць. Ён абавязкова прачытае ёй самую суровую пропаведзь, а яна, пры ўсёй сваёй любові да брата, проста не можа нічога такога выслухваць. ён хоча, каб яна выйшла за Ліана замуж, і, калі сказаць, што ў яе другія планы, павязе яе ў Грэцыю, хоць і сілком. Чаго Дэн не пачуе, праз тое і засмучацца не будзе.
«Мілы Лівень, — гаварылася ў запісцы, — даруйце, што я тым вечарам уцякла, як ашалелая, сама не ведаю, што на мяне найшло. Пэўна, знервавалася, ужо вельмі цяжкі выдаўся дзень. Калі ласка, прабачце, я сябе паказала сапраўднаю доўбняю. Мне сорамна, што я падняла такі вэрхал з-за дробязі. Падазраю, што і вы ў той дзень былі ўзрушаны, адсюль прызнанне ў каханні і іншае. Дык вось, вы мне даруйце, і я вам таксама дарую. Калі ласка, астанёмся сябрамі. Нават думаць не магу, каб нам з вамі пасварыцца. Калі будзеце ў Лондане, прыходзьце да мяне вячэраць, і мы заключым самы сапраўдны мірны дагавор».
Подпіс, як заўсёды, просты: «Джасціна». Ніякіх ласкавых слоў — яны ў яе не ў звычцы. Насупіўшы бровы, Ліан учытваўся ў няхітрыя абыякавыя радкі, нібы спрабаваў скрозь іх разгледзець, што ў яе было наўме, калі яна іх пісала. Безумоўна, гэта — прапанова дружбы, але ці толькі? А што яшчэ? Ён уздыхнуў і міжволі сабе прызнаўся — больш, пэўна, амаль нічога. Ён страшэнна яе напалохаў; яна хоча захаваць яго сяброўства, значыць, ён нямала ёй значыць, але вельмі, вельмі няпэўна, каб яна папраўдзе разумела, што ў яе да яго за пачуццё. Цяпер яна ўжо ведае: ён яе кахае; калі б яна разабралася, зразумела, што і сама яго кахае, яна б так проста і напісала. Аднак чаму ж яна не паехала з Дэнам у Грэцыю, а вярнулася ў Лондан? He трэба было б ашуквацца надзеяй, што гэта з-за яго... але, наперакор сумненням, надзея станавілася ўсё больш радаснай, настрой настолькі прыўзняўся, што Ліан выклікаў сакратарку. Дзесяць гадзін раніцы па Грынвічу, у гэты час, пэўна, можна застаць Джасціну дома.
— Злучыце мяне з лонданскаю кватэрай міс О’Ніл, — распарадзіўся ён і некалькі секунд чакаў, бровы сышліся над пераноссем у адну выразную лінію.
— Лівень! — У Джасцініным голасе адкрытая радасць. — Атрымалі мой ліст?
— Вось толькі.
Крыху памаўчала, папыталася:
— I вы хутка прыедзеце павячэраць са мною?
— Я буду ў Англіі ў гэтую пятніцу і ў суботу. Даю вам вельмі кароткі тэрмін?
— He, калі вас задавальняе суботні вечар. Пятніца адпадае, я рэпецірую Дэздэмону.
— Дэздэмону?
— Ага, вы ж нічога не ведаеце! Клайд напісаў мне ў Рым і прапанаваў сыграць. У ролі Атэла Марк Сімпсан, ставіць сам Клайд. Слаўна, праўда? Я першым жа самалётам вярнулася ў Лондан.
Ён прыкрыў вочы рукою, — добра, што сакратарка ў сябе, у прыёмнай перад яго кабінетам, і не бачыць яго твару.
— Джасціна, herzchen, гэта проста цудоўная навіна. — Ён пастараўся, каб голас яго прагучаў з захапленнем. — А я дзівіўся, што такое прывяло вас зноў у Лондан.
— Ну, Дэн усё зразумеў, — бесклапотна сказала Джасціна, — я думаю, ён нават рады пабыць адзін. Ён выдумаў нейкую байку, нібы я яму патрэбная, таму што стану даймаць яго і прымушу з’ездзіць дадому, але, па-мойму, проста ён баіцца, раптам я падумаю, што цяпер, калі ён стаў свяшчэннікам, навошта я яму.
— Вельмі можа быць, — ветліва згадзіўся Ліан.
— Дык, значыць, у суботу вечарам, — сказала Джасціна. — Давайце недзе ў шэсць, тады мы вольным часам з дапамогаю пляшкі-другой абмяркуем артыкулы мірнага дагавору, а калі прыйдзем да пагаднення, я вас накармлю. Ну, што, згода?
— Ага, ведама. Да пабачэння, herzchen.
Яна дала адбой, і ўсё абарвалася; з хвіліну Ліан сядзеў з трубкай у руцэ, потым, паціснуўшы плячыма, паклаў яе на рычаг.
Ліха на яе, гэту Джасціну! Яна пачынае яму перашкаджаць працаваць.
Яна перашкаджала яму працаваць і ў наступныя некалькі дзён, хоць амаль ніхто гэтага не заўважаў. А ў суботу вечарам, хутка пасля шасці, ён прыйшоў да яе дадому, як заўсёды, з пустымі рукамі — не так проста ёй што-небудзь падарыць. Да кветак яна абыякавая, цукерак не есць, а гасцінец каштоўны нядбайна закіне куды-небудзь у куток і забудзе пра яго. Здаецца, яна даражыць толькі Дэнавымі дарункамі.
— Шампанскае перад вячэраю? — здзівіўся Ліан.
— Ну, я думаю, на такі выпадак гэта трэба. Гэта ж наш самы першы разрыў і самае першае прымірэнне.
Адказ прагучаў зусім праўдападобна; Джасціна паказала госцю на зручнае крэсла, а сама ўладкавалася на дыване са светла-карычневых кенгуровых скур, вусны яе трошкі прыадкрыліся, быццам, што б ён цяпер ні сказаў, у яе ўжо гатовая наступная рэпліка.
А ён не гатовы весці размову — спярша трэба хоць крыху разабрацца з яе настроем — і толькі моўчкі да яе прыглядваецца. Раней яму няцяжка было трымацца нібыта абыякава, але цяпер, пры першай сустрэчы пасля таго пацалунка, давялося сабе прызнацца, што захоўваць абыякавасць надалей будзе куды цяжэй.
Мусіць, нават калі яна зусім састарыцца, у яе твары і ў звычках застанецца нешта дзіцячае, нібы ёй не наканавана займець нешта, што характэрна сталай жанчыне. Здаецца, усёй яе істотаю верхаводзіць цвярозы, эгаістычны і лагічны розум, і, аднак, Ліана неадольна вабіць да яе, здаецца, ніколі ніякая другая жанчына яе не заменіць. Ён нават ні разу не папытаўся ў сябе, а ці вартая яна таго, каб так доўга і цяжка яе заваёўваць? З філасофскага пункту погляду, пэўна, не вартая. Але што за важнасць? Толькі яе ён дамагаецца, толькі да яе імкнецца.
— Вы сёння вельмі прыгожая, herzchen, — сказаў ён нарэшце і падняў келіх даволі неакрэсленым жэстам: ці то гаворачы тост, ці то вітаючы праціўніка.
У невялікім віктарыянскім каміне чырванее жар, экрана перад ім няма, але Джасціна, відаць, не супраць цяпла — уладкавалася на дыване, зусім блізка да агню, і не зводзіць вачэй з Ліана. Потым са звонам адставіла келіх да каміна, падалася наперад, абхапіўшы рукамі калені, босыя ступні хаваюцца ў складкаў чорнай, як ноч, сукенкі.
— He магу я хадзіць кругом ды навокала. Вы сур’ёзна гэта гаварылі, Лівень?
Яму адразу стала лягчэй на душы, з вялікаю палёгкаю ён адкінуўся ў крэсле.
— Што іменна?
— Тое, што вы сказалі ў Рыме... Што вы мяне кахаеце.
— Дык вось пра што вы хочаце ведаць, herzchen? Таму і паклікалі?
Джасціна адвяла вочы, паціснула плячыма, зноў паглядзела на Ліана і кіўнула галавою:
— Але, ведама.
— Навошта ж зноў гэта варушыць? Вы мне тады выказалі ўсё, што думалі, і я так зразумеў, што запрошаны сёння не аднаўляць мінулае, а толькі падумаць пра будучыню.
— Ах, Лівень! Вы так гаворыце, нібы я бессаромнае трапло, Нават калі гэта так, дык вы, пэўна, самі ведаеце чаму.
— He, не ведаю. — Ён адставіў келіх, нахіліўся, каб лепей бачыць яе твар. — Вы вельмі добра далі мне зразумець, што маё каханне вам ні ў якай меры не патрэбнае, і я спадзяваўся, што вы хоць бы дзеля прыліку ўстрымаецеся ад размоў на гэту тэму.
Джасціна ніяк не чакала, што гэтым вечарам, чым бы ён ні скончыўся, яна апынецца ў такім няёмкім становішчы — усё ж такі гэта ён, Ліан, выступіў спярша ў ролі просьбіта, вось і чакаў бы пакорна, каб яна змяніла сваё рашэнне. А ён усё павярнуў супраць яе. I цяпер, калі ласка, адчувай сябе дзяўчынкаю, якая насваволіла, якую прабіраюць за нейкі благі ўчынак.
— Вось што, прыяцель, не я, а вы першы парушылі наш статус кво! Я зусім не збіраюся прасіць прабачэння за тое, што закранула самалюбства вялікага Хартгейма, не на гэта я вас сёння запрасіла!
— Пераходзіце да абароны, Джасціна?
Яна нецярпліва скрывілася.
— Ага, ліха на вас! I як вы ўхітраецеся мяне да гэтага давесці, Лівень? Хоць бы раз далі задавальненне, далі ўзяць над вамі верх!
— Калі б я хоць раз вам паддаўся, вы б мяне выкінулі, як старую анучу, — сказаў ён з усмешкаю.
— Гэта я і цяпер магу, друг!
— Глупства! Калі да гэтага часу не выкінулі, то ўжо і не выкінеце. Вы і надалей са мною не раззнаёміцеся, таму што са мною вы як на іголках.
— Таму вы і сказалі мне, што кахаеце? — праз сілу папыталася Джасціна. — Проста схітравалі, каб трымаць мяне як на іголках?
— А як па-вашаму?
— Па-мойму, вы проста падлюга! — працадзіла яна скрозь зубы, на каленцах па дыване прысунулася да яго вельмі блізка, няхай лепей разгледзіць, якая яна злосная. — Толькі паспрабуйце яшчэ раз сказаць, што вы мяне кахаеце, няшчасны нямецкі ёлупень, і я плюну вам у фізіяномію!
Раззлаваўся і Ліан.
— He, болей я гэтага не скажу! Вы ж не на гэта мяне запрашалі, праўда? Mae пачуцці ані вас не цікавяць, Джасціна. Вы мяне пазвалі, каб праверыць свае пачуцці, а што ў адносінах да мяне гэта несправядліва, падумаць не захацелі.
Яна не паспела адхіліцца — ён нагнуўся да яе, схапіў за рукі, чуць ніжэй плеч, сціснуў яе каленямі — не вырвацца, I ўміг яе злосці як не было — кулакі расціснуліся, яна абаперлася далонямі на яго бёдры, адкінула галаву. Але Ліан не пацалаваў яе. Разняў рукі, перагнуўся назад, патушыў лямпу за спінаю і, адпусціўшы Джасціну, адкінуўся галавою на спінку крэсла, і незразумела, ці трэба яму цемра, якая парушаецца толькі водсветам ад каміна, каб заняцца любоўю, ці проста каб Джасціна не бачыла яго твару, Разгубленая, са страхам — раптам ён зусім ад яе адвернецца, яна чакала: што ён скажа, як быць далей? Ведама, трэба было раней зразумець, што з такімі, як Ліан, жарты кароткія. Яны няўмольныя, як сама смерць. Ну чаму яна не можа прытуліцца галавою да яго каленяў і сказаць — кахай мяне, Лівень, даруй, я вінаватая, не магу я без цябе... Відаць, калі цяпер дамагчыся блізкасці з ім, нейкая плаціна прарвалася б, і ўсё хлынула б вонкі...
Усё яшчэ хмурны, адчужаны, ён дазволіў ёй зняць з яго пінжак, развязаць гальштук, але, расшпільваючы на ім сарочку, яна ўжо разумела — усё гэта дарэмна. У яе рэпертуар не ўваходзіць спрыт спакусніцы, якая ўмее звычайнымі дзеяннямі будзіць эратычнае хваляванне. Такія важныя хвіліны, а яна ўсё сапсавала. Пальцы яе задрыжалі, вусны скрывіліся. I яна заплакала наўзрыд.
— He, не! Herzchen, liebchen[16], не плач!— Ліан прыцягнуў яе да сябе на калені, прыціснуў яе галаву да свайго пляча, абняў. — Прабач мне, herzchen, я не хацеў даводзіць цябе да слёз.
— Цяпер ты ведаеш, — усхліпваючы, выгаварыла Джасціна. — Hi на што я не годная. Я ж табе сказала, усё дарэмна, нічога ў нас не атрымаецца. Я так баялася цябе страціць, Лівень, але я ж ведала, калі ты ўбачыш, якая я нікчэмная, нічога ў нас не атрымаецца!
— Ну канечне, нічога б не атрымалася. Хіба магло быць іначай? Я не памагаў табе, herzchen. — Ён прыпадняў яе галаву, заглянуў у твар і пачаў цалаваць павекі, мокрыя шчокі, куточкі рота. — Гэта не ты, гэта я вінаваты. Я стараўся табе адплаціць, хацеў паглядзець, ці далёка ты зойдзеш, калі я не зраблю ні кроку насустрач. Але, відаць, я не так цябе зразумеў, nicht Wahr[17]? — Голас яго загучаў глушэй, і ў ім выразней чуўся нямецкі акцэнт. — Слухай, калі ты гэтага хочаш, будзе і гэта, будзе і тое і другое.
— He, Лівень, калі ласка, давай пра гэта забудзем! He ўмею я адчуваць па-чалавечы. Ты толькі ўва мне расчаруешся!
— Ты ўсё выдатна ўмееш, herzchen, я гэта зразумеў, калі бачыў цябе на сцэне. Як ты можаш у сабе сумнявацца, калі ты са мною?
Гэта была такая праўда, што слёзы яе ўраз высахлі.
— Пацалуй мяне, як пацалаваў у Рыме, — прашаптала яна.
Толькі гэта быў пацалунак зусім, зусім не падобны на той у Рыме. Там быў нейкі грубы, нечаканы, небяспечны, тут — глыбокае здранцвенне, у яго апускаешся няспешна, і ўсё, што адчуваеш скураю, і на пах, і на смак, працята сладастраснасцю. Джасцініны пальцы пацягнуліся да гузікаў яго сарочкі, Ліанавы пальцы — да замка «маланка» на яе сукенцы, потым ён засунуў яе руку сабе пад сарочку, на грудзі, дзе густа кучаравіліся мяккія валасы. Раптам яго вусны мацней прыціснуліся да яе шыі, і, бездапаможная, узрушаная, Джасціна ледзь не страціла прытомнасць, здалося — яна падае, і выявілася, яна і напраўду распасцёртая на шаўкавістым дыване і невыразна распазнае над сабою твар Ліана. На ім ужо няма сарочкі, а можа, не толькі сарочкі, у дрыготкіх водсветах ад каміна відаць толькі яго плечы і прыгожыя сурова сцятыя вусны. He, яна назаўсёды знішчыць гэту суровую складку! Яна ўпусціла пальцы ў густыя валасы ў яго на патыліцы, прыцягнула да сябе яго галаву — няхай цалуе яшчэ, вельмі моцна, вельмі моцна!
Якое гэта было адчуванне! Вуснамі, рукамі, усім целам і яна спазнавала кожную часцінку яго цела, нібы набыла нешта спрадвеку роднае і ўсё ж казачнае, таямнічае. Свет сціснуўся да палоскі ля каміна, дзе водсветы агню, скачуць каля краю цемры, і Джасціна раскрываецца яму насустрач і разумее ўрэшце тое, што было яго сакрэтам усе гады іх знаёмства; што ў думках ён, мусіць, валодаў ёю ўжо тысячы разоў. Пра гэта падказвае ёй і вопыт, і жаночае пачуццё, якое прабудзілася ўпершыню. I яна бездапаможная, абяззброеная. З усякім другім такая бязмежная блізкасць, такая дзіўная адчувальнасць напалохалі б яе, але ён прымусіў яе зразумець, што ўсё гэта — дзеля яе адной, I яна ведала, усё гэта — толькі дзеля яе. Да апошняга імгнення, калі яна крыкнула, не могучы болей чакаць заканчэння, яна так сціскала яго ў абдымках, што, здавалася, адчувала кожную яго костачку.
У спатоленым спакоі праходзілі хвіліны. Цяпер абое дыхалі роўна, лёгка і свабодна, галава яго ляжала ў яе на плячы, яе калена — на яго сцягне. Паступова яе сціснутыя рукі расслабіліся, яна сонна, ласкава стала гладзіць яго па спіне. Ліан уздыхнуў, павярнуўся, адкінуўся дагары, здавалася, ён аддаецца ёй ва ўладу, несвядома чакае, што яна яшчэ паўней нацешыцца іх зліццём...
I ўсё ж заканчэнне было ёй нечаканае, яна задыхнулася ад здзіўлення; ён сціснуў яе скроні далонямі, прыцягнуў яе да сябе, яго твар быў зусім блізка, і яна ўбачыла — у гэтых вуснах ужо няма і следу вечнай суровай стрыманасці, так яны складзеныя толькі з-за яе і дзеля яе адной. Вось калі ў ёй напраўду нарадзілася і пяшчота, і пакора. Пэўна, гэта адлюстравалася на яе твары, таму што Ліанавы вочы так заззялі ёй насустрач, што яна ўжо не магла вытрымаць яго позірку, нахілілася яшчэ ніжэй і прыпала вуснамі да яго вуснаў. Урэшце думкі і пачуцці зліліся разам, і яна нават не крыкнула, ціхі шчаслівы ўсхліп узрушыў усю яе істоту, яна ўжо нічога не разумела, толькі слепа цешылася паўнатою кожнага імгнення. Свет замкнуўся ў апошняй завершанасці, і ўсё знікла.
Пэўна, Ліан клапаціўся, каб не звёўся агонь у каміне, таму што, калі скрозь фіранкі прасачылася мяккае святло лонданскай раніцы, у пакоі было яшчэ цёпла. Гэтым разам, толькі ён зварухнуўся, Джасціна здрыганулася і са спалохам сціснула яго за локаць.
— Застанься!
— Я застаюся, herzchen. — Ён сцягнуў з канапы яшчэ адну падушку, падсунуў сабе пад галаву, прыцягнуў Джасціну бліжэй і ледзь чутна ўздыхнуў. — Табе добра?
— Ага.
— He холадна?
— He, але калі табе холадна, можна перабрацца ў пасцель.
— Пасля таго, як мы столькі гадзін любіліся на футравым дыване? Якое падзенне! Нават калі прасціны ў цябе з чорнага шоўку.
— He, проста белыя баваўняныя, самыя звычайныя. А гэты кавалачак Драгеды неблагі, праўда?
— Кавалачак Драгеды?
— Дыван. Ён са скур тамашніх кенгуру, — растлумачыла Джасціна.
— Замала экзотыкі і эротыкі. Я дзеля цябе выпішу з Індыі тыгравую шкуру.
— Гэта мне нагадвае адзін вершык, я яго некалі чула:
Ці хочаш? Пусціся
Ты з Элінар Глін
У грэшныя гульні
На тыгравай шкуры.
Ці ў гэтай забаве
Адзін на адзін
Вы зробіце грэх
На футры другім?
— Што ж, herzchen, табе і напраўду пара ўспомніць свае звычкі, — усміхнуўся Ліан. — Ты ўжо паўсутак не паказвала легкадумства, толькі аддавала даніну Эрасу і Марфею.
— He адчуваю цяпер патрэбы ў легкадумстве. — Джасціна ўсміхнулася ў адказ і вельмі спакойна засунула яго руку туды, куды захацелася. — Вершык пра тыгравую шкуру вельмі дарэчы, вось я і не стрымалася, але цяпер мне болей зусім няма чаго ад цябе хаваць, дык і легкадумства не трэба, праўда? — Яна раптам прынюхалася, крыху пацягнула пахам нясвежай рыбы. — Фэ, халера, ты так і не павячэраў, а цяпер ужо пара снедаць. Ты ж не можаш быць сыты адным каханнем!
— Ага, бадай што, калі ты хочаш, каб я і надалей гэтаксама пераканаўча яго даказваў.
— Ну, кінь, ты і сам атрымаў поўнае задавальненне.
— Ведама. — Ён уздыхнуў, пацягнуўся, пазяхнуў. — Цікава, ці здагадваешся ты хоць крыху, які я шчаслівы.
— Здаецца, здагадваюся, — ледзь чутно адказала Джасціна.
Ён прыўзняўся на локці, паглядзеў уважліва:
— Скажы, ты толькі дзеля ролі Дэздэмоны вярнулася ў Лондан?
Яна балюча ўшчыпнула яго за вуха.
— Цяпер я табе адплачу, даволі ты мяне ганяў пытаннямі, як дзяўчо на экзамене. Ты сам як думаеш?
Ліан усміхнуўся, лёгкім рухам расчапіў яе пальцы.
— Калі ты мне не адкажаш, herzchen, я цябе задушу з большай сур’ёзнасцю, чым твой Атэла — Марк.
— Я вярнулася ў Лондан іграць Дэздэмону, але ўсё роўна з-за цябе. З той хвіліны, як ты тады мяне пацалаваў, я была сама не свая, і ты добра гэта ведаеш. Вы вельмі разумны чалавек, Ліан Мёрлінг Хартгейм.
— Па крайняй меры, у мяне хапіла розуму зразумець з першай жа сустрэчы: я хачу, каб ты стала маёю жонкаю.
Джасціна ў адно імгненне села.
— Жонкаю?!
— Ага, жонкаю. Калі б ты была мне патрэбная каханкаю, я атрымаў бы цябе многа гадоў назад. Гэта было б не так ужо цяжка, я ж ведаю, як у цябе галава працуе. Я толькі таму гэтага не дамагаўся, што ты мне трэба толькі ў жонкі, і я разумеў, ты яшчэ не ўяўляла сябе ў такой ролі.
— Бадай што, і цяпер не ўяўляю, — Джасціна спрабавала асвоіцца з гэтай думкаю.
Ліан падняўся на ногі, падняў і яе.
— Добра, папрактыкуйся трошкі, згатуй мне чаго-небудзь паснедаць. Калі б мы былі ў мяне дома, я б пакухарыў, але ў сваёй кухні кожны гатуе сам.
— Сёння я не супраць накарміць цябе снеданнем, але аддаць сябе на гэта да канца дзён маіх? —Яна пакруціла галавою. — Мусіць, гэта мне не пад сілу, Лівень.
I зноў перад ёю ўладны твар рымскага імператара, велічны, спакойны перад пагрозаю мяцяжу.
— Гэтым не жартуюць, Джасціна, і не той я чалавек, з якім можна жартаваць. Спяшацца няма куды. Ты добра ведаеш, цярпення ў мяне хопіць. Але калі ты думаеш, нібы тут нешта можа быць апроч шлюбу, выкінь гэта з галавы. Хай усе ведаюць, што я табе муж, а не хто-небудзь.
— Сцэну я не пакіну! — ускіпела Джасціна.
— Verfluchte Kiste[18], ды хіба я гэтага патрабую. Калі ты ўрэшце пасталееш, Джасціна? Можна падумаць, нібы я цябе прыгаворваю да пажыццёвай катаргі каля пліты! Мы, да твайго ведама, не такія бедныя. Наймі служанку, няньку дзяцей няньчыць.
— Брр! — Пра дзяцей Джасціна зусім не думала.
Ён адкінуў галаву і зарагатаў.
— Ага, herzchen, вось гэта і называецца ранішняе пахмелле, і нават з лішкам! Я ведаю, з майго боку неразумна адразу пачынаць гаворку пра прозу, пакуль што дастаткова, каб ты пра яе толькі падумала. Але папярэджваю сумленна, пакуль ты вырашаеш, так ці не, помні — калі я не атрымліваю цябе жонкаю, ты мне наогул не патрэбная.
Джасціна парывіста абняла яго, ухапілася за яго ў адчаі, нібы яна тоне.
— Лівень, Лівень, не трэба са мною так строга! — узмалілася яна.
Дэн адзінока вёў сваю машыну ўгору па італьянскім «боце» — мінуў Перуджу, Фларэнцыю, Балонью, Ферару, Падую, выбраў найболей зручны аб’езд міма Венецыі, пераначаваў у Трыесце. Трыест ён любіў болей за іншыя гарады і таму затрымаўся на беразе Адрыятыкі яшчэ два дні, потым падняўся горнаю дарогай у Любляну, яшчэ ноч прабыў у Заграбе. I зноў уніз, прасторнаю далінаю ракі Савы, сярод блакітных палёў цыкорыю да Бялграда, пасля начлег у Нішы. Далей — Македонія, Скоп'е, яшчэ ў руінах пасля землетрасення, якое тут здарылася два гады назад: і Цітоў-Велес, горад-курорт, які сваімі мячэцямі і мінарэтамі нагадвае Турцыю. У Югаславіі Дэн усю дарогу быў вельмі сціплы ў ядзе, сорамна было б паставіць перад сабою поўную талерку мяса, калі тутэйшы жыхар задавольваецца хлебам.
Эўзон, грэчаская мяжа, потым Фесалонікі. Італьянскія газеты даўно ўжо крычалі, што ў Грэцыі выспявае пераварот; Дэн стаяў каля акна сваёй спальні ў гасцініцы, глядзеў, як у змроку фесаланікійскай ночы неспакойна мітусяцца ўзад і ўперад тысячы запаленых факелаў, і быў рады, што Джасціна з ім не паехала.
— Па-пан-дрэу! Па-пан-дрэу! Па-пан-дрэу! — далёка за поўнач роў натоўп у святле факелаў.
Але перавароты адбываюцца ў гарадах, у асяроддзі народных мас і галечы, а пасечаныя шрамамі землі Фесалійскай раўніны, мусіць, і цяпер такія самыя, якімі бачылі іх легіёны Цэзара, ідучы па спаленым іржэўніку да Фарсалы, насустрач Пампеевым войскам. Пастухі спяць у цяні шатроў з казіных шкураў, на дахах старэнькіх-старэнькіх белых домікаў стаяць на адной назе буслы, і ўсё навокал засохла, задыхаецца ад страшэннай смагі. У высокім небе — ні воблачка, на пабурэлых пад спякотным сонцам прасторах ні дрэўца, усё так нагадвае Аўстралію. I Дэн удыхаў усё гэта на поўныя грудзі, і ўжо ўсміхаўся ад думкі, што паедзе дадому. Ён пагаворыць з мамаю, і яна яго зразумее.
Над Ларысаю ён убачыў зверху мора, спыніў машыну і выйшаў. Мора распасціралася да выгнутага дугою гарызонту, празрыстым прыемным аквамарынам было афарбаванае каля берагоў, а далей яно было цёмнае, нібы віно, як у Гамера, з ліловымі плямамі колеру вінаградных гронак. Далёка ўнізе, на яркай травяной зелені, асляпляльна бялеў у сонечных промнях маленькі круглы храм з калонамі, а на горным схіле ззаду ў Дэна, выстаяўшы стагоддзі, была відаць хмурная крэпасць часоў крыжакоў. Ты прыгожая, Грэцыя, як я ні люблю Італію, ты яшчэ прыгажэйшая. I ты на векі вечныя — калыска ўсяго.
Яму не цярпелася трапіць у Афіны, і ён на поўнай хуткасці пагнаў сваю чырвоную спартыўную машыну па крутых звілістых дарогах Дамакос і, пераадолеўшы перавал, пачаў спускацца ў Беотыю; яго ашаламіла адкрытая ва ўсёй непаўторнай красе шырыня аліўкавых гаёў, рыжых горных схілаў, велічных вяршынь. Але як ні спяшаўся Дэн, ён спыніўся перад помнікам Леаніду і яго спартанцам, якія загінулі пры Фермапілах; дзіўна, нешта ў гэтым помніку напамінала Галівуд. «Незнаёмец, — было напісана на камені, — ідзі і паведамі жыхарам Спарты, што тут мы палеглі, іх паслухаўшыся загаду». Словы гэтыя зачапілі нейкую таемную струну ў Дэнавай душы, здалося — ён ужо чуў іх у нейкай другой сувязі; яго праймалі дрыжыкі, і ён заспяшаўся далей.
Спёка слабела, і Дэн спыніўся ненадоўга над Каменай Воўрай, паплаваў у празрыстай вадзе вузкага праліва, за якім віднелася Эўбея; пэўна, тут і прайшла тысяча караблёў, якія плылі з Алісы да Троі. Бурлівая моцная плынь імкнулася да мора; відаць, Гамеравым героям не даводзілася многа працаваць вёсламі. У пляжнай раздзявальні Дэна збянтэжыла вельмі старая жанчына ў чорным, яна з захапленнем забуркавала і ўсё хацела пагладзіць яго па плячы; ён не ведаў, як хутчэй ад яе ўцячы. Цяпер людзі ўжо не казалі яму ў вочы, які ён прыгожы, і амаль заўсёды ўдавалася пра гэта забываць. Ён наспех купіў у крамцы два вялізныя пірожныя з заварным крэмам, паехаў далей уздоўж атычнага берага і ўрэшце, на захадзе сонца ўехаў у Афіны; сонца залаціла велізарную скалу, увянчаную неацэннаю каланадай.
Але ў Афінах паветра насычана было злым узбуджэннем, і зневажальныя былі адкрытыя жаночыя захапленні, рымлянкі ўсё ж далікатнейшыя, стрыманейшыя. На вуліцах узбударажаныя натоўпы, там і сям успыхваюць сутычкі, нямала людзей, настроеных варожа і рашуча — яны за Папандрэу. He, Афіны на сябе не падобныя, лепей адсюль выбрацца. Дэн паставіў сваю машыну ў платны гараж і на пароме выправіўся на Крыт.
I тут, сярод гор, сярод аліўкавых гаёў і духмянага чабору, ён урэшце знайшоў жаданы спакой. Доўга тросся ён у аўтобусе, дзе кудахталі звязаныя за ногі куры і ў нос біў часночны пах, потым знайшоў маленькую выбеленую вапнай гасцініцу з паўкруглай каланадаю і трыма столікамі на брукаваным каменнымі плітамі двары перад ёю, пад вялікімі парусінавымі парасонамі; гірляндамі, нібы святочныя ліхтары, усюды паразвешаныя былі яркія ўзорныя сумкі. На глебе, вельмі сухой і беднай для еўрапейскага дрэва, растуць перцавыя дрэвы і аўстралійскія эўкаліпты, завезеныя сюды з далёкай паўднёвай зямлі. Модна стракочуць цыкады. Уздымаюцца і кружацца хмары рудога пылу.
Начамі Дэн спаў у маленькім, нібы манаская келля, пакоіку з насцеж расчыненымі аканіцамі; на золку, калі нішто не парушала цішыні, адзінока служыў імшу; увесь дзень хадзіў. Ніхто не замінаў яму, і ён нікому не замінаў; Але вяскоўцы доўга праводзілі яго здзіўленымі позіркамі, і на тварах, зрэзаных маршчынамі, з’яўляліся ўсмешкі. Было горача, і вельмі ціха, і вельмі сонна. Бязмежны спакой. Так праходзіў дзень за днём, нібы ружанцы слізгалі ў цёмных задубелых пальцах крыцкага селяніна.
Дэн ціха маліўся, малітва была прадаўжэннем таго пачуцця, якое яго перапаўняла, думкі — як ружанцы і дні — як ружанцы. Божа, праўда, я твой. Дзякуй табе за ўсё, што ты мне падараваў. За велікадушнага кардынала, за яго падтрымку, за яго шчодрую дружбу і нязменную любоў. За Рым, за шчасце наблізіцца да самога сэрца твайго, упасці перад табою ніц ва ўпадабаным тваім храме, адчуць сябе часцінкаю царквы тваёй. Ты даў мне болей, чым я заслугоўваю, што ж зраблю я дзеля цябе, чым перадам усю меру маёй падзякі? Я вельмі мала пакутаваў. З таго часу, як я стаў служыць табе, усё маё жыццё — няспынная і бязвоблачная радасць. Я прагну зведаць пакуты, ты, які столькі пакутаваў, гэта зразумееш. Толькі праз пакуты я змагу ўзвысіцца над сабою, лепей спасцігнуць цябе. Гэта і ёсць зямное жыццё — толькі пераход да таго, каб спасцігнуць таямніцу тваю. Пратні грудзі мае сваім кап'ём, засадзі яго так глыбока, каб мне ўжо не пад сілу было вырваць вастрыё! Дай мне пакутаваць... Я ад усіх адцураўся дзеля цябе, нават ад маці, і ад сястры, і ад кардынала. Ты адзіны пакута мая і радасць мая. Пераўтвары мяне ў пыл, і стану славіць тваё ўлюбёнае імя. Знішчы мяне, і ўсцешуся. Я люблю цябе, божа, толькі цябе...
Дэн падышоў да маленькай бухты, дзе так слаўна было плаваць, залацісты паўмесяц пясчанага берага замыкалі па краях дзве скалы; ён пастаяў крыху, гледзячы ўдалечыню, паверх Міжземнага мора, — там за цёмнай лініяй гарызонту, пэўна, Лівія. Лёгкімі скачкамі ён спусціўся па прыступках на пясок, скінуў тэнісныя туфлі, узяў іх у рукі і пайшоў босы па мяккім падатлівым пяску да таго месца, дзе заўсёды пакідаў абутак, сарочку і шорты. Непадалёк ляжалі на сонцы чырвоныя, нібы вараныя ракі, два маладыя англічане, гаварылі пра нешта, па-оксфардску расцягваючы словы; яшчэ далей дзве жанчыны ляніва перагаворваліся па-нямецку. Дэн зірнуў на жанчын, сарамліва падцягнуў купальныя трусікі, міжволі заўважыў, што яны адразу замоўклі, селі, папраўляючы валасы, і ўсміхнуліся яму.
— Як вада? — папытаўся ён у англічан, хоць у думках называў іх, як усе аўстралійцы, зняважліва — «помі». Гэтыя двое, пэўна, трывала асталяваліся на Крыце, на пляж прыходзяць кожны дзень.
— Выдатная, стары. Толькі асцерагайцеся плыні, для нас яна вельмі моцная. Напэўна, недзе штарміць.
— Дзякуй.
Дэн усміхнуўся, пабег насустрач бяскрыўднай гуллівай рабізне і, не падымаючы пырскаў, як і павінен рабіць выдатны плывец, апусціўся ў неглыбокую ваду.
Дзіва, які падманны бывае спакой вады. Плынь аказалася каварнай, ён адчуў, яго нібы хапае за ногі, цягне ўглыбіню; але яго, першакласнага плыўца, гэта не трывожыла. Нізка апусціўшы галаву, ён плыў у вадзе, цешыўся прахалодаю, цешыўся свабодаю. Потым азірнуўся на бераг — абедзве немкі, нацягваючы гумавыя шапачкі, са смехам беглі да вады.
Дэн прыклаў рукі рупарам да рота і закрычаў ім па-нямецку, каб заставаліся на мелкаводдзі, плынь вельмі моцная. Яны са смехам памахалі ў адказ. Ён зноў апусціў галаву і паплыў, і тут яму здаўся крык. Але ён праплыў яшчэ крыху, потым памарудзіў — глыбінная плынь тут была слабейшая — і ён паплыў стоячы. Ага, не здалося, ззаду гукаюць — ён павярнуўся, абедзве жанчыны з адчаем трапечуцца, твары перакрыўленыя ад крыку, адна ўскінула рукі і знікае ў вадзе. На беразе англічане падняліся і неахвотна ідуць да вады.
Дэн імгненна перавярнуўся на жывот, імклівымі ўзмахамі паплыў да жанчын, якія танулі, бліжэй, бліжэй. Спалоханыя рукі выцягнуліся да яго, учапіліся, пацягнулі на дно; ён злаўчыўся, ухапіў адну жанчыну за талію і паспеў лёгка стукнуць па падбародку, каб яна, ашаломленая, перастала мітусіцца, другую тузануў за шлейку ў купальніку, выцяў каленам па спіне, так што ў яе перахапіла дыханне. Кашляючы і задыхаючыся — пакуль яго амаль не ўтапілі, ён наглытаўся вады, — ён перавярнуўся на спіну і, нібы на буксіры, павалок свой бездапаможны груз да берага.
Англічане стаялі да плячэй у вадзе, да таго напалоханыя, што не адважваліся плысці далей, і Дэн зусім іх за гэта не дакараў. Пальцамі ног ён даткнуўся да дна і ўздыхнуў з палёгкаю. Знямогшыся, нечалавечым намаганнем выштурхнуў абедзвюх жанчын на бяспечнае месца. Яны хутка апрытомнелі і зноў залямантавалі, мітусліва запляскалі рукамі па вадзе. Чуць дыхаючы, Дэн усё ж такі сумеў усміхнуцца. Ён сваю справу зрабіў, няўмекі помі могуць паклапаціцца пра астатняе. А пакуль ён, цяжка дыхаючы, адпачываў, яго зноў падхапіла плынь і аднесла ад берага, ногі ўжо не даставалі да дна, нават калі Дэн увесь выпрастаўся, спрабуючы яго дастаць. Але, жыццё абедзвюх жанчын было на валаску. Калі б не было яго тут, яны б напэўна ўтапіліся: у англічан не хапала ці то сіл, ці то ўмення, яны б іх не выратавалі. А гэтыя жанчыны ўздумалі плысці толькі для таго, каб быць бліжэй да цябе, падказала нешта; пакуль яны цябе не бачылі, яны зусім не збіраліся лезці ў ваду. Гэта твая віна, што яны апынуліся ў небяспецы, твая віна.
Ён гушкаўся на хвалі, аддаючыся плыні, і раптам неймаверны боль працяў грудзі, востры, пякучы, нясцерпны, нібы гарачае кап’ё пракалола іх. Дэн ускрыкнуў, ускінуў рукі над галавою, напяў усе мышцы, але боль стаў мацнейшы, прымусіў апусціць рукі, потым цела звяла сутарга — кулакі падняліся пад пахі, сагнуліся калені. Сэрца! У мяне нешта з сэрцам, я паміраю! Сэрца! Я не хачу паміраць! Няўжо памерці так рана, мая праца нават яшчэ не пачатая, я не паспеў сябе праверыць! Божа, памажы мне! Я не хачу паміраць, не хачу паміраць!
Сутарга адпусціла; Дэн перавярнуўся на спіну, рукі яго свабодна ляжалі на вадзе, абмяклыя, нягледзячы на боль. Скрозь мокрыя вейкі ён глядзеў угору, у недасягальны купал нябёсаў. Вось яно, тваё кап’ё, пра якое я цябе маліў у сваёй гордасці ўсяго толькі за гадзіну таму назад. Дай мне пакуты, сказаў я, прымусь мяне пакутаваць. I вось прыходзіць пакута, а я ёй праціўлюся, не здольны на сапраўдную любоў. Гэта твой боль, о божа, я павінен прыняць яго, я не павінен яму працівіцца, не павінен працівіцца волі тваёй. Магутная рука твая, і гэты боль — твой, вось што ты, пэўна, перажыў на крыжы. Божа мой, божа, я — твой. Калі на тое воля твая, хай будзе так. Як дзіцянё, у рукі твае аддаюся. Ты вельмі добры да мяне. Што я зрабіў, чым заслужыў столькі міласці ад цябе і ад людзей, якія любяць мяне, як нікога другога? Чаму ты дараваў мне так многа, калі я не варты гэтага? Балюча, балюча! Ты такі добры да мяне, божа. Хай маё жыццё будзе кароткае, прасіў я, і яно было кароткае. I пакуты мае будуць кароткія, яны хутка скончацца. Хутка я ўбачу твар твой, але яшчэ ў гэтым жыцці дзякуй табе. Балюча! Божа, ты вельмі добры да мяне. Я люблю цябе, божа!
Страшэнныя дрыжыкі прабеглі па целе, якое нерухома заціхла ў чаканні. Вусны ў Дэна зварухнуліся, прашапталі імя божае, намагаліся ўсміхнуцца. Потым зрэнкі расшырыліся, назаўсёды выгнаўшы сінь гэтых вачэй. Двое англічан выбраліся ўрэшце на бераг, паклалі на пясок жанчын, якія плакалі, і стаялі, шукаючы вачамі Дэна. Але спакойная густая сінь бяскрайніх водаў была пустынная; гулліва набягала на бераг невялічкая хваля і зноў адступала. Дэн знік.
Нехта ўспомніў, што недалёка ёсць амерыканскі ваенны аэрадром, і пабег прасіць дапамогі. Меней як за паўгадзіны пасля знікнення Дэна адтуль падняўся верталёт і, шалёна круцячы прапелерам, пачаў калясіць усё большымі кругамі далей і далей ад берага, шукаў. Ніхто не думаў што-небудзь убачыць. Тапельцы звычайна патанаюць на дно і не ўсплываюць па некалькі дзён. Мінула гадзіна; а потым за пятнаццаць міляў ад берага з паветра заўважылі Дэна, ён спакойна пагойдваўся на грудзях у марской бездані, рукі раскінутыя, твар павернуты да неба. У першую хвіліну падумалі, што ён жывы, весела закрычалі, але калі машына спусцілася так нізка, што вада пад ёй закіпела з шыпеннем пенаю, стала зразумела — ён нежывы. З верталёта па радыё перадалі каардынаты, туды памчаўся катэр і праз тры гадзіны вярнуўся.
Вестка разнеслася па наваколлі. Крыцяне любілі глядзець на яго, калі ён праходзіў паблізу, любілі сарамліва перакінуцца з ім некалькімі словамі. Любілі яго, хоць і не ведалі. I вось яны сходзяцца на бераг, жанчыны ўсе ў чорным, нібы птушкі з натапыраным пер’ем, мужчыны па-даўнейшаму ў мехаватых штанах, каўнер белай сарочкі расхрыстаны, рукавы падкасаныя. Стаяць кучкамі, маўчаць, чакаюць.
Прычаліў катэр, мажны сяржант саскочыў на пясок, павярнуўся і прыняў на рукі загорнутае ў коўдру нерухомае цела. Адышоў на некалькі крокаў ад вады і ўдвух з памочнікам паклаў сваю ношу на пясок. Краі ў коўдры адхінуліся; моцны шэпт пракаціўся па натоўпе крыцян. Яны цясніліся бліжэй, прыціскалі да абветраных вуснаў нацельныя крыжыкі, кабеты ціха, без слоў, галасілі, гэта быў працяжны ўздых, стогн, амаль напеў — тужлівая зямная песня цярплівага жаночага смутку.
Каля пяці; сонца перад захадам, напалову схавалася за пахмурнай скалою, але ў святле яго яшчэ відаць цёмная кучка людзей на беразе і нерухомае цела, што выцягнулася на пяску — залацістая скура, самкнутыя павекі, доўгія вейкі зліпліся стрэламі ад засохлай солі, на пасінелых вуснах слабая ўсмешка. З’явіліся насілкі, і ўсе разам крыцкія сяляне і амерыканскія салдаты панеслі Дэна адсюль.
Афіны бурлілі, натоўп, які бунтаваў, парушыў усякі парадак, але палкоўнік амерыканскай авіяцыі, трымаючы ў руках Дэнаў аўстралійскі пашпарт у сіняй вокладцы, па радыё ўсё ж звязаўся са сваім начальствам. Як усе падобныя дакументы, пашпарт нічога не гаварыў пра Дэна. У графе «прафесія» значылася проста «студэнт», а ў канцы сярод найбліжэйшых сваякоў запісаная была Джасціна і яе лонданскі адрас. Палкоўніка мала турбавала ступень сваяцтва з пункту погляду закона, але Лондан куды бліжэй да Рыма, чым Драгеда. Ніхто не адчыніў пакінутага ў маленькім нумары ў гасцініцы квадратнага чорнага чамаданчыка, дзе ляжалі сутана і ўсё астатняе, што сведчыла пра Дэнава духоўнае званне; разам з другім чамаданам і гэты чакаў распараджэння — куды трэба накіраваць нябожчыкавы рэчы.
Калі ў дзевяць раніцы зазваніў тэлефон, Джасціна заварочалася ў пасцелі, з цяжкасцю праплюшчыла адно вока і ляжала, лаючы пракляты апарат — далібог, яна яго адключыць! Хай усе думаюць, што гэта так і трэба — брацца за справы з самага ранку, але чаму яны думаюць, што і яна ўстае чуць свет?
Але тэлефон усё званіў і званіў. Можа, звоніць Лівень? Гэта думка абудзіла яе, і Джасціна ўстала, няцвёрда трымаючыся на нагах, паплялася ў гасцёўню. Германскі парламент сабраўся на нечарговую сесію, яны з Ліанам не бачыліся ўжо цэлы тыдзень, і мала надзеі ўбачыць яго раней, чым яшчэ праз тыдзень. Але, можа, крызіс там мінуў, і ён звоніць, каб сказаць ёй, што прыязджае.
— Алё?
— Міс Джасціна О’Ніл?
— Ага, я слухаю.
— Вас непакояць з аўстралійскага консульства ў Алдуічэ.
Гаварыў відавочна англічанін, ён назваўся, але спрасонку яна не разабрала імя, трэба было яшчэ прывыкнуць да таго, што звоніць не Ліан.
— Слухаю вас. — Яна пазяхнула, стоячы на адной назе, пачухала яе падэшваю другой.
— Ёсць у вас брат, нейкі містэр Дэн О’Ніл?
Вочы ў Джасціны шырока раскрыліся.
— Ага, ёсць.
— Ён цяпер у Грэцыі, міс О’Ніл?
Джасціна выпрасталася, цяпер яна стаяла абедзвюма нагамі на дыване.
— Ага, праўда. — Ёй не прыйшло ў галаву папраўляць таго, хто гаварыў, тлумачыць, што Дэн не містэр, а яго прападобнасць.
— Міс О’Ніл, я вельмі шкадую, што мне выпаў цяжкі абавязак паведаміць вам благую вестку.
— Благую вестку? Благую вестку? Што такое? Што здарылася?
— З глыбокім жалем вымушаны паведаміць вам, што ваш брат, містэр Дэн О’Ніл, утапіўся ўчора на Крыце, як я зразумеў, загінуў як герой, ратуючы жанчын, якія танулі. Аднак, самі разумееце, у Грэцыі цяпер дзяржаўны пераварот і нашы весткі няпоўныя і, можа, не вельмі дакладныя.
Тэлефон стаяў на століку каля сцяны, і Джасціна прыперлася да яе, шукаючы апоры. Калені падгіналіся, яна павольна спаўзала ўніз і нарэшце скурчылася на падлозе. Нейкія незразумелыя гукі зрываліся з яе вуснаў, не смех і не рыданне, нешта сярэдняе, моцныя сутаргавыя ўсхліпы. Дэн утапіўся. Усхліп. Дэн памёр. Усхліп. Крыт... Дэн... утапіўся... Усхліп. Памёр, памёр.
— Міс О’Ніл? Вы слухаеце, міс О’Ніл? — настойліва паўтараў голас у трубцы.
Памёр. Утапіўся. Мой брат!
— Міс О’Ніл, вы мяне чуеце?
— Ага, ага, ага, ага, ага! О божа, я слухаю!
— Як я разумею, вы — самая блізкая сваячка, і таму нам трэба вашы распараджэнні — што рабіць з целам. Вы слухаеце, міс О’Ніл?
— Ага, ага!
— Што рабіць з целам, міс О’Ніл?
Цела! Ён цяпер — цела, хоць бы сказалі я г о цела, не, проста — цела. Дэн, мой Дэн. Цела.
— Самая бліжэйшая сваячка? — пачула яна свой тонкі, слабы голас, які перарываўся моцнымі ўсхліпамі. — Самая бліжэйшая, пэўна, не я. Самая бліжэйшая — мама.
Кароткае маўчанне.
— Гэта вельмі ўскладняе справу, міс О’Ніл. Калі вы — не самая блізкая сваячка, мы трацім дарагі час. — У голасе ветлівае спачуванне змянілася нецярпеннем. — Вы, відаць, не разумееце, у Грэцыі адбываецца пераварот, а няшчасце здарылася на Крыце, гэта яшчэ далей, і сувязь наладзіць яшчэ цяжэй. Зразумейце! Падтрымліваць сувязь з Афінамі практычна нельга, і нам дадзена ўказанне перадаць пажаданні самых блізкіх сваякоў наконт цела неадкладна. Ваша маці з вамі? Ці нельга мне з ёю перагаварыць?
— Мама не тут. Яна ў Аўстраліі.
— У Аўстраліі? 0 божа, чым далей, тым цяжэй! Тады трэба даваць тэлеграму ў Аўстралію, а час ідзе. Калі вы не самая блізкая сваячка вашага брата, міс О’Ніл, чаму ж так сказана ў яго ў пашпарце?
— He ведаю. — Яна раптам злавіла сябе на тым, што смяецца.
— Дайце мне аўстралійскі адрас вашай маці, мы зараз жа ёй тэлеграфуем. Трэба ж нам ведаць, што рабіць з целам! Пакуль яна атрымае тэлеграму, пакуль дойдзе адказ, гэта ж яшчэ дванаццаць гадзін, спадзяюся, вы і самі разумееце. Усё вельмі складана і без гэтай блытаніны.
— Дык пазваніце ёй. He марнуйце часу на тэлеграмы.
— Наш бюджэт не прадугледжвае выдаткаў на міжнародныя тэлефонныя перагаворы, міс О’Ніл, — суха адказалі ёй. — Дык будзьце ласкавыя, ці не скажаце мне імя і адрас вашай маці?
— Місіс Мэгі О’Ніл, — прадыктавала Джасціна. — Джыланбаўн, Аўстралія, Новы Паўднёвы Уэльс, Драгеда. — Яна выразна паўтарыла незнаёмыя яму назвы.
— Яшчэ раз прашу прыняць маё самае глыбокае спачуванне, міс О’Ніл.
Шчаўчок адбою, роўнае аднастайнае гудзенне — лінія свабодная. Джасціна сядзіць на падлозе, трубка саслізнулася на калені. Тут нейкая памылка, усё павінна высветліцца. He мог Дэн патануць, ён жа плавае, як чэмпіён! Ведама, гэта няпраўда. He, Джасціна, усё праўда, сама ведаеш, ты з ім не паехала, не зберагла яго, і ён утапіўся. Ты заўсёды аберагала яго з таго часу, як ён быў зусім маленькі, табе і цяпер трэба было быць з ім. Калі б ты не змагла яго выратаваць, дык была б там і патанула з ім разам. А ты з ім не паехала толькі таму, што рвалася ў Лондан, каб завабіць Ліана да сябе ў пасцель.
Як цяжка думаць. Усё цяжка. Hi з чым не саўладаць, нават ногі не слухаюцца. Ніяк не падняцца з падлогі, ніколі ўжо ёй не падняцца. У свядомасці нікому няма месца, акрамя Дэна, усе думкі цясней і цясней кружацца вакол Дэна. I раптам яна падумала пра маці, пра ўсіх драгедскіх. О божа. Туды паведамяць, паведамяць маме, усім ім. I мама нават не ўбачыла на развітанне, які мілы ён быў у той памятны дзень у Рыме. Пэўна, дадуць тэлеграму джыланбаўнскай паліцыі, і стары сяржант Эрн улезе ў сваю машыну, паедзе ў Драгеду і скажа маёй маме, што яе адзіны сын памёр. He яму б, амаль чужому чалавеку, прыносіць такую вестку. Прыміце маё шчырае, самае глыбокае спачуванне, місіс О’Ніл, ваш сын памёр. Легкаважныя, пустыя далікатныя словы... He! He дапушчу я, каб і яна даведалася пра гэта ад чужых, яна ж і мая маці! Толькі не так, не так, як давялося пра гэта даведацца мне.
Яна дацягнулася да апарата, зняла яго са століка на свае калені, прыціснула да вуха трубку.
— Станцыя? Калі ласка, міжгароднюю. Алё? Мне трэба тэрмінова звязацца з Аўстраліяй. Джыланбаўн, дванаццаць-дванаццаць. I, калі ласка, калі ласка, хутчэй.
Мэгі сама зняла трубку. Час быў позні, Фія ўжо лягла. А Мэгі апошнім часам не хацела класціся рана, яна лічыла за лепшае доўга сядзець, слухаць цвыркуноў і жаб, драмаць над кнігаю, успамінаць...
— Алё?
— Вас выклікае Лондан, місіс О’Ніл, — сказала Хэйзел, тэлефаністка з Джылі.
— Добры дзень, Джасціна, — спакойна сказала Мэгі. Джасі званіла, хоць і не часта, даведацца, як жывуць дома.
— Мама? Мама, ты?
— Але, я слухаю, — ціха сказала Мэгі: адразу чуваць, Джасціна нечым узрушаная.
— Мама, о, мама! — Дзіўны гук, не то ўздых, не то рыданне. — Дэн памёр, мама! Дэн памёр!
Зямля правалілася пад нагамі. Бяздонная, бяздонная прорва. Мэгі правальваецца ў бездань, глыбей, глыбей, краі сходзяцца над галавою, і ўжо навек не выкараскацца, да самай смерці. Што яшчэ маглі ёй зрабіць бессмяротныя багі? Яна не разумела, калі пыталася пра гэта. Як смела яна пытацца, як смела не разумець? He гняві багоў, яны гэтага не любяць. Калі яна не паехала паглядзець на яго ў найшчаслівейшую хвіліну яго жыцця, раздзяліць яго радасць, ёй і напраўду здавалася, што разлічылася за ўсё цалкам. Дэн будзе свабодны і ад расплаты, і ад яе. Яна не ўбачыць яго твару, самага дарагога на свеце, і гэтым заплаціць за ўсё. Краі бездані саступіліся, дыхаць няма чым. Стаішна дне і разумееш — вельмі позна.
— Джасціна, родная, супакойся, — з намаганнем сказала яна, голас яе задрыжаў. — Супакойся і раскажы толкам. Ты добра ведаеш?
— Мне пазванілі з аўстралійскага консульства... там вырашылі, што я самая блізкая сваячка. Нейкі страшны тып усё дамагаўся, што мне рабіць з целам. Ён увесь час гаварыў пра Дэна «цела». Як быццам яно ўжо не Дэнава, а невядома чыё. (Мэгі пачула рыданне.) Божа! Напэўна, гэтаму небараку моташна было мне званіць. Мама, мама, Дэн памёр!
— Але як, Джасціна? Дзе? У Рыме? Чаму Ральф мне не пазваніў?
— He, не ў Рыме. Кардынал, пэўна, яшчэ нічога не ведае. Той чалавек сказаў, Дэн утапіўся, ратуючы жанчын, якія танулі. У яго былі два месяцы свабодныя, мама, і ён прасіў мяне паехаць з ім, а я не паехала, я хацела іграць Дэздэмону і хацела быць з Ліанам. Калі б толькі я была з Дэнам! Калі б я была там, можа, нічога б не здарылася. Што ж мне рабіць!
— Перастань, Джасціна, — сурова сказала Мэгі. — Выкінь гэта з галавы, чуеш? Дэн бы абурыўся, ты і сама ведаеш. Няшчасце заўсёды можа здарыцца, а чаго і чаму, мы не ведаем. Цяпер важна, што ты жывая і здаровая, я не страціла абаіх. Цяпер ты адна ў мяне засталася. Ах, Джасі, Джасі, гэта так далёка! Свет вельмі вялікі, вельмі. Прыязджай дадому, у Драгеду! Мне моташна думаць, што ты там зусім адна.
— He, мне трэба працаваць. Праца — адзінае маё выратаванне. Без працы я звар’яцею. He трэба мне нікога, не трэба ніякага суцяшэння. Ах, мама! — Яна горка заплакала. — Як мы будзем жыць без яго?
Напраўду, як? I ці жыццё гэта? Бог даў, бог і забраў. Быў пыл і пылам станеш. Жыццё — для нас, нявартых. Сквапны бог бярэ сабе лепшых, аддаючы гэты свет нам, іншым, каб мы тут прападалі.
— Ніхто з нас не ведае, ці доўга нам жыць. Вялікі табе дзякуй, Джасі, што пазваніла, што сама мне сказала.
— Мне цяжка было думаць, што табе скажа нехта чужы, мама. Немагчыма пачуць такое ад чужога. Што ты цяпер будзеш рабіць? Што ты можаш зрабіць?
Натужваючы ўсю волю, Мэгі сілілася праз мілі і мілі неяк сагрэць і ўсцешыць у далёкім Лондане сваю дзяўчынку, якая гінула. Сын памёр, дачка яшчэ жывая. Трэба яе выратаваць. За ўсё сваё жыццё Джасціна любіла, здаецца, аднаго толькі Дэна. Болей у яе нікога няма, нават маці яна не любіць.
— Джасціна, мілая, не плач. He бядуй гэтак. Дэн гэтага не хацеў бы, праўда? Вярніся дадому, і табе стане лягчэй. I мы перавязём яго дадому, у Драгеду. Па законе цяпер ён зноў мой, ён ужо не належыць царкве, і яна не можа мне перашкодзіць. Я зараз жа пазваню ў наша консульства і ў пасольства ў Афінах, калі змагу прабіцца. Ён абавязкова павінен вярнуцца дадому! Проста думаць не магу, каб яго пахавалі недзе далёка ад Драгеды. Тут яго дом, і ён павінен вярнуцца дадому. Прыязджай з ім, Джасціна.
Але Джасціна скурчылася на падлозе і толькі галавою ківала, нібы маці магла яе бачыць. Дадому? Ніколі яна не зможа вярнуцца дадому. Калі б яна паехала з Дэнам, ён быў бы жывы. Вярнуцца дадому — і каб даводзілася дзень пры дні, да канца жыцця, глядзець у мацерын твар. He, нават думаць невыносна.
— He, мама, — сказала яна, а слёзы цяклі па твары і пяклі, нібы расплаўлены метал. Хто гэта выдумаў, нібы ў самым вялікім горы чалавек не плача? Многа яны разумеюць, — Мне трэба заставацца тут і працаваць. Я прыеду дадому з Дэнам, а потым зноў паеду ў Лондан. He магу я жыць у Драгедзе.
Тры дні цягнулася бездапаможнае чаканне, правал у пустату; з маўчання ўлад Джасціна ў Лондане, Мэгі і ўся сям’я ў Драгедзе спрабавалі атрымаць хоць нейкую надзею. Ведама ж, нездарма так доўга няма адказу, адбылася памылка, калі б гэта была праўда, безумоўна ж, ім бы ўжо паведамілі! Дэн пастукае ў дзверы да Джасціны і з усмешкаю скажа, што выйшла вельмі дурная памылка. У Грэцыі пераварот, беспарадак страшны, пэўна, там адбылася процьма дурных памылак і непаразуменняў. Дэн зойдзе і падыме іх на смех — як маглі яны ўявіць, нібы ён памёр, ён будзе стаяць тут і смяяцца, высокі, дужы, поўны жыцця. Яны чакалі, і надзея ўсё расла, расла з кожнаю хвілінай. Страшная, здрадлівая надзея. Ён не памёр, не! Дэн не мог патануць, ён выдатны плывец, ён не баяўся плаваць нават у самым неспакойным, бурлівым моры, і хоць бы што. Так яны чакалі, адхіляючы тое, што здарылася, з надзеяй на памылку. Паведаміць сябрам і знаёмым, напісаць у Рым — усё паспеецца.
На чацвёртую раніцу Джасціна атрымала паведамленне.
Нібы адразу пастарэўшы на сто гадоў, паволі, абяссілена, яна зняла трубку і зноў пазваніла ў Аўстралію.
— Мама?
— Джасціна?
— Яго ўжо пахавалі, мама! Мы не можам узяць яго дадому! Што ж нам рабіць? Яны паўтараюць адно: Крыт вялікі, назва вёскі невядомая, да таго часу, як прыйшла іх тэлеграма, яго ўжо некуды перавезлі і закапалі, I ён ляжыць бог ведае дзе, у безыменнай магіле! Я не магу дамагчыся візы ў Грэцыю, ніхто не хоча памагчы, там сапраўдны хаос. Што ж нам рабіць, мама?
— Сустракай мяне ў Рыме, Джасціна, — сказала Мэгі.
Усе, апрача Эн Мюлер, сабраліся тут каля тэлефона, яны яшчэ не паспелі апамятацца. Мужчыны за гэтыя тры дні пастарэлі на дваццаць гадоў; Фія, зусім сівая, як птушка, кволая і худзенькая, сноўдалася ў доме і ўсё прыгаворвала: «Чаму я не памерла? Чаму трэба было забраць яго? Я ж старая, такая старая! Я дык гатовая памерці, чаму трэба было памерці яму? Чаму не я памерла? Я такая старая!» Эн злегла, місіс Сміт, Міні і Кэт дні і ночы абліваліся слязамі.
Мэгі паклала трубку і моўчкі агледзела ўсіх. Вось і ўсё, што засталося ад Драгеды. Кучка дзядоў і бабуль, бяздзетныя, кончаныя людзі.
— Дэн страчаны, — сказала яна. — Яго не могуць знайсці, ён пахаваны недзе на Крыце. Такая далеч! Як жа яму ляжаць так далёка ад Драгеды? Я еду ў Рым да Ральфа дэ Брыкасара. Калі хто і можа нам дапамагчы, дык толькі ён.
Да кардынала дэ Брыкасара ўвайшоў яго сакратар.
— Прабачце, што трывожу вас, ваша высокапраасвяшчэнства, але вас хоча бачыць нейкая дама. Я растлумачыў, што ідзе кангрэс, што вы вельмі занятыя і нікога не можаце прыняць, але яна сказала, што будзе сядзець у вестыбюлі, пакуль у вас не знойдзецца ёй часу.
— У яе нейкае няшчасце, ваша прападобнасць?
— Нейкае вялікае няшчасце, ваша высокапраасвяшчэнства, гэта адразу відаць. Яна сказала, я павінен вам перадаць, што яе завуць Мэгі О’Ніл. — Сакратар вымавіў чужаземнае імя крыху нараспеў, і яно прагучала дзіўна, незнаёма.
Кардынал Ральф парывіста ўстаў, кроў адхлынула ад твару, і ён стаў зусім белы, белы, як яго валасы.
— Ваша высокапраасвяшчэнства! Вам блага?
— He, дзякуй, я зусім здаровы. Адмяніце пакуль усе сустрэчы, якія ў мяне назначаны, і адразу прывядзіце да мяне місіс О’ Ніл. Хто б мяне ні пытаўся, апроч яго святасці, я заняты.
Свяшчэннік пакланіўся і выйшаў. О’Ніл. Ну ведама! Як жа ён адразу не ўспомніў, гэта ж прозвішча маладога Дэна. Праўда, у кардынальскім палацы ўсе яго называюць проста Дэн. Вялікая памылка, не трэба было прымушаць яе чакаць. Калі Дэн — вельмі любімы пляменнік кардынала дэ Брыкасара, значыць, місіс О’Ніл — яго вельмі любімая сястра.
Калі Мэгі ўвайшла, кардынал Ральф ледзь яе пазнаў. З апошняе іх сустрэчы прайшло трынаццаць гадоў; ёй ужо пяцьдзесят тры, яму семдзесят адзін. Цяпер не толькі ён — абое яны пастарэлі. Яе твар не тое каб змяніўся, але зацвярдзеў, застыў, і выраз яго зусім іншы, чым уяўляў сабе ў думках Ральф. Колішнюю пяшчоту змянілі рэзкасць і з’едлівасць, скрозь пакорлівасць праступіла жалезная цвёрдасць; ён уяўляў яе пакорліваю і ўдумліваю святою, a яна болей падобная на пакутніцу, якая старэе, але застаецца непахісная і моцная духам. Як і раней, яна надзіва прыгожая, усё яшчэ ясныя серабрыста-шэрыя вочы, але і ў харастве і ў паглядзе суровасць, а некалі агністыя валасы пацямнелі, сталі карычняватыя, як у Дэна, але цьмяныя, няма таго жывога бляску. I, што найболей трывожна, яна вельмі хутка адводзіць вочы, і ён не паспявае здаволіць прагную і пяшчотную цікаўнасць.
З гэтай новай Мэгі ён не змог павітацца лёгка і проста.
— Прашу садзіцца. — Ён, увесь напружаны, паказаў ёй на крэсла.
— Дзякуй вам, — быў такі самы пыхлівы адказ.
Толькі калі яна села і ён зверху акінуў усю яе паглядам, ён заўважыў, што ў яе ацяклі ногі, апухлі костачкі.
— Мэгі! Няўжо ты прыляцела проста з Аўстраліі, нідзе не перадыхнула? Што здарылася?
— Але, я ляцела напрасткі, — сказала яна. — Дваццаць дзевяць гадзін запар, ад Джылі да Рыма, я сядзела ў самалётах, і мне не было чаго рабіць, толькі глядзець у акно на воблакі і думаць. — Яна гаварыла сухім, рэзкім голасам.
— Што ж здарылася? — нецярпліва, з трывогаю, са страхам паўтарыў Ральф.
Яна падняла галаву і паглядзела яму ў вочы.
Страшны пагляд, нешта ў ім змрочнае, халоднае; у Ральфа мароз па скуры пайшоў, ён міжволі падняў руку, даткнуўся да патыліцы, якая ажно пахаладзела.
— Дэн памёр, — сказала Мэгі.
Яго рука саслізнула, упала на калені, нібы рука анучнай лялькі, ён абмяк у крэсле.
— Памёр? — павольна перапытаў ён. — Памёр Дэн?!
— Ага. Патануў шэсць дзён назад на Крыце, танулі нейкія жанчыны, ён іх ратаваў.
Ральф сагнуўся ў крэсле, закрыў твар рукамі.
— Памёр? — пачула Мэгі здушаны голас. — Памёр Дэн? Мой слаўны хлопчык! He можа гэтага быць! Дэн... сапраўдны пастыр... якім я не здолеў стаць. У яго было ўсё, чаго не хапала мне. — Голас абарваўся. — У ім заўсёды гэта было... мы ўсе гэта разумелі... усе мы, хто не быў сапраўдным пастырам. Памёр?! О божа літасцівы!
— Кінь ты свайго літасцівага божаньку, Ральф, — сказала незнаёмка, якая сядзела насупраць. — У цябе ёсць справы важнейшыя. He для таго я тут, каб глядзець, як ты бядуеш, мне трэба твая дапамога. Я ляцела ўсе гэтыя гадзіны ў такую даль, каб сказаць табе пра гэта, усе гэтыя гадзіны толькі глядзела ў акно на воблакі і ведала, што Дэна болей няма. Пасля гэтага тваё гора мяне мала трывожыць.
Але калі ён адняў далоні ад твару і падняў галаву, яе мёртвае закамянелае сэрца ажыло, балюча сціснулася, моцна стукнула ў грудзях. Гэта Дэнаў твар, і на ім такія пакуты, якіх Дэну ўжо не давядзецца перанесці. О, дзякуй богу! Дзякуй богу, што ён памёр і ўжо не пройдзе праз такія мукі, як гэты чалавек, як я. Добра, што ён памёр, усё лепей, чым так пакутаваць.
— Чым я магу памагчы, Мэгі? — ціха папытаўся Ральф; ён заглушыў свае пачуцці, зноў надзеў прырослую не проста да твару — да душы маску яе духоўнага настаўніка.
— У Грэцыі хаос. Дэна пахавалі недзе на Крыце, і я не магу дабіцца — дзе, калі, чаму. Можа, мае просьбы, каб яго самалётам пераправілі на радзіму, бясконца затрымліваліся з-за міжусобіцы ў краіне, а на Крыце спёка, як у Аўстраліі. Пэўна, калі адразу ніхто яго не шукаў, там вырашылі, што ў яго і няма нікога, і пахавалі. — Мэгі напружана падалася наперад. — Я хачу забраць майго хлопчыка, Ральф, я хачу знайсці яго і прывезці дадому, няхай ён спіць у роднай зямлі. Калісьці я абяцала Джымсу, што Дэн астанецца ў Драгедзе — і пахаваю яго ў Драгедзе, хоць бы мне давялося паўзком прапаўзці па ўсіх могілках на Крыце. He будзе ён ляжаць у Рыме ў якім-небудзь раскошным склепе, як вашы свяшчэннікі, Ральф, не будзе гэтага, пакуль я жывая, калі трэба, я яго адваюю па законе. Ён павінен вярнуцца дадому.
— Ніхто не стане яго ў цябе адбіраць, Мэгі, — лагодна сказаў дэ Брыкасар. — Каталіцкай царкве трэба толькі, каб ён ляжаў у асвячонай зямлі. Я і сам завяшчаў, каб мяне пахавалі ў Драгедзе.
— Я не магу прарвацца праз бюракратычныя заслоны, — гаварыла далей Мэгі, не слухаючы. — Я не ведаю грэчаскай мовы, у мяне няма ні ўлады, ні аўтарытэту. Таму я і прыйшла да цябе, каб ты пусціў у ход свой аўтарытэт і сваю ўладу. Вярні мне майго сына, Ральф!
— Супакойся, Мэгі, мы яго вернем, хоць, можа, і не так хутка. Улада цяпер у левых, а яны супраць каталіцкай царквы. Але ў мяне ў Грэцыі ёсць сябры, усё, што трэба, будзе зроблена. Дазволь мне зараз жа пусціць машыну ў ход і не трывожся. Ён — пастыр святой царквы, і мы яго вернем.
Ён ужо пацягнуўся да шнура ад званка, але Мэгі паглядзела такім адчужаным і гнеўным позіркам, што рука яго застыла ў паветры.
— Ты не зразумеў, Ральф. Я не жадаю пускаць машыну ў ход. Я хачу вярнуць майго сына — не праз тыдзень, не праз месяц, зараз жа! Ты гаворыш па-грэчаску, ты можаш дастаць візы сабе і мне, ты даб’ешся. Паедзем з табою ў Грэцыю, паедзем зараз жа! I памажы мне вярнуць майго сына.
Многае адлюстравалася ў яго паглядзе — пяшчота і спачуванне, узрушэнне і смутак. I, аднак, гэта зноў быў пагляд царкоўнага служыцеля, цвярозы, разважлівы, асцярожны.
— Мэгі, я люблю твайго сына, як роднага, але я не магу цяпер паехаць з Рыма. Я не распараджаюся сабою — ты павінна была б гэта разумець, як ніхто другі. Як бы я ні бедаваў за цябе, як бы ні бедаваў я сам, я не магу паехаць з Рыма ў разгар важнейшага кангрэса. Я — памочнік яго святасці папы.
Яна адхіснулася, ашаломленая, абураная, потым паківала галавою і ледзь усміхнулася, нібы нейкі неадушаўлёны прадмет раптам надумаўся не падпарадкавацца яе волі; потым здрыганулася, правяла языком па сасмяглых вуснах і рашуча выпрасталася ў крэсле.
— Значыць, ты любіш майго сына, як роднага, Ральф? А што б ты зрабіў дзеля роднага сына? Вось так бы і сказаў маці яго, твайго роднага сына, — не, маўляў, прабачце, я вельмі заняты, у мяне няма часу? Мог бы ты сказаць такое маці свайго сына?
Дэнавы вочы і ўсё ж не такія, як у Дэна. Глядзяць на яе разгублена, бездапаможна, у іх — непамерны боль.
— У мяне няма сына, — гаворыць ён, — але мяне многаму навучыў твой сын, і сярод многага другога — як бы гэта ні было цяжка, вышэй за ўсё ставіць мой першы і адзіны абавязак — абавязак перад усемагутным богам.
— Дэн і твой сын, — сказала Мэгі.
Ральф шырока адкрыў вочы, перапытаў недарэчна:
— Што?
— Я сказала: Дэн і твой сын таксама. Калі я паехала з вострава Матлок, я была цяжарная. Дэнаў бацька не Люк О’Ніл, а ты.
— Гэта... гэта... няпраўда!
— Я не хацела, каб ты ведаў, нават цяпер не хацела. Няўжо я стану табе маніць?
— Каб вярнуць Дэна? Можа, — ледзь выгаварыў ён.
Мэгі паднялася, падышла да яго крэсла, абабітага чырвонай парчою, узяла худую, пергаментную руку ў свае, нахілілася і пацалавала кардынальскі пярсцёнак, ад яе дыхання бляск рубіна памутнеў.
— Усім, што табе святое, клянуся: Дэн — твой сын. Люк не быў і не мог быць яго бацькам. Клянуся табе яго смерцю.
Пачуўся горкі крык, стогн душы, якая ступае ў вароты пекла. Ральф дэ Брыкасар хіснуўся з крэсла і панік на пунсовым дыване, нібы ў ярка-чырвонай лужыне нядаўна пралітай крыві, і загаласіў, абхапіўшы галаву рукамі, учапіўшыся пальцамі за валасы, твару яго не было відно.
— Плач! — сказала Мэгі. — Плач, цяпер ты ведаеш! Справядліва, каб хоць адзін з бацькоў меў сілу праліваць па ім слёзы. Плач, Ральф! Дваццаць шэсць гадоў у мяне быў твой сын, і ты нават не разумеў гэтага, нават не ўмеў разглядзець. He бачыў, што вы з ім падобныя як дзве кроплі вады! Мая маці ведала з першай жа хвіліны, як толькі ён нарадзіўся, а ты ніколі не разумеў. У яго твае рукі і ногі, твой твар, твае вочы, твой стан. Ён увесь як ты, толькі валасы другога колеру. Цяпер разумееш? Калі я паслала яго сюды да цябе, я напісала: «Вяртаю тое, што ўкрала», — памятаеш? Але мы абое ўкралі, Ральф. Мы ўкралі тое, што ты па зароку аддаў богу, і абаім давялося расплачвацца.
Яна зноў села ў крэсла, бязлітасная, няўмольная, і глядзела на агорнутага пакутаю чалавека ў пунсовай сутане.
— Я кахала цябе, Ральф, але ты ніколі не быў маім. Усё, што мне ад цябе засталося, я ў цябе мусіла красці. Дэн быў мая здабыча, толькі яго я і сумела ў цябе ўзяць. I я пабажылася, што ты ніколі не даведаешся, пабажылася, што не дам табе выпадку забраць яго ў мяне. А потым ён сам, па сваёй волі, прадаўся табе. Ён называў цябе сапраўдным пастырам. Вось з чаго я ўдосталь насмяялася! Але нізашто на свеце я не дала б табе ў рукі такую зброю — ведаць, што ён твой сын. Калі б не тое, што цяпер. Калі б не тое, што цяпер! Толькі дзеля гэтага я табе і сказала. А наогул, цяпер, пэўна, усё не мае значэння. Цяпер ён ужо не мой і не твой. Ён належыць богу.
Кардынал дэ Брыкасар наняў у Афінах прыватны самалёт; утраіх, ён, Мэгі і Джасціна, праводзілі Дэна дадому, у Драгеду — моўчкі сядзелі ў самалёце жывыя, моўчкі ляжаў у труне той, каму нічога болей не трэба было на гэтай зямлі.
Я павінен адслужыць гэту імшу, правесці пахавальную службу па маім сыне. Сын мой, плоць ад плоці маёй. Але, Мэгі, я табе веру. Як толькі я крыху апамятаўся, я паверыў бы і без той тваёй страшнай клятвы. Віторыё ведаў з першай жа хвіліны, як убачыў нашага хлопчыка, а ў глыбіні душы я і сам, мусіць, ведаў. Калі за ружовымі кустамі засмяяўся наш хлопчык, я пачуў твой смех... але ён падняў галаву і паглядзеў на мяне маімі вачамі, якія яны ў мяне былі ў наіўную пару дзяцінства. Фія ведала. Эн Мюлер ведала. Але не мы, мужчыны. Мы не вартыя былі таго, каб нам сказалі. Так думаеце вы, жанчыны, і хаваеце свае таямніцы, і помсціце нам за прыніжэнне, за тое, што бог не стварыў і вас на сваё аблічча і падабенства. Віторыё ведаў, але маўчаў, бо ў ім вельмі многа ад жанчыны. Добрая помста.
Чытай жа гэту малітву, Ральф дэ Брыкасар, варухні губамі, перахрысці, скажы слова па-латыні душы нябожчыка. Ён быў твой сын. Ты любіў яго болей, чым любіў яго маці.
Але, болей! Таму што ён быў паўторам цябе самога, толькі лепшы, дасканалейшы.
In Nomine Patris, et Filii, et Spiritus Saricti...[19]
У царкве поўна народу; тут усе, хто толькі мог прыехаць, Цэлымі сем’ямі — Кінгі, О’Роркі і Дэвісы, П’ю, Маккуіны і Горданы, Кармайклы і Хоўптаны. I ўсе Кліры, і ўсе драгедскія. Надзея разбілася, святло патухла. Перад імі, у вялікай свінцовай труне, якая ўся абсыпана ружамі, спачывае прападобны Дэн О’Ніл. Чаму кожны раз, калі прыязджаеш у Драгеду, цвітуць ружы? Кастрычнік на дварэ, вясна ў разгары. He дзіва, што цвітуць ружы. Сама пара.
Sanctus... Sanctus... Sanctus...[20]
Ведай, вароты ў рай адчыняцца табе. Мой Дэн, слаўны мой сын. Так лепей. He хацеў бы я, каб ты стаў такі, як я. He ведаю, нашто я гавару над табою гэтыя словы. Табе гэта не трэба, ніколі не трэба было. Тое, чаго я пакутліва дамагаўся, давалася табе само. I не ты нешчаслівы — нешчаслівыя мы, тыя, хто застаўся. Пашкадуй нас і памажы нам, калі настане і наш час.
Ite, Missa est... Reguiescant in pace...[21]
Па лузе, міма прывідных эўкаліптаў і руж, перцавых дрэў, на могілкі. Спі спакойна, Дэн, бо толькі самыя лепшыя паміраюць маладыя. Чаго мы смуткуем? Табе пашчасціла, што ты так рана ўцёк ад гэтага нярадаснага жыцця. Можа, гэта і ёсць пекла — доўгі час зямнога рабства. Можа, наканаваныя нам пякельныя мукі мы церпім, калі жывём...
Канчаўся дзень, чужыя людзі пасля пахавання раз’ехаліся, свае драгедскія, нібы цені, сноўдаліся ў доме, пазбягаючы адно аднаго; кардынал Ральф спачатку зірнуў на Мэгі — і не мог зноў паглядзець ёй у вочы. Джасціна паехала з малодшымі Кінгамі, Боем і Джын, каб паспець на вячэрні самалёт да Сіднея і пасля застаць начны самалёт на Лондан. Ральф не помніў, каб хоць раз пачуў у гэты дзень яе нізкі чароўны голас, сустрэў позірк гэтых дзіўных, вельмі светлых вачэй. З той хвіліны, калі яна сустрэла яго і Мэгі ў Афінах, і да таго часу, пакуль не паехала з маладымі Кінгамі, яна была нібы здань, ні на імгненне не скінула маскі. Чаму яна не выклікала Ліана Хартгейма, не папрасіла яго прыехаць? Пэўна, яна ўжо ведае, як ён яе кахае, як бы хацеў быць з ёю ў цяжкі для яе час. Думка гэта не раз мільгала ў Ральфа і перад ад’ездам з Рыма, і пасля, але стомлены розум не затрымліваўся на ёй, і сам ён Ліану не пазваніў. Дзіўныя яны людзі, тут, у Драгедзе. He любяць ні з кім дзяліць сваё гора, лічаць за лепшае заставацца сам-насам са сваім болем.
Пасля вячэры, да якой ніхто не дакрануўся, толькі Фія і Мэгі засталіся з кардыналам у гасцёўні. Усе трое маўчалі; моцна цікаў бронзавы гадзіннік на мармуровай каміннай дошцы, і Мэры Карсан з партрэта поглядам кідала цераз увесь пакой маўклівы выклік бабулі Фіёны. Фія і Мэгі сядзелі побач на крэмавай канапе, ледзь датыкаючыся пляча плячом; кардынал Ральф не памятаў, каб калі-небудзь раней яму даводзілася бачыць іх так блізка адна з адной. Але яны не гаварылі ні слова, не глядзелі ні адна на адну, ні на яго.
Ён намагаўся зразумець, у чым жа вінаваты. Вельмі многа было ўсяго, вось у чым бяда. Гордасць, імкненне да славы, часам неразборлівасць у сродках. I сярод усяго гэтага расцвіло каханне да Мэгі. Але ён не ведаў галоўнага, чым увянчалася гэта каханне. А якая розніца, калі б ён і ведаў, што Дэн — яго сын? Ці можна было любіць хлопчыка мацней, чым ён любіў? I хіба, калі б ён ведаў, што гэта яго сын, ён зрабіў бы іначай? Так! — крычала яго сэрца. He, — насміхаўся розум.
Ён бязлітасна накінуўся на сябе. Дурань! Як было не зразумець, што Мэгі не можа вярнуцца да Люка. Як было адразу не зразумець, хто бацька дзіцяці. Яна так ганарылася Дэнам! Усё, што яна змагла ў цябе ўзяць, вось як сказала яна табе ў Рыме. Што ж, Мэгі, з ім ты ўзяла самае лепшае. О божа, Ральф, як ты мог не прызнаць у ім сына? Ты павінен быў зразумець гэта, калі ён прыйшоў да цябе дарослы, калі ўжо не раней. Яна чакала цябе, каб ты ўбачыў і зразумеў, ёй так нясцерпна хацелася, каб ты ўбачыў, зразумей ты гэта, — і яна прыйшла б да цябе, прыпаўзла б на каленках. Але ты быў сляпы. Ты нічога не хацеў бачыць. Ральф Рауль, кардынал дэ Брыкасар — гэты тытул, вось што было табе жаданае, болей жаданае, чым яна, болей жаданае, чым твой сын. Болей жаданае, чым сын!
У пакоі даўно ўжо чуліся слабыя ўскрыкі, шоргат, шэпт, гадзіннік цікаў у такт яго сэрцу. А потым ужо не ў такт. Ён сам выбіўся з рытму. Мэгі і Фія ўсплылі, падняліся на ногі, са спалоханымі тварамі плавалі яны ў густым, неадчувальным тумане, нешта гаварылі, а ён не чуў. I раптам зразумеў.
— А-а-а! — крыкнуў ён.
Ён амаль не адчуваў болю, усёй істотаю адчуваў толькі рукі Мэгі, якія абхапілі яго, адчуваў, як прыпаў да яе галавою.
I ўсё ж яму ўдалося крыху павярнуць галаву і паглядзець на яе, сустрэцца з ёю вачамі. Ён намагаўся выгаварыць — даруй мне, — і ўбачыў, што яна даўно даравала. Яна ведала, што ўзяла самае лепшае. А потым ён паспрабаваў сказаць ёй нейкія добрыя словы, якія навекі б яе ўсцешылі, але зразумеў, што і гэта не трэба. Яна такая, яна ўсё вытрывае. Усё! I ён заплюшчыў вочы, і ўрэшце прыйшла палёгка: Мэгі даравала.
Седзячы ў сябе ў Боне за пісьмовым сталом з кубачкам ранішняй кавы, Ліан з газеты даведаўся пра смерць кардынала дэ Брыкасара. Палітычная бура, што бушавала ўжо некалькі тыдняў, пайшла ўрэшце на спад, і ён настроіўся быў з задавальненнем пасядзець з кнігай, прадчуваючы радасць хуткай сустрэчы з Джасцінаю; апошнім часам ён не атрымліваў ад яе вестак, але не трывожыўся. Гэта так на яе падобна, яна яшчэ зусім не гатовая прызнаць, што вельмі моцна з ім звязаная.
Але ад весткі пра смерць кардынала думкі пра Джасціну адразу вылецелі ў яго з галавы. Праз дзесяць хвілін ён ужо сядзеў за рулём і гнаў свой «мерседэс» найноўшай маркі да аўтастрады. Няшчаснаму старому Віторыё будзе так адзінока, а на ім і ў добрую пару ляжыць цяжар. Машынаю хутчэй за ўсё; пакуль бы ён чакаў рэйсавага самалёта, пакуль дабіраўся б тут да аэрапорта, а там з аэрапорта, ён ужо прыедзе ў Ватыкан. I, урэшце, так нечым заняты, нешта залежыць ад самога сябе — не апошняе меркаванне для чалавека з характарам Ліана Хартгейма.
Ад кардынала Віторыё ён даведаўся пра ўсё, што здарылася, і ашаломлены быў настолькі, што спачатку нават не задумаўся, чаму Джасціна яго не выклікала.
— Ён прыйшоў да мяне і спытаўся, ці ведаў я, што Дэн яго сын, — вымавіў слабы голас, а слабыя рукі ўсё гладзілі дымчатую поўсць на кошцы Наташы.
— Што вы яму сказалі?
— Сказаў, што здагадаўся. Большага я яму сказаць не мог. Але які ў яго быў твар! Які твар! Я не стрымаўся ад слёз.
— Зразумела, гэта яго даканала. Апошнім разам, калі я яго бачыў, я так і падумаў, што ён нездаровы, і параіў яму паказацца доктару, але ён толькі засмяяўся.
— На ўсё воля божая. Думаю, я не сустракаў болей людзей з такою змучанаю душою, як у Ральфа дэ Брыкасара. У смерці ён знойдзе спакой, якога не знаходзіў пры жыцці.
— А хлопчык, Віторыё! Якая трагедыя!
— Вы думаеце? А па-мойму, гэта хутчэй вельмі добра. Я перакананы, Дэн сустрэў смерць з радасцю, не дзіва, што бог не марудзіў далей і паспяшаўся прыняць яго ў лона сваё. Ведама, я шкадую, але не Дэна. Шкадую яго маці — вось чые пакуты, пэўна, непамерныя! I яго сястру, дзядзькоў, бабулю. He, яго я не шкадую. Прападобны айцец О’Ніл усё жыццё бярог у сабе ледзь не выключную чысціню духу і думак. Што яму смерць? — усяго толькі пачатак пераходу ў жыццё вечнае. Ва ўсіх нас гэты пераход будзе не такі лёгкі.
Са свайго атэля Ліан паслаў у Лондан тэлеграму, але яна не павінна была выдаць яго гнеў, крыўду, расчараванне. У ёй гаварылася толькі: «Вымушаны вярнуцца ў Бон буду Лондане суботу кропка чаму не паведаміла мне люблю Ліан».
На стале ў яго кабінеце ў Боне чакаў спешны ліст ад Джасціны і заказны пакет з Рыма, як паясніў сакратар, ад давераных кардынала дэ Брыкасара. Спачатку Ліан распячатаў пакет і даведаўся, што ў дадатак да іншых сваіх шматлікіх абавязкаў ён, паводле завяшчання Ральфа дэ Брыкасара, становіцца дырэктарам кампаніі «Мічар Лімітэд». I яшчэ — апекуном Драгеды. Ён быў і расчараваны, і дзіўна расчулены — дык вось якім чынам кардынал гаворыць яму, што ён, Ліан, урэшце апраўдаў надзеі і ў час вайны кардынал недарэмна за яго маліўся. Ліану ён даверыў далейшы лёс Мэгі О’Ніл і яе родных. Урэшце так вырашыў сам Ліан: кардыналава завяшчанне складзена было ў самых сухіх дзелавых выразах. Ды яно і не павінна было быць інакшае.
Ён кінуў гэту паперу да звычайнай не сакрэтнай карэспандэнцыі, якая не патрабуе тэрміновага адказу, і распячатаў ліст ад Джасціны. Пачатак халодны, без ніякага звароту: «Дзякуй за тэлеграму. Ты не ўяўляеш, я такая радая, што апошнім часам мы аказаліся адарваныя адно ад аднаго, мне невыносна было б, калі б ты апынуўся побач. Калі я думала пра цябе, у мяне была толькі адна думка: так добра, што ты нічога не ведаеш. Пэўна, табе цяжка гэта зразумець, але я проста не магу цябе бачыць. На гора непрыемна глядзець, Лівень, і калі б ты быў сведкам майго гора, мне ані не было б лягчэй. Мусіць, ты скажаш — гэта толькі даказвае, як мала я цябе люблю. Калі б я цябе любіла папраўдзе, мяне б пацягнула да цябе, гэтак? А атрымліваецца ўсё наадварот.
I таму я лічу за лепшае, каб мы раз і назаўсёды з гэтым кончылі. Мне няма чаго даць табе, і я нічога не хачу ад цябе. Я засвоіла ўрок, цяпер я ведаю, які дарагі становіцца чалавек, калі пражывеш побач з ім дваццаць шэсць гадоў. Я не вынесу, калі давядзецца яшчэ раз перажыць такое, а ты сам сказаў — памятаеш? — або пажэнімся, або нічога не будзе. Вось я і выбіраю — хай не будзе нічога.
Я атрымала ліст ад маці, стары кардынал памёр праз некалькі гадзін пасля майго ад’езду з Драгеды, Дзіўна. Аказалася, яго смерць — вялікі ўдар для мамы. Яна, ведама, нічога не гаворыць, але я яе ведаю. Хоць забі, не разумею, чаму ўсе вы так яго любілі — і мама, і Дэн, і ты. Мне ён заўсёды не падабаўся, па-мойму, ён быў нясцерпна ялейны. I я не збіраюся адмаўляцца ад сваёй думкі толькі таму, што ён памёр.
Ну вось. Вось і ўсё. Я ўсё абдумала, Лівень. Мой выбар зроблены, у нас з табою нічога болей не будзе. Усяго найлепшага».
Яна падпісалася, як заўсёды, буйнымі літарамі, з націскам — «Джасціна», ліст напісаны быў новым фламастэрам, яна так радавалася гэтаму Ліанаваму падарунку, зброя якраз па ёй — кожны штрых атрымліваецца такі густы, выразны, рашучы.
Ліан не стаў складваць лісток і хаваць у бумажнік, але і не спаліў, а зрабіў з ім тое, што рабіў з усімі пісьмамі, якія не патрабуюць адказу — ледзь толькі дачытаў, засунуў у электрычную машынку — рэзалку непатрэбных папер. Ён быў вельмі няшчасны — так, думаў ён, Дэнава смерць разам усё абарвала, ніякія пачуцці ў Джасціне ўжо не прачнуцца. Несправядліва гэта. Ён так доўга чакаў.
На суботу і нядзелю ён усё ж паляцеў у Лондан, але не таму, каб з ёю пабачыцца, хоць ён яе і ўбачыў. Убачыў на сцэне, любімаю жонкай Шэкспіравага маўра, Дэздэмонаю. Незвычайная ігра. He, нічога ён не можа ёй даць, чаго не дала б сцэна, ва ўсякім выпадку, не цяпер. Вось так, мая разумніца! Усю сябе раскрый на сцэне.
Але яна не магла ўсю сябе раскрыць на сцэне, яна была вельмі маладая, каб сыграць Гекубу. Проста толькі на сцэне ўдавалася знайсці спакой і забыццё. I яна толькі ўгаворвала сябе: усё пройдзе, час лечыць раны, — але не верыла гэтаму. Чаму так балюча і ніколечкі не становіцца лягчэй? Пакуль Дэн быў жывы, яна, праўду кажучы, не так ужо многа пра яго думала, калі яны не былі разам, а з таго часу, як яны выраслі і выбралі процілеглыя, па сутнасці, прызванні, яны рэдка былі разам. Але вось яго не стала — і ў яе жыцці раскрылася бездань, і нічым ніколі гэту адкрытую бездань не запоўніць.
Страшней за ўсё кожны раз спахоплівацца на міжвольным парыве, на думцы — каб жа не забыцца расказаць пра гэта Дэну, вось ён пасмяецца... А так бывае заўсёды, і пакута цягнецца, цягнецца бясконца. Калі б усё, звязанае з яго смерцю, было не такое жахлівае, можа, Джасціна ачулася б хутчэй, але гэтыя страшэнныя некалькі дзён ніяк не бляклі ў памяці. Вельмі не хапае Дэна, так цяжка зноў і зноў нагадваць сабе тое, у што немагчыма паверыць, — Дэн памёр, Дэна не вярнуць.
I яшчэ: ведама ж, яна вельмі мала яму памагала. Усе, апроч яе, відаць, думалі, што ён — дасканаласць і не ведае трывог, якія мучаць другіх, але яна дык ведала, яму не давалі спакою сумненні, ён пакутаваў, уяўляючы, нібы нічога ён не варты, не разумеў, што бачаць у ім людзі, апрача прыгожага твару і зграбнага цела. Бедны Дэн, ён ніяк не мог зразумець, што яго любяць за дабрыню і чысціню. Страшна ўспомніць, што яму ўжо не паможаш — позна.
Джасціна бедавала і па маці. Калі Дэнава смерць траха не забіла мяне, як жа маме? Падумаеш пра гэта — і хоць крычы, бяжы на край свету ад думак, ад успамінаў. Уставалі перад вачыма дзядзькі, якія яны былі ў Рыме на Дэнавым пасвячэнні — проста раздзімаліся ад гонару, нібы галубы дутышы. Вось гэта найгорш — бачыць маці і ўсіх драгедскіх назаўсёды няўцешнымі, спустошанымі.
Будзь шчырая, Джасціна. Калі папраўдзе, ці гэта найгорш? Ці не дапякае цябе куды мацней другое? Ніяк не ўдаецца адагнаць думкі пра Ліана, а гэтым яна здраджвае Дэну. Яна імкнулася насустрач сваім жаданням і выправіла Дэна ў Грэцыю аднаго, а калі б паехала з ім, можа, ён застаўся б жывы. Праўда, якраз гэтак. Дэн загінуў таму, што яна эгаістка, упівалася Ліанам. Брата не вернеш, позна, але калі ніколі болей не бачыць Ліана, гэтым можна хоць неяк загладзіць сваю віну, дзеля гэтага трэба цярпець і смутак і адзіноту.
Так праходзілі тыдні, месяцы. Год, два гады. Дэздэмона, Афелія, Порцыя, Клеапатра. З самога пачатку Джасціна цешыла сябе надзеяй — яна трымаецца як трэба, нічым не выдае, што святло яе патухла; яна так старанна сачыла за тым, каб гаварыць, смяяцца, падтрымліваць сувязь з людзьмі, як і раней. Хіба што ў адным перамянілася — стала дабрэйшая, чужое гора раніла яе цяпер, як сваё. Але ўвогуле з выгляду яна была тая самая колішняя Джасціна — легкадумная, парывістая, дзёрзкая, незалежная, з’едлівая.
Двойчы яна спрабавала прымусіць сябе з’ездзіць у Драгеду праведаць сваіх; другім разам нават узяла білет на самалёт. I кожны раз у апошнюю хвіліну што-небудзь вельмі важнае і неадкладнае перашкаджала паехаць, але патаемна яна ведала: сапраўдная перашкода — адчуванне віны і баязлівасць. Няма сілы паглядзець маці ў вочы, тады ўся горкая праўда немінуча адкрыецца, і хутчэй за ўсё — выбухам гора, чаго яна да гэтага часу ўмудралася пазбегнуць. Хай усе ў Драгедзе, асабліва мама, і надалей цешаць сябе вераю, што хоць з ёю, Джасцінаю, усё добра, што яе рана ўсё ж не небяспечная. Значыць, ад Драгеды лепей трымацца далей. Намнога лепей.
Мэгі злавіла сябе на тым, што ўздыхае, і прыдушыла ўздых. Калі б так не нылі ўсе косці, яна асядлала б каня, але сёння ад аднае думкі пра паездку верхам боль яшчэ мацнее. Як-небудзь другім разам, калі не так будзе мучыць артрыт.
Яна пачула — пад’язджае машына, стукае малаток каля парадных дзвярэй — бронзавая галава ў барана, далятаюць невыразныя галасы, мацерын голас, хада. Ці не ўсё роўна, гэта ж не Джасціна.
— Мэгі, — паклікала Фія, выглянуўшы на веранду, — у нас госць. Можа, зойдзеш у пакоі?
У госця выгляд вельмі важны, ён не першай маладосці, хоць, бадай што. і маладзейшы, чым здаецца. Нейкі ні на кога не падобны, яна такіх ніколі не сустракала, вось толькі адчуваецца ў ім тая самая сіла і ўпэўненасць, якая была некалі ў Ральфа. Некалі. У далёкія, незваротныя часы.
— Мэгі, гэта — містэр Ліан Хартгейм, — сказала Фія, адышла да свайго крэсла, але не села.
— О! — вырвалася ў Мэгі, так дзіўна раптам убачыць таго, хто займаў некалі немалое месца ў Джасцініных пісьмах. Але адразу яна ўспомніла пра прыстойнасць: — Калі ласка, сядайце, містэр Хартгейм.
Ён таксама глядзеў на яе здзіўлена.
— Але вы ані не падобныя на Джасціну, — сказаў ён разгублена.
— Праўда, мы зусім не падобныя. — I Мэгі села насупраць яго.
— Я вас пакідаю, Мэгі, містэр Хартгейм сказаў, што яму трэба пагаварыць з табою сам-насам. Калі вам захочацца чаю, пазвані, — распарадзілася Фія і выйшла.
— Значыць, вы і ёсць Джасцінін друг з Германіі, — здзіўлена сказала Мэгі.
Ён дастаў партсігар.
— Вы дазволіце?
— Ведама.
— Ці не закурыце і вы, місіс О’Ніл?
— He, дзякуй. Я не куру. — Яна расправіла складкі ў сукенцы на каленях. — Вы так далёка ад радзімы, містэр Хартгейм. Вас прывялі ў Аўстралію справы?
Ён усміхнуўся: што яна сказала б, каб ведала, што ён, па сутнасці, і ёсць гаспадар Драгеды. Але ён не мае намеру ёй гэта гаварыць, няхай усе тут думаюць, што іх дабрабыт залежыць ад зусім пабочнага чалавека, якому ён даручыў ролю пасрэдніка.
— Калі ласка, місіс О’Ніл, называйце мяне проста Ліан. — Ён вымавіў сваё імя амаль як Лівень, як звала яго Джасціна, і нявесела падумаў — пэўна, гэтая жанчына не хутка стане так проста да яго звяртацца, яна яўна не з тых, што адчуваюць сябе лёгка з чужымі. — He, у мяне няма ніякіх афіцыйных спраў у Аўстраліі, але мяне прывяла сюды вельмі важная прычына. Я хацеў убачыць вас.
— Мяне?! — здзівілася Мэгі. I, нібыта каб утаіць збянтэжанасць, адразу загаварыла пра другое: — Mae браты часта вас успамінаюць. Вы былі такі добры да іх, калі яны прыязджалі ў Рым на Дэнава пасвячэнне. — Дэнава імя прагучала звычайна, без надрыву, нібы яна часта яго вымаўляла. — Спадзяюся, вы пагосціце ў нас некалькі дзён і пабачыцеся з імі.
— Ахвотна, місіс О’Ніл, — з лёгкасцю згадзіўся ён.
Сустрэча абарочвалася неяк нечакана, Мэгі адчула сябе няёмка: чужы чалавек проста гаворыць, што прыехаў за дванаццаць тысяч міль толькі дзеля таго, каб пабачыцца з ёю, і, аднак, не спяшаецца растлумачыць, навошта гэта яму трэба. Урэшце, ён, відаць, нават нішто сабе, але чамусьці перад ім крыху бянтэжышся. Можа, ён вывеў яе з раўнавагі проста таму, што яна такіх ніколі яшчэ не сустракала. Раптам Джасціна ўявілася ёй у зусім новым святле — яе дачка папросту водзіць знаёмства з такімі людзьмі, як гэты Ліан Мёрлінг Хартгейм! Упершыню Мэгі ўрэшце падумала пра Джасціну як пра раўню.
Хоць яна і немаладая, і зусім сівая, а ўсё яшчэ вельмі прыгожая, думаў Ліан, сустракаючы яе ветліва-ўважлівы пагляд; і ўсё ж дзіўна, зусім не падобная на Джасціну, вось Дэн — той быў выліты кардынал дэ Брыкасар! Як ёй, мусіць, адзінока! I ўсё ж яе не так шкада, як Джасціну: яна напэўна змагла зноў знайсці душэўную раўнавагу.
— Як Джасціна? — папыталася Мэгі.
Ён паціснуў плячыма.
— На жаль, не ведаю. Апошні раз мы бачыліся яшчэ да гібелі Дэна.
Мэгі нічым не паказала, што здзіўленая.
— Я і сама пасля пахавання яе не бачыла. — Яна ўздыхнула. — Я ўсё спадзявалася, што яна прыедзе дадому, але, здаецца, яна ніколі ўжо не вернецца.
Ён прамармытаў нешта невыразна-суцяшальнае, але Мэгі нібы не пачула, гаварыла далей, але неяк інакш, быццам не яму, а самой сабе:
— Драгеда цяпер нібы прытулак старым. Нам трэба моладзь, а з маладых толькі засталася адна Джасціна.
Жалю як і не было, Ліан парывіста нахіліўся да Мэгі, вочы ў яго бліснулі.
— Вы гаворыце пра яе так, нібы яна належыць Драгедзе, — сказаў ён рэзка. — Папярэджваю вас, місіс О’Ніл, вы памыляецеся!
— Якое ў вас права рабіць вывад, што такое Джасціна і дзе ёй месца? — ускіпела Мэгі. — Вы,ж самі сказалі, што бачылі яе апошні раз, яшчэ калі жывы быў Дэн, з таго часу два гады прайшло!
— Але, праўда, прайшло два гады. — Ён загаварыў лагадней, нанава адчуўшы, у што, пэўна, ператварылася яе жыццё. — Вы мужна пераносіце сваё гора, місіс О’Ніл.
— Вось як? — Яна намагалася ўсміхнуцца, па-ранейшаму гледзячы яму проста ў вочы.
Раптам яму стала болей зразумела, што, пэўна, знайшоў у ёй кардынал Ральф, чаму так яе любіў. У Джасціне гэтага няма, але і ён не Ральф, ён шукае зусім другога.
— Але, вы мужна ўсё гэта пераносіце, — паўтарыў ёй.
Яна імгненна ўлавіла прыхаваны сэнс яго слоў, хваравіта паморшчылася. Папыталася дрыжачым голасам:
— Адкуль вы ведаеце пра Дэна і Ральфа?
— Здагадаўся. He хвалюйцеся, місіс О’Ніл, болей ніхто нічога не ведае. Я здагадаўся, бо ведаў кардынала вельмі даўно, задоўга да знаёмства з Дэнам. У Рыме ўсе думалі, што кардынал — ваш брат, Дэнаў дзядзька, але Джасціна раскрыла мне вочы ў першы ж дзень, калі я яе сустрэў.
— Джасціна? — крыкнула Мэгі. — Толькі не Джасціна!
Яна злосна стукнула кулаком сабе па калене, Ліан нахіліўся, перахапіў яе руку.
— Не-не, місіс О’Ніл! Джасціна ўяўлення ні пра што не мае, і дай бог, каб яна ніколі не даведалася праўды! Паверце, гэта была проста выпадковая памылка.
— Вы верыце?
— Клянуся.
— Тады растлумачце, дзеля ўсяго святога, чаму яна не едзе дадому? Чаму пазбягае мяне? Няўжо ёй так не хочацца мяне бачыць?
He толькі словы, але і страшэнны смутак у яе голасе адкрылі яму, якою пакутаю было ёй, што дачка за гэтыя два гады ні разу яе не праведала. Клопат, што прывёў яго сюды, здаваўся ўжо не такім важным, паявіўся другі: супакоіць мацерыны страхі.
— Гэта мая віна, — рашуча сказаў ён.
— Ваша? — з недаўменнем перапыталася Мэгі.
— Джасціна збіралася паехаць з Дэнам у Грэцыю, і яна перакананая, што, калі б паехала, Дэн быў бы жывы.
— Глупства! — сказала Мэгі.
— Вось іменна. Нам з вамі зусім зразумела, што гэта глупства, а ёй — не. I толькі вы можаце ёй гэта растлумачыць.
— Я? Вы не разумееце, містэр Хартгейм. Джасціна ніколі, за ўсё сваё жыццё, не прыслухоўвалася да маіх слоў. У свой час я яшчэ магла хоць неяк на яе паўплываць, але цяпер пра гэта і думаць няма чаго. Яна нават бачыць мяне не хоча.
Гэта прагучала безнадзейна, але без прыніжэння.
— Я трапіла ў тую самую пастку, што і мая маці, — проста, амаль суха гаварыла далей Мэгі. — Драгеда — гэта ўсё маё жыццё... гэты дом, кнігі... Тут я патрэбная, тут у маім існаванні яшчэ ёсць нейкі сэнс. Тут людзі, якім я — апора. Маім дзецям я ніколі не была апораю. Ніколі.
— Вы памыляецеся, місіс О’Ніл, калі б гэта была праўда, Джасціна зусім спакойна, без ніякіх дакораў сумлення, магла б прыехаць дадому. Вы недаацэньваеце яе любові да вас. Я сказаў, што Джасціна цяпер мучыцца дакорамі сумлення па маёй віне, гэта праз мяне яна засталася ў Лондане, яна хацела быць са мною. Але пакутуе яна праз вас, а не праз мяне.
Ад Мэгі дыхнула холадам.
— Яна не мае права пакутаваць праз мяне! Няхай перажывае за сябе, калі не можа інакш, але не за мяне! Толькі не за мяне!
— Значыць, вы мне верыце, што яна паняцця не мела пра Дэна і кардынала?
Злосць у Мэгі схлынула, нібы ён напомніў, што тут яшчэ многае пастаўлена на карту, пра што яна забылася.
— Ага, — адказала яна, — я вам веру.
— Я прыехаў да вас таму, што Джасціне трэба ваша дапамога, але яна не можа ў вас яе прасіць, — сказаў Ліан. — Вы павінны яе пераканаць, што трэба зноў жыць сапраўдным поўным жыццём... і не ў Драгедзе, у Джасціны сваё, асобнае жыццё, з Драгедай ніяк не звязанае.
Ён адхінуўся ў крэсле, заклаў нагу на нагу, зноў закурыў.
— Джасціна цяпер носіць нейкую валасяніцу, карае сябе і каецца ў грахах, якіх не было. Толькі вы адна і можаце ёй гэта растлумачыць. Але папярэджваю вас, калі вы вырашыце раскрыць ёй вочы, яна ўжо не вернецца дадому, a вось калі будзе прадаўжаць у тым самым кірунку, дык, бадай, вернецца назаўсёды.
Ліан крыху памаўчаў.
— Жанчыне з яе характарам сцэна — яшчэ не ўсё, і ўжо недалёкі той дзень, калі яна гэта зразумее. Ёй стануць патрэбныя блізкія людзі, і давядзецца выбіраць: або родныя і Драгеда, або я. — Ён усміхнуўся, гледзячы на Мэгі разумнымі вачыма. — Але толькі блізкія людзі — гэтага Джасціне таксама недастаткова. Калі яна выбера мяне, яна можа захаваць і сцэну, і гэтай вось перавагі Драгеда ёй не дасць. — Цяпер ён глядзеў на Мэгі сурова, як на праціўніка. — Я прыехаў прасіць вас пастарацца, каб яна выбрала мяне. Можа, мае словы здадуцца жорсткімі, але мне яна болей патрэбная, чым вам.
Але і да Мэгі вярнулася звычайная цвёрдасць.
— Драгеда таксама не такі благі выбар, — запярэчыла яна. — Вы гаворыце так, нібы на гэтым у Джасціны ўсё скончыцца, але вы вельмі памыляецеся. Яна і сцэну зможа захаваць. У нас тут ёсць выдатная аматарская трупа. Нават калі Джасціна выйдзе замуж за Боя Кінга — мы з яго дзедам многа гадоў на гэта спадзяёмся, — пакуль яна будзе ў раз’ездах, пра яе дзяцей паклапоцяцца не горай, чым калі б яна выйшла за вас. Тут яе родны дом! Наша тутэйшае жыццё ёй знаёмае і зразумелае. Калі яна выбера Драгеду, дык не ўсляпую, а добра ведаючы, што яе чакае. А ці можаце вы сказаць тое самае пра жыццё, якое чакае яе з вамі?
— He, — спакойна адказаў Ліан. — Але Джасціна сярод нечаканасцей як рыба ў вадзе. У Драгедзе яна задыхнецца ад аднастайнасці.
— Вы хочаце сказаць, што тут яна будзе нешчаслівая.
— He, не зусім. Я не сумняваюся — калі яна вырашыць вярнуцца і выйдзе за гэтага Боя Кінга... дарэчы, хто ён такі?
— Спадчыннік суседняга маёнтка, Бугелы, друг Джасцінінага дзяцінства, але ён хацеў бы стаць не толькі другам. Яго дзед хоча гэтага шлюбу, як кажуць, з дынастычных меркаванняў, а я — таму што, на мой погляд, іменна гэта Джасціне і трэба.
— Разумею. Што ж, калі яна вернецца сюды і выйдзе за Боя Кінга, яна навучыцца быць шчасліваю. Але і шчасце — паняцце адноснае. Наўрад ці тое жыццё прынясе ёй такое задавальненне, якое яна знайшла б са мною. Таму што Джасціна любіць не Боя Кінга, місіс О’Ніл, яна любіць мяне.
— Тады яна выбрала вельмі дзіўны спосаб даказваць сваё каханне, — заўважыла Мэгі і пазваніла, каб падалі чаю. — I потым, містэр Хартгейм, я ўжо гаварыла, вы пераацэньваеце мой уплыў на дачку. Джасціна ніколі ні ў грош не ставіла мае словы і тым больш — мае жаданні.
— Вы разумная жанчына, — сказаў Ліан. — Вы і самі ведаеце, што можаце паўплываць на яе, калі захочаце. Адзіная мая просьба — падумайце пра тое, што я сказаў. He спяшайцеся, часу хапае, і я таксама чалавек цярплівы і ўмею чакаць.
— Тады вы проста музейная рэдкасць, — усміхнулася Мэгі.
Болей ні ён, ні яна пра гэта не гаварылі. Хартгейм прабыў у Драгедзе тыдзень і ўвесь час трымаўся проста як госць, хоць Мэгі адчувала — ён стараецца, каб яна зразумела, што ён за чалавек. Братам ён вельмі спадабаўся, гэта зразумела — толькі на выпасах пачулі пра яго прыезд, усе яны сабраліся на Галоўнай сядзібе і заставаліся дома, пакуль ён не паехаўназад у Германію.
I Фіёне ён таксама спадабаўся; вочы яе ўжо кепска бачаць, і яна больш не вядзе драгедскай бухгалтэрыі, але розум у яе па-ранейшаму ясны, ні намёку на старасць. Мінулаю зімою, дажыўшы да глыбокай старасці, памерла ў сне місіс Сміт — і, не жадаючы навязваць Міні і Кэт, таксама ўжо не маладзенькім, але яшчэ пры сіле, новую эканомку, Фія перадала дачцэ ўсе кнігі і рахункі, а сама даволі паспяхова стала спраўляцца з абавязкамі місіс Сміт. He хто-небудзь, а Фія першая зразумела, што Ліан — сведка таго Дэнавага жыцця, якое было невядомае нікому з драгедскіх, і папрасіла расказаць пра гэтыя апошнія гады. Ліан ахвотна згадзіўся і вельмі хутка ўбачыў, што жыхары ў Драгедзе зусім не пазбягаюць гаварыць пра Дэна, насупраць, радыя пачуць кожны новы расказ пра яго, кожную дробязь.
А Мэгі, захоўваючы маску пачцівасці, не магла забыцца пра тое, што сказаў ёй Ліан, ёй не даваў спакою прапанаваны ім выбар. Яна даўно ўжо страціла ўсякую надзею на тое, што Джасціна вернецца — і раптам ён амаль заручыўся за такую магчымасць і нават прызнаў, што Джасціна можа тут быць шчаслівая. I яшчэ за адно яна вельмі яму ўдзячная. Ён збавіў яе ад вечнага неадчэпнага страху, што Джасціна нейкім чынам даведалася, кім даводзіўся Дэну Ральф.
Але што да шлюбу з Ліанам... незразумела, як падштурхнуць Джасціну на тое, чаго яна, мяркуючы па ўсім, не хоча. Ці сама яна, Мэгі, не хоча зразумець, як гэта зрабіць? Цяпер ужо яна ані не супраць яго, але, зразумела, яго шчасце не такое ўжо ёй дарагое, як шчасце дачкі і ўсіх драгедскіх і самое Драгеды. Галоўнае — ці так патрэбен гэты Ліан для будучага Джасцінінага шчасця? Хоць ён і заявіў, нібы Джасціна яго любіць, Мэгі нешта не прыпамінала ніводнага даччынога слова, з якога можна было б зразумець, што Ліан таксама многа значыць для яе, як значыў некалі Ральф для Мэгі.
— Трэба думаць, рана ці позна вы з Джасцінаю ўбачыцеся, — сказала яна Ліану, выпраўляючы яго ў аэрапорт. — Я лічыла б за лепшае, каб вы не гаварылі ёй пра гэту вашу паездку ў Драгеду.
— Як сабе хочаце. Я толькі прашу вас, падумайце пра тое, што я тады сказаў, і не спяшайцеся.
Але, паўтараючы гэту сваю просьбу, ён мімаволі адчуў, што Мэгі атрымала з яго прыезду намнога болей, чым ён сам.
У сярэдзіне красавіка, калі мінула два з паловай гады пасля Дэнавай смерці, Джасціну ахапіла неадольнае жаданне ўбачыць нешта яшчэ, апроч бясконцых гарадскіх вуліц і панурых незлічоных натоўпаў. Ясным днём, калі сонца яшчэ не грэла, але ў паветры ласкава павеяла вясною, каменны цэнтр у Лондане раптам стаў невыносны. I яна выправілася на метро ў К’ю-Гардэнс, вельмі задаволеная тым, што сёння аўторак і парк будзе амаль бязлюдны. Гэтым вечарам яна не выступае, няма чаго баяцца стомы і можна хадзіць па глухіх сцежках, пакуль трымаюць ногі.
Зразумела, парк быў ёй добра знаёмы. Кожнага, хто прыехаў з Драгеды, Лондан цешыць сваімі цудоўнымі кветнікамі і клумбамі, але К’ю-Гардэнс — парк зусім асаблівы. Раней яна з красавіка да кастрычніка хадзіла сюды пастаянна, што ні месяц тут можна любавацца іншымі кветкамі.
Сярэдзіна красавіка — яе любімая пара: час жоўтых нарцысаў і азалеяў, і ўсе дрэвы таксама цвітуць. I ёсць там адзін куточак, мілейшых і ўтульнейшых за які, бадай што, нямнога знойдзецца на свеце, — тут Джасціна ўселася на яшчэ не прасохлай зямлі, каб на адзіноце наглядзецца на ўсё гэта хараство. Як вокам скінуць, цягнецца суцэльны дыван залацістых нарцысаў; пасярэдзіне жоўтых званочкаў, якія ўвесь час гайдаюцца, высіцца міндальнае дрэва, галіны яго сталі цяжкія ад кветак і плаўнымі выгінамі хіляцца да зямлі, нібы белыя вадаспады цвіцення, прыгожыя і нерухомыя, як на японскай карціне. Спакой. Так цяжка яго знайсці.
Яна адкінула галаву, спрабуючы запомніць дасканалае хараство расквітнелага міндаля сярод варухлівага залатога мора, і раптам карціну парушыла нешта не такое ўжо прыгожае. He хто іншы, як Ліан Мёрлінг Хартгейм асцярожна ідзе між нарцысаў, каржакаватую постаць затуляе ад халоднага ветрыку абавязковае нямецкае скураное паліто, сонца адсвечвае ў пасярэбраных сівізною валасах.
— Ты прастудзіш ныркі, — сказаў ён, зняў паліто і разаслаў на зямлі падкладкаю наверх, так, каб яны абое маглі сесці.
— Як ты мяне знайшоў? — папыталася Джасціна, адсоўваючыся на край, падшыты карычневым шоўкам.
— Місіс Келі сказала мне, што ты паехала сюды. Астатняе проста. Ішоў, ішоў — і знайшоў.
— I ўяўляў, пэўна, што я здурнею ад радасці і кінуся да цябе ў абдымкі?
— Ну і як? Радая?
— Ты нязменны — вечна адказваеш пытаннем на пытанне. He, я не радая цябе бачыць, Лівень. Я думала, што змагу ад цябе адчапіцца.
— He так проста адчапіцца ад добрага чалавека. Як ты жывеш?
— Добра.
— Ачуняла ад усяго, што здарылася?
— He.
— Што ж, гэтага трэба было чакаць. Але я пачаў разумець, што, калі ўжо ты ад мяне адмовілася, гонар нізашто не дазволіць табе зрабіць першы крок да прымірэння. А ў мяне, herzchen, хапае мудрасці зразумець, што гонар — не самы лепшы спадарожнік адзінокага жыцця.
— He думай, нібы ты выганіш яго за дзверы і зоймеш яго месца, Ліан, папярэджваю, спадарожнікам жыцця ты мне не патрэбны.
— Ты мне таксама болей не патрэбная ў гэтай ролі.
Гэты імгненны, без запінкі, адказ раззлаваў Джасціну, але на твары яна паказала палёгку.
— Шчыра?
— А іначай няўжо, па-твойму, я вытрываў бы такую доўгую разлуку з табою? У гэтым сэнсе ты была для мяне часовым захапленнем, але я па-ранейшаму даражу тваёю дружбаю, і мне цябе не хапала як блізкага друга.
— Ах, Лівень, і мне таксама!
— Вось і добра. Значыць, як друга ты мяне прымаеш?
— Ведама!
Ён адкінуўся на паліто, заклаў рукі за галаву, ляніва ўсміхнуўся Джасціне.
— Колькі табе гадоў, трыццаць? У гэтым недарэчным касцюме ты болей падобная на дзяўчынку. Можа, на нешта другое я табе і не патрэбны, Джасціна, але ўжо як суддзя і дарадчык па часці ўмення адзявацца проста неабходны.
Яна засмяялася.
— Прызнацца, у тыя часы, калі ты ў любую хвіліну мог да мяне як з неба зваліцца, я болей сачыла за сваім выглядам. Але калі мне трыццаць, дык і ты ўжо не юнак, табе, пэўна, усе сорак, не меней. Цяпер розніца ўжо не здаецца такой вялікай, праўда? А ты пахудзеў. Ты здаровы, Ліан?
— Я не быў тоўсты, толькі мажны, таму ад вечнага сядзення за пісьмовым сталом і не раздаўся ўшыркі, а, наадварот, усох.
Джасціна таксама ўлеглася на паліто, павярнулася на жывот, з усмешкаю зусім блізка зазірнула яму ў вочы.
— Так добра зноў цябе бачыць, Лівень! Ты адзін умееш не даваць мне паблажкі.
— Бедная ты, бедная. Дарэчы, ты цяпер багатая жанчына?
— На грошы? — Джасціна кіўнула. — Дзіўна, што кардынал дэ Брыкасар пакінуў свае грошы мне. Гэта значыць, ён усё завяшчаў пароўну, мне і Дэну, але па законе я адзіная спадчынніца ў Дэна. — Міжвольная сутарга перакрывіла яе твар. Яна паспешна адвярнулася і зрабіла выгляд, нібы разглядае нейкі адзіны нарцыс у залацістым моры, пакуль не адчула, што зноў зможа саўладаць са сваім голасам. — Ведаеш, Лівень, я дорага б заплаціла, каб зразумець, што звязвала гэтага кардынала з нашай сям’ёю. Хто ён нам быў, друг, і толькі? Тут нешта загадкавае, болей, чым простая дружба. А што — не ведаю. Вельмі хацелася б ведаць.
— He трэба. — Ліан падняўся, падаў ёй руку. — Хадзем, herzchen, я пачастую цябе, павячэраем у любым месцы, дзе, па-твойму, даволі цікаўных вачэй заўважаць, што нейкая рыжая аўстралійская актрыса і нейкі германскі міністр заключылі мір. Мая рэпутацыя шалапута і донжуана вельмі пацярпела з таго часу, як ты дала мне адстаўку.
— Лягчэй на паваротах, мой друг. Мяне болей не называюць рыжай аўстралійскаю актрысаю, цяпер, калі я стварыла незабыўны вобраз Клеапатры, я — багатая, знакамітая англійская актрыса з тыцыянаўскімі валасамі. Ці, можа, вам невядома, сэр, што крытыкі называюць мяне самай экзатычнаю Клеапатраю за апошнія дзесяцігоддзі?
I яна расправіла плечы, сагнула пад вуглом рукі, выпрастаўшы кісці, зусім дакладны малюнак на егіпецкіх фрэсках.
Вочы ў Ліана весела бліснулі.
— Экзатычнаю? — з сумненнем перапытаў ён.
— Ага, экзатычнаю! — рашуча пацвердзіла Джасціна.
Кардынал Віторыё памёр ужо, і Ліан цяпер не так часта бываў у Рыме. Замест гэтага ён ездзіў у Лондан. Спачатку Джасціна была ў захапленні і нічога не загадвала звыш прапанаванай ім дружбы, але праходзілі месяцы, Ліан ні словам, ні паглядам не напамінаў пра мінулыя адносіны, і ёй пакрыху станавілася прыкра, а чым далей, тым болей. Зноў і зноў яна пераконвала сябе, што і не думае пачынаць усё спачатку — не, з гэтым кончана, нічога такога яна зусім не хоча. I яна не ўпускала ў свядомасць вобраза таго, другога Ліана, так паспяхова забытага, што ён узнікаў зноў толькі ў здрадніцкіх снах.
Першыя месяцы пасля гібелі Дэна былі жахлівыя, цягнула кінуцца да Ліана, адчуць яго побач целам і душою, калі толькі дазволіць — і ён будзе з ёю, і так цяжка працівіцца гэтаму прыцягненню. Але не магла яна дазволіць, паклікаць: засланяючы яго твар, перад ёю стаяў Дэнаў твар. He, гэта было правільна — адмовіцца ад яго, змагацца з сабою, патушыць у сябе кожную іскрынку прыцягнення да яго. Час ішоў, і здавалася — ён назаўсёды знік з яе жыцця, і цела яе патанула ў нейкім здранцвенні, у спячцы, а розум паслухмяна ўсё забыў.
Але цяпер, калі Ліан вярнуўся, станавілася з кожным днём цяжэй. Джасціне так і карцела папытацца — ці памятае ён усё, што было між імі... няўжо ён мог забыцца?! Яна дык, ведама, з усякімі гэтымі пачуццямі кончыла, але прыемна было б даведацца, што ён — не кончыў; ведама, пры ўмове, што «гэтыя пачуцці» азначаюць яму Джасціну і толькі Джасціну.
I ўсё гэта хлусня. Ані не падобна, каб Ліанаву душу або цела высушыла пакорнае каханне, і ён не выяўляе ніякага жадання ўваскрэсіць мінулае. Ён хацеў яе дружбы, радуецца, што яны зноў сябры. Вось і добра! Яна і сама гэтага хацела. Толькі... няўжо ён мог забыцца?! He, немагчыма... але, ліха на яго, раптам ён і напраўду забыўся!
Тым вечарам, калі Джасцініны думкі набылі такі кірунак, яна іграла лэдзі Макбет неяк асабліва злосна, зусім непадобную ў звычайнай сваёй трактоўцы гэтай ролі. Потым была амаль бяссонная ноч, а назаўтра раніцою прыйшло пісьмо ад маці, і ў яе стала зусім трывожна і цяжка на душы.
Мэгі цяпер пісала рэдка, доўгая разлука адбілася на іх абедзвюх, а ўжо калі прыходзілі пісьмы, дык нейкія нежывыя, вымучаныя. А гэта было зусім другое, у ім чуўся голас старасці, якая набліжалася; праз фразы, якія нічога не азначаюць, нібы вяршыня айсберга, праступалі на паверхню два-тры словы глыбока схаванай стомы. Джасціне гэта вельмі не спадабалася. Старасць. Мама — і старасць?!
Што ж там адбываецца, у Драгедзе? Можа, мама стараецца ўтаіць нейкае няшчасце? Можа, хворая бабуля? Ці нехта з дзядзькоў? Ці, чаго добрага, сама мама? Вось ужо тры гады яна нікога з іх не бачыла, з ёю, з Джасцінаю О’Ніл, за гэты час нічога не здарылася, а там, у іх — ці мала што магло здарыцца за тры гады! У яе жыццё сумнае, аднастайнае, але гэта зусім не значыць, што і ў другіх усё застыла на месцы і нічога не змяняецца.
Вечар у Джасціны свабодны, і «Макбета» ў гэтым сезоне трэба будзе іграць яшчэ толькі адзін раз. Дзень цягнецца бясконца, вечарам будзе вячэра з Ліанам, але і гэта сёння не радуе. Гэта наша дружба выдыхнулася, без сэнсу ўсё і не трэба, думала Джасціна, нацягваючы на сябе сукенку таго самага аранжавага колеру, які Ліан цярпець не мог. Стары буркун з дапатопным густам! Ці мала што яму там не падабаецца, няхай церпіць яе такую, якая ёсць. Джасціна паправіла фальбоны на нізкім гарсажы, што аблёг па-блазенску хударлявы торс, сустрэлася поглядам са сваім адлюстраваннем у люстры і сярдзіта ўсміхнулася. Падумаеш, бура ў шклянцы вады! Паводзіш сябе як пустая дамачка, сама ж гэтай пародаю больш за ўсё пагарджаеш. Мусіць, усё вельмі проста. Выдыхлася, трэба разварушыцца, перамяніць абставіны. Дзякуй богу, маёй лэдзі Макбет хутка настане канец. Але што ж усё-такі з мамаю?!
Ліан усё больш часу аддае Лондану, толькі дзівішся, з якою лёгкасцю ён носіцца з Бона ў Лондан і назад. Ведама, калі ў тваім распараджэнні свой самалёт, гэта спрашчае справу, але ўсё-такі, пэўна, нялёгка.
— Дзеля чаго ты так часта прыязджаеш са мною пабачыцца? — ні з таго ні з сяго папыталася яна. — Газетныя плеткары ўсёй Еўропы табою за гэта захапляюцца, а я, прызнацца, пачынаю падазраваць, што я для цябе проста зачэпка бываць часцей у Лондане.
— Гэта праўда, іншы раз я карыстаюся табою, як шырмаю, — спакойна згадзіўся Ліан. — Праўду кажучы, дзякуючы табе я даўно ўжо таму-сяму пускаў туман у вочы. Але сустракацца з табою не такая цяжкая справа, гэта мне прыемна. — Цёмныя вочы яго дапытліва глядзелі Джасціне ў вочы. — Ты сёння нейкая ціхая, herzchen. Цябе нешта трывожыць?
— Ды не, не вельмі. — Джасціна пакалупала лыжкаю салодкае і адсунула, не еўшы яго. — Так толькі, дробязь, глупства. Мы з мамаю болей не перапісваемся раз на тыдзень... так даўно не бачыліся, што і пісаць адна адной ужо няма пра што... але сёння ад яе прыйшоў нейкі дзіўны ліст. Зусім на яе непадобны.
Сэрца ў яго абарвалася; што і казаць, Мэгі доўга думала, але чуццё падказвае яму — яна пачынае дзейнічаць, і першы ход не на яго карысць. Яна вырашыла адыграць дачку, вярнуць яе, каб Драгеда не засталася без спадчынніцы.
Ён пацягнуўся праз стол, узяў Джасціну за руку; у сталасці яна стала яшчэ прыгажэйшая, падумаў ён, нягледзячы на гэту брыдкую сукенку. На твары ўжо ледзь-ледзь відаць зморшчынкі і надаюць гэтаму задзірліваму па-хлапецку твару якасць, якой раней так не хапала, выдаюць своеасаблівы і моцны характар, — характару дык і раней, ведама, было не пазычаць. Але ці сапраўдная гэта глыбінная сталасць, ці толькі бачнасць? Вось у чым галоўная бяда з Джасцінаю, сама яна нават не хоча заглянуць углыбіню.
— Тваёй маці вельмі адзінока, herzchen, — сказаў ён, спальваючы свае караблі. Значыць, вось чаго хоча Мэгі, дык ці можа ён і далей лічыць яе вінаватай, а невінаватым сябе? Яна — маці, ужо пэўна яна лепей ведае сваю дачку.
— Ага, напэўна! — Джасціна насупілася. — Але ў мяне такое адчуванне, што тут яшчэ нешта тоіцца. Ёй, відаць многія гады жылося вельмі адзінока, чаму ж раптам узнікла нешта новае? Я ніяк не зразумею, у чым тут справа, Лівень, можа, таму мне вельмі трывожна.
— Мне здаецца, ты забываешся, — яна старэе. Пэўна, ёй становіцца пакутлівым многае, з чым яна раней спраўлялася без асаблівага намагання. — Ліанаў пагляд раптам стаў адчужаным, нібы ён напружана, засяроджана думаў зусім не пра тое, пра што гаварыў. — Джасціна, тры гады назад яна страціла адзінага сына. Ты думаеш, час лечыць? А па-мойму, чым далей, тым балючай. Яна страціла яго, а цяпер, пэўна, думае, што і ты ў яе страчаная. Ты нават ні разу не з’ездзіла пабачыцца з ёю.
Джасціна зажмурылася.
— Я паеду, Лівень, паеду! Далібог, паеду, і вельмі хутка! Ведама, твая праўда, заўсёды твая праўда. Ніколі не думала, што засумую па Драгедзе, апошнім часам нешта пачала думаць пра яе з пяшчотаю. Нібы і напраўду я з ёю кроўна звязаная.
Ліан раптам паглядзеў на гадзіннік, панура ўсміхнуўся.
— Прабач, калі ласка, herzchen, але сёння я таксама засланіўся табою, як шырмаю. Мне вельмі непрыемна, што я не магу правесці цябе дадому, але меней чым праз гадзіну трэба сустрэцца з нейкім вельмі важным дзеячам у адным звышсакрэтным месцы, і паехаць туды давядзецца на сваёй машыне, за рулём якой сядзіць тройчы правераны звышнадзейны Фрыц.
— Звыштаямнічы Ліан! — весела падражніла Джасціна, стараючыся не паказаць, што засмуцілася. — Цяпер зразумела, чаму раптам мне трэба раз’язджаць на таксі! Мяне дык можна даручыць і таксісту, а вось лёс Агульнага рынку — ні ў якім выпадку, так, ці што? Добра, не трэба мне ні таксі, ні твой тройчы правераны Фрыц, вось вазьму і паеду проста на метро. Час яшчэ дзіцячы. — Яна падняла руку Ліана, прытулілася да яе шчакою і нечакана пацалавала. — Ах, Ліан, не ведаю, што б я без цябе рабіла!
Ліан засунуў руку ў кішэню, падняўся, павярнуўся і другою рукою адсунуў крэсла ў Джасціны, памагаючы ёй устаць.
— Я табе друг, — сказаў ён. — На тое і сябры, каб без іх нельга было абысціся.
Але толькі яны рассталіся, па дарозе Джасціна зноў нявесела задумалася, і заклапочанасць гэта хутка перайшла ў смутак. Сёння ўпершыню ён загаварыў пра нешта больш-менш сваё — і размова звялася да таго, што, на яго думку, яе маці вельмі адзінокая, старэе, і Джасціне трэба паехаць дадому. Праведаць маму, сказаў ён, а на самай справе, здаецца, лічыць, што трэба вярнуцца зусім. А значыць, якія там пачуцці ён ні меў да яе ў мінулым, яны і на самай справе — мінулае, і ў яго няма ніякай ахвоты ўсё гэта аднаўляць.
Раней ёй і ў галаву не прыходзіла, што яна магла стаць яму назолаю і перашкодаю, часцінкаю мінулага, якую ён не супраць быў бы схаваць у прыстойнай невядомасці дзе-небудзь у Драгедзе ці накшталт таго, — а раптам?.. Але тады навошта дзевяць месяцаў назад ён зноў увайшоў у яе жыццё? Пашкадаваў яе? Ці лічыў, нібы ён ёй нечым абавязаны? Ці вырашыў, што на ўшанаванне Дэна трэба неяк падпіхнуць яе да маці? Ён вельмі любіў Дэна, і хто ведае, пра што яны гаварылі ў час тых доўгіх сустрэч у Рыме, калі яе з імі не было? Можа, Дэн прасіў Ліана пра яе паклапаціцца, вось ён і клапоціцца. Счакаў для пэўнасці, каб быць спакойным, што яна не выганіць за дзверы, і зноў заявіўся, каб выканаць тое, што ён там паабяцаў Дэну. Вельмі падобна на праўду. Безумоўна, ён болей яе не любіць. Чым бы яна яго раней ні вабіла, даўным-даўно ўсё кончылася; і яшчэ, яна вельмі нядобра з ім абыходзілася. Сама вінаватая, больш ніхто!
Ад гэтае думкі яна горка расплакалася, пасля так-сяк саўладала з сабою — хопіць глупства рабіць! — доўга варочалася з боку на бок і ўзбівала падушку ў дарэмных спробах -заснуць, потым страціла надзею, паспрабавала, лежачы ў пасцелі, чытаць нейкую п’есу. Праз некалькі старонак словы па-здрадніцку зліліся, паплылі перад вачамі, і як ні намагалася Джасціна, ужываючы даўнія звычныя хітрыкі, загнаць адчай у самы далёкі куток свядомасці, ён усё-такі абрынуўся на яе ўсім цяжарам. Урэшце, калі ў вокны прасачылася позняя, мутная лонданская раніца, яна падсела да пісьмовага стала; холадна, удалечыні на вуліцах равуць маторы, цягне сырасцю, у роце гаркота. I раптам падумалася: а Драгеда — гэта любата! Чысцюткае паветра, цішыня, якую парушаюць толькі галасы ў прыродзе. Спакой.
Яна ўзяла адзін са сваіх фламастэраў і пачала пісаць ліст да маці, і, пакуль пісала, слёзы высахлі.
«Я ўсё-такі спадзяюся, што ты разумееш, чаму пасля смерці Дэна я ні разу не была дома, — пісала яна. — Але што б ты пра мяне ні думала, я ведаю, ты будзеш задаволеная, што я збіраюся раз і назаўсёды выправіць памылку.
Вось іменна. Я вяртаюся дадому зусім, мама. Твая праўда, прыйшоў час, калі я засумавала па Драгедзе. Пагуляла, паскакала і ўбачыла — пустое гэта і непатрэбнае мне. Што ж, так увесь век і матацца па сцэне? Апроч сцэны, тут у мяне і зусім нічога няма. Хочацца нечага пэўнага, надзейнага, нязменнага, усё гэта ўвасоблена ў Драгедзе, і таму я вяртаюся дадому. Досыць мне паветраных замкаў. Хто ведае, можа, я выйду замуж за Боя Кінга, калі ён яшчэ не раздумаў, і, урэшце, зраблю ў жыцці нешта карыснае, напрыклад, нараджу новых фермераў нашай Паўночна-заходняй раўніне. Я стамілася, мама, так стамілася, сама не ведаю, пра што гавару, і не маю сілы выкласці на паперы ўсё, што адчуваю.
Добра, паспрабую справіцца з гэтым другі раз. З лэдзі Макбет кончана, роля на наступны сезон у мяне яшчэ не падабраная, а я нікога ў тэатры не падвяду, калі цяпер адхілюся. У Лондане актрыс хоць гаць гаці. Клайд як бачыш знойдзе мне замену, а табе дык мяне няма кім замяніць, праўда? Прабач, што мне спатрэбіўся трыццаць адзін год жыцця, каб гэта зразумець.
Бадай што, да мяне дагэтуль яшчэ не дайшло, калі б не памог Ліан, але ён разумнік, вельмі праніклівы хлопец. Хоць ён з табою і не знаёмы, але, здаецца, разумее цябе куды лепей, чым я. Праўда, кажуць, збоку лепей відаць. Ва ўсякім выпадку, ён збоку выдатна ўсё бачыць. Мне ён абрыдзеў, вечна сочыць за мною са сваіх алімпійскіх вяршыняў. Пэўна, думае, нібы гэта яго доўг перад Дэнам, ці нешта такое яму абяцаў, кожны раз звальваецца да мяне як снег на галаву, надакучыла; хоць урэшце я зразумела, што гэта я яму надакучыла. А калі я шчасліва вярнуся ў Драгеду, усе яго даўгі і абяцанні адмяняюцца, праўда? Па крайняй меры, няхай падзякуе, што яму не трэба будзе болей лётаць з-за мяне ў Лондан.
Як толькі ўладкую тут усе справы, напішу, калі мяне чакаць. А пакуль не забывайся, што я хоць і па-свойму, не па-людску, цябе люблю».
Яна падпісалася не так, як звычайна, не размашыста, амаль гэтаксама акуратна падпісваліся раней абавязковыя пасланні дадому пад арліным паглядам суровай манашкі. Джасціна склала лісткі, засунула ў авіяканверт, надпісала адрас. I па дарозе ў тэатр, дзе вечарам апошні раз ігралі «Макбета», паслала.
I адразу пачала рыхтавацца да ад’езду. Клайд, пачуўшы такую навіну, разгарачыўся да таго, што закаціў сапраўдную істэрыку, ад якой Джасціну аж скаланула, аднак назаўтра крута перамяніўся і буркліва, але лагодна здаўся. Збыць кватэру, якую яна наймала паблізу Чэрынг-Кросу, аказалася вельмі проста — квартал людны, ахвотнікаў адразу знайшлося мноства, тэлефон званіў кожныя пяць хвілін, і ўрэшце Джасціна проста пераклала трубку з рычага на стол. Місіс Келі, якая прыбірала кватэру з тых даўніх часоў, калі Джасціна толькі-толькі пасялілася ў Лондане, з сумам на душы тупала між скрынак і стружак, аплакваючы свой лёс, і ўпотайкі зноў клала трубку на рычаг з нясмелай надзеяй: раптам пазвоніць хто-небудзь, каму Джасціна — аўтарытэт, і ўгаворыць яе астацца.
I ў гэтай мітусні папраўдзе пазваніў нехта, каго Джасціна слухалася, але не для таго, каб угаварыць яе застацца; Ліан нават не ведаў, што яна едзе дадому. Ён толькі папрасіў яе ўзяць на сябе абавязкі быць гаспадыняю, ён дае ў сябе ў доме на Парк-лейн званую вячэру.
— Які дом на Парк-лейн? — здзівілася Джасціна.
— Бачыш, Англія ўсё актыўней удзельнічае ў Еўрапейскім эканамічным таварыстве. I я баўлю тут столькі часу, што зручней прыдбаць у Лондане нейкі pied-a-terre[22], вось я і наняў дом на Парк-лейн, — растлумачыў Ліан.
— Вось нягоднік! Ліха на цябе, чаго ж ты таіўся? I даўно ў цябе гэты дом?
— Амаль месяц.
— I ты мне тым разам загадваў нейкія дурныя загадкі і нічога не сказаў?! Ліха на цябе! — Яна нават запіналася ад злосці.
— Я хацеў табе сказаць, але ўжо вельмі забаўна ты ўявіла, што я ўвесь час лятаю сюды-туды, вельмі вялікая была спакуса яшчэ крышачку павадзіць цябе за нос. — У Ліанавым голасе чуўся смех.
— Забіць цябе мала! — злосна сказала Джасціна, на вочы ў яе нагарнуліся слёзы.
— Не-не, herzchen! Калі ласка, не злуйся! Памажы мне прыняць гасцей і знаёмся з маім новым жытлом колькі твая душа пажадае.
— Ну, ведама, самы зручны выпадак — у суправаджэнні тысячы другіх гасцей! Ты што, баішся застацца са мною ўдваіх? Каго ты, праўду кажучы, апасаешся, сябе ці мяне?
— Ты будзеш не госцяй, — адказаў ён на першую палову яе гнеўнай прамовы. — Ты будзеш гаспадыняю, гэта зусім не тое самае. Дык паможаш мне?
Адваротным бокам далоні Джасціна выцерла слёзы.
— Добра, — буркнула яна ў трубку.
Яна ніяк не чакала, што будзе так добра і весела: дом аказаўся выдатны, а сам Ліан у найлепшым настроі, якім міжволі заразілася і Джасціна. Яна з’явілася ў адпаведным да гэтага выпадку, хоць, на яго густ, крыху вельмі стракатым, уборы, і ў першую секунду ён міжволі паморшчыўся, глянуўшы на гэту ярка-ружовую шаўковую сукенку, але адразу ўзяў яе пад руку і да прыходу гасцей правёў яе па ўсім доме. I потым цэлы вечар быў бездакорны, на вачах ва ўсіх трымаўся з ёю так проста, натуральна, што яна адчувала сябе і патрэбнай, і жаданай. Госці ўсе былі важныя персоны, ёй нават не хацелася думаць пра тое, якія палітычныя рашэнні павінны прымаць гэтыя людзі. Самыя звычайныя людзі. Тым горш.
— Гэта было б яшчэ нічога, калі б хоць у адным з іх была нейкая іскра, нешта ад важнай асобы, — сказала Джасціна Ліану, калі ўсе разышліся; яна рада была выпадку пабыць з ім удваіх і толькі пыталася ў сябе, ці хутка ён адправіць яе дадому. — Ведаеш, як у Напалеоне або Чэрчылю. Калі ўжо чалавек стаў дзяржаўным дзеячам, пэўна, не шкодна лічыць сябе выбраннікам лёсу. А ты верыш, што ты — выбраннік лёсу?
Ліан паморшчыўся.
— Добра было б крыху абдуманей выбіраць словы, калі задаеш пытанні немцу, Джасціна. He, я не лічу сябе выбраннікам лёсу, і гэта вельмі кепска, калі палітык гэта пра сябе думае. Можа, у вельмі рэдкіх выпадках яно і правільна, хоць я вельмі ў гэтым сумняваюся, але ў пераважнай большасці такія людзі наклікаюць і на сябе, і на сваю краіну незлічоныя беды.
Джасціне зусім не хацелася з гэтым спрачацца. Важна было неяк завесці размову, а перавесці яе не вельмі рэзка на другое ўжо прасцей.
— А іх жонкі даволі разнамасная кампанія, праўда? — заўважыла яна дабрадушна. — Амаль усе і выглядам яшчэ менш прыстойныя, хоць ты і не адабраеш ярка-ружовыя сукенкі. Місіс Як-бо-яе яшчэ сюды-туды, а місіс Як-цябе — нікчэмнасць, не адрозніць ад абояў, але місіс Дыназаўрыха проста брыдота. Незразумела, як муж яе трывае? He, мужчыны страшна бяздарна выбіраюць сабе жонак!
— Джасціна!! Калі ты навучышся запамінаць прозвішчы? Яшчэ дзякуй, што ты мне не дала згоды, добрая выйшла б з цябе жонка палітыка. Я чуў, як ты мармытала і мыкала і не магла ўцяміць, каго як зваць. Дарэчы, вельмі многія мужы брыдкіх жонак няблага дасягаюць вялікага поспеху, а вельмі многія мужы найлепшых жонак зусім не маюць поспеху. У выніку гэта ўсё пустое, усё вырашаюць якасці самога чалавека. Вельмі мала хто з іх жэніцца толькі па палітычных меркаваннях.
Як і раней, ён умее паставіць яе на месца, і гэта ўсё таксама крыўдна; каб Ліан не ўбачыў яе твару, яна, нібы жартам, нізка, на ўсходні манер пакланілася яму, пасля ўселася на дыване.
— He сядзі на падлозе, Джасціна!
Але яна не ўстала, а задзірліва падкурчыла ногі і прысланілася да сцяны каля каміна, пагладжваючы кошку Наташу. Аказваецца, пасля смерці кардынала Віторыё Ліан узяў да сябе яго любіміцу і, відаць, вельмі да яе прывязаны, хоць яна ўжо старая і даволі капрызная.
— Гаварыла я табе, што еду назусім у Драгеду? — папыталася раптам Джасціна.
Ліан якраз адкрываў партсігар; моцныя рукі яго не здрыгануліся, не прыпыніліся, ён спакойна дастаў цыгарэту.
— Ты добра ведаеш, што не гаварыла, — сказаў ён.
— Значыць, цяпер гавару.
— Даўно ты гэта вырашыла?
— Пяць дзён назад. Спадзяюся паехаць у канцы гэтага тыдня. Чым хутчэй, тым лепей.
— Зразумела.
— Гэта ўсё, што ты можаш мне сказаць?
— Што ж тут яшчэ гаварыць? Ну, ведама, я жадаю табе шчасця і поспеху, які б ні быў твой учынак, — вымавіў ён ужо да таго абыякава, што Джасціна паморшчылася.
— Добра, і за гэта дзякуй, — бесклапотна адазвалася яна. — А няўжо ты не рады, што я болей не буду пячонкі выгрызаць?
— Ты зусім не выгрызаеш у мяне пячонкі, — быў адказ.
Джасціна пакінула ў спакоі Наташу, узяла качаргу і пачала злосна варушыць перагарэлыя палены ў каміне; яны з шоргатам рухнулі кучкаю лёгкіх распаленых вугалёў, імгненным феерверкам узляцелі іскры — і жар, які пыхаў ад каміна, адразу спаў.
— Пэўна, у нас жыве дэман разбурэння, заўсёды хочацца пераварушыць агонь. Гэта толькі паскарае заканчэнне. Але якое прыгожае заканчэнне, праўда, Лівень?
Але Ліана, відаць, не цікавіла, што адбываецца з агнём, калі яго пераварушаць, ён толькі папытаўся:
— Дык, значыць, ужо ў канцы тыдня? Ты марна часу не траціш.
— Чаго адкладваць?
— А як жа сцэна?
— Мне ўжо моташна ад сцэны. Ды мне там пасля лэдзі Макбет і рабіць няма чаго.
— Ах, даволі дзяцініцца, Джасціна! Калі ты нясеш такую лухту, я гатоў цябе адлупцаваць. Сказала б проста, што тэатр болей цябе не вабіць і ты засумавала па доме.
— Добра, добра, добра!!! Лічы, як табе трэба, ліха на цябе! Проста я легкадумная, як заўсёды. Прабач за рэзкасць! — Яна ўсхапілася. — Дзе мае туфлі, ліха на іх? Куды дзелася маё паліто?
Паявіўся Фрыц, падаў туфлі і паліто і завёз яе дадому. Ліан папрасіў прабачэння, што не можа сам яе праводзіць, у яго яшчэ многа спраў, але потым доўга сядзеў з Наташаю на каленях каля запаленага зноў агню і, мяркуючы па яго твары, думаў абы пра што, толькі не пра справы.
— Што ж, — сказала Мэгі маці, — спадзяюся, мы зрабілі правільна.
Фія, жмурачыся, паглядзела на яе і кіўнула.
— Але, я ўпэўненая. З Джасцінаю бяда ў тым, што яна проста не здольная сама прыняць такое рашэнне, таму ў нас няма выбару. Даводзіцца рашаць за яе.
— He вельмі прыемна разыгрываць ролю бога. Я дык, на маю думку, ведаю, што ёй на самай справе трэба, але нават калі б я магла сказаць ёй гэта адкрыта, яна б усё роўна ўвільнула ад адказу.
— Гордасць у крыві ва ўсіх Кліры, — слаба ўсміхнулася Фія. — Раптам вылазіць з тых, ад каго нічога такога і не чакаеш.
— Кінь, тут не адны Кліры! Я заўсёды падазравала, што тут ёсць тое-сёе і ад Армстронгаў.
Але Фія пакруціла галавою.
— He. Чаму б я не зрабіла тое, што зрабіла, гордасць тут ні пры чым. У старасці таксама ёсць сэнс, Мэгі. Яна дае нам перад смерцю перадышку, каб мы паспелі зразумець, чаму жылі так, а не іначай.
— Калі мы спачатку не здзяцінеем і не перастанем наогул што-небудзь разумець, — суха сказала Мэгі. — Табе гэта, праўда, не пагражае. I мне, спадзяюся, таксама.
— Можа, старэчая прыдуркаватасць даецца як. міласць тым, хто не мае сілы паглядзець у вочы свайму мінуламу. А табе пакуль рана ручацца, што ты не здзяцінееш. Пачакай яшчэ гадкоў дваццаць, тады відаць будзе.
— Яшчэ дваццаць гадоў! — спалохана паўтарыла Мэгі. — Так доўга!
— Ну, гэта было ў тваіх руках — зрабіць гэтыя дваццаць гадоў не настолькі адзінокімі, праўда? — заўважыла Фія, не адрываючыся ад вязання.
— Ага. Толькі не варта была аўчынка вырабу, мама. Праўда? — сказала Мэгі з ледзь прыкметнаю ноткаю сумнення ў голасе, пастукваючы галоўкаю прутка па пісьме ад Джасціны. — Даволі я дрыжала ў нерашучасці. З таго самага часу, як прыязджаў Ліан, усё вагалася, спадзявалася — можа, і не трэба будзе нічога рабіць, можа, усё вырашыцца без мяне. Але яго была праўда. Урэшце гэта легла на мяне.
— Ну, згадзіся, без мяне таксама не абышлося, — запярэчыла ўколатая Фія. — Ведама, пасля таго, як ты крышку ўтаймавала сваю гордасць і расказала мне, што адбываецца.
— Ага, ты мне памагла, — лагодна сказала Мэгі.
Цікаў старадаўні гадзіннік; спрытна мільгалі ў дзвюх парах рук чарапахавыя пруткі.
— Скажы, мама, — папыталася нечакана Мэгі, — чаму цябе зламала менавіта Дэнава смерць? Hi з-за Фрэнка, ні з-за таты і Сцюарта гэтак не было.
— Зламала? — Фія апусціла пруткі; вязала яна і цяпер не горш, чым у часы, калі бачыла выдатна. — Пра што ты гаворыш?
— Ну, гэта ж цябе зусім даканала;
— Мяне і тады кожны раз даконвала гэта, Мэгі. Але я і была маладзейшая, і ў мяне хапала сілы лепей гэта хаваць. I розум быў лепшы. Вось як у цябе цяпер. Але Ральф ведаў, што са мною адбылося, калі загінулі тата і Сцюарт. Ты была яшчэ дзяўчынка і не разумела. — Яна ледзь прыкметна ўсміхнулася. — Ведаеш, Ральфам я захаплялася. Ён быў такі... незвычайны. Зусім як Дэн.
— Ага, праўда. А я не ведала, што ты гэта разумееш, мама... гэта значыць, якія яны абодва па натуры сваёй. Дзіва. Ты мне загадка, мама, цёмны лес. Столькі ў табе ўсякага, чаго я не ведаю.
— Трэба спадзявацца! — усміхнулася Фія. Рукі яе ўсё яшчэ без справы ляжалі на каленях. — Дык вось, вернемся да галоўнага — калі ты зможаш цяпер памагчы Джасціне, значыць, твае беды цябе навучылі большаму, чым мае — мяне. Я не паклапацілася пра цябе, як раіў Ральф. Hi пра што не хацела думаць, толькі ўспамінаць... А ў цябе і выбару ўсё роўна няма. Толькі ўспаміны і застаюцца.
— Што ж, калі боль крыху прытупіцца, і ўспаміны суцяшаюць. Хіба не праўда? Дваццаць шэсць гадоў у мяне быў Дэн, і я прывучыла сябе да думкі, што, напэўна, усё ідзе да лепшага, напэўна, ён пазбегнуў якога-небудзь зусім ужо страшнага выпрабавання, такога, што і не вытрываў бы, зламаўся б. Як Фрэнк, толькі ад нечага другога. Ёсць нямала такога, што горш за смерць, мы з табою абедзве гэта ведаем.
— I ты зусім не стала злосніцаю?
— Спачатку — стала, а потым дзеля іх я сябе перайначыла.
Фія зноў узялася за вязанне.
— Значыць, пасля нас нікога не застанецца, — ціха сказала яна. — I не будзе болей Драгеды. Ну, напішуць пра яе некалькі радкоў у кнігах па гісторыі, і прыедзе ў Джылі які-небудзь сур’ёзны малады чалавек, стане шукаць і распытваць ва ўсіх, хто яшчэ нешта памятае, і напіша пра Драгеду кніжку. Апошняе з велізарных землеўладанняў Новага Паўднёвага Уэльса. Але чытачы ніколі не зразумеюць, што гэта было на самай справе, проста не змогуць зразумець. Дзеля гэтага трэба было раздзяліць яе лёс.
— Ага, — сказала Мэгі (яна ні на хвіліну не пераставала вязаць), —дзеля гэтага трэба было раздзяліць яе лёс.
У дні, калі Джасціна была сама не свая ад узрушэння і гора, развітальны ліст да Ліана даўся ёй без асаблівай цяжкасці і нават прынёс нейкае жорсткае задавальненне, яна тады наносіла ўдар у адказ: я пакутую, дык пакутуй жа і ты. Але гэтым разам Ліан паставіў сябе не ў такое становішча, каб можна было пісьмова даць яму адстаўку. Такім чынам, не мінуць вячэры ў іх аблюбаваным рэстаране. Ён не запрасіў яе да сябе ў дом на Парк-лейн, гэта яе засмуціла, але не здзівіла. Ну, ведама, ён нават развітацца хоча пад добразычлівым наглядам вернага Фрыца. Ужо зразумела, ён не думае рызыкаваць.
Упершыню за ўсе гады яна пастаралася адзецца на яго густ; відаць, чарцяняці, што заўсёды падбухторваў яе фарсіць у аранжавых фальбонах, давялося, адбрэхваючыся, адстаць. Ліан аддаваў перавагу старому стылю, а таму Джасціна надзела доўгую, да зямлі, сукенку з шаўковага трыкатажу — цёмна-чырвоную, матавую, з закрытым каўняром і з доўгімі вузкімі рукавамі. Да яго — шырокае калье з вітай залатой ніткі з гранатавымі аздобамі і жамчужынамі і такія самыя бранзалеты. Але што за благія валасы! Няма рады з імі ніякай, і ніяк не дагодзіш Ліану. Падмалявацца болей як звычайна, каб не так прыкметна было, які ў яе засмучаны твар. Вось так. Будзе добра, абы толькі ён не стаў вельмі прыглядацца.
Ён як быццам і не прыглядаўся, ва ўсякім выпадку, не папытаўся — стамілася яна ці, можа, ёй нездаровіцца, нават ні слова не сказаў пра тое, які нудны занятак складваць рэчы ў чамадан. Зусім гэта на яго не падобна.-Ён быў ужо да таго на сябе не падобны, што Джасціне стала здавацца — прыходзіць канец свету.
Яна старалася, каб вячэра праходзіла хораша і весела, няхай потым у пісьмах будзе пра што ўспамінаць, але Ліан і не думаў ёй памагаць. Калі б можна было пераканаць сябе, што проста ён засмучаны яе ад’ездам, тады б яшчэ нічога. Але і гэта ёй не ўдавалася. Відаць, не той у яго настрой. Нейкі ён абыякавы, нібы сядзіш з плоскасным адбіткам, які выразаны з паперы і які толькі і чакае, каб дыхнуў ветрык і панёс яго куды-небудзь ад яе далей. Нібы Ліан з ёю ўжо развітаўся, і гэта сустрэча зусім непатрэбная.
— Ты атрымала адказ ад маці? — ветліва папытаўся ён.
— He, ды, праўду кажучы, і не чакаю. Яна, пэўна, ад радасці ўсе словы пагубляла.
— Хочаш, Фрыц заўтра завязе цябе ў аэрапорт?
— He, дзякуй, магу даехаць і на таксі, — непрыязна адказала Джасціна. — Ну хачу цябе збаўляць ад яго паслуг.
— У мяне заўтра ўвесь дзень розныя пасяджэнні, такім чынам, даю слова, Фрыц мне будзе не патрэбны.
— Я ж сказала, вазьму таксі!
Ліан падняў бровы.
— Няма чаго павышаць голас, Джасціна. Рабі што хочаш, я спрачацца не буду.
Ён болей не называў яе herzchen; апошнім часам яна ўсё радзей чула гэта даўно прывычнае ласкавае слова, a сёння Ліан не сказаў яго ні разу. Да чаго нудны, цяжкі атрымаўся вечар! Хоць бы ён хутчэй кончыўся! Джасціна злавіла сябе на тым, што глядзіць на Ліанавы рукі і спрабуе ўспомніць іх дотык — і не можа. Навошта жыццё такое заблытанае і такое кепскае, навошта гэта трэба, каб здаралася вось такое, як з Дэнам?! Можа, якраз ад думкі пра Дэна ёй стала зусім ужо нясцерпна цяжка, ні хвіліны болей не выседзець, і яна абаперлася далонямі на падлакотнікі ў крэсле.
— Пойдзем адсюль, калі не пярэчыш. У мяне вельмі разбалелася галава.
На скрыжаванні каля Джасцінінага завулка Ліан памог ёй выйсці з машыны, загадаў Фрыцу аб’ехаць квартал і вярнуцца па яго і пачціва, як чужую, узяў яе пад руку. Пад халоднай лонданскаю імжою яны павольна ішлі па каменных плітах, крокі аддаваліся гулкім рэхам. Маркотныя, адзінокія крокі, нібы на могілках.
— Значыць, мы развітваемся, Джасціна, — сказаў Ліан.
— Ва ўсякім выпадку, пакуль, — бадзёра азвалася Джасціна. — Гэта ж не навек. Я зрэдку буду прыязджаць у Лондан, і, спадзяюся, ты калі-небудзь выбераш час праведаць нас у Драгедзе.
Ён пакруціў галавою.
— He, Джасціна. Гэта развітанне назаўсёды. Думаю, мы болей не патрэбны адно аднаму.
— Гэта значыць, я больш не трэба табе. — Яна здолела даволі праўдападобна засмяяцца. — Нічога, Лівень! Можаш мяне не шкадаваць, я вытрываю!
Ён нахіліўся, пацалаваў яе руку, выпрастаўся, паглядзеў ёй у вочы, усміхнуўся і пайшоў адсюль.
На дыванку каля дзвярэй чакаў ліст ад маці. Джасціна нагнулася, падняла ліст, кінула тут сумачку, паліто, скінула туфлі і прайшла ў гасцёўню. Цяжка села на нейкую скрынку, закусіла губу і хвіліну-другую задуменна, з разгубленасцю і жалем разглядвала прыгожую паясную Дэнаву фатаграфію, знятую на памяць пра дзень яго пасвячэння ў сан. Раптам заўважыла, што пальцамі босых ног несвядома гладзіць скручаны дыван з кенгуровых скур, з прыкрасцю зморшчылася, парывіста ўстала.
Пайсці на кухню — вось што ёй цяпер трэба. I яна пайшла на кухню, дастала бляшанку з растваральнаю каваю і вяршкі з халадзільніка. Налівала халодную ваду з крана і раптам замерла, шырока раскрытымі вачыма абвяла кухню, нібы бачыла яе ўпершыню. Плямы і драпіны на абоях, фарсісты філадэндран у кашы, падвешаным да столі, насценны гадзіннік — чорнае кацяня віляе маятнікам-хвастом і глядзіць з боку ў бок, бавячы бесклапотна хвіліны, якія бягуць і бягуць. На грыфельнай дошцы вялікімі літарамі зроблены надпіс: не забыць шчотку да валасоў. На стале — эскіз алоўкам, тыдняў тры назад яна намалявала Ліана. I пачак цыгарэт. Джасціна закурыла, паставіла на агонь ваду на каву і заўважыла, што ў кулаку ўсё яшчэ заціснуты пакамечаны канверт — пісьмо ад маці. Можна і прачытаць, пакуль грэецца вада. Падсела да кухоннага стала, пстрычкаю скінула на падлогу алоўкавы Ліанаў партрэт і паставіла на яго ногі. Вось так, Ліан Мёрлінг Хартгейм! Вельмі ты мне патрэбны, важная шышка, чыноўніцкая душа, нямецкая кілбаса ў скураным паліце. Дык, значыць, я табе ўжо не трэба, так? Ну і ты мне не трэба!
«Дарагая мая Джасціна, — пісала Мэгі. — Безумоўна, ты, як звычайна, усё вырашала пагарачыўшыся, але я спадзяюся, што мой ліст дойдзе своечасова. Калі што-небудзь у маіх апошніх лістках аказалася прычынаю такога паспешнага рашэння, калі ласка, прабач. У мяне і ў думках не было штурхнуць цябе на такое дзівацтва. Пэўна, мне проста захацелася крыху спагады, але я вечна забываюся, што ты ўражлівая і толькі з выгляду таўстаскурая. Але, зразумела, мне вельмі адзінока, ажно страшна. Але калі ты і вернешся дадому, гэтым нічога не паправіш. Падумай крыху — і зразумееш, што гэта так. Ці можа твой прыезд што-небудзь змяніць? Ты не можаш ні вярнуць мне тое, што я страціла, ні замяніць страту. I яшчэ, гэта не толькі мая страта, але і твая, бабуліна, усіх. Ты, здаецца, надумалася, што ў нечым вінаватая? Памыляешся. Падазраю, ты ўздумала вярнуцца таму, што каешся і хочаш нешта такое загладзіць. Гэта ўсё гордасць і саманадзейнасць, Джасціна. Дэн быў не дзіця малое, а дарослы чалавек. He забудзь, я якраз яго пусціла. Калі б я сабе дала волю, як ты, я кляла б сябе за тое, што дазволіла яму жыць, як ён хацеў, пакуль не трапіла б у вар’яцкі дом. Але я сябе не кляну. Ніхто з нас не бог — праўда, у мяне было болей магчымасцей у гэтым пераканацца, чым у цябе.
Калі вернешся дадому, ты ахвяруеш мне сваё жыццё. Я не хачу такой ахвяры. Ніколі не хацела. I цяпер яе не прыму. Жыццё ў Драгедзе не па табе і заўсёды было не па табе. Калі ты яшчэ не разабралася, дзе тваё сапраўднае месца, прысядзь зараз жа і падумай добра. Праўда, іншы раз ты вельмі кепска разумееш. Ліан вельмі мілы чалавек, але я нешта ніколі ні ў адным мужчыне не сустракала такой бескарыслівасці, якая табе ў ім здаецца. Дзеля Дэна ён пра цябе клапоціцца, дзіва што! Пара стаць дарослаю, Джасціна.
Родная мая, святло патухла. Для ўсіх нас святло патухла. I нічым, нічым ты тут не можаш памагчы, няўжо сама не разумееш? He буду прыкідвацца, нібы я зусім шчаслівая, гэтым я толькі абразіла б цябе. Ды і не бывае ў чалавека поўнага шчасця. Але калі ты думаеш, што мы тут з ранку да ночы плачам і галосім, ты вельмі памыляешся. У нашым жыцці ёсць і радасці, і толькі ці не самая большая — што для цябе святло ў нас яшчэ гарыць. А святло для Дэна патухла назаўсёды. Калі ласка, Джасціна, любая, пастарайся з гэтым змірыцца.
Ведама ж, прыязджай у Драгеду, мы будзем вельмі-вельмі радыя. Але — не назусім. Ты не будзеш шчаслівая, калі тут застанешся. Мала таго што не трэба табе сабою ахвяраваць, — гэта было б яшчэ і дарэмна. Калі ты, актрыса, адарвешся ад тэатра хоць на год, гэта будзе табе вельмі дорага каштаваць. Таму заставайся там, дзе тваё сапраўднае месца, дзе ты больш патрэбная».
Як балюча. Нібы ў першыя дні пасля смерці Дэна. Той самы дарэмны, бясплодны, неадчэпны боль. Тое самае пакутлівае бяссілле. Ды, ведама, я нічым не магу памагчы. Нічога нельга паправіць, нічога.
Што за свіст? Гэта кафейнік кіпіць. Цішэй, кафейнік, цішэй! He трывож матульку! Як гэта — быць адзіным дзіцем у сваёй матулькі, га, кафейнік? Спытайся ў Джасціны, яна дык ведае. Ага, Джасціна добра ведае, што такое быць адзіным дзіцем. Але я — не тое дзіця, якое ёй трэба, няшчаснай, змарнелай старой жанчыне на далёкай авечкагадоўчай ферме. Ах, мама, мама... Няўжо ты думаеш, калі б гэта было ў чалавечых сілах, я б не змянілася? Маё жыццё ўзамен яго жыцця, новыя лямпы ўзамен старых, каб вярнуць чарадзейнае святло... Як несправядліва, што памёр Дэн, a не я... Яе праўда. Калі я і вярнуся ў Драгеду, гэтым Дэна не вернеш. Хоць ён і лёг там у зямлю навекі, яго не вернеш. Святло патухла, і мне яго не запаліць зноў. Але я разумею, што яна хоча сказаць. Маё святло яшчэ гарыць у ёй. Але вяртацца ў Драгеду не трэба.
Дзверы ёй адчыніў Фрыц, гэтым разам не ў франтаватай цёмна-сіняй шафёрскай форме, а ў франтаватай ранішняй форме дварэцкага. Усміхнуўся, цырымонна пакланіўся, старамодна на сапраўдны нямецкі манер цокнуўшы абцасамі, і Джасціна раптам падумала — можа, ён і ў Боне выконвае двайныя абавязкі.
— Скажыце, Фрыц, вы ўсяго толькі сціплы слуга пана Хартгейма ці яго вартавы і целаахоўнік? — папыталася яна, аддаючы яму паліто.
— Пан Хартгейм у сябе ў кабінеце, міс О’Ніл, — суха адказаў Фрыц.
Ліан сядзеў, крыху нахіліўшыся ўперад, і глядзеў на агонь, Наташа спала, скруціўшыся на дыване перад камінам. Калі адчыніліся дзверы, ён падняў вочы, але нічога не сказаў і, відаць, ані не абрадаваўся.
Джасціна прайшла па пакоі, укленчыла і ўткнулася лбом у Ліанавы калені.
— Лівень, я такая вінаватая, — прашаптала яна. — Мне нельга даравацьза ўсе гэтыя гады.
Ён не ўстаў і не падняў яе, але ўкленчыў побач з ёю.
— Гэта проста дзіва, — сказаў ён.
Джасціна ўсміхнулася яму.
— Ты не разлюбіў мяне, праўда?
— Ведама, не, herzchen.
— Пэўна, я вельмі цябе мучыла.
— He тым, чым ты думаеш. Я ведаў, што ты мяне любіш, і я чакаў. Я заўсёды верыў, што цярплівы ўрэшце абавязкова перамагае.
— I вырашыў даць мне самой ва ўсім разабрацца. I ні капелькі не спалохаўся, калі я сказала, што еду дадому ў Драгеду, праўда?
— Яшчэ як спалохаўся! Калі б на гарызонце з’явіўся другі мужчына, гэта б мяне мала непакоіла. Але Драгеда — грозны сапернік. He, я вельмі спалохаўся.
— Ты ведаў, што я паеду, яшчэ раней, чым я табе сказала, праўда?
— Клайд прагаварыўся. Пазваніў мне ў Бон, пытаўся, ці не магу я як-небудзь цябе ўтрымаць, і я сказаў, няхай падтаквае табе хоць тыдзень-другі, а я паспрабую што-небудзь зрабіць. He дзеля яго, herzchen. Дзеля сябе. Я не настолькі бескарыслівы.
— Вось і мая мама так гаворыць. А гэты дом! Ты яго прыдбаў ужо месяц назад?
— He, і ён наогул не мой. Але ты будзеш і далей працаваць у тэатры, такім чынам, дом у Лондане нам патрэбны, і я даведаюся, ці нельга купіць яго. Зразумела, калі ён табе па душы. Я нават даверу табе аздобіць яго нанава, толькі дай слова — не ў ружовых і аранжавых тонах!
— Які ж ты хітрун! Чаму было проста не сказаць, што ты мяне ўсё яшчэ любіш? Мне так гэтага хацелася!
— He. Усё было ясна як дзень, ты магла ўбачыць сама — павінна была ўбачыць сама.
— Баюся, я безнадзейна сляпая. Нічога я толкам не бачу, абавязкова трэба, каб нехта мне памог. Гэта мама ўрэшце прымусіла мяне адкрыць вочы. Сёння ўвечары я атрымала ад яе ліст, яна піша, каб я не ехала дадому.
— Твая мама — слаўны чалавек.
— Так я і ведала, што ты з ёю пазнаёміўся, Лівень... калі гэта было?
— Каля года таму назад, я ездзіў пабачыцца з ёю. Драгеда выдатная, але гэта не для цябе, herzchen. Тады я паехаў, каб паспрабаваць памагчы тваёй маме гэта зразумець. Ты не ўяўляеш, які я рады, што яна зразумела, хоць наўрад ці я змог нешта ёй толкам растлумачыць.
Джасціна даткнулася пальцамі да яго вуснаў.
— Я вельмі няўпэўненая ў сабе, Лівень. Заўсёды ў сабе сумнявалася. I, можа, ніколі не перастану сумнявацца.
— He, herzchen, не трэба! Мне ніхто больш не трэба. Толькі ты. I ўсяму свету гэта вядома ўжо колькі гадоў. Але словы пра каханне не маюць сэнсу. Я мог крычаць табе, што люблю, тысячу разоў на дзень, і ўсё роўна ты сумнявалася б. Вось я і не гаварыў пра сваё каханне, Джасціна, я ім жыў. Як ты магла сумнявацца ў пачуццях свайго самага вернага рыцара? — Ён уздыхнуў. — Што ж, урэшце, гэта ідзе не ад мяне. Спадзяюся, табе і надалей будзе даволі слова ад твае мамы.
— Калі ласка, не гавары так! Бедны мой Лівень, відаць, я вычарпала нават тваё невычэрпнае цярпенне. He сумуй, што гэта мама ўсё мне растлумачыла. Гэта зусім, зусім не мае значэння! На каленях пакорліва прашу ў цябе прабачэння.
— Дзякуй богу, пакорлівасці хопіць хіба толькі на сённяшні вечар, — сказаў Ліан весялей. — Заўтра ж ты пра яго забудзеш.
I ў яе стала лягчэй на душы: самае цяжкае асталося ззаду.
— Што мне больш за ўсё ў табе падабаецца — не, што я больш за ўсё ў табе люблю — гэта што ты не даеш мне паблажкі, і я ніколі не магла з табою паквітацца.
Яго плечы здрыгануліся ад бязгучнага смеху.
— Тады глядзі на будучыню з гэтага пункту погляду, herzchen. Жывучы са мною пад адным дахам, ты, мабыць, знойдзеш спосаб даваць мне здачы. — Ён стаў цалаваць яе лоб, шчокі, вочы. — Ты мне трэба такая, якая ты ёсць, Джасціна, толькі такая. Я не хачу, каб знікла хоць адна рабацінка з твайго твару, каб змянілася хоць адна клетачка ў мозгу.
Яна абвіла рукамі Ліанаву шыю, з асалодаю запусціла пальцы ў яго густую грыву.
— Ах, калі б ведаў ты, як мне хацелася патармасіць цябе за валасы! Ніяк не магла забыцца, як гэта прыемна!
У тэлеграме паведамлялася: «Толькі што стала місіс Ліан Мёрлінг Хартгейм кропка павянчаліся ў Ватыкане кропка атрымалі блаславенне самога папы кропка вось якое вяселле клічнік запазняемся прыедзем відаць хутчэй за ўсё на мядовы месяц стала жыць будзем у Еўропе кропка цалую ўсіх Ліан таксама кропка Джасціна».
Мэгі паклала тэлеграму на стол, задуменная, глядзела на мора асенніх ружаў за акном. Духмянасць ружаў, гудзенне пчол над імі. I яшчэ — гібіскус, перцавыя дрэвы і прывідныя эўкаліпты, і па іх высока ўецца бугенвілея. Які прыгожы сад, як напоўнены жыццём. Заўсёды б глядзець, як прабіваюцца парасткі, як усё расце, цвіце, змяняецца, вяне... і з’яўляюцца новыя парасткі, няспынна прадаўжаецца той самы вечны кругаварот.
Пара развітацца з Драгедаю. Даўно пара. Няхай кругаварот узновяць новыя людзі. Я сама такім зрабіла свой лёс, мне няма каго вінаваціць. I ні пра што не шкадую.
Птушка з церневай калючкаю ў грудзях падпарадкоўваецца нязменнаму закону развіцця прыроды; яна сама не ведае, якая сіла прымушае яе кінуцца на вастрыё і памерці з песняю. У тое імгненне, калі калючка працінае ёй сэрца, яна не думае пра блізкую смерць,яна проста спявае, спявае да таго часу, пакуль ёсць голас і не абарвецца дыханне. Але мы, калі кідаемся грудзьмі на церні, — мы ведаем. Мы разумеем. I ўсё роўна — грудзьмі на церні. Так будзе заўсёды.
1 Скегі — маляўка ласося.
2 Відаць, маецца на ўвазе пакаянне біблейскага героя Самсона ў тым, што, паддаўшыся каханню да Далілы, ён парушыў зарок назарэйства.
3 Прывітанне (італ.)
4 Як справы? (ням.)
5 Ты хворы? (ням.)
6 He (ням.)
7 Добрая ахова целу (лац.)
8 Каву з малаком (італ.)
9 Адмыслова згатаваная цяляціна, назва стравы прыкладна — «язык праглынеш» ці «пальчыкі абліжаш» (італ.)
10 Галубка (літаральна— «сэрцайка») (ням.)
11 Дэн блытае радкі паэта Роберта Херыка (1591—1674):
Нарцысы мілыя, мы плачам,
Бо ваша вабнасць хутка вяне.
12 Святло і гук (франц.) — звіняць струмені фантана, а вечарам іх падсвечваюць.
13 Пад гэтым цэнтрам веры (сабор св. Пятра — увасабленне каталіцызму, галоўная каталіцкая царква).
14 Тут — шаты над алтаром.
15 У кожнага свой густ, пра густы не спрачаюцца (франц.)
16 Любоў мая (ням.)
17 Ці не праўда? (ням.)
18 Чортава дзеўка (ням.)
19 У імя айца і сына і святога духа... (лац.)
20 Свят... свят... свят... (лац.)
21 Ідзіце, імша закончана. Хай спачываюць у спакоі... (лац.)
22 Прыстанак (франц.)
